De Grote Leugenketel - het sprookje van de gastarbeiders
De grote leugenketel, oftewel…, het sprookje van de 'asielzoekende buitenlanders'!
"Dat wij hier zijn, komt omdat JULLIE niet wilden werken, JULLIE voelden je te goed om je eigen vieze karweitjes uit te voeren en om smerig en vervelend productiewerk te doen. Wij hebben al het vuile en gore werk voor jullie opgeknapt"
Dit "alles verklarend alibi" wordt al meer dan 30 jaar lang als voorgekauwd antwoord gebruikt om de aanwezigheid van de millioenen buitenlanders binnen Nederland te verklaren en te rechtvaardigen door henzelf en hun socialistische beschermheren, alleen, er klopt geen splinter van deze bewering!!!
Laten we eens even een korte reis in het verleden maken.
Europa krabbelt langzaam maar zeker uit de oorlogspuinhopen, en uit handen van het (West-) Duitse volk ontstaat in het begin van de 50-er jaren het naoorlogse "Wirtschaftswunder". De invloed hiervan is ook over de grenzen merkbaar en ook de directe buren (zoals de Denen, wij Nederlanders en Belgen, Zwitsers, Luxemburgers en deels ook de Fransen en Engelsen) plukken daar zoetjes aan de vruchten van.
Op de Noordzee en het continentale plat worden grote onderzeese olievelden aangeboord en als dan in het begin van de 60-er jaren een grote gasvondst wordt gedaan in het Groningse Slochteren gaat het pas helemaal bergopwaarts, met name voor Nederland, maar ook met grote uitstraling naar de rest van de Europese buren. Nederland wordt een energie zelfvoorzienend land, een soort van Koeweit van het vasteland van West Europa.
Vol inzet en met veel energie herstellen de Nederlanders de verwoestingen van de afgelopen oorlog. Middels grootschalige projecten worden duizenden huizen gebouwd in de sociale sector, nieuwe wegen aangelegd, spoorverbindingen verbetert, waterwegen geoptimaliseerd, de bedwongen Zuiderzee heet nu IJsselmeer en grote gebieden worden ingepolderd om als leef-, werk-, en woongebied te gaan dienen. Grote prestigieuze projecten om de Schelde te bedwingen, om Zeeland te beschermen en diverse dammen en waterkeringen worden aangelegd. Heel het land ondergaat een gedaanteverwisseling, overal bouwkranen, en betonmolens, heel het land lijkt wel een gigantische bouwplaats.
Het gaat goed met Nederland en haar inwoners. Armoedige vooroorlogse ghetto's zijn met de grond gelijk gemaakt, elk leeft nu in betere sociale omstandigheden, elk die werken wil en kan heeft werk, de lonen stijgen jaar na jaar en het welzijn houdt gelijke tred met de stijgende welvaart. De 40-urige werkweek doet zijn intrede, vrije tijd is geen onbetaalbare luxe meer voor de 'gewone man', nee, beter nog: 14 dagen aaneengesloten vakantie is nu niet langer een onbereikbare droom.
De eerste betaalbare televisietoestellen komen de huiskamers binnen, de Nederlandse Televisie Stichting presenteert zich onder vertoon van een wapperend vaantje op de vaderlandse beeldbuis en "Tante Hannie" neemt - met de handen voor elkaar langs naar de camera zwaaiend - afscheid van de betoverde kijkbuiskindertjes. Al gauw komen de eerste hippe draagbare transistor radio's voor op de scooter, de motorfiets wordt ingeruild voor een betaalbare wat comfortabeler 'dwergauto' als de "Hansa", "Goggomobil", "Trojan" of "Heinkel" en voor wie zich het kon permitteren, een échte auto, een volkswagen kever of opel kadet of zo'n dikke Amerikaanse slee en ging vrijdagavond 'dansen', de tijd van de verkuiven, "dijkers" en de "pleiners", de panty en de pettycoat.
De oude wastobbe werd vriendelijk doch beslist bij de oudijzerboer ingeleverd en een Miele snelwasautomaat met droger draaide nu het vele vuile wasgoed van de veeltijds grote gezinnen, terwijl 'moeders' onder de elektrische droogkap de margriet zat te lezen. Borstelvegers maakten plaats voor echte FAM sledestofzuigers, koelkasten veroverden de keukens en verdrongen de weckflessen en inmaakpotten. Potten Pindakaas en Bebogeen kwamen op de tafel, zondags een stevig glas Exxota frisdrank en een vette hand vol ongepelde pinda's was een lekkernij! Telefoons hingen nu niet alleen meer bij de notabelen in de gang, maar ook bij de maatschappelijk opgeklommen werknemer, de "knip van uienleer" werd vervangen voor een leren exemplaar, kortom, het was een "booming business". Weelde en luxe, grote Amerikaanse auto's gleden als sleeën door het vertrouwde Nederlandse straatbeeld, 'je had het goed, en je leefde ernaar'.
Niet alleen de rijken werden rijker maar ook de armen werden steeds rijker, sterker nog, "wie arm was had dat aan zichzelf te wijten, en wie welvarend en rijker werd had dit aan zichzelf te danken" was het officiële commentaar, want in Nederland hoefde niemand armoede te lijden, er was werk voor iedereen en er waren goede sociale voorzieningen in het leven geroepen zodat niemand hoefde 'om te komen' van de honger.
Echter, donkere wolken pakten zich samen boven Nederland. Ongeruste stemmen kwamen op, langdurige studies gaven nauwkeurig aan dat het land op een sociale catastrofe afstevende. Zoals elke medaille had ook het "hollandse wirtschaftswunder" een keerzijde, n.l.: door de toegenomen rijkdom en welvaart zou niet alleen de vraag naar meer- en luxer goederen en producten toenemen, maar door de verbeterende leefomstandigheden zou ook de gemiddelde leeftijd van de Nederlanders drastisch verhoogd worden, zouden er daardoor o.a. ook meer ouderdomsziekten op gaan treden, met allerhande vergaande - te betalen en te nemen toekomstige maatregelen, zou er steeds meer vraag komen naar meer en ruimere huizen, etc, etc, : echte "luxe-problemen"!
Het hele sociale voorzieningennetwerk dat onder Minister President Drees was opgezet kon in de toekomst geen gelijke tred houden met al deze verwachtte ontwikkelingen, en was het gebaseerd op de mogelijke en verwachtte demografische ontwikkeling in de daaropvolgende jaren. Nederland werd te vol! Naar verwachting 10.000.000 inwoners was het geschatte maximum dat een leven in voorspoed en welzijn geboden kon worden en dat, bij een gelijkblijvende en berekende bevolkingsontwikkeling.
Met ruimhartige medewerking van de Nederlandse overheid - die hiervoor speciale emigratie afdelingen in het leven riep - werden met behulp van grootscheepse campagnes de Nederlanders opgeroepen zich massaal te melden om zich 'overzee' te vestigen. Daar was er ruimte in overvloed en nog volledig voor handen, Amerika, Canada en later ook Australië en Nieuw Zeeland. DAAR lagen nog ontelbare en goede kansen voor de inventieve en hardwerkende Nederlanders en met honderdduizenden werden de 'landverhuizers' met de schepen van de "Holland- Amerika Lijn" met hun hele hebben en houden heen gebracht. Op de Rotterdamse kades werden onder vele tranen de zakdoeken als laatste groet omhoog de landverhuizers uitgezwaaid, ouders die hun zonen en dochters voor 'altijd' zagen vertrekken, een onbekende toekomst tegemoet! Met open armen werden deze globetrotters als welkome nieuwe staatsburgers verwelkomd; timmerlieden, akkerbouwers, bakkers en slagers, geschoolde en gemotiveerde vakmensen die maar één wil hadden, succes te hebben en te slagen in het leven, voor zichzelf en hun kinderen!
Vrijwel tegelijkertijd begon echter een (gedwongen) emigratiestroom richting Nederland op gang te komen, n.l.: Ambonezen en Indonesiërs die hun land ontvluchtten - en dan met name omdat ze als een soort NSB-ers hun landgenoten bevochten en verraden hadden onder Nederlands bevel en in Nederlandse dienst - en hier in het koude kikkerland een veilige en betere toekomst zochten. Hiermee zetten in feite de eerste 'gekleurde medelanders' vaste voet aan wal. De ontvangst was allerminst hartelijk en ruimhartig en werden vele Indonesiërs en Ambonezen 'opgeborgen' in kampen waar eerst de Joden en later NSB-ers in waren opgesloten, tot op vandaag de dag een smet op het Nederlands blazoen.
In het eind van de zestiger- begin zeventiger jaren kwamen de eerste "anderlanders" Nederland binnen. Met name Spanjaarden en later ook Italianen kwamen in relatief kleine aantallen de grens over en probeerden een graantje mee te pikken in het welvarende Nederland. Laag opgeleide 'gelukszoekers' die de armoede in eigen land en streek ontvluchtten vonden in het welvarende Nederland - dat altijd al als ruimhartig en goedgevig tegenover anderen in de wereld bekend stond en staat - een baantje als sjouwer, schoonmaker, in fabrieken als de Hoogovens en in de land- en tuinbouw, en verdienden zo een eerlijke boterham. Met de komst van deze anderlanders maakten de Nederlanders ook voor het eerst van nabij kennis met het afwijkende en zuidelijke temperament, politierapporten uit die tijd maken dan ook regelmatig melding van messentrekkerijen waar de Italianen en Spanjaarden bij betrokken waren en dan was meestal een vrouw in het spel! Incidenten, dat wel, maar het zette de toon!
In het begin van de 70-er jaren kwamen de eerste Turken het land binnen. Simpele, meestal ongeletterde boeren, niet opgeleide bergbewoners die aangelokt werden door de gouden bergen van het 'rijke westen'. Het schamele hutje werd verlaten en verruild voor een tijdelijk verblijf in het gastland om geld te verdienen voor de achterblijvers thuis en een goede oude dag onder de eigen Turkse zon. Deze ongeschoolde mensen kwamen als "Gastarbeiders" naar met name de grote steden Rotterdam, Amsterdam, Utrecht en Den Haag in Nederland en naar de industriegebieden zoals Twente waar werk in overvloed was voor het geringe opleidingsniveau van deze mensen. Een gevulde beurs, een mooi pak en een echte mercedes waren het gewilde statussymbool voor het thuisfront en velen volgden die droom.
De eerste vragen en kritische geluiden stegen op uit de monden van de Nederlanders, waar moest dat naar toe? Wie controleerde deze emigratie? en de eerste ontevreden geluiden over het "innemen van arbeidsplaatsen" en "ondergraven van arbeidersbelangen" kwamen bovendrijven, maar werden al snel gesmoord met het vermanende vingertje, hadden we niet nét een oorlog achter de rug? In steeds groter getale kwamen nu de "Gastarbeiders" de grens over en begonnen op enkele gebieden een storende en invloedbepalende factor te worden.
De Nederlandse werknemer werd steeds vaker geconfronteerd met de bereidwilligheid van de nieuwkomers om tegen een lager salaris hetzelfde werk te doen en zorgde deze actie ervoor dat de Nederlandse werknemers minder grip en invloed kregen om loonsverhogingen, verbeteringen van werkomstandigheden of arbeidersbelangen af te dwingen. Behalve deze verstoring van de natuurlijke sociale en maatschappelijke balans door deze "Gastarbeiders" kregen de Nederlandse arbeiders te maken met een nieuwe 'bondgenoot' van deze nieuwe groep, n.l.: hun eigen, oude en vertrouwde vakbond!!
In die tijd voor de massale instroom van de "Gastarbeiders" namen de betekenis en invloed van de vakbewegingen steeds meer af, doordat het traditionele vijandbeeld verdween. Welvaart zorgde voor welzijn en voor tevredenheid. Niemand hoefde nog op de barricaden voor de verdediging voor zijn brood, elk kon genieten van relatieve luxe, keek tv, had huisje, boompje, beestje, een auto en ging op vakantie. De kinderen konden naar school, goede vervolg- en vakopleidingen waren nu onder ieders handbereik en de Vakbonden gingen een kwijnend bestaan tegemoet, totdat, totdat de "Gastarbeiders" enige voet aan Nederlandse grond gezet hadden.
Een nieuwe doelgroep, die "schandalig werd uitgebuit" door de "kapitalistische uitbuiters" die daartegen beschermd moesten worden. Voor het gemak werd de werkelijkheid maar al te graag over het hoofd gezien en werd niet gekeken wat de reden was van de 'onderbetaling'! Dat deze nieuwkomers 'ongeorganiseerd' waren, was uiteraard geen beletsel, de verenigingskassen puilden bijkans uit van alle contributies, want alle Nederlandse werknemers waren verplicht lid van een hun beroepsgroep vertegenwoordigende - vakbeweging!
Voor "Gastarbeiders" - onbekend met deze cultuur, en slechts tijdelijk te gast (ze gingen trouwens toch weer na verloop van tijd naar huis... toch??) - gelden deze regels niet. En zo ontwikkelde zich het dwaze verhaal dat steeds meer en meer 'oorspronkelijke Nederlanders' werkeloos werden en hun arbeidsplaats verloren aan een "Gastarbeider". Géén vakbeweging die in actie kwam voor deze werkelozen (die toch goed 'af' waren met hun 'steun'?) nee, die liepen zich het vuur uit de sloffen voor die arme buitenlanders die zo uitgeknepen werden.
De balans tussen werkgevers en werknemers werd hierdoor op een onnatuurlijke en desastreuze manier onherstelbaar verstoord! In plaats dat door de werkgevers betere arbeidsomstandigheden werd nagestreefd of dat door de vakbewegingen - op haar beurt - betere arbeidsvoorwaarden afdwongen werd voor haar leden, maakte de vakbeweging zich druk om de 'slechte positie' van de "Gastarbeider", met als gevolg een gestaag toenemende werkeloosheid in de jaren zeventig onder de Nederlandse werknemers en een sterke toename van goedkope arbeidskrachten, "Gastarbeiders" uit steeds meer Zuidelijke landen en de eerste economische crisis eind jaren 70 werd een feit.
De benaming "Gastarbeiders" kreeg steeds meer een negatieve bijklank - zeker toen in Amsterdam een spontane volksopstand ontstond tegen de steeds verder indringende en zich toeeigenende Turken - en werden deze in de officiële benaming nu aangeduid als "Buitenlandse Werknemers", een nieuwe en nog onbesmette neutrale typering. Het duurde niet lang of ook deze typering werd besmet en kwamen andere aanduidingen voor deze groep in zwang, zoals "etnische minderheden" en is de huidige benaming "allochtoon" ook al dermate negatief besmet, dat het heel binnenkort noodzakelijk zal zijn om deze te vervangen voor het nieuwe, fris en sprankelend anders zijnde: "Kansarme Nieuwkomers".
De toestroom van de "allochtonen" nam gaandeweg steeds grotere vormen en andere gedaantes aan, steeds meer buitenlanders - als asielzoeker of onder gelijk welke benaming of titulatuur dan ook - ontvluchten het miserabele bestaan in het eigen land om zich - zo lang het nog kan - per vliegtuig, boot, trein of auto in de "Grote Steden Getto's" van het welvarende westen een plaatsje te bemachtigen, niet gehinderd door enige beperking van wet of grens en bereid om zich en haar behaalde buit tot het uiterste te verdedigen.
Politiek volledig ondersteunt door de partijen die de afgelopen vijf decennia aan het 'roer' gestaan hebben en zich de medaille van de "Struisvogelpolitiek" op de borst mogen steken en daardoor dan ook de VOLLEDIGE Politieke verantwoordelijkheid voor dragen. In het bijzonder dank hiervoor verschuldigd aan de land- en belangenverraderspartijen: Partij van de Arbeid, Groen Links, D66 en de Socialistische partij in het bijzonder voor hun warme ondersteuning (en die daar NU de vruchten van plukken in de vorm van massale allochtonen stemmers) en in 't algemeen de dank aan de "Politiek-zonder-ballen" van de VVD en de CDA!
30 Jaar ongecontroleerde immigratie heeft geleid tot schier onoverkomelijke problemen, door de politiek veroorzaakt, veronachtzaamd en daarnaast wil de politiek de veroorzaakte problemen ook niet onder ogen zien. En onder de slogan: wij zijn "doof, stom en blind" worden de partijprogramma's een beetje "opgeleukt" met een 'rechts-slingertje', wordt er een "fris links koppie" naar voren geschoven en zijn de beloftes de een-na-de ander overtreffender.
't Is niets anders dan oude wijn in nieuwe zakken en wordt er - terecht - gerekend op de vergeetachtigheid van de grote stomme massa, het stemvee dat met alle middelen, petjes, vlaggetjes en loze kreten verleid wordt om toch maar vooral niet na te denken, vooral geen programma's te lezen en vooral niet na te denken over de oorzaken, maar zich beet te laten nemen door de valse, naar voren geschoven en handig geboetseerde en gesouffleerde namaakprofeten!
Op een enkele marginale politieke partij en/of beweging na, zal niets en niemand zich inspannen voor de belangen voor de autochtone en oorspronkelijke bevolking, niemand van hen zal de politieke moed en durf hebben om de verislamisering een halt toe te roepen, maar zal dit overlaten aan de "natuur" en zal haar handen in onschuld wassen na de - te vermijden - komende bloederige catastrofe.
Of gelooft u nog in sprookjes? Dat alle allochtonenellende, bloedwraken, gangbangs, verkrachtingen, roofmoorden, diefstal, aanrandingen, drugshandel, vrouwenhandel etc, etc, etc… vanzelf verdwijnt??? Meer dan 30 jaar lang hebben de autochtonen zich het vuur uit de sloffen gelopen en hen achter de broek gezeten met miljoenen kostende plannen, acties, werkgroepen en rapporten proberen te 'integreren', maar er wordt gewoonweg niet gesnapt dat men absoluut niet wil integreren!! Ze willen het "middelste & de beide eindjes!!!"
Ze willen in niets onderdoen van de Autochtoon, als het om dezelfde rechten gaat! Maar als het om plichten gaat, valt plotseling het gordijn en verstaan ze niets meer. Ze willen (tot zelfs op doktersrecept!) de Nederlandse taal niet leren maar hun eigen taal blijven spreken, alles moet hun in hun eigen taal voorgekauwd worden, van huursubsidiefolders tot informatiebrochures voor een wao-uitkering zijn te drukken in alle talen, maar niet in het Fries, Zeeuws of Drents! Ze willen hun eigen cultuur behouden, willen bewust niet gaan aarden in deze/onze cultuur, vormen eilandjes op zichzelf, klitten samen op islamitische scholen, allochtone bejaardentehuizen, nemen elke kans te baat om elk initiatief te torpederen, nemen hun eigen geloof mee en weigeren ten enenmale zich dan ook maar een miljoenste millimeter economisch, maatschappelijk of sociaal aan te passen of te integreren!!
Deze - in Nederland alleen al - (il-)legaal verblijvende 3.000.000 Allochtonen, maken ook geen gebruik van alle sociale voorzieningen, bezitten ook geen auto, gaan ook niet naar de tandarts, huisarts, specialist, ziekenhuis, wonen ook niet in een huis, zij blijken op de een of andere geheimzinnige wijze volledig deel te nemen aan het sociale en maatschappelijke leven, zonder dat zij zichtbaar of waarneembaar zijn, nergens kunt u deze groep tegenkomen, ze zijn niet herkenbaar in de criminaliteit, illegaliteit, malafiditeit, wonderbaarlijk, Allah maakt hen onzichtbaar en onkwetsbaar voor de ongelovige westerlingen die worden beschimpt als vuile varkens en christenhonden!
Wij zien het allemaal verkeerd: wij vormen zelf de zwakke schakel in onze maatschappij met onze verloederde belachelijke normen en waarden, wij moeten dankbaar zijn! En niet alleen wij, maar ook de Duitsers, de Belgen, de Fransen, de Engelsen, de Luxemburgers, de Oostenrijkers, de Denen, de Zweden, de Noren. Allemaal moeten wij dankbaar zijn voor de komst van deze reddende engelen van het Arabisch/Islamitische Marshall plan! Wat zou er van ons - arme West Europeanen - geworden zijn zonder hen?
De Grote Leugenketel - het sprookje van de gastarbeiders
-
King George
- Berichten: 24966
- Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm
De Grote Leugenketel - het sprookje van de gastarbeiders
Laatst gewijzigd door King George op vr aug 16, 2019 1:14 pm, 1 keer totaal gewijzigd.
Re: De Grote Leugenketel - het sprookje van de gastarbeiders
En zo is het maar net. 
Ik heb het allemaal meegemaakt.
Ik heb het allemaal meegemaakt.The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
but the heart of the fool to the left.
Re: De Grote Leugenketel - het sprookje van de gastarbeiders
Inderdaad. Ik heb het al vaak genoeg geschreven: waarom zou iemand in de mijnen gaan werken als hij voor iets minder in een fabriek kan werken? Het is een kwestie van vraag een aanbod. Als er veel veel aanbod van werkzoekenden is zijn de salarissen laag en de eisen hoog. Andersom (dus na de oorlog) waren er veel was er weinig aanbod van werkzoekenden. Dan zijn de salarissen hoog en de eisen laag. Dat kwam de overheid niet goed uit, want dat is slecht voor de export. Dat los je op met beunhazen.
Vandaag hoor je ongeveer hetzelfde, maar dan op de huidige situatie toegepast. Er is altijd werk, als je maar wilt. Je kan altijd achter de vuilniswagen lopen, papier prikken, in de haven werken of in de kassen. Okay, dat klopt. Maar is heel erg kort door de bocht. Stel, iemand heeft zijn leven lang als boekhouder gewerkt. Is nu 55 jaar. Heeft dus nog 20 jaar te gaan. (Tegen die tijd is de pensioen leeftijd wel verhoogd naar 75 jaar.) Moet die boekhouder dan maar de rest van z'n leven in de kassen gaan werken? Hoeveel kans op een boekhoud-baan heeft en boekhouder die 4 jaar in de kassen heeft gewerkt? Dan is hij wel 59 jaar.
Je kan het als vaststaand feit aanvaarden dat iemand boven de 50 geen baan meer vind. Maar die man moet economisch wel doorwerken tot z'n 70ste. Als wat? Bedelaar? Papierprikker?
Vandaag hoor je ongeveer hetzelfde, maar dan op de huidige situatie toegepast. Er is altijd werk, als je maar wilt. Je kan altijd achter de vuilniswagen lopen, papier prikken, in de haven werken of in de kassen. Okay, dat klopt. Maar is heel erg kort door de bocht. Stel, iemand heeft zijn leven lang als boekhouder gewerkt. Is nu 55 jaar. Heeft dus nog 20 jaar te gaan. (Tegen die tijd is de pensioen leeftijd wel verhoogd naar 75 jaar.) Moet die boekhouder dan maar de rest van z'n leven in de kassen gaan werken? Hoeveel kans op een boekhoud-baan heeft en boekhouder die 4 jaar in de kassen heeft gewerkt? Dan is hij wel 59 jaar.
Je kan het als vaststaand feit aanvaarden dat iemand boven de 50 geen baan meer vind. Maar die man moet economisch wel doorwerken tot z'n 70ste. Als wat? Bedelaar? Papierprikker?
-
Mahalingam
- Berichten: 52330
- Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm
Re: De Grote Leugenketel - het sprookje van de gastarbeiders
Volgens de laatste herziene berekeningen zal men met 71,5 jaar pensioen krijgen dat max. de helft van het salaris zal zijn. (of 30% lager, dat is niet duidelijk)
En ondertussen wordt het AOW noodfonds leeg geheveld naar de staatskas toe.
Ofwel; we pikken het nu in en over 8 jaar (2 verkiezingen) later zien we wel.
En ondertussen wordt het AOW noodfonds leeg geheveld naar de staatskas toe.
http://www.eerstekamer.nl/wetsvoorstel/ ... spaarfondsOpheffing van het Spaarfonds Algemene Ouderdomswet (AOW)
Dit wetsvoorstel heft het Spaarfonds AOW op. Doel van het Spaarfonds AOW was om de verwachte piek in de AOW-uitgaven op te kunnen vangen en daarvoor een zo stevig mogelijke financiele basis te creëren. Storting in het Spaarfonds AOW ten behoeve van zichtbare aflossing van de Staatsschuld zou dan, samen met de andere rijksbijdragen toereikend zijn om vanaf 2020 de piek in de AOW-uitgaven op te vangen.
Ofwel; we pikken het nu in en over 8 jaar (2 verkiezingen) later zien we wel.
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
-
King George
- Berichten: 24966
- Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm
Re: De Grote Leugenketel - het sprookje van de gastarbeiders
Migranten en asielzoekers, hoe u al 50 jaar bedrogen wordt
Migranten en asielzoekers, een problematiek die al zo oud is als de bekende weg naar Rome of zelfs nog ouder. Om met migranten te beginnen, in de meest gevallen ging en gaat het om mensen die om wat voor redenen een economisch betere toekomst in een ander land zoeken. Laten wij overigens niet vergeten , dat niet zo lang naar de 2e wereld oorlog de regering Drees jonge Nederlanders opriep om te emigreren. Er zouden betere kansen voor hun toekomst liggen in andere landen en meer dan een half miljoen landgenoten gaven gevolg aan deze oproep en emigreerden. Hadden zij een vooruitziende blik ?
Einde jaren ’50, begin jaren ’60 ontstond er een tekort aan ONGESCHOOLDE arbeidskrachten in ons land en begon de overheid met wervingscampagnes om met name uit Turkije en Marokko ongeschoolden naar ons land te halen op TIJDELIJKE basis, vandaar de naam ” gastarbeider”. Hieraan voorafgaande waren er al Italianen en Spanjaarden naar ons land gekomen die echter op enkelingen na, na enige tijd weer terugkeerden naar huis. Bij de Italianen, inwoners van toen het al bij de EEG behorend land was op en neer reizen geen probleem en voor de Spanjaarden werd een soepele regeling getroffen, want als zij konden aantonen dat zij werk en huisvesting hadden mochten zij ( zelfs met echtgenote ) minimaal 2 jaar blijven, tot dat ook Spanje haar intrede in de EEG deed.
Niet zo met de Marokkanen en Turken. Ofschoon het om een werkcontract en daarmee ook een verblijfsvergunning van beperkte tijd ging, keek de overheid de andere kant uit. Zo kwam aan het licht dat in weerwil van de tijdelijke contracten een grote groep arbeidsmigranten – vooral Turken en Marokkanen – al veel langer in Nederland verbleven dan ooit de bedoeling was geweest Zij bleken zich niet of niet afdoende geregistreerd te hebben, en doordat ze werk hadden viel dat niet op. Maar toen ze een uitkering nodig hadden, was registratie noodzakelijk en begonnen de eerste “illegalen”problemen.
Het stopzetten van de ‘spontanenregeling’ waarmee “uitgewerkte gastarbeiders naar huis terug gingen en de regels om te mogen werken in ons land strenger werden, creëerde een nieuwe vorm van gastarbeid in Nederland: de illegale arbeider. Deze illegalen kwamen buiten de officiële kanalen om naar Nederland. Iemand zonder een arbeidsvergunning –tegenwoordig tewerkstellingsvergunning- laten werken was en is strafbaar, maar de straffen waren toen laag en de controle miniem. Om een streep te zetten onder het verleden besloot men tot een eenmalige regularisatie in 1975. Vijftienduizend illegalen kregen een verblijfsvergunning , en daarmee was door de overheid het eerste gaatje in de migranten- en asielzoekersproblematiek gezet, dat zoals u inmiddels dagelijks kunt ondervinden is gegroeid tot een regelrechte dijkdoorbraak.
Maar, de Nederlanders waren blij, het “vuile “werk waar zij genoeg van hadden door de gestegen welvaart werd nu door anderen opgeknapt. Geen protesten, geen vragen aan de zgn. volksvertegenwoordigers, die zoals nog steeds blijkt daar ook weinig of niets mee gedaan hadden.
In tegenstelling tot het streven van de overheid groeide de populatie van de oorspronkelijke arbeidsmigranten sterk, als gevolg van de gezinshereniging. Veel voormalige gastarbeiders lieten hun gezin overkomen. Omdat de Nederlandse overheid en het Nederlands bedrijfsleven deze gastarbeiders zelf had uitgenodigd om in Nederland te komen werken, vond men het moreel onverantwoord om hen te verbieden hun gezinnen te laten komen.
Bovendien werd het gezinsmigratiebeleid aangepast aan de sinds de jaren zestig snel veranderende ideeën over vrouwenemancipatie, huwelijk en gezin. Voorheen mochten alleen mannen hun buitenlandse echtgenote en kinderen naar Nederland laten komen: vanaf 1975 mochten vrouwen dat ook, en vanaf 1979 mochten ze dat onder dezelfde voorwaarden als mannen. Vanaf 1973 kwamen niet alleen getrouwde, maar ook ongetrouwde en niet alleen heteroseksuele maar ook homoseksuele koppels voor gezinsmigratie in aanmerking.
Tel daarbij op dat in de jaren zeventig kreeg Nederland ook te maken kreeg met een omvangrijke stroom migranten uit Suriname. Tot halverwege de jaren zestig kwamen slechts mondjesmaat mensen uit Suriname; zij kwamen om te studeren en keerden na afronding van hun studie veelal terug naar hun geboorteland. Vanaf 1965 veranderde dat beeld. Er arriveerden meer laagopgeleiden die probeerden in Nederland een baan te vinden. Ook de uitbreiding van de verzorgingsstaat– Nederland kende in die tijd hoge uitkeringen die vrij makkelijk werden toegekend – lokte uiteindelijk rond de 350.000 Surinaamse migranten naar Nederland. De overheid probeerde de stroom in te dammen, maar omdat het Statuut voor het Koninkrijk der Nederlanden (uit 1954) maar één staatsburgerschap voor het hele Koninkrijk kent, waren de Surinamers staatsburger en konden ze niet geweigerd worden.
En daarmee begon Nederland behoorlijk vol te raken, liepen de kosten voor opvang en steun gigantisch op, maar weer deed de overheid of er niets aan de hand was. Net als in de jaren zestig was er nauwelijks sprake van integratiebeleid. Nederland was nogal overvallen door het feit dat veel gastarbeiders bleven en hun gezin uit het land van herkomst over lieten komen. Nog steeds koesterde men de hoop dat de gastarbeiders – volgens plan – terug zouden keren naar hun land van herkomst. De voormalige gastarbeiders dachten dat zelf ook, maar financiële “beloningen = steun “die zij in ons land ontvingen bleken belangrijker dan een terugkeer naar het ongewisse, en geef ze eens ongelijk. En wij blijven het herhalen, de overheid deed niets.
In 1979 werd besloten dat gevestigde migranten en Nederlanders zo veel mogelijk gelijk moesten worden behandeld. Daarom hoefden migranten voortaan, net als Nederlanders, niet meer aan een inkomenseis te voldoen om hun gezin te laten overkomen, tenzij ze ‘verwijtbaar werkloos’ waren. Ook werd besloten dat buitenlandse kinderen die in Nederland waren opgegroeid alleen nog maar het land konden worden uitgezet als ze een bijzonder ernstig misdrijf hadden gepleegd.
In 1983 werd een poging gedaan het beleid aan te scherpen. Tweede generatie migranten die een partner uit hun land van herkomst naar Nederland wilden laten komen zouden voortaan het minimumloon moeten verdienen (1445 gulden). Er kwam echter enorm protest tegen deze zogenaamde “1445-maatregel”. Zowel politieke partijen als maatschappelijke organisaties vonden dat jonge migranten werden gediscrimineerd ten opzichte van Nederlandse jongeren én van eerste generatie migranten. Al na anderhalf jaar werd de “1445maatregel” weer afgeschaft, een zoveelste blijk van onverantwoorde slapte.
Inmiddels had ook de door ons stelselmatig genoemde “zieligheidsindustrie” deze geweldige markt in de gaten gekregen. Immers speculeren op zieligheid doet het in ons land prima. Zet een klein negerkindje met wat om de mond zoemende vliegen op de foto en de kassa’s van de Oxfam Novib achtige instanties rinkelen, waarbij veel politici die in dit soort organisaties een toezicht houdende baan hebben zich vergenoegd in de handen wrijven, KASSA !
In de jaren tachtig kreeg ook Nederland te maken met een grote toestroom van asielzoekende vluchtelingen uit vele delen van de wereld, waarvan een groot aantal echter alleen maar economische motieven had. In 1980 meldden zich nog zo’n 1.000 asielzoekers per jaar aan de poort en dit jaar zullen het er minimaal een 90.000 worden!
Gemeenten, die de kas wat wilden bijspekken, zetten haastig huisvesting voor deze mensen op, investeerden door dat er altijd wel iemand was in de gemeente die weer een kennis had die nog een stukje land wilde verkopen en de kring was rond. Wij beschikken over concrete voorbeelden van o.a. de gemeente Aalten waar het COA een asielzoekerscentrum binnen de poorten had, dit later werd gesloten, men de grond en gebouwen zou verkopen, dit expres niet deed en nu 5 jaar later graag weer zaken met het COA wil doen. Laten wij het maar een vooruitziende blik van de burgemeester en zijn wethouder noemen.
Dan even naar de gemeente Kollumerland, waar wethouder Reinoud Koster ( C.U ) diep teleurgesteld was dat het COA de poorten wilde sluiten. Spijtig, want de gemeente had de grond al gekocht. De bewoners van de gemeente waar de moord op Marianne Vaatstra plaats vond hadden een andere gedachte, maar dat speelt niet bij de lokale en nationale overheid.
Reinoud Koster overigens als politieman betrokken was bij de zgn. Lancee zaak, de affaire over de van incest met zijn dochter verdachte politiebaas van Schiermonnikoog. Koster zorgde voor de aanklacht tegen Lancee, en zette in het verhoor met Lancee’s dochter Bianca zaken veel te zwaar aan. Bianca deed geen expliciete beschuldigingen aan het adres van haar vader. Koster werd hiervoor disciplinair bestraft, hetgeen voor de gemeente ( CDA en PvdA ) Kollumerland geen probleem was hem als wethouder aan te stellen.
Maar ook de gemeenten Stadskanaal, Slochteren, Sneek, de Bilt, Leeuwarden, Zwartewaterland, waren zeer teleurgesteld toen het even minder ging in de asielzoekers toestroom en AZC’s gesloten werden. Men had er toch wel op gerekend, maar uiteraard niet op wat de inwoners van de gemeenten dachten.
Ook de overheid in Den Haag liet zich niet onbetuigd. Zoals u uit de hier volgende screenshots van correspondentie van het toenmalige ministerie van Volkshuisvesting kunt zien, gaven de toenmalige verantwoordelijke staatssecretarissen d’Ancona en Heerma per brief aan de gemeenten door welke financiële compensatie ( screenshot 2 en 3) zij zouden ontvangen als zij een woning aan een asielzoeker ter beschikking zouden stellen EN…. welke strafmaatregelen er ter beschikking stonden, ( zie eerste screenshot) indien zij hier geen gevolg aan zouden geven!
U ziet dus, de centrale overheid werkte hard mee aan het opvangen van asielzoekers en het onderbrengen van deze mensen. Niet in de laatste plaats speelden commerciële belangen een grote rol en dat reeds in 1994. Dat de situatie alleen maar verslechterd is, behoeft nauwelijks enig betoog. Waar de gewone Nederlanders soms 5 jaar of meer op een huis wacht, moet dit voor een asielzoeker binnen 3 maanden geregeld zijn.
Verder zult u begrijpen dat als je als vaak toch redelijk onbemiddelde familie naar ons sociaal paradijs komt, je er niet meer over denkt om terug te keren, temeer ook zonder een vinger uit te steken de warme steundeken je tot aan het graf begeleid.
Zo ziet u mede door de onderstaande sceenshots , dat overheden lokaal en nationaal actief meewerkten de bevolking op te zadelen met problemen die een kind kon zien aankomen. maar de eigen financiële belangen waren en zijn nog steeds zwaarder dan die van hen die uiteindelijk er voor zorgden dat deze onverantwoordelijk handelende ambtenaren op de door hen beklede posities terecht kwamen. u wordt reeds ruim 50 jaar bedrogen.
GeenNieuws
Migranten en asielzoekers, een problematiek die al zo oud is als de bekende weg naar Rome of zelfs nog ouder. Om met migranten te beginnen, in de meest gevallen ging en gaat het om mensen die om wat voor redenen een economisch betere toekomst in een ander land zoeken. Laten wij overigens niet vergeten , dat niet zo lang naar de 2e wereld oorlog de regering Drees jonge Nederlanders opriep om te emigreren. Er zouden betere kansen voor hun toekomst liggen in andere landen en meer dan een half miljoen landgenoten gaven gevolg aan deze oproep en emigreerden. Hadden zij een vooruitziende blik ?Einde jaren ’50, begin jaren ’60 ontstond er een tekort aan ONGESCHOOLDE arbeidskrachten in ons land en begon de overheid met wervingscampagnes om met name uit Turkije en Marokko ongeschoolden naar ons land te halen op TIJDELIJKE basis, vandaar de naam ” gastarbeider”. Hieraan voorafgaande waren er al Italianen en Spanjaarden naar ons land gekomen die echter op enkelingen na, na enige tijd weer terugkeerden naar huis. Bij de Italianen, inwoners van toen het al bij de EEG behorend land was op en neer reizen geen probleem en voor de Spanjaarden werd een soepele regeling getroffen, want als zij konden aantonen dat zij werk en huisvesting hadden mochten zij ( zelfs met echtgenote ) minimaal 2 jaar blijven, tot dat ook Spanje haar intrede in de EEG deed.
Niet zo met de Marokkanen en Turken. Ofschoon het om een werkcontract en daarmee ook een verblijfsvergunning van beperkte tijd ging, keek de overheid de andere kant uit. Zo kwam aan het licht dat in weerwil van de tijdelijke contracten een grote groep arbeidsmigranten – vooral Turken en Marokkanen – al veel langer in Nederland verbleven dan ooit de bedoeling was geweest Zij bleken zich niet of niet afdoende geregistreerd te hebben, en doordat ze werk hadden viel dat niet op. Maar toen ze een uitkering nodig hadden, was registratie noodzakelijk en begonnen de eerste “illegalen”problemen.
Het stopzetten van de ‘spontanenregeling’ waarmee “uitgewerkte gastarbeiders naar huis terug gingen en de regels om te mogen werken in ons land strenger werden, creëerde een nieuwe vorm van gastarbeid in Nederland: de illegale arbeider. Deze illegalen kwamen buiten de officiële kanalen om naar Nederland. Iemand zonder een arbeidsvergunning –tegenwoordig tewerkstellingsvergunning- laten werken was en is strafbaar, maar de straffen waren toen laag en de controle miniem. Om een streep te zetten onder het verleden besloot men tot een eenmalige regularisatie in 1975. Vijftienduizend illegalen kregen een verblijfsvergunning , en daarmee was door de overheid het eerste gaatje in de migranten- en asielzoekersproblematiek gezet, dat zoals u inmiddels dagelijks kunt ondervinden is gegroeid tot een regelrechte dijkdoorbraak.
Maar, de Nederlanders waren blij, het “vuile “werk waar zij genoeg van hadden door de gestegen welvaart werd nu door anderen opgeknapt. Geen protesten, geen vragen aan de zgn. volksvertegenwoordigers, die zoals nog steeds blijkt daar ook weinig of niets mee gedaan hadden.
In tegenstelling tot het streven van de overheid groeide de populatie van de oorspronkelijke arbeidsmigranten sterk, als gevolg van de gezinshereniging. Veel voormalige gastarbeiders lieten hun gezin overkomen. Omdat de Nederlandse overheid en het Nederlands bedrijfsleven deze gastarbeiders zelf had uitgenodigd om in Nederland te komen werken, vond men het moreel onverantwoord om hen te verbieden hun gezinnen te laten komen.
Bovendien werd het gezinsmigratiebeleid aangepast aan de sinds de jaren zestig snel veranderende ideeën over vrouwenemancipatie, huwelijk en gezin. Voorheen mochten alleen mannen hun buitenlandse echtgenote en kinderen naar Nederland laten komen: vanaf 1975 mochten vrouwen dat ook, en vanaf 1979 mochten ze dat onder dezelfde voorwaarden als mannen. Vanaf 1973 kwamen niet alleen getrouwde, maar ook ongetrouwde en niet alleen heteroseksuele maar ook homoseksuele koppels voor gezinsmigratie in aanmerking.
Tel daarbij op dat in de jaren zeventig kreeg Nederland ook te maken kreeg met een omvangrijke stroom migranten uit Suriname. Tot halverwege de jaren zestig kwamen slechts mondjesmaat mensen uit Suriname; zij kwamen om te studeren en keerden na afronding van hun studie veelal terug naar hun geboorteland. Vanaf 1965 veranderde dat beeld. Er arriveerden meer laagopgeleiden die probeerden in Nederland een baan te vinden. Ook de uitbreiding van de verzorgingsstaat– Nederland kende in die tijd hoge uitkeringen die vrij makkelijk werden toegekend – lokte uiteindelijk rond de 350.000 Surinaamse migranten naar Nederland. De overheid probeerde de stroom in te dammen, maar omdat het Statuut voor het Koninkrijk der Nederlanden (uit 1954) maar één staatsburgerschap voor het hele Koninkrijk kent, waren de Surinamers staatsburger en konden ze niet geweigerd worden.
En daarmee begon Nederland behoorlijk vol te raken, liepen de kosten voor opvang en steun gigantisch op, maar weer deed de overheid of er niets aan de hand was. Net als in de jaren zestig was er nauwelijks sprake van integratiebeleid. Nederland was nogal overvallen door het feit dat veel gastarbeiders bleven en hun gezin uit het land van herkomst over lieten komen. Nog steeds koesterde men de hoop dat de gastarbeiders – volgens plan – terug zouden keren naar hun land van herkomst. De voormalige gastarbeiders dachten dat zelf ook, maar financiële “beloningen = steun “die zij in ons land ontvingen bleken belangrijker dan een terugkeer naar het ongewisse, en geef ze eens ongelijk. En wij blijven het herhalen, de overheid deed niets.
In 1979 werd besloten dat gevestigde migranten en Nederlanders zo veel mogelijk gelijk moesten worden behandeld. Daarom hoefden migranten voortaan, net als Nederlanders, niet meer aan een inkomenseis te voldoen om hun gezin te laten overkomen, tenzij ze ‘verwijtbaar werkloos’ waren. Ook werd besloten dat buitenlandse kinderen die in Nederland waren opgegroeid alleen nog maar het land konden worden uitgezet als ze een bijzonder ernstig misdrijf hadden gepleegd.
In 1983 werd een poging gedaan het beleid aan te scherpen. Tweede generatie migranten die een partner uit hun land van herkomst naar Nederland wilden laten komen zouden voortaan het minimumloon moeten verdienen (1445 gulden). Er kwam echter enorm protest tegen deze zogenaamde “1445-maatregel”. Zowel politieke partijen als maatschappelijke organisaties vonden dat jonge migranten werden gediscrimineerd ten opzichte van Nederlandse jongeren én van eerste generatie migranten. Al na anderhalf jaar werd de “1445maatregel” weer afgeschaft, een zoveelste blijk van onverantwoorde slapte.
Inmiddels had ook de door ons stelselmatig genoemde “zieligheidsindustrie” deze geweldige markt in de gaten gekregen. Immers speculeren op zieligheid doet het in ons land prima. Zet een klein negerkindje met wat om de mond zoemende vliegen op de foto en de kassa’s van de Oxfam Novib achtige instanties rinkelen, waarbij veel politici die in dit soort organisaties een toezicht houdende baan hebben zich vergenoegd in de handen wrijven, KASSA !
In de jaren tachtig kreeg ook Nederland te maken met een grote toestroom van asielzoekende vluchtelingen uit vele delen van de wereld, waarvan een groot aantal echter alleen maar economische motieven had. In 1980 meldden zich nog zo’n 1.000 asielzoekers per jaar aan de poort en dit jaar zullen het er minimaal een 90.000 worden!
Gemeenten, die de kas wat wilden bijspekken, zetten haastig huisvesting voor deze mensen op, investeerden door dat er altijd wel iemand was in de gemeente die weer een kennis had die nog een stukje land wilde verkopen en de kring was rond. Wij beschikken over concrete voorbeelden van o.a. de gemeente Aalten waar het COA een asielzoekerscentrum binnen de poorten had, dit later werd gesloten, men de grond en gebouwen zou verkopen, dit expres niet deed en nu 5 jaar later graag weer zaken met het COA wil doen. Laten wij het maar een vooruitziende blik van de burgemeester en zijn wethouder noemen.
Dan even naar de gemeente Kollumerland, waar wethouder Reinoud Koster ( C.U ) diep teleurgesteld was dat het COA de poorten wilde sluiten. Spijtig, want de gemeente had de grond al gekocht. De bewoners van de gemeente waar de moord op Marianne Vaatstra plaats vond hadden een andere gedachte, maar dat speelt niet bij de lokale en nationale overheid.
Reinoud Koster overigens als politieman betrokken was bij de zgn. Lancee zaak, de affaire over de van incest met zijn dochter verdachte politiebaas van Schiermonnikoog. Koster zorgde voor de aanklacht tegen Lancee, en zette in het verhoor met Lancee’s dochter Bianca zaken veel te zwaar aan. Bianca deed geen expliciete beschuldigingen aan het adres van haar vader. Koster werd hiervoor disciplinair bestraft, hetgeen voor de gemeente ( CDA en PvdA ) Kollumerland geen probleem was hem als wethouder aan te stellen.
Maar ook de gemeenten Stadskanaal, Slochteren, Sneek, de Bilt, Leeuwarden, Zwartewaterland, waren zeer teleurgesteld toen het even minder ging in de asielzoekers toestroom en AZC’s gesloten werden. Men had er toch wel op gerekend, maar uiteraard niet op wat de inwoners van de gemeenten dachten.
Ook de overheid in Den Haag liet zich niet onbetuigd. Zoals u uit de hier volgende screenshots van correspondentie van het toenmalige ministerie van Volkshuisvesting kunt zien, gaven de toenmalige verantwoordelijke staatssecretarissen d’Ancona en Heerma per brief aan de gemeenten door welke financiële compensatie ( screenshot 2 en 3) zij zouden ontvangen als zij een woning aan een asielzoeker ter beschikking zouden stellen EN…. welke strafmaatregelen er ter beschikking stonden, ( zie eerste screenshot) indien zij hier geen gevolg aan zouden geven!
U ziet dus, de centrale overheid werkte hard mee aan het opvangen van asielzoekers en het onderbrengen van deze mensen. Niet in de laatste plaats speelden commerciële belangen een grote rol en dat reeds in 1994. Dat de situatie alleen maar verslechterd is, behoeft nauwelijks enig betoog. Waar de gewone Nederlanders soms 5 jaar of meer op een huis wacht, moet dit voor een asielzoeker binnen 3 maanden geregeld zijn.
Verder zult u begrijpen dat als je als vaak toch redelijk onbemiddelde familie naar ons sociaal paradijs komt, je er niet meer over denkt om terug te keren, temeer ook zonder een vinger uit te steken de warme steundeken je tot aan het graf begeleid.
Zo ziet u mede door de onderstaande sceenshots , dat overheden lokaal en nationaal actief meewerkten de bevolking op te zadelen met problemen die een kind kon zien aankomen. maar de eigen financiële belangen waren en zijn nog steeds zwaarder dan die van hen die uiteindelijk er voor zorgden dat deze onverantwoordelijk handelende ambtenaren op de door hen beklede posities terecht kwamen. u wordt reeds ruim 50 jaar bedrogen.
GeenNieuws
-
King George
- Berichten: 24966
- Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm
Re: De Grote Leugenketel - het sprookje van de gastarbeiders
Vijf hardnekkige mythes over immigratie ontkracht
5 september 2015 Sicarius Binnenland, Buitenland, Mens & Maatschappij, Politiek
De Europese migratiecrisis is een thema waar men niet meer omheen kan. Het vraagstuk domineert het nieuws en voor- en tegenstanders van immigratie raken verwikkeld in verhitte discussies. Hoewel migratie altijd al een omstreden onderwerp is geweest, lopen de gemoederen nu hoger op dan aanvankelijk het geval was. De immigratiestromen zijn van dusdanige omvang dat dit grote economische en sociaal-culturele veranderingen met zich mee zal brengen. Ondanks het feit dat de bevolking van Europa sterk verdeeld is over dit onderwerp, lijkt er een brede consensus te bestaan onder politici, de mainstream media en non-gouvernementele organisaties: de grenzen moeten zo snel mogelijk open.
Helaas worden er aan immigratie al decennia lang onterechte voordelen toegekend. Speciaal voor de lezers van de website worden hierna de hardnekkigste mythes omtrent migratie op een rij gezet en voorzien van onderbouwde weerleggingen.
“Vluchtelingen willen ontsnappen aan oorlog en onderdrukking .”
Het woord ‘vluchteling’ is tegenwoordig een ruim begrip. In eerste instantie associëren we de term met geweld en oorlog, wat lang niet in alle gevallen correct is. Het is waar dat er in landen als Syrië, Irak, Nigeria en Libië oorlogen woeden. Dit betekent echter niet dat het gehele land automatisch onveilig is. In het geval van Irak en Nigeria concentreert de strijd zich in bepaalde regio’s van het land, terwijl het in andere delen relatief veilig is.
Daarnaast moeten we beseffen dat veel vluchtelingen een tussenstop maken in landen als Jordanië, Libanon en Turkije. In deze landen is er geen sprake van oorlog, waardoor het oorspronkelijke doel van het vluchten bereikt is: veiligheid. Wie vervolgens toch besluit verder te reizen doet dit enkel vanuit economisch motief.
In Afrika liggen de zaken anders. Afrikaanse migranten kiezen er zelf doelbewust voor het door burgeroorlog verscheurde Libië binnen te treden, om vanuit daar met boten de Middellandse Zee over te steken. Vluchtelingen uit Somalië of Eritrea kunnen naar Ethiopië of Kenia vluchten als zij op zoek zijn naar veiligheid. In plaats daarvan trekken zij vrijwillig door oorlogsgebieden om de Middellandse Zee te bereiken. Wederom spelen economische motieven de belangrijkste rol.
“Er kunnen niet meer vluchtelingen in de eigen regio opgevangen worden, daarom moet Europa deze landen te hulp schieten.”
Alle vluchtelingen kunnen in de eigen regio opgevangen worden. De reden dat vluchtelingenkampen in landen als Turkije overvol raken, is dat lang niet alle landen bijdragen aan de opvang van vluchtelingen. Saudi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten, Qatar, Koeweit en Bahrein hebben vrijwel geen enkele vluchteling opgevangen. De islamitische solidariteit is ver te zoeken.
De Golfstaten zouden de ideale landen zijn voor de opvang van vluchtelingen. De landen zijn schatrijk, islamitisch en beschikken over zeeën van ruimte. Voor vluchtelingen uit Eritrea en Somalië is het Arabisch Schiereiland tevens dichterbij en gemakkelijker te bereiken. Verder moeten we niet vergeten dat verschillende Golfstaten actief hebben deelgenomen aan de destabilisatie van de regio, door (radicale) gewapende groepen in Syrië en Irak te voorzien van geld en wapentuig. De landen zijn dus medeverantwoordelijk voor het creëren van de situatie. Als blijk van goede wil zouden ze daarom kunnen bijdragen aan een oplossing. Waarom oefent de Europese Unie geen druk uit op de Golfstaten?
“Europa heeft migranten nodig om de vergrijzing tegen te kunnen gaan.”
Dat immigratie een oplossing biedt voor vergrijzing is een hardnekkige mythe die maar blijft opspelen. De Europese Commissie is helaas heilig overtuigd van deze fabel, dat terwijl een groot aantal demografen, onderzoekers evenals instanties als het Centraal Planbureau deze mythe al lang ontkracht hebben.
In de Verenigde Staten (VS) is uitgebreid onderzoek gedaan naar dit thema. Aldaar berekenden demografen dat het land tussen 2005 en 2050 500 miljoen migranten zou moeten aantrekken om het financiële tekort van de sociale voorzieningen te kunnen aanvullen. Dit zijn meer mensen dan de gehele bevolking van de VS (320 miljoen) momenteel telt. Daar blijft het niet bij. Zodra deze 500 miljoen arbeidsmigranten met pensioen gaan, moeten er wederom arbeidsmigranten aangetrokken worden om de oude groep te kunnen opvangen. Dit keer gaat het om een miljard (!) arbeidsmigranten. Ondertussen zou de bevolking toegenomen zijn tot twee miljard.
Aangezien Europa nog harder vergrijst dan de VS heeft de Europese Unie nog grotere aantallen migranten nodig dan het bovenstaande voorbeeld. Theoretisch gezien biedt arbeidsmigratie een tijdelijke oplossing voor vergrijzing, hoewel het op de lange termijn het probleem alleen maar zou doen verergeren. Vergrijzing oplossen door middel van migratie is dus absoluut niet haalbaar.
“Immigranten zijn goed voor de economie.”
Het is belangrijk te beseffen dat de groepen migranten die zich momenteel richting Europa bewegen laagopgeleid zijn. Daarnaast hebben zij weinig tot geen vermogen en spreken tevens de taal niet. Direct na aankomst in het land van bestemming is er dus sprake van een grote staatsafhankelijkheid.
Massa-immigratie betekent eveneens een grote druk op het sociale voorzieningsstelsel. Hoewel ‘oude’ migrantengroepen zoals Turken worden geprezen om hun ondernemerschap, zijn zij tegelijkertijd drie keer zo vaak werkloos als autochtonen. Dezelfde cijfers gelden voor de Marokkaanse gemeenschap. Bij recent gearriveerde groepen ligt dit aantal nog veel hoger. Zo hebben 80% (!) van de Somaliërs in Nederland geen baan.
Als de migranten op de arbeidsmarkt terechtkomen zullen zij voornamelijk in aanmerking komen voor laagopgeleid werk. Hiermee vormen zij een directe concurrentie voor Nederlandse laagopgeleiden. Voor oude migrantengroepen geldt een soortgelijk scenario: ook zij zullen onder banenverlies lijden. Bovendien moeten we niet vergeten dat er in Nederland al meer dan een half miljoen mensen werkloos zijn.
Arbeidsmigratie heeft er voor gezorgd dat complete sectoren grote moeite hebben het hoofd boven water te houden. Economisch beleid, georkestreerd vanuit de EU, heeft geresulteerd in de toelating van Oost-Europese arbeidskrachten op de Nederlandse arbeidsmarkt. Dit heeft als gevolg gehad dat Nederlandse chauffeurs amper nog kunnen concurreren met hun collega’s uit Oost-Europa.
Is immigratie dan in geen enkel geval goed voor onze economie? Jazeker. Althans, wanneer deze migranten hoogopgeleid zijn. Verder is er altijd vraag naar investeerders, beleggers en ondernemers. Helaas behoort de overgrote meerderheid van de huidige migranten niet tot deze groep.
“Migranten doen het werk waar autochtonen zich te goed voor voelen.”
Het is een glasharde leugen dat Nederlanders zich te goed voelen voor bepaalde beroepen. De eerste arbeidsmigranten die “ons vuile werk kwamen doen” werden in de jaren ’60 aangetrokken. Toen lobbyde bedrijfseigenaren uit een aantal sectoren van de economie bij de Tweede Kamer om werkkrachten uit het buitenland aan te trekken.
Onderzoek wijst echter uit dat de betreffende bedrijfseigenaren niet wilde investeren in nieuw materieel evenals automatisering. In plaats daarvan wilden zij goedkoper personeel aantrekken. Dit verklaart dus de komst van de eerste Turken en Marokkanen naar Nederland.
Een ander goed voorbeeld is de tuinbouw. In de jaren ‘60 en ‘70 werden de arbeidsplaatsen in de tuinbouwsector steeds vaker ingenomen door Turken, om het simpele feit dat zij goedkoper waren. Hierdoor verloren autochtonen hun baan. In de jaren 2000 raakten veel Turken werkzaam in de tuinbouw hun banen kwijt omdat bedrijfseigenaren liever goedkopere Polen en andere Oost-Europeanen te werk stelden. We moeten dus niet vreemd opkijken als het blijkt dat de nieuw gearriveerde ‘vluchtelingen’ op den duur weer de Oost-Europeanen zullen vervangen.
Ziet u hoe dit systeem in zijn werk gaat? Er is sprake van een patroon waarbij bepaalde groepen werknemers na verloop van tijd vervangen worden door goedkopere arbeidskrachten. De mythe dat migranten het “vuile werk opknappen” houdt dit systeem dus in stand. De enige partij die baat heeft bij het aantrekken van grote groepen laagopgeleide migranten is de neoliberale elite.
http://curiales.nl/2015/09/05/immigratie-mythes/
5 september 2015 Sicarius Binnenland, Buitenland, Mens & Maatschappij, Politiek
De Europese migratiecrisis is een thema waar men niet meer omheen kan. Het vraagstuk domineert het nieuws en voor- en tegenstanders van immigratie raken verwikkeld in verhitte discussies. Hoewel migratie altijd al een omstreden onderwerp is geweest, lopen de gemoederen nu hoger op dan aanvankelijk het geval was. De immigratiestromen zijn van dusdanige omvang dat dit grote economische en sociaal-culturele veranderingen met zich mee zal brengen. Ondanks het feit dat de bevolking van Europa sterk verdeeld is over dit onderwerp, lijkt er een brede consensus te bestaan onder politici, de mainstream media en non-gouvernementele organisaties: de grenzen moeten zo snel mogelijk open.
Helaas worden er aan immigratie al decennia lang onterechte voordelen toegekend. Speciaal voor de lezers van de website worden hierna de hardnekkigste mythes omtrent migratie op een rij gezet en voorzien van onderbouwde weerleggingen.
“Vluchtelingen willen ontsnappen aan oorlog en onderdrukking .”
Het woord ‘vluchteling’ is tegenwoordig een ruim begrip. In eerste instantie associëren we de term met geweld en oorlog, wat lang niet in alle gevallen correct is. Het is waar dat er in landen als Syrië, Irak, Nigeria en Libië oorlogen woeden. Dit betekent echter niet dat het gehele land automatisch onveilig is. In het geval van Irak en Nigeria concentreert de strijd zich in bepaalde regio’s van het land, terwijl het in andere delen relatief veilig is.
Daarnaast moeten we beseffen dat veel vluchtelingen een tussenstop maken in landen als Jordanië, Libanon en Turkije. In deze landen is er geen sprake van oorlog, waardoor het oorspronkelijke doel van het vluchten bereikt is: veiligheid. Wie vervolgens toch besluit verder te reizen doet dit enkel vanuit economisch motief.
In Afrika liggen de zaken anders. Afrikaanse migranten kiezen er zelf doelbewust voor het door burgeroorlog verscheurde Libië binnen te treden, om vanuit daar met boten de Middellandse Zee over te steken. Vluchtelingen uit Somalië of Eritrea kunnen naar Ethiopië of Kenia vluchten als zij op zoek zijn naar veiligheid. In plaats daarvan trekken zij vrijwillig door oorlogsgebieden om de Middellandse Zee te bereiken. Wederom spelen economische motieven de belangrijkste rol.
“Er kunnen niet meer vluchtelingen in de eigen regio opgevangen worden, daarom moet Europa deze landen te hulp schieten.”
Alle vluchtelingen kunnen in de eigen regio opgevangen worden. De reden dat vluchtelingenkampen in landen als Turkije overvol raken, is dat lang niet alle landen bijdragen aan de opvang van vluchtelingen. Saudi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten, Qatar, Koeweit en Bahrein hebben vrijwel geen enkele vluchteling opgevangen. De islamitische solidariteit is ver te zoeken.
De Golfstaten zouden de ideale landen zijn voor de opvang van vluchtelingen. De landen zijn schatrijk, islamitisch en beschikken over zeeën van ruimte. Voor vluchtelingen uit Eritrea en Somalië is het Arabisch Schiereiland tevens dichterbij en gemakkelijker te bereiken. Verder moeten we niet vergeten dat verschillende Golfstaten actief hebben deelgenomen aan de destabilisatie van de regio, door (radicale) gewapende groepen in Syrië en Irak te voorzien van geld en wapentuig. De landen zijn dus medeverantwoordelijk voor het creëren van de situatie. Als blijk van goede wil zouden ze daarom kunnen bijdragen aan een oplossing. Waarom oefent de Europese Unie geen druk uit op de Golfstaten?
“Europa heeft migranten nodig om de vergrijzing tegen te kunnen gaan.”
Dat immigratie een oplossing biedt voor vergrijzing is een hardnekkige mythe die maar blijft opspelen. De Europese Commissie is helaas heilig overtuigd van deze fabel, dat terwijl een groot aantal demografen, onderzoekers evenals instanties als het Centraal Planbureau deze mythe al lang ontkracht hebben.
In de Verenigde Staten (VS) is uitgebreid onderzoek gedaan naar dit thema. Aldaar berekenden demografen dat het land tussen 2005 en 2050 500 miljoen migranten zou moeten aantrekken om het financiële tekort van de sociale voorzieningen te kunnen aanvullen. Dit zijn meer mensen dan de gehele bevolking van de VS (320 miljoen) momenteel telt. Daar blijft het niet bij. Zodra deze 500 miljoen arbeidsmigranten met pensioen gaan, moeten er wederom arbeidsmigranten aangetrokken worden om de oude groep te kunnen opvangen. Dit keer gaat het om een miljard (!) arbeidsmigranten. Ondertussen zou de bevolking toegenomen zijn tot twee miljard.
Aangezien Europa nog harder vergrijst dan de VS heeft de Europese Unie nog grotere aantallen migranten nodig dan het bovenstaande voorbeeld. Theoretisch gezien biedt arbeidsmigratie een tijdelijke oplossing voor vergrijzing, hoewel het op de lange termijn het probleem alleen maar zou doen verergeren. Vergrijzing oplossen door middel van migratie is dus absoluut niet haalbaar.
“Immigranten zijn goed voor de economie.”
Het is belangrijk te beseffen dat de groepen migranten die zich momenteel richting Europa bewegen laagopgeleid zijn. Daarnaast hebben zij weinig tot geen vermogen en spreken tevens de taal niet. Direct na aankomst in het land van bestemming is er dus sprake van een grote staatsafhankelijkheid.
Massa-immigratie betekent eveneens een grote druk op het sociale voorzieningsstelsel. Hoewel ‘oude’ migrantengroepen zoals Turken worden geprezen om hun ondernemerschap, zijn zij tegelijkertijd drie keer zo vaak werkloos als autochtonen. Dezelfde cijfers gelden voor de Marokkaanse gemeenschap. Bij recent gearriveerde groepen ligt dit aantal nog veel hoger. Zo hebben 80% (!) van de Somaliërs in Nederland geen baan.
Als de migranten op de arbeidsmarkt terechtkomen zullen zij voornamelijk in aanmerking komen voor laagopgeleid werk. Hiermee vormen zij een directe concurrentie voor Nederlandse laagopgeleiden. Voor oude migrantengroepen geldt een soortgelijk scenario: ook zij zullen onder banenverlies lijden. Bovendien moeten we niet vergeten dat er in Nederland al meer dan een half miljoen mensen werkloos zijn.
Arbeidsmigratie heeft er voor gezorgd dat complete sectoren grote moeite hebben het hoofd boven water te houden. Economisch beleid, georkestreerd vanuit de EU, heeft geresulteerd in de toelating van Oost-Europese arbeidskrachten op de Nederlandse arbeidsmarkt. Dit heeft als gevolg gehad dat Nederlandse chauffeurs amper nog kunnen concurreren met hun collega’s uit Oost-Europa.
Is immigratie dan in geen enkel geval goed voor onze economie? Jazeker. Althans, wanneer deze migranten hoogopgeleid zijn. Verder is er altijd vraag naar investeerders, beleggers en ondernemers. Helaas behoort de overgrote meerderheid van de huidige migranten niet tot deze groep.
“Migranten doen het werk waar autochtonen zich te goed voor voelen.”
Het is een glasharde leugen dat Nederlanders zich te goed voelen voor bepaalde beroepen. De eerste arbeidsmigranten die “ons vuile werk kwamen doen” werden in de jaren ’60 aangetrokken. Toen lobbyde bedrijfseigenaren uit een aantal sectoren van de economie bij de Tweede Kamer om werkkrachten uit het buitenland aan te trekken.
Onderzoek wijst echter uit dat de betreffende bedrijfseigenaren niet wilde investeren in nieuw materieel evenals automatisering. In plaats daarvan wilden zij goedkoper personeel aantrekken. Dit verklaart dus de komst van de eerste Turken en Marokkanen naar Nederland.
Een ander goed voorbeeld is de tuinbouw. In de jaren ‘60 en ‘70 werden de arbeidsplaatsen in de tuinbouwsector steeds vaker ingenomen door Turken, om het simpele feit dat zij goedkoper waren. Hierdoor verloren autochtonen hun baan. In de jaren 2000 raakten veel Turken werkzaam in de tuinbouw hun banen kwijt omdat bedrijfseigenaren liever goedkopere Polen en andere Oost-Europeanen te werk stelden. We moeten dus niet vreemd opkijken als het blijkt dat de nieuw gearriveerde ‘vluchtelingen’ op den duur weer de Oost-Europeanen zullen vervangen.
Ziet u hoe dit systeem in zijn werk gaat? Er is sprake van een patroon waarbij bepaalde groepen werknemers na verloop van tijd vervangen worden door goedkopere arbeidskrachten. De mythe dat migranten het “vuile werk opknappen” houdt dit systeem dus in stand. De enige partij die baat heeft bij het aantrekken van grote groepen laagopgeleide migranten is de neoliberale elite.
http://curiales.nl/2015/09/05/immigratie-mythes/
-
King George
- Berichten: 24966
- Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm
Re: De Grote Leugenketel - het sprookje van de gastarbeiders
Onderschat niet hoe groot het probleem is van migratie uit Afrika
Migranten rusten uit op een reddingsboot in de haven van het Spaanse Tarifa. Beeld REUTERS
Leo Lucassen ontkent hoe groot het probleem is van migranten uit Afrika, stelt oorlogsverslaggever Arnold Karskens.
Arnold Karskens 3 juni 2019, 12:30
Leo Lucassen, hoogleraar migratiegeschiedenis aan de Universiteit van Leiden, slaat de plank mis in zijn opiniestuk over migratie uit Afrika. Lucassen noemt het aantal asielzoekers uit Afrika al drie decennia miniem: ‘100.000 à 200.000 per jaar zonder duidelijke opwaartse trend’. De statistieken van het Amerikaanse onderzoeksbureau PEW Research Center tonen over 2010 zo’n 58.00 asielaanvragen in Europa van mensen uit sub-Sahara-Afrika. In 2016 is dat ruim verdrievoudigd tot 196.000. In 2009 hebben naar schatting 15.000 mensen een bootje genomen in Libië en in 2016 zo’n 180.000.
Volgens Lucassen is er desondanks geen sprake van ‘een exodus’ van Afrikanen. Hij vergeet gemakshalve dat de voormalig Britse ambassadeur in Libië, Joe Walker-Cousins twee jaar geleden waarschuwde dat afspraken met Libië nodig zijn omdat een miljoen Afrikanen de sprong willen wagen. Mijn eigen inschatting, als verslaggever die veel landen van herkomst heeft bezocht, is dat een tienvoud graag naar Europa zou afreizen als de mogelijkheid zich aandient. Dus hoezo geen ‘opwaartse trend’?
Academische misvatting
Het blijft niet bij deze academische misvatting. Sinds 2014 zijn zo’n 17.000 mensen verdronken of vermist in de Middellandse Zee op zoek naar een beter leven in de EU. De bewering van Lucassen dat ‘er inmiddels waarschijnlijk meer mensen in de Sahara verdrogen dan verdrinken’ is stemmingmakerij en bezijden de waarheid. Missing Migrants Project, een website die de migratiestroom wereldwijd monitort, meldt niets over migranten die omkomen van de dorst, wel de tientallen die jaarlijks verongelukken in het verkeer, want dat zijn er blijkbaar meer.
Bij het vinden van een oplossing voor de gevaarlijke tocht over zee, oogt Lucassen verre van consequent. Zo verwerpt hij het plan van de Vlaamse Groenen om bootvluchtelingen terug te slepen naar de Spaanse enclaves in Noord-Afrika waarna ‘alleen de gelukkigen die aan de criteria voldeden om als vluchteling erkend te worden’ een plekje krijgen in de EU. De selectie tussen politieke en economische asielzoekers is niet in strijd met het VN Vluchtelingenverdrag maar Lucassen beweert desalniettemin dat de conventie ‘met voeten wordt getreden’.
Als kamergeleerde heeft hij geen aandacht voor de human factor. Migranten zijn calculerende burgers. Ze zoeken geluk, wat niemand ze overigens kwalijk neemt. De rol van de mensensmokkelaars, vaak aangewezen als de kwaaie genius, is daarbij vooral logistiek. Deze maffia komt pas in actie bij aanbod en afzet.
Volgens Lucassen is er sprake van ‘het criminaliseren van ngo’s die vluchtelingen redden’. Hij heeft geen oog voor de pull factor. Het Automatic Identification System, waarmee iedere schip op zee is uitgerust, toont precies waar een ngo-reddingsschip zich ophoudt voor de Libische kust en waar het dus de moeite waard is migranten op rubberbootjes te zetten.
Vervolgen
Als voorzitter van de stichting Onderzoek Oorlogsmisdaden probeer ik al twee jaar Nederlandse ngo’s door het OM te laten vervolgen voor ‘dood door schuld’ en ‘mensensmokkel.’ Ook de vicevoorzitter van de Europese Commissie Frans Timmermans als hoogste beleidsbepaler voor de Europese asielpolitiek dient zich te verantwoorden. Het falen van het EU-uitzetbeleid en het nauwelijks waarschuwen voor de gevaren op zee vergroot het risico dat migranten willen nemen.
De ngo’s en de EC gaan met Lucassen voorbij aan een goed alternatief: het Australische model waarbij niemand die illegaal binnenkomt ooit een verblijfsvergunning krijgt. Een strenge maatregel, maar op de stranden van Australië spoelen nauwelijks doden aan. De migratie naar Europa is daarentegen een humanitair drama, met ook dit jaar al meer dan 500 doden. Een wantoestand waar Lucassen met het verspreiden van onjuiste en onvolledige gegevens aan bijdraagt.
Trouw
Migranten rusten uit op een reddingsboot in de haven van het Spaanse Tarifa. Beeld REUTERS
Leo Lucassen ontkent hoe groot het probleem is van migranten uit Afrika, stelt oorlogsverslaggever Arnold Karskens.
Arnold Karskens 3 juni 2019, 12:30
Leo Lucassen, hoogleraar migratiegeschiedenis aan de Universiteit van Leiden, slaat de plank mis in zijn opiniestuk over migratie uit Afrika. Lucassen noemt het aantal asielzoekers uit Afrika al drie decennia miniem: ‘100.000 à 200.000 per jaar zonder duidelijke opwaartse trend’. De statistieken van het Amerikaanse onderzoeksbureau PEW Research Center tonen over 2010 zo’n 58.00 asielaanvragen in Europa van mensen uit sub-Sahara-Afrika. In 2016 is dat ruim verdrievoudigd tot 196.000. In 2009 hebben naar schatting 15.000 mensen een bootje genomen in Libië en in 2016 zo’n 180.000.
Volgens Lucassen is er desondanks geen sprake van ‘een exodus’ van Afrikanen. Hij vergeet gemakshalve dat de voormalig Britse ambassadeur in Libië, Joe Walker-Cousins twee jaar geleden waarschuwde dat afspraken met Libië nodig zijn omdat een miljoen Afrikanen de sprong willen wagen. Mijn eigen inschatting, als verslaggever die veel landen van herkomst heeft bezocht, is dat een tienvoud graag naar Europa zou afreizen als de mogelijkheid zich aandient. Dus hoezo geen ‘opwaartse trend’?
Academische misvatting
Het blijft niet bij deze academische misvatting. Sinds 2014 zijn zo’n 17.000 mensen verdronken of vermist in de Middellandse Zee op zoek naar een beter leven in de EU. De bewering van Lucassen dat ‘er inmiddels waarschijnlijk meer mensen in de Sahara verdrogen dan verdrinken’ is stemmingmakerij en bezijden de waarheid. Missing Migrants Project, een website die de migratiestroom wereldwijd monitort, meldt niets over migranten die omkomen van de dorst, wel de tientallen die jaarlijks verongelukken in het verkeer, want dat zijn er blijkbaar meer.
Bij het vinden van een oplossing voor de gevaarlijke tocht over zee, oogt Lucassen verre van consequent. Zo verwerpt hij het plan van de Vlaamse Groenen om bootvluchtelingen terug te slepen naar de Spaanse enclaves in Noord-Afrika waarna ‘alleen de gelukkigen die aan de criteria voldeden om als vluchteling erkend te worden’ een plekje krijgen in de EU. De selectie tussen politieke en economische asielzoekers is niet in strijd met het VN Vluchtelingenverdrag maar Lucassen beweert desalniettemin dat de conventie ‘met voeten wordt getreden’.
Als kamergeleerde heeft hij geen aandacht voor de human factor. Migranten zijn calculerende burgers. Ze zoeken geluk, wat niemand ze overigens kwalijk neemt. De rol van de mensensmokkelaars, vaak aangewezen als de kwaaie genius, is daarbij vooral logistiek. Deze maffia komt pas in actie bij aanbod en afzet.
Volgens Lucassen is er sprake van ‘het criminaliseren van ngo’s die vluchtelingen redden’. Hij heeft geen oog voor de pull factor. Het Automatic Identification System, waarmee iedere schip op zee is uitgerust, toont precies waar een ngo-reddingsschip zich ophoudt voor de Libische kust en waar het dus de moeite waard is migranten op rubberbootjes te zetten.
Vervolgen
Als voorzitter van de stichting Onderzoek Oorlogsmisdaden probeer ik al twee jaar Nederlandse ngo’s door het OM te laten vervolgen voor ‘dood door schuld’ en ‘mensensmokkel.’ Ook de vicevoorzitter van de Europese Commissie Frans Timmermans als hoogste beleidsbepaler voor de Europese asielpolitiek dient zich te verantwoorden. Het falen van het EU-uitzetbeleid en het nauwelijks waarschuwen voor de gevaren op zee vergroot het risico dat migranten willen nemen.
De ngo’s en de EC gaan met Lucassen voorbij aan een goed alternatief: het Australische model waarbij niemand die illegaal binnenkomt ooit een verblijfsvergunning krijgt. Een strenge maatregel, maar op de stranden van Australië spoelen nauwelijks doden aan. De migratie naar Europa is daarentegen een humanitair drama, met ook dit jaar al meer dan 500 doden. Een wantoestand waar Lucassen met het verspreiden van onjuiste en onvolledige gegevens aan bijdraagt.
Trouw