De tragiek van de Palestijnen

[Sjeng]

De tragiek van de Palestijnen

Bron: refdag.nl

door Mr. Richard Donk

De Palestijnen kiezen altijd voor de verkeerde partij. Dat heeft de geschiedenis inmiddels genoegzaam bewezen. In de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw vestigden zij hun hoop op de Egyptische president Nasser, die met zijn pan-arabistische ideeën de held van de Arabische massa’s werd. Maar na de verpletterende nederlaag in de Zesdaagse Oorlog van 1967 daalde zijn ster pijlsnel.

Met de oprichting van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) leek er opnieuw licht aan de horizon voor het Palestijnse volk. Hun claims op stukken grond in Palestina waren niet langer puur territoriaal van aard, maar kwamen meer en meer voort uit een aanwakkerend besef van nationale identiteit. De guerrillastrijd van de PLO bracht de Palestijnen echter evenmin de langverwachte vrijheid.

Toen begin 1991 Iraakse Scudraketten op Israëlische steden neerkwamen, stonden Palestijnen op de daken van hun huizen te juichen bij elke inslag. Saddam Hussein zou redding brengen. Hij was de eerste Arabische leider die het sinds lange tijd weer eens aandurfde zich met militaire middelen tegen de „zionistische vijand” te verzetten. Maar ook met Bagdad bleken de Palestijnen op het verkeerde paard te hebben gewed. Waren zij al niet bijster populair in de Arabische wereld, na de Golfoorlog werden zij nog meer verguisd. De meeste Golfstaten schopten de Palestijnse gastarbeiders zelfs ondubbelzinnig het land uit. Van de Arabische broeders viel ook al geen heil te verwachten.

Misschien van de internationale gemeenschap dan? De Osloakkoorden van 1993 leken veelbelovend. De intocht van Yasser Arafat in Gaza, het jaar daarop, bracht de Palestijnen zelfs in een regelrechte juichstemming. Corruptie, machtsmisbruik en een eindeloze golf van geweld vormden echter het antwoord van Arafat en de zijnen op het feestelijk onthaal dat hun in Gaza-stad ten deel was gevallen. Voor Israël was de maat spoedig vol: „Arafat is geen partner voor vrede meer”, verklaarde premier Sharon in 2002.

Anno 2006 hebben de Palestijnen hun toevlucht tot Hamas genomen. Bij de verkiezingen van afgelopen januari bezorgden zij de fundamentalistische terreurbeweging een absolute meerderheid in het Palestijnse parlement. Willens en wetens hebben zij daarmee nog meer onheil over zichzelf afgeroepen. Niet alleen heeft deze manoeuvre de weg naar onderhandelingen vooralsnog hermetisch afgesloten, ook de broodnodige internationale geldstromen zijn voor een aanzienlijk deel opgedroogd.

De gevolgen zijn desastreus. De Verenigde Naties waarschuwden deze week in een rapport dat de bevolking van de Gazastrook aan de rand van een humanitaire ramp staat, vergelijkbaar met de crisis in Kosovo. Binnen twee jaar zal driekwart van de Palestijnen onder de armoedegrens leven. Nu al stijgt het aantal mensen dat dringend voedselhulp nodig heeft met de dag. Zelfs de meest elementaire levensbehoeften staan op de tocht.

De internationale gemeenschap, met de Verenigde Staten en de Europese Unie voorop, stelt zich op het terechte standpunt dat het niet aangaat een terroristische organisatie te financieren.

Een beweging die openlijk de vernietiging van de staat Israël op het oog heeft, moet inderdaad op geen enkele wijze worden gesteund. Maar de politieke keuze van een volk, hoe verwerpelijk ook, mag nooit de reden zijn dat het naakte bestaan van burgers in gevaar komt en zij tot een nog mensonterender leven worden gedwongen. De donorlanden zouden er dan ook goed aan doen zich te bezinnen op creatieve manieren om het Palestijnse volk te hulp te komen.

De Palestijnen zouden zich op hun beurt eens goed moeten realiseren wat zij zich met Hamas op de hals hebben gehaald. Een herkansing krijgen zij voorlopig niet. En gezien de geschiedenis is het maar de vraag of zij dan wél de juiste keus zullen maken. Dat is de tragiek van de Palestijnen.

Link naar artikel: http://www.refdag.nl/artikel/1256136/De ... ijnen.html

[Pilgrim]

Het historische verraad van de Palestijnen

Door Bassam Tawil, 13 April 2016

Wij Palestijnen, als een nieuw volk op het toneel van de geschiedenis, hebben nog niets geleerd van de ervaringen van degenen die ons voorafgingen. Wij lijken altijd te worden gemotiveerd door factoren die tegen ons werken. En we laten ons manipuleren door vreemde landen, die gebruik van ons maken als proxy's ter bevordering van hun eigen belangen.

Wij maken die fouten steeds opnieuw, achter elkaar. We brengen schade toe aan de Palestijnse nationale belangen. En in plaats daarvan onszelf daaraan te onttrekken, duwen we onszelf daarin terug. Wij werken tegen onze eigen belangen in door voortdurend te liegen. We weten bijvoorbeeld allemaal, dat er geen waarheid zit in de bewering dat Jezus een Palestijn was of is, waarmee we willen zeggen dat de Joden geen historische banden hebben met Jeruzalem. Wij maken onszelf gewoon belachelijk. Wie dergelijke aanspraken doet, valt niet alleen het christendom aan, maar presenteert het hele Palestijnse verhaal als een schaamteloze leugen.

Het Palestijnse leiderschap blijft elke kans vernietigen die de Palestijnen hebben om een echte, internationaal erkende natie te zijn, door maar aan te dringen op eisen waarvan ze weten dat de Israëli's daar nooit aan zullen voldoen. Het gaat hierbij om het recht op terugkeer voor meer dan 11 miljoen Palestijnen naar een land van acht miljoen mensen, evenals het weigeren om Israël te erkennen als een Joodse staat. De Israëli's begrijpen heel goed dat beide eisen miet een verlangen is naar een Palestijnse staat, maar een wens om Israëls staat te bezitten. Die indruk wordt alleen maar bevestigd, elke keer als iemand kijkt naar een kaart van Palestina: natuurlijk, door puur toeval is die identiek aan de kaart van Israël, alleen de namen verschillen.

In 1948 hadden wij gemakkelijk een Palestijnse staat kunnen vestigen in de grote gebieden die werden aangeboden door de Verenigde Naties. In plaats daarvan trokken vijf gezamenlijke Arabische legers op in een poging Israël te vernietigen en Palestina in plaats daarvan op te richten.

Tussen 1949 en 1967 hadden we weer een Palestijnse staat kunnen vestigen op de Westelijke Jordaanoever, dat toen nog steeds onder Jordaanse controle stond, evenals in de Gazastrook wat door Egypte werd geregeerd.

Tijdens de jaren 1970 probeerde Yasser Arafat met de PLO - in plaats van koning Hussein van Jordanië te bedanken voor het opnemen van de Palestijnse vluchtelingen - om hem omver te werpen. Het resultaat was een burgeroorlog en werd het Palestijnse leiderschap vanuit Jordanië naar Libanon verdreven.

Toen we in Libanon zaten, probeerden we een terroristische staat binnen-de-staat op de zetten, vastbesloten om de Libanese soevereiniteit te ondermijnen en Israël aan te vallen. De Israëli's kwamen dus Zuid-Libanon binnen, en met de steun van de Shi'iten werden we opnieuw verdreven, ditmaal naar Tunesië.

Onder invloed van de Palestijnen werd Tunesië een broeinest van misdaad en internationale samenzwering, waarmee opnieuw met onze gastheren in gevaar gebracht werden.

Nu volgen wij hetzelfde patroon in Syrië. Het Palestijnse leiderschap verraadde eerst het Syrië onder President Hafez Assad in 1982, toen elementen van de PLO, samen met de rebellen, tegen het regime in Homs en Hama vochten. En nu strijden in de Syrische burgeroorlog sommige Palestijnse bewegingen, vooral die in het Yarmouk-vluchtelingenkamp, samen met de rebellen tegen President Bashar Assad.

De domme ondersteuning van Yasser Arafat bij de invasie Saddam Hussein in Koeweit was een keuze die leidde tot het verdrijven van 400.000 Palestijnse werknemers en arbeiders uit dit gebied, wat onnoemelijke schade deed aan de Palestijnse zaak. Toen Saddam Hussein werd verslagen, en de Irakezen zich terugtrokken uit Koeweit, bleek de omvang van Arafats fout. De Golfstaten beschouwden de Palestijnen nu als verraders. En zelfs tot op de dag van vandaag vervreemdden ze zich openlijk van de Palestijnse zaak voor een lange tijd, en ook heimelijk - met uitzondering van Qatar.

Hetzelfde patroon van ondankbaarheid en hardnekkigheid werd ook herhaald door Hamas, de Palestijnse terroristische organisatie die de Gazastrook regeert. Terwijl het totaal geen rekening houdt met wat Egypte opgeofferd heeft voor de Palestijnse zaak in haar vele oorlogen tegen Israël, werken de topambtenaren van de Hamas nu aan het ondermijnen van Egypte en haar president, Abdel Fattah el-Sisi, door wapens en opleiding te verstrekken aan de Islamitische Staat in het Sinaï-schiereiland.

Hamas is samengesteld uit soennitische moslims en is ook de bereid om het werktuig te worden van het Shiitische Iran. Hamas werkt daarvoor openlijk samen met de aartsvijand van het soennitische Saudi-Arabië en andere soennitische Golfstaten. Iran heeft Hamas wapens en geld beloofd voor een poging de Palestijnse Autoriteit (PA) omver te werpen. De Iraniërs proberen ook de leden van Hamas, en uiteindelijk alle Palestijnen, te bekeren tot de sjiitische islam.

Onlangs heeft een hoge ambtenaar van het Centraal Comité van Fatah, Abbas Zaki, zich uitgesproken ten gunste van dit Iraanse plan. Zijn opmerkingen zullen niet alleen Hamas helpen in zijn pogingen de Palestijnse Autoriteit omver te werpen, maar kan ook het einde betekenen van de steun van Saoedi-Arabië en andere soennitische-Arabische Golfstaten voor de Palestijnse zaak. Op 11 maart brandmerkten alle 22 leden van de Arabische Liga officieel Hezbollah als een Iraanse proxy - dus als een terroristische organisatie - omdat het samenwerkt met het Syrische regime in het afslachten van soennieten, en omdat het vechtende terroristische cellen in Bahrein en Saoedi-Arabië heeft, en vecht in de gelederen van de Houthi Shiieten van Jemen, die rebelleren tegen Saoedi-Arabië en andere Soennitische landen.

Het is pijnlijk duidelijk geworden dat, ongeacht de politieke voorkeur, het Palestijnse leiderschap alleen gemotiveerd wordt door hebzucht - zonder enige gedachte aan de belangen van het Palestijnse volk.

Palestijnen bemoeiden zich niet met de Arabische politici in de Israëlische Knesset, die tot de ergste overtreders behoren. Zodra de Arabische Liga gestemd had om Hezbollah aan te wijzen als een terroristische organisatie, veroordeelden de drie Arabische Israëlische parlementsleden, die gekozen zijn om de Arabieren in Israël te vertegenwoordigen, dit besluit. In komische taal, wat klonk alsof het rechtstreeks uit de koude oorlog met het Kremlin kwam, zeiden zij dat Hezbollah te verklaren tot terreurgroep, de belangen van "de reactionaire Arabische Staten diende, die trouw zijn aan Israël en de Verenigde Staten." De doelstelling, zo beweerden zij, was om Hezbollah te neutraliseren en om schade toe te brengen aan de veiligheid van de "Arabische natie", en de oorlog om te keren naar de vernietiging van Libanon, en zich te ontdoen van alles wat Amerika en Israël kan stoppen in hun imperialistische plannen voor het Midden-Oosten in het algemeen en met name Palestina.

Alleen kan men zich afvragen waarom wij, de soennitische Palestijnen, de sjiitische Hezbollah moeten steunen, dat soennitische moslims in Syrië afslacht, en Arabische Staten ondermijnt, en Irans verlangen steunt dat de Syrische Assad aan de macht wil houden. Wat denken deze drie Arabische leden van de Israëlische Knesset dat ze gemeen hebben met Hezbollah?

Waarom zijn gedurende de geschiedenis de Palestijnen slachtoffer geweest van zoveel onverantwoordelijke leiders die schade toebrengen aan hun eigen kiezers? Wat maakt de radicalen van Hezbollah zoveel aantrekkelijker voor sommige Arabische Israëlische parlementsleden dan de radicalen van ISIS? Begrijpen de geëerde Arabische Knessetleden niet de schade die zij aan de Palestijnse zaak toebrengen door het uitdagen van de soennitische Arabische Staten, die zoveel aan ons hebben bijgedragen - zowel politiek en economisch - door de jaren heen?

Historisch gezien hebben de Palestijnse "bevrijdingsorganisaties" geen ideologie of motivatie dan alleen de vernietiging van de staat Israël. Ze zijn slechts proxies van de landen die dit financieren, in plaats van op te treden voor de authentieke nationale belangen van het Palestijnse volk. In het geval van de drie Arabische Israëlische parlementsleden volgen ze blijkbaar de instructies van de Iraniërs. In plaats van banen, water en beter onderwijs - zoals ze beloofden vóór de verkiezingen - geven ze hun mensen in de krantenkoppen een paar kruimels. Ze papegaaien de denkpatronen na van de Iraanse lijn zonder rekening te houden met de behoeften van de mensen die op hen hebben gestemd. Zij exploiteren op cynische wijze hun parlementaire onschendbaarheid en de verdediging die hun wordt aangeboden door het land dat ze hun aartsvijand noemen, teneinde Hezbollah en Iran te ondersteunen, die hen zo gemakkelijk aan het manipuleren zijn.

Iran wil gewoon zijn voet tussen de deur krijgen. Dat is de reden dat het Iraanse regime zo hardnekkig de Palestijnse Islamitische Jihad en Hamas het hof maakt, deze beide Sunni-organisaties (samen met zijn eigen Gaza proxygroep, de Al-Sabireen), die soennieten afslachten in Syrië en Irak, en hun agenten daar plaatsen voor de omverwerping van de soennitische regeringen van Bahrein, Jemen, Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten.

Kan het Iraanse plan misschien een geheim zijn van de Israëlische Arabische Knesset leden, wier steun voor Hezbollah de belangen van de Arabieren in Israël schaadt? Zijn deze drie leden van de Knesset de duizenden raketten vergeten die Hezbollah afvuurde naar Galilea, waar zoveel Israëlische Arabieren wonen? Begrijpen zij niet dat als Hezbollah-leider Hassan Nasrallah zijn bedreiging uitvoert van het bombarderen van een ammoniak-installatie in het gebied van Haifa, duizenden Israëlische Arabieren zullen worden gedood? Met de royale "hulp" van onze Palestijnse leiders - en vooral met de "hulp" van de verraderlijke Europeanen die hen in stand houden - zal echte hulp voor de Palestijnen, en daarmee de top van onze berg, verder weg lijken dan ooit.

http://nl.gatestoneinstitute.org/7842/v ... alestijnen

[Lasteraar]

http://www.israel-palestina.info/actuee ... tiek-koud/

Het is niet alleen de keuze van Palestijnen, ook de keuze van westerse landen om dit Palestijnse theater te steunen door dik en dun. Geld is nu beter besteed in Kobani dan in de tunnels van Gaza.

[Pilgrim]

Wapen tegen Israël: Arabische landen weigeren Palestijnen het staatsburgerschap

Geplaatst op 14 december 2017



Arabische landen moeten de “identiteit van de Palestijnen” beschermen, besloot de Arabische Liga in 1965. Sindsdien weigeren Arabische landen om Palestijnse vluchtelingen het staatsburgerschap te verlenen en beschouwen ze hen als tweederangs mensen.

Op 11 september 1965 besloot de Arabische Liga (AL) om de “identiteit van de Palestijnen te beschermen”. Sindsdien weigeren Arabische landen om het staatsburgerschap aan Palestijnse vluchtelingen te geven. Dat werd in het “Protocol over de behandeling van de Palestijnen in Arabische landen” – ook wel “Casablanca Protocol” genoemd – vastgelegd.

De Palestijnen – zelfs wanneer ze in het land geboren werden waarin ze verblijven en daar opgegroeid zijn – kunnen sindsdien niet de nationaliteit van dit land aanvragen. De enige uitzondering is Jordanië.

Op deze wijze werden bijna 5 miljoen Palestijnen, die in Arabische landen leven, decennialang stateloos gehouden om druk uit te oefenen op Israël. Het Palestijnse vluchtelingenprobleem zou pas opgelost worden als Israël de Palestijnen een eigen staat geeft, was en is de motivering.

Behalve de kwestie van de nationaliteit werden de Arabische landen eraan gehouden om de Palestijnen geen vrije toegang tot de arbeidsmarkt en de vestigingsvrijheid toe te staan. Het protocol was niet bindend voor de landen van de Arabische Liga.

In het begin hielden Jordanië, Egypte, Koeweit, Syrië en Irak zich aan de overeenkomst – totdat radicaalislamitische Palestijnen en de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO), inclusief Fatah, onder Yasser Arafat de betrekkingen van deze landen tot de Palestijnse vluchtelingen negatief wijzigden. Dat was bijvoorbeeld het geval in Jordanië, Libanon, Egypte, Koeweit en Irak.

Jordanië
Het koninkrijk Jordanië is het enige Arabische land dat Palestijnen in een groter aantal de Jordaanse nationaliteit verleende. Daarover berichtte de Britse krant “Independent” in 2009.

Alle Palestijnen die van 1948 tot 1967 naar Jordanië vluchtten, konden de Jordaanse nationaliteit aanvragen. Palestijnen die na 1967 naar het land vluchtten, werd dit niet meer toegestaan. In plaats daarvan kregen ze echter een “gele kaart”, die van hen juridisch quasi Jordaniërs maakte – ze kregen alleen geen politieke inspraak.

In 1970 was twee derde deel van de Jordaanse bevolking Palestijns. Dat was het jaar, waarin de PLO onder Yasser Arafat en het radicalere “Volksfront voor de Bevrijding van Palestina” (PLFP) een burgeroorlog in Jordanië begon, die als “Zwarte September” de geschiedenis inging. De informatiesite “ThoughtCo” berichtte hier over.

Het doel van de Palestijnse communisten was de afzetting of vernietiging van de Jordaanse koning Hussein en de machtsovername in Jordanië. Daarvoor werden drie moordaanslagen op de koning gepleegd, die hij allemaal overleefde. Uiteindelijk kidnapten PLFP-terroristen tussen 6 en 9 september 1970 vijf vliegtuigen, die vanuit Europa naar de VS vlogen en bliezen op 12 september drie van hen op in Jordanië.

De Palestijnse kidnappers werden tenslotte door Jordaanse veiligheidstroepen omsingeld en doodgeschoten. Maar de invloed van de PLO en de PLFP in Jordanië was in deze tijd bijzonder groot: de Palestijnse militanten hadden een staat binnen de staat geïnstalleerd, met hun hoofdkwartier in de Jordaanse hoofdstad Amman. Daar beheersten ze de straten en bestraften iedereen die hun wet niet opvolgde.

De koning wilde de Palestijnse invloed in Jordanië breken. Er begon een bloedige oorlog. Tot 15.000 militanten en Palestijnse burgers werden gedood. Enkele Palestijnse steden en vluchtelingenkampen, waarin terroristen wapens verstopt hadden, werden met de grond gelijk gemaakt. 50.000 tot 100.000 mensen raakten hun huizen kwijt.

Op dat moment viel het Syrische leger Jordanië binnen, het kon echter met succes uit het land verdreven worden, staat er op de site “Association for Diplomatic Studies and Training”.

Uiteindelijk werden Arafat en zijn aanhangers in 1970 uit Jordanië verdreven. Ze vluchtten naar Libanon, waar ze dezelfde tactiek gebruikten, die uiteindelijk leidde tot de Libanese burgeroorlog.

Tegenwoordig neemt Jordanië nog steeds Palestijnse vluchtelingen op die uit de Palestijnse gebieden vluchten. Het koninkrijk weigert echter Palestijnen op te nemen die uit andere Arabische landen naar het land komen.

Libanon
Terwijl Palestijnen in Jordanië juridisch min of meer gelijkgesteld zijn aan Jordaniërs, ziet de situatie er voor hen in Libanon anders uit. Palestijnse vluchtelingen kunnen in Libanon een vluchtelingen reisdocument krijgen. Daardoor mogen ze in het land verblijven, maar ze hebben bijna geen sociale en economische rechten, zoals Abbas Shiblak in 1995 verklaarde. Hij was wetenschappelijk medewerker aan het “Refugees Studies Centre” aan de universiteit van Oxford.

Om te kunnen werken, moeten ze een arbeidsvergunning aanvragen. Deze zouden ze heel moeilijk kunnen krijgen, schreef “Human Rights Watch” in 2002. Daarom zouden ze gedwongen zijn om zwart te werken, waardoor ze vaak minder verdienen dan personen met een arbeidsvergunning. Bovendien zouden ze vaak geen arbeidsbescherming en geen ziekteverzekering hebben. Ook zou het voor hen verboden zijn te werken op 20 beroepsterreinen, waartoe beroepen behoren zoals arts, ingenieur, journalist.

“Libanezen willen niet dat [de Palestijnen] zich in hun land assimileren; Israël zal het hen niet toestaan terug te keren. Ze zijn goed bewapend, sociaal gemarginaliseerd en economisch rechteloos, en zouden door tegenstanders van een mogelijk vredesakkoord [met Israël] gemobiliseerd kunnen worden om dit te ondermijnen”, stond er in 2009 op de site van de “International Crisis Group”.

De situatie van de Palestijnen in Libanon verslechterde vooral na de Libanese burgeroorlog van 1975 -1990 en de intocht van het Israëlische leger in het jaar 1982.

Zoals boven al vermeld, vluchtten Arafat en zijn PLO in 1971 uit Jordanië naar Libanon. Daar bouwden ze opnieuw een staat binnen de staat op, verstopten wapens in vluchtelingenkampen en probeerden ze de regering te destabiliseren, schrijft “ThougtCo”. Bovendien vielen ze vanuit het zuiden van Libanon Israël aan, wat voor Israël aanleiding was om Libanon binnen te marcheren. De PLO werd uit Libanon verdreven en haar meeste leden vluchtten naar de Gazastrook of de “Westelijke Jordaanoever”.

Egypte
In Egypte ziet de situatie van de Palestijnen er ongeveer net zo uit als in Libanon. Tot 1978 werden Palestijnse vluchtelingen volgens “Human Rights Watch” zoals Egyptenaren behandeld. Na het vredesakkoord tussen Israël en Egypte in 1978 veranderde de situatie: Palestijnen werden als buitenlanders gekwalificeerd, wat het voor hen moeilijker maakte te studeren of werk te vinden.

Bovendien konden ze Egyptische reisdocumenten aanvragen, maar deze stonden het hen niet toe automatisch in Egypte te blijven of Egypte binnen te reizen. Zelfs Palestijnen die in Egypte werden geboren en daar opgegroeid waren, moesten iedere zes maanden tot drie jaar een visum aanvragen.

Dat veranderde een beetje toen de Moslimbroeder Mohammed Morsi in 2011 aan de macht kwam. Tussen 2011 en 2013 konden alle Palestijnen met een Egyptische moeder de Egyptische nationaliteit aanvragen.

Na de val van Morsi werden de Palestijnen verdacht van collaboratie met de Moslimbroeders, wat hun situatie opnieuw verslechterde.

Koeweit
Voor de Golfoorlog van 1991 werden Palestijnen in Koeweit als staatsburgers behandeld. Ze hadden geen sociale en economische nadelen. Tijdens de oorlog ondersteunde Arafat met zijn PLO Saddam Hussein. Dat leidde er na de oorlog toe dat alle Palestijnen uit Koeweit gedeporteerd werden. De ongeveer 300.000 vluchtelingen werden uiteindelijk door Jordanië opgenomen.

Irak
Onder Saddam Hussein genoten Palestijnen dezelfde vrijheden als Irakezen. Ze mochten echter niet de Irakese nationaliteit aanvragen en werden volgens het “Casablanca Protocol” uitgerust met reisdocumenten voor vluchtelingen.

Voor de Irak-oorlog van 2003 werden voor Palestijnse vluchtelingen woningen gebouwd – de staat betaalde de huur. Na de val van Hussein viel de staatssubsidie weg. Bovendien werden de Palestijnen verdacht van collaboratie met Saddam en vervolgd. “Human Rights Watch” berichtte. Daar komt nog bij dat ze iedere twee maanden een visum moeten aanvragen om in het land te blijven. Omdat de Arabische landen hen niet opnemen, vluchten velen van hen naar Europa, Canada of de VS.

Syrië
Syrië is naast Jordanië het enige land waarin de Palestijnen gelijkgesteld zijn aan de Syriërs. De enige uitzondering is dat ze niet de Syrische nationaliteit kunnen aanvragen en ook niet aan de politiek mogen deelnemen, schrijft “The Independent”.

Volgens een wet uit 1956 bezitten Palestijnen “het recht op arbeid, handel, dienstverleningen door de staat, terwijl zij hun oorspronkelijke nationaliteit behouden.” Ze mogen echter geen landbouwgrond kopen en niet meer dan één huis bezitten.

Vrouwelijke nakomelingen van Palestijnse vluchtelingen kunnen door een huwelijk de Syrische nationaliteit krijgen. Mannelijke nakomelingen en hun kinderen hebben dit privilege niet, zelfs niet als ze met een Syrische vrouw trouwen.

Sinds het begin van het gewapende conflict in Syrië probeerden veel Palestijnen naar de Arabische buurlanden te vluchten. Ze werden echter aan de grenzen afgewezen.

Andere Arabische landen
Wat betreft andere Arabische landen ziet de situatie er daar altijd ongeveer hetzelfde uit: in Saoedi-Arabië is het Palestijnen niet toegestaan de vluchtelingenkampen te verlaten. Ze mogen niet werken en zich ook niet onder de Saoedische bevolking mengen. De Golfstaten daarentegen lieten bijna geen Palestijn hun landen binnen. Zodoende zijn de levensomstandigheden van de Palestijnen in Arabische landen zelfs slechter dan die van de Palestijnen in Israël.

Israël
Toen Israël in 1948 werd opgericht, kregen alle Palestijnen op het Israëlisch territorium automatisch de Israëlische nationaliteit. Tegenwoordig maken de zogenaamde “Arabische Israëli´s” ongeveer 21% van de bevolking van Israël uit, zoals de site “Jewish Virtual Library” (JVL) schrijft.

Israëlische Palestijnen genieten dezelfde rechten als alle andere staatsburgers van Israël (niet te verwisselen met de Palestijnen in de Gazastrook, op de “Westelijke Jordaanoever” en in Oost-Jeruzalem, die geen Israëlische nationaliteit bezitten): ze mogen stemmen, universiteiten bezoeken en deelnemen aan het culturele, sociale en economische leven in Israël. Ze hebben op dit moment tien zetels in het Israëlische parlement. Bovendien worden ze ook tot Israëlische ambassadeurs in het buitenland benoemd.

Arabisch is naast Hebreeuws een officiële taal in Israël en de “Arabische Israëli´s” hebben hun eigen scholen – maar geen universiteiten. Het enige verschil met de andere Israëli´s is dat ze niet in dienst hoeven. Op deze wijze zouden ze volgens JVL niet gedwongen worden om tegen hun Arabische broeders te vechten.

Over het algemeen worden Palestijnse Israëli´s als loyale burgers beschouwd. “Tijdens de oorlogen van Israël heeft niemand van hen deelgenomen aan sabotageactiviteiten of was hij niet loyaal”, staat er verder op de site van de JVL.

Anderzijds is de situatie in Israël vooral de laatste tijd zeer gespannen, waardoor en wantrouwen aan beide kanten heerst. De Israëlische Arabieren worden als “vijfde colonne” gezien, wat leidt tot discriminatie in het dagelijks leven, schrijft de “Vereniging voor Burgerrechten in Israël”.

Bron: www.epochtimes.de

Auteur: Anna Samarina

Vertaald uit het Duits door: E.J. Bron

https://ejbron.wordpress.com/2017/12/14 ... rgerschap/