Asylum seeker in Gloucestershire hotel 'feels like a prisoner'
The man has been staying in a hotel while the Home Office processes his asylum claim
A man who fled his Caribbean home because of death threats said he feels like a prisoner after being placed in temporary accommodation.
The man, who cannot be named, boarded a flight to the UK last year to seek asylum and was placed in a hotel room in Gloucestershire.
After being there for eight months, he said the situation is starting to affect his mental health.
The Home Office said asylum seekers are provided safe and secure accommodation.
The former prison officer said he had to flee his home country on Christmas Day in 2021 after criminals released his name and address and he was put on a hit list.
After two of his colleagues were killed, he decided to leave and seek asylum in the UK.
'Find you and kill you'
According to the Local Democracy Reporting Service (LDRS), on his arrival at Gatwick Airport, he made himself known to immigration officers and requested asylum.
"Christmas was a really tough time for us. When your full name and full address is on a hit list you have no choice but to leave," he said.
"They can find you and kill you at any time. It was very unsafe for me and my family and I had to do the logical thing and leave."
Since then, he said he has been stuck in what he thought would be short-term accommodation.
He has been living in a hotel room in Gloucestershire, given three meals a day, and £8 a week to spend.
"The hotel staff treat you like they want and you cannot leave the hotel for more than 24 hours," he said.
"It's like you're a prisoner but you're not a prisoner. You can go anywhere you want but the Home Office insists that you must return within 24 hours."
A Home Office spokesperson said asylum seekers are not detained in their accommodation and they are free to come and go as they please.
"There are many factors that can delay and contribute to the length of time to process asylum claims," they said.
"Some applications have complex needs, such as safeguarding issues or where they have had a modern slavery claim attached to their claim."
'This is not living'
They also said they are recruiting more decision makers and improving their use of digital technology to simplify case working and speed up processing times.
"The Home Office has no idea what it feels like to sit in a hotel for the entire day just doing nothing, watching your life waste away waiting on a decision," added the man.
"I get extremely depressed. Sometimes I think whether it would have been a better option if I had stayed in my country facing death because this is not living."
Noodopvang Autotron een 'gevangenis zonder slot'? COA onthutst over beschuldigingen bewoners
De noodopvang bij het Autotron in Rosmalen is een 'gevangenis zonder slot’, met erg strenge bewakers en smerig eten. Althans, dat claimt het NOS Jeugdjournaal na een bezoek aan de opvang afgelopen weekend. Het Centraal Orgaan voor opvang Asielzoekers (COA) reageert onthutst.
Ahmed (12) en zijn vader Omar uit Syrië kwamen voor de camera van NOS Jeugdjournaal om hun ervaringen in de noodopvang te delen. Ze zitten nu een halfjaar in de opvang. Ahmed zegt dat de kamers klein zijn, de bedden niet goed en de maaltijden die ze krijgen zijn vies. Daarnaast verveelt hij zich omdat er niks te doen zou zijn. Zijn vader stelt dat ze zeer slecht behandeld worden. ,,Het is hier net een gevangenis zonder slot”, zegt hij.
Andere bewoners van de opvang bevestigen volgens de NOS buiten camera dit beeld. De verslaggeefster van het Jeugdjournaal geeft daarnaast aan dat ze niet welkom was op het terrein en dat families die in de opvang wonen bang zijn gemaakt door mensen die er werken. Die zouden hebben gedreigd dat ze beter niet met journalisten kunnen praten.
COA is onthutst
Locatiedirecteur Marloes van der Maas, die er zaterdag niet bij was, reageert onthutst op de reportage. ,,Dit heeft best veel effect gehad op onze medewerkers. Zij willen de mensen op de best mogelijke manier helpen en dan is dit heel vervelend.”
Het meest vervelende is volgens Van der Maas dat de noodopvang een 'gevangenis zonder slot’ genoemd wordt. ,,Het enige wat de volwassenen hier moeten doen, is elke dinsdagochtend melden dat ze er zijn. Zo weten we dat iedereen hier is”, zegt ze. ,,Voor de rest kunnen mensen hier elk moment van de dag naar binnen lopen. De poort gaat niet op slot. Bewoners kunnen mensen zelfs uitnodigen om hier te logeren.”
Niks te doen?
Van der Maas snapt dat de twaalfjarige Ahmed zich kan vervelen, zeker nu het zomer is. ,,Daarom zijn we ook blij dat de scholen volgende week weer beginnen. Nederlandse kinderen vervelen zich ook”, zegt ze. Maar dat er niks te doen is, dat klopt volgens haar niet. In haar kantoor tovert ze een activiteitenlijst tevoorschijn waarop staat dat er begin deze maand een drie dagen durend kinderfestival op de opvang was en voor de rest zijn er eind vorige maand springkussens op het terrein geplaatst, is er een vijfdaagse speelkaravaan geweest en kregen kinderen van de gemeente gratis muntjes voor de Bossche kermis.
Kinderen krijgen daarnaast fietslessen en een fiets in bruikleen, zodat ze er ook op uit kunnen. ,,Dat moedigen we alleen maar aan", aldus Van der Maas. Zo kunnen de kinderen, onder begeleiding, doordeweeks fietsen naar voetbalclubs OJC Rosmalen (woensdag) en EVVC in Vinkel (donderdag) om voetbaltraining te krijgen.
Klein kamertje en eten
Bij de kleine kamer en het volgens Ahmed vieze eten kan Van der Maas zich nog wel iets van voorstellen. Niemand wil namelijk graag in een noodopvang wonen. Maar: ,,Ze liggen in ieder geval met hun eigen gezin op één kamer met vier bedden, een eigen koelkast, televisie en tafel . Er zijn ook opvangcentra waar dit anders is. En het eten staat al heel lang bovenaan ons lijstje. In overleg met de bewoners hebben we al een tijdje terug besloten om vooral gerechten met kip en rijst te geven in plaats van vis en aardappelen. Dat bewoners zelf kunnen koken, zouden we graag willen, maar die mogelijkheden zijn er gewoon niet.”
NOS geweerd
Volgens Van der Maas mocht de NOS niet filmen op het terrein omdat geen enkel medium dat mag als de opvang eenmaal bewoond is. Het Brabants Dagblad mag dat ook niet, bijvoorbeeld. ,,Daarin kiezen wij voor de privacy van de bewoners en niet voor de belangen van de pers”, zegt ze.
Ook zijn er in het item van NOS Jeugdjournaal beelden te zien vanuit de opvang zelf. Daarin laten Ahmed en Omar onder andere hun kamer zien, het afgetrapte voetbalveldje, het eten en stromend water dat volgens Omar koud is. De bewoners mogen binnen de opvang niet filmen van de medewerkers, stelt de NOS. Dat klopt niet volgens Van der Maas ,,Ze mogen niet andere bewoners op beeld zetten in verband met de privacy.”
Dat bewoners bang gemaakt worden om niet te praten met journalisten is volgens de locatiedirecteur ook niet waar. ,,Het enige wat wij bewoners meegeven, is dat ze op moeten letten met wat ze zeggen. Stel ze zeggen wat vervelends over hun land en dat wordt daar bekend, dan kan dat tegen ze werken als ze terug naar hun land worden gestuurd.”
Ze verwijst verder naar de serie in het Brabants Dagblad van de afgelopen weken waarin bewoners van de noodopvang hun verhaal vertellen. ,,Daarin mogen en kunnen ze gewoon zeggen wat ze willen.” Contact met de NOS is er volgens Van der Maas na zaterdag niet meer geweest.
Open dag
Binnenkort gooit de locatiedirecteur de deuren open van de noodopvang. Op 24 september is er een open dag. ,,Dan kunnen mensen zelf zien hoe het hier is.”
In drie grote, witte tenten bij het terrein van het Autotron in Rosmalen leven zo’n 300 asielzoekers iedere dag in spanning, wachtend op het verlossende woord. Ieder heeft een eigen verhaal, maar allemaal hopen ze op hetzelfde: een nieuw leven in Nederland.
Aflevering 1: Carlos ontvluchtte Nicaragua en hoopt nu te aarden in Brabant: ‘We zijn heel ons leven voor de gek gehouden’
Aflevering 2: Asielzoeker Gamal en zijn gezin snakken naar een stabiel leven: ‘Acht jaar hebben we al verspild met niks doen’
Aflevering 3: Voor Ozlem uit Turkije wacht een nieuw leven in Den Bosch: ‘Mijn droom is een eigen kindcentrum’
Syriërs in wanhoop over gezinshereniging: ‘Mijn moeder vraagt iedere keer wanneer ze mag komen’
Om de asielcrisis te beteugelen zet het kabinet gezinshereniging tijdelijk stop. Die Haagse beslissing leidt tot wanhoop in tientallen azc’s én in Syrië. Achtergebleven gezinnen moeten nu nog langer wachten. ,,We zijn hier als vrouwen alleen tussen de vechtende milities.”
Iedere keer als Ferhad vanuit het asielzoekerscentrum zijn zieke moeder in de Syrische stad Aleppo belt, vraagt ze: ,,Heb je al een datum, Ferhad? Weet je wanneer je zussen en ik kunnen komen?” En iedere keer moet Ferhad dan zeggen dat hij nog geen datum heeft, eigenlijk zelfs nog geen idee van wanneer hij überhaupt een datum zal krijgen. ,,Ik schaam me zo om dat te moeten zeggen. Mijn moeder vertrouwde op onze keuzes om Syrië te verlaten en naar Nederland te komen.”
Sinds anderhalve week is de wanhoop bij Ferhad Haji Muhammad (29) nog groter. In een poging de overvolle azc's leger te krijgen, besloot het kabinet voorlopig een stop op gezinshereniging te zetten. Een stop met uitzonderingen, maar wel eentje die tot eind 2023 duurt. ,,Dat is nog meer dan een jaar!” Aan een picknicktafel buiten het azc in Gorinchem, een oud belastingkantoor waar nu 300 asielzoekers wonen, heft Ferhad zijn armen omhoog. ,,Begrijp me goed: ik ben dankbaar dat we hier veilig zijn en ik begrijp dat procedures lang kunnen duren omdat het druk is. Maar kan iemand me uitleggen wat deze nieuwe regels voor ons betekenen? We horen niets. Hoe kan het sowieso dat er nu opeens nieuwe regels komen?”
De Koerdische Syriër Ferhad, opgeleid als tandarts, vlucht in 2018 uit Aleppo, ooit de grootste stad van Syrië. Hij dreigde opgeroepen te worden voor militaire dienst in het leger van dictator Assad, dat al meer dan 10 jaar een bloederige burgeroorlog uitvecht tegen talloze milities. ,,Ik wil niet in een leger. Ik wil niet schieten en mensen vermoorden. Nooit.” Hij vertrekt samen met zijn jongere broer naar Turkije. Ze blijven er ruim twee jaar, maar omdat Syriërs er vaak geen verblijfspapieren krijgen, kunnen ze geen toekomst opbouwen.
De twee broers willen naar Europa. Ferhads vader, die in Aleppo werkte als taxichauffeur, voegt zich bij hen. Ferhads vrouw, zijn twee jongere zussen (16 en 22 jaar) en zijn moeder blijven alleen achter in Aleppo. Vier vrouwen samen in een deels verwoest appartementencomplex in een geruïneerde stad waar geweld nog aan de orde van de dag is. Gevaarlijk, ja. Maar de vlucht uit Syrië en de reis door naar Europa, begeleid door smokkelaars en vaak te voet, is óók gevaarlijk, weet Ferhad.
We hoorden dat de asielregels overal in Europa hetzelfde zijn maar dat Nederland het snelst is met gezinshereniging
Vanuit Turkije lopen de drie mannen de grens over naar Griekenland en via Oost-Europa komen ze op 1 december vorig jaar in Nederland aan. Een bewuste keuze. ,,Vrienden die al in Nederland waren, vertelden ons dat het een land is waar iedereen gelijk is.” Maar, nog belangrijker: ,,We hoorden dat de asielregels overal in Europa hetzelfde zijn maar dat Nederland het snelst is met gezinshereniging.”
Dat is een verhaal dat vaak rondgaat in vluchtelingenkringen en waardoor sommige asielzoekers zeer bewust naar Nederland reizen. Of het klopt, is maar de vraag. Het klopt sinds anderhalve week in ieder geval niet meer.
7200 nareizigers
Het kabinet heeft besloten dat alleen asielzoekers die vanuit een azc naar een reguliere woning kunnen doorstromen, nog hun gezin mogen laten ‘nareizen’. Omdat de woningmarkt op slot zit, wonen er nu 7200 nareizigers in de overvolle azc's. Door een tijdelijke stop op gezinshereniging, wil het kabinet ruimte creëren in de azc's.
Maar dat is slecht nieuws voor Ferhad en honderden anderen. Ferhad heeft nog geen verblijfsvergunning, laat staan een huis. De kans dát hij als Syriër een verblijfsvergunning krijgt, is groot. ,,Maar we zijn hier nu negen maanden en hebben één afspraak gehad met de immigratiedienst IND. Ik heb nog geen idee wanneer de volgende afspraak is.”
Wat hij wel weet is dat hij zijn vrouw, zijn twee jongere zussen en zijn moeder inmiddels vier jaar niet meer heeft gezien. Dat hij ze mist en dat hij zich zorgen maakt. Dat doen zijn vrouw en zijn zus ook, laten ze via whatsapp weten uit Aleppo. Uit veiligheidsredenen vermelden we hun naam niet. Er werd zwaar gevochten in de stad tijdens de eerste jaren van de oorlog. Door Assad, met behulp van Russische bommenwerpers, tegen allerlei opstandelingen en (jihadistische) milities. Hersteld is de stad nog lang niet.
De twee vrouwen vertellen over de grote economische crisis waar het land zich door de oorlog in bevindt. Soms is er urenlang geen stroom in Aleppo, dagenlang geen stromend water. ,,Het leven hier is zwaar. Ons geld raakt op. Ik werk als medicus, maar verdien niet genoeg om van te leven. Er is veel armoede en honger, waardoor mensen gaan stelen. We zijn met vier vrouwen alleen en op straat zijn nog steeds milities die onderling vechten. Ze vallen ons lastig. Deze week is er nog geschoten in de straat", schrijft Ferhads vrouw. Zijn zus, een studente: ,,Het leven in Aleppo is een horror. Mijn moeder is hartpatiënt, maar ik kan hier niet de juiste medicijnen voor haar krijgen.”
Het verhaal van de twee vrouwen wordt ondersteund door een recent rapport van de onafhankelijke denktank International Crisis Group. Zij schreven in mei van dit jaar dat ‘grote delen van de stad nog steeds in puin liggen'. ,,Er lijken nog geen plannen voor wederopbouw.” Ondertussen heeft het Syrische leger maar deels de controle over de stad. ,,Er zijn nog milities die tegen elkaar en (sporadisch) tegen het leger vechten. Die aan het regime gelieerde milities plunderen en persen inwoners af.”
Ondanks die gevaren, lijkt het er niet op dat de vier vrouwen snel naar Nederland kunnen komen. Immigratiedienst IND gaat niet in op individuele dossiers, maar de familie lijkt precies onder de nieuwe regels te vallen. Vanaf het moment dat Ferhad, zijn vader en broer hun verblijfsvergunning voor Nederland krijgen kan het nog maximaal 15 maanden duren voordat de rest van het gezin een visum voor Nederland krijgt.
,,Ik ben al Nederlands aan het leren, want Ferhad beloofde ons dat het niet lang meer zou duren voordat we zouden kunnen komen", schrijft zijn vrouw. ,,Dat dat nu toch onzeker is, is een grote schok voor me. Ik mis hem heel erg.” In Gorinchem leunt Ferhad op de picknicktafel. ,,Ik wilde zo lang mogelijk in mijn land blijven. Maar nu heb ik zoveel spijt dat ik niet eerder weg ben gegaan. Vrienden die wel eerder gingen, hebben nu hun gezinnen in Europa. En wij, we hebben onze tijd verloren in de oorlog.”
Ik denk dat hij binnenkort spijt krijg dat hij niet in zijn land is gebleven. Het wordt kou en honger lijden hier namelijk.
Asielzoekers protesteren tegen slechte faciliteiten in noodopvang Zuidbroek
Een groep van zo'n 25 asielzoekers heeft maandag in Zuidbroek geprotesteerd tegen de omstandigheden in de Eurohal in Zuidbroek. De groep, allemaal mannen, verzamelde zich maandag in de loop van de morgen op het grasveld tussen hotel Van der Valk en de A7.
Asielzoekers zeiden tegen verslaggevers van RTV Noord dat ze protesteerden tegen de slechte faciliteiten in de Eurohal. Ze verbleven daar tot aan het begin van de avond.
Door tussenkomst van de politie ging een deel van de groep terug naar de Eurohal en een ander deel vertrok volgens omstanders met de trein richting Winschoten. In de Eurohal wachten de asielzoekers om terug te gaan naar het aanmeldcentrum in Ter Apel om verder te gaan met hun procedure.
Kopje gegooid
In de noodopvang in Zuidbroek worden honderden asielzoekers gehuisvest. De opvang is voor een half jaar. Een groep activisten protesteert tegen de komst van de asielzoekers. Ondernemer Bert van der Veen uit het dorp gooide tijdens de raadsvergadering met een kopje uit boosheid en frustratie over de komst van de asielzoekers.
'Ratten, kakkerlakken en zo koud dat je niet kunt slapen', asielzoekers in Goes zijn leefsituatie zat
Ratten, kakkerlakken, slecht voedsel. kou en onhygiënische toiletten en douches. Asielzoekers in Goes vragen aandacht voor hun leefsituatie in de Zeelandhallen. Ook wordt de onzekerheid waarin zij leven een aantal mannen te veel. Sommige asielzoekers zouden zelfs agressief en gewelddadig worden.
Mohammed Yahya uit Jemen is 31 jaar oud. Hij woont al zes maanden in de Zeelandhallen en dat is niet makkelijk: "We leven met 320 mensen op een te kleine plek, met te weinig toiletten en douches. De verstandhouding onderling was eerst goed. Maar nu de mensen hier lang verblijven, worden ze agressief en soms zelfs gewelddadig."
De groep asielzoekers in Goes bestaat uit allemaal mannen, voornamelijk uit Syrië, Jemen en Turkije. Het is de bedoeling dat de asielzoekers maximaal drie maanden in de Zeelandhallen verblijven, maar velen wonen er al een half jaar of langer.
'Meer dan de helft is ziek'
Een ongezonde situatie volgens de 23-jarige Abdullah Alshawtari uit Jemen: "Een normaal leven kun je hier niet leiden. Zelfs de dokters raden aan om mensen hier niet langer dan drie maanden onder te brengen. Maar ja." Karzan Esmett, een 31-jarige Koerd uit Irak, valt hem bij: "Meer dan de helft van de mensen hier is ziek. Ik heb zelf ook huidproblemen."
Spontaan protest
Afgelopen weekend leidden de spanningen en frustraties tot een spontaan protest onder de asielzoekers . De mannen klommen op tafels, klapten in hun handen en scandeerden: "IND, IND!", verwijzend naar de Immigratie- en Naturalisatiedienst, die volgens hen veel steken laat vallen.
De gemeente Goes dringt er bij het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) op aan om mensen na drie maanden over te plaatsen. Maar het COA heeft te weinig opvanglocaties en zit met de handen in het haar. Het aantal plekken wordt niet meer, maar zelfs minder.
Ondertussen modderen de asielzoekers door. "Er zitten veel kikkers, kakkerlakken en ratten. 's Nachts is het erg koud waardoor je soms niet kan slapen", zegt Ahmed Alsedeai (28) uit Jemen die al zes maanden in Goes woont. Als bewijs tonen de asielzoekers een filmpje van een rat die onder een koelkast vandaan kruipt. En een foto van een kakkerlak tussen de lakens. Gemaakt met de mobiele telefoon.
Onzekerheid en stress
Maar de grootste frustratie is niet de primitieve leefomstandigheden, maar de lange duur van het verblijf. In afwachting van hun procedure bij de IND weten veel mensen niet waar ze aan toe zijn. Dat brengt onzekerheid en stress met zich mee.
"We willen een antwoord van de IND, want we wachten hier onze procedure af. En ze (het COA - red.) vertellen ons niets. Eerst vroegen we: we willen niet in dit kamp zijn, we willen weg. Maar zij zeiden: we kunnen niets doen, de transfer komt van de IND", zegt Abdullah Alshawtari.
"En toen stuurden ze de meesten van ons ergens anders heen. Nu hebben we ze gevraagd te praten met de IND om hen te vertellen dat mensen hier langer dan zes maanden zijn. Maar ja, ze deden hetzelfde, ze brachten weer vijftig mensen ergens anders heen en gaven maar geen antwoord."
Gisteren is weer een groep van zo'n vijftig asielzoekers van Goes naar Velsen in Noord-Holland gebracht waar een cruiseschip sinds kort dienst doet als opvanglocatie. Volgens een woordvoerder van het COA heeft dat niets met de kritiek en de ontstane onrust onder asielzoekers in Goes te maken, maar zijn de langst wonenden in de Zeelandhallen gewoon aan de beurt om te verhuizen.
Iets teruggeven aan Nederland
Als de leefsituatie in Zeeland zo slecht is, is teruggaan naar het land van herkomst dan een optie? Mohammed Yahya begrijpt de vraag, maar is stellig in zijn antwoord: "Teruggaan naar Jemen is geen optie, want daar woedt sinds 2015 een oorlog die nog steeds bezig is. Wij willen door met ons leven en proberen iets terug te geven van wat dit land, Nederland, ons heeft gegeven. Ik weet dat veel mensen denken dat we alleen maar zijn gekomen om iets te halen, maar dat is niet zo."
Vluchtelingen zijn Purmerend zat: gezin dreigt buiten te slapen om overplaatsing af te dwingen
Een gezin met jonge kinderen uit de crisisnoodopvang Purmerend dreigde zondagavond in de koude buitenlucht te overnachten, om een vertrek uit de locatie te forceren. Na tussenkomst van de politie keerde de rust op het terrein terug en besloot het gezin uiteindelijk in de hoofdtent te slapen.
De beelden zijn triest: twee jonge kinderen in winterkleding op een matras dat in de zompige berm van het bedrijventerrein Baanstee-Noord ligt. Een hele rij ingepakte rolkoffers vermoedt dat het gezin daadwerkelijk van plan is de tenten van de crisisnoodopvang definitief achter zich te laten. Om hen heen verzamelen zich meer statushouders. Beveiligers en politieagenten proberen de groep asielzoekers tot rust te manen en te overtuigen naar binnen te gaan.
Het lijkt een tafereel uit Ter Apel, waar de afgelopen maanden bijna iedere nacht vluchtelingen gedwongen buiten moesten slapen. Toch gaat het echt om het tentenkamp in Purmerend. Naar de reden van de commotie is het gissen, want de gezinsleden willen hun protestactie niet toelichten. De gemeente Purmerend heeft wel een uitleg, namelijk, de wens van het gezin om overgeplaatst te worden naar een andere crisisnoodopvang (cno). Sinds de opening van het tentenkamp op 5 oktober zijn volgens Purmerend al twaalf personen op eigen verzoek verhuisd naar een andere locatie. „Wij snappen heel goed dat bewoners door allerlei omstandigheden gefrustreerd raken”, stelt een woordvoerder van de gemeente Purmerend. „Ze moesten verhuizen en weer wachten totdat ze verder kunnen met de asielprocedure. Mensen wachten vaak al heel lang.”
Met name de locatie in Veenendaal is populair, tot nu toe trokken alle personen daarheen. Daar zit een op het oog logische reden achter: voormalig locatiemanager Myra Koomen uit Assendelft is daar werkzaam. De onder vluchtelingen geliefde manager is niet meeverhuisd met de 225 statushouders naar Purmerend. „Wij hebben gekozen om drie nieuwe managers aan te stellen”, zegt Purmerend. „Myra is voor veel vluchtelingen een bekend gezicht waar sommigen zich aan vastklampen.”
De asielcrisis is een landelijk probleem en statushouders zullen op een andere crisisnoodopvanglocatie niet ineens sneller geholpen worden. Toch heeft de wens van het gezin om Purmerend te verlaten niets te maken met de sfeer en organisatie op de Baanstee-Noord, verzekert de gemeente. „Wij denken niet dat deze mensen per se weg willen uit onze locatie.”
Uiteindelijk besloot het gezin ’in goed overleg’ te blijven in Purmerend. De politie verrichtte geen aanhoudingen.
Tweede tent
Een woonbegeleider van de noodopvanglocatie, die anoniem wil blijven om niet door zijn werkgever herkend te worden, heeft een andere uitleg voor de hoog opgelopen frustraties van zondagavond. Volgens de medewerker heeft het te maken met de geplande verhuizing naar de tweede, nieuwe tent. Momenteel verblijven er 225 statushouders maar dat zullen er naar verloop van tijd 450 worden. Een tweede tent is daarom noodzakelijk om iedereen onderdak te kunnen bieden. Omdat de eerste tent nog altijd problemen aan het dak heeft, op de dag van aankomst was er lekkage, werd beloofd de huidige groep asielzoekers te verhuizen naar de nieuwe tent. Tot frustratie van de statushouders stelde de leiding van de locatie de verhuizing telkens weer uit.
De woonbegeleider noemt de vertraging van de verhuizing de spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen. „De mensen zijn al langer boos over de manier waarop ze worden behandeld in Purmerend. Er is niemand die met hun papieren of gezondheid bezig is, niemand die echt luistert. Ze voelen zich als kleine kinderen behandeld; krijgen alleen maar te horen wat niet mag en dat hun weerwoord niet gewenst is. Er zijn bijna iedere dag protesten hier. Dan weer mensen die niet willen eten, dan weer mensen die ruzie zoeken.”
In reactie op de protestactie meldt Myra Koomen dat ze zondag vaak is bericht door vluchtelingen uit Purmerend met de vraag of ze verhuisd kunnen worden. „Ik ben zondag de hele dag benaderd door wanhopige mensen. Het zijn soms zelfs smeekbedes. Maar ik kan niet onbeperkt plekken vrijhouden.”
De asielzoekers in Purmerend zullen niet blij worden van deze boodschap. Die hebben het niet naar zin in de armoedige tenten in Purmerend.
Asielzoekers blijven ook langer in Purmerend en Zierikzee
Twee locaties voor de tijdelijke opvang van asielzoekers bij Purmerend en in Zierikzee blijven langer open. De noodopvang in Purmerend blijft nog drie maanden open, de geplande einddatum voor het Zeeuwse onderkomen is nog niet bekend.
Bij Purmerend verblijven momenteel ongeveer 330 mensen in een grote tent. Ze werden daarnaartoe gebracht omdat er geen plek was bij het aanmeldcentrum in het Groningse Ter Apel. De locatie zou eigenlijk aan het eind van dit jaar sluiten. Op 1 januari zouden de asielzoekers namelijk naar „meer geschikte plekken” gaan, maar „de realiteit is anders”, zeggen de gemeenten Purmerend en Edam-Volendam. Zij regelen de opvang samen.
Het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) neemt de vluchtelingen uit Purmerend waarschijnlijk pas op 1 april over. „Het is geen optie om deze mensen, veelal met kinderen, weg te sturen, wetende dat er nu geen andere opvangplek beschikbaar is”, stelt de burgemeester van Purmerend, Ellen van Selm.
In Zierikzee worden sinds augustus maximaal 35 mensen opgevangen in een voormalige school. Ook die locatie zou tot het einde van dit jaar open blijven. Omdat er nog geen alternatief is, wordt de opvang verlengd door de gemeente Schouwen-Duiveland, waar Zierikzee onder valt.
In de afgelopen dagen werd bekend dat de noodopvanglocaties in onder meer Petten (gemeente Schagen) en Hendrik-Ido-Ambacht langer beschikbaar blijven.
Syrisch gezin kan moeilijk rondkomen: ”Uitkeringen niet zo hoog”
Veel gezinnen hebben momenteel veel moeite om rond te komen. Dat geldt ook voor de Syrische familie Khaled. Aan het Algemeen Dagblad vertelt moeder Mayada dat ze maar 150 euro per week heeft om van te kunnen eten.
Khaled (67) woonde voorheen met haar man en hun vijf kinderen voorheen in de Syrische hoofdstad Damascus. ”Daar hadden we geld en een huis, maar de oorlog heeft alles vernietigd.”
De familie besloot in 2017 te vluchten. Twee dochters gingen naar Duitsland, twee zoons en moeder Mayada kwamen in Nederland wonen. Dochter Bayan bleef vanwege ziekte samen met haar vader in Damascus. De vrouw liet al haar centjes achter, omdat het door oorlog verscheurde land geen zorgverzekering kent.
”Daar moet je je eigen gezondheidszorg betalen. Met het geld dat achterbleef, kon de vader medicijnen en bezoeken aan een dokter betalen.”
Gezinshereniging
Direct nadat de familie in Nederland aanmeerde, vroeg de moeder gezinshereniging aan. Toen de goedkeuring kwam is haar man overleden. Op dezelfde dag. Afscheid heeft de familie nooit kunnen nemen, omdat er simpelweg geen geld was om naar Damascus te reizen.
Uitkering
Doordat het gezin zonder geld naar Nederland kwam, bouwden ze veel schulden op. Inmiddels is er een bewindvoerder aangesteld, die heeft geholpen om te budgetteren. Het gehele gezin leeft van een uitkering, maar die zijn ”niet zo hoog”. Het gezin krijgt 150 euro per week en daar moeten drie monden van gevoed worden.
Syrisch eten
De familie kookt alles zelf omdat dat goedkoper is. Ze hebben nog nooit Nederlands eten gegeten, maar maken enkel Syrisch voedsel. Geld voor kleren is er ook nauwelijks. Zoon Amer vertelt dat zijn moeder zijn broeken zelf maakt en dat hij een winterjas en schoenen van de kledingbank heeft gekregen.
Energietoeslag
Onlangs kwam er een mooie meevaller. Het Syrische gezin wist namelijk, zonder dat ze in vijf jaar tijd ook maar een woord Nederlands kunnen spreken, dat ze recht hadden op energietoeslag. De bewindvoerder greep echter op tijd in en zorgde dat het geld op de rekening bleef staan.
Nooit meer terug
”Alhamdoelillah. Dank aan God”, aldus Mayada die eigenlijk wel Nederlands wil spreken. ”Ik heb al eens lessen gevolgd, maar dat was een te hoog niveau. Dat hoeft voor ons nog niet. Een gesprek kunnen voeren zou al mooi zijn.” Of ze ooit nog terug naar huis gaan? ”Dat is geen optie meer. Alles wat we daar hadden is verwoest en onze hele familie is gevlucht.”
Ik denk dat Syrië veilig genoeg is voor Syriërs . Zeker in Damascus. In een groot gedeelte van Syrië is er geen oorlog geweest.
Die laatste gekoppeld aan de migratie-opdracht waarmee islam als religie begint daar gaan we bij ongewijzigd beleid nog heel wat mee te stellen krijgen...
Vluchtelingenkinderen zitten al maanden in hotellobby: ‘Alle scholen vol en zijn geen leerkrachten’
Honderden asielkinderen in Nederland krijgen al maanden geen onderwijs vanwege het lerarentekort. De kinderen zijn weliswaar verplicht om naar school te gaan, maar gemeenten kunnen ze niet helpen omdat er niet genoeg bevoegde leerkrachten zijn om ze les te geven. ,,Dit is echt schrijnend. Maar alles zit vol.’’
Moeder Nazli Özcon stond de afgelopen maanden al meerdere keren voor de deur van basisschool De Kameleon in Den Haag. Of directeur Maarten van Gelderen nu wél een plek had voor haar dochtertje Iclal (10), die al maandenlang in een hotelkamertje zit zonder onderwijs. Met pijn in het hart moest hij de asielzoekers wederom wegsturen, al voor de derde keer.
Den Haag is een van de steden in Nederland waar honderden vluchtelingenkinderen en kinderen van arbeidsmigranten ‘thuis’ zitten omdat er nergens meer plek is op scholen die les geven aan nieuwkomers. ,,We zeggen wel dat ieder leerplichtig kind naar school moet, maar dat kan dus niet want overal is een tekort aan bevoegde leerkrachten’’, vertelt de directeur. Hoeveel het er in heel Nederland zijn, is niet bekend. Maar alleen al in Den Haag gaat het op dit moment om zo’n 350 kinderen.
Lobby
In de lobby van het Teleport Hotel in de Binckhorst, waar Den Haag tientallen asielzoekers opvangt, lopen en rennen deze doordeweekse middag zo’n 20 kinderen rond. Sommigen zitten hier al vijf maanden. De kleintjes zijn zichtbaar verveeld. In de hal, waar wat banken en tafels staan, is bijna niets voor ze te doen. Er staat alleen een pooltafel, maar daar zijn de kinderen nog te klein voor. Hun ouders, die ook niet veel anders kunnen doen dan op de bank zitten, zien het gelaten aan. Het doet de asielzoekers pijn dat hun kinderen in deze situatie zitten. ,,Ze kunnen niks nu. Niet naar school, maar ook niet buiten spelen’’, aldus Özcon. ,,We proberen ze hier maar te vermaken’’, zegt een andere moeder.
Voor het hotel, dat aan een grote weg ligt, rijden namelijk duizenden auto’s. ,,Het is dus niet veilig buiten. Ze zitten daarom hele dagen binnen.’’ Gelukkig voor haar dochter zijn er ook twee andere Turkse zusjes in het hotel, waar ze wat tijd mee kan doorbrengen. ,,We zijn hier nu al zes maanden en we horen telkens dat we moeten wachten totdat ze naar school kan. Maar ik wil niet wachten. Daarom ben ik langs alle scholen in de omgeving gegaan. Maar ze zeiden allemaal dat ze geen taalklas hadden. Alles zit vol.’’
Niets is zo frustrerend voor die jonge kinderen dan maandenlang op zo'n hotelkamer te zitten zonder iets te doen
Maarten van Gelderen, Directeur basisschool De Kameleon
Van Gelderen wil de kinderen dolgraag helpen, maar zijn handen zijn gebonden. De afspraak is namelijk dat alleen niet-Nederlands sprekende kinderen worden aangenomen onder de 6 jaar. Want als ze ouder zijn wordt het veel ingewikkelder om mee te komen in de klas. Daarom wordt die groep doorverwezen naar scholen waar nieuwkomersonderwijs wordt gegeven. ,,Maar daar zijn er maar vier of vijf van in Den Haag en die hebben allemaal een leerkrachttekort.’’
,,Dat is echt schrijnend. Wij schieten echt tekort naar deze kinderen toe. Niets is zo frustrerend voor die jonge kinderen dan maandenlang op zo'n hotelkamer te zitten zonder iets te doen.’’ Tegelijkertijd beseft hij dat het nu niet anders kan. ,,Er is gewoon overal een groot tekort aan leerkrachten.’’
Om een deel van de kinderen tóch iets aan te bieden, beginnen de Haagse schoolbesturen binnenkort een onderwijsproef. Écht onderwijs mag het niet worden genoemd omdat er geen bevoegde leerkrachten voor de klas staan, maar onderwijsassistenten en leerkrachtondersteuners. Toch is Van Gelderen blij met het initiatief. ,,Ze leren dan in ieder geval nog iets, komen in aanraking met de taal en hebben sociale interactie met andere kinderen en met leerkrachten.’’
Rebecka Wester, die door scholenbestuur Haagse Scholen is aangesteld om dit te regelen, is blij met het experiment. Het feit dat kinderen van nieuwkomers dadelijk niet meteen ‘echt’ onderwijs krijgen, is volgens haar niet eens zo’n slecht idee. ,,In sommige landen krijgen ze ook de kans om eerst rustig te landen voordat ze regulier onderwijs krijgen. Je komt ook Bulgaarse kinderen van 9 en 10 tegen die nog nooit een school van binnen hebben gezien. Als ze dan direct moeten leren lezen en rekenen, is dat best heftig.’’
Ze hoopt wel dat er snel plekken worden gecreëerd voor de resterende kinderen. ,,Elke dag dat ze thuis zitten, is niet goed. In principe moeten kinderen binnen drie maanden een plek in het onderwijs hebben. Maar het zal niemand verbazen dat dat lastig is als scholen hun reguliere plekken al niet gevuld krijgen met bevoegde leerkrachten.’’ Dat het wel lukt met Oekraïense kinderen, komt volgens haar omdat daar andere regels voor gelden. Die mogen namelijk onderwijs krijgen van hun eigen leerkrachten.
Iclal verveelt zich ondertussen rot in het hotel. ,,We kunnen hier alleen tekenen en schilderen’’, vertelt het jonge meisje. Haar moeder laat weten dat ze de kinderen ondertussen wat Nederlands probeert bij te brengen via allerlei digitale programma’s, maar dat schiet niet echt op. Iclal’s vriendinnetje Nihal Sertkaya, die ook al maanden in het hotel verblijft, weet inmiddels ook niet meer wat ze moet doen. ,,Ik vind het echt saai. Ik lees maar veel boeken. Ik schrijf ook samen met Iclal een boek’’, vertelt ze enthousiast.
Interesse
Al snel komen er ook meerdere Syrische kinderen bij, die zich spontaan in het gesprek mengen. Ze zijn blij dat er iemand interesse toont. Een paar kleintjes die wél naar school mogen, spreken zelfs al een beetje Nederlands. Enkele anderen vertellen blij dat ze na de vakantie ook ‘naar school mogen’. Maar het gaat alleen om de nieuwe ‘landingsplaatsen’, waar de kinderen vooral activiteiten krijgen aangeboden. Hun ouders zijn echter blij. ,,Het is beter dan niks.’’ Een Somalische moeder hoopt dat er ook snel een plekje vrijkomt voor haar zoon. ,,We zitten hier nu al vijf maanden en hij kan helemaal niets’’, vertelt ze wanhopig in het Arabisch.
Raadslid Hera Butt (GroenLinks) vindt de situatie zeer onwenselijk. Zij heeft al meerdere keren aandacht gevraagd bij het gemeentebestuur voor de schrijnende situatie van deze kinderen. Inmiddels is er beloofd dat er voor een deel van hen alsnog wat plekken komen. Maar voor 230 andere kinderen is er nog steeds geen oplossing, benadrukt ze.
‘Landingsplaatsen’
Als het aan Butt en de meerderheid in de raad ligt, krijgt ieder kind in Den Haag volwaardig onderwijs. En als dat nu niet kan, moeten er meer ‘landingsplaatsen’ komen als tijdelijke oplossing voor alle 350 kinderen die nu thuis zitten. ,,Er zijn al onderwijsinstellingen gevonden die bereid zijn om dat uit te voeren’’, weet ze. Maar daar is wel geld voor nodig: 5 miljoen euro. ,,Dan kunnen ze volgende week al beginnen.’’
Het bedrag dat Den Haag nu beschikbaar heeft gesteld, is volgens haar te weinig. Butt baalt ook dat dit niet is opgenomen in de gemeentelijke begroting. ,,Het is voor de Oekraïense kinderen goed geregeld in Den Haag en ik gun dat alle kinderen hier.’’
Vluchtelingen protesteren tegen omstandigheden noodopvang: ‘Leven op straat is beter dan in azc in Doetinchem’
Een groep van ongeveer vijftig vluchtelingen - kinderen, vrouwen en mannen - heeft zondagmiddag hun onvrede geuit over de leefomstandigheden in de crisisnoodopvang in Doetinchem.
‘Het leven op straat is beter dan het azc in Doetinchem’, staat op diverse handgeschreven plakkaten gedragen door jonge kinderen. Andere teksten zijn: ‘Mijn moeder is ziek’ en ‘Haal ons alsjeblieft uit Doetinchem'.
Ruim tweehonderd vluchtelingen - vooral mensen uit Syrië, Afghanistan en Turkije - zitten sinds eind augustus 2022 in de crisisnoodopvang aan de Ambachtstraat in Doetinchem. De Achterhoekse stad was een van de weinige gemeenten die te hulp schoot toen de opvang in Ter Apel meer dan overvol raakte.
Maar de vluchtelingen zitten nu vijf maanden in Doetinchem, zonder perspectief.
‘Steeds hetzelfde eten en we slapen niet’
,,We eten elke dag hetzelfde en dat is slecht voor de gezondheid van ons en onze kinderen”, zegt een vrouw uit Syrië. ,,Slapen kunnen we niet. En klagen bij het management helpt ook niet. Dat zegt alleen maar dat het morgen beter wordt.”
Een Turkse vrouw is ten einde raad. ,,Met vijf mensen in een kamer. En het hele kamp heeft nog maar een badkamer, de rest is stuk.” ,,Het is er heel vies”, voegt iemand eraan toe.
Een man toont zijn arm die onder eczeem zit. ,,Daar hebben nog veel meer mensen last van”, zegt zijn maat. ,,Een kamp als dit is onmenselijk. Zoiets kan twee of drie maanden achter elkaar. Maar niet in de winter.”
‘Niet goed voor draagvlak’
De demonstratie werd zaterdag aangekondigd maar leek aanvankelijk zondag niet door te gaan. Uiteindelijk trok de groep van vijftig vluchtelingen toch van de opvang aan de Ambachtstraat via het station naar het plein voor het stadhuis. Van daar ging het naar de binnenstad van Doetinchem.
Een locatiemanager van de noodopvang probeerde te voorkomen dat de groep de binnenstad inliep. ,,Dit is niet goed voor het draagvlak”, zei de manager nog, maar daar waren de vluchtelingen niet gevoelig voor.
,,Liever op straat dan in het azc, dat zijn teksten waar ik van schrik”, zei de locatiemanager ook. ,,Probleem is dat de IND (die de vergunningsaanvragen moet behandelen, HH) niets van zich laat horen. De vluchtelingen denken dat het op andere plekken beter is, maar dat is niet zo. Bovendien, als de opvang in Doetinchem stopt, waar moeten ze dan naar toe?”
Mark Boumans, burgemeester van Doetinchem, zegt begrip te hebben voor de asielzoekers. ,,Ze vragen aandacht voor de onzekerheid en uitzichtloosheid van hun situatie. Er zitten mensen sinds half september in de crisisnoodopvang zonder dat duidelijk is hoe hun procedure verder gaat. Dat is de kern van het probleem dat ze, wat wij begrijpen, willen aankaarten. Wij hebben daar als gemeente geen invloed op maar vragen er wel aandacht voor bij het Rijk.”
De burgemeester denkt dat de opvang op de locatie naar behoren is geregeld. ,,Er is dagelijks veel inzet om zorg, onderwijs, activiteiten, eten en drinken beschikbaar te hebben”, zegt Boumans. ,,Met de bewoners spreken we of dingen beter kunnen. We kunnen het niet iedereen naar de zin maken. Het is een crisisnoodopvang, die is niet ingericht op langdurig verblijf.”
De crisisnoodopvang herbergt ongeveer 150 mensen met gezinnen. De demonstranten komen uit deze groep. Daarnaast zitten er zo'n 50 jonge vluchtelingen zónder ouders. Voor deze groep is onder meer onderwijs en voogdij geregeld.
'Rust terug' na wegsturen van drie asielzoekers uit Doetinchem
Drie bewoners van de crisisnoodopvang in Doetinchem zijn op verzoek van de gemeente verplaatst vanwege het onder druk zetten van medebewoners. De asielzoekers uitten zondag met een protestactie hun klachten over de opvang en de Nederlandse procedure.
De drie asielzoekers die zijn verplaatst zouden andere bewoners hebben geïntimideerd en onder druk hebben gezet. Dat was reden voor de gemeente om het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) te vragen om een verplaatsing. Van een straf is geen sprake, bevestigt een woordvoerder van het COA, die het wel als een zeldzame maatregel betitelt. “De situatie op de opvang is nu weer stabiel en rustig”, geeft een woordvoerder van de gemeente Doetinchem aan. “We merken een zekere mate van opluchting onder bewoners.”
Enkele tientallen bewoners protesteerden zondag tegen de langdurige procedure, waardoor ze te lang in de noodopvang moeten verblijven. “Op dit moment duurt het vaak (te) lang voordat ze duidelijkheid hebben over de vervolgprocedure en de duur daarvan vanuit COA en IND”, aldus de woordvoerder, die evenals burgmeeester Mark Boumans begrip heeft voor die klachten. “Dat is de kern van het probleem dat zij willen aankaarten. Wij hebben daar als gemeente helaas geen invloed op, maar vragen daar wel aandacht voor bij de Rijksoverheid.”
Andere voorzieningen dan AZC
Daarnaast waren er concrete klachten over de opvanglocatie in Doetinchem. De asielzoekers zouden onder meer vinden dat er te weinig ruimte is om te douchen en dat de toiletten te ver verwijderd zijn van de slaapplekken. “In een crisisnoodopvang waar mensen met verschillende achtergronden wonen, kun je het niet altijd iedereen volledig naar de zin maken”, aldus de woordvoerder. “Ook moeten we ons realiseren dat het nog steeds om een crisisnoodopvang locatie gaat. Die is niet ingericht op langdurig verblijf en heeft andere faciliteiten en voorzieningen dan een AZC.”
Kerstdiner en De Graafschap
Tegenover het protest staan ook meerdere asielzoekers die de afgelopen tijd juist vol lof spraken over de opvang in Doetinchem. Zo kunnen voetbalwedstrijden van De Graafschap regelmatig worden bezocht en was er rond de kerstdagen een gratis driegangendiner op stadion De Vijverberg. “Wij horen gelukkig overwegend positieve geluiden de afgelopen maanden en zijn van mening dat we de opvang op de locatie naar behoren geregeld hebben”, aldus de woordvoerder van Doetinchem.
‘Niet op straat gezet’
De bewoners die zijn verplaatst, krijgen nu een andere opvangplek. Zo stond er maandag een vrouw met haar minderjarige kind voor de deur van het aanmeldcentrum in Ter Apel. “Ze is vanuit die locatie doorverwezen naar een andere crisisnoodopvang”, aldus een woordvoerder van het COA. “Er is voor haar vervoer geregeld, maar dat heeft ze geweigerd. Dan moet je maar op eigen gelegenheid kijken hoe je daar komt. Er is in ieder geval geen sprake van dat ze op straat is gezet.”
https://www.regio8.nl/nieuws/protestact ... doetinchemProtestactie van bewoners crisisnoodopvang in Doetinchem
Tientallen bewoners van de crisisnoodopvang in Doetinchem hebben zondag gedemonstreerd. Ze vinden dat de leefomstandigheden op de opvanglocatie onder de maat zijn en maakten dat onder meer duidelijk met protestteksten op blaadjes.
De groep van enkele tientallen bewoners liep vanaf de noodopvang bij het station naar de binnenstad, waarbij ze blaadjes met protestteksten lieten zien. De asielzoekers zouden onder meer vinden dat er te weinig ruimte is om te douchen en dat de toiletten te ver verwijderd zijn van de slaapplekken. 'Haal ons alsjeblieft uit Doetinchem' en 'Het leven op straat is beter dan AZC Doetinchem' zijn twee voorbeelden van de teksten die op de blaadjes stonden.
De crisisnoodopvang bij het station in Doetinchem bestaat sinds eind augustus en biedt plek aan ongeveer tweehonderd bewoners. Recent is de duur van de verblijfslocatie verlengd tot 1 juli.
Woedende reacties na hongerstaking asielzoekers om eten: ‘Dit is ook voor veel Nederlanders een luxe’
De hongerstaking van tientallen asielzoekers in het Haagse Teleport Hotel, die niet tevreden zijn met de warme maaltijden die ze daar krijgen, heeft tot woedende reacties geleid. ,,Dat is potverdikkie vele malen beter dan het eten wat onze ouderen in verzorgingshuizen krijgen voorgeschoteld.”
De tachtig asielzoekers die in hongerstaking zijn gegaan worden al enkele maanden opgevangen in een hotel. Dat is door de gemeente Den Haag ter beschikking gesteld vanwege de grote capaciteitsproblemen in Ter Apel. De voornamelijk Syrische vluchtelingen hebben er een kamer gekregen en mogen gebruik maken van het restaurant beneden.
Daar krijgen ze dagelijks drie warme maaltijden. Maar volgens de asielzoekers is het eten niet goed en vaak veel van hetzelfde. Dit wordt overigens ontkend door de eigenaren van het restaurant en de organisatie die de opvang regelt. Ook de gemeente reageerde gisteren verbaasd.
Sprakeloos
Fractievoorzitter Richard de Mos van Hart voor Den Haag, de grootste partij in de Haagse raad, is sprakeloos. Volgens de politicus krijgen de asielzoekers in Den Haag juist een zeer gevarieerd menu voorgeschoteld. ,,Er staan zelfs Syrische gerechten op, die met recepten van de mensen in het hotel zelf zijn bereid. De bewoners krijgen rijst, maar ook patat en brood. Vijf keer per week krijgen ze vlees en twee keer vis. ‘s Morgens zijn er vers gemaakte pannenkoeken en croissants. Ze krijgen elke dag drie keer warm eten. Dat is potverdikkie vele malen beter dan wat er op tafel staat bij onze ouderen in verzorgingshuizen.”
De Mos vindt dat ‘klagen over prima maaltijden in nota bene een hotel geen enkele pas geeft als je stelt gevlucht te zijn voor oorlog en geweld’.
Ook het CDA in Den Haag reageert verontwaardigd. ,,Intussen maken tienduizenden Nederlanders gebruik van de voedselbank. Dat doen ze niet voor de lol. Ze kunnen eten gewoon niet betalen. Dankbaarheid voor een dak, warm bed en drie maaltijden zou op z’n plaats zijn. Het is niet vanzelfsprekend”, liet raadslid Kavish Partiman weten. ,,Dit is ook voor veel Nederlanders een luxe. Niet alle Nederlanders genieten van die luxe”, zegt hij.
In de Tweede Kamer is eveneens verontwaardigd gereageerd op deze ‘ondankbare’ actie. ,,Het is ronduit een gotspe dat men het lef heeft om over het geserveerde eten te gaan klagen. Dat is spugen op onze gastvrijheid”, reageert Kamerlid Wybren van Haga (BVNL). Hij heeft ook een ‘klip-en-klare boodschap’ voor de hotelgasten: ,,Inpakken en wegwezen!” PVV-leider Geert Wilders is woest. ,,Het is niet te geloven. Ze klagen over het gratis luxe warme eten dat ze krijgen: rijst, kip, pannenkoeken, croissants. Ik zou zeggen: wegwezen met jullie geklaag. Ga terug naar je eigen land”, schrijft hij in een tweet.
‘Niet te eten’
Ook Forum voor Democratie laat van zich horen: ,,Voorrang op een huurwoning, gratis eten en drinken en ook nog eens wat zakgeld. Alsof het allemaal niks kost. En toch is het voor deze asielzoekers nog niet genoeg.”
Een woordvoerster van de asielzoekers in het hotel laat weten respect te hebben voor ieders mening, maar blijft erbij dat de maaltijden in het hotel niet te eten zijn. ,,Ik vertel gewoon de waarheid. Het verdwijnt niet voor niets in de afvalcontainers. Er zit veel te veel olie in en het is veel te sterk gekruid. Het is niet geschikt voor onze kinderen. Die laten het eten staan omdat ze het niet lekker vinden. ‘s Nachts hebben ze honger. Maar wij kunnen niet naar buiten om ander eten te kopen voor ze, want we krijgen maar 12 euro per week.”
Afspraken
De organisatie die de nood- en crisisopvang voor de gemeente organiseert, liet al direct weten afspraken te hebben gemaakt met de asielzoekers over het eten. Zo zullen er samen met de bewoners een aantal menu’s per week worden vastgesteld. Ook komt er meer fruit en zal er minder pittig worden gekookt. Daarbij wordt gekeken hoe de kip beter kan worden bereid. De kruiden zullen voortaan apart worden neergezet bij de salades.
Niet alle actievoerders zijn echter gerustgesteld. Sommigen van hen zijn nog steeds in hongerstaking. ,,Wij stoppen onze actie morgen pas”, vertelt de woordvoerster.
Asielzoekers protesteren in Osdorp tegen trage asielprocedures: "We lijden omdat niemand luistert"
Asielzoekers hebben gisteren in de stromende regen een protestactie gehouden bij asielzoekerscentrum Willinklaan in Osdorp. De meesten hebben geen verblijfsvergunning en kunnen dus niet werken of onderwijs volgen. Laat staan een huis krijgen. Vluchtelingen die naar Nederland komen, moeten steeds langer wachten op een verblijfsvergunning. "Ik krijg steeds te horen dat ze me niet kunnen helpen en dat ik geduld moet hebben."
Ze hebben zich opgesteld in een lange rij voor het azc in Osdorp. Mannen, vrouwen, kinderen, allemaal kletsnat. Ook de kartonnen protestborden zijn doorweekt. Op de borden staan nog net leesbaar teksten als 'We hebben een snelle beslissing nodig IND', 'we willen verhuizen naar onze huizen' en ook 'we moeten herenigd worden met onze families.'
Sami is vanuit Syrië naar Nederland gekomen met zijn vrouw en twee kleine kinderen. Gevlucht voor de oorlog. Hij wacht nu al zeven maanden op een intakegesprek met de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND). "Ik krijg steeds te horen dat ze me niet kunnen helpen en dat ik geduld moet hebben. We protesteren vandaag omdat veel mensen hier onderwijs willen, krijgen, een huis, een werkvergunning. Sommigen mensen zitten hier al drie of vier jaar."
Ronald Smallenburg van het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) geeft toe dat er veel mis gaat. "Ik begrijp dat zij hier protesteren. De procedures duren erg lang. Omdat we aan de ene kant zien dat er een grote instroom is van vluchtelingen uit het buitenland. Anderzijds hebben wij als COA een personeelstekort. Dat geldt ook voor het IND en eigenlijk voor de hele keten."
"We zien eigenlijk dat de hele asielketen piept en kraakt", zegt wethouder Rutger Groot Wassink (Vluchtelingenzaken). Het duurt lang voordat mensen een beschikking krijgen, er is een tekort aan opvangplekken in Nederland en ook het huisvesten van statushouders gaat moeizaam. Dus we hebben nog heel veel werk te doen als COA maar ook als gemeente. Ik denk dat het belangrijk is dat het kabinet en ook staatssecretaris Eric van der Burg (Justitie en Veiligheid) zorgen dat het IND veel sneller kan werken. Misschien moeten ze ook sneller beslissingen nemen. En zorgen dat er meer menskracht bij komt."
Huisvesting
Onder de protesterende asielzoekers zijn ook statushouders - asielzoekers met een verblijfsvergunning - die graag een huis willen hebben. En de gemeente Amsterdam is verantwoordelijk voor deze huisvesting. Groot Wassink: "Dat is ook gewoon moeilijk. Iedereen weet dat we in een wooncrisis zitten. Dus ook het vinden van genoeg huizen in Amsterdam is best ingewikkeld."
Het protest bij het azc verloopt haast in stilte. Toch hoopt Sami dat de boodschap goed wordt gehoord. Anders gaan ze hier morgen gewoon weer staan. En overmorgen misschien ook. "Niemand kan onderwijs volgen omdat we geen verblijfsvergunning hebben. Niemand kan werken omdat we geen werkvergunning hebben. Niemand heeft een huis. Het duurt allemaal veel te lang. We zijn naar Nederland gekomen voor een beter leven, om onze families een een betere toekomst te bieden. En nu zijn we aan het lijden omdat niemand luistert."
Afghan mother-of-two says living in London hotel ‘like a prison’ amid affordable housing shortage
More than 2,000 homes are needed to help families move out of hotels
A single mother of two who fled Afghanistan when Kabul fell to the Taliban says living in a Watford hotel for six months was “like a prison”.
Former television news anchor Zahra Shaheer is one of thousands of Afghan refugees who have lived in hotels for months on end while waiting for permanent accommodation.
“When you say to someone, ‘I lived in a hotel for six months’ maybe they might think ‘Wow [what a] luxury’, but it’s not the same,” Zahra told the Standard.
“It’s like a prison for families who are refugees and who come to a new place.”
While Zahra was eventually provided a home in Buckinghamshire with her two children, there are still 9,242 Afghan refugees living in 63 hotels across the UK, according to the latest Home Office figures. Around half are children.
In London, wait times are exacerbated by a “severe affordable housing shortage” that “continues to be a major hindrance to the resettlement programme”, London Councils executive member for communities Councillor Claire Holland said.
The Home Office has not disclosed how many Afghan refugees are living in hotels in the capital, but it is working with more than 350 local authorities to find long-term accommodation across the UK.
More than 2,000 properties are required so families can move out of hotels and into homes.
London Metropolitan University Professor Louise Ryan, who researched the experience of Afghan migrants in London, said some are “starting to lose hope” and feel “they’ve been forgotten”.
“They just felt very powerless, they had no control over their futures,” she told the Standard.
Zahra is grateful to have a home, but said it was difficult as a “free woman”, single mum and female activist to live closely with other Afghan refugees “with different ideas”.
Schooling was disrupted for six months for her daughter.
“As I am a single mum, it was difficult for me to resettle in the new country. And sometimes you can see the inequality in the UK,” she explained.
“I had a good career in my country, now I’m jobless. So the [Home Office] should think about these things as well.”
Zahra is speaking to MPs in Parliament later this month at an International Rescue Committee (IRC) event about how the government can support more tailored integration for refugees, such as recognising their qualifications.
Councillor Holland said “far too many Afghan refugees are still living in hotel accommodation arranged by the Home Office”.
“This is an unsustainable situation, particularly for the many families with children we’re supporting, and boroughs want to see Afghan refugees moved into permanent housing as quickly as possible.
“The experience of the Afghan evacuation but also the work to resettle Ukrainians and asylum-seekers and refugees from elsewhere has demonstrated beyond doubt that councils have a crucial role to play, but too often we lack the resources we need.
“Although we’re relieved the government has listened to our concerns and clarified future funding arrangements for the Homes for Ukraine Scheme while also announcing extra funding to help acquire more refugee housing, these pressures – including the chronic shortage of affordable accommodation in the capital – are not going away anytime soon.
“Boosting boroughs’ funding over the long term and improving our ability to access suitable housing would undoubtedly make a positive difference.”
Ms Ryan said “almost all” of the Afghan refugees she spoke to during her research wanted to remain in London, rather than being rehoused in other parts of the UK.
“Many of them had now started English language classes, and they started going to college. Their children who were very young and recovered from this trauma were just getting used to school,” she said.
“One of the families was subsequently moved to Hull where they knew nobody. They had to start from scratch getting the kids back into school again, so it’s just that sense of complete powerlessness and disruption.”
Ms Ryan suggested funding be given to local authorities in London to renovate empty private homes instead of being put in the hands of hoteliers.
To address the problem, the government announced an assisted departures policy, or a “refusals policy”, where if households in Afghan bridging hotels do not accept two “appropriate” settled housing offers, they may be given 56 days notice to leave hotels.
Under the Enhanced Matching Process, families are given two accommodation offers which take into account their key needs and essential services like schools.
Homes have already been provided for nearly 7,600 Afghan evacuees. The Home Office and DLUHC are contacting landlords, property developers and RightMove to encourage further offers of homes.
A government spokesperson said: “The UK has made one of the largest commitments to support Afghans of any country and, so far, we have brought almost 23,000 vulnerable people to safety, including thousands of people eligible for our Afghan relocation schemes.
“Supporting the resettlement of eligible Afghans remains a top priority and we continue to work with the UNHCR, likeminded partners and countries neighbouring Afghanistan to support their safe passage here.”
Councils also have powers to bring empty properties back into use - they can increase council tax by up to 300 per cent on long-term empty properties, take over empty homes by Compulsory Purchase Orders and Empty Dwelling Management Orders, and convert commercial buildings to residential without the need for a full planning application.
Asielzoekers uit wanhoop naar gemeentehuis in Huizen. ’Sommige mensen zitten hier al veertien maanden en weten nog niet waar ze aan toe zijn’
De bewoners van de asielzoekersboot in Huizen zijn boos. Boos over de lange asielprocedure. Boos over te weinig geld. Boos over te weinig mogen doen. Een vertegenwoordigende groep van zo’n veertig asielzoekers is dit ongenoegen gaan uiten bij het gemeentehuis in Huizen.
Quote van de film "Casablanca"(1942)":De voornaamste klacht betreft het feit dat de asielzoekers geen BSN hebben. „Daarom mogen we niet werken. Niet werken betekent geen geld. Geen geld om naar onze familie te sturen. Die zitten daar in een oorlog. Zonder eten. Zonder kleding. En we mogen ze ook niet hier naartoe over laten komen”, aldus de voorman van de protesterende asielzoekers.
Captain Renault:
What in heaven's name brought you to Casablanca?
Rick:
My health. I came to Casablanca for the waters.
Captain Renault:
The waters? What waters? We're in the desert.
Rick:
I was misinformed.
