De islamisering van Nederland (voorbeelden uit de praktijk)

[Mahalingam]

Een onredelijke angst heet een 'fobie'.
Nu lees ik: "„Bij sommige directeuren heerst de angst voor kleine moskeetjes in scholen.”
Hebben deze directeuren last van islamofobie? Volgens mij hebben ze een terechte angst.
En inmiddels zijn er 15% Mohammedanen op school. In 2010 was dat nog 9 %.
Dus ze krijgen nu praats.

Scholen worstelen met gebedsruimtes voor leerlingen – ‘bij ons wordt niet aan religie gedaan’

Gebedsruimtes Islamitische leerlingen vragen op middelbare scholen om een gebedsruimte, maar schoolbestuurders zien dat lang niet altijd zitten. „Bij sommige directeuren heerst de angst voor kleine moskeetjes in scholen.”

Verschillende middelbare scholen in Nederland worstelen met islamitische leerlingen die op school willen bidden. Er worden steeds vaker petities gestart voor een gebedsruimte, terwijl sommige scholen het bidden juist helemaal proberen te verbieden. Het leidde tot situaties waarbij er stiekem op de gang of onder trappen werd gebeden, of buiten onder een brug in de winter. Dat blijkt uit een rondgang van NRC.

De groeiende vraag naar gebedsruimtes wordt herkend door de vereniging voor het openbaar onderwijs VOS/ABB. „Schoolbesturen weten niet altijd wat zij daarmee aan moeten”, zegt de koepelorganisatie. „Bij sommige directeuren heerst de angst voor kleine moskeetjes in scholen.”

Gebedsruimtes bestaan al langer in het hoger onderwijs, maar de laatste tijd is er ook meer vraag naar in het voortgezet onderwijs. Alleen willen directies er vaak niet aan.

Zoals op de Koninklijke Scholengemeenschap Apeldoorn, waar vorig jaar een petitie werd gestart voor een bidruimte, die 250 keer online werd ondertekend. Ook de imam van een nabijgelegen moskee bemoeide zich ermee en riep de school op een gebedsruimte in te richten, vertelt rector Wouter Abrahamse. Hij besloot er niet aan mee te werken. In een interne nieuwsbrief schreef Abrahamse dat „actieve geloofsbelijdenis niet thuishoort” op een openbare school. Ook was hij beducht voor „druk” op islamitische leerlingen om deel te nemen aan de gebeden.

Omdat dit leidde tot onvrede onder een groepje leerlingen, is er besloten tot een compromis: de leerlingen mogen nu tussen de lessen door „naar de nabijgelegen moskee fietsen om daar te bidden”, zegt Abrahamse.

Ook andere scholen weten zich geen raad met islamitische leerlingen die het gebed op school willen verrichten. Drie leerlingen van het Lyceum Schravenlant in Schiedam vertellen aan NRC hoe biddende scholieren daar „lastiggevallen” worden door docenten.

Het conflict begon toen de school een petitie van de leerlingenraad voor een gebedsruimte naast zich neerlegde. „Op onze school wordt sinds haar oprichting in 1869 niet actief aan religie gedaan. Dat is een bewuste keuze”, zegt rector Wiclef Poesiat. Actieve geloofsbelijdenis past volgens de rector niet bij een openbare school.

Sinds het verwerpen van de petitie bidt een groepje van zo’n twintig scholieren stiekem op de gangen van het Lyceum Schravenlant, vertellen havisten Imane (achternaam bekend bij NRC) en twee medeleerlingen die anoniem willen blijven. Terwijl docenten over de gangen patrouilleren, zet het groepje leerlingen daar een systeem tegenover waarbij iemand onder de trap ‘de wacht’ houdt terwijl de rest bidt.

In het afgelopen voorjaar ging dat mis, vertelt Imane. Een lerares wandelde door de gang, zag haar geknield op een bidkleedje zitten en zou geprobeerd hebben het bidden te stoppen. „De docent zwaaide met haar handen vlak voor mijn ogen en vroeg waarom ik niet reageerde. Daarna sjorde ze het gebedskleed onder mijn knieën vandaan en trok aan mijn arm.”

Rector Poesiat zegt dit incident niet te kennen, maar bevestigt wel dat er soms stiekem in de gangen wordt gebeden. „In het kader van de veiligheid mogen leerlingen zich in pauzes niet ophouden in gangen”, zegt Poesiat. „Leerlingen die dit negeren en desondanks in die gebieden bidden, worden niet gestoord tijdens het gebed. Na afloop wordt er wel een gesprek met hen aangegaan.”

Niet verplicht

Openbare scholen zijn niet verplicht een gebedsruimte te verzorgen als daar vraag naar is, oordeelde de Commissie gelijke behandeling eerder in een vergelijkbare zaak op een Amsterdamse school. Maar de commissie vond tegelijkertijd dat de school leerlingen niet mag verbieden om te bidden: dat valt onder de vrijheid van godsdienst.

De koepelvereniging voor het openbare onderwijs VOS/ABB adviseert scholen „op enige wijze gehoor te geven” aan de vraag naar een bidruimte. „Met het oog op onze pluriforme identiteit waarin alle levensbeschouwingen gelijkwaardig zijn, zou een stilteruimte op school niet misstaan”, zegt Eline Bakker van VOS/ABB. „Voor de moslim met zijn koran, maar ook voor de hipster die wil mediteren.”

15 procent van alle Nederlandse jongeren tussen de vijftien en achttien jaar identificeert zich inmiddels als moslim, blijkt uit CBS-onderzoek. In 2010 was dat nog 9 procent.

https://www.nrc.nl/nieuws/2023/03/31/sc ... n-a4160998

[Ariel]

Islamitische scholier ruw gestoord uit gebed door lerares, boze reacties: ‘Docent trok haar omhoog’

Het gaat als een lopend vuurtje door een Schiedamse middelbare school. Het verhaal van een islamitische havoscholiere, knielend op een kleedje in de gang, ruw gestoord uit haar gebed door een lerares. Nu rijst de vraag: wel of geen gebedsruimte? ,,De moskee is drie minuten fietsen.”

Ze heeft er nachten van wakker gelegen. Aya (14), klasgenoot en getuige van het incident, waarbij een biddende havoscholiere door een lerares van haar kleedje werd gedirigeerd en haar gebed moest staken: ,,Ze trok haar omhoog en schreeuwde dat ze niet mocht bidden.”

Leerlingen met een islamitische achtergrond staan lijnrecht tegenover leraren en de leiding van Lyceum Schravenlant in Schiedam, een openbare middelbare school die veel islamitische leerlingen trekt. ,,Wij vragen niet veel”, vervolgt Aya. ,,Alleen een plekje voor onszelf om te bidden. Maar het mag niet.”

Steun tijdens toets
In het rituele gebed, de salat of salah, bedankt de havo-4-scholiere haar god, Allah. ,,Maar ik vraag ook of Hij mij wil steunen bij het maken van een toets”, zegt ze. ,,Dat wordt mij op school ontnomen.”

[Ariel]

OPINIE Annabel Nanninga en Joost Eerdmans, JA21

’De openbare school is geen moskee’

Met de discussie over islamitische gebedsruimten in openbare scholen wordt plakje voor plakje geschaafd aan de seculiere rechtsstaat, vinden Annabel Nanninga en Joost Eerdmans. ,,Laten we daadwerkelijk openbaar onderwijs bieden, in plaats van verkapt islamitisch onderwijs.”

„Zoals altijd laat het activistische deel van de Nederlandse moslimgemeenschap de ramadan niet voorbij gaan zonder weer in volle galop enkele stokpaardjes uit de Moslimbroederstal te berijden. Dit jaar was het de discussie over gebedsruimtes op scholen die weer werd aangewakkerd, door een provocatie van in de schoolgangen biddende leerlingen.

Dat gebedsruimtes op openbare scholen niet alleen onnodig, maar zelfs uit den boze zijn, is kennelijk behalve een open deur toch een feit dat telkens weer uitleg behoeft. Evenals verdediging tegen verwijten van gebrek aan diversiteit en tolerantie, twee postmoderne buzz words die de pleitbezorgers van de ’islamisering met de zachte hand’ behendig hebben voorzien van camouflagekleuren. Want wie meer diversiteit en tolerantie wenst, zou een tegenstander van gebedsruimtes op openbare scholen moeten zijn, zoals wij hier nader zullen toelichten.

Tolerantie
Ten eerste de tolerantie. Op zichzelf is het ironisch dat het in alle landen onder islamitisch bestuur bar en boos gesteld is met de tolerantie voor vrouwen, homoseksuelen, afvalligen, andersdenkenden, christenen, vrije meningsuiting en humor, en dat vertegenwoordigers van islam in het vrije Westen zich beroepen op uitgerekend tolerantie om hun weinig tolerante denkbeelden zo vrij mogelijk te verspreiden en te belijden.

Contraproductief
Maar gebedsruimtes op openbare scholen zijn zelfs ronduit contraproductief in het nastreven van tolerantie. Waar een gebedsruimte is, is gebruik ervan door moslims automatisch geen keuze meer, maar een plicht. Die sociale druk is sterk en onontkoombaar. Ouders die voor hun kind bewust de vrije keuze hebben gemaakt voor een openbare school, zien hun kind met de aanwezigheid van een gebedsruimte toch gedwongen om deel te nemen aan de gebeden op vaste tijden.

Wie zich er niet laat zien, zal dat te horen krijgen. Een fenomeen dat we ook zien in bijvoorbeeld azc’s, waar de aanwezigheid in de moskee of gebedsruimte nauwlettend (informeel) wordt bijgehouden en waar nodig ’bijgestuurd’ met subtiele of ronduit intimiderende tactieken.

Stelt u zich deze druk eens voor op tieners die toch al gevoelig zijn voor groepsdruk en ’erbij horen.’

Dan het argument ’diversiteit’. Niets zo divers als een neutrale, seculiere omgeving, nietwaar? Met ruimte voor ieders identiteit en achtergrond maar – en daar zit ’m de kneep – zonder levensbeschouwing actief te faciliteren. Een keuze voor het ene, is automatisch het uitsluiten van het andere, en weg is je diversiteit.

Verkapt
Streng islamitische ouders staat het in Nederland nota bene vrij te kiezen voor staatsgefinancierd islamitisch onderwijs. Kom er maar eens om in islamitische landen; hoe veel christelijke of Joodse scholen zouden ze daar van overheidswege onderhouden? Laten we dus de ouders die kiezen voor openbaar onderwijs serieus nemen en ze ook daadwerkelijk openbaar onderwijs bieden, in plaats van verkapt islamitisch onderwijs.

Het gedoe rond de gebedsruimtes laat wel zien dat de integratie van het oerhollandse instrument de kaasschaaf prima geslaagd is: plakje voor plakje schaven aan de seculiere rechtsstaat, waaronder openbaar onderwijs. Het zal akelig effectief blijken te zijn. Tenzij we onze rug recht houden.”

[King George]

Openbare scholen zonder gebedsruimte voor Moslims zullen dan beter presteren, veiliger zijn en dus werkbaarder zijn dan openbare scholen die voor deze eisen zwichten. Want het laat zich raden welke openbare scholen dan door die Moslims zullen worden gemeden. En openbare scholen zijn niet verplicht een gebedsruimte te faciliteren.

Moet openbare school gebedsruimte beschikbaar stellen? – VO

20-01-2023 | Nieuws

Moet een openbare school een gebedsruimte ter beschikking stellen als daarom wordt gevraagd? Nee, oordeelde de Commissie gelijke behandeling in 2000 naar aanleiding van een kwestie op het openbare Caland Lyceum in Amsterdam. Een vergelijkbare kwestie speelt nu op het openbare Leidsche Rijn College in Utrecht.

https://www.vosabb.nl/moet-openbare-school-gebedsruimte-beschikbaar-stellen/

De wederpartij maakt geen onderscheid op grond van godsdienst door te weigeren een lokaal ter beschikking te stellen om tijdens de pauze te bidden.

[King George]

Hoe verwezenlijk je kwaliteitsverbetering van het onderwijs op school? Wel, door geen Islamitische lessen te geven. Want dan blijven er Islamitische leerlingen weg omdat die nou eenmaal geen educatie, maar indoctrinatie willen. En zo wordt het leerlingenbestand weer wat normaler.

Let wel hoe diep deze school al is gezonken, want 80 % (!) van de leerlingen op deze "Belgische" school volgt Islamitische lessen.

[King George]

Moslims, hun moslim-dominant thuisland ontvlucht, drammen hier door om er een moslimdominantie van te maken
Islam drammers geholpen door extreem linkse drammers (GL & D66) willen van het openbare seculiere onderwijs islamscholen maken met speciale privileges voor moslimkinderen, andere geloven moeten dus het hoofd buigen voor de drammers van het salafisme. Het secularisme is niet religievijandig, maar religieneutraal: en moethardnekkig tegenstand bieden tegen het brutale gedram van extreme moslims. Er worden petities voor gebedsruimtes opgesteld, maar scholen willen er niet aan. Omdat de petities genegeerd worden, gaan leerlingen stiekem bidden in het schoolgebouw of mogen ze naar de moskee tussen de lessen door. In Schiedam trok een lerares een meisje dat in de gang aan het bidden was van het gebedskleed. Groot gelijk. De openbare school is geen moskee, het seculiere karakter dient door alle leerlingen gerespecteerd te worden, bij oponthoud op plekken waar dat niet toegestaan is mogen leraren handhaven.

https://www.telegraaf.nl/watuzegt/1735936745/bidden-op-openbare-school-is-provocatie

[Hans v d Mortel sr]

Het heeft alles met de primitieve achterlijke moslimopvoeding te maken vanuit de achterbakse Marokkaanse huiselijke kring, aangemoedigd door het tegemoet komend religieus verkeer van onze overheid die korte metten moet maken met de onwelwillende honden van de hier in onze beschaving wroetende moslim parasieten die besmet met het islamvirus parasiteren op onze kenniseconomie en beschaving, in plaats van deze mislukte mensensoort de helpende hand te bieden.

De oplossing ligt voor het oprapen: kies voor gezond verstand en wijs de teruggang naar de middeleeuwen af. Kies voor de PVV.

[Ariel]

Botsende waarden en normen leiden tot spanningen in multiculturele mbo-klassen

Discussies over godsdienst, seksualiteit, politiek en de evolutieleer zorgen in multiculturele mbo-klassen voor spanningen. Twee derde van de docenten krijgt ermee te maken, blijkt uit onderzoek.

Merijn van Nuland15 mei 2023
Discussies op multiculturele mbo-scholen leiden regelmatig tot spanningen tussen de docent en zijn of haar studenten. Zo’n 50 procent van de ondervraagde docenten zegt af en toe frictie te ervaren, en 13 procent zelfs regelmatig. Docenten voelen zich bovendien vaak slecht voorbereid om moeilijke gesprekken over bijvoorbeeld seksualiteit en religie in goede banen te leiden.

Dat blijkt uit grootschalig onderzoek van Kennedy Tielman, die dinsdag 16 mei promoveert aan de universiteit in Wageningen. Hij enquêteerde 900 docenten van 20 scholen die allemaal werkzaam zijn in mbo-klassen waar minimaal zestig procent van de studenten een migratieachtergrond heeft. Tielman keek specifiek naar spanningen die ontstaan doordat docenten en studenten verschillende opvattingen hebben over waarden en normen.

Veel spanningen op en rond de stageplek
Uit het onderzoek blijkt onder meer dat docenten en studenten vaak botsen bij gesprekken over godsdienst, seksualiteit, politiek en de evolutietheorie. Ook maakten veel docenten melding van spanningen die zich afspeelden op of rond de stageplek van de student.

Zo weigerden sommige studenten de hand van hun homoseksuele klasgenoot vast te houden tijdens een groepsopdracht. Anderen bleken op de stageplek moeite te hebben met autoriteit, en jonge moslima’s van een zorgopleiding wilden geen mannelijke patiënten wassen. Dat gedrag druist vaak in tegen de waarden die de docent zelf belangrijk vindt.

MBO Raad: ‘Signalen zijn herkenbaar’
De signalen uit het onderzoek van Tielman zijn herkenbaar, zegt de MBO Raad, de brancheorganisatie voor scholen in het middelbaar beroepsonderwijs. Zo bleek eind vorig jaar bijvoorbeeld uit onderzoek dat mbo-docenten het moeilijk vinden om seksuele diversiteit bespreekbaar te maken, mede vanwege de reacties van studenten.

“Wij doen wat we kunnen om docenten hierin te ondersteunen, maar kunnen het niet alleen oplossen”, zegt een woordvoerder van de MBO Raad. “Het is een breder maatschappelijk probleem dat je in het klein in het mbo terugziet.”

Docenten voelen zich onvoorbereid
Veel docenten voelen zich dan ook overweldigd door de toenemende culturele en sociaal-economische verschillen en andere vormen van diversiteit in het klaslokaal, valt verder in het proefschrift te lezen. Ze willen hun lessen in goede banen leiden, maar vinden zichzelf vaak slecht voorbereid om over dit soort gevoelige onderwerpen het gesprek aan te gaan.

“Daarbij zitten ook hun eigen overtuigingen soms in de weg”, zegt Tielman, die zelf op Curaçao is geboren en op zijn achttiende in Nederland aan een mbo-opleiding begon, alvorens hij doorstroomde naar hbo en universiteit. Op dit moment is hij lerarenopleider aan hogeschool Fontys. “Sommige studenten vinden het niet respectvol om iemand in de ogen te kijken, terwijl de docent dat juist van ze verlangt. Allebei hebben ze goede intenties, en toch schuurt het.”

Meer kennis en vaardigheden nodig voor beginnende leraren
Daar zit volgens Tielman dan ook de crux: aankomende docenten zouden in hun lerarenopleiding meer kennis en vaardigheden moeten opdoen die zijn toegespitst op dit soort situaties. “Denk daarbij aan cultureel responsief lesgeven, waarbij je erkent dat de culturele achtergrond van studenten een rol speelt. Als je openstaat voor het gesprek en meerdere perspectieven de ruimte biedt, dan krijg je de studenten gemakkelijker mee.”

Dat betekent overigens niet dat de docent begrip hoeft te tonen voor iedere opvatting, bijvoorbeeld in het geval van homofobe opmerkingen. “Je kunt ook de spanning benoemen, en vervolgens als docent zeggen: ‘maar ik wil dit niet hebben in mijn klaslokaal’. Over discriminerende uitspraken hoef je niet te onderhandelen.”

Opvallend genoeg blijkt uit het onderzoek ook dat docenten met multiculturele vaardigheden juist méér spanningen rapporteren dan hun minder ervaren collega’s. Dat is volgens Tielman te verklaren doordat zij de conflicten beter herkennen en ze dus ook vaker rapporteren. Ook worden zij vermoedelijk vaker ingezet in klassen waar botsingen vaker voorkomen.

‘Persoonlijke overtuigingen hoeven geen probleem te zijn, zolang je ze niet opdringt aan anderen’
Sandra Huveneers (59) werkte jarenlang in de jeugdzorg, en deed dat met veel enthousiasme en overtuigingskracht. Maar die zelfverzekerdheid verdween als sneeuw voor de zon toen ze les ging geven aan een mbo-instelling in Den Bosch. “Ineens lukte het niet meer”, zegt ze nu, terugblikkend op die beginperiode.

Haar klas bestond voor een groot deel uit studenten met een migratieachtergrond. Er waren veel conflicten en er werd flink geroddeld tussen subgroepen die het niet met elkaar konden vinden. Maar het lastigst vond ze de culturele ‘codes’, zoals ze het zelf noemt. Het lukte Huveneers soms niet om vaardigheden over te brengen die voor de opleiding sociaal-cultureel werk wel van groot belang zijn. “Ik snapte vaak niet wat mijn studenten bedoelden en waarom ze op een bepaalde manier reageerden.”

Ze noemt als voorbeeld een oefening met slechtnieuwsgesprekken. “Het is gebruikelijk om direct het slechte nieuws te vertellen, en dan ruimte te geven aan de emoties van de patiënt. Maar sommige studenten vonden dat echt niet kunnen. Je moest de patiënt eerst geruststellen, bijvoorbeeld door te informeren hoe het met de familie ging. We kwamen er niet uit.”

Meer begrip tussen studenten
Het ging pas beter toen ze klassikaal haar ongemak benoemde. Ze liet haar studenten vervolgens van alles over zichzelf vertellen: wat ze ’s avonds aten, hoe ze hun verjaardag vierden, welke regels ze vanuit huis meekregen, en zelfs hoe ze hun doden begraven. Met als achterliggende vraag: wie ben jij en wat heb je nodig om deze opleiding succesvol af te ronden? Het leidde tot meer begrip tussen Huveneers en haar studenten, maar ook tussen de studenten onderling.

Die open houding heeft haar veel gebracht. Uiteindelijk gaat het erom of een student goed kan meekomen op de werkvloer, vindt ze, en niet of diegene de waarden van de docent deelt. Ze noemt het voorbeeld van een gesluierde islamitische studente die mannen geen hand wilde geven. “Zulke persoonlijke overtuigingen hoeven geen probleem te zijn, zolang ze maar geen belemmering vormen voor het beroep en de student ze niet opdringt aan anderen.”

[Ariel]

Hogeschool Amsterdam zegt met’inclusieve rustruimte’ te komen

Studenten houden hart vast voor nieuwe gebedsplekken

Op de Hogeschool van Amsterdam houdt de komst van islamitische gebedsruimtes de gemoederen bezig. Wat begint als rustruimte voor alle studenten wordt al snel het domein van orthodoxe, salafistische moslims, vreest een groep studenten. Het wordt helemaal een probleem als mannen en vrouwen gescheiden worden. En het probleem speelt niet alleen op de Amsterdamse school, ook elders in Nederland worstelen middelbare en hogescholen met de vraag wel of niet een gebedsplek aan hun studenten aan te bieden. „Dit is het afdwingen van een geloofsovertuiging op een seculiere school”, stelt een studente.

Een ’inclusieve rustruimte’, zo werd de nieuwe bezinningsplek aangeprezen in een online petitie op de Hogeschool van Amsterdam, door bijna 3000 studenten ondertekend. In de praktijk gaat het niet om een prikkelarme rustplek, maar om een islamitische gebedsruimte, zeggen studenten in de reacties op het Instagramaccount van de school. „Zodra je naar binnenloopt, zie je alleen maar gebedskleden. Je kunt de ruimte nooit reserveren, omdat er al rijen zijn van moslimstudenten die willen bidden.”

Niet iedereen is blij met de gebedsruimtes. Een studente, die net als de rest anoniem wil blijven, maakt zich zorgen over de ontwikkeling. „Als ik daar even tot rust wil komen tussen de lessen door, heb ik al meermaals meegemaakt dat moslims aan het bidden zijn. Ik voel mij dan alles behalve welkom, terwijl ik zelf ook moslima ben.”

Gescheiden ruimtes
Ondanks haar eigen geloof vindt ze dat haar hogeschool neutraal moet blijven. „We zitten op een seculiere school, dit is letterlijk het tegenovergestelde. Een school hoort zich te richten op het verbeteren van onderwijs, niet op het realiseren van bidruimtes. Zorgwekkender is ook dat veel docenten en medewerkers binnen de Hogeschool niet durven te spreken over deze kwestie.”

Probleem is ook het verlangen bij sommige islamitische studenten naar gescheiden gebedsruimtes, zodat vrouwen niet welkom meer zijn in de gebedsruimte voor mannen en omgekeerd. In WhatsAppgroepen voor en door islamitische studenten (een voor mannen, een voor vrouwen) werd gezinspeeld op zo’n scheiding. „Kritische vragen worden hierin niet op prijs gesteld”, vertelt de studente.

"Docenten durven niet te spreken over de kwestie"
Een andere student vertelt dat hij er zwaar op tegen is „om gescheiden ruimtes of überhaupt ruimtes voor alleen islamitische aanhangers te realiseren. HvA is een publieke instelling en hoort geen onderscheid te maken tussen groepen. Dat is juist discriminatie.”

Veel middelbare en hogescholen zitten in hun maag met de roep van hun studenten om een plek voor gebed. Steeds vaker beginnen studenten petities voor een islamitische gebedsruimte. Sommige scholen proberen hun leerlingen het bidden op school helemaal te ontzeggen. De koepelvereniging voor het openbare onderwijs VOS/ABB adviseert scholen gehoor te geven aan de vraag naar een bidruimte.

Verdeeld
De Hogeschool Rotterdam maakte vijf jaar geleden korte metten met een zaaltje dat door studenten was omgetoverd tot gebedsruimte, waarbij zelfs een scheidingsmuurtje was gemonteerd om mannen en vrouwen apart te houden. Er kwam een stilteruimte bij, maar die moest ’formeel’ worden ingericht.

Op de Hogeschool van Amsterdam zijn niet alleen de studenten, maar ook de docenten verdeeld over het fenomeen. „Wie zijn die mensen die deze apartheid willen?”, schrijft docent Jacob Eikelboom in een column in het hogeschoolblad HvanA. Hij maakt zich ook boos over het oprukken van gebedsruimtes, zeker als die gescheiden zijn voor mannen en vrouwen. Hij schrijft dat hij dat een ’terug-in-de-tijd-streven vindt. „Ik ga mij niet hard maken voor non-genderneutrale gebedsruimtes. Wat is er inclusief aan een exclusieve ruimte?”

"Wat is er inclusief aan een exclusieve ruimte?"
Docent hbo-recht Achraf El Johari is juist warm voorstander van gebedsruimtes. In een column in NRC hekelt hij het ’giftige en islamofobe politieke klimaat’ dat een gezond gesprek over dit onderwerp in de weg staat. „Iedere groep zou zich welkom moeten voelen en daarom staan onderwijsinstellingen voor een belangrijke ethische keuze: faciliteren wij studenten in het praktiseren van hun religie of houden we vast aan een on-Nederlandse traditie die het leven van deze studenten bemoeilijkt?” Hij stelt dat onderwijsinstellingen „zich zouden moeten durven uitspreken in dit soort gevoelige kwesties”, maar ondanks dat bleef het stil vanaf zijn kant toen deze krant hem onder nadere toelichting vroeg.

Een woordvoerder van de HvA zegt dat bij haar niet bekend is of de stilteruimtes zich in de praktijk ontpoppen tot islamitische gebedsruimtes. „Wij hebben inderdaad een verzoek tot extra rustruimtes gekregen. Over de inrichting hiervan zijn wij nog in gesprek. We horen meerdere geluiden van studenten over hun behoeftes. Een bidruimte is niet de insteek, maar mocht hier de behoefte liggen, dan kan dit best het eindresultaat zijn.” Over de wens voor gescheiden bidruimtes is haar niets bekend.

Trend
De moslima-studente die eerder in het artikel ter sprake kwam, ziet binnen de Hogeschool van Amsterdam een duidelijke trend als het gaat om islamisering: „Alles wordt onder het tapijt van diversiteit en inclusiviteit geschoven. Op de school is alcohol al verbannen bij personeelsfeesten. Nu zijn ze actief aan het lobbyen voor bidruimtes. Dit gaat om het opleggen van strenge religieuze regels aan anderen, in plaats van respect voor persoonlijke keuzes en vrijheid van meningsuiting. Wanneer je er vragen over stelt of je mening geeft, ben je islamofoob.”

Op de Hogeschool van Amsterdam zijn niet alleen de studenten, maar ook de docenten verdeeld over het fenomeen. „Wie zijn die mensen die deze apartheid willen?”, schrijft docent Jacob Eikelboom in een column in het hogeschoolblad HvanA. Hij maakt zich ook boos over het oprukken van gebedsruimtes, zeker als die gescheiden zijn voor mannen en vrouwen. Hij schrijft dat hij dat een ’terug-in-de-tijd-streven vindt. „Ik ga mij niet hard maken voor non-genderneutrale gebedsruimtes. Wat is er inclusief aan een exclusieve ruimte?”

Ik zou zeggen, doe er als student of docent iets aan, en laat je niet door de minderheid een wet opleggen.