de 'Rivers of Blood' speach: Enoch Powell 1968

Deze afdeling dient niet voor discussies. Het is een databasis van documenten, websites, boeken en andere bronnen teneinde sceptici te voorzien in materiaal om hun artikels op te stellen, zodat ze islam kunnen weerleggen. Plaats uw links in de juiste topic. Indien u een nieuwe topic wil inleiden, gelieve mij dat dan eerst te laten weten, we willen gelijklopende topics vermijden. Geen copy paste. Geef volledige referenties en ga na of uw bron betrouwbaar is. Indien u één van de aangehaalde bronnen wil weerleggen, vragen wij u dat te doen in de andere afdelingen van dit forum.
Plaats reactie
Mahalingam
Berichten: 52160
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

de 'Rivers of Blood' speach: Enoch Powell 1968

Bericht door Mahalingam »

Het is nu 40 jaar geleden (april 20, 1968) dat Enoch Powell een toespraak hied die veel stof deed opwaaien.
Een weergave is te vinden bij
http://www.telegraph.co.uk/opinion/main ... xml&page=1
Enoch Powell's 'Rivers of Blood' speech
Hieonder volgt de tekst zoals die is opgetekend:
The supreme function of statesmanship is to provide against preventable evils. In seeking to do so, it encounters obstacles which are deeply rooted in human nature. One is that by the very order of things such evils are not demonstrable until they have occurred: At each stage in their onset there is room for doubt and for dispute whether they be real or imaginary. By the same token, they attract little attention in comparison with current troubles, which are both indisputable and pressing: whence the besetting temptation of all politics to concern itself with the immediate present at the expense of the future.

Above all, people are disposed to mistake predicting troubles for causing troubles and even for desiring troubles: 'if only', they love to think, 'if only people wouldn't talk about it, it probably wouldn't happen'. Perhaps this habit goes back to the primitive belief that the word and the thing, the name and the object, are identical. At all events, the discussion of future grave but, with effort now, avoidable evils is the most unpopular and at the same time the most necessary occupation for the politician. Those who knowingly shirk it, deserve, and not infrequently receive, the curses of those who come after.

A week or two ago I fell into conversation with a constituent, a middle-aged, quite ordinary working man employed in one of our nationalized industries. After a sentence or two about the weather, he suddenly said: 'If I had the money to go, I wouldn't stay in this country.' I made some deprecatory reply, to the effect that even this Government wouldn't last for ever; but he took no notice, and continued: 'I have three children, all of them have been through grammar school and two of them married now, with family. I shan't be satisfied till I have seen them settled overseas. In this country in fifteen or twenty years' time the black man will have the whip hand over the white man.'

I can already hear the chorus of execration. How dare I say such a horrible thing? How dare I stir up trouble and inflame feelings by repeating such a conversation? The answer is that I do not have the right not to do so. Here is a decent, ordinary fellow Englishman, who in broad daylight in my own town says to me, his Member of Parliament, that this country will not be worth living in for his children. I simply do not have the right to shrug my shoulders and think about something else. What he is saying, thousands and hundreds of thousands are saying and thinking - not throughout Great Britain, perhaps, but in the areas that are already undergoing the total transformation to which there is no parallel in a thousand years of English history.

In fifteen or twenty years, on present trends, there will be in this country 3 1/2 million Commonwealth immigrants and their descendants. That is not my figure. That is the official figure given to Parliament by the spokesman of the Registrar General's office. There is no comparable official figure for the year 2000, but it must be in the region of 5-7 million, approximately one-tenth of the whole population, and approaching that of Greater London. Of course, it will not be evenly distributed from Margate to Aberystwyth and from Penzance to Aberdeen. Whole areas, towns and parts of towns across England will be occupied by different sections of the immigrant and immigrant-descended population.

As time goes on, the proportion of this total who are immigrant descendants, those born in England, who arrived here by exactly the same route as the rest of us, will rapidly increase. Already by 1985 the native-born would constitute the majority. It is this fact above all which creates the extreme urgency of action now, of just that kind of action which is hardest for politicians to take, action where the difficulties lie in the present but the evils to be prevented or minimized lie several parliaments ahead.

The natural and rational first question with a nation confronted by such a prospect is to ask: 'How can its dimensions be reduced?' Granted it be not wholly preventable, can it be limited, bearing in mind that numbers are of the essence: the significance and consequences of an alien element introduced into a country or population are profoundly different according to whether that element is 1 per cent or 10 per cent. The answers to the simple and rational question are equally simple and rational: by stopping or virtually stopping, further inflow, and by promoting the maximum outflow. Both answers are part of the official policy of the Conservative Party.

It almost passes belief that at this moment twenty or thirty additional immigrant children are arriving from overseas in Wolverhampton alone every week - and that means fifteen or twenty additional families of a decade or two hence. Those whom the gods wish to destroy, they first make mad. We must be mad, literally mad, as a nation to be permitting the annual inflow of some 50,000 dependants, who are for the most part the material of the future growth of the immigrant-descended population. It is like watching a nation busily engaged in heaping up its own funeral pyre. So insane are we that we actually permit unmarried persons to immigrate for the purpose of founding a family with spouses and fiancées whom they have never seen.

Let no one suppose that the flow of dependants will automatically tail off. On the contrary, even at the present admission rate of only 5,000 a year by voucher, there is sufficient for a further 325,000 dependants per annum ad infinitum, without taking into account the huge reservoir of existing relations in this country - and I am making no allowance at all for fraudulent entry. In these circumstances nothing will suffice but that the total inflow for settlement should be reduced at once to negligible proportions, and that the necessary legislative and administrative measures be taken without delay. I stress the words 'for settlement'.

This has nothing to do with the entry of Commonwealth citizens, any more than of aliens, into this country, for the purposes of study or of improving their qualifications, like (for instance) the Commonwealth doctors who, to the advantage of their own countries, have enabled our hospital service to be expanded faster than would otherwise have been possible. These are not, and never have been, immigrants.

I turn to re-emigration. If all immigration ended tomorrow, the rate of growth of the immigrant and immigrant-descended population would be substantially reduced, but the prospective size of this element in the population would still leave the basic character of the national danger unaffected. This can only be tackled while a considerable proportion of the total still comprises persons who entered this country during the last ten years or so. Hence the urgency of implementing now the second element of the Conservative Party's policy: the encouragement of re-emigration.

Nobody can make an estimate of the numbers which, with generous grants and assistance, would choose either to return to their countries of origin or to go to other countries anxious to receive the manpower and the skills they represent. Nobody knows, because no such policy has yet been attempted. I can only say that, even at present, immigrants in my own constituency from time to time come to me, asking if I can find them assistance to return home. If such a policy were adopted and pursued with the determination which the gravity of the alternative justifies, the resultant outflow could appreciably alter the prospects for the future.

It can be no part of any policy that existing family should be kept divided; but there are two directions in which families can be reunited, and if our former and present immigration laws have brought about the division of families, albeit voluntary or semi-voluntarily, we ought to be prepared to arrange for them to be reunited in their countries of origin. In short, suspension of immigration and encouragement of re-emigration hang together, logically and humanly, as two aspects of the same approach.

The third element of the Conservative Party's policy is that all who are in this country as citizens should be equal before the law and that there shall be no discrimination or difference made between them by public authority. As Mr. Heath has put it, we will have no 'first-class citizens' and 'second-class citizens'. This does not mean that the immigrant and his descendants should be elevated into a privileged or special class or that the citizen should be denied his right to discriminate in the management of his own affairs between one fellow citizen and another or that he should be subjected to inquisition as to his reasons and motives for behaving in one lawful manner rather than another.

There could be no grosser misconception of the realities than is entertained by those who vociferously demand legislation as they call it 'against discrimination', whether they be leader-writers of the same kidney and sometimes on the same newspapers which year after year in the 1930s tried to blind this country to the rising peril which confronted it, or archbishops who live in palaces, faring delicately with the bedclothes pulled right over their heads. They have got it exactly and diametrically wrong. The discrimination and the deprivation, the sense of alarm and resentment, lies not with the immigrant population but with those among whom they have come and are still coming. This is why to enact legislation of the kind before Parliament at this moment is to risk throwing a match on to the gunpowder. The kindest thing that can be said about those who propose and support it is they know not what they do.

Nothing is more misleading than comparison between the Commonwealth immigrant in Britain and the American Negro. The Negro population of the United states, which was already in existence before the United States became a nation, started literally as slaves and were later given the franchise and other rights of citizenship, to the exercise of which they have only gradually and still incompletely come. The Commonwealth immigrant came to Britain as a full citizen, to a country which knows no discrimination between one citizen and another, and he entered instantly into the possession of the rights of every citizen, from the vote to free treatment under the National Health Service. Whatever drawbacks attended the immigrants - and they were drawbacks which did not, and do not, make admission into Britain by hook or by crook appear less than desirable - arose not from the law or from public policy or from administration but from those personal circumstances and accidents which cause, and always will cause, the fortunes and experience of one man to be different for another's.

But while to the immigrant entry to this country was admission to privileges and opportunities eagerly sought, the impact upon the existing population was very different. For reasons which they could not comprehend, and in pursuance of a decision by default, on which they were never consulted, they found themselves made strangers in their own country. They found their wives unable to obtain hospital beds in childbirth, their children unable to obtain school places, their homes and neighbourhoods changed beyond recognition, their plans and prospects for the future defeated; at work they found that employers hesitated to apply to the immigrant worker the standards of discipline and competence required of the native-born worker; they began to hear, as time went by, more and more voices which told them that they were now the unwanted. On top of this, they now learn that a one-way privilege is to be established by Act of Parliament: a law, which cannot, and is not intended, to operate to protect them or redress their grievances, is to be enacted to give the stranger, the disgruntled and the agent provocateur the power to pillory them for their private actions.

In the hundreds upon hundreds of letters I received when I last spoke on this subject two or three months ago, there was one striking feature which was largely new and which I find ominous. All Members of Parliament are used to the typical anonymous correspondent; but what surprised and alarmed me was the high proportion of ordinary, decent, sensible people, writing a rational and often well-educated letter, who believed that they had to omit their address because it was dangerous to have committed themselves to paper to a Member of Parliament agreeing with the views I had expressed, and that they would risk either penalties or reprisals if they were known to have done so. The sense of being a persecuted minority which is growing among ordinary English people in the areas of the country which are affected is something that those without direct experience can hardly imagine. I am going to allow just one of those hundreds of people to speak for me. She did give her name and address, which I have detached from the letter which I am about to read. She was writing from Northumberland about something which is happening at this moment in my own constituency:

Eight years ago in a respectable street in Wolverhampton a house was sold to a Negro. Now only one white (a woman old-age pensioner) lives there. This is her story. She lost her husband and both her sons in the war. So she turned her seven-roomed house, her only asset, into a boarding house. She worked hard and did well, paid off her mortgage and began to put something by for her old age. Then the immigrants moved in. With growing fear, she saw one house after another taken over. The quiet streets became a place of noise and confusion.

Regretfully, her white tenants moved out.

The day after the last one left, she was awakened at 7 a.m. by two Negroes who wanted to use her phone to contact their employer. When she refused, as she would have refused any stranger at such an hour, she was abused and feared she would have been attacked but for the chain on her door. Immigrant families have tried to rent rooms in her house, but she always refused. Her little store of money went, and after paying her rates, she had less than £2 per week. She went to apply for a rate reduction and was seen by a young girl, who on hearing she had a seven-roomed house, suggested she should let part of it. When she said the only people she could get were Negroes, the girl said 'racial prejudice won't get you anywhere in this country'. So she went home.

The telephone is her lifeline. Her family pay the bill, and help her out as best they can. Immigrants have offered to buy her house - at a price which the prospective landlord would be able to recover from his tenants in weeks, or at most in a few months. She is becoming afraid to go out.

Windows are broken. She finds excreta pushed through her letterbox. When she goes to the shops, she is followed by children, charming, wide-grinning piccaninnies. They cannot speak English, but one word they know. 'Racialist', they chant. When the new Race Relations Bill is passed, this woman is convinced she will go to prison. And is she so wrong? I begin to wonder.

The other dangerous delusion from which those who are wilfully or otherwise blind to realities suffer, is summed up in the word 'integration'. To be integrated into a population means to become for all practical purposes indistinguishable from its other members. Now, at all times, where there are marked physical differences, especially of colour, integration is difficult though, over a period, not impossible. There are among the Commonwealth immigrants have come to live here in the last fifteen years or so, many thousands whose wish and purpose is to be integrated and whose every thought and endeavour is bent in that direction. But to imagine that such a thing enters the heads of a great and growing majority of immigrants and their descendants is a ludicrous misconception, and a dangerous one to boot.

We are on the verge of here of a change. Hitherto it has been force of circumstance and of background which has rendered the very idea of integration inaccessible to the greater part of the immigrant population - that they never conceived or intended such a thing, and that their numbers and physical concentration meant the pressures towards integration which normally bear upon any small minority did not operate. Now we are seeing the growth of positive forces acting against integration, of vested interests in the preservation and sharpening of racial and religious differences, with a view to the exercise of action domination, first over fellow immigrants and then over the rest of the population. The cloud no bigger than a man's hand, that can so rapidly overcast the sky, has been visible recently in Wolverhampton and has shown signs of spreading quickly. The words I am about to use, verbatim as they appeared in the local press on 17 February, are not mine, but those of a Labour Member of Parliament who is a Minister in the present Government.

The Sikh communities' campaign to maintain customs inappropriate in Britain is much to be regretted. Working in Britain, particularly in the public services, they should be prepared to accept the terms and conditions of their employment. To claim special communal rights (or should one say rites?) leads to a dangerous fragmentation within society. This communalism is a canker: whether practised by one colour or another it is to be strongly condemned.

All credit to John Stonehouse for having had the insight to perceive that, and the courage to say it.

For these dangerous and divisive elements the legislation proposed in the Race Relations Bill is the very pabulum they need to flourish. Here is the means of showing that the immigrant communities can organize to consolidate their members, to agitate and campaign against their fellow citizens, and to overawe and dominate the rest with the legal weapons which the ignorant and the ill-informed have provided. As I look ahead, I am filled with foreboding.

Like the Roman, I seem to see 'the River Tiber foaming with much blood'. That tragic and intractable phenomenon which we watch with horror on the other side of the Atlantic but which there is interwoven with the history and existence of the States itself, is coming upon us here by our own volition and our own neglect. Indeed, it has all but come. In numerical terms, it will be of American proportions long before the end of the century.

Only resolute and urgent action will avert it even now. Whether there will be the public will to demand and obtain that action, I do not know. All I know is that to see, and not to speak, would be the great betrayal.
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Mahalingam
Berichten: 52160
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Enoch Powell: Prophetic Fruition

Bericht door Mahalingam »

Hier een video van over hoe de woorden van Enoch later profetisch bleken.

Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Gebruikersavatar
Scarlatti
Berichten: 5268
Lid geworden op: vr mei 09, 2008 10:12 pm

Re: de 'Rivers of Blood' speach: Enoch Powell 1968

Bericht door Scarlatti »

Wat een ENORM GELIJK heeft die man gekregen en NOG wordt er NIET naar geluisterd? :question:
Islam=LEVENSBEDREIGEND

'LOQUENDI LIBERTATEM CUSTODIAMUS'
Laten wij waken over de vrijheid van het spreken... (Pim Fortuyn 1948-2002)
Mahalingam
Berichten: 52160
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Re: de 'Rivers of Blood' speach: Enoch Powell 1968

Bericht door Mahalingam »

Er zijn nog meer video's te vinden.



http://www.viddler.com/explore/bran8464/videos/10/













Er is tegenwoordig ook een T-shirt:

Afbeelding

En wat zou je van deze denken? Te koop op hetzelfde adres
https://excalibur.bnp.org.uk/acatalog/T_Shirts.html

Afbeelding
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Mahalingam
Berichten: 52160
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Re: de 'Rivers of Blood' speach: Enoch Powell 1968

Bericht door Mahalingam »

Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Mahalingam
Berichten: 52160
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Re: de 'Rivers of Blood' speach: Enoch Powell 1968

Bericht door Mahalingam »

Enoch Powell gaat de laatste tijd weer over de tong. Zeker sinds de recente 'troubles' in de UK.
http://www.brusselsjournal.com/node/4818
The Vilification Of Enoch Powell Sean Gabb on Sat, 2011-08-27

A couple of weeks ago, the historian David Starkey made a comment [video] on the riots. Starkey denounced the "particular sort of violent, destructive, nihilistic, gangster culture [that] has become the fashion", and he concluded that "the whites have become black". He has been widely denounced for what he said, not least because he referred approvingly to Enoch Powell.
Spoiler! :
Professor Starkey is able to defend himself. What concerns me and the Libertarian Alliance is how our increasingly totalitarian ruling class regards Enoch Powell as some kind of Emmanuel Goldstein, the people's enemy number one in George Orwell's Nineteen Eighty-Four. Even if nothing controversial in itself is said, to speak of him without visible and ritualistic loathing will bring you under suspicion of thought crime.

We therefore say this with regard to Enoch Powell. He was a classical scholar of great brilliance and distinction. His Lexicon to Herodotus (1938) is one of the most valuable works ever produced on the ancient historian. As well as in Latin and Greek, he was fluent in every main European language, and in Welsh. He was also at least competent in several ancient and modern oriental languages. In addition, he wrote a fine biography of Joseph Chamberlain, and was an expert on the mediaeval House of Lords.

During his long political career, he was notable for his defence of the British Constitution and of the traditional liberties that it embodied. He was an anti-socialist and an anti-corporatist. He resigned from one Conservative Government that was soft on spending and inflation. He helped bring down another that was a national disaster. He played an important part in stopping further "reforms" to the House of Lords until the year of his death.

He opposed British membership of what became the European Union, and he regarded the American alliance as barely less undesirable. He opposed the Cold War and the First Gulf War. He believed in a United Kingdom of Great Britain and Norther Ireland. He was easily the best political speaker of his age.

The public reason for why he is so hated by our modern ruling class is that he opposed mass-immigration and multiculturalism. Since the legitimizing ideology of this ruling class is based on the claim that “diversity” is strength, and the threat of utter destruction for anyone who disagrees, his opposition might be sufficient reason for his being hated. Even so, much of the hatred rests on the envy of men and women who are themselves uneducated and illiterate and dishonourable and sordid and incompetent. Enoch Powell is hated in part because he dissented from the established view on immigration, but also because he was a shining example of what a statesman ought to be – and of what a statesman often approached to in this country before the present clique took over.

I am proud to say that the Libertarian Alliance frequently invited him to speak at its meetings in the 1980s and 1990s, and that we published several articles by him. Of particular importance among these articles is the attack that he made in 1984 on the Drug Trafficking Offences Bill and the principle that it brought into English law of asset forfeiture without conviction. (See Hon. J. Enoch Powell, The Drug Trafficking Act versus Natural Justice, The Libertarian Alliance, 1987, ISBN: 0948317 97 3).

I did recently make Enoch Powell the directing genius of my Churchill Memorandum, which is an alternative history novel set in a world of 1959 where the Second World War had not happened. I feel honoured to have met him and heard him speak, and to possess signed copies of his books. And I rejoice in directing an organisation with which, however slightly, he was connected. A hundred years from now, no one will remember the corrupt nonentities who are now using Enoch Powell as a stick for beating David Starkey. Equally, a hundred years from now, men will still be reading Enoch Powell for pleasure and instruction.
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Gebruikersavatar
King George
Berichten: 24957
Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm

Re: de 'Rivers of Blood' speach: Enoch Powell 1968

Bericht door King George »

“Rivieren van bloed”

E.J. BRON - 17 AUGUSTUS 2011

Zijn waarschuwing werd in de wind geslagen: op 20 april 1968 eiste de Engelse afgevaardigde Enoch Powell dringend een stop op de massa-immigratie naar Groot-Brittannië. De actuele onlusten bevestigen de angsten van de in 1998 overleden politicus. Hieronder zijn integrale rede.

Afbeelding

“De belangrijkste functie van goed staatsmanschap bestaat erin, om vermijdbaar kwaad te voorkomen. Bij deze inspanning stuit zij op hindernissen, die diep in de menselijke natuur wortelen. Enerzijds zit dat in de orde der dingen, dat zulk kwaad niet bewijsbaar is, voordat het aan het licht komt: in iedere fase van zijn ontwikkeling blijft er speelruimte voor twijfel en twist of hij echt zou zijn of ingebeeld.
Tegelijkertijd baart het weinig opzien in vergelijking met huidige problemen, die zowel onbetwistbaar als dringend zijn: daarom de voortdurende verleiding in de politiek om zich ten koste van de toekomst met het onmiddellijke heden bezig te houden. Mensen neigen vooral naar de verkeerde opvatting, dat diegene, die trammelant voorspelt, deze veroorzaken of er zelfs naar verlangen zou. “Als de mensen er maar niet over zouden praten”, denken ze graag, “dan zou het waarschijnlijk niet gebeuren.”
Wellicht is deze gewoonte terug te voeren op het primitieve geloof, dat het woord en het ding, de naam en het voorwerp identiek zouden zijn. Hoe het ook zij, het zich bezighouden met toekomstig zwaarwegend, maar door direct handelen nog af te wenden kwaad, is de meest impopulaire en tegelijkertijd de meest noodzakelijke taak van een politicus. Diegenen, die zich hier met open ogen voor drukken, verdienen de vloeken van diegenen, die na hen komen – en vaak genoeg krijgen ze die dan ook.

Geen regering blijft eeuwig aan de macht

Een of twee weken geleden raakte ik met iemand uit mijn kieskring in gesprek, een hele gewone arbeider van middelbare leeftijd, die werkt in een van onze genationaliseerde fabrieken. Na een tot twee zinnen over het weer, zei hij plotseling: “Als ik het geld zou hebben om te vertrekken, zou ik niet in dit land blijven.”
Ik maakte een of andere afkeurende opmerking van waarom, want ook deze regering zou niet eeuwig aan de macht blijven; hier schonk hij echter geen aandacht aan en vervolgde: “Ik heb drie kinderen, ze hebben allemaal gymnasium gedaan, twee van hen zijn nu getrouwd en hebben een gezin. Ik zal pas tevreden zijn als ik ervoor heb gezorgd, dat zij zich allemaal in de overzeese gebieden vestigen. Hier zal over 15 tot 20 jaar de zwarte man met de zweep boven de blanke zwaaien.”
Ik hoor het koor van afschuw al. Hoe durf ik zoiets vreselijks uit te spreken? Hoe durf ik onrust te stoken en de gemoederen te verhitten door te vertellen van zo´n gesprek? Het antwoord luidt, dat ik niet het recht heb om dit niet te doen. Een fatsoenlijke, normale landgenoot zegt op klaarlichte dag in mijn eigen stad tegen mij, zijn afgevaardigde in het Lagerhuis, dat zijn land geen levenswaardig bestaan meer aan zijn kinderen kan bieden.

Immigranten zullen complete steden bezetten

Ik heb gewoon niet het recht om de schouders op te halen en aan iets anders te denken. Duizenden en honderdduizenden denken hetzelfde als hij, wellicht niet overal in Groot-Brittannië, maar toch in die gebieden, waarin al een volledige verandering is ingezet, die in duizend jaar Engelse historie haar gelijke niet kent.
Als de huidige trend aanhoudt, zullen er over 15 tot 20 jaar 3,5 miljoen immigranten uit de Commonwealth en hun nakomelingen in dit land wonen. Dit cijfer komt niet van mijzelf. Het is het officiële cijfer, dat de woordvoerder van het Registrar General (hoogste bestuursambtenaren) bekendmaakte aan het parlement.
Voor het jaar 2000 bestaat er geen vergelijkbaar officieel cijfer, maar het moet bij 5 tot 7 miljoen liggen, ongeveer een tiende deel van de totale bevolking en bijna zo hoog als het grote stedelijke gebied van Londen. Natuurlijk zullen ze zichzelf niet gelijkmatig tussen Margate en Aberystwyth en tussen Penzance en Aberdeen verdelen. Immigranten en hun nakomelingen zullen verstrooid over Engeland complete streken, steden en stadsdelen bezet hebben.

Het aantal immigranten zal snel toenemen

In de loop der tijd zal het aandeel van de nakomelingen van de immigranten in dit totale aantal, de in Engeland geborenen, die hier op dezelfde manier naartoe kwamen als wij overigen, snel stijgen. Al in 1985 zouden de hier geborenen een meerderheid vormen. Het is deze omstandigheid, die een onmiddellijk ingrijpen dringend noodzakelijk maakt, en wel een ingrijpen, dat voor politici het moeilijkst is uit te voeren, omdat er in het heden namelijk moeilijkheden bestaan, terwijl het kwaad, dat verhinderd of geminimaliseerd dient te worden, meerdere parlementsperiodes in de toekomst ligt.
De natuurlijke en verstandige vraag van een natie, die zulke vooruitzichten te wachten staat, luidt: “”Hoe is hun aantal te reduceren?” Dit kan beperkt worden, toegegeven, niet helemaal te vermijden, wanneer men bedenkt, dat cijfers uitermate belangrijk zijn: de betekenis en de gevolgen van de invoering van een vreemd element in een land of bevolking verschillen fundamenteel, afhankelijk van het feit of dit element 1% of 10% uitmaakt.
De antwoorden op deze eenvoudige, verstandige vraag zijn net zo eenvoudig en verstandig: door een verdere toestroom ter stoppen, of zo goed als te stoppen en een maximale afvloeiing te eisen. Beide antwoorden zijn deel van de officiële politiek van de Conservatieve Partij.

Onze natie bouwt haar eigen brandstapel

Het is nauwelijks te geloven, dat er op dit moment alleen al in Wolverhampton twintig tot dertig extra immigrantenkinderen van overzee aankomen – en dat betekent 15 tot 20 nieuwe gezinnen in een of twee decennia. Zij die de goden willen verstoren, maken hen eerst krankzinnig. We moeten als natie krankzinnig zijn, letterlijk krankzinnig, om de jaarlijkse toestroom van ongeveer 50.000 familieleden toe te staan, die grotendeels de basis voor de toekomstige groei van de van immigranten afstammende bevolking. ? Het is net, alsof men naar een natie zou kijken, die ijverig haar eigen brandstapel aan het bouwen is.
Wij zijn zo krankzinnig, dat wij het aan ongetrouwde mensen daadwerkelijk toestaan om te immigreren, om met echtgenoten of verloofdes, die zij nog nooit gezien hebben, een gezin te stichten. Niemand zou moeten aannemen, dat de komst van afhankelijke mensen automatisch zal afnemen. Integendeel, zelfs het huidige quotum voor binnenlaten van 5000 per jaar, volstaat voor nog eens 25.000 per jaar ad infinitum, zonder het enorme reservoir van al bestaande relaties in dit land mee te tellen – het binnenreizen op bedrieglijke wijze reken ik überhaupt niet eens mee. Onder deze omstandigheden rest alleen om de totale toestroom met het doel zich hier duurzaam te vestigen onmiddellijk tot kleine proporties terug te brengen en de noodzakelijke wettelijke en administratieve maatregelen moeten direct worden genomen.
Ik kom nu bij remigratie. Wanneer de totale immigratie morgen zou eindigen, zou het groeicijfer van de immigrantenbevolking en van de van immigranten afstammende bevolking aanzienlijk verminderen, maar het fundamentele wezen van het nationale gevaar zou op grond van de in de toekomst te verwachten grootte van dit bevolkingselement blijven bestaan.

Immigranten aansporen terug te keren

Hiermee kan alleen worden begonnen, zolang mensen, die bijvoorbeeld binnen de laatste tien jaar binnenkwamen, een aanzienlijk aandeel uitmaken. Des te dringender is het om nu het tweede element van de conservatieve politiek om te zetten: het aansporen tot remigratie. Niemand kan inschatten hoeveel er met royale ondersteuning voor zullen beslissen om terug te keren naar hun landen van herkomst of naar andere landen te gaan, waar hun arbeidskracht en vaardigheden nodig zijn.
Niemand weet het, omdat er tot nu toe geen enkele poging tot zo´n politiek werd gedaan. Ik kan alleen maar zeggen, dat er zelfs op dit moment af en toe immigranten uit mijn eigen kieskring naar me toe komen en mij vragen hen te ondersteunen bij hun terugkeer. Als zo´n politiek ingevoerd zou worden en met vastberadenheid zou worden uitgevoerd die het dreigende alternatief rechtvaardigt, zou de daaruit resulterende afvloeiing de toekomstige perspectieven merkbaar veranderen.
Het derde element van de politiek van de Conservatieve Partij is, dat allen, die als staatsburgers in dit land wonen voor de wet gelijk moeten zijn en er tussen hen geen discriminatie of differentiatie door staatsautoriteiten mag bestaan. Zoals Edward Heath heeft gezegd, zal er geen “staatsburger eerste klasse” en “staatsburger tweedeklasse” bestaan.
Dat betekent niet, dat de immigrant of zijn nakomelingen in een geprivilegieerde of bijzondere klasse wordt verheven of omdat de burger het recht wordt ontzegd om in het regelen van zijn eigen zaken tussen de ene en de andere burger te discrimineren of dat hij gedwongen zal worden m.b.t. zijn redenen en motieven op de ene of op de andere manier gevolg te geven aan de wet.

De autochtonen worden gediscrimineerd

Groter zouden de realiteiten niet verkeerd kunnen worden begrepen, dan door diegenen, die luidkeels wetten “tegen discriminatie” eisen, zoals zij het noemen, alsof ze redacteuren van het zelfde type en vaak van dezelfde kranten zouden zijn, die in de jaren-30 dit land jarenlang blind probeerden te maken voor het toenemende gevaar dat het bedreigde, of aartsbisschoppen, die in paleizen wonen en met de dekens over hun hoofden getrokken uitstekend gedijen. Ze hebben volledig en diametraal ongelijk.
De discriminatie en benadeling, het gevoel van zorg en boosheid heerst niet bij de immigrantenbevolking, maar bij diegenen, in wiens midden zij gekomen zijn en nog steeds komen. Met het aannemen van zo’n wetgeving op het huidige tijdstip riskeert het parlement daarom de lont in het kruitvat te steken. Het meest vriendelijke, wat er over diegenen valt te zeggen die dit voorstellen en ondersteunen, is, dat zij niet weten wat ze doen.

Niets is meer misleidend dan de vergelijking tussen de Commonwealth-immigrant en de Amerikaanse neger. De negerbevolking van de Verenigde Staten, die al bestond voordat de Verenigde Staten een natie werden, begon in de waarste zin van het woord als slaven, om later het kiesrecht en andere burgerrechten te verkrijgen. De uitoefening daarvan hebben ze slechts langzaam en tot op de dag van vandaag niet volledig bereikt.
De Commonwealth-immigrant kwam in het bezit van het volledige staatsburgerschap naar Groot-Brittannië, in een land, dat geen discriminatie tussen de ene en de andere burger kende, en hem werden onmiddellijk alle rechten van iedere staatsburger toegestaan, van het stemrecht tot aan de gratis geneeskundige behandeling door de National Health Service. Eventuele nadelen, die er voor de immigrant ontstonden, kwamen niet voort uit de wet of uit de politiek van de staat of uit de bestuursmaatregelen, maar uit die persoonlijke omstandigheden en toevalligheden, die ervoor zorgen en er altijd voor zullen zorgen, dat het lot en de ervaring van een mens verschillen van die van een ander mens.
Terwijl echter voor de immigrant de opname in dit land de toelating tot de vurig verlangde privileges en mogelijkheden betekende, was het effect op de bestaande bevolking een hele andere. Om redenen, die zij niet kon begrijpen, en als gevolg van een verzuimde beslissing, waarnaar zij nooit gevraagd werd, vond zij zichzelf als vreemdeling in haar eigen land terug.

Steeds meer privileges voor de vreemdelingen

De mensen stelden vast, dat er voor hun vrouwen geen kraambedden, voor hun kinderen op school geen plaatsen vrij waren, dat hun huizen en buurten onherkenbaar veranderden, dat hun toekomstplannen en –vooruitzichten werden vernietigd; op het werk stelden ze vast, dat werkgevers aarzelden om op de immigranten dezelfde maatstaven van discipline en ijver toe te passen die van de autochtone arbeiders werden verwacht; in het verloop van de tijd kregen ze steeds meer stemmen te horen, die tegen hen zeiden, dat zij nu de ongewensten waren.
Nu krijgen ze te horen, dat er een eenzijdig privilege door het parlement zal worden aangenomen; er zal een wet worden aangenomen, die er noch toe dient noch ervoor bedoeld is hen te beschermen of hen gelijk te geven, om de ontevredenen en de agent provocateur de macht te geven hen voor hun privéhandelingen aan de schandpaal te nagelen.
In de honderden en nog eens honderden brieven die ik kreeg, toen ik mij twee, drie maanden geleden het laatst uitliet over dit thema, kwam er een kenmerk naar voren, dat in hoge mate nieuw was en dat mij slechte zaken deed vermoeden. Alle afgevaardigden zijn gewend aan de typische anonieme briefschrijvers; wat mij echter verraste en alarmeerde, was het grote aandeel eenvoudige, fatsoenlijke, verstandige mensen, die verstandige en vaak hoogontwikkelde brieven schreven en dachten hun adres weg te moeten laten, omdat zij het als gevaarlijk beschouwden om zich in schriftelijke vorm tot een parlementsafgevaardigde te richten en instemming met zijn uitlatingen te tonen, die ik had gedaan, en bang waren voor straf of sancties indien bekend werd dat zij dit gedaan zouden hebben. Het gevoel om een vervolgde minderheid te zijn, dat onder de eenvoudige Engelsen in de betreffende delen van het land toeneemt, kunnen diegenen, die het niet uit eigen ervaring kennen, zich nauwelijks voorstellen. Ik zal nu een van deze honderden mensen voor mij laten spreken:

Alleen onder zwarten

“Acht jaar geleden werd in een straat in Wolverhampton, die als goede woonomgeving bekend stond, een huis aan een neger verkocht. Nu woont daar alleen nog een enkele blanke (een pensioengerechtigde vrouw). Dit is haar verhaal. Ze verloor haar man en haar beide zonen in de oorlog. Daarom veranderde ze haar huis met zeven kamers, haar enige bezit, in een pension. Ze werkte hard en verdiende goed, betaalde haar hypotheek af en begon te sparen voor haar oude dag. Toen kwamen de immigranten. Met toenemende angst zag ze hoe het ene huis na het andere werd overgenomen. De eens zo rustige straat werd een plaats van lawaai en chaos. Jammer genoeg verhuisden haar blanke huurders.
Op de dag, nadat de laatste was vertrokken, werd ze om zeven uur ´s morgens door twee negers uit bed gebeld, die haar telefoon wilden gebruiken om hun baas te bellen. Toen ze dit weigerde, zoals ze bij iedere vreemdeling op dit vroege uur gedaan zou hebben, werd ze uitgescholden en was bang dat ze zou zijn aangevallen als ze geen ketting op de deur gehad zou hebben. Immigrantenfamilies hebben geprobeerd kamers in haar huis te huren, maar dit heeft ze altijd geweigerd.
Haar kleine hoeveelheid spaargeld was opgebruikt en als ze de bijkomende kosten had betaald, had ze nog minder dan twee pond per week over. Ze deed haar best om korting te krijgen en had een afspraak met een jong meisje, dat voorstelde dat ze een deel van haar huis zou moeten gaan verhuren. Toen ze zei, dat ze alleen negers zou kunnen krijgen, zei het meisje: “Met racistische vooroordelen zult u in dit land niet ver komen.” Dus ging ze naar huis.
De telefoon is haar reddingslijn. Haar familie betaalt de rekening en steunt haar zo goed ze kan. Immigranten hebben aangeboden haar huis te kopen – voor een prijs, die de toekomstige verhuurder binnen enkele weken of hoogstens enkele maanden van zijn huurders terugverdiend zou hebben. Langzamerhand wordt ze bang om het huis uit te gaan. De ramen zijn ingegooid. In haar brievenbus vindt ze drollen. Als ze boodschappen gaat doen, lopen er constant kinderen achter haar aan. Charmante, breed grijnzende negertjes. Ze spreken geen Engels, maar één woord kennen ze. ´Racist´, scanderen ze. Wanneer deze nieuwe wet over de rassenverhoudingen wordt aangenomen, is de vrouw ervan overtuigd, dat ze in de gevangenis terechtkomt. En heeft ze ongelijk? Daar ben ik niet meer zo zeker van.”

Waanidee integratie

Het andere gevaarlijke waanidee, waaraan diegenen lijden, die moedwillig of op andere wijze blind zijn tegenover de realiteiten, kan worden samengevat in het woord “integratie”. Je in een bevolking integreren betekent, praktisch niet zijn te onderscheiden van haar overige burgers. Nu is, als er duidelijke lichamelijke verschillen, vooral wat betreft huidskleur, bestaan, integratie altijd moeilijk. Echter op den duur niet onmogelijk.
Onder de Commonwealth-immigranten, die hier de afgelopen vijftien jaar naartoe zijn gekomen om hier te leven, bevinden zich vele duizenden, die de wens en de bedoeling hebben om geïntegreerd te worden en van wie de ideeën en inspanningen altijd in die richting gaan. Om je echter te verbeelden, dat een grote en groeiende meerderheid van de migranten en hun nakomelingen hetzelfde van plan zijn, is een absurde dwaalleer en nog een gevaarlijke bovendien.
We staan hier voor een verandering. Tot nu toe heeft de kracht van de omstandigheden en de herkomst alleen al de gedachte aan integratie voor de meerderheid van de immigranten ontoegankelijk gemaakt – dat ze nooit aan zoiets gedacht of dit bedoeld hebben, en dat hun aantal en hun lichamelijke concentratie betekende, dat de integratiedruk, waarmee normaalgesproken iedere kleine minderheid mee te maken heeft, niet functioneerde.

Etnische afgrenzing een kankergezwel

Nu beleven we de toename van krachten, die de integratie actief tegenwerken, uit eigenbelang tot het behoud van en de verscherping van racistische en religieuze verschillen met als doel de uitoefening van de werkelijke dominantie, eerst over andere immigranten en daarna over de rest van de bevolking. De wolk, die niet groter is dan de hand van een man en de hemel toch zo snel kan bedekken, is onlangs in Wolverhampton te zien geweest, en de signalen duiden erop, dat hij zich snel zal uitbreiden.
De zinnen, die ik dadelijk zal uitspreken, die op 17 februari letterlijk zo in de lokale pers stonden afgedrukt, zijn niet van mij afkomstig, maar van een Labourafgevaardigde, die in de huidige regering een ministerspost bekleedt:
“De campagne van de Sikh-gemeenschap om gebruiken te behouden, die in Groot-Brittannië ongepast zijn, moet ernstig worden betreurd. Wanneer u in Groot-Brittannië werkt, vooral in de openbare sector, zou u bereid moeten zijn om de voorwaarden van uw arbeidscontract te accepteren.
Om als gemeenschap speciale rechten (of zou u zeggen speciale riten?) te eisen, leidt tot een gevaarlijke versplintering van de samenleving. Deze etnische afgrenzing is een kankergezwel; door welke huidskleur deze ook wordt gepraktiseerd, zij dient heftig te worden veroordeeld.” John Stonehouse komt alle erkenning toe voor het inzicht dit te hebben waargenomen en de moed het gezegd te hebben.

Een duistere toekomst

Voor deze gevaarlijke en splijtende elementen biedt het wetsontwerp over de rassenverhoudingen (Race Relations Bill) precies de voedingsbodem die ze nodig hebben om te gedijen. Hier is het middel om te laten zien, dat de immigrantengemeenschappen hun leden organiseren en consolideren, tegen hun medeburgers agiteren en partij kiezen en de rest met de wapens van de wet kunnen overwinnen en domineren, die de onwetenden en slecht geïnformeerden hebben klaargelegd.
Als ik naar de toekomst kijk, besluipt me een voorgevoel; net zoals de Romeinen lijk ik “de rivier de Tiber met veel bloed te zien schuimen.” Dat tragische en hopeloze fenomeen, dat wij met angst en beven aan de andere kant van de Atlantische Oceaan zien, dat daar echter met de historie en het bestaan van de VS zelf verweven is, komt hier over ons door onze eigen wil en onze eigen achteloosheid. In werkelijkheid is het bijna al zover. Getalsmatig zal het lang voor het einde van de eeuw Amerikaanse proporties hebben aangenomen. Alleen vastberaden en direct ingrijpen kan het ook nu nog afwenden. Of de wil aanwezig zal zijn om dit handelen te eisen en uit toe voeren, weet ik niet. Ik weet alleen, dat het grote verraad daarin zou bestaan, toe te kijken en niets te zeggen.

De in 1912 in Birmingham geboren en opgetogen Enoch Powell was Professor voor Grieks, brigadegeneraal, conservatief afgevaardigde, staatssecretaris en minister van gezondheid. Na zijn rede op 20 april 1968 betreffende het aanwerven van voornamelijk Afro-Caribische en Aziatische immigranten uit Commonwealth-landen raakte hij in een politiek isolement, dat door zijn hartstochtelijke afwijzing van de toetreding van Groot-Brittannië tot de EEG nog groter werd. In 1974 trad hij uit de Conservatieve Partij en sloot zich aan bij de Noord-Ierse Ulster Unionist Party. In 1998 overleed hij op 85-jarige leeftijd in Londen.

Bron:
http://www.jungefreiheit.de/Single-News ... d5e.0.html

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron


Afbeelding
Het morele gelijk ligt bij het volk




Citaten van Mustafa Kemal Atatürk over de Islam
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: de 'Rivers of Blood' speach: Enoch Powell 1968

Bericht door Pilgrim »

Ode aan Enoch Powell, ziener (1912-1998)

Geplaatst op 3 oktober 2017

Afbeelding

Enoch Powell

(gastbijdrage)

[Churchill’s 1940 speech]
“We shall go on ‘til the end,
we shall fight on the seas and oceans.
We shall defend our island, whatever the cost may be.
We shall never surrender.”


History recalls how great the fall can be
While everybody’s sleeping
The boats put out to sea
Born on the wings of time
It seemed the answers were so easy to find

“Too late,” the prophets cry
The island’s sinking, let’s take to the sky
Called the man a fool
Stripped him of his pride
Everyone was laughing
Up until the day he died

Oh, though the wound went deep
Still he’s calling us out of our sleep
My friends, we’re not alone
He waits in silence to lead us all home

So you tell me that you find it hard to grow
Well I know, I know, I know
And you tell me that you’ve many seeds to sow
Well I know, I know, I know

[Distant choir sings William Blake’s ‘Jerusalem’]
“And did those feet in ancient time
Walk upon England’s mountains green:
And was the holy Lamb of God,
On England’s pleasant pastures seen!”


Dreamer...

Can you hear what I’m saying?
Can you see the parts that I’m playing?
Holy Man, Rocker Man, come on Queenie,
Joker Man, Spider Man, Blue Eyed Meanie
So you found your solution
What will be your last contribution?
Live it up, rip it up, why so lazy?
Give it out, dish it out, let’s go crazy, yeah’




https://ejbron.wordpress.com/2017/10/03 ... 1912-1998/
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Mahalingam
Berichten: 52160
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Re: de 'Rivers of Blood' speach: Enoch Powell 1968

Bericht door Mahalingam »

De geluidsopname van de speech bestaat nog steeds. En is hier te beluisteren:
https://archive.org/details/EnochPowell ... loodSpeech
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: de 'Rivers of Blood' speach: Enoch Powell 1968

Bericht door Pilgrim »

De schaduw van Enoch Powell

14 april 2018, Harry De Paepe

Afbeelding

50 jaar na datum blijven zijn woorden controverse oproepen

Twintig jaar na zijn dood slaagt de Britse politicus Enoch Powell er nog altijd in een rel te veroorzaken. Dat gebeurde toen BBC-medewerker Amol Rajan enthousiast tweette dat een gecontesteerde toespraak van Enoch Powell voor het eerst na vijftig jaar integraal wordt uitgezonden op zaterdag 14 april.

Acteur Ian McDiarmid zal de stem van Powell spelen. Voor de onwetenden onder ons: McDiarmid speelt in de Star Wars-serie de rol van Darth Sidious, de keizer van het Kwaad. De acteur vertolkt Powell in het toneelstuk ‘What Shadows’. Een theaterstuk waarbij de politicus, zijn woorden en hun effect onder de loep worden genomen.

Het weekblad The New Statesman nam alvast aanstoot aan het enthousiasme van de BBC. ‘Smakeloos’ noemt het blad de aankondiging.

Omwille van de groeiende controverse, zag de BBC zich genoodzaakt een verklaring rond te sturen waarin hij oproept om eerst het programma te beluisteren, vooraleer het te bekritiseren.

Lees verder>>>
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
sjun
Berichten: 12551
Lid geworden op: zo mei 11, 2014 8:29 pm
Locatie: Visoko

Re: de 'Rivers of Blood' speach: Enoch Powell 1968

Bericht door sjun »

50th Anniversary Of 'Rivers Of Blood' Speech | Enoch Powell & The Establishment | Demographics
Het recht op vrije meningsuiting wordt algemeen geaccepteerd, totdat iemand er daadwerkelijk gebruik van wil maken.
Gebruikersavatar
Hans v d Mortel sr
Berichten: 17465
Lid geworden op: za jun 18, 2011 7:07 pm

Re: de 'Rivers of Blood' speach: Enoch Powell 1968

Bericht door Hans v d Mortel sr »

“De campagne van de Sikh-gemeenschap om gebruiken te behouden, die in Groot-Brittannië ongepast zijn, moet ernstig worden betreurd. Wanneer u in Groot-Brittannië werkt, vooral in de openbare sector, zou u bereid moeten zijn om de voorwaarden van uw arbeidscontract te accepteren.
Om als gemeenschap speciale rechten (of zou u zeggen speciale riten?) te eisen, leidt tot een gevaarlijke versplintering van de samenleving. Deze etnische afgrenzing is een kankergezwel; door welke huidskleur deze ook wordt gepraktiseerd, zij dient heftig te worden veroordeeld.” John Stonehouse komt alle erkenning toe voor het inzicht dit te hebben waargenomen en de moed het gezegd te hebben.
Ik schaam mij er niet voor. Ik discrimineer niet. Ik stel vast. Maar iedereen mag mij best een racist noemen op basis van mijn onderstreping en het met vette letters geaccentueerde van het hier bovenstaande. Mensen die zich niet willen aanpassen aan de geldende normen en waarden van het land waarin ze leven, dienen verwijderd te worden. Muts, tulband, keppel of hoofddoek vanwege je geloof, dat zijn allemaal zaken die mij alleen irriteren als wat daaronder schuilgaat niet deugt. Bijvoorbeeld dat de drager meent dat hij al bij voorbaat een betere persoon is. Het is echter wel zo dat de uitzondering de regel breekt. Zoals onderstaande snapshot laat zien. [icon_lol.gif]

Afbeelding
Ik weet niks met zekerheid. Ik ben ontoerekeningsvatbaar gelovig atheïst wegens gebrek aan de vrije wil.
Plaats reactie