De islam vermoordde Mirjam
Joost Niemoller
Rechter: Marokkaanse moeder vermoordde dochter per ongeluk.
Het valt nauwelijks nog te volgen. Gisteren deed de rechter uitspraak in de moord op Mirjam Abarkan in IJsselstein. Ja, ik noem het moord. Maar zo mag het kennelijk niet genoemd worden. Gisteravond was de advocaat van de moeder die op raadselachtige wijze een mes deed verdwijnen in haar dochter, te gast bij Knevel en van den Brink. In dat gesprek vermeden zowel de advocaat (maar dat is zijn werk) als de presentatoren Jan Marijnissen en Thijs van den Brink angstvallig wat aan de zaak nu juist zoveel ophef had gegeven: Dat het ging om een Marokkaans gezin. Dat de moeder moeite had met de vrije levenswandel van haar dochter. Dat er dus een islamitische component in de zaak was. En ook een politieke component inmiddels, want de PVV had Kamervragen gesteld over eerwraak n.a.v. IJsselstein.
Ook de rechter liet al die aspecten, die toch te maken konden hebben met de motieven voor deze moord die dat niet mag heten, weg.
Het ging zowel in de media als bij de rechter maar om één ding: De ontstellende zieligheid van de moeder en haar familie. Van enige rechtvaardigheid ten aanzien van de dode Mirjam, die zo graag Nederlands wilde zijn, was geen sprake.
Mirjam moet branden op het altaar van de multiculturele idealen.
Wat zijn we toch een bangig, wegkijkerig land geworden!
Hoe het er in werkelijkheid aan toe gegaan moest zijn, kwam je eigenlijk al vrij snel te weten. RTL interviewde in januari dit jaar een goede schoolvriendin van de 16-jarige Mirjam. Anoniem.
Volgens de vriendin was Mirjam net als haar andere vriendinnen. "Ze was gewoon een Nederlands meisje, haalde goede cijfers op school en wilde schoonheidsspecialiste worden. Ze was misschien een beetje druk, maar wel geliefd bij leraren. We deden dingen samen die ik met al mijn vriendinnen doe: shoppen, praten en naar de McDonalds. En als ik ergens mee zat, kon ik altijd mijn verhaal bij Mirjam kwijt.
"Bij haar thuis was wel altijd ruzie daarom kwam ik er ook nooit maar ook daar zei Mirjam weinig over. Haar ouders waren Marokkaans, maar daar zei ze ook weinig over. Ze droeg ook geen hoofddoek en volgens mij vond haar moeder dat helemaal niet erg."
Ze was zichzelf Mirjam gaan noemen. Ze heette eigenlijk. Myriam. De ruzie met haar moeder was ontstaan, nadat die moeder, naar verluid, nachtenlang niet had geslapen over haar dochter en nadat ze SMS berichtjes van haar dochter had gelezen. Maar waarom sliep ze nachtenlang niet? Wat stond er op die SMS berichten? Daar moeten we maar naar raden.
Opmerkelijk aan het verhaal van die schoolvriendin vind ik vooral dit:
Haar ouders waren Marokkaans, maar daar zei ze ook weinig over.
Dat geeft aan dat er een groot cultureel verschil bestond tussen de ouders en de zich zo Hollands gedragende Mirjam. Er was dus een spanning.
De advocaat deed al in een vroeg stadium, nog voor de rechtszaak, zijn best om dat beeld te draaien. Ja, er waren dan misschien wel spanningen, vertelde hij in een interview, maar dat kon je zien als bij gereformeerden, die ook moeite hadden met de moderne wereld waarin hun kinderen op moesten groeien. Gek genoeg hoor je toch echt zelden over gereformeerden die op raadselachtige wijze een mes laten verdwijnen in hun kinderen, maar daar vroegen de desbetreffende presentatoren niet naar, en daar kwam de advocaat toch maar weer mooi mee weg. Net als later bij Knevel en van den Brink. De man speelt overal een thuiswedstrijd.
Maar vooral: die eerwraak moest van tafel. En de eerwraak ging dus van tafel. Want we zijn hier een volgzaam land.
Bij de uitspraak van de rechter was, zoals gezegd, iedere overweging aangaande de islam achtergrond van het gezin domweg verdwenen.
Er kon dan ook geen sprake zijn van 'voorbedachte rade.' Zowel de officier van justitie, als de advocaat vonden dat en de rechter vond dat ook. Het kwam zomaar op. Het gebeurde als in een droom. Uit het niets. Want zo vertelde de moeder het:
Over hetgeen vervolgens is gebeurd heeft zij verklaard (letterlijk weergegeven):
‘
En voordat ik het wist had ik die mes in mijn handen en zij zat op het bed. Ik schreeuw tegen haar: “Hier als je mij wilt afmaken doe het dan, misschien krijg je dan spijt en dan komt het wel goed met je.”
Opeens stond zij op van het bed en trok mij naar zich toe, maar ik had die mes. (…) Ze trok me naar zich toe. (…)’
5 En vervolgens: ‘Ze zat daar, ze stond … toen zij mij naar zich toe trok… in haar buik. (…) en zei ze van: “nu heb je me, nu heb je me (…) gestoken… nu ga ik weg, naar [naam] d’r vader… en toen heb ik volgens mij, ik weet het niet.
Het werd opeens zo grijs, zo zwart.’
6 Op de vraag: ‘Raak je haar op het moment dat [slachtoffer ] je naar haar toe trok?’, antwoordt verdachte bij de politie: ‘Volgens mij wel, want daarna hield ze zich zo vast (verdachte doet beide armen om haar buik).’
7 Verder heeft verdachte bij de politie
8 en ook ter terechtzitting op 9 juli 2013 verklaard dat toen [slachtoffer ] naar verdachte toe kwam, zij, verdachte, zag dat een heleboel bloed uit [slachtoffer ] borst en uit haar buik kwam. Vervolgens viel [slachtoffer ] in verdachtes armen en viel zij met [slachtoffer ] neer.
En wij geloven dat. Omdat wij er belang bij hebben dat te geloven. Dat het ineens zo grijs, zo zwart werd.
Bij de beschrijving die in de rechtelijke uitspraak wordt gegeven van de toestand van de moeder, maar ook van het hele gezin, komt een duidelijk cultuurpatroon naar voren: Schaamtecultuur. Handhaving van eer. De spanningen die daarmee gepaard gaan. De machteloosheid van de vrouw. Alleen: De rechter, en kennelijk het hele apparaat, weigert om dit als culturele patronen te benoemen. Weigert dus ook om de islam te benoemen als de reden achter al dit gedrag dat alleen maar op gruwelijke wijze kon eindigen. En weigert dus ook te benoemen dat dit hele patroon wel moest leiden tot iets wat we moord moeten noemen, maar we alleen maar als doodslag mogen benoemen:
Verdachte heeft in het verleden, zowel in haar jeugd als tijdens haar huwelijk, te maken gehad met geweld en relatieproblemen. Zij nam binnen het gezin de zorg en opvoeding van de kinderen vrijwel volledig op zich en verborg de problemen met haar kinderen voor haar echtgenoot, uit angst voor zijn reactie. Er was sprake van diverse problemen met haar oudste zoon, haar jongste zoon vroeg om extra aandacht vanwege zijn handicap en er waren forse problemen met [slachtoffer ], zowel in de relatie met verdachte, als in de vorm van opstandig gedrag op school en thuis.
Betrokkene heeft de neiging problemen naar de buitenwereld glad te strijken en zoveel mogelijk zelf op te lossen. Bij voortduring van problemen kunnen bij betrokkene gevoelens van machteloosheid, uitzichtloosheid en onzekerheid ontstaan, en is zij gevoelig voor het ontwikkelen van depressieve episodes, hetgeen meermalen is gebeurd. Omdat zij bij oplopende spanning en problemen neigt tot passiviteit en beperkt in staat is adequaat steun te vragen en te ontvangen, wordt op zo’n moment haar psychische draagkracht chronisch overvraagd en raakt zij psychisch uitgeput, wat leidt tot decompensatie en depressieve episodes. Deze gaan gepaard met sombere stemming, gevoelens van onzekerheid, leegte en uitzichtloosheid. Deze recidiverende depressieve episodes, steeds in reactie op grote problemen binnen haar gezin, kunnen worden gezien als verdachtes psychische kwetsbaarheid.
Alles wordt hier voorgesteld als een specifieke, indivuele eigenschap van de moeder. En zeker, zulke moeders zul je vast hebben. Maar we zien hier in werkelijkheid een algemeen, cultureel patroon. We zien hier typische immigratieproblematiek. We zien hier de rol van de islam.
Het was de islam die Mirjam vermoorde. Maar u wordt geacht dit niet te weten.
http://www.dagelijksestandaard.nl/2013/ ... dde-mirjam