De VN en hun loepzuivere democratieën...
Geplaatst op 17 maart 2019
Een dag nadat in Iran de advocate Nasrin Sotudeh tot 38 jaar gevangenisstraf en 148 zweepslagen werd veroordeeld, kort na Internationale Vrouwendag op 8 maart, gaf de VN een sterk signaal af voor vrouwenrechten en gaf uitgerekend Iran een zetel in de VN-commissie voor vrouwenrechten. Wat absurd klinkt, en ook absurd is, ontmaskert de politieke agenda die achter de VN zichtbaar is. Deze staat natuurlijk niet voor westerse waarden zoals gelijkberechtiging en democratie, maar vertegenwoordigt keiharde staatsbelangen, dus ook de belangen van die landen die walging zouden moeten veroorzaken. De VN openbaart daarbij het eigen onvermogen om als morele instantie in de wereld te mogen ageren.
En ook bij vrouwenrechten, die onze media immers zogenaamd zo belangrijk vinden, wordt Iran niet gewoon aan de schandpaal genageld, maar bericht men over vermeende
benadelingen van vrouwen in Israël, en dat uitgerekend op Internationale Vrouwendag. In zoverre zijn onze media geen haar beter. Of hebt u in de mainstream pers gehoord van de ontbrekende inspanningen van de Duitse politiek wat betreft Nasrin Sotudeh? Daar kunt u ook niet van gehoord hebben, omdat de journalistiek hier wat betreft de islam en diens misdaden zwijgt. Die houdt zich liever bezig met de devaluatie van “oude blanke mannen”, die in z´n geheel meer gedaan hebben voor de gelijkstelling van de vrouw dan alle quotavrouwen samen.
Welke rechten vrouwen en meisjes in Iran hebben – vooral welke rechten ze nog steeds niet hebben – daarover beslissen in de Islamitische Republiek Iran uitsluitend mannen. Mannen, vaak islamitische geestelijken, bezetten de centrale posities van de macht.
Vrouwen in Iran
Vrouwen worden door het in Iran toegepaste islamitische rechtssysteem – de sharia – op bijna alle juridische gebieden sterk benadeeld en worden systematisch van hun rechten beroofd. Dat is geen toeval, vergissing of gewoon “alleen maar” een langdurig overblijfsel uit de voor-moderne tijd. Het is het verklaarde doel van de “vaders” en “leiders” van de Islamitische Republiek. Het islamitisch recht en de heerschappij (uitsluitend mannelijke) van islamitische geestelijken vormen de fundamenten van de Islamitische Republiek Iran. Het klassieke islamitisch recht sluit een gelijkberechtiging echter categorisch uit. Dat geldt zowel voor de gelijkberechtiging van vrouwen en mannen als voor de gelijkberechtiging van moslims, niet-moslims en mensen zonder geloof.
Beroven van rechten door de wet
De Iraanse grondwet schrijft voor dat alle wetten en regels in overeenstemming met islamitische maatstaven moeten zijn en wel in de interpretatie van de heersende geestelijken. Het islamitisch recht heeft daarbij voorrang op alle andere, inclusief het volkerenrecht. Een hele serie wetten in Iran minacht daarom openlijk volkenrechtelijk bindende mensenrechtenverdragen, hoewel Iraanse regeringen deze zelf ondertekend en geratificeerd hebben. In de praktijk zijn de bekentenissen van vertegenwoordigers van Iran over mensenrechten pure lippendiensten.
Bijzonder opvallend zijn de benadelingen bij het getuigenrecht, bij het huwelijks- en scheidingsrecht, bij het zorgrecht, maar ook bij het strafrecht. Daartoe behoort het zogenaamde “vergeldingsrecht”: het leven en de gezondheid van vrouwen zijn maar de helft waard van die van de man.
Enkele voorbeelden: vrouwen in Iran mogen alleen met toestemming van de vader of grootvader trouwen. Volgens Iraans recht zijn meisjes op hun 13e huwbaar. Bovendien kan een huwelijk met toestemming van de rechtbank al eerder worden gesloten. Een islamitische man kan tegelijkertijd meerdere vrouwen hebben en heeft het recht om, ook tegen de wil van de vrouw in, het huwelijk te ontbinden, terwijl een vrouw alleen in zeer specifieke gevallen aanspraak kan maken op het scheidingsrecht: wanneer een man geen levensonderhoud aan haar betaalt, hij verslaafd is aan drugs, hij langere tijd in de gevangenis zit of een afvallige is van de islam – en zij dit kan bewijzen. Een moeder mag niet bepalen waar haar kind woont of het zonder toestemming uit het land brengen. De vader heeft alle voorrechten, de moeder kan alleen maar een soort verzorgingsachtige positie voor haar kind innemen en krijgt nooit alleen het zorgrecht.
Volgens de wet zijn meisjes al met negen jaar strafrechtelijk aansprakelijk, jongens pas op hun 15e. Wanneer een 9-jarig meisje een delict pleegt, dat volgens Iraans recht met de dood bestraft moet worden, dan ligt de uitvoering van de doodstraf bij de rechtbank. Bij wijze van uitzondering kan de rechtbank het meisje tot haar 18e gevangen zetten om daarna opdracht te geven tot de executie.
De schadevergoeding (het “bloedgeld”) voor een vrouw bedraagt bij ongevallen slechts de helft van dat voor een man. De getuigenis van één enkele vrouw is volgens Iraans recht “niet voldoende”, die van een man daarentegen wordt erkend. Deze regeling wordt door enkele islamitische rechtsgeleerden gemotiveerd met het “eigen welzijn van de vrouw”. Omdat zij de vrouw niet als volledig rechtsbevoegd beschouwen, zou zodoende de “last van de verantwoording” van haar worden weggenomen.
Het staatsburgerschap kan niet overgedragen van de moeder op de kinderen, zodat er in Iran duizenden kinderen met Iraanse moeders en Afghaanse vaders zijn, die geen staatsburgerschap krijgen. Deze kinderen leven zonder bewijs van hun bestaan en grotendeels rechteloos, ook zonder het recht een school te mogen bezoeken.
Vrouwen wordt in Iran de weg naar bepaalde beroepen geblokkeerd. Ze mogen geen rechter worden – op grond van hun vermeende “emotionaliteit” en de daardoor beperkte objectieve besluitvorming. Als een vrouw zich niet “voldoende” verzet bij een verkrachting, bijvoorbeeld uit angst, dan dreigt haar vanwege “ontucht” de steniging tot de dood erop volgt. Wanneer een vrouw echter haar verkrachter doodt, dan moet zij volgens de “vergeldingswet” geëxecuteerd worden door ophanging.
“Recht” op seksuele gehoorzaamheid
In Iran hebben volgens het islamitisch recht echtgenoten “het recht” om hun vrouwen ook met geweld tot seksuele gehoorzaamheid te dwingen. Volgens deze “rechts”logica bestaan er geen verkrachtingen binnen het huwelijk. Ook huiselijk geweld wordt in Iran met verwijzing naar de koran en islamitische overleveringen gerechtvaardigd. De echtgenoot mag zijn vrouw slaan wanneer hij “ongehoorzaamheid zou vrezen”. Volgens islamitisch recht vormen slaag of seksueel geweld door de echtgenoot ook geen reden om te scheiden voor de vrouw. Tegelijkertijd kunnen islamitische echtgenoten op ieder moment hun vrouwen verstoten. Als het tot een juridische strijd komt, dan is – opnieuw onder verwijzing naar het islamitisch recht – de uitspraak van een vrouw voor de rechtbank maar half zoveel waard als die van een man. In bepaalde gevallen wordt een vrouw überhaupt niet als getuige toegelaten.
Volgens informatie van de
IGFM worden vrouwen in Iraanse gevangenissen vaak seksueel geïntimideerd, vernederd en in veel gevallen ook verkracht. In enkele gevallen sloten Iraanse geestelijken zelfs “tijdelijke huwelijken” tussen de Pasdaran, de zogenaamde “Wachters van de Islamitische Revolutie”, en vrouwelijke gevangenen – tegen de nadrukkelijke wil van de vrouwen. Op deze wijze konden revolutiewachters de gevangenen “legaal” verkrachten voor hun executie. De Iraanse autoriteiten betwisten dat er in de Islamitische Republiek verkrachtingen in gevangenschap plaatsvinden, hoewel zelfs enkele hoge Iraanse politici dit bevestigden.
Iraanse vrouwenrechtenbeweging
In Iran werden en worden vrouwen en mannen, die zich inzetten voor een juridische gelijkstelling van de vrouw, vervolgd. Velen van hen werden zonder officiële aanklacht gearresteerd of tot lange gevangenisstraffen veroordeeld. Anderen werden pas na betaling van een enorme borgtocht uit de gevangenis ontslagen. Meerderen werden mishandeld en gefolterd.
In augustus 2006 richtten vrouwen en mannen in Iran de burgerrechtenbeweging “Een miljoen handtekeningen campagne voor vrouwenrechten” op, een initiatief voor de wettelijke gelijkberechtiging van vrouwen in Iran. Het idee voor deze campagne ontstond na het gewelddadige neerslaan van een protest voor meer gelijkberechtiging in Teheran op 12 juni 2006. Er diende een petitie met een miljoen handtekeningen van Iraanse burgers aan de wetgever overhandigd te worden om deze op te roepen de wetten te veranderen. De organisatoren wilden de bedoeling van de vrouwen in de samenleving bekendmaken en het idee van de gelijkberechtiging in het openbaar bewustzijn verankeren. Door het grote aantal arrestaties van activisten van de vrouwen- en mensenrechtenbeweging is de handtekeningencampagne echter tot stilstand gekomen.
Hoop voor de nabije toekomst?
In Iran leven niet alleen aanhangers van de dictatoriaal geregeerde Islamitische Republiek – juist daarom heeft de leiding van het regime behalve de reguliere strijdkrachten en de politie als parallelstructuur het “Leger van de Wachters van de Islamitische Revolutie” nodig en de hieraan ondergeschikte paramilitaire hulppolitie en knokploegen, de
Basij. Tegelijkertijd bestaat er in Iran een brede, zeer goed ontwikkelde en liberale burgerlijke middenklasse. Maar via verkiezingen is er maar weinig te veranderen in de Islamitische Republiek, want de grondwet werd door de sjiitische geestelijken op het lijf gesneden voor hun eigen heerschappij. Met deze grondwet trekken de hardliners aan het langste eind. Liberale kandidaten worden bij verkiezingen helemaal niet toegelaten, de media en de organen van de staat zijn gelijkgeschakeld, de burgersamenleving grotendeels stukgeslagen, in ballingschap of in de gevangenis.
Hoop op een snelle vrijheid en verbeteringen is er daarom nauwelijks. Toch schijnt de positieve maatschappelijke verandering op privégebied steeds meer voortgang te boeken. De vrouwen – en ook de mannen – van de vrouwenrechtenbeweging lijken ondanks verboden, represailles en arrestaties toch dichterbij hun doel van gelijkberechtiging te zijn gekomen. Moeizaam, onder de oppervlakte en veel langzamer dan gehoopt. Tot ergernis van het regime, maar met een kennelijk niet te stuiten vastberadenheid.
Bron:
https://heckticker.blogspot.com
Door: Thomas Heck
Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron
https://ejbron.wordpress.com/2019/03/17 ... ocratieen/