Uit De Volkskrant van 14 juli 2004
Den Uyl kocht Amsterdamse villa onder voordelig erfpachtsysteem'
Van onze verslaggever − 14/07/04, 02:26
Jarenlang is oud-premier Den Uyl achtervolgd met een gerucht dat hij een tweede huis zou hebben in België. Dat is niet waar, maar er blijkt wel iets te zijn geweest met zijn huis in Amsterdam-Buitenveldert....
Bijna veertig jaar na dato publiceert weekblad HP/De Tijd deze week een reconstructie over de wijze waarop Den Uyl in 1965 als Amsterdamse wethouder economische zaken met een voordeeltje een villa kocht .
De grond waarop het huis stondwerd in erfpacht uitgegeven aan de nieuwe eigenaar. Den Uyl gaf in 1963 in het geheim een commissie opdracht dit systeem van erfpacht te herzien. Hij kocht zijn huis onder de oude voorwaarden, terwijl hij als een van de weinigen wist dat een paar maanden later een nieuw, veel duurder erfpachtsysteem zou worden ingevoerd.
Voorkennis dus. Het leverde de PvdA-coryfee een voordeel op van tweehonderd gulden (negentig euro) per maand, reconstrueert freelance journalist Rob Knijff in HP.
Knijff heeft dit verhaal ruim twintig jaar onder de pet moeten houden. Het gerucht over het huis van Den Uyl stamt uit het begin van de jaren tachtig toen het verhaal ging dat Joop een huis in België had gekocht.
Knijff, indertijd parlementair verslaggever van De Telegraaf, kon de zaak uitzoeken, onder andere door de medewerking van toenmalig Ajax-voorzitter Ton Harmsen. Die vertelde hem dat het verhaal niet in België speelde, maar in Buitenveldert. Toen de zaak rond was, besloot de hoofdredactie medio 1982 na een hoofdelijke stemming het stuk niet te plaatsen.
Een opmerkelijke beslissing, aan de vooravond van een nieuwe verkiezingscampagne die ging tussen Den Uyl en CDA-voorman Dries van Agt. Hoewel De Telegraaf zeker in die tijd niet bekend stond als een krant met linkse sympathieën, kon de publicatie wel eens slecht vallen bij het PvdA-smaldeel onder de lezers. Om geen lezers te verliezen, werd besloten de zaak uit de krant te houden.
De kwestie zou ongetwijfeld nooit meer zijn opgekomen ware het niet dat Kees Lunshof, adjunct-hoofdredacteur van De Telegraaf en in de jaren tachtig bij het ochtendblad chef van de parlementaire redactie, de zaak in zijn onlangs verschenen boek Van polderen en polariseren nog kort de revue laat passeren.
Lunshof schrijft over ongefundeerde roddels en zei in het RTL-programma Barend en Van Dorp dat het verhaal was uitgezocht en niet klopte. Een uitspraak die Knijff, in 2000 vertrokken bij de krant, zo verbaasde dat hij het hele verhaal, veertig jaar na de transactie, alsnog opschreef.
Het zal niemand verbazen dat de PvdA dezelfde structuur heeft als de islam. Een soort kameraadschap. De socialistische Amsterdamse misselijk makende kliek meende blijkbaar het recht te hebben iemand te bevoordelen. OK! Dat is een menselijke eigenaardigheid, maar die niet thuishoort bij volksvertegenwoordigers. De linkse mens heeft daar letterlijk schijt aan. En dan durft die huichelachtige kliek zich nog socialistisch te noemen ook.
Dat pokkenwijf van Joop zal daar wel de hand in gehad hebben. Zij rookte niet voor niets sigaartjes van het merk 'Uiltje'. Dat deed ze opzettelijk. Joop had niks tegen haar in te brengen. Joop was een goedaardig man met gevoel van humor, maar blijkbaar voor corruptie vatbaar als zoveel PvdA-broeders. Een goede vriend van mij die af en toe met haar gesproken heeft, vertelde mij dat wanneer Liesbeth Joop naderde, hij er het zwijgen toe deed. De vrouw van Joop de Uyl leek erg veel op de vrouw van Duisenberg. Dat is ook zo'n kreng. Toen de Joodse Gemeente achter haar opstallen een aula wilde bouwen, sprong Liesbeth in het geweer en kreeg het voor elkaar bij de gemeente Amsterdam dat haar uitzicht niet door de geplande joodse aula verpest werd.
Wat is er toch mis met die wijven van socialisten?