Jihadi's en hun kinderen keren terug

[Ariel]

Waarom konden Meryem en Naima uit Zoetermeer geen weerstand bieden aan de lokroep van het kalifaat?

Tien jaar na de opmars van Islamitische Staat in Syrië, moeten Nederlandse rechters beoordelen welke rol Nederlandse vrouwen speelden bij de gruwelen in het IS-kalifaat. ‘Mijn echtgenoot zei dat hij alles zou gaan uitleggen.’

Het is allemaal de schuld van Salaheddine, als we Meryem S. mogen geloven. Als een donderslag bij heldere hemel was haar geliefde uit Zoetermeer vertrokken. In een brief liet hij haar weten dat hij was gaan studeren. Pas later ontdekte Meryem dat hij was afgereisd naar Syrië. Nu, ruim tien jaar na dato, grijpt zijn vertrek Meryem (nu 34) nog steeds aan. Snikkend haalt ze een eerste zakdoekje uit het witte pakje dat voor haar ligt, dinsdagochtend in de rechtbank Rotterdam. Er zullen in de uren daarna nog vele tissues volgen.

Meryem S. staat terecht op verdenking van deelname aan de terroristische organisatie IS, samen met haar moeder Naima el O. (54), die zich een jaar later bij haar voegde in het kalifaat. Zo leidde de uitreis van Salaheddine tot een kettingreactie: Meryem volgde hem, haar moeder Naima volgde Meryem, en in het kielzog van Naima reisde haar minderjarige zoon Ilyas mee. Die overleed in 2016 in het strijdgebied, slechts 16 jaar oud.

Het Openbaar Ministerie (OM) rekent het Naima zwaar aan dat zij haar minderjarige kind meenam naar het kalifaat. Onduidelijk is hoe Ilyas precies is omgekomen. Stond hij op de wacht bij een wapendepot van IS, zoals zijn achtergebleven vader in de media beweerde? Of kwam hij om bij een bomaanslag op een markt, zoals Meryem stelt? Het is niet meer te achterhalen. Maar de officier van justitie weet genoeg: Ilyas’ tragische lot is hoe dan ook het gevolg van de verkeerde keuzes van Naima: ‘Verdachte is verantwoordelijk voor de dood van haar eigen zoon.’ Zowel tegen Naima als tegen Meryem eist justitie vier jaar cel.

Summiere informatie
De zaak tegen moeder en dochter is het begin van een reeks strafzaken tegen een groep vrouwen die, zoals het OM het verwoordt, geen weerstand konden bieden aan ‘de lokroep van het kalifaat’. De komende twee weken worden vijf vrouwen berecht die begin vorig jaar door de Nederlandse staat werden gerepatrieerd uit het Koerdische detentiekamp Al Roj. Later dit jaar volgen zaken van twaalf anderen die in november 2022 van overheidswege werden opgehaald uit Syrië.

Tien jaar nadat de Syrische opstand werd gekaapt door extremisten, moeten Rotterdamse rechters zodoende proberen te achterhalen wat het aandeel van Nederlandse vrouwen was bij het bloedvergieten in het IS-kalifaat. Wat daarbij dinsdag opvalt: er lijkt slechts summier informatie te zijn over hoe deze moeder en dochter hun jarenlange tijd in het strijdgebied doorbrachten. Meryem kreeg er twee kinderen, en toen haar ziekelijke moeder zich bij hen voegde, had ze er nog een zorg bij. Na de dood van Meryems echtgenoot in 2016 veranderde hun huis in een ontmoetingsplek voor buitenlandse IS-vrouwen, die er gezellig samenkwamen om Suikerfeest te vieren.

Maar ook als het klopt dat hun activiteiten zich beperkten tot dit huiselijk bestaan, speelden de vrouwen een cruciale rol bij het in stand houden van het terroristisch IS-bewind, stelt het OM. Zij voedden hun kinderen immers op ‘in de geest van Islamitische Staat’, zorgden zo voor nieuwe aanwas en maakten het voor de mannen mogelijk zich volledig op de strijd te richten.

Geen vrijwillig interview
De rechtbank doet dinsdag verwoede pogingen om te begrijpen hoe het allemaal zover heeft kunnen komen met Meryem en Naima. Volgens de vrouwen zijn veel van hun problemen terug te voeren op het gedrag van de vader van Meryem, met wie Naima in de woorden van haar advocaat een ‘horrorhuwelijk’ had. Deze Hoessein zou volgens zijn ex-vrouw en dochter kampen met een drank- en gokverslaving, waardoor Naima zich genoodzaakt zag om een dubbele baan te nemen om haar kinderen te eten kunnen geven. ‘Er zijn redelijk wat aanwijzingen dat hij niet altijd een goede vader en echtgenoot is geweest’, beaamt de officier van justitie. ‘En dan druk ik me voorzichtig uit.’

De karakterschets van vader Hoessein is opvallend, omdat hij de afgelopen jaren als een van de weinige ouders van uitreizigers in de media naar buiten trad en zich zeer betrokken toonde. Dit was onder meer te zien in de documentaire De Verloren Kinderen van het Kalifaat uit 2018, waarin tv-maker Sinan Can met Hoessein naar Syrië afreist om zijn dochter op te zoeken. ‘Dat was geen vrijwillig interview’, zegt Meryem daarover. De rechter: ‘Dat was ook te zien.’

Nadat Naima in 2007 van Hoessein was gescheiden, verhuisde ze met haar kinderen naar Zoetermeer. Meryem had het er moeilijk mee. ‘Toen op mijn 18de mijn oma is overleden, ging ik rust zoeken in de islam, in het gebed. Ik ging niet meer terug naar school, zat thuis en had mijn dag- en nachtritme omgedraaid. Ik was toen niet iemand die stond te springen in het leven.’

Blind gevolgd
Na twee kortstondige huwelijken ontmoet ze vervolgens Salaheddine. Eigenlijk niet haar type, vertelt Meryem. ‘Maar na veel telefoongesprekken vond ik hem toch speciaal.’ Ze bezoeken beide lezingen in de Al Qibla-moskee, waar de beruchte prediker Mohammed Talbi in die periode de Zoetermeerse jeugd wegwijs maakt in de extremistische leer.

En dan, terwijl er al samenwoonplannen zijn, is er plotsklaps die afscheidsbrief van Salaheddine.

Een paar maanden later besluit Meryem naar hem toe te gaan. Aan de Turks-Syrische grens ziet ze een kalasjnikov in zijn auto liggen. Meryem heeft vragen, ‘hij zei dat hij alles zou gaan uitleggen. En toen is hij gaan rijden.’ Alsof het allemaal vanzelfsprekend is, laat ze zich het strijdgebied in sturen.

De rechter: ‘U heeft zich laten leiden door gevoelens van verliefdheid en schuld. U bent hem eigenlijk blind gevolgd?’

Meryem, voor het eerst met een klein glimlachje: ‘Ja, ze zeggen het hè.’

[Ariel]

Onrust op de terrorismeafdeling van de gevangenis: wie mag Nederlander blijven en wie niet?

Een uit Syrië teruggekeerde IS-vrouw dreigt haar Nederlandse nationaliteit kwijt te raken. Het kan ertoe leiden dat ze wordt uitgezet naar Afghanistan, waar de extremistische taliban aan de macht zijn. Haar vader is wanhopig.

Vader Nangyalai is bang. ,,Ik weet het niet meer, ben ten einde raad. Helpt u mij alstublieft”, schrijft de 65-jarige man in een brief aan de Tweede Kamer en de burgemeester van zijn woonplaats. Nangyalai verloor in 2017 al een zoon: de jonge twintiger reisde naar Syrië, sloot zich daar aan bij terreurgroep IS en kwam om. Nu dreigt hij, zo schrijft Nangyalai, ook nog een dochter te verliezen. ,,Kunt u ons weer hoop en vertrouwen geven?” Laat haar niet weer onder invloed komen van extremisten, stelt hij.

Ook die dochter, Sadaf (nu 32), reisde in 2014 naar Syrië, haar jongere broertje achterna. Ze kwam eind 2020 weer terug en werd hier tot vijf jaar cel veroordeeld. Een van de zwaardere straffen die tot nu toe is gegeven aan teruggekeerde IS-vrouwen. ,,Tot mijn zielsgrote spijt hebben acht jaar geleden twee van mijn jongste kinderen als pubers een zeer domme fout gemaakt, daartoe verleid door radicale islamitische rekruteerders. Mijn dochter heeft haar volledige verantwoordelijkheid genomen en is niet in hoger beroep gegaan tegen haar straf", vertelt haar vader. ,,Ik heb haar gezegd dat het Nederlandse rechtssysteem eerlijk, streng maar rechtvaardig is en dat zij na het uitzitten van haar straf een kans zou krijgen om haar leven hier weer op te pakken.”

Op sympathie van de meeste Nederlanders hoeven ze niet te rekenen
Nu dreigt er echter nog een extra straf voor Sadaf. Eentje die, zo stelt haar vader, nog veel ingrijpender is: de overheid neemt haar Nederlandse nationaliteit af. Dat kan omdat het gezin ook nog de Afghaanse nationaliteit heeft. Het houdt in dat Sadaf, als ze haar straf heeft uitgezeten, niet meer legaal in Nederland verblijft. ,,Wat gebeurt er dan? Wordt ze uitgezet naar een levensgevaarlijk land, wordt het de illegaliteit in Nederland of wederom een terugval richting de rekruterende handen van de radicale moslims?”

De situatie van de uit Syrië teruggekeerde IS-vrouwen is een ingewikkelde. De Nederlandse overheid brengt hen voor de rechter. Maar wat met hen aan te vangen als ze vrijkomen? Op sympathie van de meeste Nederlanders hoeven ze niet te rekenen: als ze een goed leven hadden willen hebben, hadden ze zich maar niet bij IS, die terreurgroep die dood en verderf zaaide, moeten aansluiten. Een tweede kans? Die hebben de slachtoffers van IS ook nooit gekregen. Politiek Den Haag had de vrouwen überhaupt liever niet terug in Nederland gezien. In 2015 stelde premier Rutte dat ‘uitgereisde jihadisten beter daar kunnen sneuvelen’.

Stijgende paniek
Zeker honderd Nederlandse Syriëgangers kwamen inderdaad om in het strijdgebied. Maar de realiteit is ook dat er inmiddels tientallen zijn teruggekeerd. Van zeker zeventien teruggekeerde vrouwen loopt het proces nog. Op de speciale vrouwenafdeling voor terrorismeverdachten in de gevangenis in Zwolle heerst stijgende paniek over het afnemen van de Nederlandse nationaliteit. De vrouwen zien hun tweede kans in rook opgaan en maken zich zorgen over de toekomst van hun vaak jonge, in Syrië geboren kinderen.

Het parlement ging in 2017 akkoord met het kabinetsvoorstel om van jihadisten de Nederlandse nationaliteit af te nemen. Het gebeurde tot en met deze zomer zo’n 45 keer, meldde RTL Nieuws eerder. De helft van die personen verbleef op dat moment nog in het buitenland. Vijf mensen verlieten na het intrekken van hun paspoort ook daadwerkelijk Nederland.

De maatregel geldt niet voor alle terrorismeverdachten: wie maar één nationaliteit heeft, kan die niet verliezen. Amber K., Laura H. en Krista van T. zullen Nederlander blijven, maar bij Sadaf S., Nawal H., Fatima H. en nog een groot aantal anderen is of was dat maar de vraag. Ook deze vrouwen groeiden (grotendeels) op in Nederland, radicaliseerden in Nederland en vertrokken vanuit Nederland naar Syrië, maar zijn straks geen Nederlander meer. Hun rest straks nog hun Marokkaanse of Afghaanse paspoort. Advocaten stellen al jaren dat dat onderscheid discriminatie is.

Het levert in de praktijk ook problemen voor de rijksoverheid op. Zo staat Marokko, het land dat de meesten als tweede nationaliteit hebben, niet te trappelen om veroordeelde terrorismeverdachten terug te nemen. Volgens het ministerie van Justitie en Veiligheid zitten er momenteel enkele, maar ‘minder dan vijf’ terrorisme-veroordeelden wiens nationaliteit is afgenomen vast in een uitzetcentrum. Hun uitzetting verloopt dus niet soepel.

Machtsgreep van die taliban
De zaak van Sadaf S. is zo mogelijk nog ingewikkelder. Wat doe je met een alleenstaande vrouw (33) die alleen nog de nationaliteit heeft van een land waar de extremistische, notoir vrouwonvriendelijke, religieuze scherpslijpers van de taliban aan de macht zijn? Na de machtsgreep van die taliban, in de zomer van 2021, zette Nederland tijdelijk helemaal geen Afghanen uit naar dat land. Die tijdelijke stop liep in februari af.

Het cynische: in 2007 vluchtten de ouders van Sadaf, met hun vijf jonge kinderen, juist voor die taliban naar Nederland. Ze kregen hier asiel. Dat zal Sadaf hoogstwaarschijnlijk geen tweede keer verleend worden.

Maar wat als Sadaf, als alleenstaande vrouw, niet wordt uitgezet? Voor wie geen geldige verblijfspapieren voor Nederland heeft, rest een bestaan in een schaduwwereld: zonder bankrekening, zonder legaal werk, zonder onderwijs.

Marokkaanse is ze alleen op papier
Een andere teruggekeerde IS-vrouw met een dubbel paspoort, Nawal H. (37, moeder van vier kinderen), begon vorige week tijdens haar proces in de rechtbank Rotterdam over de onrust in de Zwolse gevangenis. Ze betoogde dat het afpakken van het paspoort averechts werkt op de deradicaliseringsprogramma’s in de gevangenis. ,,Hoe wil je mensen leren begrijpen dat extremisme fout is, als je als overheid mensen naar de taliban stuurt?’’, verwees ze naar de zaak van Sadaf. En over zichzelf: ,,Ik ben Nederlander, dat is mijn identiteit.” Marokkaanse is ze alleen op papier.

De Inspectie Justitie en Veiligheid deelde in 2022 in een rapport over de Terrorismeafdeling ‘de zorgen van professionals als het gaat om het toepassen van resocialisatiedoelen’ na intrekken van de Nederlandse nationaliteit. De inspectie ziet ook ‘risico’s voor de nationale veiligheid doordat deze personen mogelijk uit beeld raken als ze niet naar het land van hun tweede nationaliteit kunnen’.

De advocaat van Sadaf S., Flip Schuller, heeft beroep aangetekend tegen het intrekken van haar Nederlandse pas. Dat had in een eerdere zaak succes. Fatima H. uit Tilburg werd in eerste instantie door Nederland uitgezet naar Marokko. Tot de Raad van State die beslissing terug draaide. De Raad vond dat in eerdere procedures te weinig rekening was gehouden met de kinderen van Fatima.

Hoe de zaak van Sadaf zal aflopen, is nog onduidelijk. Zelf zei zij, toen ze in 2021 voor de rechter stond: ,,Ik heb een grote fout gemaakt en daar heb ik spijt van. Nu zoek ik genade. Als ik iemand pijn heb gedaan, dan bied ik daarvoor excuses aan aan de hele wereld.”

[King George]

Vader Nangyalai is bang. ,,Ik weet het niet meer, ben ten einde raad. Helpt u mij alstublieft”, schrijft de 65-jarige man in een brief aan de Tweede Kamer en de burgemeester van zijn woonplaats. Nangyalai verloor in 2017 al een zoon: de jonge twintiger reisde naar Syrië, sloot zich daar aan bij terreurgroep IS en kwam om. Nu dreigt hij, zo schrijft Nangyalai, ook nog een dochter te verliezen. ,,Kunt u ons weer hoop en vertrouwen geven?” Laat haar niet weer onder invloed komen van extremisten, stelt hij.

Wat voor opvoeding heeft die vader z'n kinderen gegeven? Een Islamitische?

[Mahalingam]

Terreurtranen: Viervoudig IS-vrouw Sadaf wil comfortabel leven in Nederland

Nederland wil dat niet

Als u goed luistert kunt u de krokodillentranen horen rollen op de terrorismeafdeling van de gevangenis in Zwolle. Daar zit IS-bruid Sadaf S. haar gevangenisstraf van vijf jaar uit voor het zijn van een IS-bruid en als ze vrijkomt is de kans groot dat haar Nederlandse paspoort door de shredder gaat en ze met haar Afghaanse exemplaar wordt teruggestuurd naar de Taliban-woestijn.
Dit tot groot verdriet van haar vader die dankzij zijn algehele gebrek aan opvoeding eerst al een zoon zag sneuvelen onder de IS-vlag en nu bang is zijn dochter te verliezen en daar uiteraard een pagina in het AD over mag voljanken.
Het is het bekende riedeltje. De vrouw die willens en wetens naar het kalifaat vertrok en daar zes jaar doorbracht en met vier (!) verschillende IS'ers in het huwelijksbootje stapte, is nu plots een zielig slachtoffer dat het allemaal nicht hat gewußt. Nu uitzetting naar Afghanistan dreigt, waar de Allah-aanhangers het zoals gebruikelijk niet zo nauw nemen met mensen- en vrouwenrechten, wil Sadaf plots terugkeren in de warme en geciviliseerde omhelzing van de Nederlandse maatschappij.
Lekker profiteren van alle vrijheden en voorzieningen in een samenleving waar je zo'n hekel aan hebt. We hopen van harte dat de rechters en beleidsmakers niet zwichten voor dit toneeltranen en deze baarmoeder van de extremisten op het vliegtuig zet richting de Islamitische puinhoop van een Talibaans Afghanistan. Sadaf maakte tenslotte al duidelijk waar haar loyaliteit ligt, dus we wensen haar veel plezier in de woestijn.

https://www.geenstijl.nl/5169595/enkeltje-afghanistan/

Hoe zou ze zich nu kleden? Nog in volledig Arabierische niqab?
In Afghanistan moet ze die omruilen voor een burka.

[Ariel]

Dit is een artikel uit het AD. Heel liefdevol geschreven door een journalist die compassie met deze zielige kwetsbare jihad bruiden heeft. "Ze kunnen er eigenlijk niks aan doen ". En dat merk je.

IS-vrouwen voelen steeds meer schuld over Syrië-reis: ‘Bizarre keuze die ik nooit goed zal praten’

Jaren na hun terugkeer uit het kalifaat van terreurgroep IS lijkt er bij Nederlandse vrouwen een toenemend besef van schuld. Maar ze vinden vaak ook dat ze al zwaar gestraft zijn.

Negentien jaar oud was Amber K. uit Dordrecht toen ze in 2015 naar Syrië reisde en in het kalifaat van IS ging wonen. ,,Ik heb een hele bizarre keuze gemaakt en die zal ik nooit goedpraten. Ik heb er veel mensen mee gekwetst en pijn en verdriet veroorzaakt. Het liefst zou ik er niets over zeggen en door de grond zakken", zei ze donderdag, bijna acht jaar na haar vertrek, in de rechtbank Rotterdam.

Vorige week, in diezelfde rechtbank, zei Nawal H. (nu 37), ook een teruggekeerde Syriëganger ‘tegen iedereen die geleden heeft onder IS’: ,,De aanwezigheid van buitenlanders, en vooral de Europeanen, gaf IS legitimiteit en geloofwaardigheid. Daar heb ik aan bijgedragen en daar heb ik spijt van.”

Schuld en boete
Vier jaar na de val van het IS-Kalifaat en na talloze rechtszittingen in Nederland tegen teruggekeerde aanhangers van die terreurgroep, lijkt bij sommige IS-vrouwen een toenemend besef van schuld en boete te groeien. Ingegeven door zelfreflectie of door hun advocaten. Vrouwen die de afgelopen jaren terugkeerden betuigden voor de rechter ook wel spijt van hun reis naar het Syrische strijdgebied, maar die spijt betrof vooral de gevolgen voor henzelf en hun kinderen. Steeds vaker staan recent teruggekeerde vrouwen nu ook stil bij het leed dat IS heeft aangericht bij anderen: gevluchte Syriërs, verdreven Irakezen, vermoorde en vervolgde jezidi’s, nabestaanden van IS-aanslagen in Europa. Ook al hebben de vrouwen zelf nooit een trekker overgehaald, ze maakten wel onderdeel uit van een moorddadige terreurgroep.

De afgelopen twee weken stonden vijf teruggekeerde Nederlandse vrouwen terecht. Zij werden in februari 2022 samen met hun kinderen door Nederland opgehaald uit een detentiekamp in het Koerdische deel van Syrië en daarna in Nederland vastgezet. Tijdens die zittingen werd ook duidelijk dat ze met hun vertrek naar Syrië hoopten naar een (islamitisch) paradijs te reizen, maar in de hel belandden. Ze vluchtten doorgaans voor hun ongelukkige bestaan in Nederland. Hadden een man met losse handjes, een vader met een drankprobleem een suïcidale moeder of lagen overhoop met zichzelf. De vrouwen, vaak makkelijk beïnvloedbaar, een enkeling ook zwakbegaafd, zochten in Syrië liefde en een nieuw begin, maar vonden er doorgaans haat en onderdrukking. ,,Ik neem me zelf zeer kwalijk dat ik daar heb gewoond, onder IS. Het is mijn schuld, ik ben er zelf heengegaan", zei Amber K. daarover.

De Dordtse (roodgelakte nagels, een roze hoofddoek) bekeerde zich op haar 15e tot de islam en kwam (online) in een moeilijke periode in haar leven in contact met extremisten ,,Er werd me door mensen in Syrië iets voorgehouden wat daar helemaal niet was. Ik zou er samen met andere meiden kunnen wonen en in een ziekenhuis gaan werken.” De werkelijkheid bleek een huwelijk met een Nederlandse IS-strijder, het moederschap binnenshuis en een voortdurende oorlog. In het huis waar het echtpaar woonde, lag altijd een bomgordel ‘voor als er gevaar dreigde’. ,,Die moest ik buiten om, dus bleef ik vooral binnen.”

PTSS en mishandeling
In de zittingen de afgelopen weken kwam ook naar voren dat de vrouwen er zelf niet onbeschadigd vanaf zijn gekomen. Meerdere kampen nu met PTSS. Omdat ze, zoals Amber, een dag lang met haar kind onder het puin van een gebombardeerd gebouw lag voordat ze kon worden uitgegraven. Of omdat, zo verklaarden meerdere vrouwen, ze na gevangenneming door Koerdische groepen zijn mishandeld in de gevangenis: sommige vrouwen werden geblinddoekt, uitgekleed, gedoucht en daarna nat en naakt op een stoel gezet, voor een airco. ,,Ze dreigden naaktfoto's van ons online te zetten, omdat we de hoeren van El Baghdadi (de leider van IS, red) waren”, verklaarde een vrouw aan de politie. Ze zaten vaak jaren vast in die Koerdische detentiekampen. Een zware tijd, verklaarden ze allemaal.

Waar de rechters die zware omstandigheden erkenden, was er ook steeds weer die andere stem: dat de ellende toch echt het gevolg was van hun eigen keuzes. Zoals in de zaak tegen Naima E. (54), die haar tienerzoon meenam naar Syrië. De jongen kwam er om. ,,Zij is verantwoordelijk voor de dood van haar eigen zoon", stelt de officier van justitie in haar zaak. ,,Ik weet dat ze daar veel verdriet van heeft, maar dat hebben andere nabestaanden ook. Met deze verschrikkelijke realiteit moet ze zelf leren leven.’’

Celstraf
Het Openbaar Ministerie eiste donderdag 3,5 jaar cel tegen Amber. Tegen de vier andere vrouwen uit de teruggehaalde groep werden straffen tussen 3,5 en 4 jaar geëist. De rechter doet uitspraak op 13 april.

Er werd vorig jaar nog een groep van 12 Nederlandse vrouwen en hun 28 kinderen opgehaald uit Syrië. Hun rechtszaken lopen nog.

De Dordtse (roodgelakte nagels, een roze hoofddoek) IS ZE NOU HELEMAAL GEK GEWORDEN? Roodgelakte nagels, een roze hoofddoek, dat past niet bij islam. Amber verdient klappen omdat ze islam in een verkeerd daglicht zet.
Straks gaat ze ook nog met haar borsten pronken, en met haar heupen draaien om mannen te verleiden.
Rechter, doe er wat aan. dit kan niet.