Dyab Abou Jahjah

[Dutch]

Tussen twee werelden - Dyab Abou Jahjah

Iedereen in België en Nederland kent Abou Jahjah als stichter van de AEL, de Arabisch-Europese Liga en als fanatiek voorvechter van de rechten van Arabieren, verdediger van de slachtoffers van racisme, zionisme en Amerikaans imperialisme. In april 2003 verscheen al een pamflet van hem en van de advocate Zohra Othman naar aanleiding van de opkomst met de partij Resist bij de verkiezingen van 18 mei 2003. Hij haalde wel wat stemmen, maar werd niet verkozen. Zijn nieuw boek Tussen twee werelden kreeg meer weerklank. Het is een mengeling van zijn visie op de geschiedenis van het Midden-Oosten in de 20ste eeuw, een autobiografie en een politiek manifest van de AEL. Het handelt over de omgang van Belgen en vooral Vlamingen met allochtonen. De auteur schakelt over van het ene naar het andere onderwerp. Nu eens zitten we in de burgeroorlog in zijn Libanees dorp in 1976, daarna in 1914-1918, dan opnieuw in Libanon en vervolgens in de jaren ’30. Dyab verwacht van de lezers blijkbaar enige soepelheid.

Zijn kijk op en interpretatie van de gebeurtenissen in het Midden-Oosten is boeiend om lezen, maar wijkt geregeld af van de onze. Een paar voorbeelden: hij vertelt dat in 1918 zoveel Arabieren uitweken naar Argentinië en Brazilië dat ze daar nu 15% van de bevolking uitmaken. Vanaf 1947 evolueerden de Arabische staten in ‘democratische richting’ (sic). Zijn kritiek op de vroegere koning Abdullah van Jordanië en op Sadat is ongenadig hard maar zijn bewondering voor Nasser is dan weer mateloos groot. Bij het nieuws van de ‘executie’ (in feite een ordinaire moordaanslag) van verrader Sadat stond hij in extase te juichen. Idem bij 11 september 2001. Hij beweert ook dat Israël nog altijd droomt van een rijk van de Nijl tot Eufraat, terwijl deze wensdroom al lang niet meer aan de orde is. Over de holocaust stapt hij licht heen door hem een droomargument voor allerlei eisen te noemen.

Joden zijn voor hem allemaal zionisten, zonder enige nuance. De aanval van Irak op Koeweit was aangestookt door de Amerikaanse CIA en de Amerikaanse ambassade. Het vredesverdrag van Oslo is één grote Palestijnse concessie en Peres was een moordenaar. De Egyptische bevolking zou na jaren van zogenaamde vrede nog altijd zeer sterk anti-Israël zijn. Hij hanteert trouwens systematisch begrippen zoals de zionistische staat, die moet verdwijnen en moet vervangen worden door één staat voor Arabieren en joden samen.

Zijn visie op België en Vlaanderen is zo pittig, dat je je afvraagt waarom hij ten allen prijze hier wou komen wonen. In 1991 belandt hij in Poperinge. Hij krijgt er meteen te horen dat de Vlamingen Germaans, hard werkend en creatief zijn en de Walen Latijns, veelpratend en lui. Hij vertelt met welke leugens hij in Brussel asiel krijgt, welke baantjes hij tijdelijk uitoefent, zowel op kippenboerderijen als bij Sabena, en welke racistische taal hij daarbij moet aanhoren. Hij is terechtgekomen in een land van racisme en xenofobie, waar hij bij de weinige goede mensen hoort en waar geen enkele werkgever hem langdurig in dienst kan of wil houden. Bij die jobs hoorde ook een leuke en goedbetaalde post bij het ABVV, maar de principiële Dyab kon zich niet verzoenen met de tactische spelletjes van de vakbond. Zelfs een aanbod om op de SP- lijst te staan en zo in het parlement te belanden, wijst hij af!

Hij studeert geschiedenis aan de ULB, maar zonder veel les te volgen. Na één of twee jaar aan de ULB trekt hij naar de veel ‘tolerantere’ UCL, om er politieke wetenschappen en internationale betrekkingen te studeren. Ondanks zijn politieke bedrijvigheid en ander tijdelijk werk maakt hij al die studies uiteindelijk af met succes, maar het is me niet duidelijk welk diploma hij nu precies heeft. Hij zou als politicoloog een eindwerk gemaakt hebben over het Vlaams nationalisme. In 1995 trouwt hij, maar kort nadien volgt de scheiding.

In zijn strijd tegen alles en iedereen, zoekt hij compromisloos de confrontatie en vindt ze ook overal. Hij noemt kaderleden van het ABVV en SP.A met hun naam en analyseert genadeloos hun strategieën en gebreken. Dat mondt uit in conclusies zoals: de SP.A is minder socialistisch dan ooit en niets anders dan een populistische verkiezingsmachine. Ook zijn standpunt dat Arabische en islamitische immigranten het recht hebben hun cultuur, religie en identiteit te bewaren, te stimuleren en publiekelijk uit te dragen in scholen, maakt hem niet sympathieker. Hij voorspelt dat uit de interactie tussen Arabische immigranten en Europese autochtonen een nieuwe cultuur zal ontstaan en zelfs een Arabisch-Europees volk, met Arabisch dus voorop.

Ook het onderwijs krijgt er van langs: het disfunctioneert en zorgt dat zeer intelligente Arabische leerlingen drop-outs en gedesoriënteerd worden. Arabische taal en geschiedenis moeten dus onderwezen worden; dat is een mensenrecht en dus kunnen we het opeisen als nationale minderheid. Religieus denken is veel intelligenter en wetenschappelijker dan het atheïstische, waarmee hij aan de ULB in aanvaring kwam. De reactie van Vlaanderen op al deze vormen van Arabische trots is kortzichtig. De Al Rabita Al Arabia Al Orobia of AEL dan. In februari 2000 richt hij ze op. Bedoeling is niet public relations, goede betrekkingen met personen en organisaties, maar wel de tegenpartij te lijf gaan met de steeds groeiende Arabische mankracht. De AEL is een bevrijdingsbeweging van een onderdrukte etnische minderheid, die met vreedzame middelen kampt tegen assimilatie. De AEL is het beste dat België overkomen is, aldus Jahjah. De alliantie met de Partij van de Arbeid bij de verkiezingen van mei 2003 loopt uit op een flop: geen verkozenen. Dyab zelf scoort goed: 8.411 stemmen, waarvan 4.400 in Antwerpen. Geef toe: een prestatie !

In het filosofisch aanhangsel zet hij de theorieën uiteen van dr. Ismat Seif Al Dawla, een Egyptische filosoof, die wij hier niet kenen. Abou Jahjah noemt hem de bedenker van de methode van de menselijke dialectiek en van de filosofie van de naar vrijheid hunkerende mens als schepper van de geschiedenis. Hij schat hem hoger in dan de Griekse filosofen, Hegel en Marx. Hij geeft een definitie van echte democratie, bestaande uit twaalf elementen o.a. gratis onderwijs en kennis voor iedereen, vrije meningsuiting, vrije economie zonder machtsconcentratie bij kartels of monopolies, een fatsoenlijk en waardig inkomen voor iedereen. Dyab eindigt mooi: de grootste jihad is de strijd binnen jezelf, tegen de verleiding van het materiële leven (al donya). De kleine jihad is de strijd tegen onderdrukking, agressie en onrecht.

Zijn boek is de moeite waard om gelezen te worden. Het geeft ons inzicht in de houding die wij aannemen tegen immigranten en in de denkwijze van een aantal onder hen. Het uitzicht is monotoon, het lijkt op één lange monoloog. Er is geen kaart bij van het Midden-Oosten, geen woordenlijst van de vele Arabische termen en afkortingen, geen register. Bij zinnen zoals ‘wahabitische fanaten die de salafi-gedachte verspreiden’ sta ik machteloos. De auteur verspringt chaotisch van de actualiteit naar de geschiedenis, van zijn microkosmos in zijn Libanees dorp Hanin naar de macrokosmos van de wereldpolitiek. Het is soms ook zwoegen om het einde te halen. Je vraagt je ook af hoe hij en zijn entourage hun vele activiteiten financieren: internationale propaganda, dure hotels, internationale telefoons, vliegtuigreizen naar Egypte en Libanon, want hij zegt zelf dat hij enkel een werkloosheidsuitkering heeft en dat we de rest terugvinden op hun site http://www.arabeuropean.org. Daar vind ik enkel ledenbijdragen.

Een rapport over Marokkaanse en Oost-Europese criminaliteit doet hij af als nazi-praktijken. Als De Morgen hem betitelt als ‘rellenmanager’ en organisator van patrouilles die bepaalde wijken ontoegankelijk maakt voor de politie, ziet hij daarin het werk van hun zionistische lobby. We leren ook dat premier Verhofstadt een stap te ver ging door hem te laten arresteren, want dit eindigde met een vrijlating. Soms hanteert hij ook andere termen dan wij: sportschool voor fitnesscentrum, perestrojka voor wederopbouw i.p.v. veranderingen. Met Japotenski bedoelt hij wellicht Vladimir Jabotinsky, die in 1935 een militante zionistische groep oprichtte voor de bevrijding van Palestina en Transjordanië.

Volgens Dyab hebben Vlamingen een lage eigendunk, slagen ze er niet in een inhoudelijk wederwoord te vinden op zijn mengeling van superioriteitsgevoel en slachtofferschap en reageren ze vijandig tegenover vreemdelingen, die ze beschouwen als een bedreiging voor hun onzekere identiteit. Dyab geeft vaak de indruk te strijden voor zijn eigen volk eerst in een ander land. Met zijn goedkeuring van zelfmoordcommando’s, haatcampagne tegen Israël en andere fanatieke optredens zal hij de dialoog met hen niet bevorderen. Hij loopt het risico een splijtzwam te zijn in onze samenleving en zijn eigen achterban geen goede dienst te bewijzen. Ik vermoed dat ook steeds meer Vlamingen bereid zijn om aan elke migrant gelijke rechten toe te kennen, maar geen aparte rechten aan de Arabische gemeenschap als afzonderlijke identiteit of zuil.

Abou Jahjah heeft als sterke kanten dat hij intelligent en mediageniek is, een scherp analytisch vermogen bezit, het Nederlands goed beheerst, kalm blijft bij hoogoplopende discussies, weet hoe hij het hele leger van journalisten en cameramensen uit binnen- en buitenland op de gepaste momenten moet optrommelen. Er valt dus veel op te merken bij dit boek, maar wie belangstelling heeft voor onze Arabische medemensen doet er goed aan het te lezen.

Dyab Abou Jahjah, Tussen twee werelden. De roots van een vrijheidsstrijd, Vertaald uit het Arabisch door Joost Zwart e.a., Uitgeverij Meulenhof, 2003.

Recensie door Jef Abbeel ([email protected])

[Chaimae]

De Arabisch-Europese Liga van Dyab Abou Jahjah bestaat bijna niet meer. De leider ging naar Libanon om voor zijn land te vechten. Nu vertelt hij hoe stroef de samenwerking met Marokkanen liep.

Hij was de schrik van België (en ook een beetje van Nederland). Maar nu zegt Dyab Abou Jahjah: „Mijn rol als activist is voorbij”.

Zijn Arabisch-Europese Liga, die Marokkanen en andere migranten had moeten verenigen, is op sterven na dood. De 35-jarige Abou Jahjah zelf is nog springlevend, tot zijn eigen verrassing. Want toen hij vorige zomer terug ging naar zijn dorp in Libanon, om het te beschermen tegen Israëlische aanvallen, hield hij er ernstig rekening mee dat hij zou sterven. „Ik kon niet toekijken op televisie hoe mijn land werd vernietigd”, schrijft hij in het gisteren verschenen ’Dagboek Beiroet-Brussel’.

In het vliegtuig naar Libanon wist hij het zeker: „Het is voorbij, zestien jaar in Europa, alles wat ik hier heb meegemaakt, het is allemaal voorbij.” Toch blijft een gevoel van onrechtvaardigheid knagen. „Men heeft ons gedemoniseerd en geboycot en men heeft geprobeerd om allerlei louche zaken in onze schoenen te schuiven. Waarom? Omdat we gewoon de assertiviteit en het bewustzijn hadden om ons als burgers op te stellen en niet als gasten. Omdat we niet onderdanig waren en omdat we niet tevreden waren met ’bijna gelijk’ te zijn, maar absolute gelijkheid opeisten.”

Toen hij in 2000 de Arabisch-Europese Liga (AEL) oprichtte in Antwerpen leek hij een krachtige en gewiekste woordvoerder van verloren generaties Marokkanen te kunnen worden. Niks integratie of assimilatie, we eisen onze rechten als burgers op, dat was zijn strijdkreet. Maar het bleek geen gelukkige combinatie tussen Abou Jahjah en de Marokkaanse jongeren, blijkt tussen de regels door in zijn boek. Abou Jahjah bekent zich als linkse democraat, Arabisch-nationalist, moslim van cultuur maar niet van geloof. Met imams en religieuze organisaties wil hij niets te maken hebben.

De Marokkanen die hij in Europa ontmoette, zijn van een heel ander slag. „De meeste Marokkanen die ik ken, zijn zeer conservatief als het gaat om religie en beschouwen het als een absoluut waardenstelsel”, schrijft hij. „Dat wil niet zeggen dat de meeste Marokkanen praktiserende moslims zijn, verre van, maar de meesten zijn wel gelovig en houden zich strikt aan een kritiekloze benadering van godsdienst in haar meest orthodoxe vorm. Dit was voor mij een openbaring want ik heb nooit zo een bevolkingsgroep gekend, ook niet in de dorpen van Zuid-Libanon, waar de mensen vrij gelovig zijn.”

Tijdens vormingsbijeenkomsten van de AEL ontdekten zijn jonge aanhangers dat Abou Jahjah vooral vragen en geen antwoorden heeft over God en de heilige boeken. Dat was schokkend, zegt Abou Jahjah nu.

Met zijn geloof wapent de Marokkaan zich tegen assimilatie. Zinloos, denkt Abou Jahjah. Religie is een te zwakke basis voor een eigen identiteit. Taal en cultuur verwaarlozen ze, dus uiteindelijk zullen ze toch opgaan in de Europese samenleving, en dan zullen ze ook van hun geloof vallen. Rechten hebben ze dan nog steeds niet. Hun woede over achterstelling zal tot uitbarsting komen. Abou Jahjah waarschuwt voor een klassenoorlog in Europa. „Het zal geen conflict zijn van religies, het zal geen geïmporteerd conflict zijn. Het zal een conflict zijn van eigen bodem, met kinderen van Europa die uitgesloten en uitgespuwd werden omwille van hun afkomst en ras.”

Hij schetst een doemscenario waarin beide partijen een etnisch kenmerk hebben. „Dat zal de oplossing moeilijker maken en de confrontatie bloediger.”

Abou Jahjah zal er niet bij zijn. Hij zoekt een rol in de politiek van Libanon. Daar denkt hij dat het Arabisch nationalisme zal herleven om een einde te maken aan de corrupte regimes die stilletjes heulen met Amerikaanse imperialisten en zionisten.

Abou Jahjah heeft grote bewondering voor Hezbollah, de sjiitische strijders die Israël vorige zomer verrasten met een regen van raketten. „Het was voor het eerst dat een Arabisch land dat gebombardeerd werd door Israël ook terug bombardeerde.” Alleen jammer dat de Hezbollah religieus geïnspireerd is. Dus Abou Jahjah zal politiek elders zijn plaats zoeken. Toch heeft hij veel geleerd van Hezbollah en vooral van de leider Nasrallah, de belangrijkste man die hij in zijn leven heeft ontmoet. „Een historische figuur over wie men in de komende eeuwen nog zal praten”, denkt Abou Jahjah.

Nasrallah’s voorbeeld van samenwerking met andersdenkenden en -gelovigen heeft hem geleerd wat hij fout heeft gedaan met de AEL. Hij was te sektarisch, te snel met zijn afwijzing van aangepaste moslims, de alibi-Ali’s. „Vooral binnen onze gemeenschap waren we bikkelhard.”

Eén keer werkte de AEL samen met een linkse splinterpartij in Vlaanderen om mee te kunnen doen aan verkiezingen. Het werd een fiasco met nog lang geen half procent van de stemmen. Abou Jahjah blies de samenwerking op. Dat was fout, zegt hij nu. Het was een experiment dat voortgezet had moeten worden.

Ondanks zijn hernieuwde passie voor de bevrijding van de Arabische wereld, blijft Abou Jahjah zich verbonden voelen met België. „Als ik in Libanon op internet ga, dan lees ik altijd de Belgische kranten.” Echt helemaal weg is hij ook nog niet. Hij wil de komende anderhalf jaar nog wel zijn doctorsbul halen aan een Belgische universiteit.

http://www.trouw.nl/deverdieping/overig ... ritiekloos_

[naar boven]

Dyab Abou Jahjah heeft nooit echt bestaan.
"Dyab Abou Jahjah" was een van de betere typetjes van David Sachsen Cohen,
ook bekend van de fictieve figuren "Ali G" en "Borat".

[Dutch]

Abou Jahjah verdween naar oorden die hij voor zichzelf beter (politiek) in te vullen dacht, omdat hij hier geen voet aan de grond kon krijgen. Democratie ligt hem immers niet, demagogie des te beter. In het land der blinden is éénoog koning, moet hij gedacht hebben...

[sprot]

Gaan 'vechten' ??, 100 km van het strijdgewoel onder zijn moeders rokken .... :evil:

de 'schrik' van België ??? :roll2:

[Ariel]

Ik dacht dat Abou Jahjah verhuist is naar Palestina..

Twee jaar cel geëist tegen Abou Jahjah
ANP
gepubliceerd op 30 november 2007 11:09 , bijgewerkt om 11:09

ANTWERPEN - Het Belgische Openbaar Ministerie eist twee jaar cel voor Dyab Abou Jahjah, oprichter van de Arabisch-Europese Liga (AEL). Hij zou hebben aangezet tot rellen in Antwerpen. Dat was in 2002, na de moord op een allochtone jongen.

Twee andere leiders van de AEL hangt dezelfde straf boven het hoofd. De rechtbank van Antwerpen doet later uitspraak.

De Arabisch-Europese Liga (AEL) is een beweging die wil opkomen voor Arabische moslimimmigranten in Europa.

De Vlaamse organisatie heeft ook aanhang in Nederland. Abou Jahjah wordt gezien als tegenhanger van Filip Dewinter, leider van het Vlaams Belang.

http://www.volkskrant.nl/buitenland/art ... bou_Jahjah

[Manon]

Naar Palestina?

Maar nee Ariel, deze asielige zoeker die "op de vlucht was" voor Hezbollah en via een liefdeshuwelijk met een ongelovige Vlaamsche schone, échte Belg is geworden, is al sinds de laatste oorlog in Libanon netjes naar huis gegaan, zogezegd om mama en papa bij te staan, maar nadien gaf hij toe voor Hezbollah te werken, terwijl zijn broertje hier iets van doen heeft met de Syrische ambassade.

We mogen ons als belastingbetalende belgen toch wel weer gelukkig prijzen dat mensen zoals deze zoon van een universiteitsprofessor, hier tenminste gratis en voor niks (mét studiebeurs) heeft mogen studeren, nadien even bij de vakbond gewerkt, en nadien jaren heeft mogen teren op een werkloosheidsuitkering, terwijl ikzelf als alleenstaande moeder zoooo rijk ben dat geen van mijn beide dochters nog maar een halve centiem korting konden krijgen, laat staan een studiebeurs!

[Ariel]

Hier heb je de echte Belg.





De verdediging is aan het woord, dus het zal wel een werkstraf van 20 uur worden.

Voor de correctionele rechtbank van Antwerpen is vrijdag het proces gestart tegen Dyab Abou Jahjah, Ahmed Azzuz en Youssef Rahimi van de Arabisch Europese Liga (AEL).
Ze moeten zich verantwoorden voor hun rol bij de rellen in Borgerhout na de moord op Mohamed Achrak in 2002.

Volgens het openbaar ministerie hadden zij de menigte aangezet tot onder meer het plegen van vernielingen aan auto's en winkels, slagen en verwondingen tegen agenten en burgers en belemmering van het verkeer. De procureur vorderde voor het trio twee jaar cel. Momenteel is de verdediging aan het woord.

Hier een stukje van Theo van Gogh over dit stuk onbenul.

Schrijftafelmoordenaars

"In mij groeit een brandnetel" heette het stuk dat afgelopen vrijdag verscheen in "Trouw". Het begint zo: "Boujemaa Yuba is een rustige, vriendelijke jongen van 22. 'Als iemand mij vertelde dat hij een aanslag ging plegen op Ayaan Hisi Ali, zou ik dat afraden', zegt hij op een terras in Hilversum. 'Maar ik zou hem niet tegenhouden of naar de politie gaan. Ik ga niet voor haar liggen. In ieder geval zou ik geen medelijden met Hirsi Ali hebben.'"
Boujemaa is het soort van moslim waar meneer Dijkstal zoveel compassie mee heeft, verbitterd als het islamitische volksdeel is over dezulken als Ayaan en ondergetekende. Boujemaa: "Misschien komt er een aanslag op die twee. Ik zal me daar zelf nooit toe verlagen. Ik ben er ook niet geschikt voor. Ik ben te zacht. Maar ik kook wel van binnen. Als je hen hoort praten, ga je iets plannen. Dan denk je: ik huur een auto, net als die vrouw die een tijd terug op VVD-leider Van Aartsen inreed. Al mijn vrienden zeggen ook: die schiet ik neer, dan maar drie jaar de
bak in."
Het verwonderlijke is niet dat het treurigste bezinksel uit de galeien van Allah met de grote muil die gelovigen eigen is andersdenkenden probeert te intimideren, verwonderlijk is dat Dijkstal en de zijnen juichend een aanslag op Ayaan zullen begroeten als 'Eigen Schuld/ dikke bult'. Ik vermoed dat Fortuyn de eerste zal blijken te zijn geweest uit een rij van politiekincorrecte ketters die omgelegd zal worden, met Ayaan als volgende. Dit is wat de multiculturele samenleving ons gebracht heeft; een klimaat van intimidatie waarbij allerhande geitenneukers hun bedreigingen ongestraft in de courant kunnen uiten. En ze hebben gelijk, of is er iemand die werkelijk meent dat een aanslag op Hirsi Ali inderdaad meer dan drie jaar cel oplevert?
Dat die jongeman van Boujemaa ook nog zo laf is om zichzelf 'te zacht' te achten, maar intussen wel de bedreiging doet uitgaan en anderen op een ideetje brengt, is van een kleffe schoonheid. Steen des aanstoots is Hirsi Ali's uitspraak anderhalf jaar geleden dat Mohammed 'naar onze westerse maatstaven een perverse man en een tiran was'. Dijkstal en de zijnen menen dat zulke opvattingen te uitdagend zijn, zoals ze ook meenden dat Fortuyn de islam geen 'achterlijke cultuur' mocht noemen. Het moet een genoegen zijn om hun krokodillentranen te zien als
het inderdaad mis gaat.
Nu ja, als er ooit geen reden was om je mond te houden, is het nu. Ik hoop dat Hirsi Ali haar zegenrijke werk voortzet. De samenzwering van onverschilligheid die rondom haar wordt gespannen - je hoort Marcel van Dam en Dijkstal of Rosenmöller nooit over Ayaan, ze kijken wel uit -, wordt vooral ingegeven door de jongens en meisjes van de Nederlandse pers, die menen dat Hirsi Ali heel begrijpelijk wat bezwaren heeft tegen de dappere studenten die haar bedreigen, maar dat ze overigens geen nieuws is.
Het zal Nederland waarlijk aan de kont roesten of een volksvertegenwoordigster die gebruikt maakt van haar recht op vrije meningsuiting bewaakt moet worden en uiteindelijk begraven. Ik vraag me wel af of er net zo lauw zou worden gereageerd wanneer mensen als Ayaan terug zouden vechten door, bijvoorbeeld, een prijs op het hoofd te zetten van dat knulletje Boujemaa. Vermoedelijk zou het huis te klein zijn. Het wordt tijd om 'ns een film te maken waarin Allah wordt voorgesteld als een varken. Varkens zijn lieve, intelligente dieren, heel wat aardiger dan de wrede sluipmoordenaar die in de beleving van Boujemaa Opperwezen is. God is een uitvinding van de mensen; zelden zal er een beter argument zijn opgeworpen om gelovigen als Boujemaa het land uit te zetten wegens bedreiging en aanzetten tot haat. Geen officier van Justitie zal de guts hebben om een rechtsgang te beginnen. Laten we met elkaar afspreken dat, mocht Ayaan onverhoopt inderdaad iets overkomen, 't tijd is om het recht in eigen handen te nemen. In dat geval zou ik niet graag in de schoenen van Boujemaa staan.

Theo van Gogh

[Ariel]

Wankel bewijs tegen Abou Jahjah?

Afgelopen dinsdag was Dyab Abou Jahjah, oud-voorzitter van de AEL, te gast in het Vlaamse informatieve praatprogramma Phara.

Abou Jahjah woont al ruim een jaar in Libanon, maar is tijdelijk terug in Vlaanderen om zijn proces bij te wonen dat deze maand dient voor het Hof van Beroep.

Abou Jahjah werd eind 2007 veroordeeld voor zijn aandeel bij de rellen die plaatsvonden na de moord op Mohamed Achrak in Borgerhout in 2002. De oud-voorzitter van de AEL kreeg een jaar onvoorwaardelijke gevangenisstraf opgelegd en werd tevens veroordeeld tot een geldboete van vijfduizend euro.

In Phara zei Abou Jahjah dat hij verwacht vrijgesproken te zullen worden, daar het dossier tegen hem zeer summier is en feitelijk neerkomt op een verklaring van 'een leugenachtige agent'. Volgens deze getuige zou Abou Jahjah in het Arabisch tegen een menigte woeste immigrantenjongeren onder meer hebben gezegd '(..)Al wie ons niet volgt is een schijnheilige, zij (de politie) zijn de oorzaak van de dood van onze broeder, vecht terug! (..)'

Abou Jahjah ontkent dit. Hij verwijst daarbij naar een artikel dat onlangs in Knack stond, waarin het bewijs tegen Abou Jahjah als wankel wordt omschreven, en een artikel in Humo waarin voormalig korpschef Luc Lamine terugblikt op de Borgerhoutse rellen en zegt dat Abou Jahjah destijds voor rede vatbaar was en de betoging afleidde.


In Phara zei Abou Jahjah dat er vanuit de Belgische politiek een zeer kwalijke criminaliseringscampagne tegen hem en de AEL heeft plaatsgevonden, en dat hij overweegt om een aanklacht in te dienen.

Als hij ook in tweede aanleg wordt veroordeeld, zal Abou Jahjah in cassatie gaan en desnoods op Europees niveau zijn gelijk zoeken, zei hij.

Bron: redactie Maroc.NL

http://www.maroc.nl/forums/showthread.php?t=246425

[Ariel]

Abou Jahjah: "Als ik veroordeeld word, is België geen democratie"

Voor het hof van beroep in Antwerpen start vandaag het proces in beroep tegen oud-AEL-leider Dyab Abou Jahjah wegens opruiing in het openbaar. "Als ik word veroordeeld, is er in België geen sprake van een democratie", zegt hij in een gesprek met De Standaard en Het Nieuwsblad.

Er is een maatschappelijke protestbeweging op gang gekomen tegen de veroordeling van Abou Jahjah in eerste aanleg. Abou Jahjah vindt het maar normaal dat er protest komt. "Want het gaat hier duidelijk om een politiek proces, met gefabriceerde bewijzen tegen mij. Als men dit aanvaardt, is er in België geen sprake van een democratie. Een democratie wordt niet getest door mainstreamstandpunten, maar door dissidente meningen. In een dictatuur worden mainstreamideeën aanvaard, dissidente opinies daarentegen niet."

"Men moet het niet eens zijn met wat ik zeg, maar ik heb wel het recht mijn ideeën te verdedigen. Alleen is dat hier nog altijd niet tot voldoende mensen doorgedrongen. Dat bewijst dat het racisme in deze samenleving zit ingebakken", klinkt het nog.

Als hij veroordeeld wordt, stapt Abou Jahjah naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Als hij wordt vrijgesproken plant hij juridische actie tegen voormalig premier Guy Verhofstadt en andere politici, zoals Leona Detiège. "Zij hebben ons van van alles en nog wat beschuldigd, zonder dat ze dat hebben kunnen hard maken. Dat is gewoon laster en eerroof, en we zullen het establishment daarop aanspreken." (belga/jv

http://www.demorgen.be/dm/nl/989/Binnenland/index.dhtml

[Ariel]

Waar het verkeerd liep met de AEL

Dany Neudt en Najib Chakouh maken het proces van de AEL

Dany Neudt en Najib Chakouh zijn respectievelijk coördinator en voorzitter van het interculturele platform Kif Kif

Vandaag volgt waarschijnlijk de uitspraak in de spraakmakende rechtsgang tegen de leiders van de Arabisch-Europese Liga (AEL). Laat ons hopen dat ze zullen worden vrijgesproken. Het proces is niet minder dan een aanfluiting van de democratische rechtsstaat en zou een gevaarlijk precedent voor de algehele interculturele emancipatiebeweging kunnen vormen. De verontwaardiging over dit juridische circus mag evenwel een eerlijke en nuchtere analyse van de waarde van de AEL binnen het 'allochtone' emancipatieverhaal niet in de weg staan.

De AEL en haar voorman Dyab Abou Jahjah hebben ontegensprekelijk een sterk mobiliserende en kanaliserende rol vervuld voor een aanzienlijke groep allochtone jongeren. Alhoewel de organisatie deel uitmaakte van een breder netwerk van organisaties en individuen met gelijkaardige doelstellingen, is ze er als geen ander in geslaagd om een emancipatorisch gedachtegoed en burgeractivisme bij een groep voordien onmondige jongeren op te wekken. Samen met dat breder netwerk heeft de AEL definitief komaf gemaakt met de passieve terugkeergedachte die bij de eerste generatie nog aanwezig was.

Onder het motto 'we zijn hier en blijven hier' heeft de Liga deze jongeren maatschappelijk en politiek bewust gemaakt, waardoor ze zijn gaan opkomen voor hun legitieme erkenning en democratische basisrechten. Ook bij jongeren die het niet met de AEL eens waren, zorgde het bestaan ervan voor een katalyserend effect. De periode tussen ruwweg 2003 en 2006 was er een van tot dan toe ongeziene maatschappelijke mobilisatie van allochtone jongeren. Het establishment en de ruimere samenleving werden in deze periode op een niet mis te verstane manier met hun neus op een aantal binnenlandse en wereldwijde wantoestanden gedrukt.

Aan die dynamiek kwam door een samenspel van verschillende factoren een einde. Vandaag stelt de AEL als organisatie nog nauwelijks iets voor, tenzij als merknaam. En een hele groep jongeren blijft verweesd en gedesillusioneerd achter.

Ideologisch gezien was de AEL van in het begin een vrij heterogeen mengsel van Arabisch nationalisme, antiracisme en antikolonialisme, overgoten met een moslimdemocratisch sausje. Dat amalgaam zorgde ervoor dat de AEL kon hameren op uiteenlopende onderwerpen die evenveel groepen jongeren van de tweede generatie aanspraken, maar bevatte ook een aantal contradicties die de organisatie al snel parten speelden en voor sterke interne spanningen zorgde.

Maar er is meer. Ontstaan in een sterk vijandige omgeving nam de AEL een aantal van de overheersende premissen over. Opvallend daarbij is dat ze de jongeren wou emanciperen binnen een erg statisch en exclusief cultuurbegrip. In het denken van de AEL stond de verdediging van een ondeelbare identiteit centraal. Daarnaast opteerde de Liga in een al sterk gepolariseerde samenleving voor een nadrukkelijke confrontatiepolitiek (Wij versus Zij) met sektarische reflexen. Men was voor de AEL of ertegen; een tussenweg bestond er volgens hen niet. Een gebrekkig vermogen om compromissen te sluiten of samen te werken met andere organisaties vloeide hieruit voort. Zo bevond de AEL zich al snel in een geïsoleerde positie, wat hen later, toen het establishment de jacht op hen opende, zuur opbrak.

De AEL sloot ook een duivelspact met de media. In feite hebben de media de AEL gemaakt én gekraakt. Van bij het prille begin zocht de AEL (en haar voorganger Al-Rabita) bewust de controverse met de media op. De media pikten maar al te graag op de aangeboden sensatie in. De (internationale) mediahype die de Liga wist te genereren was verbluffend én zelfvernietigend. De overweldigende aandacht maakte de Ligaleden lyrisch en overmoedig, maar al snel verloren ze er elke controle over, waardoor de hype in hun gezicht ontplofte. Gaandeweg ontglipte hen het realiteitsbesef en namen ze de mediahype voor waar aan. Ze begonnen megalomane partijpolitieke en pan-Europese luchtkastelen te bouwen.

Aanhangers van de organisatie verwijten de media vaak dat ze de AEL hebben gediaboliseerd en gemarginaliseerd. Ze vergeten daarbij meestal te zeggen dat het oppoken van sensatie en het uitdagen van journalisten aanvankelijk ook een bewuste mediastrategie was om maximale aandacht te krijgen.

In hun confrontatiepolitiek, roekeloosheid en overmoed wekte de AEL krachten op waarvan ze het bestaan onderschatten, en die minstens even belangrijk zijn in de verklaring van hun ondergang. Een aantal van die krachten hebben zich ten aanzien van de AEL en haar voorman absoluut schandalig gedragen. De georkestreerde hetze tegen de AEL kan waarschijnlijk enkel met de jacht op communisten in volle Koude Oorlogsperiode vergeleken worden.

Wat heeft de AEL betekend voor de emancipatie van 'allochtonen' en welk structureel effect heeft ze op de bredere samenleving gehad? De organisatie was op haar sterkst in de beginperiode, toen de strijd nog draaide rond ideeën als vrijheid, gelijkheid, rechtvaardigheid, burgerschap en antiracisme. Dat radicale discours inspireerde een grote groep jongeren. Na verloop van tijd ruimden die strijdpunten hoe langer hoe meer plaats voor een doorgedreven identitair, religieus, ethisch-conservatief, partijpolitiek en megalomaan opbod. Daar is het verkeerd gelopen.

De beweging belandde op een dood spoor, waardoor de AEL nauwelijks een structurele invloed heeft gehad op de samenleving. En als die er al is geweest, dan moet die invloed eerder als negatief worden beoordeeld, door de diepe wonden die geslagen zijn. Binnen afzienbare tijd komt er ongetwijfeld een nieuw momentum waarbij er weer ruimte zal zijn voor het gedachtegoed uit de beginjaren van de AEL. Laat ons hopen dat de beweging die er dan gebruik van zal maken, er zorgvuldiger en strategischer mee om zal springen.
26/05/08 12u59

http://www.demorgen.be/dm/nl/989/Binnenland/index.dhtml

[Ariel]

Recht

Vandaag start voor het hof van beroep in Antwerpen de behandeling van de zaak tegen Dyab Abou Jahjah, de leider van de AEL die in eerste aanleg werd veroordeeld tot een jaar effectieve gevangenisstraf voor zijn vermeende aandeel in de rellen in Borgerhout na de moord op Mohammed Achrak.

Bijna zes jaar na de feiten is het moment misschien gekomen om dit dossier in alle sereniteit, en niet langer in de hysterie van het moment zelf te benaderen. Want die hysterie was er wel degelijk, tot op de tribune van de Kamer, waar premier Verhofstadt destijds voor een dieptepuntje in zijn carrière tekende door de arrestatie van de man ongeveer van op het spreekgestoelte te ordonneren.

Het wordt tijd dat niet de emotie of politieke motieven, maar wettelijke regels de enige criteria worden voor de beoordeling van wat toen gebeurde. Het is een feit dat de opstootjes en vernielingen niet veroorzaakt werden door de AEL van Dyab Abou Jahjah. Hij was pas uren later ter plaatse, zoals blijkt uit vele ongecontesteerde getuigenissen. De vraag is of hij vanaf dat ogenblik de rol van bemiddelaar dan wel van opruier heeft aangenomen.

In het vierduizend pagina's tellende dossier zit slechts één belastende getuigenis, van een allochtone agent. Die wordt door verscheidene andere getuigenissen betwist en zelfs tegengesproken. Diverse gerespecteerde collega's uit de journalistieke wereld, politiemensen en -officieren, onder wie de gewezen hoofdcommissaris Luc Lamine, hebben van opruiende taal of acties niets gemerkt.

Historicus Ludo De Witte en N-VA-voorzitter Bart De Wever noemen het strafdossier na lectuur 'flinterdun', en hen kun je moeilijk van lidmaatschap van het AEL verdenken. Hoe je dan op basis van zo'n dossier in een strafrechterlijke procedure, waar iedere twijfel in het voordeel van de verdachte dient te spelen, toch tot een veroordeling kunt komen, blijft een raadsel. Zeker wanneer de betrokkenen allen een blanco strafregister hebben.

Het gerecht dient niet om zich te bemoeien met politieke keuzes, beleidsprioriteiten van een parket of een bestuursploeg, het dient om recht te spreken. Een grote bek hebben en je politieke burgerrechten uitoefenen zijn nog altijd geen misdaad in een rechtsstaat.

Yves Desmet
Politiek hoofdredacteur

http://www.demorgen.be/dm/nl/989/Binnenland/index.dhtml

[Ariel]

Abou Jahjah, een gemiste kans voor Vlaanderen

Yusuf El Mansouri e.a. voorspellen meer conflicten met allochtonen

Yusuf El Mansouri is laatstejaarsstudent rechten aan de UGent. Mehmet Fati is laatstejaarsstudent sociologie aan de KU Leuven. Sofyan Ramdani is laatstejaarsstudent politieke wetenschappen aan de VUB.


Als (opgeleide) allochtonen van de tweede generatie zijn we overtuigd dat het proces van Abou Jahjah op 26 mei lang niet meer alleen gaat over de relletjes van 2002. Met dit proces begint een nieuw hoofdstuk van de emancipatie van allochtonen en zal er ons inziens een historische keuze gemaakt worden inzake het allochtonenvraagstuk.

Met het aankaarten van etnisch-culturele onderdrukking, discriminatie en structurele uitsluiting werd destijds een kernachtige kritiek geformuleerd op de Vlaamse samenleving en haar instellingen. De integratie van nieuwkomers in België is mislukt en het huidig minderhedenbeleid zal daar weinig aan veranderen. Integendeel, de uitsluiting en de discriminatie worden met het huidig beleid in canonieke kruiken gegoten. De bevolkingsvooruitzichten (2007-2060) van het Federaal Planbureau bevestigen de toename in het procentueel bevolkingsaandeel van allochtonen. In Antwerpen en Mechelen duurt het niet lang meer eer 50 procent van de achttienjarigen allochtoon is. De tewerkstelling van allochtonen is, ondanks de wonderberichten over Limburg en Mechelen, nog steeds een zorgenkind.

In de beleidsbrief Werk 2006 van Vlaams minister Vandenbroucke lezen we dat '(...) de positie van de allochtonen op de Vlaamse arbeidsmarkt erg precair blijft. Zo gaapt er nog steeds een enorm grote kloof van 26,4 procent tussen de werkzaamheidsgraad van de Belgen en de personen met een niet-EU-nationaliteit. In geen enkele andere EU-lidstaat ligt de arbeidsdeelname van personen met een niet-EU-nationaliteit zo laag als in Vlaanderen (...)'. In deze cijfers werden genaturaliseerde Belgen niet opgenomen, zodat de werkelijkheid nog dramatischer is. Het Steunpunt Gelijkekansenbeleid, gefinancierd door de Vlaamse Gemeenschap, beschrijft de onderwijssituatie als volgt: '(...) Van de Turkse en Noord-Afrikaanse jongens verlaat 46 procent of bijna de helft ongekwalificeerd het secundair onderwijs (...) Een autochtone jongen heeft in ons hoger onderwijs een slaagkans van ongeveer 47 procent. Een jongen van Turkse of Noord-Afrikaanse origine ziet zijn slaagkansen dalen naar ongeveer 26 procent (...)' Je hoeft geen socioloog te zijn om de maatschappelijke vooruitzichten van deze bevolkingsgroep te voorspellen.

Middenklasse

In absolute cijfers is er, zowel qua tewerkstelling als qua onderwijs, vooruitgang. Heel traag ontstaat er een allochtone middenklasse. Vanuit een relatief standpunt bekeken is de situatie erger dan ooit. Om het met de beeldtaal van minister Vandenbroucke te zeggen: voor elke allochtoon die een sprong hoger maakt op de sociale ladder zijn er zovele anderen die vastgeketend worden aan de onderste sport.

De groep onderaan de ladder groeit vele malen sterker aan dan die van allochtonen op hogere sporten. Sommige politici, waaronder enkele allochtonen, zetten op schaamteloze wijze een eenzijdig beeld van de werkelijkheid neer. Door alleen te spreken van de groei hogerop de ladder verdwijnt de tikkende tijdbom uit beeld.

Meer dan dertig jaar werd met geduld gesleuteld aan maatschappelijke structuren om de integratie te bevorderen. Vandaag voltrekt zich ten aanzien van deze groep een regressie die integratie herleidt tot een assimilatieverhaal. Het onderwijsbeleid is een deficitdenken. De allochtoon kampt met een gebrek aan Nederlandse taalvaardigheid, een gebrekkige leerattitude, ouders die halsstarrig Arabisch, Berbers of Turks blijven praten en te weinig betrokken zijn. Identiteit, taal en cultuur van allochtonen worden op geen enkele manier gevaloriseerd.

Wat het beleid van minister Keulen aan regressie met zich meebrengt hebben de VN en de Raad van Europa recent aangeklaagd. Je mag voortaan fluiten naar een sociale woning als je geen dictielessen hebt gevolgd. Met de hoofddoekenkwestie gingen liberalen gewillig wisselmeerderheden aan met een racistische partij. Intussen werden op federaal niveau antiracisme- en antidiscriminatiewetten gerealiseerd. De Vlaamse overheid is dan weer drukdoende om de regionale vertaling per decreet gestemd te krijgen. Ze zijn er aan voor de moeite: zonder praktijktests zal deze wetgeving alleen maar stof verzamelen. Uitsluiting en discriminatie worden geformaliseerd.

Vlaanderen heeft inderdaad sinds 2000 een ommezwaai gemaakt wat integratiebeleid betreft. Hoewel het resultaat tegensteekt, is de bewustere aanpak toe te schrijven aan de AEL (Arabisch-Europese Liga). Diversiteit is een begrip dat Vlaanderen onlangs heeft leren hanteren. Abou Jahjah was de eerste allochtone politicus die erop wees dat 'integratie' hier assimilatie betekende. Hiertegenover benadrukte de AEL culturele verscheidenheid. Vandaag klinkt dit als een banale evidentie, maar vijf jaar geleden werd de man (omwille van zijn diversiteitsdiscours) bestempeld als een fundamentalistische segregationist.

Met betrekking tot het onderwijs was het de AEL die pleitte voor een nieuwe pedagogie om slaagkansen te verbeteren. Inzake tewerkstelling was het eveneens de AEL die quota's en streefcijfers politiek agendeerde. Om de participatie van allochtonen te bevorderen, vocht de AEL voor kennis van de Islamitische cultuur. De idee van interculturaliteit werd opgepikt door de VlaamsProgressieven en vormt nu een speerpunt van minister Anciaux' interculturaliseringsbeleid.

Het is dan stuitend om vast te stellen hoe de AEL, met al haar verdiensten, uiteindelijk gecriminaliseerd werd. Hoe dat in zijn werk ging werd overtuigend beschreven in het boek Abou Jahjah, nieuwlichter of oplichter? Demonisering van een politieke rebel van de Nederlands-Marokkaanse publicist Mohammed Benzakkour. Tot eenzelfde slotsom komt publicist Ludo De Witte in zijn boek Wie is bang voor moslims?.

Het kwam zelfs ooit zover dat de stadsbesturen van Mechelen, Antwerpen en Sint-Niklaas de verhuur van zalen aan de AEL trachtten te verhinderen. In die dagen waren de meeste perverse strategieën op te tekenen. Zo spoorde Freddy Willockx in Sint-Niklaas persoonlijk de ouders van vrouwelijke (meerderjarige) enthousiastelingen van de bugerpatrouilles op om hen diets te maken hun dochters wat strakker in het gareel te houden. Jazeker, als het in zijn kraam paste, maakte Freddy Willockx handig gebruik van Marokkaanse ouders die de vrijheid van hun dochters beknotten.

De criminalisering heeft gewerkt, de AEL is teruggedrongen. Niet zo haar gedachtegoed. De allochtone middenklasse laat zich almaar minder vertegenwoordigen door politiek omgekochte alibi-Ali's (zoals Temsamani en Boussakla) en is zich bewuster van haar prangende situatie. Om toch enige zielsrust te vinden gaan sommigen verenigingen oprichten, terwijl anderen hun heil zoeken in een doorgedreven vorm van islamisme. Het was overigens de verdienste van de AEL om de energie van de eerste groep van afgestudeerde allochtonen te kanaliseren naar een georganiseerde maatschappelijke beweging die zich bediende van democratische middelen.

De gevolgen van de criminalisering zijn niet te overzien. Leden van de politieke beweging raakten ontslagen, sommigen werden systematisch geviseerd door de politie en anderen raakten door de aanhoudende politionele druk in moeilijkheden met vrouw of ouders. De boodschap is duidelijk overgekomen: een democratische strijd voor je belangen leidt in dit land tot niets.

Hoe gevaarlijk dit kan zijn, zien maar weinigen in. Laten we immers niet vergeten dat de aanslag in Londen en de moord op Van Gogh gepleegd zijn door hoogopgeleide en goedgebekte allochtonen van de tweede generatie. In de woorden van de Wetenschappelijke Raad voor Regeringsbeleid in Nederland (rapport Indentificatie met Nederland uit 2007): 'De getalsmatige groei van allochtonen in Nederland, het verbeterde opleidingsniveau van tweedegeneratiejongeren, de toenemende politieke participatie en de zelfbewustheid van sommige groepen op de grootstedelijke pleinen zullen tot meer conflicten leiden. Op zich hoeft dat geen probleem te zijn: meer conflict is immers een teken van minder ongelijkheid. De vraag is vooral hoe conflicten te hanteren en welke scheidslijnen tussen wij en zij gerechtvaardigd zijn.'
22/05/08 08u51

[Ariel]

Ik merk het al na het lezen van deze artikelen. Er is niks mis met de Allochtone jongeren.
Het is de schuld van de Belgen . De Belgen hebben er voor gezorgd, dat Allochtone jongeren criminaliseren.
De Belgen geven deze jongeren geen kans, en hebben geen geduld met ze.

Bestaat er in België een krant die een tegengeluid laat horen ? Dat wil ik graag weten, zodat ik ook die krant eens door kan lezen.

[Ketter]

Tja, Ariel, al die mooie (maar totaal inhoudsloze) woorden, (het zijn uiteindelijk studenten rechten. We weten wel waarom in de hogere opleiding rechten zo populair is bij allochtonen.).

Maar uiteindelijk wil hier blijkbaar niemand luidop zeggen dat bovenstaande studenten gewoon nationalistische fascisten zijn, met een hoogdravende minachting van het Vlaamse Volk, zoals Abou Jahjah zelf. Nog effe, en ze zullen een onbedwingbare neiging om "de Palestijnse zaak" en doorgedreven joden- en homohaat in België te importeren. Dat is immers "bewustzijn van de Islamitische cultuur".

Waarom zijn die mannen zo gebrand op het gebruiken van "niet-EU allochtonen" en betekent interculturaliteit niet veel anders dan "Islamitische cultuur"?

Antwoord: met de rest hebben we (na 2 generaties of minder) geen problemen. Ook niet met Japanners, Chinezen en Russen, overigens.

Waarom wordt het zinnetje "Identiteit, taal en cultuur van allochtonen worden op geen enkele manier gevaloriseerd." geillustreerd met "De allochtoon kampt met een gebrek aan Nederlandse taalvaardigheid, een gebrekkige leerattitude, ouders die halsstarrig Arabisch, Berbers of Turks blijven praten en te weinig betrokken zijn."?

Antwoord: de Vlaming wil zich blijkbaar niet aanpassen aan een imperialistische mentaliteit. Ook niet het Arabische superioriteitscomplex. En dat zint de heren en dames mooisprekers niet.

En zich dan maar afvragen waarom een Abou Jahjah "gecriminaliseerd wordt". Wel, niemand wordt graag geminacht en dom genoemd. Vooral niet door een loverboy met banden met terroristische organisaties.

[Manon]

Ik merk het al na het lezen van deze artikelen. Er is niks mis met de Allochtone jongeren.
Het is de schuld van de Belgen . De Belgen hebben er voor gezorgd, dat Allochtone jongeren criminaliseren.
De Belgen geven deze jongeren geen kans, en hebben geen geduld met ze.

Bestaat er in België een krant die een tegengeluid laat horen ? Dat wil ik graag weten, zodat ik ook die krant eens door kan lezen.

NOPE
Een aantal jaren geleden kon je in GVA nog wel eens een afwijkende mening te horen krijgen, maar die hoofdredacteur werd toen onder druk van SP.a kopstuk Steve Stevaert aan de deur gezet.

Sindsdien drummen ze allen "om ter linkst"'.

Op Brussels Journal kan je nog een afwijkende online mening horen, www.lvb.net geeft ook wel eens interessante stukjes

[Scarlatti]

DIT is pas een regelrechte engerd die Aboujajah

gevaarlijke gladjanus! die exact weet hoe ie 'de keurig beleefde autochtoon' moet overtroeven!

hóp! wèg ermee!

[Ariel]

Abou Jahjah in beroep vrijgesproken
ma 20 okt 2008,

BRUSSEL - Het hof van beroep in Antwerpen heeft Dyab Abou Jahjah en Ahmed Azzuz van de Arabisch Europese Liga (AEL) maandag vrijgesproken van het aanzetten tot rellen. Vorige maand had het Openbaar Ministerie in hoger beroep een jaar cel geëist tegen de AEL-leiders.

Volgens het hof is niet bewezen dat Abou Jahjah en Azzuz verantwoordelijkheid dragen voor de vernielingen die jongeren in de Antwerpse wijk Borgerhout aanrichtten na de moord op een Marokkaan in november 2002. Volgens de aanklager hadden beide leiders aangezet tot de rellen. De rechtbank in Antwerpen had aanvankelijk ook een jaar cel opgelegd.

De Arabisch-Europese Liga is een beweging in België en Nederland van Arabisch-islamitische signatuur. De vereniging is in 2000 in Antwerpen opgericht door Dyab Abou Jahjah. Hij was tot vorig jaar voorzitter van de AEL, waarna hij naar Libanon emigreerde.

http://www.telegraaf.nl/buitenland/2235 ... ken__.html

[Chaimae]

Gooi hem het land uit.

[stropke]

Gooi hem het land uit.

Allé gij, echt waar !!
Der zijn nog meer die ze het land uit mogen kieperen.

[Chaimae]

Dan doen we dat toch.

[Manon]

Nu weten we tenminste allemaal hoe we een hoofdcommissaris van politie in functie moeten uitkafferen....

[Mahalingam]

Er is inmiddels een opvolger voor de grote engert Dyab Aboe Jahjah van de AEL.
Het is Karim Hassoun



Er is een interview met deze man en het is geen verbetering tov. zijn voorganger:

http://www.arabeuropean.org/belgium/ind ... 4&Itemid=1


Karim Hassoun (AEL) over de oplossing van het ‘Joods probleem’

Karim verwoordt hier expliciet het standpunt van zijn idolen zoals Hassan Nasrallah, de leider van de door Iran gesponsorde en bewapende militie Hezbollah, en hij steunt openlijk de radicale strijd van Hamas en Islamitische Jihad voor de ‘bevrijding van Palestina‘. Karim Hassoun op de keuzevraag Chavez of Nasrallah: “Dat is een moeilijke. Ik twijfel, want Chavez is voor een socialistische revolutie en ik heb daar veel mee gemeen. Maar ik kies toch voor Nasrallah, omwille van het feit dat hij een Arabier is die Israël heeft verslagen.“

De rest van het verhaal (o.a."De strategie van de stapsgewijze bevrijding (dmv Taqiyya)" hier:

Spoiler! :

Van dat ‘verslaan van Israël door Hezbollah’ is op het terrein helemaal niks te merken, maar we houden de dromen van Karim voor waar, en zijn uitspraken in dit bewuste interview kunnen we maar beter bloedernstig nemen, vooraleer het dak op onze hoofden neerstort.
De strategie van de stapsgewijze bevrijding (dmv Taqiyya)

Karim Hassoun: “De kans dat de AEL Israël erkent als staat is even groot als de kans dat Osama Bin Laden president wordt van de Verenigde Staten. Ik denk dat dit duidelijk genoeg is. We zullen nooit een racistische koloniale staat erkennen. [..] Er zijn politieke formaties in de Arabische wereld die de strategie van de stapsgewijze bevrijding hanteren. Dat wil zeggen dat, zelfs indien men Israël op een gegeven moment toch erkent, op het einde van de rit Israël niet meer zal bestaan. Maar persoonlijk kies ik voor de meest eerlijke manier van handelen: geen erkenning van Israël.”

Met die ‘strategie van de stapsgewijze bevrijding’, die overigens niet de zijne is noch die van de AEL, verwijst Karim impliciet naar ‘taqiyya’ als één van de oorzaken waarom er na zestig jaar van strijd en oorlog nog steeds geen vrede heerst in het Midden-Oosten. Akkoorden met islamitische arabieren blijken nooit stand te houden. Zij [de moslimleiders in het M-O] houden zich zelden of nooit (of in het beste geval zeer tijdelijk) aan gemaakte afspraken met niet-moslims. Het waarom van dat mislukken verklaart zich onder meer door taqiyya, waarin list en bedrog in bepaalde omstandigheden (bv de islam zou bedreigd zijn of de eer van de familie aangetast) toegelaten zijn, om niet-moslims (en dus ook de Joden) in de waan te brengen dat er ‘een akkoord’ is en dat dit akkoord bindend zou zijn. Niet dus.
Nooit erkenning van Israël
Karim Hassoun: “Persoonlijk kies ik voor de meest eerlijke manier van handelen: geen erkenning van Israël. Je moet begrijpen dat Hamas en de Palestijnen in een ondraaglijke situatie leven. Op een gegeven moment beseft ook Hamas dat het zich tactisch moet gedragen. En zich strategisch moet opstellen en hergroeperen, zodat ze later de strijd kunnen hervatten. Je moet het in die context plaatsen. Algerije is ook 130 jaar lang bezet geweest en aan de Franse bezetting is ook een eind gekomen. Voor mij is de ‘één staat’-oplossing de enige weg om uit deze impasse te komen. Één staat voor joden, moslims en christenen samen.”

Hiermee verwerpt Karim expliciet de 2-statenoplossing zoals die door onder meer de Verenigde Naties wordt voorgesteld, en op dit ogenblik nog steeds als oplossing door de westerse naties op tafel ligt. De terugkeer van vier miljoen arabische moslims naar het gebied betekent de facto dat het gebied niet langer Israël zal heten maar wellicht – naar het voorbeeld van Iran – de Islamitische Republiek Palestina. Joden en christenen worden terug de dhimmies van vroeger, 2de rangsburgers die onder bepaalde voorwaarden gedoogd worden door de islamitische arabische meerderheid. Karim stelt het nog mooi voor want hij laat ons in de waan (taqiyya) dat Joden, christenen en moslims ‘samen’ in vrede zouden kunnen leven. Onnodig de vele uitspraken van andere ‘ayatolahs’ en islamitische leiders te citeren die al zestig jaar pleiten voor de fysieke vernietiging van het Joodse volk en de Joodse aanwezigheid in het Midden-Oosten voor altijd te elimineren. “From the Jordanriver to the see, Palestine will be free”, dat door miljoenen moslims wordt gezongen in alle landen van de Arabische Liga, in het Iran van Ahmadinejad en zijn moellahs en vlijtig overgenomen wordt door miljoenen moslims in de rest van de wereld, is geen boodschap van vrede maar de regelrechte aankondiging van een nieuwe genocide op de Joden.
Over het importeren van conflicten en het ‘Jodenprobleem’
Karim Hassoun: “Internationale solidariteit heeft niks te maken met het zogenaamd ‘importeren’ van conflicten. We mogen solidair zijn met elke strijd van onderdrukte volkeren over heel de wereld. Ik heb het recht om als burger te betogen voor elke zaak die mij aanbelangt. En ik wil jullie eraan herinneren dat de Europanen hún conflicten hebben geëxporteerd naar de Derde Wereld. Eerst deed men het onder de paraplu van kolonialisme en het beschaven van de onbeschaafden. Daarna heeft men het “joods probleem” geëxporteerd. Ze hebben eerst de joden proberen te vernietigen in talloze concentratiekampen. Daarna heeft men ze uit een vorm van schuldgevoel het land Palestina gegeven en gezegd ‘gaan jullie met jullie problemen maar een ander volk bezetten, wij zullen jullie daarbij steunen’.”
Dit klopt natuurlijk niet. Karim neemt hier andermaal een loopje met de geschiedenis. Hij suggereert dat de Israëlische staat is ontstaan omwille van de Holocaust. Het klopt dat de Aliyah (terugkeer naar het historische en Bijbelse land van oorsprong) een sterke boost heeft gekregen tijdens de Jodenvervolging in het 3de Rijk maar zonder de Holocaust had de Joodse staat er ook gekomen, alhoewel het wellicht langer zou geduurd hebben. Het Zionisme bestond namelijk al een halve eeuw voor de Holocaust nog moest plaats vinden. Theodore Herzl publiceerde zijn boek ‘De Jodenstaat’ reeds in 1896, nadat hij in Frankrijk het Dreyfus-proces had verslaan en ingezien had dat de assimilatie van de Jood in het westen mislukt was en ook nooit zou lukken. Alleen een eigen staat expliciet voor Joden zou soelaas bieden. Tel Aviv viert dit jaar haar Eeuwfeest, opgericht in 1909 in het zand van de duinen nabij Jaffa, opgericht door Joden die op de vlucht waren voor de pogroms in Polen en Rusland, niks holocaust, dat gebeurde [veel] later…

Karim zegt hierin ook dat de Joden het ‘land van de Palestijnen’ bezetten. Welk land? Niemandsland? Of simpelweg het land van het Joodse volk dat de afgelopen 19 eeuwen door zoveel andere naties werd bezet? Hebben de Joden niet gewoon teruggenomen wat al duizenden jaren van hen was? Zelfs de Westelijke Jordaanoever, in feite historisch deel van Samaria en Judea, is nooit bezet want hoe kan je iets ‘bezetten’ wat al duizenden jaar van jezelf en je volk is? De Westbank werd wel bezet door vele andere naties en volkeren. De laatste keer (om het kort te houden) was door Jordanië. Op 24 april 1950 annexeerde Transjordanië formeel Samaria en Judea (de Westelijke Jordaanoever inclusief Oost-Jeruzalem) en veranderde zijn naam in Jordanië. Slechts de vorige bezetter met name het Verenigd Koninkrijk en de Britse kolonie (dominion) Pakistan dat pas onafhankelijk zal worden in 1956, erkenden deze annexatie, terwijl de meeste Arabische landen die annexatie sterk verwierpen.
Hoezo ‘Palestijns’ volk? Wie of wat is dat?
Dit klopt natuurlijk niet. Karim neemt hier andermaal een loopje met de geschiedenis. Hij suggereert dat de Israëlische staat is ontstaan omwille van de Holocaust. Het klopt dat de Aliyah (terugkeer naar het historische en Bijbelse land van oorsprong) een sterke boost heeft gekregen tijdens de Jodenvervolging in het 3de Rijk maar zonder de Holocaust had de Joodse staat er ook gekomen, alhoewel het wellicht langer zou geduurd hebben. Het Zionisme bestond namelijk al een halve eeuw voor de Holocaust nog moest plaats vinden. Theodore Herzl publiceerde zijn boek ‘De Jodenstaat’ reeds in 1896, nadat hij in Frankrijk het Dreyfus-proces had verslaan en ingezien had dat de assimilatie van de Jood in het westen mislukt was en ook nooit zou lukken. Alleen een eigen staat expliciet voor Joden zou soelaas bieden. Tel Aviv viert dit jaar haar Eeuwfeest, opgericht in 1909 in het zand van de duinen nabij Jaffa, opgericht door Joden die op de vlucht waren voor de pogroms in Polen en Rusland, niks holocaust, dat gebeurde [veel] later…

Karim zegt hierin ook dat de Joden het ‘land van de Palestijnen’ bezetten. Welk land? Niemandsland? Of simpelweg het land van het Joodse volk dat de afgelopen 19 eeuwen door zoveel andere naties werd bezet? Hebben de Joden niet gewoon teruggenomen wat al duizenden jaren van hen was? Zelfs de Westelijke Jordaanoever, in feite historisch deel van Samaria en Judea, is nooit bezet want hoe kan je iets ‘bezetten’ wat al duizenden jaar van jezelf en je volk is? De Westbank werd wel bezet door vele andere naties en volkeren. De laatste keer (om het kort te houden) was door Jordanië. Op 24 april 1950 annexeerde Transjordanië formeel Samaria en Judea (de Westelijke Jordaanoever inclusief Oost-Jeruzalem) en veranderde zijn naam in Jordanië. Slechts de vorige bezetter met name het Verenigd Koninkrijk en de Britse kolonie (dominion) Pakistan dat pas onafhankelijk zal worden in 1956, erkenden deze annexatie, terwijl de meeste Arabische landen die annexatie sterk verwierpen.
Hoezo ‘Palestijns’ volk? Wie of wat is dat?
Karim beweert dat “men het ‘joods probleem’ heeft geëxporteerd”. Hier herhaalt hij wat Adolf Hitler eveneens tot zijn persoonlijke kruistocht had gemaakt, want dat er inderdaad zoiets als een ‘joods probleem’ zou bestaan en dat problemen altijd moeten ‘opgelost’ worden. Dat die ‘Oplossing’ (Lösung) snel evolueerde naar de ‘Eindoplossing’ (Endlösung) weten we ook nog.

Bovendien spreekt Karim over dat dit probleem in het Midden-Oosten werd geïmporteerd door het Westen. Dat wordt over de ganse [historische] lijn tegengesproken. Het is niet het Westen dat de deur van ‘Palestina’ voor de Joodse vluchtelingen heeft opengezet. Integendeel. Joden op de vlucht voor vervolging, werden door de Britse bezetter opgepakt en in concentratiekampen op het eiland Cyprus of in kampen aan de kustlijn van de Middellandse Zee in Haïfa en elders, opgesloten tot nà de onafhankelijkheid van Israël in 1948.

Tragisch voorbeeld is dat van de MS Struma, een schip dat in december 1941 uit Roemenië vertrok met 769 Joodse vluchtelingen aan boord, de toegang werd geweigerd tot ‘Palestina’, weer in zee werd gedreven en uiteindelijk op 24 februari 1942 in de Zwarte Zee werd gekelderd door een Russische onderzeeboot. Slechts één Joodse man overleefde. Een ander voorbeeld is dat van het schip Exodus met 4515 Joodse vluchtelingen aan boord, dat in de zomer van 1947 de ganse aardbol afreisde, overal de toegang werd geweigerd om uiteindelijk terug te worden gedreven naar het land van haar ultieme vervolgers: de haven van Hamburg in Duitsland…

Conclusie: De Bevrijding van Palestina, zoals die door Karim Hassoun en zijn kompanen wordt geformuleerd, betekent in behoorlijk Nederlands concreet de eliminatie van het Joodse volk in Israël en in het Midden-Oosten. In het beste geval kunnen een aantal van de Joodse achterblijvers en overlevenden de draad van het dhimmieleven van weleer weer opnemen, en natuurlijk ook de feitelijke in bloed gesmoorde liquidatie van de Joodse staat. Niks meer en… niks minder. Eens te meer een zoveelste illustratie dat het Arabisch-Israëlisch conflict met dit soort lieden niet en nooit op te lossen valt, tenzij er een mirakel zou gebeuren. Niet bedankt Karim, voor deze duidelijke uiteenzetting.

[hans van de mortel]

Feiten en de actualitiet.

Onze beschaving heeft te maken met moslims met achterlijke nauwelijks fatsoenlijk uitspreekbare arabische namen die al lange tijd in België wonen en genieten van het weldadige westerse beschavingssysteem, maar weigeren om hun kinderen een westers klinkende naam te geven. Wat willen die klootzakken nou hier? Integreren? Aan mijn hoela! Het lijkt er niet op. Het is alsof zij nooit van plan zijn geweest te willen integreren. Het zijn arabisch georiënteerde minkukels met een hoog minderwaardigheidscomplex-gehalte dat in het arabisch vertaald ’superioriteitsgevoel’ heet.

Want hoe je het ook wendt of keert, een arabier weet alles beter en voelt zich ook geestelijk bekwamer dan wie dan ook in de wereld. Een haast ongeneeslijke ziekte die dag in dag uit voor onoplosbare problemen zorgt bij mensen die hier verantwoordelijk voor zijn, maar niet in staat zijn de verantwoordelijkheid te dragen. Regeringsleiders zijn onbekwaam, laf, ongeïnteresseerd, van een lakse gemakzuchtige soort en meestal met een christelijke linkse achtergrond. Tezamen met die arabisch georiënteerde moslimdwazen zijn zij luizen in de pels van de beschaving.

Een fatsoenlijk weldenkend zogenaamd intelligent mens van allachtone afkomst had zijn kind allang een fatsoenlijke aangepaste Europese naam gegeven. Maar nee hoor! Nog even en we hebben hier de sharia, en is iedereen verplicht zijn kind een arabische naam te geven volgens van te voren vastgestelde lijsten die door Marokko zijn bepaald. Alleen domme kortzichtigen en dwazen trappen met open ogen in de door henzelf geprezen wonderbaarlijk uitgezette val van islam en zijn door het dolle heen gedraaide godsdienstwaanzinnige aanhangers. :knorrie: :mrgreen:

[mercator]

Abou Jahjah ontkent dit. Hij verwijst daarbij naar een artikel dat onlangs in Knack stond, waarin het bewijs tegen Abou Jahjah als wankel wordt omschreven, en een artikel in Humo waarin voormalig korpschef Luc Lamine terugblikt op de Borgerhoutse rellen en zegt dat Abou Jahjah destijds voor rede vatbaar was en de betoging afleidde.

Knack en Humo zijn de 2 spreekbuizen van de linkse kerk in Vlaanderen, het eerste is zogezegd een "kwaliteits"blaadje, het 2de een voddeblaadje vol met domme info over popsterren en kluchtzangers. De toon is anders, maar de teneur is zelfhaat, alles wat tot onze geschiedenis en cultuur behoort is slecht, Vlaamsgezinden zijn Nazi's, katholieken achterlijke sukkels, alleen een linkse homo met moslimsympathieën(in de slechte schrijver Tom Lanoye hebben ze er zo een gevonden) kan een held zijn. Dat ze nu onze Abou Chacha(nieuw in de snoep afdeling) als "strijder voor de democratie" wordt opgevoerd was te verwachten.

In Knack stond ooit s een aanbeveling van 2 linkse sociologen om de Vlaamse bevolking te VERPLICHTEN om inburgeringscursussen te volgen om de zegeningen van de multicultuur te begrijpen! Heel het media-landschap in Vlaanderen is in de klauwen van de mei68ers en aanhangers van Mao en Pol Pot, dat hoert en boert onder elkaar en wringt zich in allerlei bochten om de allerbeste dhimmie van de klas te zijn.

Voor mijn part was Aboe Jahjah in Libanon gebleven, door een schijnhuwelijk en leugens kreeg hij een verblijfsvergunning in België. Hij ging toch terug om Hezbollah te helpen? Mss om te bouwen tot Qassam raket, 2vleugeltjes aan zijn poten en een vuurpijl op zijn rug, afgevuurd op die akelige Israëlische onderdrukkers!