Beste Chaimae,
ik volg dit draadje al heel de dag en kan natuurlijk enkel beamen wat iedereen hier al heel de tijd zegt: je moet er met een professionele hulpverlener over gaan praten.
Bovendien vind ik de beschrijving van die "tweede maagdelijkheid" die Dutch aanhaalt ontzettend toepasselijk in jouw geval.
Maar wat me - buiten de islamitische culturele drama's die hier weer maar eens tevoorschijn komen - opvalt, is dat we met ons gegeven "je moet NEE zeggen" ergens ook de bal hebben misgeslagen, indien dit gegeven verkeerd wordt geïnterpreteerd door een slachtoffer.
Jij HOEFDE helemaal niet NEE te zeggen! Je had verdomd niks gevraagd!
Het NEE zeggen, zoals gepromoot in onze westerse maatschappij, dient eerder als een aanduiding tot waar iemand mag gaan, in een gezamenlijk spel waar beiden mee akkoord zijn.
Het "NEE" dient als afbakening van een spel (wat flirten, wat foefelen etc.) waar beiden mee akkoord gingen en dat eindigt waar het NEE begint.
Jij waart verlamd van schrik, en zoals Dutch zei: als je geluid had gemaakt, dan was je helemaal de pineut geweest, vermits je per definitie als schuldige zou worden aangeduid.
Dit heeft niks maar dan ook niks met het "NEE" aanduiden te maken: het uitgangspunt is totaal verschillend.
Je kàn je dus gewoonweg niet schuldig voelen omdat je geen "NEE" hebt durven utteren: dit behoort gewoon tot een totaal andere omstandigheid.
Denk je dat als er vanavond een ongewenste persoon plotsklaps naast me in mijn bed duikelt, dat IK (volwassen feministische vrouw) dan een "NEE" door mijn strot zou kunnen krijgen? Ik zou verlamd zijn van schrik kind!
Vind je dat IK (als volwassen vrouw) dan SCHULDIG zou zijn als die inbreker me aanrandt? Terwijl ik gewoon rustig in mijn bed lig te snurken?
Net alsof ik "JA" zeg omdat mijn strot van angst is afgesloten en er geen geluid meer uit kan komen?
Ik hoéf in dat geval gewoonweg geen "NEE" te roepen: die vent moet gewoon niet in mijn bed aanwezig zijn!
-------------------------------------------
Er bestaan natuurlijk nog andere omstandigheden.
Speciaal voor jou zal ik even een anecdote uit mijn jeugdjaren vertellen, waar ik af en toe nog steeds met zoete herinneringen aan terugdenk - terwijl ik het in feite nooit aan iemand heb verteld. Niet omdat het een gekoesterd "probleem" was, eerder omdat het mijn eigen kleine "geheimpje" was, waar ik steeds glimlachend aan terugdenk.
Ik was rond 18, en reisde met de nachttrein vanuit zuid-Frankrijk via Parijs terug naar huis. Ik had zo'n couchetteke in een compartiment van zes personen. Ik heb totaal geen herinneringen aan de andere mensen in dat compartiment. Ik vermoed dat ik al lang sliep toen de trein nog andere reizigers liet opstappen (ben zo'n doorslapertje dat ik daar niet van wakker werd).
Op een bepaald ogenblik moet ik wakker geworden zijn en ging in de gang even naar de voorbijflitsende lichtjes en sterrenhemel kijken.
Plots stond daar een ontzettend aantrekkelijke jonge Fransman naast me (die blijkbaar uit "mijn" compartimentje kwam) en we hebben daar een tijdje staan keuvelen; ik wist nl. niet hoe ik van Paris Midi (?) naar Paris Nord moest geraken. Op een bepaald ogenblik kreeg ik terug slaap en we gingen terug naar binnen. Ik duikelde dus terug in mijn (gelijkvloers) couchetjes maar ineens lag die ontzettend aantrekkelijke jongeman bij me en kreeg ik een zeer tedere omhelzing en passionele zoen! Ik denk dat we toch een tijdje hebben liggen knuffelen. Meer niet. En toen verdween hij "naar boven" in zijn eigen brits.
En nee, ik heb geen "NEE" gezegd: ik vond het - alhoewel zeer verrassend - wel ontzettend leuk.
De volgende morgen hebben we samen nog een koffie gedronken en hij heeft me netjes begeleid van het aankomststation naar Paris Nord en me daar op de trein naar België gezet.
Moest ik me schuldig voelen over die knuffelpartij Chaimea?
Het was gewoon iets zeer verrassend, teder, twee jonge mensen die zich blijkbaar plots langs beide kanten tot elkaar voelden aangetrokken ... en ...dat was het.
Ik heb zoiets nooit meer meegemaakt in feite maar zou het langs geen kanten hebben willen missen of bezoedelen door een "schuldgevoel"!
Wel herinner ik me nog dat ik dan uiteindelijk de morgen nadien op de trein naar Belgie zat met een gevoel van "tiens... wat was dat nu in feite ineens gisterennacht?" :)
Maar steeds heb ik een mooie herinnering aan die gast, ik weet totaal niet meer hoe hij eruitzag en ik geloof dat ik zelfs nooit zijn naam geweten heb- maar hij kon wel verdomd goed kussen!
Nu, moest ik het niet aangenaam hebben gevonden dan zou ik in dat geval uiteraard "NEE" gezegd hebben, en desnoods heel het compartiment wakker geschreeuwd toen hij ongenood in "mijn" brits tevoorschijn kwam.
In dit geval was er dus ook geen sprake van "aanranding" noch van enige schuldvraag, alhoewel ik totaal verrast was doordat hij in mijn couchette was bijgekropen. Maar me schuldig voelen? Zeker niet! Ik heb de hele dag nadien met een glimlachje rond mijn mond gelopen denkend aan dit nachtelijk avontuurtje.
-----------------------------------
Ik probeer hier maar mee duidelijk te maken dat "schuld", "aanranding", "onschuld", "onberoerbaarheid", "respect" en nog van die begrippen zeer moeilijk te definieren zijn en telkens afhangen van de verschillende context.
Daarom is het ook nodig dat je jouw probleem bespreekt met professionele mensen:
- indien je bent aangerand is het noodzakelijk dat je je niet schuldig voelt, en je VOORAL je woede daarover kan (en leert) ventileren op de juiste manier. In dat geval is er duidelijk sprake van machtsmisbruik van je neef, omdat islamitische meisjes toch als de "schuldige" worden aanzien, en hij daarom een waaier aan mogelijkheden krijgt toebedeeld! ZOEK HULP en zorg dat je de daaruit voortvloeiende frustraties kan leren kanalizeren en verwerken Chaimea.
- maar indien het een vergelijkbare situatie is zoals ik "mijn treinavontuur" heb beschreven (en ik was dus wel geen 16 meer en kwam niet uit een islamitisch milieu) dan is het ook nodig om dit te bespreken met een professioneel iemand indien je daar een
schuldgevoel aan over houdt.
(ik was nu ook niet iemand die wekelijks zulke avontuurtjes op nachttreinen meemaakte en was weldegelijk ook zéér strikt zedelijk opgevoed. Zulke "treinavontuurtjes" behoorden nu eenmaal niet tot het standaard patroon van een "deftig" meisje!)
Maar het is niet omdat men je heeft aangeleerd dat iets fout is, dat het daarom ook effektief en per definitie fout moet zijn.
Ik bààl ervan dat men kinderen, jonge meisjes en vrouwen via machtsmisbruik in bepaalde situaties brengt en ze sexueel misbruikt.
Ik bààl er echter evenzeer van dat men meisjes en vrouwen een SCHULDCOMPLEX aanpraat indien er een bepaalde situatie ontstaat, waarbij ze het zelf ook wel leuk vinden, maar dit niet zouden MOGEN leukvinden waarbij ze zich nadien toch nog schuldig voelen!
En ook dat laatste gebeurt nog veel te veel! OOK in onze westerse maatschappij!
--------> de boodschap van het "NEE" zeggen, is namelijk iets dat "wij" hebben geïntroduceerd. En ik wens evenmin dat er een schuldgevoel onstaat voor de meisjes en vrouwen die geen "NEE" zeggen (weze het uit angst (spreekt vanzelf), weze het uit het feit dat ze nu eenmaal geen NEE willen zeggen op dat ogenblik): want dan
blijven zij de enige verantwoordelijkheid dragen! En dat is voor niks nodig.
Verdorie! deze frustratie lag toch ook al lang op mijn lever zo te zien! :lol: 8)
Kijk: als Chaimea nu niet met haar twijfels en complexen op dit forum had gekomen, dan had ik dit nooit zo kunnen duidelijk maken!