Dutch schreef:Het heeft lang geduurd, ongeveer 4 jaar, maar nu ben ik er klaar voor. In een notendop natuurlijk.
Ik ben geboren in een welstellend traditioneel katholiek Vlaams gezin, leefde als het ware in een "gouden kooi" maar kende eigenlijk zeer weinig persoonlijke vrijheid. Ook psychologisch. Vooral psychologisch.
Uiteindelijk leidde één en ander ertoe dat ik zodra ik kon uit huis ging, een job zocht en vond en alleen ging wonen.
Na heel wat kortstondige relaties die niks voorstelden leerde ik mijn echtgenoot kennen. Een Tunesische moslim, alhoewel hij de islam niet praktiseerde en zelfs varkensvlees at. De koran had hij nog nooit gelezen en ook aan de ramadan nooit meegedaan.
Mijn familie, al niet blij met mijn "alleen wonen" flipte helemaal toen ze van mijn relatie hoorde. Omdat liefde blind is en zelfs harhorend erbij, liet ik mijn familie voor wat ze was (racisten, eng van geest dacht ik toen...) en ging door met de relatie. Feitelijk was dit een eerste stap in de richting van mijn isolatie. Het was wij twee samen tegen de rest van de wereld. Want zo'n kleine 30 jaar geleden was een gemengd huwelijk alles behalve evident. Ook mijn vrienden haakten af, wat ik deed was so "not done".
Alles ging goed, de liefde vierde hoogtij, tot ons eerste kind goed en wel geboren was. Zoals bij vele vrouwen voorkomt na een bevalling, had ik nog enkel oog voor onze baby, wat bij mijn man leidde tot een verkapte jalouzie. Zo zei hij me op een dag na een banale ruzie "eens zal ik jouw kind van je wegnemen, je zal wel zien". Dit was het eerste zaadje van mijn onderwerping...
Omdat ik tegen die tijd zeer geïsoleerd was geraakt (enkel moslimvrienden, andere gemengde koppels, geen familie, enkel "goedgekeurde" collega's over de vloer,...) ging ik me zeer afhankelijk van mijn man opstellen, ook financieel. Ik was ook nog zo weinig volwassen en naïef. Bovendien had mijn strenge opvoeding mij klaargestoomd om "strengheid" doodnormaal te vinden. Ik herkende het patroon en dat voelde zo vertrouwd aan dat ik het accepteerde...
Toen we naar Tunesië gingen dacht ik dat ik in de hemel verzeild was. Ik ben van nature een zeer sociaal mens en daar kwam ik aan mijn trekken! Steeds familie, vrienden en buren over de vloer, iedereen zeer blij me te zien, kortom ik was in mijn sas. Omdat ik zeer makkelijk talen leer begon ik weldra de taal te spreken, wat mij in mijn omgeving tot zeer ingeburgerd promoveerde. Stilaan werd ik ook op godsdienstig vlak gebrainwashed. Men vertelde mij enkel het mooie van de islam, voor mij was het zoiets als mijn oude geloof, dezelfde god in een lichtelijk andere softe versie, gehoorzaamheid en onderdanigheid waren mij met de paplepel ingegoten vroeger thuis en zo was ik dus de ideale "peer" om in de islamval te trappen. Na een jaar sprak ik de shahada uit en zo werd ik moslima, eigenlijk zonder er echt bij stil te staan.
Ondertussen kregen we nog 2 kinderen bij. Als ik daar nu over nadenk kreeg ik deze kinderen (heb ze zelf gewild) omdat ik me onbewust zeer alleen en onbemind voelde. Ja, ik had een echtgenoot die me steeds bijstond (bewaakte is feitelijk dichter bij de waarheid), ik had een liefhebbende moslimfamilie die mijn geboortefamilie verving maar me langzaamaan begon te verstikken. Geen enkele van mijn daden of woorden werden onbekritiseerd gelaten, alles werd altijd overgebriefd aan mijn echtgenoot, ik kwam steeds meer op de laatste plaats. Alles werd nog lastiger toen mijn kinderen begonnen op te groeien en toen de oudste in de puberteit kwam. Moslims hebben geen kaas gegeten van psychologie, en al helemaal niet van puberende kinders. Ik voelde het als mijn plicht als moeder om voor hen in de bres te springen, om hen zekere vrijheden te garanderen. Dit leidde tot ondraaglijke spanningen en tot verbaal geweld, ik was immers "geen goede moeder" en zette mijn kinderen niet aan tot blinde gehoorzaamheid.
Ondertussen was mijn schoonvader overleden en dit was voor mijn man de "trigger" om een praktiserend moslim te worden. Van de ene dag op de andere. Streng zich aan de ramadan houden, geen sprake meer van enig respect voor andere godsdiensten (ze werden zelfs belachelijk gemaakt), strenge islamregels voor de kinderen en mezelf, ...
Ook in de moslimmaatschappij die me omringde had ik ondertussen ook de barsten en diepe scheuren in de vriendelijkheid en correctheid van in het begin opgemerkt. Ik was nu immers "een van hen", men nam geen blad meer voor de mond, de rauwe realiteit werd me stilaan duidelijk.
Eenmaal terug in België was het nog moeilijker te leven volgens de islamregels van mijn man. Omdat ik nu uiteindelijk toch volwassen geworden was en mede dankzij een grondige psychotherapie die naar mijn gevoel mij het leven redde, begon ik nu echt te rebelleren tegen wat ik als het moeilijke karakter van mijn man beschouwde... soms dacht ik zelfs dat hij een psychische ziekte had ! Jaloers, controlerend, commanderend, bedreigend, ... kortom, een moslim (dat besefte ik later)!
Het leven was vaak een echte hel voor mezelf en mijn kinderen. Maar voor de buitenwereld bleef ons imago ongeschonden, dankzij helse krachtinspanningen van mijnentwege. Gelukkig stond hun vader er ook op dat ze een goede opleiding kregen. Dat werd later ergens wel zijn "ondergang" als dictator 8)
De échte bevrijding kwam toen ik de koran en ahadith las. Was me dat schrikken ! Op slag begreep ik wat mijn man bezielde, hij was niet psychisch gestoord, hij paste gewoon de koran toe ! Ook de moslimwereld waarin ik zoveel bedrog, oneerlijkheid en verraad had ervaren en gezien werd me opeens duidelijk : alle stukjes van de puzzel vielen op hun plaats ! Dit alles was doodgewoon islamitisch ! En daar was ik ingetuind ! Om dood te vallen ! Op slag was ik van de islam genezen en meteen ook van alle geloof in een god. Dit proces duurde ongeveer 3 maanden en ik kan zeggen dat het niet makkelijk was. Ik liep er echt verloren bij, huilde tranen met tuiten, had er nachtmerries van,...
Toen heb ik de dure eed gezworen dat ik me ging inzetten om te vermijden dat mijn eigen kinderen en die van anderen onder de islam zouden lijden ! Daarom kwam DutchFFI er.
Aan mijn moslimfamilie heb ik gezegd dat ik geen moslima meer was. Ze waren geschokt en op slag werd ik een paria. Ik heb dan noodgedwongen moeten inbinden, nu denken ze dat het een vlaag van voorbijgaande zinsverbijstering was. Toch blijven ze op hun hoede...
Mijn man kwam niet meer bij toen ik het hem zei, hij beval me te zwijgen en er zeker niets van tegen de kinderen te zeggen. Nu is zwijgen niet mijn grootste deugd en al helemaal niet als ik een zwijgverbod krijg....
Bovendien legde ik hem uit dat hij nu gerust van mij kon, zelfs moest scheiden, aangezien ik zelfs niet meer tot "ahl oulkitaab" behoorde maar atheist was geworden. Toen viel hij stil en besloot dat we dit potje verder gingen gedekt laten.
Ik heb een hele weg afgelegd, veel geleden, maar ook veel liefgehad. Mijn kinderen groeien stilaan op tot prima volwassenen die zich goed voelen in hun vel en niet over zich heen laten walsen. Van de islam moeten ze niks weten, ze hebben er al genoeg onder geleden. Mijn man begint stilaan alleen te staan met zijn ramadan, gebeden en ins'allahs. Ook zijn jalouzie, bedreigingen, enz. deren me niet meer. Ik heb ze zelf ontkracht door me er boven te stellen en hem dat ook te zeggen. Want iemand die slachtoffer is van een moslim geeft diezelfde moslim meestal zelf de macht. Natuurlijk speelt het feit dat mijn kinderen ouder worden en voor zichzelf kunnen opkomen een grote rol, ze kunnen me niet meer ontstolen worden. Soms heb ik medelijden met mijn man, maar ja, het is zijn keuze om een slaaf van allah te blijven, hij zit gevangen in angst voor de dood, de hel, allah, de djinns,... Erg is dat.
Zelf heb ik nu uiteindelijk, na al die jaren zoeken, mijzelf teruggevonden. Beter laat dan nooit. Ik heb mijn lijken uit de kast gegooid en kijk vol goede moed de toekomst tegemoet. Mijn kinderen zullen het halen, ze zullen vrij zijn van de hersenspoeling, islam genaamd.
Het hoogste goed op aard : VRIJHEID in alle betekenissen van het woord !
Je hebt geen goede keuze gemaakt.
