The Perils of Diversity. Immigration and Human Nature

Mahalingam
Berichten: 52142
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

The Perils of Diversity. Immigration and Human Nature

Bericht door Mahalingam »

Afbeelding

In “The Perils of Diversity. Immigration and Human Nature” verschenen in oktober 2010 en (nog) niet aangeboden in de Europese boekhandel, weerlegt de Amerikaanse professor in de psychologie Byron M. Roth de onredelijke uitgangspunten van het multiculturalisme. Hij citeert Nobelprijswinnaar en vader van het genoomproject James Watson die betoogde dat er geen goede reden bestaat om aan te nemen dat de intellectuele vermogens van volkeren die in verschillende omgevingen zijn geëvolueerd toch identiek zouden zijn. Men kan wel wensen, aldus de eminente geleerde, dat de kracht van de rede overal gelijk zou zijn, als een soort universeel menselijk erfgoed, maar het is niet meer dan een vrome wens. Zoiets zeg je niet in het Vrije Westen. Watson werd in 2007 door het laboratorium waar hij onderzoek deed, op non-actief gesteld.

De hele bespreking:
Diversiteit is verarming JOS DE MAN
Spoiler! :
Sarrazin toont aan: Duitsland wordt dommer. Byron M. Roth veralgemeent: Europa én Amerika worden dommer. En crimineler. Diversiteit is een verarming.

Een kenmerk van totalitaire ideologieën is de aanpassing van het vocabulaire. Woorden en uitdrukkingen krijgen een andere invulling, die afwijkt van en soms haaks staat op de gangbare betekenis. Het multiculturalisme heeft totalitaire trekjes en taalbederf is er een van. Een opvallend voorbeeld is het concept diversiteit.

In het normale spraakgebruik verwijst het naar een verzameling van ongelijke elementen. Een waardeoordeel ligt er niet in besloten. Men hoeft geen filosoof te zijn om te snappen dat ongelijkheid goed, kwalijk of neutraal kan zijn. Onder de druk van de linkse intelligentsia heeft het begrip een positieve lading gekregen. Diversiteit wordt geprezen als een waarde, een verrijking, een kracht (‘diversity is our strength’) en zelfs (in het Belgische dagblad De Standaard) als “hoogste norm”. Diversiteit is een rage geworden in besturen, bedrijven, scholen en universiteiten. Het is een obsessie met huidskleur en exotisme. Het uitgangspunt is dat de aanwezigheid van grote groepen uit vreemde landen en culturen een verworvenheid is, die moet gekoesterd en bevorderd worden.

Deze opvatting tart het gezond verstand. Individuele verschillen, in talent, ambitie, begrip, kennis en creativiteit, kunnen verrijkend zijn. Il faut de tout pour faire un monde. De melting pot van culturen daarentegen is een kwalijk brouwsel. De massale immigratie heeft vooral kosten en lasten opgeleverd. Een historische terugblik leert dat multiculturele samenlevingen onder grote spanning staan en niet zelden ten onder gaan in een uitbarsting van barbaars geweld.

Diversiteit is vooral dan een hachelijke omstandigheid wanneer zij wordt aangeprezen en institutioneel verankerd ten bate van lieden die in naam van hun godheid en zijn profeet elke diversiteit van opvattingen, zeden en gewoonten, en elk pluralisme afwijzen, die zich onbegrijpend, afwerend of afkeurend opstellen tegenover de geplogenheden en de wetten van het gastland, of er zich zelfs op radicale wijze tegen verzetten.

Dergelijke overwegingen zijn aan de aanhangers van het multiculturalisme niet besteed. Zij zijn immuun voor de realiteit. Zij zijn zelfs gepantserd tegen de conclusies van Robert D. Putnam. Deze Amerikaans socioloog, ooit geroemd als een goeroe van de multiculturele samenleving voerde een grootschalig onderzoek waaruit bleek dat wanneer diversiteit stijgt in een wijk, de sociale netwerken uit elkaar vallen en het wantrouwen stijgt. De mensen zijn minder tot participatie geneigd en keren anderen en de samenleving de rug toe. Het sociaal kapitaal slinkt.

De vorser kon zijn eigen resultaten niet geloven. Pas zes jaar na de start van het onderzoek besloot hij zijn studie ‘E Pluribus Unum: Diversity and Community in the Twenty First Century in het licht te geven.

Dit gaf te denken over de kansen op integratie. Maar de progressieve gilde heeft er een hekel aan de eigen uitgangspunten te onderzoeken. Diversiteit van kleuren en culturen is prachtig, diversiteit van opinies onverdraaglijk. Eens en voor altijd is besloten dat alle mensen gelijk zijn, zodat zij, ongeacht hun komst en cultuur, in onderlinge verstandhouding kunnen samenleven. Op een niet heel logische wijze wordt dan wel verordonneerd dat de eigen cultuur van migrantengroepen moet gerespecteerd worden, ook wanneer zij grondig afwijkt van, en zelfs onverenigbaar is met de principes van de cultuur van de gastlanden, zoals in het geval van de islam. Dit recht op respect, dat neerkomt op de erkenning van een fundamentele ongelijkheid, is in de ogen van de ‘elite’ zo belangrijk dat zij het in het strafrecht heeft verankerd, door middel van o.m. een verbod op groepsbelediging.

Deze op termijn onhoudbare spagaat is in de gastlanden een bron van voortdurend aanzwellend conflict, dat op welhaast potsierlijke wijze door de overheden wordt ontkend. Onderzoekers en publicisten die de gevolgen van massale immigratie uit onderontwikkelde gebieden in kaart brengen, worden gehoond. Het scenario is bekend: men weerlegt geen argumenten, maar in een reflex, als was men door een compleet wespennest gestoken, pareert men zorgvuldig onderbouwde stellingen men het redeloze verdict: dit is racisme. Het overkwam dr. Thilo Sarrazin, die als Berlijns senator (senator = minister in regering deelstaat Berlijn, red.) de verloedering van de Duitse hoofdstad vanuit een bevoorrechte positie had gadegeslagen, en als bestuurder van de Bundesbank als geen ander bevoegd was om de economische, financiële en maatschappelijke consequenties in te schatten van de aanwezigheid op Duits grondgebied van vele miljoenen migranten.

Terwijl overheden en media hem ongenadig bestookten, kochten 1,2 miljoen Duitsers zijn boek “Deutschland schafft sich ab”, een bewijs dat de ‘elite’ erin slaagt de kloof met het volk steeds verder uit te diepen.

Het werd Sarrazin vooral kwalijk genomen dat hij het verband besprak tussen economische welvaart en het intelligentiequotiënt (IQ) van de bevolking. Intelligentie is namelijk op zijn minst voor 50 procent genetisch verankerd. Hoewel wetenschappelijk bewezen en nauwelijks nog betwist, is deze vaststelling voor aanhangers van het egalitarisme moeilijk verteerbaar. Ze hebben er geen moeite mee dat Afrikanen genetisch uitgerust zijn om harder te rennen dan Europeanen, of dat Tibetanen en Bolivianen beter functioneren op grote hoogten, maar van uiteenzettingen over het IQ van Afrikanen (gemiddeld lager dan 85), Europeanen (gemiddeld 100) of Chinezen (gemiddeld 105) worden ze onwel.

In “The Perils of Diversity. Immigration and Human Nature” verschenen in oktober 2010 en (nog) niet aangeboden in de Europese boekhandel, weerlegt de Amerikaanse professor in de psychologie Byron M. Roth de onredelijke uitgangspunten van het multiculturalisme. Hij citeert Nobelprijswinnaar en vader van het genoomproject James Watson die betoogde dat er geen goede reden bestaat om aan te nemen dat de intellectuele vermogens van volkeren die in verschillende omgevingen zijn geëvolueerd toch identiek zouden zijn. Men kan wel wensen, aldus de eminente geleerde, dat de kracht van de rede overal gelijk zou zijn, als een soort universeel menselijk erfgoed, maar het is niet meer dan een vrome wens. Zoiets zeg je niet in het Vrije Westen. Watson werd in 2007 door het laboratorium waar hij onderzoek deed, op non-actief gesteld.



Byron M. Roth legt uit dat samenlevingen en culturen verschillend zijn omdat zij onvermijdelijk ook het product zijn van de genetische natuur van hun leden. Hij bespreekt de genetische grondslag van intelligentie, en van sociaal (wan)gedrag. Hoogst belangrijke thema’s, want intelligentie is de ‘grondstof’ van economische vooruitgang in een hoogtechnologische wereld en een hoge graad van criminaliteit is een van de kennelijk ongeneeslijke kwalen die de multiculturele samenleving teisteren

Verschillen in welvaart vloeien voort uit verschillen in menselijk kapitaal, dat factoren omvat als productiviteit, creativiteit, technologische vaardigheid, en waarden als inzet en discipline. Aangezien de technologie de motor is van de vooruitgang, en de bepalende factor voor de welvaart der naties, zullen landen die gezegend zijn met vernuftige burgers een grote voorsprong verwerven. Door immigratie van hoogopgeleide lieden zullen zij hun positie wellicht nog versterken. De invoer van laag- en niet opgeleide vreemdelingen zal dan weer het menselijk kapitaal en in het bijzonder het gemiddelde intelligentiepeil van de samenleving negatief beïnvloeden. Dat is allemaal niet zo moeilijk te bevatten. Toch is deze equatie nog steeds niet doorgedrongen tot de verstarde breinen van het Europese establishment. Roth onderstreept dat bij gestage aangroei van de moslimpopulatie, het gemiddelde IQ van de EU zal afnemen, zodat er problemen ontstaan in het onderwijs, wat dan weer negatieve consequenties oplevert voor de productiviteit, enige bron van materiële welvaart.

Het intelligentiepeil van de totale bevolking daalt niet enkel als gevolg van immigratie uit achtergebleven landen. Sarrazin betoogt dat Duitsland (resp. Europa) aan vernuft inboet omdat de intelligentere autochtone vrouwen weinig kinderen nemen, terwijl Turkse en Marokkaanse migranten zich over een talrijker kroost mogen verheugen. Die migrantenkinderen halen, op uitzonderingen na, op school de laagste resultaten. Het gebrek aan opleiding en het ontbreken van motivatie resulteert in een hoge werkloosheidsgraad. (Welt Online, 16 januari 2011: ‘Fast ein Viertel der Muslime lebt vom Staat’) In de grote Europese steden loopt de werkloosheid van jonge migranten op tot veertig procent. Omdat ze, vergeleken bij de situatie in het land van herkomst, van een riant inkomen uit uitkeringen kunnen genieten, is de gedrevenheid om aan de slag te gaan eerder gering. Sarrazin meldt dat in Duitsland de armoedegrens is vastgelegd op 60 procent van het gemiddelde inkomen. Die grens ligt in 2011 hoger dan het gemiddelde inkomen van de Duitser in de jaren zeventig. Zo is het gerieflijk toeven in de sociale hangmat, waar ook nog een plaats is voor een geïmporteerde en evenmin behoorlijk opgeleide bruidegom of bruid(en). De kinderen uit die huwelijken komen bijna onvermijdelijk in de neerwaartse spiraal terecht.

In de grote steden ontstaat er een ‘youth bulge’, een omvangrijke groep van jonge, gefrustreerde en niet zelden criminele migranten.

Ongetwijfeld spruit asociaal gedrag vooral voort uit omgevingsfactoren. De laksheid van de ouders, en het slappe vervolgingsbeleid geeft de jongeren een gevoel van straffeloosheid. Islamieten hebben bovendien geen hoge dunk van de door hun imams voortdurend aangeklaagde verdorvenheid van westerlingen. Dan roept hun beroving of aanranding minder morele vragen op dan wenselijk zou zijn. Roth wijst echter ook op een genetische component van criminaliteit. Uit onderzoek in de Verenigde Staten is gebleken dat de criminaliteitsgraad van etnische groepen verschilt en dat er een verband bestaat met hun gemiddelde IQ.

Sarrazin toont aan: Duitsland wordt dommer. Roth veralgemeent: Europa én Amerika worden dommer. En crimineler. Diversiteit is een verarming.

Toch wordt de utopie van een harmonische samenleving van diverse culturen op eenzelfde grondgebied nog steeds fanatiek beleden in linkse kring. De vraag is dan welke beginselen zulk een samenleving zal hanteren. Zal het respect voor de diversiteit leiden tot het aanvaarden van polygamie (en het toekennen van uitkeringen aan de diverse echtgenotes) zoals in Frankrijk en Engeland al stilzwijgend gebeurt? Moeten gearrangeerde of gedwongen huwelijken (het verschil is vaak onduidelijk) gedoogd worden? Druist het niet in tegen elk rechtsgevoel dat in Europa jaarlijks honderdduizend vrouwen genitaal worden verminkt en dat deze praktijk, op een enkele uitzondering na, niet strafrechtelijk wordt beteugeld? Zijn dergelijke signalen van (respect voor) diversiteit verenigbaar met de onvolprezen mensenrechten die men telkens weer inroept als grondslag voor het multiculturele gedoogbeleid? Hoe kan de obsessie met gelijkheid leiden tot absurde situaties van absolute ongelijkheid in rechte? Zo wordt de heer Wilders wegens haatzaaien vervolgd, omdat hij degenen aanklaagt die geweld prediken.



Enkele lidstaten van de EU, zoals Nederland en Denemarken, proberen tegen stroom op te roeien. Angela Merkel heeft gemerkt dat het multiculturalisme een mislukking is. Maar dat heeft ze jaren geleden ook al geroepen. Intussen bleef de Bondsrepubliek diversiteit invoeren. De inertie van de voortsnellende immigratietrein is zo groot geworden dat hij nog nauwelijks is af te remmen.

De oorzaken van deze benarde situatie zijn uiteenlopend. Immigratiebeleid is een vak en een broodwinning voor de leden van de allochtonenindustrie, advocaten, welzijnswerkers, bestuurders van verenigingen allerhand en wat dies meer zij. Er is nationaal en supranationaal een indrukwekkende bureaucratie ontstaan, die zich over het lot van de migrant buigt. De meeste politici verstijven van schrik bij de gedachte in de (extreem-)rechtse hoek te worden geposteerd, indien ze zich kritisch over de diversiteit zouden uitlaten. Dertig jaar linkse indoctrinatie en intimidatie heeft de geesten verdoofd. Ex- en postmarxisten hebben in de politiek, de academische wereld en de media strategische posities hebben veroverd en leveren de ideologische concepten voor de zelfislamisering aan.

Roth betoogt dat het multiculturalisme, als uitwas van het marxisme, de economische klassen – bourgeoisie en proletariaat – gewoon heeft vervangen door etnische groepen – blanken en niet-blanken – als respectievelijk verdrukkers en verdrukten. ‘Het is moeilijk, zo schrijft hij, het oneens te zijn met (Doris) Lessing dat de totalitaire methode en utopische ambities van het multiculturalisme duidelijk wortelen in de communistische ideologie.’

Sarazin citeert de demograaf Herwig Birg, die oppert dat voor politici over de partijgrenzen heen de verdringing van demografische problemen tot een heimelijke staatsraison is geworden, omdat ze de geïmporteerde kiezers niet voor het hoofd willen stoten.

Roth meent dat de ideologie van het multiculturalisme erop gericht is de EU om te vormen tot een imperium naar Sovjet-model, een analyse die gedeeld wordt door de bekende dissident Vladimir Bukowsky. In die optiek is het lakse immigratiebeleid zinvol, daar het nieuwe ingezetenen creëert die nooit in een democratisch land hebben geleefd en zich niet tegen een autocratisch regime zullen verzetten, zolang zij uit werk of uitkeringen een min of meer behoorlijk inkomen kunnen putten en ze niet gehinderd worden in hun religieuze praktijken.

Etnische conflicten zouden dan zelfs een aanleiding vormen voor de “elite’ om haar autocratische macht nog te versterken, onder het voorwendsel dat enkel een krachtig centraal gezag in staat is wet en orde te handhaven.

De oligarchische EU verheelt haar bedoelingen niet. De Europese Commissie, het Europees Gerechtshof en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens streven eensgezind naar een soepel immigratiebeleid, naar het groene model van de ‘open grenzen’, met een uitgebreid rechtenpakket voor de migrant, de illegaal incluis.

Zo zou Europa worden omgevormd tot een ’multi-etnisch, ondemocratisch, economisch kreupel en cultureel achterlijk imperium.’

Krachtige taal, inderdaad. Houdt men rekening met de minachting van Europa’s machthebbers voor de volkswil, de gigantische rijzende kosten en lasten van de immigratie en de snel voortschrijdende islamisering, dan lijkt Roth’s voorspelling door de objectieve waarneming te worden bekrachtigd.

Jos de Man
http://www.hetvrijevolk.com/index.php?pagina=12746
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Plaats reactie