Sjaak kreeg corona: ‘Ik ben die typische man met een dikke buik die ze in coma hebben gebracht’
Ziekenhuizen, die kende hij alleen uit tv-series. Maar sinds afgelopen najaar is voor Sjaak van der Kleij alles anders. De 59-jarige GGD-medewerker uit Zeist kroop door het oog van de naald toen hij met corona op de ic van het UMC belandde. Nu, bijna drie maanden later, doet hij zijn verhaal.
,,Opeens begon ik te hallucineren. Ik was klaarwakker, maar vanuit mijn ziekenhuisbed zag ik levensechte beelden van mijn kinderen die verdronken. Na een week in coma te hebben gelegen in het UMC dacht ik dat het ergste achter de rug was. Maar toen begon de echte hel. Ik heb gehuild als een klein kind. De verpleging, schatten van mensen, vertrouwde ik ineens niet meer. Ik dacht dat ze me wat wilden aandoen. Een bijeffect van corona? Ik weet het niet, maar het was doodeng.’’
,,Ik mankeer nooit wat. Ja, wel eens een griepje, maar ik stap niet snel naar een huisarts. Toen ik eind oktober ineens een loopneus kreeg, maakte ik me geen zorgen. Uiteraard hield ik direct afstand tot m’n collega’s, maar kom op: wat is nu een loopneus?’’
,,Ik heb me meteen laten testen, je weet natuurlijk nooit. Omdat ik bij de facilitaire dienst van de GGD werk, kon ik meteen terecht. Binnen een paar uur had ik de uitslag: positief. Zorgen maakte ik me niet. Ik ken mensen die corona hadden gehad, maar die hadden allemaal milde klachten. Dus wat kon mij gebeuren?”
,,De dag erop kreeg ik koorts. En goed ook. Dik boven de 40 graden. Mijn zoon heeft me verplicht de huisarts te bellen. Die kwam al vrij snel langs. In de gang trok ze eerst een beschermend pak aan. Toen ze het zuurstofgehalte in mijn bloed controleerde, viel ze stil. Ze liep even weg, om het apparaat op haar zelf te testen. Toen probeerde ze het nog eens bij mij. Weer dat ongeloof. ‘Ik ga bellen, je wordt direct opgehaald door een ambulance’. Mijn zuurstofgehalte bleek gevaarlijk laag. Met gillende sirenes gingen we naar het Diak.’’
Facetime
,,Van die eerste uren weet ik niet veel meer. Alleen een gesprek met m’n jongste dochter via FaceTime staat me helder voor de geest. Ik had net gehoord dat ze me zouden intuberen en me in coma zouden brengen. Ik was heel erg bang. Toen ik mijn dochter op het scherm zag, brak ik. Tranen met tuiten. Niet eens zozeer uit angst voor de dood, wel voor het onbekende.”
,,Zeven dagen ben ik van de wereld geweest. Nu ik het zo vertel, kan ik het nog steeds niet geloven. Zeven dagen in coma, dat is toch niet voor te stellen? Zelf weet ik er niets meer van. Het is net of iemand het licht heeft uitgedraaid, en daarna weer aan. Ik ben in slaap gebracht in het Diak, en wakker geworden in het UMC. Dat was het.”
Oog van de naald
,,Voor mijn familie is het totaal anders geweest. Zij hebben zich heel veel zorgen gemaakt. Ik ben door het oog van de naald gekropen. Op een gegeven moment ging ik hard achteruit, ze moesten in allerijl beslissen de medicijnen te verhogen. Gelukkig ben ik erdoorheen gekomen. Het voelt gek dat die paniek volledig aan me voorbij is gegaan.”
,,Toen ik weer wakker werd, kon ik helemaal niets. Ik lag op de ic aan allerlei apparaten. Door een slang in mijn mond kreeg ik zuurstof. Ik voelde me sloom en een beetje verward. Toch wist ik meteen wat er was gebeurd. Het ging langzaam wat beter, totdat ik begon te hallucineren. Ik heb daarna in paniek de slang uit m’n mond getrokken. Meteen gingen alle alarmbellen af.”
Frisser
,,In een mum van tijd stond de verpleging aan m’n bed. Ik kreeg een zuurstofmasker op. Dat was een ander type zuurstof, veel frisser. En geloof het of niet, vanaf toen ging ik met sprongen vooruit. Na drie dagen kon ik naar de medium care, drie dagen later kon ik terug naar het Diak. In het UMC was m’n plek hard nodig voor nieuwe patiënten.”
,,Weer een paar dagen later mocht ik naar huis. Ik voelde me behoorlijk fit, maar bewegen ging heel moeizaam. M’n benen werkten niet mee en ik had totaal geen conditie meer. Thuis zat de halve familie om me heen, bezorgd te kijken of ik ’s avonds de trap omhoog zou kunnen. Maar ik wilde me niet laten kennen. Hoe ik het heb gedaan, weet ik niet meer, maar ik ben boven gekomen.”
Emotioneel
,,Vrijdag was ik thuis, dinsdag was ik al weer op kantoor. Iedereen zei dat ik gek was, maar ik wilde m’n gezicht laten zien. Dat was emotioneel én hartverwarmend. Daarna ben ik met reuzensprongen hersteld. Ik kon snel het oude werk weer oppakken. Ik ken de verhalen van de ex-patiënten die na maanden nog steeds moe zijn, maar ik heb geluk gehad. Ik heb er eigenlijk niks aan overgehouden. Ik voel me weer de oude.”
,,Natuurlijk laat ik me straks vaccineren. Wat ik heb meegemaakt, wens je je ergste vijand niet toe. Ik had nooit gedacht dat het mij zou overkomen. Eigenlijk heb ik de mazzel gehad dat ik van die zeven dagen coma niets meer weet. Maar mijn familie is door een hel gegaan.”
Boos en verdrietig
,,Ik heb in totaal drie weken in het ziekenhuis gelegen. Het is ongelooflijk hoe goed er daar voor me gezorgd is. Ik word boos en verdrietig als ik hoor hoe sommige mensen uithalen naar de zorg en de GGD. Natuurlijk wil iedereen zo snel mogelijk vaccineren. Maar alle spullen moeten er wel zijn. Iedereen werkt hier keihard om het virus eronder te krijgen.”
,,Uiteraard pieker ik me suf hoe ik het virus heb opgelopen. Ik heb oprecht geen idee. Ik kom voor mijn werk vaak in de teststraten. Hoewel ik altijd veel afstand heb gehouden, en zo veilig mogelijk heb gewerkt, is het daar misschien gebeurd. Zo zie je hoe besmettelijk het is.”
,,Of ik iets geleerd heb van deze tijd? Nee, ik ben dezelfde Sjaak. Ik ben wie ik ben en doe wat ik doe. Dat verandert niet. Maar vooruit, misschien ben ik nu een pietsje bewuster. Ik ben die typische man met een dikke buik die ze in coma hebben gebracht. Dat heeft me aan het denken gezet. Niet meer elke avond automatisch een zak chips snaaien, en alleen nog cola zero. Heeft corona me toch iets goeds gebracht, haha.’’