Uitgeverij ASP (Academic & Scientific Publishers) en Boekhandel De Zondvloed nodigen u uit op de presentatie van de nieuwe essaybundel
De islam. Kritische opstellen over een politieke religie
samengesteld door Wim van Rooy en Sam van Rooy
32 eminente auteurs uit binnen- en buitenland geven een kritische kijk op de essentie van de islam als politieke religie. De rode draad doorheen de uiteenlopende beschouwingen is dat de islam omwille van haar fundamentele uitgangspunten nooit compatibel kan zijn met de liberale democratische rechtsorde. Dit lijvige werk wordt een referentiepunt in het islamdebat dat ook in onze contreien een apocalyptische scheiding der geesten teweeg heeft gebracht.
Frans Boenders en Mia Doornaert stellen het werk voor en praten met de auteurs.
Wanneer? Vrijdag 15 oktober om 20u
Waar? Boekhandel De Zondvloed, Onze Lieve Vrouwestraat 70, 2800 Mechelen
Graag een seintje of u komt.
Boekhandel De Zondvloed [email protected] Dit e-mail adres is beschermd tegen spambots, u heeft Javascript nodig om het te kunnen zien. – tel. 015/64 03 79
.
More diversity always means "less white people"
Diversity is a codeword for white genocide.
Woord vooraf / Wim van Rooy (redactie) 7
Inleiding / Sam van Rooy (redactie) 11
Het onvolprezen haremsysteem: de islam als politieke orde / Machteld Allan 17
Harde gezichten / Hafi d Bouazza 45
Het monsterverbond van Groen en Rood / Carel Brendel 55
Mondiale islam: de globale heruitgave van de opstand van de massa’s?
José Ortega y Gasset versus Tariq Ramadan / Ronald Commers 69
Mohammed, de joden en de dadels / Eddy A. M. Daniëls 95
De zelfi slamisering van Europa / Jos De Man 119
Allah als een politiek probleem / Afshin Ellian 165
De islam in India / Koenraad Elst 213
De Koran getoetst aan de westerse beschaving en rechtsorde / M.S.H. Frankenvrij 259
Islamofobie, een strijdterm / Frans Groenendijk 277
De dhimmi / Remi Hauman 311
Jihad in Afrika / Remi Hauman 319
Islam, afvalligheid en mensenrechten / Michiel Hegener 341
Andalusië: de mythe van een islamitische heilstaat / Mat Herben 357
Over geloof en politiek / Mat Herben 369
Islam, oorlog en misleiding: het concept ‘taqiyya’ / Raymond Ibrahim 377
Het recht om ex-moslim te zijn / Ehsan Jami 395
De kloof tussen de islam en het Westen / Hans Jansen 405
Sharia en jihad versus vrijheid en vrede / Hans Jansen 415
Op drift in de Arabische wereld / Efraim Karsh 435
De islam en zijn fellowtravellers / Amanda Kluveld 447
De islamisering van Europa. Gedachten over de ondergang van
het Avondland / Amanda Kluveld 469
Het Islamistisch Manifest / Wim Kortenoeven 491
Joden onder moslimheerschappij op het einde van de 19e eeuw / David G. Littman 509
Het opheffi ngsprincipe in de Koran / Michael Mannheimer 529
De christelijke Arameeërs onder het juk van de islam. Het verhaal van een
vergeten dhimmi / Johny Messo 547
Het islamitische denken over vrouwen houdt de beschaving tegen / Nahed Selim 591
Een verslag vanuit de praktijk: de islam maakt veel moslims crimineler en
gewelddadiger / Nicolai Sennels 621
Moslimlanden en internationale instrumenten inzake
mensenrechten / Matthias Storme 643
Islam en slavernij / Marc Vanfraechem 661
Devśirme: slaven voor de sultan / Joos Vermeulen 685
Islam, het Midden-Oosten en het fascisme / Ibn Warraq 711
Islam versus democratie: komen wetten van boven of beneden? / Yvonne Waterman 737
De dhimmi-factor in de uittocht van de Joden uit de Arabische landen / Bat Ye’or 759
Over de auteurs 779
De islam
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Meer informatie Gesprek met de samenstellers en enkele auteurs: Benno Barnard interviewt Sam van Rooy, Wim van Rooy, Hans Jansen, Amanda Kluveld, Nahed Selim en Hafid Bouazza.
Zoek vertrek- en aankomsttijden op http://www.nmbs.be" onclick="window.open(this.href);return false;. Stap uit in Antwerpen-Centraal, volg de pijlen 'Boekenbeurs' naar metrostation Diamant en neem tram 2 (richting Hoboken) of tram 6 (richting Olympiade) tot halte Antwerp expo (+/- 12').
Deze trams stoppen voor de deur van Antwerp expo op de Jan Van Rijswijcklaan.
Laatst gewijzigd door Manon op vr okt 22, 2010 3:37 pm, 1 keer totaal gewijzigd.
More diversity always means "less white people"
Diversity is a codeword for white genocide.
Ariel schreef:Ik zit in Engeland op deze datum. Jammer, ik had het wel leuk gevonden.
PS Circe. Als je met één van deze schrijvers ( Wim van Rooy, Hans Jansen, Amanda Kluveld, Nahed Selim en Hafid Bouazza) praat, vraag dan of ze eens artikel voor ons portal willen schrijven . ( zonder vergoeding uiteraard.) Voor het goede doel
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
spijtig dat Wim Kortenhoeven er niet bij is, die heb ik al ooit ontmoet (én vermoedelijk de verkeerde weg opgestuurd, ik denk dat hij me nog wel herinnert).
More diversity always means "less white people"
Diversity is a codeword for white genocide.
De islam - kritische essays over een politieke religie
Vorige vrijdag, 15 oktober, werd in Boekhandel De Zondvloed in Mechelen een boek voorgesteld waaraan ik - temidden een dertigtal prestigieuze auteurs - een bijdrage heb mogen leveren, en waar ik zeer trots op ben. Niet alleen omdat ik in zulk eminent gezelschap mocht figureren, maar vooral omdat het een zeldzaam brede en diepgravende kritiek levert op het fenomeen van de Islam als politieke religie, dat wil zeggen: als ideologie die tussenkomt in ieders leven, ook van wie er niets mee te maken heeft of mee te maken wil hebben.
Tussen de auteurs die Wim en Sam van Rooy samengebracht hebben zal men niet slechts een hele reeks academische autoriteiten herkennen uit Nederland en Vlaanderen, maar ook mensen die - als ikzelf - vanuit een linkse visie hun ogen hebben geopend voor de realiteit van een denkstelsel dat haaks staat op de vrijheden en sociale verworvenheden waar onze voorouders eeuwenlang voor gestreden hebben. Vandaar ook een aantal bijdragen van linkse auteurs die scherp uithalen naar de fundamentele lafheid van wat zich vandaag ‘links’ noemt, maar wezenlijk een dhimmihouding aanneemt tegenover rechtser dan rechts.
Mijn eigen bijdrage aan de bundel betreft een analyse van de houding van Mohammed zelf ten opzichte van de Joden in zijn tijd. Daarbij toon ik aan de hand van islamitische bronnen aan dat de enige reden waarom toen niet alle Joden werden uitgemoord te vinden was in het feit dat Mohammed dan geen dadels meer zou hebben gehad, een lekkernij waar hij verzot op was. Hoe onwaarschijnlijk dit ook moge klinken, tot dat soort bevindingen kom je als je ernstig de Koran leest aan de hand van de islamitische traditie, de Hadith. Van enige logische consistentie is in de islam nu eenmaal geen sprake, aan de toonaangevende ‘universiteit’ al-Akhza in Kaïro is sinds de twaalfde eeuw de studie van logica of filosofie zelfs verboden.
Het hoeft ons dan ook niet te verwonderen dat we vandaag geconfronteerd worden met imams die opgeleid zijn op kosten van Saudi-Arabië om hier te verkondigen dat hun gelovigen bij ons gediscrimineerd worden. Terwijl zij het normaal vinden dat niet slechts op het verspreiden van een Bijbel in het ‘land van de twee moskeeën’ de doodstraf staat, maar bovendien dat de Aziatische gastarbeiders er behandeld worden als minder dan slaven. Want slaven verzorg je nog als ze ziek worden, terwijl in de golfstaten de "sponsors" hun "uitzendwerkers" gewoon op het vliegtuig zetten als ze last van hen hebben.
Maar ik ga ermee ophouden hier het boek al te vertellen, het bedraagt in totaal 784 pagina's, kost 30 euro en wordt uitgegeven door Academic & Scientific Publishers. Overigens was alléén al het vinden van een uitgeverij een ware heksentoer, en dit niet eens wegens schrik voor terroristische aanslagen, maar omwille van de druk van 'inheemse' intellectuelen die dreigden voortaan niet meer te publiceren bij de uitgeverij die dit boek op de markt zou brengen. Een houding die overigens zeer conform is met de aanpak die gehuldigd werd door de vorige voorzitter van Boek.be, Jos Geysels, die de Vereniging ter Bevordering van het Vlaamse Boekwezen had weten te oriënteren in een richting die doet denken aan gebeurtenissen zo’n 75 jaar geleden. Met dit verschil dat onder zijn impuls boeken niet meer dienden verbrand te worden, vermits ze gewoonweg niet meer in de boekhandel konden verschijnen. Interessant in dit verband is dit artikel.
Sam en Wim Van Rooy - overigens personen met een vlekkeloze linkse pedigree - wisten voorlopig dit cordon sanitaire te vermijden, maar het valt niet uit te sluiten dat de distributie van dit boek ernstig zal gehinderd worden door de sluipende censuur die in ons boekwezen gecultiveerd wordt, zowel waar het om recensies in de pers gaat als voor het etaleren van controversieel materiaal. U zou mij daarom een groot plezier doen als u dit bericht zou doorsturen naar vrienden of kennissen waarvan u vermoedt dat zij hierin geïnteresseerd kunnen zijn. Het zou ook interessant zijn mocht u het signaleren indien u eventueel zelf op een barrière zou botsen in een poging om dit boek aan te schaffen in de boekhandel.
Blijkbaar staat in De Telegraaf een verhelderend stukje.
Ik kreeg het via mail en vind de link niet op de Televaag.
http://www.telegraaf.nl" onclick="window.open(this.href);return false;
>
> Uitgevers haken af, schrijvers dreigen met weglopen, politie is bij uitreiking
> DOODSBANG voor boek over ISLAM
> • Er lijkt inmiddels moed voor nodig om een boek uit te geven waarin de islam kritisch wordt bekeken. Sam van Rooy en zijn vader Wim durfden het aan om een wetenschappelijke discussie een platform te bieden. FOTO: VISUMAR HET LIGT NOG niet eens in de boekhandel, maar het is nu al omstreden. De titel ’De islam, kritische essays over een politieke religie ’. Het eerste exemplaar wordt dit weekeinde in ontvangst genomen door Frits Bolkestein. De voormalige EU-commissaris en VVD-leider was een van de eerste politici die in de jaren 90 de rol van de islam op de agenda durfde te zetten.
> door BART OLMER
> AMSTERDAM, donderdag
>
> Politiebewaking van de Belgische federale politie rondom een boekpresentatie, schrijvers die alleen onder een geheime naam durven schrijven, uitgevers die „in hun broek schijten van angst” en weigerden een controversieel boek uit te geven en uitgevers die het wél aandurfden, maar niet vernoemd willen worden op de boekcover. En auteurs die dreigden op te stappen bij hun uitgeverij, als het boek tóch wordt gedrukt. Een boek dat kritisch is, maar de islam absoluut niet beledigt.
> „Uitgeverijen hebben het in hun broek gedaan, zo bang was men om dit uit te geven. Blijkbaar waren mensen bang voor ingegooide ruiten, bang voor bedrijfsschade”, zegt één van de schrijvers van de 780 pagina’s tellende essaybundel van Nederlandse, Vlaamse en buitenlandse wetenschappers, historici, politici, schrijvers, journalisten, juristen, vluchtelingen, arabisten, universitair docenten, professoren en hoogleraren. Dit weekeinde wordt het boek gepresenteerd op de Antwerpse boekenbeurs. Onder politiebewaking.
>
> Schuilnamen
> Onder de 32 islamcritici die genoemd staan op de boekcover zitten niet de minsten: Afshin Ellian, filosoof, rechtsgeleerde en dichter, die in 1983 vluchtte uit Iran, de Amerikaanse auteur Raymond Ibrahim en de Iraanse politieke activist Ehsan Jami.
> Maar op de auteurslijst staan ook schuilnamen, zoals Bat Ye’or , waarachter een Britse islamcritica schuilgaat, Ibn Warrag , de gefingeerde naam van een Pakistaanse schrijver en tevens oprichter van het Amerikaanse instituut waaraan Ayaan Hirsi Ali en Afshin Ellian betrokken zijn en als laatste mysterieuze schrijverM.S.H. Frankenvrij , een auteur van wie zelfs elk persoonlijk detail onbekend is.
>
> Maar nog één detail ontbreekt op de boekcover: de naam van de Nederlandse couitgever en distributeur Aspekt. En dat is niet toevallig, aldus Sam van Rooy, een Vlaming die samen met zijn vader Wim van Rooy de drijvende kracht is achter de wetenschappelijke essaybundel.
> Enkele weken geleden schreef Sam van Rooy een email aan alle auteurs: „Zeer geachte medeauteurs, we hebben niet stilgezeten, en het resultaat is er bijna. Het boek ligt binnenkort in de winkelrekken. Onze oorspronkelijke uitgever Acco heeft ons laten zitten wegens de bekende redenen, en dus wordt het boek uitgegeven door ASP, in samenwerking met Aspekt, die weliswaar liever niet op de cover verschijnt.” ASP is een Belgische wetenschappelijke uitgeverij, Aspekt een Nederlandse uitgeverij.
> Ook op de binnenpagina’s wordt uitgeverij Aspekt niet genoemd, terwijl het boek wel wordt aangekondigd op de Aspekt-website. „Twee weken voor de druk zag ik op coverdrukproeven dat Aspekt ineens niet meer werd genoemd. En nu blijkt Aspekt ook binnenin onvermeld”, zegt Van Rooyen, die dit „heel dubbelzinnig” vindt. Een van de essayauteurs stoort zich daar mateloos aan: „Als je niet op de cover wilt staan, geef het dan niet uit.” Perry Pierik van uitgeverij Aspekt was niet bereikbaar voor commentaar, omdat hij tot na de boekpresentatie in Rusland zit.
>
> Aanvankelijk wilden de essayisten het boek uitbrengen onder de titel ’Zwartboek islam’, maar dat viel bij uitgeverijen niet in goede aarde. „Mijn vader bracht in 2008 een boek uit over de malaise van de multiculturele samenleving, door uitgeverij Acco. Dat boek was een groot succes, en leverde enorm veel debat op, waarna bij mij en mijn vader het idee groeide over een zwartboek over de islam. Dat was ook lange tijd de werktitel, maar daarover hebben we onenigheid gehad met uitgeverij Acco. Die zag die titel helemaal niet zitten, ook de achterflaptekst niet, om allerlei redenen, angst was er daar één van.”
> Volgens Van Rooy hebben andere auteurs die boeken uitgeven via Acco druk uitgeoefend om de bundeling kritische essays over de islam niet uit te geven, onder het dreigement Acco anders vaarwel te zeggen. Aspekt en de Belgische uitgever ASP durfden het wél aan, maar ook daar moest de controversiële titel worden gewijzigd. „Ja, dat is de concessie die we moesten doen; ook de nieuwe uitgevers wilden die titel niet”, erkent Sam van Rooyen.
> Bart De Prins van Uitgeverij Acco in Leuven zegt grote waardering te hebben voor Wim van Rooy: „Een grotere en meer integere intellectueel ben ik nog niet tegen gekomen.” Maar De Prins ontkent dat angst een drijfveer was om de essaybundel niet uit te geven: „Ik had een fundamentele andere zienswijze op de problemen rond de islam. Mijn bezwaren waren van inhoudelijke en commerciële aard.”
>
> De Prins meent dat de auteurs van de essaybundel hun wetenschappelijke pretenties niet hebben waargemaakt. „Daar wringt hem de schoen: volgens de auteurs is er geen gematigde islam, de islam is per definitie extremistisch. Die stelling is onvoldoende onderbouwd. Ze bewijzen niet wat ze willen bewijzen.”
> Niet gelezen
> Maar Van Rooy is daar woedend over: „Zijn kritiek kan niet inhoudelijk zijn, want hij heeft de meeste essays nooit vooraf gelezen. Zover zijn we nooit gekomen. Hij kende de inhoud niet toen hij het plan afwees, zodra hij de titel hoorde en de strekking van het boek. Hij is heel zwaar onder druk gezet door auteurs en zelfs door overheidsambtenaren, dat heeft hij mij letterlijk toegegeven. Hij werd bedreigd met het verspelen van overheidsopdrachten, voornamelijk grote opdrachten voor onderwijsdrukwerk, en hij zou spelen met zijn baan en die van zijn 25 medewerkers.”
> De Prins zegt een principieel probleem te hebben met auteurs onder schuilnaam: „Dat kan niet. Als je iets schrijft, dan moet je daarvoor uit durven komen. Wij hebben in België geen ervaringen zoals in Nederland met de moord op Pim Fortuyn en Theo van Gogh. Wij voelen die ’dreiging’ anders. Als wetenschapper moet je ten minste onder je eigen naam durven schrijven.”
> Eén van de schrijvers, die niet genoemd wil worden, zegt dat ook een andere Nederlandse uitgever weigerde het controversiële boel te drukken. „Dit soort vrees raakt de basis van vrije meningsuiting.” De schrijver vergelijkt de affaire met de zaak van essayist Salman Rushdie, die tien jaar onderdook vanwege een fatwa over zijn boek De Satansverzen .
>
> Amsterdam
> Uitgeverij Aspekt werkt nog aan een grote presentatie van het boek in Amsterdam, mogelijk in De Balie. Hoe zwaar de boekpresentatie komende zondag wordt beveiligd door de Belgische federale politie is afhankelijk van de geluiden binnen radicale islamitische gemeenschappen.
> Bolkestein heeft het boek van tevoren ingezien en „hoefde niet overgehaald te worden om het eerste exemplaar in ontvangst te nemen”, aldus samensteller Van Rooy. „We worden in het debat weggezet als islamofoben, maar niemand gaat in op onze feiten en argumenten. Men draaft door met oogkleppen. Maar om Bolkestein kan toch niemand heen…?!”
More diversity always means "less white people"
Diversity is a codeword for white genocide.
Van een van de mystery-auteurs heb ik dit gevonden: http://www.scribd.com/doc/3585779/De-Ko ... rechtsorde
DE KORAN GETOETST AAN DE WESTERSE
BESCHAVING EN RECHTSORDE
Bron: Liberaal Réveil (Uitgave Teldersstichting d.d. maart 2007)
M.S.H. FRANKENVRIJ
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Ik zag net dat bij van Stockum http://www.vanstockum.nl/ het boek te bestellen is.
Dit is mijn boekhandel van voorkeur sinds Selexys (als academische boekhandel nota bene) mij belazerde met de verkrijgbaarheid van een boekje met cartoons van Nekschot.
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Bolkestein was er, Hans Jansen was er, Nahid Selim, Wim en Sam Van Rooy, Amanda Kluveld en Benno Bernard.
Bouazza was afgemeld wegens ziekte.
Eerste zaal (waar ik op de eerste rij zat) was te klein, tegen dat ik in de nieuwe grotere zaal geraakt zat ik achteraan :mad:
Heb dus met niemand kunnen praten....
More diversity always means "less white people"
Diversity is a codeword for white genocide.
Misschien moeten we Wim Van Rooy eerst even voorstellen. Onze gesprekspartner heeft er een lange loopbaan in het onderwijs opzitten, was 25 jaar medewerker bij Radio 3 en werkte een tijd op het kabinet van minister Luc Van denBossche. In 2008 liet hij van zich spreken met het erg kritische boek' De malaise van de multiculturaliteit'. Van Rooy bestudeerde jarenlang de islam en mag een kenner genoemd worden. Samen met zijn zoon Sam bundelde hij meer dan 30 essays van binnenlandse en buitenlandse auteurs over de islam: Jos De Man, Afshin Ellian, Koenraad Elst, Matthias Storme, Carel Brendel en Hans Jansen, om er maar een paar te noemen. Hun indrukwekkende zwartboek kan een ijkpunt worden voor het islamdebat in de Lage Landen. Voor ons was het een goede aanleiding voor een interview zonder taboes.
We hebben in Antwerpen een paar maanden geleden het incident met Benno Barnard gehad en zijn lezing die door moslimextremisten werd verstoord. Dat zorgde even voor geschokte reacties, maar intussen is het prille islamdebat in België alweer een stille dood gestorven. Hoe komt dat toch?
Ik denk in het algemeen dat de linkerzijde - of wat men de 'progressieven' noemt - angst heeft om over de islam te spreken. Als men er werkelijk met kennis van zaken zou over spreken, dan zou men moeten erkennen dat wat men 'de rechterzijde' noemt wel eens gelijk zou kunnen hebben. Dat moslims misschien wel - voor een stuk - geïntegreerd zijn, maar dat de islam als stelsel niet integreerbaar is in een Westerse rechtsorde. En die idee durft men niet aan. Het is voor hen natuurlijk een verschrikkelijke idee dat de islam niet compatibel met de Westerse en democratische, liberale rechtsorde.
In Nederland en Duitsland woedt het debat over de drie i's: islam, immigratie en integratie wel. Denk maar aan Geert Wilders of Thilo Sarrazin.
Ja, maar in Nederland is men sowieso mondiger. Een Vlaming is altijd vrij rustig, iemand die zelden de confrontatie zoekt, die alles doet om de confrontatie te vermijden. Het lamme goedzakkarakter van de Vlaming zorgt ervoor dat die zelden revolteert tegen iets wat in wezen zeer intolerant is. De Nederlander is veel assertiever en heeft ook een langere traditie in de islamkritiek. Die was er al in 1985. Je had Bert Vuysje, Frits Bolkestein, Bart Tromp. Dat zijn spraakmakende intellectuelen die toen al waarschuwden. Terwijl men bij ons traditioneel wat indommelt en veel later iets oppikt. In Duitsland ligt het nog anders. Omdat het daar één man is die op dit moment de katalysator speelt: Thilo Sarrazin. Hij maakt nu zaken los die daar wellicht al heel lang sluimerden. Duitsland is natuurlijk ook nog om andere redenen een apart geval, omdat men daar nog met de erfenis van de Holocaust zit. En die episode wordt nog heel vaak misbruikt om het debat de nek om te wringen. Moslims worden daar wel eens voorgesteld als 'de nieuwe joden', wat je reinste onzin is.
In Nederland heb je natuurlijk ook de moord op Pim Fortuyn gehad en nadien de moord op Theo van Gogh. Wellicht speelt dat ook mee.
Ja, dat heeft het debat in een stroomversnelling gebracht. Bij ons gebeurt alles een beetje onderduims. Er is wel vaak kritiek, maar dan 'off the record', achter gesloten deuren. Ik praat vaak met mensen op het veld: verplegers of verpleegsters, mensen uit het onderwijs, rechters... 'En petit comité' zeggen die allemaal hetzelfde: dat het zo niet verder kan, dat het niet langer houdbaar is. Maar ze zullen dat nooit publiek zeggen. En dat is typisch voor de Vlaming. Hij kent de waarheid wel, maar hij komt er zelden voor uit.
Waarom neemt de linkerzijde - die toch altijd zeer kritisch was en is tegenover de katholieke kerk - de islam en haar meest radicale aanhangers in bescherming tegen elke vorm van kritiek?
De linkerzijde hanteert als algemeen patroon: wij zijn voor de 'underdog'.En die 'underdog' identificeren ze vandaag met 'de moslim'. Maar dat is een geweldige perversiteit. Want de moslim wordt hier ongelooflijk gepamperd. Er is een onwaarschijnlijke goodwill en die wordt al even onwaarschijnlijk uitgebuit. Die moslims kennen hun rechten wel, maar niet hun plichten. Maar de linkerzijde blijft hangen in dat schamele beeld van moslims als eeuwig slachtoffer. Daar komt nog bij dat de linkerzijde kampt met een kolonialismesyndroom. Zij vinden dat wij daar nog altijd boete voor moeten doen. Die cocktail van 'de underdog', de schuldcomplexen over het kolonialisme en het feit dat de rechterzijde het islamprobleem heeft opgepikt en zij niet, leidt er volgens mij toe dat links dat potje liever gedekt houdt.
Islamcritici vergelijken die houding, die ontkenningsfase wel eens met het geflirt van de linkerzijde destijds met dictatoriale regimes uit het Oostblok of Cuba...
Absoluut. Ik heb dat in mijn boek 'De malaise van de multiculturele samenleving' ook aangehaald. Dat is precies hetzelfde fenomeen als dat van de zogenaamde 'fellow travelers' van de jaren 40, 50 en 60. Die gingen naar de Sovjet-Unie en kwamen terug met prachtige verhalen. Als je bedenkt wat iemand als Sartre schreef over het Sovjetparadijs dan rijzen je de haren te berge. Later deed zich hetzelfde voor met China, Cambodja, Cuba. Je ziet steeds weer hetzelfde. Men doet de ogen niet open. Men wil ze niet open doen. En dat zien we nu opnieuw met de islam. De islam als ideologisch stelsel heeft zeer veel kenmerken van wat Umberto Eco "het oerfascisme" noemt. Eco somt 14 kenmerken van dat oerfascisme op en die vind je allemaal terug bij de islam. En Umberto Eco is een onverdachte bron. Daarom spreek ik ook van het islamofascisme.
Islamofascisme? Dat is harde taal.
Ja, maar zo is het. De mensen die 'De Morgen' en 'De Standaard' lezen, lezen in wezen hetzelfde over de islam en worden eigenlijk gehersenspoeld. Het gaat maar om 'een kleine minderheid' extremisten of 'islam is vrede', maar dat is gevaarlijke onzin. De islam is één grote onrechtvaardigheid, ten opzichte van vrouwen, ten opzichte van homo's en ongelovigen. De islam is een soldatenreligie, een oorlogsreligie, een religie die weinig goeds kan brengen. Als je de koran grondig leest en je hoort de preken uit de Al-Aqsah Moskee en je leest de kranten uit het Midden-Oosten, dan hoor je maar één taal en die is: de islam moet de wereld veroveren.
Bolkestein sprak over de mythe van 'de Goede Vreemdeling' en Afshin Ellian vergelijkt de heilig verklaarde allochtoon met "een patiënt", "een onmisbaar onderdeel van de orde der hulpverleners van links"
Ik zou het nog krasser willen formuleren. Je hebt Arabische filosofen, sociologen, antropologen die spreken over 'la maladie d'Islam', de ziekte die islam heet. De islam is ziek en van in het begin. Als je de koran ten gronde leest - wat maar weinigen doen, ik neem aan dat Yves Desmet de koran nooit gelezen heeft - en de geschiedenis van de islam bestudeert, dan zie je hoe de islam gedurende veertien eeuwen met bloed en tranen een groot stuk van de wereld heeft veroverd. En nu kan je gemakkelijk zeggen: de gewone moslim deert dat niet. Die wil hier gewoon in vrede leven, die wil zijn huis, zijn tuin enz. maar dat is een heel vreemde redenering. Ten eerste omdat je die moslim nooit hoort protesteren tegen dingen die toch in zijn naam worden gedaan. Maar er is nog iets veel ernstiger aan de hand. Men spreekt over een kleine minderheid (fundamentalisten, wahabisten, salafisten...) maar het is altijd een minderheid die de toon bepaalt. Lenin en de Leninisten waren ook een minderheid. Dat had je ook in nazi-Duitsland. De nazi's waren in het begin ook niet met zoveel, maar ze hebben wel de toon gezet. Het is dus een fabeltje te zeggen dat die minderheid maar een minderheid is. Die minderheid is kwalitatief veel belangrijker dan de kwantiteit van die minderheid. Wat ik daarbij nog wil aantekenen: als men in mijn naam - ik ben humanist - of in naam van het humanisme bepaalde dingen zou doen die ik verwerpelijk vind, dan sta ik morgen wel op straat. Dus, de idee die uit de Verlichting komt, dat je je emancipeert door te protesteren tegen onrechtvaardigheid, die zit niet ingebakken in de islam.
Markeert de opmars van de radicale islam in het vrije Westen het failliet van de multiculturele samenleving?
Dat mag je wel zeggen. De linkerzijde had na de val van het communisme een nieuwe utopie nodig. Men zocht iets nieuw. De elite stelde vast dat het linkse verhaal uitgespeeld was. En dus zocht men een nieuw, postmodern verhaal en dat werd het multiculturalisme. Vandaag kunnen we alleen maar vaststellen - net zoals Angela Merkel dat onlangs deed - dat die multiculturele samenleving totaal mislukt is. Men zegt de hele tijd: "de multiculturele samenleving is een feit." Tja, sociologisch en demografisch valt dat wellicht niet te ontkennen. Maar het 'samen-leven' loopt niet van een leien dakje. Het ongelooflijk positieve multiculturele verhaal, dat is gewoon mislukt. En ik zie maar weinig positieve signalen dat een en ander goed zou komen. Op het veld ziét men en wéét men dat het niet goed loopt. Er zijn legio voorbeelden, duizenden voorbeelden. Elke dag krijg ik nieuwe verhalen, vanuit alle hoeken. En dus is dat multicultureel verhaal, dat eigenlijk multiculturalisme is geworden, een ideologie, totaal mislukt.
Hoe gevaarlijk is een groep als Sharia4Belgium? Velen zullen sussend zeggen dat het maar om een kleien, geïsoleerde groep dwaze extremisten of marginalen gaat...
Dat zei men ook van de SA en de SS. 'Dat zijn een groep marginalen, die zullen we wel temmen.' Maar dat is nooit gebeurd. Men onderschat de kracht van dat soort groeperingen. Ze hebben een grote aantrekkingskracht bij jongeren, dat weet ik uit goede bron en van ex-moslims. De islam radicaliseert in heel de wereld. Of het nu in Pakistan is, of in Irak, of in Finland. Die groepen hebben de beste papieren. Omdat zij altijd kunnen zeggen dat zij teruggaan naar de islam zoals die in hun ogen echt was. Natuurlijk is dat een sprookje. Als Mohammed al heeft bestaan, was het een schizofrene man met paranoia. Maar men gelooft dat. En dus de moslim die zegt: we zullen dat wat relativeren, daartegen zeggen ze: dat is geen echte moslim. Er staat altijd wel een radicalere moslim naast hem. Je ziet dat in de Gazastrook, waar Hamas wordt voorbijgestoken door groepen die zeggen dat Hamas 'niet radicaal genoeg' is. En als die ooit de macht grijpen, zal er al snel weer een groep zijn die zegt: jullie zijn niet radicaal genoeg.
Je hoort wel eens: Er worden hier geen aanslagen gepleegd. Eigenlijk valt het allemaal wel mee...
Ja, maar dat dachten ze in Spanje en in Londen ook. Moet er eerst een aanslag gebeuren? De dreigementen zijn er, de voorbeelden uit het buitenland zijn er. Het zou me niet verbazen mocht het hier vroeg of laat ook gebeuren.
De religieuze denkbeelden zijn misschien even gevaarlijk als de bommen?
Ja, ik denk het, omdat men mensen verleidt. Je ziet dat steeds meer jonge mensen zich bekeren tot de islam. In Engeland, in Nederland, maar ook bij ons. De kritiek die jonge mensen hebben op onze maatschappij - dat zij nogal ééndimensionaal en materialistisch is, gericht op consumptie, dat er geen idealen, normen en waarden meer zijn - is dikwijls terecht. Islamisten spelen daar op in met hun set van zogenaamde waarden en normen. Vaak gaat het om rituelen, maar jongeren vragen blijkbaar naar rituelen. Nu de rituelen van de katholieke kerk grotendeels weg zijn, zijn veel mensen op zoek naar zingeving en rituelen en die vinden ze in extreme mate terug bij de islam. Het feit dat het Westen ook voortdurend aan zelfkritiek doet kan het Westen verzwakken. Ik denk aan wat Karl Popper gezegd heeft: dat als je tolerant bent voor de intoleranten, ja, dan ga je er vroeg of laat aan. Die kritiek op onszelf is zo sterk dat ze ervoor zorgt dat wij de poten onder onze stoel wegzagen en dat Europa islamiseert. Zonder dat zijzelf er veel voor moeten doen. Ze hebben zelfs geen bomaanslagen nodig. Ze krijgen het zo in de schoot geworpen. Via de elite, via jonge mensen die op zoek zijn naar een identiteit en naar zingeving.
Hoe belangrijk is het hoofddoekendebat?
Ik vrees dat het belangrijker is dan men vaak denkt. In het Midden-Oosten of in Turkije lees je dat elke hoofddoek een vlag is die geplant wordt in het hart van het Westen. Natuurlijk weet ik ook wel dat die hoofddoek voor heel wat meisjes 'design' is, een modeverschijnsel. Ze vinden het mooi en ze horen bij een groep. Het is een deel van hun 'identiteit.' Dat klopt, maar ze spelen wel mee in een toneelstuk dat geschreven wordt door andere mensen. Ze spelen mee in een geostrategisch spel dat ze zelf niet geschreven hebben en waarin zij nuttige idioten zijn. En daarom is dat hoofddoekje belangrijk. En wij zeggen: 'ach, wat maakt het uit, dat lapje stof?' Maar het past in een groter geheel. Kijk naar de minaretten. Die moeten zo groot en hoog mogelijk zijn, ze moeten de omgeving domineren. Wij moslims willen apart gaan zwemmen, wij willen de docent geen hand geven, wij willen aparte gebedsruimtes op school en halal in de bedrijfsrefter. En wij, Europeanen, geven keer op keer toe. Dat is het proces van de sluipende islamisering.
Die sluipende islamisering die het Westen nog altijd niet wil zien, is volgens mij ook te wijten aan de oliecrisis van de jaren 70. Het Westen had toen dringend olie nodig en al die regimes in het Midden-Oosten - Saoedi-Arabië, Iran, Irak - hebben daarop ingespeeld. Er zijn daar documenten over en Bath Ye'Or schrijft er ook over. Er zijn toen kwalijke deals gesloten met de Europese Gemeenschap: 'jullie krijgen de olie - aan een fatsoenlijke prijs - maar dan moeten jullie de islam faciliteren in Europa' en zo is het begonnen.
Amnesty International, zogenaamde antiracisme-organisaties en zelfs feministen trekken ten strijde tegen het hoofddoekenverbod op scholen of in openbare functies. Ze noemen zo'n verbod in strijd met de vrijheid van de vrouw, de godsdienstvrijheid of zelfs de mensenrechten...
Ja, helaas. Volgens mij omdat zij niet verder zien dan hun neus lang is, omdat zij uit een soort compassie denken: 'die vrouwen mogen toch baas zijn in hun eigen hoofd'. Je hebt die beweging. Maar zij zijn weinig op de hoogte van de werkelijkheid. Ook de antiracisten gaan uit van hun bekende sjablonen: de allochtoon of moslim als sukkelaar, het eeuwige slachtoffer. Ik begrijp dat moslims daarvan profiteren, waarschijnlijk zouden wij dat ook doen als we het zo voor de schoot geworpen krijgen. Maar ik denk dat feministes en antiracisten in hetzelfde bedje ziek zijn en zich niet echt interesseren voor wat de koran is en wat de haddith is. Men is zeer oppervlakkig en onwetend en gaat steeds uit van het goed gevoel. Zo zet men zichzelf op een moreel krukje. Kijk eens hoe formidabel en verdraagzaam ik ben, want ik omarm de hele wereld. Ik ben moreel superieur en jij bent 'een racist'...
Er wordt vaak gesproken over een Europese islam, een verdraagzame versie. Gelooft u daarin?
Nee, ik geloof absoluut niet in een Europese islam. En ik zal u ook zeggen waarom. Men heeft ook lang geloofd in een Europese vorm van het communisme, een 'communisme met een menselijk gelaat'. Maar een systeem dat in wezen niet menselijk is, kan het ook nooit worden. Er is nooit een eurocommunisme ontstaan en er zal ook nooit een euro-islam ontstaan. Want als dat zou gebeuren, is het ook geen islam meer. De islam is één en onveranderlijk. En dat is iets wat die linkse, 'progressieve' goegemeente niet ziet.
Guy Verhofstadt vroeg het destijds al in zijn Burgermanifesten: is de islam te verzoenen met de Westerse waarden en vrijheden. Die vraag is nog altijd actueel.
Ja, het vreemde is dat Guy Verhofstadt zo'n 15 jaar geleden de islam nogal hard aanpakte als zijnde haaks op de liberale rechtsorde, waar hij nu totaal andere dingen zegt. Hoe komt het dat de elite andere dingen begint te zeggen? Is het omdat hij in Europa nog een politieke rol wil spelen en zich daarom aansluit bij de idee van een Europese-mediterrane ruimte? Je komt het niet te weten. Maar het is een vreemd gegeven dat iemand die de islam correct analyseerde nu plots een heel andere mening heeft. Zijn broer - Dirk Verhofstadt - is iemand die de islam wel aanpakt. Bijvoorbeeld over de situatie van de vrouw, maar de islam zélf aanpakken, dat is dikwijls nog een stap die ze niet durven zetten. Het is hier de gewoonte om de drie grote monotheïsmen: jodendom, christendom en islam op één lijn te stellen. Dat is het domste wat je kan doen. Dat is een godsdienst van vrede gelijk stellen aan een godsdienst van oorlog.
Er wordt dan vaak gezegd: ja maar, in het oud testament staan ook gewelddadige passages... Net als in de koran.
Ja, maar het verschil is natuurlijk heel groot. Het oud testament is afgesloten geschiedenis. Daar staan inderdaad ook bloederige of zelfs racistische dingen in, maar er zijn alleen nog maar een paar dwazen en gekken die dat letterlijk nemen of als leidraad zien. Bij de koran ligt dat dus helemaal anders. Dat is de core business van de islam.
Als islamcriticus krijg je natuurlijk al snel het etiket 'islamofobie' of 'racisme' opgeplakt. Op internet word je omschreven als "een rabiate moslimhater"...
Het stalinisme hanteerde dezelfde strategie. Dissidenten kregen een etiket opgeplakt: je was een 'renegaat', een afvallige. Je kon daar niet aan ontsnappen. Je kon je niet verdedigen. Je kon niet zeggen: ik bén dat niet. Want hoe meer je jezelf verdedigt, hoe meer je jezelf in de prak rijdt. Dus ik wil me eigenlijk niet meer verdedigen tegen dat soort dwaze beschuldigingen. Ik ben natuurlijk geen moslimhater. Ik heb moslimvrienden, ik ken veel moslims hier in de buurt, ik ga naar hun winkels. Ik heb met die mensen het beste contact. Maar het woord 'islamofobie' wordt hier op een Orwelliaanse manier gebruikt. Orwell is helemaal terug: 'oorlog is vrede'. Als je kritiek hebt op de islam ben je dus een 'islamofoob'. Ik kan wel begrijpen dat men angst heeft voor de islam, maar ik heb geen angst voor de islam, ik val hem aan. Maar met dat woord schetst men een psychiatrisch beeld. Dat hebben ze destijds ook met dissidenten gedaan. Die werden gek verklaard.
Moslimfundamentalisten en islamcritici lijken het over een ding eens te zijn: Europa zal binnen afzienbare tijd als een rijpe appel in de schoot van de islam vallen. Hoe realistisch is dat doembeeld?
Ik vrees dat het realistischer is dan men denkt. Islamdeskundigen uit de Arabische wereld en ook de islamdeskundigen hier van Arabische of Aziatische afkomst zeggen hetzelfde: jullie maken Europa rijp voor de islam. Dat is iets wat onze Westerse intelligentsia niet wil geloven. Maar het wordt wel gezegd door mensen zoals Bassam Tibi, Waffa Sultan of Ayaan Hirsi Ali. De islamisten zeggen het ook. Omdat ze hier in het Westen (nog) niet de meerderheid uitmaken, moesten ze andere manieren vinden om de jihad uit te voeren. Niet militair. Ze hebben overal meelopers en gewillige bondgenoten gevonden: in het onderwijs, in de media, in de rechtbanken, bij zogenaamde antiracismecomités... Wij zijn diegenen die Europa verkopen en die het christelijke erfgoed, het Verlichtingserfgoed en het erfgoed van het jodendom verkwanselen.
Aanhangers van de multiculturele gedachte zeggen altijd van 'ach, dat komt allemaal wel goed. Het heeft nog wat tijd nodig'...
Ja, maar hoeveel tijd vragen ze dan nog. 'Met de Italianen was het in het begin ook niet gemakkelijk', hoor je dan. Maar men vergeet wel dat die mensen uit een Westerse achtergrond kwamen. Katholiek of protestant, maar ze hadden een gemeenschappelijke achtergrond. Er waren inderdaad botsingen en ze hebben hun eigen restaurants. Maar ze zijn er wel in geslaagd om zich te integreren. Het merendeel van de Polen en Italianen vindt: we zijn hier en we moeten de wetten respecteren. Maar de islam kan dat niet. Zij kunnen die wetten niet respecteren omdat die haaks staan op de koran en de wetten van God. Dat wordt ook zo in de moskeeën gepredikt. Ook in Antwerpen.
Jongeren plooien zich ook meer en meer terug op hun eigen etnische achtergrond en hun religie.
Ja. En links beweert dan dat dit komt omdat wij ze uitsluiten. Dat is natuurlijk de vraag van de kip of het ei, maar ik meen wel te weten wat er eerst was. Als je naar hier komt met een cultuur - want de islam is ook een cultuur - en je hebt dié cultuur en dié godsdienst dan is het quasi onmogelijk om te integreren. Want de moslim is de baas, zo hoort het volgens de koran. Het Westen wil ook altijd toegeven, want anders ben je een racist. Dit is eigenlijk averechts racisme. Wat men nooit zou tolereren van iemand anders, tolereert men wel van hen, want dat zijn andere mensen. Maar als ik spreek over andere mensen, ben ik een racist...
Dat die zelfhaat, dat is bijna psychiatrisch. Je kinderen komen thuis van school en brengen verhalen mee en dan zeg je aanvankelijk: ja, maar je moet dat begrijpen. Dat is sociaal-economisch. Maar eigenlijk heeft het daar niks mee te maken. Het is een religieus-cultureel probleem! Het Westen is eigenlijk één groot marxistisch gebied geworden. Natuurlijk zal niemand zich nog marxist noemen, maar via de hersenspoeling die de oude mei '68-generatie via alle mogelijke kanalen heeft gedaan gekregen, is iedereen van de idee doordrongen dat de problemen van sociaal-economische aard zijn.
Terwijl ik heb gezien dat er geen enkele bevolkingsgroep is geweest die zo werd gepamperd als de moslims. Ik ben zelf een arbeidersjongen, ik kom uit een arme familie, wij hadden thuis niks. Je moest je zelf opwerken. Ik heb nooit van iemand ook maar enige hulp gekregen. Je moest dat zélf doen. Maar als je mensen altijd pampert, gaan ze op de duur zelf niks meer doen.
De Franse president Sarkozy heeft een tijd geleden een debat gelanceerd over de 'nationale identiteit'. Is zo'n debat zinvol, wenselijk of noodzakelijk?
Ja, links lacht daar natuurlijk mee. Voor hen bestaat er geen identiteit. Ik zeg dan altijd tegen die mensen: ga eens een jaar in Saoedi-Arabië wonen en werken, of in Jemen. Niet als 'expat', niet als iemand die in een zeer mooie omgeving gaat wonen en zijn alcohol kan drinken. Maar er echt léven. Dat is onmogelijk.
Er is natuurlijk een verschil. Natuurlijk, als mens ontmoeten we elkaar allemaal, als mens. Maar als je begint te praten over cultuur, over religie, over de dingen die ertoe doen in het leven, dan zie je toch dat andere mensen er andere opvattingen op nahouden, een andere identiteit hebben. Identiteit is inderdaad een flou begrip, waar je moeilijk je vinger kan op leggen. Maar ga een keer naar Benin en je zal zien dat het daar toch anders is en dat mensen er anders reageren. Een identiteitsdebat is zinvol, om Europa te redden. Om Europeanen ervan te doordringen dat wij een cultuur hebben voortgebracht die het verdedigen waard is.
Spelen het ontkennen van de eigen identiteit en de politieke correctheid de islamextremisten in de kaart? Bruce Bawer schreef daarover in zijn boek 'Terwijl Europa sliep' het volgende: "Het ontmoedigen van de kinderen en kleinkinderen van allochtonen om zich te identificeren met hun geboorteland en de burgerplichten ervan op te nemen, is ze aanmoedigen hun identiteit ergens anders vandaan te halen. Een dergelijk multiculturele daad is geen handeling uit edelmoedigheid - het is een daad van zelfhaat en culturele zelfmoord." Bent u het daarmee eens.
Absoluut. En ik zou nog verder durven gaan. Als je in een land wil gaan leven, wonen en werken, is er volgens mij maar één mogelijkheid dat is nagenoeg volledige assimilatie. Je mag wel een stukje van je eigen cultuur meenemen en bewaren. Een Italiaan eet nu eenmaal liever spaghetti, maar hij zal wel voor pakweg 90% geassimileerd zijn. En voor 10% zal hij misschien zijn eigen cultuur behouden, in wat ik 'designuitingen' noem. Hij zal bijvoorbeeld graag een Armani-pak dragen, dat soort dingen. En zijn eigen Italiaanse pastoor hebben bijvoorbeeld. Maar dat stoort niemand.
Maar, als je je niet voor 90% assimileert, dan heb je een probleem. Moslims houden gewoon hun eigen cultuur, helemaal. En willen zich niet echt assimileren. Natuurlijk zijn erbij die dat wel willen en natuurlijk zullen erbij zijn die dat ook doen, maar vanuit de islam wordt het hun onwaarschijnlijk moeilijk gemaakt. En als ze die islam niet achter zich laten, zullen ze er nooit in slagen zich te integreren of te assimileren.
Dat is het Duitse model van de 'leitkultur'...
Ik denk dat dat een zeer goed concept is. Beter in elk geval dan het multiculturalisme. Vind je die Leitkultur niet goed, dan mag je altijd vertrekken. Ik heb wel wat kritiek op mijn Leitkultur - ik schrijf daar al jaren over - en ik heb ingezien dat dit de enige cultuur is die zo'n kritiek verdraagt. Waardoor ik hem nog meer ben gaan waarderen en goed vinden. Als ik naar Marokko zou gaan, en ik vind die Leitkultuur daar - ondanks de tekenen van modernisering - niet goed, dan verhuis ik. Omdat ik daar niet kan aarden. Omdat het dan niet plezierig is, noch voor mij, noch voor hen. Maar als zij hier naartoe komen, en iedereen wil naar hier komen, om dan hier te zeggen: wij vinden jullie niet goed en wij willen nog meer en wij willen ons niet aanpassen. Ja, dat zou je toch nooit in je huis willen. Als ik iemand uitnodig in mijn huis, en ik zeg: 'dat zijn de gebruiken van het huis. Pas je een beetje aan. Je hoeft je daar niet 100% aan te passen, maar doe een beetje je best.' En je doet dat niet, dat gaat toch niet. Dat is een vergelijking die de linkse kerk nooit wil maken, maar ik wens hen eigenlijk een paar mensen in hun huis toe die zich niet willen aanpassen en wil dan wel eens zien hoe ze daar tegenaan kijken. En hoe verdraagzaam ze echt zijn. Als iemand zegt: 'jullie staan op om acht uur, maar ik begin al om vier uur 's morgens lawaai te maken'. Zou je die in je eigen huis tolereren? Nee, natuurlijk zou je dat niet tolereren. Maar wij tolereren dat wel van moslims die zeggen wij willen dit en wij willen dat, wij vinden jullie niet goed, want eigenlijk zouden jullie moslims moeten worden.
Is Europa nog te redden?
Ik heb er geen goed oog in. Op dit moment is Europa niet te redden. Omdat men in 1973 die deal heeft gesloten - olie voor de facilitering van de islam. Omdat de elite op dezelfde weg blijft doorgaan, en omdat men genoeg nuttige idioten en 'fellow travelers' heeft gevonden om het verhaal van de 'multiculturele verrijking' en de 'verdraagzame islam' te bevestigen. Omdat er te weinig contestatie is vanuit de gewone werkende mens, de gewone Vlaming, de gewone agent, de gewone verpleger...Omdat die te braaf is, zie ik het.
Er komt toch wel meer verzet, ook internationaal. Je hebt toch gezaghebbende stemmen die waarschuwen voor de dreiging: Hirsi Ali, Bassam Tibi, Waffa Sultan e.a.
Ja, dat is juist. Men ziet het verzet groeien. In Denemarken, in Zweden, in Duitsland, in Engeland, bij ons. Maar de vraag is: wanneer krijg je een kwalitatieve omslag. Ik vergelijk dat altijd met Ceaucescu (de communistische dictator in Roemenië). Ceaucescu was de absolute heerser en niemand zou het wagen kritiek te uiten aan zijn adres. Tot hij een op zeker moment een toespraak hield op het balkon van paleis en iemand in de menigte plots floot. Dat ene fluitsignaal werd geïnterpreteerd als een openlijke afkeuring en de menigte nam het over. Dat was de omslag. Maar niemand had dat zien aankomen, niemand had dat voorspeld. De vraag is: waarop moeten wij wachten voor zo'n omslag. Wanneer is de kritische massa bereikt? Zodat men zegt: ho, we gaan het over een andere boeg gooien. De elite, de politiek, de cultuur enz. Het kan, maar ik heb daar op dit moment een hard hoofd in.
De moslims moeten zichzelf uiteindelijk bevrijden van het juk?
Ja, dat zeg ik lang. Er is maar één mogelijkheid. Wij zullen dat niet doen, daar ben ik zeker van. Ze zullen nu en dan misschien wel wat beïnvloed worden door wat iemand zegt. Ik ken moslims, afvallige moslims, die mijn boek gelezen hebben en die beïnvloed zijn. Maar dat is natuurlijk maar een kleine minderheid.
Hirsi Ali, Waffa Sultan, Bassam Tibi...
Ja, allemaal goed. Ik bewonder die mensen, maar in de Arabische wereld leest men niet. De Arabische wereld is analfabeet, laten we daar eerlijk over zijn. Er worden ook zeer weinig boeken gepubliceerd. Dus hoe komen zij dat te weten? Ze komen het niet te weten. Dus het zal moeten komen van moslims in de VS en in Europa. Maar ik zie die dissidente moslims ook alleen staan. Waffa Sultan staat alleen, Hirsi Ali - ik heb contact met haar - staat alleen. Dus, zolang die mensen alleen staan, kan er geen kwalitatieve omslag komen.
Komt het nog goed met de multiculturele samenleving?
Ik denk het niet. Vanuit de koepel van Antwerpse ziekenhuizen is mij gevraagd om mee te werken aan een soort charter 'hoe om te gaan met de multiculturaliteit'. Ik heb contact met die mensen, dat gaat over dokters, verplegers en verpleegsters, chirurgen en gynaecologen, die komen met die problematiek in aanraking. Ik kan daar veel verhalen over vertellen. Ongelooflijke incidenten, tot in het mortuarium... Die mensen vroegen mij om mee te denken over hoe daarmee om te gaan. Maar mijn boodschap aan die mensen is eigenlijk: of u nu verpleger, dokter of chirurg bent, of in het mortuarium werkt - men kan van u niet vragen of verlangen dat u een kleine antropoloog bent. Want wat vraagt men eigenlijk? Er komt een Tsjetsjeen binnen en die Tsjetsjeen heeft allerlei gewoonten die haaks staan op die van ons. En dan zou je moeten weten: is dat nu een Tsjetsjeen van het noorden of het zuiden? Want die zijn ook verschillend. Allee kom, men ziet toch ook wel de ongerijmdheid van dat soort dingen. Je moet weten: een Europeaan is anders dan een Marokkaan en een Marokkaan is anders dan een Turk. Een Turk is anders dan een Tsjetsjeen en een Tsjetsjeen is anders dan een Uzbeek. Kan men dat van u vragen? Natuurlijk kan men dat niet van die verpleger, dokter of chirurg vragen. Die verpleger moet bekwaam en humaan zijn en u als mens behandelen. En zeggen: kijk, u vraagt dit of dat, maar eigenlijk doen we dat hier niet!
Islamkritiek of spot is een gevaarlijke bezigheid. Kijk maar naar Pim Fortuyn, Theo van Gogh, de Deense cartoonist Kurt Westergaard, Geert Wilders ...
Ja, en het zijn niet alleen moslimfundamentalisten die het zo gevaarlijk maken... In de geschiedenis vind je veel grote denkers, filosofen en schrijvers. Ik noem er maar een paar op: Schopenhauer, De Tocqeville, Flaubert, Umberto Eco, Churchill, Carl Gustav Jung... Ik heb hun uitlatingen over de islam allemaal op papier. Zij schrijven letterlijk: "de islam is een achterlijke religie, je kan daar niks van leren." Wel, die zouden nu allemaal door het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding vervolgd worden.
Maar het is juist. De islam is een woestijnreligie, een soldatenreligie die nu in een moderne tijd leeft, maar die teruggaat naar een oorsprong die zeer wreed is, die op grote schaal rooftochten organiseert, verkrachtingen en noem maar op. Al die mensen hadden dat zeer goed gelezen. Schopenhauer had dat zeer goed gelezen, maar hij zou het nu niet meer mogen zeggen. Zo ver zijn we dus al gekomen. Zelfs Jozef De Witte (directeur van het CGKR) zal niet ontkennen dat Schopenhauer een groot en gezaghebbend filosoof was, maar hij zou hem vandaag wel aan de schandpaal moeten nagelen en voor de rechter sleuren...
More diversity always means "less white people"
Diversity is a codeword for white genocide.
Een essaybundel waarin de islam een ’imminent gevaar’ heet, stuitte volgens de samensteller op angst bij potentiële uitgevers. Die zouden bang zijn voor een ’rechts-radicaal’ stempel. Niet waar, zeggen de uitgevers. Maar zij vinden de bundel wel ’eenzijdig’.
Zoveel is zeker: het boek ’De islam: kritische essays over een politieke religie’ gaat niet onopgemerkt voorbij. Bij de presentatie op de Antwerpse boekenbeurs vorige maand was de opkomst massaal en liepen er extra beveiligers rond. Nu blijkt dat de essaybundel al voor publicatie tegenstand opriep.
Het boek, dat bij Academic & Scientific Publishers (ASP) in Brussel is verschenen, zou aanvankelijk door Acco uit Leuven worden uitgegeven, tot die er ’ineens’ van afzag. Dat zegt een teleurgestelde publicist Sam Van Rooy, die de achthonderd pagina’s tellende bundel samen met zijn vader Wim samenstelde. Het bevestigt hem in zijn gevoel ’tegen de stroom van politieke correctheid’ in te moeten zwemmen.
Ook uitgeverij Aspekt uit Soesterberg, die de Nederlandse uitgave van de bundel op zich zou nemen, besloot volgens Van Rooy op het laatste moment zijn vingers niet aan het boek te branden.
„Bij Acco waren ze bang voor hun goede naam”, zegt Van Rooy. „En ze vreesden hun afzet van boeken aan de Vlaamse overheid te verliezen.”
Een aantal schrijvers uit Acco’s fonds, zoals voorzitter Rik Pinxten van de Humanistische Vrijzinnige Vereniging van Vlaanderen, zou volgens Van Rooy hebben gedreigd de samenwerking met de uitgeverij te beëindigen bij publicatie van zijn boek. „Daarna heeft de uitgever zijn handen ervan afgetrokken. Hij vreesde voor zijn baan en voor die van zijn ondergeschikten – dat heeft hij mij letterlijk zo gezegd.”
Bart De Prins, directeur-uitgever van Acco, weigert desgevraagd in te gaan op die kritiek van Van Rooy.
Rik Pinxten reageert verbijsterd op de suggestie dat hij de uitgeverij zou verlaten als Van Rooys essaybundel daar zou verschijnen. „Zoiets heb ik nooit ook maar geïnsinueerd. Iedereen mag schrijven wat hij wil.”
In de bundel – volgens Van Rooy bedoeld als ’de bijbel van de islamkritiek’– staan 34 essays die de islam zien als een ’imminent gevaar dat voor de zoveelste keer Europa tracht binnen te dringen’. Onder anderen Machteld Allan, Hafid Bouazza, Afshin Ellian, Mat Herben, Hans Jansen, Bat Ye’or en Nahed Selim werkten mee aan de bundel.
Hoewel vader en zoon Van Rooy het boek bij ASP wel gepubliceerd kregen, ging dat niet zonder concessies. „De uitgever dwong ons de oorspronkelijke titel ’Zwartboek islam’ te laten vallen”, zegt Sam Van Rooy. En mede-uitgever Aspekt eiste volgens Van Rooy nog meer dan een titelwijziging. „De voor- en achterflap en inhoud van de bundel vonden ze te kritisch. Dus besloten ze het boek niet zelf uit te geven, maar slechts te distribueren in Nederland.”
Directeur Perry Pierik van Aspekt nuanceert dat. „Wij zijn niet tegen dit boek”, zegt hij. „Integendeel. Maar we werden pas in een heel laat stadium benaderd, waardoor wij maar weinig eigen inbreng konden hebben. Alles lag al vast. Dat was reden om het boek niet uit te geven.”
Uitgever Gert De Nutte van ASP bevestigt dat. „Van meet af was afgesproken dat wij het boek zouden uitgeven en Aspekt het in Nederland zou verspreiden.”
„Dat kan wel zijn”, reageert Van Rooy weer. „Ik weet niet hoe het contract-technisch allemaal precies in elkaar steekt. Toch proef ik schroom en angst bij Aspekt. Er is mij door medewerkers verteld dat de uitgeverij haar naam niet wilde verbinden aan dit boek, uit angst een radicaal-rechts stempel opgedrukt te krijgen. De naam van Aspekt staat niet op de cover en niet in het binnenwerk van de bundel. Ook de website van de uitgeverij vermeldde het boek niet – totdat ik daar een boze email over schreef.”
Uitgever Pierik van Aspekt zegt niet tegen de kritische toon van Van Rooys bundel te zijn. Ook met de oorspronkelijke titel had hij best kunnen leven, zegt hij. „Het is een waardevol boek. Wel vind ik het eenzijdig. Ik zou er ook essays van denkers in hebben opgenomen die sympathie koesteren voor het multiculturalisme en tóch bedenkingen hebben bij de islam. Zo’n geluid had de bundel sterker gemaakt.”
Sam Van Rooy erkent dat de essays allemaal uit dezelfde koker komen. „Dat is ook de bedoeling. Met een zwartboek breng je alles wat nefast en slecht is aan een beweging voor het voetlicht.” Eenzijdig vindt Van Rooy zijn boek niet. „Over de islam valt niets goeds te zeggen. De positieve verzen uit de Koran passen, zoals Wilders zei, in een schriftje met de omvang van de Donald Duck.”
„Wie de islam bestudeert, kan niet anders dan constateren dat hij altijd verwoestend gewerkt heeft.” Dat schrijft Wim Van Rooy, een van de samenstellers van de bundel ’De islam: kritische essays over een politieke religie’ in het voorwoord van het boek. „Toch blijven linkse progressieven volhouden dat het multiculturalisme een verrijking is.”
Met die houding is Europa bezig zijn eigen graf te graven, vinden de 32 auteurs die aan de bundel hebben meegewerkt. „Zeven procent van alle moslims wereldwijd radicaliseert”, waarschuwt de inleiding. „Dat zijn 91 miljoen potentiële djihadisten.”
In de kern, zo is de teneur van de bundel, is de islam een systeem van onderdrukking dat te vuur en te zwaard de wereld wil veroveren. Overal waar het komt, worden mensenrechten met voeten getreden. Vooral vrouwen, joden en christenen moeten het ontgelden.
Hoewel de meeste essays theoretisch van aard zijn, proberen een paar ervan aan te geven waar die onderdrukking in de praktijk op neerkomt. Vervolging van christenen – een actueel thema, gezien de situatie in Irak – komt bijvoorbeeld aan bod in een essay van Johny Messo, president van de Syriac Universal Alliance. Uitgebreid beschrijft hij de relatie tussen het christelijke Aramese volk en de islam. Hoewel er perioden van ’relatieve tolerantie’ waren, heeft de islam ’van meet af aan weinig goeds gebracht’ voor de Arameeërs, stelt Messo. De islam heeft christenen in het Midden-Oosten altijd onderdrukt: „Ze werden niet behandeld als gelijke burgers of gelijkwaardige mensen, maar als slaven”. Europa is gewaarschuwd, wil Messo maar zeggen.
Wim en Sam Van Rooy (red.), ’De islam: kritische essays over een politieke religie’. Uitgeverij Academic & Scientific Publishers, Brussel 2010. 784 blz. In Nederland verkrijgbaar via uitgeverij Aspekt. euro29,95.
Benno Barnard: 'Onderstaande tekst schreef ik samen met Wim van Rooy voor De Standaard. Die krant weigerde publicatie niet rechtstreeks, maar onrechtstreeks: door ons stuk niet te plaatsen namelijk.'
Er spelen zich in België vreemde taferelen af. Terwijl de kerk van het multiculturele geloof leegloopt, krijgt de burger binnen één week de surrealistische resultaten voorgeschoteld van Joëlle Milquets Rondetafel van de Interculturaliteit en moet hij het meemaken dat aan de Antwerpse Universiteit een sympathiek driedaags congres over de plaats van de islam in het nieuwe Europa plaatsvindt – een congres dat niet alleen volslagen chaotisch was, maar ook nog eens gekaapt werd door moslimfundamentalisten, dat alles onder de ogen van de welwillende universitaire gemeenschap, aangevoerd door rector Alain Verschoren, een brave postmoderne ziel die het kwaad nog niet zou herkennen in een vernietigingskamp van de nazi’s.
Op een schaakbord ter grootte van Europa is het eindspel begonnen tussen realisten en utopisten – die laatsten zijn de volgelingen van allerlei denominaties en obediënties van het communisme, antizionisme en zonnepanelendom, het zijn de kruidenvrouwtjes en wichelaars van allerlei slag, de diepchristelijke kinderen van Egidius, vele leden van de culturele en academische elite, en voorts de nodige journalisten, al dan niet werkzaam bij de nieuwsdienst van de VRT.
Het zou hier te ver voeren om de vele punten uit de Rondetafel van Milquet te becommentariëren: men kan alleen maar hopen dat veel van de desiderata zoals voorheen dode letter blijven. De meeste aanbevelingen zijn immers niet alleen hopeloos naïef, ze getuigen van een vastgeroest denken dat inzet op een utopische maatschappij die als staatsideologie door de strot wordt geduwd, een tikkeltje in de stijl van wijlen Stalin, met een eigen inquisitie, het CGKR, dat de vrijheid van meningsuiting ondertussen tot een lachertje heeft gemaakt en politieke processen tot zijn waarmerk. Voor een dergelijke Rondetafel is het motto immers: wie niet multicultureel is – of ‘intercultureel’, le dernier cri, die een soort politiek-correcte apartheid aanduidt – ontmaskert zichzelf als racist en fascist. Maar het ware fascisme dient zich verwarrend genoeg – zoals lang geleden al voorspeld – als antifascisme aan.
De moegetergde leerkracht, de toegewijde verpleegster en de gefrustreerde politieagent krijgen van Milquet impliciet opnieuw de boodschap mee dat ze nog niet genoeg gedaan hebben voor degenen die in het verslag culturele minderheden wordt genoemd – en dan denkt de man in de straat beslist niet aan Nepalese boeddhisten of uit het Midden-Oosten gevluchte christenen, maar aan datgene waarover men moet zwijgen. Want het is zoals de aanklagers op het historische proces Wilders het formuleerden: de vraag is niet of Wilders de waarheid spreekt, de vraag is of hij die mag spreken.
Het meest navrante van dit hele circus is dat de islam niet wordt genoemd. En toch is deze totalitaire orthopraxis, zoals de Iraanse ervaringsdeskundige professor Afshin Ellian onlangs in Elsevier schreef, ‘een ramp, een verwoestende tsunami voor andersdenkenden en andere culturen’. De islam heeft een antiwetenschappelijke cultuur gegenereerd die al 1400 jaar op elke beschaving parasiteert en overal waar hij komt stilstand en ellende veroorzaakt. Of zoals Ataturk al verklaarde: de islam is een rottend kadaver dat het leven van de moslims vergiftigt. En langzamerhand dus ook ons leven.
U zegt dat de islam niet bestaat? U dwaalt. Niet alleen aanvaarden nagenoeg alle moslims de vijf zuilen van de islam, maar als er in Europa een spotprent over Mohammed verschijnt, verenigt de oemma zich en spreekt hij met één stem, waarbij de fundamentalisten altijd de beste papieren hebben. U wilt onderscheid maken tussen islam en islamisme? Lees de Duits-Turkse sociologe Necla Kelek: zij stelt dat de afwijzing van secularisme en de westerse cultuur de kern vormt van de politiek van haast alle islamitische instituties. John Esposito, vriend van de islam, hield een mondiale en longitudinale enquête over dit agressieve systeem en kwam uit op 6 procent fundamentalisten. Wie wat doorrekent komt uit op zowat 90 miljoen moslims… Waarom is iedereen zo bang om dit soort feiten te erkennen? Als zo’n Rondetafel bijvoorbeeld bedrijven vraagt moslims de gelegenheid te geven vijf keer per dag te bidden, dan zit de gotspe erin dat een en ander zelfs in Libië niet wordt geëist! Zo werkt men de fundamentalisering van Europa in de hand en de moslimwereld kijkt afwisselend verlekkerd en met geoefende pruillip toe.
En dan organiseert men aan de Antwerpse universiteit een colloquium over de plaats van de islam in Europa. De desinformatie in de verschillende exposés was groot. Dat is ook niet zo verbazingwekkend, want tot de deelnemers behoorden ongure types als de Marokkanen Yacob Mahi en Mohammed Bensalah, van wie de eerste het liberalisme als ‘de moordenaar van de menselijke vrijheid’ omschreef, en de tweede zich beriep op teksten van Sigrid Hunke, die werkzaam was op de wetenschappelijke afdeling van de SS. Maar de grootste intellectuele geweldenaar onder de buitenlandse gasten was toch wel de Zwitserse imam Yussef Ibram, die in 2004 verklaarde dat steniging, hoewel in Zwitserland niet nodig, absoluut niet in opspraak mocht worden gebracht. Merkwaardig! Je zou toch denken dat er stenen voldoende zijn in dat land. http://knack.rnews.be/nl/actualiteit/ni ... nack-NL-nl#" onclick="window.open(this.href);return false;
More diversity always means "less white people"
Diversity is a codeword for white genocide.
Ik lees nu net bij Carel Brendel dat het boek na 1 1/2 maand al toe is aan de tweede druk. http://www.hetverraadvanlinks.nl/Gazavloot.htm Moslimbroeders en trotskisten bezig met nieuwe Gaza-vloot
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
De islam. Kritische essays over een politieke religie
Tot tien jaar geleden was het nauwelijks een issue. Maar sinds de aanslagen van 9/11 in de VS en nadien ook in Madrid en Londen, is het islamterrorisme een van de meest besproken problemen van het afgelopen decennium. Dat er een probleem bestond met moslims die de Koranische bepalingen letterlijk interpreteren, wisten we natuurlijk al voordien, denk aan de fatwa van ayatollah Khomeini over Salman Rushdie. Die leeft ondergedoken in Groot-Brittannië, overleefde een bomaanslag, maar zijn Italiaanse en Noorse collega vertaler werden bij een aanslag zwaar gewond, en zijn Japanse vertaler werd vermoord. Het aantal en de intensiteit van de gewelddaden nam de voorbije jaren halsoverkop toe, niet alleen in streng islamitische landen zoals Afghanistan, Pakistan, Iran, Somalië en Nigeria, maar ook in meer ‘gematigde’ moslimlanden én door orthodoxe moslims in het Westen zelf. Denk aan de moord op Theo Van Gogh waarbij ook Ayaan Hirsi Ali werd geviseerd. Denk aan de vele geweldplegingen naar aanleiding van de publicatie van de Deense cartoons en de recente (maar gelukkig mislukte) moordaanslag op de cartoonist Kurt Westergaard. Denk aan de rellen in de Parijse banlieus waarbij duizenden auto’s in brand werden gestoken en hulpverleners werden beschoten. Denk aan de gevallen van eerwraak die regelmatig het nieuws halen.
Deze spectaculaire gebeurtenissen worden door heel wat moslims, maar ook door westerse politici regelmatig afgedaan als ‘spijtige uitzonderingen’, ‘misstanden’ die niets met de islam te maken hebben of hooguit ‘incidenten’ ten gevolge van een verkeerde interpretatie van de islamitische geboden zoals die vermeld staan in de Koran en andere ‘heilige’ teksten. De islam propageert de vrede, zo luidt het verweer van al diegenen die stellen dat die misstanden niet in naam van hun geloof gebeuren. Nu staan er in de Koran heel mooie teksten over het samenleven van mensen en de behulpzaamheid tegenover de naaste, maar die staan er naast en vaak in strijd met de talloze oproepen tot dood en verderf tegenover al diegenen die zich niet conformeren met de bepalingen van Allah en zijn profeet. Alle ‘heilige’ boeken, ook het Oude en Nieuwe Testament, bevatten teksten die ronduit weerzinwekkend zijn en haaks staan op de individuele rechten en vrijheden, maar de Koran bevat meer dan welk ander boek passages en rechtstreekse oproepen die aanzetten tot geweld en intolerantie tegenover anders gelovigen en afvalligen. Natuurlijk zijn dit oude teksten die men in hun historische context moet lezen en relativeren, maar dat neemt niet weg dat steeds meer orthodoxe moslims deze teksten vandaag letterlijk interpreteren om hun bedenkelijke agenda door te voeren.
Sinds een tiental jaar wijzen westerse denkers op het gevaar voor deze vorm van orthodox islamitisch geloof. Onder hen Samuel Huntington en Bernard Lewis in de VS, Chadortt Djavann en Caroline Fourest in Frankrijk, Paul Scheffer en Frits Bolkestein in Nederland. In Vlaanderen kwam het debat pas goed op gang na de publicatie van De malaise van de multiculturaliteit van Wim van Rooy. Zijn boek was een frontale aanval tegen de onverschilligheid van de links progressieve elite voor de nieuwe opmars van religies en van de orthodoxe islam in het bijzonder. Daarbij haalde hij keihard uit naar zelfverklaarde progressieve auteurs en denkers als Kristien Hemmerechts, Tom Lanoye, Johan Leman, Herman de Ley, Sami Zemni, Jan Blommaert, Eric Corijn, Lucas Catherine en anderen die elk op hun manier de uitwassen van het antimodernistische denken van de islam proberen goed te praten. ‘Wil de liberale democratie geen mythe worden, dan mag ze reële problemen niet afdekken, ze mag niet bewegingsloos en al te omzichtig zijn, zoals ze meer dan tien jaar in verband met het multiculturalisme heeft gedaan’, schreef Van Rooy in 2008. Hij gelooft niet in het ‘actief pluralisme’ of ‘de dialoog’ als oplossing gewoon omdat er vanuit de orthodoxe moslimkant geen bereidheid bestaat om te dialogeren en aan zelfkritiek te doen.
Zijn discours heeft de voorbije jaren heel wat losgemaakt. Sommigen beschouwen hem als een paniekzaaier, anderen als een visionaire intellectueel die ziet wat anderen niet (willen) zien. In elk geval betekende zijn boek de definitieve doorbraak van het kritisch denken tegenover de islam dat niet uitging van een ranzig extreemrechts discours. Tal van progressieve en andere intellectuelen die voordien hadden gezwegen uit angst om gelijkgesteld te worden met het racistische Vlaams Belang, spreken nu openlijk. In het zog van Wim van Rooy hebben ze in de loop van de jaren tal van misstanden die in naam van de islam gebeurden, ondubbelzinnig en publiekelijk veroordeeld. Meer dan dertig binnen- en buitenlandse wetenschappers en essayisten hebben in het boek De islam. Kritische essays over een politieke religie, onder redactie van Wim en Sam van Rooy, hun kritisch oordeel neergeschreven over diverse aspecten van de islam. Het resultaat is een fors boek van bijna 800 bladzijden dat al voor zijn verschijning ophef maakte. Zo was het moeilijk een uitgever te vinden en moest de titel Zwartboek islam worden afgezwakt. Enkele recensenten vinden het een provocatief en zinloos boek omdat het al te veel zou ‘spotten’ met een religie die door heel wat mensen wordt beleden. Maar zoals Paul Cliteur in zijn aanbeveling schrijft: ‘Religies, alle religies, moeten van kritisch commentaar kunnen worden voorzien.(…) Het is daarom dat dit boek, enig in zijn soort, in een belangrijke behoefte voldoet.’ En daar zijn de auteurs alvast in geslaagd.
Eén van de meest markante vaststellingen is volgens auteur Carel Brendel de samenwerking van extreem links met de meest radicale orthodoxe moslims op politiek vlak. Dat zagen we onder meer in 2003 in België toen de uiterst linkse PVDA een coalitie sloot met de Arabisch Europese Liga van Abu Jahjah onder de benaming RESIST. Die samenwerking werd een electorale flop maar ondersteunt de stelling van de auteur. Blijkbaar zijn er heel wat gewezen communisten die sinds de val van de Berlijnse Muur in 1989 zodanig op de dool zijn dat ze hun heil zoeken in samenwerking met religieuze fundamentalisten. Ze hebben immers enkele gezamenlijke vijanden zoals het vermaledijde kapitalisme, de VS en Israël. Er is evenwel nog een reden waarom beide groepen elkaar goed verstaan. Beide streven ze een utopie na, en hopen die met een heuse revolutionaire omwenteling te bereiken. Het totalitarisme dat zozeer het communisme kenmerkte, is trouwens even symptomatisch binnen de orthodoxe islam. Maar zoals de auteur aangeeft en wat veel gevaarlijker is, is dat dergelijke vormen van sympathie voor de orthodoxe islam ook voorkomen bij meer gematigde politici, onder meer bij sociaal-democraten en ‘groen linksen’ die soms mee opstappen in betogingen waarin de terreurorganisatie Hamas bejubeld wordt en ‘alle Joden aan het gas’ worden gewenst.
Tot voor enkele jaren was kritiek leveren op de orthodoxe islam quasi uitsluitend een bezigheid van extreemrechts, aldus auteur Ronald Commers, en dat klopt ook. Nogal wat politici uit de zogenaamde traditionele partijen verkozen om de problemen die voortvloeiden uit de letterlijke toepassing van de Koranische voorschriften, niet te (willen) zien. Daardoor gaven ze vrij baan aan het cultuurrelativisme dat jarenlang in de politieke praktijk werd toegepast in zowat alle Europese landen. De angst om in hetzelfde hokje geplaatst te worden met extreemrechts, deed hen verzaken aan een van hun meest belangrijke taken, namelijk het opkomen voor en verdedigen van de Verlichtingswaarden waar onze voorouders zo voor gestreden hebben. Die attitude is, zoals gezegd, stilaan maar zeker aan het keren. Steeds meer mensen, ook zij die zich uitdrukkelijk progressief noemen, bekritiseren nu de misstanden binnen de orthodoxe islam. Zo verschenen onlangs boeken Een tip van de sluier van Karin Heremans, de directrice van het Atheneum van Antwerpen, en Berichten uit Brussel van Luckas Vander Taelen, Vlaams parlementslid van Groen, die elk op hun manier de vinger op de multiculturele wonde leggen in hun respectievelijke steden, Antwerpen en Brussel. Toch blijft er een groep zelfverklaarde progressieve denkers elke kritiek op de islam uit de weg gaan of ze bewieroken ‘gematigde’ moslimwoordvoerders zoals Tariq Ramadam. Die laatste is intussen ontmaskerd als iemand die de westerse media naar de mond spreekt maar in feite een bijzonder obscurantistisch en misogyn discours voert.
Diverse auteurs bespreken de ontstaansgeschiedenis van de islam en de inhoud van de Koran. Verschillende van die teksten overlappen elkaar, maar steeds opnieuw wordt duidelijk dat in die ‘heilige’ teksten zaken staan, die als ze letterlijk worden gevolgd en toegepast door orthodoxe gelovigen, levensgevaarlijk zijn. Dit blijkt onder meer uit de tekst van Afshin Ellian die er terecht op wijst dat het essentiële probleem het monotheïsme is. Van zodra men immers aanvaardt en gelooft dat er één absolute, onfeilbare, alwetende, almachtige en algoede God bestaat, zijn orthodoxe volgelingen tot alles in staat. Dit is trouwens ook de kern van het nieuwste boek van Paul Cliteur over Het monotheïstisch dilemma. Daarin wijst hij op het gevaar dat verankerd zit in de teksten van de drie geopenbaarde godsdiensten: het jodendom, het christendom en de islam. Nu klopt het wel dat het radicalisme vandaag vooral schuilt in de orthodoxe islam, maar orthodoxe gelovigen kunnen in elk van de drie geopenbaarde godsdiensten en in hun religieuze traditie aanknopingspunten aantreffen waarmee ze hun gewelddadige gedrag kunnen legitimeren. Denk aan de moord op Theo Van Gogh door een fanatieke moslim, op Jitzak Rabin door een fanatieke jood, en vorig jaar nog op de abortusarts George Tiller door de ‘born-again christian’ Scott Roeder. Het verschil is echter dat de terreuraanslagen door christenen en joden hoofdzakelijk gericht zijn tegen mensen in eigen kring of land, terwijl het islamitisch terrorisme zowat overal toeslaat.
Het is trouwens de auteur Afshin Ellian die het duidelijkst het concept van de islam als een ‘politieke religie’ beschrijft, waarbij hij verwijst naar het Iran van Khomeini als ‘de eerste moderne totalitaire staat gefundeerd in de politieke islam’, en die er naar streeft ‘om in de wereld het sacrum imperium op te richten’. Die universele ambitie beschrijft de auteur Frans Groenendijk aan de hand van de ontwikkeling en doelstelling van de Organisation of the Islamic Conference (OIC) die een Universele Islamitische Verklaring van de Rechten van de Mens goedkeurde die op heel wat punten overeenstemt met de algemene mensenrechten, maar op één cruciaal punt verschilt. Zo zijn volgens de OIC alle toegekende rechten en vrijheden maar effectief voor zover ze niet in tegenspraak zijn met de sharia of de islamitische wetgeving. Concreet betekent dit dat moslims, in het bijzonder vrouwen en homoseksuelen, overgeleverd zijn aan geestelijke leiders die hun interpretatie opleggen aan de groep of samenleving. Eén van de cruciale punten schrijft auteur Michiel Hegener is het verbod voor moslims om uit hun geloof te stappen. In landen zoals Soedan, Iran, Mauretanië, Jemen en Saoedi-Arabië staat daar trouwens de doodstraf op, maar het is ook bedreigend voor moslims in het Westen zoals Ehsan Jami ondervond, en zoals bleek uit de brief op het lichaam van de vermoordde Theo Van Gogh, waarin de dader zich ook keerde tegen de afvallige Ayaan Hirsi Ali.
Cultuurrelativisten verwijten islamcritici dat ze te generaliserend spreken over dé islam en dé moslims. Daar hebben ze een punt, want de verschillen tussen moslims onderling zijn vaak bijzonder groot. Je hebt er gelovigen, net zoals in andere godsdiensten, die bijzonder streng in de leer zijn, en er zijn er die zich weinig of niets aantrekken van de geboden en verplichtingen. Toch valt het op hoe vooral moslims bevreesd zijn om uit hun geloof te stappen. En dat ze nooit openlijk protesteren tegen de islamitische landen die de doodstraf voor afvalligheid nog steeds toepassen. Volgens Hegener heeft dat te maken met angst. ‘De angst van moslims voor moslims en hun collectieve angst voor Allah’. Nederlanders hebben daar minder problemen mee. Zo zijn er de voorbije decennia tienduizenden christenen uit hun geloof gestapt of van geloof veranderd. Dat fenomeen komt quasi niet voor onder moslims, zelfs niet als ze hier geboren werden. Hegener ziet hier een grote taak weggelegd voor scholen om moslimkinderen aan te leren dat ze mogen geloven wat ze willen, en vooral dat ze recht op bescherming hebben als ze daarvoor worden lastig gevallen. Waarom ook geen spotjes op de publieke omroep die dit duidelijk maken? Wie kan daar tegen zijn in de wetenschap dat Nederland en België de mensenrechtenverdragen hebben geratificeerd die het recht op afval uit en overstap van geloof erkennen en beschermen?
Een andere kritiek op de islamcritici is dat ze veel te weinig aandacht zouden besteden aan de sociale en economische omstandigheden waaronder veel vreemdelingen in onze contreien gebukt gaan. Inderdaad er bestaat veel discriminatie en racisme en het is de plicht van de overheid om daar tegenop te komen. Maar deze misstanden mogen geen vrijgeleide betekenen voor het aan banden leggen van individuele rechten en vrijheden van mensen, voor aantastingen van liberale grondregels zoals de vrijheid van meningsuiting, de scheiding van kerk en staat, de gelijkwaardigheid van elke mens en het recht op zelfbeschikking. In die zin is het goed dat auteurs zoals Amanda Kluveld alert blijven voor een sluipende islamisering van de publieke ruimte. Ze wijst op een reeks toegevingen die westerse beleidsmensen bereid zijn te doen om de ‘goede vrede’ te bewaren. Hemeltergend zijn de toenemende gevallen van zelfcensuur, in het bijzonder ten aanzien van kunstenaars, omdat sommige kunstwerken ‘te beledigend konden zijn voor moslims’. Datzelfde geldt voor praktijken als het instellen van gemengd zwemmen, het reserveren van zitplaatsen in een theater voor enkel vrouwen (zoals gebeurde in het Rotterdamse Theater Zuidplein), het gelijkstellen van het creationisme als een waardevol alternatief voor de evolutietheorie, de schroom om over de Holocaust les te geven, en het opdringen van de hoofddoek aan meisjes op steeds jongere leeftijd.
De meest prangende tekst is die van Nahed Selim, zelf een moslima, over de positie van de moslimvrouwen. Ze schrijft dat ze vroeger veel milder was en dacht dat de islam langzaam zou milderen via de weg van hervorming en een mildere interpretatie van de geboden. Nu is ze daar minder van overtuigd. Vrouwen blijven ondergeschikt aan moslimmannen. Zo is de getuigenis van een vrouw maar de helft waard dan die van een man. Moslimvrouwen mogen niet huwen met een niet-moslim (mannen mogen dat wel). Polygamie is toegelaten voor mannen. In zowat alle islamitische landen worden (doorgaans gedwongen) huwelijken met minderjarige meisjes geaccepteerd. Mannen kunnen moslimvrouwen verstoten. Bij erfenissen krijgt de man globaal genomen twee keer zoveel als een vrouw. Daarnaast bestaan er allerlei voorschriften op het vlak van de kledij, de seksuele omgang, het contact met andere mannen, en de mogelijkheid om ‘ongehoorzame’ vrouwen te slaan. En culturele gebruiken zoals vrouwenbesnijdenis komen hoofdzakelijk voor in islamitische landen en worden vaak gerechtvaardigd op basis van religieuze teksten. Het doet Nahed Selim besluiten dat ‘het hele concept van de gelijkwaardigheid van mensen, zoals uitgedrukt in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, onmogelijk te verzoenen (is) met het islamitische apartheidssysteem, dat stoelt op verschillende rechten en plichten voor mannen en vrouwen, en voor moslims en niet-moslims’.
De kritiek op het boek is voorspelbaar. Een dikke turf van bijna 800 bladzijden geschreven door meer dan dertig verschillende auteurs leidt onvermijdelijk tot herhaling, een gebrek aan eenduidigheid en al eens tot veralgemening. Het ontbreekt ook aan globale oplossingen om de aangehaalde problemen op te lossen (alhoewel iemand als Michiel Hegener wel concrete voorstellen doet voor het onderwijs) maar dat is dan ook de taak van de bewindvoerders. Die kunnen in elk geval hun ogen niet meer sluiten voor de misstanden die in naam van de islam, zowel in moslimlanden als in onze contreien, gebeuren. Dat is hét grote belang van dit boek. Wie nu nog beweert dat de problemen rond de orthodoxe islam onbetekenende hersenspinsels zijn en dat we een en ander moeten relativeren, is medeplichtig aan schuldig verzuim. Zwijgen is geen optie meer. Tegelijk moeten we opletten voor de apologeten van de monoculturele samenleving zoals een Geert Wilders of diegenen die menen dat we het christendom moeten versterken om ‘weerstand’ te bieden tegen de orthodoxe islam. Het is niet toevallig dat het Vaticaan aan de kant staat van orthodox islamitische landen in zaken zoals vrouwenrechten, abortus en homoseksualiteit.
De enige optie is met volle kracht opkomen voor een universele seculiere moraal waarin het individu en niet een groep, volk, ras of geloof centraal staat. Het recht op zelfbeschikking is het kernpunt van de open samenleving zoals Karl Popper die verdedigde en dat moeten we zonder toegevingen blijven beschermen tegen en veroveren op alle intolerante en obscurantistische krachten in onze samenleving, en de orthodoxe islam in het bijzonder. “Indien we onbeperkte verdraagzaamheid zelfs uitstrekken tot dezulken die onverdraagzaam zijn, als we niet bereid zijn een verdraagzame samenleving te verdedigen tegen de woedende aanvallen der onverdraagzamen, dan zullen de verdraagzamen vernietigd worden, en verdraagzaamheid met hen”, schreef Popper, een boodschap die we nooit mogen vergeten.
Recensie door Dirk Verhofstadt
Sam en Wim van Rooy (Red.), De islam. Kritische essays over een politieke religie, ASP, 2001, 784 blz.
Sam en Wim van Rooy (Red.)
More diversity always means "less white people"
Diversity is a codeword for white genocide.
Is de Islam Gevaarlijk? - Een debat met o.a. Frits Bolkestein
zondag 19 december van 17.00 u tot 18.30 u
TICKETS
live uitzending (herhaling: 19.30 tot 20 dec - 19:00)
Debat over de aard van de islam, naar aanleiding van de publicatie van het spraakmakende zwartboek 'De islam. Kritische essays over een politieke religie' (Sam en Wim van Rooy).
Met:
oud-eurocommissaris Frits Bolkestein
NRC journalist Sjoerd de Jong,
historicus Rob Hartmans,
publicist Wim van Rooy,
historica Machteld Allan.
De Balie in amsterdam
More diversity always means "less white people"
Diversity is a codeword for white genocide.
Gelul in de ruimte! Wat een verspilling aan nodeloos gekwekwak. Dat heeft toch geen enkele zin. Ik heb al die tekst overgeslagen. Alsof moslims zich massaal bekeren tot zinnige mensen na het uitkomen van weer een boek over anti-islam. Wat dat betreft heeft Mercator altijd gelijk. Praten met moslims heeft geen enkele zin. Het enige wat mogelijk kan helpen is hen tot op het bot toe, keer op keer, belachelijk maken. Net zolang tot ze oprotten naar Mekka waar ze op hun beurt kunnen wachten om vertrapt te worden door hun lekkere gelovige soortgenoten onder het uiten van hun laatste zucht: "Dit was de wil van Allah."
Er bestaan - voor zover ik weet - geen dommere mensen in de wereld dan moslims.
Wie de koran leest, of heeft gelezen, en moslims nog niet snapt, heeft niets begrepen van het wereldtoneel waarbij mensen simpelweg onderdrukt en uitgroeid worden. Ik neem aan dat een verstandig mens liever ziet dat dit met moslims gebeurt dan dat hij zelf aan de beurt is. Zo is het en zo zal het altijd zijn. Islam dient uitgeroeid te worden. Terwille van ONZE kennisbeschaving en het zelfstandige denkvermogen in vrijheid en blijheid. :)
Geen eigen mening verkondigen is de vrijwillige celstraf van het verstand.
