'Ken ik jou?'

Waarom slaan bepaalde moslims, waar dan ook, elkaar en anderen de hersens in? Hoort geweld en de drang tot overheersing en bekering bij de essentie van de islam?
Dave
Berichten: 12
Lid geworden op: ma apr 14, 2003 3:20 pm

'Ken ik jou?'

Bericht door Dave »

'Ken ik jou?'

Het was weer een waar feest. Eindelijk waren er weer eens belasting betalende burgers bij een debat tussen 'vertegenwoordigers van moslimorganisaties' en leden van een politieke partij. Het CDA presenteerde een publicatie van haar Wetenschappelijk Instituut, getiteld 'Naar een Nieuw Patriottisme', een theoretische verhandeling over de Islam en diversiteit en hoe dat een plek zou kunnen krijgen in onze multiculturele samenleving.

Voorafgaand aan het debat geniet ik van de beste appeltaart van Nederland: mijn Rotterdamse roots komen thuis in Den Haag. Een vriendelijk ogende Marokkaanse jongen spreekt mij aan: "He hallo, hoe is het?" Help! 'Ken ik jou?', schiet er door me heen. Ik heb een vreselijk slecht geheugen voor gezichten en dit gezicht zegt mij weinig tot niets. 'Goed dank je, eh, sorry maar ik ben even je naam kwijt??' "Nebil Marmouch".

Ha, het eerst zieltje is al vertrapt. Ik herken het AEL interim bestuurslid Marmouch niet.


1. Dat had je laatst weer goed gedaan, met die demonstratie.

2. 'Ik had niets gedaan, ik werd zomaar opgepakt', zegt Marmouch

3. Dat bedoel ik, dat heb je goed gedaan.

Marmouch snapt het niet, voor sommige mensen moet je alles spellen, ook mijn cynisme zal hem ongetwijfeld totaal ontgaan zijn:

"Je hebt 'niets' gedaan, wordt opgepakt en haalt ieder journaal. Prima pers toch, gratis en voor niets?"

Marmouch glundert. Hij meldt dat er een klacht is ingediend door de AEL bij de Joodse burgemeester van Amsterdam, omdat ze 'zomaar' zijn opgepakt. Er werd een vlag verbrand tijdens een demonstratie maar daar hadden hij en de andere AEL mensen niets mee te maken. Ja, daar is de Joodse burgemeester weer wel goed voor, denk ik bij mezelf. Ik sta aan een hoge sta- tafel en word ongemerkt ingebouwd door de AEL interim bestuursleden. Ik heb fans. Niet echt mijn types, ik baal ervan dat ze een blik op mijn notities zullen kunnen werpen. Maar zomaar weglopen is mijn eer te na, ik schud beleefd handjes: kent uw vijanden. 'Ja zonder jou zou er iets mis zijn Ebru, we kennen jou wel.' Vriendelijke glimlachende gezichten, dit is geen smalltalk maar een nonchalante poging tot intimidatie. Die zwoele zomers in Turkije hebben mij meer dan wegwijs gemaakt in moslim machopraat, opnemende blikken en intimiderend; maar mits gedoseerd interessant machtsvertoon. Een half leven geleden haalde ik al mijn schouders ervoor op, er kan er maar één de baas zijn. Helaas moeten de AEL jongetjes ook deze technieken nog verfijnen. Helderder kan het 'tussen twee culturen vallen' niet aangetoond worden: het mediterrane machogedrag mist zijn finesses op alle punten en de westerse hoffelijkheid – helaas tegenwoordig alleen nog maar te vinden bij heren van 40 plus - is nergens te bespeuren.

Om dit feest écht luister te geven, waren de beroepsallochtonen Karacaer (Milli Görüs), Sini (Islam en burgerschap) en Jawad (AEL) uitgenodigd. Karacaer, de meest intelligente en scherpste van het drietal, was in mineur. Wie zou dat niet zijn, als je over een kam wordt geschoren met gefrustreerde puberende Moslim jongeren, als de diversiteit van 'de Islam' en 'de Moslim' niet onderkend wordt en als je impliciet verweten wordt dat al het kwaad in de samenleving in je godsdienst schuilt in plaats van bij de verantwoordelijke individuele gelovige/ burger? Simpel tuig, dat onder het mom van 'Godsdienst' de meest achterlijke ideeën en theorieën aanhangt en daar nog een luisterend oor voor krijgt, want we zijn hier democratisch, liberaal, verlicht en tolerant?

Sini verzandt in theoretisch gepraat – je zou bijna de AEL gelijk gaan geven over het 'apologistisch discours van het gesubsidieerde allochtonaat'. En Jawad? Jawad geniet van zijn 15 minutes of fame en rekt deze tot het uiterste.

Jawad is een verongelijkt jongetje die ondanks zijn Nederlandse moeder blijkbaar nooit zijn volwaardige draai in onze samenleving heeft weten te vinden. Hij heeft zich een aardappel in zijn keel aangemeten, die zelfs Jort Kelder van zijn à propos zou doen raken. Een lesje logopedie zou geen kwaad kunnen: ofwel die aardappel verfijnen want dit lijkt nergens op; ofwel compleet verwijderen, dan kan zijn vermeende achterban hem ook eens verstaan. Zijn interruptie technieken zijn van dermate bedroevend niveau dat niet alleen de discussieleidster (de CDA voorzitter Bijsterveld) maar ook de overige debatteerders te verbaasd zijn om in te grijpen. Je kunt debatteren of niet, je kunt de zaal boeien of niet, je kunt betogen of niet, en als al deze competenties ontbreken is er maar een ding waarin je je heil kunt zoeken: schelden, beledigen, en de microfoon misbruiken. Helaas, op al deze puntjes wordt gescoord door Jawad.

Het debat geeft feilloos weer waar het aan schort: de oprecht goedbedoelde welwillendheid van het CDA om medeburgers van dit land te proberen te begrijpen, maar niet weten uit wie die medeburgers dan bestaan. Allochtoon staat tegenwoordig gelijk aan Moslim, fulmineert Karacaer, en de ene Moslim is de andere niet. Er zitten drie vertegenwoordigers van verschillende belangenorganisaties aan tafel, die onderling maar een ding gemeen hebben: hun aanhangers, dan wel de ouders van hun aanhangers, zijn niet in Nederland geboren en dragen geen Nederlandse voor- dan wel achternaam. Eigenlijk zijn het net M&Ms: allemaal chocolade, maar een ander kleurtje, verplicht tot elkaar in dezelfde verpakking.

Maar het CDA heeft deze bijeenkomst juist niet belegd om te polariseren maar om begrip voor elkaar te krijgen. Mirjam Sterk, woordvoerster Integratiezaken, doet heldere en dappere pogingen om het bindende element te vinden: "Wij maken beleid voor de gehele samenleving, inclusief de in Nederland wonende Moslims. We willen weten wat van belang is, waar we wel en geen rekening mee moeten houden. Wij willen juist een overleg zodat we tot heldere standpunten kunnen komen.'

Jawads aardappel brandt in zijn keel, en hij sneert: 'Er is tenminste vooruitgang geboekt: van preventief verboden groepering zijn we gepromoveerd tot gesprekspartner.' Dit was slechts de opwarmer, hij is op dreef. Als Ronny Naftaniel van het CIDI opstaat uit de zaal en vraagt waarom de AEL/ Jawad het debat met hem niet aan wil gaan, antwoordt hij droogjes: 'U bent een agent die betaald wordt door de zionistische entiteit, ik richt mijn antwoord derhalve tot de zaal.' De zaal reageert geschokt, aan mijn sta-tafel juichen de AEL'ers.

Als ik de volgende ochtend de krant open sla, lees ik dat Mohammed Cheppih de beoogde voorzitter van de AEL is. Cheppih, die financieel ondersteund wordt door Moslims uit Saoedi Arabië. Blijkbaar haalde Jawad twee agentschappen door elkaar.

Na afloop zit het AEL bestuur met volgelingen gezamenlijk aan tafel. Mirjam Sterk komt naar me toe: 'Ebru, ze weten alles over je.' Fijn, ook dat nog. Een oud complex wordt opgerakeld. Ooit riep een homo ober in een vol restaurant uit: "Dame, wat zie JIJ er prachtig uit." Het zijn altijd de verkeerde mensen die dat soort opmerkingen maken, of alles van me willen weten.

Gelukkig kan ik daar prima mee leven.


Ebru Umar
Plaats reactie