"Opinies" is een collectie van korte teksten (van 500 tot 750 woorden) waarin de auteur zijn opinie over courante islam-gelinkte gebeurtenissen uiteen zet. Indien je jouw opinie gepubliceerd wil zien kan je ze hier kwijt. Geef ons ook je naam en email adres. De tekst moet wel van jouw hand zijn.
Ik kwam wat oude columns tegen van Ebru Umar.
Leuk om weer eens te lezen.
Ebru Umar is een Nederlandse columnist. Ebru Umar werd op vrijdagmiddag 21 april 2006 in de buurt van haar huis in het Amsterdamse stadsdeel De Baarsjes mishandeld door twee jongens van Marokkaanse afkomst. Daarop deed zij aangifte van dit voorval bij de Amsterdamse politie. De politie kan dit echter niet bevestigen vanwege een richtlijn van burgemeester van de gemeente Amsterdam Job Cohen. Umar bracht de week hierop een column uit in Metro waarbij zij zeer hard uithaalde naar de Amsterdamse burgemeester.
Halalzwembad, da's pas rein
gepubliceerd op 22-08-2006 bij Parool/ AD
O nee, ik heb geen hekel aan moslims. Ze kunnen er niets aan doen dat ze achterlijk zijn. Aan wie ik een des te groter hekel heb zijn Nederlanders, moslims of niet-moslims, die achterlijke moslims alle ruimte geven hun idiotie door te voeren, hun ontwikkeling in de weg staan en vrouwenrechten met de voeten schenden. Het wachten was natuurlijk op de eerste moslim vrouw die een zwembad zonder inkijk wil (zegt te willen). What’s next? Een wijk waar vrouwen niet op straat mogen komen en ze geen gelijke rechten als mannen hebben? O nee niet een wijk, een heel land! Ja laten we in Nederland gehoor geven aan mensen die menen dat vrouwen achterlijke wezens zijn, onkuis, onrein, minderwaardig, aanstootgevend en vooral niet gelijkwaardig aan mannen. Allemaal in het kader van de democratie en niet te vergeten de godsdienstvrijheid. Vrouwen zijn namelijk geen mensen.
De islamitische zwemvereniging De Waterlelie wil in het nieuwe zwembad Sportplaza Mercator weer beginnen met het gescheiden zwemmen voor vrouwen. Ze mogen van hun mannen namelijk nergens anders zwemmen, aldus de (mannelijke) voorzitter van de Waterlelie Sedat Yüce. Nu breekt mijn klomp. Ze mogen niet van hun mannen? Wordt het geen tijd om die mannen dan eens te vertellen dat vrouwen in dit land gelijke rechten hebben als mannen? Waarom kiezen we altijd partij voor de sterkste en niet voor de zwakste, namelijk de vrouw die moet lijden onder het juk van misplaatste mannelijke minachting en haat voor vrouwen?
Dramatisch ook het bericht dat islamitische scholen niet aan zwemles doen vanwege het verplicht gemengd zwemmen. Laat niemand, niemand! moord en brand roepen als islamitische kindjes verdrinken in een sloot, plas of zwembad. Niemand anders dan ouders zijn verantwoordelijk voor de veiligheid van hun kinderen. Je zou denken dat politici de gelijkwaardigheid van vrouwen met hand en tand verdedigen. Niets is minder waar gebleken. Niemand anders dan wij vrouwen zelf zijn verantwoordelijk voor het behoud van onze rechten.
In mijn überhippe sportclub David Lloyd is het schoonmaakpersoon moslim. Marokkaans. Zo’n kerel die met een gehoofddoekte vrouw als hulpje het zwembad schoonmaakt. Zo’n kerel die mij en alle andere vrouwen in dat zwembad met zijn ogen uitkleedt en dat hulpje een kuis vrouwtje vindt. Hoger acht dan mij en alle andere vrouwen in dat zwembad om één enkele reden: omdat zij nooit in haar bikini tussen ons hoeren zou zitten. Andere redenen zou ik nog kunnen trekken maar deze gaat mij te ver. Fantastisch dat zijn gehoofddoekte hulpje mag werken, werkelijk fántástisch. Het gaat niet om haar, maar om hem, om wat die mannen denken vinden doen. Wat zij door hun natuurlijke overwicht – o ja, een klap van een man komt net iets harder aan dan van een vrouw, dat wil je niet eens uitproberen – bij die vrouwen voor elkaar krijgen.
Maar waar heb ik het over? Laten we een halal zwembad maken. Da’s pas rein als er überhaupt geen vrouwen mogen komen. Ook dat zal binnen de kortste keren mogelijk zijn in dit land, te beginnen in deze stad. Inshallah.
BANG?! (uitgesproken in de Stadsschouwburg Amsterdam tijdens 'Blind Date')
gepubliceerd op 20-02-2006 bij Overige
Maandagavond 18.00 na een live jongeren radio-programma.
- Ebru jij moet echt oppassen.
- Waarvoor? Waarom? Voor wie?
- Nou gewoon je moet gewoon oppassen.
- Maar zeg dan waarom je dat denkt!
- Er zijn krachten in Nederland die groter zijn dan je denkt, daar heb je geen weet van.
- Eh yeah right. Die krachten die Volkert van der Graaf en Mohammed Bouyeri hun gang hebben laten gaan. Ik heb m’n testament allang geregeld, maak je geen zorgen. Mijn erven zullen nog lang en gelukkig leven na mijn dood.
Dinsdagavond 22.30 op bezoek bij een vriendin en haar zoon.
- Ebru ik denk dat je moet oppassen.
- Hoezo? Begin jij nu ook al?
- Ja maar ik voel het! Ik voelde het ook bij Theo en ik voel het ook bij jou. Je moet oppassen.
- Maar voor wie?
- Gewoon in het algemeen.
Woensdagavond 19.30 na afloop van een live tv-debatprogramma
- Jezus Ebru dit gaat niet goed?
- Hoezo? Ik was toch netjes? Ik heb toch geen ruzie gemaakt?
- Je was hartstikke netjes, en cool ook! Maar Ebru dit kan zo niet langer! We moeten je tegen jezelf beschermen?
- Wat heb ik nou weer gedaan?
- Niet jij, de andere gasten! Binnen tien minuten gaat het in het programma niet meer om het programma maar om jou. Die gasten haten jou. Het wordt persoonlijk, ze willen je slaan!
- Ja nou én, ze doen het toch niet? Bovendien, dat weet je toch? Als je drie Marokkanen uitnodigt wordt het binnen tien minuten drie tegen één? Tja en dus?
- UMAR! Het is LIVE. Je moet ook nog naar huis! Hoe ben je hier?
- Lopend. Je denkt toch zeker niet dat ik bij een Marokkaan in een taxi stap?
Ik bang? Nee totaal niet. Ik ben niet bang. Ik geloof dat ik bang moet zijn voor Marokkanen, maar dat ben ik niet. Waarom zou ik bang moeten zijn voor Marokkanen? Ik ken één super Marokkaan en zijn broertje is ook oké. Dat is mijn maatstaf. Natuurlijk zijn er ook kut Marokkanen, maar daar ben ik al helemaal niet bang voor. Waarom zou ik?
Bang ben ik om ziek te worden. En oud. Niets menselijks is mij vreemd. Ik ben bang om op een zaterdagavond van de trap te vallen, in mijn val mijn mobiele telefoon te laten vallen en met –laten we het vooral vrolijk houden - een gebroken heupgewricht, arm en been ongelukkig terecht te komen, zo ongelukkig dat ik niet meer bij mijn telefoon kan, en twee dagen een soort van doodsscenario voor mijn ogen voorbij zie trekken voordat de postbode mij komt redden. Waarschijnlijk kijk ik teveel naar CSI.
Ik heb huis tuin en keuken angsten. Kanker, Alzheimer en hartproblemen doen het goed in mijn familie dus de kans dat ik getroffen word is meer dan waarschijnlijk. Het zij zo, het zijn geen dingen om over naar huis te schrijven. En niet echt waar men op hoopt. Ik hoor, geloof ik, bang te zijn voor de gevaren van de grote stad. Voor de criminaliteit van de grote stad. Voor de bobo’s van Nederland die ik in mijn columns niet echt een warm hart toedraag. Maar ik ben een stadsmeisje en de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik ervan overtuigd ben dat angst een geregisseerde werkelijkheid is. Waar moeten we in godsnaam bang voor zijn in Nederland? We zijn het afvoerputje van de wereld. Elke buitenlander weet dat hier met drugs en mensenhandel geld te verdienen is. Elke buitenlander weet dat de politie hier bonnen uitschrijft en de draaideur heeft uitgevonden. Elke buitenlander weet dat we in Nederland regels uitvoeren en de andere kant uitkijken in plaats van verantwoordelijkheid te nemen. Elke buitenlander weet dat als je bij een vredesmissie doden wilt laten vallen, je de Nederlanders moet sturen. Nederlandse soldaten hebben een baantje, en rennen naar huis als de lokale mannen afgevoerd worden. Ik bedoel, dat was zestig jaar geleden zo, dat is vandaag de dag nog steeds zo. Dusseh bang, waarom in hemelsnaam?
We leven een kabbelend bestaan, af en toe wordt iemand op brute wijze geliquideerd en tenzij dat een vastgoedbaron of drugscrimineel is, haalt dat drie dagen de voorpagina’s. Erg boeiend.
Maar er zijn wel degelijk personen voor wie ik bang ben. Niet om wie ze zijn, maar om wat ze zijn. Om de functie die ze uitoefenen. De strepen die ze hebben, de pet die ze dragen. De macht die ze hebben. Ik zal er een paar noemen. Ik ben bang voor minister Zalm, een minister, een vice premier, die er deze week achterkomt dat in Nederland op grote schaal geld wordt witgewassen. Ik durf te wedden dat dat voor geen van u hier in deze zaal een verrassing is, dat in Nederland geld wordt witgewassen. Maar voor een van de belangrijkste en invloedrijkste mensen van dit land komt dit als nieuws. Als een donderslag bij heldere hemel. Het lijkt me dat deze hele zaal een betere vice premier is dan de man die daar nu zijn centjes opstrijkt en sigaren wegpaft. Ik ben bang voor een man met macht, die ons nieuws brengt dat voor geen van ons nieuws is, maar voor hem blijkbaar wel. Wat verbergt deze man achter dit nieuws? Want als het echt zo zou zijn dat dit nieuws is voor hem, is het wel heel erg.
Ook ben ik bang voor Job Cohen. De man die op 17 januari jl de Amsterdamse stadsdeelvoorzitters mededeelde dat ‘er onrust in de stad is’. Ik geloofde mijn oren niet. Er is onrust in de stad? In welke stad? Amsterdam? Joh dat meen je niet? Maar wat is er dan opeens gebeurd dat Job Cohen tot die conclusie komt?? Ik bedoel, een aantal jaar geleden was een demonstratie op het Mercatorplein omdat er een criminele Marokkaan door een politiekogel om het leven was gekomen. 1500 mensen meenden dat het wijs was om hiertegen te demonstreren en na afloop van de demonstratie wat auto’s en winkelpuien aan diggelen te slaan. Toen zweeg Job Cohen, blijkbaar was er toen geen onrust in de stad.
Toen in de Amsterdamse diamantbuurt een echtpaar uit hun huis werd gepest door opgeschoten jongeren, we laten even hun oorspronkelijke nationaliteit buiten beschouwing, was er ook al geen onrust in de stad. Tja wat wil je, puberjongetjes willen nogal eens ouderen lastig vallen, dus dat die mensen hun huis uit worden gepest is part of the deal. Maar van onrust in de stad was toen geen sprake.
En laten we wel zijn: toen op 2 november 2004 Theo van Gogh op beestachtige wijze werd afgeslacht, heb ik Job Cohen niet horen verkondigen dat er onrust in de stad was. Nee, sterker nog, toen ik deze man in een met Marokkanen afgeladen Paradiso confronteerde met de vraag wat er nou zo leuk was om burgemeester te zijn in de klote stad Amsterdam antwoordde hij dat ik niet verplicht was om in Amsterdam te wonen. 900 aanwezigen gingen uit hun dak, maar van onrust was er geen sprake. Waarschijnlijk kwam dat omdat voor de gelegenheid geen alcohol werd geschonken in Paradiso. Uit respect voor tja, voor wat eigenlijk...
Terug naar het hier en nu. Gisteren, 17 februari 2006 werd ik geconfronteerd met een exponent van de Job Cohen en PvdA dictatuur. Er is geen onrust in de stad, maar een aapjes cultuur: niets zien, niets horen, niet spreken. Ik was uitgenodigd om in mijn wijk mee te praten over cultuur. Ik woon in een wijk waar u met z’n allen niet dood gevonden wilt worden Bos en Lommer, maar dat is onterecht. De kans dat je dood wordt gevonden in Oud Zuid is groter, maar goed volgens Job Cohen is er dan ook onrust in de stad. Gisteren zei ik tijdens het overleg tegen een raadslid dat ik smacht naar visionaire beleidsmakers. Dat het me niet de bedoeling lijkt dat Bos en Lommer, onderdeel van Amsterdam, onderdeel van Nederland, verandert in een armlastige pauperwijk van Istanbul.
‘Maar jij bent toch van oorsprong Turks?’ sprak het raadslid.
‘Als ik in een buitenwijk van Istanbul zou willen wonen, zou ik toch niet in Amsterdam wonen? Bovendien: jullie zijn zulke enorme sukkels. Er zijn zat wijken in Istanbul die een aanwinst voor Amsterdam zouden zijn. Ik noem een Cukurcuma, Tepebasi, Cihangir, Beyoglu, Etiler. Maar wat doen jullie? Je laat je inspireren door een fundamentalistische pauperbuurt.’
‘God als ik zoiets zeg, krijg ik te horen dat ik discrimineer.’
‘Dat is wel het állerdomste wat je kunt zeggen. Door jullie, mensen die dat soort zinnen uitspreken en na de oorlog allemaal in het verzet zaten, gaat dit land naar de klote.’
Ik heb mijn spullen gepakt en ben die vergadering uitgelopen. Voor dit soort mensen ben ik bang. Mensen die net als ik vinden dat Nederland terugglijdt naar de middeleeuwen maar die hun mond houden. Sterker nog, mensen die betaald worden om dit land en deze stad te leiden, maar die hun mond houden. Mensen die beleid financieren waardoor Nederland terugglijdt naar de middeleeuwen. Mensen die niet durven te zeggen dat het niet normaal is dat een Nederlandse groentezaak verdwijnt en een Turkse ervoor in de plaats komt. Mensen die niet durven te zeggen dat het niet normaal is om op 400m2 een Marokkaans restaurant met zeven tafels te openen. Mensen die dit wél faciliteren, omdat ze bang zijn om er iets van te zeggen. Omdat ze bang zijn te discrimineren. Voor dit soort mensen, Job Cohen voorop, ben ik BANG.
BANG in hoofdletters. Ik ben niet bang voor de Marokkaan, die mij gisteravond om half 12 op straat in Bos en Lommer naroept een kankerhoer te zijn en op tv babbels te hebben. ‘Had je wat?’ riep ik hem toe. ‘Wees een vent en leg me je probleem uit.’
Hij rende hard weg.
De geest van de wijze richt zich naar rechts, maar de geest van de dwaas naar links.
OPZIJ: Eerwraak
gepubliceerd op 02-02-2005 bij Overige
“Wordt dit weer zo’n stuk waarin vrouwenmishandeling wordt toegeschreven aan de Islam, of gaan jullie nou eens eindelijk inzien dat mannen, allochtone mannen, en misschien zelfs wel marokkaanse mannen in het bijzonder, uitblinken in vrouwenonderdrukking? Niet omdat een imam of de Koran het voorschrijft, maar omdat mannen serieus vinden dat vrouwen minderwaardig zijn, vrouwen geen eigen wil mogen hebben en vrouwen dienstbaar aan mannen horen te zijn?”
Aan het woord is Selma, 27 jaar, van marokkaanse komaf. Ze is jarenlang op de vlucht voor haar vader en broers geweest en verhuisde van het ene Blijf van mijn lijf huis naar het andere. Ze was tien toen ze naar Nederland kwam. Haar vader woonde hier al bijna 20 jaar, toen haar moeder, vier broers en twee zussen Marokko achter zich lieten in het kader van gezinshereniging. In Marokko had ze meegemaakt dat een nichtje voortdurend klappen kreeg omdat ze een zogenaamde opstandige vrouw zou zijn. Die opstandigheid hield het bezoeken van een tante in. Toen ze terugkwam eindigde haar ‘opstandigheid’ niet alleen in klappen, maar werd ze ook nog overgoten met een pan kokend water. Dat zou haar leren. Selma besloot als tienjarige dat zij haar nieuwe leven in Nederland zou aangrijpen om een ‘onafhankelijke vrouw’ te worden.
Als tienjarige lukte dat ook prima, ze ging naar de basisschool, kreeg extra taallessen en ging naar de mavo. Toen ze dertien was veranderde er veel. Omdat haar lichaam zich ontwikkelde mocht ze niet meer buiten spelen. Ze leerde dat ze zich moest schamen voor haar groeiende borsten, en dat ze zich moest bedekken. Een hoofddoek werd haar verplicht en later kwam daar ook een lange jurk bij. Haar vrouwelijke vormen moesten aan het zicht onttrokken worden.
Selma is een goedgebekte jonge vrouw, het is onvoorstelbaar dat zij zich daar zonder slag of stoot bij zou neerleggen. “Nee natuurlijk wilde ik die stomme hoofddoek helemaal niet. Maar ja, ik kreeg klappen, mijn moeder kreeg van mijn vader het verwijt dat ze haar dochter niet goed had opgevoed omdat ik niet gehoorzaamde. Mijn moeder had niets in te brengen, mijn vader was de baas. Mijn vader volgde me naar school, hij hield me in de gaten. En mijn broers vonden het normaal, die deden gewoon mee met mijn vader. En op een gegeven moment wordt je het zat, dan doe je die hoofddoek om en doe je die lange jurk aan, alles om maar weg te kunnen.”
Het is een ding om te ‘weten’ dat dit soort excessen in Nederland plaatsvinden, het is iets anders om met iemand te praten die daadwerkelijk heeft meegemaakt dat zij, alleen omdat ze een vrouw is, en geen man, mishandeld, onderdrukt en bedreigd wordt door haar eigen familieleden. Er zijn zovele jonge allochtone meiden die het zelfde overkomt, die niet vrij zijn in hun doen en laten, maar hoe ver hun beperking gaan willen we niet weten. Er zijn cijfers bekend over huiselijk geweld, en ook dat stemt droef. In 2004 waren er meer dan 56.000 meldingen van huiselijk geweld, waarbij 81% van de slachtoffers vrouwen betrof. In ruim 35% van de gevallen gaat het om lichamelijk geweld. Uit een onderzoek van het ministerie van Justitie uit 2003 blijkt dat 26% van de allochtonen ervaring heeft met huiselijk geweld, tegenover 53% van de autochtonen. Het lijkt waarschijnlijk dat er bij allochtonen sprake is van onderrapportage...
Vriendinnen had Selma niet, ze zag er raar uit, en zonderde zich daarom ook af. De minste misstap was voldoende voor de volle lading thuis. Haar vrijheid loog ze bijelkaar. Tien minuten te laat thuiskomen betekende veel geweld en intimidatie. Ze mocht naar school en naar huis, maar verder mocht ze niet naar buiten. Doelloos buitenshuis zijn, gewoon ‘even’ de stad ingaan, te lang napraten op school, waren al genoeg redenen die tot vervelende situaties thuis konden leiden. ‘Joh, ik stapte gewoon een halte eerder uit, zodat ik een stukje buiten kon lopen. Mijn vader zag dat een keer, hij volgde me immers, en ik werd thuis goed onder handen genomen. Maar dat weerhield me er niet van om het nog een keer te doen. Ik loog trouwens ook over vrije dagen. Ik ging dan toch naar school, dan kon ik tenminste weg zijn.’ Op een gegeven moment deed ze op school haar hoofddoek af, en nam ze andere kleren mee. Maar dat laatste hield ze niet lang vol, ze schaamde zich om zich buitenshuis om te moeten kleden.
Een dubbelleven, een dubbele persoonlijkheid, Selma is niet de enige allochtone vrouw. Als ik Zeynep, een hippe twintigjarige studente rechten van turkse komaf ontmoet, vraag ik haar voor de zekerheid waar haar ouders denken dat zij nu is:
“In Amsterdam met studiegenoten.”
“En dat mag?”
“Ja, ik heb gezegd dat ik voor mijn studie naar Amsterdam moest, we gaan naar het Anne Frank-huis.”
Zeynep geniet voor Turkse begrippen veel vrijheid: ze woont op kamers met haar zus, in een andere stad dan waar haar ouders wonen. Haar ouders hechten een groot belang aan haar opleiding en in dat kader mag ze letterlijk alles. Alles wat met studeren te maken heeft. Volgend jaar gaat ze zelfs op uitwisseling, ze weet nog niet of het Parijs of Barcelona gaat worden. Daar hebben haar ouders geen problemen mee. Maar zomaar een dag naar Amsterdam om met mij, een voor haar ouders onbekende persoon, af te spreken is uit den boze. Zeynep heeft daar mee leren leven. Ze vertelt niet alles. Ze vertelt haar ouders alleen die dingen die zij willen horen. Ze liegt, of gaat eigenlijk creatief met de waarheid om.
“Een tijdje terug ging ik naar mijn ouders om ze een mededeling te doen. Nou alle alarmbellen gingen af. Ik kwam thuis en mijn hele familie, vier zussen, hun echtgenoten en mijn ouders zaten op me te wachten. Of die mededeling iets met een vriendje te maken had, want dat mocht toch niet. Ik heb eerst mijn kont tegen de krib gegooid, en recalcitrant gevraagd waarom dat niet kon. Roddel en achterklep, het past niet in onze cultuur, het hoort niet, kreeg ik te horen. Mijn zwagers gingen me zelfs slaan omdat ik volgens hen te brutaal werd. Ik heb ter plekke besloten dat ik maar niet ging vertellen dat ik een Nederlands vriendje heb, en al lang geen maagd meer ben. Ik weet niet waartoe ze allemaal in staat zijn.”
Zeynep raakte in een depressie, een dubbelleven is moeilijk al woon je op kamers. Waarom geniet je als meisje van Turkse komaf niet dezelfde vrijheden als elk ander Nederlands meisje? Ze merkt op de universiteit dat allochtone vrouwen elkaar in de gaten houden, en in plaats van elkaar te steunen juist elkaar afvallen. “Ik heb een vriendin die ik vertrouw, en ik heb een geheim email adres dat niet naar mij traceerbaar is. Ja, ik ben vrij, ik studeer, maar ik lieg en bedrieg mijn ouders. En als ze erachter zouden komen dat ik een vriend heb, een Nederlander nota bene, zouden ze me ongetwijfeld verstoten.”
Hoeveel jonge allochtone meisjes een dubbelleve n leiden is onbekend. Gezien het feit dat er uit naam van de Islam vooral aan vrouwen een scala aan verboden wordt opgelegd, die hen in hun bewegingsvrijheid beperken, kan je alleen veronderstellen dat het er veel zijn. Slechts de excessen van het uitkomen van een dubbelleven zijn bekend: moord door middel van eerwraak. Een mindere vorm is verstoting door de familie.
Feitelijk is er weinig over eerwraak bekend, behalve de ‘beroemde’ gevallen? Zarife, het 18-jarige meisje dat door haar vader tijdens een vakantie werd doodgeschoten. De zaak in Veghel, waarbij een scholier namens zijn vader de vriend van zijn zus poogde te vermoorde (en en passant 5 anderen verwondde). Gul, moeder van drie kinderen, die door haar man voor het Blijf van mijn Lijf huis in Koog aan de Zaan werd neergeschoten. Slechts de topjes van de ijsberg halen het nieuws halen. Telkens nadat een zaak in het nieuws is geweest regent het telefoontjes bij de vrouwentelefoon in Hengelo en de allochtonentelefoon in Rotterdam. Het afgelopen jaar hebben meer dan 1500 allochtone vrouwen gebeld met deze instanties. De meeste onderwerpen waarover gebeld wordt zijn mishandeling en onderdrukking en de angst voor eerwraak. Eerwraak is vooral cultureel bepaald en komt met name voor in traditionele samenlevingen . Helaas niet alleen meer in Turkije, het Midden-Oosten en andere arabische, afrikaanse en aziatische landen, maar tegenwoordig ook in Nederland, waar migranten uit die landen zich tot dit middel wenden. In Engeland wordt het aantal op minimaal 12 per jaar geschat. Er wordt gesteld dat het er ook minimaal 12 in Nederland zijn, maar gezien het aantal hulptelefoontjes kan gerust verondersteld worden dat deze getallen aan de voorzichtige kant zijn.
De reden achter eerwraak is vrijwel altijd sexueel. Zodra er maar het geringste vermoeden van een relatie is, kom de familie-eer in het gedrang. Zonder uitzondering wordt de vrouw gezien als misdadiger, zij is immers de verleidster van de man en moet derhalve gedood worden. En echte pleger van de eerwraak actie , de man, wordt door de gemeenschap niet gezien als een misdadiger. Dat zijn de dochters, voor wie de verantwoordelijkheid zwaar op de schouders van vaders drukt. Dochters worden derhalve zo jong mogelijk uitgehuwelijkt. Selma was 15 toen ze met een 32 jarige man moest trouwen.
“Een marokkaanse illegaal, hij had een verblijfsvergunning nodig. Ik was het strijden zat, ben met hem getrouwd en toen wist ik het: dit niet langer. Ik heb de politie erbij gehaald, gezegd dat ik minderjarig ben, hij illegaal is, en dat wij niet volgens de nederlandse wet getrouwd zijn. Het gevolg was dat ik tien jaar lang van het ene blijf van mijn lijf huis naar het andere verhuisde omdat mijn vader en broers pogingen deden om mij te vermoorden. Het is ze niet gelukt. Ik zit op school, volg een opleiding en ben vastberaden om iets van mijn leven te maken. Weet je wat zo mooi is: ik heb het ze vergeven, ik begrijp ze eigenlijk wel. Ze denken dat wij vrouwen minderwaardig zijn, hoe ze daarbij komen weet ik niet maar die mannen houden dat met elkaar in stand. Het wordt tijd dat wij vrouwen met elkaar besluiten dat we ons niet meer laten onderdrukken. Ik heb nu een Nederlandse vriend en zie mijn familie ook weer. Het duurde even maar ze hebben de situatie geaccepteerd.”
Is Zeynep niet bang dat haar situatie net zo uit de hand loopt als bij Selma?
“Ik heb nog 2 jaar studie te gaan, en het gaat hartstikke goed. Mijn studie heeft prioriteit. Daarna moet ik een baan vinden, en mijn leven op de rit krijgen. Vermoorden zullen ze me niet, verstoten misschien. Maar waarom zouden ze dat doen als ik succesvol ben?’
De geest van de wijze richt zich naar rechts, maar de geest van de dwaas naar links.
Importbruiden
gepubliceerd op 01-01-2005 bij Overige
Willem-Alexander haalde zijn vrouw Maxima uit het buitenland, zoals zoveel allochtonen hun bruiden uit het buitenland halen. Maar de bruiden uit het Rifgebergte en Anatolie zijn toch wat minder welkom dan de dochter van Jorge Zorreguieta. Is het echter de moeite waard om ons over 7500 importhuwelijken per jaar druk te maken?
“Verliefd? Ach nee natuurlijk niet. Ik was achttien! Ik kende hem niet eens, alleen zijn familie, zijn moeder en zussen. Ik wilde wel met hem trouwen, omdat het niet goed ging met mijn familie. Mijn ouders hadden het moeilijk en ik heb negen broers en zussen. Dus het was een kleine oplossing als ik zou trouwen en het huis uit zou gaan. Naar Nederland, naar een man van 11 jaar ouder die ik niet kende. Het was beter zo. En ik was vast van plan mijn best te doen om er wat van te maken.”
Fadoua is nu 32, en een gescheiden moeder van drie kinderen: twee dochters (11 en 7) en een zoon (9). Toen ze naar Nederland kwam, bleek haar Marokkaanse prins op het witte paard niet de charmeur voor wie hij zich had voorgedaan. Ze mocht tegen de afspraken in niet naar school en moest thuisblijven. Haar taak was het huishouden, schoonmaken en boodschappen doen. Ze hoefde volgens haar man ook geen Nederlands te leren, ‘wat kost dat?’ en ‘1 kilo’ was meer dan genoeg.
Het zou verboden moeten worden, huwelijksmigratie. Jaarlijks worden er op deze manier duizenden mensen, voornamelijk vrouwen, door mislukte allochtonen in een hel verwelkomd. Mislukte allochtonen, omdat deze mannen van mening zijn dat de vrouw geschapen is enkel en alleen om hen te dienen. En een vrouw die hen wil dienen, die huissloof wil spelen en bereid is zich te laten onderdrukken en geestelijk te laten mishandelen, kunnen ze in Nederland niet vinden. Geen nood, in Marokko of Turkije kunnen ze zonder problemen een bruid vinden. The magic words zijn: ‘Nederland’, ‘trouwen’ en ‘avontuur’.
Een overdreven negatieve voorstelling van zaken? Nou nee. Hoewel 7500 importpartners in absolute getallen niet veel lijkt, is het procentueel toch vrij schockerend. 75% Van de in Nederland wonende Turken en Marokkanen haalt de huwelijkspartner uit het land van herkomst van hun ouders. Turken en Marokkanen hebben met ieder 16% het grootste aandeel in de totale Nederlandse huwelijksmigratie. Een verre derde zijn Surinamers die slechts 6% van de huwelijksmigratie voor hun rekening nemen, 5% komt voor rekening van emigranten uit de voormalige Sovjet Unie. Ander noemenswaardige percentages zijn 4% voor de VS, en 3% voor Polen en Thailand.
Op zich is het natuurlijk niet heel erg vreemd dat mensen trouwen met iemand die dezelfde culturele achtergrond heeft. Statistieken hebben uitgewezen dat de beste huwelijken tussen mensen zijn, die een gelijkende sociale en etnische achtergrond hebben en een gemeenschappelijk normen en waardenstelsel delen. Te grote verschillen tussen huwelijkspartners, leiden tot een onvermijdelijke breuk. Maar je zou denken dat er in Nederland, waar in de grote steden meer dan 60% van de jongeren allochtoon is, een ruim aanbod is van geschikte huwelijkspartners. Je zou denken dat binnen deze groep mensen elkaar vinden en met elkaar trouwen. Immers, hun achtergrond is gelijkend, de herkenning in elkaar zou groot moeten zijn.
De werkelijkheid is anders. Allochtone jongens en meisjes stellen nogal wat dubieuze eisen aan hun geliefde, al dan niet onder druk van de omgeving. Het geloof speelt een rol, het is van belang dat de huwelijkspartner moslim is. Volgens de ouders begrijpen moslims ‘onze normen en waarden’. Hoewel je daar je vraagtekens bij kunt zetten is het bijkans nog de minst dubieuze voorwaarde. De rol van de ouders moet ook niet onderschat worden, hun invloed bij de keuze voor een huwelijkspartner is groot. Wat boeiender is, is dat zowel jongens als meisjes stellen dat er in Nederland geen geschikte partners zijn. Pardon? De nieuwe Nederlander is gekleurd, veelal moslim en maakt de dienst uit in de grote steden. Desondanks zouden er geen geschikte partners zijn?
‘Ik heb in Nederland gestudeerd, maar de Turkse mannen in Nederland waren in de jaren 90 simpel en niet goed opgeleid. Mijn man komt uit Turkije en is veel geëmancipeerder dan de Turken hier, hij wil niet anders dan een zelfstandige vrouw. Ik heb altijd gewerkt en mijn man heeft dat ook altijd gestimuleerd. Hij was een man van de wereld en haalde in Turkije regelmatig de society-pagina’s van de kranten. Ik was helemaal verliefd op hem. Mijn ouders waren er in het begin erg op tegen, ik kon wel een beter partij krijgen, vonden zij. Het feit dat je in Nederland woont en gestudeerd hebt, maakt je een aantrekkelijke huwelijkspartner. Ze hadden het destijds fijner gevonden als ik met een arts of advokaat was getrouwd, in plaats van met een bedrijfskundige.’
Ayse is een Turkse Nederlandse die de dilemma’s van veel vrouwen verwoordt. Allochtone jongeren denken niet positief over elkaar. De jongens zouden macho losers zijn, die de baas willen zijn over hun vrouw en hun eigen vrijheid nastreven.
De meisjes zouden losgeslagen vernederlandste meisjes zijn, die hun zelfstandigheid nastreven en gelijkwaardigheid binnen een relatie willen. En om die zelfstandigheid en gelijkwaardigheid te waarborgen, prefereren Turkse en Marokkaanse meiden een man uit het land van herkomst van hun ouders. Zij stellen de voorwaarden aan het huwelijk, zij stellen de eisen waar hun man aan moet voldoen, zij maken het mogelijk voor een man om naar Nederland te komen.
Het is toch om te huilen, en ronduit schandalig dat er in Nederland, in de 21ste eeuwvolkstammen kerels opgroeien die nog steeds menen dat het enige recht van de vrouw het aanrecht is. Die Turkse en Marokkaanse meiden ertoe dwingen om een nieuwe Turk of Marokkaan naar Nederland te halen. Je zou denken dat er nog een alternatief is voor ongeëmancipeerde mannen van Turkse en/ of Marokkaanse afkomst: een autochtone Nederlander, een doorsnee ‘kaaskop’. Maar de familiaire druk is in deze groot, het ‘moet’ een Turk of Marokkaan zijn en dus worden de vrouwen niet verliefd op Nederlanders. Bovendien is verliefdheid een emotie, die allochtone vrouwen uitschakelen. Omdat dat hoort.
Overigens is ‘liefde’ totaal geen voorwaarde voor een huwelijk bij allochtone jongeren. Een huwelijk is pure berekendheid, omdat Turkse en Marokkaanse jongeren pas uit huis mogen als ze trouwen. Samenwonen is uit den boze. De maagdelijkheid van meisjes wordt zwaar bewaakt. Jongens zijn vrij om te gaan en staan waar ze willen. En vooral om te neuken wie ze willen. Dat zijn vooral de Nederlandse meisjes maar je zou haast denken dat het ook allochtone meisjes zijn, waar jongens uiteindelijk niet mee willen trouwen omdat die geen maagd meer zijn. Daarnaast zijn allochtone mannen verrassend helder: ze willen een vervanging van hun moeder. Een huissloof, die naar hem luistert, het huishouden doet en lekker kookt, zoals hij gewend is. En die vooral niet zeurt, en accepteert dat hij de man in huis is, en doet waar hij zin in heeft. Waren alle mannen maar zo eerlijk. Fadoua lacht: ‘Je denkt toch zeker niet dat je een Marokkaanse man zult vinden die toegeeft dat hij zijn vrouw geestelijk wil mishandelen, haar wil onderdrukken, niet wil dat ze vooruitkomt in dit leven en puur een slaaf wil? Jij denkt dat er een greintje goedheid in mannen zit? Ebru toch!’
Maar waarom bleef ze zelf dan zo lang getrouwd met haar bruut, en baarde ze drie kinderen?
‘Ik hoopte dat als ik kinderen zou hebben hij mij als een echte vrouw zou behandelen. Ik hoopte dat hij dan goed zou zijn voor mij en mijn kind, omdat ik de moeder van zijn kind ben. Toen dat na de geboorte van mijn eerste kind niet gebeurde, dacht ik dat hij zijn gedrag zou wijzigen als er nog een kind zou komen. Naïef ja. En na de geboorte van mijn derde kind was de maat vol. Mijn jongste dochter was zes maanden toen ik de echtscheiding aanvroeg. Mijn man was helemaal verbaasd, ik sprak weinig Nederlands maar mijn advokaat heeft me erg goed geholpen.’
Nu pas, nadat ze al 14 jaar in Nederland gewoond heeft, volgt ze Nederlandse taalcursussen. Het kabinet wil de huwelijksmigratie beperken door een taalcursus verplicht te stellen, als het even kan in het land van herkomst al. Daarnaast moet iedereen die zijn partner uit het buitenland wil halen, iedereen, 21 zijn, en 120% van het minimumloon verdienen. Op deze manier wil men in ieder geval voorkomen dat uitkeringsgerechtigden iemand naar Nederland halen. Klassediscriminatie wordt er geroepen. Waarom? Omdat we een voorwaarde voor een iets succesvollere startsituatie in Nederland benoemen? Omdat we mensen stimuleren een baan te hebben in plaats van een uitkering, en omdat we erop wijzen dat trouwen, samenwonen, een partner en kinderen, geld kosten?
Fadoua heeft er ook geen problemen mee: ‘De positie van vrouwen wordt zoveel sterker als de overheid een taalcursus verplicht stelt. Mannen hebben dan het recht niet meer om je thuis te houden. Pas als je de taal spreekt, kun je zelf ook iets. Mannen weten dat en willen helemaal niet dat je de taal leert. Ik denk alleen dat het onmogelijk is om dit al in het land van herkomst te leren, Marokko is een groot land, dat kun je nooit organiseren.’
En de inkomenseis? ‘Ik heb een uitkering van de sociale dienst, en mijn man moet alimentatie betalen wat hij sporadisch doet. Ik moet rondkomen met 3 kinderen van 900 euro in de maand, dat dat niet lukt kan mijn man niet zoveel schelen. Hij is opnieuw getrouwd met een jong meisje uit Marokko. De inkomenseis maakt duidelijk dat de man ook verplichtingen heeft tegenover zijn vrouw. Ze zouden zelfs een maximum aan te importeren bruiden moeten stellen.’
Dat er huwelijksproblemen aankomen, kun je als observerende buitenstaander op je klompen voelen aankomen. Er is altijd een persoon binnen het huwelijk totaal afhankelijk van de ander. Je vraagt je af of de partijen zich dat realiseren. Je vraagt je af of de partijen zich realiseren dat er niet alleen een taalachterstand is, maar ook een sociaal isolement. Immers, een ‘geliefde’ wordt weggerukt van zijn familie, vrienden en dagelijkse bezigheden. Weggerukt uit een omgeving waar ze de weg kennen, maar veel belangrijker, een bepaalde positie hebben, al dan niet als afgeleide van hun familie. Met daarbij behoren omgangsnormen. Je vraagt je af of ze zich realiseren dat die huwelijkspartner hun álles is: gesprekspartner en echtgenoot, maar vooral de navelstreng met de Nederlandse samenleving. En je vraagt je af of ze zich realiseren dat er nog grotere problemen beginnen als er kinderen komen. Welke taal wordt de kinderen het eerste geleerd? Hebben de ouders wel dezelfde ideeën over de opvoeding? Hoe ervaart het kind de thuissituatie met een ouder die meer Nederlander is, en een ouder die uit het buitenland komt?
‘Wij hebben vooral discussies over de opvoeding van de kinderen,’ zegt Ayse. ‘Ik moet nogal ’s uitleggen dat dingen hier in Nederland anders werken. Kinderen zijn indiviuen, met een eigen wil, die niet zoals in Turkije opstaan als papa thuiskomt, de krant halen en vragen hoe zijn dag was. De kinderen blijven voor de tv zitten als papa thuiskomt. Dat zorgt nog wel’ ns voor problemen.’
Is haar man eigenlijk gelukkig in Nederland? Het blijft even stil. ‘Hij vindt het hier anders dan in Turkije. Je moet niet vergeten, hij was 28 toen hij kwam, had daar zijn leven opgebouwd, had vrienden, ging veel uit. Hier gaan de winkels om zes uur dicht, en je moet twee weken van te voren een afspraak maken met vrienden. Het leven in Turkije is vrolijker, veel socialer. Mijn kinderen fleuren altijd op als ze in Turkije zijn. Turkije is zo enorm veranderd, er is zo’n vooruitgang, zelfs mijn zoontje van acht ziet het jaarlijkse verschil.’
Over scheidingen zijn geen cijfers bekend. Hoewel Ayse bekent ‘wel wat’ problemen met haar man te hebben, met name dan over de opvoeding van haar kinderen, zou ze een scheiding nooit overwegen. ‘Ik houd van mijn man, we hebben het goed samen. Ik sluit niet uit dat we ooit terugkeren naar Turkije. Ik denk dat dat beter is voor mijn kinderen ook. Maar mijn man wil pas terug naar Turkije als we daar vast kunnen houden aan de materiële levensstandaard zoals we die hier hebben.’
Fadoua is nu vijf jaar gescheiden en om haar heen ziet ze dat meer Marokkaanse vrouwen het lef hebben om te scheiden van hun man. ‘Ze willen ons dom houden, maar genoeg is genoeg. Mijn man ziet de kinderen officieel in het weekend, maar hij heeft er niet altijd zin in. Omdat hij de alimentatie ook niet altijd betaalt, werk ik bij als schoonmaakster, zwart natuurlijk.’
Je vraagt je af of ze het over zouden doen, een huwelijk met een partner uit het buitenland, of ze het hun kinderen zouden aanraden. De dames zijn het er roerend over eens: ‘Nee.’
Ayse: ‘Voor mijn generatie was het moeilijk om in Nederland een partner te vinden en de invloed van onze ouders was groot. Het moest een Turk zijn. Het kan me werkelijk niet schelen of mijn kinderen met een Turk of Nederlander trouwen, maar ik vind één ding wel heel erg belangrijk: ze moeten met een gelovige partner trouwen. Een christen of moslim maakt me niet uit, als hij of zij maar gelovig is. Het liefst iemand uit Nederland.’
Fadoua gaat nog verder: ‘Ik wil dat mijn kinderen zelfstandig zijn. Mijn dochter moet eerst haar opleiding afronden, een baan en een eigen huis hebben en eventueel een auto, en dan pas mag ze trouwen. Als ze voor zichzelf kan zorgen, kan geen man haar meer onderdrukken en is er gelijkwaardigheid. Het kan me niet schelen met wie ze trouwt, als hij maar moslim is.’
De vraag blijft staan: moeten we ons druk maken over 7500 importhuwelijken op jaarbasis? Het antwoord is natuurlijk ja. Een volmondig “JA!”. Vroeg of laat komen er in een dergelijk huwelijk problemen om de hoek kijken die anders zijn dan de standaardhuwelijksproblemen. Problemen die een belasting vormen op onze maatschappij, en discussie uitlokken over onze geaccepteerde normen en waarden. De gelijkwaardigheid van vrouwen. De zelfstandigheid van mannen en vrouwen. De opvoeding van de kinderen. Problemen op sociaal vlak. Een taalachterstand. Een opleidingsachterstand. Een uitzichtsloos carrierepad. Een niet verminderende band met het land van herkomst van wederom een ouder. Verscheurde gezinnen die na decennia nog worstelen met het eeuwige dilemma ‘waar is het beter, hier of daar?’.
De politiek heeft besloten om korte metten te maken met de door importhuwelijken geïmporteerde en gehandhaafte achterstand. Was het tot voor kort vrij probleemloos om je buitenlandse partner naar Nederland te halen, nu worden er eisen gesteld. Eisen waarvan uit politiek correcte hoek gezegd wordt dat ze er puur voor bedoeld zijn om bruiden en bruidegommen uit het Rifgebergte en de binnenlanden van Anatolie te weren. De interessantere vraag is echter waarom we uberhaupt kansloze mensen, die geen enkele toegevoegde waarde voor Nederland zullen hebben, zouden willen toelaten als er geeneens sprake is van liefde? Als er liefde in het spel zou zijn, zou de ándere optie, namelijk emigratie uit Nederland, óók overwogen worden. Maar die optie komt nicht im Frage.
De verplichting om de Nederlandse taal te leren, wordt door politieke correctelingen maar ook veel allochtonen bijkans als straf gezien. Bizar eigenlijk, dat je je zou kunnen voorstellen om in een land te leven waar je de taal niet van spreekt. Natúúrlijk moet het verplicht worden om de Nederlandse taal te leren. Maar of de Nederlandse overheid, in casu wij belastingbetalers, moeten betalen om deze taalcursus te financieren, is meer dan discutabel. Ik zie het al gebeuren dat ik naar Marokko verhuis en verwacht dat de overheid mijn cursus Arabisch betaald. Ze zien me aankomen: ‘mevrouw Umar, als u Arabisch wilt leren, zult u dat toch echt zelf moeten betalen’.
Een opmerking die ik volledig zou kunnen begrijpen. Maar hier in Nederland, stellen wij de taalcursus op niveau basisschool verplicht. En omdat we het verplicht stellen, financieren we het ook maar. Totaal bezopen. Vanaf het moment dat mensen naar Nederland komen, pakken we ze hun zelfstandigheid af. We leren ze dat de overheid er is ‘voor al uw problemen’. Maar om de mensen te dwingen de taalcursus te volgen, overweegt de politiek – het besluit is nog niet genomen- om een boete van ruim 3000 euro in te stellen als mensen de taalcursus niet volgen. Dit als stok achter de deur om mannen te verplichten hun vrouw naar school te sturen. Wij betuttelen allochtonen en behandelen ze als kleuters. En daarna verbazen we ons dat ze ons om onze vingers winden, en precies weten hoe ze hun zin gedaan krijgen. Zoals echte kinderen.
De eisen die het kabinet stelt voor huwelijksmigratie gelden ook voor autochtone Nederlanders. Ook de autochtone Nederlander moet 21 zijn, eer hij zijn australische vriend/in mag laten overkomen. Ook zij zal Nederlands moeten leren, en ook hij zal 120% van het minimum inkomen moeten verdienen. Discriminatie? Nee. Gelijke monniken, gelijke kappen. Je zou ook andersom kunnen redeneren: vind je de regels onzin, kun je natuurlijk ook zelf besluiten naar het land van je geliefde te emigreren.
Willem Alexander dreigde er tenminste nog mee. Het siert hem.
De geest van de wijze richt zich naar rechts, maar de geest van de dwaas naar links.
Dat het me niet de bedoeling lijkt dat Bos en Lommer, onderdeel van Amsterdam, onderdeel van Nederland, verandert in een armlastige pauperwijk van Istanbul.
‘Maar jij bent toch van oorsprong Turks?’ sprak het raadslid.
‘Als ik in een buitenwijk van Istanbul zou willen wonen, zou ik toch niet in Amsterdam wonen? Bovendien: jullie zijn zulke enorme sukkels. Er zijn zat wijken in Istanbul die een aanwinst voor Amsterdam zouden zijn. Ik noem een Cukurcuma, Tepebasi, Cihangir, Beyoglu, Etiler. Maar wat doen jullie? Je laat je inspireren door een fundamentalistische pauperbuurt.’
‘God als ik zoiets zeg, krijg ik te horen dat ik discrimineer.’
‘Dat is wel het állerdomste wat je kunt zeggen. Door jullie, mensen die dat soort zinnen uitspreken en na de oorlog allemaal in het verzet zaten, gaat dit land naar de klote.’
Haha ja. Ik merk dit ook op.
Wanneer een Belg zegt dat er een probleem is, worden alle menselijke emoties op hem ontladen. De Islam, marokkanen en Hitler worden er meteen betrokken zonder dat de persoon daarover zegt. Ik stel hierbij een leuke oefening voor: draag een stopwatch, zeg in de publiek iets zoals "Allochtone kriminaliteit is een probleem" en time in hoeveel seconden voorbij zullen gaan voordat de woorden marokkaan, Islam en Hitler zijn gevallen.
Wanneer ik zoiets zeg, zie ik direct een vreemde gezichtsuitdrukking bij de mensen. Alsof men een cavia de ruimte instuurt, en het beestje, die het al moeilijk had om te vatten dat het te dik is voor een hamsterwiel, helemaal niet begrijpt wat er gebeurt en met een stomverbaasde kop rondkijkt.
"Huh, maar jij bent toch zelf een allochtoon?"
Heel hun set van waardebepalende axioma's wordt omver geworpen. Het is de bedoeling dat ik zeg dat ik gediscrimineerd word en dat iedereen naatsie en rassiest is.
Maar ineens krijgen zij te horen dat "ik vind ook dat er een probleem is, en die mensen moeten zich aanpassen of die mogen vertrekken" van een allochtoon.
Sommigen ervan beginnen fanatiek respect te betonen. Anderen gaan de ontkenningsfase in, en insinueren dat ik hier geboren ben of dat een van mijn ouders Belg is. Wanneer zij te horen krijgen dat het niet zo is, weten zij niet wat te zeggen.
Staan zij daar, als bosjesmannen die nooit beschaving hebben gezien en ineens een straaljager zien voorbijvliegen.
Now watch what you say, or they'll be calling you a radical, a liberal, oh fanatical, criminal.
De Britse Aldi heeft een weigerambtenaar in de vorm van een halalmoslim, de Turken laten een Duitse Koerd vastzetten in Spanje, in Barca ontsnapt een vriend aan moslimterreur, Erdogan laat zijn laven anti-Merkel stemmen in Duitsland, islamitische kleutertjes in België maken obscene gebaren door met hun vinger langs de keel te gaan, in Marseille ramt een gek twee bushokjes, in Nederland krijgt een haatimam een gebiedsverbod en on top of it zeggen militairen op staatstelevisie NPO dat er oorlog uitbreekt.
Maar verder is er niets aan de hand. De eerste stap is dat salonfähige mensen op de NPO toegeven dat er een (burger)oorlog komt. Ze lijken wel een ‘radicaliserende haatzaaiende columnist’ maar dat hoor je niemand zeggen! De tweede is dat diezelfde salonfähige lieden op de NPO toegeven dat je islamisering kunt tegengaan. En dat het allemaal zo moeilijk niet is. Gewoon radicale moslims hun Nederlandse nationaliteit afnemen en uitzetten, islamitisch onderwijs niet financieren, het aantal moskeeën beperken, asielzoekers weigeren, ghettovorming vermijden, culturele en verbindende clubjes van Turken, Marokkanen etcetera niet als gesprekspartner accepteren en islamitische vrouwen steunen.
Niet door een PvdA-hoofddoek te benoemen tot anti-radicaliseringsambtenaar of een vinex-hoofddoek tot columnist maar juist door diegenen zonder hoofddoek in te schakelen. Omdat ze wat kúnnen, om te beginnen kunnen integreren. Zolang dit niet gebeurt, werken we mee aan islamisering in onze eigen samenleving, op onze eigen scholen, in ons eigen land.
En ja, natuurlijk zijn het heilige rechten: vrijheid van meningsuiting, godsdienstvrijheid, vrijheid van onderwijs en last but not least vrijheid om te zijn wie je bent. Man, vrouw, zwart, wit, homo of lesbo,– en alles wat er tussenin zit. Rechten die in Nederland voor iedereen gelden, Nederlander én niet-Nederlander. Verbieden van die vrijheden gebeurt alleen in achtergestelde samenlevingen, door sommigen dan ook achterlijke dan wel minderwaardige culturen genoemd. Maar als een Nederlandse blanke-blauwogige man zou blaten dat zijn vrouw de deur niet uit mag, zijn dochter van zes een hoofddoek om moet, zijn zoon toch echt niet met een man moet thuiskomen en dat andersgelovigen bestreden moeten worden, zouden we die man aangegeven voor kindermishandeling, huiselijk geweld en bedreiging van de openbare orde. Maar zodra een moslim deze nonsens uitkraamt, heet het vrijheid te zijn. Of vrijheid van geloof. En iets met cultuur. Maar vooral die ene die in hun kringen niet gerespecteerd wordt: vrijheid van meningsuiting. Ja, mannen in jurken, met baarden en hoofddeksels kunnen hun onzin vrij verkondigen. We – onze overheid – meten met twee maten waarbij wij-toleranten inleveren en zij-verbieders terrein winnen.
Kan iemand me uitleggen waarom door andermans bekrompenheid mijn vrijheid, mijn democratie en mijn rechten worden afgeschaft? Waarom hún bekrompenheid niet tot kortzichtigheid dan wel onrechtvaardigheid mijnerzijds mag leiden? Waarom ik mij onveilig mag voelen door toedoen van radicale moslims? Je zou bijna zelf aan het roer gaan staan. Of in opruiend Nederlands: achter het stuur kruipen.
Mag ik de Marokkanenjacht aan me voorbij laten gaan? De vermeende Marokkanenjacht? Die over radicalisering en vriendjespolitiek? In Amsterdam? Dat hele gebeuren van fraude door ‘de rechterhand van Van der Laan’? Die corruptie die elke Nederlander van mijlenver rook – en ruikt – maar waar de Marokkaanse soort met hoofddoek onaantastbaar voor blijkt te zijn? Mag ik alsjeblieft een week gevrijwaard worden van Marokkanen? Van oplichting? Van terreur? Van islamisering? Van Fatima fokking Elatik en haar vriendin? En man? En nog meer vrienden?
Want zoals er mensen zijn die niets voelen bij het leed van de nabestaanden van de MH17, behoor ik tot het soort mensen dat denkt ‘eindelijk’. Dat denkt ‘rot op’. Dat denkt ‘je moet nooit een hoofddoek als werknemer aannemer. Of een baard.’ Dat denkt ‘en toch vind ik het knap, niets kunnen, hoofddoek omknopen en geld toucheren dat wordt vrijgemaakt door een (PvdA) burgemeester’. Dat denkt ‘jullie zijn allemaal hetzelfde ja’. Dat denkt ‘voor jullie gelden andere normen – en die liggen zeker niet hoger dan voor anderen’.
Ik ben niet geïnteresseerd in mijn gelijk halen. In keer op keer zien, horen en lezen dat mijn oordelen, ervaring en kennis met importhollanders klopt. Ik wil gevrijwaard blijven van deze mensen. Van hun moraal. Hun onkunde. Hun dreiging. Hun fraude. Hun vriendjespolitiek. Hun leugens. Mag ik de Marokkanenjacht aan me voorbij laten gaan?
Mag ik in plaats daarvan vertellen over mijn vorderingen naar een leuk flatje in Rotterdam? Dat ik overal dezelfde mensen tegenkom tijdens de open huizen die ik bezoek: afgestudeerde buitenlanders, hipsters, Chinezen, verdwaalde ouders en lelijke investeerders? En dat mijn criterium de naambordjes in het portiek zijn? De afwezigheid van schotels? Mag ik hardop zeggen dat ik de hoofddoeken tel die ik onderweg tegenkom? En mag ik zeggen dat ik het allemaal prima vind hoor, die adoratie van de oude buurten maar als ervaringsdeskundige weet: de schotels verdwijnen, de mensen blijven – zeker als er een moskee in de buurt is. Over moskeeën gesproken: er staat een prachtig pand te koop in de stad van Fatima vriendjespolitiek Elatik. Op de Amsterdamse Herengracht, nummertje 609: bijna 900m2 met twintig kamers. Een blik op het pand en de ware kenner weet: de perfecte locatie voor een moskee. En waarom ook niet? Het zijn mensen die zweren bij grachtengordelsnobisme die mensen als Elatik en co in het zadel hijsen. Pronken met hun token-Marokkaan, vrouw bovendien. Boter bij de vis: als je de Elatik-achtigen omarmt, moet je die achterban ook omarmen. Mag ik de tip aan Elatik geven dat haar achterban die hut op de Herengracht koopt? Zodat onze NIMBY’s, onze toleranten, onze Groenlinksers, onze NPO’ers, onze grachtengordeldieren weten met wie ze in bed liggen?
Mag ik dat allemaal zeggen of moeten we het over de Marokkanenjacht hebben?
Coen heet hij. De vriendelijke man met wie Thierry Baudet me ophaalt in Amsterdam Zuid. Het is half mei, 2016 en ik logeer bij een vriendin. We gaan naar mijn huis in Amsterdam waar ik sinds mijn vertrek op 17 april niet meer geweest ben. Ik leef uit een koffer. „We gaan samen halen wat je nodig hebt”, zei Thierry meteen. Hij regelde vervoer (een Audi A5) en bescherming: Coen. Van de rit naar de Admiraal kan ik me weinig herinneren. De witte nooddeur herinnert aan de inbraak; binnen is schoongemaakt. De leuzen op de muur zijn overgeschilderd.
Mijn huis, mijn mooie huis. Ik hield van mijn huis. Mijn huis, mijn mooie huis.
Rationeel heb ik afscheid genomen, de emotie kan echter elk moment oplaaien. Ik loop door naar de kleedkamer, Thierry installeert zich achter de piano. De klanken maken me rustig. Ze doen aan vroeger denken, aan thuis. De piano wordt al tijden niet aangeraakt; hij moet gestemd worden.
Ik zoek spullen bij elkaar, Coen pakt alles uit mijn handen. Thierry zegt dat we net zo lang kunnen blijven als ik wil. Het is lief, zo lief allemaal. Ik ben labiel maar geloof niet dat ik gehuild heb. Dit was mijn huis. Dit is mijn huis. En deze twee mannen helpen mij hier zijn: wat is er in hemelsnaam gebeurd in Nederland? Als ik trouwens heel goed kijk, kan ik zien waar de leuzen hebben gestaan. Het stuk muur is net wat frisser wit. In mijn hoofd klinkt een stem dat het hele trappenhuis opnieuw gedaan moet worden; een andere stem overruled dat: je komt hier nooit meer terug om te wonen Ebru. Laat gaan.
En dan zegt vijftien maanden later een blonde blauwogige „acteur” die geeneens accentloos Nederlands kan spreken en wiens claim to fame een huwelijk met Sophie Hilbrand is, dat een bekladding van een voordeur niet zo erg is. „Het is vervelend en kost geld maar het is niet vreemd dat het gebeurt.”
„Het kost geld.” Het kost geld? Het kost geld! De prioriteit van de blonde acteur die zonder script geen andere tekst heeft dan ‘het kost geld’ is duidelijk geld. Zijn soort mensen is te dom om zelfs maar te beseffen dat ze geleid worden door de banale behoefte geld. Ik gun hem een bekladde voordeur, maar ik wens hem toe dat hij nooit maar dan ook nooit hoeft mee te maken wat Thierry Baudet heeft meegemaakt en dagelijks meemaakt. Dat hij nooit thuiskomt en ziet dat zijn safe space is aangerand. Dat hij zelf is aangerand - zijn kinderen zijn aangerand. Als zijn soort mensen zoiets overkomt, zal ik nooit zeggen dat het „vervelend” is of „geld kost”.
Nee. Ik gun hem dan Thierry, die met zijn Coen de safe space creëert terwijl hij zijn spulletjes zoekt om mee te nemen naar zijn schuiladres. Integriteit kost geen geld Waldemar. Integriteit is onbetaalbaar.
We doen lacherig over Sharon Gesthuizen en Ybeltje Berckmoes, oud-Kamerleden die een boekje opendoen over de kadarverdiscipline bij hun partijen. Over het getraineer en gekleineer van Kamerleden door fractievoorzitters. Over hoe beeldvorming en voorlichting belangrijker is dan de inhoud. Over de angstzaaierij, machtsverhoudingen en het ontbreken van respect voor ons, de kiezer.
We doen lacherig over wat door moet gaan voor het belangrijkste beroep in de samenleving: volksvertegenwoordiging. We noemen het naschoppen, het publiceren van een boek waarin Sharon vertelt over tien jaar Tweede Kamerlidmaatschap en Ybeltje over zes.
Guilty as charged: ook ik noem het naschoppen. Doe het dan terwijl je in de fractie zit. Kom ermee naar buiten, terwijl je in de fractie zit. Verander iets, terwijl je er zit. Ben je nou volksvertegenwoordiger, zit je er voor ons of zit je er voor de beeldvorming van een partij die leugens verkoopt omdat ze macht willen? Wat voor zin heeft het om hiermee te komen als je weg bent?
Geen.
Om vervolgens te concluderen dat het óók geen zin zou hebben gehad als deze dames er eerder mee waren gekomen. Ze zijn niet belangrijk. Ze zijn, zoals Ybeltje Berckmoes zegt ‘maar Kamerlid’. Denk je werkelijk dat er een (parlementair) journalist op het Binnenhof rondloopt die niet weet hoe het er in de fracties aan toegaat? Die niet weet dat de baasjes niet onderdoen voor Geert Wilders? Wilders liegt er tenminste niet over dat er maar één de baas kan zijn. (Parlementair) journalisten hebben diezelfde politici die worden afgefakkeld door Sharon en Ybeltje, nodig voor hun dagelijkse broodwinning. Voor hun status op de journalistieke ladder. Voor hun ego. Ook parlementair journalisten hebben een hypotheek. Of een ex.
Journalisten zijn hoeren. Ze geilen op macht, willen erbij horen; het zijn net politici. Het enige verschil is hun salariëring maar hey, als je het goed doet kun je misschien wel tot voorlichter van een politieke partij schoppen! Vandaar dat ze de inhoudsloze oneliners van Rutte of zelfs Zijlstra eerder neerpennen dan dat ze Ybeltje of Sharon serieus nemen. Het is niet sexy om met backbenchers te praten. Het geeft geen status om met niet lekkere wijven te praten, die niet ‘prominent’ bij de macht (Rutte, ministers of de fractievoorzitters) horen. En ben je vrouw, moet je tenminste toonbaar zijn: het gaat om het beeld, niet de inhoud. Welkom in de media.
En zo houdt de journalistiek ons politieke stelsel in stand. Zij maakt dat gekkenhuis op het Binnenhof mede mogelijk. Hoe anders kun je volhouden dat het ‘democratisch’ is om de tweede partij van Nederland van de coalitietafel te weren? Het mag niet in de krant, het mag niet op radio en tv, het mag niet gezegd laat staan verdedigd worden. Het hoort niet. Het past niet in onze werkelijkheid. Net als de inhoud van het boek van Ybeltje Berckmoes, die het niet verder schopte dan ‘maar Kamerlid’.
Heel pijnlijk, maar zo is het wel: fractiediscipline holt de betekenis van het kamerlidmaatschap uit. De schrijvers van de grondwet hadden het zeker niet zo bedoeld: "zonder last of ruggespraak" was slechts papier. En zelfs dat is inmiddels herschreven.
Heel pijnlijk, maar zo is het wel: fractiediscipline holt de betekenis van het kamerlidmaatschap uit. De schrijvers van de grondwet hadden het zeker niet zo bedoeld: "zonder last of ruggespraak" was slechts papier. En zelfs dat is inmiddels herschreven.
Ik snap dat evengoed niet, bij de PVV wordt daar steeds zo over gemekkerd maar ik merk er weinig van.
Komt ook omdat de PVV een soort club is, waar je dan 'lid' van bent. De Club Van Geert, zeg maar.
Slechts op uitnodiging mag je er aan meedoen, en je bent altijd vrij de club weer te verlaten wanneer die niet jouw kant op gaat.
Ik snap dan ook niet dat er vaak zo'n gezever is. De clubdoelstellingen zijn immers duidelijk. En samen sta je sterker.
Het is ook wel duidelijk welke figuren er niet bij de PVV passen, hetzij al in het begin, hetzij dat ze zich zo ontwikkelen.
Ik denk (weet eigenlijk wel zeker...) dat binnen andere fracties meer discipline heerst dan bij de PVV.
Bij de PVV mag iedereen in principe alles. Maar denkt men 99% hetzelfde er over als onze Grote Profeet... eeh... Geert.
En natuurlijk zijn er wel eens discussiepunten. Maar daarmee naar de media gaan? Echt niet. De media kan doodvallen.
Waarom zou je met die lui gaan lullen. Daar heb je niks aan tenzij je je eigen mening wil doordrijven en mekkergeiten.
Wanneer je het niet met de rest van de club eens bent, kan je beter je eigen club beginnen, toch?
Ik zie dus alleen maar dat bepaalde partijen er zijn voor de partij, dus voor de big bobo's, en niet voor de 'leden'.
En al helemaal niet voor het volk, immers zijn hun standpunten zo helder en standvastig als dunne stront.
Zalig zijn de onnozelen en simpelen van geest, want zij zullen er in lopen.
Pizzaman schreef:Ik zie dus alleen maar dat bepaalde partijen er zijn voor de partij, dus voor de big bobo's, en niet voor de 'leden'.
En al helemaal niet voor het volk, immers zijn hun standpunten zo helder en standvastig als dunne stront.
Als een partij de overheidsfinanciën halveert is dat een verbetering van de democratie, immers, elke (werkende) burger kan dan voor de helft van zijn aandeel in het voormalige staatsbudget geheel autonoom bepalen waar dat geld naartoe gaat. Het volk krijgt meer directe, onverdunde macht. Het maakt daarbij niet uit of een partij intern democratisch is, het gaat erom wat die partij betekent voor de democratie van de burger. Dat socialistische partijen de PVV op de dimensie democratie de maat nemen is hondsbrutaal.
Pizzaman schreef:Ik zie dus alleen maar dat bepaalde partijen er zijn voor de partij, dus voor de big bobo's, en niet voor de 'leden'.
En al helemaal niet voor het volk, immers zijn hun standpunten zo helder en standvastig als dunne stront.
Als een partij de overheidsfinanciën halveert is dat een verbetering van de democratie, immers, elke (werkende) burger kan dan voor de helft van zijn aandeel in het voormalige staatsbudget geheel autonoom bepalen waar dat geld naartoe gaat. Het volk krijgt meer directe, onverdunde macht. Het maakt daarbij niet uit of een partij intern democratisch is, het gaat erom wat die partij betekent voor de democratie van de burger. Dat socialistische partijen de PVV op de dimensie democratie de maat nemen is hondsbrutaal.
Ook dat, zie bijvoorbeeld de verplichte afdracht van het salaris bij de SP.
Waardoor bepaalde kamerleden ook nog huursubsidie krijgen... gelegaliseerd scheefwonen...
De SP is in het geheel niet democratisch als partij. Toen Marijnissen en Halsema er de scepter zwaaiden (zijn ze ooit opgehouden...)
was er een zeer streng georganiseerde partij-rangorde en ook een flink strak regime wat het overige betreft.
Bij de PVV is dat er niet, men is het op hoofdlijnen grondig eens. Zo zal er geen PVV-er bij Pauw willen aanschuiven.
Alleen degenen die zich niet langer PVV-er voelen zal je daar zien.
Moet ik er wel bij zeggen, ze doen vaak wat nuttigs met de centen bij de SP (soms ook niet...).
Maar dat doen ze bij de PVV ook, bv het onderzoek naar de kosten van de massa-immigratie.
In de Provincie doen we hier vaak zelf een duit in het zakje. Budget is er nauwelijks. Maar dat geeft niet.
We krijgen ook veel steun uit de bevolking en dat is wat mij betreft hoe het hoort.
Zo zie je ook dat de filosofie van de partij door het volk gedragen wordt.
De democratie ligt bij het volk, en moet daar blijven. Als die stemmen dat is de democratie.
Ik stem zelf altijd op Fleur Agema, of op Harm Beertema, simpelweg omdat ik die beter vindt dan Geert.
De zorg en het onderwijs vind ik van meer belang dan dat geleuter over die klote islam.
Zalig zijn de onnozelen en simpelen van geest, want zij zullen er in lopen.
Ja da's waar... Soms ben ik echt gaar... Kan je nagaan...
Ik zie in heel die Linkse Kerk geen verschil, allemaal dictatuur van dezelfde snit.
sjun schreef:Harm Beertema drukt zich uitstekend uit.
Ik ben tevens fan van Machiel de Graaf. Die kan met een strakke smoel de meest lompe dingen zeggen.
En dan kijkt ie er bij als de vermoorde onschuld, ik lach me ziek. Met beide ben ik wel eens in de kroeg geweest.
Het zijn uitermate geschikte kerels met een helder verstand, al zijn ze ook heel verschillend.
Dion Graus daar kan je ook mee lachen. Paar maanden geleden nog met zoonlief bij hem geweest.
Zoon is ook fan van zeehondjes.
Zalig zijn de onnozelen en simpelen van geest, want zij zullen er in lopen.
De geldverspilling die islam, politiek en Amsterdam heet, heeft weer toegeslagen. Wijlen burgemeester Van der Laan had een geheim hobby-projectje: de-radicalisering. Face-palm du jour. Niet dat het geheim was. Nee. Maar dat het ‘de-radicalisering’ heet. En dat terwijl er maar één de-radicaliseringstraject is dat werkt: het stoppen met massa-immigratie van moslims. Al het andere is geldverspilling, vermomd als prestigeprojectje van burgemeesters en politici die moeten scoren voor de bühne.
De-radicalisering is een cover, staat leuk naar de kiezers toe.
De-radicalisering is een projectje voor ‘adviseurs’ om ons belastinggeld te innen.
De-radicalisering is mosterd na de maaltijd.
Het grootste talent van Nederlandse politici is om problemen te bagatelliseren. Ze weten het allemaal beter. Simpele voorbeelden: het sluiten van coffeeshops leidt tot straathandel en dus overlast (nietes!), het sluiten van de wallen leidt tot prostitutie in duistere krochten en dus mishandeling van vrouwen uit het zicht (nietes!) en immigranten dienen te allen tijde vertegenwoordigd te worden door hun eigen soort, zowel in de politiek (de Ali Lazrakjes, Tara Singh Varma’s gingen de Denk Boys voor) als ook in lokale gremia door middel van culturele verenigingen die tot doel het bevorderen van de eigen cultuur en gebruiken claimen maar in werkelijkheid integratie belemmeren en wel dusdanig dat ‘de-radicaliseringstrajecten’ worden opgezet.
Het werkt niet maar je hoort de betrokken politici al ‘NIETES!’ roepen. Elke Normale Nederlander weet: als je geen vreemdelingen binnenlaat, hoef je ook geen kansloze geheime de-radicaliseringstrajecten te starten. Nederland is een immigratieland maar wat onze politici (en dode burgemeesters ook) vergeten, is dat er óók volksstammen hierheen verhuizen omdat het hier beter is. Vrijer. Gelijker. Meer gratis geld ook. Uiteraard. En politici die claimen te willen dat het hier vrij en gelijk blijft, moeten vooral niet handelen in de veronderstelling dat Nederland een dependance van Arabieren in alle soorten en maten is. Geen Normale Nederlander zit te wachten op brandhaarden in de vorm van moskeeën, in de vorm van islamitische scholing. Islamisering, alleen omdat we in Nederland vrijheid van godsdienst hebben, is een misdaad die plaatsvindt onder het oog van onze politici én wetgevers. Radicalisering vindt plaats in door de Nederlandse overheid goedgekeurde én gefinancierde scholen en gebedshuizen. Top, die godsdienstvrijheid. Maar wanneer kiest de regerend Nederlandse politicus eens voor de Normale Nederlander? Wanneer zegt een regerend Nederlandse politicus eens: ‘De wereld telt 45 islamitische landen, als je islamitisch onderwijs, sharia en moskeeën wilt, ga je toch daar lekker radicaliseren?’.
Zonder islamisering geen radicalisering, zonder radicalisering geen de-radicaliseringstrajecten. Scheelt bakken belastinggeld ook. Natuurlijk snappen politici die logica niet, maar om het in Normale Nederlanderstaal uit te leggen: moslims of anderszins immigranten hebben zich aan te passen aan Nederland. Zo moeilijk is het allemaal niet.
Hoe lang duurt het nog, eer Nederlandse politici aan de kant van Normale Nederlanders gaan staan?
Nou gefeliciteerd dan maar hè? Met je hoofddoek? Bij de politie? En je winst? Dat jullie islamietjes Nederland aan het overnemen zijn? En dit weer een mijlpaal is?
Een hart onder de riem voor alle godsdienstgekkies die hier hun islam willen uitleven, maar een verhuizing naar een islamitisch land teveel moeite vinden. Nederland islamiseren is makkelijker dan onderschikt wijfje zijn in Saoedi-Arabië of soortgelijke bananenrepubliek.
Daar heb je gelijk in, wij geven iedereen recht in Nederland, gelijke rechten. Of je nou man of vrouw ben, homo of hetero, atheïst, moslim, christen, jood of whatever: iedereen dezelfde rechten. De plichten zijn vloeibaar maar de rechten: onaantastbaar. Wees maar trots op jezelf.
Zou ik ook zijn hoor, als ik mijn agenda tot islamisering zou kunnen doordrijven. Ware het niet dat mijn agenda open en helder is: Nederland islamvrij gaat ‘m niet meer worden dankzij CDA, PvdA, VVD, SP, CU, SGP, D66, GL, en welke Haagse afkorting dan ook, maar voor de-islamiseren zal ik tot aan mijn dood strijden.
Want zoals jij het recht claimt om met je hoofddoek mee te doen aan het openbare leven, claim ik het recht om niet met jouw hoofddoek geconfronteerd te worden in het openbare leven. Als ik aangifte doe van mijn door een Mocro-achtige gejatte iPhone, doe ik dat graag bij een hoofddoekloze mevrouw - de meneer is al hoofddoekloos, jullie moslims discrimineren vrijuit - in plaats van bij een vrouw die denkt dat ze pas mag meedoen aan de samenleving als ze een poetslap op d’r hoofd heeft.
Weet je wat het is Sarah? Jij wint dit bigtime. Je wéét het.
Wij vinden dat óók jouw soort, mensen met een hersen- afwijking want anders kun je toch niet geloven dat je alleen met een hoofddoek mag meedoen aan het openbare leven, gelijke kansen verdient. Nou ja, laat ik mezelf weglaten uit deze “wij”. Ik vind dat helemaal niet. Ik vind dat als jij een kopvod op wilt hebben, je ook maar moet houden aan die andere eisen die jouw islam aan je stelt: thuiszitten, niet naar school, trouwen, onderdanig zijn, kinderen baren en al die dingen die jouw vrouw zijn definiëren volgens jouw islam. Het kan namelijk niet zo zijn, Sarah, dat je wel je hoofddoek op moet van je islam, maar voor de rest mannen gewoon een hand geeft. Dat is het cafetaria-model van de islam waar jouw soort zo trots op is maar waar het maar ‘ns mee afgelopen moet zijn. Jij je hoofddoek, wij de banen. Jij je hoofddoek, wij de opleidingen. Jij je hoofddoek, wij de openbare orde. Jij je hoofddoek, wij de vrijheid.
Maar jij wint dit Sarah. Ik haat jou en jouw soort met alles wat ik in mij heb. Maar ik weet: wij doen dit zelf. Dank je wel, mannen en vrouwen in Den Haag. Dank je wel, mannen en vrouwen op het stadhuis. Dank je wel, Nederlanders. Gefeliciteerd Sarah.
Daar heb je gelijk in, wij geven iedereen recht in Nederland, gelijke rechten.
Dat zou je denken, maar het is niet zo. Hoe meer je verdient, hoe meer je moet afdragen aan de staatskas. Het recht om je eigen salaris te besteden is omgekeerd evenredig met de hoogte daarvan. Het recht op huursubsidie vervalt boven een bepaald inkomen. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Die vrijheid zou een stuk groter kunnen zijn als de overheid zich zou concentreren op de kerntaken: politie, justitie, grensbewaking, leger, milieubescherming. Als Ebru gelijk had, hoefde ze deze column niet te schrijven.
En dan is het hoge woord eruit: Viktor Orbán, de Hongaarse minister-president, ziet islamitische asielzoekers niet als vluchtelingen, maar als veroveraars. Hij heeft geen idee hoeveel migranten van islamitische komaf, die inmiddels geworteld zijn in Europa, hem toejuichen en steunen. Mensen die ooit gevlucht zijn voor de islamitische onderdrukking die de cultuur verstikt en bepaalt hoe er geleefd dient te worden; voornamelijk niet vrij.
Mensen die hier een bestaan opgebouwd hebben en al voor 9/11 waarschuwden voor de tolerantie jegens de islam, de gebrekkige aanpak van islamitische criminelen en die tot op de dag van vandaag ageren tegen de ruimte die islamitische ‘politici’ krijgen om tweespalt te zaaien onder de Europese bevolking. We oogsten in Vlaanderen, Nederland, Duitsland, Frankrijk wat we gezaaid hebben: te veel tolerantie, te veel onverschilligheid, te veel gezinshereniging. Allemaal te veel om door de samenleving geabsorbeerd te worden. Met als gevolg dat oorspronkelijke migranten, die zelf de vrijheid opzochten, met lede ogen aanzien hoe hun nazaten dezelfde vrijheid met alle macht proberen te beknotten. Ja, het is niet alleen de oorspronkelijke westerse bevolking die niets moet hebben van islamisering of asielzoekers.
Veroveraars, geen vluchtelingen
Orbán wordt veroordeeld in Europa door zijn collega’s. Bij het lidmaatschap aan de Europese Unie horen niet alleen financiële voordelen, maar ook maatschappelijke en politiek voorwaarden. ‘Gij zult asielzoekers opnemen!’ is het credo. Hij trekt zich er niets van aan. Waarom zou hij veroveraars binnen zijn landsgrenzen moeten tolereren? Pleegt niet iedereen die dat wél doet, landverraad? Continentverraad zelfs?
Volksstammen ‘vluchtelingen’ komen immers niet naar Europa omdat ze bedreigd worden in eigen land. Van oudsher geldt dat we in Europa gratis geld uitdelen – nog steeds geloven mijn voormalige buren in Turkije dat dat gebeurt. En ze hebben gelijk: de enigen die geen gratis geld krijgen in Nederland dan wel Europa, zijn degenen die ervoor moeten werken en belasting betalen. Belasting die niet naar ouderen, onderwijs of veiligheid gaat, maar naar mensen die totaal niets hebben met onze cultuur en onze wijze van leven. Mensen die niet begrijpen dat vrouwen gelijkwaardig zijn aan mannen en niet verkracht willen worden, laat staan seks willen met elke man die ze tegenkomen. Ook dat is een hardnekkige overtuiging die tot vandaag buiten Europa standhoudt, om vervolgens in Europa te ontaarden in drama’s. Orbán zit er niet zo ver naast als hij het over islamitische veroveraars heeft.
Rest de vraag waarom onze regeringsleiders nog steeds vinden dat het om vluchtelingen gaat. Omdat het makkelijk is? Omdat het ze niet boeit? Omdat het hoort? Omdat ze niet door hebben in wat voor wereld we tegenwoordig leven? Omdat ‘wij’ overdrijven en ‘zij’ het beter weten? Omdat ze willens en wetens blind zijn voor de problemen die we al hebben met immigranten?
Knuppel in het hoenderhok
Orbán heeft de knuppel in het Europese hoenderhok gegooid. Zijn teksten zijn een verademing. Herverdeling van illegale migranten in Europa is geen oplossing; de grenzen bewaken is dat wél. Niet luisteren naar de wil van de burgers is ondemocratisch, en vreemdelingen vermomd als vluchtelingen die hierheen komen om te profiteren van onze economische welvaart zonder er ooit aan bijgedragen te hebben of aan te zullen bijdragen, zijn een bedreiging van diezelfde democratie.
Uitspraken als deze worden laatdunkend afgedaan als xenofobisch en zelfs racistisch. Maar niemand, niemand, is in staat uit te leggen waarom wij onze welvaart, maatschappij en samenleving zouden moeten delen met mensen die niets met onze cultuur, waarden, normen en zeden te maken hebben. Die hier nooit onderdeel van uitgemaakt hebben en vanaf hun komst in Europa ook duidelijk maken er geen onderdeel van uit te willen maken. En aan wie wij dus ook nul verplichting hebben om ook maar iets mee te delen. Waarom zouden we deze mensen die geen vluchtelingen zijn, moeten opnemen in ons midden?
Het antwoord is simpel: dat moeten we ook niet. Pijnlijk dat we een Viktor Orbán nodig hebben om dit onze regeringsleiders duidelijk te maken.
Ebru Umar – “De toekomst die ik voor me zie, ga ik godzijdank niet meemaken”
Door Sam van Rooy · 10 maart 2018
Sam van Rooy interviewde Ebru Umar. Over schrijven, Nederlanderschap, politiek, politici en de toekomst. Recht voor zijn raap, maar weinig hoopvol gestemd.
Ebru Umar is geboren in 1970 in Den Haag en studeerde bedrijfskunde. Ze groeide op in Rotterdam waar ze vandaag ook woont. Vanaf 2003 schreef Umar voor de website ‘De Gezonde Roker’ van Theo van Gogh (te lezen op theovangogh.nl). In 2005 publiceerde ze het persoonlijke werk ‘Geen talent voor de liefde’ waarin beschrijft ze hoe haar leven veranderde na de moord door de islam op haar mentor, vriend en coach Theo Van Gogh. Vanaf dat jaar nam ze Van Goghs column over in de gratis krant Metro, waar ze tot op vandaag wekelijks ophefmakende en via sociale media druk gedeelde stukken schrijft. Ze schreef ook de boeken ‘Burka & Blahniks: manifest van een dertiger’, ‘Turkse verleidingen’ en ‘99 gesprekken met...’. Daarnaast publiceerde ze in diverse Nederlandse kranten en schrijft ze voor Libelle. Sinds kort schrijft Umar ook columns voor ’t Pallieterke en het Nederlandse weblog GeenStijl.
In 2017 kreeg Ebru Umar de Pim Fortuynprijs, voor “haar kritische geluid, de gave van haar pen en haar verbale kwaliteiten alsmede de onverschrokkenheid waarmee zij de vrijheid verdedigt, met alle consequenties van dien ook voor haar privéleven”.
U bent vast trots op uw Pim Fortuynprijs? Heeft u Fortuyn goed gekend? Volgt u zijn gedachtegoed?
Ik ben ontzettend trots op mijn Pim Fortuynprijs, terwijl ik het tegelijkertijd afschuwelijk vind dat die prijs überhaupt bestaat. Ik had liever gezien dat die man niet vermoord was en wel zijn beloftes en ambities had kunnen waarmaken. Benieuwd waar Nederland dan gestaan zou hebben. Ik heb hem nooit ontmoet en als je zegt “volgt u zijn gedachtegoed”, dan vind ik dat een rare vraag. Dat klinkt voor mij als een soort bijbel die je elke avond voor het slapengaan leest. Dat doe ik dus niet nee. Maar als je het hebt over zijn gezonde Rotterdamse verstand, heldere formulering van problemen, schijt aan het establishment, doen wat je zegt, denken wat je zegt en niet blind zijn voor hedendaags Nederland en wat zich daarin afspeelt: jazeker.
Ebru Umar maakt gehakt van racismeroepers: “Zeik niet zo over discriminatie. Doe. Normaal!”
Foto: Ebru Umar in een vlog. Bron: Metro / YouTube.
Door Tim Engelbart 9 maart 2018
De rechtse pittige tante Ebru Umar heeft genoeg van al het gezeur over vermeende discriminatie in Nederland. In een toespraak die de Rotterdamse opinimaakster gisteravond hield in haar thuisstad pakte ze alle zeurkousen genadeloos aan.
Gisteravond organiseerden RTV Rijnmond en de Moslimkrant een heus islamdebat in Rotterdam. Natuurlijk altijd een boeiend onderwerp in verkiezingstijd, en helemaal als ook Ebru Umar wordt uitgenodigd om een toespraak te komen houden. Zeker als je je bedenkt dat die speech er bijna niet was geweest. Dat vertelt Ebru zelf, en wijst naar bepaalde personen in de organisatie die hun twijfels hadden bij de hoeveelheid controverse die de opiniemaakster oproept.
Maar toch stond ze er, en vroeg ze zich hoe het zo kan dat we anno 2018 – decennia na de aankomst van de eerste arbeidsmigranten uit Midden-Oosten – nog altijd moeten debatteren over de islam. “Waar is het misgegaan?” Aldus de retorische vraag.
Tot een echt antwoord komt het niet, maar Ebru Umar weet wel wie er in ieder geval niet geholpen hebben met het voorkomen van een probleem: PvdA, SP en GroenLinks stappen met het grootste gemak in bed met de moslimbroeders van NIDA. Een partij die – volgens de columniste – “onze vrijheden, onze waarden en onze normen met de voeten treedt.” Ebru Umar ziet er het langzame verstikken van onze vrijheid in.
En dan de uitsmijter, waarin Ebru Umar iedereen die les leest die de mond vol heeft over racisme en discriminatie. Iedereen die wat te zeuren heeft over uitsluiting en islamofobie. Iedereen die zanikt over onverdraagzaamheid en intolerantie. Ebru heeft een boodschap voor ze:
“Ik woon in een land waarin een vrouw, een op papier islamitische vrouw die niet in Nederland geboren is, voorzitter van de tweede kamer is geworden. Gekozen voorzitter. Zeik niet zo over discriminatie. Ik woon in een land waarin een man, een islamitische man, burgemeester van de allermooiste rotstad van dit land is geworden. Benoemd maar desalniettemin omarmd. Zeik niet zo over discriminatie. Ik woon in een land waarin vrijheden gelden voor nieuwkomers die ondenkbaar zijn voor de nieuwkomers in hún landen van herkomst. Daar moeten vreemdelingen zich aanpassen aan hún normaal aan hún wetten. Zeik niet zo over discriminatie. Doe. Normaal.”
Dames en heren, als het aan een aantal betrokkenen bij deze avond had gelegen, had ik hier niet voor jullie gestaan.
Ik was niet welkom.
Want tja, ik ben ik.
Te controversieel.
Te ‘gatver’.
Te weetikveelwat.
Iemand die je blijkbaar fysiek moet weren omdat het verbaal niet lukt.
Kunt u het zich voorstellen, dat je een columnist het spreken onmogelijk wilt maken?
Het gebeurt wereldwijd, in landen die we aanduiden als bananenrepublieken. In landen die over de grens met Griekenland beginnen en het veto op vrij spreken spreidt zich uit over de rest van het Midden-Oosten. In vrijwel elke dictatuur, islamitische heilstaten voorop wordt het spreken onmogelijk gemaakt, maar hier? In Nederland?
Het schijnt emancipatie te heten, uitspreken dat je mensen niet wilt horen.
Uitspreken dat mensen niet gehoord mogen worden.
Het wordt veelal geëist door mensen die de mond vol hebben over emancipatie en respect, maar van wie de eigen tolerantiegrens diep onder het nulpunt ligt.
Ik heb schijt aan die mensen.
Ik woon in Nederland.
In een vrij Nederland.
En andermans vrijheid vind ik net zo belangrijk als mijn eigen vrijheid. Maar ik heb er een duidelijk grens bij: vrouwenonderdrukking, vrouwenmishandeling, vrouwenuitsluiting emancipatie noemen, goedpraten uit mom van een religie, is géén vrijheid. Mij mijn vrijheid misgunnen, is dat ook niet.
Dames en heren, het is 8 maart 2018, internationale vrouwendag en we houden in Rotterdam een islamdebat. Als je dat 45 jaar geleden tegen de eerste gastarbeiders had gezegd, hadden ze naar hun voorhoofd gewezen. De islam? Onderwerp van debat? Doe ff normaal zeg. De islam is iets van thuis. Iets wat ze achtergelaten hebben. Iets uit de oudheid, iets wat achterhaald is. De islam is privé. Niet westers. Waarom zouden ze het überhaupt over de islam hebben? Laat staan in de toekomst?!
En toch overheerst de islam inmiddels in elke verkiezingsstrijd, beheerst het elk debat en zorgt het voor maatschappelijke spanningen. Waar is het misgegaan? Sinds wanneer heet dit emancipatie te zijn? Hoe kun je hier als moslim trots op zijn – tenzij je erop uit bent de samenleving willens en weten te ontregelen? Wat heeft dit land moslims misdaan wat in het land van herkomst van hun grootouders beter zou zijn geweest?
Maar eigenlijk moet je die vraag omdraaien: hoe kan dit land haar oorspronkelijke bevolking zo enorm in de steek laten, door de maatschappij te laten ontregelen door een handjevol criminelen en actievoerders, die zich verschuilen achter en verzamelen onder die ene noemer: islam? Hoe kan dit land al haar principes te grabbel gooien: gelijkheid van vrouwen, vrijheid van meningsuiting, vrijheid om te zijn wie je bent, omdat achterlijke aanhangers van een godsdienst – of was het een achterlijke godsdienst – dat eisen?
Hoe kan het dat onze politici niet aan onze kant van vrijheid staan, maar aan de kant van dictatuur? Hoe kan dat in Rotterdam SP PvdA en Groenlinks samengaan met een partij, die onze vrijheden, onze waarden en onze normen met de voeten treedt? Hoe kan het dat om deze avond te organiseren vier man beveiliging is ingehuurd?
Ik heb hier geen antwoord op. Mijn grootste vijand echter wel: “Democratie is als een trein. We stappen uit wanneer we aankomen op het station dat wij wensen.”
Het station waar we nu zijn aangekomen, het perron waarop ik nu sta, is het perron van het islamdebat. Een perron dat nooit aangelegd had moeten worden, een perron waarop ik nooit had willen staan maar een perron waarvan ik regelmatig aan den lijve ondervind dat ik er niet welkom ben. Als het nou alleen om mij zou gaan, zou ik nog mijn schouders erover kunnen ophalen. Maar helaas. Dankzij onze politici die moslims behandelden als special snowflakes met hun eigen special rights die voorrang hebben boven álles wat normaal is in Nederland, zijn we als Nederland onderweg naar een station waar ik en met mij vele vrouwen niet eens mogen uitstappen.
Het is vandaag 8 maart 2018. Internationale vrouwendag.
Ik woon in een land waarin een vrouw, een op papier islamitische vrouw die niet in Nederland geboren is, voorzitter van de tweede kamer is geworden. Gekozen voorzitter. Zeik niet zo over discriminatie. Ik woon in een land waarin een man, een islamitische man, burgemeester van de allermooiste rotstad van dit land is geworden. Benoemd maar desalniettemin omarmd. Zeik niet zo over discriminatie. Ik woon in een land waarin vrijheden gelden voor nieuwkomers die ondenkbaar zijn voor de nieuwkomers in hún landen van herkomst. Daar moeten vreemdelingen zich aanpassen aan hún normaal aan hún wetten. Zeik niet zo over discriminatie. Doe. Normaal.
Meer dan een halve eeuw geleden kwamen de eerste Turken naar Nederland; meer dan een halve eeuw hebben ze stemrecht in het land waar ze vandaan komen. Maar niet eerder dan zondagavond was er zo’n kakofonie, zo’n intimidatie, zo’n vreugde, zo’n ordeverstoring in Nederlandse steden over een “verkiezingsuitslag” in een land waar de nazaten van gastarbeiders niet meer dan 45 vakantiedagen per jaar doorbrengen.
Hoe heeft het kunnen gebeuren dat onze straten zijn overgenomen door lieden, die Allahu akbar en Bismillah roepen in Rotterdam, Utrecht en Amsterdam, omdat een man die al jaren fraudeert met ‘verkiezingen’, die vrijheden van pers en vrouwen aan banden legt, de absolute macht heeft verkregen in Turkije?
Hoe hebben onze politici, simpelweg aangeduid door ‘partijkartel’ maar in wezen de regeringspartijen van de afgelopen vijftig jaar, zijnde PvdA, VVD, CDA, D66, CU het voor elkaar gekregen dat onze straten bevolkt worden door lieden, die hier zijn voor de lusten als vrijheid, uitkeringen, sociale voorzieningen maar de lasten negeren?
Hoe leggen we Turken in Turkije uit, dat ze tot de dictatuur van Recep Tayyip Erdogan zijn veroordeeld door ónze burgers, dat in Duitsland en Nederland in vrijheid levende Euroturken, hún vrijheden hebben ingeperkt door een kruisje in een stemhokje 3000 kilometer van Turkije?
Hoe voorkomen we dat vreemde mogendheden de macht grijpen, niet alleen in onze Nederlandse straten, maar zelfs in ons parlement? Wanneer houden onze politici op het met goedpraten van foute in onze wetgeving, waardoor lieden als Azarkan, Kuzu en Ozturk onze samenleving vergiftigen met islamitisch fundamentalistische bagger omdat het kán?
Eigenlijk is het allemaal ónze schuld, niet van de verkapte loonslaven die zich ‘politici’ noemen en te hoge vergoedingen genieten. Wij zijn degenen die al meer dan een kwart eeuw telkens weer stemmen op VVD, PvdA, D66, CDA, CU en hun geweldige visie op ons land. De bevolkingsontwikkeling, zowel in termen van kwantiteit (aantallen vreemdelingen) als kwaliteit (integratie en onderwijs) is te danken aan ‘politici’ die zo ver van de samenleving afstaan, dat ze geen idee hebben wat zich afspeelt in onze straten. Tenzij er verkiezingen zijn – in Nederland dan wel Turkije. En desondanks wilden PvdA, GroenLinks, SP nog geen drie maanden geleden een front vormen met het islamitische NIDA – alles om Leefbaar uit het Rotterdamse stadsbestuur te houden. Want de islamitische medemens zou zich eens geschoffeerd voelen in ons vrije, liberale, alle ontplooiingsmogelijkheden gevende Nederland!
En het is ze gelukt: stadsverrader Vincent Karremans van de VVD nam de NIDA honneurs waar en zorgde voor een coalitie waarbij taferelen zoals zondag bij het Turkse consulaat, Allahu akbar roepende vijanden van vrijheid, steeds meer ruimte zullen inpikken. Ruimte, in de zin van hún definitie van vrijheid en democratie. Erdogan toont ze op 3000 kilometer afstand de weg.
Nederturken hebben Turken in Turkije beroofd van hun vrijheid en onze politici zijn minstens net zo grote vijanden van vrijheid als de fundamentalistisch islamitische medemens. Zelfs de gastarbeiders van een halve eeuw terug vragen zich af hoe het zo mis heeft kunnen gaan.
Of er iemand, echt iemand wérkelijk dacht dat de massale immigratie van mensen uit een totaal ander deel van de wereld met een totaal andere achtergrond, mensen met totaal andere ideeën en totaal andere omgangsvormen, ons ook maar iets zouden opleveren? Dat twitterde Thierry Baudet afgelopen weekend.
Die ‘iemand’ is natuurlijk snel gevonden, meestal van PvdA-huize. Maar ook andere regenten denken dat massale immigratie een groot goed is. Niet voor niets tekende VVD’er Mark Harbers namens Nederland het verdrag van Marrakesh, dat de migratie van half Afrika mogelijk maakt. Een handtekening is sneller gezet dan het ontwikkelen van visie en beleid op de toekomst. Van Nederland, voor Nederland. En Nederlanders.
En dat is precies het onderwerp waarover hoogleraar Paul Scheffer afgelopen weekend leegliep in alle kranten: het gebrek aan visie bij onze regering over de toekomst van Nederland en immigratie in het bijzonder. Over de gevolgen van zo’n handtekening onder een verdrag, de opvang van vluchtelingen en de import van migranten. Het omgaan met immigranten in Nederland. Je zou kunnen zeggen dat niemand in onze regering ooit bereid is geweest om na te denken over de gevolgen van de homeopathische verdunning van de Nederlandse bevolking. En dat het tijd wordt om nu eindelijk eens een keer wél na te denken.
Want wat moeten we met al die Afrikanen? Naast alle importbruiden en -bruidegommen? En Syriërs? Vooral de niet-Syriërs? Dat ze de Nederlandse economie komen verrijken is een inmiddels bewezen leugen; meer dan de helft van de bijstandsgerechtigden zijn niet-westerse allochtonen. Er gaan miljarden aan uitkeringen naar mensen die nooit een bijdrage hebben geleverd aan de opbouw van onze samenleving. Een groot deel van die miljarden verdwijnt dan ook nog ’ns naar de landen van herkomst van die mensen. Ons geld. En waar een beetje Nederlander eerst z’n huis moet opeten voordat ’ie z’n hand mag ophouden, heeft een beetje steuntrekkende immigrant een goede casa in het buitenland. Handhaving is niet voor niets het moeilijkste woord van de Nederlandse taal. Zolang geen Nederlander dat woord in de praktijk brengt, zal geen migrant het woord ooit leren. Laat staan begrijpen.
Dat Afrikanen willen emigreren, snapt een kind. Dat mensen in oorlogsgebieden willen emigreren, ook. Dat het niet vanzelfsprekend is om deze mensen in Nederland dan wel Europa onderdak te geven, moet nog doordringen bij zowel Europese als landelijke politici. De wereld is groter dan Europa, het is niet onze taak om de hele wereld te redden. Onze pensioen- en spaarpotten zijn bedoeld voor ons - egoïstisch maar waar, we hebben ze zelf gevuld. Wil diegene die écht wérkelijk denkt dat de massale immigratie van mensen uit een totaal ander deel van de wereld met een totaal andere achtergrond ons iets zou opleveren, opstaan en de vraag beantwoorden: wat moeten we met al die Afrikanen?
Ben ik nu de enige die nog nuchter tot zijn besef komt?
We leven op dit moment in een tijdperk dat beheerst wordt door waanzin.
Dit werpt de volgende vragen op:
• Invloed van de vieze smerige corrupte god der gelovige zieligen?
• Na ons de zondvloed?
• Bestaat er zoiets als de Tijdgeest waar niet aan getornd kan worden?
• Bestaat er ook zoiets als: 'Ik weet het niet?'
• De evolutie is op hol geslagen?
• Geloof in de krankzinnige onbetrouwbare schizofrene op een psychopaat gelijkende Jehovah, voortgekomen uit de fantasie van het joodse volk, is onze enige hoop?
De mens die denkt dat hij wat voorstelt is NIKS!
Ik weet niks met zekerheid. Ik ben gelovig atheïst en verkondig uitsluitend eigen dogma's wegens gebrek aan de vrije wil.
