'Vader Nijvel had weinig tijd voor gezin'
NIJVEL - De verbijsterde buren, de vrienden op school, niemand had het vreselijke drama zien aankomen waarbij de radeloze Geneviève Lhermitte woensdag haar vijf kinderen om het leven bracht, maar haar twee zussen wisten wel degelijk dat het al langer flink mis was bij het modelgezinnetje uit het Belgische Nijvel.
,,Geneviève was echt op, ze liep al zes jaar bij de psychiater en kon het gewoon niet meer aan. Toen haar man ook nog eens een maand alleen op vakantie ging is er iets geknapt”, aldus haar nog natrillende zus Catherine.
Donderdagmorgen kwamen er nieuwe gruwelijke details over de wanhoopsdaad van de 40-jarige moeder naar buiten. Buurman Jean-Marie, een vriend van de familie, liep niets vermoedend mee naar binnen nadat hij plots de ziekenauto’s voor het huis aan de drukke Generaal Jacqueslaan zag stoppen.
,,In de hal tegen de voordeur lag de moeder, half buiten bewustzijn en helemaal onder het bloed. Ze brabbelde nog wat, maar ik kon het niet verstaan. De verpleegsters hebben me toen snel naar buiten geduwd.”
Boven in de slaapkamertjes lagen de vermoorde kinderen, een voor een de keel doorgesneden. Yasmine (15), Nora (11), Myriam (9), Mina (7) en de kleinste en enige zoon Mehdi (3), werden donderdagnacht na een uitgebreide sectie met lijkwagens weggereden.
Door het vuur
Terwijl de vertwijfelde buurtbewoners donderdagmorgen nog altijd naar een verklaring zochten vertelt de zus van de inmiddels buiten levensgevaar zijnde moeder dat ze letterlijk door het vuur ging voor haar kinderen.
,,Ze waren haar alles, maar dinsdag klonk ze door de telefoon plots zo radeloos dat ik er zelf van schrok. Ze moest met haar oudste dochter naar het ziekenhuis voor een allergiebehandeling, maar wist niet hoe ze dat moest organiseren.”
Over haar echtgenoot, de in Marokko geboren Bouchaïb Mokadem, zijn de verhalen wisselend. Hoewel hij in de buurt als een vriendelijke en zeer goed geïntegreerd bekend stond, bleek hij nauwelijks tijd voor zijn gezin te hebben.
Als vertegenwoordiger van een farmaceutisch bedrijf was hij zeer veel op reis, waardoor de moeder alles voor de kinderen moest organiseren. ,,Maar toen ging hij dus ook nog eens een maand alleen op vakantie naar Algerije”, aldus Catherine die met haar zus in het Brusselse Ukkel opgroeide.
'Nietsnutten'
,,We hadden geen gelukkige jeugd. Onze ouders zeiden steevast dat we nietsnutten waren”. Op de middelbare school ontmoette Geneviève Bouchaïb en ze trouwden in 1990, tien jaar later kochten ze het prachtige en nadien fraai verbouwde herenhuis aan de rand van Nijvel.
Geneviève hield tot vlak voor haar vreselijke daad de façade van een gelukkig gezinnetje in stand. ,,Zondag ben ik nog langs geweest om de oudste met haar huiswerk te helpen. De andere kinderen keken televisie. Het was gewoon erg gezellig”, aldus buurman Jean-Marie. Ook op de dramatische dag zelf had niemand iets in de gaten. ,,Ik heb ze met z’n allen nog naar school zien lopen. Ze zij me heel vriendelijk gedag”, zo vertelt de overbuurvrouw.
Vader Bouchaïb was net te laat terug. Toen de hulpdiensten hem uiteindelijk wisten te traceren was hij net op het Brusselse vliegveld Zaventem geland, om vervolgens spoorslags naar Nijvel te scheuren. Geneviève nog altijd in het ziekenhuis van La Louvière, maar is duidelijk aan de beterende hand.
Aan hoe het nu met haar verder moet durft niemand nog te denken, zeker nadat donderdagochtend duidelijk werd dat de vrouw zelfs een gevangenisstraf van 30 jaar boven het hoofd kan hangen.
'Vader Nijvel had weinig tijd voor gezin'
Toen ik deze morgen dat afschuwelijk verhaal in de krant las, was ook mijn eerste idee ook , die vrouw kon geen kant meer uit, gehuwd met een moslim man, en ja, anders haar kindjes ten prooi van die man, die blikbaar toch niet zo lief was voor zijn gezin.
Hartverscheurend, wat gebeurt er toch in onze wereld ; met wat meer liefde en verdaagzaamheid zou het toch zo mooi kunnen zijn ...
Hartverscheurend, wat gebeurt er toch in onze wereld ; met wat meer liefde en verdaagzaamheid zou het toch zo mooi kunnen zijn ...
-
Lodewijk Nasser
- Berichten: 5870
- Lid geworden op: ma aug 14, 2006 1:58 am
- Contacteer:
-
Linda Danvers
- Berichten: 2931
- Lid geworden op: wo feb 01, 2006 10:14 am
Sommige mensen weten niet hoe ze met problemen moeten omgaan dus lopen ze ervoor weg.
Ik heb een soortgelijk probleem gezin gekend. De moeder kreeg een zenuwinzinking en werd daarna psychotisch. Haar man ging vervolgens practisch op zijn werk wonen. Hij stond toe dat ophield ze haar medicijnen te slikken en dat ze stopte met therapie. Hij drong niet aan op opname omdat hij niet in zijn eentje voor de kinderen wilde zorgen. De vrouw was onder andere ziek geworden omdat ze het gevoel had op elk vlak te falen, in het bijzonder als echtgenote en moeder.
Het belangrijke verschil is dat deze vrouw haar kinderen niet heeft vermoord en geen zelfmoord heeft proberen te plegen. Haar kinderen hebben mij wel verteld dat ze daar bang voor zijn geweest in de jaren dat hun moeder stapelgek was. Allemaal hebben ze in hun tienertijd overwogen om zelfmoord te plegen. Allemaal lijden ze aan depressieve klachten, een gebrek aan zelfvertrouwen en een zeer cynisch mensbeeld.
Het enige happy end is dat deze kinderen nog leven en dat ze op een na nog in staat zijn om vriendschappen en relaties te onderhouden. Die ene is nu praktisch een kluizenaar. Ik verwacht dat hij binnen nu en een paar jaar een serieuze zelfmoordpoging doet. Het enige lichtpuntje is dat hij weer eens hulp heeft gezocht, maar helaas is hij wel vaker uit therapie weggelopen omdat hij zich onbegrepen voelde.
De buurt, de school en de rest van de gemeenschappen zien dit soort gevallen doorgaans niet aankomen, omdat ze het niet willen zien. "Wat zich achter de gesloten deuren van het gezin afspeelt, gaat ons niet aan," is het devies.
Ik heb een soortgelijk probleem gezin gekend. De moeder kreeg een zenuwinzinking en werd daarna psychotisch. Haar man ging vervolgens practisch op zijn werk wonen. Hij stond toe dat ophield ze haar medicijnen te slikken en dat ze stopte met therapie. Hij drong niet aan op opname omdat hij niet in zijn eentje voor de kinderen wilde zorgen. De vrouw was onder andere ziek geworden omdat ze het gevoel had op elk vlak te falen, in het bijzonder als echtgenote en moeder.
Het belangrijke verschil is dat deze vrouw haar kinderen niet heeft vermoord en geen zelfmoord heeft proberen te plegen. Haar kinderen hebben mij wel verteld dat ze daar bang voor zijn geweest in de jaren dat hun moeder stapelgek was. Allemaal hebben ze in hun tienertijd overwogen om zelfmoord te plegen. Allemaal lijden ze aan depressieve klachten, een gebrek aan zelfvertrouwen en een zeer cynisch mensbeeld.
Het enige happy end is dat deze kinderen nog leven en dat ze op een na nog in staat zijn om vriendschappen en relaties te onderhouden. Die ene is nu praktisch een kluizenaar. Ik verwacht dat hij binnen nu en een paar jaar een serieuze zelfmoordpoging doet. Het enige lichtpuntje is dat hij weer eens hulp heeft gezocht, maar helaas is hij wel vaker uit therapie weggelopen omdat hij zich onbegrepen voelde.
De buurt, de school en de rest van de gemeenschappen zien dit soort gevallen doorgaans niet aankomen, omdat ze het niet willen zien. "Wat zich achter de gesloten deuren van het gezin afspeelt, gaat ons niet aan," is het devies.
Wat er verder ook gebeurd, vanavond bid ik voor haar. Dat ze wakker wordt, en gelukkig wordt. Moge de Heer haar helpen. Zij heeft het meer nodig dan ik.
Wel vraag ik me af wat die kinderen in godsnaam misdaan hebben. Maar momenteel is haar leven het enige dat nog gered kan worden. Al vind ik persoonlijk niet dat ze straffeloos kan blijven.
Misschien vind ik morgen uit dat ik kan helpen. En dan help ik.
Maar vanavond bid ik. Want ik heb het antwoord hierop niet. Niemand denk ik. Misschien gebeurd er iets. En dat is genoeg.
Wel vraag ik me af wat die kinderen in godsnaam misdaan hebben. Maar momenteel is haar leven het enige dat nog gered kan worden. Al vind ik persoonlijk niet dat ze straffeloos kan blijven.
Misschien vind ik morgen uit dat ik kan helpen. En dan help ik.
Maar vanavond bid ik. Want ik heb het antwoord hierop niet. Niemand denk ik. Misschien gebeurd er iets. En dat is genoeg.
-
Lodewijk Nasser
- Berichten: 5870
- Lid geworden op: ma aug 14, 2006 1:58 am
- Contacteer:
Er zal vast wel een heel verhaal achter deze vreselijke situatie hangen.Lodewijk Nasser schreef:Ik hoorde net ook dat die man haar ontrouw was geweest.
Maar je kinderen vermoorden , is wel een van de ergste dingen die je kan doen.
Ze moet wel heel radeloos geweest zijn en erg gestoord op het moment dat ze haar daad uitvoerde.
denk je eens in. 5 keer het mes in de keel van je kind zetten.
Je moet er niet aan denken.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
but the heart of the fool to the left.
Moeder stuurt kinderen één na één de dood in
NIJVEL.
DE vastberadenheid waarmee Geneviève Lhermitte (40) woensdagnamiddag haar kinderen van het leven heeft beroofd, jaagt koude rillingen over de rug.
De vrouw schreef woensdag een verwarde brief voor haar boezemvriendin Valerie. Geneviève schreef dat ze niet meer wist van welk hout pijlen maken. Er was maar één oplossing meer, schreef ze. Kort na de middag ging ze naar een nabijgelegen warenhuis. Ze kocht er een slagersmes met een lemmet van 20 centimeter. Op de terugweg deed zij haar ,,afscheidsbrief'' in de bus bij haar vriendin. En toen keerde Geneviève naar huis terug.
De jongste vier kinderen kwamen kort daarop terug van school. De oudste, Yasmine, kwam later. Uiteindelijk waren allevijf de kinderen in huis en slaagde Geneviève erin ze aan de televisie te kluisteren. Dan voerde ze haar plan uit.
Vanuit een kamer op de eerste verdieping riep Geneviève haar kinderen één voor één met een smoesje naar zich toe. Mehdi (3), het jongste kind en de enige zoon, werd eerst naar boven geroepen. Nog voor hij iets kon vermoeden, sneed Geneviève hem met het pas gekochte mes de keel over.
De vrouw legde het lichaam van Mehdi in zijn bedje en riep dan Mina (8) bij zich in een andere kamer dan die waarin zij Mehdi had vermoord. De jongste dochter onderging hetzelfde lot. Zo verging het ook Myriam (10), Norah (12) en Yasmine (14). Elk kind werd in een andere kamer dan de vorige gedood, opdat ze niets zouden vermoeden.
Toch weten de onderzoekers dat zeker Yasmine, maar wellicht ook Norah en Myriam nog getracht hebben om uit de greep van hun moeder te ontsnappen, zonder resultaat.
De wanhopige vrouw slaagde er daarna niet in om haar mes voldoende diep in haar eigen borstkas te steken en zo zelfmoord te plegen. Toen zij besefte dat het haar niet zou lukken, heeft zij de ambulance gebeld. Alleen voor haar heeft hulp nog kunnen baten.
,,Naar de oorzaak van het drama hebben wij nog het raden'', zegt parketwoordvoerder Bernard Goethals. ,,De sociale afzondering waarin de daderes verkeerde, kan een rol gespeeld hebben. De vrouw, lerares van opleiding, had haar job opgegeven. Ze was een moeder aan de haard geworden.''
,,Zij beleed de islam, ook al had zij er zich niet toe bekeerd. Mogelijk heeft dat haar isolement tegenover haar familie in de hand gewerkt.'' Yasmine, de oudste dochter, verscheen na de kerstvakantie plots op school met een hoofddoek. Volgens leerkrachten was ze daar allesbehalve blij mee. Twee weken daarna heeft het meisje hem weer afgegooid.
,,Toen ik enkele maanden geleden haar zus hielp, die op bezoek was en wier wagen niet wou starten, werd mij uitdrukkelijk gevraagd om daar niets over te zeggen, alsof dat bezoek geheim moest blijven voor haar man. De man heeft achter zijn huis ook een hoge muur opgetrokken. Om zijn kinderen in alle rust te kunnen laten spelen, heeft hij me zelf uitgelegd'', vertelt buurman Christian (62).
Eind januari reisde de echtgenoot af naar Marokko om zijn moeder terug te brengen die voor de eindejaarsfeesten naar België was gekomen. Hij bleef een maand in Marokko en moest woensdagavond terugvliegen. Op Zaventem heeft hij het drama vernomen.
NIJVEL.
DE vastberadenheid waarmee Geneviève Lhermitte (40) woensdagnamiddag haar kinderen van het leven heeft beroofd, jaagt koude rillingen over de rug.
De vrouw schreef woensdag een verwarde brief voor haar boezemvriendin Valerie. Geneviève schreef dat ze niet meer wist van welk hout pijlen maken. Er was maar één oplossing meer, schreef ze. Kort na de middag ging ze naar een nabijgelegen warenhuis. Ze kocht er een slagersmes met een lemmet van 20 centimeter. Op de terugweg deed zij haar ,,afscheidsbrief'' in de bus bij haar vriendin. En toen keerde Geneviève naar huis terug.
De jongste vier kinderen kwamen kort daarop terug van school. De oudste, Yasmine, kwam later. Uiteindelijk waren allevijf de kinderen in huis en slaagde Geneviève erin ze aan de televisie te kluisteren. Dan voerde ze haar plan uit.
Vanuit een kamer op de eerste verdieping riep Geneviève haar kinderen één voor één met een smoesje naar zich toe. Mehdi (3), het jongste kind en de enige zoon, werd eerst naar boven geroepen. Nog voor hij iets kon vermoeden, sneed Geneviève hem met het pas gekochte mes de keel over.
De vrouw legde het lichaam van Mehdi in zijn bedje en riep dan Mina (8) bij zich in een andere kamer dan die waarin zij Mehdi had vermoord. De jongste dochter onderging hetzelfde lot. Zo verging het ook Myriam (10), Norah (12) en Yasmine (14). Elk kind werd in een andere kamer dan de vorige gedood, opdat ze niets zouden vermoeden.
Toch weten de onderzoekers dat zeker Yasmine, maar wellicht ook Norah en Myriam nog getracht hebben om uit de greep van hun moeder te ontsnappen, zonder resultaat.
De wanhopige vrouw slaagde er daarna niet in om haar mes voldoende diep in haar eigen borstkas te steken en zo zelfmoord te plegen. Toen zij besefte dat het haar niet zou lukken, heeft zij de ambulance gebeld. Alleen voor haar heeft hulp nog kunnen baten.
,,Naar de oorzaak van het drama hebben wij nog het raden'', zegt parketwoordvoerder Bernard Goethals. ,,De sociale afzondering waarin de daderes verkeerde, kan een rol gespeeld hebben. De vrouw, lerares van opleiding, had haar job opgegeven. Ze was een moeder aan de haard geworden.''
,,Zij beleed de islam, ook al had zij er zich niet toe bekeerd. Mogelijk heeft dat haar isolement tegenover haar familie in de hand gewerkt.'' Yasmine, de oudste dochter, verscheen na de kerstvakantie plots op school met een hoofddoek. Volgens leerkrachten was ze daar allesbehalve blij mee. Twee weken daarna heeft het meisje hem weer afgegooid.
,,Toen ik enkele maanden geleden haar zus hielp, die op bezoek was en wier wagen niet wou starten, werd mij uitdrukkelijk gevraagd om daar niets over te zeggen, alsof dat bezoek geheim moest blijven voor haar man. De man heeft achter zijn huis ook een hoge muur opgetrokken. Om zijn kinderen in alle rust te kunnen laten spelen, heeft hij me zelf uitgelegd'', vertelt buurman Christian (62).
Eind januari reisde de echtgenoot af naar Marokko om zijn moeder terug te brengen die voor de eindejaarsfeesten naar België was gekomen. Hij bleef een maand in Marokko en moest woensdagavond terugvliegen. Op Zaventem heeft hij het drama vernomen.
Soms denk ik juist,soms denk ik fout,maar ik dénk tenminste
Dubitando ad Veritatem pervenimus (Cicero)
Sapere aude!
In het 'Huis van de Vrede' is het steeds Oorlog.
Dubitando ad Veritatem pervenimus (Cicero)
Sapere aude!
In het 'Huis van de Vrede' is het steeds Oorlog.
dat is echt walgelijk...
dat zoiets kan gebeuren. zelfmoord is 1 ding, maar je bloedeigen kinderen
ik hoop dat die vrouw gaat beseffen wat ze gedaan heeft, een ergere straf zou ik niet voor haar kunnen bedenken
dat zoiets kan gebeuren. zelfmoord is 1 ding, maar je bloedeigen kinderen
ik hoop dat die vrouw gaat beseffen wat ze gedaan heeft, een ergere straf zou ik niet voor haar kunnen bedenken
And if you tolerate this, then your children will be next...
**{I WILL NEVER APOLOGIZE FOR BEING FREE!!}**
**{I WILL NEVER APOLOGIZE FOR BEING FREE!!}**
De zon schijnt, de paasbloemen bloeien al in onze tuin, maar ik kan vandaag alleen maar denken aan die 5 kindjes en aan die arme, arme vrouw.
Silly, welke straf ze ook krijgt , ze is zowieso al gestraft voor de rest van haar leven.
Er zal vast wel een heel verhaal aan vast hangen ....
- mocht niet buiten (kon zelfs niet met dochter naar ziekenhuis).
- kreeg waarschijnlijk slaag als ze nog maar met de buurman praatte (hoge muur in de tuin)
- 4 dochters, waren misschien al uitgehuwelijkt (dochter moest van haar vader tegen haar zin hoofddoek dragen ...)
- man was ontrouw
- kon niet scheiden want dan was ze haar kindjes kwijt.
enz , enz.
Voor mij zijn dat de zoveelste slachtoffers van de islam.
Silly, welke straf ze ook krijgt , ze is zowieso al gestraft voor de rest van haar leven.
Er zal vast wel een heel verhaal aan vast hangen ....
- mocht niet buiten (kon zelfs niet met dochter naar ziekenhuis).
- kreeg waarschijnlijk slaag als ze nog maar met de buurman praatte (hoge muur in de tuin)
- 4 dochters, waren misschien al uitgehuwelijkt (dochter moest van haar vader tegen haar zin hoofddoek dragen ...)
- man was ontrouw
- kon niet scheiden want dan was ze haar kindjes kwijt.
enz , enz.
Voor mij zijn dat de zoveelste slachtoffers van de islam.
katie 
Zelf heb ik als het ware een zesde zintuig ontwikkeld door jarenlange ervaring. Ik haal de "geteroriseerde" vrouwen van moslims (al dan niet zelf moslima) er zo uit, ze hoeven zelfs niet te spreken of ik heb het al door bij de eerste blik en zeker al helemaal als ik ze zie in aanwezigheid van hun echtgenoot...
Ik zou jullie kunnen vertellen over vrouwen die als de dood zijn voor hun man, die jaren standhouden om toch maar hun kinderen niet kwijt te spelen, die jachtig na hun werk naar huis lopen om toch vooral maar niet te laat te komen en de woede van hun echtgenoot te riskeren, die in gezelschap amper veroeren of hun mond durven open doen uit grote schrik van straks thuis onder de voeten te krijgen om wat ze zeiden of deden, die pijnlijk angstig alles proberen te verdoezelen voor de buitenwereld omdat diezelfde buitenwereld riskeert te zeggen "we hadden je verwittigd", die hun familie niet meer mogen zien of bezoeken en dat op de lange duur ook niet meer willen omdat hun lijden te zichtbaar wordt, die zich alles ontzeggen om hun kinderen toch maar "normaal" te kunnen laten doen in de buitenwereld, die leven onder voortdurende psychologische druk en angst...
Natuurlijk zijn er ook niet-moslim echtgenoten die hun vrouw zo mishandelen, maar enkel in de islam is deze mishandeling geïnstitutionaliseerd en enkel in de islam geldt deze mishandeling als de norm!
Ik denk dat deze vrouw enorm veel heeft geleden en tenslotte enkel moord en zelfmoord als oplossing zag...de dood leek haar voor haar kinderen (waaronder 4 meisjes! belangrijk) en haarzelf (verplicht moslima geworden) zeer zoet in vergelijking met wat het leven hun te bieden had...hoe erg moet je daarvoor niet geleden hebben, hoe uitzichtloos moet hun situatie niet geweest zijn ?!?
Ik heb enorm veel medelijden met deze vrouw. Als ze erdoor komt ben ik van plan haar ooit te schrijven. Als ik er de moed toe vind.
Zelf meegemaakt : een Belgische vrouw gehuwd met een marokkaanse moslim en moeder van 2 kinderen wordt op de spoedafdeling binnengebracht omdat ze probeerde zelfmoord te plegen met pillen. De arts van wacht was een Libanese dokter. Na de maagspoeling, gevraagd naar haar beweegredenen, antwoordde ze : mijn man heeft gezegd dat hij me ooit mijn kinderen zal afnemen, zonder hen kan ik niet leven, met hem kan ik ook niet meer leven, ik mag zelfs niet buiten om boodschappen te doen... Toen zei die arts uit de grond van zijn hart iets wat me altijd zal bijblijven : Mevrouw, op momenten als deze ben ik beschaamd zelf een Arabier en van moslimafkomst te zijn.
Dat vermoed ik ook Katie.Voor mij zijn dat de zoveelste slachtoffers van de islam.
Zelf heb ik als het ware een zesde zintuig ontwikkeld door jarenlange ervaring. Ik haal de "geteroriseerde" vrouwen van moslims (al dan niet zelf moslima) er zo uit, ze hoeven zelfs niet te spreken of ik heb het al door bij de eerste blik en zeker al helemaal als ik ze zie in aanwezigheid van hun echtgenoot...
Ik zou jullie kunnen vertellen over vrouwen die als de dood zijn voor hun man, die jaren standhouden om toch maar hun kinderen niet kwijt te spelen, die jachtig na hun werk naar huis lopen om toch vooral maar niet te laat te komen en de woede van hun echtgenoot te riskeren, die in gezelschap amper veroeren of hun mond durven open doen uit grote schrik van straks thuis onder de voeten te krijgen om wat ze zeiden of deden, die pijnlijk angstig alles proberen te verdoezelen voor de buitenwereld omdat diezelfde buitenwereld riskeert te zeggen "we hadden je verwittigd", die hun familie niet meer mogen zien of bezoeken en dat op de lange duur ook niet meer willen omdat hun lijden te zichtbaar wordt, die zich alles ontzeggen om hun kinderen toch maar "normaal" te kunnen laten doen in de buitenwereld, die leven onder voortdurende psychologische druk en angst...
Natuurlijk zijn er ook niet-moslim echtgenoten die hun vrouw zo mishandelen, maar enkel in de islam is deze mishandeling geïnstitutionaliseerd en enkel in de islam geldt deze mishandeling als de norm!
Ik denk dat deze vrouw enorm veel heeft geleden en tenslotte enkel moord en zelfmoord als oplossing zag...de dood leek haar voor haar kinderen (waaronder 4 meisjes! belangrijk) en haarzelf (verplicht moslima geworden) zeer zoet in vergelijking met wat het leven hun te bieden had...hoe erg moet je daarvoor niet geleden hebben, hoe uitzichtloos moet hun situatie niet geweest zijn ?!?
Ik heb enorm veel medelijden met deze vrouw. Als ze erdoor komt ben ik van plan haar ooit te schrijven. Als ik er de moed toe vind.
Zelf meegemaakt : een Belgische vrouw gehuwd met een marokkaanse moslim en moeder van 2 kinderen wordt op de spoedafdeling binnengebracht omdat ze probeerde zelfmoord te plegen met pillen. De arts van wacht was een Libanese dokter. Na de maagspoeling, gevraagd naar haar beweegredenen, antwoordde ze : mijn man heeft gezegd dat hij me ooit mijn kinderen zal afnemen, zonder hen kan ik niet leven, met hem kan ik ook niet meer leven, ik mag zelfs niet buiten om boodschappen te doen... Toen zei die arts uit de grond van zijn hart iets wat me altijd zal bijblijven : Mevrouw, op momenten als deze ben ik beschaamd zelf een Arabier en van moslimafkomst te zijn.
Zo denk ik er ook over, maar toch maakt het me ook bang, hoe kun je beslissen om je kinderen het leven af te nemen?
Wie kinderen heeft weet dat er momenten zijn waarop je ze even achter het bahang zou willen plakken, maar hen kwaad doen, bewust, vijf?
Ze heeft waarschijnlijk gevochten met haar oudste dochter, kun je jezelf dit voorstellen?
Hoe zink je zover weg dat je niet beseft hoe wreed het is voor een kind om vermoord te worden, en dan nog door je moeder!
Zij zal tot haar dood nodig hebben om zichzelf op deze vragen antwoord te beiden,dat maakt haar tot een zombie onder de levenden.
Haar lot nu is erger dan dood ,maar toch ben ik blij dat ze leeft.
Wie kinderen heeft weet dat er momenten zijn waarop je ze even achter het bahang zou willen plakken, maar hen kwaad doen, bewust, vijf?
Ze heeft waarschijnlijk gevochten met haar oudste dochter, kun je jezelf dit voorstellen?
Hoe zink je zover weg dat je niet beseft hoe wreed het is voor een kind om vermoord te worden, en dan nog door je moeder!
Zij zal tot haar dood nodig hebben om zichzelf op deze vragen antwoord te beiden,dat maakt haar tot een zombie onder de levenden.
Haar lot nu is erger dan dood ,maar toch ben ik blij dat ze leeft.
Maar wat zou er van de kinderen zijn geworden als ze zelfmoord had gepleegd? De kinderen zouden tot volbloed moslims worden grootgebracht, misschien zelfs in een moslimland, en al haar nakomelingen zouden hetzelfde lot ondergaan als zij. Een vrouw is niet meer dan een baarmachine om meer moslims te baren. Vijf kinderen, het is nogal wat, vooral als je het helemaal niet aankan.
Zoiets zou een motief kunnen zijn als je wanhopig genoeg bent, al verklaart dat niet hoe het mogelijk is om je kinderen op zo'n wrede manier te vermoorden. Dus misschien is ze toch vooral door de manier waarop ze als moslimvrouw die hierop niet door haar opvoeding was voorbereid zo te worden en geïsoleerd en vernederd helemaal doorgeslagen.
Zoiets zou een motief kunnen zijn als je wanhopig genoeg bent, al verklaart dat niet hoe het mogelijk is om je kinderen op zo'n wrede manier te vermoorden. Dus misschien is ze toch vooral door de manier waarop ze als moslimvrouw die hierop niet door haar opvoeding was voorbereid zo te worden en geïsoleerd en vernederd helemaal doorgeslagen.
Daar heb je een punt, die vrouw was niet voorbereidt op een leven als moslima...
Dat heeft ook te maken met hun kijk op gezondheid,psychische klachten '' bestonden'' voor eerder traditionele moslims niet, wie te ver doorslaat is van de duivel bezeten, die vrouw had in ieder geval hulp moeten krijgen, had ze daar maar om kunnen vragen!
Ze moet inderdaad wel echt volkomen wanhopig zijn geweest!
Dat heeft ook te maken met hun kijk op gezondheid,psychische klachten '' bestonden'' voor eerder traditionele moslims niet, wie te ver doorslaat is van de duivel bezeten, die vrouw had in ieder geval hulp moeten krijgen, had ze daar maar om kunnen vragen!
Ze moet inderdaad wel echt volkomen wanhopig zijn geweest!
ik heb er geen woorden voor en toch zullen we dit soort verhalen steeds vaker gaan lezen !!
een vrouw die zo erg geisoleerd door het leven moet gaan met het besef dat dit niet normaal is raakt net als een "kat in het nauw" en die maken hele vreemde sprongen.
waarschijnlijk zag zij ook geen uitweg voor haar kinderen, misschien wil zij niet dat haar kinderen onder dezelfde omstandigeheden zouden moeten gaan leven, dat kon zij waarschijnlijk niet verdragen wat ik me heel goed kan voorstellen.
helaas zien we dit al te vaak, haar onderdrukt leventje.
zij heeft uit wanhoop slechte keuzes gemaakt waarmee zij haar eigen leven een diepe teken heeft gegeven, allemaal uit wanhoop en waarschijnlijk ook de liefde waaruit haar beschermingsactie uit voort is gekomen.
laten we maar hopen dat NIET alle ONDERDRUKTE vrouwen deze wanhoopdaad gaan uitvoeren want ook zij hebben het nieuws gezien, voor vele onder ons is dit een shock maar voor soort gelijke lotgenote zou het een aanzet kunnen zijn tot...........
het ligt er maar net aan hoeveel geestelijke kracht ze nog over hebben.
voor zulke vrouwen zou er hulp moeten zijn, men moet eerder ingrijpen, er zijn toch altijd mensen die weten dat ze een kennis hebben of familid waarvan de vrouw onderdrukt door het leven gaat, in dit geval wist de zus van deze vrouw ook van haar situtie af, niets ten nadele naar de zus toe maar toch... er moeten andere wegen zijn, kan niet anders.
in en in triest..
een vrouw die zo erg geisoleerd door het leven moet gaan met het besef dat dit niet normaal is raakt net als een "kat in het nauw" en die maken hele vreemde sprongen.
waarschijnlijk zag zij ook geen uitweg voor haar kinderen, misschien wil zij niet dat haar kinderen onder dezelfde omstandigeheden zouden moeten gaan leven, dat kon zij waarschijnlijk niet verdragen wat ik me heel goed kan voorstellen.
helaas zien we dit al te vaak, haar onderdrukt leventje.
zij heeft uit wanhoop slechte keuzes gemaakt waarmee zij haar eigen leven een diepe teken heeft gegeven, allemaal uit wanhoop en waarschijnlijk ook de liefde waaruit haar beschermingsactie uit voort is gekomen.
laten we maar hopen dat NIET alle ONDERDRUKTE vrouwen deze wanhoopdaad gaan uitvoeren want ook zij hebben het nieuws gezien, voor vele onder ons is dit een shock maar voor soort gelijke lotgenote zou het een aanzet kunnen zijn tot...........
het ligt er maar net aan hoeveel geestelijke kracht ze nog over hebben.
voor zulke vrouwen zou er hulp moeten zijn, men moet eerder ingrijpen, er zijn toch altijd mensen die weten dat ze een kennis hebben of familid waarvan de vrouw onderdrukt door het leven gaat, in dit geval wist de zus van deze vrouw ook van haar situtie af, niets ten nadele naar de zus toe maar toch... er moeten andere wegen zijn, kan niet anders.
in en in triest..
Jullie kunnen het een rare hersenkronkel van mij vinden, maar gedeeltelijk DE vrouwen hebben mij gemotiveerd om Dutch FFI in leven te roepen.
Zelf was ik ooit één van deze vrouwen, maar gelukkig had ik de nodige veerkracht om mezelf en mijn kinderen te bevrijden en hen een mooie toekomst te bieden !
Voor deze vrouwen kunnen we zoveel doen ! Het komt erop aan hen te bereiken!
Zelf was ik ooit één van deze vrouwen, maar gelukkig had ik de nodige veerkracht om mezelf en mijn kinderen te bevrijden en hen een mooie toekomst te bieden !
Voor deze vrouwen kunnen we zoveel doen ! Het komt erop aan hen te bereiken!