Complottheorieën en achtergronden rond de aanslagen op 9/11

Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Complottheorieën en achtergronden rond de aanslagen op 9/11

Bericht door Pilgrim »

32.
Toen Dylan Avery en Jason Bermas Jennings interviewden, stonden ze versteld van het verhaal dat hij vertelde. Het doorbrak de chronologie van gebeurtenissen zoals ze die hadden gedestilleerd uit de woorden van Hess, en, wie weet, ook uit de diverse interviews van reddingswerkers die in de nasleep van 9/11 werden gepubliceerd. Vandaar dat ze, nadat Jennings zijn verhaal verteld had, tot tweemaal toe bleven doorvragen op het punt van de chronologie. Jennings bleef bij zijn verhaal.

Delen van het interview met Jennings heb ik hieronder getranscribeerd. Zijn verteltrant is impressionistisch en chaotisch. Hij tuimelt over zijn eigen woorden, en zo nu en dan lijkt hij te beseffen dat zijn ervaringen niet verifieerbaar zijn. Hij vertelt hoe de reddingswerkers wegvluchten op het moment dat de eerste toren naar beneden komt, maar voegt er aan toe: “I had no way of knowing that”. Toch blijft hij de val van de Twin Towers verbinden met het komen en gaan van de brandweerlui.
Barry Jennings: I asked Mr. Hess to test the phones as I took a fire extinguisher and broke out the windows. Once I broke out the windows, I could see outside below me. I saw police cars on fire. Buses on fire. I looked one way, the building was there. I looked the other way, it was gone. I was trapped in there for several hours. I was trapped in there when both buildings came down. The firefighters came. They came to the window. Because I was going to come out on the fire hose. I didn’t want to stay any longer. It was too hot. I was gonna come out on the fire hose. They came to the window and they started yelling, “Do not do that. It won’t hold you.” And then they ran away. See, I didn’t know what was going on. That’s when the first tower fell. When they started running, the first tower was coming down. I had no way of knowing that. Then I saw them come back. Now I saw them come back with more concern on their faces. And then they ran away again. The second tower fell. So as they turned and ran the second time, the guy said, “Don’t worry, we’ll be back for you.” And they did come back. This time they came back with 10 firefighters. And they kept asking, “Where are you? We don’t know where you are.” I said, “I’m on the north side of the building.” Because when I was on the stairs, I saw “North Side.”
Een wat curieuze opmerking van Jennings in het hierboven geciteerde is de volgende: ‘I looked one way, the building was there. I looked the other way, it was gone.” Over welk gebouw heeft hij het? Hij bevindt zich aan de noordzijde van het gebouw. Het venster wat hij zojuist heeft ingeslagen verschaft uitzicht op het noordelijk deel van Manhattan, en niet op het zuidelijke deel waar de Twin Towers staan. De opmerking slaat dus niet op WTC1+2 en kan ook niet slaan op andere WTC gebouwen op de Plaza. Het woord ‘gone’ suggereert dat er een gebouw ingestort is, maar dat is niet het geval, want de twee torens moeten nog instorten in dit verhaal. Ook wanneer we afstand nemen van Jennings’ chronologie en de tijdlijn van Hess volgen, blijft de instorting een mysterie. De brandende auto’s en bussen die hij ziet, laten zich dan gemakkelijk verklaren uit de impact van de val van WTC1. Maar het gebouw dat ‘gone’ is niet. De enige gebouwen waar hij zicht op kan hebben gehad zijn het US Post Office (90 Church Street) dat volgens het FEMA-rapport ‘moderate damage’ oploopt, en dus nog gewoon overeind staat, en het tegenover WTC7 gelegen 30 West Broadway dat volgens FEMA ‘major damage’ oploopt van de val van WTC7, maar ook daarna nog gewoon overeind staat, en zeker vrijwel ongehavend is op het moment dat Jennings uit het venster kijkt.

Wat bedoelde Barry dan? Gegeven het feit dat het pikdonker is in WTC7, en Jennings zojuist een explosie heeft meegemaakt gevolgd door een gehele of gedeeltelijke instorting van het trappenhuis, ligt het voor de hand dat Jennings met die wat cryptische zin verwijst naar WTC7 zelf. Hij vreest dat een deel van WTC7 is ingestort ten gevolge van die explosie. Dat verklaart voor hem de brandende auto’s. Er is een foto van de noord-oostzijde van het gebouw waarop het vertrek met de verbrijzelde ruit te zien is. Het blijkt een hoekvertrek te zijn. Vanwege de paniek en het pikkedonker weet Jennings niet precies waar hij is in het gebouw. Uit het venster kijkend ziet hij links de (intacte) noordfaçade van het gebouw, en rechts helemaal niets. Dat laatste is niet vreemd; want hij zit in een hoekvertrek. Maar dat weet Jennings niet, dus voor een moment vreest hij dat een deel van het gebouw is ingestort. Dit lijkt mij de meest logische verklaring voor zijn woorden.

Afbeelding

Avery en Bermas vragen door over de details. In 2001 hadden Jennings en Hess in de korte straatinterviews enkel gewag gemaakt van de 8ste verdieping. Nu blijkt dat de mannen de zesde verdieping hadden bereikt. Natuurlijk vragen ze naar de explosie, en Jennings beklemtoont dat die van onder uit het gebouw zelf kwam.
Avery & Bermas: You originally said on abc7 you got to the eighth floor and that’s when the explosion was, and that’s what blew you up. And now you said you got down to the sixth floor.
Barry Jennings: Well, no. The eighth floor we got back into. The sixth floor is what we got down to.
A&B: So you made it all the way down from the 23rd floor to the sixth floor ...
Jennings: ... to the sixth floor. Right, that’s when the explosion happened.
A&B: Now, where did that originate from? Did the explosion come from under you?
Jennings: Under us, definitely under us. Definitely under us.
A&B: It was from under you. Did it like lift you up?
Jennings: It blew, it blew ... it blew us back. And then I found myself ... I thought I was on a stair landing. But I wasn’t ... I found myself hanging on. So you want me to go into that?
A&B: If you could.
Jennings: Sure.
A&B: If it was pitch black, you can see anything? If you could please elaborate on that.
Jennings: Sure. Okay. When I made it to the sixth floor, and there was an explosion ... the explosion was beneath me. Keep in mind now, it’s pitch black in there. All the lights went out. So when the explosion happened, it blew us back. I’m thinking I’m standing on a landing. I’m actually holding on to a pole above us, and I had to climb back up. Because Hess is yelling: “What do we do now?” I said: “There’s only one thing we can do, and that’s go back up”. So that’s when we go back to the eighth floor, and I busted out that window. [...]
Avery en Bermas willen de chronologie scherp krijgen. Volgens Jennings was hij in WTC7 na de impact van het eerste, maar voor de impact van het tweede vliegtuig. En weer voegt hij eraan toe: “I didn’t know what was going on on the outside”.
A&B: What time approximately did you arrive at World Trade Center 7? I’m just trying to establish a timeline.
Jennings: I received a call shortly after the first plane hit, which we thought ... which everyone thought was a Cessna. That’s what I was told, a small Cessna lost its way and hit the ... I got there, I had to be inside on the 23rd floor when the second plane hit. I was inside when the second plane hit. I was already in the buil[ding], World Trade Center 7, when the second ...
A&B: Okay. You didn’t hear that after the fact ... Or did you hear that when it happened? ... the second plane when it hit?
Jennings: I couldn’t tell you, because I was inside and I was like closed off. Keep in mind now, OEM, that big center that had big gigantic TV-screens, and at that point none of them were working, so I didn’t know what was going on on the outside.
A&B: So the building was essentially deserted when you and Mr. Hess called ..., the command center was deserted when you and Mr. Hess got out there?
Jennings: Yes.
A&B: Was that normal?
Jennings: No, no. Not at all. They ... Where we got was, they had to take the Mayor and evacuate.
A&B: Did they say the Mayor was in World Trade Center 7 that day?
Jennings: Yes.
A&B: He was there earlier in the day, and then evacuated. Could you say – cos’ we’re not [miked?] – could you say that Giuliani was in the building?
Jennings: I didn’t actually see him, but that’s what I was told. That’s why Hess was there. He was there to meet with Giuliani.
A&B: [onderling:That’s about all I’ve got, Dylan. No, I know, I just feel there’s something missing.] What’s your impression with Building 7 in your experience in working there? What kind of vibe did you get from that building? You know that there was a CIA there, obviously, and there was a Department of Defence, the Secret Service was there, IRS was there.
Jennings: Well, I’m just confused about one thing and one thing only, why World Trade Center 7 went down in the first place. I’m very confused about that. I know what I heard. I heard explosions. The explanation I got was it was the fuel oil tank. I’m an old boiler guy. If it was a fuel oil tank, it would have been one side of the building. When I got to that lobby, the lobby was totally destroyed. It looked like King Kong had came through it and stepped on it. It was so destroyed I did not know where I was. And it was so destroyed they had to take me out through a hole in the wall – a makeshift hole, that I believe the fire department made to get me out ... me and Mr. Hess out.
De interviewers vragen Jennings of hij nog met officiële instanties gesproken heeft. Barry bevestigt dit. Het was, zo meent hij, een hoorzitting van de 9/11 Commission, en tijdens die zitting verklaarde hij exact hetzelfde wat hij ook nu tegenover Avery en Bermas vertelt. Barry vergist zich overigens voor wat betreft de instantie. Zowel Jennings als Hess werden namelijk in 2004 ondervraagd door NIST en ofschoon de afschriften van hun verklaringen niet in de openbaarheid gegeven zijn, werd hun verhaal wel verwerkt in het NIST-rapport. De interviewers gaan door met nogmaals te hameren op de tijdlijn, de chronologie van de gebeurtenissen. Cruciale vraag is of de grote explosie, waargenomen op de zesde verdieping voorafging aan de val van de Twin Towers.
A&B: To your recollection, did the explosion on the sixth floor happen before the first tower collapsed, or the second one or before both of them? Because I remember you said earlier you were actually trapped when both of them came down.
Jennings: I’m still in the building when both of them came down.
A&B: Still in the building, are you trapped on the sixth floor when the buildings came down? [Er vliegt een helikopter over. Het gesprek wordt overstemd door het gedruis. De vraag is wat rommelig. Jennings heeft net uitvoerig uitgelegd dat hij vast kwam te zitten op de achtste verdieping. Waarschijnlijk pikt hij het woord ‘sixth’ nu niet op.]
Jennings: Yes, yes.
A&B: Is it safe to say that explosion on the sixth floor happened before either tower fell?
Jennings: It definitely happened before either tower fell, and I’ll tell you why.
A&B: Barry, I’m sorry, can you just wait for that chopper, because this is vital. Because the whole official story, the whole reason that Building 7 collapsed allegedly is because the North Tower fell onto it and caused damage. And what people are gonna say is, they’re gonna say: well, Barry was hit by debris from the North Tower.
Jennings: No, what happened was, when we made it back to the eighth floor, as I told you earlier, both buildings were still standing, because I looked to, I looked one way, I looked the other way, there’s nothing there. When I got to the sixth floor, before all of this happened, when I got to the sixth floor there was an explosion. That’s what forced us back to the eighth floor. Both buildings were still standing. Keep in mind, I told you the fire department came and ran. They came twice. Why? Because Building Tower 1 fell, then tower 2 fell, and then when they came back, they came back with all concern like to get me the hell out of there. And they did. We got out of there ... I got in the building way before, a little before nine, a little after nine. I didn’t get out of there until one.
A&B: Yeah, that’s right, because the news report with Michael Hess was approximately around 1 pm.
In de ervaring van Jennings heeft zijn beproeving veel langer dan anderhalf uur geduurd. Niet alleen is hij drie kwartier eerder in het gebouw, hij is er ook een uur later uit. Zijn ervaringen hebben duidelijk zijn besef van tijd op dat moment aangetast. Cruciaal is het tijdstip van het evacuatiebevel, maar de interviewers hebben dat niet paraat, evenmin als het tijdstip van het Hess-interview. Dat interview is waarschijnlijk van rond het middaguur, maar ook daarover wordt gedebatteerd (vgl. Griffin, http://911blogger.com/node/17829 die het zelfs voor het middaguur plaatst; maar ik denk niet dat dit klopt). Jennings spreekt met overtuiging over zijn ervaringen, en eigenlijk ook over de wijze waarop hij die belevenissen geïnterioriseerd heeft – niet empirisch, maar gevoelsmatig. De val van de twee torens hangt samen met het komen en gaan van de brandweerlui. Zijn gezwollen en pijnlijke knieën maken dat hij over menselijke lichamen heen stapt.
Jennings: And the firefighter that took us down kept saying, “Do not look down!” And I kept saying, “Why?” He said, “Do not look down.” And we were stepping over people. And, you know, you can feel when you’re stepping over people.
Men gaat zich afvragen: als Jennings zijn verhaal zo gevoelsmatig herbeleeft, tot in hoeverre heeft hij zich dan laten beïnvloeden door de kritische 9/11-videos die hij bekeken heeft? Hebben die misschien onbewust zijn herinneringen herschikt?
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Complottheorieën en achtergronden rond de aanslagen op 9/11

Bericht door Pilgrim »

33.
Wie het verhaal van Jennings naar de letter interpreteert, ontleent daaraan de volgende feiten: (1) er was een grote explosie onder in het gebouw – nog gevolgd door andere en kleinere explosies; (2) die grote explosie vond plaats vóór de instorting van de twee torens; (3) er waren (ten gevolge daarvan) dodelijke slachtoffers. Deze mare werd rondgebazuind via de altmedia en heeft nog steeds heel veel aanhangers. Het maakte Barry Jennings tot iets wat hij misschien helemaal niet wilde zijn. Maar dat wist hij nog niet ten tijde van het interview; toen sprak hij met grote zelfverzekerdheid.

Dit was gans anders in een interview dat hij enige tijd later gaf, voor de BBC-documentaire The Third Tower. Het is een documentaire met twee scherp gedefinieerde oppositionele kampen: de bedenkelijke en soms wat sinistere 9/11-Truthers en de redelijke, wetenschappelijke en hier en daar wat gekrenkte representanten van het establishment, die het officiële verhaal verdedigen. Ietwat geïntimideerd moest Jennings partij kiezen voor de laatste groep.

In wezen vertelde Jennings voor de BBC hetzelfde verhaal, maar nu drastisch ingekort. Jennings noemt de naam van Hess niet, ofschoon hij wel steeds spreekt over ‘we’. (De naam van Hess komt in de hele documentaire niet voor, waarschijnlijk op dringend verzoek van Hess zelf.) Er zijn kleine verschillen. In zijn eerdere verhaal pleegt hij zelf vanuit het OEM een telefoontje met zijn superieuren, nu wordt hij opgebeld (passief: is deze wijziging een gevolg van intimidatie?). Nieuw detail is de vaart waarmee hij langs de trappen naar beneden gaat. Nieuw is ook het verhaal dat hij door zijn gezin werd dood gewaand. De BBC is zich bewust van het belang van het tijdstip van het evacuatiebevel en zorgt ervoor dat Jennings niets zegt over enig tijdstip. In plaats daarvan voegt een commentaarstem de chronologie toe aan het verhaal, zodat nu de waargenomen explosie op de zesde verdieping weer samenvalt met de val van WTC1. Hieronder een transcript van alle Jennings uitspraken in de documentaire met daartussen de BBC commentaarstem.
Barry Jennings: Inside the building I heard explosions. Outside of the building I heard explosions. [...] It was a building that had a lot of security. There was always, like, police officers, undercover cops out front. It was very, very heavily guarded.
[Het BBC verhaal concentreert zich op de ontruiming van Gebouw 7]
Commentaarstem: But not everyone leaves. Unaware of the evacuation order, a member of the emergency response team heads up to the 23rd floor. He’s about to be trapped inside a building on the verge of destruction. Feared dead by his family, Barry Jennings has become the key witness in the controversy over what really happened inside Tower 7.
Jennings: I’m just lucky to be alive because I didn’t realize – and maybe that’s a good thing – I didn’t realize how close I was to death.
Commentaarstem: When he reaches the office of emergency management, he is shocked by what he sees.
Jennings: To my amazement, nobody’s there, I saw coffee that was still hot, still smoldering. They had screens all over the place. The screens were blank. So, I didn’t know what was going on. At that time I received a phone-call from one of my higher-ups. And he said: Where are you? And I said: I’m at, you know, the Emergency Command Center. A long pause. They came back and he said: Get out of there, get out of there now.
Commentaarstem: At 9:59 the one thousand three hundred foot south tower collapses. Debris and dust are thrown over a huge area, and Tower 7 doesn’t escape. These are some of the only pictures of Building 7 at that moment. Just a minute later the fire alarm in Tower 7 is triggered. Because it’s on test there is no information about where the fires are. [...]
Jennings: I wanted to get out of that building in a hurry. So I started, instead of taking one step at a time, I’m jumping landings. When I reached down to the sixth floor, there was an eerie sound, the whole building was dark, and the staircase that I was standing on just gave way.
Commentaarstem: At 10:28 the North Tower collapses in just 11 seconds. This time Tower 7 takes a direct hit from the collapsing building. According to the official account, this is the start of a chain of events that will ultimately lead to the collapse of Tower 7. [...] Barry Jennings was still trapped inside.
Jennings: When we got to the eighth floor, I started walking to one side of the building. Outside of that was gone.
Commentaarstem: And he heard sounds that unnerved him.
Jennings: The first explosion I heard was on the stairwell landing, when we made it down to the sixth floor. Then we made it back to the eighth floor and heard some more explosions.
Interviewer: How did it sound?
Jennings: Like a boom, like an explosion.
Interviewer: And more than one?
Jennings: Yes.
Commentaarstem: Barry Jennings was also an eye-witness to the fires that were spreading through the building.
Jennings: I could smell fire, you know, you could smell the smoke. And I felt the heat that was intense.
Commentaarstem: The official investigators say ordinary fires were responsible for the collapse of Tower 7. But if that’s right, why didn’t the fire services fight them? [...] When they collapsed the Twin Towers severed watermains, stopping the sprinklers in Tower 7 and severely hindering fire fighting. Eventually fire boats were used to pump what water they could from the Hudson river. [...] After surviving for 3 hours trapped inside an inferno, Barry Jennings was finally rescued.
Jennings: When we get outside, a police officer comes to me and says: You have to run. We have more information of bombs, so you have to run. When I got to ... block, Channel 7 Eyewitness-News asked: ‘Can we talk to you?’ I said: I need an ambulance. Guy says: let me talk to you just quick. [...] All this time – I didn’t know it – all this time somebody had called my wife and told her I had died in the building. Who comes over the tv-set, whose voice comes over ...? It’s mine! And my sister said: Wait a minute, that’s Barry right there. [...] So my wife comes flying back down the stairs and says: Wait a minute, is this live? Because we were told he was dead. And a little caption in the corner, in the left hand corner of the tv-set said that it was live.
[Verderop in de BBC-documentaire wordt Jennings gevraagd naar het interview met Avery & Bermas.]
Jennings: I didn’t like the way, you know, I was portrayed. They portrayed me as seeing dead bodies, I never saw dead bodies. [...] I said it felt like I was stepping over them. But I never saw them. And, you know, that’s the way they portrayed me, and I didn’t appreciate that. So I told them to pull my interview. Do I think that our government would do something like that to its people? No, I honestly don’t believe that. I know that I was in there, heard what I heard, saw what I saw.
De BBC heeft de chronologie waarschijnlijk op de juiste wijze gecorrigeerd, maar toch is de manier waarop dit gebeurt laakbaar. Het is merkbaar dat er op de achtergrond grote druk op Jennings is uitgeoefend. Zijn timide slotopmerking lijkt ingestudeerd. Het moet een mes in de rug van de Loose Change-mensen zijn, maar het is in wezen een weinig overtuigende retractie van zijn eigen heel wat zelfverzekerder verhaal. Avery en Bermas hebben Jennings niet ‘geportretteerd’. Ze hebben hem in zijn waarde gelaten. Dat kan men van de BBC niet zeggen, en zeker niet van de figuren achter de schermen die hem bewerkt hebben en besloten dat hij een zeer prominente en zichtbare rol moest spelen in de documentaire. (Let maar op de achtergrondmuziek, en het aangrijpende verhaal dat hij doodgewaand werd maar plots op tv verscheen; over de hereniging met zijn gezin wordt niets verteld, dat wordt aan de beleving van de kijker overgelaten. Goed gedaan. Het is de scène van de film. Vakwerk.)

In die laatste woorden draait het niet om explosies of chronologie, maar enkel om de dode lichamen, die er in het officiële verhaal niet waren maar waar Barry letterlijk naar refereerde in zijn eerdere interview. Dylan Avery wordt ook geïnterviewd in de film en hij speelt het fragment af waar Jennings woordelijk rept van die lichamen: “we were stepping over people. And, you know, you can feel when you’re stepping over people”. Wat is nu waar? Het kan de BBC geen klap schelen. De hele scène ademt de suggestie van ‘wij hebben ‘m klein gekregen – wij hebben het gelijk aan onze kant’. Barry, voorheen sceptisch, gelooft niet meer dat de overheid betrokken was bij de aanslagen. Het lijkt wel de slotregel van Orwell’s Nineteen Eighty-Four.

Ik krijg niet de indruk dat Jennings een waarheid heeft verteld die zorgvuldige onderzoekers gemakkelijk zal overtuigen. De chronologie der gebeurtenissen weerspreekt hem. Zijn verhaal is te zeer emotioneel en te weinig empirisch om betrouwbare feiten te genereren. Maar toch kreeg hij de status van een belangrijke klokkenluider. Zijn eigen onbehagen over de gang van zaken, zijn eigen kritische vragen vonden een voedingsbodem in de 9/11 Truth Movement, die hem, heel misschien, inspireerde zijn eigen herinneringen nog eens te herschikken. De klokkenluiderstatus die hij kreeg was een zeer belangrijke op dat moment in 2007 en 2008. Het is die status die men in 2008 zocht te breken. Waarschijnlijk heeft het zijn dood, ruim een maand na de BBC-uitzending, ofwel bespoedigt, ofwel veroorzaakt. Volgens een kort onderzoek van een privé-detective was zijn overlijden een politiezaak.
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Complottheorieën en achtergronden rond de aanslagen op 9/11

Bericht door Pilgrim »

34.
Na de eerste versie van The Third Tower en na de publicatie van het NIST-rapport, en ook, tragischerwijze, na de dood van Barry Jennings, produceerde de BBC een nieuwe versie van haar documentaire over WTC7 die op 26 oktober werd uitgezonden. De rol eerder gespeeld door Barry Jennings werd nu vervuld door Michael Hess. Hess zal niet al te happig zijn geweest om deel te nemen aan deze productie, maar kennelijk stond ook hij onder druk. Deze documentaire heb ik niet kunnen traceren, maar (een deel van) het segment met Hess is nog wel terug te vinden in een Youtube-video. Het getuigenis van Michael Hess is ongelooflijk precies, docerend bijna, goed doordacht en uitvoerig voorbereid. ‘Spontaan’ is het laatste waar men aan denkt wanneer men hem beluistert. Het is duidelijk dat er iets rechtgezet moest worden. Hier is een videolink, en een zo compleet mogelijk transcript.

A 9/11 Mystery: Barry Jennings, Michael Hess and WTC Building 7 (24 okt. 2014):



[Maffe video; de maker hamert op het verschil tussen Hess’ verhaal uit 2001 en zijn verhaal uit 2008, door voortdurend de eerdere audioclip te herhalen. Erg irritant. Maar het Hess-materiaal zit erin alsook een telefoongesprek met Dylan Avery, dat zeer de moeite waard is.]
Michael Hess: ... two flights. And when we got exactly to six, all of a sudden at the same instant five different things happened. The first was the lights went out, the emergency lights went out. So we were in total darkness. Second, the stairwell filled up with a tremendous amount of smoke, and dirt and soot, much more than it had been before. Previously you could breathe for about three flights down, but at that point you couldn’t breathe at all.
So the second thing was the soot. The third thing was the sprinklers went on. So all of a sudden we were in the dark, no emergency lights and the water was pouring down on top of us. At the same instant – and the last two things were the scariest – the building began to shake, and it was as if you were in an earthquake. I’ve never really been in an earthquake, but it’s what it felt like; the whole building was shaking. And then the last thing was the stairway ran into a wall. All of a sudden as you were going down on the sixth floor you’d hit a wall.
So there I am and I’m saying: what the heck is happening? And I said to Barry, while shaking, we just stood there, and after, I don’t know, if it was 5 seconds or 10 seconds, but the building stopped shaking. And in my mind I assumed there had been an explosion in the basement. I don’t know why that hit me.
We couldn’t go anywhere. The wall was blocking it. It was pitch dark. I was nervous but once the building stopped shaking, then I calmed down. I figured, yes, there was an explosion in the basement, maybe, but it stopped.
Interviewer: And what had you heard at that stage? Had you heard any sounds like explosions or big sounds?
Hess: No, nothing. You heard two things. You heard tremendous wind, and you heard a tremendous number of sirens. And I look out the window, and number one, this ash is flying around, and papers, computer papers are flying around. And again, I was looking north and west, and the World Trade Center Towers were south. So I couldn’t see in that direction, and in my mind they were just still on fire. My position, and I’m quite firm on it, there were no explosions. Did I feel the building shake? Absolutely.
De belangrijkste boodschap van het verslag van Hess is dat er geen sprake is geweest van explosies. Toen ze op de 6de verdieping aankwamen beefde het gebouw; het voelde als een aardbeving, en in de verbeelding van Hess leek het net alsof er een grote explosie had plaatsgevonden in de kelder van het gebouw. Maar Hess doet er alles aan om duidelijk te maken dat dat slechts een impressie was. In werkelijkheid, en hij bezweert dit nogmaals aan het eind, heeft hij nooit een explosie gehoord. Uit deze woorden mag men, denk ik, redelijkerwijze wel opmaken dat Jennings’ opmerkingen over een grote explosie en nog een reeks kleinere explosies oorzaak zijn geweest van de nodige onrust. Mensen moeten niet het idee krijgen – hoe vaag ook – dat er explosieven in Gebouw 7 zaten. Hess levert een bijdrage aan het ontzenuwen van die impressie. De explosie waarvan hij zelf gewag maakte in 2001 is nu, zeven jaar later, weinig meer dan een voorstelling, een fantasie, ingegeven door de hectiek van het moment.

Een tweede punt van belang is het perspectief van Hess wanneer hij uit het kapotgeslagen venster kijkt. Hij kijkt in noordelijke en westelijke richting en maakt er een nadrukkelijk punt van dat hij de twee torens in het zuiden niet kan zien. Voor zover hij weet staan die beide nog brandend en wel overeind. Dit lijkt duidelijk een reactie te zijn op de voorstelling van Barry Jennings die het komen en gaan van de brandweerlui in verband bracht met het vallen van de torens.

Een derde punt van belang is zijn opmerking over rook in het gebouw. Op de 6de verdieping aangekomen wordt de rook opeens zo dik en zit zij zo vol met roet, dat ademhalen onmogelijk wordt. Hij voegt eraan toe: “Previously you could breathe for about three flights down, but at that point you couldn't breathe at all”. Eerder was er dus ook al rookontwikkeling, en deze rook vormde wel degelijk een belemmering. Zoals reeds eerder opgemerkt, verklaart dit waarom de afdaling van de trappen toch vrij langzaam verliep.

Een vierde en laatste punt van belang is de muur. Aangekomen op de 6de verdieping valt het licht uit, het sproeisysteem begint (kort) te werken, en voortgang wordt verhinderd door een muur. Dat is curieus, daar ik niet de indruk krijg dat die muur figuurlijk bedoeld is (een ‘muur’ van roet en rook). Kennelijk is hier sprake van een verzakking van een groot stuk metselwerk, of een betonplaat. Is zulks mogelijk in het hart van het gebouw, synchroon met de instorting van WTC1? Dat de zuidfaçade er van langs krijgt is duidelijk. Maar instortingen in het hart van het gebouw, tezelfdertijd, in de centrale trappenhuizen? Het is een curieuze toevoeging aan het verhaal. Òf Jennings heeft gelijk, en het trappenhuis valt onder de zesde verdieping weg, òf Hess heeft gelijk en er is een stuk muur in het trappenhuis gevallen die alle voortgang blokkeert. Ik kan het me nauwelijks anders voorstellen dan dat er in beide gevallen een explosie van jewelste moet hebben plaats gevonden. Hess houdt zich keurig aan het script en ontkent ook maar één explosie gehoord te hebben, en vervolgens introduceert hij een motief in het verhaal dat eigenlijk alleen door een explosie verklaard kan worden. Kennelijk stond Hess onder druk. Kennelijk vond hij die druk niet prettig.

De publicatie van het NIST-onderzoek naar de val van WTC7 (rapport NCSTAR1-9, gedateerd november 2008) maakt in een drietal alinea’s melding van de drie mannen die enige tijd vast waren komen te zitten in het gebouw. Het is een zeer beknopte samenvatting van de gesprekken die in 2004 met de mannen gevoerd werden. Men treft daarin het verslag van de beveiligingsbeambte die vast kwam te zitten op de 7de verdieping, alsmede het verslag van Hess en Jennings die waren gevlucht naar de 8ste verdieping. Dat laatste verslag wordt sterk bepaald door het getuigenis van Hess, zoals men kan opmaken uit een vergelijking met het zojuist geciteerde BBC-interview uit 2008. De inbreng van Jennings lijkt uiterst gering tot afwezig. NIST structureert de chronologie van de belevenissen van de drie mannen middels de val van WTC2 resp. WTC1, zoals ook het geval is in de Hess-chronologie en de tijdlijn in de BBC-documentaire. Opvallend afwezig is de verwijzing naar een grote explosie. Afwezig is ook de muur waar Hess het over had en die hun voortgang blokkeerde. NIST heeft het enkel over ‘smoke and debris’. Rook, roet en puinresten kunnen het gaan bemoeilijken, maar het is toch iets anders dan een muur.

Het relevante deel van het rapport omvat slechts drie alinea’s. We citeren ze integraal.
As all of the emergency responder restructuring operations were underway, three people became temporarily trapped inside WTC7. Two New York City employees had gone to the OEM Center on the 23rd floor and found no one there. As they went to get into an elevator to go downstairs, the lights inside WTC7 flickered as WTC2 collapsed. At that point, the elevator they were attempting to catch no longer worked, so they started down the staircase. When they got to the 6th floor, WTC1 collapsed, the lights went out in the staircase, the sprinklers (at an unspecified location) came on briefly, and the staircase filled with smoke and debris. The two men went back to the 8th floor, broke out two windows, and called for help. Fire fighters on the ground saw them and went up the stairs.

A security officer for one of the businesses in the building headed back up to a floor in the 40s after WTC2 collapsed to see if his personnel were out of the building. He was accompanied by a police officer, but the police officer had trouble breathing around the 10th floor and exited the building. The security officer had reached the 30th floor when the building shook as WTC1 collapsed, and the stairwell became dark. He began to descend and stopped at the 23rd floor to see if anyone was on the OEM floor. He opened the door to check for staff that might have been present and saw that the area was filled with smoke. He made it down to the 7th floor, where he stopped because he could not see or breathe at this point. He broke a window near the center of the north face to yell for help. A ladder truck pulled up, but could not reach the window because of the Con Edison building extension at the lower floors. Firemen came up the stairwell right away. Soon after WTC1 collapsed, the security officer saw a fire on the west side of Floor 7 that he attempted to put out with an extinguisher, but he was unable to do so.

As the firefighters went up, they vented the stairway and cleared some of the smoke. They first met the security officer on the 7th floor, and fire fighters escorted him down the stairs. Other fire fighters from the group continued up the stairs, shined their flashlight through the staircase smoke and called out. The two men trapped on the 8th floor saw the flashlight beams, heard the firefighters calling, and went down the stairway. The firefighters took the men outside and directed them away from the building.

NIST NCSTAR1-9, november 2008, pp. 298-299; online: https://nvlpubs.nist.gov/nistpubs/Legac ... tar1-9.pdf
Wie was de beveiligingsbeambte van de 7de verdieping? Hij blijft anoniem, maar het zou interessant zijn om zijn verhaal te horen of te lezen. Had hij moeite met het beklimmen van de trappen? Heeft hij een grote explosie gehoord? Was er ook een instorting in het trappenhuis waar hij gebruik van maakte? Kennelijk was dat tweede trappenhuis nog min of meer intact want daarlangs konden de brandweerlui naar boven komen om de mannen te bevrijden.

Het verhaal van Barry Jennings blijft een mysterie. De chronologie van zijn verhaal is niet in orde, en het is belangrijk voor 9/11-onderzoekers die Jennings’ verslag serieus nemen om dat te erkennen. Angst en emotie van het moment hebben natuurlijk bijgedragen aan de vertekening. Maar geldt dat dan ook voor de andere elementen van zijn verhaal? Hij heeft het over een grote explosie, een reeks kleinere explosies, een instorting onderaan in het trappenhuis, en uiteindelijk een paar dode lichamen waar hij overheen moet lopen. De muur van Hess is een anomalie, maar het veronderstelt wel zoiets als een explosie of een instorting.

Jennings is een posthume held van de 9/11-Truth Movement, maar zijn getuigenis (grote explosie, reeks kleine explosies, instorting in het trappenhuis, een paar doden) is te onnauwkeurig om betrouwbare informatie op te leveren. Zijn onverwachte heldenstatus is hem zondermeer noodlottig geworden. Achter de schermen werd hij op de een of andere wijze onder grote druk gezet en gemaltraiteerd (niet fysiek maar wel psychisch). De BBC trachtte op slinkse wijze zijn heldenstatus voor het tegenoverliggende kamp veilig te stellen.

Dit alles neemt niet weg dat Barry’s getuigenis belangrijk is. Hij was in WTC7, en terwijl Hess er het liefst het zwijgen toe doet, en de onbekende beveiligingsman nooit iets van zich heeft laten zien of horen, heeft Jennings voor de camera zijn verhaal verteld. Helaas is dat verhaal door genoemde tekortkomingen door een opponent heel gemakkelijk van tafel te vegen. Is er dan niets te zeggen ten gunste van Jennings’ ervaringen van de grote explosie, de kleine explosies, de instorting en, eventueel, de dode lichamen? Misschien wel, maar dan begeeft men zich op speculatief terrein.

Ik wil dit stuk over Jennings dan ook afsluiten met zo’n speculatie. De val van WTC7 door middel van controlled demolition moest niet al te zeer uit de blauwe lucht komen vallen maar op de een of andere manier worden voorbereid. De mare moest zich kunnen verbreiden dat het gebouw instabiel was. Hoe beter dit te bereiken dan door voortijdig ladingen in het gebouw tot ontploffing te brengen die brand, rook en ravage genereren. Dergelijke explosies kunnen echter niet zomaar plaatsvinden; het gebouw is niet geraakt door een vliegtuig en die explosies moeten niet onnodig de aandacht trekken. Vandaar dat het zinvol is dergelijke explosies te ‘camoufleren’ door ze te laten samenvallen met de val van de Twin Towers. In de seconden dat WTC1 naar beneden komt en een bombardement van rook, stof en puin de zuidkant van het Salomon Brothers Building treft en zich een weg naar binnen baant, worden onder in het gebouw ladingen tot ontploffing gebracht. Dit is wat Jennings en Hess waarnemen als een grote explosie en een verzakking van het trappenhuis (eventueel de instorting van een stuk muur). En wie weet, zijn er daardoor ook een paar doden te betreuren. Na de bevrijding van de drie mannen blijven geruchten over mogelijke ontploffingen en instorting van het gebouw de ronde doen. De brandweercommandant ontruimt het gebouw en het gebied eromheen om drie uur in de middag. Geruchten over instorting en de ontploffingen ruim voor het middaguur dienen om het officiële verhaal zoals dat uiteindelijk door NIST zal worden verwoord, kracht bij te zetten. Tevergeefs. De rechtstandige, symmetrische vrije val van WTC7 in zes-en-een-halve seconde is de give-away. Er is een hele goede kans dat Barry Jennings de waarheid sprak (ofschoon hij helaas de tijdsvolgorde der gebeurtenissen niet goed voor ogen had). His story makes sense. Maar goed, dit is slechts een speculatie.
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Complottheorieën en achtergronden rond de aanslagen op 9/11

Bericht door Pilgrim »

Er komen nog wat extra afleveringen van mijn neef.

35.
Wat vloog er in het Pentagon?
Eén van de meest controversiële onderwerpen in de 9/11 Truth Movement was lange tijd (en is misschien nog steeds) de vraag wat er nu precies in het Pentagon vloog op 11 september. Was het een vliegtuig, een Boeing 757, zoals het officiële verhaal ons voorhoudt? Of was het iets anders, zoals een kruisraket? Om de lezer niet onnodig in spanning te houden, maken we meteen duidelijk dat het wel degelijk een vliegtuig was dat zich in het Pentagon boorde – dit niet op basis van eigen onderzoek, maar op basis van het grondige en gedetailleerde werk van onderzoeker Wayne Coste. (Daarover straks meer.) Zoals zoveel mensen die zich verdiepen in het alternatieve 9/11-onderzoek, had ook schrijver dezes aanvankelijk enkel gehoord van de these dat het geen vliegtuig maar waarschijnlijk een raket was die in het Pentagon tot ontploffing was gekomen. Deze these berust op een paar bronnen die nadere bestudering verdienen.

Afbeelding

De raket-these, vaker nog aangeduid als de geen-vliegtuig-these, dook voor het eerst op in 2002 in een boek van de Franse journalist Thierry Meyssan getiteld L’effroyable imposture (gepubliceerd in maart van dat jaar), in het Engels vertaald als The Big Lie. (De Engelse vertaling is online te vinden: https://b-ok.org/book/2923936/0addbf) Meyssan, indertijd lid van de linkse denktank Réseau Voltaire (herdoopt tot Réseau Voltaire International waar Meyssan nu de president van is), schreef dit boek als een soort essai dat zich het beste laat verstaan als een felle aanklacht tegen het buitenlandbeleid van de regering Bush. Het idee dat de Amerikaanse overheid een raket van eigen makelij op haar eigen defensiecentrum zou afvuren (teneinde een casus belli te genereren) wordt als mogelijke, eventueel waarschijnlijke hypothese geopperd aan het eind van het eerste hoofdstuk (pp. 27-28 van de Engelse editie). Concrete bewijzen worden echter in het boek niet of nauwelijks aangedragen. Dit gebeurt echter wel in een latere publicatie: Le Pentagate uit augustus 2002 (in het Engels: Pentagate, en ook online te vinden: https://b-ok.org/book/2918652/035fd3), een boek dat hij samen met één of meer co-auteurs samenstelde. Het gaat hier dan vooral om het hoofdstuk “L’effet d’une charge creuse” (“The effects of a hollow charge”) van de hand van co-auteur Pierre-Henri Bunel.

Pentagate (en we richten ons dan vooral op de bijdrage van Bunel) maakt gebruik van een hele reeks beeldbronnen. We willen er twee uitlichten. Ten eerste is daar een raadselachtig frame uit een video-opname gemaakt door een beveiligingscamera op de parkeerplaats van het Pentagon. Van deze video-opname kwamen op 8 maart 2002 vijf frames via CNN in de openbaarheid (dat was drie dagen voor de publicatie van L’effroyable imposture). De tweede tot en met de vijfde van de vijf beelden tonen de explosie en de vuurbal. Het ligt voor de hand dat op die beelden geen vliegtuig te zien is. Anders ligt dit met het eerste frame – een beeld van kort voor de impact. Een vliegtuig is niet duidelijk te ontwaren, omdat een zuil (ook weer uitgerust met een camera) het zicht belemmert; maar wat wel duidelijk te zien is, is een witte rookpluim. Zo’n pluim is niet kenmerkend voor de uitstoot van een vliegtuigmotor maar wel voor die van een raket. Aldus werd de raket-these bekrachtigd. Ten tweede baseerde Bunel zich op een aantal foto’s die door diverse fotografen werden gemaakt van de plek des onheils. Op die foto’s is een relatief klein gat te zien in de wand van Wedge 1&2 van het Pentagon, groot genoeg voor een raket, veel te klein voor een Boeing. (De relevante foto’s zijn in de Engelse editie te vinden in het fotokatern op pp. 2, 6 en 7). De raket-these werd daarna al vrij snel een vast onderdeel van het repertoire van de critici en de complotdenkers die het officiële verhaal wantrouwden.

Filmmaker Dave vonKleist bracht in 2004 de documentaire In Plane Sight uit waarin hij uitging van een klein gat en de geen-vliegtuig-these verdedigde. In april 2005 verscheen de eerste versie van Loose Change met klein gat en geen-vliegtuig. Ofschoon Loose Change met elke nieuwe editie verbeterd werd, zodat uiteindelijk een aantal thema’s vrij accuraat werd weergegeven, bleven klein gat en geen-vliegtuig toch nog aanwezig in de versies van november 2005 en augustus 2006. Ditzelfde gold voor de documentaire Zero: An Investigation into 9/11 uit 2007. De lange meerdelige documentaire van Massimo Mazzucco, The New Pearl Harbor (i.c. Part 4: The Pentagon) uit 2013, blonk hier en daar uit in precisie en detailonderzoek, maar trok toch nog de vliegtuig-these in twijfel.

De veronderstelling dat het geen vliegtuig was geweest had een aantal consequenties. Zo werd de schade aangericht in het Pentagon gebagatelliseerd. Bewijsmateriaal dat niet paste in de geen-vliegtuig-these werd verkeerd weergegeven, verkeerd geïnterpreteerd en soms zelfs ontkend. Waar nodig werd zelfs gesuggereerd dat ‘bewijs’ moedwillig was aangebracht (het ging dan vooral om herkenbare brokstukken van een Boeing die op het gazon voor het Pentagon werden waargenomen en ook gefotografeerd). Er werd selectief omgesprongen met getuigenverklaringen, vooral van hen die een vliegtuig hadden waargenomen. En vroeg Pentagon-onderzoek, soms met uiterst nuttige observaties en analyses, raakte op de achtergrond of in vergetelheid, terwijl populaire 9/11 video’s met de geen-vliegtuig-these al snel terrein wonnen.

Deze bedenkelijke omgang met bewijsmateriaal en getuigenverklaringen belemmerde de waarheidsvinding in het Pentagon-onderzoek en maakte ook op pijnlijke wijze duidelijk dat de onderzoekers van de 9/11-Truth Movement soms geen haar beter waren dan de onderzoekers en instanties die het officiële verhaal met list, leugen en bedrog moesten zien hard te maken. Het begon op te vallen dat de geen-vliegtuig-these de geloofwaardigheid van de beweging begon aan te tasten. In de Zembla-documentaire kwam dit sterk naar voren toen de geen-vliegtuig-these vrij eenvoudig met fotografisch bewijsmateriaal van tafel kon worden geveegd als aperte onzin.

Nu moet gezegd zijn dat de Amerikaanse overheid zelf ook enorm heeft bijgedragen aan het cultiveren van de achterdocht van de critici en de complotdenkers. Rondom het Pentagon, één van de strengst bewaakte plaatsen in Amerika, waren op 9/11 tegen de honderd beveiligingscamera’s actief. In de uren na de aanslag werden alle tapes door de FBI in beslag genomen. Aanvankelijk werd daarvan niets vrijgegeven. In maart 2002, in een CNN reportage, verschenen de reeds genoemde vijf frames (ofwel uitgelekt ofwel gepubliceerd door FBI en Pentagon) van de video van één beveiligingscamera op de parkeerplaats vlak bij de plaats van impact. De beelden toonden geen vliegtuig, maar wel een rookpluim. In 2005 werd een FOIA-verzoek ingediend voor publicatie van die videotapes [FOIA=Freedom Of Information Act, die het mogelijk maakt dat documenten publiekelijk toegankelijk zijn]. In een antwoord liet de FBI weten dat er van de 85 beschikbare tapes slechts één was die de aanslag liet zien. In 2006 werd dan eindelijk het complete videofragment (waar die vijf beelden uit afkomstig waren) vrijgegeven. Nog steeds was er geen vliegtuig zichtbaar omdat het zicht van de camera belemmerd werd door een tweede camera-zuil. Aansluitend werd tenslotte ook de video uit die tweede zuil vrijgegeven. En ziedaar, wederom geen vliegtuig. Wel werd er door onderzoekers die de twee video-opnamen synchroniseerden over gespeculeerd of niet frame 23 van de tweede opname wellicht ‘bewerkt’ was. Het beeld dat het vliegend object van de impact had moeten tonen, vertoonde helemaal niets. Was er misschien iets weggewerkt? Een vliegtuig, of een raket? Zo te zien deed de overheid er alles aan om de desinformatie te bevorderen.

De cultuur van geheimhouding en doofpotten werkte de geen-vliegtuig-these enkel in de hand. Vandaar dat een groot deel van de 9/11 Truth Movement (waaronder prominenten zoals David Ray Griffin) die these als vanzelfsprekend omarmde. Op de ISGP-site van Joël van der Reijden staat een informatieve lijst van figuren die de these uitgedragen dan wel weersproken hebben. Dat is 126 ‘no-planers’ tegenover slechts 18 die de geen-vliegtuig-these van de hand gewezen hebben. (Zie: https://isgp-studies.com/911-no-plane-a ... -promoters) Van der Reijden moet niets hebben van die geen-vliegtuig-these en meent zelfs dat die theorie als bewuste desinformatie naar buiten gebracht is door de veiligheidsdiensten om de Truth Movement in discrediet te brengen. (Zie: https://wikispooks.com/wiki/Jo%C3%ABl_van_der_Reijden) Deze zorg wordt gedeeld door wetenschappelijke onderzoekers van de beweging: “Disinformation aimed at skeptics of the official story is more subtle than the simple promotion of that story to the masses. It may consist of ideas with no basis in evidence packaged as shocking new findings that supposedly prove the involvement of insiders. Its effect is to discredit the larger body of 9/11 research through guilt by association with its sensational and unscientific approach. An example is the idea that Twin Towers were not hit by Flights 11 or 175 but rather by completely different objects, such as military planes with missile-firing pods” (zie: http://911research.wtc7.net/disinfo/index.html). Dit laatste was een verwijzing naar de documentaire In Plane Sight die Dave vonKleist in 2004 publiceerde.

De wetenschappers van de beweging hadden zich lange tijd geconcentreerd op onderzoek naar de gebeurtenissen in het World Trade Center. Eind 2017 kwam daar verandering in. In december 2017 publiceerde het ‘9/11 Consensus Panel’ een principeverklaring waarin werd uitgelegd dat bijdragen die omstreden gezichtspunten proberen op te lossen uit moeten gaan van zuiver wetenschappelijke beginselen: “Contributions seeking to solve contentious issues can only be made by assembling reliable evidence and by applying critical thinking and peer review according to the standard scientific process. This is the strength of science and the way it has progressed over centuries”. Deze wetenschappelijke methode werd nu door onderzoeker Wayne Coste toegepast op het Pentagon-dossier. Hij produceerde in 2018 een studie in zo’n 20 delen die als kortere en langere video's door fysicus David Chandler werden voorgelezen en gepubliceerd op diverse kanalen (in augustus 2018). We zullen geen lijst maken van de afzonderlijke episodes, maar hier zijn de relevante sites:

Youtube: https://www.youtube.com/user/DavidChandler911/videos
Bitchute: https://www.bitchute.com/channel/yXYCFHp07rGu/
https://911speakout.org/wayne-coste/

Uit dit beschikbare materiaal maken we een kleine selectie van een vijftal thema’s die we nader willen bekijken, t.w.: (1) de zichtbaarheid van het vliegtuig op de beelden van twee beveiligingscamera’s; (2) de impactgaten in het Pentagon; (3) het ooggetuigenverslag van Lloyd England; (4) de kwestie van de brokstukken; en (5) tenslotte de rechtszaak van April Gallop.

Eén van de video’s in deze collectie handelt over het zichtbaar maken van het vliegtuig. David Chandler legt uit dat de vage en korrelige beelden (waarvan hij zegt dat ze waarschijnlijk niet bewerkt zijn) enkel met behulp van elektronische ingrepen hun geheim kunnen prijsgeven. Zo gebruikt hij een programma om de kromming van het beeld te corrigeren. Heel specifiek verwijst hij naar een methode die vooral in de astronomie veel gebruikt werd en wordt, namelijk de toepassing van een ‘blink comparator’, wat in het Nederlands een ‘knippercomparator’ wordt genoemd (we troffen dit woord aan in het wikipedia-lemma over acteur, astronoom en uitvinder William Hay, die zelf zo’n comparator had gemaakt: https://nl.wikipedia.org/wiki/Will_Hay). Het principe is heel eenvoudig: men wisselt snel heen en weer tussen twee vrijwel identieke foto’s die op verschillende momenten genomen zijn. Het menselijk oog pikt dan, door deze snelle oscillatie, de verschillen op. Zo kan men op foto’s van de sterrenhemel bewegende of veranderende hemellichamen identificeren. En – inderdaad – in de vage videobeelden van de Pentagon-aanslag kan men daadwerkelijk iets van de romp en de staart van een vliegtuig onderscheiden.

Afbeelding

Een bijzonder probleem vormt de kringelende rookpluim die door het vliegtuig wordt achtergelaten. Als dit niet de uitstoot van een vliegtuigmotor kan zijn, wat is het dan wel? Chandler komt met een plausibele oplossing. Het onderzoek van Wayne Coste brengt zeer nauwgezet het traject van het vliegtuig in kaart en documenteert ook elk object dat door de Boeing op zijn pad naar het Pentagon geraakt wordt. De Boeing heeft kort voor de impact de kruin van een boom afgeschoren; takken en loof worden nu door de hitte van de motor volledig verbrand en omgezet in een witte, kronkelende rookpluim. De video is voor deze kwesties natuurlijk overtuigender dan woord en beeld, dus hier zijn de relevante links:

David Chandler-Seeing the 9/11 Pentagon Plane (25 apr. 2019):
https://www.youtube.com/watch?v=yxC-BnJ2GU8&t=27s (update van 8 febr. 2021)
https://www.bitchute.com/video/8FAyeUZZm7TP/
https://911speakout.org/wp-content/uplo ... Plane.html

Zie ook:
Chapter 11: Explanation of the Evidence at the Pentagon on 9/11: Security Camera Analysis
https://www.youtube.com/watch?v=SunhDlCMJJc
https://www.bitchute.com/video/GJzWsFdMg8Mo/
Laatst gewijzigd door Pilgrim op vr apr 23, 2021 2:32 am, 1 keer totaal gewijzigd.
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Complottheorieën en achtergronden rond de aanslagen op 9/11

Bericht door Pilgrim »

36.
De vage frames uit de video’s van de beveiligingscamera’s zijn niet de enige beelden die sinds 2002 de gemoederen verhit houden. Er zijn ook een paar foto’s van de façade van het Pentagon kort na de impact en vóór de instorting van de bovenverdiepingen, die aanleiding geven tot uitvoerige speculaties. Op die foto’s, en dan vooral één in het bijzonder, is een gat van impact te zien met een diameter van zo’n vijf meter (16 à 18 ft.), veel te klein voor een Boeing, maar prima geschikt voor een raket. Die foto staat op pp. 6-7 van het illustratiekatern in de Engelse editie van Pentagate, en is ook te zien op screenshots uit de videopresentaties van Wayne Coste en David Chandler hieronder. Het gat op die foto is inderdaad niet groot, maar de foto geeft slechts een beperkt zicht op de façade. De grote waterstralen van de brandblusauto’s ontnemen het zicht op vrijwel de gehele benedenverdieping van het Pentagon. En het is juist daar dat de grootste schade zichtbaar is. Een projectiel ter grootte van een Boeing heeft daar over de lengte van zo’n 30 meter (100 ft.) muur en steunkolommen weggeslagen alvorens tot explosie te komen. Sommige video’s suggereren dat het kleine gat van 5 meter het enige gat in de muur is, maar dit is onjuist. Probleem is dat de grote opening op de begane grond door alle chaos van die dag niet op één foto, als het ware panoramisch, werd vastgelegd. In plaats daarvan zijn er diverse foto’s die de delen van de weggeslagen façade uit verschillende hoeken laten zien en die men moet samenvoegen om een totaalbeeld te krijgen. Een dergelijke composietfoto is inderdaad gemaakt en de screenshots in de afbeelding hieronder laten zien hoe groot het gat volgens Coste precies geweest is. Het strekte zich uit van kolom 8 tot kolom 18. De beelden laten nog een paar kolommen zien die recht of scheef overeind lijken te staan. Chandler legt uit dat dit slechts schijn is. In werkelijkheid zijn het ‘hangende’ kolommen – pilaren of delen van pilaren die (waarschijnlijk door de staaldraad bewapening) nog aan het plafond gehecht zijn, maar van onder van de grond zijn losgeslagen door het vliegtuig dat zich over een lengte van 30 meter in het gebouw boorde. Het gat waar Meyssan een raket in zag verdwijnen zit ongeveer in het midden van die lange opening en is dus in werkelijkheid veroorzaakt door de staart van het vliegtuig.

Afbeelding

Een bijzonder geval is kolom 9AA die wordt geraakt door de linkervleugel van het vliegtuig. Omdat de Boeing het Pentagon niet recht maar van de zijkant in vliegt (onder een hoek van, zeg, zo’n 45 graden) krijgen de kolommen rechts (kolommen 14 tot 21) de grootste klap te verduren. Tegen de tijd dat de linkervleugel kolom 9AA raakt zijn snelheid en kracht van het vliegtuig al flink gereduceerd. Derhalve wordt kolom 9AA krom gebogen en niet weggeslagen.

Hier zijn links naar de video’s van Coste en Chandler over dit onderwerp. De video’s verschaffen een overvloed aan details die we hier niet allemaal willen herhalen.

Chapter 03: Explanation of the Evidence at the Pentagon on 9/11: Size of the Opening in the Pentagon
https://www.youtube.com/watch?v=Bk0pPt97l6s
https://www.bitchute.com/video/o1oBnvBdQ7tz/

Chapter 08: Explanation of the Evidence at the Pentagon on 9/11: Plane Impact Analysis
https://www.youtube.com/watch?v=fzF5smjFVxc
https://www.bitchute.com/video/i3BOFGxOdD80/

Een belangrijk ooggetuigenverslag van de aanslag op het Pentagon werd verschaft door de 69-jarige taxichauffeur Lloyd England. Lloyd reed op de snelweg toen de Boeing richting Pentagon scheerde en op zijn pad een aantal lantaarnpalen neermaaide. Een deel van zo’n paal schoot als een speer door de voorruit van Lloyd’s taxi, duwde de stoel naast Lloyd naar achteren, en boorde zich tenslotte in de achterbank. Was het paalfragment (van buitenaf bekeken) iets verder naar rechts door de voorruit gegaan, dan had Lloyd niet meer geleefd en zou hij letterlijk gespietst zijn. Nu kwam hij gelukkig met de schrik vrij. Lloyd is een belangrijke ooggetuige die de vervaarlijk laag vliegende Boeing van dichtbij gezien heeft. De schade aan zijn taxi getuigt van de werkelijke fysieke impact van het gevaarte terwijl het vlak boven de grond richting Pentagon vloog. Wayne Coste zocht zeer gedetailleerd uit welke lantaarnpalen werden neergemaaid en welk deel precies de taxi trof.

Afbeelding

Aan dit onderwerp werd een apart hoofdstuk in de reeks gewijd omdat het getuigenis van Lloyd England ernstig en op zeer onheuse wijze in twijfel is getrokken. Dit had alles te maken met de geen-vliegtuig-these die door het getuigenis van de taxichauffeur in gevaar kwam. Een aantal mensen die zich bezighielden met het alternatieve 9/11-verhaal besloten toen dat de verklaring van de chauffeur onbetrouwbaar was en dat de man zelf waarschijnlijk een crisis-acteur was. Uit interviews zou blijken dat Lloyd, zonder het direct woordelijk te hebben opgebiecht, toch zijn betrokkenheid min of meer zou hebben toegegeven. Die hele scène met zijn taxi die getroffen werd door een lantarenpaal zou dan in scène gezet zijn. Dit alles is niet alleen onjuist, het is ook nog bijzonder lasterlijk. En daar komt dan nog bij dat het serieuze onderzoekers binnen de Truth Movement onnodig in een kwaad daglicht stelt. Het was dan ook hoog tijd dat die kwestie werd rechtgezet en dat de verklaring van Lloyd England in ere werd hersteld.

Hier de videolinks naar het uiterst secure verslag van Wayne Coste en een voorbeeld van zo’n lastervideo waarin zogenaamd aangetoond wordt dat het incident met de taxi in scène gezet is.

Chapter 09: Explanation of the Evidence at the Pentagon on 9/11: Review of Lloyd’s Accident Scene
https://www.youtube.com/watch?v=pQED7Q1Mxy0
https://www.bitchute.com/video/ySTzq3JkRERH/

9/11 Staged Witness: Taxi Cab Lloyd England Driver Exposed: https://www.dailymotion.com/video/x7sxjsg

De in die laatstgenoemde video gepresenteerde argumentatie is onjuist en ook nog ongeloofwaardig. Wat de video wel aanbiedt zijn nieuwsfragmenten van interviews met Lloyd England. De chauffeur die de Boeing duidelijk heeft waargenomen vraagt zich af waar dat grote vliegtuig na de explosie is gebleven. Dit is een legitieme vraag die velen heeft beziggehouden. De Boeing is namelijk door de impact volledig uiteen gereten en de brokstukken moesten bij elkaar gesprokkeld worden. Wayne Coste wijdt een apart hoofdstuk aan de brokstukken. Door de aanhangers van de geen-vliegtuig-these wordt vaak beweerd dat er vrijwel geen brokstukken van een vliegtuig op de rampplaats te vinden waren en dat de paar foto’s die het tegendeel laten zien geënsceneerd zijn. Dit is niet waar. Er is een overvloed aan foto’s van de rampplek zowel buiten als in het Pentagon die grotere en kleinere brokstukken tonen. Grote brokstukken zijn er van de romp, het landingsgestel, de motoren en één van de vleugels van het vliegtuig. Wayne Coste slaagt erin diverse onderdelen te identificeren, maar hij doet dit op basis van eigen onderzoek. De overheid zelf heeft het onderzoek naar brokstukken en menselijke resten met de grootst mogelijke geheimhouding omgeven. Een omvattend overzicht van de gevonden resten werd nooit gepubliceerd; serienummers van brokstukken en onderdelen werden nooit vrijgegeven en alle verzoeken om nadere inlichtingen werden rigoureus van de hand gewezen. Aldus slaagde de overheid erin de speculaties en de verdeeldheid in het kamp van de Truth Movement verder aan te wakkeren. Hier de link naar de video:

Chapter 12: Explanation of the Evidence at the Pentagon on 9/11: Debris
https://www.youtube.com/watch?v=amvxGqCmYkc
https://www.bitchute.com/video/ixKVcsuRCtvv/
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Complottheorieën en achtergronden rond de aanslagen op 9/11

Bericht door Pilgrim »

37.
Een belangrijke casus tenslotte uit dit dossier van Wayne Coste is de rechtszaak (uit 2010) van April Gallop tegen de overheid, i.c. vice-president Dick Cheney en anderen. April Gallop was een Pentagon medewerkster die op 11 september 2001 in haar kantoor (vertrek 1E517) in een binnenring van het Pentagon vlakbij de plaats van impact overvallen werd door de gevolgen van de explosie. Zij had op die ochtend haar zoontje (Elisha, een baby van 2 maand) meegenomen naar haar werkvertrek omdat zij die dag geen kinderopvang elders kon regelen. Door de ontploffing viel het licht uit, het plafond en delen van de muur stortten in, stof en puin vulden het vertrek en er brak brand uit. De baby raakte slechts licht gewond. In paniek zocht April Gallop samen met een medewerker naar haar kind. Toen ze het gevonden hadden, vluchtten ze weg. Ze sloten zich aan bij een groepje collega’s die een weg naar buiten hadden ontdekt, via een venster in een vertrek in de buitenring van het gebouw (zo’n 7 voet of 2 meter boven de grond). Aldus konden April en haar kind in veiligheid gebracht worden. Veel herinnerde April zich in eerste instantie niet van die ontsnapping, want door de angst en de paniek verloor ze het bewustzijn. Ze kwam weer bij zinnen in het ziekenhuis.

Dit verhaal laat zich reconstrueren uit een aantal getuigenverklaringen. De belangrijkste daarvan is die van April Gallop zelf, die op schrift werden gesteld door het Army Center for Military History op 31 oktober 2001. David Chandler citeert uitgebreid uit deze bron. Hier is de link naar de desbetreffende video:

Chapter 14: Explanation of the Evidence at the Pentagon on 9/11: The April Gallop Lawsuit
https://www.youtube.com/watch?v=LjqiJDn9m1U
https://www.bitchute.com/video/OEPPyRCfBKDF/

In de nasleep van de aanslagen van 9/11 raakte April Gallop ervan overtuigd dat er van alles mis was met het officiële verhaal van de toedracht. Zij spande een rechtszaak aan tegen de overheid betreffende het aangerichte leed en wegens de schending van burgerrechten. In de aanklacht werd expliciet gesteld dat het Pentagon niet geraakt was door een vliegtuig maar dat de ravage was veroorzaakt door een ander projectiel, zoals een raket, en/of door intern geplaatste explosieven. De tekst van de aanklacht stelde ook dat Gallop door het gat in de muur, veroorzaakt door de impact, naar buiten was gelopen. Beide stellingen waren uiterst speculatief en werden niet door bewijzen onderbouwd. In de minuten na de ontploffing was de plaats van impact een brandend inferno. Dat blijkt uit een aantal foto’s die op dat moment gemaakt zijn. Het is ondenkbaar dat iemand ongeschonden door die vlammenzee kon ontsnappen. De plaats van ontsnapping voor Gallop en anderen bevond zich dus enige meters naast de plek des onheils en was niet een opening op de begane grond, maar een venster.

Afbeelding

Onderzoeker Wayne Coste was indertijd aanwezig geweest bij het proces en had versteld gestaan van de gebrekkige presentatie van de zaak. De claims waren niet onderbouwd; geen enkel bewijs werd voorgelegd en uiteindelijk werden de juristen door de rechter bestraft voor hun gebrekkige werk. (Het vonnis dateert van april 2011.) Het enige wat nog enigszins ten gunste van deze onfortuinlijke zaak uitpakte was het feit dat één van de drie rechters, Judge John Walker, een neef was van President Bush, en dus niet geheel onpartijdig kon worden geacht. Derhalve kon het falen van de zaak geweten worden aan nepotisme.

Bijzonder problematisch was het feit dat April Gallop, die nu in deze aanklacht beweerde dat het Pentagon niet door een vliegtuig was geraakt, in eerdere verklaringen het tegendeel had beweerd, namelijk dat er wel sprake was geweest van een vliegtuig. Ook de in de aanklacht beschreven plaats van ontsnapping strookte niet met de vluchtroute in de eerdere verklaring. Wat had Gallop ertoe gebracht van mening te veranderen? Nieuwe bewijzen (die overigens niet werden gepresenteerd) of nieuwe raadgeving? Schrijver dezes kan zich moeilijk aan de indruk onttrekken dat de mening van April Gallop sterk werd beïnvloed door de alternatieve informatiestroom (en dan vooral het werk van Thierry Meyssan) die in de jaren na 9/11 over de ware toedracht van de gebeurtenissen van 11 september via het internet werd verbreid. Ook de herinneringen van Barry Jennings werden op die manier herschikt.

De zaak van April Gallop was deels een product van een complottheorie over de aanslag op het Pentagon, maar ging vervolgens ook weer functioneren als ‘bewijs’ voor die complottheorie. Er waren namelijk verdedigers van de geen-vliegtuig-these die de beweringen in de aanklacht en ook de partijdigheid van rechter John Walker zagen als bewijzen voor de these dat het Pentagon getroffen was door iets anders dan een Boeing. Deze denkwijze is incorrect en onlogisch. Het beschamende van de hele zaak is dat de aanklacht geen bewijzen presenteerde en ook nog eens haaks stond op eerdere verklaringen en uitspraken van Gallop. Het illustreert op indringende wijze hoe desinformatie de kritische Truth Movement schade heeft berokkend.

Afbeelding

Vijftien jaar lang bepaalden de publicaties van Thierry Meyssan het alternatieve Pentagon-onderzoek. Meyssan is een linkse activist die zeer kritisch en achterdochtig staat tegenover de neoconservatieven en hun plannen voor het buitenlandbeleid van de Verenigde Staten. Op zich is zijn kritiek heel begrijpelijk en men kan zich, bij lezing van zijn boeken, heel goed zijn gedachtengang voorstellen. Om die nieuwe imperialistische agenda’s ten uitvoer te brengen is het militair industrieel complex maar al te bereid om de wapens die zij tegen buitenlandse machten in stelling brengt ook tegen de eigen bevolking en de eigen instellingen te gebruiken. Het is een symptoom van een verkankerd regime dat zijn eigen wapens tegen zichzelf gebruikt. Dus: geavanceerde explosieven in Lower Manhattan en een kruisraket in het Pentagon.

Op zich zit er natuurlijk best een kern van waarheid in deze visie. Dit werd bijvoorbeeld opgepikt door de makers van de Nederlandse Zembla-documentaire die ruiterlijk toegaven dat de complotdenkers met hun verwijzing naar Operation Northwoods en het neoconservatieve Project for the New American Century (PNAC) een belangrijk en legitiem punt aansneden.

Maar helaas schreef Meyssan zijn essai toch wat al te onnadenkend ‘met de Franse slag’. Hij liet zich op sleeptouw nemen door zijn eigen voorstelling en verzuimde de haalbaarheid van zijn theses zorgvuldig te onderzoeken. Hij had het mis voor wat betreft het Pentagon. Het was een Boeing en niet een raket. Helaas slaagde deze vergissing (ik zie geen gronden voor moedwil of opzet) er toch in vrij langdurig post te vatten in de opinies en voorstellingen van mensen in de Truth Movement. Het werk van Wayne Coste verschaft dan ook de broodnodige correctie. Te hopen is dat de these van Meyssan nu definitief ten grave gedragen kan worden.

Het feit dat Meyssan zich deerlijk vergist heeft en daarmee ook indirect de Truth Movement jarenlang op het verkeerde been heeft gezet, heeft weliswaar schade berokkend aan de geloofwaardigheid van de beweging maar toch geen afbreuk gedaan aan een aantal cruciale vragen die door de critici en de ‘Truthers’ door de jaren heen gesteld zijn met betrekking tot de Pentagon-aanslag. In het eerste hoofdstuk van hun presentatie (Zie: https://www.youtube.com/watch?v=Un9fcZVIABs) verschaffen Chandler en Coste een lijst van consensus-punten van de ‘planers’ en de ‘no-planers’. We willen ze hier in vier punten herhalen:
  1. Waar waren de gevechtsvliegtuigen van de luchtmacht toen American Airlines vlucht 77 op het Pentagon invloog? Waarom werd het gekaapte vliegtuig niet onderschept? De beschikbare gevechtsvliegtuigen werden in tegenovergestelde richting naar de Atlantische Oceaan gezonden. Dit riekt naar moedwillige sabotage.
  2. Veel bewijsmateriaal, zoals videobeelden van beveiligingscamera’s en informatie betreffende gevonden brokstukken van de Boeing en menselijke resten, zijn niet vrijgegeven. Reddingswerkers in het Pentagon bemerkten dat fotografen van de FBI en het leger de rampplek uitvoerig documenteerden. Niets van dit materiaal is gepubliceerd. Het Pentagon stond niet toe dat externe instanties, die wel de bevoegdheid hadden om aanwezig te zijn, zoals The National Transportation Safety Board, werden toegelaten. Deze cultuur van geheimhouding heeft enkel de achterdocht aangewakkerd en suggereert dat het Pentagon wat te verbergen heeft.
  3. Er was sprake van voorkennis (voor nadere details, zie: http://www.consensus911.org/point-pent-4/). We constateerden reeds dat er een ‘fluistercircuit’ actief was; sommige mensen werden gewaarschuwd uit de buurt van Wedge 1&2 te blijven. Dit is een goede indicatie dat men de aanslag heeft laten plaatsvinden. Een belangrijk gegeven is dat Defense Secretary Rumsfeld gedurende de aanslag gewoon in zijn kantoor bleef aan de andere kant van het Pentagon. Waarschijnlijk kon hij zulks doen in de zekerheid van een zorgvuldig gekozen en gecontroleerde doellocatie voor de impact.
  4. Brokkenpiloot Hani Hanjour, die nauwelijks in staat was een kleine Cessna te besturen, was vrijwel zeker niet in staat een Boeing in het Pentagon te vliegen. Het is derhalve aannemelijk dat hij niet de piloot was, en er zijn dan ook goede gronden om rekening te houden met een ‘extern sturingsproces’. Met andere woorden: het vliegtuig kan op afstand naar het doel geleid zijn. De exacte plaats van impact werd waarschijnlijk strategisch gekozen met het oog op het minimaliseren van het aantal slachtoffers. (Ook de ‘no-planers’ strepen Hanjour door, maar vervangen het vliegtuig door een raket.)
De echte vragen betreffende de Pentagon-aanslag liggen op deze terreinen: het lamleggen van de luchtverdediging, de kwestie van voorkennis, de doofpot-cultuur, en de impact locatie. In wezen zijn die kwesties belangrijker dan de vraag of het nu wel of geen vliegtuig was dat zich in het Pentagon boorde.
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Complottheorieën en achtergronden rond de aanslagen op 9/11

Bericht door Pilgrim »

38.
Incontrovertible: Tony Rooke versus de BBC
In 2015 publiceerde filmmaker Tony Rooke een 9/11-film getiteld Incontrovertible. Het is een opmerkelijke documentaire daar deze niet alleen handelt over 9/11 maar ook in beknopte segmenten een heel scala van andere incidenten aansnijdt (zoals o.a. de terreuraanslagen in Londen op 7 juli 2005) die indertijd eenzijdige media aandacht kregen ofschoon er vele kritische vragen over gesteld werden. De bedenkelijke rol van de media is daardoor een hoofdthema van de film, die zich dan in de eerste plaats en ook het beste laat verstaan als een publieke aanklacht tegen de BBC.

Afbeelding

De Britse staatsomroep stond in de jaren dat Rooke zijn film maakte bloot aan heftige kritiek. Op 29 oktober 2011 was één van haar ‘boegbeelden’, presentator Jimmy Savile, overleden. Nog maar nauwelijks was de bekende tv-persoonlijkheid met veel bombarie ten grave gedragen, of zijn scandaleuze handel en wandel, jarenlang door de BBC met de mantel der liefde bedekt, kwamen in alle gruwelijkheid aan het licht. Het grootste schandaal betrof niet eens ’s mans persoonlijke pedofiele en necrofiele gedragingen, maar vooral zijn functie in een netwerk van hoogwaardigheidsbekleders voor wie hij verboden genoegens wist te faciliteren, en in ruil waarvoor hij levenslange bescherming mocht genieten. Dit netwerk opereerde ook binnen de BBC. De affaire trok veel aandacht en werd een voedingsbodem voor woede en frustratie jegens de omroep.

Tony Rooke verwees ernaar toen hij zijn morele bezwaren tegen de staatsomroep verwoordde: is het nog wel verantwoord een staatsomroep te steunen die dergelijke pedonetwerken herbergt? Is het te billijken een instelling te steunen die liegt over 9/11, en die de val van WTC7 toeschrijft aan kantoorbranden? In datzelfde jaar, 2011, ruim een maand voor de dood van Savile, had de BBC haar twee documentaires over de val van WTC7, The Third Tower en The Truth behind the Third Tower, opnieuw uitgezonden, ter gelegenheid van de herdenking van 9/11 tien jaar eerder. Voor Rooke was de zaak Savile een goede aanleiding om ook die andere kwestie, namelijk de verslaggave rondom 9/11, aan de kaak te stellen.

Rooke opende de aanval op de BBC, en dan exclusief op de rol van de BBC in het 9/11 dossier, met een activistische ijver die uiteindelijk zou resulteren in zijn documentaire Incontrovertible. Maar die documentaire was, curieus genoeg, zelf het resultaat van een rechtszaak. Wat was er precies gebeurd?

Afbeelding

Zoals de lezer wellicht weet, wordt de Britse staatsomroep, die in de dagelijkse omgang ook wel ‘Auntie Beeb’ wordt genoemd, bij wet gefinancierd door de inning van de zogenaamde ‘licence fee’ – een belasting die wij in Nederland kenden als het ‘luister- en kijkgeld’. Wie in het Verenigd Koninkrijk in het bezit is van een televisietoestel is gehouden die ‘licence fee’ te betalen. Wie in gebreke blijft, overtreedt de wet (sectie 363 van de Communications Act, om precies te zijn) en riskeert een boete.

Filmmaker Anthony Rooke, zoon van een politieman, en sedert lang uiterst kritisch op het journalistieke werk van de BBC, besloot in maart 2012 dat de maat vol was; hij schortte zijn betaling van de licence op. Dit leidde tot een bezoekje van een inspecteur en uiteindelijk tot een rechtszaak. Tony Rooke beargumenteerde dat betaling van de licence strijdig is met de wet, in het bijzonder de UK Terrorism Act 2000, sectie 15, artikel 3. Daarin staat: “A person commits an offence if he/she (a) provides money or other property, and (b) knows or has reasonable cause to suspect that it will or may be used for the purpose of terrorism.” De licence fee, aldus Rooke, financiert een organisatie die voorkennis had (ontvangen) betreffende de gebeurtenissen van 9/11 en die over de toedracht van deze gebeurtenissen willens en wetens heeft gelogen. Dit wettigt de verdenking van het moedwillig verheimelijken van terreurdaden en op grond daarvan acht Rooke zich gerechtvaardigd om conform de wet van betaling van de licence af te zien.

Het is een interessante casus – and a bit of a stretch. Want hoe is een dergelijke aanklacht ooit hard te maken? De zaak kwam voor in de Magistrates’ Court in het plaatsje Horsham in West Sussex op 25 februari 2013. De zitting trok veel aandacht. De rechtszaal was gevuld met medestanders van Rooke, en omdat het zaaltje niet iedereen kon accommoderen, stond ook buiten het gerechtsgebouw een vrij grote schare. Ter voorbereiding had Rooke een uitvoerig document opgesteld met argumenten en bewijzen voor zijn zaak. Tevens had hij een groep getuige-deskundigen verzameld die bereid waren in de rechtszaal verklaringen af te leggen en toelichting te geven op de documentatie. Districtsrechter Stephen Nicholls, echter, liet deze getuigenverklaringen niet toe daar het hier een overtreding van de Communications Act betrof en niet een hoorzitting over 9/11. Wel had hij kennis genomen van Rooke’s documentatie. De uitspraak was opvallend. Rooke kreeg geen veroordeling; het vonnis voorzag enkel in 6 maand voorwaardelijk (een formaliteit) en het betalen van de proceskosten ten bedrage van 200 pond. Die kosten werden gedekt door genereuze donaties van Rooke’s medestanders èn – heel opvallend – door een kleine bijdrage van de openbare aanklager Garth Hanniford. Rooke was zeer content met de uitspraak en sprak na afloop zijn waardering uit voor de rechter.

In zijn vonnis had rechter Nicholls de zaak bondig samengevat: “Mr Rooke puts the basis of his defence under Section 15 of the Terrorism Act, effectively asking the court to find the BBC is a terrorist organisation and that if he continues to pay them he himself is committing a criminal offence”. Zelfs al had het hof zich ontvankelijk verklaard voor Rooke’s bewijsvoering, dan nog zou de rechter niet bij machte zijn geweest een verdediging te vinden – aldus de rechter in een verklaring na afloop. Ofschoon Rooke uiteindelijk niet in het gelijk werd gesteld, ligt de grote winst van het proces Rooke vs the BBC in het precedent dat geschapen werd door deze uitspraak. De kwestie van de licence fee wordt namelijk een vraag naar de betrouwbaarheid en integriteit van de BBC. De gevolgen laten zich raden. Rooke en zijn medestanders verklaarden de uitkomst van het proces als een grote overwinning. Ofschoon zijn getuige-deskundigen niet het woord mochten voeren in de rechtszaal, waren ze toch maar al te zeer bereid om mee te werken aan Rooke’s documentaire Incontrovertible, waar hun woorden een veel groter publiek konden bereiken. En de BBC blonk uit door afwezigheid bij het proces en verwijderde spoedig daarna de twee 9/11-documentaires van haar website. Van de twee films is enkel de eerste (met een prominente rol voor Barry Jennings) nog online te vinden bij een paar particuliere uploaders. De tweede is vooralsnog onvindbaar. Waarom werd die tweede film zo grondig van het internet geschraapt?

Afbeelding

Die tweede documentaire, The Truth Behind the Third Tower, bevatte, naast een interview met Michael Hess (het enige fragment wat zich nog laat terugvinden) ook een eigen onderzoek naar de vermeende vrije val van WTC7. We weten dit door een mededeling van Peter Drew, de Britse woordvoerder voor ‘Architects & Engineers’ in de documentaire van Rooke. De BBC meende te kunnen aantonen dat vrije val niet had plaatsgevonden. Dit was echter onjuist en weinig meer dan een hernieuwde poging van de Britse staatsomroep om de wetenschappers van Architects & Engineers in een kwaad daglicht te stellen. De aanzet voor deze tweede documentaire (die werd uitgezonden op 26 oktober 2008), en dan vooral het vrije val-thema, was ongetwijfeld de presentatie van het NIST-rapport twee maand eerder in augustus 2008. Tijdens een pers- en publieksvoorlichting legde projectleider Shyam Sunder het vrije val-principe uit, en verzekerde hij zijn publiek dat van vrije val bij de instorting van WTC7 geen sprake kon zijn. Zoals we reeds eerder uiteenzetten was NIST van plan de vrije val van 2,5 seconden te verdoezelen door een gemiddelde valsnelheid (‘average time’ en ‘global collapse’) te berekenen door de vrije val te middelen met een moment van niet-instorting en een paar seconden vertraagde instorting. Hoogstwaarschijnlijk (maar we zouden dit graag willen controleren) heeft de BBC dit misleidende en fraudulente rekensommetje gewoon gekopieerd.

NIST kreeg echter de nodige kritiek te verduren van de kant van Architects & Engineers, die de presentatie bijwoonden, en dan met name van fysicus David Chandler, die de NIST-experts met de neus op de feiten drukte. Het eindrapport van NIST maakt op pagina 45 melding van vrije val en die vrije val eist een verklaring.

Afbeelding

NIST volhardde echter in het wegmoffelen van die vrij val. De berekening van de ‘average time’ van de ‘global collapse’ bleef dus gewoon staan, ofschoon zo’n berekening van een gemiddelde valsnelheid volledig zinloos en arbitrair wordt in het licht van die 2,5 seconden vrije val. Indien er sprake is van vrije val, is alle weerstand, alle tegenkracht verdwenen. En bij de staalconstructie van WTC7 is daar slechts één mogelijke verklaring voor: controlled demolition. Het is deze onverbiddelijke conclusie die NIST koste wat kost moest vermijden. De conclusie is letterlijk ‘incontrovertible’ en het vrije val-thema is dan ook de rode draad en ruggegraat van Tony Rooke’s documentaire.

Rooke nodigde Peter Drew uit om als getuige-deskundige dit argument uiteen te zetten. Dat lukte niet in de rechtszaal, maar wel in de documentaire. Het argument wordt herhaald en versterkt door professor Niels Harrit, die eraan toevoegt dat – indien WTC7 niet door explosieve sloop is neergehaald – enkel nog een wonder, een miracle als verklaring overblijft. En wonderen zijn strijdig met de wetten van de natuur.

Rooke gebruikt het woord ‘miracle’ als terugkerend motief in zijn film, die opent met de mededeling “We’d like to tell you, you’re about to see a miracle” bij een suggestieve opname van een gehandicapte jongen in een rolstoel. In de orde der natuur is het niet verstandig uit te gaan van wonderen – hoe graag we ze soms ook zouden willen zien. Rooke maakt knap gebruik van dit soort motieven en zijn film is dan ook bijzonder professioneel. In velerlei opzicht past hij dezelfde persuasieve strategieën toe die we ook reeds bemerkten in de BBC-documentaire The Third Tower. Het verschil is dat hij opereert met veel betere argumenten, en vooral het vrije val-argument is onweerlegbaar.

Op de één of andere manier hadden ze dit bij de BBC in de gaten en om negatieve publiciteit (om nog maar te zwijgen van meer rechtszaken) te vermijden, verwijderden ze The Truth Behind the Third Tower van de eigen website en slaagden ze er ook in de film elders onvindbaar te maken. Hoe men het ook wendt of keert, in wezen betekent dit een zege voor het activisme van Tony Rooke. Zijn campagne tegen de BBC sorteerde effect, en de beschaamd afdruipende ‘Auntie Bebe’ bekent in feite schuld.

De film van Tony Rooke is gemakkelijk online te vinden; Incontrovertible heeft een eigen website en staat ook op Youtube en Bitchute. Hier is een lijstje:

https://incontrovertible911evidence.co.uk/

Incontrovertible - New 9/11 Documentary by Tony Rooke:



https://www.bitchute.com/video/ZZsGgV4sgFbG/

https://www.bitchute.com/video/t821AAo2VGaM/

https://www.bitchute.com/video/g9zBZZzbcDin/

Overige bronnen:

Mark Duell, “TV licence evader refused to pay because the ‘BBC covered up facts about 9/11 and claimed tower fell 20 minutes before it did’,” in: Mail Online, 25 februari 2013: https://www.dailymail.co.uk/news/articl ... -9-11.html

BanTheBBC: Historic Court Case Win Against BBC TV Licensing (13 april 2013): https://www.youtube.com/watch?v=EZBM-pkJPio

Reinvestigate911: 9/11: Tony Rooke on refusing to pay the BBC TV licence (23 juni 2013): https://www.youtube.com/watch?v=i8PCCso6KsU
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Complottheorieën en achtergronden rond de aanslagen op 9/11

Bericht door Pilgrim »

39.
Voor wat betreft opbouw en structuur van zijn documentaire Incontrovertible heeft Rooke zich sterk georiënteerd op de BBC aanpak. The Third Tower maakt uitvoerig gebruik van wetenschappelijke argumenten, maar die zijn vaak speculatief en niet goed onderbouwd. Rooke bedient zich ook van wetenschappelijke argumenten, maar dan betere, en vooral die ene betreffende de vrije val van WTC7 is keihard en onweerlegbaar. De BBC maakte gebruik van een weids panorama van anekdotes, gepresenteerd in interviews en aaneen gepraat door een vertelstem. Rooke doet exact hetzelfde, maar weet zich daarbij verzekerd van de vertelstem van Michael Culver, een bekend Brits acteur en vredesactivist, die met pathos en dramatiek de kijker en luisteraar indrukwekkend dicht op de huid zit. De BBC grossiert op onheuse wijze in ‘gekwetste gevoelens’ en presenteert mensen die op de een of andere wijze veinzen ‘beledigd’ en ‘gekwetst’ te zijn door complotdenkers. Rooke werkt samen met interviewer Matt Campbell, wiens broer Geoffrey overleed in één van de Twin Towers. Ze interviewen mensen die werkelijk leed ondervonden hebben van 9/11 en de gruwelijke nasleep van de Bush-oorlogen. Tegenover de nepgevoelens van de BBC staat de echte pijn van Incontrovertible. Het is een knappe documentaire.

Afbeelding

In zijn film snijdt Rooke een breed scala van thema’s aan die we niet allemaal uitvoerig kunnen of willen bespreken. Matt Campbell spreekt met politiemensen en brandweerlieden, zoals Sergeant John Meaders van de California Police Department (december 2013) die zijn woede uitspreekt over de bedenkelijke wijze waarop de overheid de crime scene in Manhattan vernietigd heeft. Het aantasten van de plaats van een misdrijf is op zichzelf een misdrijf. Campbell spreekt met Detective Sergeant Ray Savage, van de Sussex Police die wijst op de perfide invloed van PNAC, het ‘Project for a New American Century’, dat perspectieven schetste voor oorlogen in het Midden Oosten, die later ook daadwerkelijk werden uitgevoerd – samen met bondgenoot Groot Brittannië. Campbell ontmoet Vietnam-veteraan en brandweerman Rudy Dent en politievrouw Mary Revell van de New Jersey Police Department die vertellen over de evidentie van controlled demolition, over twijfels omtrent het officiële verhaal onder beroepsgenoten, en over hoe overheid en hogere kaders kritiek in de kiem smoorden en afstraften, of probeerden serieus onderzoek te verijdelen met genereuze subsidies voor duizend-en-één projecten die niets met 9/11 van doen hadden. Rooke gaat ook in op eerdere aanslagen in de VS zoals de moord op JFK en de moord op Martin Luther King, moorden die mede op instigatie van elementen in de overheid werden uitgevoerd. Dat althans is de visie van het Amerikaanse Congreslid Cynthia McKinney die betoogt dat alles wat tot dusverre in de reguliere media over de moord op Dr. King werd verteld berust op onwaarheid.

Het thema van de onbetrouwbare overheid duikt ook op in Matt Campbell’s interview met April Gallop, de Pentagon medewerkster die samen met haar baby moest wegvluchten voor de aanslag en later tegen de overheid een proces aanspande wegens het willens en wetens in gevaar brengen van eigen personeel en eigen burgers. Dat proces liep op niets uit wegens de uiterst gebrekkige bewijsvoering (zoals we reeds eerder betoogden), en rechter John Walker, een achterneef van President Bush jr., veroordeelde Gallop’s advocaat tot een boete van 15.000 dollar wegens ‘frivolous litigation’ en ‘unsupported accusations of bias’. Een aardig detail dat Rooke nog even aanstipt is dat de zaak niet verstoken was van nepotisme (dit dan ten voordele van Gallop) en dat de rechter zèlf de privileges van zijn klasse ten volle wist te benutten. In 2006 had hij Dan Picagli van de verkeerspolitie doodgereden, terwijl deze agent, uitgerust met duidelijk reflecterende tenue, het verkeer stond te regelen. Walker werd niet aangeklaagd en hoefde ook geen alcohol- of drugstest te ondergaan zodat nooit werd vastgesteld of hij nu wel of niet onder invloed had gereden. Het maakt de zaak Gallop niet minder ‘frivolous’ maar werpt wel een schaduw over de competentie van de presiderende rechter.

Van de diverse thema’s die Rooke te berde brengt, sommige wat langer, andere wat korter, willen we er vier uitlichten voor wat nadere analyse: (1) de doofpotcultuur betreffende 9/11 (segmenten met Norman Mineta en Ben Swann); (2) de oorlogsmisdaden in Irak; (3) domestic terrorism in Engeland; en (4) de censuurpolitiek. We beginnen met een paar voorbeelden van die doofpotcultuur; het zijn illustratieve keuzes van Rooke, die soms wat kort worden aangestipt, maar toch bijzonder belangrijk zijn daar ze laten zien hoe een onbetrouwbare overheid de sporen van haar medeplichtigheid probeert uit te wissen. Het eerste voorbeeld betreft het getuigenis onder ede van minister Norman Mineta; het tweede betreft een interview van Ben Swann met ruimtevaartingenieur Tony Szamboti.

Afbeelding

Incontrovertible: Het getuigenis van Mineta

Op 23 mei 2003 werd Norman Mineta, minister van transport (in de periode 2001-2006) ondervraagd door Lee Hamilton, vice-voorzitter van de 9/11 Commission, betreffende zijn ervaringen op de dag van de aanslagen. Mineta was naar eigen zeggen vanaf 9:20 aanwezig in het Presidential Emergency Operations Center [PEOC] in een bunker onder de oostvleugel van het Witte Huis. Kort tevoren om 8:48 en 9:03 waren WTC1 resp. WTC2 getroffen door twee vliegtuigen en in het crisiscentrum werd nu een derde vliegtuig, vlucht 77 op weg naar het Pentagon, op de radar gevolgd. Het traject van deze Boeing werd bijgehouden zoals blijkt uit een gepubliceerd rapport (Staff Report 3); om 9:25 was vlucht 77 nog 60 mijl verwijderd van het Pentagon, en om 9:29 was de afstand nog slechts 38 mijl. Het vliegtuig zou om 9:37 het Pentagon raken. Aanwezig in de bunker waren (volgens het getuigenis van Mineta) vicepresident Cheney en een jonge militair (die inmiddels is geïdentificeerd als vice presidential military aideDouglas Cochrane). Die laatste volgde met spanning het naderende vliegtuig en zag de afstand tot het doel slinken: 50 mijl, 30 mijl, 10 mijl. ‘Do the orders still stand?’ vroeg hij – zijn de staande bevelen nog van kracht? ‘Natuurlijk’ antwoordde Cheney kortaf. Mineta was zich op dat moment niet bewust wat die orders precies waren. Later zou blijken dat President Bush (die die ochtend op werkbezoek was bij een schooltje) pas nadat het Pentagon geraakt was, bevel had gegeven elk vliegtuig dat niet op contactverzoeken reageerde neer te schieten.

Logischerwijze mag men hieruit afleiden dat de staande orders vóór 9:37 dus niet-aanvalsorders waren, en dat Cheney als ‘second in command’ deze orders in de minuten, waarschijnlijk zelfs in het half uur, voorafgaande aan de Pentagon-aanslag, niet wenste te veranderen. Vlucht 77 werd op weg naar zijn catastrofale einddoel geen strobreed in de weg gelegd door de vicepresident, ofschoon hij hiertoe wel de bevoegdheid had en ofschoon hij het traject van het vliegtuig op de radar volgde. Deze opmerkelijke gang van zaken, die een zware verdenking op Cheney legt, dook dus onverwachts op in een getuigenis van de minister van transport. Hier een transcript van wat hij precies zei:
Lee Hamilton: I want to focus just a moment on the Presidential Emergency Operating Center. You were there for a good part of the day, I think you were there with the Vice President [Cheney] and we had that order given, I think it was by the President, that authorized the shooting down of commercial aircraft that were suspected to be controlled by terrorists. Were you there when that order was given?
Norman Mineta: No I was not, I was made aware of it during the time that the airplane [was] coming in to the Pentagon. There was a young man who had come in and say to the Vice President: ‘The plane is 50 miles out. The plane is 30 miles out’. And when it got down to: ‘the plane is 10 miles out’, the young man also said to the Vice President: ‘Do the orders still stand?’ And the Vice President turned and whipped his neck around and said: ‘Of course the orders still stand, have you heard anything to the contrary?’ Well, at the time I didn’t know what all of that meant, and ...
Hamilton: The flight that you’re referring to is the ...
Mineta: The flight that came into the Pentagon. And so, I was not aware that that discussion had already taken place, and ... but in listening to the conversation between the young man and the Vice President, then at the time I didn’t really recognize the significance of that. And then later I heard of the fact that the airplanes had been scrambled from Langley to come up to DC. But those planes were still about ten minutes away. And so, then at the time we heard about the airplane that went into Pennsylvania, then I thought: ‘O my God, did we shoot it down?’ Then we had to, with the Vice President, go through the Pentagon to check that out.
Hamilton: Let me see if I understand. The plane that was headed toward the Pentagon and was some miles away, there was an order to shoot that plane down.
Mineta: Well, I don’t know that specifically. But I do know that the airplanes were scrambled from, from Langley or from Norfolk – the Norfolk area, and ... so ... But I did not know about the order specifically other than listening to that other conversation.
Hamilton: But there very clearly was an order to shoot commercial aircraft down.
Mineta: Subsequently, I found that out.
Hamilton: With respect to Flight 93, what type of information were you and the Vice President receiving about that flight.
Mineta: The only information we had at that point was when it went into ... when it crashed.
Hamilton: I see. You didn’t know beforehand about that airplane.
Mineta: Did not.
Hamilton: And so there was no specific order there to shoot that plane down.
Mineta: No, sir.
Hamilton: But there were military planes in the air in position to shoot down commercial aircraft.
Mineta: That’s right. The planes had been scrambled, I believe, from Otis at that point.
(Transcript van het Mineta-getuigenis is hier te vinden: https://govinfo.library.unt.edu/911/arc ... -05-23.pdf. Bovenstaand afschrift vindt men op pagina’s 8 en 9.)

Let wel: voorzitter Hamilton en minister Mineta hebben het in dit gesprek heel nadrukkelijk over een shoot down order, een presidentieel schietbevel waartoe gevechtsvliegtuigen van een luchtmachtbasis in Langley of Norfolk op pad waren gestuurd. Mineta weet niet op welk moment dit bevel precies gegeven was, maar hij herinnert zich het gesprekje tussen Cheney en de jonge militair, en trekt vervolgens de conclusie dat ze kennelijk refereerden naar dat schietbevel. Het probleem is echter dat de shoot down order van Bush dateert van na de Pentagon impact. Cheney en de jongeman hadden het dus kennelijk over iets anders. En de onwetendheid van Mineta verschafte de wereld een onverwacht kijkje in de dubieuze daden en motieven van Cheney.

Ofschoon een volledig transcript van het getuigenis van Mineta online voorhanden is, werd het toch niet opgenomen in het eindrapport van de 9/11-commissie. In plaats daarvan publiceerde men een relaas dat naar verluid gebaseerd was op een verslag van de echtgenote van de vicepresident, Lynne Cheney. Daarin treffen we opnieuw de jonge militaire assistent van de vicepresident aan, Douglas Cochrane, die verslag uitbrengt van het naderende vliegtuig. Echter, het hele voorval is nu een uurtje vooruitgeschoven in de tijd, het vliegtuig is niet langer vlucht 77 richting Pentagon, maar vlucht 93 die neerstortte nabij Shanksville. En Cheney, de vicepresident die weigerde een shoot down order te geven is er opeens (volgens zijn vrouw) als de kippen bij om gevechtsvliegtuigen in te schakelen. We citeren een alinea van pagina 41 van het eindrapport van de commissie.
At some time between 10:10 and 10:15, a military aide told the Vice President and others that the aircraft was 80 miles out. Vice President Cheney was asked for authority to engage the aircraft. His reaction was described by Scooter Libby as quick and decisive, “in about the time it takes a batter to decide to swing.” The Vice President authorized fighter aircraft to engage the inbound plane. He told us he based this authorization on his earlier conversation with the President. The military aide returned a few minutes later, probably between 10:12 and 10:18, and said the aircraft was 60 miles out. He again asked for authorization to engage. The Vice President again said yes.
Een slagvaardige Cheney – zeker wanneer men dit verhaal van mevrouw Cheney vergelijkt met het verhaal van minister Mineta. Gelukkig is er de getuigenverklaring van de jonge assistent Douglas Cochrane die het een en ander kan bevestigen dan wel ontkennen. O nee, wacht: zijn getuigenverklaring werd niet openbaar gemaakt, maar verdween achter slot en grendel vanwege ‘national security’. En er waren meer eigenaardigheden. Terwijl Cheney rond kwart over tien schietbevelen uitdeelde als een slagman in een honkbalwedstrijd, was vlucht 93 al om 10:03 neergestort in een weiland bij Shanksville. Dit tijdsverschil werd door de commissie geweten aan het feit dat de geheime dienst zich baseerde op gegevens van het FAA [Federal Aviation Administration] die mogelijkerwijze niet gebaseerd waren op actuele radarbeelden, maar op een model dat het voorgenomen pad van het vliegtuig richting Washington liet zien. Dit maakt de zeer daadkrachtige besluiten van Cheney enigszins futiel, maar hij bedoelde het goed. Een laatste complicatie is dat middels een FOIA-verzoek de notities van geheim agent Miles Kara in de openbaarheid zijn gebracht waarin te lezen is dat de mededelingen ‘The plane is 30 miles out’ en ‘The plane is 10 miles out’, inderdaad in de bunker onder het Witte Huis werden gedaan om 9:31 en 9:34 respectievelijk. Het betrof dus toch vlucht 77, en het getuigenis van Norman Mineta was correct.

(Voor het bronmateriaal raadplege men: https://911truth.org/pentagon-hit-repor ... eney-role/ en https://911truth.org/open-letter-to-nor ... testimony/.)

De bovenstaande casus wordt in de documentaire van Rooke slechts kort aangestipt en het gaat daarbij niet eens om Cheney’s verzuim een shoot down order af te kondigen, als wel om zijn verzuim een evacuatiebevel door te geven aan het Pentagon. Het had zo’n 125 levens kunnen redden. Beide verzuimen mag men zien als ernstige vergrijpen.

Het onderzoek naar al dat documentaire bewijsmateriaal wordt in het Engels aangeduid met de term ‘paper trail’. De expert op dit terrein in Engeland is Ian Henshall die als getuige deskundige zou spreken in het proces van Tony Rooke, maar die nu zijn zegje doet de documentaire.

Henshall verdedigt de positie van Richard Clarke die beweert dat de overheid de aanslagen willens en wetens heeft laten gebeuren. Volgens Henshall heeft de CIA de kapers in bescherming genomen en voorkomen dat de FBI de terroristen arresteerde. Er waren, zo blijkt, hooggeplaatste functionarissen in Washington en New York die actief FBI agenten in de wielen reden om die arrestaties te voorkomen. Dit ligt volledig in de lijn van het gedrag van Dick Cheney zoals onbewust waargenomen door Norman Mineta en waarschijnlijk naar waarheid beschreven door de monddood gemaakte ondergeschikte Douglas Cochrane.

Er zijn veel voorbeelden van het verdonkeremanen van bewijsmateriaal in het 9/11 dossier. We willen er nog eentje aanstippen, namelijk het negeren of verheimelijken van cruciale bouwgegevens betreffende WTC7.

Afbeelding

Incontrovertible: Ben Swann interviewt Tony Szamboti

Tony Rooke kreeg toestemming om een fragment van een interview van onderzoeksjournalist Ben Swann te integreren in zijn documentaire. Swann sprak met ingenieur Tony Szamboti die uitvoerig onderzoek heeft gedaan naar het eindrapport van NIST over WTC7. Hij concludeerde dat de instorting door kantoorbranden niet alleen niet waar is, maar zelfs onmogelijk is. Szamboti sprak zijn bedenkingen uit over het feit dat in het officiële onderzoek naar de val van WTC7 nooit gesprekken werden gevoerd met mensen die toegang hadden tot de kern van het gebouw, zoals: veiligheidspersoneel, onderhoudsmedewerkers, ingehuurde vakspecialisten, zoals elektriciens, timmerlui en andere technici. Ervaringskennis van specialisten speelde dus geen enkele rol bij het NIST onderzoek en NIST baseerde zich enkel op de bouwgegevens. Op basis van die gegevens werd een model gemaakt dat instorting door brand kon verklaren. Van empirische verificatie was daarbij geen sprake meer. Volgens NIST werd de instorting van WTC7 veroorzaakt door kantoorbranden. Stalen ligbalken zouden zijn uitgezet door de hitte, zouden zijn verschoven, en zouden vervolgens één bepaalde kolom (kolom 79) van zijn plaats hebben geduwd zodat er een instorting volgde die, op zijn beurt, weer een domino-reeks van instortingen zou hebben veroorzaakt. De keuze voor kolom 79 werd ingegeven door het beschikbare videomateriaal van de val waarop te zien is dat, voorafgaande aan de instorting, eerst het penthouse op het dak naar binnen kieperde. Dit penthouse bevond zich boven kolom 79.

Szamboti legt uit dat dit verklaringsmodel geheel onjuist is. Het verschuiven en wegglijden van de ligbalken is onmogelijk, de instorting van kolom 79 is onmogelijk, en bij een natuurlijke instorting van WTC7 is ook vrije val onmogelijk (m.a.w. de instorting was niet natuurlijk en werd veroorzaakt door explosieven wat de waargenomen vrije val verklaart). Bij het onderzoek naar de NIST-claims kwam in 2012 een bijzonder gegeven boven water. De instorting van kolom 79 werd door NIST geweten aan het feit dat de kolommen in het gebouw ‘unrestrained’ dus niet verankerd of verstevigd waren. Middels een FOIA [freedom of information] verzoek werd echter in 2012 ontdekt op (toen pas) vrijgegeven bouwtekeningen dat de kolommen wel degelijk goed bevestigd waren. In totaal waren er 3896 bouten (shear studs) die de kolommen op hun plaats hielden. Deze verankering was door NIST moedwillig verdonkeremaand om de instorting plausibel te maken. Het is een aantoonbare fraude: in een eerste en voorlopige versie van het NIST-rapport worden die bouten nog genoemd, maar in het eindrapport worden ze verzwegen. Nu het bestaan van die bouten is aangetoond verliest het instortingsmodel van NIST alle geloofwaardigheid. Want dat model berustte helemaal op de afwezigheid van die bouten. (Zie voor nadere details: https://www.ae911truth.org/news/319-new ... rts-part-3)

Het verzwijgen of wegmoffelen van informatie doet zich niet alleen voor bij zaken die direct te maken hebben met het 9/11 dossier. Ook in de nasleep van 9/11, in de oorlog die Bush ontketende, gebeurden dingen die maar mondjesmaat of nauwelijks in de media werden genoemd.
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Complottheorieën en achtergronden rond de aanslagen op 9/11

Bericht door Pilgrim »

40.
Incontrovertible: Oorlogsmisdaden in Irak

Rooke staat in zijn documentaire uitvoerig stil bij de naweeën van 9/11 en dan met name de oorlog die ermee ‘gerechtvaardigd’ werd. Aan het woord komt Chris Coverdale, deskundige op het gebied van internationaal recht, die uitlegt dat Amerika maar ook bondgenoot Groot-Brittannië met de inval in Irak en Afghanistan de wet overtreden heeft. In 1928 ondertekenden de naties van de wereld het Treaty for the Renunciation of War (ook bekend als het Kellogg-Briand Pact of het Pact van Parijs) en het was dit verdrag dat tijdens de Neurenberg-processen diende als wettige basis voor de veroordeling van de agressie-oorlogen en oorlogsmisdaden van de Nazi’s. Bush en Blair overtraden op vergelijkbare wijze het Pact van Parijs met de onwettige invasie van Irak. En sinds 1950 zijn het de veroordelingen van Neurenberg die soldaten het recht geven bevelen in geval van een illegale oorlog te negeren. Dit appèl op het internationaal recht, gericht aan de milities van Amerika en Engeland, is hoog nodig gezien gezien de verschrikkelijke escalaties en wandaden die de Bush- en Obama-oorlogen tot dusverre opgeleverd hebben.

De Irak-oorlog is niet alleen illegaal en gebaseerd op leugens, ze is ook omgeven met scandaleuze propaganda. Het ergste, echter, zijn de oorlogsmisdaden die door de Amerikaanse militie zijn begaan, waarvan de ‘radioactieve voetafdruk’ die het leger overal nalaat waarschijnlijk wel de meest sinistere is. Reeds in 2005 werd uitvoerig ruchtbaarheid gegeven aan geweldpleging tegenover de burgerbevolking en het gebruik van witte fosfor. De Italiaanse filmmakers Sigfrido Ranucci en Maurizio Torrealta documenteerden deze oorlogsmisdaden in een film voor staatsomroep RAI getiteld Fallujah, The Hidden Massacre (zie: https://en.wikipedia.org/wiki/Fallujah, ... n_Massacre) omdat veel van deze wandaden zich concentreerden in en rondom Fallujah, de ‘stad van de moskeeën’, met een inwonertal van tegen de 300.000. Twee militaire operaties werden daar uitgevoerd, de eerste in maart en de tweede in november en december 2004. (Zie: https://en.wikipedia.org/wiki/First_Battle_of_Fallujah en https://en.wikipedia.org/wiki/Second_Battle_of_Fallujah) Het Amerikaanse leger maakte bij die operaties gebruik van tanks die toegerust waren met tankgranaten die verarmd uranium bevatten (dit om de explosieve kracht te vergroten). Dit radioactieve materiaal had echter verregaande consequenties voor de bevolking van Fallujah. Het duurde een aantal jaren voordat nieuwsberichten en wetenschappelijke artikelen de ware omvang van de ramp begonnen te documenteren. Niet alleen steeg het aantal kankergevallen in de regio schrikbarend, ook werden artsen geconfronteerd met monstergeboorten die nog nooit eerder waren waargenomen. De radioactieve deformatie van het menselijk DNA bleef echter niet beperkt tot Fallujah. In recente jaren is duidelijk geworden dat de genoemde ziekten en deformaties zich voordoen op alle plaatsen in Irak waar Amerikaanse militaire bases gevestigd zijn. VN-rapporteurs spraken inmiddels van een onomkeerbare schending van de integriteit van het menselijk DNA in Irak. En ofschoon kritiek op het gebruik van verarmd uranium in ieder geval vanaf 2010 begon toe te nemen, ging het leger gewoon door met de toepassing ervan, zoals bij bombardementen in Syrië in 2015.

Hier een kleine bibliografie van bronnen uit pers en wetenschap over deze kwestie.

Patrick Cockburn, ‘Toxic legacy of US assault on Fallujah “worse than Hiroshima”,’ in: The Independent, 24 juli 2010: https://web.archive.org/web/20120106195 ... 34065.html

Samira Alaani, Muhammed Tafash, Christopher Busby et al., ‘Uranium and other contaminants in hair from the parents of children with congenital anomalies in Fallujah, Iraq’, in: Conflict and Health, 2 sept. 2011: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3177876/

Rob Edwards, ‘US fired depleted uranium at civilian areas in 2003 Iraq war, report finds’, in: The Guardian, 19 Juni 2014: https://www.theguardian.com/world/2014/ ... areas-iraq

Samuel Oakford, ‘The United States Used Depleted Uranium in Syria’, in: Foreign Policy, 14 februari 2017: https://foreignpolicy.com/2017/02/14/th ... -in-syria/

Edward Fox, ‘An Iraqi Scientist Speaks Out on the Lingering Effects of Radioactive Weapons’, in: Al-Fanar Media, 2 juli 2019: https://www.al-fanarmedia.org/2019/07/a ... e-weapons/

Murtaza Hussain, ‘Iraqi children born near U.S. military base show elevated rates of ‘serious congenital deformities’, study finds’, in: The Intercept, 25 november 2019: https://theintercept.com/2019/11/25/ira ... -military/

Van de monstergeboorten zijn diverse foto’s gepubliceerd. Tony Rooke verwerkte ze in zijn film door beelden te tonen van een tentoonstelling in de National Portrait Gallery in Londen. De “Portrait of ‘Peace’ in Iraq Exhibition” heeft waarschijnlijk niet echt plaatsgevonden (ik kon er online geen spoor van ontdekken), en wordt door Rooke gepresenteerd als een tentoonstelling die er eigenlijk had moeten zijn om het publiek via het museum, en vooral via de publiciteit eromheen bewust te maken van de verschrikkingen die in Irak plaatsvonden onder de aegis van George Bush en Tony Blair. De bittere waarheid is dat juist dit aspect van die illegale oorlog door de media zoveel mogelijk doodgezwegen is.

Afbeelding

De gruwel van de oorlog is niet alleen zichtbaar in de Irakese slachtoffers maar ook in de Amerikaanse troepen. Onder veteranen treft men al sedert vele jaren een schrikbarend hoog zelfmoordpercentage aan. In Amerika was dat op zeker moment ongeveer 22 per dag; The Telegraph berichtte dat meer Britse soldaten zelfmoord plegen dan er sneuvelen op het slagveld. De geestelijke nood onder veteranen is groot, en dat heeft alles te maken met de training die zij in het kader van de war on terror moeten ondergaan. Ooit was becijferd dat het actief doden van vijanden (in o.a. WO2) door slechts vijftien procent van de soldaten werd uitgevoerd. Moderne trainingen weten dit percentage omhoog te drijven tot wel 98%. Deze optimalisering is vooral het gevolg van agressieve computerspellen en simulaties die soldaten ongevoelig moeten maken voor het doden. Daarnaast zijn de soldaten die moesten vechten in de Irak-oorlog ook nog uitvoerig geïndoctrineerd om te geloven dat Irak verantwoordelijk was voor 9/11 – een kolossale leugen.

Afbeelding

Deze training en indoctrinatie hebben in de Irak-oorlog geleid tot onnoemelijk veel oorlogsmisdaden. Dale Pierce, voormalig brandbestrijder van de Californische boswachterij, vertelt in de documentaire over de ervaringen van zijn zoon Noah als soldaat in Irak. Een Irakese arts, wiens huis en gezin door de Amerikanen gebombardeerd waren, uitte zijn frustraties toen hij werd aangehouden bij een controlepost, en Noah kreeg opdracht om de man middels een nekschot uit te schakelen. Groepjes verweesde kinderen, die rondzwierven en zich probeerden te voeden met wat ze op straat vonden, mochten van de legerleiding geen voedselhulp ontvangen. Toen ze de soldaten begonnen te bekogelen kwam er een bevel de kinderen dood te schieten en de lijkjes te ruimen. In brieven naar huis uitte Noah zijn frustraties. Eenmaal thuis kon hij zijn draai niet vinden en reageerde hij zijn woede af op zijn omgeving. Zijn familie leed onder de enorme druk. Toen Dale vernam dat zijn zoon zelfmoord gepleegd had, kon hij voor het eerst in maanden weer een goede nachtrust krijgen. Het is wreed om dat zo te zeggen, legt Dale uit, maar de situatie was onhoudbaar.

Het interview met Dale Pierce is ongelooflijk zakelijk, maar de pijn druipt van het beeldscherm. Het is het zwaartepunt van de hele documentaire.
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Complottheorieën en achtergronden rond de aanslagen op 9/11

Bericht door Pilgrim »

41.
Incontrovertible: de moord op Yvonne Fletcher.

De meeste 9/11 documentaires beperken zich tot de aanslagen in Amerika, maar Tony Rooke besteedt ook nog heel kort aandacht aan twee terroristische aanslagen die in Engeland veel deining veroorzaakten en naar aanleiding waarvan veel kritische vragen rezen. Bush en Blair waren partners in de Irak-oorlog, en indien de Amerikaanse overheid bereid was te liegen over de 9/11-aanslagen, zou dan ook niet de Britse overheid haar toevlucht nemen tot bedrog voor militaire en politieke doeleinden? Rooke kijkt naar de moord op Yvonne Fletcher in 1984 en naar de aanslagen van 7/7, oftewel de Londense bus- en metrobomaanslagen van 7 juli 2005. In beide gevallen prevaleerden politieke belangen boven waarheidsvinding en gerechtigheid.

Afbeelding

Yvonne Fletcher was een 25-jarige Londense politievrouw die op 17 april 1984 tijdens het in goede banen leiden van een anti-Gaddafi demonstratie (door Libische dissidenten) op St. James’ Square vlak voor de Libische ambassade werd neergeschoten. Het dodelijke schot, zo luidde het officiële verhaal, was afkomstig uit de Libische ambassade. De protestmars was ingegeven door de executie (in Tripoli) van twee Libische studenten die kritiek hadden geuit op het Gaddafi-regime. Een dertigtal politie-agenten begeleidde de demonstranten die het aftreden van Gadaffi eisten en hield hen op flinke afstand van de ambassade middels dranghekken. De Libische ambassade had een tegendemonstratie georganiseerd die vlak voor de ingang van de ambassade van zich deed horen, zodat er zich twee opponerende maar nadrukkelijk gescheiden groepen op St. James’ Square bevonden. Rond 10:18 in de ochtend werd er met automatische wapens (type Sterling submachine gun) op de demonstranten geschoten vanuit naar verluid twee vensters op de eerste verdieping van de ambassade: elf mensen raakten gewond, en Yvonne Fletcher kreeg een dodelijk schot. Zij overleed in het ziekenhuis rond het middaguur. De politie vond in totaal twaalf kogels.

Voorafgaande aan de demonstratie werd er vanuit de ambassade een bericht verzonden naar Tripoli met de vraag wat men moest ondernemen tegen deze demonstratie; (a) niets doen, (b) praten met enige dissidenten, of (c) het vuur openen. Naar verluid zou Gaddafi een schietbevel hebben gegeven. Het bericht werd onderschept door de Amerikaanse NSA die het doorgaf aan de Engelse GCHQ, die het vervolgens doorgaf aan MI5, die tenslotte verzuimde het door te geven aan de Londense politie. Een Libische ambassade-medewerker vertelde op de ochtend van de demonstratie tegen politiemedewerkers die doende waren dranghekken te plaatsen, dat er wapens in de ambassade waren en dat er wellicht een vuurgevecht zou ontstaan. De informatie werd doorgegeven aan de politie die vervolgens niets deed. Deze nalatigheid en inertie werden uiteindelijk Yvonne Fletcher noodlottig.

Na de schietpartij belegerde de Britse overheid de Libische ambassade. De aanwezige diplomaten zaten tien dagen vast; daarna mochten ze heengaan. Er werden, zeer tot het ongenoegen van de politie, geen arrestaties verricht. Doordat de garage aan de achterkant van de ambassade pas tien minuten na de schietpartij werd afgegrendeld, was het mogelijk dat één of meer personen langs die vluchtroute konden ontsnappen. Als tegenreactie belegerde Gaddafi in Tripoli de Britse ambassade. Over en weer werden de diplomaten uiteindelijk losgelaten, maar voor de moord op Fletcher werd niemand gearresteerd, en de diplomatieke betrekkingen met Libië werden verbroken. De gang van zaken leidde tot grote frustraties bij de politie, en bij de SAS [Special Air Service] die zich hadden voorbereid op de bestorming van de ambassade.

Bij de lijkschouwing van Fletcher ontstond onduidelijkheid over de schotwond. Volgens patholoog Iain West was de kogel onder een hoek van 60 à 70 graden onder de rechterschouder het lichaam binnengedrongen. Lijkschouwer Paul Knapman concludeerde daaruit dat het dodelijke schot afkomstig was van een positie die veel hoger lag dan de eerste verdieping van de ambassade. Het oordeel dat het dodelijke schot toch afkomstig was van die eerste verdieping berust niet op ondubbelzinnige wetenschappelijke feiten, maar op consensus van de jury bij de lijkschouwing. Onderzoek van de Libische ambassade had namelijk aangetoond dat er wapens en munitie in de ambassade waren, en dat er sporen van het vuursalvo te vinden waren bij vensters op de eerste verdieping.

In 1992 en 1999 gaf Libië toe verantwoordelijk te zijn voor de moord op Fletcher. Men beloofde de daders op te sporen en smartegeld te betalen aan Fletcher’s nabestaanden. Maar deze bekentenis werd in 2004 weer ingetrokken daar ze gemaakt was, aldus de Libische premier, om een diplomatieke détente te bewerkstelligen (zodat internationale sancties opgeheven konden worden) en niet berustte op werkelijke schuld voor de wandaad (hetzelfde werd door Libië beweerd met betrekking tot de Lockerbie-aanslag van 21 december 1988). Bekentenissen volgden weer in 2009, nu uit de mond van Gaddafi zelf, maar waarschijnlijk om dezelfde redenen als voorheen, daar nu onder het presidentschap van Obama, Hillary Clinton de positie vervulde van minister van buitenlandse zaken. Wellicht zag Gaddafi de bui naderen, maar geen enkele ‘bekentenis’, of détente-politiek kon daar nog iets aan veranderen. Het westen bemoeide zich met de val van Gaddafi. NAVO-bombardementen doodden meer dan duizend burgers. De humanitaire crisis destabiliseerde Noord-Afrika en gaf vrij spel aan radicale jihadisten en de opkomst van ISIS was de genadeklap voor dat deel van de wereld. Miljoenen mensen raakten ontheemd en sloegen op de vlucht. De sluisdeuren voor een nimmer aflatende migrantenstroom richting Europa gingen wagenwijd open. En Gadaffi werd gelyncht op 20 oktober 2011. Clinton werd beroemd om haar uitspraak “We came, we saw, he died”, gevolgd door een kakelende lach. Obama zou later de Libische oorlog de grootste fout van zijn presidentschap noemen.

Voor Noord-Afrika, voor de Arabische wereld, en ook voor het Westen was het veel beter geweest indien Gaddafi gebleven was. En het ligt voor de hand dat er ook nu nog vragen rijzen omtrent zijn georkestreerde val.

Afbeelding

Op 10 april 1996 werden op het Britse Channel 4 in de documentaire-reeks Dispatches twee episoden gewijd aan de moord op Fletcher. De programmamakers spraken met diverse getuigen, deskundigen en wetenschappers, en slaagden erin een aantal opmerkelijke gegevens boven tafel te krijgen. Ten eerste: De schoten die gelost werden vanuit de Libische ambassade waren afkomstig van slechts één automatisch wapen. Een akoestische analyse van een beschikbare audiotape van die ochtend toonde aan dat een vuursalvo van 11 schoten werd gelost door één submachine gun. Dat salvo werd gevolgd door nog één enkel schot (het twaalfde) afkomstig uit een ander wapen, waarschijnlijk een handwapen. Het was dit laatste schot dat Yvonne Fletcher doodde.

Ten tweede: de kogel die Fletcher raakte kwam het lichaam binnen onder een hoek van 60 à 70 graden. Dit betekent dat het dodelijke schot niet afkomstig was van de eerste verdieping van de ambassade omdat de kogels daar vandaan werden afgevuurd onder een hoek van zo’n 15 graden. De patholoog, Iain West, had bij de lijkschouwing gesuggereerd (en dit in tegenstelling tot wat hij in zijn eigen rapport had geschreven) dat Fletcher zich misschien had omgedraaid, maar dat was onjuist. Om de vastgestelde verwondingen te kunnen verklaren, had Fletcher zich ruggelings achterover moeten buigen in een onmogelijke houding. Dit is strijdig met de getuigenverklaringen die stellen dat Fletcher gewoon recht overeind stond voordat zij door de kogel werd geraakt. De kogel kwam uit een bovenverdieping van een ander gebouw. Slechts twee gebouwen aan St. James’ Square komen daarvoor in aanmerking: nr. 3 en nr. 8.

Ten derde: een kogel afgevuurd door een automatisch wapen zou in een rechte lijn het lichaam in en uit zijn gegaan. De kogel die Fletcher raakte werd wat afgeremd en zelfs afgebogen in het lichaam. Dit wijst op een handwapen eerder dan op een automatisch wapen.

Ten vierde: van de twee mogelijke schietlocaties, is nr. 3 de enige waar een schutter ongemerkt zijn gang had kunnen gaan. De Libische ambassade op nr. 5 was een broeinest van verschillende facties. De anti-Gaddafi demonstranten van die noodlottige dag werden deels gefinancierd door de CIA en hadden ook al een paar infiltranten in de ambassade. De Britse geheime dienst, MI5, wilde de ambassade in de gaten houden en had een observatiepost ingericht op de zesde verdieping van nr. 3. Die post was onbemand op de dag van de aanslag, en op die lege verdieping had een geoefend schutter dus vrij spel.

Het onderzoeksteam van Dispatches leverde een opmerkelijke prestatie in het blootleggen van het netwerk waarin de dader geopereerd heeft. Via voormalig wapenhandelaar Barry Howson kwamen ze op het spoor van mensen uit de toenmalige Berlijnse onderwereld waar Libische bannelingen huurlingen contracteerden om Gaddafi-aanhangers uit te schakelen, maar waar zij ook wapens bestelden.

Afbeelding

Eén zo’n zakenman was Hilmar Hein, in zijn publieke leven de baas van een bonafide bouwbedrijf, maar in het geheim bendeleider van een terreurgroep die diensten verleende aan de anti-Gaddafi terreurgroep Al-Burkan (‘de vulkaan’). Heins medewerkers Helmut Nägler en Manfred Meyer verzorgden de vuurwapen-leveranties; Nägler voorzag de wapens van geluidsdempers. De wapens van Hein belandden op diverse plaatsen in Europa waar Al-Burkan pro-Gaddafi diplomaten vermoordde; Meyer herinnert zich zo’n 12 à 13 gevallen. Hein was in contact gekomen met die organisatie via een Londense contactpersoon, Rajib Zatout. Vanuit zakelijk oogmerk was de samenwerking buitengewoon lucratief daar Al-Burkan over ruime middelen beschikte. Een belangrijke financiële injectie (ten bedrage van vele miljoenen dollars, het equivalent van 100 miljoen DM) kwam van de CIA, daar onder het Reagan bewind kolonel Oliver North het heimelijke buitenlandbeleid van de regering uitvoerde waarbij steun werd verleend aan allerlei krachten en groepen die de potentiële vijanden van de VS bestreden. Tot die vijanden behoorde Gaddafi en tot die steungroepen behoorde, bizar genoeg, de terreurgroep Al-Burkan. Deze bende streefde naar een coup d’état in Libië en Hein faciliteerde een trainingscentrum voor deze terroristen compleet met schietbaan in één van zijn bedrijfspanden in Berlijn. Een bijzondere opdracht was een wapenleverantie in Londen. Helmut Nägler reed op 28 februari 1984 met een mercedes waarin drie handwapens waren verborgen vanuit Berlijn naar Londen. Het kanaal stak hij over met een ferry. De wantrouwende douane doorzocht de mercedes zeer grondig, maar de wapens werden niet gevonden. In Londen ontmoette Nägler Zatout die de wapens in ontvangst nam. De schietpartij voor de Libische ambassade vond zes weken later plaats.

Voor de bende van Hein was het glashelder. Zij hadden wapens geleverd aan Al-Burkan die van plan was Gaddafi koste wat het kost in diskrediet te brengen, zelfs als dit ten koste zou gaan van slachtoffers onder hun eigen steungroepen. Via infiltranten in de ambassade wilden ze schieten op hun eigen supporters, en ook werd er een plan gesmeed om een politieman te doden om zoveel mogelijk ophef in politiek en media te veroorzaken. (Dit volgens een ander lid van de Hein-bende dat niet voor de camera wilde verschijnen.) Voor Meyer, maar ook voor anderen, was het duidelijk: Fletcher was neergeschoten met één van de Hein-wapens. De schietpartij en de moord op Fletcher hadden inderdaad het gewenste effect. Engeland en ook Europa, die voorheen bereid waren zaken te doen met Gaddafi’s Libië en weinig zin hadden deel te nemen aan Amerika’s anti-Gaddafi politiek, werden opgeschrikt, toonden hun verontwaardiging en keerden zich tegen Gaddafi. Hein was euforisch. Al-Burkan had hem vette bouwcontracten in het vooruitzicht gesteld wanneer de staatsgreep in Libië zou slagen. De zaken liepen echter anders.

Vier maand na de schietpartij voor de ambassade werd in Londen de Libische zakenman Ali El Giahour vermoord. Het wapen (een Walther PPK) werd op de plaats van het misdrijf achtergelaten en kon worden terug getraceerd naar de groep van Hein. Het deed Hein en zijn medewerkers in het gevang belanden. Giahour werd verdacht van medeplichtigheid aan bomaanslagen op anti-Gaddafi dissidenten, dus – net als bij de moord op Yvonne Fletcher – werd de dood van Giahour in de schoenen geschoven van de Gaddafi-factie. Nader onderzoek, echter, van het Dispatches-team bracht aan het licht dat Giahour niet alleen banden onderhield met de Britse geheime dienst, maar ook dat hij lid was van Al-Burkan.

De dood van Giahour trok indertijd niet al te veel aandacht en had zeker niet de impact die de moord op Fletcher had. Het compromitteren van het Gaddafi-regime was wel de uitkomst maar waarschijnlijk niet het achterliggende motief. Misschien dat het hier een afrekening betrof; misschien dat het moordwapen opzettelijk werd achtergelaten omdat Hilmar Hein gewantrouwd werd. De zaak is omgeven met veel vragen en in de Dispatches-reportage wordt daarop geen antwoord gegeven. De zaak is echter wel van groot belang voor de reporters omdat namelijk in de zaak Giahour het verband tussen de Londense aanslagen van Al-Burkan en de leverantie van vuurwapens door de Oost-Duitse bende van Hilmar Hein aan het licht kwam. De leden van de Hein-bende waren ervan overtuigd dat de schietpartij voor de Libische ambassade met Oost-Duitse wapens van Hein werd uitgevoerd door Al-Burkan schutters, die gefinancierd werden door de CIA en wiens werk gefaciliteerd werd door MI5 die indertijd verzuimd had om onderschepte berichten over de geplande aanslag aan de Londense politie door te geven.

Afbeelding

Dit is het probleem: voor wat betreft de moord op Fletcher, is er in ieder geval sprake van schuld door nalatigheid bij de Britse autoriteiten, maar door de Amerikaanse Realpolitik (die bereid is burgeroffers te brengen om een groter politiek doel te realiseren) is er ook sprake (voor wat betreft de geheime diensten) van schuld door (een mate van) medeplichtigheid. Dit zijn ook exact de problemen die zich aandienen bij het 9/11-dossier. De moord op Fletcher was precies het duwtje in goede richting dat Engeland en Europa nodig hadden om op dezelfde anti-Gaddafi-lijn te komen als de VS. Een senior official van de Reagan regering had zich laten ontvallen dat de dood van Yvonne Fletcher ‘het beste was wat had kunnen gebeuren’ – wat toch een verkapte bekentenis is dat de moord politiek werd uitgebuit. Premier Thatcher legde zich er uiteindelijk bij neer dat de dader van de moord nooit zou worden opgespoord.

Tony Rooke neemt een paar kleine fragmenten van de Dispatches documentaire op in zijn eigen film. Hij vermeldt dat de desbetreffende Dispatches episodes van het internet verwijderd zijn. Misschien dat dit klopt voor het Channel 4 aanbod, maar een lage resolutie upload is nog gewoon te vinden op Youtube (ofschoon die video zich niet zo gemakkelijk laat vinden via de zoekfunctie van Youtube zelf). Presentator Joe Layburn en onderzoeksmedewerkers Dominic Yeatman en John Goetz hebben een uitstekend staaltje onderzoeksjournalistiek geleverd. De lezer kan de documentaire vergelijken met het ‘officiële verhaal’ zoals dat gepresenteerd wordt in een Wikipedia-lemma. In dat lemma is ook nog een giftige opmerking te vinden over de Dispatches documentaire:
The Channel 4 Dispatches documentary, broadcast in April 1996, posited that the shots were fired from a different building, from an upper floor that had been rented by MI5, and that the shots had been from agents of MI5 or the American CIA, to discredit the Libyan regime. The contents of the programme were raised in question in the House of Commons by Tam Dalyell, and answered by David Maclean, the Minister of State for Home Affairs, who stated that “The programme asks us to believe that WPC Fletcher was murdered by, or with the connivance of, a British or American intelligence officer. If it were not so offensive and obscene, it would be laughable.”
Het spreekt voor zich dat de Britse overheid zich het liefste distantieert van deze netelige kwestie, maar het Wikipedia-lemma gaat volledig voorbij aan het onderzoekswerk van het Dispatches-team. Het suggereert dat Dispatches een MI5- of CIA-agent aanwijst als schutter, terwijl in de documentaire toch zeer overtuigend wordt getoond dat het naar alle waarschijnlijkheid een Al-Burkan schutter is geweest. Dit is een terugkerend probleem bij een hele reeks actuele en controversiële Wikipedia-lemmata. Een pressiegroep drukt een officieel verhaal naar voren en doet er alles aan om alternatieve verhalen in discrediet te brengen middels leugens, verdraaiingen en laster. Bovenstaand citaat is leugenachtig, maar men komt daar alleen achter wanneer men kennis neemt van de documentaire en zelf op onderzoek uit gaat. Wikipedia is onbetrouwbaar.

Bronnen:

The Murder of WPC Yvonne Fletcher -- Dispatches Investigation (9 jan. 2012):
https://www.youtube.com/watch?v=xfKGnhm68kU

WPC Yvonne Fletcher had been helping control a small demonstration:
https://www.youtube.com/watch?v=vdg0BGzKCmc
https://en.wikipedia.org/wiki/Murder_of_Yvonne_Fletcher
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Complottheorieën en achtergronden rond de aanslagen op 9/11

Bericht door Pilgrim »

Het volgende stuk heb ik vanwege de lengte in tweeën gesplitst.

42.
Incontrovertible: 7/7 – de aanslagen in Londen van 7 juli 2005

De moord op Yvonne Fletcher toont duidelijk aan dat overheden maar al te bereid zijn mensen op te offeren voor het realiseren van politieke doelstellingen. Dit doen zij op grote schaal in oorlogen, maar ook op kleinere schaal in vredestijd. De anti-Gaddafi politiek van de VS kostte Yvonne Fletcher het leven; haar dood had tot doel Engeland (en ook een groot deel van Europa) op de lijn van Amerika te krijgen.

Iets soortgelijks is er aan de hand, zo wordt gefluisterd in Groot-Brittannië, met 7/7, dat wil zeggen met de terreuraanslagen van 7 juli 2005. Tony Blair was al vanaf het begin een trouwe bondgenoot van George Bush jr. in zijn strijd tegen Al Qaida; hij steunde de invallen in Afghanistan en Irak, maar publieke steun voor zijn beleid was aan het afkalven. In Europa was grote woede ontstaan over de wijze waarop Colin Powell de VS en haar bondgenoten de Irak-oorlog in gelogen had en ook de Britse bevolking deelde in dat ongenoegen. De aanslagen van 7/7 veranderden dat sentiment; ze confronteerden de Britse bevolking met de gevaren van terrorisme en genereerden de noodzakelijke steun voor de War on terror waar dan ook ter wereld en op welke wijze dan ook.

Tony Rooke is in zijn documentaire Incontrovertible genegen 7/7 te zien in het logische verlengde van 9/11. Dit roept de vraag op of ook niet 7/7 georkestreerd is. Rooke doet zelf geen nader onderzoek in deze kwestie maar verwijst naar een andere documentaire over dit onderwerp, namelijk 7/7 Ripple Effect van John Hill (voluit: Anthony John Hill, oorspronkelijk afkomstig uit Sheffield). Het 7/7-onderzoek heeft niet de omvang en diepte van het 9/11-onderzoek, maar we willen toch stilstaan bij die documentaire van Hill. De centrale vraag daarbij is de volgende: Is het aannemelijk te maken dat 7/7 werd georkestreerd en werd gebruikt voor de bovengenoemde politieke doeleinden?

Eerst, ten behoeve van de lezer, een paar bijzonderheden betreffende 7/7 (volgens het officiële verhaal, zoals beschreven in het Report of the Official Account of the Bombings in London on 7th July 2005, het zgn. House of Commons Report, en zoals ook vrij eenvoudig te vinden in andere bronnen zoals het Wikipedia-lemma over de aanslagen). Op donderdag 7 juli 2005 werd Londen getroffen door vier bomaanslagen van vier zelfmoordterroristen; drie vonden plaats in de metro om 8:50, en één een uur later op een dubbeldekkerbus om 9:47. De geïmproviseerde bommen zaten in rugzakken. In totaal waren er 56 doden en meer dan 700 gewonden. Hier een korte lijst met gegevens betreffende locaties, tijdstippen, slachtoffers en daders.

Afbeelding
  1. Aanslag op de metro, Eastbound Circle Line, trein nr. 204, wagon 3; vertrek vanaf King’s Cross & St Pancrass Station om 8:35, ontploffing om 8:50 nabij Liverpool Street; dader: Shehzad Tanweer (22, afkomstig uit Leeds); 8 doden inclusief de dader.
  2. Aanslag op de metro, Westbound Circle Line, trein nr. 216, wagon 2; vertrek vanaf King’s Cross & St Pancras Station om 8:42, ontploffing om 8:50 ter hoogte van Edgware Road; dader: Mohammad Sidique Khan (30, afkomstig uit Leeds); 7 doden inclusief de dader.
  3. Aanslag op de metro, Southbound Piccadilly Line, trein nr. 166, wagon 1; vertrek vanaf King’s Cross & St Pancras Station om 8:48, ontploffing om 8:50 net voorbij King’s Cross op weg naar Russell Square; dader: Germaine Lindsay (19, afkomstig uit Aylesbury); 27 doden inclusief de dader.
  4. Aanslag op een dubbeldekker bus [bus nr. LX03BUF], lijn 30, bovenste deel, ontploffing om 9:47 in Tavistock Square; dader: Hasib Hussain (18, afkomstig uit Leeds); 14 doden inclusief de dader.
De daders ontmoeten elkaar op de parkeerplaats van Luton Station (ze zijn met de auto uit Leeds resp. Aylesbury gekomen) waar een CCTV-camera hen waarneemt net voor 7:22 wanneer zij gevieren het station binnenlopen. Ze nemen een Thameslink-trein van Luton naar King’s Cross Station in Londen.

Afbeelding

Van deze vier daders hebben twee voor hun dood (zoals te doen gebruikelijk bij jihadi’s) een videoboodschap opgenomen waarin ze verklaren alle aardse goederen te verzaken ten gunste van hun strijd voor de islam en voor Allah – een strijd die gevoerd wordt met terreurmiddelen in navolging van grote Al-Qaida leiders zoals Osama Bin Laden en Ayman al-Zawahiri. Op 1 september 2005, dus krap twee maand na de aanslagen, zond Al Jazeera de eerste boodschap uit van Mohammad Sidique Khan. De tweede boodschap van Shehzad Tanweer volgde een jaar na de aanslagen op 6 juli 2006. In tegenstelling tot de Bin Laden tapes, zijn deze videoboodschappen ondubbelzinnig afkomstig van Sidique Khan en Tanweer. In de video’s maken de twee mannen niet duidelijk welke terreurdoelen zij op het oog hebben. De video’s kunnen dus niet ondubbelzinnig in verband gebracht worden met de bomaanslagen van 7/7 in Londen.

Na de aanslagen was er een uitvoerig politie-onderzoek dat o.m. zijn neerslag vond in een paar overheidsrapporten (zie het rapport van de Greater London Authority: http://news.bbc.co.uk/2/shared/bsp/hi/p ... ombing.pdf, en het rapport van The House of Commons: http://news.bbc.co.uk/2/shared/bsp/hi/p ... rative.pdf) maar een onafhankelijk onderzoek naar de ware toedracht van de aanslagen, een ‘independent public inquest’, werd door de regering Blair gedwarsboomd, in weerwil van de vele kritische vragen die werden gesteld. (Dit doet onmiddellijk denken aan de wijze waarop ook de regering Bush zich verzette tegen het 9/11-onderzoek.) Op 5 november 2007 publiceerde John Hill zijn 7/7 Ripple Effect, voor zover ik weet tot dusverre de meest uitvoerige presentatie van een alternatief verhaal. Natuurlijk moest de BBC, ‘Auntie Beeb’, het publiek bij de les houden, dus wijdde zij een episode van het programma Conspiracy Files aan het 7/7-dossier om de claims van Ripple Effect te weerleggen; deze documentaire werd uitgezonden op 30 juni 2009 (https://www.bbc.co.uk/programmes/b00lkp01). Het was in deze documentaire dat de maker van Ripple Effect werd geïdentificeerd als John Hill, op dat moment woonachtig in Kells (County Meath), in Ierland. Hill had DVD’s van zijn film als ‘amicus curiae brief’ gestuurd naar rechter en jury van een proces over de aanslagen en derhalve werd hij gearresteerd en door Ierland uitgeleverd aan het Verenigd Koninkrijk op verdenking van belemmering van de rechtsgang. De arrestatie was natuurlijk louter een daad van intimidatie in de hoop dat negatieve publiciteit Ripple Effect in discrediet zou brengen, maar Hill werd vrijgesproken op 12 mei 2011. Een ‘independent inquest’ kwam er pas vanaf oktober 2010, en het eindverslag werd voorgelezen in het parlement op 9 mei 2011. Er werden veel aanbevelingen gedaan, maar er werd ook geconcludeerd dat verder onderzoek onnodig was.

7/7 Ripple Effect is een amateur-video van (oorspronkelijk) 57 minuten; bijgewerkte en uitgebreide versies werden gepubliceerd op 7 juli 2012 en op 7 juli 2019. De meest recente versie, Ripple Effect 3, heeft een speelduur van tweeëneenhalf uur. John Hill presenteert zichzelf in zijn film met de naam Muad’Dib. “Muad’Dib” is de naam die Paul Atreides, een centrale figuur uit Frank Herbert’s Dune-cyclus, aan zichzelf geeft wanneer hij zich manifesteert als een messiaanse leider. Wellicht is Hill een Dune-fan en koos hij deze naam omdat hij zichzelf ook ziet als een man met een hogere missie. (Er wordt gezegd dat hij een messias-complex heeft en zichzelf ziet als een soort Jezus – we hebben dit niet verder uitgezocht.) Echter, Paul Atreides ontketent in de cyclus ook een heuse godsdienstoorlog, een jihad, en ik weet niet of Hill dat op het oog heeft met zijn activisme. Een andere mogelijkheid is dat hij de naam gewoon ontleent aan het Arabische woord mu’addib dat ‘privaatleraar’ beduidt. Hill probeert in ieder geval zijn publiek te onderrichten betreffende 7/7, en hij zoekt ook heel duidelijk aansluiting bij een moslim publiek.

Wat opvalt aan Hill’s aanpak is dat hij zich bijzonder welwillend en genereus opstelt tegenover de moslimgemeenschap in Engeland. Hij respecteert hun godsdienst en appelleert een aantal malen aan de christelijke inborst van degenen die het officiële verhaal in twijfel trekken. Hij hoopt dat moslims en christenen de handen ineen zullen slaan om de waarheid van deze aanslagen boven tafel te krijgen. De BBC-documentaire uit de serie Conspiracy Files schildert Ripple Effect af als ‘inflammatory’ en als een haatfilm die mensen ophitst tegen de islamitische gemeenschap. Dat is een aperte leugen van de BBC (één van de vele). Zeker in het licht van moslimaanslagen in Europa in recente jaren, zal de kritische kijker er eerder toe neigen Hill’s houding te karakteriseren als veel te coulant en veel te optimistisch. Hill is alles behalve een haatzaaier. Hij is uiterst mild tegenover moslims vooral omdat hij meent dat de explosies veroorzaakt zijn door speciale agenten, en niet door de vier moslimmannen. De BBC is vooral wrokkig omdat Hill verdenkingen koestert jegens de overheid (waarvan de BBC immers een tentakel is) en in het bepleiten van de onschuld van de vier mannen veel steun en goodwill vindt bij moslims. De staatsomroep heeft kennelijk minder greep op die geloofsgemeenschap dan die ene rebelse videomaker.

John Hill is geen goede video editor; het verhaal dat hij presenteert is niet altijd even goed gestructureerd, zijn betoog mist overtuigingskracht op diverse punten, en de kijker moet zich vaak inspannen om de lijn van het verhaal te volgen. Ook zitten er (zo merkten we op bij zorgvuldige bestudering) een aantal storende fouten in, die, ofschoon ze de centrale these niet geheel ondermijnen, toch onnodig afbreuk doen aan de zeggingskracht en geloofwaardigheid van het verhaal. Desalniettemin weet Hill een groot aantal gegevens en nieuwsberichten bijeen te brengen die het officiële verhaal onder grote druk zetten. In het nuvolgende wil ik een overzicht bieden van de centrale argumenten die Hill in zijn documentaire uiteenzet. Ik volg daarbij de derde en meest uitgebreide versie van zijn film: 7/7 Ripple Effect 3 uit 2019. Die argumenten laten zich grofweg in twee categorieën indelen: (1) de eerste is er een van context en achtergronden. De lezer zal merken dat de vermeende daders een rol spelen in een netwerk van de geheime dienst. Dit maakt dat 7/7 het een en ander gemeen heeft met de Yvonne Fletcher-zaak (waarschijnlijk is dit ook de reden dat Tony Rooke beide zaken aanstipt in zijn film Incontrovertible). (2) De tweede categorie is meer speculatief en ‘conspiratoir’ van karakter. Het betreft hier argumenten die berusten op eigen onderzoek van de sceptici en veel minder op berichten uit de (internationale) media. Net als bij de complottheorieën rondom de aanslag op het Pentagon, laten de onderzoekers hier steken vallen, want – hoe men het ook wendt of keert – het alternatieve 7/7 onderzoek staat, ook nu nog na 15 jaar, in de kinderschoenen, en verbleekt bij het kolossale werk wat verricht werd voor 9/11.

Afbeelding

In welke context vonden de aanslagen van 7/7 plaats? Van 9/11 weten we dat er op de dag van de aanslagen een hele reeks simulaties en oefeningen plaats vond die bijgedragen hebben tot het verhinderen van een actieve respons. Ook op de aanslagen van 7/7 werd geanticipeerd middels twee crisis-oefeningen, maar de functie van die simulaties was een andere.

Op 16 mei 2004 zond de BBC een aflevering uit van het programma Panorama dat geheel gewijd was aan een crisis-oefening. Een studiopanel van acht deelnemers praatte over hoe te handelen in geval van een reeks terreuraanslagen bestaande uit drie metrobommen en één explosie van een tankwagen. De bommen in de metro kwamen in deze simulatie tot ontploffing (1) tussen Oxford Circus en Tottenham Court Road; (2) tussen Hyde Park Corner en Knightsbridge; en (3) in Vauxhall Station. Een tankwagen met giftige chlorine ontplofte op de kruising van Shoreditch High Street en Commercial Street. Ofschoon deze aanslagen fictief waren, berustten ze toch op aanhoudende waarschuwingen van de overheid die er (om de één of andere reden) van overtuigd was dat terroristen zo’n aanslag aan het beramen waren. Waarom – zo vraagt men zich af – toont men dan zo’n crisis-simulatie in een tv-programma voor de publieke omroep? Is dat niet de kat op het spek binden? Eén van de acht panelleden was Peter Power, crisismanager, en directeur van Visor Consultants Ltd., een bedrijf dat zich specialiseerde in crisismanagement.

Een jaar later werd Visor in de arm genomen door een cliënt, een bedrijf, dat een simulatie-oefening wilde uitvoeren die veel leek op de oefening van het tv-programma, dus met drie metro-aanslagen en wellicht ook nog een aanslag op een wegvoertuig. Deze oefening, waarbij volgens Power zo’n duizend mensen betrokken waren, vond plaats op 7 juli 2005 op tijdstippen en locaties die ongeveer correspondeerden met die van de echte aanslagen van die dag. Power gaf op tv uiting aan zijn verbijstering over deze bizarre coïncidentie maar hij weigerde aanvankelijk de naam van de cliënt te onthullen. Later in een episode van Conspiracy Files van de BBC verschafte hij nadere tekst en uitleg. De aanslagen in de oefening betroffen metrobommen die tot ontploffing kwamen in de buurt van Liverpool Street, King’s Cross en Russell Square (twee van de drie locaties waren dus spot on). Hij liet doorschemeren dat de cliënt Reid Elsevier was, de uitgever, en dat de oefening zich beperkt had tot zes personen in één kantoorruimte. Dat is nogal een verschil met zijn toelichting een paar jaar eerder op 7/7 toen hij het had over ‘duizend’ mensen. En waarom is een uitgever annex informatiebedrijf geïnteresseerd in bomaanslagen op het openbaar vervoer? In de genoemde BBC documentaire komt nog een aanverwant feitje naar voren: zes dagen voor de aanslagen op 7/7 hield ook de Londense politie nog een oefening met bomaanslagen op metrostations. Het is duidelijk dat men serieus rekening hield met terreurdreiging.

John Hill speculeert, vooruitlopend op zijn verhaal: een crisisoefening zoals die georganiseerd door Peter Power heeft daders, slachtoffers en hulpverleners nodig. Waren die vier mannen, Khan, Tanweer, Lindsay en Hussain, heel misschien crisis-acteurs die de rol van aanslagplegers moesten vervullen? Namen zij als niet-Londenaars deel aan een oefening in de hoofdstad waarvan zij meenden ’s avonds weer terug te zullen keren naar huis?

De opmerkelijkste figuur van de aanslagplegers was Mohammad Sidique Khan, geboren in 1974 in Leeds, en afkomstig uit een gematigd islamitisch gezin. Op basis van zijn contacten en met name zijn reizen naar Pakistan is op te maken dat hij een soort radicaliseringsproces onderging vanaf 2002. Hij had een baan als mentor op een basisschool, maar daarvoor werkte hij voor de overheid. Zo was hij enige tijd in het emplooi van de Department of Trade and Industry (DTI), en hielp hij met de promotie van Britse overzeese bedrijven, met name in Azië. Ook de politie van Leeds maakte dankbaar gebruik van zijn diensten aangezien hij een uitstekende bemiddelaar was in de confrontaties tussen rivaliserende jeugdbendes. Deze werkzaamheden hebben alles te maken met zijn grote charismatische talent, en zijn talenkennis (hij sprak o.a. vloeiend Urdu en Punjabi). (Zie: Ian Herbert North, ‘Revealed: How suicide bomber used to work for the Government’, in: The Independent, 11 maart 2006: https://www.independent.co.uk/news/uk/t ... 06924.html) Deze kwaliteiten maakten hem een aantrekkelijke figuur zowel voor jihadisten als voor de geheime diensten.

Afbeelding

Volgens terrorisme expert Charles Shoebridge (die o.m. 12 jaar lang werkte als rechercheur voor de Londense politie) werkten Mohammad Sidique Khan en Shehzad Tanweer mogelijkerwijze beide als informanten voor MI5. Op 30 maart 2004 werd ‘Operation Crevice’ uitgevoerd waarbij een moslim terreurbende van Pakistaanse origine werd opgerold die zich toelegde op het maken van ammoniumnitraat bommen. Potentiële doelwitten waren een winkelcentrum in Greenhite in Kent, een nachtclub in Londen, en Londense synagoges. Zeven mannen werden vervolgd, waarvan er vijf werden veroordeeld tot levenslang. (Zie: https://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Crevice) Sidique Khan en Tanweer waren nauw betrokken bij de leden van deze terreurgroep. Er zijn audio-opnamen van compromitterende gesprekken tussen Khan en de bendeleider, maar er werd geen onderzoek gedaan naar Khan, en Khan en Tanweer werden nooit vervolgd. Dat is vreemd; waren zij misschien MI5-infiltranten die het mede mogelijk maakten om de bende op te rollen?

De beide mannen werden in de berichtgeving omtrent 7/7 altijd gepresenteerd als personen zonder strafblad of onderzoeksverleden, maar dit was dus niet geheel juist. Niet alleen volgden ze trainingen in Pakistan, ze waren ook betrokken bij een Amerikaanse terreurgroep die aanslagen op synagogen beraamde. Een cruciale figuur in die terreurgroep was Haroon Rashid Aswat (afkomstig uit dezelfde omgeving als Khan en Tanweer, namelijk Dewsbury nabij Leeds) die in 1999 naar de VS kwam en daar meehielp met de oprichting van een trainingskamp voor Jihadi’s. De overheid greep in en de bende werd opgerold, maar uit de top van het Ministerie van Justitie kwamen duidelijke consignes om Aswat met rust te laten (dit waarschijnlijk op verzoek van de Britten). Aswat wordt gezien als het brein achter de 7/7-aanslagen en een aantal uren voorafgaande aan de bomexplosies had hij nog telefonisch contact met de aanslagplegers (maar liefst 20 telefoontjes in totaal). Waarschuwende signalen van de Amerikaanse geheime dienst, zelfs met het dringende verzoek Aswat te arresteren, werden door de Britten in de wind geslagen. De achtergrond van deze Britse terughoudendheid was dat Aswat in de late jaren negentig dienst had gedaan als spion voor de geheime dienst in Kosovo. Sterker nog, hij werd in de nasleep van 7/7 nog steeds gezien als agent van MI6. Aswat verliet Engeland op de dag van de aanslagen en reisde de wereld rond. Hij werd gearresteerd in Pakistan, maar werd vrijwel onmiddellijk weer losgelaten. Zambia leverde hem uit aan de politie in Engeland, maar ook die moest hem laten gaan omdat MI6 liet weten dat Aswat niets met 7/7 had uit te staan en één van haar agenten was. (De Amerikaanse terrorisme expert John Loftus gaf tekst en uitleg in een Fox News verslag. Zie: Ripple Effect en http://nlpwessex.org/docs/loftusmi6aswat.htm.)

Afbeelding

Waren Khan en Tanweer zelfmoord jihadi’s, of waren het MI5 infiltranten? Waarom namen ze orders aan van Aswat die kennelijk een speciale status had als MI6 agent? Met welke geloofsbrieven sluit men zich aan bij een terreurcel die aanslagen beraamt? John Hill denkt na over de videoboodschappen van Khan en Tanweer die niet opdoken in de onmiddellijke nasleep van 7/7, maar die pas een tijdje later via Al-Jazeera aan het licht kwamen, die van Khan twee maand en die van Tanweer zelfs een jaar na de aanslagen. Hadden Khan en Tanweer die video’s als een soort geloofsbrieven gemaakt om de terreurcellen in Engeland en de VS te kunnen infiltreren?

Waren de vier aanslagplegers werkelijk overtuigde Jihadi’s die van plan waren zichzelf op 7/7 op te blazen in het Londense openbaar vervoer? Ze kochten naar verluid retourkaartjes; kennelijk waren ze van plan weer uit Londen terug te keren. De verwanten en gezinsleden van de vier wisten van niets en waren verbijsterd toen ze het nieuws vernamen. Hasina Patel, de weduwe van Mohammad Sidique Khan, die (hoogzwanger) nog de dag vóór de aanslagen wegens zwangerschapscomplicaties door haar bezorgde echtgenoot naar het ziekenhuis was gebracht waar zij op 7/7, bezorgd om een echtgenoot die niet kwam opdagen, een jammerlijke miskraam had, liet luid en duidelijk merken dat zij niet in zijn zelfmoord geloofde. In mei 2007, bijna twee jaar na de aanslagen, werd zij alsnog door de politie opgepakt en zes dagen in hechtenis gehouden en geconfronteerd met een zelfmoordbriefje van haar man (waarvan de echtheid in twijfel getrokken wordt) om haar te dwingen tot een publieke veroordeling van wijlen haar echtgenoot. De politie kreeg wat zij wilde, maar Hasina gaf later te kennen dat ze bang was voor de politie.
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Complottheorieën en achtergronden rond de aanslagen op 9/11

Bericht door Pilgrim »

Wat gebeurde er precies op 7/7? Het eerste officiële rapport dat over de aanslagen werd gepubliceerd was het Report of the Official Account of the Bombings in London on 7th July 2005, samengesteld in opdracht van het Britse Lagerhuis en verschenen op 11 mei 2006. Het is een rapportje van amper 40 bladzijden, met een korte en vaak onzorgvuldige verslaggave van de gebeurtenissen. De makers refereren naar het eigen werkstuk in de conclusie op pagina 26 als een ‘snapshot’. Het ligt voor de hand dat dit rapport wantrouwen wekte.

Volgens dit rapport ontmoetten de mannen elkaar op de parkeerplaats van Luton Station waarna zij gevieren voor het oog van een CCTV-camera omstreeks 7:22 het station binnen wandelden. Op het perron namen zij een Thameslink-trein omstreeks 7:40 die hen naar King’s Cross & St Pancras (een vrij groot station) zou brengen waar drie van hen verschillende metro’s zouden nemen. De vierde, Hasib Hussain, ging op zoek naar een bus. Bij dit verslag wordt één foto gepubliceerd waarop de mannen te zien zijn om 7:21:54 vlak voor zij Luton Station binnen wandelen.

Die foto was lange tijd het enige beschikbare bewijsmateriaal en de echtheid van de foto werd door sceptici in twijfel getrokken. Beweerd werd dat het de enige beschikbare foto was (onjuist) en beweerd werd ook dat zij gemanipuleerd was daar drie van de vier figuren erbij zouden zijn ‘geplakt’ (ook onjuist – voorzover we dat konden nagaan). Inmiddels is het CCTV-materiaal van de bewakingscamera’s in Luton gemakkelijk online te vinden. Er zijn maar liefst tien beelden van de vier mannen terwijl ze het station naderen en binnen gaan, er zijn beelden van de mannen in het station, terwijl ze door de poortjes gaan, en er zijn beelden van het perron waarop te zien is hoe zij een binnenkomende Thameslink-trein nemen.

Dit zou alle scepsis van tafel moeten vegen, maar toch heeft Hill, ook nog in Ripple Effect 3 uit 2019, gewoon een segment waarin de foto als vals wordt bestempeld laten staan. Ik vermoed dat hij dit gedaan heeft uit piëteit jegens de mensen die die theorie aanvankelijk uitdroegen. Toen Hill wegens het maken van zijn film werd opgepakt en in het gevang belandde (en ook financieel geruïneerd werd) waren het vooral die complotdenkers van het eerste uur die hem opzochten en steunden. Zoiets schept een band. Toch is het jammer, want nu ervaart de ijverige onderzoeker die onjuiste claims (nog het beste te vergelijken met de ‘geen-vliegtuig-these’ in het 9/11-Pentagon dossier) toch als een obstakel dat afbreuk doet aan het verhaal. En het verhaal wordt zo wel een heel gemakkelijke prooi voor debunkers, zoals bleek in de BBC Conspiracy Files episode.

Afbeelding

Nick Kollerstrom, één van die onderzoekers van het eerste uur, deed een belangrijke ontdekking waar de auteurs van het officiële rapport geen rekening mee hadden gehouden. Volgens dat officiële rapport hadden de vier mannen op het station van Luton de trein van 7:40 genomen naar King’s Cross waar ze om 8:23 zouden zijn aangekomen. Probleem was dat er die ochtend veel storingen en vertragingen waren op het spoor. De treinen van 7:40 en 7:46 kwamen te vervallen en de overige treinen liepen flinke vertragingen op. Zo vertrok de eerdere trein van 7:30 pas om 7:42 (en kwam met 35 minuten vertraging om 8:39 op King’s Cross aan), en de eerstvolgende trein van 7:48 vertrok pas om 7:56 en kwam met 22 minuten vertraging om 8:42 aan. In beide gevallen zouden dan de eerste twee metro’s van de Circle Line òf al vertrokken òf niet meer te halen zijn (ze vertrokken om 8:35 en 8:42 van King’s Cross). De treinen zouden dan zijn ontploft zonder de aanslagplegers, hetgeen hard bewijs zou zijn dat de explosieven van te voren waren aangebracht.

Deze kwestie trok de aandacht en de Home Secretary (Minister van Binnenlandse Zaken) moest in het parlement tekst en uitleg geven. Zijn oplossing: er was sprake van een vergissing. De vier mannen hadden de trein van 7:24 genomen die met een kleine vertraging van één minuut om 7:25 uit Luton vertrok; het was deze trein die inderdaad met een vertraging van 23 minuten om 8:23 in King’s Cross aankwam. Aldaar zouden de mannen nog om 8:26 op CCTV-beelden zijn waargenomen.

Is het mogelijk om rond 7:22 Luton Station binnen te wandelen en vervolgens op een om 7:25 vertrekkende trein te stappen? Luton Station is klein, dus misschien is het mogelijk wanneer men er vanuit gaat dat de mannen van te voren hun kaartjes hadden geregeld. Verificatie wordt bemoeilijkt omdat de online gepubliceerde CCTV-beelden om allerlei privacy-redenen deels vervaagd zijn. Helaas is daardoor ook de ‘timestamp’ onzichtbaar. Het enige zekere tijdstempel is dat op de gepubliceerde foto van 7:21:54 vóór Luton Station.

Kollerstrom en dus ook Hill beweren dat de mannen een latere trein genomen hebben, namelijk die van 7:48 die de facto om 7:58 vertrok. Ook de trein van 7:30 (feitelijk vertrek 7:42) had hun nog van dienst kunnen zijn. De reden is duidelijk: beide treinen ondermijnen het officiële verhaal omdat er dan explosies plaatsvinden zonder de vermeende aanslagplegers. ‘Wishful thinking’, echter, drijft Kollerstrom en Hill tot een conclusie die misschien vrij gemakkelijk te weerleggen is. Het ware verstandiger geweest daar rekening mee te houden.

Het probleem met de CCTV-video’s is dat ook de niet-vervaagde beelden niet scherp zijn. Dit bemoeilijkt identificatie. Zoals we reeds opmerkten zijn de tijdstempels onzichtbaar gemaakt. Curieus genoeg zijn er geen CCTV-beelden van de vier vermeende aanslagplegers terwijl ze in de metrostations de treinen van de twee Circle Lines en de Piccadilly Line binnen gaan. Sterker nog, er zijn ook geen CCTV-beelden van de plaatsen waar de explosies plaatsvonden. Om de één of andere reden functioneerden de camera’s niet op al die cruciale en fatale tijdstippen. De beveiliging via CCTV-camera’s in Londen wordt verzorgd door het Israëlische bedrijf Verint – hetzelfde bedrijf dat ook de luchthavenbeveiliging verzorgde in de VS op 9/11. Van de vliegtuigkapers waren ook geen CCTV-beelden beschikbaar op het moment dat zij aan boord gingen van de vliegtuigen, wederom omdat de camera’s om onduidelijke redenen op die tijdstippen niet functioneerden.

Nog een paar feiten en gebeurtenissen. Hill verzamelt een reeks berichten over vreemde incidenten die hij gebruikt om (geheel speculatief) een alternatief verhaal op te bouwen.

Op 22 juli 2005, zo’n twee weken na 7/7 werd de Braziliaanse elektricien Jean Charles de Menezes door de politie doodgeschoten in Stockwell Station. De man werd abusievelijk aangezien voor een voortvluchtige terrorist. De Braziliaan deed contractwerk in Londen, en was o.m. betrokken bij het installeren van CCTV-camera’s. De trieste zaak trok veel media-aandacht en John Hill speculeert over de faux pas van de Londense politie. Was De Menezes, die als buitenlandse contractwerker vrij eenvoudig ‘weg te werken’ was, ook betrokken bij speciale klussen van een drietal metrotreinen en een bus?

Het House of Commons Report gaat er van uit dat de bommen die gebruikt werden het product waren van huisvlijt – geïmproviseerde explosieven dus. Dit is strijdig met de mening van experts en getuigen. Overlevenden van de metro-aanslagen herinneren zich geen exploderende rugzakken, maar wel explosies die van onder uit de trein, van onder de vloer, dus uit het treinstel zelf kwamen. Het metaal van het stel werd door de ontploffing iomhoog geduwd. Op basis van de ravage en de getuigenissen concludeerde de Franse antiterreur-expert Christophe Chaboud dat de gebruikte explosieven van militaire origine zijn. Als de echte explosieven onder de treinstellen zaten, wat zat er dan in de rugzakken? Waren dat misschien nep explosieven voor de oefening van die dag?

Wat is er gebeurd met de aanslagplegers na hun aankomst op King’s Cross? Van de 18-jarige Hasib Hussain zijn de gangen nog het beste na te gaan. Hij wandelde wat om, at een hamburger bij een McDonald’s en probeerde om 8:55 (dat is vijf minuten na de explosies) tevergeefs telefonisch contact te krijgen met de andere drie. Hij kreeg geen verbinding. Uiteindelijk stapte hij op een dubbeldekker bus, lijn 91, die van King’s Cross via Euston Road naar Euston Station reed. Daar stapte hij uit en nam vervolgens, om 9:35, een andere dubbeldekker bus [bus nr. LX03BUF], lijn 30, die hetzelfde traject in tegenovergestelde richting aflegde en dus van Euston Station weer terug ging naar King’s Cross. Deze bus echter werd die dag om de een of andere reden omgeleid, en sloeg rechtsaf richting Tavistock Square; het was daar dat het bovenste deel van de bus werd weggeblazen door explosieven om 9:47. Als Hussain verantwoordelijk was voor de explosie, waarom blies hij dan niet lijn 91 op? Had hij specifieke instructies gekregen om aan boord van lijn 30 te gaan?

Deze specifieke bus [LX03BUF] was een aantal dagen eerder, op zaterdag 2 juli, in de garage onder handen genomen door een team technici dat zich toelegde op de reparatie van de CCTV-camera’s aan boord van de bus. Het betrof hier niet de reguliere technici, die bekend waren bij het garagepersoneel. Het waren onbekende en onvriendelijke types die de garage-mensen op een afstand hielden. Voorts werkten ze buitensporig lang aan de camera’s, 20 uur om precies te zijn. Wat deden ze in die tijd? Hill speculeert dat ze wellicht het bovenste deel van de bus van explosieven voorzagen.

Eén van de vroege nieuwsberichten in de ochtend van 7/7 (na de bomaanslagen) betrof een schietpartij in Canary Wharf, in de Docklands van het East End van Londen omstreeks 10:30. In de buurt van de HSBC-toren werden twee vermeende bomterroristen door de anti-terreurbrigade doodgeschoten. Een derde vermeende terrorist werd neergeschoten in de buurt van het nabijgelegen Credit Suisse First Boston Bank-gebouw. Het bericht was vrij snel weer uit de nieuwscyclus. Wie waren die bomterroristen? Waarom werden ze neergeschoten? Uitgaande van gemiste metroverbindingen, speculeert John Hill over de paniek die Khan, Tanweer en Lindsay bevangen moet hebben toen ze van de metro-aanslagen hoorden. Hill vermoedt dat ze naar Canary Wharf gevlucht zijn waar ze door special forces werden uitgeschakeld. Dat was nodig want volgens het nieuws van later die dag zouden hun lichamen door de explosieven gefragmenteerd zijn.

Al de elementen die ik zojuist heb opgesomd laten zich verbluffend goed bijeenvoegen tot een samenhangend verhaal. Speciale agenten, die opdracht hebben gekregen om een terreuraanslag te orkestreren om de regering Blair een bruikbare casus belli te verschaffen, organiseren onder de dekmantel van een CCTV-bedrijf een crisisoefening in Londen zodat vier potentiële daders met grote rugzakken, en met een verleden van infiltratie in terreurcellen (waar twee van hen nog jihad-video’s aan hebben overgehouden), voor een aantal CCTV-camera’s verschijnen die hun reis van Leeds en Aylesbury naar Luton Station, en van Luton Station naar King’s Cross in Londen documenteren. Deze speciale agenten zorgen dat drie metrotreinen en één bus voorzien worden van militaire explosieven en niet-werkende camera’s; een incidentele medewerker of getuige (zoals De Menezes) die op termijn problemen zou kunnen verschaffen wordt later weggewerkt. Wellicht zijn drie van de mannen niet in de metro gestapt en kort daarna in Canary Wharf uitgeschakeld. De vierde is wel aan boord van een bus die ontploft, en komt aldus om het leven. Die bus was een paar dagen eerder door speciale CCTV-agenten ‘bewerkt’, en reed met een omleiding naar Tavistock Square, waar hij vlak voor Tavistock House, het oude pand van de British Medical Association, waar curieus genoeg, ook een hoofdkantoor van het van oorsprong Israëlische beveiligingsbedrijf ICTS Europe is gevestigd, tot ontploffing komt.

Het is een vernuftig plot, een spannende thriller waardig, maar is het ook te bewijzen? Er zou een grondig onafhankelijk onderzoek naar de explosieven moeten komen van ter zake kundige technici. De rol en vooral de omvang van de crisis-oefeningen zou onderzocht moeten worden; zou zo’n oefening echt gebruikt kunnen worden als dekmantel voor de echte aanslagen? De treinvertragingen in de ochtend van 7/7 zetten het verhaal op scherp: de vier mannen moeten in de zeer korte tijdsspanne van luttele minuten (7:22–7:25) Luton Station binnenwandelen en met geldige vervoersbewijzen de trein pakken, want indien zij die trein van 7:25 missen (en dus een latere trein nemen), vinden er explosies plaats in de metro zonder officiële aanslagplegers. Een onafhankelijk onderzoek naar de CCTV-camera’s zou ook nuttig zijn; die dingen laten het opvallend vaak afweten op cruciale momenten. John Hill’s reconstructie genereert een hele reeks spannende onderzoeksvragen, maar kan geen harde bewijzen leveren. Zijn verhaal klinkt plausibel, maar is geheel speculatief. Het is namelijk afhankelijk van feiten en factoren die hij niet kan aantonen.

Anders ligt dit met de context en achtergronden van de aanslagplegers, en dan met name van Khan en Tanweer. Hier weet Hill zich geruggesteund door internationale mediaberichten en officiële waarschuwingen uit de VS. Overheid en media in Engeland presenteerden de aanslagplegers aanvankelijk als radicalen van wie de geheime diensten nog niets wisten vóór de bomaanslagen van 7/7. Dit bleek aperte onzin. Waarschijnlijk fungeerden ze als MI5 infiltranten in ‘Operation Crevice’, en ze hadden frequent contact met Haroon Rashid Aswat, vermeend mastermind van de 7/7 aanslagen, maar tevens MI6 agent. Overlevenden en nabestaanden van de 7/7 aanslagen hebben zich op tv publiekelijk afgevraagd waarom Khan en Tanweer niet gearresteerd zijn tijdens ‘Operation Crevice’, aangezien dit de aanslagen van 7/7 had kunnen verijdelen. Men wist van deze mannen net zoals men wist van ophanden zijnde metro-aanslagen, zoals overduidelijk blijkt uit twee crisis-oefeningen, eentje een jaar eerder, en eentje (nondeju) op de dag van de aanslagen zelf. Konden de vier mannen hun gang gaan omdat de geheime diensten moedwillig een oogje dichtknepen? Zelfs indien John Hill het volledig mis heeft met zijn reconstructie van 7/7 (waarin hij de vier mannen ziet als onschuldige crisis-acteurs in een oefening die het slachtoffer werden van door speciale agenten geplaatste bommen) en indien zou blijken dat de vier mannen inderdaad geradicaliseerde zelfmoordterroristen waren die dood en verderf zaaiden op 7/7, dan nog ligt er schuld door nalatigheid bij de Britse overheid en haar geheime diensten. Net zoals de moord op Yvonne Fletcher de CIA en zekere krachten in de Britse politiek goede diensten bewees, zo kwamen ook de aanslagen van 7/7 Tony Blair wel heel goed van pas. Van de Fletcher-zaak en van het 9/11-dossier weten we dat geheime diensten om politieke redenen aanslagen kunnen toelaten en indien nodig enigszins kunnen faciliteren. En dat is dan nog de meest milde versie van de alternatieve lezingen van de officiële en maar al te vaak propagandistische verhalen. Het 9/11-dossier helt vervaarlijk in de richting van een overheidscomplot – en dat vooral door de kracht van haar mokerharde argumenten. Van het 7/7-dossier kan dat (in weerwil van de dappere pogingen van Muad’Dib) niet gezegd worden. Maar schuld door nalatigheid blijft kleven als een onuitwisbare smet op het blazoen van de Britse overheid.

Afbeelding

In bovenstaande samenvatting hebben we een zeer welwillend beeld geschetst van John Hill’s reconstructie van de gebeurtenissen van 7/7. De episode van Conspiracy Files die de BBC aan Ripple Effect wijdde was heel wat minder genereus. Hill noemt de documentaire een ‘hit job’, wat een juiste benaming is daar de toonzetting ronduit giftig en vijandig is. De BBC heeft ook duidelijk samengewerkt met de krachten die doende waren hem te arresteren en op te sluiten. Qua structuur en methode lijkt de 7/7-episode veel op The Third Tower: er wordt duidelijk ingespeeld op de sentimenten van de kijker, er komen een aantal mensen in voor met gekwetste gevoelens (omdat ze haatmailtjes ontvingen van lieden die Ripple Effect bekeken hadden), en er wordt ook nog aandacht besteedt aan het weerleggen van Hill’s theorieën. Op zich is dat vrij eenvoudig te doen omdat Hill weinig feiten en veel speculaties presenteert. Maar toch is het opvallend hoe selectief de BBC is in het bestrijden van Ripple Effect. De programmamakers kozen overwegend kleine thema’s en fantasierijke details uit Hill’s reconstructie, en lieten een aantal zwaarder wegende elementen uit zijn these achterwege. Kennelijk was het de programmamakers minder te doen om het eerlijk evalueren en weerleggen van Ripple Effect dan om het moedwillig denigreren van de maker.

Tony Rooke besteedt in Incontrovertible weinig tot geen aandacht aan de complottheorie van John Hill. Wel besteedt hij aandacht aan de wijze waarop de BBC Hill gemaltraiteerd heeft, wat ondermeer leidde tot Hill’s arrestatie, uitwijzing, en hechtenis, totdat een Britse jury hem geheel terecht vrijsprak. De waarde van Ripple Effect, zeker voor Rooke, is gelegen in het feit dat de film haar kijkers bewust maakt van het feit dat de 7/7-aanslagen door de regering Blair politiek zijn uitgebuit als een soort ruggesteun voor deelname aan de Amerikaanse oorlogspolitiek. Als de aanslagen van 7/7 georkestreerd zijn, dan is een scenario zoals in de zaak van Yvonne Fletcher het meest voor de hand liggend. Ik denk dat het een verstandige en strategische keuze was van Rooke om beide zaken naast elkaar te zetten.

Videobronnen:

7/7 Ripple Effect 3: https://www.bitchute.com/video/YKL9hv4YnUye/
7/7 CCTV footage: Luton Station (Inquests version) (25 mrt 2011): https://www.youtube.com/watch?v=sKP7svXoFOo
BBC Conspiracy Files: 7/7 (8 mei 2011): https://www.youtube.com/watch?v=rNil0xEcrcY
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: Complottheorieën en achtergronden rond de aanslagen op 9/11

Bericht door Pilgrim »

43.
Incontrovertible: Complotdenkerij en censuur

Er is één thema waar Tony Rooke in zijn film Incontrovertible slechts in het voorbijgaan aandacht aan schenkt, maar wat we – tot slot van onze bespreking van zijn documentaire – er toch uit willen lichten, namelijk ‘conspiracy theory’. Rooke weet dat hij van complotdenkerij zal worden beschuldigd. Het vreemde is dat dat woord vandaag de dag bijna exclusief in negatieve zin wordt gebezigd. Dat is des te eigenaardiger wanneer men bedenkt dat complotten werkelijk bestaan en niet zelden worden uitgevoerd. Dus waarom zou men daar niet over nadenken?

Sterker nog, de wereldgeschiedenis staat bol van de complotten. Julius Caesar kwam ten val door een samenzwering, grotendeels van lieden uit zijn eigen kring. Volgens de officiële lezing van 9/11 waren de aanslagen van die dag het gevolg van een samenzwering van een groep moslimterroristen. Sommige van die samenzweringen zijn zichtbaar, andere laten zich wat moeilijker reconstrueren. Onder historici bestaat sedert lang consensus over het feit dat de holocaust een gevolg was van de Wannsee Conferentie. Onder historici bestaat geen consensus over wat precies de aanstoot heeft gegeven tot de heksenvervolgingen van de vroegmoderne tijd. Het is historici wel opgevallen dat de eerste ideologen van de vervolgingswaan de gelegenheid hadden elkaar te treffen en met elkaar te confereren op het Concilie van Basel (1431-1449). Dat in de achterkamertjes van het concilie de heksenvervolging werd bekokstoofd is derhalve een samenzweringstheorie: niet gemakkelijk te bewijzen, wel te beargumenteren.

Onderzoek naar complotten is derhalve een onderdeel van het historisch ambacht. Het maakt deel uit van het onderzoek naar handelingsmotieven, de menselijke keuzes en overwegingen, ideeën en belangen die het historisch proces aandrijven. Dat lijkt volkomen legitiem. Waarom wordt complotdenkerij vandaag de dag dan in zo’n negatief daglicht gesteld?

Eén reden is dat ‘complotdenkerij’ vaak een beperkende en reductionistische visie op een grotere historische gebeurtenis geeft. Een voorbeeld. De Franse Jezuïet Augustin Barruel verwierf faam met zijn boek Mémoires pour servir à l'Histoire du Jacobinisme uit 1797. In dat boek betoogde hij dat de Franse revolutie (die behoorlijk gewelddadig, anti-katholiek en anti-clericaal was) op touw was gezet door Beierse Illuminati, Franse Jacobijnen en Vrijmetselaars die elkaar troffen in hun geheime genootschappen. Wellicht is het waar dat er revolutionaire leiders waren die wel eens in deze of gene loge verschenen, maar het reduceren van de enormiteit van die revolutie tot plannen gesmeed in loges is absurd. Jonathan Israel, één van de toonaangevende historici van de Verlichting, verzuchtte in één van zijn boeken dat het maar beter is in dit verband niet al te veel aandacht te schenken aan de Vrijmetselarij. Hij schreef dit omdat hij bespeurd had dat de complottheorieën over Vrijmetselaars en Illuminaten ook nu nog populair zijn. Toch zijn er ook historici die het kind niet met het badwater willen weggooien. Visies als die van Barruel zijn wellicht reductionistisch en naïef, maar dat wil niet zeggen dat ze uit de lucht gegrepen zijn. Ideeën verspreiden zich nu eenmaal via vergaderingen en netwerken. Onderzoek naar netwerken (en dan niet één maar vele) kan bijzonder veel aan het licht brengen over de verspreiding van ideeën en de concentratie van macht. Network Studies is een serieuze historische discipline.

Een andere reden voor het louter negatief invullen van het begrip ‘complotdenken’ heeft alles te maken met de taboeïsering van bepaalde vormen van denken, omdat bepaalde belangengroepen zich terecht of ten onrechte het slachtoffer achten van een bepaalde theorie. Zo was een eeuw geleden het idee gangbaar dat economische recessie te wijten viel aan het joodse grootkapitaal of joodse bankiers. Hitler verkondigde die mare luidkeels in zijn speeches. Ofschoon er inderdaad bankiers waren van joodse afkomst, was het terugvoeren van economisch leed op een samenzwering van een monetaire elite niet alleen reductionistisch, het was ook nog antisemitisch. Die specifieke samenzweringstheorie werd na de oorlog radicaal getaboeïseerd, en men kan zich gemakkelijk indenken waarom. Misschien dat er nog Vrijmetselaars zijn die de wenkbrauwen fronsen op het horen van de naam Barruel (ik betwijfel het). Maar van de Illuminaten heeft Barruel niets meer te vrezen; die belangengroep is al meer dan tweehonderd jaar geleden uit de geschiedenis verdwenen. (Barruel zelf trouwens ook; hij overleed in 1820.)

Er is echter een belangengroep die niet etnisch of sektarisch of religieus te definiëren valt en die zich overduidelijk bedreigd voelt door theorieën die haar in een bedenkelijk daglicht stellen: we hebben het dan over de staat belichaamd in het overheidsapparaat. Heel specifiek bedoelen we dan de machtigste staat in het westen, namelijk de Amerikaanse Deep State, kortweg te definiëren als het niet aan verkiezingsmutaties onderhevige deel van het permanente en diep verankerde overheidsapparaat met haar diverse machtsinstituten, waaronder de geheime diensten. Zelden is er een entiteit zo te wantrouwen geweest als de Amerikaanse Deep State, en de Amerikanen zelf zijn de eersten om dat te beamen. Wantrouwen jegens de overheid is een onderdeel van de American way of life. Misschien is Amerika daarom zo’n fascinerend land: het is een permanente Shoot-Out at the OK Corral.

Van tijd tot tijd kiest het Amerikaanse volk presidenten die hen steunen in hun strijd tegen een opdringerige overheid. John F. Kennedy dreigde ooit de geheime diensten te fragmenteren. Tony Rooke neemt een mooi citaat van JFK op in zijn film: “And there is very grave danger, that an announced need for increased security will be seized upon by those anxious to expand its meaning to the very limits of official censorship and concealment. That I do not intend to permit to the extent that it’s in my control” – verstandige en waarschuwende woorden. Helaas ondernam de diepe staat in de nasleep van zijn dood stappen in precies die richting: censuur.

Sceptici hebben vanaf 1945 vraagtekens geplaatst bij een reeks opmerkelijke sterfgevallen en publieke rampen, zoals de dood van generaal George Patton (was het werkelijk een ongeluk?), de zelfmoord van Marilyn Monroe (was het werkelijk een overdosis?), de moord op Kennedy (kwamen de kogels niet van voren?), de moord op Martin Luther King (was Ray werkelijk de moordenaar?), de Oklahoma City Bombing (hoe kwam dat puin van het Murrah-gebouw aan de andere kant van McVeigh’s bestelwagen terecht?) en als klap op de vuurpijl de aanslagen van 9/11.

Het was in de nasleep van de moord op Kennedy dat de diepe staat en dan met name de CIA deze scepsis als een bedreiging begon te zien, en een actief beleid begon te ontwikkelen om dit complotdenken tegen te gaan. Een memo uit 1967 (vrijgegeven in 1998), opgesteld ter verdediging van het dubieuze Warren rapport, zette een propaganda-strategie uiteen die tot doel had sceptici de mond te snoeren. (Zie: https://history-matters.com/archive/jfk ... _0001a.htm.) De eerste stappen waren al gezet in 1950 met Operation Mockingbird, waarmee men de media probeerde te manipuleren. Lance deHaven-Smith, van de Florida State University, schreef een studie over dit onderwerp, Conspiracy Theory in America (2013), waarin hij beschrijft hoe de CIA ‘conspiracy theory’, ‘complotdenkerij’, begon te gebruiken als politiek wapen om critici en sceptici monddood te maken. Ofschoon de begrippen lexicaal natuurlijk allang bestonden, werden ze nu tot actieve politieke wapens gemaakt, en in die zin zijn ‘complotdenkerij’ en ‘samenzweringstheorie’ relatief recente begrippen. Ze gaan helaas altijd gepaard met een exclusief negatieve connotatie, zodat ‘complotdenken’ een (wat ze in het Engels noemen) ‘thoughtstopper’ wordt; een woord of begrip dat verder nadenken verijdeld, dat het gebruik van gezond verstand in de weg zit. Dit is catastrofaal en te wijten aan een vorm van taalpolitiek die door de CIA voor het eerst op grote schaal geïmplementeerd werd. (Zie het korte artikel van econoom Paul Craig Roberts: https://www.paulcraigroberts.org/2016/0 ... t-stories/.)

Afbeelding

Tony Rooke neemt en passant twee voorbeelden van de politisering van het begrip ‘complotdenken’ op in zijn film. Zo horen we de Britse premier David Cameron zeggen: “We know this world view, the peddling of lies, that 9/11 was somehow a jewish plot, or that the 7/7 London attacks were staged. We must be clear: to defeat the ideology of extremism, we need to deal with all forms of extremism, not just violent extremism”. Het moet Cameron’s speechschrijver toegegeven worden; hij koos zijn woorden strategisch. Dat 9/11 een “jewish plot” zou zijn, is een marginale opinie. De essentie van de alternatieve kijk op 9/11, zoals verwoord door de Truth Movement, is dat het officiële verhaal een grote leugen is zodat van de weeromstuit de Amerikaanse overheid te verdenken is van schuld door nalatigheid of schuld door medeplichtigheid. Voor die positie is geen al te groot complot nodig, en al helemaal geen “jewish plot”. Dat laatste is dan ook een valse aantijging om het zicht op de ware beschuldiging te ontnemen. Een ‘thoughtstopper’ dus. Cameron’s verdere opmerkingen zijn beneden alle peil. “Violent extremism” kan niet anders dan slaan op de radicale islam die in de officiële verhalen van 9/11 en 7/7 dood en verderf zaaide. Erg succesvol in het bestrijden daarvan zijn de Amerikaanse en Britse overheden niet geweest. Het kapotmokeren van het Midden-Oosten heeft de opkomst van ISIS bewerkstelligd en een golf van moslimterreur over Europa gebracht. Zijn opmerking over het bestrijden van ‘non-violent extremism’ waarmee hij de complotdenkerij bedoelt, grenst aan de meest sinistere vormen van fascisme of communisme. Orwell waarschuwde al voor ‘thought-crime’. Cameron is bereid er mensen voor te vervolgen. Zelden had Engeland een abjecte leider die zo’n agressieve vijandschap toonde tegenover de vrijheid van meningsuiting, en bereid was opinies die hem niet aanstonden onder dezelfde noemer te scharen als moslimterreur. John Hill kan erover meepraten.

Rooke merkt nog op dat Cameron goede zaken heeft gedaan – als wapenhandelaar, in het Midden-Oosten.

Een tweede voorbeeld van de politisering van het complotdenken komt slechts kort in beeld als een citaat op een kreukelig vel papier: “Government might ban conspiracy theorizing. Government might impose some kind of tax, financial or otherwise, on those who disseminate such theories”. Het is een citaat (p. 14) uit het artikel ‘Conspiracy Theories’ uit 2008 geschreven door Cass Sunstein (Chicago Law School) en Adrian Vermeule (Harvard Law School), twee links-radicale juristen, die beargumenteren dat complotdenkerij vormen van extremisme en gewelddadigheid in de hand kunnen werken en om die reden door de overheid bestreden moet worden. Onze gedachten gaan dan natuurlijk automatisch uit naar de complottheorie dat Saddam Hoessein een programma van massavernietigingswapens aan het ontwikkelen was, hetwelk Amerika motiveerde tot een pre-emptive strike op Irak die resulteerde in een oorlog die niet alleen Irak maar ook een deel van de rest van het Midden-Oosten in puin legde, gepaard gaande met oorlogsmisdaden waarvan de afbeeldingen kennelijk het daglicht niet kunnen verdragen. Gek genoeg is dat niet wat Sunstein en Vermeule op het oog hebben. Waren ze dan misschien geïnteresseerd in het verknipte wereldbeeld en de radicale theorieën van fundamentalistische jihadi’s die met hun terreuraanslagen wereldwijd dood en verderf zaaien? Vreemd, maar ook dat was geen thema. Ging het hun dan misschien om theorieën van radicaal-linkse groepen zoals Antifa of BLM waar het idee postgevat heeft dat ‘witheid’, dus een zuiver raciaal kenmerk, automatisch een complot impliceert van groepsprivileges? Eigenaardig, maar ook dat komt niet bij de auteurs op, en dat is des te vreemder aangezien we van alle drie de genoemde voorbeelden zeker kunnen zijn dat de ideeën onverbiddelijk geleid hebben tot excessief geweld. Wat hadden Sunstein en Vermeule dan wel op het oog? Welnu, het blijkt hen vooral te gaan om de complottheorieën rondom 9/11, juist die theorieën die vrijwel geen geweld hebben veroorzaakt (wel protestdemonstraties, maar we mogen aannemen dat dat niet hetzelfde is).

(Voor het artikel, zie: Cass R. Sunstein en Adrian Vermeule, ‘Conspiracy Theories’, 15 januari 2008; online: http://dx.doi.org/10.2139/ssrn.1084585.)

De woorden van Cameron, hierboven geciteerd, zijn min of meer geënt op het artikel van Sunstein en dragen dezelfde politieke lading. Opinies of theorieën die de overheid onwelgevallig zijn worden gebrandmerkt als complottheorieën en dienen bestreden te worden middels verbod of belasting, of een andere vorm van bestraffing. In de VS is dit niets minder dan een directe aanval op het Eerste Amendement. In principe legitimeert een dergelijke ontwikkeling (als zij goed van de grond komt) elke vorm van overheidscensuur. Dit is een angstaanjagend perspectief. Het verschrikkelijke feit doet zich voor dat dit bedenkelijke staaltje politiek-gemotiveerde pseudo-wetenschap meteen zijn weg vond naar de zetels van de macht en inderdaad school dreigt te maken.

Misschien is het zinvol hierbij op te merken dat Sunstein in 2008 in het huwelijk trad met Samantha Power, die in de periode 2013-2017 VN-ambassadeur voor de VS was onder Obama en in die hoedanigheid de agressieve oorlogspolitiek in het Midden-Oosten verdedigde. Obama erfde de Bush-oorlogen, deed geen enkele poging om die te beëindigen, en breidde ze zelfs uit. Het ‘power-couple’ Sunstein & Power speelt wel een hele opvallende rol in Amerika’s bellicose Midden-Oosten beleid en in het verheimelijken van de grote leugen die aan dit alles ten grondslag ligt.

De eerste symptomen van deze jacht op complotdenkers en van een zich langzaam formerende gedachtenpolitie zijn inmiddels waarneembaar. Wikipedia publiceerde in maart jongstleden nieuwe lemmata over ‘Cultural marxism conspiracy theory’ en (in het Nederlands) ‘Cultuurmarxisme’. Van oudsher hebben conservatieve en libertarische denkers kritiek geuit op de wijze waarop marxistisch gedachtengoed (als ‘cultural marxism’) een lange mars door de westerse intellectuele instituties maakt en daar haar funeste invloed uitoefent. Door nu de kritiek op ‘cultural marxism’ te brandmerken als complotdenkerij hoopt men het conservatieve en rechtse denken onmogelijk te maken. Het is een linguïstische coup d’état à la Orwell (die dergelijke strategieën met vooruitziende blik beschreef in zijn 1984) om rechtse denkers te stigmatiseren als complotdenkers. Is hier reeds de invloed te bespeuren van communistisch China?

Afbeelding

Ook in Nederland zijn inmiddels verontrustende tendensen waar te nemen. Recentelijk publiceerde Peter Klerks (werkzaam bij de politieacademie en het OM) een boek getiteld Door leugens verleid: hoe je fake news en andere vormen van manipulatie herkent en bestrijdt. Diverse media interviewden hem. Zijn oriëntatie is gemakkelijk te bepalen; hij is anti-Trump (en bereid elke leugen die CNN uitbraakt te geloven), anti-FvD (waar overigens ook het Nederlandse Wikipedia-lemma ‘Cultuurmarxisme’ specifiek tegen gericht is) en hij heeft kennelijk ook een hekel aan de conservatief-katholieke filosoof Tom Zwitser, die zich als uitgever en Youtuber manifesteert. Klerks heeft zo zijn eigen complottheorie over de complotdenkers die er in zijn visie naar streven ‘onze democratische rechtsstaat te ondermijnen’. De lezer bemerkt de parallellen met de bezorgdheid van de CIA uit de zestiger jaren en de politieke malversaties van Cass Sunstein en de zijnen. Inzake het corona-beleid, pleit Klerks ervoor om ‘deskundigen uit de krijgsmacht in te zetten voor de communicatie’. En waarom zijn dit niet de totalitaire voorstellen van een zelfbenoemde Joseph Goebbels van de Nederlandse gedachtenpolitie? Mijn hemel, hoe diep is het ooit vrije Nederland gezonken nu er een linkse oorlog ontketend wordt tegen de vrijheid van meningsuiting?

(Zie o.m. De Telegraaf, 17 december 2020: https://www.telegraaf.nl/nieuws/1736517 ... en-complot.)

Afbeelding

De hedendaagse jacht op ‘complotdenkers’ (echte en vermeende) heeft veel weg van de heksenjacht van een half millennium geleden. Complotdenkers worden verdacht van sektarisme, ‘religieus’ fanatisme, staatsondermijnende activiteiten, groupthink, en min of meer alle euvels waar de heksenjagers annex complotjagers zelf ook schuldig aan zijn. Het politiseren van ‘complotdenkerij’ heeft een stupiditeit en vervolgingswaan ontketend waar we nog jaren van kunnen ‘genieten’. En dat enkel omdat overheden geen kritiek dulden op hun repressieve beleid.

Dit thema van complotdenkerij is een wat uitvoerige maar zinvolle excursie buiten de door de film Incontrovertible gebaande paden. Tot slot rest ons enkel nog Tony Rooke’s documentaire aan te bevelen. Het is een film die effectief het falen en de vooringenomenheid van de publieke media in Engeland aantoont.
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
hans van de mortel
Berichten: 7918
Lid geworden op: zo jun 03, 2007 12:41 pm

9/11. Oorzaak en gevolg

Bericht door hans van de mortel »

NEGEN-ELF: 9/11

Volop aandacht in de media. Hier op FFI is het doodstil.

Het gemis aan de kritisch positieve complotdenker Pilgrim laat zich gelden. Verdomd! Onnodig verlies aan kwaliteit! Mocht iemand menen dat dit de schuld draagt van de 'vrije wil' dan wil ik graag twee schuldigen aanwijzen die hun keuze hebben gemaakt, en als zij al over een vrije wil beschikken, hebben zij deze - helaas - verkeerd benut, bepaald niet in het belang van het algemeen nut. En dan ben ik nu vanzelf bij 9/11 aangeland. Een gebeurtenis die is bepaald door De Tijdgeest.

Afbeelding

Andere bepalingen van De Tijdgeest komen ons wellicht bekend voor:

• De opwarming van de aarde waarvan iedere idioot beweert dat het u en mijn schuld is en ook die van de rest van de wereldbevolking - en bepaald niet door toedoen van een menselijke 'verlichte' geest, het boze schizofrene scheelogende Zweedse zielige gelanceerde puber trutje Greta Thunberg;
• Het oprukkende op onze kenniseconomie en beschaving parasiterende ondermijnende islamvirus;
• De zogenaamde vrije wil die gemuteerd is naar het apathisch 14 uur per dag staren op een digitaal schermpje op zakformaat;
• Een rampzalig oplopend tekort aan betaalbare huurwoningen in Nederland, terwijl voor grotere gemeenten de verplichting bestaat om namens de vieze gore smerige onbetrouwbare politiek 50 statushouders per jaar in de gemeente op te nemen en van een sociale eengezinswoning te voorzien - doorgaans binnen een jaar - terwijl de wachttijd voor onze volwassen kinderen gemiddeld 14 jaar bedraagt - 14 jaar is 700 statushouders met voorrang boven het eigen volk dat achtergesteld dient te worden volgens de smerige onbetrouwbare politiek onder aanvoering van de linkse onruststokers;
• De traditionele man-vrouw relatie waar een beschaving die houvast voor de toekomst hoog in het vaandel heeft staan op moet stoelen, is in de mixer van het verloren gegane verstand tot goed gekeurde seksuele afwijkingen gepureerd met een etiket dat uit louter bij elkaar geplakte onleesbare losse letters bestaat, in de betekenis van de nieuwe mens die elke herkenbaarheid van de natuur mist;
• Een populaire burgemeester van Rotterdam, Marokkaan met een Nederlands paspoort, alom gewaardeerd door het Nederlandse volk, genoemd Ahmed Aboutaleb, werd in rang van aanzien bevorderd tot de eerste salafistische burgemeester in Nederlandse overheidsdienst.

De Tijdgeest bepaalt uw en mijn lot.

Maar misschien kan Ariel met in haar hersenen de diep verankerde vrije wil hier nog wat aan veranderen, het gezegde indachtig: 'waar een wil is is een weg'. Mits niet door preoccupatie misleid.

Op de een of andere, niet van mijn gedachte vrij te pleiten overtuiging - overigens uiteraard zonder enig bewijs - is 9/11 in kaart gezet door . . . wie anders dan het meest oorlogszuchtige kapitalistische land van na de Tweede Wereldoorlog. Voor mij ook logisch omdat ik die tronie van die meneer Bush jr. vanaf het begin al wantrouwde en tot alles in staat achtte. Vooral dit laatste telt vanzelfsprekend.

Amerika . . . de U.S.A., een toonbeeld van opofferingsgezindheid wat betreft om de ellendelingen van de beschaving - Europa - uit de brand te helpen; de smerige wanstaltige Amerikaanse 'christelijke' burgeroorlog niet meegerekend. Men denke aan de Eerste Wereldoorlog en alsof dat nog niet genoeg was, werd dit nog eens dunnetjes over gedaan met de enorme bijstand voor de gehele wereld. Zonder de onnoemelijke gigantische opofferingsgezondheid van het Amerikaanse volk waarvoor de politiek van Uncle Sam verantwoordelijk was, zouden wij nu waarschijnlijk nog in armoe en ellende leven, òf: de wereld moest verder leven in de schaduw van het wereldfascisme. Europa was bepaald geen toonbeeld van beschaving. Wel van een achtergestelde geestesgesteldheid in het gezonde verstand dat onder invloed stond van een uit de kluiten gewassen intens diep gewortelde smerige domme POLITIEK.

Maar . . . De Tijdgeest is ook van gisteren, hij is van vandaag en van morgen. Hij is tevens regisseur van de toekomst.

En toch zien we dat de domme mens onder aanvoering van zo'n schizofreen Zweeds pubertrutje, gesteund door de linkse hypocrisie, meent te kunnen bepalen dat we met z'n allen in staat zijn de opwarming van de aarde een halt toe te roepen. Om je rot te lachen. Zelfs onder leiding van een fascistisch Stalinistisch communistische dictatuur, zo ook afgedwongen in een schijndemocratie veroorzaakt door de 90% domme mens die voor zijn eigen ondergang kiest, bepaalt De Tijdgeest het wel en wee van onze beschaving. Gelet op het niet aflatend toelaten van parasieten, vooral opvallend veel moslim parasieten, ben ik blij dat ik morgen mijn 78ste verjaardag vier en nergens meer voor hoef te vrezen. Angst behoort de zwakken van geest toe.

Ik lach mij rot om al die menselijke minderwaardige schepselen die ik onder geen beding tot mijn medemensen wil rekenen.
:roll: Met dank aan De Tijdgeest heb ik het geluk aan mijn zijde niet door toedoen van het islamvirus in Afghanistan als vrouw geboren te zijn.

Is 9/11 een kwestie van dat wat thuishoort in een complottheorie?


Welnee! Het is ook hier een kwestie van De Tijdgeest. De mens bepaalt niets. Helemaal niets. De Tijdgeest gaat door. De virussen hebben geen boodschap aan de bemoeienissen van de mens. Alleen de natuur redt de gezonde mens: VACCINEREN IS DUS TOTAAL OVERBODIG! Want het heeft kop noch staart. Aan kanker of aan COVID-19 overlijden, wat maakt het uit? Dood is dood. Leg dit maar eens aan Ariel uit. Misschien dat Ariel nu eindelijk eens ophoudt om ons op de ernst van de corona-situatie met haar belerende benaderingen terecht te wijzen. Het verlies van onze dierbare vriend Pilgrim was het gevolg.

Fouten kunnen soms hersteld worden. Pilgrim terug is mijn conservatieve devies. Uiteraard geldt dit ook voor al die moslims die hier koekeloeren, maar niet het lef hebben om het islamvirus te onderschrijven.

Volle voetbalstadions. Geen toegang zonder geldig negatief PCR-test of vaccinatie bewijs.
Wel op je kont blijven zitten! Niet springen of juichen! Bevelen van de virus commandant Hugo de Jonge, uitgerust - niet met gezond verstand - maar met opvallend afwijkende schoenen buiten het normaal - toeval? ÉÉN groot mensenmassa festijn bij de Formule-1 te Zandvoort. Nederland mag er trots op zijn onder het potsierlijke bewind van twee politieke armoedzaaiers en een zogenaamde alles bedisselende Van Dissel om Nederland diep in de kleur ROOD te zien staan met de geniepige oogjes gesloten. . . . Mondkapjes in het OV is nog steeds verplicht. De anderhalve meter is een goede zaak, zondermeer. Dat zou ieder verstandig mens in acht mogen nemen.

Logisch! Geen vrije wil, maar in ieder geval nog altijd een keuzevrijheid met een bedenkelijke uitkomst.
Geen eigen mening verkondigen is de vrijwillige celstraf van het verstand.

CITATEN OVER PROFEET MOHAMMED
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89720
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: 9/11. Oorzaak en gevolg

Bericht door Ariel »

hans van de mortel schreef:
za sep 11, 2021 9:06 pm
NEGEN-ELF: 9/11

Volop aandacht in de media. Hier op FFI is het doodstil.
viewtopic.php?f=22&t=24427&start=25
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
hans van de mortel
Berichten: 7918
Lid geworden op: zo jun 03, 2007 12:41 pm

Re: 9/11. Oorzaak en gevolg

Bericht door hans van de mortel »

Ariel schreef:
zo sep 12, 2021 12:19 am
hans van de mortel schreef:
za sep 11, 2021 9:06 pm
NEGEN-ELF: 9/11

Volop aandacht in de media. Hier op FFI is het doodstil.
viewtopic.php?f=22&t=24427&start=25
Bedankt!

Tsja . . . neem mij niet kwalijk dat ik door de bomen het bos niet herkende. :thinking:
Geen eigen mening verkondigen is de vrijwillige celstraf van het verstand.

CITATEN OVER PROFEET MOHAMMED
mercator
Berichten: 19672
Lid geworden op: do nov 06, 2008 1:36 pm
Locatie: Vlaanderen

Re: 9/11. Oorzaak en gevolg

Bericht door mercator »

hans van de mortel schreef:
za sep 11, 2021 9:06 pm
NEGEN-ELF: 9/11

Volop aandacht in de media. Hier op FFI is het doodstil.
En maar goed ook. Al die herdenkingen komen per definitie te laat. En geven aanleiding tot kitscherig en belachelijk ceremoniëel. Met een grafstem 3000 namen voorlezen bijv.
Ik had de tijdsgeest 20 jaar geleden compleet verkeerd ingeschat. Ik dacht nu hebben de moslims hun hand overspeeld. Nu gaan de VS dat zooitje barbaren eindelijk eens stevig aanpakken. Heel naïef zoals later bleek. Het tegengestelde gebeurde immers. Er zijn nu miljoenen meer en niet minder moslims in het Westen en dat gaat maar door.
Op de Vlaamse Marxistische teevee werd als ergste gevolg van 2001 gesteld dat moslims zich nu niet meer veilig voelen in België. Je moet er maar op komen. Van het weinige dat ik van die show in New York gisteren gezien heb kan ik mij ook niks daadkrachtigs tegen de moslims herinneren. De Taliban lachen zich er een kriek mee.
De Ideale Mens is een negroïde transsexueel in een rolstoel
Gebruikersavatar
hans van de mortel
Berichten: 7918
Lid geworden op: zo jun 03, 2007 12:41 pm

Genoeg vraagtekens rond de aanslagen van 9/11.

Bericht door hans van de mortel »

Er waren de afgelopen dagen op diverse kanalen uitzendingen over 9/11. Ik heb daar niet naar gekeken. Waarom zou ik? Wat kon ik verwachten dat ik nog niet weet? Dezelfde ellende van destijds, en dan in de herhaling. Doordat ik op mijn afstandsbediening de kanalen langs ging, hield ik toch heel even stil bij een 9/11-uitzendig. Sorry! Er wordt aan de deur gebeld. Momentje! . . .

Man in een korte broek voor de deur die haast leek te hebben met in zijn hand een collectebus: "Heeft u nog wat over voor het KWF kankerbestrijding fonds?" Ik riep hem toe: "Krijg de kanker," en smeet de deur dicht. Echt niet! Dat zei ik niet. Ik zei kort en krachtig: "Nee hoor." En toen haastte de man met de collectebus zich verder naar de volgende deur. Wanneer komt er nu eens iemand op het idee om aan de deur gratis knuppels uit te delen waarmee wij al die parasieten op onze kenniseconomie en beschaving het land uit kunnen knuppelen? Eerst dreigend met stemverheffing en wanneer dat niet helpt met het daadwerkelijk laten neerdalen op hun hoofden van wat betekenis heeft voor het behoud van onze culturele normen en waarden die al jarenlang in de uitverkoop zijn gedaan door de vieze smerige linkse verraderspolitiek in Europa.

Waar was ik gebleven? O ja, ik zag toch nog heel even wat van de gebeurtenissen in 9/11. De Twin Towers stonden van boven reeds in de fik en waren nog niet ingestort. En ja hoor - wat hoorde ik? Een vrouw zei tegen de ander (in het Engels): "Kijk daar springt een vrouw uit het raam. Oh mijn God . . ." Misschien dat ik tien seconden gekeken heb - eerder geluisterd - naar dat fragment. Trouwens, het ging om meerdere personen die hoog in de toren uit het raam hingen en een sprong naar beneden als de ultieme redding zagen in het licht van de verbrandingsdood. Ik denk dat ik dat ook gedaan zou hebben. Maar gelukkig was ik eerder door Bush gewaarschuwd die dag om niet naar mijn werk in het World Trade Center te gaan. :thinking:
Geen eigen mening verkondigen is de vrijwillige celstraf van het verstand.

CITATEN OVER PROFEET MOHAMMED
mercator
Berichten: 19672
Lid geworden op: do nov 06, 2008 1:36 pm
Locatie: Vlaanderen

Re: Genoeg vraagtekens rond de aanslagen van 9/11.

Bericht door mercator »

hans van de mortel schreef:
zo sep 12, 2021 3:04 pm
Er waren de afgelopen dagen op diverse kanalen uitzendingen over 9/11.
De vraag die telkens terugkomt is weet u nog waar u was op het ogenblijk van de aanslag? Ze vragen dat op teevee aan iedereen, van de WC dame op straat tot de hoogste maffiabaas van de EU. Mij is op straat nog nooit naar mijn mening gevraagd, maar dit terzijde. Guy Verhofdstadt, het goudhaantje van de EU was op dit ogenblik ergens op een zeer belangrijke lunch met andere hoogwaardigheidsbekleders en terwijl het eerste vliegtuig de toren invloog speelde er een jazz orkestje Amerikaanse muziek. Symbolisch!
De Ideale Mens is een negroïde transsexueel in een rolstoel
Gebruikersavatar
xplosive
Berichten: 8906
Lid geworden op: do jun 30, 2011 11:18 pm

Re: Genoeg vraagtekens rond de aanslagen van 9/11.

Bericht door xplosive »

mercator schreef:
zo sep 12, 2021 3:39 pm
en terwijl het eerste vliegtuig de toren invloog speelde er een jazz orkestje Amerikaanse muziek. Symbolisch!
Ja, dat doet mij denken aan de zinkende Titanic van destijds.
Gun jezelf wat je een ander toewenst     islam = racisme   & de hel op aarde voor mens en dier
                                   koran = racistisch & handboek voor criminelen
      Moslimlanden bewijzen dagelijks:    meer islam = meer verkrachte mensenrechten
Gebruikersavatar
hans van de mortel
Berichten: 7918
Lid geworden op: zo jun 03, 2007 12:41 pm

Ook toevallig de aanslagen van 9/11. Of niet soms?

Bericht door hans van de mortel »

mercator schreef:
zo sep 12, 2021 3:39 pm
en terwijl het eerste vliegtuig de toren invloog speelde er een jazz orkestje Amerikaanse muziek. Symbolisch!
Ik begrijp de setting niet. En herken er ook niets in. Wie speelde jazz en waar kwam dat vandaan? Welke bron? Uit de live registratie van de ongelooflijk historische nauwkeurige met precisie geregistreerde beelden waarover ik mij vanaf het begin heb verbaasd kwam ik tot onmiddellijke conclusie zonder lang na te denken: . . . Ja hoor! Het zal Amerika weer eens niet zijn die dit bedenken kon. Wel dus. :emm2:

Of moet ik symbolisch interpreteren als een Mercatoriaanse grapsuiting? [icon_lol.gif]
Geen eigen mening verkondigen is de vrijwillige celstraf van het verstand.

CITATEN OVER PROFEET MOHAMMED
mercator
Berichten: 19672
Lid geworden op: do nov 06, 2008 1:36 pm
Locatie: Vlaanderen

Re: Ook toevallig de aanslagen van 9/11. Of niet soms?

Bericht door mercator »

hans van de mortel schreef:
wo sep 15, 2021 4:16 pm
Ik begrijp de setting niet. En herken er ook niets in. Wie speelde jazz en waar kwam dat vandaan? Welke bron?
De EU bendeleider Verhofstadt zei dat in een interview. Zo staat het ook in mijn post. Het was hij die er die melige interpretatie aan gaf.
De Ideale Mens is een negroïde transsexueel in een rolstoel
Mahalingam
Berichten: 52155
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Re: Complottheorieën en achtergronden rond de aanslagen op 9/11

Bericht door Mahalingam »

Afbeelding
Osama bin Laden samen met zijn adviseur Ayman al-Zawahiri tijdens een interview.

VS doden leider van al-Qaida en ‘brein achter 9/11’ Zawahiri bij een drone-aanval

De Verenigde Staten hebben in het weekend de leider van al-Qaida, Ayman al-Zawahiri, gedood. Met twee Hellfire-raketten, afgevuurd vanaf een drone, heeft Amerika een lang openstaande rekening vereffend.

De dood van Ayman al-Zawahiri (71), leider van al-Qaida, in de Afghaanse hoofdstad Kaboel werd maandagavond door president Joe Biden gepresenteerd als het bewijs dat terroristen die Amerika of Amerikanen aanvallen nergens ter wereld veilig zijn.
[...]
De aanval die hem het leven kostte vond afgelopen zondagochtend plaats. Nadat de Amerikaanse inlichtingendiensten erachter kwamen dat hij in Kaboel woonde, werd hij maandenlang geobserveerd, om zeker te zijn dat hij het was en om zijn gewoonten te analyseren. Toen hij op een van zijn vaste tijden op het balkon stond, werden de raketten gelanceerd. Zijn familieleden, in hetzelfde huis woonachtig, bleven volgens Biden ongedeerd.

De president zei dat al-Zawahiri’s dood maandagavond kon worden bekendgemaakt omdat toen zeker was dat de aanval de juiste man getroffen had. Hoe dat is vastgesteld, zei hij niet.
[...]
De Taliban hebben woedend gereageerd om de aanval, die ze een schending noemen van het Doha-akkoord uit 2020 dat de terugtrekking van de Amerikaanse militairen mogelijk maakte.

De Amerikanen brengen daar tegenin dat de Taliban toestonden dat al-Zawahiri in luxe omstandigheden in Kaboel woonde. In datzelfde Doha-akkoord beloofden de Taliban nu juist dat Afghanistan geen toevluchtsoord meer zou zijn voor gewapende groepen die acties buiten het land beramen.
https://www.trouw.nl/buitenland/vs-dode ... ~b7af394e/

Afbeelding
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Mahalingam
Berichten: 52155
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Re: Complottheorieën en achtergronden rond de aanslagen op 9/11

Bericht door Mahalingam »

Een toelichting over die raket:

Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Gebruikersavatar
King George
Berichten: 24957
Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm

a

Bericht door King George »

Mahalingam schreef:
di aug 02, 2022 9:47 am
Afbeelding
Osama bin Laden samen met zijn adviseur Ayman al-Zawahiri tijdens een interview.

VS doden leider van al-Qaida en ‘brein achter 9/11’ Zawahiri bij een drone-aanval

De Verenigde Staten hebben in het weekend de leider van al-Qaida, Ayman al-Zawahiri, gedood. Met twee Hellfire-raketten, afgevuurd vanaf een drone, heeft Amerika een lang openstaande rekening vereffend.

De dood van Ayman al-Zawahiri (71), leider van al-Qaida, in de Afghaanse hoofdstad Kaboel werd maandagavond door president Joe Biden gepresenteerd als het bewijs dat terroristen die Amerika of Amerikanen aanvallen nergens ter wereld veilig zijn.
[...]
De aanval die hem het leven kostte vond afgelopen zondagochtend plaats. Nadat de Amerikaanse inlichtingendiensten erachter kwamen dat hij in Kaboel woonde, werd hij maandenlang geobserveerd, om zeker te zijn dat hij het was en om zijn gewoonten te analyseren. Toen hij op een van zijn vaste tijden op het balkon stond, werden de raketten gelanceerd. Zijn familieleden, in hetzelfde huis woonachtig, bleven volgens Biden ongedeerd.

De president zei dat al-Zawahiri’s dood maandagavond kon worden bekendgemaakt omdat toen zeker was dat de aanval de juiste man getroffen had. Hoe dat is vastgesteld, zei hij niet.
[...]
De Taliban hebben woedend gereageerd om de aanval, die ze een schending noemen van het Doha-akkoord uit 2020 dat de terugtrekking van de Amerikaanse militairen mogelijk maakte.

De Amerikanen brengen daar tegenin dat de Taliban toestonden dat al-Zawahiri in luxe omstandigheden in Kaboel woonde. In datzelfde Doha-akkoord beloofden de Taliban nu juist dat Afghanistan geen toevluchtsoord meer zou zijn voor gewapende groepen die acties buiten het land beramen.
https://www.trouw.nl/buitenland/vs-dode ... ~b7af394e/

Afbeelding
Al Qaeda kent geen personele problemen. Deze openstaande vacatures zijn over het algemeen zeer snel weer gevuld. In ieder geval valt er voor Al Qaeda met de Taliban te praten, want die worden daar geen strobreed in de weg gelegd. Over mensenrechten, vrouwenrechten, onderwijs voor meisjes etc. valt bij de Taliban niet te praten.
Het morele gelijk ligt bij het volk




Citaten van Mustafa Kemal Atatürk over de Islam
Plaats reactie