Uit Engeland teruggekeerde Somaliërs belanden hier op straat

[Ariel]

Somaliers vermoeden waarschijnlijk dat ze zelfs meer rechten hebben dan Nederlanders.

Uit Engeland teruggekeerde Somaliërs belanden hier op straat

Somalische Nederlanders keren terug uit het Verenigd Koninkrijk, maar kunnen niet rekenen op opvang of een woning. ‘Ze zijn slecht voorbereid.’

Nederlandse gemeenten zitten in hun maag met Somalische Nederlanders die terugkeren uit het Verenigd Koninkrijk. Een deel doet dat onvoorbereid en klopt bij de gemeente of maatschappelijke opvang aan voor huisvesting. Die zeggen hen niet te kunnen helpen, waardoor remigranten, soms hele gezinnen, op straat belanden. Vandaag probeert een uit Birmingham teruggekeerd gezin bij de rechtbank in Utrecht opvang af te dwingen in Almere.

Hoe groot het probleem precies is en om hoeveel mensen het gaat, is niet duidelijk. Maar in ieder geval herkennen Almere, Amsterdam, Leiden, Alphen aan den Rijn en Tilburg dat Somalische Nederlanders die ooit naar het VK verhuisden terugkeren, vaak omdat hun leven door de naderende brexit moeilijker is geworden en ze onzeker zijn over de toekomst. Volgens hulpverlener Samater Geddi, zelf een Somalische Nederlander, zwerven ook in Rotterdam remigranten uit het VK over straat.

Zij melden zich bij terugkeer bij gemeenten en vragen om opvang of een woning. Maar volgens gemeenten zijn zij net als alle andere Nederlanders zelf verantwoordelijk voor een woning en werk. Gemeenten benadrukken dat ze hun best doen, maar dat de nachtopvang of daklozenopvang niet is bedoeld voor mensen die in principe zelfredzaam zijn en die zelf besluiten terug te keren naar Nederland.

Geen voorrang
Daarbij kampen gemeenten met wachtlijsten, zowel voor maatschappelijke opvang als voor sociale huurwoningen. “We kunnen hen niet met voorrang een woning toewijzen, terwijl andere woningzoekenden zeven jaar moeten wachten”, laat een woordvoerder van Alphen aan den Rijn weten. De gemeenten hebben al onderling afspraken gemaakt over hoe ze omgaan met deze nieuwe groep remigranten en hebben de landelijke overheid om hulp gevraagd.

“De grote fout van mensen zelf is dat ze zich niet goed voorbereiden”, zegt Geddi. “Somalische vluchtelingen zijn in de jaren negentig goed opgevangen in Nederland en nu hebben ze dezelfde verwachtingen.” Ook de gemeente Alphen aan den Rijn heeft het idee dat remigranten denken dat ze, net als toen ze een verblijfsvergunning kregen, recht hebben op een huis en begeleiding van de gemeente.

Dat is niet het geval. Maar nu deze Nederlanders weer terug zijn, moet er iets gebeuren, zegt Geddi. Het helpt volgens hem niet dat mensen kans lopen gekort te worden op de bijstand als ze onderdak verlenen aan mensen die terugkeren. “Daardoor kunnen mensen niet terecht bij hun eigen netwerk. Dat Somaliërs op straat belanden was voorheen ondenkbaar.”

• Khadra: ik heb nederland nooit om iets gevraagd
  
  Het Somalisch-Nederlandse gezin dat bij de rechter opvang wil afdwingen, keerde eind juli terug na tien jaar in Birmingham te hebben gewoond. “We hadden een goed leven”, vertelt moeder Khadra (36). Zij werkte in de zorg, haar man had een baan in de horeca. Maar nadat hij getuige was van een geweldsincident en tussenbeide sprong, werd het gezin bedreigd en besloten ze met hun kinderen (6, 5 en 3 jaar en zeven maanden) terug te keren naar Nederland. Een vriendin had beloofd dat ze bij haar mochten logeren, maar toen het gezin eenmaal in Nederland was, veranderde zij van gedachten.
  
  Het gezin vroeg in Leiden, Alphen aan den Rijn en Almere om opvang maar kreeg dat niet. Sindsdien slapen ze met hulp van stichting Inspiratie Inc. op verschillende adressen in Almere. Aan het gezin is voorgesteld om de kinderen bij een pleeggezin te plaatsen, zodat de ouders naar de nachtopvang kunnen. Khadra: “Het ergste is dat ze hebben gedreigd mijn kinderen af te pakken”. Ze wil benadrukken dat ze Nederland nooit eerder om iets heeft gevraagd. “Ik had op mijn veertiende al een krantenwijk. Altijd gewerkt, nooit in de bijstand gezeten. Ik wil alleen maar opvang, zodat ik kan solliciteren en de kinderen naar school kunnen.”
  
  Defence for Children, dat het gezin bijstaat, benadrukt dat gemeenten wel verantwoordelijk zijn voor hen en dat Nederland moet voorkomen dat kinderen op straat belanden. Volgens de organisatie is de behandeling van dit gezin in strijd met verschillende mensen- en kinderrechtenverdragen.

[Ariel]

Van Nederland naar Londen en weer terug: Somaliër Samater Geddi heeft zijn thuis nog niet gevonden

Somaliërs trokken begin deze eeuw op grote schaal vanuit Nederland naar Engeland. Mede vanwege de brexit komen zij weer naar Nederland. Samater Geddi verhuisde begin deze eeuw ook naar Londen, maar kwam al snel gedesillusioneerd terug.

Met twee tassen staat Samater Geddi in de vertrekhal van vliegveld Zestienhoven in Rotterdam. Over anderhalf uur vertrekt zijn vlucht naar Londen. Een plan heeft hij niet, hij weet vooral wat hij níet wil: in Nederland blijven.

Het is 2004. Samater is boos, en vermoeid. Geert Wilders heeft zich net afgesplitst van de VVD, Ayaan Hirsi Ali laat zich steeds harder uit over de islam. Sommige collega’s en vrienden van voetbal nemen die taal over. Ze zeggen dat ze zeker op Wilders zullen stemmen. Met steeds minder gêne hebben ze het over ‘kut-moslims’. Vaak in één zin gevolgd door: “Jij niet hoor, Sammie. Jij bent een goeie.” Inmiddels heeft Samater het zo vaak gehoord dat hij is gaan twijfelen: menen ze het stiekem tóch?

Het begon op 11 september 2001, met de aanslagen op de Twin Towers en het Pentagon. Moslimterrorisme. Natuurlijk wist Samater wel dat hij islamitisch is, maar het was nooit onderwerp van gesprek, laat staan een probleem. Tot 9/11. Wat hij daar nou van vond, wilden mensen weten, van die aanslagplegers. En of hij het met Bin Laden eens is. Toen zijn moeder op klaarlichte dag in het winkelcentrum van Bergschenhoek werd uitgescholden vanwege haar hoofddoek, knapte er iets in hem. ‘Fok it’, dacht Samater. Ze woonden al zó lang in Bergschenhoek, hij werkte zich rot in snackbar Bon Chef, en nóg was het niet hun thuis.

Op het moment dat die twee vliegtuigen het World Trade Center invlogen, eindigden wat hij zijn ‘zorgeloze jaren’ is gaan noemen.

Vroegste vluchtelingen
De familie Geddi was in 1992 de eerste Afrikaanse familie in Bergschenhoek, een dorp op tien minuten fietsen ten noorden van Rotterdam. Ze behoorden tot de vroegste Somalische vluchtelingen in Nederland. Zijn vader, politiek voorvechter van een onafhankelijk Somaliland, was al in 1982 gevlucht, nadat de doodstraf tegen hem was geëist.

Toen de troepen van president Siad Barre in 1988 het opstandige noorden binnenvielen, besloot Samaters moeder haar man te volgen, met Samater, twee zussen en zijn broer.

Er volgde een lange vlucht, waarbij de familie en hun medevluchtelingen eerst op Schiphol werden geweigerd en via Italië naar Ethiopië werden teruggestuurd. Toen in Nederland protest losbarstte nadat er Somaliërs naar oorlogsgebied waren uitgezet, kregen zij toch asiel.

De vluchtelingenstroom zwol begin jaren negentig aan. In piekjaar 1993 vluchtten meer dan 5500 Somaliërs naar Nederland. Rond 2009 volgde een tweede piek, toen Somaliërs vluchtten voor de oorlog die guerrillastrijders in het zuiden voerden tegen het regeringsleger en Ethiopische troepen.

Na drie decennia migratie wonen er 40.000 mensen van Somalische afkomst in Nederland. Na Marokkanen zijn ze de grootste Afrikaanse migrantengroep.

Samater was negen toen hij in Nederland zijn vader voor het eerst bewust zag. Hij zal zijn eerste Nederlandse maaltijd nooit vergeten. Een bruine boterham, door zijn vader besmeerd met pindakaas en jam. Daarnaast een glas appelsap. Zó veel zoetigheid.

Bergschenhoek voelde als ‘de hemel op aarde’. Vanaf de rijtjeswoning waar de familie woonde, sprong je één slootje over om in de eindeloze groene weilanden te komen. Samater had nooit kunnen vermoeden dat er meer bestond dan de gebarsten aarde rond de stad Hargeisa.

De nieuwkomers vielen op in het dorp. Daar zat Samater dan, zijn eerste dag in de basisschool, tussen allemaal witte klasgenootjes. Hem was ingeprent: als de bel gaat, moet je naar huis. Toen de bel voor de kleine pauze ging en de klas het schoolplein op liep, liep Samater het schoolhek uit. Zijn klasgenoten zagen het, begonnen te roepen: “Waar ga je heen? Kom terug!”

Samater begreep er geen woord van, dacht alleen: Ze gaan me pakken. Hij begon harder te lopen om aan de witte kinderen te ontkomen. Daarop renden zijn klasgenootjes achter hem aan, waarna Samater zich nóg harder uit de voeten maakte.

Die vroege jaren negentig was er ook vaak een onderhuidse spanning. Er ging bijna geen maand voorbij zonder dat er ‘White power’ of ‘Kut-buitenlanders’ op de muur was gekalkt. Eén nacht schrok Samater wakker van herrie en flikkerend licht tegen de slaapkamermuur. Toen hij naar buiten keek zag hij vlammen uit de schuur slaan. Iemand had er een molotovcocktail in gegooid.

Die incidenten gingen grotendeels langs de jongen heen. Samater maakte gauw vrienden, ging voetballen bij BVCB, de club van het dorp. Zijn zorgeloze jaren braken aan. Hij vergat zijn voorgeschiedenis. Samater werd Sammie.

Naar Londen
Dat was vóór 9/11. En vóór Pim Fortuyn, die de problemen rond integratie hard aan de orde stelde. Nu is het 2004 en Samater is het klimaat in Nederland spuugzat. Bovendien is de sfeer thuis bedrukt. Niet lang daarvoor is zijn zus Asha overleden, na een slopende ziekte. En zijn moeder is teleurgesteld in hem. Jarenlang kon Samater zijn rapporten onjuist vertalen en zo verdoezelen dat het niet goed ging op school. Zij dacht dat hij nog naar het vwo ging, in werkelijkheid was hij via de havo afgezakt naar de mavo. Ziedend was ze toen ze er achter kwam, ze draagt het hem nog altijd na. Ook daarom pakt Samater straks het vliegtuig naar Londen.

Zijn zussen Hoda en Ayaan zijn hem drie jaar eerder voorgegaan. De tweeling was net achttien, toen ze niet werden toegelaten op het mbo. Wat moesten ze, vakken vullen in de supermarkt in Bergschenhoek? No way. De twee trokken sowieso meer naar Rotterdam, met hun klasgenoten uit Kaapverdië, Suriname en de Antillen. Hun kleine broertje was veel meer in het dorp opgenomen. Of, zoals Hoda lachend zegt: “Samater is veel witter dan wij.”

De Somaliërs die vanaf de jaren negentig naar Nederland kwamen, konden vaak maar moeilijk aarden. Er zijn boekenkasten aan rapporten verschenen over Somaliërs als de slechtst integrerende migrantengroep. Meer dan de helft van de Somalische Nederlanders leeft van een uitkering, meer dan twee derde heeft niet meer dan basisonderwijs gedaan, de meerderheid heeft moeite met de taal.

Ondernemers
Ze willen vaak wel. Somaliërs staan bekend als ondernemingsgezind. Maar ze vinden de Nederlandse regeltjes vaak ingewikkeld. Probeer hier maar eens een Somalische winkel te vinden. In Nederland zijn ze op twee handen te tellen. Het contrast met Londen is enorm. Rond de fonkelende nieuwbouw van White Hart Lane, het door bouwsteigers omgeven stadion van Tottenham Hotspur, ontkom je niet aan Somalische zaken. In de afgeleefde bruine arbeidershuisjes vind je Somalische geldwisselaars en slagers, naast ondernemingen van Ghanezen, Jamaicanen en Polen.

Begin deze eeuw verspreidde de boodschap dat het leven in Londen beter is zich als een lopend vuurtje door de Somalische gemeenschap. Zeker 6000, vaak tot Nederlander genaturaliseerde Somaliërs staken de Noordzee over. In 2001, toen Hoda en Ayaan vertrokken, migreerden volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek 1131 Somaliërs naar Engeland. Samater was een van de 1421 Nederlandse Somaliërs die in 2004 verhuisden. Niet alleen de Britse hoofdstad had een grote aantrekkingskracht op de migranten, in Birmingham zitten ongeveer 2500 Nederlandse Somaliërs, en in sommige buurten in Leicester hoor je op elke straathoek Nederlands.

Net 25 was Hoda toen ze aankwam in Londen. Ze weet nog wat haar eerste gedachte was: het leek wel Afrika. In het deel van Hammersmith waar haar oom woonde, zag ze alleen maar zwarte mensen. Zij en Ayaan zouden slechts tijdelijk gaan, om te werken en studeren. Zeventien jaar later vertelt ze in haar kleine woning in Tottenham over haar migratiegeschiedenis. Ze heeft Engeland nooit verlaten.

Vóór vertrek maakte de tweeling zich weinig zorgen. De bevolking van de voormalige Brits-Italiaanse kolonie bestaat uit nomadenvolken. Een ongeschreven regel luidt: een stam op doortocht geef je onderdak en voedsel. Dat werkt tot op de dag van vandaag door: Somaliërs hebben in Europa altijd wel verre familie waar ze terecht kunnen.

Hoda vond na een tijdje een eigen huurwoning in Hammersmith en ging aan de slag in de Wembley Arena, de hal tegenover het beroemde stadion. Ze maakte snel vrienden – Nigerianen, Jamaicanen en Somaliërs – vaak óók van Nederlandse afkomst. Nederlandse Somaliërs pik je er zo uit, zegt Hoda. Ze zijn vaak opener en ze hebben een grote mond. “Ze worden cheeseheads (kaaskoppen, red.) genoemd. Of allochtoon”, zegt Hoda, met een harde Hollandse 'g'.

Noordoost-Londen, waar Hoda nu woont, is een stuk onveiliger en vuiler dan Hammersmith, vertelt ze in haar keukentje. Haar twee kleuters spelen in de woonkamer waar niet veel meer staat dan een grote leren bank en een televisie.

Het liefst verhuist ze naar een veiliger buurt. Maar ze wil niet weg uit de Britse hoofdstad. Ze voelt er de vrijheid die ze in Nederland miste. In de metropool let niemand op je.

Aan het werk
Samater trekt in 2004 in bij Hoda. Ook hem vallen direct de verschillen met Nederland op. Hij kreeg in Bergschenhoek meer en meer het gevoel dat mensen op straat hem aanstaarden, dat hij anders was. In Londen kijkt niemand op of om. Zelfs de buren groeten niet.

De eerste maanden zoekt hij vrienden en kennissen op. Hij chillt, dwaalt door de stad. Maar zijn geld raakt op en hij moet aan het werk. Hij ontmoet een vrouw uit Spijkenisse, die hem aan een baan in de horeca helpt.

Met zijn ervaring als leidinggevende in een snackbar moet horecawerk geen probleem zijn, denkt hij. Maar het werk in de catacomben van het Arsenal-stadion blijkt van een andere orde. Zijn collega’s zijn vooral oorlogsvluchtelingen, deels illegaal in Engeland. Tussen hen voelt Samater zich een verwend joch, een kakkertje. Op een dag staat hij af te wassen met een West-Afrikaan die de kantjes er vanaf loopt. Samater zegt er wat van. En nog eens. Als Samater hem er voor de derde keer op aanspreekt, valt de man tegen hem uit. “Ik ben een vrij man! Dit is een vrij land!” Zijn ogen spugen vuur. Samater kijkt de woedende man verbouwereerd aan, geschrokken van de uitbarsting. Daarna trekt hij zijn mond niet meer open.

In Londen is Samater niet verlost van racisme. In Nederland gebeurde discriminatie slinks en stilletjes. Je moest het doorhebben. In de Britse metropool is het rauw en hard.

Op een avond na zijn werk zit Samater moe in de bus, met alleen zwarte medereizigers. Tot een blanke man op leeftijd instapt. Hij is dronken. Als hij ziet dat de rest van de inzittenden zwart is, begint hij erop los te schelden.

Samater kijkt om zich heen. De andere passagiers kijken naar hun schoenen, ze laten de beledigingen over zich heen komen. In Rotterdam, denkt hij, hadden mensen dit echt niet gepikt. Daar was er iets van gezegd, was die vent de bus uitgeschopt.

Samater voelt zich nóg meer buitenstaander. Hij hoorde niet bij de Nederlanders en hij hoort niet bij de autochtone Britten. Tijdens die busrit realiseert hij zich dat hij ook niet bij de migranten in Londen hoort.

Hoe tolerant is Engeland nog? Die vraag stellen zich steeds meer migranten in het land. De vaak harde en ongenuanceerde campagne voor het brexitreferendum legde een anti-immigratiesentiment bloot. Ook onder Somaliërs rijst twijfel: is Engeland nog wel het multiculturele land waar migranten welkom zijn om hun leven op te bouwen?

De eerste maanden na het referendum besloten veel Nederlandse Somaliërs terug te keren naar Nederland. Precieze cijfers zijn er niet, maar bij Somalische verenigingen en sleutelfiguren in Nederland zijn veel terugkeerders bekend. Die vreesden dat hun tijdelijke verblijfsvergunning zou worden stopgezet als de brexit rond is.

De twijfel blijft
Inmiddels heeft de Britse overheid laten weten dat de ongeveer 3 miljoen EU-burgers mogen blijven als zij kunnen aantonen dat zij langer dan vijf jaar in het Verenigd Koninkrijk verblijven. Wie er korter is, kan een tijdelijke verblijfsvergunning krijgen.

Toch blijft de twijfel. Dat komt vooral door het chaotische verloop van de onderhandelingen, zegt Faiza Ali van de Anti-Tribalism Movement een stichting die zich inzet voor de Somalische gemeenschap in Londen.

“Over uitzetting maken mensen zich geen zorgen meer, maar wel: houden we dezelfde rechten? Moeten we gaan betalen voor de collectieve ziektekostenverzekering, of voor het onderwijs?” Dat zou het toch al dure leven in de Britse hoofdstad voor veel migranten onbetaalbaar maken.

Als je in Engeland werk zoekt, hoef je maar even op Google te kijken en een telefoontje te plegen, zegt schilder Mohammed Omar Ali. Het is de reden dat de achterneef van Samater en Hoda in de jaren negentig Rotterdam verruilde voor Londen. Inmiddels wil hij weer terug. Het leven in Engeland is onzekerder geworden, en hij heeft gezien hoe Rotterdam is opgeknapt sinds hij vertrok. Hij ging de afgelopen jaren al twee keer terug, in de hoop zich er te kunnen vestigen. Beide keren zong hij het een paar maanden uit. Probeer in Nederland maar eens een woning of werk te vinden, verzucht hij. “Ik moest me inschrijven bij een uitzendbureau, en daar een sollicitatiegesprek doen. Ik kreeg uiteindelijk werk voor een paar weken: twee, drie dagen in de week. Niet genoeg.”

In zijn overweging om uit Londen te vertrekken, speelt nog iets anders mee: de veiligheid daar. De Britse hoofdstad zucht onder een criminaliteitsgolf. Vrijwel dagelijks verschijnen artikelen over knife culture: de steekcultuur onder de jeugd.

De Somalische gemeenschap heeft een aanzienlijk aandeel in die steekpartijen, onder de daders én de slachtoffers. Vorig jaar werden in Londen tachtig mensen doodgestoken. Acht van hen waren van Somalische afkomst. Dit jaar ligt het aantal fatale steekincidenten al hoger, in de zomer was er bijna dagelijks een steekpartij. Het noodlot ging niet aan de familie Geddi voorbij. Een van de laatste keren dat Samater en Hoda elkaar zagen, was eind vorig jaar, tijdens de begrafenis van hun achterneef Mohammed Hersi.

Politiefoto
Met wijd opengesperde, bijna verbaasde, ogen kijkt de moordenaar van Hersi je vanaf de politiefoto aan. Het grijze T-shirt dat wijd om zijn nek valt, geeft de 17-jarige Ahmed H. een nog jeugdiger aanblik. Ook schuilt iets onderkoelds in zijn blik.

Het was een simpele ruzie om een biljarttafel. In een poolcafé vlakbij Finsbury Park stond Mohammed Hersi op een vrijdagavond eind november te biljarten. H. vond dat het zijn beurt was om te spelen. De twee kregen ruzie, waarna de 17-jarige weer vertrok. Hersi maakte zijn potje af.

Toen Hersi even later zijn jas aan had gedaan en de deur uitstapte om naar huis te gaan, stond H. hem op te wachten. Met een stoel sloeg de jongen de vader van twee kinderen op zijn hoofd. Voor hij wegrende, trapte hij Hersi nog een paar keer in het gezicht. Hersi, veertig jaar, overleed de volgende dag aan zijn verwondingen, weer een dag later werd H. gearresteerd. Afgelopen zomer werd hij veroordeeld tot negen jaar cel.

Triest genoeg kunnen de meeste Somaliërs meepraten over criminaliteit onder de jeugd. Awale Elmi is jongerenwerker in de wijk Herringay. Veel jongeren hebben moeite mee te komen, zegt hij. Hij ziet hoe een samenspel van armoede, werkloosheid, straatcultuur, een gebrek aan rolmodellen én het gevoel er niet bij te horen leidt tot ‘hopeloosheid’. De cocaïne die momenteel het Verenigd Koninkrijk overspoelt, en de status en het geld dat daarmee wordt verdiend geven vaak het laatste zetje.

Ook familieleden van Samater zwichtten voor de lokroep van de criminaliteit. Een van zijn neven zit in de cel in Birmingham, voor verschillende delicten. Net toen hij zijn leven gebeterd had, pakten de autoriteiten hem op.

Leicester
Terug naar 2004. In de zomer van dat jaar heeft Samater deze neef aan de lijn. Samater vertelt dat hij is vastgelopen in Londen, hij is het zware werk zat. “Kom hierheen”, zegt zijn neef, die met zijn broers in Leicester woont. “Het leven hier is veel relaxter.” Relaxter zou Samater het leven in Leicester achteraf niet noemen. Spannender wel.

In de maanden dat hij in Leicester is, sleept de vriendengroep van zijn neef hem van club naar bar naar huisfeest. Of ze feesten gewoon naast de auto op een parkeerplaats. Er zijn drank en vrouwen, drugs zijn er ook. Drugs gebruikt Samater niet, behalve qat, het kruid waar veel Somaliërs op kauwen voor de oppeppende werking. De jongens leven vooral ’s nachts. Als Samater in bed belandt, slaapt hij tot een uur of een in de middag. Dan begint het feesten opnieuw.

Aan geld is nooit gebrek. De ene avond is er 1000 pond, de volgende 3000. Hoeveel er ook is, het hele bedrag gaat diezelfde avond nog op.

Na een paar weken komt Samater er achter waar dat geld vandaan komt. Op een avond nemen de jongens hem mee voor een ritje. De auto wordt geparkeerd op de hoek bij een belwinkel en twee van hen stappen uit. Als ze even later komen aangerend met de buit en instappen, rijdt de auto met piepende banden weg. Na die nachtelijke rit gaat Samater niet meer mee als de jongens op pad gaan. Hij denkt omdat zijn neef hem wil beschermen.

Hoe avontuurlijk zijn nieuwe leven in Leicester ook is, het gaat Samater op den duur vervelen. Voor een jongen die gewend is dagelijks met een broodje kaas te ontbijten, is het leven in de nacht niet weggelegd. Elke ochtend brak wakker worden geeft hem een rotgevoel.

Bovendien worden mensen om hem heen opgepakt. Samater besluit terug te gaan naar Londen. Hij blijft er nog een paar maanden, tot zijn oude werkgever belt. Bon Chef is inmiddels verbouwd van snackbar naar eetcafé, en ze kunnen Samater goed gebruiken als manager. Hij hoeft er niet lang over na te denken, begin 2005 keert hij terug naar Bergschenhoek.

De grote vertrekgolf van Somaliërs begin deze eeuw volgde op een periode waarin de overheid in Nederland het integratiebeleid aanscherpte, zegt Dick de Ruijter. Hij is bestuurder bij Sahan, een stichting die zich inzet voor Somaliërs in Nederland. “Omdat een moeilijke groep vertrok, redeneerde de overheid dat het beleid succesvol was.” Maar de Nederlandse overheid moet ook het boetekleed aantrekken, vindt hij: het is haar in dertig jaar niet gelukt de Somaliërs te laten integreren. Ze heeft zelfs nooit goed zicht gekregen op de groep.

De verhuizing naar Engeland is door Somaliërs achteraf gerationaliseerd, zegt De Ruijter. Ze zeggen dat ze het beter hebben, omdat ze makkelijker werk kunnen vinden in de informele sector. “Maar Engeland is ook veel harder en cynischer dan Nederland. De tweedeling is veel groter.” Er ligt werk in het zwarte circuit, maar daaruit ontsnappen is heel moeilijk.

De nomadencultuur zorgt voor onderlinge solidariteit, maar de veelvuldige migratie remt ook de integratie van de groep. De Ruijter: “Het heeft tot gevolg dat Somaliërs, als ze maar even tegenstand ervaren, weer vertrekken.”

Epiloog
Het is september 2014. Samaters vliegtuig staat op het punt van landen. Hij kijkt uit het raampje. Onder hem ziet hij de grijsgele woestijngrond, de gekleurde daken, auto’s die als mieren over de wegen krioelen. Straks zal hij voet zetten in Hargeisa, de stad waar hij geboren is.

Kort voor de wielen de landingsbaan raken, komt alles terug. Samater herinnert zich weer hoe het land eruit zag. De straten, de kleuren, hij ruikt de geuren. Oók die andere beelden komen terug. De bombardementen, de levenloze lichamen op straat. Verdoofd stapt hij de vliegtuigtrap af, de Afrikaanse hitte in. Als in een waas loopt hij de aankomsthal in. Daar verwelkomt een soldaat hem met de islamitische groet ‘Salaam Aleikum’. Met precies het accent waarin hij zijn ouders zo vaak heeft horen spreken. Samater breekt. Onbedaarlijk begint hij te huilen.

Samater heeft er in de tussenliggende jaren een opleiding cultureel-maatschappelijke vorming opzitten, maar het was blijven knagen. Dezelfde vragen als na zijn periode in Londen, spoken door zijn hoofd. Wie ben ik? Waar kom ik vandaan? Hij besluit af te reizen naar Somaliland, dat inmiddels is afgescheiden van Somalië. Zijn vader is er nu gouverneur.

Het werk voor een jongerenorganisatie geeft Samater voldoening. Hij ziet direct resultaat in de steden en kampen. Maar hij merkt ook hoe gekleurd zijn blik op Afrika was, het continent dat hij alleen kende van het Journaal. Hij verwachtte in een derde wereldland aan te komen. Wat blijkt: Somaliland is een vreedzaam land, het functioneert.

Samater voelt vrijheid. Hij weet nog hoe hij zich in Nederland op weg naar het vliegveld had zitten ergeren aan die in een kaarsrechte lijn opgestelde lantaarnpalen: tussen elke paal precies even veel afstand. In Nederland krijg je suiker in een exact afgemeten hoeveelheid in een zakje. Als je in Somaliland suiker in je koffie wilt, krijg je de pot aangereikt. Je spreekt er niet om 5 over 12 af. Je zegt: ‘Ik zie je in de middag.’

Die vrijheid gaat Samater na een aantal maanden ook weer tegenstaan. In Somaliland houdt de snelweg gewoon op. Ineens staat er een huis, van iemand die de grond ooit van verre voorouders heeft geërfd. Of de witte middenstreep buigt zomaar af, de berm in. Samater zou ook wel eens níet uren willen wachten als hij met iemand een afspraak maakt.

Terug in Nederland
Na twee jaar gaat hij terug naar Nederland. Veertien jaar na zijn vertrek naar Londen en twee jaar na terugkomst uit Somaliland weet Samater dat hij in Nederland het meest op zijn plek is. Wel merkt hij in zijn werk voor de Somalische gemeenschap dat Nederland harder is geworden voor nieuwkomers.

Zijn familie kwam in een rijtjeswoning terecht en kreeg persoonlijke begeleiding van een vrijwilliger. Voor mensen die nu aankomen is dat niet weggelegd. Ja, hij heeft nu meer vrede met wie hij is, maar de vraag of hij zich echt thuisvoelt in Nederland, vindt Samater moeilijk te beantwoorden. “Ik heb nu twee kinderen. Ik hoop vooral dat zij zich hier thuis gaan voelen.”

[Ariel]

Het gaat slecht met de Somaliërs in Nederland

De positie van Somalische Nederlanders is de laatste jaren verder verslechterd, ziet het SCP. ‘Heel zorgwekkend.’

Het gaat niet goed met de 40.000 Somaliërs in Nederland, blijkt uit een studie van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) die morgen wordt gepubliceerd. Taalproblemen, slechte schoolprestaties, armoede en een laag opleidingsniveau maken dat hun positie in de Nederlandse samenleving ‘heel zorgwekkend’ is, zegt SCP-onderzoekster Iris Andriessen.

Sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw vinden Somalische asielzoekers hun weg naar Nederland, verdreven door oorlog en politieke onrust in eigen land. De aanhoudende chaos in Somalië heeft ervoor gezorgd dat vluchtelingen van de laatste jaren daarbij steeds slechter zijn opgeleid, stelt het SCP. Het onderwijssysteem in het thuisland is ingestort.

Slechts een kwart van de Somalische Nederlanders heeft betaald werk. De werkloosheid is ruim twee keer zo hoog als bij de totale groep niet-westerse migranten en bijna zes keer zo hoog als bij autochtone Nederlanders. En dan heeft ook nog eens het grootste deel van de wél werkende Somaliërs geen vaste baan of een klein baantje van minder dan twaalf uur in de week.

Bijstand
Een meerderheid van de Somalische Nederlanders leeft zodoende van een bijstandsuitkering (52 procent). Ter vergelijking: voor autochtone Nederlanders is dat slechts 2 procent.

Er heerst veel armoede onder deze groep migranten, ziet het SCP; ruim twee derde leeft onder de armoedegrens. En van de Somalisch-Nederlandse kinderen (achttien jaar en jonger) leeft maar liefst 82 procent in een arm huishouden.

Het SCP vergelijkt in de studie ‘Gevlucht met weinig bagage’ de leefsituatie van Somalische Nederlanders in 2015 met die van 2009. Zo heeft in 2015 68 procent van de Somalische Nederlanders die niet meer naar school gaan, slechts basisonderwijs genoten. In 2009 was dat nog 58 procent. Deze zeer laag opgeleiden hebben vaak grote problemen met het leren van de Nederlandse taal.

Des te opvallender, stelt onderzoekster Andriessen, dat ondanks deze schrikbarende feiten de meeste Somalische Nederlanders toch positief over Nederland denken. Zij geven Nederland gemiddeld een 7,6, blijkt uit de studie. Dat is een hoger cijfer dan Turkse (6,3), Marokkaanse (6,6) en autochtone Nederlanders (ook 6,6) geven.

Toekomst
Twee derde van de Somaliërs zegt zich hier thuis te voelen en ziet voor zichzelf een toekomst in Nederland. “Maar ook die bevinding is kwetsbaar”, stelt Andriessen. Het SCP constateert namelijk dat de afstand die deze migrantengroep ervaart tot autochtone Nederlanders groeit. Ruim vier op de tien voelt zich (heel) sterk Nederlands; dat is in die zes jaar onveranderd gebleven. Maar de identificatie met Somalië neemt toe. In 2009 voelde 68 procent zich (heel) sterk Somaliër, in 2015 is dat 84 procent.

Andriessen denkt dat een mogelijke verklaring daarvoor kan liggen in het ‘negatievere klimaat jegens moslims in Nederland’. Ruim 95 procent van de Somalische migranten is moslim. Zij voelden zich in 2015 vaker persoonlijk gediscrimineerd dan in 2009 het geval was.

Een andere verklaring zou volgens haar kunnen liggen in het lagere opleidingsniveau van de nieuwste migranten. “Zij hebben weinig kans een goede positie te verwerven in de Nederlandse samenleving. Ook dat maakt dat zij zich lang Somaliër blijven voelen.”

[Ariel]

Uit Engeland teruggekeerde Somaliërs belanden hier op straat

Vandaag probeert een uit Birmingham teruggekeerd gezin bij de rechtbank in Utrecht opvang af te dwingen in Almere. 10 jaar in Engeland gewoond . Onbegrijpelijk...

Niet te geloven. Per direct....

Somalische Brexit-terugkeerders krijgen huis

Een Somalisch-Nederlands gezin dat uit Birmingham naar Nederland is gevlucht, moet per direct een huis krijgen in Almere. Dat oordeelde de rechtbank in Utrecht vrijdag in een spoedprocedure.

Nog veel meer Somaliërs met een Nederlands paspoort willen weg uit het Verenigd Koninkrijk – meestal vanwege de Brexit. Nederlandse ministeries hebben aan de overkant van het Kanaal zelfs gericht campagne gevoerd onder de circa 25.000 Somalische ex-Nederlanders om te voorkomen dat die massaal hun koffers pakken en terugkeren naar ons land.

Het gaat om een groep Somaliërs die in de jaren negentig als asielzoeker in Nederland is opgevangen en daarna is doorgereisd naar Engeland. Ze gaven de voorkeur aan Engeland vanwege betere mogelijkheden om daar als gemeenschap bij elkaar te wonen. Ook heerste er een beter ondernemersklimaat. Velen hebben daar nu spijt van en willen terug.

’Verwijtbaar dakloos’
Het gezin dat het kort geding heeft gewonnen, dreigt op straat te belanden met een zeven maanden jaar oude baby. Ze hebben in Leiden, Alphen en Almere aangeklopt voor een woning, maar dat werd steeds afgewezen. Gemeenten weigeren het gezin met vier jonge kinderen een woning omdat ze vinden dat de Brits-Nederlandse Somaliërs ’verwijtbaar dakloos’ zijn vanwege hun slecht voorbereide terugkeer uit Birmingham naar Nederland.

Ook mensen met een Nederlands paspoort die naar naar ons land komen, moeten voor vertrek regelen dat er een woning is geregeld. Prioriteit bij woningtoewijzing of daklozenopvang is niet bedoeld voor mensen die halsoverkop en ondoordacht besluiten naar Nederland te komen.

Geweld
De rechter baseert zich echter op het kinderrechtenverdrag. Een kind heeft recht op een dak boven het hoofd. Bovendien zou het gezin in Engeland hebben gevreesd voor geweld, waardoor het snel moest vertrekken. Een Nederlandse vriendin had opvang beloofd, maar veranderde van gedachten.

Dankzij de gerichte overheidscampagne is er vooralsnog geen grote golf Nederlands-Somalische Brexit-vluchtelingen op komst, zegt een woordvoerder van Binnenlandse Zaken. Er is tot nu toe sprake van ’enkelen’ die de oversteek maken. „We kregen signalen dat er zorgen waren, daarom hebben we daar in het Somalisch de boodschap doorgegeven dat er geen reden is voor paniek. We hebben hun verteld dat er voor hen vooralsnog niets verandert na de Brexit. Ze zitten daar prima.”

[King George]

Krijgen gewone Nederlanders die vanuit het buitenland terugkeren in Nederland ook bij rechterlijk decreet met voorrang een huis of worden die gediscrimineerd hier in ons eigen land?

[Ariel]

Angst en onzekerheid' onder Somalische Nederlanders vanwege brexit

Onder de 25.000 Somalische Nederlanders in Groot-Brittannië bestaat grote onzekerheid over de gevolgen van de brexit. Een groot aantal wil nu terugkomen naar Nederland, al was het maar om te voorkomen dat ze worden uitgezet.

Van de ongeveer 40.000 Somaliërs die de afgelopen decennia een Nederlands paspoort kregen, is een groot deel in Groot-Brittannië gaan wonen. Door de onzekerheid die een brexit met zich meebrengt wil een deel van hen nu terugkeren naar Nederland. Een anonieme Somalische vrouw spreekt over 'angst en onzekerheid' onder de 25.000 Somalische Nederlanders in Groot-Brittannië. "Voordat we eruit worden gegooid nemen we zelf maar de stap", voegt ze hier aan toe.

Nederlandse opvang niet voorbereid
De vraag is of Nederland hierop voorbereid is. Betrokken hulpverleners en maatschappelijke organisaties twijfelen hieraan. Zo komt hulpverlener Samater Geddie sinds kort steeds meer Somaliërs tegen in de daklozenopvang. Volgens hem zijn zij naar Nederland teruggekeerd vanwege onzekerheid over de dreigende brexit.

Deze groeiende groep krijgt naar Geddies idee geen aandacht van maatschappelijke organisaties: "Als ze geen schulden, geen psychische aandoening en geen verslaving hebben moeten ze maar voor zichzelf zorgen." Hij wijst er op dat er veel wordt gedaan om de economische gevolgen van de brexit op te vangen, onder andere met een speciale brexitwethouder, 'maar ik weet niet of diezelfde wethouder rekening houdt met daklozen die door de brexit gaan komen'.

Onterecht hoge verwachtingen
Directeur Harry Crielaars van de Tilburgse opvangorganisatie Traverse moet Somaliërs nu al regelmatig afwijzen. Hij wijst erop dat veel Somalische Nederlanders slecht voorbereid zijn: "Ze komen dan bij ons en verwachten dat wij ze gaan helpen. Dat gaat niet gebeuren."

Traverse probeert gezinnen met kinderen onder te brengen in een hotel of familie. Jongeren zijn volgens Crielaars bijna kansloos in de opvang van Traverse. "Als het echt meer Somaliërs gaan worden, dan zijn opvangcentra daar niet op voorbereid." Crielaars wil dan ook dat het huisvestingsprobleem landelijk wordt bekeken.

Oproep aan ambassade
Ali Ware is werkzaam voor de Federatie van Somalische Associaties. Hij wil dat de Nederlandse ambassade actie onderneemt. "Wij roepen de Nederlandse ambassade op om Nederlandse Somaliërs in het Verenigd Koninkrijk goed te informeren". Volgens Ware kan op die manier voorkomen worden dat de groep onvoorbereid naar Nederland terugkeert.

[Ariel]

Akram: Halloe wij staan Schiphol. Wij gevloecht out England.
Gemeente: Welkom we gaan direct een huis regelen voor u en uw gezin. De familie Janssen wacht nog maar een paar jaar.
Akram: Ies wel mooi grote haus?
Gemeente: 150m4 en we plaatsen direct een nieuwe keuken en badkamer.

[Hans v d Mortel sr]

Terug in Nederland
Na twee jaar gaat hij terug naar Nederland. Veertien jaar na zijn vertrek naar Londen en twee jaar na terugkomst uit Somaliland weet Samater dat hij in Nederland het meest op zijn plek is. Wel merkt hij in zijn werk voor de Somalische gemeenschap dat Nederland harder is geworden voor nieuwkomers.

Ik heb jaaaaren geleden al zo'n zelfde soort verhaal op FFI gezet.

Ik weet dus al heel lang dat het om PARASIETEN op onze kennisbeschaving gaat die hier naar toe komen.

Ze proberen alles uit en verwachten dat ze overal welkom zijn. Pas als zij alles hebben uitgeprobeerd kunnen zij hun keuze bepalen. En ja hoor, dan levert meestal Nederland de hoofdprijs als het beste land waarop geprofiteerd kan worden.

Sodemieter toch op met al die mensen met een genenstructuur die niet de mijne is en waar ik ook niks mee te maken wil hebben. Die mensen zijn beslist niet gek. Zij weten dat juist WIJ dom zijn. Hun genenstructuur is een parasietenstructuur. Deze wetenschap heeft in de eerste plaats betrekking op MOSLIMS.

Mijn bijdrage aan FFI destijds. Ik herinner mij een groot verhaal gelezen te hebben in het weekblad Vrij Nederland. Dat ging over een Tunesiër die via Frankrijk, België, Nederland, Duitsland, Denemarken (mogelijk ook Zweden) uiteindelijk terugkeerde naar Nederland. Hij was oprecht en eerlijk. Na alles geprobeerd te hebben - ook Nederland beviel hem niet - besloot hij uiteindelijk toch voor Nederland te kiezen. Hoe de redacteur van VN hem op het spoor is gekomen weet ik niet meer; doet er verder niet toe. Waar het om gaat is de waanzin waarmee Europese leiders begrip tonen voor parasieten en het eigen vaderland ter beschikking stellen als speelbal voor ongeschikte idioten ten koste van het gezonde verstand.

Moslims een Nederlands paspoort verschaffen is natuurlijk het meest rampzalige dat een weldenkend mens zich kan voorstellen.

[Ariel]

Deze Somalier komt voorlopig niet naar Nederland.

’Nederlander’ bekent steekpartij Manchester

Een geradicaliseerde man die met een mes meerdere mensen verwondde op een station in het Engelse Manchester, heeft schuld bekend aan drievoudige poging tot moord. De dader, die volgens Britse media de Nederlandse nationaliteit heeft, schreeuwde tijdens de aanval onder meer „leve het kalifaat” en „Allahoe akbar.”

De 26-jarige Mahdi Mohamud viel op 31 december een man en een vrouw aan die naar een tramperron liepen. Zij raakten ernstig gewond. Mohamud keerde zich vervolgens tegen toegesnelde politiemensen. Die probeerden tevergeefs hun belager uit te schakelen met peperspray en een stroomstootwapen.

De twintiger wist een agent in de schouder te steken en werd vervolgens tegen de grond gewerkt.

De werkloze Mohamud, die sinds zijn negende in Groot-Brittannië woont, zou online zijn geradicaliseerd. Hij beschikte onder meer over een document met de titel „de zeven dodelijkste manieren om aan te vallen met een mes.” De autoriteiten zeggen dat hij eind 2017 begon met het plannen van een aanslag, nadat hij familie had bezocht in Somalië. Hij hoort later wat voor straf hij krijgt.

[Ariel]

Gemeente worstelt met opvang migrantengezinnen die terugkeren naar Nederland.

Gemeenten krijgen steeds vaker te maken met gezinnen met de Nederlandse nationaliteit die remigreren naar Nederland. Meteen bij aankomst doen zij een beroep op maatschappelijke opvang, omdat ze geen woonruimte hebben. Maar omdat ze zelfredzaam zijn, hebben ze daar geen recht op.

Het gaat bijvoorbeeld om Somalisch-Nederlandse gezinnen die naar het Verenigd Koninkrijk waren vertrokken in de veronderstelling dat ze daar makkelijker werk zouden vinden. Of om Iraakse Nederlanders die terugkomen omdat hun kinderen in Irak niet kunnen aarden. Maar ook om Marokkaanse Nederlanders die na een verblijf in Marokko toch weer voor Nederland kiezen.

Afgelopen zomer bleek dat de daklozenopvang in grote steden vol zit met gezinnen die op straat leven. Sommige families worden noodgedwongen in hotels ondergebracht. Inmiddels is duidelijk dat het vooral gaat om gezinnen die uit het buitenland terugkeren naar Nederland, zonder woonruimte te hebben geregeld. Ze hebben hier nauwelijks een netwerk.

De daklozenopvang is niet voor hen bedoeld. Die is al overvol en alleen bedoeld voor mensen die zelf niet in staat zijn voor hun onderdak te zorgen, bijvoorbeeld omdat ze ernstige psychische problemen hebben of verslaafd zijn. Ook is een voorwaarde voor opvang vaak dat de persoon binding met de regio heeft.

In april stuurden Rotterdam, Leiden, Utrecht en Amsterdam een alarmkreet naar staatssecretaris Blokhuis (ChristenUnie) van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Meer dan 300 gezinnen waren in de tweede helft van 2018 teruggekeerd naar Nederland en zochten onderdak in deze steden. Zeventig gezinnen werden op dat moment opgevangen in hotels en instellingen voor daklozen.

Een actueel landelijk cijfer over remigratie is niet beschikbaar, omdat het niet wordt bijgehouden. Maar het speelt nog steeds, bevestigen de gemeenten die destijds aan de bel trokken. Utrecht heeft ook al extra maatregelen getroffen. Begin volgend jaar komen twee panden beschikbaar voor de opvang van tien geremigreerde gezinnen.

De Utrechtse wethouder Maarten van Ooijen (ChristenUnie) vindt het onverantwoordelijk van de ouders dat ze terugkomen zonder woonruimte te hebben geregeld, maar ziet zich gedwongen toch te helpen. "Je kunt de kinderen niet op straat laten slapen."

Tientallen gezinnen in hotels
De gezinnen mogen maximaal drie maanden in de twee Utrechtse opvanghuizen blijven. Ze moeten daar gewoon huur betalen. Ze krijgen hulp bij het vinden van een huis, waar dan ook in Nederland. Een stabiele verblijfsplek is volgens de gemeente nodig om zaken beter en sneller te regelen, zoals de school van de kinderen, de financiën en het vinden van een betaalbare woonplek.

Amsterdam heeft dertig teruggekeerde gezinnen voorlopig ondergebracht in pensions. Inmiddels is besloten geen nieuwe gezinnen meer op te vangen. Den Haag biedt dertien families gezinnen onderdak, van de 77 die dit jaar arriveerden. Rotterdam kan geen actuele cijfers geven, maar er worden momenteel drie à vier gezinnen opgevangen door de gemeente.

Opvang met tegenzin
Tussen januari en september 2019 hebben zich in Leiden 25 remigrerende gezinnen gemeld bij de maatschappelijke opvang. Zij verblijven als het nodig is tijdelijk in een gezinshotel. Hoeveel families daar op dit moment gebruik van maken, kan de gemeente niet zeggen.

Haarlem wil extra geld van het kabinet voor de opvang. In die stad vroegen dit jaar acht gezinnen opvang, zo'n 25 mensen. De gemeente wil het geld hebben omdat langdurige opvang nodig is. Doorstromen naar een gewoon huis is heel moeizaam door de overspannen woningmarkt.

Almere vangt, tegen haar zin, al sinds eind augustus een Somalisch-Nederlands gezin met vier kinderen op in een hotel. De gemeente is door de rechter gedwongen het gezin op te vangen, omdat de ouders niet zelfredzaam zijn als gevolg van psychische klachten. Zij moeten komende woensdag alsnog het hotel hebben verlaten van de gemeente. Nog acht andere gezinnen hebben zich dit jaar bij de gemeente Almere gemeld.

Dreigen met Veilig Thuis
Gemeenten zijn niet verplicht gezinnen in de maatschappelijke opvang op te nemen. Dat oordeelde de Centrale Raad van Beroep eerder deze maand in de zaken van twee alleenstaande geremigreerde moeders in Rotterdam en Nissewaard. Maar volgens het kinderrecht mogen kinderen niet op straat terechtkomen en dus kunnen gemeenten die gezinnen in de praktijk niet aan hun lot overlaten.

De gezinnen worden tijdelijk in hotels en vakantieparken ondergebracht. De ouders moeten zelf op zoek naar woonruimte, net als iedere andere woningzoekende. Om ze daar extra toe te 'motiveren' wordt soms gedreigd alleen de kinderen op te vangen via Veilig Thuis. Zover komt het vaak niet, zegt Veilig Thuis Amsterdam. Vaak vinden mensen dan toch nog wel een plekje ergens in hun netwerk.

Staatssecretaris Blokhuis laat weten de omvang van het probleem nog te bestuderen. Er lopen nog gesprekken met de gemeenten over een plan van aanpak.

[Ariel]

Khadra migreerde terug naar Nederland en woont nu met gezin in hotel



Gemeenten worstelen steeds meer met gezinnen die remigreren naar Nederland. Het gaat om mensen met een migratieachtergrond, met de Nederlandse nationaliteit. Na aankomst doen zij een beroep op maatschappelijke opvang, omdat ze geen woonruimte hebben. Maar als ze zelfredzaam zijn, hebben ze daar geen recht op.

Een van de probleemgevallen is de Somalisch-Nederlandse Khadra Jamaac. Tien jaar woonde en werkte ze in het Engelse Birmingham. Daar kreeg ze steeds meer te maken met racistisch geweld, en daarom wilde ze met haar man en vier kinderen terug naar Nederland komen.

Dat deed ze en nu vangt de gemeente Almere het zestal op in een hotelkamer. De gemeente wil af van die regeling, omdat ze zelf woonruimte zouden moeten zoeken.

• FILMPJE...........Khadra vertelt hoe ze hier is terechtgekomen. Mevrouw de Somalische verteld in het filmpje dat ze recht heeft op een huis, omdat zij en haar kinderen Nederlanders zijn. Oh, ja..Ze kreeg te maken met racistisch geweld... ik geloof er niks van. Birmingham bestaat al voor meer dan de helft uit moslims. .

'We kwamen hier aan en ze zeiden: we kunnen niks voor je betekenen'
Khadra zegt dat ze alles heeft geprobeerd: onderhuur, zoeken in krimpgemeenten en in de vrije sector. Maar overal krijgt ze nul op het rekest.

Het gezin heeft een verzoek ingediend bij de rechtbank om toch te mogen blijven in de hotelkamer in Almere. Hun zaak dient komende woensdag.

[Ariel]

Opvang gevlucht gezin kostte Almere 18.000 euro

Het onderbrengen van een Nederlands-Somalisch gezin in een hotel heeft de gemeente Almere bijna 18.000 euro gekost. Dat blijkt uit de beantwoording van vragen gesteld door de PVV.

Het gezin met vier jonge kinderen tot zes jaar oud vluchtte in juli uit Engeland terug naar Nederland. De vader werd in Birmingham maandenlang ernstig bedreigd, omdat hij in een ruzie tussen drugsbendes was beland. Een vriendin uit Leiden zou hen tijdelijk opvangen, maar dat ging niet door. De gemeente Leiden weigerde huisvesting, net als Alphen aan den Rijn. Daarna klopten ze bij de gemeente Almere aan, omdat ze daar eerder hadden gewoond.

Ook Almere weigerde in eerste instantie, maar een rechter oordeelde dat de situatie wel degelijk spoedeisend was. Vanaf 23 augustus 2019 tot 11 december 2019 betaalde de gemeente hotelkosten voor het gezin. Op 11 december oordeelde een andere rechter dat dit niet langer noodzakelijk is.

De totale kosten voor de gemeente zijn 17.982 euro geweest. Dat komt neer op zo'n 163 euro per nacht. De gemeente zegt dat er geen mogelijkheid is om de kosten terug te vorderen.

In de nieuwe rechtszaak tegen de gemeente stelde de advocaat woensdag dat de ouders en het oudste kind met psychische problemen kampen. Daarom zou de gemeente hen op basis van de wet maatschappelijke ondersteuning (wmo) moeten helpen.

De advocaat van de gemeente vindt dat die problemen onvoldoende zijn aangetoond. Zo zijn er geen behandelplannen van artsen voor de ouders overlegd. Alleen een beoordeling door een huisarts vindt de gemeente niet voldoende. De gemeente blijft erbij dat het gezin zichzelf moet zien te redden. Het krijgt wel een bijstandsuitkering, met terugwerkende kracht tot augustus.

Post-traumatische stress syndroom
De rechter vroeg tijdens de zitting waarom het gezin niet in Engeland was gebleven in plaats van hals over kop naar Nederland te gaan. De moeder geeft achteraf toe dat het gezin in juli een onverantwoorde beslissing heeft genomen om vanuit Engeland naar Nederland te verhuizen. Daarna zijn de psychische problemen ontstaan. Volgens de advocaat gaat het om post-traumatische stress syndroom (PTSS).