Heilige identiteiten

Plaats reactie
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Heilige identiteiten

Bericht door Pilgrim »

Heilige identiteiten

Auteur: Machteld Zee

Afbeelding

Alle mensen zijn gelijk voor de wet. Dit principe werd ruim 250 jaar geleden met kracht verdedigd door de Italiaanse Verlichtingsfilosoof Cesare Beccaria. In zijn werk Dei deliiti e delle pene (Over misdaden en straffen), stelde hij dat niemand, ook geen edelman of koning, meer rechten heeft dan een gewone burger. Hij bepleitte daarbij ook nadrukkelijk de gelijkwaardigheid van de vrouw in het strafrecht. Zo veroordeelde hij de gedachte dat de getuigenis van een vrouw in een onderzoek of rechtszaak minder waard zou zijn dan die van een man. Deze en andere stellingen van Beccaria werden later gemeengoed en opgenomen in de Universele en de Europese Verklaring van de Rechten van de Mens. Artikel 1 van het UVRM luidt als volgt: ‘Alle mensen worden vrij en gelijk in waardigheid geboren’. Artikel 2 benadrukt dat wat de rechten en vrijheden betreft, er geen onderscheid mag gemaakt worden naar ‘geslacht’. En alle rechten die verder in de Verklaring staan opgesomd, beginnen met ‘Een ieder’ of ‘Allen’ waarmee men duidelijk maakte dat vrouwen dezelfde rechten hebben als mannen. Deze bepalingen staan vermeld in de grondwetten van elke liberale democratie.

En toch is de realiteit anders. In haar proefschrift Choosing Sharia? Multiculturalism, Islamitic Fundamentalism and Sharia Councils in the United Kingdom toonde de Nederlandse juriste Machteld Zee aan dat er in het Verenigd Koninkrijk een parallel rechtssysteem bestaat gebaseerd op de islamitische wetgeving, de sharia. Haar proefschrift is inmiddels uitgegeven in boekvorm onder de titel Heilige identiteiten. Op weg naar een shariastaat? Na lang aandringen kreeg ze de toestemming om enkele zittingen van een shariaraad in Londen en in Birmingham bij te wonen. Daar stelde ze vast dat vrouwen niet op dezelfde manier behandeld worden als mannen. Het meest voorkomende probleem dat ze detecteerde was dat van de huwelijkse gevangenschap. Dat betekent dat nogal wat moslimvrouwen die gehuwd zijn en willen scheiden problemen hebben om hun ‘religieus huwelijk’ te laten ontbinden. Dat maakt dat ze volgens de burgerlijke wet wel gescheiden zijn, maar in de ogen van de islamitische gemeenschap waarin ze leven en in hun land van herkomst, nog steeds beschouwd worden als getrouwde vrouwen, en dat ze daarom geen andere relatie kunnen aangaan.

Het onderzoek van Zee bevestigt wat al lang vermoed werd, namelijk dat shariaraden de bepalingen van de Koran boven de burgerlijke wetten plaatsen. ‘You Cannot Go Against What Islam Says’, zo klinkt het. Dat werd ook duidelijk in de BBC-reportage ‘Britain’s Sharia Courts’ van 2013 waarbij undercover beelden werden gemaakt van wat zich in die shariaraden afspeelde. ‘Vrouwen krijgen te horen dat de kinderen aan hun gewelddadige vader wordt toegewezen. Als blijkt dat een man getrouwd is met meer vrouwen wordt geadviseerd dat te aanvaarden. In geval van geweld wordt afgeraden om naar de politie te stappen en aangeraden om een betere echtgenote te zijn. Verkrachting binnen het huwelijk bestaat sowieso niet.’ Hoe is het mogelijk dat in het land waar de suffragettes actief waren om gelijkheid voor de wet te bekomen, nu wordt toegestaan dat een religieus rechtssysteem wordt toegepast dat zich in de feiten keert tegen de seculiere wetgeving?

Zee plaatst deze problematiek in een breder kader, namelijk de toenemende impact van het moslimfundamentalisme en de gevolgen van de politieke ideologie van het multiculturalisme die vooral in zogenaamd progressieve kringen wordt omarmd en aangemoedigd. Dat de islam in het Westen een probleem vormt, weten we al sinds 9/11. Denk ook aan de aanslagen op de redactieleden van Charlie Hebdo en de moord op Theo Van Gogh. Zee wijst ook op de stijging van het geweld op homo’s en Joden. Maar de uiteindelijke doelstelling van de islamisten, doorgaans salafisten, is het strikt naleven van het leven en de leer van Mohammed, en dus de invoering en toepassing van de sharia. Deze beweging wordt met veel geld gesteund door Saoedi-Arabië en daar moeten we ons, aldus Zee, heel veel zorgen om maken. Zo wordt geschat dat ‘Saoedi-Arabië bijna 100 miljard dollar heeft uitgegeven om de wahabistische doctrine in de wereld te verspreiden’. Dat gebeurt door ondersteuning van terreurgroepen, het financieren van moskeeën, islamitische scholen en centra, en het uitzenden van duizenden predikers. Het salafisme keert zich tegen de gematigde islam, niet-wahabistische moslims (zoals sjiieten), en ongelovigen. Het beschouwt en behandelt vrouwen als minderwaardig.

De impact van de door Saoedi-Arabië verspreide ideeën is groot. Zee geeft het voorbeeld van Maleisië, een land dat doorgaans omschreven wordt als een ‘gematigd moslimland’. Intussen is de soennietische islam er de officiële staatsgodsdienst en bestaat er nauwelijks godsdienstvrijheid – het sjiisme is er verboden en kerken worden er regelmatig in brand gestoken. Moslims hebben er een eigen stelsel van rechtspraak met shariarechtbanken en vrouwenrechten zijn er verdwenen. Ze steeds meer worden gedwongen om de ‘tudong’ te dragen, een volledig lichaamsbedekkend kledingstuk dat enkel het gezicht vrijlaat. Maleisië wordt zo een shariastaat. De Saoedi’s willen het salafisme ook in het Westen verspreiden door het gebruik van de ‘dawa’, het niet-gewelddadig bekeren. Hun doel is ‘het realiseren van moslimgemeenschappen met “eigen religieuze, educatieve en recreatieve instellingen” en tot pogingen om een “eigen kleine gemeenschap binnen de grotere gemeenschap” te zijn en een eigen “islamitisch getto” te maken’, aldus Yusuf-al-Qaradawi, ideoloog van de Internationale Moslimbroederschap die aanzien wordt als een universele islamitische beweging.

In feite streven de salafisten naar het creëren van een soort parallelle samenleving, waarbij de moslimgemeenschap in het Westen haar eigen regels mag opleggen en daar zijn de beruchte shariaraden een goed voorbeeld van. Deze evolutie gaat in tegen het principe One law for all maar bizar genoeg wordt die parallelle wetgeving mee ondersteund door toonaangevende Britten. Zo pleitte Rowan Williams, de voormalige aartsbisschop van de Anlicaanse kerk, in 2008 voor de mogelijkheid om de sharia toe te laten voor het oplossen van familiale kwesties. En ook Nicholas Phillips, de hoogste rechter van Engeland en Wales vind shariabeginselen een goede basis voor arbitrage. Williams en Phillips zijn multiculturalisten die vinden dat moslims recht hebben op hun eigen recht. Ze gaan daarbij voorbij aan het feit dat de sharia niet samengaat met democratie en mensenrechten, aldus Machteld Zee. Ook filosofen als Charles Taylor, Bhikhu Parekh en Will Kymlicka komen op voor minderheidsculturen die recht zouden hebben op hun eigen regels. ‘Erkenning van de groep, en niet van het individu, is van het hoogste belang’, zo luidt het motto van multiculturalisten.

Voor islamisten zijn dit ‘useful infidels’ (nuttige ongelovigen), maar voor verlichte moslims die niet onder de sharia willen leven, is dit een regelrechte ramp, schrijft Zee. Zo blijven ze ook opmerkelijk stil over praktijken als huiselijk geweld, radicalisering, kindhuwelijken, genitale verminking, polygamie, antisemitisme en andere misstanden die in radicale islamitische kringen vaak voorkomen. Nuttige ongelovigen zijn bevreesd dat hun mogelijke kritiek op het islamisme zou worden omschreven als ‘rechts’. Maar Zee stelt terecht dat het bestrijden van de islamisering en te pleiten voor gelijke rechten niets te maken heeft met links of rechts, maar een universele plicht is. In die zin ziet ze de beschuldigingen van islamofobie als ‘een bewust gecreëerde term om mensen mee te intimideren’. Het gevolg van deze al te grote tolerantie voor de intoleranten zijn dan ook de tientallen shariaraden in het Verenigd Koninkrijk. Maar ook in andere Europese landen begint een parallelle wetgeving zich te ontwikkelen, zoals blijkt uit de getuigenis van Tania Kambouri, een politieagente in Duitsland die vaststelt dat veel strafbare zaken geregeld worden door islamitische ‘vrederechters’ op basis van de sharia.

Het laatste deel van het boek beschrijft de zittingen van de shariaraden die Zee mocht bijwonen. Haar besluit is dat ze arbitrair zijn. Huwelijkse gevangenschap zou wettelijk moeten worden aangepakt, zoals in Nederland gebeurde in 2013 onder impuls van de organisatie Femmes for Freedom van Shirin Musa. Zo kan een Nederlandse rechter een dwangsom opleggen aan een man als hij weigert mee te werken aan de religieuze echtscheiding. Maar ook op andere vlakken zou men het islamisme moeten bestrijden en verhinderen dat moslimfundamentalisten erin slagen om voet aan grond te krijgen. Het seculier recht moet steeds primeren en voor iedereen, man of vrouw, gelijk zijn. ‘Weerbaarheid en weerstand lijkt me beter dan facilitatie’, schrijft Zee, en ze heeft gelijk. Juist om de verlichte, gematigde moslims te helpen, moeten de westerse overheden zich met alle kracht verzetten tegen radicalen die de religieuze wet boven de burgerlijke wet willen plaatsen. One law for all is de boodschap. Machteld Zee heeft alvast een belangrijk boek geschreven. Hopelijk maakt het de multiculturalisten eindelijk wakker.

Recensie door Dirk Verhofstadt

Machteld Zee, Heilige identiteiten, Querido, 2016

Links
mailto: [email protected]
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Mahalingam
Berichten: 52156
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Re: Heilige identiteiten

Bericht door Mahalingam »

Bij de presentatie van het boek hield dr. Jolande Withuis een betoog.
Ik geef het hier weer.
Een nieuwe generatie feministen
Opgroeien in de Koude Oorlog als dochter van een communistisch journalist – ik zou het niemand aanbevelen. Toch heb ik er wel het een en ander van opgestoken.

Zo weet ik van jongs af aan dat ik in een café met mijn gezicht naar de ingang moet gaan zitten om in de gaten te houden wie er binnenkomt. Ik weet dat politieke macht uiteindelijk uit de loop van een geweer komt, treffend genoeg ook tegenwoordig nogal vaak een kalashnikov. Ik weet dat godsdienst geen opium is vóór maar ván het volk, al waag ik het tegenwoordig wel eens dat leerstuk in twijfel te trekken. Ik weet dat Nederland in Indonesië geen politionele acties voerde maar koloniale oorlogen.
Spoiler! :
Ik heb een fijne neus voor al wat riekt naar totalitarisme. En ik was al vroeg bekend met Lenins begrip ‘nuttige idioot’. Een ‘nuttige idioot’ was iemand die de ‘goede zaak’ ondersteunde met bijvoorbeeld geld of een handtekening onder een CPN-petitie, terwijl hij of zij eigenlijk te weinig politiek benul had om te beseffen wat die goede zaak zoal inhield.

De hedendaagse parallel ligt voor de hand. Nuttige idioten zijn bijvoorbeeld de deskundigen die vorig jaar tegen elk gezond verstand in beweerden te weten dat er onder de stroom van Syrische vluchtelingen zeker geen terroristen zaten. Of de leden van de commissie Gelijke Behandeling, ooit opgericht als emancipatie-instelling, die tegenwoordig onder de deftige schuilnaam College voor de Rechten van de Mens al zijn juridisch vernuft inzet om te bewijzen dat het geen discriminatie is als men weigert vrouwen een hand te geven.

Uit Heilige identiteiten, het boek van Machteld Zee waarvan wij vandaag de geboorte vieren, begrijp ik dat de term ‘nuttige idioot’ in het huidige internationale debat inderdaad wordt gebruikt voor multiculti-gelovigen die het bij elke moordaanslag uit naam van Allah als hun taak zien te verkondigen dat dit met de islam niets te maken heeft. De islamfreundliche gutmensch is de nuttige idioot van nu.

Wat het begrip ‘nuttige idioot’ natuurlijk allereerst typeert is zijn on-verhulde cynisme. Er schijnt enige discussie te bestaan over de vraag of Wladimir Iljits die term inderdaad zelf heeft gebruikt. Niettemin kan ik u verzekeren dat deze grove betiteling de communistische opinie over hun welgezinde niet- partijgenoten adequaat weergeeft. Zo braaf en naïef als de nuttige idioten zelf meestal waren en zijn, zo illusieloos de communistische en islamistische strategen die hen gebruikten. Speciaal het gevoel van morele superioriteit dat de oude en nieuwe hulptroepen delen, vormt een aangrijpingspunt.

Toch strandt hier de parallel met het communisme. Want waar anticommunisme de sociale norm was, is weerzin tegen de islam taboe. Weerzin tegen de islam wordt afgedaan als een ziekte, een fobie, en voor een fobie gaat men naar de gekkendokter. ‘Islamofobie’ wordt bovendien gepresenteerd als een ziekte die vooral laagopgeleide losers treft. Waren fellow-travellers tot de late jaren zes-tig uitzonderingen, islamverdedigers waren altijd in de meerderheid. Wandaden gebaseerd op de islam – we weten het allemaal – zijn jarenlang op grote schaal vergoelijkt. Tot die vergoelijkers behoorden ook feministen.

Beste Machteld,
Je nodigde me uit het eerste exemplaar van je boek in ontvangst te nemen met de aardige woorden: ‘U bent een echte feminist, eentje waar we wat aan hebben’. Feminist is het enige etiket waarmee ik mezelf zonder aarzeling tooi. Maar helaas gebiedt de eerlijkheid te constateren dat we aan de Nederlandse feministen juist weinig hebben gehad.

Dat is bizar, want, zoals feministische moslima’s al decennia geleden aantoonden: juist de rechten van vrouwen staan op het spel. De verhoudingen tussen de seksen vormen de core business van alle patriarchale geloven, en de wereldwijde vrouwenbevrijdingsbeweging van de jaren zeventig vormde een van de voornaamste drijfveren tot het antiwesterse islamistische offensief van de afgelopen decennia. Toch kwamen de feministen niet in het geweer, op enkele witte raven na.

Kate Millett, auteur van het briljante Sexual Politics, demonstreerde in 1979 in Teheran samen met duizenden Iraanse feministen tegen het invoeren van de hoofddoek door Khomeini, waarna ze werd gehoond door links dat hem verwelkomde als antikoloniale held. Andreas Burnier waarschuwde in 1984 in haar Droom der rede tegen de ‘extreem seksefascistische’ islam. Cisca Dresselhuijs liet weten geen hoofddoekdraagsters te willen in haar Opzij-redactie, en gelukkig heb-ben we nog altijd Elma Drayer.

Maar toch.

Als één groep het de afgelopen decennia heeft laten afweten, dan wel de feministen. Ik geef wat voorbeelden. Het seksueel geweld in onder meer Keulen illustreerde afgelopen jaarwisseling op schrille wijze hoezeer de massale aanwezigheid van mannen uit primitief-patriarchale culturen de vrijheid van vrouwen bedreigt. Niettemin zagen de directeur van emancipatie-instituut Atria en een juriste van het Clara Wichmaninstituut het als hun taak het verband tussen seksueel geweld en de achtergrond van de daders in kranten-stukken en voor de televisie te relativeren. En dan te bedenken dat het Clara Wichmaninstituut al jarenlang fanatiek actie voert tegen de onge-vaarlijke SGP.

Aan de sluipende islamisering van onze samenleving maken feministen zich eveneens medeplichtig. De hoogleraar Kunst, Cultuur en Diversiteit van de Universiteit Utrecht bepleit een verbod van afbeeldingen van naakt in de openbare ruimte met als argument dat iedereen zich in onze multiculturele samenleving thuis moet voelen.
Wie had verwacht dat de Nederlandse feministen zouden juichen toen een zwarte vluchtelinge, ontkomen aan een gedwongen huwelijk, de moed had zich ondanks doodsbedreigingen uit te spreken tegen haar onderdrukkende geloof, kwam bedrogen uit. Het lijkt me nog altijd onwaarschijnlijk dat het valse VARA-filmpje in 2006 had kunnen resulteren in de verbanning van Ayaan Hirsi Ali uit ons land als feministen haar massaal hadden gesteund. Maar het tegendeel was het geval.

Het is bijna te gênant om op te rakelen, dat feministische wetenschappers protesteerden toen Hirsi Ali een expositie in Westerbork zou openen over de vervolging van homoseksuelen. Ze mocht eens kwaad spreken van de islam – wat ze gelukkig inderdaad deed. Ayaan streed tegen vrouwenbesnijdenis. Een van mijn collega’s uit de tijd dat ik vrouwenstudies doceerde aan de VU noemde mij in de Balie ‘gewoon de Gestapo’, omdat ik bepleitte dat ouders die hun dochters laten verminken strafbaar zouden moeten zijn; ik kwam daarmee immers achter de voordeur. Ze is zojuist benoemd tot hoogleraar ‘Burgerschap en morele diversiteit’ aan de Universiteit voor Humanis-tiek. Een feministisch antropologe aan de VU propageerde in de jaren tachtig een zogenaamd ‘klein sneetje’. Als we niet een tikje clitoridec-tomie toestonden raakten ‘die’ vrouwen hun positie op de huwelijks-markt kwijt, luidde haar arrogante argument.

Hoe valt dit beschamende gebrek aan solidariteit met zich bevrijdende moslima’s te verklaren? Wat Ayaan betreft vrees ik dat zij de geleerde woede over zich afriep omdat zij de wereldvreemde wetenschapsters welbeschouwd voor gek zette. Met al hun vergoelijking van de islamitische vrouwvijandigheid werden ze feministisch gepasseerd door een lid van de ‘doelgroep’ waarover zij steeds hadden beweerd dat die ‘zo ver’ nog niet was.

Meer in het algemeen zijn feministen niet ontkomen aan het verlangen zich als sophisticated kosmopoliet te verheffen boven het bekrompen volk. Helaas verloren ze daarbij het verschil tussen clitoridec-tomie en couscous bij de iftarmaaltijd uit het oog. Gehecht als ze waren geraakt aan hun kritische positie ten opzichte van de eigen samenleving en overheid, vergaten ze bovendien, net als de fellow-travellers voor hen, dat het vrije westen nogal wat zegeningen biedt, en lieten ze zich in de luren leggen door de antikoloniale retoriek van de jihadi’s.

En dan was er die jarenzeventigvrees om ‘rechts’ te zijn. Ook zo’n valkuil. De geschiedenis leert dat vrouwen van traditioneel links net zo weinig heil mogen verwachten als van confessioneel rechts. Voor seksekwesties zijn de begrippen links en rechts bij uitstek on-bruikbaar. Dit alles leidt tot de belangrijkste dwaalweg: het onderdrukkingsparadigma. Aan mijn eigen afscheid van het communisme, midden jaren zeventig, heeft de vrouwenbeweging stevig bijgedragen.

Het feminisme werkte als een eye-opener voor het achteraf gezien nogal banale besef dat ook in de arbeidersklasse de macht ongelijk was verdeeld. The Working Class has Two Sexes. En precies datzelfde geldt natuurlijk voor elk collectief dat zichzelf definieert als onderdrukt. Wonderlijk genoeg pasten feministen die les wel toe op bijvoorbeeld het christendom maar regrediëerden ze zodra het migranten betrof tot de retoriek van sekseneutrale ‘kanslozen’ die werden ‘buitengesloten’. Toch is behoud van ‘eigen cultuur’ niets anders dan het behoud van de cultuur van mannen die hun vrouwen op driehoog achter opsluiten. Ook zielige mensen kunnen anderen onderdrukken.

Met Machteld Zee lijkt een nieuwe generatie feministen op te staan, zij het vooralsnog meer búiten dan in Nederland. Hopelijk gaat haar boek daar verandering in brengen. Die nieuwe generatie offert de feministische idealen niet op aan politiek correcte blindheid. Belangrijk is bijvoorbeeld Amerikaans-Egyptische auteur Mona Eltahawy, die naar aanleiding van het seksueel geweld op het Tahrir plein het indrukwek-kende essay ‘Why do they hate us?' publiceerde.

Doordat Zee niet wordt gehinderd door de obsessies van de jaren zeventig, kijkt ze met een onbevangen blik naar de fundamentalistische islam en kan ze die in zijn werkelijke betekenis analyseren, zonder dat ze van te voren erop uit is iets goed te praten of te relativeren. Dat is een verademing.

Zee beschrijft de langetermijnstrategieën van bijvoorbeeld salafisten als Tariq Ramadan, notabene ooit adviseur van de gemeente Rotterdam en beschermeling van Pechtold. Ramadan behoort tot degenen die voor het westen een geweldloze route naar de shariastaat voorstaan via de opbouw van een uitgebreid netwerk van eigen clubs, scholen, hulporganisaties en afgezonderde gemeenschappen waar de autoriteiten hun handen van aftrekken, als Molenbeek, en verder door veel gestrooi met mooie woorden als dialoog, waar nuttige idioten dol op zijn.

Waar een nuttige idioot eigenlijk niet goed wist wat hij verdedigde, heeft Zee toegang weten te krijgen tot enkele Engelse shariaraden en laat ze ons gedetailleerd meekijken in de besluitvorming die, voorspelbaar, voornamelijk echtscheidingszaken betreft – ik zei het al: sekseverhoudingen vormen de core business van religies. Er zijn juristen voor wie het toestaan van shariaraden het toppunt van ruimdenkendheid is. In werkelijkheid zouden we daarmee moslima’s ook nog het laatste bastion, de bescherming van de wet, ontnemen. Er mag dan ook niet worden getornd aan wat Zee noemt One Law For All. Eén wet voor iedereen.

Door haar onderzoek toont Zee de vrouwvijandigheid van de shariaraden in hun volle omvang. Dat is een belangrijke waarschuwing.

Machteld, ik wens jou en je boek veel succes.
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Mahalingam
Berichten: 52156
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Re: Heilige identiteiten

Bericht door Mahalingam »

Samenvatting bij bol.com:
Hoeveel vrijheid kunnen we geven aan het islamitisch fundamentalisme zonder onze eigen vrijheden te verliezen? Op levendige, heldere en vlijmscherpe wijze onderzoekt Machteld Zee deze urgente vraag.
Volgens multiculturele denkers is het een aardig idee om in het Westen voor moslims een alternatief rechtsstelsel toe te staan. Maar wat houdt dat in?
Bij hoge uitzondering kreeg Machteld Zee toegang tot enkele shariaraden in Engeland: rechtbanken waar de wet van de sharia geldt in plaats van de westerse beginselen van vrijheid en gelijkheid voor iedereen. Ze zag daar hoe islamitische vrouwen in een parallel religieus rechtsstelsel afhankelijk worden gehouden.
Moeten we ons hier in het Westen niet juist veel sterker maken voor de rechten van álle vrouwen?
Of zijn we al op weg naar een shariastaat?
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Gebruikersavatar
Schepsel
Berichten: 4929
Lid geworden op: zo jun 20, 2010 6:43 pm
Locatie: 하늘

Re: Heilige identiteiten

Bericht door Schepsel »

Ik ben benieuwd! Ik denk dat ik het wil lezen/kopen, ze heeft natuurlijk een prachtige start gehad met alle aandacht voor haar boek. Mensen laten op dit soort onderwerpen echt gruwelijk steken vallen en iedereen die zulke debatten weer aan weet te zwengelen is een aanwinst.

(zulke debatten = de verenigbaarheid van islamitische culturen met allerlei aspecten van de westerse cultuur)
Ik heb de beste feiten. Het zijn alternatieve feiten. Niemand respecteert de feiten meer dan ik. De rest is FAKE NEWS. SNEU. Net als ''zogenaamde rechters'' en scheiding der machten, SNEU.
Gebruikersavatar
xplosive
Berichten: 8906
Lid geworden op: do jun 30, 2011 11:18 pm

Re: Heilige identiteiten

Bericht door xplosive »

Beluister dit radiofragment ook eens (bij het programma "Dit is de dag" van de EO op Radio 1).
Gun jezelf wat je een ander toewenst     islam = racisme   & de hel op aarde voor mens en dier
                                   koran = racistisch & handboek voor criminelen
      Moslimlanden bewijzen dagelijks:    meer islam = meer verkrachte mensenrechten
Gebruikersavatar
Ali Yas
Berichten: 7662
Lid geworden op: zo apr 15, 2012 3:24 pm
Contacteer:

Re: Heilige identiteiten

Bericht door Ali Yas »

Nou, het blijkt dus dat je zelfs met een heel rustig en degelijk onderbouwd betoog in Nederland vrijelijk voor rotte vis kan worden uitgescholden. En hoe kan dat? Omdat de meeste mensen door jarenlange indoctrinatie geen zuiver gevoel meer hebben voor wat goed is en wat niet. De Volkskrant krijgt geen boze opzeggingen (meer), we halen onze schouders op en denken (hopen) dat de waarheid zich wel ergens in het midden zal bevinden.
Truth sounds like hate to those who hate truth.
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Heilige identiteiten

Bericht door Pilgrim »

Machteld Zee waarschuwt volkomen terecht voor de politieke islam

Door Carel Brendel, 11 oktober 201



Op 28 juli 2007 zond Qatar TV een toespraakje uit van Yusuf al-Qaradawi, de geestelijk leider van de Moslimbroeders. Al-Qaradawi ging in op een vraag over de hadith (overlevering van de profeet Mohammed) die voorspelt dat de islam Rome zal veroveren. Betekende dit dat “wij” (de moslims) opnieuw de Europeanen zullen verslaan”?

Al-Qaradawi antwoordde: “De verovering van Rome – de verovering van Italië, van Europa – betekent dat de islam naar Europa zal terugkeren. Zal deze verovering per se via een oorlog plaatsvinden? Nee. Er bestaat ook zoiets als een vreedzame verovering.”

Al-Qaradawi legde verder uit: “De vreedzame verovering is gefundeerd in deze religie, en daarom verwacht ik dat de islam Europa zal veroveren, zonder haar toevlucht te nemen tot het zwaard of oorlog. Zij zal dit doen door middel van dawah [islamitische missie, CB] en ideologie. Europa is ongelukkig met het materialisme, met de filosofie van losbandigheid, en met de immorele overwegingen die de wereld regeren – overwegingen van eigenbelang en genotzucht. Het is hoog tijd dat Europa ontwaakt en een uitweg vindt. Europa zal geen andere reddingsboot dan de islam vinden.”

“De islam zal Europa redden van het woedende materialisme waaraan het lijdt. De losbandigheid, die mannen toelaat om met mannen te trouwen, en vrouwen met vrouwen te trouwen, is huiveringwekkend. Alle religies veroordelen dit. [De Islam] is in staat om Europa en het gehele Westen de volgende wereld te geven, zonder hen deze wereld te ontzeggen. Zij kan hen het geloof geven zonder hen de wetenschap te ontzeggen. Zij kan hen de waarheid geven, zonder hen de macht te ontzeggen. Het kan hen verbinden met de hemel, zonder hen van de aarde weg te scheuren. Het kan hen de geest geven, zonder hen de materie te ontzeggen. De boodschap van de islam is een boodschap van mondiaal evenwicht, en daarom geloof ik dat de volgende verovering zal plaatsvinden door middel van dawah. Maar uiteraard moeten de moslims in actie komen om deze wereld te veroveren.”

In november 2001 vielen Zwitserse en Italiaanse speurders enkele villa’s binnen in de grensplaats Campione d’Italia op zoek naar de bewijzen van mogelijke terreurfinanciering door de Moslimbroeders Ghaleb Himmat en Yousef Nada. Bij de inbeslaggenomen spullen was ook een Arabisch document (pdf), gedateerd op 1 december 1982, waarvan de titel in het Engels is vertaald als “Towards a worldwide strategy of Islamic policy.”

Het document staat inmiddels bekend als “Het Project”. Volgens Moslimbroederschap-expert Lorenzo Vidino (The New Brotherhood in the West) vormden de plannen “een perfecte beschrijving” van wat deze religieus-politieke beweging in de decennia erna heeft gedaan: het opzetten van een bloeiend netwerk van islamitische organisaties. “Dankzij hun (financiële) bronnen, activisme en opmerkelijke intellectuele capaciteiten, hebben groepen met historische banden met de Moslimbroederschap andere groepen vaak overschaduwd bij het beïnvloeden van de moslimgemeenschap.”

Zowel aan de toespraak van Qaradawi als aan de vondst van Het Project moest ik denken toen de ophef ontstond rond Heilige identiteiten van Machteld Zee, de Nederlandse bewerking van haar proefschrift over Britse shariaraden. Aanjager van de opwinding was een interview door Algemeen Dagblad-journalist Wierd Duk met de kop “Achter islamisering zit een plan.” Daarnaast meldde Duk dat volgens Zee de Moslimbroederschap uit was op “werelddominantie”. Een derde punt van commotie was Zee’s stelling dat invloedrijke Westerse intellectuelen de criticasters van de islam ontmoedigen en zodoende de fundamentalisten helpen.

De linkse haatsite Krapuul en Joop-denker Mihai Martoio Ticu meenden dat Zee haar eigen Protocollen van de Wijzen van Zion had ontdekt. Ewout Klei beschuldigde Zee op website Jalta van “ondergangsretoriek”, waarbij hij eerlijk toegaf dat hij het boek nog niet had gelezen en zijn oordeel zou kunnen herzien.

Het is vervelend voor degenen die Zee van complotdenken beschuldigen, maar Al-Qaradawi heeft zijn toespraak over de vreedzame verovering van Europa wel degelijk gehouden. Aan de vertaling uit het Arabisch hoeven we niet meer te twijfelen sinds Femke Halsema en haar team voor een VPRO-serie ruimschoots van MEMRI clips gebruik maakten.

Deskundigen twijfelen evenmin aan de echtheid van “Het Project”. Vidino noemt het uitdrukkelijk in zijn boek. “Deugmedia” als de Volkskrant, Algemeen Dagblad, De Groene en Het Parool hebben Vidino de afgelopen jaren geciteerd als terrorisme-expert of als kenner van de internationale Moslimbroederschap. De Britse deskundige Alison Pargeter twijfelt in The Muslim Brotherhood, The Burden of Tradition evenmin aan de echtheid van het document. Anders dan De Protocollen van de Wijzen van Zion is het dus geen fabricaat van een geheime dienst.

Wel zijn er uiteenlopende interpretaties mogelijk over de betekenis van een en ander. Pargeter ziet “Het Project” niet als “een duister complot om de Westerse wereld over te nemen”, maar vooral als “een wensenlijstje” voor de opbouw van de organisatie. “Daarom, hoewel er veel van deze tekst is gemaakt, weerspiegelt deze gewoon de droom van internationalisme die destijds [begin jaren 80, CB] binnen de beweging plaatsvond.”

Volgens Vidino heeft Al-Qaradawi het idee van de verovering door dawah ook uitgedragen op andere plaatsen, onder anderen een conferentie in Ohio in 1995, en in 2002 in een fatwa op website islamonline.net. Ook zijn uitspraken kun je zien als wensdenken voor een zeer verre toekomst. Toch kan het geen kwaad om te waarschuwen voor een netwerk van organisaties dat van plan is om op de langere termijn Europa te veroveren voor de politieke islam. Zo’n beweging moet je zeker niet faciliteren of omarmen als “gematigd” alternatief voor extremistische stromingen van de korte termijn. Wie zoals Machteld Zee waarschuwt voor Moslimbroeders, salafisme en andere vormen van islamisme is geen islamofoob of complotdenker, maar een verstandig mens.

Opvallend bij deze boze reacties was dat veel critici vooral reageerden op de kop in het AD en niet op de inhoud van het boek. Volkskrant-columnist Peter Middendorp vergeleek Zee met wetenschapsknoeier Diederik Stapel, maakte enkele stropoppen van zaken die Zee zogenaamd in haar boek had geschreven, en sleepte de Leidse hoogleraar Afshin Ellian erbij die nul komma nul met Zee’s promotie te maken had. Religiewetenschapper Martijn de Koning was een van de weinigen die Zee met argumenten gebaseerd op de inhoud van haar boeken te lijf ging. “Dr. Kromzwaard” is behoorlijk kritisch, maar wie – zoals Middendorp – Zee met de fantast Stapel wil vergelijken vindt bij De Koning beslist geen ammunitie.

In Heilige Identiteiten beschrijft Zee allereerst de opkomst van het islamisme. Zij neemt afstand van mensen die het probleem bij de islam zelf zoeken, maar neemt vooral de stromingen op de korrel die uit de islam putten voor hun politiek-religieuze ideologie; het salafisme dus, dat zijn wortels heeft in de 18de eeuw op het Arabisch schiereiland, en de modernere Moslimbroederschap, die in de jaren 20 van de vorige eeuw werd opgericht door de Egyptenaar Hassan al-Banna. Zee beschrijft hoe Moslimbroeders en Saoedi’s na 1960 gingen samenwerken bij missie-activiteiten in Europa en Noord-Amerika. Hier had ze wat mij betreft wat gedetailleerder kunnen zijn en aandacht kunnen schenken aan missie-organisaties als Muslim World League en World Association of Muslim Youth (zie ook deze reportage in Trouw), en aan de rol van andere Golfstaten zoals Qatar en Koeweit.

Zee geeft vervolgens een uitstekende beschrijving van de shariastaat Saoedi-Arabië en van de voortschrijdende islamisering in Maleisië. Anders dan De Koning beweert geeft Zee daar wel degelijk een internationale context, de aanhoudende geldstroom waarmee de Saoedi’s hun vorm van islam ook buiten het Arabische schiereiland proberen te verbreiden. Voor wie aan de effecten van die Saoedische missiedrang twijfelt, kan ik het ook door Zee aangehaalde Your Fatwa Does Not Apply Here van de in Algerije geboren Karima Bennoune, hoogleraar mensenrechten in Californië, aanraden.

Vervolgens gaat Zee in op “de middenweg” (niet voor niets gekozen als naam voor een islamitisch dawah centrum in Rotterdam), het “pragmatische soort islamisme” waarmee de Moslimbroeders onder invloed van Al-Qaradawi hun organisaties in het Westen proberen uit te bouwen. Zee: “Voor westerse politici en ambtenaren is het buitengewoon belangrijk om zich te realiseren dat de bewandelaars van deze middenweg geen ‘gematigde moslims’ zijn met wie onderhandeld moet worden.”

Of de Britse shariaraden onderdeel zijn van een groot plan is overigens de vraag, zo stelt De Koning. Volgens hem maken “moslims” (lees: vertegenwoordigers van de politieke islam) gewoon gebruik van de mogelijkheden die het systeem biedt. In Engeland betekent dat de vorming van shariaraden, in Nederland de oprichting van islamitische scholen.

Het spijt me voor De Koning maar Zee noemt in het geval van de Islamic Sharia Council (ISC), de invloedrijkste shariaraad in het Verenigd Koninkrijk, wel degelijk de banden met de Moslimbroederschap. Oprichter Sayyid Mutawali ad-Darsh was een Egyptische fundamentalist, die in 1992 een belangrijk congres van de Franse Moslimbroeders bezocht waarin hij met kopstukken als Al-Qaradawi de toepassing van de sharia voor islamitische minderheden in Europa besprak. In interviews verklaarde Ad-Darsh dat hij de ideeën van de Moslimbroeders volledig onderschreef.

Uit het bronnenoverzicht wordt duidelijk dat Zee haar kennis over Ad-Darsh heeft uit een artikel van de Amsterdamse hoogleraar religiewetenschappen Gerard Wiegers, gepubliceerd in een bundel van Cambridge University Press. Wie het artikel van prof. Wiegers leest, beseft dat de oprichter nog veel dieper in de Moslimbroederschap zat, dan Zee uiteenzet.

De tweede oprichter was Suhaib Hassan, die naar eigen zeggen is opgegroeid in de schoot van Jamaat e-Islami, de Pakistaanse variant van de Moslimbroederschap. Hassan is lid van de European Council for Fatwa Research (ECFR), die onder leiding van Al-Qaradawi adviezen geeft aan moslims in het Westen. Afgelopen week was Hassan nog in Istanbul op een ECFR-bijeenkomst met Al-Qaradawi en andere kopstukken van de Moslimbroeders.

Medeoprichters van de ISC waren ook tien organisaties, waaronder bovengenoemde Muslim World League, de UK Islamic Mission and Dawatul Islam (beiden onderdeel van Jamaat e-Islami). Zee vermeldt het helaas niet. Je kunt Zee hier niet verwijten dat ze ongelijk heeft, wel dat ze de kans miste om haar stelling met meer informatie aannemelijk te maken.

Het tweede deel van Zee’s boek gaat in op de ideologie van het multiculturalisme. In een zeer leesbaar stuk (“Ophef over Zee”) op website Novini stelt Theo van den Brink terecht dat multiculturalisme waarschijnlijk niet de belangrijkste veroorzaker van integratieproblemen is. Het speelt wel een rol in het wegwuiven van problemen door diverse (niet alle) opiniemakers. Wat dat betreft is het goed dat Zee deze ideologie kritisch behandelt.

Het derde deel gaat over Zee’s onderzoek naar de Britse shariaraden die voornamelijk over echtscheidingszaken adviseren. Met name de gang van zaken bij de ISC is schrikbarend. De shariaraad in Birmingham lijkt daarentegen bereid om meer rekening te houden met de moeilijke positie van vrouwen in echtscheidingszaken. Er zat of zit een Nederlandse vertegenwoordiger (Saoed Khadjé) in de Londense shariaraad. In Nederland woonachtige vrouwen wenden zich nu al tot Britse sharia councils. Een van de bekendste leden, de omstreden Haitham al-Haddad, stelde in 2012 voor om ook in Nederland dergelijke raden in te voeren.

Zee geeft duidelijk aan waarom we hier maar niet aan moeten beginnen. Ze geeft het gefundeerde advies om zo min mogelijk aan de aspiraties van Moslimbroeders en andere islamisten toe te geven. Ook al is een beweging wellicht pas op de lange termijn gevaarlijk, het is verstandig om er in een vroeg stadium weerstand aan te bieden. Alle ophef overziende vraag ik me af wat er nou zo verkeerd is aan een dergelijk advies.

Machteld Zee: Heilige identiteiten. Op weg naar een shariastaat? Uitg. Querido.

http://www.carelbrendel.nl/2016/10/11/m ... eke-islam/
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Heilige identiteiten

Bericht door Pilgrim »

Machteld Zee toont aan: de wegkijkcultuur bestaat écht

En wat je eenmaal ziet, kun je niet ont-zien

Sietske Bergsma, 12-10-2016

Afbeelding

Wat je eenmaal ziet, kun je niet meer ontzien. En soms kijkt de waarheid je zo grommend aan, dat er ook iets moet gebeuren. Bijvoorbeeld nadat je het dagboek van je vrouw vindt die haar seksuele escapades in de cockpit beschrijft, of wanneer een ruzie tussen je collega’s in het ziekenhuis de zorg voor patiënten in gevaar brengt, en dat dat aan de kaak gesteld moet worden. Iets willen ontzien, is zoiets als een opblaasbadje na gebruik weer terug in de verpakking willen proppen, een pasgeboren kind de baarmoeder weer in willen duwen. Het kan niet want het is in your face. En zien zet aan tot actie, omdat het brein nou eenmaal voor een voldongen feit staat.

Andersom kon het gebeuren dat indianen in Zuid-Amerika eind vijftiende eeuw de schepen van Columbus niet zagen aankomen, en -eenmaal aan land- dus compleet verrast werden. Ze hadden gewoon domweg nog nooit in hun leven een schip gezien, dus zagen ze het niet. Een ongemakkelijke waarheid wordt ook vaak uit de horizon weggeknipt. Te confronterend, lifechanging, te groot, te moeilijk. Want wat komt er na de ontdekking dat je vrouw in de cockpit rotzooit, na het moment dat je met je koffers op straat staat, nadat je collega’s je met de nek aankijken omdat je iets hebt gemeld? Of zoals wijlen David Foster Wallace (1962-2008) eens zei: The truth will set you free — but not until it’s had it’s way with you.

Wegkijkcultuur bestaat echt
In Nederland en heel Europa gaat het nu een beetje zo: The lie will keep you safe — but not until it’s had it’s way with others. Om dat eerste te laten lukken, moeten de oren en ogen van anderen ook dicht. Die ‘others’ van de maand zijn dit keer wetenschapper Machteld Zee en de journalist die het waagde haar woorden op te schrijven. Ook de Leidse universiteit die haar bevindingen met een doctorstitel bekroonde werd door het slijk gehaald. Maar eigenlijk is iedereen die het waagt iets te zien in de sterke, heldere analyse van Zee – die gewoon schepen aan de horizon beschrijft, nuttige ongelovigen bij de kraag vat, en ons voor beiden waarschuwt – de oorzaak van de ellende die verder ontkend wordt.

Heel veel mensen laten liever hun overspelige man of vrouw hun gang gaan (don’t ask, don’t tell), terwijl ze toch echt maar één leven hebben, denk ik dan, en ook als anderen lijden onder bijvoorbeeld onrecht op de werkvloer, dan kijken ze weg. ‘We kunnen niet allemaal in ons eentje de wereld redden immers’, denken ze. Maar de -voor mij- onthullende, idiote reacties op Zee’s boek Heilige identiteiten: op weg naar een shariastaat? zijn meer dan alleen een vorm van actief wegkijken, of een poging te ontzien, ze zijn een verdediging van die cultuur van wegkijken. Dat is ook gelijk de grootste triomf -als dat woord gepast is hier- van haar boek, dat het als tamme muizen in een laboratorium zijn gelijk bewijst: dat die wegkijkcultuur dus echt is, en daarmee terecht een belangrijk onderdeel van het onderzoek was.

Just say no
Na het boek van Machteld Zee gelezen te hebben wil ik ook een ferme ‘no’ uitspreken, zoals zij in het gewraakte interview zei: ‘just say no’. Tegen islamisering maar -vooral- ook tegen de mensen die hun plezierige uitzicht op een leven vol illusies niet willen laten bederven en dus anderen -die dat plezierige leven daadwerkelijk willen verdedigen- uit onmacht zwart maken. Zolang ze zelf maar genietend, blissfully ignorant, ten onder kunnen gaan. Logisch gezien begrijp ik het wel, het zwart maken van Zee’s onderzoek is een instinctieve reactie. Immers, Zee stelt niet alleen de feiten vast (de shariapraktijk, de geldstromen uit Saoedi-Arabië, de religieuze boodschap van wereldheerschappij), ze koppelt er verantwoordelijkheid aan. En hoe!

Dat kan ze doen omdat ze de mens in haar onderzoek niet loskoppelt van zijn motieven, als een willoos werktuig van de natuur beschouwt, of als een hulpeloos slachtoffer van een onwillekeurig lot, maar zoals hij feitelijk is: een bewustzijnsdier, met een geweten bovendien. Ze herintroduceert als academica de handelende mens weer in de keten der gebeurtenissen, in plaats van de realiteit met wollige wetenschap om te vormen naar iets geruststellends (zoals in de wetenschap te veel gebeurt). Het geeft te denken dat het oordeelsvermogen (wat zeggen de feiten nu eigenlijk echt?) via de wetenschap -mondjesmaat- weer moet opbloeien. Daarbuiten is het namelijk verdwenen.

Vijandig tegenover de waarheid
Onze eigen slappe houding (ook ik denk vaak dat het wel mee zal vallen) tegenover onze vrijheden, individuele rechten, en de geruisloze opzet achter islamisering is een gewetenszaak en hoort thuis in de keten van oorzaken (van ‘in your face terreur’ tot islam conformerend gedrag) die onze wereld zo veranderd heeft. Dat maakt Zee overtuigend duidelijk. Wij zijn de conditio sine qua non, een Latijnse uitdrukking die ik in mijn eerste jaar Rechten leerde (ook in Leiden, ook van Cliteur!). Ook wij zijn de voorwaarde zonder welke de islamisering niet zou zijn ingetreden.

Ja, ik ga er hier gewoon keihard van uit dat die islamisering waar is, dat ik die zie, zelf én uit Zee’s onderzoek mag afleiden. Terwijl ik dit schrijf denk ik aan die mensen die altijd met hun vingers aanhalingstekens in de lucht maken bij het woord ‘waarheid’. Tegen hun zeg ik ook ‘no’. De waarheid-totdat-het-onomstotelijk-vast-staat-volgens-iedereen brigade staat gewoon vijandig tegenover waarheid, omdat de waarheid ze niet dient. Ik heb het al zo vaak gehoord aan lang gedekte tafels en borrel-sta-tafels: ‘je kan niet zomaar beweren dat dat waar is’, terwijl mijn gesprekspartner zelf geen studie naar het onderwerp had gedaan, niet door mij persoonlijk werd betrokken in het onderwerp en het vaak ook niet kon schelen of het waar was of niet. De veel voorkomende reflex: ‘houd je mond’, is wat ertoe heeft geleid dat we niets meer aan kunnen en dat -wanneer we er echt niet meer aan ontkomen iets te zien- het net voelt alsof we recht tegen de zon in kijken. Het boek en proefschrift van Machteld Zee is blijkbaar zo’n zon.

Eye opener
Los van dit alles is het ook zo ontzettend saai om te zien, de wollige wegkijk-brigade, de debat-veinzers, de broodtrommel-afpakkers, zeker voor de ‘others’ lijkt me. Ik hoop op meer soevereine denkers als Machteld Zee, al dan niet feministen die onafhankelijk durven zijn. Zoals in dit dialoogje dat ze had met een Britse professor die het allemaal niet zo somber inziet met de sharia in Engeland. De professor: ‘ik denk dat het wat gecompliceerder ligt dan dat’. Machteld: ‘Het is interessant dat u dat zegt, Ik denk namelijk dat de realiteit veel minder complex is dan u denkt’. Als dat geen eye-opener is.

http://politiek.tpo.nl/column/machteld- ... taat-echt/
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Mahalingam
Berichten: 52156
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Re: Heilige identiteiten

Bericht door Mahalingam »

In het boek van Machteld is ook een vertaling opgenomen als citaat van deze toespraak:
From Useful Idiot to Useful Infidel: Meditations on the Folly of 21st Century “Intellectuals”
June 08, 2010 Richard Landes 116 Comments

[The following is a transcript of a talk I gave at a conference on Intellectuals and Terror, a month ago. I held back publishing it because I wanted to give some good examples. The Flotilla offers precisely that “in spades.” I will add links later on.]

The article with footnotes has now been published by
Terrorism and Political Violence Volume 25, Issue 4, 2013
Special Issue: The Intellectuals and Terror: A Fatal Attraction
Spoiler! :
Lenin allegedly referred to Western intellectuals who so supported the communist experiment that they disguised its horrors from the West as “useful idiots,” because their idiotic romantic attachment to communist dreams made them highly useful allies in deceiving the West and preventing it from opposing the Soviet Union when it was still vulnerable.

Today observers use the term to describe liberal intellectuals who enjoy freedom and prosperity, yet undermine both by giving moral and material support to revolutionary movements hostile to such bourgeois values. But that’s actually a mild accusation against useful idiocy. By covering up the engineered famines in Ukraine and in China, by dismissing evidence of the Gulag Archipelago or the Cambodian killing fields, all of which killed tens, even hundreds of millions of people, useful idiots have been responsible for aiding and abetting the terrifying death machines.

Given that history itself revealed that they had been dupes of the most staggering sort, even such brilliant ones as George Bernard Shaw and Jean-Paul Sartre lost their credibility. One would think, therefore, that with the lessons of the last century still fresh in our minds, these memories would immunize us to the appeal of useful idiocy in the late 20th, early 21st century.

A fortiori, one would expect the wisdom so painfully gained in the course of the 20th to insulate the West from serving as useful idiots to a revolutionary movement with none of the idealistic appeal of communism, but rather with a record of regressive, gynophobic, authoritarian, and nihilistic traits that virtually guarantee that any success such a movement might have would be a catastrophe for those so unfortunate to have these revolutionaries “liberate” them.

So why would a late 20th century progressive sympathize with, support, run interference, even lie and deceive, for a movement that manifested all the worst traits of totalitarian megadeath from the 20th century – the cult of death, the embrace of nihilism, paranoia, and genocidal hate-mongering? At least the fellow travelers of the early and mid-20th century had a noble ideal for which they carried out their campaigns of misinformation. But now, we have intellectuals from a wide range of fields running interference for Islam, even in its most regressive forms.

And of course, at this asymmetrical stage in the war that Global Jihad wages against the West, nothing is more critical to the capacity of Jihad to mobilize – to recruit, indoctrinate, train, and deploy – its forces than a cognitive victory in which its targets in the West are kept in the dark about its real intentions. And given the yeoman job that apologists like John Esposito, Noah Feldman and Juan Cole perform in this sense, I think it worthwhile to use the expression “useful infidel” for this new breed of fellow travelers. Nothing is more useful to Jihadi ambitions to subject the entire world to Sharia than non-Muslim intellectuals who insist that Islam is a religion of peace that is perfectly consonant with democracy, and that the terrorists represent a tiny, marginal, deviation from true Islam.

I want to argue that this astonishing paradox – Islamic Jihad is the last thing one would expect reasonable, progressive intellectuals to support – strips away the pretence of naïve good intentions that the older “useful idiot” used to plead. Once we confront the “irrationality” of useful infidelity, and realize the urgency of trying to understand a phenomenon that pushes us in the direction of cultural, even civilizational suicide, we must confront the underlying (self-destructive) emotions.

Demopaths and their Dupes

It seems to me that the phenomenon of useful idiocy revolves around a particularly dysfunctional relationship, that between demopath and dupe. Demopaths arise in response to democratic cultures, which they target in a cognitive war suited only to assaults on such societies, that is, ones that embrace principles of a human right to freedom. They themselves embrace authoritarian principles of dominion by force, what Lee Smith has chronicled so chillingly in his latest book, The Strong Horse. Their line of attack: “you (democratic target) do not live up to your commitments; and in particular, you violate our (demopathic belligerent) rights in preventing us from participating in your democracy.”

The key to demopaths is their hypocrisy: they have no commitment to democratic values or human rights. On the contrary, they despise these values, and they have no intention of, once in power, respecting the rights of others. Their motto: “Use democracy to destroy democracy.”

Normally one might expect such hypocrisy would get challenged and driven from the public sphere, especially by intelligent, perspicacious observers, committed to building a better, more peaceful and more just society. And certainly, one would think, after the abject intellectual failure of geniuses on both the “right” (Jung, Heidigger, Schmidt) and the left (Shaw, Malraux, Sartre, Hemingway), intellectuals in subsequent generations might have hesitated somewhat to plunge down the same path.

But for reasons we must understand better, the demopathic hypocrisy has returned in an even cruder and more transparent form, and yet many Western progressives seem hell-bent on becoming dupes. Indeed, when I first developed this notion of demopathy, I remember describing it to an acquaintance who had worked for 20 years in the UN. Her response: that is the prevailing principle in UN: authoritarian elites using the dominant human rights discourse to their own ends.

Self Criticism and the Human Rights Complex

One dimension of the problem appears in one of the early cases of useful idiocy, that of the “pacifist” Roger Nash Baldwin, the founder of the ACLU in 1920. So even as he spearheaded an organization severely critical of civil liberties in the US, he could, a decade later, write a book of fulsome praise entitled Liberty under the Soviets. Here we find featured a characteristic tendency of useful idiots towards ferocious self-criticism of the culture that allows them their freedoms, and a refusal to apply those standards elsewhere.

To better understand this “hyper self-criticism,” consider what Charles Jacobs terms “the Human Rights Complex.” Western Human Rights organizations – groups like AI and HRW – operate according to a consistent if unconscious formula: moral indignation is a function not of how badly the victim suffers, but the perpetrator. If the perps are “white” (i.e., part of the culture that has developed the principles of “human rights”) then indignation waxes; if they are of color, an embarrassed silence descends. Thus, to take a particularly salient example, the UN Conference against Racism at Durban – which was itself the summit of demopathy – condemned Western countries for slavery even though they are the only ones to apologize for and outlaw it, while falling silent about the current practice of slavery in the Arab world.

At one level, this pattern derives from an unofficial, sliding scale of expectations: progressives committed to the highest standards of civil liberties and human rights naturally demand more from those prepared to make those sacrifices. [Goldstone]. And on some level, such an attitude makes sense. Self criticism doesn’t come easily, so let those with more practice get the ball rolling.

The problem here emerges when self-criticism begins to substitute for reciprocity: criticizing oneself first takes courage and commitment, but it’s only meaningful if it’s based on reciprocity, on the principle that the concession away from a hardline “my side right or wrong” will bring a similar move among one’s foes. But all too often, reciprocity does not come.

On the contrary, as at Durban, rather than feeling in any way contrite or intimidated, Arab countries where the most blatant racism continues unabated, led to the pack in assaulting a suitably contrite Western world. Far from reciprocity, we have headed in a radically different direction, towards a kind of “Masochistic Omnipotence Syndrome” in which we believe that everything is our fault and if we could only perfect ourselves, we could fix everything.”

Of course, the consequence of this move is to absolve the “other” of all responsibility. If he strikes at us, it must be our fault. 9-11? What have we done to make them hate us so? Sharon’s visit to the Temple Mount provoked the Intifada, just as the Pope’s citing a passage about an inherently violent Islam provoked a wave of rioting that killed over a dozen people. “They” have no agency; they only react to our deeds. Ultimately, people with HRC treat people of color like animals, with no moral agency: just as we don’t scold our cat for killing mice, so they do not scold Muslims for engaging in terror. It must be our fault.

And of course, this “puts a sword in the hands of our enemies with which to slay us.” Why on earth, if we’re willing to take responsibility for every violence that Jihadis inflict on us, would they not press the advantage, and both attack us and blame us for the attack? This is demopaths’ paradise.

This phenomenon seems to cry out for analysis. After all, on the one hand it’s suicidal – it empowers the enemies of human freedom – and on the other, it’s racist. One would imagine that in the anti-racist, progressive circles of the late 20th early 21st century, such an approach would find few takers. And yet, the opposite is true.

Indeed, one might argue that this masochistic self criticism, what Pascal Bruckner calls the “tyranny of guilt,” has become the dominant Zeitgeist, a kind of default approach to culture clashes. We embrace a whole series of rhetorical tropes as if they were real, especially moral relativity – Gitmo is like the Gulag – or even moral inversion – the US is the worst terrorist state in the world, Blair is worse than Ahmadinejad, Bush worse than Bin Laden.

But these are, at origin, prophetic tropes, aimed at moral exhortation, not as descriptions of reality. When Isaiah compares Israel to Sodom and Amorah, when Jesus challenges those who complain about the mote in another’s eye while they ignore the beam in theirs, they spoke to highly sophisticated and self-critical audiences, and used prophetic rhetoric to castigate, to whip these sensitive souls into shape. It wasn’t because the Israelites really were as bad as Sodom, or that those attending the sermon on the mount really were focused on their neighbor’s speck of sawdust while ignoring their own heavy lumber.

And yet, contrary to common sense and self-preservation, such figures of speech are taken literally to refer in real life. The results can be summarized in the following history of humankind, on one foot:

Memes and Social Development

Identity meme: invidious formation (pre-modern) “My/Our side right or wrong”

This meme involves sharp boundaries between the good “us” and the bad “them” who receive no empathy. As Mel Brooks’ 2000 year old man put it humorously: “tragedy is when I cut my finger. I cry a lot, I go into Mount Sinai for a day a half; comedy is if you fall in an open man hole and die. What do I care?” On some level, every human being shares this perspective, and only by dint of serious effort does one even temporarily transcend it. On both an individual and a group level, it constitutes perhaps the most fundamental meme in human evolution, the solidarity meme: my side – or me – right or wrong.

Justice meme: (modern, civil polities) “Whoever is right, my side or not.”

Self-denial meme: (post-modern, suicidal) “Their side right or wrong”

The “other” in Levinasian-Derridian post-modernism, the epistemological priority of the “other” in post-colonial activism. To atone for our colonial past we must embrace the rage of the wretched of the earth.

Perhaps the most eloquent expression of this last meme was uttered by one of the UNHRC appointed Goldstone Commission. Asked about the reliability of Palestinian testimony accusing Israel of war crimes, Hina Jilani, the Pakistani Supreme Court Judge, “internationally known for her expertise in human rights investigations,” commented: “It would be cruel not to give their testimony credence.” The fact that it is cruel to believe vicious slander does not occur to her; nor that, in believing such accusations and ignoring evidence of Hamas’ systematic use of civilian shields, she has empowered the very people who abuse the Gazans, does not seem to even occur to her.

Now she may be a demopath, and she is certainly enabling demopaths; but Goldstone, whose “fact-finding” Mission actually acted as a venue for accusations against Israel, is a first-order dupe. And his style – as a Jew it is incumbent upon me to bend over backwards to be self-critical – illustrates the psychology of the dupes. I must embrace the demopath’s attacks to prove my good faith.

Here we touch on the role of hyper-self-critical Jews in this dynamic. Masochistic Omnipotence Syndrome is a messianic affliction that strikes particularly those attracted to the notion of “Tikkun Olam,” people like Michael Lerner, who’s organization, Tikkun, just awarded their annual Ethics award to Judge Goldstone for his stellar work… as the most prominent dupe to demopaths of the year. Instead, we should be giving out the annual “Ayn ani li” awards to the Jews who push self-abnegation to the extremes of masochism.

Obviously, I could go on forever charting and exposing the insanity of our principled dupedom in the face of a grotesquely hypocritical and lethal demopathic assault, and many books about the tyranny of politically correct principles have done just that. What I’d like to do in closing is address the theme of this conference: what makes intellectuals behave in so astonishingly idiotic and self-destructive ways. Here I’d like to invoke three basic issues:

1) Cognitive dissonance and the Year 1989:

This psychological mechanism, first identified by Leon Festinger in the study of an apocalyptic UFO cult’s response to the failure of prophecy, clearly plays a central role in the fellow traveler’s response to what Arthur Koestler called, “The God that failed.” And yet despite a series of incidents that could have led to a final break with the monstrosity of the Soviet Union, many intellectuals continued to maintain a low-key loyalty, an idiocy no longer even useful to a failed totalitarian state. But, as Hillel Stavis points out, in 1989, useful idiots the world over took a heavy blow. When the Wall came down, followed soon thereafter by the collapse of the Soviet Union, the mother-ship had vanished, leaving dependent space modules floating free.

1989 also happens to be a key year in the ascent of global Jihad. It was the year the Russians left Afghanistan, giving Bin Laden his first and most spectacular victory against the Infidel; and it was the year Khoumeini issued a fatwa calling for the murder of Salmon Rushdie for blaspheming against Islam with his novel, The Satanic Verses. In both cases, Islamic Jihadis (both Sunni and Shiite) struck blows against the West. For all those radical, revolution-at-all-costs, modules floating in the distressing outer-space of cognitive dissonance, a new ally had just appeared on the horizon.

2) Envy and European/Progressive Anti-Americanism and Anti-Zionism

One of the great and disturbing revelations for me of the “progressive” left response to the outbreak of the Intifada and to the attack of 9-11, was the role of envy in their responses: the politics of envy, Paul Hollander calls it appropriately. The palpable resentment of the US in Europe is nearly suffocating for anyone who does not thrive on such an atmosphere of self-indulgence, especially given the enormous debt the Europe owes the US for its freedom and prosperity. But, as the expression goes, “no good deed goes unpunished,” and as an unusually honest French woman commented, “France will never forgive the US for saving it twice.” Perhaps nothing illustrates so strikingly the Europeans’ desperate need to dump on the USA than the widespread perception there that Noam Chomsky is one of the great intellectuals of the age. How the mighty have fallen.

But even their hatred of the USA pales beside the resentment of Israel. Why? Unlike the USA, Israel is not a great power, not a crushing cultural entity whose movies and fast-food chains do not displace the once-great European entertainment and restaurant industry. Why the animus towards Israel?

To those who would argue “Esau hates Jacob,” I’d like to comment: “Do not read ‘Esau’ bit rather ‘envy’.” Why the envy? Because Israel – i.e. the only openly Jewish revolutionary leftist endeavor of the 20th century, constitutes the only case of an egalitarian revolution that, when attacked from without and criticized from within, did not turn totalitarian. Unlike the French with their terror, the Soviets, Maoists, Khmer Rouge, etc., the Israelis did not respond to the threat with paranoia and the suppression of dissent as treachery.

As a result, their 60+ years of democracy under conditions that no other democratic revolution had sustained for even a handful of years, constitutes the most exceptional record of commitment to genuine democratic values in the history of mankind. And the Europeans and other leftists, for whom their own past weighs heavily on their claim to greatness, the example of Israel shines a harsh light on their failures.

But for “Moral Europe” the need to preen on the world stage as the cutting edge of global morality is apparently so great an addiction that they cannot “just say no” to life-threatening postures. Thus, despite all the “moral” protestations, their driving passion is anti-Zionism. They can despise the US for its barbaric use of the death penalty, but when they turn to the Middle East they despise Israel, the only country without a death penalty, and lionize the Palestinians, for whom executions without trial for “collaboration” are a way of life. Apparently the moral Schadenfreude of being able to accuse the Jews just tastes too sweet.

All of this makes Europeans particularly susceptible to Muslim hate-mongering about both the little Satan and the great Satan. Like some grotesquely overweight man with a cholestoral count of over 300, they continue to scarf down the cheese-burgers of anti-Americanism and wash them down with the chocolate truffles of anti-Zionism. Who would have thought that a civilization could commit suicide from an addiction to moral Schadenfreude?

3) Fear and intimidation

This brings me to my last remark. Behind much of this suicidal advocacy lies fear. The dupes of demopaths love to accuse critics of demopaths of Islamophobia. Actually, this is a classic case of projection. They are the ones afraid of Islam; they are the ones who dare not challenge their Muslim allies. On the contrary, they do everything to help Muslims save face.

That is why, rather than demand reciprocity, the left turns to masochistic self-reproach. Not only do they not want to test the limits of their moral paradigm, they know that they will provoke violence. In this sense, the parallels with Neville “Peace in our time” Chamberlain are particularly salient. How much easier to declare peace, than to pay heed to the old Roman saying “si vis pacem para bellum.” How much easier to blame the Pope, or Sharon, or Bush of having provoked the Muslims, than demand some signs – even faint signs – or moral responsibility from Muslims!

Much of the MSNM’s treatment of the Arab-Israeli conflict can be explained by the following observation: if you criticize Israel, even dishonestly, there’s no price to pay; if you criticize the Arabs, even honestly, there’s a high price to pay.

In this sense, much of the moral dysfunction of the left, much of their predilection for useful idiocy comes from fear of Islamist violence. Having taken the cowards way out, why not admire those do not hesitate to use it. In the final expression of the moral inversion involved in “their side right or wrong,” a self-castrated, atheist left that embraces the meme – War is not the answer and despises its own culture’s religious fundamentalism – ends up siding with the most alien of others, men and women for whom war is the best answer, for whom the most ferociously destructive death cults are willed by God.

Can a civilization destruct from stupidity? Stay tuned and find out. Or start fighting back. If not now, when?
http://www.theaugeanstables.com/2010/06 ... llectuals/
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Heilige identiteiten

Bericht door Pilgrim »

Een goed boek en 7 misverstanden

Geplaatst op 15 oktober 2016

Afbeelding

Machteld Zee (1984) is politicoloog en jurist. Ze promoveerde aan de Universiteit Leiden bij prof. Dr. Paul Cliteur op het proefschrift Choosing Sharia? Haar onderzoek, waarover ze publiceerde in onder meer de Volkskrant, Vrij Nederland en De Morgen, roept voortdurend veel aandacht en discussie op. Ook internationaal: The Independent, India Today en The Australian besteedden er ruime aandacht aan. Machteld Zee woont en werkt vanaf juli 2016 in Londen. Haar proefschrift is inmiddels bevorderd tot een boek: “Heilige Identiteiten; op weg naar een sharia staat?” De hele Nederlandse Socialistische Beweging (NSB) staat op de achterste benen, maar slaagde er slechts in de kersverse ‘doctor’ in persoon aan te vallen, bij gebrek aan academisch gefundeerd weerwoord op haar onderzoek. Dat moet wel een heel goed boek zijn dus, anders hoefde de clerus van de Linkse Moskee zich niet zo druk te maken.

Hoeveel vrijheid kunnen we eigenlijk geven aan het islamitisch fundamentalisme zonder onze eigen vrijheden te verliezen? Op levendige, heldere en vlijmscherpe wijze onderzoekt de kersverse doctor Machteld Zee deze urgente vraag. Volgens multiculturele denkers is het een alleraardigst idee om in het Westen voor moslims een alternatief rechtsstelsel toe te staan. Laten we zeggen: een linkse variant op het door Fortuyn aangezwengelde idee om Artikel 1 van de Grondwet te veranderen, thans echter om de islam een lol te doen. Bij hoge uitzondering kreeg Machteld Zee toegang tot enkele sharia-raden in Engeland: rechtbanken waar de wet van de sharia geldt in plaats van de westerse beginselen van vrijheid en gelijkheid voor iedereen. Ze zag daar in slechts twee dagen stuitende voorbeelden hoe islamitische vrouwen in een parallel, religieus gebaseerd rechtsstelsel afhankelijk worden gehouden. Maar moeten we ons hier in het Westen niet juist veel sterker maken voor de rechten van álle vrouwen, of zijn we al op weg naar een sharia-staat?

Afbeelding

Daarvoor grijpen we terug op de inmiddels overleden Professor Hans Jansen, die in de bundel ‘De Islam, Kritische essays over een politieke religie’ van Wim en Sam van Rooy (€ 29,95, 784 pagina’s,ISBN: 9789054877837) in 20 pagina’s een toelichting op de misverstanden over de sharia toelichtte onder de titel ‘Sharia en jihad versus vrijheid en vrede’.

Dat er relatief zo weinig tegen de sharia gewaarschuwd wordt (in ieder geval minder dan voor de koran), hangt samen met een zevental misverstanden over de islamitische sharia. Deze misverstanden zijn onder wie geen moslim is en niet onder de islam moet leven algemeen. Wie aan de islam onderworpen is, zoals de christenen in Egypte of Pakistan, leert al snel hoe het wel zit. Uiteraard lopen islamitische religieuze leiders zich niet het vuur uit de sloffen om deze misverstanden onder het westerse publiek weg te nemen. Integendeel, want als deze misverstanden niet zo gangbaar waren, zou er geen sprake van zijn dat wie dan ook zelfs maar een seconde bereid zou zijn na te denken over de vraag of de sharia misschien geheel of gedeeltelijk in de vrije wereld ingevoerd zou moeten worden.

Het eerste misverstand luidt (1) dat de sharia alleen geldt ‘voor moslims onderling’. Omdat de islam niet de mogelijkheid tot uittreden kent, is het concept ‘moslims onderling’ als juridisch criterium in de vrije wereld niet bruikbaar zolang tenminste burgers vrijheid van godsdienst genieten. Het is immers niet bekend hoeveel en welke moslims eigenlijk zouden willen uittreden. Alleen al hierom zouden sharia-rechtbanken in de vrije wereld verboden moeten zijn. Binnen elke groep moslims zouden immers mensen kunnen zitten die alleen lid van die groep zijn omdat ze daartoe met geweld gedwongen worden. Die mensen dan ook nog een keer dwingen de regelingen van de sharia te accepteren, is naar de normen van de vrije wereld niet acceptabel.

Het tweede misverstand luidt (2) dat de sharia niet van toepassing is op buitenstaanders. Voor wie geen moslim is, is dit een geruststellende en logische gedachte. Het bloedeloze Hervormde kerkrecht is immers ook niet van toepassing op wie niet Nederlands Hervormd is. Ook de joodse spijswetten zijn niet van belang voor niet-joden. De sharia heeft dan misschien wel bedenkelijke aspecten, maar dat moeten de moslims toch eigenlijk zelf maar weten, denkt een buitenstaander. Ook deze redenering is alleen al ongeldig, omdat uittreden uit de islam niet mogelijk is. De regelingen en vonnissen van de sharia blijven gelden wanneer een moslim uittreedt. De sharia is ook van toepassing op afvalligen en uittreders. Maar niet op hen alleen: de sharia staat bol van de regelingen betreffende christenen en joden.

De minst bekende is wellicht dat kinderen van een ongehuwde moeder als moslim gelden, ook wanneer de moeder geen moslim is. Dit betekent dat de christelijke en joodse gemeenschappen onder de islam niet in de gelegenheid zijn zulke kinderen zelf op te voeden, in bijvoorbeeld kindertehuizen. Dat een islamitische vrouw niet met een man die geen moslim is mag trouwen, is daarentegen wel enigszins bekend. Het omgekeerde mag weer wel, want de man dan wel de moslim is de baas: het zou geen pas geven wanneer een moslimvrouw onderworpen zou zijn aan de grillen van haar christelijke baasje. ‘De islam ligt boven en niet onder’, al-islam ya’lii wa-laa yu’laa.

De sharia eist ook dat joden en christenen een stapje opzij doen wanneer ze op de openbare weg een moslim tegenkomen. Dit is geen theoretische kwestie, zoekt u het maar na. De sharia verbiedt de bouw van nieuwe kerken, kloosters en synagogen. Ook groot onderhoud aan deze gebouwen is verboden. Voor christelijke minderheden in Egypte is dit tot op de dag van vandaag een voortdurende bron van problemen. De procedures van het strafrecht van de sharia kennen allerlei bepalingen waarin onderscheid gemaakt wordt tussen enerzijds christenen en Joden, en anderzijds moslims. Gelijkheid voor de wet is ver te zoeken.

De sharia verbiedt wijn en muziek. ‘Jongeren-imam’ is een onbeschermde titel, maar zelfs de Nederlandse jongeren-imam Abdul-Jabbar van de Ven meent dat dit verbod ook voor de christelijke liturgie geldt. En weg zijn Bach, Mozart, Haydn en Schubert. En natuurlijk Huub Oosterhuis, maar het is de vraag hoe erg dat laatste nu weer is. Om de geloofwaardigheid van dit betoog niet te schaden, laten we het hierbij. Mocht de lezer dit allemaal nog niet voldoende vinden om de sharia resoluut af te wijzen en meer details en meer voorbeelden begeren te krijgen, dan wordt hij voor de verdere details naar de handboeken verwezen.

Het derde misverstand betreft (3) het vrijblijvende karakter van de sharia. ‘Het gaat bij sharia-rechtbanken in de vrije wereld alleen maar om een vrijwillige onderlinge traditionele manier van bijleggen van kleine familieconflicten.’ Inhoudelijk staat dit dicht bij het eerste misverstand, ‘de sharia geldt alleen voor moslims onderling’.

Wie volgens de sharia moslim is en een hem of haar onwelgevallig sharia-vonnis afwijst, of zelfs de voorkeur geeft aan het vonnis van één van de heidense rechtbanken van de vrije wereld, heeft volgens de sharia uittreding uit de islam gepleegd. De doodstraf die daar op staat kan in de vrije wereld dan wel niet voltrokken worden, maar gezien de nauwe contacten met de landen van herkomst is niets eenvoudiger dan de weerspannige naar huis te sturen, waar recht aan hem geschieden kan. Wie als moslim te boek staat, kan niet zonder de grootste risico’s te lopen de regeling van zijn zaken door een sharia-rechtbank afwijzen.

Moslims hebben volgens de sharia niet het recht onderdelen van de sharia af te wijzen zonder daardoor schuldig te worden aan de misdaad van uittreding uit de islam. ‘Sharia-rechtbanken, dat moeten moslims toch eigenlijk zelf maar weten’ is daarom wel een vriendelijk standpunt, maar het miskent de dwang die er op moslims uitgeoefend wordt binnen de islam te blijven. De islam is de katholieke kerk niet, waar een uittreder, als hij zich komt uitschrijven, in de pastorie op een kopje koffie getrakteerd wordt door de vrouw van de pastoor. De instelling van sharia-rechtbanken, hoe informeel ook, draagt een enorme hoeveelheid macht die bij de overheid thuis hoort, over aan de imams.

Het vierde misverstand is de 95% claim. De sharia (4) zou in zo een grote mate gelijk zijn aan het heersende Nederlandse recht dat het van dwaze islamofobie getuigt zich zorgen te maken over de invoering of gedeeltelijke toepassing van de sharia. ‘Het gewone recht van Nederland (of België, enzovoort) is immers voor (misschien nog wel meer dan) 95% identiek met de sharia’. In Nederland is de meest prominente vertegenwoordiger van dit standpunt professor dr. Maurits Berger, hoogleraar te Leiden.

Ondanks jarenlang herhaalde verzoeken daartoe heeft professor nog nimmer een rekenkundige onderbouwing van deze 95% gegeven. Wie zich eens over het proefschrift van professor buigt, begrijpt dat wel. Zijn leerstoel wordt overigens door het Sultanaat Oman betaald. De Nederlandse CDA-politicus Maxime Verhagen heeft, toen hij nog minister van Buitenlandse Zaken was, een keer gezegd dat als dat klopt van die 95%, dat de moslims in Nederland dan weinig of niets te klagen hebben. Voor zo ver bekend heeft professor ook daar niet op gereageerd, wat, zie hieronder bij misverstand 6, alleen maar verstandig van hem geweest is.

Een belangrijk verschil tussen de sharia en het recht van Nederland of België is dat vrome mannen met baarden in verre landen bepalen hoe de inhoud van de sharia luidt en welke regels er hoe en door wie zullen worden toegepast. Maar hoe het Nederlands of het Belgisch recht moet luiden, kan beter door de parlementen en regeringen in de hoofdsteden van deze landen worden beslist. Zeker wanneer er op grond van maatschappelijke ontwikkelingen vernieuwing van de wetgeving nodig is, telt dit zwaar. Wie kiest voor de sharia, kiest voor een gilde van buitenlandse godgeleerden als wetgever.

De leden van de wetgevende macht in de kleine groep landen die de vrije wereld vormen, zijn daarentegen door de bevolking gekozen. De mannen met baarden coöpteren elkaar. Zij zullen nimmer een jurist die geen moslim is in hun midden coöpteren (misschien met uitzondering van professor Maurits Berger?). Wie geen moslim is, is onder de sharia daarom uitgesloten van het deelnemen aan wetgevende arbeid van welke aard ook. Voorlopig is dit radicaal in strijd met het vigerende recht en de grondwet van welk vrij land ook.

‘Maar het komt zo weinig voor’, zullen de amateurs die door dik en dun de islam verdedigen nu wel roepen. Daar hebben ze gelijk in. Wetgevende arbeid is niet ieders roeping, opdracht, taak of hobby. Maar onder een systeem van wet en recht te leven is daarentegen voor een ieder een niet te vermijden noodzakelijkheid. Daarom is het van belang dat iedereen betrokken kan raken bij het werk van de wetgever, niet alleen en uitsluitend de aanhangers van één religie.

Ook hier hebben de vrienden en de vriendinnen van de islam een alleraardigst tegenargument. ‘Wanneer moslims gedwongen worden onder niet-islamitisch recht te leven, waarom is het dan verkeerd als wie geen moslim is, eens gedwongen wordt onder islamitisch recht te leven? Uiteindelijk hebben moslims jarenlang onder niet-islamitisch recht moeten leven, laten we het nu eens omdraaien.’ Hiertegen is weinig in te brengen, behalve dat in een democratie moslims in hun rol van kiesgerechtigd burger desgewenst mee kunnen doen bij de totstandkoming van dat niet-islamitische recht, en het omgekeerde uitgesloten is.

Er is nog één fout in de 95%-redenering van de Leidse hoogleraar niet aan de orde geweest, maar die fout is misschien zelfs voor een Leidse hoogleraar te technisch-juridisch. Het islamitisch recht is wat in de boeken wel een ‘studeerkamerrecht’ genoemd wordt. Het is van een grote consistentie en schoonheid, niemand zal daaraan durven twijfelen, maar het is bedacht door geleerden in een studeerkamer, of in dit geval, in een bijgebouw van de moskee. Het is niet op billijkheid getoetst in de dagelijkse gang van zaken in de rechtszaal.

Dit is bezwaarlijk. Terwijl het recht van de staten in de vrije wereld gegroeid is uit de praktijk van de rechtszaal, waar beide partijen zich wel zo’n beetje in de billijkheid van het systeem moeten kunnen vinden, is de sharia uitsluitend gebaseerd op mooie en vrome theorieën, niet op de dagelijkse praktijk in de rechtszaal van de afgelopen paar honderd jaar. De reële economische en dagelijkse belangen van de gedaagde partijen vormen niet altijd een centraal of zelfs maar gewichtig punt van overweging. Het gaat de islamitische wetgeleerden er vooral om het systeem systematisch te houden. De interne logica van het systeem is primair. Dat heeft de prioriteit. Zeker ervaringsdeskundigen zullen zich door dit argument aangesproken worden, maar aan de academie heeft het uiteraard weinig kans.

Tot slot nog een omstandigheid die zo tragisch is dat het bijna weer lachwekkend wordt. Stel dat het waar zou zijn, van die 95%, wat dan? De chimpansee, de gorilla en de mens hebben voor 99% hetzelfde DNA. In het gedrag en het uiterlijk maakt die ene procent zoals bekend nogal wat verschil. Het recht van Nazi-Duitsland en Nederland zijn waarschijnlijk voor meer dan 95% identiek. Maar in die 5% verschil zit nu net de status van joden en homoseksuelen. Accepteren dus maar, dat recht van Nazi-Duitsland? Als vigerend recht voor het Koninkrijk der Nederlanden anno 2010?

Het vijfde misverstand is de juridische kwaliteit van het systeem van de sharia. Behalve op een aantal punten die glashelder maar naar ons gevoel onacceptabel zijn, zoals steniging, stokslagen, amputatie van handen en/of voeten, onthoofding, en zo verder, zijn er (5) nog al wat mazen in de wetten van de islam. De sharia is behalve voor een klein aantal veelvoorkomende zaken eigenlijk meer maas dan wet. Bijvoorbeeld brandstichting of overtredingen van de maximum snelheid blijven ongenoemd, of het zou moeten begrepen worden onder vage termen als ‘schade berokkenen’.

Ook kent de sharia niet de mogelijkheid tot het oprichten van instellingen die te vergelijken zijn met onze besloten of andere vennootschappen. Voor conflictoplossing in een gecompliceerde maatschappij is de sharia eenvoudigweg ontoereikend. Ook hier moet de lezer genoegen nemen met een verwijzing naar de handboeken. Die zijn zoals bij het onderwerp past gedetailleerd en uitgebreid. Het is niet mogelijk om zonder de inhoud onrecht aan te doen, in kort bestek deze literatuur samen te vatten.

Het zesde misverstand luidt dat (6) deelinvoering van de sharia tot tevredenheid onder moslimse religieuze leiders en hun onmiddellijke aanhang zal leiden. Dat is niet zo. Het gilde der wetgeleerden leert zijn aanhang dat elke afwijking van de sharia bewijst dat de heerser in zijn kwaliteit van wetgever denkt het beter te weten dan de Goddelijke Wetgever zelf – en dat levert een hard bewijs op tegen die heerser: hij is geen moslim, of geen moslim meer. De ideologische achtergrond van de moordaanslag op Sadat in 1981 was gelegen in deze overtuigingen.

In feite is het zo dat gedeeltelijke invoering van de sharia alleen maar de roep om verdere invoering aanwakkert. En het debat over de legitimiteit van het gezag van de regering is door deelinvoering op een manier die niet is terug te draaien in het voordeel van de sharia-fanatici beslist. Als weinig sharia goed is, is veel sharia beter. Een regering die vervolgens bewust afziet van verdere invoering van de sharia geeft fanatici en religieuze leiders de ruimte om te stellen dat het gezag van de regering niet legitiem is, omdat de bewindslieden, en hun lakeien, vijanden van God zijn die Gods woord en wet afwijzen. Elke, ook de geringste, afwijking van de sharia is voldoende om tot dat oordeel te komen. Geen enkele deeloplossing kan de ware ijveraars tevreden stellen. God sluit immers geen compromissen met de Satan.

Het zevende misverstand over de sharia wordt door de vrienden en vriendinnen van de islam als positief punt gepresenteerd. Volgens hen is (7) de sharia ‘zeer flexibel’, en bestaat ‘de’ sharia niet. Voor zo ver dit juist is, is het bedreigend en gevaarlijk. Het is voor een burger nodig zo precies mogelijk te weten wat wel en wat niet bij wet verboden is. Als een wet maar flexibel genoeg is, kan immers elke vorm van gedrag er onder vallen. Dat maakt elke burger vogelvrij en levert hem over aan de luimen van de mannen die het recht hebben de wet beslissend te interpreteren. Alles wat iemand doet, bijvoorbeeld een speelgoedbeertje ‘Mohammed’ noemen, kan een halsmisdaad opleveren zonder dat de ‘misdadiger’ dat in redelijkheid verwachten kon.

Dat er binnen de sharia over allerlei kleine kwesties meningsverschillen bestaan, wijst niet, zoals er wel eens betoogd wordt, op de mildheid en wijsheid van de islam. Zulke meningsverschillen bestaan in elk rechtssysteem; als het anders was, konden immers tegen elkaar procederende partijen niet beide een rechtsgeleerde advocaat vinden. Over het geheel genomen is de sharia juist een monument van overeenstemming. Sterker nog, overeenstemming is een van de ‘wortels’ van het sharia-recht.

Tot zover Hans Jansen.

Het boek van Machteld Zee is zeer de moeite waard voor wie van mening is dat een religieuze wet gemakkelijk is toe te staan naast de wetten die in onze Tweede Kamer worden bekokstoofd. Eigenlijk is het een prachtig boek voor iedereen die Artikel 1 van de Grondwet eens flink herzien wil worden en heel leerzaam ook.

Om de linkse clerus en ‘niks aan de hand’ Pechtold nog meer in de gordijnen te jagen komt ook Paul Cliteur met een schitterend boek uit: ‘Bardot, Fallaci, Houellebecq en Wilders; Gerechtelijke vervolging van religiekritiek en vreemdelingenvrees’. En alsof het nog niet genoeg is: ook David Pinto ligt al in de boekwinkel met zijn 16e editie in de reeks ‘De piramide van Pinto’ met als ondertitel “tegen de policor dictatuur’.

Ons advies: koop tientallen van deze boeken en deel ze uit in uw familie of geef ze mee aan een originele zwarte piet.

Bovenstaand artikel verscheen eveneens op “sta-pal.nl”.

Door: Ton Nijhof

https://ejbron.wordpress.com/2016/10/15 ... erstanden/
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Heilige identiteiten

Bericht door Pilgrim »

André van Es, “filosoof” & ingenieur

Afbeelding

Afbeelding
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89720
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Heilige identiteiten

Bericht door Ariel »

Wat een arrogantie. Gezond verstand verkrijg je niet door een studie.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Mahalingam
Berichten: 52156
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Re: Heilige identiteiten

Bericht door Mahalingam »

Even een Godwin doen:
"Weet je wie ook ingenieur was? " Anton Mussert. (En ook Pol Pot.)
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Gebruikersavatar
sjun
Berichten: 12549
Lid geworden op: zo mei 11, 2014 8:29 pm
Locatie: Visoko

Re: Heilige identiteiten

Bericht door sjun »

Schepsel schreef:Ik ben benieuwd! Ik denk dat ik het wil lezen/kopen, ze heeft natuurlijk een prachtige start gehad met alle aandacht voor haar boek. Mensen laten op dit soort onderwerpen echt gruwelijk steken vallen en iedereen die zulke debatten weer aan weet te zwengelen is een aanwinst.

(zulke debatten = de verenigbaarheid van islamitische culturen met allerlei aspecten van de westerse cultuur)
Wie zelf bekend is met koran, hadith en soenna kan slechts concluderen dat islam aan de wortel al niet te verenigen is met gelijkheid voor man en vrouw, democratie en vrijheid van geloof. Ieder kan het zelf gaan nalezen in de hoofdstukken 8 en 9 van Mohammed's koran. Ook de soenna van Mohammed verhaalt door de mooipraterij heen uitgebreid over de moorddadige inborst van de profeet der moslims. Maak nu ook zelf iedereen in je omgeving wijzer, zwijg niet langer uit beleefdheid en kijk niet langer weg om niet medeverantwoordelijk te zijn voor de culturenverwurgende islamisering.
:greeting2:
Het recht op vrije meningsuiting wordt algemeen geaccepteerd, totdat iemand er daadwerkelijk gebruik van wil maken.
Gebruikersavatar
sjun
Berichten: 12549
Lid geworden op: zo mei 11, 2014 8:29 pm
Locatie: Visoko

Re: Heilige identiteiten

Bericht door sjun »

Ariel schreef:Wat een arrogantie. Gezond verstand verkrijg je niet door een studie.
En filosoof wordt je niet door verwondering uit te sluiten. Ik schat hem in op visieloos middenkader dat zich schaamteloos etaleert zonder te beseffen zichzelf met zo'n etalering af te serveren.
:greeting2:
Het recht op vrije meningsuiting wordt algemeen geaccepteerd, totdat iemand er daadwerkelijk gebruik van wil maken.
Bellied
Berichten: 1
Lid geworden op: zo nov 26, 2017 12:39 pm

Re: Heilige identiteiten

Bericht door Bellied »

Graag de juiste verwijzing gebruiken. Deze koran website biedt de mogelijkheid om naar de juiste vers te linken. Dit is een voorbeeld om naar soera 8 vers 38 te verwijzen. Wanneer je op de link klikt, ga je direct naar vers 38.

Success!
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89720
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Heilige identiteiten

Bericht door Ariel »

Welkom Bellied.

Dit is een oud topic, en ik begrijp niet goed wat jij ons wil vertellen. Graag horen we wat meer uitleg over jouw post.

Maar het is lief van je dat je ons wat wijzer wil maken.

Vriendelijke groet.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
Hans v d Mortel sr
Berichten: 17465
Lid geworden op: za jun 18, 2011 7:07 pm

Re: Heilige identiteiten

Bericht door Hans v d Mortel sr »

Mahalingam schreef:Even een Godwin doen:
"Weet je wie ook ingenieur was? " Anton Mussert. (En ook Pol Pot.)
Wat is dit toch met dit soort mensen die met hun arrogantie ten top uit de voeten willen komen als geen ander?

Ik heb ooit naar de Volkskrant gereageerd naar aanleiding van een paginagroot artikel van zo'n 'sukkel' ingenieur van het KNMI die zich verder ook als professor en doktor bekendmaakte. Het speelde zich af in de tijd toen Havel aan de macht kwam in het Tsjechoslowakije na de val van de muur. Hij was volgens de ingenieur de eerste schrijvende president in een jong democratisch Tsjechoslowakije. Volslagen naast de pot gepist. En zo stond het artikel vol met nog meer onwaarheden en onzin. Tsjechoslowakije was in Europa een van de eerste democratische republieken en voor het tijdperk Havel had je al een in Europa zeer geliefde beroemde schrijvende president Tomáš Masaryk.

Ik heb toen geen reactie van de Volkskrant ontvangen. Waarschijnlijk omdat ik de redactie aansprak op hun verantwoordelijkheid omdat het paginagrote artikel onder de rubrieksnaam WETENSCHAP stond vermeld.
Ik weet niks met zekerheid. Ik ben ontoerekeningsvatbaar gelovig atheïst wegens gebrek aan de vrije wil.
Gebruikersavatar
sjun
Berichten: 12549
Lid geworden op: zo mei 11, 2014 8:29 pm
Locatie: Visoko

Re: Heilige identiteiten

Bericht door sjun »

De Volkskrant schrijft naar mijn idee voor beleerbaar Goedvolk. Niet al te nozele, naïeve veelal visieloze mensen die koketteren met identiteitspolitiek en het laten vallen van namen om erbij te horen. Daarnaast grossiert het in nieuwe uitdagingen voor wie werkzaam is op de markt van welzijn en geluk. Dat is niet veranderd sinds de krant in Belgische handen is.
Het recht op vrije meningsuiting wordt algemeen geaccepteerd, totdat iemand er daadwerkelijk gebruik van wil maken.
Plaats reactie