‘Een steekvlam in Qatar en Brussel brandt’
‘Het vliegwiel van geweld is ondertussen een ritueel geworden’, schrijft Jean-Marie Dedecker over de rellen in Brussel en Antwerpen naar aaleiding van het WK voetbal in Qatar.
Je kunt er je klok en het zomeruur op afstellen. Met de eerste zonnestralen worden het recreatiegebied “De Blaarmeersen” in Gent, en bij uitbreiding ook de zwemvijvers in Sint-Niklaas, Hoogstraten… het jaarlijks terugkerende slagveld van multiculturele herrie, zwemshortrelletjes, vechtpartijen en allerhande opstootjes. De Brusselse allochtone jeugd speelt dan immers weer op verplaatsing, en onze tolerantiegrens wordt dan weerom eens verder opgerekt. De vergoelijkingslobby draait dan even traditioneel op volle toeren met riedeltjes als: “De jongeren zijn een minderheid, vinden geen werk, hebben in hun stad geen mogelijkheden voor vertier, en we mogen een meerderheid niet stigmatiseren omdat enkelingen zich misdragen…enz.”
Dat nagemekkerde credo is valse schijn. Toen de Johan Cruyffstichting een gratis kunstgrascourt aanlegde in het Muzenpark van Molenbeek werd het pleintje na één nachtje al vernietigd. Het enige van die 240 courtjes in de ganse wereld dat gebrandschat werd. Er staan bij VDAB-Actiris duizenden vacatures open in het Hoofdstedelijk Brussels Gewest, ook voor ongeschoolden, maar de werkzaamheidsgraad bedraagt er nauwelijks 62%. De Brusselse Ring is blijkbaar hoger dan de Chinese muur om in Zaventem de werkkiel te gaan aantrekken.
Als er ergens op de wereld een potje gevoetbald wordt tussen de Marokkanen en onze Rode Duivels, ook al is het in Qatar, breekt de pleuris uit in de straten van Antwerpen, Brussel of Luik. Er ontvlamt een etnische burgeroorlog van straatgajes en een orgie van geweld, van Borgerhout over de Lemonnierlaan tot in ‘hellhole Molenbeek’. Euroturken houden er dezelfde nationalistische traditie op na in Gent of Genk, maar de volgelingen van sultan Erdogan beperken zich eerder tot toeterende intimiderende autokaravanen en sporadische vechtpartijen. De volgelingen van koning Mohammed VI houden meer van een slagveld, weggezakt in het tribale drijfzand. Het zijn vendelzwaaiers met de Marokkaanse nationale vlag, als symbool van afzetting en haat tegen het land waarin ze zelf geboren en getogen zijn, gratis kunnen schoollopen en kunnen genieten van alle sociale voordelen, waarvan het bestaan niet eens gekend is in de landen waar hun “roots” liggen.
Het vliegwiel van geweld is ondertussen een ritueel geworden. Op 11 november 2017 verloor Marokko in de Afrika Cup met 2–0 cijfers van Ivoorkust. Brussel werd onmiddellijk gebrandschat door Marokkaans richel van de straat. Er vielen 23 gewonden waaronder 22 politieagenten. Er werden toen amper zes geweldenaars gearresteerd die allen wegkwamen met een werkstraf of vermanend boterbriefje. Sedertdien brak de pleuris al veertien keer uit in onze hoofdstad. Periodieke oprispingen van een gistende toxische subcultuur.
Het veel te vrijblijvende Belgische uitkeringsmodel voor ongeschoolde jongeren heeft eerder een verwoestende impact op het sociale leven dan een verlaging van de integratiedrempel. Wie ook maar oppert dat er een cultureel probleem is met deze groepen wordt als racist weggezet. De slachtofferrol en de excuses “dat het maar om enkelingen gaat die het voor de grote massa’s verpesten” worden telkens gretig als narratief opgedreund. Straffeloosheid en vergoelijking tieren welig. Van de 800 “opgepakten” tijdens de Nieuwjaarsrellen van 2021/22 werden er zegge en schrijve maar twee gewelddadige straatschuimers veroordeeld, en dan nog met een voorwaardelijke straf. De circa 798 andere belhamels dragen nu hun p.v.’s voor baldadig gedrag als eretekens van onkwetsbaarheid. Geen wonder wanneer de burgemeester van Molenbeek, zoetwaterpolitica Cathérine Moureaux het in de fik steken van straatmeubilair door dergelijke lieverdjes vergelijkt met vreugdevuren, gelegitimeerd vuurwerk van paupers.
Bij de laatste voetbalrellen van 27 november werden er amper 19 draaideurcriminelen gearresteerd, waarvan 18 administratief, en nauwelijks één gerechtelijk. Administratieve aanhouding betekent dat je hoogstens één nachtje in de cel doorbrengt, de tijd om een proces verbaal op te maken. Deze wordt achteraf altijd geseponeerd, bezigheidstherapie voor onze vernederde koddebeiers. Sedert (n)euro 2000, de organisatie van het Europees voetbalkampioenshap in ons land, werd hier nochtans al snelrecht ingevoerd. Toenmalig justitieminister, VLD’er Marc Verwilghen, was er de snelschrijver van om de Engelse hooligans, die naar het EK kwamen afgezakt, in toom te houden. Van Quickenborne hoeft met zijn “supersnelrecht” geen extra rode kaart meer aan te maken. Hij moet ze alleen maar trekken.
Journalisten die op de treurbuis de rellen verslaan verstikken telkens van het meel in hun mond. Euromarokkaanse relschoppers worden steevast neutraal “jongeren” genoemd, ook al worden ze door hen zelf belaagd of deelt hun captatiewagen in de schade. Vorig jaar werd VRT-Journalist Riadh Bari in Brussel in elkaar geslagen. Uit de kast komen is haram en werkt aanstekelijk op zeloten. De wegkijkende gilde van collega-journalisten ging onmiddellijk op zoek naar de splinter in eigen oog om de balk in de homofobe moslimcultuur van de daders te verdoezelen. Gelukkig werd er toen nog een Antwerpse idioot gevonden die met een anti-lgbtq-sticker zijn frustraties had gebotvierd om het moslimgedrag te compenseren. Saved by the bell.
Maar bij de voetbalrellen van zondag 27 november ging Riadh terug zijn deur uit en kreeg prompt traangas in zijn ogen van de chargerende politie. Hij kon nu niet meer wegkijken, noch letterlijk noch figuurlijk.
Na Femme de la rue van Sofie Peeters wordt het tijd voor een Homme de la rue. Er gaat daarentegen geen dag voorbij of een of andere krant tracht ons wijs te maken dat de Vlamingen het meest racistische en discriminerende volkje ter wereld zijn. ‘Discriminatie komt vaker voor in Witte buurten’, kopte De Morgen nog op 14 juni van dit jaar. Die inktkoelie heeft waarschijnlijk nog nooit een voet gezet in Kuregem, Molenbeek of Sint-Joost-ten-Node. In Anderlecht hadden de kinderen van De Beverboom een regenboogzebrapad geschilderd op de Itterbeekselaan vlak voor hun Frenetschool. Het werd prompt beklad met zwarte verf en het opschrift “non lgbt”.
Volgens de linkse wegkijkers is het probleem meteen opgelost als we zouden ophouden met het straatgeweld te culturaliseren en te racialiseren, en geen onderscheid meer zouden maken tussen de afkomst van de daders. Ze zijn ongeschoold en ontheemd en worden voortdurend ondergedompeld in een middeleeuwse leer die gepredikt wordt in gebedshuizen waar de intolerantie blijft echoën. Maar feiten benoemen, de oorzaken onderzoeken en er meteen de gerichte maatregelen aan koppelen, is een brug te ver voor de gutmenschen en de welzijnsknuffelaars die hun bestaan danken aan de subsidie- en pampercultuur van de inburgeringsindustrie.
Maar er is ook eindelijk licht aan het einde van de tunnel. Hicham Achrayach vormde – op gevaar van eigen lijf en leden – een cordon tegen de gemaskerde heethoofden die naar zijn eigen zeggen voor 80% uit Marokkaanse Belgen bestond en Afrikaanse jongeren. Dat is moedig en baanbrekend, want de oplossing zal niet komen van onze wegkijkende zoetwaterpolitici, maar van het voortschrijdend inzicht binnen de eigen Euromarokkaanse gemeenschap. Het is geen kwestie van inburgering. Nagenoeg allen zijn hier geboren. Het is een kwestie van cultuur, geloof, opvoeding en werkethiek in de zoontjesfabriek…
En zoals mijn vader zaliger zei: “Je moet je manieren houden”. Een wijs man, net als Hicham. Hopelijk maakt één zwaluw de lente wel.
Zijn ze gek geworden in België? 
