Zweden: Vrouwen verkracht, politie heeft geen tijdGeplaatst op 16 december 2018
“Zweden”, aldus de regering in november 2015, “heeft een feministische regering. Wij plaatsen de gelijkheid van de geslachten in het middelpunt van het nationale en internationale werk... Het is hogere doel van de gelijkheidspolitiek van de regering om vrouwen en mannen dezelfde macht te geven om de samenleving en hun eigen leven vorm te geven. Dat is uiteindelijk een kwestie van democratie en sociale gerechtigheid.”Moment. Zouden vrouwen, die onder een “feministische regering” leven, niet minstens in staat moeten zijn hun huizen te kunnen verlaten zonder er bang voor te hoeven zijn het slachtoffer van seksueel geweld te worden?
In het jaar 2017 werden bij de Zweedse politie 22.000
aangiftes gedaan tegen de seksuele integriteit, waarvan 7370 verkrachtingen, aldus de Zweedse Raad voor Criminele Preventie (Brottsförebyggande rådet, of Brå). Dit aantal komt overeen met een gemiddelde van 20 aangiftes van verkrachting per dag –
tweemaal zoveel als in 2005. En dat zijn alleen nog maar de zaken waarvan
aangifte werd gedaan. In het jaar 2012 bijvoorbeeld werd volgens “Brå” slechts van 20% van de verkrachtingen
aangifte gedaan bij de politie.
In tegenstelling tot hetgeen de Zweedse media al jarenlang
preken – dat de meeste verkrachtingen in de privésfeer plaatsvinden en gepleegd worden op slachtoffers die hun aanvaller al kennen – worden de meeste verkrachtingen in werkelijkheid in het openbaar gepleegd door mannen, die hun slachtoffer daarvoor nog nooit ontmoet hebben,
aldus “Brå”. Van de 842 mannen, die in de afgelopen vijf jaar wegens verkrachting of poging tot verkrachting veroordeeld werden,
stelde een bericht van “Svt Nyheter” (Zweedse televisie) vast, zijn 58% in het buitenland geboren – en zijn afkomstig uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika, zuidelijke delen van Afrika en andere plaatsen buiten Europa. Bij de wegens poging tot verkrachting veroordeelde mannen evenals bij voltrokken verkrachtingen, waarbij lichamelijk geweld werd gebruikt en de dader en het slachtoffer elkaar niet kenden, was 80% van de mannen in het buitenland geboren en 40% van hen pas sinds een jaar of korter in Zweden.
Om de politie er alleen al toe te bewegen een aangifte op te nemen wegens de poging tot verkrachting van een vrouw is, mild uitgedrukt,
moeilijk – alleen dat feit al is er een signaal van dat er iets niet klopt in het “feministische” koninkrijk Zweden.
In de kleine stad Deje in het midden van Zweden bijvoorbeeld heeft een Afghaanse migrant, die in het migrantencentrum van de stad woont, onlangs een vrouw, Mikaela Blixt,
aangevallen, met een mes op haar ingestoken en geprobeerd haar te verkrachten, terwijl zij op klaarlichte dag haar hond uitliet.
De aanvaller schopte eerst de kleine hond van Mikaela Blixt door de lucht, dwong haar daarna op de grond en stak met een mes in haar heup. Het lukte haar te vluchten voor haar aanvaller en kwam thuis met haar hond. Geschokt en onder het bloed probeerde ze bij de politie aangifte te doen van de aanval.
Deze poging bleek bijna onmogelijk te zijn. Toen Blixt het Zweedse alarmnummer belde,
weigerde de politie om überhaupt met haar te praten. Ze zei tegen haar dat ze, omdat de aanval niet meer aan de gang zou zijn, een ander nummer zou moeten bellen. “Wanneer u de aanval wilt melden, komt u in de wacht te staan”, waarschuwde de politieagente haar,
aldus Blixt. Nadat ze bijna de hele dag tevergeefs had geprobeerd de politie telefonisch te bereiken, reed ze de volgende dag naar het dichtstbijzijnde politiebureau in de naburige stad, waar de politie 24 uur na de aanval eindelijk de aangifte in ontvangst nam.
Na het bezoek van Blixt aan de politie zag ze een bewijs voor haar seksuele overval voor het migrantencentrum hangen: de broek, die haar aanvaller had gedragen, was gewassen en hing te drogen, maar misschien zaten er nog bloedsporen op. Ze informeerde de politie, maar die
had geen tijd om te komen en het bewijs veilig te stellen.
Volgens Blixt deed de politie niets, hoewel ze wist waar haar aanvaller woonde en hem gemakkelijk zou hebben kunnen identificeren.
Blixt schreef over haar ervaringen op een lokale Facebook-pagina, in een poging om in contact te komen met een andere vrouw, die twee weken eerder in de streek verkracht was. De bijdrage van Blixt werd duizenden keren gedeeld – wat aanleiding was voor de politie om
contact op te nemen met Blixt en haar ervoor te waarschuwen dat zij het lopende onderzoek in gevaar zou brengen, dat kennelijk niet erg opschoot. Bovendien
weigerde de politie een omschrijving van de dader te publiceren en beweerde vreemd genoeg dat de dader het onderzoek zou kunnen “bemoeilijken”.
Hoewel de politie blijkbaar noch de tijd noch de middelen had om zich bezig te houden met deze poging tot verkrachting, dook ze met
een compleet team op toen 80 burgers van Deje bijeenkwamen voor een demonstratie “tegen geweld” en hun solidariteit met Blixt te tonen. Twee patrouillewagens van de politie en een agent in burger kwamen om de vreedzame manifestatie te controleren. Nadat deze beëindigd was,
beschuldigden ze de organisator ervan de openbare orde verstoord te hebben. Kennelijk had hij geen vergunning aangevraagd om te demonstreren. De Zweedse politie heeft geen probleem met verkrachters met een migratieachtergrond, maar verdraagt geen onaangemelde vreedzame demonstraties.
Het Zweedse mainstream medium “Expressen” wilde Blixt interviewen, maar volgens haar slechts op
voorwaarde dat zij niet zou zeggen dat haar aanvaller een Afghaanse migrant was.
Daarom is het merkwaardig dat de politie niet alleen over voldoende middelen beschikt om mensen aan te klagen die aan vreedzame demonstraties deelnemen, maar ook mensen die zogenaamde
gedachtemisdaden plegen. In oktober werd Christopher Larsson, een politicus van de Zweden-Democraten in Karlskrona, aangeklaagd wegen “hetze tegen een volksgroep” (“hets mot folkgrupp”), nadat hij op de Facebook-pagina van de Zweden-Democraten had
geschreven:
“Het is een dag van rouw wanneer op vrijdag vanaf de minaret voor het eerst ´Allah is groot´ over Karlskrona zal weerklinken, dezelfde kreet als ´Allahu Akbar´, die de islamisten brullen als ze zichzelf opblazen.”
De parlementariër van de sociaaldemocraten, Magnus Manhammar,
gaf Larsson aan bij de politie. De sociaaldemocraten – de partij die in feite het land nog steeds regeert, omdat Zweden sinds de verkiezingen in september geen nieuwe regering kon vormen – publiceerden zelfs een persmededeling, waarin ze zeiden dat de posting van Larsson op Facebook “de nieuwe minaret verbindt met terrorisme”.
Volgens de officier van justitie identificeert de posting van Larsoon “moslims als schuldig door hen terroristen en onderdrukkers van vrouwen te noemen en te beweren dat hun opvattingen middeleeuws zouden zijn”.
Overigens voelen niet alleen vrouwen, maar bijna een op de drie Zweden in Zweden zich onveilig, aldus een
peiling onder 6.300 Zweden, die hen vroeg hoe veilig zij zich in hun huizen en gemeenten zouden voelen. Verbazingwekkend genoeg: toen de krant, die de peiling uitvoerde, een psychologe, Siri Helle, verzocht om de statistiek uit te leggen,
zei ze dat de mensen alleen maar “bang zouden zijn voor het donker”: “Wij wonen in een van de veiligste landen ter wereld en waren nog nooit zo veilig als nu.”
Een belangrijke vraag zou kunnen zijn: Wat gebeurt er met Zweden?
Bron:
https://de.gatestoneinstitute.orgDoor: Daniel Heiniger
Bron oorspronkelijk artikel:
www.gatestoneinstitute.orgDoor: Judith Bergman
Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron
https://ejbron.wordpress.com/2018/12/16 ... geen-tijd/ 
