Pagina 1 van 1

Bittere Oogst

Geplaatst: di mei 26, 2020 12:24 am
door Pilgrim
Bittere Oogst

Geplaatst op 25 mei 2020

Afbeelding

De laatste blanke premier van Zimbabwe – toen nog Rhodesië genaamd – overleed in 2007. Tien jaar eerder had Ian Smith (foto) zijn memoires gepubliceerd: “Bitter Harvest” (ook bekend als The Great Betrayal – Het Grote Verraad). Afgezien van Groot-Brittannië was Nederland overigens het enige land dat in het kader van boekpresentaties vereerd werd met een bezoek in hoogsteigen persoon. Naar het schijnt was Ian Smith nogal gecharmeerd van de Nederlandse ‘Rhodies’.

Ian Smith kwam niet zonder kleerscheuren uit de Tweede Wereldoorlog. Hij hield er een glazen oog en een deels verlamd gezicht aan over. Zijn gelaat leek zodoende aan de linkerkant halfbevroren; het had iets onpersoonlijks, iets afstandelijks, wellicht iets onheilspellends zelfs. Maar achter dit gehavend uiterlijk school een warme nationalist. Als hij het had over ‘my people’, dan kon er geen twijfel over bestaan wie hij bedoelde; dan had hij het over de blanken. Waar zijn tegenwoordig eigenlijk de politici die spreken over ‘onze mensen’, en daar, zonder verontschuldigingen of complexen, onze eigen blanke bevolking onder verstaan?

Mocht iemand geïnteresseerd zijn in de geschiedenis van Zimbabwe, dan is deze autobiografie een absolute aanrader. Ze leest, zoals dat dan heet, ‘gemakkelijk weg’ en is doorspekt met een typische, onderkoelde humor. Zelf heb ik dit boek (ruim 400 bladzijden) in enkele dagen uitgelezen. Het is een politieke thriller, die je na de eerste bladzijden niet meer loslaat. Ook al weet je de uitkomst al, je blijft vanzelf verder lezen.

Het is het verhaal van de teloorgang van een eersterangs blanke natie tot ‘postkoloniale’ puinhoop. Misschien boven alles is het een verhaal van verraad. Eerst het Britse verraad, vervolgens de Zuid-Afikanen en de Amerikanen, en tenslotte de ‘wereldgemeenschap’. Een hele belangrijke les schijnt te zijn dat je nooit op andere landen of volken moet rekenen. Als je iets voor elkaar wilt krijgen, dan zul je het zelf moeten doen.

Daarnaast ligt zoals blijkt het ‘verraad uit eigen kring’ altijd op de loer. Ian Smith had voorafgaand aan de ‘eerste democratische verkiezingen’ aan zijn ‘ondergeschikten’ gevraagd wat er zou gebeuren als Marxisten onverhoopts mochten zegevieren.”We gaan dit simpelweg niet accepteren”, werd hem verzekerd. Geheel terecht – dit bleek korte tijd later – was hij er niet helemaal gerust op. Zoals hij dat in zijn boek zelf onder woorden brengt: “I was not sanguine”.

Want de eigen overheidsinstanties bleken gecorrumpeerd en geïnfiltreerd. En nog een ultieme ‘last stand’ zat er toen dus niet meer in. Alle eerdere blijken van heldhaftige opoffering ten spijt. Maar helemaal voor niks was het niet. Absoluut niet!

Rhodesië leert ons namelijk waar slechts 300.000 blanken toe in staat zijn. In zijn ‘eenzijdige verklaring van onafhankelijkheid’ had Ian Smith verwezen naar ‘beschaving, recht en christendom’. Inderdaad werd dit alles 15 jaar lang succesvol beschermd tegen de verenigde aanslag van wereldgemeenschap, internationaal communisme en Zweedse en Nederlandse gidsland-pretenties. Maar toen kwam er uit onverwachte hoek een mes in de rug. Nog een belangrijke les dus.

Door: “eg regs”

https://ejbron.wordpress.com/2020/05/25/bittere-oogst/