Hofstadgroep

Waarom slaan bepaalde moslims, waar dan ook, elkaar en anderen de hersens in? Hoort geweld en de drang tot overheersing en bekering bij de essentie van de islam?
Gebruikersavatar
King George
Berichten: 24943
Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm

Re: Hofstadgroep vrijgesproken van terrorisme

Bericht door King George »

Dan kunnen we de subsidiekraan weer opentrekken voor de Jihadistische oorlogskas. Hoe gemakkelijk geven wij onze vijanden gratis geld voor oorlogsfinanciering?
Het morele gelijk ligt bij het volk




Citaten van Mustafa Kemal Atatürk over de Islam
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Jason Walters van de Hofstadgroep vrijgelaten

Bericht door Ariel »

Ex-terrorist Jason probeert nu jongeren te deradicaliseren: 'Het voelt goed dat ik met mijn kennis iets kan doen'

Ex-terrorist Jason probeert nu jongeren te deradicaliseren: 'Het voelt goed dat ik met mijn kennis iets kan doen'
Jason Walters in 2006, toen hij als Hofstadgroep-verdachte voor de rechter moest verschijnen

Hij verdween voor jaren achter de tralies voor het gooien van een handgranaat. Lang wilde voormalig jihadist Jason Walters als martelaar sterven. Maar in de gevangenis deradicaliseerde hij. "Ik wil met mijn ervaringen mijn verleden rechtzetten."

Als hij foto's terugziet van vroeger, uit de tijd dat hij nog diepgelovig was, kan hij zich amper voorstellen dat het om hem gaat, zegt hij. "Het is alsof het iemand anders is, waar je geen directe relatie meer mee hebt. Ik weet dat ik het ben, maar snap eigenlijk niks meer van die jongen van toen." Jason Walters was als 18-jarige lid van de extremistische Hofstadgroep, waar ook de latere moordenaar van Theo van Gogh Mohammed Bouyeri toe behoorde.

Handgranaat op arrestatieteam
Bij een urenlange belegering van zijn woning in het Haagse Laakkwartier gooide hij een granaat door de deuropening, waarbij drie agenten zwaar gewond raakten. Poging tot moord, oordeelde de rechter later. "Ik wilde daar echt sterven als martelaar. Ik daagde de agenten letterlijk uit om op mij te schieten", vertelt Jason. Overgeven aan de ongelovigen, dat was geen optie. Dat zag hij als lafheid. "Ik had ook geen angst om te sterven, want ik geloofde niet in de dood. Het paradijs wachtte op me."

Tijdens zijn lange detentie op de speciale terreurafdeling in Vught gebeurde er iets wat niemand voor mogelijk had gehouden. Jason ging zich verdiepen in de wetenschap en viel langzaam van zijn geloof. "In het begin werd ik tegengehouden door angst. Als ik hiermee doorga, verval ik misschien in ketterij en ga ik naar de hel, dacht ik. Er stond veel op het spel."

Nieuw leven
Inmiddels is Jason jaren verder en weer een vrij man. Hij heeft definitief met het geloof gebroken, studeerde in Leiden en werkt nu als radicaliseringsexpert voor het bedrijf Blue Water. Via internetfora probeert hij in contact te komen met radicaliserende jongeren. "Ik spreek de taal en snap als geen ander wat er in hun hoofden omgaat. Het voelt alsof ik iets goeds kan doen, mijn verleden een beetje rechtzetten."

Maar Syriëgangers en andere jihadisten echt deradicaliseren is heel lastig, vindt hij. "Bij mij was het uiteindelijk een persoonlijke keuze. Het moet echt uit jezelf komen en het is niet ongevaarlijk. Je maakt er vijanden mee en komt in een sociaal isolement terecht. Dat is behoorlijk eenzaam in het begin."

'Op afvalligheid staat de doodstraf'
Tot op de dag van vandaag plukt Jason de wrange vruchten van de keuze zijn oude leven vaarwel te zeggen. Vanuit radicale kringen wordt hij nog altijd met de dood bedreigd.

"Ik ben in het verleden vaak bedreigd en soms gebeurt dat nog. Sommige jihadisten zien mij als die afvallige. En daar staat de doodstraf op, punt. Bij die radicale types zaten ook echt serieuze gasten, die later naar Syrië zijn vertrokken. Je weet nooit of iemand de daad bij het woord voegt natuurlijk. Maar je kunt je identiteit maar één keer prijsgeven, daarom kies ik nu voor anonimiteit."

Broer overleden
Van heel dichtbij maakte hij mee welke invloed het jihadisme kan hebben. Een aantal jaren terug reisde zijn broer Jermaine naar Syrië, met zijn vrouw en kinderen. "Het leek alsof ze hals over kop waren vertrokken. Er lag nog eten op de snijplank. Ze waren van het ene op het andere moment verdwenen. Ik had mijn gevoel moeten volgen, dan hadden we ze misschien nog aan de grens kunnen tegenhouden. Nu waren we te laat."

In 2017 kwam zijn broer om het leven bij een bomaanslag in het Syrische Raqa. Naast heel verdrietig, is Jason ook boos op Jermaine. "Wat heeft hij zijn kinderen aangedaan? Ze zijn totaal kapot en getraumatiseerd voor het leven. Dat heeft hij veroorzaakt met zijn keuze om naar Syrië te vertrekken. En het gaat hier om een volwassen man. Ik was amper 18, toen ik radicaliseerde, dat is echt een andere verhaal."

Goede vader
Het bizarre is dat volgens hem zijn broer altijd wel een goede vader was. "Zijn kinderen waren heel goed opgevoed, ze waren echt een soort modelouders totdat ze vertrokken. Dat is wat ideologie met mensen kan doen", zegt hij.

"Het gaat hier om het absolute kwaad, maar mijn broer en zijn vrouw zagen dit als het enige juiste om te doen. Je kunt dus met zogenaamde goede intenties zeer kwaadaardige dingen doen. Dat is het tragische van het menselijke bestaan."

'Eindelijk iets positiefs doen'
Zelf is Jason heel blij dat hij uiteindelijk uit het jihadisme is gestapt. Hij heeft het idee dat hij aan nieuw leven is begonnen. Veel last van vooroordelen heeft hij niet. "Ik heb echt het gevoel dat ik een tweede kans heb gekregen. Natuurlijk zijn er altijd mensen die niet geloven dat je tot inkeer bent gekomen en je blijven zien als 'die rare jihadist'.

Maar dat is volgens Jason echt de minderheid. "Verreweg de meeste mensen beoordelen je gewoon op je daden. Daar ben ik heel blij mee. En het voelt goed dat ik met mijn kennis van vroeger iets kan doen. Ik kan eindelijk iets positiefs doen."
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Mahalingam
Berichten: 52064
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Re: Hofstadgroep

Bericht door Mahalingam »

Waarom voormalig extremisten soms moeizaam spijt betuigen

De omstreden ex-adviseur van de VVD, Soumaya Sahla, betuigde pas afgelopen week voor het eerst spijt voor haar extremistische daden, waarvoor zij is veroordeeld. Dat is een noodzakelijk, maar moeizaam proces, schrijft voormalig lid van de terroristische Hofstadgroep Jason Walters op EW Podium.

In zijn werk Also sprach Zarathustra presenteert de filosoof Friedrich Nietzsche (1844-1900) een parabel van een gedaanteverandering: de mens als kameel die verandert in een leeuw en vervolgens in een kind. De kameel draagt lasten die hem worden opgelegd door zijn meester, een draak met gouden schubben waarop ‘gij zult’ staat geschreven. Om zijn eigen meester te worden, transformeert de kameel in een leeuw die ‘ik wil’ zegt en de draak te lijf gaat. Na het doden van de draak is de leeuw weliswaar zijn eigen meester, maar nog niet vrij: hij wordt nog gedefinieerd door zijn verleden. Om de verandering compleet te maken, moet hij een kind worden: het symbool van een nieuw herwonnen onschuld en een nieuwe start.

Wat het betekent om te deradicaliseren

Het is een metafoor die goed beschrijft wat het betekent om te deradicaliseren en uit een radicale beweging te stappen, zoals ik zelf heb ervaren na mijn lidmaatschap van de terroristische Hofstadgroep. Ik veranderde van een door religieuze en politieke dogma’s gedreven extremist naar iemand die zich probeert los te worstelen uit het extremistische milieu, om daarna een nieuw persoon te worden. Deze strijd gaat diep: hij richtte zich niet alleen tegen het milieu waarin ik verkeerde, maar ook tegen de ideologie die mij definieerde en waarin ik volledig vastzat. Het was een strijd om opnieuw een individu te worden – om mijzelf te kunnen terugwinnen.

Dit proces is niet zonder valkuilen. Zo heb ik een valkuil ontdekt bij mezelf toen ik bezig was om mij los te worstelen uit het islamitisch extremisme. Het begon met het stellen van kritische vragen, met het bestuderen van de wetenschap en de filosofie om nieuwe manieren van denken en naar de wereld kijken aan te leren. Er is sprake van een intellectuele afrekening met de ideologie – een ideologie waardoor ik jarenlang werd gedreven, die mijn wereldbeeld bepaalde en waaraan ik emotioneel vastzat. Maar er was meer nodig: om mezelf opnieuw uit te vinden en een andere persoon te worden, moest ik ook met een schone lei kunnen beginnen: ik moest van een leeuw opnieuw kind kunnen worden, alsof ik opnieuw werd geboren en een nieuwe start maakte.

Het vergeten van het verleden

In dit proces is het vergeten van het verleden noodzakelijk. Het moet worden losgelaten om er niet langer door te worden gedefinieerd. Een noodzakelijke stap om een nieuw leven te beginnen. Maar daarin schuilt ook een valkuil, zoals ik merkte toen ik een aantal jaren na mijn arrestatie als lid van de Hofstadgroep – een paar maanden voordat ik vrij zou komen – oude processtukken en tapgesprekken uit mijn extremistische periode teruglas.

Ik was inmiddels al jaren daarvoor uit de islam gestapt en vastbesloten een nieuw leven te beginnen. In de loop der jaren was onbewust mijn herinnering aan die periode langzaam aangepast: ik beschouwde mijzelf als een rationeel en moreel persoon, als iemand die een diepe waardering kon opbrengen voor het gedachtegoed van de Verlichting en religieus fanatisme verafschuwde. Daardoor was geleidelijk – en voor mijzelf onmerkbaar – de gedachte in mij geslopen dat ik zelf nooit echt radicaal was geweest, dat het allemaal een misverstand was geweest en dat ik mijzelf wel zou bewijzen als ik vrij zou komen.

Ben ik echt een terrorist geweest?

Het teruglezen van de oude tapgesprekken – een confrontatie met hoe ik tien jaar daarvoor was – was pijnlijk en confronterend. Ik herkende mijzelf er niet in terug: zoveel waanzin en duisternis, dat ik toch niet wie ik ben? Was ik echt zo geweest? Het was een confronterend moment. Vervreemdend. Maar tapgesprekken liegen niet. Het was een confrontatie met een verleden dat ik geleidelijk uit mijn geheugen had verdrongen.

Ik leerde iets wezenlijks en belangrijks: het geheugen is niet een fotocamera die de dingen accuraat vastlegt, maar meer een soort psychologisch stabiliseringsmechanisme, dat de illusie van een gelijkblijvend ‘ik’ schept. Ofwel: de manier waarop je je dingen herinnert, past zich aan aan de persoon die je nu bent.

Niet langer vergeten, maar accepteren

Het was een cruciaal moment, in de loop der jaren was deze verandering onmerkbaar binnengeslopen. Het was op zich een goede ontwikkeling: juist door te vergeten, kon ik een nieuw persoon worden. Maar het was van cruciaal belang om niet langer te vergeten, maar het verleden en de persoon die je was ook te accepteren. Hoe zou je anders rekenschap over het verleden kunnen afleggen? Hoe pijnlijk het ook was, ik moest accepteren dat de persoon die ik tegenkwam in de dossierstukken ook een deel uitmaakt van wie ik ooit was.

Inmiddels ben ik van mening dat het vergeten en onderdrukken van een verleden waaraan ik het liefst wil ontsnappen onderdeel is van een veranderingsproces. Dat is prima natuurlijk, alleen moet je, als je er ver genoeg vanaf staat, wel die reflex loslaten en opnieuw de confrontatie aangaan met het verleden, omdat je als persoon moreel verplicht bent om verantwoordelijkheid te nemen voor je daden – voor wie je nu bent en wie je vroeger was.

Wat er mis kan gaan

Tegelijkertijd kan ik mij voorstellen dat zo’n proces niet bij iedereen die ‘deradicaliseert’ helemaal wordt voltooid. De confrontatie met het verleden is erg pijnlijk en vereist grote psychologische stappen om te komen tot acceptatie en erkenning van verantwoordelijkheid. Toch moet iemand die deradicaliseert die stappen nemen, dat hoort bij het afscheid nemen van een extremistische beweging.

Vandaar dat ik mij afvraag of bij deradicaliserende spijtoptanten die het verwijt krijgen onvoldoende spijt te betuigen – terwijl uit hun handel en wandel blijkt dat ze wel degelijk radicaal hebben gebroken met hun verleden en zich hebben ontwikkeld tot constructieve en maatschappelijk betrokken burgers – dit mechanisme een rol speelt.

Ik weet uit eigen ervaring hoe onbewust het gaat en hoe moeilijk het kan zijn om te worden herinnerd aan je extremistische verleden. Is het vermeende gebrek aan spijt daadwerkelijk een gebrek aan spijt, of is het een onfortuinlijk neveneffect van een veranderingsproces?
De laatste stap van deradicalisering is afrekening met het verleden

Ik begrijp dat de samenleving niet zit te wachten op dergelijke zielenroerselen die zich in een persoon afspelen. De misdaden die je hebt gepleegd en waarvoor je bent veroordeeld, behoren tot het publieke domein en de samenleving verwacht – terecht – dat je helder en duidelijk verantwoording aflegt, spijt betuigt en duidelijk maakt waar je nu staat als persoon. Rehabilitatie en een tweede kans vereisen het tonen van berouw en het nemen van verantwoording.

Daarvan kun je je niet losmaken, ook niet als je als persoon zelf het idee hebt dat je dat al lang geleden voor jezelf hebt afgesloten en het bent ontgroeid. De laatste stap in een proces van vrijmaking is niet ‘het kind’ van Nietzsche, dat als een onbeschreven blad in volle onschuld zichzelf kan ontwikkelen, maar juist een publieke confrontatie en afrekening met het verleden, zodat je je ook in de ogen van je medeburgers kunt rehabiliteren en opnieuw kunt beginnen.
https://www.ewmagazine.nl/ewpodium/opin ... en-867674/
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Plaats reactie