De kruistochten: de feiten

Gebruikersavatar
Patrick
Berichten: 383
Lid geworden op: di jan 21, 2003 10:23 pm

De kruistochten: de feiten

Bericht door Patrick »

De kruistochten

Onderstaande teksten beschrijven hoe de eerste kruistocht naar 'het heilige land' verliep. Ze komen uit de VRT-reeks "In de schaduw van het kruis"

Bouillon

In November 1095 beantwoordt Paus Urbanus II de oproep van de Oosterse geloofsbroeders en roept hij de westerse christenen op tot een Heilige Oorlog met de woorden « Dieu le volt » (God wil het). Het doel van deze kruistocht was om de Saracenen uit het Midden-Oosten terug te drijven en op die manier de oosterse christenen te behoeden voor overheersing. Aan het einde van hun rit zouden de kruisvaarders het Heilige Graf in Jeruzalem bevrijden. De uiterste vertrekdatum was gepland op 15 augustus 1096.

Godfried Van Bouillon besloot – net als zijn twee andere broers - aan de kruistocht deel te nemen. Hij verzamelde hiervoor geld door onder meer zijn kasteel in Bouillon te verkopen. Met zijn grote gestalte, gele baard en geel haar was hij een indrukwekkende verschijning. In het gezelschap van zijn broer Boudewijn – zijn fysieke tegenpool - besloot hij over de landroute via Hongarije te trekken in de voetsporen van zijn voorvader keizer Karel de Grote.

Luxemburg

Aan de kruistochten namen mensen van alle slag deel: niet alleen heren met hun ridders en eigen leger, maar ook pastoors, prelaten, boeren, armen, vrouwen en kinderen. Vele boeren en armen sloten zich niet alleen aan uit godsvrucht, maar ontvluchtten armoede en hongersnood en droomden ervan een beter leven op te bouwen in het rijke oosten.

Ook Godfried met zijn leger van Vlamingen en Walen had een eerder wereldse motivatie om te vertrekken: hij dreigde namelijk wegens wanbeheer het leenheerschap over Lotharingen te verliezen. En omdat hij het ook bij de paus verkorven had, vormde de kruistocht de ideale manier om zich opnieuw in de gunst te werken.

Trier

De kruisvaarders volgden grotendeels de oude Romeinse heirbanen naar het oosten. De Oud Romeinse stad Trier was toen al een belangrijk pelgrimsoord. Niet alleen telde de stad enkele belangrijke relikwieën, zoals de heilige rok en een nagel van het kruis van Christus, maar het was ook hier dat de Heilige Simeon zich halfweg de 11de eeuw in de porta nigra had laten inmetselen.

Worms

In de middeleeuwen werd Worms vaak "Klein Jeruzalem" genoemd omdat de belangrijkste joodse gemeenschap uit die tijd er leefde. Toen Godfried in Worms aankwam, bleek die joodse gemeenschap enkele maanden tevoren uitgemoord te zijn door de kruisvaarders van de boerenkruistocht onder leiding van Emich Von Leisingen.
Joden waren zeer impopulair geworden in de 11de eeuw. Zij hadden de rol van geldschieter en – wisselaar op zich genomen, omdat het christenen verboden was geld te lenen en rente te vragen. Joden compenseerden hun onzekere legale positie vaak door woekerintresten te vragen wat kwaad bloed zette bij de plaatselijke bevolking die aan hen geld verschuldigd was.

Onder het motto dat de joden Christus hadden vermoord, moordden de kruisvaarders de joodse gemeenschap uit zonder dat ze hierbij tegenstand ondervonden van de plaatselijke bevolking. Het was de eerste ernstige jodenvervolging in het Westen.

Eichstätt

De Kruisvaarders waren zeker niet de eerste westerlingen die te voet of te paard naar Jeruzalem trokken. De Heilige Willibald, die in 741 als eerste bisschop in Eichstätt geïnstalleerd werd, ging reeds in het jaar 724 op pelgrimstocht naar het heilige land. Deze stad is van oudsher een katholiek bastion en heeft nu nog steeds de enige katholieke universiteit van Duitsland. De trots van het stadje is de kopie van het Heilige Graf, opgericht in opdracht van een adellijke man die met de Tweede Kruistocht naar het Heilige Land trok.

Riedenburg

Ten tijde van de eerste kruistocht stond het oosten op vele vlakken mijlen ver voor op het westen. In het oosten leerden de kruisvaarders enorm veel nieuwe zaken en ze brachten dan ook allerhande nieuwigheden mee.

Westerlingen hadden al enige tijd voor de kruistochten valken geïmporteerd uit het oosten, waar deze vogels bij het jagen op open vlaktes handig waren. Valkerij was in onze contreien in de eerste plaats een sport voor keizers en koningen. De echte knepen van het vak leerden wij later pas van valkeniers die door kruisvaarders uit de Arabische wereld werden meegebracht.

Regensburg

Regensburg was het verzamelpunt voor zo’n 10 000 kruisvaarders. Het was de laatste grote stad op weg naar Constantinopel. Hier bereidden de gelovigen zich voor op de harde lange tocht door bossen en dun bewoonde gebieden. De route die ze zouden volgen liep langs de Via Commercialis, een oude heirbaan die nog steeds de belangrijkste route naar het oosten vormde. In Regensburg sluiten ook veel dieven, vlooienvangers en hoeren zich aan bij de kruistocht.

Het was de gewoonte dat de edelen binnen de stadsmuren verbleven bij kennissen of verwanten, terwijl het gewone volk zijn kampementen op een veilige afstand buiten de stadsmuur moest opslaan. Een stad als Regensburg was in die tijd immers niet groot genoeg om een menigte van 10 000 man te slapen te leggen en onder controle te houden.

Melk

De abdij van Melk, één van de mooiste barokke gebouwen ter wereld, dateert uit de 11de eeuw, de periode van de eerste kruistocht. Naar middeleeuwse gewoonte was deze benedictijnenabdij een hospitium. De benedictijnenorde hield zich aan een aantal basisregels, die hen geboden gastvrij te zijn en onderdak te bieden aan pelgrims. Reeds op het eind van de 11de eeuw werd hier les gegeven en werden er boeken geschreven, onder meer een Latijns boek met een nauwkeurige wegbeschrijving voor pelgrims die naar Jeruzalem trokken. Deze abdij was ook om andere redenen van groot belang voor pelgrims: het was een heilige plaats en er werd een splinter van het heilig kruis bewaard.
Het is dan ook zeer waarschijnlijk dat Godfried tijdens zijn tocht door het land in deze abdij bleef overnachten.

Tulln (vlakbij Altenberg)

In Tulln, de stad vlakbij de middeleeuwse grens met Hongarije, stootte Godfried op troepen van kruisvaarderlegers die hem voorop waren gegaan, de zogenaamde boerenkruisvaarders. Zij waren verslagen en teruggedreven door de Hongaarse koning Coloman, omdat ze al moordend en plunderend door diens land probeerden te trekken.
Godfried bleef in Tulln van 20 september tot 11 oktober om op krachten te komen en de tocht verder te plannen.

Wenen


In de middeleeuwen was Wenen nog lang niet de prachtige Oostenrijkse hoofdstad zoals we die nu kennen. De stad telde amper 6000 inwoners en was opgetrokken uit houten huizen zonder riolering. De kruisvaarders hadden dan ook geen reden om hier te blijven hangen.

Sopron - Pannonhalma

Godfried trok verder tot aan de de rivier Leitha. Van daaruit stuurt hij een aantal ambassadeurs onder leiding van ‘Godfried van Esh' naar de Hongaarse koning Coloman om de vrije doorgang door zijn land te bepleiten. Coloman, erg achterdochtig geworden na ‘het bezoek’ van de boerenkruisvaarders, houdt Godfried van Esh 8 dagen bij hem en besluit dan om Godfried te ontmoeten in Oedenburg (Sopron).

Godfried gaat in op de uitnodiging en vertrekt met een aantal ridders naar Oedenburg. Daar wordt hij uitgenodigd om Coloman een paar dagen te vergezellen aan het Hongaarse Hof, waarschijnlijk het huidige Pannonhalma

Godfried krijgt de vrije doorgang door het land, maar moet in ruil zijn broer Boudewijn en diens familie als waarborg ter beschikking stellen van het hof. Godfried maakt alle lieden in zijn gevolg duidelijk dat ze zich moeten gedragen tijdens hun doortocht door Hongarije en kondigt de doodstraf af bij inbreuken.

Hongarije en Kroatië

Coloman had Godfried de vrije doorgang gegeven door het Hongaarse rijk, maar in ruil daarvoor had hij wel zijn broer Boudewijn en diens familie als waarborg ter beschikking moeten stellen van het hof. Godfried had al zijn volgelingen duidelijk gemaakt dat ze zich moesten gedragen tijdens de tocht door Hongarije en had de doodstraf afgekondigd bij inbreuken.
De tocht door het Hongaarse rijk verliep naar wens, Godfrieds’ gezelschap hield zich aan de afspraken met koning Coloman. Doorheen het rijk volgden ze grotendeels de loop van de Donau. Van aan de Drava in het huidige Kroatië hadden de kruisvaarders het zeer lastig, omdat er door dit onherbergzame gebied bijna geen wegen liepen tot in Semlin (Zemun) in het huidige Servië.

Mandeloz - Zemun

Mandeloz - Zemun
Godfried en zijn gevolg kwamen 3 dagen lang op krachten in Mandeloz (Servië) op een dagreis van de Byzantijnse grens. Het was al eind november toen het gezelschap verder reisde naar de Hongaarse grensstad Semlin (Zemun). Aan de overkant van de rivier de Sava konden de kruisvaarders het Byzantijnse Belgrado zien liggen. Godfried slaagde er in iedereen veilig over de stroom te loodsen, waarna de Hongaarse koning Coloman zijn gijzelaars zoals afgesproken vrijliet.

Belgrado

Belgrado lag er compleet verlaten bij, doordat boerenkruisvaarders de stad vijf maanden eerder volledig hadden geplunderd en de bevolking hadden verjaagd.
De Byzantijnse grenswachter in Belgrado spoedde zich, zodra hij Godfried en zijn gevolg zag toekomen, zo snel mogelijk naar Nish om zijn oversten van de komst van dit nieuwe kruisvaarderleger op de hoogte te brengen. De gouverneur van Nish reageerde door Godfried een escorte tegemoet te sturen, die het gezelschap in goede orde naar zijn stad moest begeleiden. Deze escorte trof de kruisvaarders in het Servische woud halfweg tussen Belgrado en Nish.

Op bevel van de Byzantijnse keizer voorzag de gouverneur de kruisvaarders van voedsel en andere benodigdheden op voorwaarde dat ze zich van alle geweld zouden onthouden. Aangekomen in Nish was Godfried 4 dagen lang te gast bij de gouverneur, die hem liet proeven van de plaatselijke wildgerechten. De rest van de reis tot Philippopolis (Plovdiv) werd zonder noemenswaardige problemen verder gezet.
Bulgarije - Turkije

Over de eerste kruistocht en de doortocht in Bulgarije is bijzonder weinig bekend. In de late 11de eeuw vormde het huidige Bulgarije een soort bufferland dat door de Byzantijnse Keizer Alexius min of meer bewust achterlijk en gevaarlijk werd gehouden. Dat moest potentiële indringers afschrikken.

De eerste kruistocht was slechts de eerste in een lange reeks kruistochten die door Bulgarije zou passeren. Zo zou ondermeer Boudewijn van Vlaanderen begin van de 13de eeuw roemloos aan zijn einde komen in Bulgarije. Tijdens de vierde kruistocht en de verovering van Constantinopel werd hij uitgeroepen tot nieuwe heerser van het oud Byzantijnse rijk. Maar hij heeft er niet lang van kunnen genieten want in 1205 loopt hij zich met zijn leger vast in Veliko Turnovo (Bulgarije) tijdens de bestorming van een kasteel. Hij wordt krijgsgevangen genomen en even later gedwongen om van een rots aan het kasteel te springen.

De eerste Kruisvaarders overnachtten 1 nacht in Sterniz (het huidige Sofia) en kregen er proviand aangeboden uit de keizerlijke voorraden. Maar éénmaal aangekomen in Philippopolis (Plovdiv) loopt het grondig fout.

Godfried hoort er van een bode dat Hugo de Grote – broer van de koning van Frankrijk die eerder al vanuit Italië per boot in Istanboel was aangekomen - wordt vastgehouden door keizer Alexius. Dit maakte Godfried en zijn gevolg zo kwaad dat ze de regio van Philippopolis 8 dagen lang plunderden.

Na een vier dagen lange tocht komen de kruisvaarders op 8 december van het jaar 1096 aan in Adrianopolis (Edirne in Turkije) en maken ze zich op voor hun laatste etappe naar het legendarische Constantinopel (Istanboel).

Istanbul (Constantinopel)

Na een 4 maanden durende tocht bereikte Godfried op 23 december 1096 eindelijk de hoofdstad van het Byzantijnse Keizerrijk, Constantinopel. Zijn verblijf ter plaatse is erg goed gedocumenteerd dankzij het dagboek dat de dochter van de Byzantijnse keizer, Anna, er op nahield.

Op verzoek van keizer Alexius Comnenus kampeerde Godfried met zijn eger buiten de indrukwekkende stadsmuren. De keizer wilde zeker zijn van Godfrieds’ loyaliteit en nodigde hem uit het Byzantijnse rijk trouw te zweren. Door de kruisvaarders aan zich te binden wilde hij voorkomen dat ze nogmaals aan het plunderen zouden slaan of de plaatselijke bevolking zouden bedreigen.

Godfried sloeg het aanbod af, omdat hij voor zijn vertrek al trouw had gezworen aan Hendrik IV. Bovendien vertrouwde hij de keizer niet helemaal omwille van de verhalen van de boerenkruisvaarders. Zij schreven hun verliezen in de strijd tegen het oprukkende Turkse leger toe aan het verraad van de keizer. Godfried verkoos de komst van de andere kruisvaarderlegers af te wachten om dan een beslissing te nemen.

De keizer was woedend en probeerde Godfried tot rede te brengen door hem niet langer te bevoorraden en de toegang tot de stad te weigeren. Dit bleek een strategische vergissing. Terwijl Godfried twijfelde over welke stap te ondernemen, begon zijn broer Boudewijn de buitenwijken van de stad te plunderen.

Keizer Alexius gaf zich gewonnen en hief de blokkade op. Godfried op zijn beurt stemde er mee in zijn leger te verhuizen naar Pera. Daar zou het beter beschut liggen tegen regen en wind en kon de keizerlijke politie een oogje in het zeil houden.
Een tijd lang gebeurde er niets: de keizer voorzag Godfried en zijn manschappen van proviand, en Godfried op zijn beurt zorgde er voor dat zijn troepen zich gedisciplineerd gedroegen.

Eind januari werd Godfried nogmaals door de keizer uitgenodigd om hem trouw te komen zweren. Godfried stuurde zijn neven naar het keizerlijke paleis om naar het voorstel van de keizer te luisteren, maar verwierp het ook deze keer.

Eind maart hoorde Alexius dat de andere kruisvaarders Constantinopel naderden, en zag hij zich verplicht om de zaak snel af te handelen. Hij verminderde de voorraden die hij naar het kamp stuurde: eerst stuurde hij minder haver voor de paarden, dan onthield hij de kruisvaarders vis en tenslotte brood.
De kruisvaarders reageerden door de omliggende dorpen dagelijks te plunderen op zoek naar voedsel. Boudewijns’ troepen zetten met succes een hinderlaag op voor de keizerlijke politie en daarop besloot Godfried overmoedig om de stad aan te vallen. Na eerst de huizen in Pera in brand te steken, begon Godfried de poort die naar het paleis van Blachernae leidde aan te vallen.

Het was witte donderdag en Constantinopel had zich niet aan een rechtstreekse aanval verwacht. Keizer Alexius was verontwaardigd op zo’n heilige dag te moeten vechten, maar slaagde er dankzij zijn koelbloedigheid in om de aanval af te slaan.

De keizer stuurde enkele gezanten naar Godfrieds’ kamp om hem nogmaals aan te manen het Byzantijnse rijk trouw te zweren. De kruisvaarders wilden niet eens luisteren naar de boodschappers en vielen hen onmiddellijk aan.
Keizer Alexius, aan het einde van zijn geduld gekomen, besloot het spel te beëindigen en antwoordde met een gerichte tegenaanval. De kruisvaarders waren geen partij voor het keizerlijke leger en moesten de vlucht nemen.

Godfried zag zijn zwakheid in en besloot eindelijk aan de keizer zijn wensen tegemoet te komen en de Bosphorus over te steken.
Het was waarschijnlijk paaszondag toen Godfried en Boudewijn de keizer trouw zworen en hem beloofden het land dat ze veroverden te zullen overhandigen. Daarop kregen ze indrukwekkende giften van de keizer en werden ze getrakteerd op een banket. Na de ceremonie werden Godfried en zijn troepen overgevaren naar Chalcedon van waaruit ze verder marcheerden naar een kamp in Pelecanum op de weg naar Nicomedia.

Op 26 april verliet Godfried Pelecanum en trok hij verder naar Nicomedia (het huidige Izmit), waar hij en zijn leger drie dagen lang zouden wachten op de andere legers. Vervolgens trokken ze samen verder naar Nicaea.
Onderweg lagen nog steeds de beenderen van de boerenkruisvaarders, die hier maanden voordien in een hinderlaag waren gelokt door de Seldsjoeken.
Godfried was enorm op zijn hoede en liet houten kruisen zetten ter herinnering aan de gevallen boerenkruisvaarders.

IZNIK (Nicaea)

Ondanks het onderlinge geruzie waren de kruisvaarders en de Byzantijnse keizer het er over eens dat de heidense Seldsjoeken moesten verdreven worden.
De kruisvaarders wilden dan ook eerst en vooral hun hoofdstad Nicaea heroveren en hadden hiervoor het juiste moment uitgekozen. Sultan Kilij Arslan was op weg naar de oostelijke grens van zijn rijk. Hij had zijn vrouw en kinderen achtergelaten in Nicaea, omdat hij de kruisvaarderlegers niet als een echte bedreiging zag. Hij had de boerenkruisvaarders immers zonder veel problemen in de pan gehakt. Het was pas toen hij nieuws kreeg over de komst van de professionele kruisvaarderlegers, dat hij hals over kop terugkeerde naar zijn hoofdstad. Maar zijn manschappen kwamen te laat om de opmars van de kruisvaarders tegen te houden.

Op 6 mei kwam Godfried aan in Nicaea en zou hij aan de voet van de prachtige versterkte stad kamperen tot de komst van het volledige kruisvaarderleger op 3 juni. De stad was volledig ommuurd en werd in het westen begrensd door een uitgestrekt meer.
De Sultan probeerde op 21 mei een doorgang te forceren naar de stad dwars doorheen de linies van de kruisvaarders. Toen dit niet lukte, zag hij zich genoodzaakt de stad aan haar lot over te laten en zich terug te trekken in de bergen.
De kruisvaarders katapulteerden hoofden van de verslagen vijanden over de stadsmuren om de moraal van de belegerden te ondermijnen.
De belegering liep echter niet zoals gepland, en de kruisvaarders zagen zich genoodzaakt de hulp van Keizer Alexius in te roepen. Ze vroegen hem boten te sturen die via het achterliggende meer de stad zouden kunnen insluiten. Toen de inwoners van Iznik de keizerlijke schepen zagen komen, wisten ze dat ze zich gewonnen moesten geven.

De kruisvaarders hadden een aanval gepland op 19 juni, maar bij het ochtendgloren zagen ze de keizerlijke vlaggen reeds wapperen op de torens van de stad. De Turken hadden zich ’s nachts overgegeven aan de keizerlijke troepen, die daarop de stad waren binnengedrongen via het meer.
De kruisvaarders, die gehoopt hadden de rijke stad te kunnen plunderen, werden slechts met mondjesmaat en onder toezicht van de keizerlijke politie binnen gelaten in Nicaea. De keizer ving hun wrok op door elke kruisvaarder geschenken in de vorm van voedsel te geven en de leiders te overladen met goud en juwelen.
De kruisvaarders begrepen niet goed waarom de keizer zijn verslagen Turkse gevangenen met zoveel eerbied behandelde. Toch verzonden ze brieven naar het thuisfront om hun vreugde te uiten : Nicaea was opnieuw een christelijke stad!

Eskeshehir (Doryleaum)

De Seldsjoekse Sultan Kilij Arslan was naar het oosten getrokken en had daar vrede gesloten met zijn vijanden om een front te vormen tegen de kruisvaarders.
Omdat de overwinning van het kruisvaarderleger in Nicaea hem verontrustte, bereidde hij een hinderlaag voor in de vallei van Doryleaum.

Het kruisvaarderleger had zich in twee gesplitst omdat dit de bevoorrading van de troepen vergemakkelijkte. Toen de eerste groep kampeerde in de vlakte bij Dorylaeum, werd het bij het ochtendgloren verrast door het Seldsjoekse leger.
Bohemond slaagde er snel in zijn leger strategisch op te stellen en koos resoluut voor een verdedigende houding. De ongewapende pelgrims verzamelde hij in het centrum van het kamp, vrouwen droegen water naar de frontlinie, en ondertussen werd er een bode gestuurd naar het tweede kruisvaarderleger. Het kamp werd omringd door een gigantisch Turks leger dat onophoudelijk boogschieters naar voren stuurde die hun dodelijke peilen feilloos wisten te richten.

Tegen de middag verscheen eindelijk het tweede kruisvaarderleger aan de horizon onder leiding van onder meer Godfried.
De Turken hadden zich hieraan niet verwacht en wisten zich plots ingesloten. Totaal verbouwereerd namen ze de vlucht. In hun haast lieten ze hun kamp en zelfs de schatkist achter.

De kruisvaarders rusten twee dagen uit om op krachten te komen en de route van de tocht verder te plannen. Omdat het leger zo groot was, was het te traag om de kortere woestijnroute te nemen. Daarom werd besloten de langere route door de bergen te volgen, maar ook die was niet veilig. Door de Turkse invasies van de laatste 20 jaar waren de meeste dorpen vernield, de velden onbebouwd en de bronnen droog of onzuiver.
Op 3 juli trok het voltallige leger verder om het Anatolische hoogplateau over te steken.

Yalvac - Antakya

De tocht door het droge, dorre Anatolische plateau was een marteling voor de kruisvaarders. Ze beslisten dan ook om over de Sultan Dagi bergketen te trekken om er in Antiochië in Pisidië (bij het huidige Yalvac) op krachten te komen. Ze werden er warm ontvangen door de deels christelijke bevolking.

Na een paar dagen rust, besloot Godfried te gaan jagen. Tijdens de jacht hoorde hij een gil in het bos. Hij reed meteen de persoon in nood tegemoet en zag hoe een oudere pelgrim die hout aan het verzamelen was, werd bedreigd door een enorme beer. De beer belaagde Godfried en smakte hem tegen de grond. Godfried werd zwaar gewond, maar slaagde er toch in om de beer te doden. Godfried zou het vervolg van de tocht tot in Konya op een draagberrie doorbrengen.

Die tocht was trouwens voor alle kruisvaarders enorm zwaar omwille van de hitte en het gebrek aan drinkbaar water. Vele kruisvaarders en hun paarden zouden de volgende halte in Konya niet halen.

Toen de kruisvaarders in Konya toekwamen op 15 augustus 1097, was die stad al 13 jaar lang in handen van de seldjoeken. Maar de kruisvaarders vonden een lege stad. De Turken waren in de bergen gevlucht met al hun hebben en houden. In de vruchtbare Meram Vallei net buiten de stad vonden de kruisvaarders echter nog veel proviand en drinkbaar water. Ze kregen er ook de steun en goede raad van de plaatselijke Armeense bevolking. Godfried kwam er dan ook snel terug op krachten.

In Heraclea en Nigde zouden de kruisvaarders nog in korte gevechten verwikkeld raken met de Turken, maar die hadden snel begrepen dat ze geen partij waren voor de kruisvaarders en vluchtten verder naar het noorden.

In Tyana bereikten de kruisvaarders een belangrijke kruispunt. Van hieruit liep er één weg pal naar het zuiden door het Taurusgebergte. Dat was zeker de kortste route naar de volgende belangrijke halte in Antakya, maar het was ook de meest gevaarlijke route. De smalle bergpas over de Taurus (De poort van Cilicië) was immers de ideale locatie voor een hinderlaag.

Boudewijn (de broer van Godfried), Bohemund en Tancred besloten om met een klein leger van ridders toch over de bergen te trekken. Het grootste deel van de kruisvaarders, onder leiding van Raymond en Godfried, trok echter verder naar het noorden en verkoos om een lange omweg langs Kayseri te maken. Zij verkozen deze weg omdat die door gebied liep dat grotendeels bewoond werd door Armeense Christenen.

Boudewijn en Bohemund zouden een aantal Turkse kuststeden veroveren, terwijl de meeste kruisvaarders zonder al te veel problemen door Cappadocië tot in Göksun geraakten. Hier daagde het Anti-Taurusgebergte voor hen op. De kruisvaarders verbleven er 3 dagen lang en vulden er hun voorraden aan.

De tocht door het gebergte zou uitdraaien op een echte ramp. Het najaar dat zich aandiende bracht veel regen mee, regen die het bergpad bijzonder gevaarlijk maakte. Vele kruisvaarders stierven tijdens deze helse tocht of verloren hun lastdieren op de glibberige paden.

In Marash (het huidige Karamanmarash) komen de kruisvaarders terug op krachten. Boudewijn keert terug uit Cilicië om er zijn stervende vrouw (ook zijn vrouw en kinderen trokken mee!) te bezoeken. Na haar dood trekt Boudewijn verder naar het Oosten en zou hij in Edessa (het huidige Sanlurfa) de eerste kruivaardersstaat stichten.

De grootste groep kruisvaarders bereikte de stad Antiochië (Antakya) in oktober 1097. Maar er werd beslist om niet onmiddellijk aan te vallen. De stad oogde - met zijn 12 kilometer lange hoge muren en 360 torens, quasi niet in te nemen.
Tegen kerstmis begonnen de voorraden van kruisvaarders te slinken en moesten ze steeds vaker op gevaarlijke rooftochten in de Orontes vallei vertrekken. Tijdens die gevechten waren er enorme verliezen aan beide zijden. De winter was koud en nat en één op zeven kruisvaarders stierf van honger. Ook de meeste paarden haalden de lente niet.

In maart 1098 komt er via een aantal schepen van Keizer Alexius en de Engelse prins Edgar eindelijk hulp toe. De hulp bestond uit voedselvoorraden, maar ook uit materiaal dat de kruisvaarders moest helpen bij de belegering en omsingeling van de stad. De volledige blokkade van de stad was weldra een feit.

Maar Antiochië beschikte over enorme voorraden en het zou nog duren tot in juni voor de kruisvaarders de stad zouden veroveren. Die verovering werd trouwens enkel mogelijk gemaakt door het verraad dat werd gepleegd door een Christene inwoner van de stad. Deze man, Ferouz, opende de stadspoorten waarop de kruisvaarders de stad binnendrongen en er alle Turkse inwoners om het leven brachten.

Erg lang konden de kruisvaarders echter niet van hun overwinning genieten. Amper vier dagen na hun overwinning werd de stad omsingeld door Kerbogha (de regent van Mosul) die de Turken, enigszins te laat weliswaar, ter hulp was gekomen. De kruisvaarders werden gevangenen in hun eigen stad. Een uitbraak leek een onbegonnen zaak, gezien de omvang van Kerbogha’s leger.

Een bijzonder devote boer, Peter Bartholomeus, kreeg echter een visoen en verkondigde dat de kruisvaarders met de hulp van de heilige lans de heidense belegeraars zouden verdrijven. Die heilige lans zouden ze vinden in de grot van Sint-Petrus. De kruisvaarders vonden inderdaad iets wat leek op een lans en waagden op 28 juni een uitval. De troepen van Kerbogha sloegen onmiddellijk op de vlucht om niet meer terug te keren. Anrtiochië was bevrijd, maar dat betekende niet dat alle problemen waren opgelost!

In de maand juli heerste er in Antiochië een verschrikkelijke epidemie – waarschijnlijk tyfus, die vele slachtoffers maakt. Ook de spirituele leider van de kruistocht, tevens rechtstreeks afgevaardigde van de paus, Adhemar van Le Puy sterft begin augustus. Zonder hun spirituele leider neemt de concurrentie tussen de verschillende krijgsheren alleen maar toe.

De verschillende krijgsheren begonnen onafhankelijk van elkaar steden en regio’s te veroveren rondom Antakya. Godfried trok naar het noordoosten waar zijn broer Boudewijn op zoek was naar uitbreiding van zijn heerschappij. Jeruzalem leek steeds verder af, nu elke krijgsheer vooral bezig was met aan zichzelf te denken. De heerschappij over Antiochië was een blijvend twistpunt tussen Raymond en Bohemund.

De levensomstandigheden in de stad werden er ook niet echt beter op. De oogst in het najaar was bijzonder mager omdat slechts weinige kruisvaarders zich om de landbouw bekommerd hadden.

Pas op 13 januari 1099 zouden tenminste een deel van de kruisvaarders verder trekken naar Jeruzalem. Hun ‘oponthoud’ in Antakya had in totaal bijna 15 maanden geduurd!

Antakya - Arqa

Raymond vertrok als eerste uit Antiochië terwijl Bohemond en Godfried in Antiochië bleven. Dit was nog een uitloper van het conflict tussen Bohemond en Raymond over de heerschappij van de stad Antiochië.

Eind november 1098 vielen duizenden Frankische soldaten onder leiding van Raymond van Toulouse de stad Maraat-an-Numan aan. Gedurende twee weken hielden de inwoners moedig stand. Ze gingen zelfs zover dat ze vanaf de muren gevulde bijenkorven op de belegeraars wierpen. De Franken zagen dat ze zeer vasthoudend waren en bouwden een houten toren die net zo hoog was als de stadswallen.
Bohemond, die jaloers was op het nakende militaire succes van Raymond, stuurde vanuit Antiochië een bode naar de inwoners van Maarat met de boodschap dat hij hen wilde sparen als ze zich aan hem zouden overgeven. Maar Raymonds soldaten gehoorzaamden niet. Toen volgde de nacht van 11 december… De bestorming met de toren mislukte, maar de toren gaf hen wel de nodige bescherming om één van de vestingtorens te ondermijnen. Hun plan lukt en de omwalling stort gedeeltelijk in. “Drie dagen lang regen ze de mensen aan hun zwaard. Ze doodden er meer dan 100.000 en maakten vele gevangenen die ze als slaven in Antiochië verkochten” (volgens een Saraceens kroniekschrijver).
Albert Van Aken, een Frankische kroniekschrijver die zelf bij de gebeurtenissen in Maraat aanwezig was, schreef een zin die in zijn gruwelijkheid ongeëvenaard bleef: “De onzen deinden er niet voor terug om behalve de gedode Turken en Saracenen ook honden te eten…”.

De kwelling van deze arme stad duurde tot 13 januari 1099 toen honderden met toortsen uitgeruste Franken de straatjes door liepen en ieder huis in brand staken. De omheining was toen reeds steen voor steen afgebroken. Op 13 januari trekt het grootste deel van de kruisvaarders, na veel interne strubbelingen, verder richting Jeruzalem.

Raymond werpt zich op als leider van dit deel van de kruisvaarders en zet zijn tocht blootsvoets verder, enigszins uit penitentie en ook om duidelijk te maken dat hij de leider was. Godfried blijft nog een hele maand langer in Antiochië, waarschijnlijk geshockeerd door het barbaarse en egoïstische gedrag van Raymond… Bohemond geeft zijn kruistocht op om zijn claim op Antiochië te bevestigen. De broer van Godfried , Boudewijn, blijft in Edessa om er te regeren.

Twee weken nadat de kruisvaarders Maraat hadden verlaten staan ze voor de muren van het fort van Hosn (het huidige Krak des Chevaliers). Het fort werd bewoond door een Koerdisch legioen dat in dienst was van de Emir van Homs. Toen de Franken de poorten van de stad aanvielen, zetten de Koerden de poorten zowaar open en lieten ze alle schapen naar buiten. De Franken gingen meteen achter de schapen aan en vergaten de stad en haar inwoners. De stad was voorlopig gered en de kruisvaarders waren flink in de luren gelegd. De volgende dag vielen ze de stad terug aan, maar de inwoners hadden gebruik gemaakt van de nacht om met een groot deel van hun bezittingen te ontkomen.

Gedurende enkele dagen zou de vesting het hoofdkwartier van de Franken worden. Men was er getuige van een verbijsterend tafereel. Uit alle naburige stadjes en dorpen kwamen er delegaties die pakezels beladen met goud, stoffen en proviand aansleepten. Syrië was politiek gezien zo versnipperd dat het kleinste staatje zich nog gedroeg als onafhankelijk emiraat. Het was bekend dat zo’n staatje alleen maar op zijn eigen manschappen kon rekenen om zich te verdedigen. En dus zette men zijn vaderlandslievende gevoelens aan de kant om met een geforceerde glimlach geschenken te brengen en eerbetoon te bewijzen. Een plaatselijk spreekwoord zei immers: “Omhels de arm die je niet breken kunt en bid god dat hij hem breke”.

Tartus was de enige belangrijke haven tussen Latakia en Tripolis. Nadat Raymond Hosn Al-Akrad (Krak des Chevaliers) had veroverd zond hij twee ridders met een klein leger uit om Tortosa (Tartus) te veroveren. De inname van deze havenstad zou de communicatie met Antiochië en Byzantium vergemakkelijken. De stad wordt met een list ingenomen. Rondom de muren werden er ’s nachts veel vuren aangestoken, zodat de indruk ontstond dat zij een heel groot leger waren. De inname van deze havenstad vormde een belangrijke strategische versterking voor de kruistocht.

Het is dit succes dat Godfried van Bouillon en Robert van Vlaanderen eind februari aanzette om hun tocht naar Jeruzalem vanuit Antiochië verder te zetten. Zij rukken op naar Latakia en belegeren de stad Jebleh. Maar de belegering in Arqa (net over de grens in Libanon) door Raymond verliep niet bijzonder vlot en – weliswaar valse - geruchten over een naderend Islamitisch ontzettingsleger – nopen Raymond ertoe om de hulp in te roepen van Godfried en Robert. Deze laatste sluiten een pakt met de heerser van Jebleh die voortaan hun soevereiniteit erkent. Godfried zal zich in Arqa eindelijk terug aansluiten bij het gros van de kruisvaarders.

Antakya - Arqa

Een deel van de kruisvaarders bleef onder leiding van Bohemund en Boudewijn - broer van Godfried - achter in de veroverde gebieden in het huidige Turkije. Bohemund verkoos te regeren in Antiochië (Antakya) in plaats van verder te trekken naar Jeruzalem.
Raymond IV zou de overige kruisvaarders naar Jeruzalem leiden, nadat hij de andere krijgsheren er met belangrijke geldsommen van had overtuigd zijn leiderschap te aanvaarden.

Godfried weigerde eerst om Raymond te vervoegen. Hij besloot om samen met Robert van Vlaanderen de belegering van de stad Jabala (Syrie) aan te vatten. Raymond kon bij de belegering van Arqa echter versterking gebruiken en zond een bode die Godfried smeekte om te komen helpen. Godfried gaf toe en trok richting Arqa.

Arqa

De versterkte stad Arqa werd dapper verdedigd en Raymond’s leger was niet groot genoeg om haar bewoners tot overgave te dwingen. Tancred waarschuwde dat de kruisvaarders niet sterk genoeg waren om deze stad te overwinnen, maar Raymond wilde de belegering niet opgeven. Hij vreesde immers dat de Emir van Tripoli vijandig zou reageren eens hij de zwakheid van het kruisvaarderleger zou inzien. Begin maart deed bovendien het gerucht de ronde dat een groot moslimleger zich opmaakte om Arqa te hulp te komen.

Het was een vals gerucht, maar toch zag Raymond zich genoodzaakt de hulp van zijn rivalen Godfried en Robert in te roepen. Godfried en Robert sloten een pact met de Emir van Jabala, die hun heerschappij over de stad erkende. Vervolgens haastten ze zich naar Arqa.

Raymond betreurde dat hij nu niet langer de onbetwistbare leider van de kruistocht was. Zijn onbehagen werd versterkt door een brief van de Byzantijnse keizer Alexius, die hem er van op de hoogte bracht dat hij klaar was om naar Syrië te vertrekken. Als de kruisvaarders op hem zouden wachten, dan kon hij hen naar Palestina leiden.

Raymond wilde het aanbod van de keizer aanvaarden in de overtuiging dat hij met keizerlijke steun zijn leiderschap over de kruisvaarders kon versterken. Maar de meerderheid van de kruisvaarders stond te trappelen om naar Jeruzalem te vertrekken. De andere krijgsheren hadden weinig zin om zich te onderwerpen aan de keizerlijke wil. Raymond kon niet anders dan zich te onderwerpen aan de de wil van de massa.

Een paar dagen later kwamen gezanten van de Fatimiden naar Arqa om de kruisvaarders mee te delen, dat ze een vrije doorgang en volledige steun zouden krijgen om de heilige plaatsen te veroveren. Maar daarvoor moesten ze wel afzien van geweld op het Fatimidische grondgebied. Het voorstel werd terstond verworpen.

Ondanks het ongeduld van de anderen, weigerde Raymond om de belegering van Arqa op te geven.
Peter Bartholomeus verkondigde op 5 april dat Christus aan hem was verschenen en hem had aangekondigd dat Arqa onmiddellijk bestormd moest worden. De kruisvaarders hadden stilaan hun buik vol van Peter’s visioenen, omdat ze hierin politieke manoeuvres van Raymond vermoedden. Peter Bartholomeus stelde voor de authenticiteit van de Heilige lans te bewijzen door er mee door het vuur te wandelen. Op Goede Vrijdag 8 april liep Peter Bartholomeus, overtuigd van zijn goddelijke visioenen, met de lans in de hand door het vuur. Hij verbrandde vreselijk, viel bijna in het vuur en zou nog twaalf dagen leven in helse pijnen alvorens aan zijn wonden te sterven.

De kruisvaarders zouden nog een maand lang de muren van Arqa blijven belegeren, tot Raymond eindelijk met tranen in de ogen beval het kamp op te doeken. De kruisvaarders trokken verder naar Tripoli en besloten de kustroute naar Jeruzalem te nemen, omdat ze zo steeds over zee bevoorraad konden worden.

Tripoli - Batrun - Jbail


De Emir van Tripoli kocht de veiligheid van zijn stad af door 300 christelijke gevangenen vrij te laten en een belangrijke geldsom, lastdieren en proviand aan de kruisvaarders te geven. Bovendien beloofde hij zich te zullen bekeren tot het christendom, als de kruisvaarders er in zouden slagen de Fatimiden te verslaan.

Op 16 mei verlieten de kruisvaarders Tripoli, vergezeld van gidsen van de Emir die hen veilig langs de kaap van Ras Shaqqa leidden en hen vergezelden door de steden Batroun en Jbaïl (Byblos). Het leger bereikte de Fatimidische grens aan de Nahr el Kalb (De Hond Rivier) op 19 mei.

De Fatimiden hadden weinig troepen in het noorden van hun rijk, maar de kuststeden werden wel goed verdedigd. De kruisvaarders stootten dan ook op minder verzet, maar anderzijds moesten ze er niet op rekenen onderweg een stad te veroveren. Bovendien kon de christelijke vloot hen nu niet langer bereiken, waardoor de kruisvaarders terecht vreesden zonder proviand te zullen vallen. Bijgevolg haastten ze zich om hun eindbestemming te bereiken.

Beiroet

De inwoners van Beiroet overlaadden de kruisvaarders met giften en lieten hen ongestoord over hun land trekken, omdat ze anders vreesden dat hun rijke tuinen en boomgaarden zouden vernield worden. De kruisvaarders trokken gedisciplineerd verder naar Saïda dat ze bereikten op 20 mei.
Het garnizoen van Saïda viel de kruisvaarders aan, maar de aanval werd afgeslagen en de kruisvaarders beantwoordden de aanval door de tuinen in de buitenwijken te vernietigen.
Ze trokken verder naar Sour, waar ze wachtten op een aantal achtergebleven krijgsheren. In Tyre was het aangenaam toeven en het garnizoen van de stad liet de kruisvaarders met rust. Op de 23ste trok het leger zonder problemen verder langs de gevaarlijke kustpas om aan te komen in Aqqo, in het huidige Israël.

De duif

De kruisvaarders marcheerden langs de kust van Akko over Haifa naar Caesarea waar ze vier dagen doorbrachten, van de 26ste tot de 30ste mei. Een havik doodde daar een duif, die levenloos neerviel naast de tent van de bisschop. Het bleek een postduif te zijn met een boodschap waarin de gouverneur van Akko de moslims van Palestina opriep zich te verzetten tegen de komst van de indringers. De krusivaarders kenden het principe van de postduif nog niet en dachten dat het een boodschap van God betrof.

De mars werd hervat en het leger ging landinwaarts vanaf Arsuf en kwam aan in Ramleh op 3 juni. Ramleh was een moslimstad en haar inwoners hadden de stad verlaten uit vrees voor de inval van de kruisridders. Voor hun vertrek verwoestten ze de kerk van Sint George. Toen de kruisvaarders de stad binnentrokken was deze verlaten en waren de huizen leeg.
Uitzinnig van vreugde met de verovering van een moslimstad in het hart van het Heilige land, zwoeren de krusivaarders de kerk van Sint George terug op te bouwen en er een bisdom te vestigen. De kruisridders lieten een klein garnizoen achter in Ramleh om de stad te beschermen.

Op 6 juni hervatte het leger haar tocht langs de oude weg door de heuvels van Judea.

De weg naar Jeruzalem

Op 6 juni 1099 hervatten de kruisvaarders de tocht naar Jeruzalem langs de oude weg door de heuvels van Judea. In Emmaus bereikte een gezant van de stad Bethlehem de kruisvaarders met de vraag hen te bevrijden van het juk van de moslims. Een deel van de kruisvaarders besloot eerst naar Bethlehem te trekken om de stad en haar bevolking te bevrijden. De kruisvaarders kwamen ’s nachts aan en de bewoners vreesden eerst dat ze deel uitmaakten van een Egyptisch leger. Toen bij het ochtendgloren duidelijk werd dat ze kruisvaarders waren, haalden de christenen hun kruisen en relikwieën boven en gingen ze in processie naar de geboortekerk om hun bevrijders te verwelkomen en hun handen te kussen.

De rest van het leger haastte zich gedurende de hele dag en nacht naar Jeruzalem. De ridders werden aangemoedigd door een maaneclips waarin ze een voorbode van de ondergang van de islam zagen. Toen de kruisvaarders later op de morgen op de heuvel aan de moskee van de profeet Samuel aankwamen, zagen ze Jeruzalem met haar omwallingen en torens liggen. Ze noemden de berg Montjoie om hun vreugde te uiten. Op dinsdag 7 juni 1099 sloeg het leger haar tenten op voor de Heilig Stad.

Jeruzalem was één van de grootste vestingen uit de middeleeuwen en de goed onderhouden omwallingen maakten een belegering bijzonder moeilijk. Er waren geen bronnen in de stad, maar de grote reservoirs verzekerden haar inwoners van voldoende water. De verdediging was in handen van de Fatimidische gouverneur Iftkhar ad-Daula en zijn sterke garnizoen van Arabische en Soedanese troepen.

Als voorzorgsmaatregel tegen de komst van de kruisvaarders had hij de bronnen buiten de stad laten vergiftigen en had hij de kuddes binnen de stadsmuren laten drijven. Bovendien had hij de christelijke bevolking opgedragen buiten de stadsmuren te verblijven om verraad van binnenin te voorkomen. De joodse bevolking mocht binnen de stadsmuren blijven.
In de 11de eeuw verbleven er nog steeds meer christenen dan moslims in Jeruzalem ondanks de vervolgingen door kalief Hakim (996-1021) in het begin van de eeuw. Ze hadden niet het recht om wapens te dragen, maar werden voor de rest met rust gelaten.

De belegering

Van zodra de kruisvaarders waren aangekomen, begonnen ze de stad te belegeren. Al snel werd duidelijk dat de tijd in het voordeel van de belegerden speelde. Zij hadden betere wapenuitrustingen en verstevigden hun torens met zaken vol katoen en hooi om de schokken van de gekatapulteerde projectielen op te vangen. De inwoners van de Jeruzalem wachtten geduldig op versterking uit Egypte.
De kruisvaarders kampten al snel met een watertekort. De enige bron in de buurt lag onder de zuidelijke stadsmuur en was blootgesteld aan projectielen die vanaf de stadsmuren werden gegooid. Om hun watervoorraad aan te vullen moesten de kruisridders minstens 10 kilometer reizen en velen werden onderweg in een hinderlaag gelokt door de vijand. Ook hun voedselvoorraden raakten uitgeput en de hitte en het stof bemoeilijkten de belegering nog.

Op 12 juni bezochten de Frankische prinsen een heremiet op de Olijfberg, die hen gebood de volgende dag de stad aan te vallen. Ze protesteerden door te zeggen dat ze hiervoor het materiaal niet hadden, maar de heremiet duldde geen tegenspraak. Als ze genoeg geloof hadden, zou god hen laten winnen. De volgende dag bestormden ze vol vuur de noordelijke muur en braken ze door de buitenste verdedigingslinies. Ze hadden echter te weinig ladders om de muren op verschillende plaatsen tegelijk te beklimmen, en zagen zich genoodzaakt zich terug te trekken.

De voorbereiding van de volgende aanval.

De mislukking van de aanval was een zware teleurstelling en op 15 juni besloot het leger van verdere pogingen af te zien tot het beter was uitgerust met ladders en aanvalstorens. Omdat de kruisvaarders het materiaal en de grondstoffen ontbraken, moesten ze wachten op voorraden uit Europa. Op 17 juni meerden enkele christelijk boten aan in de verlaten havenstad Jaffa. Ze brachten voedsel en wapens met zich mee, en touwen, nagels en hamers om de aanvalstorens te bouwen. Het enige dat de kruisvaarders nog ontbraken was hout, dat ze in de wijde omgeving moesten verzamelen. Raymond en Godfried bouwden elk een houten kasteel op wielen, uitgerust met katapulten.

Het werk vorderde langzaam. Ondertussen leden ze onder de verschrikkelijke hitte en werden vele kruisvaarders in hinderlagen gelokt door soldaten van de moslims. Alsof dit alles nog niet erg genoeg was, begonnen de prinsen onder elkaar te twisten over de toekomstige status van Jeruzalem. Sommigen opperden dat er een koning aan het hoofd van de stad moest komen te staan. De clerus en de publieke opinie verzetten zich heftig tegen dit idee. Door al dit getwist besloten vele kruisvaarders de kruistocht alsnog te verlaten.

De processie en de tweede aanval

Begin juli kwamen de kruisridders te weten dat een groot leger vanuit Egypte onderweg was om Jeruzalem bij te staan. Er was dus geen tijd meer te verliezen. Op 6 juli kreeg Peter Desiderius opnieuw een visioen: bisshop Adhemar was aan hem verschenen en had de kruisvaarders geboden te vasten en blootsvoets een processie rond de muren van de stad te ondernemen. Als ze dit zouden doen met berouw in het hart, zou de stad binnen de 9 dagen in hun handen vallen. Het visioen werd zonder twijfel aanvaard.
De drie komende dagen vastten de kruisvaarders en op vrijdag 8 juli liepen ze in een plechtige processie rond de stad. Voorop liepen de priesters en de bisschoppen met kruisen en heilige relikwieën, daarna volgden de prinsen en de ridders. Soldaten en pelgrims sloten de rangen. Iedereen liep blootsvoets.
De moslims verzamelden zich op de omwallingen om het bizarre schouwspel te bespotten, maar dit raakte de kruisvaarders niet. Op de Olijfberg sprak Peter de Heremiet hen toe en zijn preek ontroerde de menigte. Ze vergaten hun twisten en zwoeren als één man te zullen vechten voor Jeruzalem.

De komende twee dagen werkten ze geestdriftig verder aan de aanvalstorens. Op 10 juli waren de twee grote torens afgewerkt en werd er nog een derde kleinere toren gebouwd. Het constructiewerk was zorgvuldig uitgevoerd uit het zicht van de soldaten van het Fatimidische garnizoen, die dan ook totaal verbouwereerd en gealarmeerd waren bij het zicht van deze torens.
De aanval werd gepland voor de nacht van 13 op 14 juli. Het leger telde in totaal 12000 soldaten en 1200 ridders. Bovendien waren er vele pelgrims, waaronder ook ouderen, vrouwen en kinderen. Eerst en vooral moesten ze de houten torens tegen de stadsmuren rijden waarvoor eerst de stadsgrachten opgevuld moesten worden, en dit terwijl de vijand onophoudelijk stenen naar beneden gooide.
Godfried slaagde er in om zijn toren tegen de ochtend tegen de noordelijke wand te schuiven. Op de middag had hij een brug gemaakt van zijn toren naar de stadsmuur. Zijn mannen drongen als eersten de stad binnen over deze brug.
De moslims vluchtten naar de Haram al-Sharif. Ze gaven zich over aan de kruisvaarders en beloofden hen losgeld in ruil voor hun leven. De kruisvaarders waren echter al begonnen met de stad te plunderen en de inwoners vluchtten naar de zuidkant. In de vroege namiddag was de stad compleet ingenomen. De kalief Iftikhar trok zich terug in de Davidstoren en beloofde een grote som losgeld te overhandigen in ruil voor zijn leven en het leven van zijn lijfwachten.

Zij zouden de enige moslims in Jeruzalem worden die er in slaagden om hun leven te redden. De kruisvaarders vermoordden iedereen die ze tegenkwamen. Lijken en bloed reikten tot aan hun knieën.

De joden trokken zich terug in hun synagoge, maar konden evenmin op genade rekenen omdat ze de moslims hadden gesteund. De synagoge werd samen met de gelovigen in brand gestoken. De slachtpartij van Jeruzalem liet een diepe indruk na op de hele wereld.

Op 22 werd Godfried tot beschermheer van het Heilig Graf gekroond. Hij zou een jaar lang genieten van deze titel en slaagde er in om het territorium van de kruisvaarders nog gevoelig uit te breiden.
Serdar
Berichten: 1120
Lid geworden op: wo jan 22, 2003 7:34 pm

Bericht door Serdar »

Peter Bartholomeus verkondigde op 5 april dat Christus aan hem was verschenen en hem had aangekondigd dat Arqa onmiddellijk bestormd moest worden. De kruisvaarders hadden stilaan hun buik vol van Peter’s visioenen, omdat ze hierin politieke manoeuvres van Raymond vermoedden. Peter Bartholomeus stelde voor de authenticiteit van de Heilige lans te bewijzen door er mee door het vuur te wandelen. Op Goede Vrijdag 8 april liep Peter Bartholomeus, overtuigd van zijn goddelijke visioenen, met de lans in de hand door het vuur. Hij verbrandde vreselijk, viel bijna in het vuur en zou nog twaalf dagen leven in helse pijnen alvorens aan zijn wonden te sterven.
De Kruistochten hadden blijkbaar veel gemeen met de veroveringstochten van Mohammed. Ook hier was er eentje die 'goddelijke visioenen' kreeg wanneer het hem uitkwam maar hij viel wel door de mand :)) Ook Romeinse soldaten waren zeer bijgelovig, de spirituele factor hoorde blijkbaar bij de militaire strategie van weleer. Zulke "Heilige strijd" vind je tegenwoordig enkel nog terug bij Moslimstrijders.
Monique
Berichten: 8854
Lid geworden op: ma apr 14, 2003 2:14 pm

Bericht door Monique »

Ik ben blij dat mensen met "goddelijke visioenen" tegenwoordig opgesloten worden....hadden ze 1500 jaar eerder moeten doen... :lol:

Waarom loopt Jomanda nog vrij rond...? :wink:
Bengazi
Berichten: 293
Lid geworden op: do mei 29, 2003 10:17 am
Contacteer:

Bericht door Bengazi »

Op Goede Vrijdag 8 april liep Peter Bartholomeus, overtuigd van zijn goddelijke visioenen, met de lans in de hand door het vuur. Hij verbrandde vreselijk, viel bijna in het vuur en zou nog twaalf dagen leven in helse pijnen alvorens aan zijn wonden te sterven
Feit is dus dat iemand die slachtoffer is van "visioenen" het zelf echt gelooft.

Overigens wist ik wel dat de kruisvaarders zich behoorlijk hebben misdragen. Maar dat het zo erg was. Is dit overigens één van de punten waar de huidige paus zich als kerkvorst heeft geexcuseerd ?
Gebruikersavatar
King George
Berichten: 24943
Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm

Kruistochten: de feiten

Bericht door King George »

Kruistochten: de feiten - deel 1

Afbeelding Islamitische radicalen noemen westerlingen graag ‘kruisvaarders’, waarmee zij willen herinneren aan de donkere Middeleeuwen toen duizenden christenen onder het teken van het kruis dood en verderf zaaiden. De Amerikaanse katholiek Robert Spencer, kenner van de islam, probeert dat beeld al jaren recht te zetten.
Robert Spencer scoorde hoog op de bestsellerlijst van de New York Times met zijn ‘Politiek incorrecte gids voor de islam (en de kruistochten)’. Hij heeft een reeks publicaties op zijn naam staan die goed onderbouwd waarschuwen voor de jihad en de gewelddadige kanten van de islam. Persbureau Zenit sprak met hem.

Waren de kruistochten geen ordinaire aanvalsoorlogen?

“Nee. Paus Urbanus II, die opriep tot de Eerste Kruistocht op het Concilie van Clermont in 1095, spoorde aan tot ingrijpen ter verdediging, hoewel dat toen al te laat was. Die kruistocht was nodig omdat zonder verdedigend ingrijpen ‘de gelovigen van God op veel grotere schaal zullen worden aangevallen.’
De Turken en Arabieren hebben ‘hen aangevallen en het Griekse rijk veroverd. (...) Ze hebben steeds meer land van de christenen bezet, en hen in zeven veldslagen verslagen. Ze hebben velen gedood en gevangengenomen, de kerken vernietigd en het rijk verwoest. Als u toelaat dat zij nog een tijdje ongestraft zo doorgaan, zullen de gelovigen van God op nog grotere schaal door hen worden aangevallen.’
Paus Urbanus had gelijk. De jihad had vanaf de zevende eeuw tot dan meer dan de helft veroverd en geïslamiseerd wat van het christendom was geweest.”

Kunt u een paar bekende misvattingen over de kruistochten noemen?

“Een van de bekendste is het idee dat de kruistochten een niet-uitgelokte aanval waren van Europa tegen de islamitische wereld. De verovering van Jeruzalem in 638 was het begin van honderden jaren van agressie door de moslims, waardoor de christenen in het Heilig Land in een spiraal van steeds zwaarder wordende vervolging terechtkwamen. Aan het begin van de achtste eeuw werden zestig christelijke pelgrims uit Amorium (Isarkoy in het huidige Turkije) gekruisigd; omstreeks die tijd gebeurde het ook dat de islamitische gouverneur van Caesarea een groep pelgrims uit Iconium (Konya, Turkije) aanviel en hen allemaal liet executeren op beschuldiging van spionage – behalve een klein aantal dat zich bekeerde tot de islam.
Moslims eisten ook geld van de pelgrims onder het dreigement de Verrijzeniskerk te plunderen als ze niet zouden betalen. Later in de achtste eeuw verbood een islamitische heerser afbeeldingen van het kruis in Jeruzalem. Hij verhoogde ook de belasting op niet-moslims – de jizya – die christenen moesten betalen en verbood de christenen hun kinderen en medegelovigen godsdienstonderwijs te geven.
Vroeg in de negende eeuw werden de vervolgingen zo zwaar dat grote aantallen christenen naar Constantinopel en ander christelijke steden vluchtten. In 937 hield een groep moslims in Jeruzalem huis, en plunderden en verwoestten de kerk op de Calvarieberg en de Verrijzeniskerk.

Afbeelding In 1004 beval de kalief van Fatimid, Abu ‘Ali al-Mansur al-Hakim, dat de kerken verwoest moesten worden en de kruisen verbrand, en dat het kerkelijk bezit in beslag moest worden genomen. In de tien jaar die volgden werden 30.000 kerken verwoest, en een reusachtig aantal christenen bekeerde zich tot de islam, eenvoudigweg om hun leven te redden. In 1009 gaf al-Hakim het bevel dat de Heilig Grafkerk in Jeruzalem verwoest moest worden, samen met een aantal andere kerken, waaronder de Verrijzeniskerk. In 1056 verbanden de moslims driehonderd christenen uit Jeruzalem, en ontzegden Europese christenen de toegang tot de herbouwde Heilig Grafkerk. Toen de Seltsjoek-Turken Jeruzalem innamen in 1077 beloofde de Seltsjoekse emir Atsiz bin Uwaq dat de inwoners geen kwaad gedaan zou worden, maar zodra zijn troepen de stad binnen waren vermoordden zij drieduizend mensen. Een andere bekende misvatting is dat de kruistochten dienden om moslims met geweld te dwingen christen te worden. In alle verslagen die van de pauselijke toespraak op het concilie van Claremont bekend zijn, schittert een dergelijk bevel door afwezigheid. Niet eerder dan honderd jaar na de Eerste Kruistocht, in de dertiende eeuw, deden Europese christenen een eerste georganiseerde poging moslims tot het christendom te bekeren, toen de franciscanen hun missiewerk onder moslims begonnen in de landen die de kruisvaarders in handen hadden. Deze poging bleef grotendeels zonder succes.”

En de bloedige plundering van Jeruzalem door de kruisvaarders dan?

“De herovering van Jeruzalem in 1099 is vaak afgeschilderd als uniek in de middeleeuwse geschiedenis, en als de oorzaak van islamitisch wantrouwen jegens het Westen. Het zou misschien correcter zijn te zeggen dat dat het begin was van duizend jaar antiwesterse grieven en antiwesterse propaganda. De plundering van Jeruzalem door de kruisvaarders was een afschuwelijke misdaad, vooral in het licht van de godsdienstige en morele principes waar zij voor zeiden te staan. Maar gemeten naar de militaire standaard van die tijd, was het niet iets buitengewoons. In die dagen was het een algemeen aanvaard beginsel van oorlogsvoering dat, indien een belegerde stad zich verzette, die stad geplunderd mocht worden, terwijl als zij zich niet verzette, gespaard zou blijven. Wie de feiten nagaat, ziet dat islamitische legers regelmatig op precies dezelfde manier handelden als ze een veroverde stad binnengingen. Dit is geen excuus voor het gedrag van de kruisvaarders door te wijzen op gelijkaardig gedrag. De ene wreedheid excuseert de andere niet. Maar het illustreert wel dat het handelen van de kruisvaarders in Jeruzalem overeenkwam met dat van andere legers in die tijd, aangezien alle staten dezelfde regels over beleg en verzet onderschreven. In 1148 aarzelde de islamitische bevelhebber Nur ed-Din niet het bevel te geven dat elke christen in Aleppo moest worden gedood. In 1268, toen de jihad-strijders van de sultan van de Mamluk-stam, Baybars, de stad Antiochië op de kruisvaarders veroverden, ergerde Baybars zich eraan dat de leider van de kruisvaarders de stad al had verlaten. Dus schreef hij hem een brief waarin hij opschepte over zijn slachtingen onder de christenen. De meest notoire gebeurtenis wat dit aangaat is de intocht van de jihad-strijders in Constantinopel op 29 mei 1453, toen zij, volgens historicus Steven Runciman, “iedereen vermoordden die ze in de straten tegenkwamen, mannen, vrouwen en kinderen, zonder onderscheid”.

Veel mensen geloven dat Johannes Paulus II verontschuldigingen heeft aangeboden voor de kruistochten. Is dat zo?

“Bij zijn overlijden schreef de Washington Post dat ‘gedurende zijn lange regering paus Johannes Paulus excuses heeft aangeboden aan de moslims voor de kruistochten, aan de joden voor antisemitisme, aan orthodoxe christenen voor de plundering van Constantinopel, aan de Italianen voor de banden van het Vaticaan met de maffia en aan wetenschappers voor de vervolging van Galileo’. Johannes Paulus heeft echter nooit verontschuldigingen aangeboden voor de kruistochten. Het dichtst daarbij kwam hij op 12 maart 2000, de ‘Dag van Vergiffenis’. In zijn preek zei de paus: ‘We kunnen niet anders dan de momenten van ontrouw aan het evangelie erkennen die begaan zijn door sommige van onze broeders in het geloof, in het bijzonder gedurende het tweede millennium. Laten we vergeving vragen voor de scheidingen die er onder christenen zijn ontstaan, voor het geweld dat sommigen hebben gebruikt in de dienst aan de waarheid en voor de wantrouwige en vijandige houding die soms is aangenomen jegens aanhangers van andere religies.’Dit kun je geen helder excuus voor de kruistochten noemen.”

Hoe kijken de moslims tegen de kruistochten aan?

“Eeuwenlang, toen het Ottomaanse rijk bloeide, waren de kruistochten geen issue in de islamitische wereld. Ze waren uiteindelijk op een westerse nederlaag uitgelopen. Maar toen de islamitische wereld aan militaire sterkte inboette en uiteenviel, en het Westen opkwam, zijn zij een brandpunt geworden van islamitische wrokgevoelens over door hen zo opgevatte westerse aanmatiging en uitbuiting.”

Tot op welke hoogte maken extremisten daar gebruik van?

Afbeelding “Het zou goed kunnen dat de gevolgen van de kruistochten vandaag de dag vernietigender zijn dan in de drie eeuwen waarin ze werden uitgevochten, maar niet in termen van mensenlevens of materiële schade. De kruistochten zijn tot een doodzonde geworden, niet alleen van de katholieke Kerk maar ook van de westerse wereld in het algemeen. Zij vormen bewijsstuk nummer 1 voor de stelling dat de huidige strijd tussen de islamitische wereld en de westerse, postchristelijke beschaving uiteindelijk de schuld van het Westen is, die moslims heeft uitgedaagd, uitgebuit en wreed behandeld sinds de eerste Frankische strijders Jeruzalem binnentrokken.
Osama bin Laden heeft niet gesproken over zijn organisatie als al-Qaeda, maar als een ‘mondiaal islamitisch front voor de Heilige Oorlog tegen joden en kruisvaarders’, en riep in een fatwa op tot ‘jihad tegen joden en kruisvaarders’. Dit is wijdverbreid. Op 8 november 2002, een paar maanden voor de oorlog in Irak die Saddam Hoessein ten val bracht, preekte sjeik Bakr Abed Al-Razzaq Al-Samaraai in de ‘Moeder van alle Veldslagen’-moskee in Bagdad over ‘dit moeilijke moment van de islamitische natie, waarin het de uitdaging onder ogen ziet van de krachten van ongeloof van ongelovigen, joden, kruisvaarders, Amerikanen en Britten’. Iets dergelijks zeiden de strijders van ‘De Islamitische Jihad’ die in december 2004 het Amerikaanse consulaat in Jeddah, Saoedi-Arabië, bestormden. De aanval maakte deel uit van een breder plan om terug te slaan tegen de ‘kruisvaarders’. ‘Deze operatie maakt deel uit van verscheidene operaties die georganiseerd en gepland worden door al-Qaeda als onderdeel van de strijd tegen de kruisvaarders en de joden, en tevens van het plan om ongelovigen te dwingen het Arabisch schiereiland te verlaten’, zeiden de jihadstrijders in een verklaring. Ze voegden eraan toe dat jihadstrijders ‘erin geslaagd waren een van de grote kastelen van de kruisvaarders op het Arabisch schiereiland binnen te dringen en erin geslaagd waren het Amerikaanse consulaat in Jeddah binnen te dringen, waarvandaan zij het land controleren en in hun macht houden’. Met dit voor ogen zouden westerlingen niet zich niet voor de kruistochten moeten schamen. Het is tijd om ‘genoeg’ te zeggen, en onze kinderen te leren trots te zijn op hun eigen erfdeel. Ze moeten weten dat ze een cultuur en een geschiedenis hebben waarvoor ze dankbaar kunnen en zouden moeten zijn; dat ze geen kinderen en kleinkinderen van onderdrukkers en schurken zijn; en dat hun huis en familie het waard zijn om te verdedigen tegen hen die ze wil afpakken, en bereid zijn te doden om dat te bereiken.”

Klik hier voor deel 2
Het morele gelijk ligt bij het volk




Citaten van Mustafa Kemal Atatürk over de Islam
Gebruikersavatar
King George
Berichten: 24943
Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm

Re: Kruistochten: de feiten

Bericht door King George »

Kruistochten: de feiten - deel 2

De tijdlijn van de islamitische kruistochten
James M. Arlandson

Afbeelding Historische feiten vertellen ons dat de islam imperialistisch was en dat nog steeds wil zijn, al was het alleen om religieuze redenen. Moslimpropagandisten willen bijvoorbeeld graag de islamitische wetgeving over de gehele wereld invoeren. Historische feiten vertellen dat de islam, inclusief Mohammed, haar eigen kruistochten voerde tegen het christendom, lang vóór de Europese kruistochten.

Vandaag de dag beweren moslimpolemici en -missionarissen, die geloven dat de islam de beste religie ter wereld is dat het Westen de islamitische landen gestolen heeft en dat (alleen) het Westen imperialistisch is; ze lijken te impliceren dat deze landen sinds mensenheugenis in handen van moslims zijn geweest, wellicht al sinds Adam en Eva.

Een moslim e-mailer schreef me over het ontwikkelde westen en de onontwikkelde islamitische landen: “Jullie hebben onze landen gestolen” waarna hij de toets met het uitroepingsteken langdurig indrukte. Dus imperialisme, een woord dat bovennatuurlijke proporties heeft bereikt, alle discussie overbodig maakt en alle vragen beantwoordt, verklaart waarom de islamitische landen het Westen niet hebben kunnen bijhouden. De e-mailer keek echter niet naar binnen, alsof zijn eigen cultuur of religie misschien een rol spelen. In plaats daarvan is het altijd de schuld van het Westen.

Westerlingen, zelfs academici van een 'bepaalde soort', zijn het eens met het idee dat alleen het Westen agressief was. Het lijkt alsof de islam altijd onschuldig en passief is. Het is moeilijk te achterhalen wat de oorzaak is van deze westerse zelfhaat. Het is echter een pathologie die westerlingen meer lijkt te raken dan andere mensen op de wereld. Deze antiwesterse pathologie uit zich in de westerse haat voor de Europese kruistochten in de middeleeuwen.

Toegegeven, er is veel om je van af te keren in de Europese kruistochten. Als het wordt vergeleken met de missie en het geestelijke ambt van Jezus en de eerste generaties van christenen dan geven de kruistochten een slechte indruk. Maar lanceerden de Europeanen de eerste kruistochten op dwaze en bloeddorstige en irrationele manier of waren er meer dringende redenen? Waren zij de enigen die militant waren? Het doel van dit artikel is niet het rechtvaardigen of verdedigen van de Europese kruistochten, maar om ze gedeeltelijk uit te leggen - hoewel geleerden een heel eind kunnen gaan in het verdedigen en rechtvaardigen van de kruistochten.

In dit artikel betekent het woord “kruistocht” in een islamitische context heilige oorlog of djihaad. Het wordt gebruikt als een tegenwicht voor de moslimbeschuldiging dat alleen de Europeanen kruistochten voerden. Moslims lijken te vergeten dat zij hun eigen hadden, eeuwen voordat de Europeanen die van hun lanceerden als een verdediging tegen de islamitische expansie.

Deze gedeeltelijke tijdlijn gaat tot het eerste Europese antwoord op islamitisch imperialisme wanneer paus Urbanus II zijn eerste kruistocht lanceert in 1095. De tijdslijn blijft voornamelijk binnen de tijdslijn van het Grotere Middenoosten. De vetgedrukte data zijn van speciaal belang om vroege islamitische wreedheden, hun geloof in het heroïsme van oorlogvoering, of de politiek van vandaag te onthullen.

De islamitische kruistochten waren zeer succesvol. De Byzantijnse en Perzische Rijken putten zichzelf uit met vechten en ze creëerden zo een machtsvacuüm. In dit vacuüm raasde de islam.

Na de tijdlijn worden twee vragen gesteld die uitvoerig beantwoord zullen worden.

De Tijdlijn
630 n.C. – Twee jaar vóór Mohammeds dood na een koorts, lanceert hij de Taboek-kruistochten waarin hij met 30.000 djihadisten optrok tegen de Byzantijnse christenen. Hij hoorde van een enorm leger dat samentrok om Arabië aan te vallen, maar dit bleek echter een vals gerucht te zijn. Dit Byzantijnse leger materialiseerde nooit. Hij keerde om en ging weer terug naar huis, maar niet zonder “overeenkomsten” met de noordelijke stammen te sluiten. Zij konden het “voorrecht” genieten om onder islamitische “bescherming” te leven (lees: niet aangevallen te worden door de islam) als ze een belasting betaalden. Deze belasting zette de toon voor Mohammeds politiek en later die van de kaliefen. Als de aangevallen stad zich niet tot de islam wilde bekeren dan betaalde ze een djizja belasting. Als men zich bekeerde betaalde men een zakaat belasting. In elk geval vloeide er geld terug naar de islamitische schatkist in Arabië of naar de locale moslimgouverneur.

632-634 n.C - Onder het kalifaat van Aboe Bakr heroveren en veroverden de moslimkruisvaarders soms voor de eerste keer de polytheïsten van Arabië. Deze Arabische polytheïsten moesten zich bekeren tot de islam of sterven. Ze hadden niet de keus in hun geloof te blijven en een belasting te betalen. Islam staat geen religieuze vrijheid toe.

633 n.C - De moslimkruisvaarders, geleid door Chalid Al-Walied, een superieure maar bloeddorstig aanvoerder, die door Mohammed werd omschreven als het Zwaard van Allah om zijn wreedheid in de strijd (Tabari 8:158 / 1616-17), veroveren de stad Oellais langs de rivier de Eufraat (wat tegenwoordig Irak is). Chalid nam gevangenen en onthoofde zoveel mensen dat een nabij gelegen kanaal waarin het bloed stroomde ‘bloedkanaal’ genoemd werd. (Tabari 11:24 / 2034-35)

634 n.C - Bij de slag van Jarmoek in Syrië versloegen de moslimkruisvaarders de Byzantijnen. Vandaag de dag put Osama bin Laden inspiratie uit deze nederlaag en in het bijzonder uit een anekdote over Chalid Al-Walied. In Chalids dagen merkt een onbekende moslim op: “De Romeinen zijn zo talrijk en de moslims met zo weinig.” Waarop Chalid vinnig antwoord: “Met hoe weinig zijn de Romeinen en met hoeveel de moslims! Legers worden alleen groot door overwinning en klein door verlies, niet door het aantal mensen. Bij God, ik zou het heerlijk vinden…als de vijand met twee maal zoveel was” (Tabari 11:94/2095). Osama bin Laden citeert Chalid en zegt dat zijn strijders de dood meer liefhebben dan wij in het westen het leven liefhebben. Deze filosofie van de dood komt waarschijnlijk van een vers als soera 2:96. Mohammed schat de joden in: “Voorzeker, je zult hen (Joden) het meest van alle mensen verlangend naar het leven vinden, zelfs meer dan de afgodendienaren.”

634-644 n.C. - Het kalifaat van Oemar ibn al-Chattaab, dat beschouwd wordt als bijzonder wreed.

635 n.C. - Moslimkruisvaarders belegeren en veroveren Damascus.

636 n.C. - Moslimkruisvaarders verslaan de Byzantijnen totaal in de slag van Jarmoek.

637 n.C. - Moslimkruisvaarders veroveren Irak in de slag van al-Qadisia (Sommigen dateren het in 635 of 636)

638 n.C. - Moslimkruisvaarders veroveren en annexeren Jeruzalem, namen het af van de Byzantijnen.

638-650 n.C. - Moslimkruisvaarders veroveren Iran, met uitzondering van het deel langs de Kaspische zee.

639-642 n.C. - Moslimkruisvaarders veroveren Egypte.

641 n.C. - Moslims beheersen Syrië en Palestina

643-707 n.C. - Moslimkruisvaarders veroveren Noord Afrika

644 n.C. - Kalief Oemar wordt vermoord door een Perzische krijgsgevangene; Oethmaan ibn Affaan, die door veel moslims werd gezien als gematigder dan Oemar wordt gekozen als derde kalief.

644-650 n.C. - Moslimkruisvaarders veroveren Cyprus, Tripoli in Noord Afrika en vestigen de islamitische wetgeving in Iran, Afghanistan en Sind.

656 n.C. - Kalief Oethmaan wordt vermoord door ontevreden moslimsoldaten; Ali ibn Abi Talib, schoonzoon en neef van Mohammed, die Fatima trouwde, de dochter van de profeet uit zijn eerste huwelijk met zijn vrouw Chadiedja, wordt geïnstalleerd als kalief.

656 n.C. - De slag van de Kameel waarin Aïsja, Mohammeds vrouw een opstand leidt tegen Ali voor het niet wreken van de moord op Oethmaan. De partizanen van Ali winnen.

657 n.C. - De slag om Siffin tussen Ali en de moslimgouverneur van Jeruzalem, de bemiddeling gaat tegen Ali.

661 n.C. - De moord op Ali door een extremist; De aanhangers van Ali roepen zijn zoon Hasan uit als volgende kalief, maar hij komt tot een overeenkomst met Moe’awija I en trekt zich terug naar Medina.

661-680 n.C. - Het kalifaat van Moe’awija I. Hij sticht de dynastie van Omajjaden en verhuist de hoofdstad van Medina naar Damascus.

673-678 n.C. - De Arabieren belegeren Constantinopel, de hoofdstad van het Byzantijnse rijk.

680 n.C. - De slachting van Hoessein (Mohammeds kleinzoon), zijn familie en aanhangers in Karbala, Irak

691 n.C. - De Rots Koepel wordt afgemaakt in Jeruzalem, slechts zes decennia na Mohammeds dood.

705 n.C. - Abd al-Malik herstelt de regering van de Omajjaden.

710-713 n.C. - Moslimkruisvaarders veroveren de Lage Indus Vallei.

711-713 n.C. - Moslimkruisvaarders veroveren Spanje en dwingen het koninkrijk van Andalusië af. Dit artikel verhaalt hoe moslims hun verdrijving nog steeds berouwen 700 jaar later. Ze lijken te geloven dat het land hen in de eerste plaats toebehoorde.

719 n.C. - Cordoba, Spanje, wordt de zetel van het Arabische gouverneurschap.

732 n.C. - De moslimkruisvaarders worden gestopt bij de slag van Poitiers; de Franken (Frankrijk) stoppen de Arabische expansie.

749 n.C. - De Abbasiden veroveren Koefah en werpen de Omajjaden dynastie omver.

756 n.C. - De stichting van het Omajjaden-emiraat van Cordoba, Spanje, een onafhankelijk koninkrijk ten opzichte van de Abbasiden.

762 n.C. - De stichting van Bagdad.

785 n.C. - Oprichting van de Grote Moskee van Cordoba.

789 n.C. - De opkomst van de Idrisid emirs (moslimkruisvaarders) in Marokko; stichting van Fez; Christoforos, een moslim die zich bekeerde tot het christendom, wordt geëxecuteerd.

800 n.C. - De autonome dynastie van de Aghlabieden (moslimkruisvaarders) in Tunesië.

807 n.C. - Kalief Haroen al-Rashid beveelt de vernietiging van niet-islamitische gebedshuizen en van de kerk van Maria Magdalena in Jeruzalem.

809 n.C. - Aghlabieden (moslimkruisvaarders) veroveren Sardinië in Italië.

813 n.C. - Christenen in Palestina worden aangevallen; velen ontvluchten het land.

831 n.C. - Moslimkruisvaarders veroveren Palermo in Italië; verder invallen in Zuid Italië.

850 n.C. - Kalief al-Matawakkil beveelt de vernietiging van niet-islamitische gebedshuizen

855 n.C. - Opstand van de christenen in Hims (Syrië)

837-901 n.C. - Aghlabieden (moslim kruisvaarders) veroveren Sicilië, vallen Corsica, Italië en Frankrijk binnen.

869-883 n.C. - Opstand van slaven in Irak.

909 n.C. - Opkomst van het Fatimid kalifaat in Tunesië; deze moslimkruisvaarders bezetten Sicilië en Sardinië.

928-969 n.C. - Byzantijnse militaire opleving, ze heroveren oude territoria zoals Cyprus (964) en Tarsus (969).

937 n.C. - De Ikhshid, een bijzonder wrede moslimheerser, schrijft keizer Romanus, pochend over zijn controle over de heilige plaatsen.

937 n.C. - De kerk van het Heilig Graf wordt platgebrand door moslims; meer kerken in Jeruzalem worden aangevallen.

960 n.C. - De bekering van de Qarakhanid-turken tot de islam.

966 n.C. - Antichristelijke rellen in Jeruzalem.

969 n.C. - De Fatimiden (moslimkruisvaarders) veroveren Egypte en stichtten Cairo.

970 n.C. - De Seltsjoeken betreden veroverde islamitische gebieden vanuit het oosten

973 n.C. - Israël en het zuiden van Syrië worden opnieuw veroverd door de Fatimiden.

1003 n.C. - De eerste vervolgingen door al-Hakim; de kerk van St. Marcus in Fustat, Egypte, wordt vernietigd.

1009 n.C. - De vernietiging van de kerk van Het Heilig Graf door al-Hakim (zie 937)

1012 n.C. - Het begin van al-Hakims onderdrukkende decreten tegen joden en christenen.

1015 n.C. - Aardbeving in Palestina; de Rots Koepel stort in.

1031 n.C. - De val van het kalifaat van Omajjaden en de totstandkoming van 15 kleine onafhankelijke dynastieën door geheel moslim-Andalusië.

1048 n.C. - De restauratie van de kerk van het Heilig Graf voltooit.

1050 n.C. - De oprichting van de Almoraviden (moslimkruisvaarders) beweging in Mauritanië; Almoraviden, (ook wel bekend als Moerabitoen) zijn een coalitie van west-Saharische Berbers; volgelingen van islam, gefocust op de koran, de hadith en de Malikitische wet.

1055 n.C. - Seldsjoek prins Toeghroel betreedt Bagdad, consolidatie van het Seldsjoek sultanaat.

1055 n.C. - Het in beslag nemen van het eigendom van de kerk van Het Heilig Graf.

1071 n.C. - De slag bij Manzikert, Seldsjoeks turken (moslimkruisvaarders) verslaan de Byzantijnen en bezetten een groot deel van Anatolië.

1071 n.C. - Turken (moslimkruisvaarders) dringen Palestina binnen.

1073 n.C. - Verovering van Jeruzalem door de turken (moslimkruisvaarders)

1075 n.C. - Seldsjoeks (moslimkruisvaarders) veroveren Nicea ( Iznik) en maken het tot hun hoofdstad in Anatolië.

1076 n.C. - De Almoraviden (moslimkruisvaarders) (zie 1050) veroveren west Ghana.

1085 n.C. - Toledo wordt terug genomen door christelijke legers.

1086 n.C. - De Almoraviden (moslimkruisvaarders) (zie 1050) zenden hulp naar Andalus, de slag van Zallaca.

1090-1091 n.C. - De Almoraviden (moslimkruisvaarders) bezetten geheel Andalus, behalve Saragossa en de Balearen.

1094 n.C. - Byzantijns keizer Alexius Comnenus I vraagt het christelijke westen om hulp tegen de Seldsjoek invasies van zijn gebied; Seldsjoeks zijn moslim turkse familie van oosterse origine; zie 970.

1095 Paus Urbanus II preekt de eerste kruistocht; ze veroveren Jeruzalem in 1099.

Dus uiteindelijk is het om de agressieve islamitische invasies dat het christelijke westen haar eerste kruistochten lanceert.

Er kan gesteld worden dat de Byzantijnen en de Europese leiders zich niet bepaald voorbeeldig gedroegen, dus over dat onderwerp zou ook een tijdlijn ontworpen kunnen worden. En soms gedroegen de moslims zich voorbeeldig. Beide zijn waar. Echter het doel van deze tijdlijn is om het beeld helderder in evenwicht te brengen. Veel mensen zien de islam als een onschuldig slachtoffer, en de Byzantijnen en Europeanen als aanstichters. Dit is echter nauwelijks in overeenkomst met de historische werkelijkheid van de agressieve militaire moslimcampagnes zoals hierboven beschreven.

Beter nog kunnen we een stap terug nemen en naar het hele plaatje kijken. Als de islam in Arabië gebleven was en geen veroveringsoorlogen gevoerd had, zouden er zich geen problemen voorgedaan hebben. Maar de waarheid is dit: De islam was agressief tijdens het kalifaat van Aboe Bakr en Oemar in de 7e eeuw, en de andere kaliefen zetten dit door; alleen dat deed de westerse Europeanen substantieel reageren (zie 1094).

Tenslotte moet worden opgemerkt dat de islamitische expansie zich voortzette tot aan de 17e eeuw. De moslimkruisvaarders bijvoorbeeld, veroverden Constantinopel in 1453 en probeerden zonder succes voor de tweede keer Wenen te veroveren (de eerste keer was in 1529). In de 17e en de 18e eeuw namen de islamitische kruistochten af vanwege het westerse verzet. Sindsdien heeft de islamitische beschaving zich niet verder ontwikkeld.

Twee vragen zullen nu gesteld worden en verder uitgewerkt worden.

Wat is buiten het volgen van Mohammed, in de eerste plaats de reden dat moslims hun kruistochten buiten Arabië lanceerden?

Het is vanzelfsprekend om te vragen waarom de islam haar eigen kruistochten al ver vóór die van het christendom lanceerde. Met de ingewikkelde moslimkruistochten die al vele eeuwen vóór de Europese kruisvaarders plaatsvonden, is het moeilijk om tot één enkele theorie te komen over het hoe en waarom van deze kruistochten. Vanwege deze moeilijkheid laten we drie geleerden en twee ooggetuige deelnemers de motieven van de vroege islamitische kruistochten analyseren.

1. Godsdienstige verovering van de wereld

Moslimpolemici zoals Sayyid Qutb beweren dat de missie van de islam is om de ongerechtigheden van de wereld te corrigeren. Wat hij bedoelt is dat als islam een maatschappij niet bestuurt, onrecht zal domineren, ipso facto. Maar als islam het domineert, dan zal rechtvaardigheid die maatschappij regeren. ( In the Shade of the Qur'an, vol. 7, pp. 8-15). Islam is expansionistisch en moet de wereld veroveren om Allah’s volmaakte wil op deze planeet uit te drukken, zo geloven Qutb en andere moslims.

2. Ongedisciplineerde energieën in Arabië?

Karen Armstrong, een voormalige non en uitgesproken, productief auteur en apologeet ten gunste van de islam, komt met alles behalve dan een bevredigende rechtvaardiging voor de moslimkruistochten:

Toen [Aboe Bakr] de rebellie onderdrukte [tegen islamitische heerschappij in Arabië], zou Aboe Bakr wellicht hebben besloten om de interne spanningen te verlichten door de onstuimige energieën in de Oemma [moslim gemeenschap] tewerk te stellen tegen externe vijanden. Wat ook het geval is, in 633 begonnen moslimlegers een nieuwe reeks van veldtochten in Perzië, Syrië en Irak. ( Jerusalem: One City, three Faiths, New York: Ballantine, 1997, p. 226).

Armstrong merkt ook op dat in het Arabië van 633 de “vijanden van buitenaf” van de islam de Perzen en de Byzantijnen waren, maar deze waren na jaren van strijd te zwak geworden om een serieuze bedreiging te vormen voor de islam. Daardoor kwam het in een niet uitgelokte “machtsvacuüm” terecht ( Armstrong, p, 227). Ze weet simpelweg niet waarom de moslims noordwaarts uit Arabië marcheerden.

3. Religie, economie en politieke beheersing.
Fred M. Donner, de decaan van historici gespecialiseerd in de vroege islamitische veroveringen, citeert drie grote factoren voor de islamitische kruistochten. Allereerst zet de ideologische boodschap van de islam zelf de regerende moslimelite aan om eenvoudig Mohammed en zijn veroveringen te volgen; islam had een goddelijk verordende missie om in de naam van Allah te veroveren. (The Early Islamic Conquests, Princeton UP, 1981, p. 270). De tweede factor is economisch van aard. De regerende elite “wilde de politieke grenzen van de nieuwe staat verleggen om meer dan tevoren de trans-Arabische handel te verzekeren die zij gedurende een eeuw of meer bedreven had” (p. 270). De laatste factor is politieke besturing. De regeerders wilden hun toppositie handhaven in de nieuwe politieke hiërarchie door agressieve Arabische stammen te migreren naar de nieuw veroverde gebieden (p. 271). Deze notie van “agressieve Arabische stammen” ondersteunt Armstrongs observatie (nummer 1, boven)

Dus deze redenen hebben niets te maken met rechtvaardige oorlogen ter zelfverdediging. De vroege islam was alleen maar agressief zonder enige provocatie van de omringende Byzantijnse en Perzische imperia.

4. De zuivere opwinding van verovering en martelaarschap.
Chalid al-Walid (d. 642), een bloeddorstig doch superieur officier van het moslimleger destijds, beantwoordt ook de vraag waarom moslims Arabië uitstormden, uiteengezet in zijn overgavevoorwaarden aan de gouverneur van al-Hira, een stad langs de Eufraat in Irak. Hij werd gestuurd om mensen te roepen tot de islam of tot het betalen van een “ beschermings”-belasting in ruil voor het “voorrecht” om te leven onder islamitische heerschappij (lees: niet opnieuw te worden aangevallen) als dhimmies of tweederangsburgers. Chalid zegt:

“Ik roep u tot God en tot de islam. Als u antwoordt op de oproep, bent u moslims. U verkrijgt de voordelen die zij genieten en neemt de verantwoordelijkheden op die zij dragen. Als u weigert, dan [moet u] de djizja betalen. Als u de djizja weigert, zal ik stammen van volken die meer naar de dood smachten dan u voor het leven tegenover u brengen. We zullen u bevechten tot God besluit tussen ons en u.” ( Tabari , The Challenge to the Empires, vertaald Khalid Yahya Blankinship, NY: SUNYP, 1993, vol. 11, p. 4; Arabische pagina 2017)

Dus, volgens Chalid is religie het hoofdmotief van de vroege islam (hoewel niet de enige) om volken te overwinnen.

In een korte preek zegt Aboe Bakr:

… Inderdaad, de onderscheiding in Gods boek voor djihaad in Gods pad, is iets waarvoor een moslim graag zou worden uitgekozen, waardoor God [mensen] redde van vernedering, en waardoor Hij adellijkheid in deze wereld en de volgende uitreikte. (Tabari 11:80 / 2083-84)

Dus de Kalief herhaalt de handel beschreven in de koran van dit leven voor het volgende, in een economische transactie en in de context van djihaad (vergelijk Soera’s 4: 74; 9: 111 en 61: 10-13). Dit aanbod van martelaarschap, overeenstemmend met Donners eerste factor, de religieuze motivering, is voldoende om jonge moslims zover te krijgen om zich in te schrijven voor kruistochten buiten Arabië in de zevende eeuw.

Chalid zei ook dat als sommigen zich niet willen bekeren of de belasting niet willen betalen, ze tegen een leger moeten strijden dat de dood even lief heeft als andere mensen het leven liefhebben. (zie 634)

5. Verbetering van het leven ten opzichte van dat in Arabië
Materieel voordeel moet worden ingesloten in deze niet zo heilige oproep Toen Chalid waarnam dat zijn moslimkruisvaarders verlangden terug te keren naar Arabië, bracht hij naar voren hoe overvloeiend het land van de Perzen was:

“Beschouwt u [ uw] eten niet als een stoffige vallei? Bij God, als strijd voor Gods zaak en het roepen [van mensen] tot God niet van ons werden vereist, en er waren geen afwegingen behalve ons leven, zou het [nog] wijs moeten zijn om dit platteland te treffen totdat we het bezitten” (Tabari 11:20 / 2031)

Chalid was afkomstig uit Mekka. In de tijd van deze “motivatie”toespraak, behoorde Irak tot het Perzische Rijk, en hier was Chalid oorlog aan het voeren. Behalve het religieuze doel van het islamiseren van de bewoners door oorlog te voeren, is het Chalid’s doel om het land “in bezit te nemen.”

Zoals de paus Urbanus II in 1095 voor de eerste keer de middeleeuwse kruisvaarders aanmoedigde om oorlog te voeren tegen de moslim “ongelovigen”, in antwoord op de moslimagressie dat eeuwen aan de gang was, geeft Aboe Bakr zijn eigen toespraak in 634 na Christus, moslims aanmoedigend om oorlog te voeren tegen de “ongelovigen,” hoewel hij niet zo lang van stof is als de paus.

Moslim polemici geloven dat de islam militair verspreid werd door een wonder van Allah. Deze vijf aardse redenen leggen dingen echter duidelijker uit.

Dwongen de islamitische kruistochten bekering met het zwaard af?

Historische feiten laten zien dat de meeste van de veroverde steden en regio’s, de laatste van de drie opties uiteengezet in Soera 9: 29 aanvaarden en door de latere moslimkruisvaarders afgedwongen: (1) strijden en sterven, (2) bekeren en de zakaat belasting betalen; (3) Hun bijbelse geloof behouden en de djizja belasting betalen. De meesten verkozen om hun eigen religie te behouden.

Echter, de mensen bekeerden zich uiteindelijk. Alles wel beschouwd worden islamitische landen zo genoemd vanwege een reden - of vele redenen. Waarom? Vier moslimpolemici vergoelijken de redenen dat mensen zich bekeerden, dus hun wetenschappelijkheid is verdacht.

1. Het polemische antwoord

Allereerst, Malise Ruthven en Azim Nanji gebruiken de koran om latere historische feiten uit te leggen: “De islam breidde zich uit door verovering en bekering. Hoewel soms werd gezegd dat het geloof van de islam verspreid werd door het zwaard, zijn de twee niet hetzelfde. De koran stelt onbetwistbaar: “Er is geen dwang in religie ” (soera 2: 256).” ( Historical Atlas of Islam, Cambridge, Mass: Harvard, 2004, 30) Volgens hen zegt de koran er moet geen dwang zijn, dus conformeren de historische feiten zich aan heilige tekst. Deze gammele redenering wordt verderop onder “historische feiten” geanalyseerd.

Vervolgens verwijst David Dakake ook naar soera 2: 256, en definieert dwang erg smal. Djihaad werd fout gerepresenteerd als het dwingen van joden, christenen en andere mensen uit het Midden Oosten, Azië en Afrika om zich te bekeren tot de islam “ op straffe van de dood.” (“The Myth of Militant Islam,” Islam, Fundamentalism, and the Betrayal of Tradition, ed. J.E.B. Lumbard, Bloomington : World Wisdom, 2004, p. 13) Dit is een te smalle definitie van dwang, zoals we verderop onder “historische feiten” zullen zien.

Tenslotte is zelfs Qutb, ook soera 2: 256 citerend, meer beslist: “Nooit in de geschiedenis dwong de islam iemand om zijn geloof te veranderen” ( In de the Shade of the Qur'an, vol. 8, p. 307). Dit is absurd op eerste gezicht, en het demonstreert alleen de tendentieusheid van islamitische wetenschappelijkheid, die iedere keer hier in het Westen uitgedaagd moet worden. Het is een droevig feit dat dit type “redeneren” en “kritisch denken” de polemische moslim wetenschappelijkheid doordrenkt.

2. De historische feiten

Maar de geschiedenis echter laat zich niet leiden door Geschriften om de simpele reden dat mensen dat niet doen. Maakte de grote meerderheid van de overwonnen mensen dergelijke fijn onderscheid, zelfs als een generaal pardon werd gegeven aan de Mensen van het Boek? Misschien deden enkele koppigen dat, maar de meerderheid? De meeste mensen in die tijd konden niet lezen of nauwelijks lezen, dus waarom zouden zij zich nu of later niet bekeren toen zij een moslimleger buiten hun poorten zagen? Tot Ruthven’sen Nanji krediet komen zij met andere redenen voor de bekeringen behalve het zwaard, zoals moeheid van mensen om kerkruzie’s, enkele doctrinale overeenkomsten, eenvoudigheid van het bekeringsproces, een verlangen om bij de rangen van de nieuwe regerende elite te komen, enzovoort. Echter de koran te gebruiken om meer recente feiten te interpreteren plaatst de geschiedenis van islam op een onrealistisch hoge standaard.

Het misleidende verband tussen de Schrift en de latere feiten gaan niet samen. Openbaringen of idealen moeten niet klakkeloos over latere historische feiten heen lopen, alsof alle volgelingen hun Schriften volmaakt gehoorzamen.

Tot zijn krediet heeft Ibn Khaldun (1332-1406), de late middeleeuwse staatsman, jurist, historicus en geleerde, genoeg integriteit en eerlijkheid om deze vier moslimapologeten tegenwicht te bieden, schrijvend een geschiedenis die nog gewaardeerd wordt door historici vandaag. Hij stelt het alom bekende:

In de moslimgemeenschap is de heilige oorlog een religieuze verplichting, vanwege het universalisme van de moslimmissie en (de verplichting om) iedereen tot de islam te bekeren door overtuiging of door dwang. ( The Muqaddimah: an Introduction to History ( ingekort), vertaling Franz Rosenthal, Princeton UP, 1967, p. 183)

Wanneer de islamitische kruisvaarders uitgingen om te veroveren, dragend een islamitische met Arabische inscriptie tot glorie en waarheid van hun profeet, zou Ibn Khaldun niet ontkennen dat de missie van het leger, behalve de materiele redenen van verovering, het bekeren van de inwoners is. Islam is een universele religie, en als bekeerlingen zich tot de schare voegen of door overtuiging of door dwang, dan is dat de natuur van de islam.

Bovendien legt Ibn Khaldun uit waarom een dynastie nauwelijks zichzelf stevig in landen van de vele verschillende stammen en groepen vestigt. Echter, het kan worden gedaan na een lange tijd en door de volgende tactieken te gebruiken, zoals gezien wordt in de Maghreb (Noord en Noordwest Afrika) vanaf het begin van de islam tot Ibn Khaldun’s eigen tijd.

De eerste (moslim)overwinning over hen en de Europese christenen (in de Maghreb) was van weinig nut. Zij bleven rebelleren en apostatiseerden keer op keer. De moslims moorden velen van hen uit. Nadat de moslimreligie zich onder hen had gevestigd, gingen zij door met het in opstand te komen en zich af te scheiden en zij namen vaak dissidente religieuze meningen aan. Zij bleven ongehoorzaam en onhandelbaar… Daarom kostte het de Arabieren een lange tijd om hun dynastie in de Maghreb te vestigen. (p. 131).

Conclusie

Hoewel Europese kruisvaarders oprecht mogen zijn geweest, dwaalden zij af van de oorsprong van het christendom toen zij er op in hakten en branden stichtten en bekeringen afdwongen. Jezus gebruikte nooit geweld, noch riep hij zijn discipelen op om het te gebruiken. Gegeven dit historische feit, is het alleen vanzelfsprekend dat het nieuwe testament nooit geweld zou bekrachtigen om het woord van de ware God te verspreiden. Tekstuele realiteit komt overeen met historische werkelijkheid.

In tegenstelling, moslims die er op in hakten en branden stichtten en bekeringen afdwongen dwaalden niet af van de oorsprong van de islam, maar volgden het nauwgezet. Het is een helder en onwelgevallig historisch feit dat in de tien jaren dat Mohammed in Medina (622-632) woonde, hij 74 rooftochten, expedities of volledige oorlogen leidde of initieerde, variërend van kleine moordsquadrons tot de Taboek-kruistocht hierboven beschreven (zie 630). Soms resulteerden de expedities niet in geweld, maar een moslimleger lag altijd op de loer. Mohammed kon verschrikkelijke wraak uitoefenen op een individu of een stam dat of die hem bedroog. Deze tien jaren kenden geen lange periodes van vrede.

Daarom zou het alleen maar logisch zijn dat de koran gevuld is zijn met verwijzingen naar djihaad en qital, het latere woord dat vechten, doden, oorlog voeren en slachten inhoudt. Tekstuele realiteit komt overeen met historische werkelijkheid.

Dit betekent echter dat de kerk door de eeuwen heen terug moest vechten of verzwolgen zou worden door een agressieve religie. Dus de kerk trok niet uit op een dwaze, bloeddorstige en irrationele manier, hoewel de christelijke kruistochten verre van volmaakt waren.

Islam was de agressor in haar eigen kruistochten, lang voordat Europa reageerde met haar eigen.

Referenties

Gil, Moshe. A History of Palestine : 634-1099 . Cambridge UP, 1983, 1997.
Nicolle , David. The Armies of Islam. Men-at-Arms. Osprey, 1982.
Nicolle , David .. Saladin and the Saracens. Men-at Arms. Osprey, 1986.
Nicolle , David. Armies of the Muslim Conquests. Men-at-Arms. Osprey, 1993.
Nicolle , David ..The Moors, the Islamic West. Men-at-Arms. Osprey, 2001.


Korancitaten zijn uit de Nederlandstalige interpretatie van de koran die op het web te vinden is.
Andere citaten zijn rechtstreeks uit het Engels vertaald
Laatste bewerking: maart 2010
Met toestemming van de auteur vertaald; de originele titel luidt:
Timeline of the Islam Crusades

Klik hier voor deel 1
Het morele gelijk ligt bij het volk




Citaten van Mustafa Kemal Atatürk over de Islam
Gebruikersavatar
sjun
Berichten: 12512
Lid geworden op: zo mei 11, 2014 8:29 pm
Locatie: Visoko

Re: Kruistochten: de feiten

Bericht door sjun »

Helaas noodzakelijk dat die kennis veel breder gedeeld gaat worden om de valse voorlichting die er via de scholen en de omroepen uitgaat teniet te kunnen doen.Voor wie hieromtrent graag wat beter georiënteerd is:

Afbeelding
Op, op, ten strijde, Jeruzalem Bevrijden! - Het ware verhaal van de kruisvaarders,
Hans Jansen, Van Praag 2011, ISBN 9789049024086
Spoiler! :
OP, OP, TEN STRIJDE, JERUZALEM BEVRIJDEN', INTERVIEW MET HANS JANSEN

Afgelopen maandag verscheen het boek 'Op, op, ten strijde, Jeruzalem bevrijden!' van de beroemde arabist en islamoloog Hans Jansen. De inmiddels gepensioneerde hoogleraar speelt een belangrijke rol in discussies rond het thema 'islam'. Never a dull moment dus met Hans Jansen. Zijn boek over kruisvaarders heeft inmiddels al veel stof doen opwaaien. In tegenstelling tot de huidige mode om kruisvaarders te bashen, schetst Jansen een genuanceerd beeld. Dat bevalt moslims en politiek correcte Nederlanders maar matig. Tijd voor een interview!

Waarom nu 'het ware verhaal van de kruisvaarders'?
Wat de kruisvaarders deden, op gewapende pelgrimage naar Jeruzalem gaan, was religieus gedrag. In het Nederland van nu zijn we niet meer goed in staat om met religieus gedrag om te gaan. We weten niet wat we er van moeten denken. Besnijdenis, de slacht van dieren, kleding en hoofdbedekking – al zulk gedrag, dat door een godsdienstige opvatting gedicteerd wordt, geeft ons problemen. Op kruistocht gaan was religieus gedrag, en ik laat in dit boek zien wat religieus gedrag voor mensen doet: het levert ze waardering op van geloofsgenoten. Dat is op dit moment weer een actueel thema.

Het tweede actuele thema is dat net als duizend jaar geleden de jihadisten op dit moment wel erg ver gaan. Duizend jaar geleden hebben de jihadisten eigenlijk hun hand overspeeld door in Zuid-Italië allerlei enclaves te stichten, waardoor ze wel heel nadrukkelijk vroegen om de aandacht van de paus van Rome. In 2001 was het de aanval op Amerika die duidelijk heeft gemaakt dat de jihad nog steeds doorgaat en heel ver kan gaan. In Nederland hebben de jihadisten hun hand overspeeld in de Linnaeusstraat.

Actie wekt reactie, en de kruistochten waren in feite niet meer dan een wat late reactie op de eerste uitbarstingen van jihad in de zevende en achtste eeuw, toen de Arabische moslims van Pakistan tot Portugal veroveringsoorlogen voerden. Door de militaire aanwezigheid van de moslims zo vlak bij Rome, haast in de achtertuin van het Vaticaan, was die islamitische militaire expansie op dat moment wel heel erg actueel geworden, en kwam een brede Europese tegenbeweging op gang. Alle wegen leiden immers naar Rome, en wat er in Rome gebeurde vond brede weerklank in heel Europa.

De kruistochten waren een immense onderneming, die door vijf eeuwen van jihad geprovoceerd was, en waar heel Europa aan mee deed. Een gemeenschappelijk Europees project van een dergelijke omvang zien we pas opnieuw bijna duizend jaar later, met de EU en de euro. Bij de kruistochten kwamen bovendien, net als vandaag, de diepgaande tegenstellingen tussen de islamitische en de westerse cultuur naar boven. Die waren niet alleen militair, dat er militaire conflicten waren spreekt voor zich, maar die conflicten gingen ook over de botsing tussen de ideeën en de cultuur.

Op de flaptekst staat: 'mystificaties en politieke vooroordelen vertroebelen het beeld dat het Westen van de kruistochten heeft', kunt u daar voorbeelden van geven?
De kruistochten zijn voor veel moslims een reden om boosheid te koesteren jegens het westen. Dat is een kunstmatige, in de jaren 1880-1900, opgeblazen boosheid, met recht een recovered memory, want de kruistochten waren in de islamitische wereld nagenoeg vergeten. ‘Kruisvaarder’ is tegenwoordig in het Arabisch zo’n beetje het ergste wat je een Europeaan of Amerikaan kunt noemen. Die boosheid is niet terecht. Het heilige land is ongeveer tien keer veroverd in de afgelopen twee millennia, er is geen reden om die ene verovering door de kruisvaarders anders te beschouwen dan de andere negen veroveringen.

Christenen weten meestal weinig of niets meer van de kruistochten af, maar zijn wel bereid ernstige zelfhaat te koesteren wanneer ze van moslimse zijde beschuldigingen over de kruistochten moeten incasseren. Dat er christenen de wapenen ter hand hebben genomen, dat schreeuwt om een diepgaand schudgevoel bij christenen vandaag de dag, en dat terwijl de hedendaagse christenen niets met die kruistochten (die overigens allang gestopt zijn) van doen hebben. Zowel die moslimse boosheid als de christelijke zelfhaat zijn moeilijk met de feiten te rijmen.

Voorbeeld van een rare mystificatie is dat Saladin, een Koerdische krijgsheer die inderdaad een grote rol heeft gespeeld in de strijd tegen de kruisvaarders, sinds de 19de eeuw in het westen een reputatie geniet van hoogstaande mildheid en geestelijk adeldom. Dat is eigenlijk nergens op gebaseerd. Uit zijn correspondentie waar stukken van bewaard zijn gebleven, is goed af te lezen dat hij vooral een pragmatisch strateeg is geweest. Wat eigenlijk ook al meer is dan je van veel mensen kunt zeggen.
In de islamitische wereld wordt Saladin, onder westerse invloed, verheerlijkt, maar alleen al uit het feit dat zijn graftombe in Damascus zo bescheiden is, vergeleken bij de praalgraven van de andere krijgsheren uit die tijd, blijkt dat die grote reputatie van Saladin pas eeuwen later door historici verzonnen is.

Waren genoemde mystificaties en politieke vooroordelen de enige reden waarom u dit boek schreef?
In 2007-2008 heb ik samen met de jongerenimam Abdul-Jabbar van de Ven een boek geschreven, Bombrieven. In die tijd had Van de Ven me steeds tuk met de kruistochten, ik wist daar niet meer van dan ik tijdens mijn studie in mijn jonge jaren geleerd had: ‘verlate reactie op het begin van de jihad’. Uitgever René van Praag, de uitgever van de Bombrieven en van dit nieuwe boek over de kruistochten, vond dat allemaal interessant genoeg om mij ervan te kunnen overtuigen dat ik aan de slag moest met de kruistochten, ook al omdat het natuurlijk een hoogste politiek incorrect onderwerp is, zeker wanneer je niet bereid bent het boetekleed aan te trekken vanwege de zonden van de kruisvaarders en de immense slechtheid van het westen. Uit de reacties van de laatste weken merk ik dat René van Praag dat goed gezien heeft.

Waarom was, en is, Jeruzalem zo belangrijk voor zowel Joden, christenen als moslims?
Voor het Jodendom is Jeruzalem belangrijk omdat daar de tempel heeft gestaan en de joodse geschiedenis zich daar heeft afgespeeld. Zie verder de bijbel! Die tempel is door de Romeinse keizer Titus verwoest, in het jaar 70.
Voor de christenen is Jeruzalem belangrijk omdat Jezus van Nazareth in Jeruzalem heeft geleden, is gekruisigd, gestorven en begraven, en zoals de kerken leren, opgestaan uit de dood. In de bijbel wordt Jeruzalem ontelbaar vaak genoemd.
In de Koran wordt Jeruzalem niet genoemd, maar moslims geloven dat Mohammed, de profeet van de islam, vanuit Jeruzalem een hemelreis gemaakt heeft. Er zijn een paar passages in de koran die kunnen worden uitgelegd als over Jeruzalem te gaan. Dat zou juist kunnen zijn, maar er is discussie over.
Voor de islam is het belang van Jeruzalem vooral dat de islam, als de door God aangewezen opvolger van het joden- en christendom, de heilige stad van zijn twee voorgangers in zijn bezit heeft gekregen. Dat God Jeruzalem in de zevende eeuw aan de islam heeft gegeven, bewijst dan toch wel dat de islam Gods eigen godsdienst is. Het bezwaar van zo’n theologie is dat de gelovige niet goed meer weet wat hij moet denken als Jeruzalem niet meer onder een islamitische machthebber valt.

Kunt u verklaren waarom moslims in 1009 de christelijke Heilig Grafkerk in Jeruzalem - voor christenen het allerheiligste gebouw - met de grond gelijk hebben gemaakt?
Ik wil niet politiek correct doen, integendeel, maar de verwoesting van de Heilig Grafkerk in Jeruzalem kan eigenlijk niet aan ‘de moslims’ worden toegeschreven, het was de Kalief die in Egypte zetelde die daartoe opdracht heeft gegeven. In de periode van 800-1000 kwamen bekeringen van de bevolking van het Midden-Oosten tot de islam steeds vaker voor, het christendom begon te verzwakken. De theorie van de islam schrijft voor dat wie geen moslim is, moet worden aangepakt, en vooral dat zijn religieuze symbolen uit de openbaarheid moeten verdwijnen.
Daarom ook heeft het Amsterdamse Gemeentelijke Vervoersbedrijf, het GVB, het aan een Egyptische christelijke trambestuurder verboden een kruisje op zijn kleding te dragen, en dat terwijl het GVB aan vrouwelijk personeel islamitische hoofddoeken verstrekt.
Maar deze Egyptische kalief heeft breed allerlei maatregelen genomen tegen iedereen (niet alleen christenen) die zijn religieuze opvattingen niet deelde. Soms waren die maatregelen zo buitenissig dat er wel wordt verteld deze kalief krankzinnig was. Maar dat soort subtiliteiten telde in de middeleeuwen niet: ‘de moslims’ hadden de Heilige Grafkerk verwoest! Op, op, ten strijde, Jeruzalem bevrijden!

Zou het verwoesten van de Kaäba, door christenen, van een vergelijkbare orde zijn?
Misschien nog wel erger, je kunt heel goed een vrome jood of christen zijn zonder een bezoek aan Jeruzalem te hebben gebracht. Maar een vrome moslim moet als hij dat betalen kan, eens in zijn leven naar de Kaäba in Mekka.

Zo ja, waarom is er nooit een kruistocht georganiseerd om de Kaäba te verwoesten?
Omdat de kruistochten tot doel hadden Jeruzalem te bevrijden, niet om de islam aan te vallen. Doel van de kruistochten was dat de christelijke pelgrims weer ongehinderd van en naar Jeruzalem konden reizen. Daarvoor was Mekka niet van strategisch belang.

U verklaart de ontwikkeling van onderzoek & wetenschap (Renaissance) in Europa door te wijzen op de islamitische veroveringen in het christelijke Byzantium, als gevolg waarvan vele hoogontwikkelde Byzantijnen moesten vluchten. Wie hebben ons op de mouw gespeld dat Arabieren onmisbaar waren voor het ontstaan van onderzoek en wetenschap in Europa? En waarom?
Wie dat precies gedaan hebben weet ik niet, maar het is onderdeel van de multiculturele droom. Dat het niet waar is, is aangetoond door boeken als die van Sylvain Gouguenheim. Ook Mat Herben heeft er een mooi, helder en overtuigend artikel over geschreven. Het is een ingewikkelde kwestie waar veel over gelogen wordt. Het zijn vooral politici uit de islamitische wereld die graag willen dat wij denken dat de westerse beschaving afhankelijk is van de islam. Succes heeft immers vele vaders. Maar de westerse beschavingen hebben niets met de islam van doen, de vele vormen van de westerse beschaving zijn steeds wisselende kaleidoscoop-achtige combinaties van Griekse, Romeinse en Bijbelse elementen. Jeruzalem, Rome en Athene. De beschaving van Mekka en Medina staat vijandig tegenover ongeveer alles wat het westen heeft voortgebracht: muziek, wijn, kritische wetenschap, beeldende kunst, vrijheid van godsdienst, redelijkheid in de wetgeving, nu ja, lees mijn boek.

Moslims betreuren nog altijd het verlies van Spanje (Al-Andalus). Waarom hechten moslims zo enorm aan (militair) veroverd gebied? Is er een verband met het verlies van Jeruzalem ten tijde van de kruistochten, of het huidige verlies van Jeruzalem aan de Joden?
Het is natuurlijk altijd sneu om gebied kwijt te raken. Maar de theorie van de islam ziet in het succes van de Arabische veroveraars een bewijs voor de waarheid en de superioriteit van de islam. Dat is allemaal goed en wel, maar dat levert problemen op wanneer er een nederlaag geïncasseerd moet worden. Spanje en Sicilië zijn gebieden waarvan de moslims zich goed herinneren dat ze deel hebben uitgemaakt van het islamitische imperium. Het is in strijd met hoe de geschiedenis hoort te lopen dat die gebieden weer onttrokken zijn aan de overheersing door de islam.

In 1258 verwoestten de Mongolen Bagdad, de mooiste en grootste stad in islamitisch gebied. Moslims lijken desondanks nog altijd bozer te zijn op kruisvaarders dan op Mongolen, hoe verklaart u dat?
Ik weet niet of dat zo is. Toen de Amerikanen Bagdad veroverden, werden er in de Arabische kranten vaak parallellen met de Mongolen opgevoerd. Hulagu, de naam van de Mongoolse veldheer die Irak heeft veroverd, is in de Arabische wereld nog steeds overbekend. De boosheid jegens de kruisvaarders is een succesvolle schepping uit de negentiende eeuw, en is vaak een manier om uiting te geven aan de heftige haat jegens het westen die in de islamitische wereld algemeen is. De middeleeuwse kruisvaarder is het equivalent van de moderne Europeaan of Amerikaan. Bij de Mongolen is het minder makkelijk een moderne equivalent aan te wijzen.

U lijkt zich te kunnen verplaatsen in de kruisvaarders. Sterker nog, u beschouwt de kruistochten als gewapende pelgrimstochten. Heeft u bewondering voor de geloofsijver van kruisvaarders?
Het is allemaal eigenlijk niets voor mij, zulke geloofsijver. Ik denk dat het soms eerder verbazing dan bewondering is. Overigens, niet ik ben degene die heeft uitgevonden dat de kruistochten bewapende pelgrimstochten waren – dat zagen de kruisvaarders zelf zo.

Kunnen we, ook tegenwoordig, nog iets leren van de kruisvaarders?
Daarvoor is de wereld te veel veranderd. Maar uit de verhalen over de kruisvaarders kunnen we leren dat onze verre voorouders in de middeleeuwen hun recht om christen te zijn en hun recht om als pelgrim naar Jeruzalem te gaan, met levensgevaar begeerden te verdedigen. Rechten zul je soms moeten verdedigen. Rechten en vrijheden zijn nooit gratis. Ook kunnen we uit de verhalen over de kruistochten leren dat de politiekcorrecte praatjes over het verleden gelogen zijn.

Wat is uw mening over Benedictus XIV, de huidige paus. Treedt hij, in uw ogen, wel krachtig genoeg op als christelijk kerkvorst?
Toen hij nog maar kort paus was, heeft hij zich heel duidelijk over de islam uitgelaten, in Regensburg. Hij beschouwt, kortgezegd, de islam als een godsdienst die, anders dan het christendom, zich niet op redelijkheid maar op wapengeweld beroept. Dat academische standpunt is hem niet in dank afgenomen. Nu hij wat langer zijn hoge ambt vervult, is hij wat meer de kant uitgegaan van de vage algemene multiculturele dialoog. Ik denk dat hij daarmee beter weergeeft wat er onder het katholieke kerkvolk leeft, dan met zijn eerdere ‘academische’ visie. Die dialoog is trouwens niet een erg tijdrovende of vruchtbare bezigheid. De christenen zeggen in zo’n gesprek: ‘Wij zijn schuldig’. De moslims antwoorden dan: ‘Dat klopt’. En klaar is kees.

U weet veel over de islam en heeft in het Midden-Oosten gewoond. Is er iets binnen de islam wat u aanspreekt? Of waar u veel waardering voor kunt opbrengen?
Ik denk niet dat een mens een beter mens wordt door de islam. Als ik dat dacht, was ik wel moslim geworden. Daar staat tegenover dat ik veel waardering heb voor de saamhorigheid die er binnen een groep moslims meestal bestaat, de hartelijkheid en aandacht waarmee mensen elkaar overladen, ik zou het niet op kunnen brengen. Het zelfrespect dat de islam aan moslims geeft, dat is natuurlijk een groot goed. Daar staat tegenover dat bijvoorbeeld ook Ayaan Hirsi Ali denkt dat als de straffen voor uittreding uit de islam worden afgeschaft, dat de islam dan als een ballon leegloopt. De negatieve manier waarop de islam over andersdenkenden oordeelt, vind ik ondanks alle charme van de islam onoverkomelijk. Maar ik geef het gewoon toe: de jaren dat ik in Egypte heb gewoond, voelde ik me als een vis in het water. Wanneer je je plaats kent, ik was daar zowel buitenlander als iemand die geen moslim is, dan is meestal het goed toeven in de islamitische wereld. Ik zeg dat niet zonder de vele christenen en joden te willen gedenken die door moslims zijn vermoord uitsluitend en alleen omdat ze christen of jood waren. Maar met die kant van de islam ben ik uiteraard niet in aanraking gekomen, anders zat ik hier niet.

Heeft u al reacties ontvangen? Ook van moslims?
Ik heb reageerders op Hoeiboei gezien die het boek nog niet gelezen hadden (kon ook nog niet, is pas uit) en die er eigenlijk vanuit gingen dat ik in dit boek de ene na de andere leugen zou opschrijven. Dat is een kinderlijke misvatting. Niemand ontkent dat de kruisvaarders steden op moslims veroverd hebben. Daarover liegen komt niet voor. Waar het om gaat is er op te wijzen dat zo’n stad, om eens een voorbeeld te nemen Nicea of Antiochië, minder dan twintig jaar eerder op christenen veroverd was door een moslims krijgsheer, en dat de bevolking van zo’n stad nog nagenoeg geheel christelijk was. Over de feiten is eigenlijk meestal iedereen het wel eens. Het verschil is het perspectief en de waardering van wat er gebeurd is. Ik denk eerlijk gezegd dat er tijdens de kruistochten niet zo veel ongewoons gebeurd is. Er is niets te vinden dat de westerse zelfhaat of de islamitische boosheid rechtvaardigt. Maar ik heb ook reageerders gezien die het boek als kerst- en/of sinterklaascadeau willen gaan geven. Dat lijkt me nu een goed plan.

Werkt u aan een nieuw boek? Zo ja, kunt u er iets over zeggen?
Ik heb veertig jaar aan de Universiteit van Leiden rondgelopen in een afdeling waar ieders plaats in de rangorde werd bepaald door opschepperij over zijn of haar volgende boek. Een vreselijke wereld. Die boeken zijn natuurlijk nooit verschenen, maar de titels kan ik u zo geven. Uit erbarmen zal ik dat niet doen. Ja, ik werk aan een nieuw boek.

Bron: Johan Anthonius 4 November 2011
Afbeelding
The Crusades: The World's Debate, Hilaire Belloc
TAN Books & Publishers 1994, ISBN 0895554674


Afbeelding
God’s Battalions: The Case for the Crusades, Rodney Stark,
Harper 2009, ISBN 9780061582615


Afbeelding
A Concise History of the Crusades, Thomas F. Madden,
Rowman & Littlefield Publishers, Inc. 2000, ISBN 0847694291


“De Kruistochten werden uitgelokt door islamitische provocaties: door eeuwen van bloedige pogingen om het Westen te koloniseren en door onverhoedse aanvallen op christelijke pelgrims en de heilige plaatsen.”
Rodney Stark
:smartass:
Het recht op vrije meningsuiting wordt algemeen geaccepteerd, totdat iemand er daadwerkelijk gebruik van wil maken.
Gebruikersavatar
King George
Berichten: 24943
Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm

Re: Kruistochten: de feiten

Bericht door King George »



The Truth About the Arab Conquest of Spain (711-788)

Gepubliceerd op 9 okt. 2013

Donate to support Crusades history:
https://www.paypal.com/cgi-bin/webscr?c ... 7L7KZRK4JY

https://www.facebook.com/pages/Real-Cru ... 1141405247

Was the Arab Conquest of Spain a nice, friendly event?

Categorie
Onderwijs
Licentie
Standaard YouTube-licentie
Het morele gelijk ligt bij het volk




Citaten van Mustafa Kemal Atatürk over de Islam
Gebruikersavatar
sjun
Berichten: 12512
Lid geworden op: zo mei 11, 2014 8:29 pm
Locatie: Visoko

Re: Kruistochten: de feiten

Bericht door sjun »

Afbeelding

Maar ondertussen krijgen demense en vooral hun kinderen dit soort gesubsidieerde quatsch voorgeschoteld om islam wit te wassen. Gelukkig is er ook al een factcheckend tegenoffensief begonnen dat slechts een grotere verspreiding behoeft.
Afbeelding

Science and Islam - A Reply to 1001 Inventions and the Library of Secrets by David Wood
Laatst gewijzigd door sjun op vr jan 13, 2017 2:25 pm, 1 keer totaal gewijzigd.
Het recht op vrije meningsuiting wordt algemeen geaccepteerd, totdat iemand er daadwerkelijk gebruik van wil maken.
mercator
Berichten: 19672
Lid geworden op: do nov 06, 2008 1:36 pm
Locatie: Vlaanderen

Re: Kruistochten: de feiten

Bericht door mercator »

Ik herinner me dat van in mijn middelbare schooltijd, en helaas later de universiteit ook. Het cliché dat de kruisvaarders een soort achterlijke boeren waren waarvan de mondjes openvielen van verbazing bij het bekijken van al die Mohammedaanse verfijnde cultuur. Er was een professor die vertelde dat we de Renaissance en de Verlichting aan de moslims te danken hebben want die bewaarden de antieke boeken en nog meer van dat soort flauwekul.
Die moslimknuffelarij is dus niet recent blijkbaar. Zo werd ons ook verteld dat we het ...eten van artisjokken aan de moslims te danken hebben ! [icon_lol.gif]
De Ideale Mens is een negroïde transsexueel in een rolstoel
Gebruikersavatar
Hans v d Mortel sr
Berichten: 17458
Lid geworden op: za jun 18, 2011 7:07 pm

Kruistochten ter bevrijding van Palestina

Bericht door Hans v d Mortel sr »

Ik weet mij alleen nog te herinneren dat Jeruzalem vanuit een christelijke goddelijke plicht bevrijd moest worden van Arabieren die mohammedaan waren en Jeruzalem bezet hielden. Ze hadden bepaald geen eerbied voor de heilige plaatsen van weleer werd ons als kinderen verteld. Tsja, dan vraag je als Arabier om moeilijkheden. Ik was toen nog een simpel denkertje en in commissie in de klas was iedereen het er over eens dat het de goede zaak betrof. Ook nu vind ik dat ik het destijds goed beoordeeld heb. Arabieren - we wisten niet beter - waren een soort woeste primitieve niet nader ontwikkelde analfabete woestijnrovers.

Over de geïntroduceerde beschaving in de Spaanse geschiedenis door Arabieren kan ik mij als elfjarige niet zoveel herinneren. Ja, wel dat zij min of meer Spanje bezet hielden. Maar toen dat eindelijk begon te vervelen voor de oorspronkelijke bewoners, werden zij met harde hand - vrijwillig wilden zij niet weggaan - verdreven. Ik vond dat allemaal heel erg logisch en terecht. Nu nog steeds. De schijn werd wel gewekt dat die Arabieren destijds ware kundige architecten waren en mooie gebouwen maakten. Maar daar geloof ik niks van. Je bent een barbaar en je blijft een barbaar. Mits je bereid bent te integreren in een kennisbeschaving en dat hebben die heidense woestijnsukkels nooit gedaan bij mijn weten. De heersende Arabieren in Spanje hadden bepaalde creatieve voorkeuren - dat zeker - die ze, desnoods onder begeleiding van het zwaard, oplegden aan de Spaanse bouwmeesters die er uitvoering aan gaven.

Misschien dat onze historicus Mercator daar meer over kan vertellen.
Ik weet niks met zekerheid. Ik ben ontoerekeningsvatbaar gelovig atheïst wegens gebrek aan de vrije wil.
mercator
Berichten: 19672
Lid geworden op: do nov 06, 2008 1:36 pm
Locatie: Vlaanderen

Re: Kruistochten ter bevrijding van Palestina

Bericht door mercator »

'Hans van de Mortel' schreef:Misschien dat onze historicus Mercator daar meer over kan vertellen.
Niet echt, je intuitie als schoolbroekie was juist. Nergens waar ooit een moslim zijn voet gezet heeft, heeft die iets nuttigs of positiefs nagelaten, ook niet in Spanje. Dat volkje heeft altijd en overal uitsluitend van bedelen en roven geleefd.
De Ideale Mens is een negroïde transsexueel in een rolstoel
Gebruikersavatar
King George
Berichten: 24943
Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm

Re: Kruistochten: de feiten

Bericht door King George »

Met de Nobelprijzen voor chemie, geneeskunde en natuurkunde wil het ook maar niet vlotten bij die Moslims. De bijdrage aan het intellectueel kapitaal van de wereld laat het schromelijk afweten bij die bevolkingsgroep die daarentegen helaas wel veel weet bij te dragen aan de overbevolking wereldwijd.
Het morele gelijk ligt bij het volk




Citaten van Mustafa Kemal Atatürk over de Islam
Mahalingam
Berichten: 52066
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Re: Kruistochten: de feiten

Bericht door Mahalingam »

Een theoloog is gaan zitten nadenken over de relevantie van de erfzonde van de kruistochten in het hedendaagse tijdsgewricht.
De kruistochten zijn niet langer een geldig argument
De Kruistochten vormden een argument voor latere wreedheden in het Midden-Oosten, stelt theoloog Derek Suchard vast.

Halverwege de 19de eeuw ontdekten moslimpropagandisten een verschrikkelijke geschiedenis. Een geschiedenis waarin Europa gedurende een kleine 200 jaar - tussen grofweg het jaar 1100 tot bijna 1300 - wrede kruistochten uitvoerde tegen een onschuldig volk in een land waar de kruisvaarders niets te zoeken hadden.

Voor veel mensen in Europa en elders - voornamelijk mensen wier begrip van de geschiedenis vergaard werd in Hollywoodfilms en historische romans - was die geschiedenis inderdaad vreselijk en rechtvaardigde die een verdiend schuldgevoel dat zij zichzelf aanpraatten. Hoe konden 'wij' zo iets verschrikkelijks doen?
Spoiler! :
Voor een groot aantal onder hen zijn de kruistochten dan ook de rechtvaardiging voor alles wat er nu (nog) fout is in het Midden-Oosten, die oude kruistochten, maar ook de nieuwe kruistochten na de Eerste Wereldoorlog, die ten tijde van de oorlogen in Irak en Afghanistan, en de onderdrukking van de volkeren van het Midden-Oosten door hun eigen leiders.

Europa was heel fout
Dit zijn allemaal uitvloeisels van de eerste kruistochten die zo wreed werden uitgevochten dat zelfs de vreedzame moslims van de kruisvaarders hebben geleerd - dit verzin ik niet zelf - ook wreedheden te begaan. Want dat deden zij daarvoor kennelijk nooit.

Laten wij heel even meegaan in dit argument. Europa was heel fout. De kruistochten hadden nooit mogen plaatsvinden en er was geen enkele rechtvaardiging voor. Geen oorlog was ooit zo wreed (wij laten de Mongolen nu even buiten beschouwing). Door onze schuld, door onze schuld, door onze grote schuld. Culpa noster, culpa noster, culpa maxima noster!

Ik kan dan nu mededelen dat het schuldgevoel dat resulteerde uit die kruistochten deze week in de bergen en grotten van Irak is begraven. De begrafenisondernemer is in dienst van de Islamitische Staat, die er volgens de laatste berichten niet voor terugdeinst om vrouwen en kinderen levend te begraven en om nog levende vrouwen in de slavenhandel te verkopen. Die andersgelovigen doodt, dan wel overlaat aan de elementen en hen zo zonder eten en drinken een vreselijke dood in jaagt.

Voor zover de islam eerder iets van een moreel recht had om te klagen over kruistochtachtige taferelen en om die taferelen te gebruiken als rechtvaardiging van welke daden dan ook, dan is dat recht nu door toedoen van de Islamitische Staat verbeurd verklaard.

Het gebrek aan hulp en steun van andere moslimlanden aan de mensen in doodsnood die door de Islamitische Staat zijn verjaagd, versterkt alleen maar het verbeurd verklaren van het oude schuldgevoel. Ik hoor niets over een bijdrage van Iran (luchtmacht 500 toestellen), SaoedieArabië (712 toestellen), Egypte (1100 toestellen), Katar (100 toestellen), Indonesië (510 toestellen, waarvan 110 gevechtstoestellen), of welk moslimland dan ook, aan hulp en steun voor de luchtacties tegen de troepen van de Islamitische Staat .

Ironie
Dat het nu juist de oude kruisvaardersstaten Engeland en Frankrijk zijn, die samen met de Verenigde Staten (die nog niet eens bestonden ten tijde van de echte kruistochten) de mensen in nood te hulp moeten schieten, vergroot de ironie.

Ja maar, zullen vele moslims zeggen: wij hebben niets misdaan. Wij zijn niet schuldig aan de misdaden van de Islamitische Staat. Dat is zeker zo. Net als het ook zo is dat niemand die vandaag nog leeft, schuldig is aan de kruistochten. Maar voor velen zijn Europa, het christendom en heel het Westen nog steeds schuldig aan die verschrikkelijke daden van toen. De Islamitische Staat besmeurt op zijn beurt het blazoen van de islam in de naam van de islam met het bloed der onschuldigen. Het zal eeuwen duren voordat dit zal vervagen. Verdwijnen zal het nooit.
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Kruistochten: de feiten

Bericht door Ariel »

Ai, ai, ai...Wat een dwaas is deze theoloog Derek Suchard. Er was wel degelijk een rechtvaadiging voor het houden van kruistochten. De kruistochten waren een legitiem antwoord op de verovering van christelijke gebieden door de moslims. Alsof de moslims in die tijd heilige boontjes waren die niemand kwaad deden. Wat een onzinnige onzin heeft deze man bij elkaar kunnen verzinnen. Dat de kruistochten fout waren, gebaseerd op islamitische ideeën en verhalen, en deze man gaat daar in mee.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Kruistochten: de feiten

Bericht door Pilgrim »

VIDEO Bill Warner: De Jihad in vergelijking met de Kruistochten

Geplaatst op 4 september 2014



Altijd als je te maken krijgt met verdedigers van de islam of zelfs met een moslim en je noemt de Jihad, dan krijg je bijna automatisch als antwoord: “En hoe zit het dan met die vreselijke Kruistochten? Waarom zouden die als antwoord op de Jihad moreel gerechtvaardigd zijn? Wij zijn net zo slecht als zij. Dus laten we het niet over de Jihad hebben, oké? Laten we het eens over de Kruistochten hebben.”

Dus, waar ik het hier met u over wil hebben, zijn de feiten.

Ik heb een databank met meer dan 548 veldslagen gemaakt die de islam heeft uitgevochten; veldslagen in naam van de Jihad tegen de klassieke beschaving. En dit zijn nog niet eens alle veldslagen. Veldslagen in Afrika, India, Afghanistan of elders zijn hier nog niet eens bij opgeteld.

Het is in de eerste plaats een databank van veldslagen tegen de klassieke culturen van de Romeinen en Grieken.

548 veldslagen is een hoop – teveel om ze allemaal te kunnen begrijpen. Dus heb ik een bewegende kaart gemaakt, die de toename van de veldslagen in het Middellandse Zeegebied in stappen van 20 jaar voorstelt. In de animatie betekent een witte stip een nieuwe veldslag gedurende een periode van 20 jaar.

Iedere keer als het beeld verandert naar de volgende periode van 20 jaar, worden de witte stippen rood en wordt er een nieuwe serie witte stippen getoond. Zo zie je de zich ontvouwende loop van de historie. Dat lijkt een beetje verwarrend, maar als je het filmpje bekijkt, zul je precies zien wat ik bedoel.

In het begin van de kaart breekt de islam uit het Arabisch schiereiland en begint direct het Midden-Oosten aan te vallen. Opmerkelijk is dat het niet lang duurt totdat er veldslagen in het Middellandse Zeegebied plaatsvinden en aanvallen op Zuid-Frankrijk en Spanje.

Let ook op het volgende: Als de meeste mensen aan de islam denken, denken ze aan Arabieren en woestijn. Hier echter zien we dat de islam zijn macht in het Middellandse Zeegebied uitbreidt. Let er op hoe er wordt in gehamerd op kleine eilanden in de Middellandse Zee. De islamitische vloot viel kustplaatsen aan, moordde, roofde, verkrachtte en nam slaven.

Gedurende het hele filmpje met veldslagen worden er door de islam slaven genomen. Vanuit Europa werden meer dan een miljoen slaven naar de islamitische wereld gedeporteerd. Iets waaraan je niet denkt, maar het is echt waar.

Alleen in Spanje vonden al 200 veldslagen plaats. Daarbij zien we aan de kusten van Turkije dat islamitische krachten proberen Europa binnen te vallen. Wat er in Spanje gedurende deze 400 jaar aanhoudende gevechten gebeurt, is dat de christenen de moslims terugdringen. In het oosten echter valt Constantinopel en daarna richt de islam zich op Oost-Europa.

De Jihad komt naar Oost-Europa. Hij wordt uit Spanje verdrongen, maar Noord-Afrika wordt volledig islamitisch en het Midden-Oosten is al helemaal islamitisch.

Dit is allemaal Jihad, onverbiddelijke Jihad. En waarom is hij zo onverbiddelijk? Omdat Mohammed tijdens zijn Jihad onverbiddelijk was en deze mensen zijn goede leerlingen van de islam.

En zo vindt de Jihad tegen de ongelovigen plaats, onophoudelijk.

Voor een nieuw aan de macht gekomen sultan was het traditie om onmiddellijk nieuwe oorlogen te beginnen. Want hij werd in de islamitische geschiedenis gerangschikt naar zijn succes dat hij had bij de bestrijding van de ongelovigen.

Zo zag de Jihad er in deze periode dus uit: 548 veldslagen. Maar vergeet niet dat als je de Jihad noemt, de mensen meteen met de Kruistochten op de proppen komen. Dus heb ik ook een kaart gemaakt met alle offensieve aanvallen van de kruisridders. Bekijk en vergelijk de beide kaarten maar eens met elkaar.

In het begin komen de Kruistochten in Turkije en het Midden-Oosten en er volgen veldslagen. Maar veel minder dan men over het algemeen denkt. En korte tijd later eindigt de kaart. De laatste veldslagen zijn gevochten en de Kruistochten zijn voorbij.

Nu kunnen we het over feiten hebben! Ja, er hebben Kruistochten plaatsgevonden. Maar let wel, deze eindigden eeuwen geleden en de Jihad wordt nu nog steeds uitgeoefend. De Jihad begeleidt ons al 1400 jaar. Je kunt de Kruistochten en de Jihad niet met elkaar vergelijken – en al helemaal niet moreel met elkaar vergelijken. Want als je kijkt naar de Kruistochten, moet je er aan denken dat de Kruistochten in zekere zin defensieve oorlogen waren. Waarom? Zoals we op de eerste Jihad-kaart gezien hebben, was het de islam die uit Arabië kwam en het Nabije Oosten veroverde, en wel een christelijke Nabije Oosten. De kruisridders probeerden hun christelijke broeders en zusters van de Jihad te bevrijden. Daarom is hier op geen enkele wijze een morele vergelijking van toepassing. Het was de motivering van de kruisridders om christenen te bevrijden; het was de bedoeling van de Jihad, en is dat nog steeds, om de ongelovigen te onderwerpen.

Als je een volgende keer dus iemand hoort praten over deze “verschrikkelijke Kruistochten”, sla hem dan om zijn oren met de feiten over deze zaak! Sta op en zeg tegen deze persoon: “Je kent de feiten helemaal niet!”

Bron: http://counterjihadreport.com

Auteur: Bill Warner

Vertaald uit het Engels door: E.J. Bron

http://ejbron.wordpress.com/2014/09/04/ ... more-69976
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
King George
Berichten: 24943
Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm

Re: Kruistochten: de feiten

Bericht door King George »

Het morele gelijk ligt bij het volk




Citaten van Mustafa Kemal Atatürk over de Islam
Gebruikersavatar
King George
Berichten: 24943
Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm

Re: Kruistochten: de feiten

Bericht door King George »

Eerherstel voor de kruisvaarders

10-05-2011 20:16 | gewijzigd 10-05-2011 22:07 | Prof. dr. B. A. Zuiddam

Afbeelding

Voor het organiseren van de kruistochten (die plaatshadden tussen 1095 en 1271) was een goede aanleiding. En het is een moderne mythe dat de islam in de middeleeuwen vreedzaam, cultureel hoogstaand en tolerant was.

Af en toe verschijnen er boeken die op verfrissende wijze tegen de stroom ingaan. ”God’s Battalions” (Harper, New York) van de Amerikaanse godsdienstsocioloog prof. Rodney Stark (Baylor University, Waco, Texas) is zo’n boek. Op bekwame wijze stelt hij diverse moderne mythen over de islam en de kruistochten aan de kaak.

Mythe 1: De kruisvaarders waren westerse imperialisten.

Dit is een gedachte die onder moslims tot 1900 zelden of nooit voorkwam. Pas na de stichting van de staat Israël in 1948 werd ze populair, ingegeven door politieke motieven: als Joden met succes kunnen inspelen op schuldbesef in het Westen, dan kunnen Arabieren dat ook. In ieder geval hielp deze gedachte bij het mobiliseren van de achterban. Volgens Stark was er tot de twintigste eeuw onder Arabische moslims weinig belangstelling voor de kruistochten. Ze werden beschouwd als een aangelegenheid van de (in hun ogen minderwaardige) Turken.

De mythe van de kruistochten als vorm van barbaars westers imperialisme in de ”donkere middeleeuwen” is terug te voeren op de opvattingen van achttiende-eeuwse verlichtingshistorici zoals Johann Lorenz von Mosheim, Voltaire en Edward Gibbon. Geleerden uit die tijd beschouwden vaak de ”nobele wilde” (een term van Rousseau) als nostalgisch ideaal, en gaven de Rooms-Katholieke Kerk de schuld van alle verkeerde dingen op deze wereld.

Volgens Stark waren de kruisvaarders geenszins westerse imperialisten. De kruistochten volgden juist op 400 jaar moslimimperialisme. Rond het jaar 600, voordat de islam zich met behulp van het zwaard begon te verbreiden, waren Bagdad in Irak en Cordoba in Spanje christelijke steden, en het hele gebied in het Midden-Oosten en Noord-Afrika ertussen was eveneens christelijk. Een paar eeuwen islamitische moord en doodslag later was deze regio geheel in handen van de moslims. Tegen de tijd dat de kruistochten begonnen, eind elfde eeuw, stonden de mohammedanen bijna voor de poort van Constantinopel en klopten ze op de achterdeur van het Frankische Rijk. Toen bovendien nog overvallen en terroristische aanslagen plaatshadden op christelijke pelgrims in het Heilige Land (dat ook in christelijke handen was), was niet slechts de maat vol, maar de crisis compleet. Het was tijd om terug te slaan, uit zelfbehoud en ter bescherming van geestelijk en cultureel erfgoed.

Mythe 2: De kruistochten waren een confrontatie van westerse barbarisme met oosterse cultuur.

Tientallen jaren van multiculturele indoctrinatie hebben ten onrechte het idee doen postvatten dat de moslimcultuur in de middeleeuwen cultureel superieur was aan die van het christelijke Westen. Technologisch en ook in andere opzichten was het tegendeel waar. De cultuur die tegenwoordig klakkeloos wordt toegeschreven aan de Arabieren, was in feite de cultuur van de overwonnen volken, de christelijke Grieks-Romeinse cultuur van Byzantium en van de kopten. De Arabieren van Mohammed waren daarmee vergeleken een bende fanatieke barbaren. De oudste Arabische wetenschappelijke boeken zijn overgeschreven en vaak niet eens door Arabische, maar door joodse of christelijke geleerden die onder de moslimbezetting leefden. De grootste moslimwetenschappers –Avicenna, Khattam, al-Biruni en Razi– waren Perzen en geen Arabieren. Technologisch liepen de moslims nog veel verder achter, of het nu ging om gewone wapens (zoals de kruisboog) of om belegeringstuig. Hun vloten werden geproduceerd door overwonnen volken. De ‘Arabische’ nummers kwamen uit India, de ‘Arabische’ medische wetenschap van de nestoriaanse christenen enzovoort.

Tegenwoordig is het politiek incorrect om te geloven dat de moslims de grote bibliotheek van Alexandrië in het jaar 642 hebben verbrand. Feit blijft wel dat dit verhaal voor het eerst opduikt bij een Egyptische moslim, en voor waar herhaald werd door de beroemde de Arabische geschiedfilosoof Ibn Khaldun (1332-1406) en dat de meeste moslims in de middeleeuwen het een prachtige gedachte vonden.

Zelfs al is het waar dat er onder geleerde Arabieren uit die tijd een grotere kennis van klassieke auteurs bestond en dat er onder hen grote wiskundigen en astronomen waren, dan nog blijft het een feit dat ze in nagenoeg elk technologisch opzicht ver achterliepen en dat een relatief kleine groep kruisvaarders in staat was om grote overmachten van moslimlegers te verslaan.

Zolang de financiële ondersteuning vanuit Europa aanhield, bleef de overmacht van de kruisvaarders in stand. Aanvankelijk mopperde niemand, want de kosten werden gedragen door de kruisvaarders zelf en hun families, wat vaak een grote opoffering voor hen betekende. Volgens Stark ging het uiteindelijk mis met de kruisvaarders omdat de koningen in Europa kruistochtbelastingen gingen heffen. Geestelijkheid noch bevolking bleken bereid de kruistochten langdurig te ondersteunen.

Mythe 3: Saladin was de menslievende veroveraar van Jeruzalem.

In de twaalfde eeuw sloot de grote Saladin de bibliotheek in Caïro en deed de boeken weg. Deze Arabische generaal heeft tegenwoordig veel fans als humane veroveraar van Jeruzalem in 1187. Hij spaarde de bevolking, terwijl de kruisvaarders de mensen afslachtten. Dat is echter onzin. Steden werden in die tijd gespaard als ze zich overgaven en dus niet bestormd hoefden te worden, want bij dat laatste vielen gewoonlijk veel doden onder de belegeraars. Saladin gaf in 1187 ongeveer de helft van de christenen vrijgeleide, in ruil voor de overgave van Jeruzalem. Zelfs moslimschrijvers geven toe dat dit voor zijn doen ongewoon was. Bij andere gelegenheden werden gevangengenomen hospitaalridders en tempeliers zonder pardon afgeslacht, ook al hadden zij zich overgegeven. Helaas wordt gewoonlijk niet verteld dat Saladin de andere helft van de bevolking van Jeruzalem spaarde in ruil voor astronomische geldbedragen. Dat het ter plaatse geen bloedbad werd, komt slechts doordat ongeveer de helft van de Latijnse inwoners van Jeruzalem (inclusief duizenden vrouwen en kinderen, de stad zat overvol met vluchtelingen uit andere steden) werd afgevoerd naar de slavenmarkt, waar voor velen, vaak gescheiden van familie, een onvoorstelbaar lot wachtte.

Natuurlijk liepen de kruistochten uit de hand. Er is veel geschreven over de plundering van Constantinopel in 1203. Gewoonlijk wordt er niet bij verteld dat de toenmalige paus daar hoogst ontsteld over was. Zelden wordt ook vermeld wat de Byzantijnen daarvóór hadden gedaan. Toen een paar jaar eerder Saladin op het punt stond om Jeruzalem in te nemen, had de Byzantijnse keizer het al op een akkoordje met hem gegooid. In ruil voor de Griekse steun werden alle Latijnse kerken in het Heilige Land in 1189 per verdrag tussen de Byzantijnse keizer Izak en Saladin tot Grieks-orthodox bezit verklaard. De Latijnse vrouwen en kinderen werden afgevoerd naar de slavenmarkt. Wie als Latijns ridder dan een paar jaar later oog in oog komt te staan met hen die daarvoor medeverantwoordelijk waren, houdt zich niet in.

De kruistochten gingen over veel meer dan over geld en buit. Maar het is een multiculturele mythe dat christelijke barbaren vochten tegen gecultiveerde moslims.

Kruistochten

De kruistochten waren een aantal militaire ondernemingen van de westerse christenen die tussen 1095 en 1271 in Palestina plaatshadden. Achterliggende gedachte was dat de heilige plaatsen in het land van de Bijbel bevrijd moesten worden van de islamitische heersers, die deze sinds 638 in bezit hadden. Met name de herovering van Jeruzalem was het doel van de kruistochten.

In totaal zijn er negen kruistochten naar Jeruzalem geweest. Op 26 november 1095 hield paus Urbanus II tijdens het concilie van Clermont een vurige rede waarin hij opriep tot het houden van een eerste kruistocht. Formeel waren alleen kruisridders gerechtigd om op kruistocht te gaan, hoewel dat in 1213 veranderde.

De term kruistocht of kruisvaarder werd aanvankelijk niet gebruikt, al werd er wel gesproken van ridders van het kruis of ridders van Christus. De kruisvaarders zagen zichzelf vooral als pelgrims.
Het morele gelijk ligt bij het volk




Citaten van Mustafa Kemal Atatürk over de Islam
Gebruikersavatar
King George
Berichten: 24943
Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm

Re: Kruistochten: de feiten

Bericht door King George »

Het morele gelijk ligt bij het volk




Citaten van Mustafa Kemal Atatürk over de Islam
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Kruistochten: de feiten

Bericht door Pilgrim »

De waarheid over de kruistochten
Gepubliceerd op 17 dec. 2015

De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Kruistochten: de feiten

Bericht door Pilgrim »

De waarheid over de kruistochten en de islam
Gepubliceerd op 24 dec. 2016



(Klik voor Engelse ondertiteling op het blokje met de rode streep rechtsonder in de balk)
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Teva Teff

Re: Kruistochten: de feiten

Bericht door Teva Teff »

Op een internetforum begint iemand zijn bijdrage met: De waarheid.....................
Wat zal de kans zijn dat wat er volgt ook daadwerkelijk de waarheid is?
Ik vermoed minder dan 50%.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Kruistochten: de feiten

Bericht door Ariel »

Ik begin steeds meer het idee te krijgen dat Teva Teff geen atheist is, maar een latente moslim, of anders is hij een extreem links irritant mannetje die op alles wat we hier plaatsen kritiek heeft.

Of hij is beide. Kan ook nog. Ik ga voor de allerlaatste optie.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Teva Teff

Re: Kruistochten: de feiten

Bericht door Teva Teff »

Ariel schreef:Ik begin steeds meer het idee te krijgen dat Teva Teff geen atheist is, maar een latente moslim, of anders is hij een extreem links irritant mannetje die op alles wat we hier plaatsen kritiek heeft.

Of hij is beide. Kan ook nog. Ik ga voor de allerlaatste optie.
Jouw ideeën over mij als persoon blijken ook nu weer helemaal niets waard.
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: Kruistochten: de feiten

Bericht door Ariel »

Teva Teff schreef: Jouw ideeën over mij als persoon blijken ook nu weer helemaal niets waard.
Oke..Vertel dan iets over jezelf. Jij bent als een gesloten oester, dus gokken we maar wat.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Plaats reactie