columns van Ebru Umar

"Opinies" is een collectie van korte teksten (van 500 tot 750 woorden) waarin de auteur zijn opinie over courante islam-gelinkte gebeurtenissen uiteen zet. Indien je jouw opinie gepubliceerd wil zien kan je ze hier kwijt. Geef ons ook je naam en email adres. De tekst moet wel van jouw hand zijn.
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: columns van Ebru Umar

Bericht door Pilgrim »

Benoeming Kauthar Bouchallikht is hoogverraad

Ebru Umar, 10 december 2020 - 13:29

Alsof onze democratie niet genoeg ondermijnd wordt door de Erdofanboys van DENK, is het
volgens GroenLinks én hun aanvoerder Jesse Klaver een absolute noodzaak dat een fangirl
van de moslimbroederschap in ons parlement infiltreert. Kauthar Bouchallikht is geen eens
een accident waiting to happen meer maar inmiddels een accident in progress. Dat zo’n
leeghoofd als Jesse geen idee heeft wat hij faciliteert door nazaten en aanhangers van de moslimbroederschap een plek in ons democratische parlement aan te bieden, is tot daaraan toe. Maar dat dit mede mogelijk wordt gemaakt door allemaal volwassen mensen bij GroenLinks, zou toch hoogverraad moeten heten.

Jesse is het jongetje vermomd als man dat op zijn Instagram stoere foto’s deelt. Gehuld in
een coltrui, dat het intellect van een IT-nerd moet uitstralen, wijzend op de overeenkomst
met de staatsman John F. Kennedy: zijn initialen. Hier past niets anders dan zwijgen.
Medelijden zelfs. Wat voor jeugd heeft iemand gehad, dat je zo karakterloos, inhoudsloos,
ruggengraatloos en vooral ideeënloos gevormd bent? Hoeveel inderwaardigheidscomplexen worden verbloemd door gestylde outfits en PR-foto’s? Jesse is de meest nietszeggende politicus van het moment wiens grootste daad de infiltratie van
de moslimjugend in ons parlement zal blijken te zijn.

Je zou het hem kunnen vergeven. Heus. Het is fijn dat mensen die niets kunnen hun heil
vinden in het warme bad dat politiek heet. De Tweede Kamer als ‘last resort’ voor mensen
die anders in de daklozenopvang zouden eindigen omdat ze van huis uit geen idee hebben
wat stabiliteit, geborgenheid en opleiding betekenen. Zelfs de ijdelheid van die coltrui en
boekcover zou je iemand kunnen vergeven. Maar de grens ligt bij hoogverraad. Dat is hoe
volwassen mensen de promotie van Kauthar Bouchallikht tot de verkiezingslijst van GroenLinks zouden noemen.

Zo niet bij GroenLinks. Daar heet de negende plek van Kauthar Bouchallikht geen
hoogverraad omdat Kauthar een meisje is. Het heet geen hoogverraad omdat Kauthar een
hoofddoek draagt. Het heet geen hoogverraad omdat Kauthar moslim is. Het heet geen
hoogverraad omdat Kauthar jong is. Het heet geen hoogverraad omdat inclusiviteit blijkbaar belangrijker is dan democratie. Het heet geen hoogverraad omdat democratie blijkbaar óók de inclusiviteit van terroristenadepten inhoudt. Het heet geen hoogverraad omdat Kauthars gedachtegoed blijkbaar de toekomst is. Het heet geen hoogverraad omdat Kauthars ‘toekomst’, die van de islamitische heerlijkheid, blijkbaar geprezen moet worden. Het heet geen hoogverraad omdat Kauthars’ islam omarmd moet worden. Het heet geen hoogverraad omdat geweldverheerlijkers, vrouwenonderdrukkers en anti-Israëlieten blijkbaar óók vertegenwoordigd dienen te worden in ons parlement. De negende plek van Kauthar Bouchallikht op de GroenLinkslijst heet geen hoogverraad omdat Jesse Klaver een
nietszeggend marketingproduct is. Maar bovenal heet het geen hoogverraad omdat Jesse Klaver het intellect van de IT-nerd en ondanks die inititialen, óók het inzicht van de staatsman JFK mist. Met je Insta-foto’s.

https://www.powned.tv/artikel/benoeming ... oogverraad
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: columns van Ebru Umar

Bericht door Pilgrim »

ERROR 2020

Ebru Umar, 25 december 2020

Duizenden speldenprikjes in mijn hersenen zorgen ervoor dat ik me opgefokt voel. Mijn hersenen kunnen de werkelijkheid niet aan. Het is lockdown, maar iedereen is buiten. Het is kerst, maar er wordt niets gevierd. Het is winter, maar buiten is het lente. De winkels liggen vol spullen, maar overal staan rijen. De oliebollenkraam vraagt of je alsjeblieft contant wilt betalen, de bedelaars weten al dat je geen contant geld meer hebt. Het is crisis, maar Thuisbezorgd is alleen maar duurder geworden. 2021 staat voor de deur en iedereen is opgelucht dat 2020 afgelopen is. Mijn hersenen snappen niet waarom iedereen optimistisch denkt dat 2021 beter zal worden.

Normaliter ben ik dól op kerst: drie dagen van rust. Iedereen trekt zich terug in zijn cocon, het enige dilemma is of er veel of nóg véél meer gegeten moet worden. 2020 was echter één groot kerstfeest; hoewel, laat dat feest maar weg: één aangesloten kerstdrama. Behalve dan voor ‘essentiële winkels’. Supermarkten hadden vanaf medio maart wekelijks een kerstomzet, bakkerijen deden er niet voor onder en onlineverkopen gingen ook door het dak. Consumptieve uitgaven mogen vergeleken met Q4 2019 wel een kwart gedaald zijn, over het algemeen zijn de loonslaafjes geld uit blijven geven. En waarom ook niet. Huizen werden als zoete broodjes verhandeld, voor de bouwmarkten was het ook één langgerekt kerstfeest. Het is de waanzin: mijn ogen zien het, mijn hersenen proberen het te rijmen met wat er vanuit Den Haag verordonneerd wordt en concluderen: 404 error. Of 2020 error.

De kortsluiting in mijn hoofd wordt er niet minder om. In een krant die ik niet lees maar alle deugmensen van Nederland wel, staat een artikel dat eindigt met de zin: ‘je opereert een patiënte van 20 met kanker niet, omdat een mevrouw van in de 80 met covid op de ic ligt’. Na een jaar waarin álles door corona bepaald werd, lukt het niet eens meer om witheet te worden van die mededeling. Niet omdat ik bang ben om voor gek versleten te worden of als Untermensch gekwalificeerd. Ook niet omdat de zin ‘het zal je moeder maar wezen!’ inmiddels mijn strot uitkomt. Maar omdat ik mij na een jaar waanzin afvraag waar al die morele verhevenheid bij mensen toch vandaan komt. Waar ze bang voor zijn? Hoe kan het dat volksstammen niet scanderen dat de twintigjarige kankerpatiënt voorrang heeft op de covidpatiënt van in de tachtig? Hoe kan het dat die 50.000 verloren gezonde levensjaren door uitgestelde zorg, geen aandacht krijgen maar covidpatiënten wél? Ik zwijg omdat mijn hersenen het niet meer kunnen verwerken. Ik wil mijn bed niet meer uitkomen en áls ik er al uitkom, is het om te eten. Veel te eten. Te veel te eten. Slecht te eten. Zoet te eten. Nee, ik ben niet depressief, maar dat komt alleen omdat ik niet op de weegschaal sta.

Ik heb me beziggehouden in dit covidjaar alsof er niets aan de hand was. Ik heb mijn columns geschreven, mijn interviews gedaan, mijn verbouwing afgemaakt, mijn lieve vrienden en familie gezien. Ik heb gehuild en gelachen, ik heb gewinkeld en ben uit eten geweest op de momenten dat het kon. En nu is het kerst 2020. Het AD kopte vorig weekend dat we in de winter van 2021 opnieuw een lockdown kunnen verwachten. Mark Rutte zei het de eerste keer al vanuit het Torentje: “De wereld van voor de coronacrisis keert niet meer terug.” Serieus respect voor iedereen die er nog tegen kan, maar mijn hersenen kunnen niet nog een jaar van speldenprikjes verwerken. Als kerstdagen bedoeld zijn om te bezinnen, gun ik iedereen het inzicht dat leven zonder vrijheid geen leven is. En dat de 20-jarige kankerpatiënt altijd, óók met kerst, voorrang heeft op de 80jarige covidpatiënt.

Fijne feestdagen!

https://www.powned.tv/artikel/error-2020
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: columns van Ebru Umar

Bericht door Pilgrim »

Over 50 jaar galmt de azaan door élke stad

Ebru Umar, 12 maart 2021

Terwijl lijsttrekkers elkaar afmaken onder het goedkeurend oog van hoernalisten vermomd als presentator, vindt de islamisering van Nederland gestaagd voor. Nou ja gestaagd? In versneld tempo. In Zwolle gaan ze vier keer per dag de azaan door de woonwijk jagen, niet om half vier ’s-ochtends – Allah verhoedde – maar wel om 13, 17, 18.30 en 20.30 uur. En dan bijna twee minuten lang want ‘bij een moskee’ hoort een oproep.

Dankzij de vrijheid van godsdienst mag dit. Dankzij de vrijheid van godsdienst zijn er inmiddels meer dan 500 moskeeën in Nederland – en het einde is niet in zicht.

Het zijn niet de gastarbeiders die in de jaren 70 moskeeën hebben geïmporteerd naar Nederland. De generatie van mijn ouders ontvluchtte juist een verstikkende omgeving en snakte naar ontwikkeling, vrijheid en verlichting. Dat dit voor een groot deel van die mensen eindigde in de WW is een drama, dat de Nederlandse overheid daarbij ook nog ’ns bedacht dat gezinshereniging een goed idee was, maakte de boel niet beter. Hoe dan ook: die generatie migranten die tussen 1970 en 1985 naar Nederland kwam, wilde het beste voor hun kinderen. Het bewijs ervoor is simpel: migrantenkinderen die vóór 1985 zijn geboren, spreken nog foutloos Nederlands. Terwijl je tegenwoordig je best moet doen om zelfs nog een Nederlandse jongere in de steden te vinden die het Nederlands foutloos beheerst.

Op de vraag wat er mis is gegaan, schrijf ik al sinds 2003. Dodelijk vermoeiend maar het móet herhaald: de Nederlandse politiek juichte segregatie op basis van geloof toe. De Nederlandse politiek vond het ‘vanzelfsprekend’ dat er moskeeën kwamen, net zo vanzelfsprekend als dat vrouwen kort gehouden werden, die hoofddoek het straatbeeld veroverde en nog erger: dat de politieke islam haar entree deed in het Parlement. Want koeltoer. En dus kwamen er koranscholen, daarna islamitische scholen met als toetje op de taart ook nog ‘ns islamitische weekendscholen. Geen onschuldig tijdverdrijf maar hersenspoeling gedirigeerd vanuit Turkije – of andere islamitische landen. Jongens en meisjes gescheiden, kleine kinderen geseksualiseerd met een hoofddoek.

Waarom dit nu in verkiezingstijd van belang is?
Simpel.
Omdat een 23-jarig meisje uit Amsterdam een boek heeft geschreven dat ons een inzicht geeft hoe erg de parallelle samenleving zich in 50 jaar migratietijd heeft ontwikkeld. Los van de inhoud, haar onderdrukking en de verhoudingen binnen het gezin, valt één ding op: haar ouders spreken geen tot weinig Nederlands. Zo weinig dat de 23-jarige auteur zich naïef heeft laten wijsmaken dat ze het haar boek toch niet zouden kunnen lezen of kennis van de inhoud zouden kunnen nemen. Terug naar de ouders.

Haar ouders zijn mijn leeftijd. Laat dat op je inwerken. Hoe kan het dat iemand van mijn leeftijd geen Nederlands spreekt, niet kan lezen en schrijven en zich zo enorm afzijdig houdt van het Nederlandse leven? De auteur, Lale Gül, vertelde me dat haar vader in het kader van gezinshereniging in de jaren negentig (negentig!!!) naar Nederland is gekomen. Haar vader heeft haar moeder geïmporteerd en zie daar: medio jaren negentig is opnieuw een generatie nul ontstaan die kinderen krijgt zonder in staat te zijn ze op te voeden en begeleiden in deze westerse samenleving.

Stil blijven staan bij de inhoud van het boek, bij de emoties van Lale en haar onderdrukking, leidt af van het grotere geheel. Nog steeds, élke dag weer – maar élke. Dág. Wéér. – worden onder het toeziend oog en met goedkeuring van VVD, CDA, D66, CU, GroenLinks, PvdA, SP en noem alle partijkartellen maar op, kansloze migranten verwelkomd in Nederland.

Migranten die niets met de Nederlandse samenleving, haar cultuur, vrijheid en bewoners te maken willen hebben. Migranten die des te meer te maken willen hebben met hetgeen wij belasting voor betalen: onderwijs, huisvesting, rechtvaardigheid, vrijheid. Dat laatste natuurlijk alleen wanneer het de mannen uitkomt.

Elke. Dag. Weer. komen er mannen naar Nederland die niet willen integreren, die een vrouw importeren om te mishandelen, die weer kinderen baart om kort te houden op de islamitische instellingen die Nederland heeft gefaciliteerd onder het mom van vrijheid, gelijkheid en gelijke rechten. Iedere dag weer worden er meisjes geboren als Lale Gül, die gebrainwasht worden op de moskee en de koranscholen, die mentaal en fysiek mishandeld worden thuis en op de islamitische instellingen en die uiteindelijk weer gedwongen worden een importman hierheen te halen met achterlijke gedachten waardoor de cirkel zich niet sluit maar steeds meer uitbreidt. Dag in. Dag uit. Zodat er een imam in Zwolle terecht kan opmerken dat in Nederland godsdienstvrijheid geldt, dat de islam onderdeel is van de Nederlandse samenleving en dat de azaan 5x per dag door de wijk mag galmen. Hou dat maar ‘ns tegen, zegt de islamofascist nog net niet glunderend op camera.

Terwijl Rutte Wilders probeert te downplayen bij Pauw, terwijl Jinek juichend toeziet hoe Baudet wegloopt, wordt deze waanzin al vijftig jaar getolereerd.

Dat MOET stoppen. Al was het maar voor Lale Gül en al die andere jongens en meisjes die niets liever willen dan jong en vrij zijn in een land dat ze alle kansen biedt, maar waar de politiek hun ouders alle ruimte geeft hun kinderen te mishandelen.

Als dit niet stopt op 17 maart, galmt die azaan over 50 jaar vanaf half 5 ’s-ochtends door élke stad in Nederland en kun je alleen maar hopen dat jullie kleinkinderen zich aan de dictatuur van moslimouders en koraanschool weten te onttrekken.

https://www.powned.tv/artikel/over-50-j ... -elke-stad
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
King George
Berichten: 24951
Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm

Re: columns van Ebru Umar

Bericht door King George »

Over 50 jaar pas?
Het morele gelijk ligt bij het volk




Citaten van Mustafa Kemal Atatürk over de Islam
Gebruikersavatar
King George
Berichten: 24951
Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm

Re: columns van Ebru Umar

Bericht door King George »

Laat 1000 Lales bloeien

15 maart 2021

Haar naam betekent ‘tulp’. Symbool van Nederland, maar ook van Turkije – je zou bijna denken dat de schizofrene toestand waarin ze zich bevindt, komt door haar naam: Lale.

Vanaf het moment dat ze in de media kwam, intrigeerde ze. Welbespraakt, jong, vrouw, van Turkse komaf en opgegroeid in een streng islamitisch gezin dat zich in de jaren 90 in Amsterdam vestigde. Haar verhaal vertelde ze luid en duidelijk, zonder enige terughoudendheid. De naïviteit dat haar ouders er geen kennis van zouden nemen, was schrikbarend maar minder schrikbarend dan het gedrag van haar uitgever: Mai Spijkers. Hoe dóm kun je zijn om zo’n meisje niet voor te bereiden op de publiciteit en de hoon, niet te waarschuwen voor de bedreigingen en het schisma dat haar boek te weeg zou brengen. Dom is niet eens het juiste woord. Meedogenloos en laconiek zijn betere omschrijvingen. Mai Spijkers ziet geen auteur, maar een product, een verhaal en hoort een kassa.

Afbeelding

Maar waar is Lale?

Terwijl Nederland schrikt van haar openhartigheid over hoe ze opgroeit in het Turkse gezin, leeft zij nog steeds in datzelfde gezin. Een gezin waarin Allahs wil wet is, het hiernamaals belangrijker is dan het leven nu, een gezin waarbij vrouwen ondergeschikt zijn aan mannen, waarbij moeder niet werkt, vader de eindjes aan elkaar knoopt, het een wonder is dat de kinderen Nederlands spreken, een gezin waar de koran het belangrijkste boek is, de islam beleden moet worden thuis, op straat, op school en op de weekendschool, waar contact met Nederlanders overbodig is, verboden zelfs, waar het individu niet bestaat, vriendjes uit den boze zijn en de seksualiteit van jongvolwassenen ontkend en verboden wordt. Wie denkt dat Lale’s familie hierin de uitzondering is, komt bedrogen uit.

Met Lale leven nog duizenden zo niet tienduizenden Lales onder de verstikkende omstandigheid die islamitisch gezin heet. Lale is niet uniek, Lale is een product van het Nederlandse migratiebeleid, het Nederlandse integratiebeleid, de Nederlandse vrijheid van Godsdienst en het Nederlandse cultuurrelativisme. En ondanks al dat ‘Nederlandse’, is er niets Nederlands aan de omgeving waarin zij en met haar vele anderen opgroeien. Een omgeving die mede mogelijk is gemaakt door ú, de belastingbetaler die politici islamisme ziet financieren op Nederlands grondgebied. Meer dan 500 moskeeën staan er inmiddels op Nederlands grondgebied, waar burgers met een Nederlands paspoort maar islamitische identiteit zich door laten leiden. In 2019 waren er 54 islamitische basisscholen en twee middelbare scholen waar volksstammen islamitische ingezetenen van Nederland hun kinderen liever naartoe stuurden dan naar de lokale Montessorischool. Als je je islamitische kinderen weghoudt van de Nederlandse, als er geen contact tussen ze is, krijg je geen integratie maar seggregatie. Islamitische ouders houden hun kinderen weg omdat ze geen contact tussen jongen en meisjes willen, geen contact tussen de goddelozen en henzelf, vrome moslims. Je mag het niet zeggen omdat de woordvoerders van de islamitische instellingen zelf het in alle toonaarden ontkennen, maar op deze instellingen wordt de afkeer van Nederland en het vrije westen, er van kinds af aan ingepeperd. Je moet sterk in je schoenen staan, wil je dan nog zelfstandig en kritisch leren en dúrven denken.

Lale durft dat.

Afbeelding

Lale kán dat. Lale’s beheersing van de Nederlandse taal is, in ieder geval verbaal, onvoorstelbaar. Nederlands leren spreken is niet vanzelfsprekend, zeker niet als je in een omgeving opgroeit waar je ouders niets anders dan Turks spreken, de Turkse tv aanstaat, er geen Nederlandse boeken zijn en geen volwassene in de buurt is om je te corrigeren. Tel daarbij op dat migrantenkinderen niet met Nederlanders omgaan op die islamitische scholen en je ziet een ramp zich voltrekken.

Elke. Dag. Weer.

De ramp die in de volksmond islamisering heet, heeft ook een andere kant: mishandeling van jongeren, jongens én meisjes. In plaats van dat politici dát inzien en afkeuren dat zich een bevolkingsgroep ontwikkelt die zich afkeert van de Nederlandse samenleving, stimuleren ze het. Lale beschrijft hoe de PvdA zieltjes kwam winnen op de koranschool in plaats van de meisjes uit de lappen te bevrijden waarin ze zich moeten hullen. Bevrijden is een stap te ver, doet inbreuk aan de integriteit van een gezin en groep. Is koeltoer. Dan maar de moslims voor het eigen gewin inzetten door een folder uit te delen: stem PvdA.

Anno 2021 is er geen gewin, maar zijn de mogelijkheden voor islamieten om hun kinderen te vergiftigen, alleen maar toegenomen. In het gunstigste geval wordt er een onderdrukte bevolkingsgroep gecreëerd van wie je, onder normale omstandigheden, geen weet hoeft te hebben. Wie kent ze, de behoofddoekte meisjes die toegeven thuis mentaal en wellicht ook fysiek mishandeld te worden? Wie kent ze, de jongens die tegen hun zin politieagentje moeten spelen binnen het gezin? In het ergste geval creëren de islamieten een bevolkingsgroep die de samenleving terroriseert; daarover lees je dag in dag uit in de Amsterdamse krant Het Parool. En dan is daar Lale, die beschrijft hoe zoiets kan. Dag in dag uit, in dezelfde stad waar de duurste woningen staan en de hipste mensen van Nederland wonen. We weten allemaal dat dit gebeurt, we willen er geen kennis van nemen. Totdat een meisje van 23 het openbaart, tot op het punt dat ze bedreigd wordt (business as usual) en binnen haar familie uitgekotst. Maar als ze doet wat zij willen (trouwen met een Turk, liefst vandaag nog), dan vergeven ze haar alles.

Pamflet

Bert Bakker is een petitie gestart met een pamflet: Laatlalevrij.nl – uiteraard heb ik getekend, al is het met dubbele gevoelens. Het lijkt wel of niemand om dat meisje heen, in staat is om vanuit haar te denken. Niemand weet wat het is om in haar schoenen te staan. Niemand kan haar beschermen voor wat op haar afkomt. Hoe kunnen ze ook, het zijn ‘normale’ Nederlanders voor wie de waanzin die Lale beschrijft, iets uit boeken is maar nu dichterbij komt. Het is simpel om wat woorden op een site te zetten en er een handtekening onder te plaatsen, natúúrlijk zijn we in Nederland vrij ons leven te leven zoals we willen – maar niet allemaal. Dankzij politici is het zo ver gekomen dat vrijheid helemaal niet meer vanzelfsprekend is. Politici die prima de andere kant uitkijken als we het over de criminaliteit in Amsterdam hebben – er valt niets aan te doen. Politici die prima hun afschuw uitspreken – woorden – als er weer ‘ns homo’s uit hun woning worden gepest in Amsterdam. We zijn in Nederland kampioen dader helpen en slachtoffer straffen. Enkel en alleen omdat we te bang zijn om uit te spreken wat de basis is van die criminaliteit, van die fysieke en mentale mishandeling: de islam en de indoctrinatie van de islam die verspreid wordt op de islamitische basisscholen, middelbare scholen, koranscholen, weekendscholen en moskeeën. Allemaal op Nederlands grondgebied, medegefinancierd door Nederlands belastinggeld. Waarom zijn wij kampioen zelfkastijding? Waarom financieren we onze ondergang?

Lale doet met haar verhaal een beroep op ieders rechtvaardigheidsgevoel en drang naar vrijheid maar er zijn in Nederland duizenden, zo niet tienduizenden Lales. Tienduizenden Lales die hun leven ondergeschikt maken aan dat wat hun familie van ze eist. Lales die niet vrij zijn om te gaan en staan waar ze willen, waar moeten ze heen, zonder enig netwerk in de échte, Nederlandse wereld? Het initiatief van Bert Bakker is mooi, het is vooral lief maar echt: alle duizenden Lales van Nederland verdienen het om te bloeien, om jong en vrij te zijn. Wat gaan al die politici die dat pamflet ondertekend hebben doen om ál die Lales, die duizenden Lales, te bevrijden? Mijn ervaring zegt: he-le-maal NIETS. Vandaag is het Lale, morgen is het een ander onderwerp waarop ze zich kunnen profileren. Prima hoor, hun woorden voor de bühne maar we kunnen het ons niet permitteren om nog langer het monster dat islam heet, te negeren. Waar blijft de politicus die het aandurft de onderdrukking, hersenspoeling en afzondering van jonge kinderen die opgroeien in islamitische gezinnen te STOPPEN?


https://www.ebruumar.nl/516/laat-1000-lales-bloeien/
Het morele gelijk ligt bij het volk




Citaten van Mustafa Kemal Atatürk over de Islam
Gebruikersavatar
sjun
Berichten: 12549
Lid geworden op: zo mei 11, 2014 8:29 pm
Locatie: Visoko

Re: columns van Ebru Umar

Bericht door sjun »

En politiekcorrect Nederland, veelal uit de breedsocialistische familie van PvdA, SP, GroenLinks, CU, CDA en D66, staakt dit meisje nog eens een mes in haar rug terwijl het ook de oorspronkelijke bevolking via massa-immigratie die nimmer publiek en politiek ter discussie komt, blootstelt aan dezelfde vrijheidsbeperkende gevaren. Een en ander daarvan wordt al zichtbaar in de stads en dorpsenclaves waarin vooral islam de publieke agenda en het straatbeeld bepaalt.
Het recht op vrije meningsuiting wordt algemeen geaccepteerd, totdat iemand er daadwerkelijk gebruik van wil maken.
Gebruikersavatar
hans van de mortel
Berichten: 7918
Lid geworden op: zo jun 03, 2007 12:41 pm

Re: columns van Ebru Umar

Bericht door hans van de mortel »

Jeetje nog aan toe King!

Heb je nog steeds niet in de gaten hoe je teksten van een ander op dit forum moet plaatsen? Ik word daar echt kriegelig van. Onvoorstelbaar.

je verstoort de goede orde. icon_thumbdown.gif
Geen eigen mening verkondigen is de vrijwillige celstraf van het verstand.

CITATEN OVER PROFEET MOHAMMED
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: columns van Ebru Umar

Bericht door Pilgrim »

Kajsa’s sociale werkplaats

28 maart 2021

Dat politiek Den Haag en dan met name Vak K niets anders is dan een sociale werkplaats voor de meest talentlozen onder ons, wisten we al. Maar dat de jonkvrouw en de voormalig burgemeester nóg dommer zijn dan Jesse Klaver, is op z’n minst schokkend.

Het heeft geen zin om Kajsa Ollongren de grond in te schrijven; haar soort kan álles kapotmaken, álles fout doen en tóch zacht landen. Ik gok op een functie bij KLM of Shell, en anders wel iets in de zorg of bij een verzekeraar. Afkomst is van belang, vrienden zijn belang en ach als knappe vrouw (en man ook) maakt het niet zoveel uit of je iets kunt. Hoewel daar eerlijkheidshalve natuurlijk wel een pas op de plaats gemaakt moet worden. Kajsa Ollongren kan twee dingen extreem goed: de democratie slopen én geen antwoord op vragen geven. Oh, en ziek zijn natuurlijk op een ministerssalaris. Kan ze ook niets aan doen. Kajsa is de Neelie van deze tijd, de vrouw omdat het moet, de vrouw zodat we kunnen zeggen ‘we hebben er al een’. En als die ene macht heeft, laat ze niet meer los. Good for her. En uiteindelijk ook good for us, ze is weg uit Den Haag. Weg, om zacht te landen, op een plek waar we ervoor kunnen kiezen haar kunnen mijden.

Die andere vrouw wil maar niet weg. Telkens. Weer. Hoor en zie je haar o-ver-al. Annemarie Jorritsma, moeder van twee dochters die ze als baby structureel te weinig te eten gaf zodat ze later niet zo zouden worstelen met obesitas als zij. Hey, heeft ze me zelf verteld dus nee, dit is geen fat shaming. Ik vond het wel aardig van haar, vooruitdenkend ook. Knap hoe ‘slank’ ze momenteel is, kan ik best een voorbeeld aan nemen maar voor de rest? Gebrek aan integriteit en machtshonger heeft een gezicht: Annemarie Jorritsma. En dat terwijl het te prijzen is dat iemand van haar generatie een eigen carrière heeft en zich niet door haar man heeft laten onderhouden maar moest dat nou echt in de politiek? Of was dat de enige plek waar ze haar wilden hebben? We verdienden blijkbaar niet beter.

Afbeelding
Goeie laarzen wel.

Hebben de dames door de beginnersfout der beginnersfouten hun taak als verkenner neergelegd, de rituele paringsdans gaat gewoon door. Terwijl iedereen en z’n moeder allang weet dat Rutte Vier zal bestaan uit VVD, D66, CDA en CU (34, 24, 15 en 5 zetels telt op tot 78), wordt voor de bühne nog keurig geflirt met Ja21. Kaag wil geen realisten in de regering, maar heeft een andere reden nodig om de boel af te schieten dus daar gaat nu tijd aan verspild worden. Paringsdans + Ritueel = Politiek.

Sorry Nederland: júllie wilden dit. Júllie wilden meer meer Rutte, meer meer toeslagenaffaire, meer meer integriteitsaffaires, meer meer EU, en laten we vooral niet vergeten: meer meer Dilan en Kauthar. Ondanks de aftocht van Jorritsma en Ollongren blijft de Tweede Kamer onder Rutte precies wat het al eeuwig is: een sociale werkplaats voor de meest talentlozen onder ons.

https://www.ebruumar.nl/527/kajsas-soci ... ialnetwork
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: columns van Ebru Umar

Bericht door Pilgrim »

Ebru Umar

08 april 2021 - 14:15

Verkenners, informateurs en formateurs, allemaal woorden om één ding samen te vatten: de totale incompetentie tot samenwerking van de kleuterklas die Tweede Kamer heet. En het feit dat er een 79-jarige uit de mottenballen is getrokken, is niet alleen armoe, zoals hij zelf nota bene vindt. Nee, het is een dikke middelvinger naar ons, kiezers. Wij hebben jullie niet gevraagd om te kijken óf je kunt samenwerken, nee. Wij hebben jullie gekozen óm samen te werken. Júllie. En dat jullie egootjes dan gaan uitsluiten, is meer dan armoe. Het is de arrogantie van de macht. Niet over elkaar, maar over óns. Jullie kiezers.

Newsflash: jullie zijn volksvertegenwoordigers. Volksvertegenwoordigers zitten er voor het volk, niet voor hun eigen ego. Dat jullie niet met de ander willen spelen, doet er verdomme niet toe. Die ander is óók gekozen, door een Nederlander nota bene. Who the fuck denk je te zijn om anderen uit te sluiten, of dat nou Mark Rutte als persoon is of de PVV als partij? Serieus Sigrid Kaag, Gert Jan Segers, Lilian Marijnissen, koltrui en hoe je ook allemaal mag heten in je fokking rol als VOLKSvertegenwoordiger: jullie zijn nog triester dan een groepje kleuters die hun knikkers kwijt zijn.

De aanstelling van een verkenner zou overbodig moeten zijn als wij kiezers eenmaal gekozen hebben. 76 zetels heb je nodig voor een meerderheid en die meerderheid is heel simpel te vormen: allereerst door de winnaars te dwingen samen te werken. In dit geval zijn dat VVD, D66, FvD, samen goed voor 66 zetels. Vul dat aan met de grootste partij, PVV en je zit op 83 zetels. Dat je elkaar niet leuk vindt: schijt aan. Volksstammen vinden hun buren, leidinggevende of levenspartner óók niet leuk maar ze hebben het er maar mee te doen. Het heet leven. Nul verkenner nodig, nul formateur of informateur nodig, alleen maar de wil en vooral het fatsoen om samen te werken. Maar ja, fatsoen en politicus zijn een contradictio in terminis op zich.

Geen goed scenario, te veel om over te ja-maaren? Prima, er is een nog makkelijker scenario: de grootste partijen die tezamen 76 zetels of meer hebben, vormen een regering. In dit geval zou dat zijn: VVD, D66, PVV, CDA: 90 zetels. Hou óp met het gezeik van uitsluiten, hou óp met de poppetjes, jullie zijn volksvertegenwoordigers, jullie zijn door óns gekozen. Het enige wat een formateur zou kunnen doen, omdat jullie er te laks voor zijn, is in beide scenario’s een regeerakkoord te vormen. Alsof dat in de praktijk niet nu ook al geen onderhandeling is. Alsof jullie ná de verkiezingen nog maar één nacht wakker liggen van het huizentekort, de stikstofproblematiek, het klimaat, migratie, noem het maar op.

Het antwoord is nee. Nee. Nee. Nee. Het enige waar jullie wakker van liggen, is wie de premier wordt. Eerlijk? Ons kan het niet schelen, wij weten allang dat jullie net zo hard liegen als Mark Rutte en dit ook al jaren en jaren doen: jullie stonden erbij en keken ernaar. Het tienjarige succes van Mark Rutte markeert júllie falen. Omdat jullie net zo verslaafd waren aan het pluche als de man die jullie weg willen. Het gaat jullie niet om de inhoud, het gaat jullie om de vorm. En om die vorm te behouden, hebben jullie 24 uur en langer tegen Mark Rutte aan staan pissen, om die vorm te behouden zijn weer en setje verkenners de laan uitgestuurd en om die vorm te behouden is er een man van 79 van stal gehaald. Terwijl jullie maar één taak hebben: het fatsoen opbrengen om een regering te vormen. Dat jullie dát moeilijk vinden, toont maar een ding: jullie zitten allemaal, zonder uitzondering, op een positie waarbij jullie je salaris niet waard zijn.

https://www.powned.tv/artikel/arrogantie-van-de-macht
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: columns van Ebru Umar

Bericht door Pilgrim »

De dag des oordeels nadert Mark, Hugo en co...

12 april 2021

Afbeelding

‘Het kabinet heeft voor haar beurt gesproken’, kopt de Telegraaf, om daarop te laten volgen ‘voor de zoveelste keer’. Die toevoeging is nodig omdat heel Nederland hetzelfde denkt. Maar er is meer aan de hand: het kabinet heeft niet alleen voor haar beurt gesproken, het kabinet heeft geen idee wat hoe het ‘echte leven’ eruitziet en doet gewoon maar wat.

Ervan uitgaande dat het coronavirus een sluipmoordenaar is die we onder controle willen krijgen, wordt het tijd om de aanpak nuchter te analyseren. Ja de IC’s liggen vol, ja, corona houdt gewoon huis zoals het een dodelijk virus betaamt. Maar dat de IC’s vol liggen wil niet zeggen dat corona een dramatisch virus is. Er gaan nog steeds meer mensen NIET dood aan corona dan wel -> zo’n 98% van de mensen overleeft het gewoon. Dat IC’s overstroomd worden, zegt niets over de dodelijkheid en het gevaar van corona; nee. Het zegt álles over de staat van onze gezondheidszorg, ons opleidingssyteem, over verzekeraars en ongetwijfeld ook over de vergoedingen van banen in de zorg. Maar in plaats van de oorzaak te benoemen en bestrijden, hanteert ons kabinet al meer dan een jaar de beste strategie die je kunt afkijken van dictatoren: angst.

Verspreid angst onder de bevolking en we trekken ons allemaal terug, zetten de radio en tv aan om naar de heersers te luisteren en voeren braaf uit wat ons wordt opgedragen. Want oeh! Pandemie! Want oeh! IC-bezetting. Want oeh! Besmettelijkheid. We gaan met z’n allen dood als we niet om negen uur ’s avonds thuis zijn (tegenwoordig gaan we pas na tien uur dood), we gaan met z’n allen dood als we op een terras zitten (op het gras, bankjes, muurtjes en de grond overleven we het prima), we gaan met z’n allen dood als we winkelen bij Ikea (maar niet bij Albert Heijn of Kruidvat), we gaan met z’n allen dood als we sporten op de sportschool (maar niet op het parkeerterrein), we gaan met z’n allen dood als we thuis meer dan één persoon uitnodigen (maar niet als we in ons eentje naar een twee-, drie-, vier-, vijf- of meerpersoonsgezin gaan), we gaan met z’n allen dood als we naar het theater gaan (maar niet in een vliegtuig), kinderen gaan dood als ze naar school gaan (maar niet terwijl ze sporten met leeftijdsgenoten) en misschien het allerbelangrijkste: we gaan me z’n allen dood als we geen mondkapje dragen (maar dat ze niet helpen, wisten we vorig jaar). Oh, en als we niet doodgaan, gaan opa en oma wel dood.

Dat we inmiddels doodgaan aan depressieve gedachten en zelfmoordpogingen, tja dat is erg vervelend. Dat kankerpatiënten doodgaan aan uitgestelde behandeling, is ook niet meer dan vervelend. Dat überhaupt patiënten zonder corona moeten wachten op zorg, is vervelend. Dat volksstammen failliet gaan, moeten we niet over zeiken, we doen dit samen. En uiteraard voor opa en oma.

Wij burgers mogen dit dan samen doen, onze politici staan ver van ons af. In hun parallelle samenleving kunnen ze dit soort waanzinnige regels uitvaardigen en ons failliet laten gaan terwijl ze zelf minimaal 117.000 euro (kamerleden) op jaarbasis kunnen bijschrijven (Hugo de Jonge en de Mark Rutte zitten op minimaal 180.000 euro). Hun ‘samen’ bestaat uit ondernemers failliet laten gaan, hun toekomstige posities in raden van bestuur of commissarissen bij ‘essentiële bedrijven’ veiligstellen en verder... niets. Of nou ja lockdown.

Corona heeft ons niet het egoïsme van corona-aanpaksceptici getoond maar van onze politici. In geen enkele maatregel zit logica, uit geen enkel getal blijkt urgentie – behalve dan de volle IC’s en overwerkte zorgmedewerkers. Doe dáár wat aan – op structurele basis maar nee, zelfs een structurele loonsverhoging voor zorgmedewerkers zat er niet in. Zo belangrijk zijn zij voor onze overheid. Zo urgent is de bestrijding van Corona en het vermijden van druk op de zorg in de toekomst.

Angst brengt helemaal niets en al zeker niet het vermijden van de dood. Ja, corona treft ook gezonde jonge mensen maar het profiel van de slachtoffers is duidelijk: grote dikke oudere blanke mannen – zonder komma’s. Doe in godsnaam of je iets om ze geeft, Hugo, Mark en de rest van de lieden die zich inmiddels God zelve wanen. Tref maatregelen om die mensen te beschermen, propageer nationale afvalprogramma’s, verkoop ze als ‘we doen dit samen’ en zorg dat gezond eten goedkoper wordt bij Albert Heijn en co door het minder te belasten. Want niets van jullie maatregelen heeft een jaar na de uitbraak van de ‘pandemie’ een dusdanig effect dat we ons hier nog maar één dag ‘samen’ aan gaan houden. De geest is uit de fles en opa en oma zijn jullie gefaal meer dan zat. De conversie van besmetting naar ziekte, van ziekte naar IC en van IC naar de dood is verwaarloosbaar. Leven gaat aan de dood vooraf, de dood hoort bij het leven. En jullie gefaal Mark, Hugo én de rest van de ministerraad die erbij staat en faalt, kost ons kostbare levensvreugde.

De tijd is gekomen om normaal te doen. Niet op 21 april, niet op 28 april, maar gewoon nú. Jullie onaantastbaarheidsgevoel ten spijt, komt de dag dat jullie hier verantwoording over moeten afleggen, ondanks al jullie uitstel, alleen maar dichterbij.

https://www.ebruumar.nl/544/de-dag-des- ... ialnetwork
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
King George
Berichten: 24951
Lid geworden op: zo sep 11, 2011 1:22 pm

Re: columns van Ebru Umar

Bericht door King George »

Pilgrim schreef:
ma mar 29, 2021 11:33 pm
Spoiler! :
Kajsa’s sociale werkplaats

28 maart 2021

Dat politiek Den Haag en dan met name Vak K niets anders is dan een sociale werkplaats voor de meest talentlozen onder ons, wisten we al. Maar dat de jonkvrouw en de voormalig burgemeester nóg dommer zijn dan Jesse Klaver, is op z’n minst schokkend.

Het heeft geen zin om Kajsa Ollongren de grond in te schrijven; haar soort kan álles kapotmaken, álles fout doen en tóch zacht landen. Ik gok op een functie bij KLM of Shell, en anders wel iets in de zorg of bij een verzekeraar. Afkomst is van belang, vrienden zijn belang en ach als knappe vrouw (en man ook) maakt het niet zoveel uit of je iets kunt. Hoewel daar eerlijkheidshalve natuurlijk wel een pas op de plaats gemaakt moet worden. Kajsa Ollongren kan twee dingen extreem goed: de democratie slopen én geen antwoord op vragen geven. Oh, en ziek zijn natuurlijk op een ministerssalaris. Kan ze ook niets aan doen. Kajsa is de Neelie van deze tijd, de vrouw omdat het moet, de vrouw zodat we kunnen zeggen ‘we hebben er al een’. En als die ene macht heeft, laat ze niet meer los. Good for her. En uiteindelijk ook good for us, ze is weg uit Den Haag. Weg, om zacht te landen, op een plek waar we ervoor kunnen kiezen haar kunnen mijden.

Die andere vrouw wil maar niet weg. Telkens. Weer. Hoor en zie je haar o-ver-al. Annemarie Jorritsma, moeder van twee dochters die ze als baby structureel te weinig te eten gaf zodat ze later niet zo zouden worstelen met obesitas als zij. Hey, heeft ze me zelf verteld dus nee, dit is geen fat shaming. Ik vond het wel aardig van haar, vooruitdenkend ook. Knap hoe ‘slank’ ze momenteel is, kan ik best een voorbeeld aan nemen maar voor de rest? Gebrek aan integriteit en machtshonger heeft een gezicht: Annemarie Jorritsma. En dat terwijl het te prijzen is dat iemand van haar generatie een eigen carrière heeft en zich niet door haar man heeft laten onderhouden maar moest dat nou echt in de politiek? Of was dat de enige plek waar ze haar wilden hebben? We verdienden blijkbaar niet beter.

Afbeelding
Goeie laarzen wel.

Hebben de dames door de beginnersfout der beginnersfouten hun taak als verkenner neergelegd, de rituele paringsdans gaat gewoon door. Terwijl iedereen en z’n moeder allang weet dat Rutte Vier zal bestaan uit VVD, D66, CDA en CU (34, 24, 15 en 5 zetels telt op tot 78), wordt voor de bühne nog keurig geflirt met Ja21. Kaag wil geen realisten in de regering, maar heeft een andere reden nodig om de boel af te schieten dus daar gaat nu tijd aan verspild worden. Paringsdans + Ritueel = Politiek.
Sorry Nederland: júllie wilden dit. Júllie wilden meer meer Rutte, meer meer toeslagenaffaire, meer meer integriteitsaffaires, meer meer EU, en laten we vooral niet vergeten: meer meer Dilan en Kauthar. Ondanks de aftocht van Jorritsma en Ollongren blijft de Tweede Kamer onder Rutte precies wat het al eeuwig is: een sociale werkplaats voor de meest talentlozen onder ons.

https://www.ebruumar.nl/527/kajsas-soci ... ialnetwork
Dit verschijnsel schijnt te heten een kakistocratie.

Het is al sinds 1644 bekend uit de Britse politiek. Politiek waarin beleid wordt gemaakt door de meest imcompetenten.

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Kakistocratie
Het morele gelijk ligt bij het volk




Citaten van Mustafa Kemal Atatürk over de Islam
Gebruikersavatar
xplosive
Berichten: 8906
Lid geworden op: do jun 30, 2011 11:18 pm

Re: columns van Ebru Umar

Bericht door xplosive »

   
Door Ebru Umar, 13 juli 2021

De scene staat in mijn geheugen gegrift. Ergens in de jaren '90 van de vorige eeuw, in het huis van mijn moeder, het huis waarin ik nooit gewoond heb omdat ik destijds de deur al uit was, kwam een jong Turks stel uit Rotterdam-Noord. Mijn moeder was een voorbeeld voor de Turken uit de buurt: vrouw én arts. Moeder én echtgenote. De Turkse arbeiders namen haar serieus, hun dochters namen haar in vertrouwen. Ze wilden ook zo worden, een werkende onafhankelijke vrouw.

En ik verafschuwde al die mensen. Mensen die respect voor mijn ouders opbrachten, maar hun eigen dochters kort hielden. Vaders die werkten of in het theehuis rondhingen; moeders die de hele dag huisvrouw waren en hun dochters in de gaten hielden. Ze papegaaiden mijn ouders na als ze vroegen hoe het met mij ging. Niet alleen ging het goed, ik 'deed' het ook goed. "Maar jullie dochters houden jullie thuis, die 'mogen' 'het' niet goed doen. Of studeren die ook en wonen ze ook op zichzelf?" smaalde ik altijd de drie minuten die ik het in hun buurt uithield. Op hun beurt haalden zij hun schouders op. Ebru was altijd zo…. 'Ebru'.

Die mensen kwamen graag bij mijn ouders over de vloer. Of het om advies of steun was, als Turken met een academische opleiding, een baan en aanzien, laafden ze zich graag aan ze. Godzijdank woonde ik al op mezelf maar in mijn herinnering waren er tot mijn onverbloemde en ongastvrije ergernis áltijd mensen over de vloer. Op deze dag was ik te laat met ontsnappen. Het jonge stel, zij uit Rotterdam, hij geïmporteerd uit Turkije, was er en kwam iets doen; m'n ouders uitnodigen voor hun huwelijk, de geboorte van hun kind aankondigen – iets, wat me totaal niet boeide en ik mij, zeker 25 jaar na dato, niet meer kan herinneren. Wat ik me wél kan herinneren, is dat het in een schreeuwpartij uitmondde, een welles – niet. Eentje die ongetwijfeld onschuldig maar zeker in hun optiek provocerend begonnen moet zijn met een opmerking van mij: 'Ik moet er niet aan denken om ooit te trouwen en kinderen te krijgen. Dat gaat dus niet gebeuren. Gewoon NIET.'

Afbeelding

De geïmporteerde man hoorde het in Keulen donderen. "Wat een onzin, natuurlijk ga je trouwen en krijg je kinderen. Want zo hóórt het!" Sta je dus, in je eigen huis – mijn moeders huis is nog altijd meer mijn huis dan die van een importturk – en wordt me verteld dat ik 'natuurlijk' ga trouwen en kinderen zal krijgen. "Volgens mij ben ik daar nog altijd zelf bij, bij dat trouwen en zéker bij dat kinderen baren. Gaat niet gebeuren. Nu niet, nooit niet. Gewoon NIET."

Lang verhaal kort: de man liep rood aan, er volgde geschreeuw en ik liep schuddebuikend weg. "Nou doei hé!". Mijn moeder haalde haar schouders op, het jonge stel bleef ontredderd achter. Ebru was weer 'ns heel erg Ebru.

Een ander moment dat in mijn geheugen gegrift staat, was de geboorte van het dochtertje van mijn vriendin E. Ze lag nog in het ziekenhuis en het meisje was al zeven dagen naamloos. "We willen haar eerst leren kennen, zien wat voor karaktertje ze is zodat we beter kunnen beslissen hoe we haar gaan noemen." Dat zij en haar man het oneens waren over de naam, was algemeen bekend maar deze omschrijving, je baby'tje leren kennen, erkennen dat zelfs zo'n hummeltje een karakter heeft, een eigen persoonlijkheid is die zich zal ontwikkelen, was een eye-opener. Veel Nederlandser zou het niet meer worden in mijn leven. De erkenning van het individu, een karakter dat los staat van de wil van de ouders; je denkt dat je vrij en onafhankelijk leeft, maar er blijkt altijd nog een overtreffende trap te zijn.

De afgelopen maanden verschenen de boeken van Lale Gül en Erdal Balci, over opgroeien in die verstikkende Turkse gemeenschap. Lale was all over the place want jong en vrouw en Prometheus, Erdal werd genegeerd. Lale's boek verkocht 130.000 exemplaren, Erdal mag blij zijn als hij de 10.000 redt. Spoiler alert: dat van Erdal is beter en prachtig geschreven, dat van Lale is om te smullen.

De tragiek zit niet in de verkoopcijfers of literaire kwaliteiten maar in de jaartallen. Erdal is mijn generatie, Lale meer dan een kwart eeuw jonger. De thematiek is in die 25 jaar echter niet veranderd, integendeel. De islam heeft terrein gewonnen in Nederland, mannen onderdrukken hun vrouwen, zussen, nichten en buurmeisjes nog net zo hard en misschien wel erger dan toen Erdal opgroeide. Er worden nog steeds importbruiden en -bruidengommen uit achterlijke gebieden geïmporteerd waardoor het moderne leven laat staan Nederland geen intrede doet binnen migrantengezinnen. Moeders verafschuwen hun leven en in plaats van dat ze hun dochters stimuleren zelfstandig te worden en niet ten prooi te vallen aan islamitische mannen, geven ze hun lijdzame bestaan door. Lijden zul je. Dat hoort bij het vrouw zijn. Dienen en baren zul je. Hoort ook bij het vrouw zijn. Zo heeft Allah het immers gewild. En Nederland, de Nederlanders, zij staan erbij en kijken ernaar.

Want cultuur.

Want vrijheid.

Want eigen keuze.

Want islam.

Erdal beschrijft hoe hij als journalist door de migrantenhoepel springt: bezing de multicultuur, teken de andere verhalen op. Confronterend. Mijn hele professionele carrière heb ik gevochten tegen het hokje multicul – mijn Turkse afkomst definieert mij niet, de achterlijke islam waar mijn 'landgenoten' aan vasthouden is hún probleem, niet het mijne. Het wordt echter wel óns probleem als Nederland de islam de ruimte geeft om te groeien en woekeren. Godsdienst is onkruid, het maakt alles kapot wat het leven leuk maakt – waarom zou ik me daardoor laten definiëren? Lale's boek heb ik niet uitgelezen, het is te confronterend om anno 2021 haar werkelijkheid te ervaren. Waarom is het niet goed gekomen met de generatie na die van mij en Erdal? Erdals boek heb ik wél uitgelezen – met moeite. Een misselijkmakende werkelijkheid, zo intens pijnlijk om te lezen hoe ook hij is kleingehouden door de cipiers van de cultuur in een land waar je álle mogelijkheden tot je beschikking hebt om te worden wie je bent. Maar nee. Je moet trouwen en baren, het liefst met een geïmporteerde neef of nicht. Waarna de vicieuze cirkel van verdriet zich herhaalt. Tegelijkertijd zijn Erdals' cipiers niet allen Turken maar ook Nederlanders, die van hem verwachten dat hij door allochtonenhoepels springt. Sterker nog, we, de hele migrantengemeenschap heeft trauma's opgelopen door op te groeien in schizofrene werkelijkheden. Het is alsof je in een vissenkom zit en het leven aan je voorbij ziet gaan. Soms ontsnap je even, doe je even mee. Maar nooit te lang, de lange arm van almachtige buren, vaders, ooms, broers en vergeet vooral de roddelende jaloerse onderdrukte wijven niet, is nooit ver weg. Het aanpassingsvermogen van migrantenkinderen doet niet onder voor dat van duurbetaalde en langgetrainde diplomaten; we hebben de cultureel verschillende werkelijkheden niet alleen geobserveerd, maar kunnen ons er ook moeiteloos in bewegen.

Ja, ook ik heb trauma's opgelopen. De meest voor de hand liggende zijn de moord op Theo van Gogh en mijn landarrest in Turkije. Maar opgroeien als de uitzondering in een vreemd land brengt ook trauma met zich mee. Nederland was niet mijn vreemde land, wél dat van mijn ouders. Die hier niemand anders dan elkaar hadden, de taal niet spraken en toch besloten hier te blijven omdat dat uiteindelijk beter zou zijn voor zowel hun carrières, leven en kinderen. Ik ben áltijd de uitzondering geweest, ook in de Nederlandse gemeenschap want niet-Nederlands. Godzijdank werd ik omringd door Nederlanders die mij als Nederlander behandelden in plaats van een imbeciele buitenlander. Pas toen ik in de media ging werken, probeerde men me door allochtonenhoepels te laten springen – wat ik consequent geweigerd heb. Nooit zal ik vergeten hoe die idioten van NOVA, een van de vele voorgangers van NIEUWSUUR, een repo over me wilde maken: 'We gaan je neerzetten als dat meisje dat haar milieu is ontgroeid en haar hoofddoek heeft afgedaan'.

Randdebielen, daar bij de Publieke Omroep. Gelukkig hebben ze een kwart eeuw na mij Lale Gül, die ze nu kunnen laten hoepelen – vooral omdat zij wél uit een onderdrukte situatie komt en wél een hoofddoek heeft gedragen. Voor journalisten geldt daarbij dat het makkelijker is om een jong grietje door hoepels te laten springen dan de politiek ter verantwoording te roepen voor mislukte integratie en voortdurende onderdrukking bij zeker zo'n 800.000 Nederlandse moslims gezinnen.

Theo zag mij, het individu en niet de migrantendochter. Door toeval ontmoette ik hem, door toeval schreef ik, en door toeval bleef ik schrijven. Als kind had ik nooit bedacht dat ik auteur of columnist zou worden, arts of advocaat lag meer voor de hand – ook ik ben ontsnapt aan de verwachting van mijn omgeving. Ik zit in de fase waarin ik de balans van mijn productiefste jaren opmaak. Ja, ik heb het goed gedaan maar niet half zo goed als de bedoeling was geweest. Ik heb de kansen die Nederland mij bood, die mijn ouders mij boden, met beide handen aangegrepen zoals een Nederlander dat zou doen. Ik heb vanaf de eerste dag dat ik in de media was, geëist dat ik als Nederlander benoemd zou worden. Ik ben niet anders, ik hoef geen imbecielenbehandeling en wil al helemaal niet in het hokje multicul. Ik wilde maar één ding; normaal behandeld worden. Ik ben geen relikwie. Ik behoef geen subsidie. En ik wil al helemaal niet aangesproken worden op wat 'de Turkse gemeenschap' zegt, doet, vindt of laat. Wat ik wél wil, is uitspreken wat Nederlanders blijkbaar niet kunnen uitspreken; dat segregatie en zwarte scholen slecht zijn voor de integratie, dat migrantenkinderen Nederlands moeten leren, dat importhuwelijken moeten stoppen, dat de islam teruggedrongen moet worden naar achter de voordeur en niet de kinderhersenen moeten vergiftigen door islamitische basis en middelbare scholen en godbetert internaten. Dit land is óók mijn land, en ik wil vrijheid – als we de islam laten woekeren, verliezen we die vrijheid zonder twijfel. Erdals boek 'De Gevangenisjaren' lezend, vraag ik me af of ik me heb laten gijzelen en definiëren door wat 'men' van me verwachtte. In alle oprechtheid durf ik te zeggen van niet. Kijk naar mijn carrière: als niet zelf gedefinieerde tokenallochtoon is die nooit van de grond gekomen. Het zegt meer over de media dan over mij: die droomcolumn die blonde wijven schrijven over hun kuthuwelijken (zo easy money) is me nooit gegund. Sterker nog, alleen POWNED had het lef me te bellen toen METRO ermee stopte. Presentatie en side-kickklussen gingen ook aan me voorbij: had ik maar mijn Turkse afkomst in de onderhandeling moeten gooien.

Afbeelding

Maar die Turkse afkomst heeft me nooit geboeid.

Ik wil niet anders dan als Nederlander behandeld worden. Met dezelfde kansen, rechten en plichten. Zonder extra's – hoewel, zeker wél die ene namelijk dat ook alle Erdals, Lales en Ebru's die nog komen een jeugd in vrijheid, een carrière in vrijheid en een leven in vrijheid hebben. Dat kan alleen als we erkennen dat vrijheid kwetsbaar is. Dat vrijheid niet vanzelfsprekend is maar juist álles is. Vrijheid is het waard is om voor te sterven. En als we de tirannie van de multicul en de islam niet als grootste vijand van vrijheid erkennen, zullen er, doden vallen – en niet alleen onder de Erdals, Lale's en Ebru's.
Gun jezelf wat je een ander toewenst     islam = racisme   & de hel op aarde voor mens en dier
                                   koran = racistisch & handboek voor criminelen
      Moslimlanden bewijzen dagelijks:    meer islam = meer verkrachte mensenrechten
Mahalingam
Berichten: 52149
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Re: columns van Ebru Umar

Bericht door Mahalingam »

In een podcast die ik afgelopen week opnam met Daphne Deckers, wees zij mij op een uitspraak van columnist en regisseur Theo van Gogh, die achttien jaar geleden vermoord werd: “Als ik het zeg, ben ik een racist. Maar jij mag het zeggen, daar kunnen ze niet tegenop!” Daphne constateerde: “Tegenwoordig mag jij het ook niet meer zeggen.”

En bedankt. In my face.

Er ging een luik in mijn hoofd open en dat luik wil niet dicht. Zeker niet nadat ik vorige week weer ‘ns uit het niets gecanceld werd. Lang verhaal kort: ik ben het zat. De cancel culture. De dubbele moraal. De felicitatiedienst die media heet. Ik ben het zat dat als ik het zeg, het ‘racisme, discriminatie of drek’ heet te zijn, maar dat als een ander het zegt, het ‘humor’ heet.

Gecanceld worden is mijn leven. En voor mij het leven van anderen. Zoals Theo van Gogh. Na zijn moord hield iedereen van Theo, was hij iedereens beste vriend en had iedereen met hem willen samenwerken. Hij moest er eerst voor vermoord worden maar o, wat was Theo toch getalenteerd. Maar ja, woorden zijn niet zonder risico. Je moet mensen ook niet beledigen, zeker moslims niet. Of vreemde culturen. Waarom zou je dat doen?! Je hoeft het niet te zeggen hé? Ik ben het zat, vanuit mijn tenen ben ik het zat. Nee, je hoeft het niet te zeggen. Maar de dubbele moraal dat goedgekeurde gutmenschjes alle woorden mogen gebruiken tégen jou en jij de rechts-radicale racist bent, is zum kotsen. Het is tijd om namen en rugnummers te noemen. Wat kan me gebeuren, gecanceld worden?!

BUITENHOF: ‘We willen een vrouw zelf maken’


We leven in het jaar 2003/4 en bij Buitenhof werd een columnist gezocht. Een vrouw. Vrouwen moesten op tv een live screentest doen. Eerlijk? Appeltje eitje. Ik schrijf een column, hijs me in een strak pak en knal door de autocue de woonkamer in. Strik eromheen, niets meer aan doen. Ja, mijn zelfvertrouwen is groot. Ze zoeken een vrouw die wat kan en in columnistenland betekent dat: woorden achter elkaar zetten en ze op tv durven uitspreken. Achter mijn laptop een vrouw, IRL een vrouw: mij heb je er niet mee. Dus die afwijzing kwam als een verassing: “We willen een vrouw zelf maken”. Tja. Kan. Wat meespeelde is dat ze in die tijd ronduit in je gezicht zeiden: ‘Jij schrijft voor de site van Theo van Gogh he? Ja nee, jammer. Daar willen we niet mee geassocieerd worden.’ Eikels. NEXT. Totdat de vrouwelijke columnist bekend wordt gemaakt: Herman Philipse, de ex van Ayaan Hirsi Ali. IRL een vrouw, achter mijn laptop een vrouw dus ik stuur de eindredacteur van dienst een mail. “Laat me weten waar Philipse zijn borstcorrectie laat uitvoeren, tzt zal ik er ook behoefte aan hebben.” Stik d’r in, eikels.

WNL/ Bert Huisjes: ‘Ebru is kritisch op het verkeerde moment’


Omroep WNL wordt opgericht. Joost Eerdmans wordt commentator en zegt ‘jij moet erbij!’. Ja, ik moet erbij, hartstikke leuk maar ik weet inmiddels hoe er op mij, de columnist van Theo, wordt gereageerd. Dus ik bedank en vraag: “Wil jij mijn naam noemen tegen Bert Huijsjes en me laten weten hoe hij reageert?” Joost wil dat uiteraard doen, want dit wordt een inkoppertje, Ebru moet erbij! Totdat hij me verbijsterd terugbelt. “Weet je wat Bert Huijsjes zei?! ‘Ebru? Mwah, die is altijd kritisch op het verkeerde moment’.” Er zijn dus momenten dat je je bek moet houden, ook volgens journalisten. Waarschijnlijk als je een carrière in de media ambieert.

NPORadio1 Frans Klein: ‘Ik wil haar niet’

Prem Radhakishun presenteert een radioprogramma op NPO1 en heeft een vervanger nodig. Hij staat erop dat ik dat word. Omroepbaas Frans Klein is tegen – en dan is iedereen tegen. Maar Prem straalt: “Ik heb ‘fok jou’ gezegd tegen Frans, jij moet het worden. Anders stop ik ermee. Dus ze willen je niet maar je gaat het wel doen. Je mag niet te veel verdienen, niet meer dan 300 euro (of was het 150, ik weet het niet eens meer) maar daarna zien we verder.” Ik vind het amusant maar wijs op de valkuil: word ik aangekondigd? Nee. Krijg ik een vaste dag in de week? Nee. Ik ben er als Prem er niet is. “Je begrijpt dat de luisteraar dan elke keer verrast wordt en niet op mij zit te wachten? Je moet me introduceren op een vaste dag en vervolgens als jij er niet bent, is het ‘normaal’ dat ik het overneem.” Nee het is niet aan de orde. Er gebeurt exact wat ik voorspel: elke keer is Prems afwezigheid een verrassing en dalen de luistercijfers. Ik word eruit gebonjourd (ze moeten je niet, zegt de eindredacteur van dienst nog) en vervolgens krijgt Nadia Moussaid (of zo) de plek. Op exact dezelfde manier zoals ik voorstelde. Ik geloof nooit dat haar luistercijfers beter waren maar daar gaat het ook niet om. Laten falen is hetzelfde als laten slagen: daar moet je moeite voor doen.

Goedemorgen Nederland: ‘Jeroen Pauw wil jou niet’

Toen Jessica Villerius nog jong was, was ze een blauwe maandag eindredacteur bij Goedemorgen Nederland, het ontbijtprogramma van RTL. Ze zochten een nieuwe presentator: “E, jij komt een screentest doen hoor, ik wil jou!” En eerlijk? Ik wilde niets liever. Niets leek me leuker dan een ontbijtprogramma presenteren, lekker ’s ochtends werken en de rest van de dag vrij. Totdat Jessica half huilend belde: “Ik krijg je er niet doorheen, Jeroen (Pauw) wil jou niet. Punt.” Dat je me niet wilt: oké. Dat je me niet eens een test laat doen? Hoe simpel ben je dan? Hoe rancuneus of bevooroordeeld ben je dan? Tegen de columnist van de website van Theo? Ik heb trouwens geen idee waarom Jeroen er wat over te zeggen had destijds (2003/4/5?) maar what ever.

Pauw&Witteman: ‘Kom je Geert Wilders afzeiken?’ (NEE GA WEG!)

Dertien jaar was ik de best gelezen columnist van Nederland, of je het nou wilt of niet. Mijn column in METRO werd verslonden door links en rechts, man en vrouw, wit en zwart en alle andere tegenstellingen die tegenwoordig modern zijn. Maar geloof me als ik zeg dat ik geen enkele keer door de praatprogramma’s ben uitgenodigd. Niet door DWDD – dat was een principekwestie hoorde ik van Erik van Muiswinkel. Dieuwke en Matthijs (heet de eindredacteur Dieuwke? Zoiets was het)(Ja, Dieuwke Wynia - GS.) vroegen zich af waarom Erik in hemelsnaam koffie met mij ging drinken, toen ze elkaar in het Westerpark tegenkwamen. Ik kon er alleen maar om lachen. Het is ook de enige remedie. Ik werd niet gevraagd. Niet door Pauw en Witteman, niet door Pauw – geen enkele keer (behalve toen ik vastzat in Turkije, waarvoor mijn dank). Wel trouwens door de Christenversie ervan, Tijs van den Brink en Andries Knevel. De christenen zijn altijd open geweest, waren altijd bereid om te luisteren en eerlijk? Het was ook altijd leuk. Er was respect, van beide kanten. Maar áls ik al werd uitgenodigd door PW, was het om anderen af te zeiken (met name Geert Wilders). Ik bedankte met de opmerking dat presentatoren die vier ton verdienen best zelf mogen werken voor hun geld.

Blablablaaa

“Je hebt niet het recht om uitgenodigd te worden hè,” zei Joost Bakker van WNL me een keer. Oh oké, beweer ik dat dan? Ik vraag alleen hoe het komt dat alle no-no columnisten van kranten met oplages van op sterven na dood, kind aan huis zijn in alle tv-programma’s en ik niet. Het eerlijke antwoord: “Wij van de grachtengordel met de juiste mening over alles, vooral zielige allochtonen, vinden jou niet leuk.” Maar dat werd niet gezegd. Bovendien, hoezo “wij” vinden jou niet leuk? Het gaat om je publiek. DWDD is NIET van Mathijs van Nieuwkerk, wat ze er in de media ook van maken. Zoals de Vooravond NIET van Fidan en Renze is. Het is pas van jou als je ervoor betaalt, niet voor betaald wordt. Dus wat let je als Publieke Omroep om evenredig te zijn in je berichtgeving? Jinek die daadwerkelijk is gaan geloven dat het háár programma is omdat het haar naam draagt: sorry. Ga je schamen. Maar ja, dat zijn meningen waar je je niet populair mee maakt. Sommige mensen mógen geen carrière. Sommige mensen moeten genegeerd.

Powned/ Dominique Weesie: ‘Ik vind jou de beste maar ze moeten je niet’

Ergens rond 2010 zal het geweest zijn dat ik Dominique Weesie mailde: hij presenteerde PowNews en ik wilde dat doen. Hij was verrast en vooral over de timing: hij wilde juist stoppen dus kom maar, we gaan een screentest doen. De screentest oefende ik met Jessica Villerius en ik slaagde met vlag en wimpel. “Ik heb hier buikpijn van,” zei Dominique “Ik wil jou maar ‘ze’ moeten je niet (ene Ronald of Roeland, weet ik hoe die gasten allemaal heten). Jij knalt er doorheen, ik ben er zelf verbaasd over.” En weer afgewezen. Ik kan er prima tegen als mensen eerlijk zijn. ZEG het gewoon in mijn gezicht. Dominique deed dat. Hartstikke prima. En het moet gezegd: toen Metro me eruit gooide, belde Powned meteen (thanks Léon). Als enige, maar dat maakt ook niet uit. Ik ben er blij, zeker nu ik twee keer per week een column kan schrijven op www.powned.tv.

RTL LATE NIGHT: drie mannen en een meisje

Die ene keer dat ik wél werd uitgenodigd door RTL Late Night, zat ik tegenover drie mannen: Alexander Pechtold, Peter R. de Vries en Humberto Tan. Geert Wilders had minder minder minder geroepen, daar moesten we het toch even over hebben; bovendien had ik het in een METRO column voor Wilders opgenomen. Dus sure. Ik weet dat niemand op komt dagen om het met Geert Wilders eens te zijn. Nou, newsflash: ik ben het er wél mee eens en met mij de rest van Nederland. In de kleedkamer klaagde Humberto dat hij het gepresteerd had om een huis te kopen naast de enige andere zwarte in de straat; we moesten erom lachen. Maar toen het lampje ging branden was het drie tegen 1: ‘Ik heb nog nooit iemand horen zeggen dat ‘ie naast een Marokkaan wil wonen,’ trapte ik af. Wilders is niet gek, al die lui aan tafel willen minder minder minder – vooral in hun eigen buurt. Maar als Wilders het zegt moet ‘ie afgemaakt. Ik nam de honneurs met verve waar. De socials ontploften na afloop. Het was ongetwijfeld het best bekeken item in lange tijd (goed jasje wel). Nooit meer gevraagd.

En weer WNL, een of ander blond wijf


“Je staat niet op mijn netvlies,” sprak de eindredacteur van dienst bij WNL. Gênant. Saskia? Barbara? Sabine! “Dus ik wil jou wel uitproberen, gratis ja nee ik heb geen budget.” Hoe het blonde wicht ook mocht heten: ik schreef inmiddels meer dan tien jaar in METRO, de krant met de grootste oplage van Nederland. Als ik niet op je netvlies sta, als jij mij niet kent, dan ligt dat aan jou. Niet aan mij. En nee, ik kom niet gratis, jij wel? Gaat niet gebeuren, gaat gewoon niet gebeuren. Ga lekker jezelf gratis uitproberen! Nooit meer wat gehoord.

De felicitatiedienst die Linda. heet: waar blijft die sniper toch?!

Het zat hoog maar was ingedaald, mijn mediaverleden. Het gecanceld en vooral genegeerd worden. Maar het komt naar boven, door zo’n cancelgebeuren de afgelopen week waar niet over kan uitweiden. Alle momenten waarvan ik dacht ‘laatmaar’. Margot Jamnisek van Linda. die in een tweet sneert: ik ben toch zeker niet geïnteresseerd in de mening van Ebru Umar.

Je hoeft ook niet in mijn mening geïnteresseerd te zijn, maar gaat de fles champagne nu open omdat je dit op Twitter hebt durven zetten? Omdat ik het gelezen en onthouden heb? Jij mag mij wél afzeiken maar als ik het doe, dan wat? Dan ben ik een rechtsradicaal die gecanceld moet worden?! Die wijvenbreinen, het is intens triest. De felicitatiedienst die Linda. heet, heeft het ook voor elkaar gekregen om mij uit het blad te houden. Het betekent iets, niet gevraagd worden. Niet alleen door Linda. niet maar door alle andere programma’s niet: al ben jij de columnist van METRO, jij bent onbelangrijk. Jij telt niet mee.

Als ik ‘waar blijft die sniper’ had getweet, was ik het openingsnieuws van het NOS-journaal geweest. Als ik mijn man een blotetietenfoto van een fotoshoot had gestuurd, was ik op staande voet ontslagen. Maar als je een medewerker van LINDA. bent, stopt de cancel culture abrupt. De dubbele moraal, ik trek het zó slecht.

Dat we die dubbele moraal normaal zijn gaan vinden, nóg slechter. De juiste mening wordt gedirigeerd door de juiste mensen en alleen zij, de Margot Jamniseks van deze wereld, bepalen wie de juiste mensen zijn. En de juiste mensen zijn met minder en voelen steeds meer de hete adem van de anderen in de nek. Er moet dus een tandje bij de cancel culture. Want gelezen worden door miljoenen is als Metro columnist onbelangrijk gemaakt. Die miljoenen zijn onbelangrijk gemaakt: jij mag er niet zijn, jij mag niet gezien en gehoord en die miljoenen moeten ook hun bek houden. Inmiddels doen de miljoenen hun bek wél open. Of het nu over de boeren gaat, de coronamaatregelen of de asielzoekers: de miljoenen zijn met meer dan de felicitatiedienst die Nederlandse media heet. En de felicitatiedienst begint dat eindelijk te snappen. Ik ben het zat. Die hele cancel culture; hou ermee op.

Het ligt aan mij?

Natuurlijk moet je naar jezelf kijken: ligt het misschien toch aan mij? Het antwoord is nee. Je kunt me onaardig vinden (vooroordeel maar goed, wat jij wilt), maar ik kan wél schrijven. Leuk ook – moet je wel de moeite nemen om over je vooroordelen te stappen. Daarbij word ik ook nog gelezen door volksstammen Nederlanders! Je kunt me slecht vinden, maar dat is slechts een mening. Jouw mening. Toen ik het best gelezen NRC-artikel van de week was, was de NRC-redactie helemaal verbaasd. Maar een column? Ik weet echt niet hoe het werkt, maar ik ben nog nooit gebeld. Doorgeen enkele krant, AD of Trouw, VK of NRC. Ik twijfel niet aan mijn talent. Daar ligt het niet aan. Wel aan de mediaprincipes.

Nee, ik dacht het niet

Kijk naar het Nederlandse medialandschap, kijk naar de columnisten. Marcel van Roosmalen mag de meest brakke teksten uitkramen (hij noemde me een eencellige – als ik het doe, heet het ‘drek’ hé? Hij mag het op de Publieke Omroep zeggen, dan heet het vrijheid van meningsuiting). Johan Derksen ook (ik ben niet welkom bij VI omdat Derksen en René me niet moeten, dus hou op met vragen wanneer ik weer in VI ben. Nooit.). Mannen mogen meer. Uiteraard.

IK moet me aan de mores houden. De mores waarbij de maatstaf gelegd is door de blonde vrouwen met blauwe ogen: dát zijn columnisten, zij heten columnisten te zijn: vrouwen die over hun huiselijk geneuzel schrijven. Hey, ik kan en wil dat ook best, een makkelijkere manier om geld te verdienen is er niet.

Ook als meisjescolumnist ben ik bij geen van de vrouwenbladen welkom (geloof me, heb ze allemaal al gevraagd op de Margriet na). Niet blond genoeg, niet zwart genoeg, niet goedkoop genoeg, maar vooral: niet veilig genoeg. En ja, ik schrijf nog steeds interviewtjes voor Libelle, maar mijn naam staat allang niet meer groots op de pagina, zoals ook mijn foto is verdwenen. Ik ben onzichtbaar gemaakt. Eerlijk? Mijn ijver om mijn rubriek te maken, is er niet minder om geworden.

‘Geen respect’

Ook zo leuk: een interview weigeren. Het zijn twee mensen die in het verleden interviews met me hebben geweigerd: Gijs Groenteman en Jesse Klaver. De eencelligen (hey Marcel van Roosmalen zei het live op NPO1 hé, dus hou je verontwaardiging voor je) denken ‘nee’ tegen mij te zeggen, maar zeggen ‘nee’ tegen Libelle-lezers. Je kunt ook zeggen ‘ik moet jou niet Ebru’. Fine. Dan geef ik dat door. In het geval van Jesse Klaver werd er iemand anders op hem afgestuurd (…). Trouwens, toen ik Mark Rutte sprak voor dezelfde Libelle-serie en smalend over Klaver vertelde, reageerde hij verbaasd: “Hij kan dus geen onderscheid maken tussen de columnist en de journalist?!”.

aldus de overjarige lesbiënne Gijs Groenteman...

Ik heb die hele Gijs nooit gesproken, nooit iets van ‘m gehoord of gelezen. Ja, z’n moeder vind ik stom en z’n vrouw is een meisjescolumnist maar daar houdt het bij op. Het intense genoegen dat hij eruit haalde om mij te kleineren… triest. Sommige mensen mogen meer dan anderen – feit. Zeker als die sommige mensen gutmenschmannen zijn. Het is zó triest, ze hebben niet eens in de gaten hoe triest.

In het geval van Gijs Groenteman ging het als volgt: hij appte me dat we ’te weinig wederzijdse waardering voelen’ om een gesprek te voeren. Flabbergasted – ik dan. Die kwalificatie van die ‘weinige wederzijdse waardering’ komt volledig voor zijn rekening. What ever. Ik eet er geen boterham minder om.

Bye bye Ebru

Toen de Telegraaf ging reorganiseren en mij niet benaderde voor een column (ik was net METRO-af), appte ik hoofdredacteur Paul Jansen: “Had je niet nog een plek voor mij? #column”. Het antwoord sprak boekdelen: ‘Helaas Ebru. Grt.’ Heeft je concern net tonnen uitgegeven om mij uit Turkije vrij te krijgen, laat je me gaan. Ik zou me tot mijn laatste snik hebben laten schrijven. Laten terugverdienen. Gratis. Ik zou het nog gedaan hebben ook want ik ben gered uit Turkije door de inspanningen van TMG. Dus ja, dat zou ik zeker gratis gedaan hebben. Inmiddels heeft die hele TMG top een functie elders, alleen Paul Jansen zit er nog. En vrouwen die over maatschappelijk thema’s schrijven dan, die zijn er toch? Ja sure. Nausicaa Marbe is de enige normale, en ook van niet Nederlandse afkomst. Klassiek gevalletje ‘we hebben er al één’ (geldt nooit voor de blonde wijven). In Trouw schrijft een hoofddoek want die moet ook gehoord (my two cents: het is een mannelijke ghostwriter die de stukken schrijft en tweet onder haar naam) of een obese vrouw – ach ja, dwarsdoorsnee van de samenleving, het moet allemaal. Of ze kunnen schrijven of niet, het is bijzaak. Vandaag ik, morgen jij – tenzij je Roos, Sophie, Saskia, Antoinette, Eva, Chantal, die ene van NRC, etc etc etc heet. Vraag maar aan Linda.

Rechte rug

Ik hoef geen baantje in de media, nee hou op schei uit. Ik heb alleen altijd mijn werk willen doen, meer meer meer werk. Ik hou van mijn werk. Maar door de cancelactie van de afgelopen week knapte er iets. Ik ben er klaar mee. Klaar met het normaal vinden dat ik mijn mond moet houden. Klaar met normaal vinden dat er voor iedere Truus Trut plek is maar niet voor mij. De cancel culture sucks, gefeliciteerd met z’n allen. Ik was er trots op dat ik voor de site van Theo van Gogh schreef. Ik ben trots dat ik voor PowNed schrijf (al is heet op een onvindbare plek op het internet) en ik hou van Libelle (al ben ik onzichtbaar gemaakt). Het maakt me niet uit, ik hou van mijn werk, ik haal er lol uit. Dat is de enige reden dat ik werk. Mijn loyaliteit is massive en ik veracht mensen die er lol uit scheppen om je te cancelen.

Die heks van de NRC krijgt er nog applaus voor ook, in wat voor vreemde wereld leven we toch? Toen ze me op straat tegenkwam, stopte ze om zichzelf voor te stellen. Toen er geen lichtje bij me ging branden, ging ze uitleggen wie ze was. I don’t give a flying fuck! Maar weet: vandaag ik, morgen jij. Ik weiger mezelf nog langer onbelangrijk te maken: ik sta hier al bijna 20 jaar met een rechte rug. Omdat ík gecanceld moest worden, omdat er andere namen in mijn plaats gevonden moesten worden, zijn die anderen er. Dat betekent niet dat zij beter zijn dan ik, verre van dat. Het betekent alleen dat ze beter zijn in hun mond houden, in vrienden maken, de correcte mening uitspuwen en zichzelf belangrijk vinden. Ik gun iedereen zijn carrière, heus.

Maar die cancel culture moet stoppen. Nu. Hier. Onmiddellijk. Direct.

Kap. Met. Cancellen. Morgen ben jíj aan de beurt.
https://www.geenstijl.nl/5167582/stamca ... amen/#more
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Mahalingam
Berichten: 52149
Lid geworden op: za feb 24, 2007 8:39 pm

Re: columns van Ebru Umar

Bericht door Mahalingam »

Rellen op Mercatorplein zullen nooit ‘minder minder’ worden

Gewikt en gewogen, getwijfeld en genegeerd maar uiteindelijk moet het dan toch gedaan worden: schrijven over de rellende jongeren omdat de Marokkanen gewonnen hebben van België. Het feestbesef van de gemiddelde Europese Mocro bestaat uit vernielen, roven en intimideren. Wees er maar trots op.

Ik herken het beeld uit duizenden: het Mercatorplein vermomd als een war zone in Oekraïne. Het ‘waarom’ van deze ‘oorlog’ komt niet eens in me op: omdat het Marokkanen zijn. In het kader van juridisch gedoe hoort daar dan de disclaimer ‘criminele Marokkanen’ bij.

Natuurlijk zijn er ook normale Marokkanen. Maar dít, rellende kút-jeugd, noem ze gerust Amsterdammers, zijn de criminele neven en nichten, ooms en vaders, broers en zussen, tantes en moeders van de wél leuke Mocro’s. Dit gezegd hebbende vraag ik mij af of ik ze überhaupt ken, wél leuke Mocro’s. Gelukkig kan ik daar ‘ja’ op zeggen, al zijn ze aan de vingers van één hand te tellen.

De – mijn – gelatenheid over de rellende kútjeugd is tekenend. Ik verwacht al niets anders meer van dat volk en denk alleen maar ‘zó blij dat ik er niet meer woon’. Om me vervolgens af te vragen hoe het kan dat de ME wordt ingezet om vreedzaam koffiedrinkende ‘wappies’ de stad uit te knuppelen maar deze criminele kút-Mocro’s hun gang kunnen gaan. Bang om klappen te krijgen? Niet belangrijk genoeg? Is koeltoer?! Laat dat Fiat 500tje maar afbranden (waar zijn de inzittenden? Iemand ooit bedacht wat voor trauma die mensen hebben opgelopen? Door een potje voetbal?!).

Waarom wordt dit gedrag getolereerd? Begrijpt ‘de driehoek’ met Femke Halsema voorop dat dit de opmaat is naar meer? Eerst mep je in Rotterdam agenten de vernieling in omdat je boos wordt dat ze een ‘feestende trouwstoet’ aanhouden (het is verkeer, hou dat getuutter en gevaarlijke gedrag godverdomme voor je), vervolgens speel je oorlogje op het Mercatorplein en straks? Op naar de Stopera? Het Torentje? Met alle toestroom die dagelijks in Ter Apel plaatsvindt, zijn dat geen vergezichten maar nabije werkelijkheid.

Politiek en politici zijn wars van de werkelijkheid. De werkelijkheid, die wordt genegeerd. Daar staan zij boven. De werkelijkheid is iets voor het volk, mensen met stemrecht die je moet ontmoedigen te stemmen maar misschien kan dat op een dag ook nog wel verboden worden. Begin maar met het verbieden van vrijheid van meningsuiting, met het verbieden van een suffe omroep, met het verbieden van een politieke partij en met het verbieden van ‘nepnieuws’ althans wanneer het niet door politici verspreid is.

Dan komt het verbod op stemmen vanzelf wel. Want de werkelijkheid onder ogen zien dat waarden en normen van andersculturelen niet te rijmen valt met de Nederlandse, dat vreugde en verdriet anders geuit wordt dan hier cultureel gangbaar is en dat optreden daartegen niet racistisch is, lijkt een nooit te realiseren utopie.

Een werkelijkheid waarin maar één ding toekomstig is: “Onder flinke druk van de Tweede Kamer heeft minister Wopke Hoekstra (Buitenlandse Zaken) een overeenkomst tussen Nederland en Marokko openbaar gemaakt. In het stuk belooft het kabinet op allerlei fronten samen te werken met de Marokkanen: onder meer met steun voor een Marokkaans centrum in Amsterdam” (Telegraaf). Verkas uit Amsterdam nu het nog kan. Je kunt er vergif op innemen dat die rellen op het Mercatorplein nooit minder minder minder zullen worden.
https://onsnieuws.com/ebru-umar-doet-ee ... -de-beurt/
Wie in de Islam zijn hersens gebruikt, zal zijn hoofd moeten missen.
Plaats reactie