Zemmour en de zelfmoord van Frankrijk
Geplaatst: vr dec 05, 2014 7:25 pm
Zal Duitsland zichzelf afschaffen en Frankrijk zelfmoord plegen?
Geplaatst op 5 december 2014
Vier jaar geleden schokte Thilo Sarrazin, een gerenommeerde Duitse centrale bankier, die ook lange tijd lid was van de centrumlinkse sociaaldemocratische partij (SPD), het Duitse establishment toen hij een boek publiceerde waarin hij betoogde dat islamitische immigratie de Duitse samenleving ondermijnt. In het boek “Deutschland schafft sich ab” [Duitsland schaft zichzelf af] schreef Sarrazin dat islamitische immigranten de Duitse vrijheid en welvaart bedreigen, omdat ze niet bereid zijn om te integreren en overweldigend op sociale uitkeringen vertrouwen.
Hoewel Sarrazin’s partij, evenals de regerende christendemocraten van bondskanselier Angela Merkel zich van de auteur distantieerde – en islamitische organisaties hem voor de rechter probeerden te brengen op beschuldiging van aanzetten tot racisme – sloeg het boek bij het Duitse publiek in als een bom. Hij verkocht meer dan twee miljoen exemplaren en het werd een van de meest gelezen boeken die ooit in Duitsland werden gepubliceerd.
In oktober vorig jaar publiceerde de Franse journalist Éric Zemmour ook een boek, dat beschouwd kan worden als het Franse equivalent van Sarrazin’s boek. In “Le Suicide français” [De Franse zelfmoord] stelt Zemmour dat het beleid van de Franse politieke elite het land vernietigt. Zijn argumenten lijken op de argumenten van Sarrazin en het boek heeft dezelfde impact gehad. De omzet breekt alle records. Tot nu toe zijn in minder dan twee maanden meer dan een half miljoen exemplaren verkocht, ondanks het feit dat de Franse premier Manuel Valls heeft verklaard dat het boek “het niet verdient om gelezen te worden”.
Éric Zemmour, een 56-jarige journalist bij de conservatieve krant Le Figaro, werd geboren in Frankrijk als zoon van Joods-Algerijnse ouders die tijdens de Algerijnse onafhankelijkheidsoorlog in de jaren 1950 uit hun geboorteland waren gevlucht. Zemmour stelt dat Frankrijk wordt vernietigd door immigranten die weigeren zich te assimileren; dat door politieke correctheid en door supranationale organisaties zoals de Europese Unie (EU) de Franse natiestaat en de Franse economie wordt verstikt en ondermijnd.
Ondanks zijn enorme succes leidt Zemmour’s boek nauwelijks tot een ernstig intellectueel debat. Zijn critici hebben de term “zemmourisatie van de geest” bedacht om de ideeën te beschrijven die zo belachelijk zijn dat ze het niet verdienen te worden besproken. Anderen bespotten zijn ideeën door zijn boek “de Smurfenzelfmoord” te noemen en verwijzen naar de auteur als “Gargazemmour” – een verwijzing naar Gargamel, de boze tovenaar in de fictieve wereld van de Smurfen. Of ze vallen hem aan als racist. Volgens senator Esther Benbassa, een joodse politicus voor de Groene Partij, is Zemmour een antisemitische “Frankenstein van kwade trouw”.
Zemmour heeft het voor zijn critici gemakkelijk gemaakt door zeven van de 540 pagina’s van zijn boek te wijden aan het regime van de collaborateur Philippe Pétain tijdens de Tweede Wereldoorlog. Op deze pagina’s beweert dat hij dat het Pétain-regime in staat was om een aantal Joden van de Duitse gaskamers te redden. Ook al is zijn visie op Pétain niet de essentie van het boek, deze zeven pagina’s hebben de meeste aandacht van Zemmour’s critici getrokken.
Het boek is ook typisch Frans in zijn kritiek op zowel de Verenigde Staten, die ervan worden beschuldigd het politiek correcte denken naar Frankrijk te hebben gebracht, en op het liberalisme van de vrije markt. Een van de argumenten van Zemmour tegen de EU is dat deze het “Duitse economisch denken” aan Frankrijk oplegt. Er is ook een verlangen naar de dagen van de veroveringen door het Franse imperium, met name in de Napoleontische tijd. Bonaparte is blijkbaar een van de nationale helden van Zemmour.
Een van de weinige Franse journalisten die openlijk Zemmour verdedigt is Élisabeth Lévy, die, net als Zemmour, van Joods-Algerijnse afkomst is. Ze bekritiseert Zemmour’s “Bonapartisme”, maar heeft ook wel het gedrag van premier Valls – en anderen die het boek aanvallen zonder het te hebben gelezen – “Stalinistisch en Orwelliaans” genoemd. Volgens Élisabeth Lévy verlangen de gewone Franse burgers naar het verleden – echter niet naar de dagen van Napoleon, maar naar de dagen toen de Franse voorsteden nog niet de bolwerken van de radicale islam waren geworden; toen de Franse samenleving nog was gebaseerd op de Franse waarden en toen mensen zich nog niet onzeker voelden serieus te worden genomen door politici.
Het enorme commerciële succes van Zemmour’s boek illustreert de diepe ontevredenheid van vele gemiddelde Franse burgers met hun politieke en culturele elite. Vier jaar geleden bleek uit Thilo Sarrazin’s boek dat veel gewone Duitsers niet willen dat de Duitse politieke elite Duitsland afschaft. Vandaag illustreert Éric Zemmour’s boek dat veel gewone Fransen niet bereid zijn om nationale zelfmoord te plegen.
Heeft Duitsland zichzelf afgeschaft? Nog niet. Heeft Frankrijk zelfmoord gepleegd? Nog niet. Wat de boeken echter aangeven, is dat Europa rijp lijkt voor politieke omwentelingen.
Bron: www.gatestoneinstitute.org
Auteur: Peter Martino
Vertaald uit het Engels door: Vederso
https://ejbron.wordpress.com/2014/12/05 ... more-76865