Statushouders.

[Ariel]

De zoon kan ook met vrouw en 5 kinderen terug gaan om daar voor zijn moeder te zorgen.

Ook oma uit Syrië wil graag in Nederland komen wonen

De Zitting Hoe nauw moet de band tussen moeder en zoon zijn om voor gezinshereniging in aanmerking te komen?

Mogen straks alle erkende asielzoekers uit Syrië hun bejaarde ouders naar Nederland halen? En hoeveel zouden dat er dan zijn? Landsadvocaat Mette van Asperen is vanochtend met twee ambtenaren bij de Raad van State verschenen om dat te voorkomen. Haar belangrijkste argument: het ‘economisch belang’ van de Nederlandse staat. Geld. Deze bejaarden laten komen betekent extra aanspraak op huisvesting, toeslagen en medische zorg. En dat mag zwaarder wegen dan artikel 8 uit het mensenrechtenverdrag dat gezinshereniging toestaat. Ook aan de voorwaarden voor een ‘hoge uitzondering’ voldoet mevrouw Al H. niet, wat de staatssecretaris betreft. Ze heeft geen banden met Nederland, anders dan dat haar zoon hier woont, als erkende vluchteling. „Artikel 8 is geen medische voorziening”, betoogt de landsadvocaat.

Staatsraad Hanna Sevenster wil weten hoelang de lijst met aanvragen is. 3.350 personen, vertelt de landsadvocaat, van wie 320 aanvragers 65-plus zijn. Van die groep woont ruwweg een op de drie in Syrië, zo’n honderd mensen dus. Aan de andere kant van de zaal zit meneer A. vier jaar geleden genaturaliseerd tot Nederlands staatsburger, werkzaam met een vast contract én hier woonachtig met vrouw en vijf kinderen. Hij zorgt nu op afstand zo goed en zo kwaad als het gaat voor zijn van oorsprong Palestijnse moeder, die in Syrië al bij hem inwoonde, of bij een van zijn zussen.

Maar nu is er daar geen familie meer – alleen nog wat vage kennissen die hij voor praktische hulp tracht in te schakelen. Haar toestand is zorgelijk. Ze is doof, heeft hartfalen, hoge bloeddruk, luchtwegaandoeningen en is fysiek verzwakt na een corona-infectie. De zoon maakt zich ernstig zorgen. Hij wil haar (weer) in huis halen, haar ziektekostenverzekering betalen en in haar levensonderhoud voorzien. Zijn vrouw overweegt tijdelijk naar Syrië terug te keren om voor haar schoonmoeder te zorgen. Als A. het woord krijgt kan hij z’n emoties moeilijk de baas. „Ik hoop, ik hoop, ik hoop op een goede beslissing”, zegt hij. „Nu betaal ik ook alles – en het is daar duurder dan hier.”

Vier jaar procederen
De procedure loopt nu al zo’n vier jaar. Bij de Raad van State zitten twee griffiers en drie staatsraden klaar om een eindoordeel te geven. De zitting, eind november, duurt anderhalf uur, op de uitspraak moet uiteindelijk tot februari worden gewacht.

De landsadvocaat meent dat er in Syrië nog voldoende „sociaal netwerk” is om moeder daar te kunnen laten. Een positieve verplichting voor de overheid om haar te verzorgen is er in ieder geval niet. Ook wijst ze erop dat het recht op gezinshereniging vooral zwaar weegt bij ouders en kinderen, maar minder bij bejaarde ouders en volwassen kinderen. Het aanbod van zoon om de kosten voor zijn moeder te blijven dragen, vindt de landsadvocaat niet zo relevant. Is moeder eenmaal in Nederland, heeft zij een zelfstandige aanspraak op huisvesting en zorg. Terugverwijzen naar de zoon kan de staat dan niet. En dan nog wat. De man woont nu „vermoedelijk” in een sociale huurwoning, met vrouw en vijf kinderen. Met moeder erbij, „moeten we dat wel willen”?

Advocaat Shanna Rebergen merkt op dat het gezin „altijd zo heeft geleefd”. Het economisch belang van de staat mag wel meewegen, maar niet doorslaggevend zijn, leidt de advocaat af uit Europese rechtspraak. De staat moet méér aan kunnen voeren om moeder te weigeren. Moeder nadert bovendien het einde van haar leven, dus „de druk op het economisch belang van de staat is van relatief korte duur”.

Staatsraad Hanna Sevenster gaat vragen stellen. Is het niet zo dat hoe „erger een oorlog erin hakt” en hoe meer aanvragers er zijn, „hoe minder snel de staatssecretaris bijzondere omstandigheden aanneemt?” Best een „nare conclusie”, zegt ze. Maar de landsadvocaat zegt dat „naarmate er méér ernstige gevallen zijn” het aantal „heel bijzondere gevallen” navenant afneemt. De staatssecretaris „wijst meestal af”. De aanvragers op de lijst zijn „degenen die doorzetten”. Als deze groep wordt toegelaten, zal het aantal aanvragers ook snel groeien.

Medische omstandigheden
En wanneer beoordeelt de staatssecretaris de band met een familielid dan wel als voldoende „bijzonder” om toch toelating te geven? Dat zit dan in medische omstandigheden, verklaart de landsadvocaat. Een familielid dat doofstom is, het syndroom van Down heeft, of psychiatrische problemen waardoor in het land van herkomst isolement dreigt. De afhankelijkheid moet dan gróter zijn dan in dit geval. Dat het levenseinde gepaard gaat met verzwakking en zorgbehoefte, dat is geen bijzonderheid, dat is het leven zelf.

Gaandeweg blijkt uit het gesprek tussen de juristen dat er een Europese afkorting bestaat voor de juridische maatstaf waaraan de relatie tussen moeder en zoon moet voldoen: ‘mtnet’. Ofwel more than normal emotional ties. Is daar in dit geval wel of niet aan voldaan?

De advocaat meent van wel, al was het maar omdat de moeder vrijwel altijd in het gezin van de zoon opgenomen was. Ook met de kleinkinderen is er daardoor een band. En, zo komt zij de staat tegemoet, mtnet is zo’n hoge eis, daar zullen veruit de meeste bejaarde ‘gezinsherenigers’ op de lijst niet aan voldoen. Dus het risico van een precedent, gevolgd door een bejaardentoeloop, dat valt best mee.

Begin februari oordeelt de Raad van State dat de hoogbejaarde vrouw inderdaad recht heeft op een machtiging tot voorlopig verblijf van de staatssecretaris. Er bestaan tussen zoon, zijn gezin en moeder/oma inderdaad „meer dan gebruikelijke banden”, omdat ze al in Syrië lange tijd samenleefden. De zoon is sinds zijn eigen vertrek ook voor zijn moeder blijven zorgen. Het belang van de staat om de Nederlandse verzorgingsstaat niet te belasten met deze vrouw weegt „niet zwaarder dan het belang van de vreemdeling om herenigd te worden met haar zoon”.

[Ariel]

Bron CBS

[Ariel]

Als je toch geld genoeg hebt om alles nieuw te kopen dan hoef je geen "oude spullen" van een kafir.

Syriërs weigeren complete, gratis inventaris: ‘Ik snapte er niks van, moest echt huilen’



Ans Sleiderink gaat verhuizen en dacht er goed aan te doen haar complete wooninventaris gratis over te doen aan Syrische vluchtelingen. Maar dat liep anders dan ze dacht.

Ze is er nog wat ontdaan van. Hoe kan het dat de nieuwe bewoners die in haar woning komen wonen alle spullen die zij wilde achterlaten niet willen hebben? Nette spullen, zoals de Lundiakast in de woonkamer. Maar ook het leren bankstel, de lampen, het laminaat op de vloer, de boxspringbedden boven, het tienerbed, de wasmachine, koelkast en magnetron en zelfs een fiets. Te veel om op te noemen.

Tien minuten
„Je wilt hulpbehoevende mensen helpen. Er staat hier wel voor een paar duizend euro. Ik dacht: het zou mooi zijn als ik dit kon achterlaten voor ze”, zegt Ans Sleiderink. „Die mensen wonen nu vier jaar in Nederland en kregen een verblijfsstatus. Dan heb je ook recht op een huis. Dat werd mijn huurhuis van Welbions, omdat ik ga verhuizen naar een plek elders in de stad. Nou, die man kwam hier met twee dochters. En een tolk. Ze liepen hier tien minuten rond en zeiden: ‘Alles moet eruit’. Ik snapte er helemaal niets van. Ik moest echt huilen.”

Alleen al de Lundiakast had een nieuwwaarde van 3200 euro. Ans Sleiderink wilde nergens geld voor. „Ik had het aan zoveel mensen die weinig tot niets hebben kunnen weggeven. Op Facebook staan genoeg vragen om hulp. Maar ik dacht aan deze Syriërs, die hier komen wonen. En dat ze er heel blij mee zouden zijn. Maar niets daarvan. Ik vond die man arrogant. Hij liep door het huis alsof het al van hem was.”

Sleiderink is teleurgesteld dat het zo is gelopen. „Welbions zegt: Het is hun smaak niet. In eerste instantie was die heel blij dat ik dit allemaal voor niets wilde weggeven.”

Tientallen glazen staan in de vensterbank. „Die hadden ze ook kunnen krijgen. Alles dat hier staat hadden ze kunnen krijgen”, zegt de Hengelose.

Inmiddels zijn de spullen opgehaald door Stichting Kringloop Dinkelland-Tubbergen, die een flinke vrachtwagen liet voorrijden. Daar zijn ze blij met de inventaris. Mensen met weinig financiële middelen zijn ermee geholpen.

Sleiderink: „Op die manier zijn er toch nog mensen die de spullen kunnen gebruiken. Daar is het mij om te doen. Maar ik wilde dit verhaal toch vertellen. Dat mensen weten hoe het ook kan lopen als je denkt goed te doen.”

• De meeste vluchtelingen die naar Nederland komen, laten al hun spullen achter in het land van herkomst. De gemeente regelt daarom een inrichtingskrediet voor asielzoekers, waarmee stoffering en huisraad kan worden aangeschaft. In de ene gemeente wordt een bedrag verstrekt als lening, in de andere gemeente wordt geld aangeboden in de vorm van een gift. Op Goede Vrijdag was er niemand van de gemeente Hengelo die uitsluitsel kon geven over de maatregelen die hier gelden.

[Ariel]

Ik vraag me af of de arrogante Syriër uit bovenstaand artikel al spijt heeft van zijn domme beslissing.

Financiële nood groot risico voor statushouders, zegt Ombudsman

Asielzoekers die een verblijfsvergunning hebben gekregen, hebben meer kans om voor lange tijd in financiële problemen te komen, concludeert de Nationale ombudsman in een rapport. Ze hebben in een voor hen onbekend land te maken hebben met veel verschillende overheidsinstanties, waarvan de regelingen niet altijd goed op elkaar zijn afgestemd.

Zo is de verhuizing van een asielzoekerscentrum naar een eigen huis een moeilijk moment. Er moeten dan meteen allerlei rekeningen worden betaald, maar de eerste huur- en zorgtoeslag komt pas acht weken later binnen.

Tachtig medebewoners
Begeleiders van deze groep, ook wel statushouders genoemd, zouden verder graag een vast aanspreekpunt bij uitvoeringsinstanties willen hebben om de financiën te regelen. Dat voorkomt dat ze langs elkaar heen werken.

Zo vertelt een COA-medewerker in het rapport dat het een keer veel tijd kostte om een toeslag aan te vragen, omdat alle tachtig bewoners van een asielzoekerscentrum stonden ingeschreven op hetzelfde adres. Ze moest meerdere keren uitleggen dat de statushouder desondanks toch recht had op de toeslag.

• Statushouders lopen tegen dezelfde problemen op als andere sociale minima, maar er zijn volgens de ombudsman een aantal factoren waardoor ze het moeilijker hebben. Zo spreken ze bijvoorbeeld vaak de Nederlandse taal nog niet goed en dan is het helemaal lastig de weg te vinden in de regels rond bijvoorbeeld uitkeringen.
  
  Daarnaast hebben ze vaak geen sociaal netwerk om op terug te vallen. Volgens de Nationale ombudsman mist een laagdrempelig aanspreekpunt.
  
  Sommige vluchtelingen hebben veel geld moeten betalen om hun thuisland te ontvluchten, waardoor hun buffer weg is. En dat terwijl hun kosten in Nederland juist flink hoger kunnen zijn, bijvoorbeeld voor het reizen naar de inburgeringscursus, het vertalen van buitenlandse documenten of de gezinshereniging.

In de opvang krijgt een alleenstaande statushouder 46,97 euro per week voor eten en drinken, een gezin met twee kinderen krijgt ongeveer 120 euro. Daar komt 12,95 euro per persoon voor overige uitgaven bij. Het bedrag is sinds 2011 niet meer aangepast.

Volgens de ombudsman kunnen statushouders in de opvang hier net van rond komen. Een hoge telefoonrekening, vanwege het contact met familie in het thuisland, kan daardoor al tot grote problemen leiden.

Veel werken is voor statushouders in de opvang ook geen oplossing, omdat ze maximaal 185 euro van hun verdiende geld mogen houden. Bovendien leidt het tot administratieve rompslomp en onzekerheid over het inkomen.

Wal en schip
Sinds begin dit jaar zijn gemeenten verantwoordelijk voor de inburgering en participatie van statushouders, waaronder ook de financiële begeleiding. Zo moet de gemeente de eerste zes maanden onder meer de huur, elektriciteit en zorgverzekering vanuit de uitkering van de statushouder betalen, zodat die zichzelf kunnen richten op het opbouwen van hun nieuwe leven.

Maar gemeentes zijn dan weer niet verantwoordelijk voor het regelen van de toeslagen. In de praktijk betekent het dat er daardoor soms niet genoeg geld is om alle kosten van een statushouder te dekken en gemeentes in het begin voorschieten.

De statushouders die voor 2022 een verblijfsvergunning kregen, hebben geen recht op de zes maanden hulp. Deze groep van zo'n 45.000 mensen dreigt volgens de ombudsman tussen wal en schip te vallen, omdat gemeenten niet genoeg voor hen kunnen doen.

[Ariel]

Gemoederen lopen hoog op bij noodopvang voor vluchtelingen in Soesterberg: man aangehouden

Bij de noodopvang voor vluchtelingen op het Kamp van Zeist in Soesterberg zijn vrijdagmiddag ongeregeldheden uitgebroken. De politie moest eraan te pas komen om de kersverse bewoners te kalmeren. Een persoon is meegenomen naar het bureau.

Bij de splinternieuwe noodopvang kwamen vrijdag 150 vluchtelingen aan, voornamelijk gezinnen. Gisteren arriveerden de eerst honderd bewoners. Allemaal mannen. Het is onduidelijk waarom vrijdagmiddag de vlam in de pan sloeg en of de aankomst van de nieuwe bewoners daarvoor de aanleiding was.

Vlam slaat in de pan bij noodopvang vluchtelingen in Soesterberg: woede over gebrek aan privacy

Tot twee keer toe is in de afgelopen dagen de vlam in de pan geslagen bij de aankomst van vluchtelingen op de nieuwe noodlocatie op het Kamp van Zeist in Soesterberg. Drie mannen brachten de nacht buiten door, het brandalarm werd uit woede stukgeslagen en de politie verrichte een arrestatie, nadat een man medewerkers ernstig bedreigde. Reden: onvrede over de sobere opvang zonder privacy.

De kersverse noodlocatie van opvangorganisatie COA is tamelijk spartaans. De doucheruimtes bestaan uit zes cabines met een douchegordijn. De 216 slaapruimtes bevinden zich in twee hallen, waar de stapelbedden zijn gescheiden door tussenwandjes. Je privé ergens terugtrekken is onmogelijk. En dat blijkt bij aankomst schrikken voor een aantal vluchtelingen, wetende dat ze hier naar alle waarschijnlijkheid minimaal een half jaar moeten verblijven.

Helemaal verkeerd
Volgens COA-woordvoerder Jan Scholten viel de aanblik van de noodopvang bij een aantal mannen donderdagavond helemaal verkeerd. Een groep van honderd statushouders, die eerder werd opgevangen in het Casino in Utrecht, arriveerde als eerste. Luidkeels uitte een aantal van hen hun ongenoegen. ,,Uit protest werd meerdere keren het brandalarm ingeslagen, wat daarna door een technisch mankement maar door bleek loeien”, aldus Scholten.

Drie mannen weigerden uit protest om überhaupt opgevangen te worden op het Kamp van Zeist. Medewerkers van het COA lukte het niet ze te overtuigen alsnog binnen te komen. Ze brachten de nacht van donderdag op vrijdag alsnog buiten door.

Dan gaat het vrijdagmiddag rond half vijf opnieuw mis. Deze keer bij de tweede groep die arriveert. Voornamelijk gezinnen. Een man, afkomstig van een opvanglocatie in Budel gaat volledig door het lint en uit ernstige bedreigingen naar medewerkers. De situatie is niet langer houdbaar, waarop het COA de politie belt voor bijstand. Die rukt met meerdere auto's uit en houdt de amokmaker aan.

Onvrede
,,Ook hier speelde onvrede over de opvanglocatie. De sobere voorzieningen zijn ook wennen, dat begrijp ik ook goed’’, zegt Scholten van het COA, die weet dat het voor de nieuwe bewoners een stap achteruit is bij wat ze eerder gewend waren op andere locaties. Alle vluchtelingen zijn statushouders en wachten op een definitieve plek om te kunnen gaan wonen.

,,De rust is nu gelukkig weergekeerd. Het enige wat wij kunnen doen is mensen zo goed mogelijk uitleggen dat dit de enige optie is. En begrip tonen voor hun situatie”, aldus Scholten.

Druk verlichten
De noodopvang op Kamp van Zeist is neergezet om de druk op ander opvanglocaties te verlichten. Dat geldt met name voor het zwaar overbelaste aanmeldcentrum in het Groningse Ter Apel. Op de plek van de huidige noodlocatie moet in oktober een AZC verrijzen voor 400 asielzoekers. In het noodopvangkamp zitten geen vluchtelingen uit Oekraïne.

Donderdagmiddag kwamen de eerste honderd vluchtelingen aan op Kamp van Zeist, allemaal alleengaande mannen uit allerlei landen. Zij zaten tot nog toe in het Holland Casino in Utrecht. Zij zijn statushouders, dat betekent dat ze definitief in ons land mogen blijven. ,,In de noodopvang bij Soesterberg wachten ze op een woning die hen wordt toegewezen door een gemeente waaraan ze zijn gekoppeld’’, zegt Schippers. ,,We verwachten dat ze hier maximaal zes maanden verblijven. Een fiks aantal van hen heeft nog een gezin dat moet overkomen.’’

Vrijdag komen nog eens honderd vluchtelingen die nog in de procedure zitten. Dat zijn voornamelijk gezinnen, alleengaande vrouwen of nareizigers. Nareizigers zijn gezinsleden van mensen die al een verblijfsvergunning hebben. In de noodopvang op het Kamp van Zeist, een voormalig militair terrein uit 1804 op Zeister grondgebied, is plaats voor maximaal tweehonderd mensen. Als het azc er komt in het najaar, gaat de noodopvang dicht. In de noodopvang komen geen Oekraïeners, maakt Schippers duidelijk. De vluchtelingen die hier donderdag en vrijdag arriveren, komen voor het grootste deel uit Afghanistan, Jemen, Somalië en Syrië.

[Mahalingam]

Friese dorpelingen kochten een huis voor Syrische vluchtelingen, maar die wilden niet blijven

Vastbesloten om het leed van de vluchtelingencrisis te verlichten, kochten particulieren in Friese dorpen huizen voor Syrische gezinnen. Het werd geen succes. Hoe kwam dat?

Het lijkt in 2016 zo’n goed plan: Syrische vluchtelingen opvangen in Friese dorpen. Jeanette Reen uit Wieuwerd is een van de mensen die destijds gegrepen werd door het idee. In de krant had ze een interview gelezen met iemand die opperde dat het misschien beter was om mensen niet in groten getale op te vangen, maar kleinschalig. “Dat zou veel beter zijn voor asielzoekers en statushouders”, zegt Reen nu over de telefoon.

Het interview inspireerde Reen en enkele dorpsgenoten om het heft in eigen handen te nemen. “Het triggerde mij.” Binnen de kortste keren was er met steun van de kerk een huis gekocht in het dorp. Daar kon een Syrisch gezin een nieuw bestaan opbouwen.

Het initiatief werkte aanstekelijk. Ook in dorpen als Oosterlittens, Gaastmeer en Jorwerd werden huizen aangekocht. Er kwam een ondersteuningsprogramma voor vluchtelingenopvang door stichting Doarpswurk. En er kwamen Syrische gezinnen, vaak met jonge kinderen.

Blij dat ze veilig waren

In eerste instantie leek alles heel goed te gaan. De vluchtelingen die in de dorpen kwamen te wonen, waren blij dat ze veilig waren en dat de omgeving rustig is, zeiden ze tegen lokale media. Ook de vrijwilligers hadden er vertrouwen in.

“Het leek allemaal heel wat te worden”, beaamt Sjoukje Zeilstra van de protestantse gemeente van Gaastmeer, waar ook Syrische vluchtelingen werden opgevangen in de parochiewoning. Maar het succes bleef niet. Het ene na het andere vluchtelingengezin verhuisde na een tijdje weer uit de aangekochte huizen. In Gaastmeer is er inmiddels zelfs helemaal geen contact meer met de vluchtelingengezinnen. “Ze zijn met stille trom vertrokken.”

Hoe kwam dat? Praktisch blijken veel zaken ingewikkeld, legt Reen uit. De vluchtelingen vinden de locatie van het dorp lastig. “Als je steeds moet vragen of de buurman je kan brengen, naar de inburgeringscursus, naar de supermarkt of naar de dokter, wordt dat op den duur toch vervelend.”

Geen zin om toenadering te zoeken

Ook voor de vrijwilligers was het niet altijd even leuk. “Als de gezinnen eens bezoek hadden en in de tuin zaten, kwamen hun buren bij mij klagen of het wat zachter kon.” Niet alle dorpsgenoten hadden zin om toenadering te zoeken tot de Syrische nieuwkomers. “Het maakt mij niet uit als je twintig konijnen wilt houden”, zegt Jeanette Reen, over een Syrische familie. “Maar voor sommige mensen was die culturele afstand heel moeilijk.” Na twee pogingen om vluchtelingen te huisvesten in Wieuwerd, gooiden de vrijwilligers in overleg met het Coa, het Centraal Orgaan Opvang Asielzoekers, de handdoek in de ring.

Niet alleen in Wieuwerd en Gaastmeer, maar ook in Oosterlittens vertrokken de vluchtelingen weer. In Jorwerd had het goedbedoelde initiatief een tragisch einde. Daar verliet een gezin het dorp nadat het was bedreigd door een dorpsbewoner.

Nu in Oekraïne de oorlog is uitgebroken, zijn er weer particulieren die graag helpen bij de opvang van vluchtelingen. Dat medeleven is heel mooi, zegt Jeanette Reen. Maar, zegt ze er meteen achteraan, ze heeft er een hard hoofd in dat die projecten ook op de lange termijn zullen slagen.

Geen lotgenoten in de buurt

Sjoukje Zeilstra wijst er ook op dat de Syriërs een beetje alleen waren: er waren geen lotgenoten in de buurt waarmee ze hun leed konden delen. Nu zijn er in de buurt ook Oekraïense vluchtelingen neergestreken die met meer zijn. Zij hebben meer steun aan elkaar, denkt ze.

Dat het in Friesland niet is gelukt met de Syriërs is “heel, heel jammer”, zegt Jeanette Reen. Het huis dat voor vluchtelingen was bestemd is “een prachtig huis”. Nu wordt het tijdelijk verhuurd aan een familie die elders een huis heeft gekocht. Toch is Reen ervan overtuigd dat opvang door particulieren kans van slagen kan hebben. Thuis heeft ze al met haar man overlegd dat, mocht het nodig zijn, er wel een Oekraïens gezin kan komen logeren. Spijt van haar verwoede poging om de Syrische gezinnen te helpen, heeft ze niet. “Ik zou het absoluut nog een keer doen.”

https://www.trouw.nl/binnenland/friese- ... ~b215c9f2/

[Ariel]

Een Syrisch gezin komt naast je wonen, hoe pas jij je aan?

Niet dus. Ik pas me niet aan. Daar heb ik geen zin in. De vraag moet zijn: "Een Syrisch gezin komt naast je wonen, hoe past HIJ zich aan?

Spoiler! :

Meestal gaat integratie over de vraag hoe migranten en hun nakomelingen zich aanpassen aan een nieuwe omgeving. Maar integratie vraagt ook iets van de ontvangende groep. Hoogleraar Maurice Crul start later dit jaar een onderzoek naar de integratie van witte Nederlanders, die meer en meer een ‘gewone minderheid’ worden. Niet alleen in de grote steden, ook in provinciestadjes. Reden genoeg voor journalist Dennis l’Ami om vooruitlopend op de uitkomsten een bescheiden veldonderzoek te doen.

Montfoort heeft een reputatie op het gebied van de omgang met vluchtelingen. Bij de aanval op een vluchtelingenopvang in het nabij gelegen Woerden, in oktober 2015, zijn bewoners uit het stadje betrokken. Sinds die tijd ontstaan initiatieven om oude en nieuwe bewoners bij elkaar te betrekken. Anderhalf jaar nadat Montfoort even nationaal nieuws is, geven inwoners taallessen, wordt er samen gekookt of huiswerk gemaakt. Toch is de verdeeldheid niet verdwenen. Het is de ideale plek om een antwoord te vinden op de vraag hoe je integreert, als witte Nederlander met buren die uit verre buitenlanden komen.

‘Niet’, zegt inwoner Jeroen van der Water (32). ‘Maar wij spelen wel een rol bij de mate waarin een vluchteling zich hier aan kan passen.’ Als wij niets doen, weet de ander ook niet wat verwacht wordt in deze samenleving, vindt hij. Daar kan Corrie Lammerse (64) zich wel in vinden. ‘Mijn zoon woont hier verderop. Zijn kinderen spelen met Syrische kinderen uit de straat. Laat dat maar lekker gebeuren; zo leg je contact en leer je elkaar kennen.’ Met cultuurverschillen gaat ze praktisch om. Ze wijst op haar dolenthousiaste Australische terriër die ze aan het uitlaten is. Omdat de kinderen van voormalige vluchtelingen bang zijn voor honden, leert ze hen hoe om te gaan met die van haar. Voor andere zaken voelt ze zich minder verantwoordelijk. ‘Wat de ouders vaak doen, is het vuil op straat zetten terwijl het in de kliko moet. Dan ga ik er niet op af om er wat van te zeggen. Dat moet de gemeente maar doen, dat vind ik niet mijn taak.’

Bang voor een praatje
Verderop werken bouwvakkers aan de Johannes de Doperkerk. ‘Doe maar geen namen, dat vindt de baas niet zo leuk, denk ik.’ Na een inzamelingsactie is het benodigde geld bijeen gekomen om een flinke restauratie uit te kunnen voeren aan het prachtige gebedshuis uit 1863. ‘Nederlanders zijn angstig,’ vindt één van de mannen. ‘Bang om een praatje te maken met een vreemde. Terwijl ik denk: zo leer je iemand kennen. Ja, toch?’ Zijn collega knikt en zegt resoluut: ‘En dus moet je, als je in een nieuw land komt, de taal leren! Zonder taal kom je nergens. Hoe ga je werken als je geen woord Nederlands spreekt?’ Je past je aan als je ergens nieuw komt, vinden de twee. ‘Waarom zou ik me aan moeten passen? Zij zijn toch nieuw?’

Aan vooroordelen hebben ze een broertje dood, zeggen ze allebei. ‘Rotte appelen heb je overal. Vind jij alle autochtonen even fijn? Oh!’

De naam Montfoort komt waarschijnlijk van Mons Fortis, wat zoveel betekent als ‘sterke burcht’. Als dat slaat op de vaste overtuiging niet te hoeven integreren met nieuwe bewoners klopt die naam behoorlijk. Maurice Crul, hoogleraar Diversiteit en Onderwijs aan de Vrije Universiteit van Amsterdam, draait vanaf september 2017 de boel om. Al decennia lang wordt er onderzoek verricht naar migranten en hun rol in een voor hen nieuwe omgeving, Crul gaat onderzoeken wat er met de ‘oorspronkelijke’ inwoners van een wijk of stad gebeurt als ze zelf een minderheid zijn geworden. De hoogleraar gaat zich met het BAM-project [Becoming A Minority, red] vooral richten op steden en buurten waarin er geen meerderheidsgroep meer is. In Amerika worden dat soort steden ‘majority minority cities’ genoemd, meerderheid minderheden steden. Hoe verloopt het proces van integratie voor mensen van Nederlandse afkomst als zij ook zelf een numerieke minderheid vormen?

Crul: ‘Het gaat hierbij om het opsluiten in de eigen groep in een diverse omgeving en de gevolgen daarvan. Als je Syrische buren krijgt en je daar niet mee praat, wordt jouw wereld en jouw woongenot kleiner. Het gaat er dan niet om dat je je aan iemand aanpast. Waarom zou je je bijvoorbeeld moeten aanpassen aan iemand wiens mening je niet respecteert? Pas als je individueel in contact met iemand komt, kun je pas uitvinden of je iets met iemand deelt of niet. Soms blijkt dit het geval, maar soms ook niet. In een groep zijn er verschillende meningen.’ Hoe dan ook sluit je door de keuze om geen contact met je buren te hebben wellicht iemand uit waarmee je misschien prima door een deur kan, vindt hij.

Verschillen per stad
Uiteraard lopen grote en middelgrote steden voor op een stadje als Montfoort. Crul: ‘Maar ook Montfoort krijgt met deze ontwikkelingen te maken, vroeg of laat. Interessant zijn daarbij de verschillen per locatie. Zo kent de PVV een grote aanhang in Rotterdam, terwijl dat in Amsterdam niet zo is. Daar is dus kennelijk een andere reactie op diversiteit. Ik ben benieuwd waarom die in de ene context anders wordt ervaren dan in de andere.’

Nog een laatste maal terug naar Montfoort dan. Aanpassen of integreren zie ik niet zitten, besluit inwoner Theo van Kortenhof (67), die ik tegen kom terwijl hij zijn dagelijkse rondje fietst. ‘Elkaar de ruimte geven, dat is typisch Nederlands. Als ik Syrische buren zou krijgen? Ik zou ze de hand schudden en zeggen ‘welkom!’

[Ariel]

Politie al drie dagen op rij in actie bij Kamp van Zeist, COA werkt aan oplossing voor woedende vluchtelingen

Geschrokken van de protesten en het geweld in de noodopvang voor vluchtelingen in Kamp van Zeist, gaat het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) kijken of de leefomstandigheden snel beter kunnen. Volgens de opvangorganisatie kampt de locatie nog met kinderziektes.

Slaapvertrekken zonder deuren, douches zonder sloten en bittere kou: de Spartaanse leefomstandigheden in Kamp van Zeist, waar het AD afgelopen weekend over berichtte, leiden tot een stortvloed aan kritiek onder de tweehonderd vluchtelingen die er sinds donderdag worden opgevangen. Al drie dagen op rij moest de politie er aan te pas komen, omdat bewoners onder meer door het gebrek aan privacy door het lint gaan.

Het COA zegt de klachten van de vluchtelingen te kennen en wil graag kijken wat er beter kan. ,,Dit is natuurlijk een noodopvang, die in heel korte tijd is neergezet”, zegt woordvoerder Jan Scholten. ,,Dat kan leiden tot kinderziektes, zoals de temperatuur in de tenten. De verwarming gaan we beter inregelen.”

Ook wil het COA kijken of de slaapruimtes afgesloten kunnen gaan worden. Hetzelfde geldt voor de douches. ,,Dan hangt wel deels af van wat technisch mogelijk is. Maar we snappen heel goed dat deze mensen behoefte hebben aan privacy”, aldus Scholten. Vluchtelingen stelden dit weekend tegenover het AD dat met name vrouwen nauwelijks durven te douchen, omdat iedereen ‘zomaar het gordijn kan opentrekken’.

Gezinslocatie
Bewoners van Soesterberg maken zich al lange tijd zorgen over de komst van de vluchtelingen. Het kamp ligt op een kleine kilometer van het dorp. Eind vorig jaar kondigde de gemeente de komst van een asielzoekerscentrum aan voor zevenhonderd vluchtelingen in oktober van dit jaar.

Na overleg met bewoners werd de voorwaarde gesteld dat het vooral een gezinslocatie moet worden en dat de eerste vijf jaar ‘slechts’ vijfhonderd vluchtelingen opgevangen mogen worden. Daarna volgt een evaluatie.

,,Maar nu is er dus die noodopvang tussen gekomen met tweehonderd mensen. Ik maak me wel zorgen dat het nieuwe azc er nog bovenop komt. En dus niet in plaats ván de noodopvang. Dan heeft het COA het straks toch in een keer doorgedrukt: de komst van zevenhonderd asielzoekers op een dorp van zevenduizend inwoners”, zegt Tanja van der Heijden, die eerder al het initiatief nam tot een handtekeningenactie.

Geschreeuw
Net als meer Soesterbergers kijkt Van der Heijden met argusogen naar de honderd alleenstaande mannen die nu in de noodopvang zitten. En wat komt er in de herfst nog bij?

,,Van 2014 tot 2017 was hier ook een azc. Daar hadden we geen goede ervaringen mee. Jongemannen vielen meisjes lastig. Er was veel overlast van zwerfvuil, geschreeuw en onbehoorlijk gedrag. En als je nu al hoort hoe inhumaan de noodopvang is. Daar krijgen mensen ook een trauma van”, aldus Van der Heijden.

De gemeente Soest heeft voor bewoners een mobiel informatiepunt ingericht aan het Odijkplein, dat wordt bemand door boa’s en de wijkagent. Wie vragen heeft, klachten of zorgen met betrekking tot de vluchtelingen kan daar dagelijks terecht. Tot nu toe is het rustig, weten boa’s Nick en Stefan. ,,Mensen komen uit nieuwsgierigheid even een babbeltje maken, maar het geeft ze wel een veilig gevoel dat wij er zijn.”

Tijdens de schermutselingen van vrijdag werd één man aangehouden door de politie. De vluchteling, die eerder opgevangen werd op een locatie in het Brabantse Budel, ging volledig door het lint en bedreigde medewerkers van het COA. Deze man is inmiddels weer terug bij zijn gezin.

[Ariel]

Wat heerlijk als je statushouder bent. Iets minder leuk voor de Nederlandse jongeren in ons land. Die mogen nog een paar jaar langer wachten voordat ze een huurhuis krijgen.

De Jonge: Statushouders moeten voorrang krijgen op huurwoningen

Regionaal – De Jonge wil dat statushouders voorrang krijgen op huurwoningen. Zo kan de achterstand van ruim 4000 mensen die een verblijfsvergunning hebben gekregen worden weggewerkt, dat liet de minister vanmiddag in een interview weten. Door deze mensen een definitieve plek in Nederland te geven, wordt er in de grote opvangcentra plaats gemaakt voor nieuwe vluchtelingen.

Een derde van de mensen die nu in een Centrum Opvang Asielzoekers verblijft, heeft al een verblijfsvergunning. De minister wil voorkomen dat nieuw binnenkomende vluchtelingen buiten of in een wachtkamer moeten slapen.

De Jonge claimt dat er, ondanks de krapte, wel degelijk woningen zijn, maar dat de doorstroom een probleem is. Daarom wil hij dat statushouders kunnen wonen in vrijkomende huurwoningen. Het duurt nog even voor er – als het nodig zou zijn – een wet klaar is, waarin gemeenten daartoe verplicht worden. Maar in de tussentijd kunnen de provinciën wel al toezicht houden op de uitvoering van de gemeenten. Desnoods kunnen zij de taak ook overnemen.

Er zal een taskforce in het leven worden geroepen om gebouwen naar woningen te transformeren. Deze heeft ook tot taak het realiseren van meer flexwoningen te versnellen. Verder kunnen gemeenten bij het realiseren van huisvesting gebruikmaken van verschillende ondersteuningsmaatregelen vanuit het rijk.

Ook is het een optie dat het COA, als alle vergunningen er zijn een eigen pand in gebruik kan nemen, zonder eerst een bestuursovereenkomst met een gemeente af te sluiten. In het uiterste geval trekt het Rijk het proces van de vergunningverlening naar zich toe.

Twee weken geleden presenteerde De Jonge al de nota “Een thuis voor iedereen”, waarin hij pleitte dat gemeenten moeten streven naar een minimale hoeveelheid van 30% sociale huur. Verder zouden gemeenten meer hun best moeten doen om kwetsbare groepen snel aan een betaalbare woning te helpen. Een voorrang-regeling zou daar een goede manier voor zijn, aldus de minister.

Voorbeelden van kwetsbare groepen zijn ondermeer dak- en thuislozen, arbeidsmigranten, mensen met een medische of sociale urgentie, statushouders, ex-gevangenen en ouderen die uit een verpleeg- of verzorgingshuis komen, zo formuleert De Jonge.

[Mahalingam]

Asieligen hebben volgens internationaal recht aanspraak op een woning.
Nederlanders hebben volgens nationaal recht aanspraak op een woning.
En internationaal recht gaat boven nationaal recht.

"De baas zei het tegen de chef. De chef zegt het tegen de knecht. De knecht zegt het tegen de kat. De kat zegt het tegen zijn staart.

En nu krijgen de gemeenten een aanbod van de provincie dat ze niet kunnen weigeren.

Maar in de tussentijd kunnen de provinciën wel al toezicht houden op de uitvoering van de gemeenten.

[Ariel]

In 2019 al 13.000 sociale huurwoningen weggegeven aan "statushouders".

Daar hadden 13.000 Nederlandse gezinnen kunnen wonen,

[Ariel]

De Jonge wil 12,5% sociale huurwoningen aan statushouders toewijzen, weerstand bij lokale bestuurders

Meer dan een op de tien sociale huurwoningen moet aan asielzoekers met verblijfsstatus worden toegewezen om achterstanden weg te werken. Dat blijkt uit een brief die minister De Jonge (Volkshuisvesting) naar gemeenten heeft gestuurd. De manier waarop het kabinet gemeenten wil bewegen meer statushouders voorrang te geven bij een sociale huurwoning is volgens lokale bestuurders ’politieke armoe’.

Woensdag stuurde De Jonge een brief naar gemeenten met de mededeling een tandje bij te zetten met de huisvesting van statushouders, door een hoger percentage sociale huurwoningen aan hen toe te wijzen (niet 9, maar 12,5 procent). Doordat asielzoekers met een verblijfsvergunning niet doorstromen naar woningen, blijven ze in de asielopvang zitten. Daardoor lopen de asielzoekerscentra (AZC’s) over, terwijl de instroom toeneemt. Een derde van de bewoners van de AZC’s zou daar niet moeten zitten.

„Gemeenten kunnen de keuze maken de komende tijd een groter aandeel van de vrijkomende woningen uit de sociale woningvoorraad te laten toewijzen aan vergunninghouders”, zegt De Jonge over de nieuwe verdeelsleutel. Eerder ontkende zijn ministerie voorrang voor statushouders, maar daar lijkt de bewindsman in zijn brief aan colleges toch op aan te sturen. „U kunt helpen door waar mogelijk de komende weken een groter aandeel van de vrijkomende woningen toe te wijzen aan vergunninghouders en andere aandachtsgroepen.”

Dwang
Woensdagavond kon het ministerie van Binnenlandse Zaken niet zeggen of dit ’verzoek’ aan gemeenten ook omgezet kan worden in dwang. Wel is provincies gevraagd toezicht te verscherpen en ’consequenties te verbinden aan laakbaar niet op schema zijn’. De aantallen maken in ieder geval duidelijk dat er nog veel woningen worden gezocht. De jaarlijkse huisvestingsopgave - die gemeenten wettelijk hebben - was vanaf 1 mei 6.293 vergunninghouders, staat in de brief van de minister. Bovendien zaten er op 23 mei volgens het COA nog meer dan 14.000 statushouders in de asielopvang.

De noodmaatregelen zorgen voor onvrede bij lokale bestuurders. Het ontbreekt bij het kabinet aan een plan voor de lange termijn voor de omgang met asielzoekers, statushouders en de schaarse ruimte die er in Nederland is, vinden zij. VVD-wethouder Herbert Raat van Amstelveen moet zuchten van ’weer een brief’. „We zijn in een papieren werkelijkheid beland. „Met een brief is nog niks geregeld.” Zelf heeft Amstelveen aan z’n opdracht voldaan om 52 statushouders op te vangen. „Dat is voor ons ook niet makkelijk - we zitten in de meest overspannen woningmarkt van het land. En elke woning die we aan een statushouder toewijzen, kan niet naar bijvoorbeeld een gescheiden moeder.”

Het steekt hem bovendien dat bestuurders van gemeenten die iedereen moreel de maat nemen, zelf niet aan hun taakstelling voldoen. „De burgemeester van Groningen roept dat hij zich schaamt voor de toestanden in Ter Apel. Utrecht klopt zich op de borst dat het asielzoekers uit Ter Apel overneemt. Maar als zij zich aan hun opdracht hadden gehouden, dan hadden we dit probleem helemaal niet gehad.”

Dat vindt ook VVD-wethouder Paul Slettenhaar van Castricum, met een wooncentrum voor 50 statushouders de taakstelling ruim haalde. Van der Burg komt deze woensdag kijken of het voorbeeld kan zijn voor andere gemeenten. „Het linkse Amsterdam heeft een achterstand van bijna 600 niet gehuisveste statushouders”, merkt Slettenhaar op. Raat: „Het kabinet kan beter eerst gaan praten met met de top-10 van gemeenten die achterlopen, in plaats van alle gemeenten over de kling te jagen.” We hebben het al sinds de jaren negentig over de draagkracht van de samenleving bij de opvang van asielzoekers. Omdat de landelijke politiek er niet uitkomst, wordt het bij de gemeenten over de schutting gegooid.” Om het nu weer bij de provincies te leggen, vindt Raat ’politieke armoe’.

Buffer
De Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG) vindt de dwang vanuit de provincies als uiterste middel op zichzelf een goed idee. Wat zich echter wreekt, is dat het ontbreekt aan een langetermijnvisie. „Er is geen buffer”, zegt woordvoerder Siebren van Noord. „Telkens als er meer asielzoekers komen, moeten de gemeenten plekken scheppen. Die moeten ze weer afbreken als het probleem niet meer zo nijpend is. Tot deze volgende stroom zich aandient.” De VNG wil de opvang kleinschaliger hebben, verdeeld over kleinere locaties. „Ook daar praten we al twee jaar over.”

Ook vanuit de Tweede Kamer klinkt gemor. VVD en PVV zijn niet te spreken over voorrang verlenen aan statushouders. „De VVD wil geen voorrang voor statushouders bij sociale huurwoningen”, zegt Kamerlid Peter de Groot. „Mensen die al jaren op de wachtlijst staan horen als eerste een woning te krijgen. Statushouders worden wat mij betreft zoveel mogelijk gehuisvest op tijdelijke woonlocaties, samen met andere mensen die met spoed een woning nodig hebben. Flexwoningen kunnen we snel bouwen en we houden er sociale huurwoningen mee vrij voor de mensen die er al lang op wachten.” De PVV heeft zelfs een initiatiefwet ingediend die moet voorkomen dat gemeenten voorrang verlenen aan statushouders.

[Ariel]

Onorthodoxe maatregel stopt alweer: Utrecht plaatst statushouders sneller dan gedacht in sociale woningen

De omstreden Utrechtse maatregel om zes weken lang (bijna) alle Utrechtse sociale huurwoningen aan statushouders toe te wijzen stopt eerder wegens ‘succes’. Het is Utrecht gelukt om na vier weken de 490 statushouders die een plek moesten krijgen te huisvesten. Daarmee komen sociale huurwoningen twee weken eerder dan gedacht weer beschikbaar voor álle woningzoekenden.

Utrecht kondigde half juli aan dat bijna alle vrijkomende sociale huurwoningen voor een periode van zes weken naar statushouders zouden gaan om de achterstand in te lopen en volle opvanglocaties in Nederland te ontlasten. Zo’n 10 procent bleef beschikbaar voor andere woningzoekenden met nood.

De ‘onorthodoxe’ maatregel die Utrecht als eerste gemeente in Nederland invoerde, leidde tot een stortvloed aan kritiek. De wachtlijsten voor een sociale huurwoning is met elf jaar al lang, waardoor Utrechters die al jarenlang wachten op een woning gepasseerd zouden worden.

Het doel is na vier weken gehaald
Het college van burgemeester en wethouders vond de maatregel echter wel nodig om ‘de prop uit de asielketen te halen’. Elke gemeente heeft ook de opdracht jaarlijks een bepaald aantal statushouders te huisvesten. Utrecht had een achterstand van 490 statushouders. Met de maatregel kon Utrecht die achterstand versneld inlopen.

De gemeente laat weten dat er in de eerste drie weken van de maatregel 279 statushouders zijn gehuisvest in 148 woningen. De gemeente verwacht de resterende statushouders de komende weken te kunnen koppelen aan een van de al vrijgekomen woningen.

Nu het doel al na vier weken is gehaald, komen sociale huurwoningen vanaf maandag weer via de gebruikelijke manier beschikbaar voor alle woningzoekenden. Dat betekent dat de normale verdeling weer geldt: 70 procent van de sociale huurhuizen gaat naar reguliere woningzoekenden en 30 procent naar bijzondere en kwetsbare doelgroepen, waaronder statushouders.

Wat aardig. Nederlanders mogen vanaf nu ook weer inschrijven voor een huurhuis.

[King George]

Tot de volgende instroom statushouders. Dan gaan die allemaal weer voor. En kunnen ze nog langer wachten.

[Ariel]

Tot de volgende instroom statushouders. Dan gaan die allemaal weer voor. En kunnen ze nog langer wachten.

Dit is nog maar het begin.

Zestig Afghaanse statushouders worden sinds zondag opgevangen in een hotel in Spijkenisse. Zij hebben te horen gekregen dat ze in Nederland mogen blijven en mogen dus het asielzoekerscentrum verlaten, maar er is nog geen woning voor ze beschikbaar.

Volgens de gemeente Nissewaard, waar Spijkenisse onder valt, mogen de Afghanen maximaal zes maanden in het Carlton Oasis Hotel blijven. Het gaat om gezinnen met kinderen die al in Nederland zijn. Ze zijn geëvacueerd na de machtsovername door de Taliban in Afghanistan.

De Afghanen worden door het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) in Spijkenisse geplaatst. De gemeente Nissewaard is niet blij met de manier waarop dat is gegaan: „Burgemeester Foort van Oosten heeft het COA laten weten te betreuren dat het proces en de coördinatie op deze manier verloopt, zeker gezien het feit dat er vrijdag een bestuursakkoord is gesloten. Hierin wordt over specifiek de Afghaanse statushouders niet gerept.”

Doordat de statushouders de opvang kunnen verlaten, komt er plek vrij voor andere vluchtelingen. Maar ook voor hen zijn nog lang niet genoeg plekken, en daarom zoekt de overheid ook naar noodopvang voor de asielzoekers.

[Ariel]

Overijssel gaat statushouders huisvesten in seniorenwoning: 'Onze ouderen moeten het maar zelf uitzoeken'

In Kampen, Overijssel, gaat men statushouders huisvesten in een seniorenwoning. De Stichting Algemene Armenstaat heeft een overeenkomst gesloten met de burgemeester van de gemeente. Naast dit project lopen er meerdere initiatieven in Nederland waarbij statushouders in onder meer seniorwoningen of zelfs kerken worden gehuisvest. De Overijsselse PVV-afdeling is hier niet blij mee.

In het seniorencomplex in Kampen gaan twee asielzoekers worden gehuisvest. De voorzitter van de stichting, Teun de Man, zegt dit te doen vanwege zijn sociale inborst: "Onze stichting heeft een sociale inborst; wij denken ook in het sociale belang. Toen ik las over het plan van de gemeente Kampen en de kerken, kwamen bij ons toevallig net twee woningen leeg. Het bestuur was het er direct over eens om een van de woningen aan te bieden voor de huisvesting van statushouders."

De PVV vindt het treurig om te zien dat ouderen die al jaren op een wachtlijst staan op deze manier buitenspel worden gezet. Zo schrijft PVV-Statenlid Joeri Pool het volgende over de kwestie: 'In Overijssel worden nu zelfs seniorenwoningen weggegeven aan statushouders. Met inboedel en al. Onze eigen ouderen, die jarenlang op een wachtlijst staan voor zo'n woning, moeten het maar uitzoeken. Maak een einde aan deze discriminatie.'

Daarnaast is Pool ook kritisch op een andere Overijsselse gemeente. In Ommen gaat men bijna 50 asielzoekers onderbrengen in een hotel.

[Ariel]

Raar...Een statushouder heeft dezelfde rechten en plichten als een autochtone Nederlander. Wanneer statushouders worden gehuisvest in een gemeente, komen ze in aanmerking voor een bijstandsuitkering.
Ik weet niet wat statushouders verwachten van hun uitkering, maar als ze uitgelegd krijgen dat ze hun geld goed moeten, besteden dan moeten ze toch financieel rond kunnen komen.

Het probleem, vermoed ik, is dat statushouders geld naar hun familie sturen en denken dat alles in Nederland gratis of bijna gratis is. .

D66, ChristenUnie en CDA: ‘financiële zorgen bij statushouders tijdens inburgering’

De fracties van D66, ChristenUnie en CDA willen financiële zekerheid voor statushouders bij hun inburgering. Dat blijkt uit vragen die zijn gesteld aan het college.

In de nieuwe Wet inburgering is opgenomen dat bijstandsgerechtigde statushouders de eerste zes maanden financieel worden ‘ontzorgd’ op het gebied van betalingen van huur, gas, water, elektra en de verplichte zorgverzekering. Hierdoor moeten zij in staat worden gesteld zo snel mogelijk te beginnen met het inburgeringstraject, zonder afleiding door eventuele financiële problemen.

Uit de eerste onderzoeksresultaten blijkt dat de wet de nodige risico’s met zich meebrengt. Dat heeft vooral ook te maken met het recht op toeslagen. Na de aanvraag duurt het aantal weken of zelfs maanden voordat deze gelden daadwerkelijk bij de betrokkenen terecht komen. Dat maakt dat in de eerste periode er daarom nauwelijks leefgeld is.

Volgens de drie partijen kan dit tot onmenselijke situaties leiden. Gevreesd wordt dat de problematiek alleen maar groter wordt nu door de inflatie het leven duurder wordt en nieuwe energiecontracten alleen voor hoge maandbedragen kunnen worden afgesloten.

Het college wordt gevraagd of zij bekend is met de zorgen rond de mogelijke gevolgen voor het resterende leefgeld voor bijstandsgerechtigde statushouders en hoe zij tegen deze situatie aankijken. Verwacht wordt dat het college stappen onderneemt om te voorkomen dat statushouders in de problemen komen. Gevraagd wordt op welke manier het minimum aan leefgeld wordt gegarandeerd. Waardoor noodzakelijke middelen als voeding worden gegarandeerd.

Financiële problemen voor statushouders rond sociaal minimum
Statushouders in de knel
Column 23 april 2022

Saran*, haar man Zaid* en hun drie kinderen vluchtten drie jaar geleden vanuit Syrië naar Nederland. Ze kregen toen een verblijfsvergunning. Je wordt dan statushouder genoemd. Na een jaar in het asielzoekerscentrum kregen ze een sociale huurwoning toegewezen in een dorpje. Ze wonen hier nu met plezier, maar ze hebben moeite om financieel rond te komen. Saran en Zaid hebben beiden geen vast inkomen en zijn daarom afhankelijk van een bijstandsuitkering. Naast de gebruikelijke kosten zoals de huur en dagelijkse boodschappen, moeten ze zich helaas om nog meer kosten zorgen maken.

Geld lenen voor je inrichting
Toen ze in hun woning terechtkwamen, moest het natuurlijk nog ingericht worden. Hiervoor kregen ze van hun gemeente een inrichtingskrediet. Dat is een geldbedrag in de vorm van een lening waarmee statushouders meubels en apparatuur voor het huis kunnen kopen. Omdat het geen gift is, maar een lening, moet het geld uiteindelijk terugbetaald worden aan de gemeente. Saran en Zaid proberen het bedrag snel af te betalen aan de gemeente. Maar dit is lastig met een minimuminkomen.

Geen reiskostenvergoeding
Er zijn nog andere kosten die het rondkomen lastig maken. Zo gaan Saran en Zaid wekelijks naar taalles. Deze les wordt niet in hun dorp gegeven, maar in een stad verderop. Elke week moeten ze een flink stuk naar de taalschool toe reizen. Maar de reiskosten vergoedt hun gemeente helaas niet. Saran vindt dat niet eerlijk. Ze heeft namelijk van andere statushouders uit andere gemeenten gehoord dat zij wel deze reiskosten vergoeden. "Wij zijn hier gewoon neergezet", zegt Saran. "Waar je woont zou niet moeten uitmaken of je wel of geen vergoeding krijgt".

Financieel extra kwetsbaar
De financiële problemen waar Saran en haar gezin tegenaanlopen gelden helaas voor veel statushouders. Statushouders ervaren soortgelijke problemen als andere sociale minima, maar zijn door hun specifieke omstandigheden financieel extra kwetsbaar. Zij hebben bijvoorbeeld nog geen of weinig kennis van de Nederlandse taal en cultuur, missen een sociaal netwerk en hebben vaak geen financiële buffer. Soms hebben statushouders al schulden als ze in Nederland aankomen, omdat ze bijvoorbeeld geld moesten lenen voor hun vluchtreis.

Onderzoek
De Nationale ombudsman onderzocht daarom de financiële problemen van statushouders rond het sociaal minimum. Dit onderzoek is maandag 25 april 2022 gepubliceerd. Het is onderdeel van drie onderzoeken over verschillende groepen die rond het sociaal minimum leven. Dit is het eerste onderzoek dat uitkomt. De ombudsman onderzoekt ook de (financiële) problemen van jongeren in de bijstand en jongeren met een beperking.

[Ariel]

Tja Het mag wat kosten.

Quote statushouder:
“De Belastingdienst ging er per abuis vanuit dat ik een alleenstaande ouder was en keerde automatisch extra kindgebonden budget uit terwijl ik een echtgenoot heb, die in Soedan verbleef. Nu is mijn man in Nederland en moet ik € 3.000 aan de Belastingdienst terugbetalen. Eerst werd er een betalingsregeling getroffen van € 200 per maand. Die is nu verlaagd naar € 20 per maand. Ik kan dat bedrag eigenlijk ook niet betalen.”

Statushouders lopen een hoog risico om langdurig financieel in de knel te komen.

De individuele factoren met negatieve invloed op de financiële situatie en zelfredzaamheid
zijn:

• Gebrek aan basiskennis van de Nederlandse taal en het financiële systeem
• Ontbreken van digitale vaardigheden
• Onverwerkte traumatische gebeurtenissen
• Klein sociaal netwerk
• Extra kosten, bijvoorbeeld leges- en vertaalkosten en de kosten voor gezinshereniging
• Geen financiële buffer en privéschulden door vluchtreis naar Nederland
• Financiële ondersteuning van familie in land van herkomst
• Veel financiële veranderingen door wijzigingen in gezinssamenstelling en verhuizing van
een asielzoekerscentrum naar een gemeente.

Uit een onderzoek volgen verder de volgende financiële knelpunten: Financiële begeleiding en ontzorgen

Goede begeleiding is noodzakelijk voor statushouders. De geboden begeleiding verschilt sterk per gemeente. Niet alle statushouders ontvangen de begeleiding die zij nodig hebben. Het nieuwe inburgeringsstelsel ontzorgt statushouders, maar levert gemeenten ook nieuwe zorgen op.

Statushouders hebben te maken met veel verschillende overheidsinstanties. Als deze onderling niet goed samenwerken, resulteert dit in financiële problemen. Bij de informatieoverdracht van het COA naar de gemeente en de samenwerking met de uitvoeringsinstanties is verbetering mogelijk.

Ook statushouders die wél professionele begeleiding ontvangen, komen financieel in de knel. Dit komt doordat wet- en regelgeving en voorzieningen niet aansluiten bij de leefsituatie van statushouders. En doordat werken niet lonend is en de noodzakelijke extra kosten van statushouders niet volledig worden vergoed. Ook ontbreekt een laagdrempelig aanspreekpunt of loket.

[Ariel]

Hier volgt een boos makend bericht.



Ksst....Ga weg in doeken gehuld menstruerend mens.

Syrische vecht uitstelmaatregel gezinshereniging aan bij de rechter

De rechter buigt zich vandaag voor het eerst over de nieuwe regeling voor gezinshereniging, die is bedoeld om de druk op asielzoekerscentra en noodopvang te verlichten.

De zaak, die wordt behandeld in de rechtbank in Haarlem, draait om de Syrische Fakhria Al Mullaabid (47) en haar gezin. Zij wil dat haar man en zes kinderen zo snel mogelijk naar Nederland mogen komen, maar afspraken uit de recente asieldeal verhinderen dat. De vrouw vraagt de rechter nu om een voorlopige voorziening.

Nog maanden in Sudan
Vorig jaar augustus heeft de vrouw in Nederland asiel aangevraagd en nu wil ze herenigd worden met haar gezin. De Immigratie- en Naturalisatie Dienst (IND) heeft al bepaald dat dit mag, maar nog zeker tot eind april moeten haar man en kinderen in Sudan blijven.

Volgens de nieuwe beleidsregel mogen statushouders (asielzoekers met een verblijfsvergunning) hun gezinsleden pas laten overkomen als ze in Nederland een woning hebben gevonden. Als dat vijftien maanden na hun aanvraag nog niet is gelukt, krijgen de familieleden alsnog een visum.

De gezinsleden van Fakhria Al Mullaabid behoren tot de groep van 920 mensen die volgens de IND langer moeten wachten.

Concreet betekent dit dat ze tot 23 april 2023 vastzitten in Sudan, het land waar ze op uitnodiging van de IND naartoe zijn gevlogen om te worden geïnterviewd in verband met hun nareisaanvraag. Een praktisch probleem is dat hun visum daar over een week afloopt.

Wat er daarna gebeurt voor ze eind april naar Nederland mogen is onduidelijk, zegt de advocaat van de Syrische, Mirjam van Riel. "Feitelijk verblijven ze na 8 december illegaal in Sudan, maar teruggaan naar Syrië is geen optie. Als ze zonder visum naar buiten gaan, moeten ze maar hopen dat niemand hen om hun verblijfspapieren vraagt." Het gezin heeft een kamer gehuurd in Sudan, die een oom in Saudi-Arabië betaalt.

Forse kritiek
Op de afspraken over uitstel van gezinshereniging kwam meteen na het sluiten van de asieldeal kritiek.

Volgens de Commissie Meijers, een adviesorgaan van de overheid, is de maatregel in strijd met Europese regelgeving. Zo mag huisvesting geen voorwaarde zijn voor gezinshereniging en moet er rekening worden gehouden met de belangen van kleine kinderen. De commissie verwacht dan ook dat Nederland door de rechter wordt teruggefloten.

Er verblijven nu zo'n 17.000 statushouders in de asielopvang, van wie er ruim 7000 door gezinshereniging naar Nederland zijn gekomen.

Als familieleden van statushouders overkomen voor zij een woning hebben gevonden, komen ook zij in een asielzoekerscentrum terecht of in de crisisnoodopvang. Uitstel van gezinshereniging moet daar een rem op zetten.

Staatssecretaris Van der Burg (Asiel & Migratie, VVD) erkende eerder dat ook hij geen "100 procent garantie kan geven" dat de maatregel bij de rechter standhoudt.

Grote groep
Op ruim 900 gezinsleden is de uitstelmaatregel uit de asieldeal toegepast, zegt de IND. In totaal gaat het om zo'n 5800 mensen die langer moeten wachten voor ze naar Nederland kunnen komen.

Vluchtelingenwerk Nederland zegt dat de impact van de regels op de mentale weerbaarheid van de statushouders heel groot is. "De wachttijd voor de asielprocedure is al lang. Nu mensen eerst ook nog een woning moeten zien te krijgen, kan het zo 2,5 jaar duren voor asielzoekers met hun gezinsleden zijn herenigd."

[Ariel]

Vervolg Syrische Fakhria Al Mullaabid die op haar man en 6 kinderen zit te wachten. .

Justitie verdedigt nieuw beleid gezinshereniging: 'Forse maatregelen nodig'

Moeten statushouders langer wachten voordat hun familieleden naar Nederland mogen overkomen of moet de staatssecretaris toch andere oplossingen zoeken voor de vastgelopen asielopvang? De nieuwe maatregel voor gezinshereniging, onderdeel van de recente asieldeal, was vandaag inzet van een rechtszaak bij de voorzieningenrechter in Haarlem.

"Het is niet gebruikelijk dat we zo'n volle zaal hebben in vreemdelingenzaken, maar in dit geval gaat het om een zaak van nationaal belang. Althans dat vinden partijen", sprak de rechter bij aanvang van de zaak van de Syrische Fakhria Al Mullaabid (47) en haar gezin.

Haar zes kinderen en man behoren tot de groep van 920 mensen die langer moeten wachten op gezinshereniging door de veelbesproken asieldeal.

Familieleden wier aanvraag tot gezinshereniging door de Immigratie en Naturalisatiedienst (IND) is goedgekeurd, moeten nu zes maanden in het buitenland wachten voordat ze Nederland binnen mogen reizen. Die zes maanden komen bovenop de negen maanden waarbinnen de IND nu moet besluiten over een verzoek tot gezinshereniging.

'Nood breekt wet'
"De asielopvang moet in orde worden gebracht. Waar je de opvang kan uitstellen of beperken, moet dat gebeuren", zo verdedigde de landsadvocaat het besluit van de IND om de familieleden van Fakhria Al Mullaabid nog tot eind april te laten wachten voordat ze naar Nederland mogen komen.

Het gezin zit de komende zes maanden vast in Sudan, het land waar ze op verzoek van de IND naartoe zijn gevlogen om te worden geïnterviewd in verband met hun nareisaanvraag.

Ze verblijven daar in een appartement dat wordt betaald door een oom. "Ze weten niet hoe ze komende maanden de huur of het eten moeten betalen", zei Al Mullaabid. Door gebrek aan internet is communicatie met Nederland niet dagelijks mogelijk. De kinderen hebben hun moeder twee jaar niet gezien.

"Het klopt dat de maatregel best ingrijpende gevolgen heeft, maar u moet het echt zien in het belang van al die mensen die nu in de crisisnoodopvang verblijven", zei de landsadvocaat. "Er zijn forse maatregelen nodig om de asielcrisis het hoofd te bieden."

Volgens de advocaat van Al Mullaabid is het onredelijk om haar en haar gezin op te laten draaien voor een probleem dat door staatssecretaris Van der Burg (Asiel & Migratie) zelf is veroorzaakt.

En door de toegang tot Nederland feitelijk met een half jaar uit te stellen, handelt de Staat in strijd met Europees recht, zei de advocaat: "Het is op zijn minst merkwaardig en eigenlijk heel kwalijk dat er wordt geprobeerd om het (de hereniging, red.) op deze manier uit elkaar te trekken."

Barmhartig
Na de vorige asielcrisis is er te snel op opvangplekken bezuinigd, zo erkende Van der Burg eerder. Op de zitting bevestigde de landsadvocaat dat, maar volgens haar is de situatie bij Ter Apel inmiddels 'on-Nederlands': "De nood is zo hoog, het is elke dag nog spannend voor de mensen in Ter Apel of iedereen een dak boven zijn hoofd krijgt."

Het voorkomen van een mensonterende behandeling weegt volgens de Staat dan zwaarder dan de Europese Richtlijn.

"Ik vraag mij af: hoe kunnen mijn kinderen leven tot bijna mei?", zei Al Mullaabid tot slot nog tegen de rechter. "Het geld is op. Ze staan onder zware psychische druk. Hoe kunnen zij de komende maanden doorbrengen? Ik hoop dat u daarnaar op barmhartige wijze kijkt."

Maandag doet de voorzieningenrechter uitspraak in de zaak. Er loopt ook nog een bezwaar van Al Mullaabid bij de IND.

[Ariel]

Rechter: nareisbeperking onwettig, Syrisch gezin mag herenigd

De nareisbeperking die het kabinet heeft ingevoerd om de instroom van familieleden van toegelaten asielzoekers tijdelijk te beperken kent geen wettelijke basis. Dat concludeert de voorzieningenrechter in Haarlem.

In een zaak over een Syrische vrouw die in Nederland een asielvergunning heeft gekregen, bepaalt de voorzieningenrechter nu dat haar Syrische gezinsleden meteen moeten worden toegelaten in Nederland. Zij hoeven niet eerst een half jaar te wachten.

[Mahalingam]

Kunnen we dit scharen onder de mislukte pogingen van Rutte om de migratie te beperken?

[Ariel]

Kunnen we dit scharen onder de mislukte pogingen van Rutte om de migratie te beperken?

Ik denk het wel. Wat betreft deze vrouw, straks komen haar man en zes kinderen naar Nederland, en wil mevrouw zo spoedig mogelijk een huis. Dat huis moet groot zijn, anders passen haar kinderen er niet in.

En deze uitspraak heeft de weg geopend voor alle asielzoekers die hun partner en de kinderschaar naar Nederland willen halen. In het concrete geval van het Syrische gezin betekent de uitspraak dat de gezinsleden alsnog binnen 24 uur hun machtiging tot voorlopige verblijf moeten krijgen. Daarmee kunnen zij naar Nederland komen.

Waar moeten we ze laten. Arm Nederland.

Als een asielzoeker in Nederland mag blijven en een verblijfsvergunning krijgt, heeft die het recht om het gezin naar ons land te halen. Sterker nog, internationale verdragen verplichten landen om gezinsherenigingsaanvragen van kinderen met welwillendheid, menselijkheid en spoed te behandelen.

Nederland kan de hoge instroom van vluchtelingen momenteel niet aan en daarom bedacht het kabinet een list: via een tijdelijke maatregel kon de gezinshereniging een halfjaar worden uitgesteld, zeker als er geen woning beschikbaar zou zijn. Zo meende men een balans te hebben gevonden tussen het belang van het kind bij zowel geschikte huisvesting als bij de uitoefening van het recht op gezinshereniging.

Door die truc zet de voorzieningenrechter nu een streep in een voorlopig oordeel, met de opmerking dat het bezwaar van de gezinsleden ‘een goede kans van slagen’ heeft bij een beroepszaak. Het kan echter zijn dat een hogere rechter anders oordeelt; zeker omdat in deze specifieke zaak spoedeisendheid een grote rol speelt. Het tijdelijk visum dat gezinsleden hebben om in Soedan te kunnen verblijven, verloopt deze week.

[Ariel]

Uitspraak rechter bedreigt asieldeal: ’Van begin af aan duidelijk dat dit niet mocht’

De nareisbeperking die het kabinet heeft ingevoerd om de instroom van familieleden van toegelaten asielzoekers tijdelijk te beperken, kent geen wettelijke basis. Dat concludeerde de voorzieningenrechter maandag in Haarlem. De uitspraak is vooral pijnlijk voor de VVD, omdat die partij hamerde op de beperking als onderdeel van de asieldeal in de coalitie.

In een zaak over een Syrische vrouw die in Nederland een asielvergunning heeft gekregen, bepaalt de voorzieningenrechter nu dat haar Syrische gezinsleden meteen moeten worden toegelaten in Nederland. Zij hoeven niet eerst een half jaar te wachten. Vanuit de oppositie klinkt felle kritiek. „D66-rechters geven op Pakjesavond presentjes aan gelukszoekers”, zegt PVV-leider Wilders.

Volgens PvdA-Kamerlid Piri maken coalitiepartijen ’een puinhoop van het migratiebeleid’. „Eigen juristen waarschuwden, 74 Kamerleden waarschuwden en nu fluit de rechter het kabinet definitief terug”, sneert Piri. „Wat een leed veroorzaken de vier coalitiepartijen onder vluchtelingen en wat een totale puinhoop maken ze van het migratiebeleid.”

De gezinsleden verblijven op dit moment in Soedan op een tijdelijk visum dat deze week afloopt. De vrouw heeft een asielvergunning in Nederland gekregen. Haar kinderen krijgen door de nareismaatregel pas in april volgend jaar een zogenoemde machtiging tot voorlopig verblijf, tenzij zij eerder zelf geschikte woonruimte in Nederland vinden. De gezinsleden hebben bezwaar gemaakt tegen dit besluit en spanden een rechtszaak aan.

De rechter is het niet eens met het betoog van staatssecretaris Van der Burg (Asiel) dat de nareisbeperking een feitelijke mededeling is waarvoor geen wettelijke basis nodig is. De rechter oordeelt ook dat de nareismaatregel in strijd is met de Nederlandse Vreemdelingenwet en twee bepalingen in de Europese Gezinsherenigingsrichtlijn. De Immigratie- en Naturalisatiedienst gaat meteen een visum regelen voor een Syrisch gezin om naar Nederland te komen, meldt een woordvoerster.

De grote vraag is wat deze uitspraak betekent voor andere pogingen tot gezinshereniging. Een woordvoerster van het ministerie van Justitie en Veiligheid wil daar niet op vooruitlopen: „We hebben kennisgenomen van de uitspraak en gaan deze nu bestuderen.”

Volgens VluchtelingenWerk Nederland is de maatregel ’onhoudbaar’ geworden. „VluchtelingenWerk vindt het bovendien kwalijk dat het kabinet dit op een rechtszaak heeft laten uitkomen: van begin af aan was duidelijk dat dit niet mocht”, stelt de organisatie.

Onder de achterban van coalitiepartij CU leidde de nareisbeperking tot onvrede. Ook D66 was tegen, evenals de linkse oppositie. CU-Kamerlid Ceder laat weten: „Tegenover voor de CU belangrijke en structurele verbeteringen in de asielketen – zoals de spreidingswet – hebben we alleen ruimte gegeven voor deze maatregel, als die juridisch houdbaar is. Nu de wettelijke basis er niet is, ga ik ervan uit dat het kabinet de beslissing respecteert en opvolgt.”

Vanuit een deel van de VVD-achterban klinkt gemor. Kritische liberalen vinden dat de dwangwet van tafel moet nu de nareisbeperking op losse schroeven staat. VVD-Kamerlid Brekelmans benadrukt dat de asieldeal in stand blijft. „De rechter heeft uitspraak gedaan voor het geval van één specifiek gezin, waarin de individuele omstandigheden een rol spelen. De rechtbank geeft aan dat de nareismaatregel in algemene zin voorlopig van kracht blijft.”

[Ariel]

Hier was ik al bang voor. Als er één schaap over de balk is volgen er meer. Dit had staatssecretaris vooraf kunnen bedenken’

Asieladvocaat heeft volgende zaak gezinshereniging al binnen: ’Geheid succes’

Advocaat Mirjam van Riel, die als eerste succesvol bezwaar maakte tegen het beperken van gezinshereniging, verwacht dat de volgende statushouders klaarstaan om bezwaar te maken tegen uitstel van gezinshereniging. Vluchtelingenwerk Nederland, dat statushouders in gesprekken adviseert te procederen, meldt dat er momenteel twintig rechtszaken tegen uitstel van gezinshereniging lopen. Vijftien daarvan zijn aanhangig gemaakt via de organisatie.

Van Riel, die de zaak van maandag ook via Vluchtelingenwerk kreeg, heeft dinsdagochtend een nieuw verzoek op haar bureau gekregen om bezwaar te maken tegen het uitstel. „Als de staatssecretaris zijn verlies niet toegeeft, gaat iedereen dat doen. Met geheid succes.”

De Alkmaarse advocaat, gespecialiseerd in gezinshereniging, was dan ook verbaasd toen zij maandagmiddag de landsadvocaat Pels Rijcken op de zitting van de rechtbank Haarlem zag verschijnen. Beetje overdreven, dacht ze nog. „Want toen ik de zaak op mijn bureau kreeg, wist ik meteen: appeltje-eitje.”

Maar er is het kabinet nu eenmaal veel aan gelegen gezinshereniging uit te stellen voor statushouders die nog geen huisvesting hebben. Het is een van de politieke pijlers van de asieldeal. Die houdt in: er komt wetgeving om asielopvang over Nederland te verspreiden, waarbij gemeenten kunnen worden gedwongen.

Daartegenover staan maatregelen om de instroom te beperken. Uitstel van gezinshereniging is daarvan een belangrijk onderdeel. Maar juist die nareisbeperking kent geen wettelijke basis, zo oordeelde maandag de rechter.

In principe is deze uitspraak voorlopig en geldt die alleen voor dit ene geval. Toch heeft de rechter hiermee ook een uitspraak gedaan die voor alle statushouders geldt in vergelijkbare situaties, zegt advocaat Van Riel. „Uitstel van gezinshereniging is in strijd met Nederlandse en Europese wetgeving. Die geldt voor iedereen.”

Visum
Volgens immigratiedienst IND zijn er momenteel 920 gezinsleden van statushouders voor wie gezinshereniging is aangevraagd. Idee was om gezinsleden van statushouders pas een visum voor Nederland te verstrekken op het moment dat er daadwerkelijk een woning voor hen gereed is. Als er vijftien maanden na hun aanvraag nog altijd geen huisvesting beschikbaar is, mogen ze alsnog naar Nederland komen.

Die maatregel zou tot eind volgend jaar gelden. Idee erachter was om zo tijd te winnen totdat de problemen met de asielopvang zijn verholpen. Met rechtszaken had het kabinet rekening gehouden, maar dat er zo snel een streep doorheen zou gaan: nee.

Dat deed de Haarlemse voorzieningenrechter maandag. De Syrische vrouw Fakhria Al Mullaabid, die in Nederland een verblijfsvergunning kreeg, wil haar man en zes kinderen meteen laten overkomen, en niet pas in april, zoals de Staat voorschreef. De vrouw, van wie de familie momenteel in Soedan verblijft, zit nog in de asielopvang.

De rechter bepaalde dat Nederland binnen 24 uur een visum voor de gezinsleden moet verstrekken. Uitstel met een half jaar is immers in strijd met de Nederlandse Vreemdelingenwet en met de EU-richtlijn voor gezinshereniging.

’Noodsituatie’
„Dat uitstel van gezinshereniging in strijd was met Nederlandse en Europese wetgeving, had hij vooraf al kunnen bedenken”, zegt Van Riel. Vooraf hadden de Kinderombudsman, de Adviesraad Migratie, het College voor de Rechten voor de Mens en de Vereniging Asieladvocaten ervoor gewaarschuwd.

De Staat beriep zich op een ’noodsituatie’, waardoor ze tijdelijk van wetgeving mag afwijken: woningnood in combinatie met de enorme toename van het aantal vreemdelingen. Dat kwam door onvoorziene zaken als de machtsovername in Afghanistan en de oorlog in Oekraïne. Volgens de Haarlemse rechter mag de Staat zich alleen beroepen op een noodsituatie als de openbare orde en de binnenlandse veiligheid in het geding zijn. Dat is hier niet het geval.

’Zonde’
En nu? Het kabinet ’bestudeert de uitspraak’, zoals dat heet, maar bij het vonnis van de Syrische vrouw heeft het zich neergelegd. De visa voor de gezinsleden zijn inmiddels verstrekt. Het kabinet zou ervoor kunnen kiezen om het in alle overige gevallen te laten aankomen op rechtszaken.

„Zonde van het geld”, zegt Van Riel. „Want het is in alle gevallen een verloren zaak. Dus als de staatssecretaris slim is, legt hij zich bij zijn verlies neer en geeft hij toe dat uitstel van gezinshereniging onhoudbaar is.”

Hoge of lage status
Nu het kabinet een van de pijlers van aangescherpt asielbeleid kwijt lijkt, kan het misschien nog eens kijken naar de regels voor gezinshereniging. „Nederland is soepel”, zegt Van Riel. „Neem Duitsland, dat een onderscheid maakt tussen vluchtelingen met een hoge en lage status. Die lage status krijg je als je weliswaar bent gevlucht voor oorlog, maar niet persoonlijk wordt geraakt. Een hoge status verkrijg je als een regime waarvoor je vlucht specifiek naar jou op zoek is.

Met een hoge status krijg je voorrang bij gezinshereniging. Met een lage status kun je die nog steeds aanvragen, maar dan moet je bijvoorbeeld eerst een bepaald inkomen hebben.” Nu de asieldeal politiek weer open ligt, lijkt alles bespreekbaar. Toch moeten we daar ook geen wonderen van verwachten, zegt hoogleraar Europees migratierecht Jorrit Rijpma. „In Duitsland procederen asielzoekers om die hoge status te bereiken.”