Herdenking Pim Fortuyn op 6 mei

[Roelof]

Rest In Peace my friend.

[mercator]

Ik ben het niet vergeten...
Zijn tegenstanders kennelijk ook niet, want ipv een grootscheepse herdenking kan je nu een rouwregister gaan ondertekenen. Voor PIm ? Voor de slachtoffers van koninginnedag? Oh neen, voor de Koninklijke Familie die geen schrammetje heeft opgelopen!

[Roelof]

Opdat wij ook de demonisering van Pim niet vergeten...

Paul Rosenmuller (Groenlinks):
Pim Fortuyn is niet gewoon rechts, maar extreem rechts.
Dit is niet gewoon rechts, dit is extreem rechts.
Stop deze Berlusconi van de lage landen.
Het is niet nieuw en al helemaal niet fris.
Een Fortuynlijk Nederland is geen Leefbaar Nederland.
Fortuyn is een nationalist en een populist.
Fortuyn is een charlatan.
Pim Fortuyn is een extreem rechtse uitgesproken nationalistische en isolationistische populist.
Als Pim Fortuyn het voor het zeggen krijgt, komt er een vechtcultuur: wij tegen zij.

Marcel van Dam (PvdA):
Fortuyn is een Eichmann.
Fortuyn is een untermensch.
Fortuyn is een zeer minderwaardig mens.
Fortuyn is een racist.
Fortuyn zorgt voor een verziekt discriminerend klimaat.
U bent erger dan Janmaat.
U probeert op dezelfde manier stemmen te winnen als destijds de NSB met "Één land, één volk, één natie".

Ad Melkert (PvdA):
Ik hoor weer roep om een sterke leider.
Je wordt wakker, je ziet Le Pen. Je wordt wakker, je ziet Fortuyn.
Als je flirt met Fortuyn, dan gebeurt er in Nederland straks hetzelfde als in Frankrijk. Daar zijn ze wakker geworden met Le Pen, straks worden wij wakker met Fortuyn.
Fortuyn maakt de weg vrij voor ongeremde discriminatie en een heel andere samenleving, waarin mensen tegen elkaar worden opgezet.
Fortuyn gaat een grens over die je niet mag passeren.
Nederland, wordt wakker!
Ik heb mensen ontmoet, die denken: ben ik die kraan, word ik opgedweild?
De Lijst Pim Fortuyn kiest voor het recht van de sterkste.

Wim Kok (PvdA):
Fortuyn is een gevaar voor het land.
Fortuyn is een gevaar voor de samenleving.
Fortuyn is asociaal.
Fortuyn blijft steken in het zaaien van haat, discriminatie en tweedracht onder de bevolking.
Met Fortuyn laten we ons leiden door angst, haat en onverdraagzaamheid.
Nationalisten denken door het neerzetten van een hek om hun land de problemen buiten te kunnen houden. Dat is heel gevaarlijk.
Ik zie een risico dat het recht van de sterkste wint van de toekomst van ons allemaal. Dat is bij de Lijst Pim Fortuyn heel duidelijk aan de orde. Ik lig wel wakker van de toekomst van Nederland.

Rob Oudkerk (PvdA):
Fortuyn is fascistisch.
Fortuyn doet me denken aan Anton Mussert.

Bram Peper (PvdA):
Fortuyn is een malloot die denkt dat hij overal verstand van heeft (na het lezen van De puinhopen van acht jaar Paars).

Hans Kombrink (PvdA Rotterdam):
Ik zie een parallel met de jaren 30.
Fortuyn is het opkoment nazisme en fascisme.
Fortuyn is Janmaat in het kwadraat.
Met Leefbaar Rotterdam kunnen we de Tweede Wereldoorlog overdoen.

Els Kuijper (PvdA Rotterdam):
Wat moeten we zeggen tegen het meisje dat denkt dat haar papa niet meer het land in mag, na een bezoek aan opa in Turkije?

Thom de Graaf (D66):
Zijn we Anne Frank vergeten? Ik citeer uit haar boek, "ik zie dat mensen bang zijn en ondergedoken zitten en ik hoop dat dit nooit meer gebeurd". Pim Fortuyn wil een land waar mensen met een bepaald geloof, een zekere cultuur, een andere achtergrond gediscrimineerd mogen worden. Hij wil daartoe artikel 1 van onze grondwet schrappen. Het fundament van onze rechtstaat dat de integriteit van iedereen beschermt. Dat wil de lijsttrekker van Leefbaar Nederland afschaffen. Hij weet wat hij wil, wij weten nu waar wij tegen strijden.

Rogier van Boxtel (D66):
Fortuyn is echt gek geworden, levensgevaarlijk wat hij doet.
Hij is volstrekt onverantwoord bezig. Misschien is Levensgevaarlijk Nederland een betere naam voor zijn partij.

Hans Veling (Christen Unie):
Fortuyn zorgt voor tweedracht.

Jan Marijnissen (SP):
Er is geen énkele reden om Fortuyn te vertrouwen. Wat heeft die man nou gedaan? Het is een charlatan. Een rattenvanger.

Gerrit Zalm (VVD):
Fortuyn is een gevaarlijk man.
Fortuyn bedriegt het volk.

Bas Eenhoorn (VVD):
Fortuyn is Mussolini.

Frits Bolkenstein (VVD):
Nederland slaat een "pleefiguur" met Fortuyn als premier.

Hans Dijkstal (VVD):
Fortuyn is een combinatie van Janmaat en de Winter.

Bondskanselier Gerhard Schröder (SPD):
Een gure tegenwind waait het Europa van sterk en sociaal tegemoet. Wat gisteren samen is bereikt, kan morgen overboord worden gegooid. Krachten van haat en intolerantie vergiftigen het politieke klimaat.

Matty Verkamman (columnist Trouw):
Fortuyn is een man met de intelligentie van Adolf Hitler en de charme van Heinrich Himmler.
Jij vuile, kale nepprofessor, jij hebt de intelligentie van Adolf Hitler en de charme van Heinrich Himmler. Jij leeft van haat en daarom hoop ik dat je in die darkroom van je zo gauw mogelijk AIDS krijgt.

Jan Blokker (columnist Volkskrant):
Ik ben ervan overtuigd dat Professor Pim wel degelijk de Jean-Marie le Pen, de Filip de Winter, de Jorg Haider en de nieuwe Hans Janmaat van Nederland mag heten.
Pim Fortuyn is definitief de Mussolini, de Duce, van de eenentwintigste eeuw geworden en men zal op zoek moeten naar een betrouwbaar onderduikadres. Bij de vorige Duce duurde het drieëntwintig jaar vóór hij ondersteboven werd opgehangen aan een benzinepomp aan de Zwitserse grens. Naast z'n maîtresse. Maar dat zal Pim niet overkomen.

Manuel Kneepkens (Rotterdam):
Poldermussolini. Dat klinkt heel hard en er zullen ook weer heel wat reacties op volgen, maar geloof me: ik zie een rechtstreeks verband tussen Fortuyn, Mussolini en uiteindelijk Nietschze.

Peter Storm (De Socialist):
Fortuyn is een fascistisch kopstuk.
Fortuyn hoort in het rijtje van recente fascistische kopstukken - Haider, De Winter, Le Pen - thuis. Dan is er de enorme leiderscultus rondom de aanvoerder. De Führer, de Duce, begrippen uit het vooroorlogse fascisme maar Fortuyn heeft dezelfde uitstraling.

Bart Tromp (Het Parool):
Aan democratie heeft onze Madurodam-Mussolini een broertje dood.

Folkert Jensma (hoofdredacteur NRC Handelsblad):
We wensen ons hier de xenofoben en racisten van het lijf te houden. Het is een grote schande dat we zestig jaar na dato een politicus in ons midden daaraan moeten herinneren.
Fortuyn kan als minister-president de dodenherdenking op 4 mei nooit bijwonen.

Heeft 1 van deze mensen ooit wel eens excuus aangeboden voor deze uitspraken?

Pim Fortuyn (LPF):
En als mij straks wat gebeurt, ik ben blij dat jij mij die gelegenheid geeft, als mij wat gebeurt, dan zijn zij mede verantwoordelijk en dan kunnen ze niet hun handen der van af trekken in de zin van ja ik heb die aanslag niet gepleegd, je hebt het klimaat mee gecreeerd en dat moet stoppen.

[SDX]

Heeft 1 van deze mensen ooit wel eens excuus aangeboden voor deze uitspraken?

Tuurlijk niet, ze zijn allemaal medeschuldig ... en maar wát blij dat hij er niet meer is! :mad:

[pinkelpap]

P.F. Geweldige man met karakter. Die filmpjes.... Kun je niet met droge ogen naar kijken
Ontzettend jammer dat hij zijn werk niet heeft mogen afmaken.
Pim Fortuijn, Teo v Gogh, Beatrix van Buren van Oranje.
En nu maar hopen dat die laatse die nu nog wel wat kan zeggen , wat aan onze veiligheid gaat doen.

[Mahalingam]

Heirs to Fortuyn? APRIL 23, 2009
Europe's turn to the right. By BRUCE BAWER

When the New Left emerged in the 1960s, something else was born that would mark American elites for decades thereafter: the notion that social-democratic Western Europe was far superior to the capitalist United States. Pity the poor American professor whose every junket to a European academic conference was marred by his continental colleagues' sneering over cocktails about his nation's shame du jour—Vietnam, Watergate, Iraq—or about American racism, capital punishment or health care. For much of the American left, Western Europe was nothing less than an abstract symbol of progressive utopia.
This rosy view was never accurate, of course. Europe's socialized health care was blighted by outrageous (and sometimes deadly) waiting lists and rationing, to name just one example. To name another: Timbro, a Swedish think tank, found in 2004 that Sweden was poorer than all but five U.S. states and Denmark poorer than all but nine. But in recent years, something has happened to complicate the left's fanciful picture even further: Western European voters' widespread reaction against social democracy.

Spoiler! :

The shift has two principal, and related, causes. The more significant one is that over the past three decades, social-democratic Europe's political, cultural, academic and media elites have presided over, and vigorously defended, a vast wave of immigration from the Muslim world—the largest such influx in human history. According to Foreign Affairs, Muslims in Western Europe numbered between 15 million and 20 million in 2005. One source estimates that Britain's Muslim population rose from about 82,000 in 1961 to 553,000 in 1981 to two million in 2000—a demographic change roughly representative of Western Europe as a whole during that period. According to the London Times, the number of Muslims in the U.K. climbed by half a million between 2004 and 2008 alone—a rate of growth 10 times that of the rest of the country's population.

Yet instead of encouraging these immigrants to integrate and become part of their new societies, Western Europe's governments have allowed them to form self-segregating parallel societies run more or less according to Shariah. Many of the residents of these patriarchal enclaves subsist on government benefits, speak the language of their adopted country poorly or not at all, despise pluralistic democracy, look forward to Europe's incorporation into the House of Islam, and support—at least in spirit—terrorism against the West. A 2006 Sunday Telegraph poll, for example, showed that 40% of British Muslims wanted Shariah in Britain, 14% approved of attacks on Danish embassies in retribution for the famous Mohammed cartoons, 13% supported violence against those who insulted Islam, and 20% sympathized with the July 2005 London bombers.

Too often, such attitudes find their way into practice. Ubiquitous youth gangs, contemptuous of infidels, have made European cities increasingly dangerous for non-Muslims—especially women, Jews and gays. In 2001, 65% of rapes in Norway were committed by what the country's police call "non-Western" men—a category consisting overwhelmingly of Muslims, who make up just 2% of that country's population. In 2005, 82% of crimes in Copenhagen were committed by members of immigrant groups, the majority of them Muslims.

Non-Muslims aren't the only targets of Muslim violence. A mountain of evidence suggests that the rates of domestic abuse in these enclaves are astronomical. In Germany, reports Der Spiegel, "a disproportionately high percentage of women who flee to women's shelters are Muslim"; in 2006, 56% of the women at Norwegian shelters were of foreign origin; Deborah Scroggins wrote in The Nation in 2005 that "Muslims make up only 5.5 percent of the Dutch population, but they account for more than half the women in battered women's shelters." Ayaan Hirsi Ali, the Somali-Dutch advocate for democracy and women's rights, would no doubt say far more than half: When she was working with women in Dutch shelters, she writes, "there were hardly any white women" in them, "only women from Morocco, from Turkey, from Afghanistan—Muslim countries—alongside some Hindu women from Surinam." When she and filmmaker Theo van Gogh tried to highlight the mistreatment of women under Islam in the 2004 film "Submission: Part I," he was killed by a young Muslim extremist.

More and more Western Europeans, recognizing the threat to their safety and way of life, have turned their backs on the establishment, which has done little or nothing to address these problems, and begun voting for parties—some relatively new, and all considered right-wing—that have dared to speak up about them. One measure of the dimensions of this shift: Owing to the rise in gay-bashings by Muslim youths, Dutch gays—who 10 years ago constituted a reliable left-wing voting bloc—now support conservative parties by a nearly 2-to-1 margin.

The other major reason for the turn against the left is economic. Western Europeans have long paid sky-high taxes for a social safety net that seems increasingly not worth the price. These taxes have slowed economic growth. Timbro's Johnny Munkhammar noted in 2005 that Sweden, for instance, which in the first half of the 20th century had the world's second-highest growth rate, had since fallen to No. 14, owing to enormous tax hikes.

Government revenues in Western Europe go largely to support the unemployed, thus discouraging work. Over the last decade or so, the overall unemployment rate in the EU 15—that is, Western Europe—has hovered at about 2.5 to 3 points higher than in the United States. In France and Germany, it has ascended into the double digits (and that was before the global financial crisis that began in 2008). Western Europe's rate of long-term unemployment has consistently been several times higher than America's, denoting the presence of a sizable minority either permanently jobless or working off the books, often for family businesses, while collecting unemployment benefits.

These two factors—immigration and the economy—are intimately connected. For while some immigrant groups in Europe, such as Hindus and East Asians, enjoy relatively low unemployment rates and healthy incomes, the largest immigrant group, Muslims, has become such a burden that governments have made extensive cutbacks in public services in order to keep up with welfare payments—closing clinics and emergency rooms, reducing staff in hospitals, cutting police and military spending, eliminating course offerings at public universities, and so on. According to a report issued last year by the think tank Contribuables Associés, immigration reduces France's economic growth by two-thirds. In 2002, economist Lars Jansson estimated that immigration cost Swedish taxpayers about $27 billion annually and that fully 74% of immigrant-group members in Sweden lived off the taxpayers. And in 2006, the Confederation of Norwegian Enterprise warned that Norway's petroleum fund—which contains the massive profits from North Sea oil that have made the nation rich—could wind up drained to cover outlays to immigrants. (This in a country whose roads, as a report last year indicated, are in worse shape than Albania's.)

The past few decades in Europe have made three things crystal-clear. First, social-democratic welfare systems work best, to the extent they do work, in ethnically and culturally homogeneous (and preferably small) nations whose citizens, viewing one another as members of an extended family, are loath to exploit government provisions for the needy. Second, the best way to destroy such welfare systems is to take in large numbers of immigrants from poor, oppressive and corruption-ridden societies, whose rule of the road is to grab everything you can get your hands on. And third, the system will be wiped out even faster if many of those immigrants are fundamentalist Muslims who view bankrupting the West as a contribution to jihad. Add to all this the growing power of an unelected European Union bureaucracy that has encouraged Muslim immigration and taken steps to punish criticism of it—criminalizing "incitement of racism, xenophobia or hatred against a racial, ethnic or religious group" in 2007, for example—and you can start to understand why Western Europeans who prize their freedoms are resisting the so-called leadership of their see-no-evil elites.

The November 2001 general election in Denmark is the most decisive—and successful—rejection so far of a Western European left-wing establishment. Alarmed by a widely publicized study showing that their country would have a Muslim majority within 60 years if immigration rates didn't change, Danish voters sent the Social Democrats down to defeat for the first time since 1924. The new Liberal-Conservative governing coalition, which voters returned to power in 2005, has introduced the Continent's most sweeping immigration and integration reforms, including rules designed to thwart the near-universal practice in Europe's Muslim communities of marrying one's children off to cousins abroad so that they, too, may immigrate to the West. As a result, the flow of new Muslim arrivals has decreased significantly, allowing the government to focus resources on the immense challenge of trying to integrate Muslims already living in Denmark. Prime Minister Anders Fogh Rasmussen also defended free speech strongly during the 2006 Muhammad cartoon crisis, standing firm while Muslims around the world raged against Denmark and Western leaders begged him to back down.

The rightward shifts in Europe most widely reported in the U.S. have been those in Germany, where Angela Merkel became chancellor in 2005, and in France, where Nicolas Sarkozy took over the presidency in 2007. Those developments, as well as the third term that Italian prime minister Silvio Berlusconi won in 2008, were grounded largely in public recognition of the need for economic liberalization. By French standards, Mr. Sarkozy's campaign rhetoric was nothing less than stunning: arguing that "the revolution of 1968"—a sacred event for the left-wing French establishment—had not liberated France but "brought us into moral decline," Mr. Sarkozy insisted that if the French wanted growth, they needed to spend less time in cafés and more on the job.

In brave little Denmark's backyard, two more countries have moved to the right. In Norway, the Progress Party—which the political and media establishment has smeared for a generation as racist and fiscally unserious—now rivals the Labor Party, architect of the country's welfare state, thanks to voter concerns about immigration and public services. Though the financial crisis had caused support for the Progress Party to slip a bit, recent Muslim riots and debates about hijab have sent poll numbers skyward again, and the party seems a good bet to come out on top in next September's parliamentary elections—though it will be in trouble if, as appears likely, other right-of-center parties refuse to join a Progress Party-led coalition. And in Sweden, perhaps the ultimate symbol of social democracy, voters motivated largely by concerns over unemployment and other economic issues unseated the long-powerful Social Democratic Party in 2006. In its place they installed a center-right coalition led by Fredrik Reinfeldt's Moderates, who promised to help businesses and lower taxes.

But demonstrating a distinctively European species of schizophrenia, many on both the right and the left, while acknowledging the need for welfare-state reorganization, have ultimately resisted it—as if the philosophical leap required were simply too great. In Western Europe, after all, even the mainstream right tends to be statist. "The concept of the cradle-to-grave welfare state is so deeply embedded in the Danish psyche that even the conservatives don't dare touch it," noted NPR correspondent Sylvia Poggioli in 2006. Ivo H. Daalder made the same point in a 2007 Brookings Institution report, writing that "when one talks about the right in Europe, you are talking about a very state interventionist political class that still believes that the government has a fundamental role in guiding how the economy is supposed to be run."

It's no surprise, then, that Europe's new leaders have made relatively modest economic changes. True, Mr. Sarkozy has raised state employees' retirement age (precipitating a transport strike) and ended France's 35-hour workweek. But from the start, Social Democrats in Germany, whom Ms. Merkel's slim margin of victory forced her to accept as coalition partners, have limited her ability to implement serious economic reforms. In April 2008, Judy Dempsey noted in the International Herald Tribune not only that the coalition had "run its course" but that Merkel herself had been "forced to move leftward," hiking pensions and "rolling back radical labor reforms, ironically introduced by her Social Democratic predecessor, Gerhard Schröder, which were designed to bring older people back to work by reducing social welfare payments." And with the onset of the economic crisis, notes German author Henryk Broder, "there is even an ongoing discussion about Enteignung [expropriation] and Verstaatlichung [nationalization], which was unthinkable a year ago."

As for Sweden, shortly after the 2006 victory, BusinessWeek writers Stanley Reed and Ariane Sains paraphrased Mr. Reinfeldt as saying that his "idea isn't to dismantle the cherished Swedish welfare state. . . . That would be too controversial." Mr. Reinfeldt's one major innovation has been a "partially successful" effort "to force people off the welfare rolls and into the labor market," University of Lund social thinker Jonathan Friedman tells me. Mr. Reinfeldt's economic plan has also involved increased privatization, somewhat lower taxes, and encouragement of entrepreneurship—all policies, as Mr. Friedman notes, "that were started by the previous government."

Meanwhile, with the notable exception of Denmark, the new nonsocialist governments have left their predecessors' disastrous immigration and integration policies almost entirely intact. Mr. Sarkozy's defiant campaign rhetoric about Muslim rioters in the suburbs raised hopes for major change. But though he announced last July that illegal immigration would be a major focus during France's EU presidency, he has done little even about legal immigration, most of which, in Western Europe, involves the importation of new spouses in arranged, usually forced, marriages. Mr. Sarkozy seems to believe that job creation and other economic measures will resolve France's colossal integration challenges.

Ms. Merkel, meanwhile, shone briefly when she insisted that the Deutsche Oper proceed with a 2006 production of Mozart's "Idomeneo" that Muslim leaders condemned as offensive. But the heavily hyped "national integration plan" that she introduced the following year rested on such half-measures as an increase in the number of government-sponsored German classes, an effort to encourage immigrants to play sports, and (incredibly) a program that addressed wife-beating—permitted by the Koran and extremely common in Muslim communities—by offering advice on the Internet. Ms. Merkel actually described these pathetic gestures as a "milestone"; Mr. Broder, more accurately, calls them "make-believe action," another way to avoid conflicts in her coalition.

In Sweden, says Mr. Friedman, Mr. Reinfeldt has pursued "a variant of politics as usual" on immigration and integration. Lars Hedegaard, president of the International Free Press Society, insists that Swedish efforts to encourage employment "will undoubtedly prove ineffective over the long haul" because "the fundamental problem is demographics. Sweden remains Europe's main importer of Muslim immigrants who are unwilling to assimilate and whose imams order them to detest Swedish culture. So long as the current government is unwilling to tackle this basic problem, everything else will be for naught."

Mr. Sarkozy has undertaken one high-profile initiative, which seems disastrously ill-conceived in a uniquely Gallic way: developing closer, more formal ties between France and the Arab countries from which it receives most of its immigrants. At one point, he even spoke of a "Mediterranean Union." Haaretz writer Michalis Firillas summed up Mr. Sarkozy's plan tidily in January 2008: "For some, his Mediterranean Union is a containment policy. For others it is neocolonial. But there is also a sense that Sarkozy is betting on French grandeur, that aura of greatness, to bridge the disparate Mediterranean with a new and serious political body. Unfortunately, he may find that there are others with similar visions of grandeur, from Ankara to Cairo, from Jerusalem to Tangiers, who have their own Mediterranean visions." Indeed, Mr. Sarkozy's scheme appears to be a continuation of his left-wing predecessors' efforts to bring the Arab world under French influence—efforts that ended up subsidizing the colonization of French suburbs by Arabs who now consider them part of the House of Islam.

Not only has Europe's move to the right not always had concrete results; it also hasn't been an across-the-board phenomenon. In Britain, the Tories seem poised to resume power after Labour's long, slow decline. Yet the ideological gap between the parties has narrowed so much in recent years, and the leadership vacuum is so pronounced, that it's difficult to imagine a Tory takeover's having an impact remotely comparable with that of Margaret Thatcher's 1979 election. On the contrary, conservative columnist Peter Hitchens recently charged that nowadays "you cannot become the government unless you bow to the views of the 'Centre-Left' media elite, especially the broadcast media elite." That elite, alas—as vividly demonstrated last year by the archbishop of Canterbury's speech contemplating the legitimacy of Shariah in parts of Britain—is bent on appeasing fundamentalist Islam.

And Spain, in a move widely seen as capitulating to Islamists, responded to the March 2004 terrorist attacks in Madrid by voting for José Luis Rodríguez Zapatero's Socialist Party, which had vowed to withdraw troops from Iraq immediately. Mr. Zapatero narrowly won re-election last year. As libertarian columnist Antonio Golmar explains, the centrist consensus established after King Juan Carlos's introduction of democracy in the 1970s has been shattered by Mr. Zapatero's hard-left initiatives. These include the Historical Memory Law—which portrays leftist mass murderers during the Spanish civil war as heroic freedom fighters, while stigmatizing many of their innocent victims as fascists—and the introduction in all schools of "citizenship" classes that teach scorn for capitalism and representative democracy.

In response, some Spaniards have lurched rightward toward the national-Catholic, protofascist ideology of Franco's time and become increasingly vocal within the conservative Partido Popular. Consequently, says Mr. Golmar, "moderates in Spain are trapped between a far-left administration and their cronies and the revival of the extreme right disguised in conservative and even libertarian clothing." While America struggles to move beyond the antagonisms of the 1960s, then, Spain has entered an ideological battlefield reminiscent of the years preceding its civil war of the late 1930s. There seems little room for those who loathe both the neo-Marxists and the neoreactionaries.

The situation in Spain is a reminder that not all "right turns" are created equal. If the Danes have affirmed individual liberty, human rights, sexual equality, the rule of law, and freedom of speech and religion, some Western Europeans have reacted to the mindless multiculturalism of their socialist leaders by embracing alternatives that seem uncomfortably close to fascism. Consider Austria's recently deceased Jörg Haider, who belittled the Holocaust, honored Waffen-SS veterans, and found things to praise about Nazism. In 2000, his Freedom Party became part of a coalition government, leading the rest of the EU to isolate Austria diplomatically for a time, and last September his new party, the Alliance for the Future of Austria, won 11% of the vote in parliamentary elections. Or take Jean-Marie Le Pen, who has called the Holocaust "a detail in the history of World War II" and advocated the forced quarantining of people who test HIV-positive—and whose far-right National Front came out on top in the first round of voting for the French presidency in 2002. The British National Party (BNP), which has a whites-only membership policy and has flatly denied the Holocaust, won more than 5% of the vote in London's last mayoral election. Then there's Vlaams Belang (Flemish Interest), formerly Vlaams Bloc, whose leaders have a regrettable tendency to be caught on film singing Nazi songs and buying Nazi books. In 2007, it won 5 out of 40 seats in the Belgian Senate.

For establishment politicians, journalists and academics, these parties serve an exceedingly useful purpose: Their existence makes it easy to tar any nonsocialist party with the fascist brush—labeling it racist and xenophobic, equating its leaders with the likes of Mr. Le Pen and Haider, and stigmatizing its supporters. No party in Europe has been subjected to more unfair attacks than Norway's Progress Party, whose extraordinary electoral successes have outraged that country's socialist elite. Like other parties on what we may call Europe's respectable right, the Progress Party has expressly distanced itself from parties like the National Front and Vlaams Belang. Yet despite these disavowals, American media have routinely echoed the leftist establishment's unjust calumnies.

A seminal example was a March 2002 New York Times article by Marlise Simons about Pim Fortuyn, the Dutch politician who, according to the article's headline, was "Proudly Gay, and Marching the Dutch to the Right." Though Ms. Simons acknowledged that Fortuyn criticized Islam because it offered "no equality for men and women and because . . . the imams here preach in offensive terms about gays," she nonetheless echoed the Dutch establishment's characterization of him as a menace to Dutch values, making sure to mention that he had been widely compared with Mussolini and Haider. A few weeks later, Fortuyn was murdered by an environmental fanatic taken in by similar claptrap.

The same kind of incendiary rhetoric that Dutch journalists used against Fortuyn can now be seen in American left-wing coverage of any nonsocialist European party or politician. Typical was Gary Younge's 2007 piece in The Nation: "In Europe, It's the Old Right That's Full of Hate." According to Younge, "the primary threat to democracy in Europe is not 'Islamofascism' . . . but plain old fascism. The kind whereby mostly white Europeans take to the streets to terrorize minorities." This was nonsense on a breathtaking scale: Though the rise of parties like the BNP is indeed distressing, the truth remains that for every act of anti-Muslim violence in Europe, there are—to make an exceedingly conservative guess—100 acts of Muslim-on-infidel violence.

Who will win the war for the soul of Western Europe? The Islamofascists and their multiculturalist appeasers, many of whom seem to believe that their job is not to defend democracy but to help make the transition to Shariah as smooth as possible? The nativist cryptofascists? Or Pim Fortuyn's freedom-loving heirs? Interestingly, while Western Europeans have been heading in one direction, Americans have chosen to go the other way, replacing a president more loathed by the European elite than any in history with a man whom the same elite has celebrated to an unprecedented degree, often depicting his election as a mystical act of atonement for all of America's past sins, real or imagined.

The final question, then, is whether the Western European left's condescension toward America, and the American left's habit of holding Western Europe up as a socialist paradise, can survive the combination of Europe's right turn and the elevation of Barack Obama. Stir in the international financial crisis, which will almost certainly cause a socioeconomic upheaval of untold dimensions in both hemispheres, and it seems reasonable to expect that the old pattern may be broken for good. Meaning that American professors will have a far less stressful time of it at European cocktail parties—at least until Shariah comes along and forbids cocktails entirely.

Mr. Bawer is the author of the upcoming "Surrender: Appeasing Islam, Sacrificing Freedom." He blogs at brucebawer.com.

[Mahalingam]

http://www.telegraaf.nl/binnenland/3863 ... tml?p=17,1
Aboutaleb maakt indruk bij herdenking Fortuyn

Aboutaleb hield een korte speech waarin hij betoogde dat vrijheid van meningsuiting een groot goed is dat „Fortuyn te vuur en te zwaard verdedigde”. Hij prees Fortuyn als een aanhanger van het democratische gedachtegoed, al memoreerde Aboutaleb ook in het politieke debat vaak van mening te hebben verschild met Fortuyn.

Een zegsman van de Stichting Beeld van Pim, die de herdenking mede organiseert, liet na afloop weten „het helemaal toppie te vinden van Appie. Hij heeft met zijn aanwezigheid en zijn speech de harten van alle Fortuyn-aanhangers gestolen.”

Na de speech van Aboutaleb werd bij het standbeeld van Fortuyn in het centrum van de Maasstad een minuut stilte in acht genomen. Voor een groep van 35 trouwe aanhangers van Fortuyn begon de herdenking al in de ochtenduren. Zij reisden af naar het Mediapark in Hilversum, waar de politicus op 6 mei 2002 werd vermoord, en de begraafplaats Driehuis-Westerveld.

Volgens een zegsman was het animo voor de herdenking groter dan in voorgaande jaren.

Het gaat over Aboutaleb een Marokkaan en gelijk komen de woorden 'gestolen', 'vuur' en 'zwaard' in het verhaal voor. Waarom moet dat nou?
En we zijn natuurlijk allemaal vergeten hoe Abutaleb ook lekker mee deed aan het bestrijden van Fortuyn vanaf 3:40 (En aan het eind zie je dat Moreel IJkpunt 40/45 van stal gehaald wordt):



En de pers meld het volgende natuurlijk niet:

Bij het verlaten van de herdenkingsbijeenkomst bij het Fortuyn-monument aan de Korte Hoogstraat werd Aboutaleb geconfronteerd met zijn medeplichtigheid aan de karaktermoord op Pim. Na ontkenning volgde verdraaiing waarna er niets anders restte voor de eerste allochtone burgemeester van Nederland om bewijsvoering op te vragen. Door deze houding van “Onze Appie”, zoals Aboutaleb al liefkozend genoemd wordt door al zijn “Fans”, verloor zijn aanwezigheid plotsklaps alle positieve betekenis, omdat hij geen enkel spoortje van spijt of berouw openlijk wenste te betuigen aan wijlen Pim Fortuyn.

http://www.lpfwestland.nl/index.php?men ... itemID=151

[Ariel]

Tien jaar na Pim Fortuyn: politici, toon moed!

Tien jaar geleden, op 6 maart 2002, had in Nederland een politieke aardbeving plaats. Op die dag won Pim Fortuyn de gemeenteraadsverkiezingen in Rotterdam. De gevolgen van deze beving zijn nog steeds zichtbaar in het politieke landschap.

De internationale pers was erbij op deze merkwaardige dag. Ondanks de hevige pogingen tot nazificatie won Fortuyn de verkiezingen in het PvdA-bolwerk. Alle politieke partijen, het CDA uitgezonderd, deden mee aan het demoniseren van Pim Fortuyn.

Posters
Bovendien kregen buitenparlementaire groeperingen, zoals de Internationale Socialisten en andere extreem-linkse groeperingen, de ruimte om Fortuyn gewelddadig te demoniseren. Deze neomarxistische groepen verspreidden posters door Amsterdam met daarop de tekst: 'Stop de Hollandse Haider'.

Uiteindelijk is hij gestopt. Daarbij liepen jongeren van buitenlandse komaf voorop in het bestrijden van het rechtse kwaad - namelijk Pim Fortuyn.

Deze jongeren zijn opgevoed en opgeleid in het welvarende Westen, met het marxisme en met sterke anti-Israëlische, antikapitalistische en anti-Amerikaanse sentimenten.

Knokploegen
Het zijn keurig in het Westen opgegroeide kinderen, die onder invloed van academisch nauwelijks serieus te nemen figuren aan de UvA - zoals Paul Arts - tot het marxistisch totalitarisme waren bekeerd.

Indertijd gedroegen ze zich als tuig, als knokploegen - en zo werd Fortuyn ook fysiek door ze behandeld. Niet voor niets kunnen sommige van dit soort figuren zelfs begrip opbrengen voor de Iraanse leiders Mahmoud Ahmadinejad en Ali Khamenei.

Maar de extreme krachten hadden geen invloed op de verkiezingsuitslag.

Rancune
Op 6 maart 2002 viel het politieke establishment genadeloos, door het onbehagen van het volk. Het onbehagen wordt nu vertegenwoordigd door de PVV en de SP. De politieke atmosfeer wordt met de dag ingewikkelder.

Boosheid en rancune maken nu deel uit van de politieke werkelijkheid. Na de val van het establishment kreeg het land geen kans om een nieuwe elite te vormen.

De oude elite saboteert en bestrijdt de natuurlijke ontwikkeling van een nieuwe elite. In deze leemte kunnen politieke partijen niet voorzien. Democratische processen kunnen vastlopen als er geen elite is om te bemiddelen tussen het volk en politieke machtsstructuren.

Vervreemd
Pim Fortuyn richtte zich niet tegen het begrip 'elite'. Hij keerde zich slechts tegen de heersende elite, die geen oog had voor een aantal ernstige problemen. Ook vond Fortuyn dat deze elite volledig was vervreemd van haar eigen volk.

Alles wordt complexer door de economische crisis. In 2008 stuurden Jan Peter Balkenende (CDA) en Wouter Bos (PvdA) ambtenaren op pad om te inventariseren waar en hoe kan worden bezuinigd op de staatsfinanciën.

Die ambtenaren vormden werkgroepen en betrokken experts en wetenschappers bij specifieke vraagstukken. Zo raakte ik in destijds betrokken bij de veiligheidsvraagstukken en de financiering daarvan.

Moed
Uiteindelijk kwamen de ambtenaren met verschillende scenario’s, maar durfden de politici geen besluiten te nemen. Ze zochten naar een aanleiding om het kabinet ten val te brengen. En dat gebeurde. We zijn nu vier jaar verder. Opnieuw staat een kabinet voor de vraag waar en hoe kan worden bezuinigd op de staatsfinanciën.

De vraag is of de regerende politici besluiten durven te nemen die weliswaar pijnlijk zijn - maar goed voor ons land. Moed is de belangrijkste politieke deugd. Zijn deze politici voldoende deugdzaam om het land te leiden en de daarvoor noodzakelijke beslissingen te nemen?

PVV
Wat zou er gebeuren er als nu verkiezingen worden gehouden? Het zou tot een uiterst complexe situatie leiden.

CDA en eventueel ook de PvdA zouden verliezen. Alle stemmen die naar de SP gaan, zijn verloren stemmen: deze partij kan en wil niet regeren.

En de PVV? Niemand zal na de val van dit kabinet bereid zijn om met de PVV te regeren. Ook die stemmen zullen niet tellen bij de vorming van een regering.

Vicieuze cirkel
De echte winnaars zouden aan de zijlijn staan. Het zou heel moeilijk worden om een goed kabinet te vormen. En dat is uiterst schadelijk voor onze economie en vooral voor de staatsfinanciën.

Het tekort op staatsfinanciën zou alleen maar toenemen - met als gevolg dat Nederland door de financiële markten negatief wordt beoordeeld. Ook wij zouden daardoor in een vicieuze cirkel terecht kunnen komen. Dit moeten we vermijden.

Bang
De partijen moeten hun verantwoordelijkheid nemen. Dat geldt niet alleen voor de PVV, maar ook voor de VVD en het CDA. De PVV kan worden opgeroepen tot het nemen van verantwoordelijkheid, indien de twee andere partijen ook hun verantwoordelijkheid nemen.

Wat betekent dat? Bezuinig op alles wat - relatief - de minste schade toebrengt aan onze economie. De regeerders die bang zijn voor de peilingen, zijn het niet waard om boven ons te worden gesteld.

Afshin Ellian

http://www.elsevier.nl/web/Opinie/Afshi ... n-moed.htm" onclick="window.open(this.href);return false;

[Ariel]

Gisteren werd Fortuyn gecastreerd

Joost Niemoller op 7 maart,

De publieke omroep presteeerde Fortuyn als man zonder inhoud.Er was gisteravond één moment bij de televisieprogramma's over Fortuyn, waaruit bleek dat hij meer was dan een malle man met hondjes, een handige debater die leven in de brouwerij bracht. Dat was de inmiddels beroemd geworden 'geheime' opname' van zijn woede uitbarsting tijdens het crisisoverleg met Leefbaar Nederland. Een fragment dat ik nog steeds niet kan zien zonder dat de rillingen over mijn rug gaan.

Hier is de echte Fortuyn te zien. De van woede kokende Fortuyn over de teloorgang van Nederland al gevolg van de massamigratie. Het Nederland waarin mensen als hij, maar ook de door hem benoemde 'oude vrouwtjes' niet meer veilig over straat kunnen. Het is nog steeds een van de best keken Fortuyn beelden op Youtube.

Het was die Fortuyn die we later terug zouden zien in Wilders. Maar over die Fortuyn ging het niet in een lange, anekdotische terugblik die de Avro uitzond, en in een speciale uitzending van Pauw & Witteman. In die uitzendingen werd de gevaarlijke Fortuyn gecastreerd.

Het is veelzeggend dat een van de gasten bij Pauw & Witteman, ik meen dat het Wouter Bos was, opmerkte dat het succes van Fortuyn niet te danken was aan de inhoud, maar aan de persoon. Het was ook opvallend dat Jan Marijnissen zijn best deed om uit te leggen dat Pim Fortuyn en Geert Wilders inhoudelijk gezien toch heel verschillende personen waren. Ook Harry Mens benadrukte het verschil. Want Fortuyn had fans onder allochtonen. Mens protesteerde dan ook hevig bij het uitzenden van het boze Fortuyn fragment. Voor hem was Fortuyn vooral een gekke, rechtse nicht die de boel op stelten zette. Ook Kay van de Linden bleef bij zijn herinneringen over Fortuyn toch vooral bijzonder weinig inhoudelijk. Hij kon helemaal niet aangeven waar het inhoudelijke verschil tussen Fortuyn en Leefbaar Nederland nu eigenlijk lag. Wie het bewuste filmpje uitziet, ziet ook vooral dat een flink deel van de inner circle van Leefbaar Nederland (met uitzondering van Jan Nagel, die opvallend op de vlakte bleef) het helemaal eens was met de tirade van Fortuyn. Ze vonden alleen dat het zo nog niet gezegd kon worden. Ze vonden dat Fortuyn teveel voor de troepen uitliep. Dat bleek dus duidelijk niet het geval. zonder Fortuyn was Leefbaar Nederland een inhoudsloos vat.

Als de publieke omroep het had aangedurfd om Fortuyn echt te herdenken, dan hadden ze een beeld geschapen van het Rotterdam van die dagen. De overvloed aan criminele allochtonen. De oude wijken die onleefbaar waren geworden voor de oorspronkelijke inwoners. De islamisering. Alleen binnen die werkelijkheid viel Fortuyn te begrijpen. Maar ja, dat is dus dezelfde werkelijkheid waarbinnen ook Wilders alleen maar valt te begrijpen. En die link moest dus kennelijk koste wat het koste niet gelegd worden.

Wat overbleef was een stapeltje oudbollige anekdotes over Melkert die te laat aankwam in Amersfoort voor het debat. Zo wordt de geschiedenis onder onze ogen herschreven.

http://www.dagelijksestandaard.nl/2012/ ... ecastreerd" onclick="window.open(this.href);return false;

[Hallo Tokyo]

Ik heb de uitzending van P en W nog niet gezien, die kijk ik straks, wel heb ik gisteravond gekeken en weer voelde ik gisteravond dezelfde woede in mij opkomen als destijds, en het ergste is dat die politiek correcte laaienlichters die heden ten dage weer dit land besturen werkelijk niets hebben geleerd van het verleden. Niet èèn van dat bestuurlijke geteisem uit die tijd heeft geboet voor de medeverantwoordelijkheid voor de moord, een moord die hen wel degelijk mede is aan te rekenen, ik heb nog de krokodillen tranen en de uitgestreken podems op mijn netvlies terwijl zij via de zijuitgang de kerk ontvluchtten, wat een stelletje vullis.

[Leader]

Ik heb de uitzending van P en W nog niet gezien, die kijk ik straks, wel heb ik gisteravond gekeken en weer voelde ik gisteravond dezelfde woede in mij opkomen als destijds, en het ergste is dat die politiek correcte laaienlichters die heden ten dage weer dit land besturen werkelijk niets hebben geleerd van het verleden. Niet èèn van dat bestuurlijke geteisem uit die tijd heeft geboet voor de medeverantwoordelijkheid voor de moord, een moord die hen wel degelijk mede is aan te rekenen, ik heb nog de krokodillen tranen en de uitgestreken podems op mijn netvlies terwijl zij via de zijuitgang de kerk ontvluchtten, wat een stelletje vullis.

Inderdaad, twee zielen één gedachte, wat een uitschot. :nono1:

[Ozes]

Helemaal eens met Niemoller. Die "Edwin zoekt pim Fortuyn' serie is ook slechts een belediging voor zijn aanhang. Hoe durf je een hele uitzending over zijn seksleven te doen nu hij 10 jaar geleden vermoord is, niet door een eenzame gek. Ze weigeren gewoon om de bestaansrede van de LPF en PVV te bevestigen.

[Ozes]

Prachtig filmpje is het, Fortuyn gaf echt om Nederland. Hij wist dat hij zijn leven er voor zou geven. We kunnen niet toelaten dat ze hem besmeurd de geschiedenis in laten gaan. Hij is de Martin Luther King van Nederland, in mijn ogen groter.

[Ariel]

Omstreden Fortuyn-poster uitgelekt

AMSTERDAM - Een omstreden campagneposter van de SP, die na de moord op Pim Fortuyn in allerijl was vernietigd, is tien jaar later alsnog uitgelekt.

De poster was gedrukt als onderdeel van een campagne van de jongerentak van de SP, Rood. Dat schrijft De Stentor zaterdag. Er lagen grote stapels klaar om te worden verspreid.

Kwaad bloed

Toen Fortuyn op 6 mei 2002 werd doodgeschoten door de Harderwijkse milieuactivist Volkert van der G, was de partij bang dat de campagneposter kwaad bloed zou zetten. De beeltenis van Pim Fortuyn in combinatie met het beeld van een stuk afgeschoten wild en mannen met geweren en de tekst: 'Stem Pim! Voor onbelemmerde plezierjacht', moest dus acuut worden vernietigd.

Enkele exemplaren circuleerden echter al in beperkte kring. Zo had de Apeldoornse SP-activist Harry Voss een exemplaar, als maker van de betreffende jachtfoto. Een van de exemplaren is nu uitgelekt en in handen van De Stentor terecht gekomen.

Leuke poster

SP-senator Tiny Kox was destijds campagneleider. "We vonden het een heel leuke poster", herinnert Kox zich. "Het was een van de posters, waarop wij onze politieke concurrenten op een plezierige rechtstreekse manier confronteerden met wat ze riepen. Bij Fortuyn ging dat om de plezierjacht.

Kox bestrijdt dat de SP heeft geprobeerd iedere associatie met de moord te voorkomen, doelend op de discussie of de kogel wel of niet van 'links' kwam.

http://www.telegraaf.nl/binnenland/1169 ... ekt__.html" onclick="window.open(this.href);return false;

[mercator]

Wat we gezien hebben was de weerzinwekkende vertoning, de RECUPERATIE VAN FORTUYN .Door Pim alsmaar voor te stellen als een ruwe bolster met een blanke pit (die veilig dood is en het beeld niet kan rechtzetten)wordt de kijker uitgenodigd de vergelijking te maken met de huidige demon Wilders.

[Ariel]

Wilders heeft erg veel aan Fortuyn te danken

vrijdag 20 april 2012


Pim Fortuyn is meer dan ooit aanwezig in Nederland. Zijn zware schaduw overheerst de politieke discussies over de gevoelige onderwerpen. En iedereen mist hem.

Zelfs zijn tegenstanders missen hem. Vreemd, hè! Ik hoorde vaak van linkse vrienden dat Fortuyn veel interessanter en evenwichtiger was dan Ayaan Hirsi Ali.

Normaler
Daarna hoorde ik van dezelfde mensen dat Ayaan normaler en aanvaardbaarder was dan Geert Wilders. Een merkwaardig proces van gedachtevorming: na de moord op Fortuyn werd Pim gemist en werden de pijlen gericht op Ayaan Hirsi Ali.

Na de verdwijning van Ayaan miste links haar aanwezigheid in de politiek. En nu zijn alle pijlen gericht op Wilders. Dit proces toont aan dat we in opperste verwarring verkeren.

Opvolger
De legitieme vraag is: wordt Wilders straks gemist als zijn opvolger zich heeft aangediend? Vanuit links perspectief wordt het alleen maar erger.

Elsevier heeft een prachtige speciale editie gemaakt over Fortuyn. Daarin zien we de mooiste foto’s die ooit van Fortuyn zijn gemaakt. Er hoort ook een dvd bij met bijzondere beelden van Fortuyn. We zien hoe hij onder verschillende omstandigheden opereerde. De Ter Herinnering-editie en de dvd zijn een must. Voor iedereen, vooral voor Fortuyn-liefhebbers.

Columnist
Elsevier en Fortuyn? Inderdaad, Elsevier en Fortuyn! Acht jaar lang was Pim Fortuyn columnist bij weekblad Elsevier.

Hij schreef volgens redacteur Robert Stiphout in de Elsevier-editie ‘Ter Herinnering Pim Fortuyn 1948-2002’ vierhonderd columns zonder ook maar één keer wegens vakantie of ziekte te verzuimen.

Met die columns maakte hij naam. Ze ergerden de linkse elite, die reageerde in de trant van: onzinnig, niet nagedacht, een beetje racistisch, niet goed onderbouwd, et cetera.

Professor
Nu denkt de linkse elite heel anders over de teksten van Fortuyn: hij was een professor, een erudiete man. Hij formuleerde zijn gedachten op een scherpe maar fatsoenlijke manier. Hij was ruimhartig omdat hij duizenden illegalen in één klap wilde legaliseren. Zijn kritiek op de islam was evenwichtig.

Dit zijn kleine voorbeelden van hoe nu over hem wordt gedacht. Natuurlijk is deze gedachtevorming gerelateerd aan Geert Wilders: hij zou in vergelijking met Fortuyn een extreem figuur zijn.

Polder
Fortuyn zei ooit: ‘Ik polariseer voor de verkiezingen en ik polder daarna.’ Is dat niet wat Geert Wilders doet als gedoogpartner van dit kabinet?

Maar toen Fortuyn in augustus 2001 een column schreef met de titel: ‘Koude oorlog tegen de islam’, werd hij hard aangevallen op zijn analyse. Een paar weken later was het 11 september.

Vanaf dat moment was de islam onderwerp van rede en kritische beschouwingen. Alle woorden die Fortuyn gebruikte in zijn kritiek op de islam, blijken een weerspiegeling te zijn van waarachtige gedachten. De hel was losgebarsten voor de islam. En we zitten er nog steeds middenin.

Intellectuele agenda
Wat heeft Pim Fortuyn op onuitwisbare wijze op de politieke en intellectuele agenda gezet?

De vrijheid van meningsuiting en de islam - niet het multiculturele drama. Multiculturele vraagstukken heeft hij slechts aangescherpt. Ze waren al op de agenda gezet door Frits Bolkestein en anderen.

Maar de vrijheid van meningsuiting was nu niet zo ruim geweest als Fortuyn er niet was geweest. Fortuyn heeft het principe van vrijheid van meningsuiting op een eerlijke manier neergezet: ook vrijheid van meningsuiting voor zijn tegenstanders.

Geweld
Geweld of dreigen met geweld was voor Pim Fortuyn de strafrechtelijke grens voor de vrijheid van meningsuiting. Geert Wilders heeft zijn vrijspraak en de beweging die hij heeft teweeggebracht aan Fortuyn te danken.

Daarnaast stelde Pim Fortuyn de islam als zodanig en de positie van de islam in het Westen ter discussie. Vanuit het Nederlandse - en vermoedelijk ook het Europese - perspectief is Fortuyn degene die het islamdebat in heel Europa heeft ontketend. Geen zalvende woorden, geen relativerende bijzinnen, maar kritiek op de islam. Fortuyn wilde dat de islam hetzelfde lot zou ondergaan als het christendom: stevige religiekritiek.

Zes mei nadert. Pim Fortuyn is er niet meer.

Afshin Ellian

http://www.elsevier.nl/web/Opinie/Afshi ... danken.htm" onclick="window.open(this.href);return false;

[Ariel]

'Fortuyn opnieuw vermoord in onderwijs'

AMSTERDAM - Pim Fortuyn, die bijna tien jaar geleden om het leven werd gebracht, wordt in het geschiedenisonderwijs weggemoffeld. Dat stelt historicus Clemens van Herwaarden. Jongeren wordt maar amper wat bijgebracht over de vermoorde politicus.

Volgens Van Herwaarden wordt Pim Fortuyn in het geschiedenisonderwijs voor een tweede keer gedood. Fortuyn krijgt geen grote rol toebedeeld in de leidende geschiendenisonderwijsmethoden.

Verschillende historici pleiten in EenVandaag voor een plek in de geschiedenis Canon van Nederland. Volgens de historicus hoort Fortuyn in de Canon, omdat hij de Nederlandse politiek blijvend zou hebben veranderd.

Zondag 6 mei is het tien jaar geleden dat Fortuyn door Volkert van der G. werd vermoord op het mediapark in Hilversum, na een radio-interview met Ruud de Wild

http://www.telegraaf.nl/binnenland/1204 ... js___.html" onclick="window.open(this.href);return false;

Niet verwonderlijk, want hij was in veel ogen een rechtse racist, en we kunnen toch niet de zieltjes van allochtone kindertjes beschadigen. Ik vermoed dat men zo snel mogelijk Pim wil vergeten.
Trouwens, er worden zoveel dingen weggemoffeld. De tweede wereld oorlog en de achtervoging van het Joodse Volk. Niet meer belangrijk. Men leert op school niet eens meer het Wilhelmus.

[Ariel]

Nou, nou nou Hansje... Zo kan hij wel weer. Ga je mond spoelen met zeep. Hans Schnitzler is tien jaar na de dood van Fortuyn hem nog een keer aan het vermoorden.
Het klootjes volk moet zijn mond houden en luisteren naar "verlichte " figuren zoals bijvoorbeeld Hans S. Het volk zijn namelijk domme, verweesde kinderen die door het 'semantische zwerfvuil' dolen. en de enige die het domme volk nog kunnen redden is een extreem linkse partij waar Herr Schnitzler vast lid van is.

'Fortuyn was vooral een politieke relnicht'
Hans Schnitzler


Wie nuchter naar Fortuyns nalatenschap kijkt, ziet vooral de failliete boedel van een dramaqueen die het publieke debat vergaand verpersoonlijkte en dramatiseerde. 'Met zijn taalgebruik en voorkomen gaf hij een impuls aan de veramerikanisering van de Nederlandse politiek, met alle hysterische effecten van dien', dat stelt filosoof Hans Schnitzler.

Bijna op de kop af tien jaar nadat de ambities van de mediagenieke Fortuyn in een mediapark in bloed werden gesmoord, pleegde zijn troonpretendent politieke zelfmoord. Na een wekenlange mediastilte sprong hij uit het raam van een vermaledijd achterkamertje. En het goedgebekte vogeltje was nog niet gevlogen, of de veelgeprezen wandelgangencoalitie trakteerde ons op een staaltje snelpolderen zonder weerga. Wat op 6 mei 2002 als tragedie begon eindigde een decennium later als Catshuisklucht. En na het daar vertoonde pantomimespel, heroverde het politieke midden de macht. Business as usual?

Een ding is zeker: de nalatenschap van Fortuyn krijgt met Wilders' zelfverwijdering uit het centrum van de macht het aanzien van een erfeniskwestie die is opgelost. Nu zijn getwitter als irrelevant ekstergezang terzijde geschoven mag worden, rijst de vraag hoe louterend deze voorstelling was die de toeschouwer een decennium lang in haar greep heeft gehouden.

Het credo 'ik zeg wat ik denk' en de term 'verweesde samenleving' zijn de kroonjuwelen aan de hand waarvan Fortuyns nalatenschap geïnventariseerd kan worden. Die inventarisatie levert een ontnuchterend beeld op. Na de zogenaamde 'puinhopen van paars' ligt het landschap er meer ontheemd dan ooit bij, bezaaid met semantisch zwerfvuil waar onverminderd verweesde burgers in rondscharrelen. Wilders' woestenij dus, mede mogelijk gemaakt door beroepsscharrelaars Rutte en Verhagen.

Ontladingsruimte
Politici die met het hart op de tong politiek bedrijven, versterken de indruk dat de publieke sfeer een ontladingsruimte is waar primaire opwellingen hun geëigende plek hebben. Wat in de politieke onderbuik borrelt, vindt zijn weg naar buiten en belandt als verbale drek op straat. Daar hoopt het zich op en creëert een publieke ruimte die tot vuilbekkerij aanzet. Want wie moet leven op een afvalberg waar vuilspuiters iedere dag hun rotzooi komen lozen, vergaat de lust tot zelfreiniging. Fortuyn heeft de verpersoonlijking van de publieke sfeer geradicaliseerd.

Zeggen wat je denkt is namelijk een typische privé-aangelegenheid. Zodra politici een recht-voor-z'n-raap-jargon beginnen te hanteren, is het alsof ze bij de burger aan de keukentafel aanschuiven om in een persoonlijk tête-à-tête de problemen van het land te bepraten.

Daarmee verdwijnt niet alleen de symbolische grens tussen staat en burger, maar wordt evenzeer de valse suggestie gewekt dat de persoonlijke mening aan een borreltafel evenveel waard is als het afgewogen oordeel in het parlement. Snijdend taalgebruik verhoogt misschien de theatrale waarde van het politieke schouwspel, maar maakt het ook tot een kluchtige en campachtige bedoeling. Een situatie waarin vooral politieke relnichten gedijen.

Na de flamboyante homoversie volgde - het intermezzo van nichtenmoeder Rita Verdonk buiten beschouwing latend - de geblondeerde heteroversie; de eerste maakte het onbehagen manifest, de tweede molk het uit, maar verweesd waren we en we zijn het onverkort gebleven. Men kan Fortuyn nageven dat hij de tijdgeest goed aanvoelde en dat hij een aantal belangrijke maatschappelijke kwesties op de politieke agenda heeft gezet. Maar tien jaar na dato hebben zijn erfgenamen vooral nieuwe kloven geslagen, zonder de oude te dichten. De economische crisis heeft bovendien de bakens verzet, het kapitalisme stuit op zijn grenzen en daarmee zijn de politieke prioriteiten veranderd. Kwesties als de vermeende islamisering verliezen aan urgentie. Na de Haagse coalition of the willing slaakte het kiezersvolk dan ook een zucht van verlichting, polemiekmoe en hunkerend naar daadkracht zonder retoriek.

Dramaqueen
Wie nuchter naar Fortuyns nalatenschap kijkt, ziet vooral de failliete boedel van een dramaqueen die het publieke debat vergaand verpersoonlijkte en dramatiseerde. Met zijn taalgebruik en voorkomen gaf hij een impuls aan de veramerikanisering van de Nederlandse politiek, met alle hysterische effecten van dien. De verweesde burger zag in Fortuyn een vader- en moederfiguur ineen en dacht bij hem een veilig heenkomen te vinden. Dat verlangen werd vroegtijdig de bodem ingeslagen. Daarvoor in de plaats kwam een onverzoenlijke pater familias met verbeten trekjes die zondag het vlees aansneed en tierde dat iedereen de boom in kon en knettergek was. Op een dag ging hij sigaretten halen...

Toen het kroost de volgende ochtend ontwaakte, streek het de haren glad, poetste de tanden en haalde opgelucht adem.

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opi ... icht.dhtml" onclick="window.open(this.href);return false;

[Ariel]

Nog nooit uitgezonden interview met Fortuyn online

In de archieven vond VPRO recent een nooit uitgezonden interview met Pim Fortuyn. Voor het programma De Nieuwe Wereld klopte IJsbrand van Veelen begin 2002 bij Fortuyn aan om zijn mening te horen over leefbaarheid, de veiligheid van steden en gated communities. Het werd een college over veel meer: over onderwijs, verantwoordelijkheid van burgers, openbaar bestuur, een sterke overheid, de Nederlandse identiteit en het belang van emancipatie van islamitische vrouwen.

[Scarlatti]

Gewèldig Ariel! Ik heb met plezier zitten luisteren, jammer is dat net àlles wat Pim wilde voorkomen en zeker niet aan wilde toegeven, net allemaal wèl is uitgevoerd, dankzij dat poco linxe koor....

[King George]

Ik heb het geluid nu aangezet. Ik heb er een uurtje zin an.

[King George]

Voor wie nog niet heeft getekend of het nog niet heeft voortgezegd, hieronder nogmaals aandacht voor de petitie tegen de vervroegde vrijlating van Volkert van der Graaf, opgestart door Hans Smolders:


Petitie Volkert van der G. tegen vervroegde vrijlating tekenen

Petitie Volkert van der G. tegen vervroegde vrijlating tekenen

Volkert van der G. Mag niet eerder vrijkomen. Voormalig chauffeur Pim Fortuyn start petitie tegen Volkert. Teken petitie Hans Smolders ter voorkoming vervroegde vrijlating Volkert van der G.

Naar aanleiding van het AVRO-programma Edwin zoekt Fortuyn, heeft de voormalig Chauffeur van Pim Fortuyn besloten een petitie te starten met als doel de moordenaar van Pim Fortuyn niet vervroegd vrij te laten komen.

Verzoek van Hans Smolders in de petitie: Volkert van der Graaf GEEN derde deel van zijn straf kwijt te schelden omdat de moordenaar van Pim Fortuyn zelfs 10 jaar later vanuit zijn cel geen enkele spijt betuigt en vervolgens ook niet uitsluit dat hij zo'n vreselijke moord/liquidatie ooit nog een keer zou plegen.

Hans Smolders is geschokt en heeft naar aanleiding van de uitzending besloten een petitie te starten. Smolders wist Volkert van der G. in de kraag te vatten nadat hij Pim Fortuyn op 6 mei 2002 doodschoot.
U kunt de petitie hier ondertekenen>>>

© NieuwsUit.com

http://nieuwsuit.com/2012/petitie-teken ... van-der-g/

[Peter Louter]

Volop media-aandacht nu het tien jaar is geleden dat Pim Fortuyn werd vermoord.

Waar ik me aan erger is de afwezigheid van reflectie over de demonisering en het gesar van de politieke en media-elite tot aan het tijdstip van zijn overlijden.

[Ariel]

Waar ik me aan erger is de afwezigheid van reflectie over de demonisering en het gesar van de politieke en media-elite tot aan het tijdstip van zijn overlijden.

Dat valt mij ook op. Sommige programma's verklaren hem al bijna heilig. Dat ze tot het tijdstip van zijn moord hem verketterde, en zo mede schuldig zijn aan zijn dood zijn ze voor het gemak even vergeten. Ze doen nu het zelfde met Geert Wilders, dus ze hebben niks geleerd.

[Ozes]

Ze verklaren hem niet heilig, ze dopen hem om tot onschuldige grappenmaker, flamboyante homoseksueel.