POLITICVS

"Opinies" is een collectie van korte teksten (van 500 tot 750 woorden) waarin de auteur zijn opinie over courante islam-gelinkte gebeurtenissen uiteen zet. Indien je jouw opinie gepubliceerd wil zien kan je ze hier kwijt. Geef ons ook je naam en email adres. De tekst moet wel van jouw hand zijn.
Plaats reactie
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

POLITICVS

Bericht door Pilgrim »

Afbeelding

De e-mails die ik regelmatig van mijn achterneef krijg maken vaak deel uit van een nieuwsbrief die hij regelmatig naar een aantal mensen toestuurt (waaronder mij). In overleg met hem heb ik besloten ze ook te bundelen in aparte topic, net als de artikelen van Numan. De nieuwsbrief heet POLITICVS (spreek uit als Politikoes). Zijn pseudoniem is ook Politicvs.
POLITICVS

Notities over waarheid in een eeuw van verstandsverbijstering

Nr. 1 - 24.12.2017

Dit is een nieuwe nieuwsbrief over het herfsttij van de westerse beschaving. Het dient als aantekenboek voor onze observaties van de hoop en wanhoop van het westen waar regressief links haar dodelijke ideologieën verspreidt, waar de soixante-huitards de gremia van de macht domineren en supranationale gouvernementele regimes van overheden en corporaties de ons bekende wereld verwoesten met schuldecononieën en massa-immigraties. Deze nieuwsbrief zal bevatten: nieuwscommentaren, altmedia-verslagen en boekbesprekingen.

Het eerste jaar van Trump

Het eerste jaar van Trump spoedt ten einde en hier en daar is men reeds begonnen de balans op te maken. De Washington Examiner publiceerde een lijst van 81 Trump successen van het afgelopen jaar, met een puntsgewijze opsomming:

http://www.washingtonexaminer.com/year- ... le/2644159

Het bijzondere, echter, van Trumps opkomst is niet alleen een imposante lijst van politieke daden, maar ook, en vooral, de enorme indruk die hij heeft gemaakt op zijn vijanden, die zich in eerste instantie niet in een ver buitenland, maar vooral in Amerika zelf, en dan in het bijzonder in zijn eigen partij en de Democratische partij manifesteren. Schrijver en commentator Andrew Klavan memoreerde recentelijk een klassieke spreuk betreffende politieke en staatkundige ondergang: “Whom the gods would destroy, they first make mad.” Totale waanzin, zo beredeneert hij, heeft zich meester gemaakt van de linkse instituties die alle vormen van leugen, list en bedrog aanwenden om Trump beentje te lichten.

Resistance is Futile | The Andrew Klavan Show Ep. 427: https://www.youtube.com/watch?v=1pKez4AWgmw

In hun nimmer aflatende aanvallen op Trump hebben die instituties niet alleen hun ware gezicht laten zien, maar zijn ze ook ten prooi gevallen aan een pathologische razernij die maakt dat ze gedurig in hun eigen zwaard vallen. Een korte blik op vijf instituties:

1. De entertainment-industrie/Hollywood. De openbaring van alle sex/pedo-schandalen had vooral ten doel een klimaat te creëren waarin men gemakkelijker Trump van dergelijke wandaden zou kunnen beschuldigen. Tot dusverre heeft het vooral Hollywood zelf te kijk gezet als een perverse en gedegenereerde zedenjungle, waarin nogal wat kopstukken onherstelbare schade opgelopen hebben. Het politiek correcte denken heeft inmiddels vele filmplots aangetast. Het meest deplorabele voorbeeld is wel de laatste rotte vrucht van de Star Wars-franchise waarin alle ingrediënten van de heldensaga van weleer in hun exacte tegendeel verkeerd zijn. Sargon of Akkad/Carl Benjamin gaf in mijn ogen de beste en scherpste analyse:

Sargon of Akkad: Gender Wars, The Last Snowflake: https://www.youtube.com/watch?v=LPsRp7uUXUk

En zo graaft Hollywood haar eigen liederlijke graf.

2. De academie. De universitaire wereld is al vele jaren notoir links en het behoeft dan ook geen verbazing te wekken dat men in haar gelederen bijna uitsluitend Trump-haters vindt. Echter, in recente jaren zijn er verscheidene zorgwekkende totalitaire en repressieve tendenzen waar te nemen. Universiteiten in het westen bezuinigen op kleine vakgebieden, maar pompen grote bedragen in ‘disciplines’ als diversity-studies, gender-studies, en dergelijke, met duidelijk ideologisch-programmatische doelstellingen. Ook in Nederland is dat te merken: nieuwe posities worden gecreëerd voor diversiteitsbewakers en sommige universiteiten maken geheime opnamen van colleges voor het controleren en in de juiste banen leiden van de intellectuele inhoud. De facto betekent dit het einde van de academische vrijheid en een kolossale aanslag op de vrijheid van het woord. Afgelopen jaar zagen we de campus van Berkely veranderen in een slagveld, en een wat bescheidener slagveld openbaarde zich recentelijk aan de Canadese Wilfred Laurier University. Daar werd een (overigens linkse) docente, Lindsay Shepherd, voor een intern policor-tribunaal gesleept omdat ze met het oog op inhoudelijk balans een clipje had vertoond van Jordan Peterson (de Canadese psychologie-professor die veel school maakt met zijn aanvallen op de policor en zijn verdediging van Westerse waarden). Stefan Molyneux had een indringend (kerst)gesprek met Peterson over een seculiere visie op de Christelijke boodschap: ingeschapen waarden en de sacrale dimensie van individualiteit; en met (vanaf minuut 19) uiterst scherpe opmerkingen over Wilfred Laurier University, de verderfelijke invloed van corrupte universiteiten en hun uiteindelijke ondergang.

Sargon of Akkad: Gender Wars, The Last Snowflake: https://www.youtube.com/watch?v=LPsRp7uUXUk
(Het kanaal van Stefan Molyneux werd in 2020 door Youtube opgeheven in het kader van haar radicaal-linkse censuurcampagne.)

Ook de academie krijgt eerder vroeger dan later de rekening thuisbezorgd: de aanvragen voor genoemde en andere universiteiten zijn inmiddels aan het teruglopen. En Wilfred Laurier University is ‘toast’, zoals ze in Amerika zeggen.

3. De media. Geen institutie is zozeer ‘over de rooie’ gegaan het afgelopen jaar als de zogenaamde Mainstream of Legacy Media. Niet alleen zijn alle reportages over Trump doortrokken van een onverholen en pathologische haat, ook de waarheid wordt vrijwel dagelijks geweld aangedaan. Niemand bij zijn rechte verstand kan nog langer geloof hechten aan de leugens van CNN, MSNBC, USA Today, de New York Times of de Washington Post. De corporatistische media (alle media kanalen in de VS die verenigd zijn onder een groepje van slechts 5 of 6 corporaties, en die daarmee hun autonomie en vrijheid zijn kwijtgeraakt) hebben tot op de dag van vandaag een onmiskenbare anti-Trump agenda. In zekere zin is dat goed nieuws: het laat op inverse wijze zien dat Trump op de goede weg is. Een humoristische maar ook onversaagde criticus van die media is Mark Dice die vele, korte clips maakt over de Mainstream-leugenfabriek en er ook een prima boek over schreef. Hier een recente video:

Mark Dice: They’re So Desperate:
https://www.youtube.com/watch?v=kplCwKkx38E

Ook Nederlandse media lopen aan de leiband van de corporatistische leugenfabriek, maar in de VS is inmiddels het verval ingezet. Wanhoop maakt zich meester van de MSM terwijl alternatieve media terrein winnen.

Afbeelding

4. De Deep State. De duistere krachten van het zgn. militair-industriële complex, van de geheime diensten, van de diepe ambtelijke en politieke krochten van Capitol Hill, en van de vele corporatistische lobby-groepen hadden niet gerekend op Donald Trump, en hebben zich nu diep in de kaarten laten kijken door hun nauwelijks verholen pogingen om de inmiddels gekozen president te vernietigen. Voor de opkomst van Trump was de Deep State nog niet echt een gangbaar begrip, maar inmiddels kent iedereen The Swamp en haar vele moerasmonsters. De anti-Trump campagnes, het Mueller-onderzoek in allereerste instantie, lijken allemaal gecoördineerd te zijn, en wat vorig jaar allang duidelijk was in de altmedia begint inmiddels ook door te dringen bij de enige grote nog min of meer pro-Trump mainstream-zender Fox News (wat hoofdzakelijk op het conto te schrijven is van de moedige inzet van Sean Hannity en Tucker Carlson), namelijk dat er sprake is van een duidelijk complot tegen de president. Bill Still doet verslag:

The Still Report no. 1951: The Shape of a Plot is Emerging: https://www.youtube.com/watch?v=WKnSEsWEgPU

De Clinton-machinerie is de primaire maar niet de enige schuldige; er ontvouwt zich een heel netwerk van gecompromitteerde en corrupte politici en ambtenaren. Zijn benoemingen te kwader trouw en zijn schimmige verleden als medewerker aan de Uranium One-deal hebben Mueller vleugellam gemaakt. Het is derhalve niet waarschijnlijk dat Trump hem zal ontslaan, en velen hopen dat Trump een speciaal onderzoek naar Uranium One zal gelasten. Aldus kan een deel van de Diepe Staat in haar eigen zwaard vallen.

5. De Nieuwe Wereld Orde. Het grootste anti-Trump beest is nauw verbonden met de krachten van de Deep State, en het is ook Trumps grootste uitdaging. Het is een internationale versie van de diepe staat en omspant het grote bankwezen, de verenigde naties, de internationale betrekkingen, de EU, en de meest universele versie van het globalisme en de diversiteits-, duurzaamheids- en multiculti-ideologie die fungeert als motor achter de massa-immigratie, de ontmanteling en islamisering van het westen. Niemand weet precies wat Trumps aanpak zal zijn (en misschien worstelt hij er zelf ook mee), maar er zijn vele hoopgevende signalen. Zijn voordracht in Polen klonk als een klok (‘verdediging van het westen’) en zijn recente aankondiging de Amerikaanse ambassade te verhuizen naar Jeruzalem wierp niet alleen de VN in een staat van ontreddering, maar was ook een strategische gelegenheid om de VS te positioneren tegen de wereldorde. De woorden van Nikki Haley schreven geschiedenis:

Nikki Haley at UN General Assembly on America embassy in Jerusalem (C-SPAN): https://www.youtube.com/watch?v=KVTQefA77Ys

Significant in deze context is wellicht de vijandige verslaggave in het programma Morning Joe. Niet alleen is presentatrice Mika Brzezinski de dochter van één van de belangrijkste globalisten, ze verwijst ook prompt naar de president van de Council on Foreign Relations (CFR), Richard Haass - een gouvernementele organisatie die al vele decennia haar verwoestende werk achter de schermen uitvoert. Een mooie bloemlezing van de gebruikelijke verdachten.

What Nikki Haley Did At The UN Was An Embarrassment | Morning Joe | MSNBC: https://www.youtube.com/watch?v=lpglttVYeu0

Het is op dit moment moeilijk om in de toekomst te kijken, maar het zou wenselijk zijn indien de inmiddels door en door corrupte supranationale bouwwerken van de VN en de EU instorten op hun eigen voetafdruk zoals de Twin Towers. Trump heeft de steven gewend, en een nieuwe koers ingezet.

Dit zijn puntsgewijs de oorlogen van Trump. Geen president vóór hem heeft zoveel hooi op zijn vork genomen als Donald Trump. De westerse wereld, zo lijkt het, was ook nog nooit is zo’n groot moeras terecht gekomen. De somberste analytici zien in de huidige staat van het westen alle kenmerken van het decadente en op ondergang aangelegde Romeinse Rijk. Trump zou dan de laatste kans zijn (of de eerste en voornaamste leider in die laatste kans) om het westen nog te redden. Het eerste Trump-jaar lijkt veelbelovend, maar we weten nog niet hoe het verder gaat. Wel wordt er inmiddels levendig gediscussieerd over Trumps betekenis in de altmedia. Hier twee buitengewoon sympathieke commentatoren, de Christelijke visie van Greg Hunter, en de seculiere visie van Lionel Nation:

USA Watchdog: Greg Hunter Christmas Message 2017: https://www.youtube.com/watch?v=KGpeCWZ0pcA

LionelNation: Donald Trump Is a Tactical and Strategic Political Genius and Is Without Peer, History Will Show: https://www.youtube.com/watch?v=RvNtJ8LaPX4

De haat en leugens van de MSM ontnemen vaak het zicht op Trump, maar zo nu en dan blaast een bries de nevelslierten en de wolken voor een moment terzijde en worden de contouren van de man zichtbaar. Donald Trump is een Mount Everest vergeleken met de molshopen die hem vooraf gingen.

Afbeelding
Fraaie cartoon van Ben Garrison, die duidelijk laat zien wat er het afgelopen jaar met de zogenaamde dinosaur-media gebeurd is. Het verschaft ook een inkijkje in Garrisons voorkeuren. The Drudge Report is met z’n biljoe-nenpubliek waarschijnlijk het invloedrijkst, en Infowars door de militante aanpak waarschijnlijk van het grootste strategische belang. Toch heeft Garrison kennelijk een voorkeur voor inhoud en argumentatie, zodat Stefan Molyneux, Paul Joseph Watson, Jordan Peterson en Mike Cernovich wat extra volume krijgen in deze tekening. Wat ontbreekt (maar Garrison weidt er vast nog eens een leuke cartoon aan) is de dino van The Young Turks. Het media-station van Cenk Uygur lijkt altmedia, maar ontpopte zich meer en meer als links-propagandistische praatzender. Gesteund door geld van Soros en door Youtube in de watten gelegd (in tegenstelling tot vrijwel elke andere altmedia-zender werden ze niet geplaagd met censuur en demonetarisering) was het, net als de MSM, een uitgesproken anti-Trump en pro-Hillary kanaal. En net als de andere dino’s ligt het nu onder vuur: oude blogs van Cenk waarin hij ongeremd zijn sexisme en racisme etaleerde, hangen nu om de nek van media-man zoals de albatros om de nek van Coleridge’s oude zeeman.
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: POLITICVS

Bericht door Ariel »

GS-Gesprek: Jordan Peterson over Channel 4 en zijn filosofie over "How to be in the World"

The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
Hans v d Mortel sr
Berichten: 17458
Lid geworden op: za jun 18, 2011 7:07 pm

Re: POLITICVS

Bericht door Hans v d Mortel sr »

Pilgrim schreef:De e-mails die ik regelmatig van mijn achterneef krijg maken vaak deel uit van een nieuwsbrief die hij regelmatig naar een aantal mensen toestuurt (waaronder mij). In overleg met hem heb ik besloten ze ook te bundelen in aparte topic, net als de artikelen van Numan. De nieuwsbrief heet POLITICVS (spreek uit als Politikoes). Zijn pseudoniem is ook Politicvs.
Ik las en begreep eruit: POLITIC VS (Verenigde Staten). Dom! Want VS is in het Engels US. Desalniettemin is het voor ons duidelijk. Of ook weer niet. Want het begint direct over het Westen . . . (Europa). OK, het blijft origineel als ik het op de Latijnse manier beschouw. Anyway, met dank aan jouw neef wiens bijdragen ik zeer op prijs stel. Dankzij ons ongeëvenaarde niet aflatende onmisbare wonderboy Pilgrim. icon_thumbup.gif
Ik weet niks met zekerheid. Ik ben ontoerekeningsvatbaar gelovig atheïst wegens gebrek aan de vrije wil.
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: POLITICVS

Bericht door Pilgrim »

POLITICVS

Notities over waarheid in een eeuw van verstandsverbijstering

Nr. 2 - 15.02.2018

Oude ideeën over een wereldstaat, de vermenging der volkeren, en de weg naar duurzame vrede bevolken al eeuwenlang de wensdromen van filosofen en staatslieden. Sinds een eeuw, echter, krijgen deze ideeën ook daadwerkelijk planmatig gestalte. En waar mooie en goedbedoelde ideeën beleid worden, en waar beleidsplannen met het zwaard van het staatsgezag worden opgelegd, daar is vrijheid niet het eerste wat een volk mag vrezen te verliezen. Dit is een onderzoek in meerdere delen naar de wortels, de ideeën, de contouren en de handel & wandel van de nieuwe wereldorde.

Russofobie

In de waanzin die zich momenteel meester heeft gemaakt van de Trump-oppositie in de VS is alles wat met Rusland te maken heeft uit den boze, en heeft alles wat onwelgevallig is automatisch te maken met Putin. Senator Rand Paul weigerde vorig jaar een verdrag te ratificeren dat Montenegro zou laten toetreden tot de NAVO waarop Senator John McCain hem ervan beschuldigde een loopjongen van Putin te zijn. (Het was McCain overigens ernst: “I don’t say that lightly”.) De publicatie van het inmiddels fameuze FISA-memorandum, dat zoveel wets-overtredingen en corrupties van de Democraten heeft blootgelegd, was natuurlijk zeer ongewenst en prompt brachten de reguliere media (m.n. Morning Joe) het nepnieuwtje in omloop dat die openbaarmaking digitaal mogelijk was gemaakt door het Kremlin middels ‘Russian bots’. Zeer recentelijk nog betoogde Adam Schiff, naar aanleiding van een schietpartij op een school, dat het Second Amendment (het recht op wapenbezit) Rusland in de hand werkt. Maar het grootste schandaal dat boven al deze incidenten uittorent is wel dat van Ruslands inmenging in de presidentsverkiezingen van 2016. Het verlies van Clinton en de overwinning van Trump waren zo’n schok voor het establishment dat de media en de linkse machten er niets anders in konden zien dan de sturende hand van Putin. Dit pathologische complotdenken wordt tot gekmakende hoogte opgevoerd. Een golf van irrationele angst en Russofobie waart door Amerika. Volgens deze complottheorie heeft Rusland de Amerikaanse verkiezingen ‘gehackt’ (hoe precies is onduidelijk) en heeft Trump onder één hoedje gespeeld met Putin. Een jaar lang is Robert Mueller reeds bezig met zijn onderzoek, en omdat hij niets gevonden heeft, wil hij het onderzoek onbeperkt uitbreiden; ergens in het verleden van Trump moet toch een dubieuze Rus of Russische zakentransactie te vinden zijn? Tot dusverre is weinig meer boven tafel gekomen dan een vage ontmoeting tussen Donald Trump junior en de Russische advocate Natalia Veselnitskaya, en Russisch geld achter een aantal Facebook-ads. Het beruchte ‘Steele Dossier’, waar de hele Mueller-probe op gebaseerd is, bleek een vervalsing. En voor de vermeende samenzwering tussen Trump en Putin bestaat geen enkel bewijs.

Natuurlijk, er was sprake van beïnvloeding tijdens de verkiezingen. Miljoenen werden gestoken in het online steunen van de Hillary-campagne en in het bestrijden van Trump-aanhangers in de diverse sociale media. Soros-geld werd gebruikt voor het recruteren van relschoppers tijdens Trump-rallies. Ook was er sprake van dubieuze, tegen hoogverraad aanschurkende zakentransacties in het voordeel van Rusland. Hillary Clinton zou de verkoop van een vijfde deel van het Amerikaanse uranium aan Rusland hebben gefaciliteerd tijdens haar termijn als Secretary of State. Voorts betaalde Hillary grof geld voor het Steele Dossier via een juridisch bureau dat weer contacten had met Rusland (over pot en ketel gesproken: het verhaal is de exacte inverse van de beweringen van het anti-Trump kamp betreffende de ontmoeting met Veselnitskaya). Dat Rusland een rijke bron zou zijn voor Trump-kompromat werd gretig geloofd door anti-Trumpers, en uitgebuit door listige zakenlui en komedianten uit Rusland. Zo betaalde de CIA $100.000 zogenaamd voor ontvreemde ‘cybertools’ maar in feite voor een compromitterende video van een gênante hotel-scène waar – zo bleek – met de beste wil van de wereld Trump niet in te herkennen was. En als klap op de vuurpijl werd Trump-impeacher Adam Schiff in het ootje genomen door twee Russische komieken, Vladimir ‘Vovan’ Kuzetsov en Alexei ‘Lexus’ Stolyarov, die hem Trump-kompromat aanboden. Schiff beweerde later dat hij de grap meteen door had, maar hij had toch zijn staf erop uitgestuurd om het materiaal te achterhalen. Niet de Trumpers, maar de anti-Trumpers zijn bereid tot handjeklap met de Russen om Trump in discrediet te brengen. Allemaal goede gronden voor een onderzoek, zou men zeggen, maar of dat onderzoek er komt, moeten we afwachten; wel zeker is dat zo’n onderzoek er onder het presidentschap van Hillary Clinton nooit zou zijn gekomen.

Enige bronnen en videos tot leringe ende vermaak:

Mark Dice: Guess What the Russian Bots Did Now (15 febr. 2018): https://www.bitchute.com/video/Dehn1M0rTDk/ [4m53s]

RT: McCain accuses Rand Paul of ‘working for Putin’ (15 mrt 2017): https://www.youtube.com/watch?v=pq3YdA4Mb84

Mark Dice: The Russian Bots Are Coming (8 febr 2018): https://www.youtube.com/watch?v=Ek9-nmnOCEs

H.A. Goodman: Clinton colluded with Russia through Law Firm writes Washington Post Journalist (11 febr. 2018): https://www.youtube.com/watch?v=IeR9UxR2SMA

H.A. Goodman: Obama FBI Informant Yellowcake Uranium Shipped to Moscow during Sale (8 febr. 2018): https://www.youtube.com/watch?v=TmL_L19Ndf8

http://www.dailymail.co.uk/news/article ... z56NzQ7ufC

H.A. Goodman: Adam Schiff Audio of Russian Comedians Promising Trump #KOMPROMAT Pics (6 febr. 2018): https://www.youtube.com/watch?v=unkjuod5WGE

The Still Report 2045: CIA Paid Russians $100,000 for Anti Trump Video (10 febr. 2018): https://www.youtube.com/watch?v=7NBluFvE2kk

https://www.nytimes.com/2018/02/09/us/p ... trump.html

Het opmerkelijke aan de stunt van Vovan & Lexus is wel dat zij toegang tot Schiff wisten te krijgen onder het voorwendsel dat degene die het gesprek voerde lid was van het Oekraïense parlement. Kennelijk was dit een gebaande weg, en Schiff waarschuwt zijn Oekraïense collega dat de Russen kunnen meeluisteren: “I would just caution that our Russian friends may be listening to conversations, so I wouldn’t share anything over the phone that you don’t want them to hear” (volledige audio: https://www.youtube.com/watch?v=3Dad_6yXZ34). Wat zijn precies de betrekkingen tussen Amerika en de Oekraïne die maken dat zowel Schiff als de komieken ervan kunnen uitgaan dat Oekraïense politici van de regering Porosjenko bereid zijn Trump te compromitteren?

Afbeelding

Het heeft alles te maken met de dramatische machtswisseling in 2014 en de opstanden op de Maidan. De regering Porosjenko is sterk op het Westen georiënteerd, en verkeert in conflict met delen van de Oekraïne die Russisch gezind zijn en die steun krijgen van Putin. In deze optiek is Rusland de boeman en een ieder die de bevelen van het Kremlin volgt een verrader. Dit gevoel heeft zich wijd verbreid in de westerse wereld. Russofobie en Trump-haat hangen nauw samen. Vandaar dat het zinvol is eens zorgvuldig aandacht te besteden aan de brandhaard van dit antagonisme, zoals die zich in 2014 openbaarde in de graanschuur van Europa. De opstanden in de Oekraïne vormen zeker niet het enige toneel waar het Westen en Rusland de degens kruisen, maar het is wel één van de belangrijkste die bij nadere beschouwing veel inzicht verschaft in de buitenlandpolitiek van de VS, de belangen van Rusland, en de politiek van de Russofobie.

Voor de reguliere media was het een eenvoudige vertoning. In november 2013 opponeerde de Russisch gezinde Oekraïense president Janoekovytsj een beweging die streefde naar lidmaatschap van de EU. Dit leidde vanaf december 2013 tot massale protesten op de Maidan in Kiev. Die protesten werden aangewakkerd met westerse steun, met propagandafilmpjes die zich richten tegen de ‘dictator’ Janoekovytsj, en met optredens van Senator John McCain en, later, EU-functionarissen Van Baalen en Verhofstadt. In februari 2014 escaleerden de vreedzaam begonnen protesten en scherpschutters doodden zo’n 110 demonstranten. Janoekovytsj vluchtte weg naar Moskou, universeel nagewezen als de man achter de schietpartijen. Interim-president Oleksandr Toertsjynov vaardigde op 24 februari een arrestatiebevel tegen hem uit. Twee weken later trad Arseni Jatsenjoek aan als interim-premier. Op 28 februari trok Rusland de Krim binnen, waar de bevolking per referendum met een overweldigende meerderheid (meer dan 90%) besloot tot aansluiting bij Rusland. Desalniettemin legden de VS sancties op wegens de invasie. Ook werd het nu in het Russisch georiënteerde oostelijke deel van de Oekraïne onrustig. Terwijl Russische troepen zich aan de grenzen ophoopten, bezetten pro-Russische separatisten diverse steden, en een aantal van deze extremisten schoten in juli 2014 de Maleisische airliner MH17 uit de lucht: 298 doden (of het echt seperatisten waren die dit deden is helemaal niet zeker: zie viewtopic.php?f=25&t=24322&start=50#p351447). Dit leidde tot veroordelingen bij de VN. In augustus 2014 trokken Russische troepen de Oekraïne binnen, en de NAVO legde vervolgens nieuwe sancties op. Kwade genius van dit alles was natuurlijk Vladimir Putin die door links en rechts in de westerse media werd afgeschilderd als een schurk. De Russofobie escaleerde even snel als de crisis in de Oekraïne.

Sedert kort zijn er enige barstjes zichtbaar geworden in dit beeld wat de reguliere media lange tijd cultiveerden. Begin dit jaar kwam voormalig Secretaris-Generaal van de NAVO Jaap de Hoop Scheffer voor een kort moment in het nieuws. In een tv-interview op zondag 7 januari verschafte de oud NAVO-topman een interessant kijkje in de internationale machtspolitiek en met name in de ambities van Vladimir Putin. Twee dingen vielen op: De Hoop Scheffer wees voortdurend op de helderheid en consistentie van Putins beleid (een teken van zijn resoluutheid) en tevens op het gegeven dat de veel te snelle en drieste uitbreiding van de NAVO Putin had geradicaliseerd in zijn optreden. Dit was belangrijk nieuws omdat het van de kant van de NAVO (bij monde van een voormalig topman) een verkapte schuldbekentenis was dat de alliantie op zijn minst een deel van de verantwoordelijkheid droeg voor de gebeurtenissen in Georgië, in de Oekraïne en op de Krim. Waarin lag precies deze verantwoordelijkheid? Een nadere beschouwing van de gebeurtenissen is vereist.

Zie het Nieuwsuur-artikel met video-link van 8 januari 2018:

https://nos.nl/nieuwsuur/artikel/221093 ... -navo.html

(Volledige audio met ondertitels: https://www.youtube.com/watch?v=WV9J6sxCs5k)

Het verhaal zoals dat indertijd gepresenteerd werd door de reguliere westerse media ging mank aan nogal wat omissies. De Oekraïne werd namelijk letterlijk verscheurd door de partijschappen die de Koude Oorlog hadden aangevuurd; het land liep het risico opnieuw ten prooi te vallen aan interne neonazistische bewegingen die werden gesteund door het westen; en het dreigde in de economische wurggreep van de EU te geraken. Bovendien werd in 2014 haar wettige regering door een staatsgreep gewipt. Vijf perspectieven die het westen in een twijfelachtig daglicht stellen.

Afbeelding

1. Het Westen als aasgier. Voorafgaande aan en volgend op de gewelddadigheden op de Maidan, was het een komen en gaan van Amerikaanse hoogwaardigheidsbekleders. Senator John MacCain jutte de menigte op de Maidan op. Onderminister van Buitenlandse Zaken Victoria Nuland stond via de Amerikaanse ambassadeur Geoffrey Pyatt in nauw contact met de oppositieleiders Jatsenjoek, Tyahnybok, en Klitsjko, en bleek druk doende een interim regering te vormen terwijl Janoekovytsj formeel nog aan de macht was. In april 2014 reisde CIA-baas Walter Brennan onder een alias naar de Oekraïne voor een serie geheime ontmoetingen betreffende het terugslaan van de separatisten. Amerika pompte 5 miljard dollar in de Oekraïne, terwijl de Renaissance Foundation van George Soros zoveel mogelijk neuzen in de richting van het westen wilde duwen, prowesterse tv-zenders met Amerikaans en ook Nederlands geld als paddenstoelen uit de grond rezen, en Exxon aasde op het Skifska gasveld in de Zwarte Zee. En, oh ja, VS en EU waren er op gebrand een belang van 49% in het Oekraïense gastransport-wezen te bemachtigen. Het is duidelijk dat Rusland niet de enige was die aan het touw trok in deze wedstrijd. Buitenlandse inmenging (van Amerikaanse NGO’s en van Rusland) was er al tijdens de zogenaamde Oranjerevolutie van 2004 toen politieke leiders Viktor Joesjtsjenko (pro-Westers) en Viktor Janoekovytsj (pro-Russisch) elkaar afwisselend de uitslag van de presidentsverkiezingen betwisten. Joesjtsjenko was president van 2005 tot 2010, en Janoekovytsj van 2010 tot 2014. De eerste haalde de banden met het westen aan, maar de laatste werd in 2013 geconfronteerd met onmogelijke financieringsvoorwaarden van het IMF en de verplichting de Russische markt af te sluiten. Hij schortte derhalve het verdrag met de EU op, en bezegelde daarmee het lot van zijn presidentschap.

2. Het Westen als aanjager van het nazisme. Het nazisme had diepe wonden achtergelaten in de Oekraïne, en westerse bemoeienis hield dat duistere vuur brandende. Reeds sedert 1946 onderhield de CIA in de contraspionage tegen de Sovjet Unie nauwe en warme banden met de nationalistische stromingen in voornamelijk het westen van de Oekraïne. Dit waren vaak nazistische, sterk antisemitische, anti-Russische, en gewelddadige bewegingen. Voorman Stepan Bandera streefde naar een etnisch zuiver Oekraïne en riep in 1941 de onafhankelijkheid uit. Nazaten van deze gewelddadige bewegingen zijn Oleh Tyahnibok, oprichter van Svoboda (in 1991), Andriy Parubiy, leider van ultranationalistische milities, en Dmytro Jarosj, voorman van Pravy Sektor (Rechtse Sector). Toen westerse NGO’s en door het westen gefinancierde moderne media grote drommen mensen ertoe bewogen hadden om naar de Maidan te komen voor grote vreedzame protesten, slopen in hun kielzog ook nazistische milities van Svoboda en Pravy Sektor het plein op. In de oplopende spanningen en geplande gewelddadigheden konden politie- en veiligheidstroepen de orde niet handhaven. Meer dan honderd demonstranten werden gedood en rond de twintig veiligheidsmensen lieten het leven. De dodelijke kogels kwamen uit de lopen van de agitators. De wapenstilstand die Janoekovytsj deed onderhandelen met de oppositieleiders werd met geweld verbroken door Pravy Sektor, zodat de president zich genoodzaakt zag het land uit te vluchten en, op 24 februari, asiel vond in Rusland. De banden tussen de CIA en de neonazi’s waren net iets te warm en te belegen voor Putin om hierin niet een overduidelijke CIA-gedreven coup d’état te herkennen.

3. Westerse inmenging polariseert. Rusland en de Oekraïne hebben oude, nauwe en historische banden. Kiev is de bakermat van het Russisch Orthodoxe geloof. De Krim was Russisch gebied maar werd in 1954 door Chroestsjov (die zelf uit de Oekraïne kwam) aan zijn geboorteland geschonken. Putin’s annexatie van de Krim was misschien juridisch niet helemaal in de haak, maar werd door bijna de voltallige Russischtalige bevolking van het schiereiland toegejuicht, die dan ook de inval waarschijnlijk als een bevrijding zag. Heel wat ingewikkelder lag dit in de oostelijke delen van de Oekraïne. De bevolking van het land was fundamenteel verdeeld over waar de loyaliteiten lagen: 39% wilde bij de EU, 37% wilde dat pertinent niet. De door de Amerikaanse diplomatie bedisselde en niet geheel legale interim-regering van Jatsenjoek schafte het Russisch als tweede taal af, wat een slag in het gezicht van oostelijk Oekraïne was zodat Russischtalige gebieden als Donetsk en Lugansk in opstand kwamen. En terwijl Jatsenjoek zijn tour d’Europe maakte, ontketende interim-president Toertsjynov een oorlog tegen het oostelijk deel van het land. Zoiets zet altijd een domper op de vrije en eerlijke verkiezingen in de getroffen regio, zodat de regering Porosjenko bij de verkiezingen van mei 2014 probleemloos in het zadel geholpen kon worden zonder al te veel steun of belemmering uit het oosten. In Amerika werd waarderend naar Porosjenko verwezen als ‘onze Oekraïense insider’. De agressieve inmenging van Putin in de oostelijke Oekraïne laat zich heel wat minder goed verdedigen dan zijn annexatie van De Krim, maar zij werd wel ingegeven door onmiskenbaar westers gedreven provocaties. Dat het geen zuivere koffie was in de Oekraïne werd zelfs in Nederland begrepen. Het referendum tegen het associatieverdrag behaalde het noodzakelijke percentage, maar premier Rutte, op GeenStijl bestempeld als de ‘sluipmoordenaar van de Nederlandse democratie’, gaf het volk een stevige middenvinger.

4. Amerika steunde een coup d’état. Dat FU-gebaar is populair bij de bureaucraten. Het viel namelijk ook te beluisteren uit de mond van Victoria Nuland, de Amerikaanse onderminister van Buitenlandse Zaken, die als neoconservatief een agressief buitenlandbeleid voorstaat en Rusland nog steeds als levensgevaarlijke vijand beschouwt. De neocons lijken er op gebrand te zijn een nieuwe Koude Oorlog te ontketenen. Op 4 februari 2014 werd de audiotrack van een telefoongesprek tussen Nuland en de Amerikaanse ambassadeur in Kiev, Geoffrey Pyatt, gepubliceerd. Daarin liet Nuland zich de verzuchting ‘Fuck the EU’ ontvallen, weinig discreet en in wezen niet eens voor de hand liggend. Het gesprek ging namelijk over het vormen van een interim-regering die ook in het voordeel van de EU zou zijn, maar kennelijk had Nuland meer vertrouwen in hulp van VN-functionarissen bij dat proces dan van EU-mensen. Haar loslippigheid werd wereldnieuws, helaas (voor ons) ten koste van de werkelijke inhoud. Vandaar dat het zinvol is het transcript (hieronder) zorgvuldig te lezen. (Volledige audio met ondertitels: https://www.youtube.com/watch?v=WV9J6sxCs5k)
NULAND: What do you think?
PYATT: I think we’re in play. The Klitchko piece is obviously the complicated electron here. Especially the announcement of him as Deputy Prime Minister and you’ve seen some of my notes on the troubles in the marriage right now, so we’re trying to get a read really fast on where he is on this stuff. But I think your argument to him, which you’ll need to make ... I think that’s the next phone call you want to set up, is exactly the one you made to Yats and I’m glad you put him on the spot on where he fits in this scenario. And I’m very glad that he said what he said in response.
NULAND: Good. So, I don’t think Klitsch should go into the government. I don’t think it’s necessary. I don’t think it’s a good idea.
PYATT: Yeah, I mean, I guess ... you think ... In terms of him not going into the government, just let him sort of stay out and do his political homework and stuff. I’m just thinking in terms of, sort of, the process moving ahead, we want to keep the moderate democrats together. The problem is gonna be Tyahnybok and his guys, and, you know, I’m sure that’s part of what Yanukovych is calculating on all of this.
NULAND: I think Yats is the guy who’s got the economic experience, the governing experience. He’s the guy, you know... what he needs is Klitsch and Tyahnybok on the outside. He needs to be talking to them four times a week, you know. I just think, Klitsch going in, he’s gonna be at that level, working for Yatsenyuk, it’s just not gonna work.
PYATT: Yeah, no, I think that’s right. Okay, good. Would you want us to try to set up a call with him as the next step?
NULAND: My understanding from that call – but you tell me – was that the big three were going into their own meeting and that Yats was gonna offer in that context a three-way, you know, a three-plus-one conversation, or three-plus-two, with you. Is that not how you understood it?
PYATT: No, I think ... I mean that’s what he proposed ... but I think, just knowing the dynamic that’s been with them where Klitchko’s been the top dog, he’s going to take a while to show up for whatever meeting they’ve got. He’s probably talking to his guys at this point. So I think you reaching out directly to him helps with the personality management among the three and it gives you also a chance to move fast on all this stuff and put us behind it – behind it before they all sit down, and he – ah – he explains why he doesn’t like it.
NULAND: Okay, good, I’m happy. Why don’t you reach out to him and see if he wants to talk before or after?
PYATT: Okay, will do. Thanks.
NULAND: Okay, I’ve now written ... Oh, one more wrinkle for you, Geoff. I can’t remember if I told you this or if I only told Washington this, that when I talked to Jeff Feltman this morning he had a new name for the UN guy: Robert Serry. Did I write you that this morning?
PYATT: Yeah, I saw that.
NULAND: He’s now gotten both Serry and Ban-Ki-Moon to agree that Serry could come in Monday or Tuesday.
PYATT: Okay.
NULAND: So that would be great, I think, to help glue this thing, and have the UN help glue it. And, you know, fuck the EU.
PYATT: Yeah, exactly, and I think we’ve got to do something to make it stick together because you can be pretty sure that if it does start to gain altitude, the Russians will be working behind the scenes to try to torpedo it. And again the fact that this is out there right now ... I’m still trying to figure out in my mind why Yanukovich did that, but in the meantime there’s a Party of Regions faction meeting going on right now and I’m sure there’s a lively argument going on in that group at this point. But anyway, we could, we could land jelly side up on this one if we move fast. So let me work on, let me work on Klitchko, and if you can just keep ... I think we wanna try to get somebody with an international personality to come out here and help to midwife this thing. Then the other issue is some kind of outreach to Yanukovich. But we probably regroup on that tomorrow as we see how things start to fall into place.
NULAND: So, on that piece, Geoff, when I wrote the note Sullivan’s come back to me VFR saying you need Biden and I said probably tomorrow for an atta-boy and to get the deets [=details] to stick. So Biden’s willing.
PYATT: Okay, great. Thanks.
Afbeelding

Wat zo verontrustend is aan dit gesprek is dat het vooraf ging aan de ergste escalaties op de Mai-dan toen Janoekovytsj nog het wettige staatshoofd was. Dan te spreken over een nieuw te vormen regering waarin de juiste ego’s op de juiste plaats terecht moeten komen (Klytsjko gedraagt zich als top dog maar mag niet in de regering en Jatsenjoek is de uitverkorene) riekt naar onwettige regime change en staatsgreep-plegen. Ambassadeur Pyatt is merkbaar ongemakkelijk met de hele situatie en pleit nog voor “some kind of outreach to Yanukovich”, een soort compensatie, ofschoon hij niet goed begrijpt waarom Janoekovytsj de zaak zo heeft laten escaleren. Dit beduidt dat Pyatt het standaardverhaal voor zoete koek slikt en kennelijk geen weet heeft van de radicale milities en agitatoren die zich onder de menigte bevinden. Het zwijgen van Nuland over deze kwesties wordt dan extra omineus.

5. De NAVO bedreigt Rusland. Nog onder Reagan werd een plechtige belofte gedaan aan de Russische leider Gorbatsjov dat er geen uitbreiding zou zijn van de NAVO. Die belofte werd met voeten getreden zodra de voormalige Sovjet satellieten hun onafhankelijkheid kregen en daarmee prooien werden voor ongebreideld kapitalisme en westerse belangen. De CIA is buitengewoon vakkundig in het plegen van staatsgrepen, en ze pakken meestal verkeerd uit. Saddam Hoessein en Khadaffy werden succesvol geruimd, maar van Irak en Lybië is niet veel meer over. Mossadegh werd professioneel gevloerd, maar Perzië verzonk in treurnis. Gelukkig hebben die staatsgrepen wel een diepere bedoeling. De VS hebben een militaire presentie in meer dan honderd landen, niet zelden onder de aegis van de NAVO. In twaalf van de voormalige Sovjetstaten hebben de Amerikanen inmiddels een basis weten te bouwen. De Oekraïne zou de dertiende worden.

Afbeelding

De expansiedrift wordt zichtbaar gemaakt op kaartjes die te vinden zijn op en via Reddit:

https://www.reddit.com/r/WayOfTheBern/c ... _look_how/

Afbeelding
[Klik op afbeelding voor groter beeld.]

De reden voor deze expansiedrift is het vestigen van een hegemonie. Over de aard van die hegemonie wordt soms zeer verschillend gedacht. Zbigniew Brzeziński (1928-2017) legde ooit uit dat de VS er lange tijd naar streefde ‘the hegemon’ te worden in de wereld (overigens met hulp van mensen als Brzeziński) en ook na 1990 het gevoel had die hegemonie te hebben bereikt. Rusland was in die optiek de vijand die overwonnen werd: Amerikaanse hegemonie met Rusland als vijand. Twintig jaar later zag de wereld er wezenlijk anders uit, aldus ‘Zbig’, en waren hegemonische ambities hopeloos achterhaald. Hij verweet Putin aan “imperial nostalgia” te lijden, en zou heden ten dage ongetwijfeld Trump hetzelfde verwijt hebben gemaakt. Het is nog steeds onduidelijk tot in hoeverre Trump naar Amerikaanse hegemonie streeft, maar zijn MAGA (‘Make America Great Again’) is aangelegd op de-escalatie en zou (hopelijk) een vriendschappelijke détente met Putin mogelijk kunnen maken. Amerikaanse hegemonie met Rusland als vriend.

Tekenend in dit verband zijn de wisselende standpunten van de Secretarissen-Generaal be-treffende de missie van de Alliantie. Zo zei Secretaris-Generaal Manfred Woerner in 1990 dat de Sovjet Unie een solide veiligheidsgarantie had gekregen van de NAVO daar het bondgenootschap niet van plan was legers voorbij het Duitse territorium te plaatsen. (Niet bepaald de overwinnaars-hubris die Zbig beschreef.) Secretaris-Generaal Anders Rasmussen, daarentegen, merkte in 2014 op dat de toetreding van Oost-Europese landen tot de NAVO één van de grootste succesverhalen van de moderne tijd is, maar dat de taak nog niet volbracht is. (Lijkt toch verdacht veel op een hegemonistisch streven, dat door Zbig als ‘achterhaald’ werd beschreven.) Plaats die opmerkingen naast die van De Hoop Scheffer eerder dit jaar dat de veel te snelle uitbreiding van de NAVO Putin heeft laten radicaliseren, en de lezer zal begrijpen dat die Secretarissen als de slinger van een pendule dan weer de ene en dan weer de andere kant uitslaan, al naar gelang de politieke wijsheid van de POTUS die zij uiteindelijk dienen (in dit geval in chronologische volgorde: Reagan, Obama, en Trump).

De opinies van Brzezińksi, ook zijn ‘post-hegemonische’, zijn even interessant als omstreden. Zijn grote achterdocht jegens Rusland vertaalde zich uiteindelijk in een omarming van het globalisme, een op het oog postmoderne en gedecentraliseerde manifestatie van de macht, maar in feite gewoon een ouderwets streven naar hegemonie, nu met een masker op.

Hier een link naar een lezing Brzezińksi; zijn Rusland-haat schemert nog door in zijn opmerkingen over de Oekraïne. Niet alles wat hij zegt moet men voor waar aannemen.

Lecture by Zbigniew Brzezinski: “The Role of the West in the Complex Post-Hegemonic World” (26 okt. 2012): https://www.youtube.com/watch?v=kO8eja6HSlo

De bovengeschetste perspectieven staan wat kritischer tegenover het Westen dan tegenover Rusland. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat Putin zich afzijdig heeft gehouden van de listen en lagen van de machtspolitiek. Hij is een potentaat en heeft zich overeenkomstig gedragen. Maar het laat wel zien dat Rusland alle reden heeft zich bedreigd te voelen. Het inpalmen van de satellietstaten, het opleggen van zware economische sancties (waar Amerika geen last van had toen ze Irak en Lybië verwoestte), en het ongebreideld demoniseren van de Russische leider (terwijl de Amerikaanse politiek werkelijk niet verschilt van de Russische en soms zelfs erger is) kan niet anders geduid worden dan als een stelselmatige en gedurige reeks aanvallen op Rusland. Geen enkele wollige, postmoderne visie op ‘gedecentraliseerde’ macht kan dat goedpraten. En terwijl Europa bezwijkt onder postmoderne wanen van diversiteit, multiculturalisme en de terreur van politieke correctheid en Social Justice Warriors, staat Putin in zijn eigen land garant voor nationale identiteit, trots en zelfvertrouwen; en bovenal heeft hij zich ingezet voor het herstel van de Russisch Orthodoxe Kerk als grondslag van de natie. Putin is populair. In Europa kan geen enkele politicus bogen op werkelijke sympathie en spoedig zullen de huidige bestuurlijke elites hartstochtelijk worden gehaat.

Bezienswaardige video’s over de Ukraïne; ten eerste de door Oliver Stone geproduceerde en door Igor Lopatonok geregisseerde documentaire Ukraine on Fire (geschreven door Vanessa Dean). Stone heeft een pro-Russia bias, dat momenteel wel vaker wordt waargenomen bij mensen uit de filmwereld (zoals bijv. Steven Seagal). De presentatie van dr. Jerry Kroth is bijzonder goed vanwege het accent dat hij legt op de functie van propaganda.

UKRAINE ON FIRE (Oliver Stone/Igor Lopatonok) [1u34m]

Engelse versie: https://www.bitchute.com/video/MYxDjg322Dh8/

Duitse versie: https://www.bitchute.com/video/FH5HAQRQwUlI/

Jerry Kroth: Propaganda, mass psychology, and the Ukraine (4 sept. 2014): https://www.youtube.com/watch?v=2VqxOQ6b5gE

Russofobie is een politieke strategie waarmee westerlingen worden gehersenspoeld. De op ficties gebaseerde haat jegens Rusland en de eveneens op ficties gebaseerde haat jegens Trump zijn in wezen aanvallen op de traditionele westerse identiteiten van natiestaat en Christendom. In een traditioneel Europa zouden de verdiensten van Putin niet opvallen en zou er op redelijke wijze kritisch gekeken worden naar zijn manipulaties en naar de brute zijden van zijn politiek. Maar nu Europa zich begeven heeft op het postmoderne pad van unificatie en opheffing van de eigen identiteit, en nu alle kritiek op de Russische leider bij voorbaat een karikatuur is – nu lijkt, voor wie zich niet wil laten hersenspoelen, Putin een alleszins acceptabel alternatief. In menigerlei opzicht gaat dit ook op voor Donald Trump. Ook Trump wil de natie herstellen en haar Christelijke grondslag eren, en ook Trumps tekortkomingen lijken onbeduidend naast de enorme urgentie die er rust op zijn taak tot herstel. Ongetwijfeld is de missie van Trump de zwaardere. Amerika is machtiger en de manipulaties van haar Deep State ingrijpender. Vooral staatsgrepen en coups d’état zijn een Amerikaanse specialiteit zoals we hierboven hebben gezien, en in de systematische aanvallen op Trump (afluisterpraktijken; het tegen betaling laten vervaardigen van een fictioneel lasterdossier, dat moet dienen voor een uitgebreid justitieel onderzoek dat tot doel heeft de president te verwijderen) ziet men wetsovertredingen en schandalen vele malen groter dan Watergate, die uiteindelijk niet verschillen van een geïntendeerde staatsgreep. De Trump-haat is excessief en pathologisch, vergiftigt de sowieso al bevooroordeelde media en resulteert in onzinnige tv-nieuwsitems over hoe Trump eet, hoe hij een glas water vasthoudt, over hoe hij handen schudt, en over zijn geestelijke instabiliteit. Niemand bij zijn rechte verstand gelooft die onzin nog, en aldus kreeg de Russofobie een Amerikaanse tegenhanger: het Trump Derangement Syndrome (TDS).

Hoe bestrijdt men media die willens en wetens een loopje nemen met de waarheid, laster verspreiden, liegen middels verzinsels, en – waarschijnlijk nog het allervaakst – liegen door omissies? Welnu, men richt andere media op. Het wemelt van de altmedia in de Verenigde Staten en algemeen wordt aangenomen dat Trump zijn zege voor een groot deel aan die altmedia (en dan met name Infowars) te danken heeft. Ook de listige Putin besefte dat een Koude Oorlog-achtige escalatie van militaire bases en troepenverplaatsingen op termijn een heilloze weg is, en derhalve financierde hij een eigen tv-zender, RT/Russia Today, die met vestigingen in Washington, Londen en Berlijn, een miljoenenpubliek weet te bereiken via de kabel en op Youtube; kritiek op Rusland en op Putin hoeft men in de RT-nieuwsprogrammering niet te verwachten, maar voor de rest opereert de zender nagenoeg onafhankelijk, en dat betekent ook onafhankelijk van de westerse mediacorporaties. Voor de nieuwsgierige infoconsument zijn er dus nu rijkelijk alternatieven voorhanden en die invloed wordt langzaam maar zeker merkbaar, en men merkt het met name aan de incidentele politieke stemmen die roepen om het inperken zoniet verbieden van wat zij het liefst bestempelen als ‘nepnieuws’ (en waar dan niet NPO, CNN of BBC mee bedoeld worden).

Door een merkwaardige historische onwikkeling, die zich wellicht nog het beste laat beschrijven als de definitieve doorbraak van het globalisme, zijn de nieuws- en informatiekanalen die men vroeger vooral met complotdenkers en propagandisten zou hebben geassocieerd, nu de centrale outlets voor alternatieve en vooral vrije nieuws- en informatiegaring geworden. Het is in de altmedia dat men nationalisten en patriotten aantreft, naast minnaars van de vrijheid die het juk van politieke correctheid, en de pressies van steeds verder gaande internationalisering en massa-immigratie van zich af willen schudden. Het is in de altmedia dat men de fundamentele discussies kan beluisteren over de centrale waarden van het westen. Dit is – hoe men ook tegen de stemmen uit de altmedia aankijkt – een veeg teken en een duidelijk signaal van het verval van de reguliere media.

Russofobie hoort niet thuis in het standaardrijtje fobieën, zoals homofobie, xenofobie, of islamofobie. In het idioom van de Gutmenschen komt het niet voor; in het woordenboek van de Social Justice Warriors zoekt men het tevergeefs; en zelfs in Hillary’s mandje van betreurenswaardigheden kan men het niet vinden. Dit komt omdat Russofobie geen scheldwoord is, maar een indoctrinaire strategie. Het houdt de krachten die natiestaat en Christendom verdedigen op een afstand door ze te criminaliseren. En het doet dit – zoals de casus van de Oekraïne laat zien – door gebruik te maken van dezelfde duistere en gevaarlijke krachten die het pretendeert te bestrijden. In het oosten is het Putin en in het westen is het Trump die met deze strategie bestreden wordt. Derhalve is het zaak die strategie te herkennen en te ontmaskeren in de verdichtsels en verdraaiingen van de media.
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: POLITICVS

Bericht door Pilgrim »

POLITICVS

Notities over waarheid in een eeuw van verstandsverbijstering

Nr. 3 - 24.07.2018

Oude ideeën over een wereldstaat, de vermenging der volkeren, en de weg naar duurzame vrede bevolken al eeuwenlang de wensdromen van filosofen en staatslieden. Sinds een eeuw, echter, krijgen deze ideeën ook daadwerkelijk planmatig gestalte. En waar mooie en goedbedoelde ideeën beleid worden, en waar beleidsplannen met het zwaard van het staatsgezag worden opgelegd, daar is vrijheid niet het eerste wat een volk mag vrezen te verliezen. Dit is een onderzoek in meerdere delen naar de wortels, de ideeën, de contouren en de handel & wandel van de nieuwe wereldorde.

Het einde van een wereldorde

Afbeelding

De wereld verandert. Donald Trump verzet de bakens en herdefinieert het internationale schaakbord. Linkse oligarchen, neoconservatieven, de Amerikaanse Democraten, de Europese elites, en de ganse linkse beweging meenden een stevige greep op de wereld te hebben. Maar het is allemaal anders gelopen. Hun wereldorde staat op instorten. Tijd dus voor een debat.

Wat is de Nieuwe Wereldorde? Het begrip werd in de jaren negentig geïntroduceerd door de Amerikaanse president George Bush senior; het werd later opgepikt door andere regeringsleiders, waaronder de Britse premier Gordon Brown, en kreeg de afgelopen tien jaar een cultstatus in de altmedia waar het gezien werd als een elitair schrikbewind van globalisten die achter de schermen een gooi doen naar een geïntegreerde wereldmacht en daarbij verantwoordelijk zijn voor toenemende economische ongelijkheid en ontwrichtende massa-immigratie. Als hoofdmomenten en kenmerken van die wereldorde worden vaak genoemd de grote internationale handelsverdragen zoals NAFTA (de North American Free Trade Agreement) en recentelijk TPP (de Trans-Pacific Partnership), of het vrijhandelssysteem GATT (de General Agreement on Tariffs and Trade); zo is er de VN die met een wereldomspannend milieubeleid een fundament verschaft voor een supranationale autoriteit die de vermeende gevaren van CO2 en global warming te lijf moet gaan; en er is de EU, de alom geprezen federatie die de verschillende Europese natiestaten in een groter verband van welvaart en voorspoed bijeen moet brengen (en inmiddels berucht is omdat zij het exacte tegendeel bewerkstelligt). Dan zijn er diverse NGO’s, non-gouvernementele organisaties, die mondiale integratie nastreven door grenzen op te heffen, zoals Dokters Zonder Grenzen die eindeloze stromen vluchtelingen in bootjes de Middelandse Zee overzetten richting Europa, of de diverse organisaties van de omstreden George Soros. En er zijn duidelijke ideologische verschuivingen waarneembaar in het bestaande politieke establishment: een langzaam voortkankerende entropie maakt dat politieke partijen en ideologieën steeds linkser en ‘globalistischer’ worden. Een weezoetig mantra van de verbroedering der mensheid moet mensen doof en blind maken voor de gevaren van globalisme en islamisering.

Nu is het natuurlijk nog maar de vraag of de zojuist opgesomde internationale verbanden en problemen een samenhangende ordening beschrijven, ontworpen en aangestuurd door een deels onzichtbare elite, of dat zij een lijst vormen van disparate zaken die onderling toevallige of causale relaties hebben, maar niet het resultaat zijn van een planmatig ontwerp. Wie in de altmedia hoort spreken over ‘globalisme’ en ‘globalisten’ zal gauw geneigd zijn te denken aan het eerste; wie conventionele media volgt en een realistische blik werpt op de geschiedenis van de afgelopen eeuw, zal misschien eerder geneigd zijn te denken aan het laatste.

Op 28 april 2017 vond te Toronto in Canada in het kader van de Munk Debates een debat plaats dat een fascinerend licht werpt op deze kwestie. Het was een debat tussen historicus en schrijver Niall Ferguson en schrijver en CNN-journalist Fareed Zakaria, die de verbale degens kruisten over de stelling: “Be it resolved: the liberal international order is over”. Recht doende aan het hedendaagse gebruik van het woord ‘liberal’ in Noord Amerika moeten we die stelling eigenlijk vertalen als: “de linkse wereldorde is voorbij”. Om echter niet al te ver af te dwalen van het woord ‘liberal’ zullen we hieronder in de context van het debat verwijzen naar een ‘liberale wereldorde’ waarmee we dan de politieke constellatie bedoelen die op dit moment vooral door politiek links verdedigd wordt. Het thema van het debat was ingegeven door de verkiezingswinst van Donald Trump. Had Clinton gewonnen, dan was het door Obama omarmde beleid van internationale handelsverdragen, open grenzen, en milieupolitiek gewoon voortgezet en zou dit debat nooit hebben plaats gevonden. Het debat is integraal te vinden online, en de tekst werd tevens uitgegeven als boekje. Moderator was Rudyard Griffiths, die tevens de boekuitgave redigeerde. Hier zijn de bronnen:

Niall Ferguson versus Fareed Zakaria: Is the Liberal International Order Over? (28 april 2017)



Munk Debate on the Future of Geopolitics - Pre-Debate Interview - Fareed Zakaria & Niall Ferguson (29 mei 2017)



Boekuitgave: Niall Ferguson vs. Fareed Zakaria, Is this the End of the Liberal International Order? The Munk Debate on Geopolitics, edited by Rudyard Griffiths (Anansi Press Inc., 2017), 96 pp.

Is de liberale internationale orde definitief voorbij? De lezer kan het debat online bekijken. Hieronder vatten we de hoofdmomenten van de verschillende posities samen.

Ferguson verdedigde de stelling dat de linkse wereldorde voorbij is. Zakaria betoogde dat zij niet alleen niet voorbij is, maar zelfs gestaag doorgroeit. Doel van het debat was het overtuigen van de toehoorders. Daartoe werd er gestemd door het publiek, zowel voor als na het debat. Voorafgaande aan de samenspraak stemde 34% voor de stelling en 66% procent tegen. Na afloop was er een kleine maar significante verschuiving opgetreden: 29% voor en 71% tegen. Zakaria was de winnaar. Dit is geen wonder. Organisator van de debattenreeks was Peter Munk, een overtuigd globalist. Het publiek dat door de moderator werd ingeschat op drie duizend, maar dat in de geredigeerde tekst voor de boekuitgave slonk tot duizend, was een elite-publiek, overwegend links en internationalistisch georiënteerd. Goeddeels bestond het zelfs uit leden van de Aurea Foundation die verantwoordelijk is voor de organisatie van de debatten. Ferguson wist dat hij niet deelnam aan dit debat om te winnen. Hij gaf hiervan al blijk bij de aanvang van zijn betoog toen hij uitlegde dat globalisme vooral goed is voor elites en dat het publiek buitengewoon gepriviligieerd is, net als hijzelf overigens, in zijn functie van hoogleraar te Harvard. Het ging Ferguson er niet om het publiek te overtuigen, maar om het maken van een aantal belangrijke historische observaties. Als historicus neemt Ferguson een bijzondere plaats in: hij is één van de weinige rechtse generalisten, met een scherp oog voor het belang van economische ontwikkelingen in de geschiedenis en voor de liberale dan wel libertarische waarden van het westen. Wanneer men de betogen van Ferguson en Zakaria met elkaar vergelijkt, dan blijkt dat de laatste vooral uitmunt door het schetsen van een droombeeld, en de eerste door het krachtig presenteren van solide inhoudelijke inzichten. Gepriviligieerde elites echter houden vast aan hun droom en malen niet om de feiten. Voor Fareed Zakaria was dit op voorhand een gelopen wedstrijd.

Afbeelding
Screenshots uit de online-video; het auditorium is goed gevuld maar lijkt eerder duizend dan drieduizend personen te bevatten. Elitegroepen zijn altijd bescheiden in omvang.

Ofschoon het debat al een jaar geleden werd gevoerd, is de thematiek nog steeds actueel, niet alleen omdat het project van de herschikking van de internationale verhoudingen zich zal uitstrekken over het gehele presidentschap van Trump, maar ook omdat Ferguson een uitstekend gefundeerde mokerslag deed neerdalen op het linkse wereldbeeld en de linkse media-propaganda, door namelijk aan het adres van de linkse ideologen de beschuldiging te uiten van geschiedvervalsing en fake history. Ferguson moge het debat op 27 mei 2017 verloren hebben, maar door de kracht van zijn argumenten won hij het voor de rechte verstaander en voor het tribunaal van de geschiedenis.

De openingswoorden van Ferguson’s betoog zijn de moeite van het citeren waard: “Voltaire famously said that the Holy Roman Empire was neither holy nor Roman, nor an empire. And I think the same can be said of the liberal international order. It’s neither liberal nor international nor, for that matter, very orderly.” In die paar woorden vat Ferguson de kern van zijn positie samen. De liberale wereldorde heeft niet echt een internationaal karakter, daar er slechts een paar landen zijn die er significant economisch voordeel van hebben gehad. Dit voorrecht betrof vooral China dat haar aandeel in de wereldeconomie in de loop van de jaren zag groeien van 2 naar 18 procent. Voorts profiteerden vooral intellectuele en financiële elites van de internationale verdragen en hadden de mensen uit midden- en lagere klassen het nakijken. Vervolgens is de orde ook allerminst liberaal. De landen die voordeel hebben van de wereldorde zijn vrijwel uitsluitend niet-liberale democratieën met weliswaar een kiesstelsel maar zonder fatsoenlijke wetshandhaving. China, de meest bevoordeelde natie, is een communistische één-partijstaat. Tenslotte is de liberale wereldorde niet zelf in staat tot het handhaven van de orde. Die taak lag en ligt nog steeds bij de Amerikaanse militaire macht, die zorg draagt voor het handhaven van de Pax Americana. Overal waar die Pax wordt ingeperkt of verdwijnt ziet men de opkomst van islamitisch extremisme en nucleaire proliferatie. Te suggereren dat de naoorlogse vrede een product is van de internationale wereldorde, van instellingen als de VN, het IMF (International Monetary Fund) en de WTO (World Trade Organisation) is dan ook niets minder dan geschiedvervalsing; het is fake history. Het linkse project is niet bij machte haar eigen idealen waar te maken, maar is er wel in geslaagd het grote publiek op onaangename wijze te doordringen van haar grootste mislukkingen, namelijk de financiële crisis en de volledig op hol geslagen massa-immigratie. Beide rampen troffen zowel Amerika als Europa. De armoede-val van midden en lagere klassen, de zelfverrijking van de elites, de verwoesting van de sociale cohesie van de westerse maatschappijen door de ongebreidelde import van miljoenen mensen uit het Midden Oosten, Afrika en (in het geval van de VS) Latijns Amerika.

Zakaria opponeert deze analyse met het presenteren van een droombeeld. Hij vertelt het verhaal van een ontmoeting tussen de Amerikaanse president Franklin Roosevelt en de Canadese premier Mackenzie King, waarbij de eerste (volgens de aantekeningen van de laatste) een beeld schetste van een wereldorde zonder oorlog, imperialisme of mercantilisme, maar waarin vrijhandel en een nieuwe politieke structuur die uiteindelijk gestalte zou krijgen in de VN, de toekomst zou bepalen. Met het verwezenlijken van deze visie ontstond allengs een wereld met meer vrijhandel en kapitalisme, en met minder geweld. Steven Pinker, hoogleraar psychologie van de univeriteit van Harvard, betoogde – aldus Zakaria – dat de huidige tijd het meest vreedzame tijdperk ooit is. En in veel landen, zoals India en China, steeg de levensstandaard. Natuurlijk doen zich problemen voor zoals nu op het gebied van migratie, wat nogal wat onrust veroorzaakt, maar die problemen laten zich oplossen (Wir schaffen das, in de woorden van Merkel). De afname van geweld en de stijging van de levensstandaard wereldwijd zijn echter te danken aan de internationale wereldorde.

Dit droombeeld wordt door Ferguson in zijn repliek ruw verstoord, vooral omdat het volgens hem exemplarisch is voor het valse geschiedsbeeld waar hij zojuist aan refereerde. De na-oorlogse vrede is niet een gevolg van de linkse wereldorde. De VN was vaak onmachtig vanwege het veto-recht, en indien vrede niet gehandhaafd werd door de Pax Americana, dan ontstond wel ergens een Koude Oorlog-brandhaard die niet zelden buitengewoon gewelddadig was. De veronderstellingen van Pinker zijn volgens Ferguson vrij eenvoudig weerlegbaar; niet alleen zijn er vele grotere en kleinere oorlogen, maar ook zal één grote oorlog Pinkers rooskleurige gevolgtrekkingen in één klap van tafel vegen. Ten slotte: de stijging van de levensstandaard is niet te danken aan de linkse wereldorde, maar aan het feit dat landen overheidsbemoeienis met de private sector vaarwel zegden.

Zakaria laat zich niet uit het veld slaan en presenteert andermaal zijn droombeeld. Roosevelt had goede bedoelingen met zijn voorstelling van een linkse wereldorde; en na Mao begint ook China steeds gevoeliger te worden voor die mooie intenties, zodat het land ook steeds actiever betrokken wil worden bij die wereldorde. En dat allemaal uit het oogmerk van vrede en met het doel nucleaire oorlog te vermijden. De liberale wereldorde, zo concludeert hij, is onvermijdelijk omdat het alternatief (kernoorlog) ondenkbaar is.

Vermeende goede bedoelingen leveren slechte argumenten op. Met het herhalen van zijn droombeeld maakt Zakaria zijn positie erg zwak. Zijn eerste argument is er één van verleiding: de liberale wereldorde heeft heel veel goeds voortgebracht. Dit wordt door Ferguson weerlegd met het argument dat die goede dingen bij nadere beschouwing soms heel wat minder goed zijn dan ze lijken en dat, indien het al goede ontwikkelingen betreft, deze zich niet laten herleiden tot de liberale wereldorde omdat ze verzoorzaakt zijn door iets anders (niet zelden het Amerikaanse leger). Het tweede argument van Zakaria is er één van dwang en dreiging. De liberale wereldorde is noodzakelijk want anders komt er oorlog. Paaien en dreigen; het zijn oude rhetorische truuks voor een spreker die op het gevoel en niet op het verstand van zijn toehoorders wil inwerken.

Ferguson gaat in zijn weerwoord niet in op de rhetorische methode van zijn opponent. Net als tevoren presenteert hij een historisch argument. Ook vóór de Tweede Wereldoorlog koesterden velen een mooie globalistische droom en werden modellen en instituties ontworpen om die droom te verwezenlijken. Desalniettemin kwam er oorlog. De historische les is dat die droom en die instituties niet bij machte zijn om conflicten te vermijden. Levend in een linkse luchtbel ziet alles er rooskleurig uit, maar de werkelijkheid toont maar al te snel haar grimmige gezicht in oorlog en geweld. Het is een effectief weerwoord op het zuiver rhetorische argument van Zakaria.

Zakaria keert terug tot zijn eerdere aanpak, namelijk het presenteren van een geruststellend argument. Het is waar dat de overijlde immigratie in het westen grote problemen en vooral ook grote culturele onrust heeft veroorzaakt, maar – zo beweert hij – met het voortschrijden van het globalisme laten die problemen zich zeker oplossen. Een voorbeeld is Canada, waar de migratieproblematiek goed wordt aangepakt en waar men nauwelijks rechts-populisme waarneemt.

Dit argument is zowel misleidend als onzinnig. De migratieproblematiek in het westen lijkt oplosbaar omdat de pers er over het algemeen niet over bericht en omdat er in bepaalde landen als Engeland en Duitsland zware sancties staan op het aankaarten van de problemen. Zakaria behoort dit weten, als journalist, maar hij weigert zijn luchtbel te verlaten. Het debat is al een jaar oud en inmiddels heeft populist Doug Ford de verkiezingen in Ottawa gewonnen. De dromen en de bijbehorende statistiekjes van Zakaria laten zich gemakkelijk wegblazen door de historische werkelijkheid, vroeger of later.

In het tweede deel van het debat komt Ferguson hier op terug. Het globalisme is voorbij omdat het niet werkt. Het voorbeeld bij uitstek is de Europese Unie die zowel de financiële crisis als de migrantencrisis buitengewoon slecht heeft aangepakt. Waar Zakaria terloops opmerkt dat het allemaal oplosbaar is (Wir schaffen das aldus Merkel) zonder ook maar een tipje van de sluier op te lichten hoe zulks mogelijk zou moeten zijn, ziet Ferguson dwingende gronden om het globalisme af te schrijven. Brexit is een logisch gevolg van wanbeleid, net als het op diverse plaatsen in Europa oplaaiende populisme. Ferguson wil het populisme niet verdedigen, maar ziet het wel als het logische gevolg van het catastrofale EU-beleid. Die EU zal dan ook uiteindelijk ten val komen.

Zakaria beroept zich op Europa’s lange bellicose geschiedenis van 500 jaar oorlog om het wonder van de EU op te hemelen. Engeland mag er dan uitgestapt zijn, maar het blijft toch in het grotere verband van internationale samenwerking opereren (Theresa May’s soft Brexit). Het wordt daardoor de uitzondering die de regel bevestigt. Het succes van de EU blijkt wel uit de vele landen die willen toetreden om te profiteren van de vrijhandel en de stabiliteit die het blok kan bieden. Wat hij in wezen zegt is dat EU geweldig is omdat er geen oorlogen meer zijn en omdat het blok groeit.

Ferguson maakt weer de nodige kanttekeningen. De EU heeft een bureaucratische structuur van Byzantijnse proporties en is ook bijzonder autoritair. Haar Eurocraten leven in hun eigen elitaire luchtbel. Haar regelgeving is niet vrijblijvend maar wordt dwingend opgelegd aan de bevolkingen van landen die soeverein zouden moeten blijven. Enkel in een conservatieve orde van natiestaten kan men stabiliteit en vruchtbare samenwerking verwachten; in de EU echter, waar soevereiniteit onder een progressieve laars wordt vertrapt, ontstaan grote spanningen en destabilisatie, en wordt de vrijhandel al snel gecompromitteerd door centrale economische planning. Al die verschrikkingen zijn inmiddels duidelijk waarneembaar, in de economische stagnatie door het centrale beleid, in de maatschappelijke ontwrichtingen door de politiek van open grenzen; en alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is, wil de EU ook nog een eigen leger wat waarschijnlijk zal worden aangewend voor ‘vredesmissies’ zodat de dood en verderf die het zaait formeel niet meer als oorlog kan worden betiteld. Ferguson kijkt kritisch naar details; Zakaria droomt weg in algemeenheden.

De moderator van het debat, Rudyard Griffiths, brengt het gesprek nu op een punt dat door Ferguson kort werd aangstipt, namelijk dat het grootste probleem van de liberale wereldorde en ook van de EU een crisis van legitimiteit is. Het wegvallen van het politieke middenveld in diverse landen en ook de eclatante winst van populistische bewegingen, in Italië maar inmiddels ook in Canada, richt inderdaad de legitimiteit van de internationale orde te gronde. Hoe kan die orde zich handhaven wanneer haar beleid dwingend is, de bevolkingen gaan protesteren, en haar overheden alle steun verliezen? De CNN-verslagger wordt als eerste verzocht hier op in te gaan.

Andermaal slaagt Zakaria erin de vraag te omzeilen, nu met een beroep op een soort historische noodzakelijkheid. De liberale wereldorde is niet te stoppen, onomkeerbaar en onvermijdelijk. Vooruitblikkend op de voorziene verkiezingswinst van Macron en Merkel (het is nog april 2017) en de lage waarderingscijfers van Trump, ziet hij enkel een florissante voortzetting van het globalistische project, vooral omdat jongeren dit rijke, diverse en pluriforme ideaal omarmen.

Nodeloos te zeggen dat Zakaria zich voor de zoveelste maal baseert op zeer efemere statistiekjes en prognoses. Merkel won inderdaad in Duitsland, maar de AfD vulde het grote middenveld en sinds de crisis met Seehofer hangt haar politieke lot aan een zijden draadje. De waarderingscijfers van Trump zijn inmiddels begonnen aan een stevige opmars. En de wil en voorkeur van jongeren is soms zeer plooibaar.

Afbeelding
Screenshot van het debat. Ferguson (l.) presenteert zijn sterkste argumenten; zijn opponent Zakaria (r.) presteert weinig anders dan het in verschillende varianten herhalen van hetzelfde mantra: ‘Globalism is awesome’.

Dit merkt ook Ferguson op in zijn antwoord. De voorkeur van jongeren in Frankrijk ging niet uit naar Macron, maar naar de communistische tegenkandidaat. De gestage reductie van handel en kapitaalstromen na de crisis van 2008, het voortetterende conflict in Syrië, en meer van dergelijke manifestaties van bestuurlijke onmacht verraden geen wereldorde maar een “illiberal inter-elitist international disorder” (p. 33 in de boekuitgave). En Ferguson gaat verder: historisch onderzoek toont aan dat financiële crises een krachtige tegenslag voor globalisme vormen en vervolgens het politieke centrum doen eroderen. De macht glijdt weg, en met het verdwijnen van controle over de grenzen, is de ondergang nabij. De politiek van de EU vergelijkt hij met het herschikken van de dekstoelen aan boord van de Titanic. Het is een verpletterend beeld, en het hoogtepunt in het debat. Ferguson op zijn felst kan ongemeen krachtig uit de hoek komen.

Zakaria verdedigt de liberale wereldorde; die orde is wellicht getroubleerd, maar zeker niet chaotisch en verstrikt in een neerwaartse spiraal. Wereldwijd, zo weet hij, neemt het geweld af, en niet alleen rijke elites maar ook arme landen, zoals Oekraïne en Polen, willen maar wat graag bij de EU of deel uitmaken van een globalistisch verband, daar het hen voorspoed en stabiliteit kan bieden.

Het is een curieus argument dat Zakaria hier te berde brengt. Hoe kan een in toenemende mate geweldloze wereld een buitenproportionele migratiehausse teweegbrengen? Hoe kan er in de EU sprake zijn van stabiliteit met een escalerende migrantenproblematiek en voortdurend toenemende spanningen? Inmiddels heeft Italië de migratie een halt toegeroepen met een historische zege van het populisme, en Polen heeft zich al even recalcitrant betoont. Het argument van Zakaria is bedrog en op zijn best een droom waarbij hij wat gunstige statistieken bijeenharkt (of bedenkt) om een moreel platform voor zichzelf te creëren: hij is niet geïnteresseerd, zo beklemtoont hij, in de belangen van bankiers en financiële elites – het is hem te doen om het lot van gewone burgers en arme mensen. Hoe nobel!

Aan het slot van deze debatronde legt Ferguson kort uit hoe de ontwikkeling van de moderne technologie tegen ieders verwachting in geen bijdrage heeft geleverd aan de grotere cohesie van de liberale wereldorde, maar juist integendeel een instrument werd voor grotere verdeeldheid; Facebook leverde een structurele bijdrage aan de verkiezingswinst van Donald Trump. Het internet en haar vele platforms boden een onderkomen aan rechtse, liberale, libertarische, conservatieve en nationalistische gezindten, evenals aan socialisten, marxisten, SJW’s en vele andere groepen. De liberale wereldorde was niet bij machte Ruslands invasie van de Oekraïne te pareren; het florerend globalisme in Zuid Amerika (een eerder punt van Zakaria) werd ruw uit de droom geholpen door de val van Venezuela. De onderlinge verbondenheid van de wereld bracht geen universele vrede, maar bleek een prima middel voor radicale islam om zich te verspreiden.

In de closing statements krijgen de beide sprekers elk de gelegenheid nog eenmaal hun positie duidelijk te maken. Fareed Zakaria doet een beroep op zijn toehoorders om nimmer de moed op te geven, om zich in te zetten voor de liberale wereldorde en om zich vooral niet over te geven aan het fatalisme van tegenslag en verlies. “Nothing is written”, niets staat geschreven, niets ligt vast. De mens is in deze optiek een vrije handelende instantie die zijn lot naar eigen goeddunken kan vormen. Het is een vreemde positie voor iemand die tevens gelooft in de onvermijdelijkheid van de nieuwe wereldorde en de noodzakelijke ontwikkeling van de geschiedenis.

Niall Ferguson waarschuwt tenslotte voor het overdreven optimisme van mensen als Fareed die met hun droombeelden over de onafwendbaarheid van een historische ontwikkeling blind worden voor alle gevaren en dan gemakkelijk in een ravijn kunnen storten. Hij weet ook een kleine onthulling te doen in zijn slotbetoog: in zijn publicaties van meer dan tien jaar geleden, betoonde Zakaria zich een overtuigde neocon, die net als de andere neoconservatieven een gedreven verdediger was van de Amerikaanse militaire suprematie in de wereld. Ofschoon beide kemphanen in de loop van het debat als geoefende sprekers elkaar weten te treffen met (over het algemeen goedmoedige) steken onder water, is deze coup de grâce van Ferguson toch de moeite van het opmerken waard. Een aantal malen probeert Zakaria de historicus naar zijn kant van het debat te trekken: ‘Come home, Niall’, sluit je aan bij de verdedigers van de liberale wereldorde. De obervatie van Ferguson, daarentegen, ontmaskert Zakaria als voormalig medestander, als iemand die ooit de Amerikaanse (militaire) hegemonie verdedigde als noodzakelijke voorwaarde voor een stabiele wereld. Dit is ook een positie die Ferguson verdedigt, en daarmee een positie die diametraal tegenover de zo bejubelde internationale liberale wereldorde staat. Op listige wijze weet Ferguson die oproep ‘Come home, Niall’ binnenstebuiten te keren door Zakaria te wijzen op zijn eigen thuisland, namelijk de wereld van de neocons. Hij ontmaskert daarmee tevens de grote contradicties in Zakaria’s denken. Het is een effectieve methode om de argumenten van de opponent te verpulveren. En desalniettemin slaagt Ferguson erin het debat te verliezen. Maar zoals we al aangaven, het elite-publiek is niet geïnteresseerd in argumenten en feiten, doch enkel in zoetige en leeghoofdige dromen.

Wat is die liberale wereldorde precies – wat George Bush senior ooit aangekondigde als de Nieuwe Wereldorde? In de ogen van Ferguson (en zijn woorden interpreterend, gebruiken we hier onze eigen metaforen) is die liberale orde weinig meer dan een gevaarlijke parasiet op het politieke lichaam van de Amerikaanse macht. Een opvallend kenmerk van die liberale orde is het relativeren en afvlakken van de Amerikaanse macht. In een postmoderne wereld dient de macht te worden gedecentraliseerd, aldus de globalisten. Het neoconservatisme kwam tot grote bloei in de jaren van de Bushes en de Clintons; het waren de jaren van de zogenaamde ‘Derde Weg’, een middenpad tussen socialisme en kapitalisme waarbij de krachten van beide stromingen zich bundelden om een betere en stabielere wereld te bouwen. De haviken onder de neocons (men denke aan mensen als Robert Kagan) waren voorstanders van Amerikaanse suprematie en zagen een rol voor Amerika als politieman; de regime change in Irak is een even tekenend als catastrofaal voorbeeld. De duiven in hun gelederen voorzagen een bescheidener rol voor de Verenigde Staten en predikten de opkomst van diverse machten naast Amerika. Deze positie ontwikkelde zich allengs in het kielzog van het falen van de Bush-regering, en het verklaart hoe Zakaria zijn positie kon wijzigen met een draai van 180 graden. Deze decentralisering en ontrafeling van de Amerikaanse macht lijkt een hoofddoel van Obama te zijn geweest. Toch is dit in feite niet meer dan een ideologische façade van de Amerikaanse macht; onder het bewind van Obama werden toch maar liefst zeven oorlogstheaters draaiende gehouden, waarvan de vernietinging van Lybië wel de meest desastreuze was.

Afbeelding

In 2008 publiceerde Fareed Zakaria een boek getiteld The Post-American World, als introductie op het Obama-tijdperk. Had hij tevoren de Amerikaanse macht nog gezien als motor en reguleerder van veranderingen in de wereld, na het fiasco van de Bush-regering had hij het volste vertrouwen in het zelfregulerende vermogen van een gedecentraliseerde, internationale en liberale wereldorde. Ferguson citeert tijdens het debat een proeve van dit vertrouwen: “Over the last six years, support for Bin Laden and his goals has fallen steadily throughout the Muslim world. Much more must happen to modernize the Muslim world, but the modernizers are no longer scared. The Muslim world is also modernizing, though more slowly than the rest” (p. 46 van de boekuitgave van het debat). Voor Ferguson, die enige jaren geleden in het huwelijk trad met Ayaan Hirsi Ali, is die modernisering van de Moslim wereld alles behalve vanzelfsprekend. In zijn ogen is radicalisering en niet modernisering de vigerende trend onder Moslims. Het blinde vertrouwen in democratisering en modernisering heeft het westen jaren geleden al parten gespeeld bij het volledig verkeerd inschatten van de ‘Arabische lente’, en telkens blijkt dat vertrouwen minder een kwestie van goedmoedigheid dan van ideologische overtuiging te zijn. Voor de globalisten is het rotsvaste geloof in een historisch noodzakelijke ontwikkeling van een liberale wereldorde een vrijbrief om de geschiedenis van de afgelopen tweehonderd jaar te duiden zoniet te herschrijven in het licht van die orde. Alle internationalistische en globalistische stromingen, denkers, en instituties zijn dan treden op de trap omhoog naar het ultieme doel: de orde die wel tot stand moet komen, omdat alle alternatieven ondenkbaar zijn. Dit, zo merkt Ferguson terecht op, is geschiedsvervalsing, fake history. Het is een polemische aantijging met verstrekkende ramificaties. Het mediacomplex dat, opererend onder dezelfde ideologie van een noodzakelijke orde, nieuws vergaart en filtert, opinies verzamelt en creëert, is dan mutatis mutandis nepnieuws, fake news. Ferguson dekt zich tijdens het debat wat in door te stellen dat hij niet van plan is Trump te verdedigen, maar Zakaria ruikt lont en weet zijn opponent toch een paar maal met de vijfenveertigste president om de oren te slaan.

Ironischerwijze is Fareed Zakaria zelf de belichaming van de verblinding waarmee de aanhangers van de globalistische ideologie getroffen worden. Als CNN-verslaggever voorspelde hij in 2016 het volgende: “So Donald Trump will lose and he will then destroy the Republican Party. The frightening question is: what he will do to the country in the process?”

Zie: Fareed Zakaria, ‘Trump Will Lose and Take GOP Down’, Newsmax, 14 October 2016: https://www.newsmax.com/FareedZakaria/c ... id/753505/

Exact het tegenovergestelde is momenteel het geval. Trump won, en Hillary Clinton verloor. Reeds tijdens de race, maar zeker in de nasleep van haar verlies, had zij de Democratische Partij in een zodanige wurggreep van corruptie, fraude en bedrog dat de partij vrijwel zeker ten onder zal gaan. Ze stal de verkiezingen van opponent Bernie Sanders in de voorronde (zoals Ferguson nog met een strategische sneer opmerkt tijdens het debat), en liet in het kader van het zogenaamde opposition research het fameuze Steele Dossier vervaardigen dat het Mueller onderzoek draaiende houdt, de media opzweept tot een ongekende anti-Trump hetze, en de bevolking tot op het bot verdeelt. Een deel van het Democratische electoraat zoekt z’n heil bij extreem-links (de verkiezing van Alexandria Ocasio-Cortez is een recent voorbeeld), een ander deel keert de partij de rug toe (getuige de #WalkAway Movement). En de prangende vraag is hoe nu en in de komende jaren de maatschappelijke rust bewaard kan worden, want media en dolgedraaide liberals lijken af te koersen op een soort burgeroorlog. En Zakaria helpt mee om olie op het vuur te gooien als medewerker van het inmiddels meest gewantrouwde nieuwsstation in Amerika.

Een paar conclusies. Het debat tussen Ferguson en Zakaria over de liberale wereldorde brengt twee dingen aan het licht:
  1. De liberale wereldorde of Nieuwe Wereldorde (zoals George Bush senior het noemde) bestaat. Het lijkt een triviale constatering, maar het is van groot belang vast te stellen dat er een ideologisch streven bestaat die orde te creëren en te consolideren. Die globalistische orde heeft een eigen ideologie, een eigen (selectief bijeen gesprokkelde en waar nodig vervalste) geschiedenis, een eigen avant-garde (met name onder de Eurocraten en de Amerikaanse Democraten), en vooral een eigen aanhang, daar de ideologie zeer algemeen verbreid is. De orde heeft ook critici en opponenten, die maar al te vaak als fantasten, complotdenkers of extremisten worden afgeserveerd. Om de kritiek en het activisme van die oppositie recht te doen, is het derhalve noodzakelijk vast te stellen dat die liberale wereldorde een realiteit is.
  2. De liberale wereldorde heeft geen hoofdkwartier. Het is meer een idee dan een instituut. Dit roept de vraag op wat precies de aard is van die orde. Ferguson komt met een boeiende suggestie: door de catastrofale politieke ontwikkelingen van de afgelopen twintig jaar (economische crises, de ondergang van Irak, Lybië, en Syrië, ongebreidelde massa-immigratie) is er een non-liberale interelitaire en internationale wanorde ontstaan (Ferguson’s eigen woorden) die zichzelf presenteert als een verlossende wereldorde van voorspoed en vrede. Het is een bedrieglijke en zuiver parasitaire ideologie die enkel en alleen kan bestaan dankzij de Amerikaanse hegemonie. Dat de parasiet buitengewoon groot en krachtig lijkt, zegt veel over de ziekelijke conditie van het Amerikaanse politieke lichaam. Die liberale orde, betoogt Ferguson, is voorgoed voorbij, wat betekent dat de parasiet gedood wordt. Ferguson wil zich niet presenteren als verdediger van Trump, maar het moge duidelijk zijn wie de doder van de parasiet is.
Nu zou men kunnen tegenwerpen dat die liberale wereldorde voor een dooie parasiet toch nog aardig kan tegensputteren. Die orde wordt immers gedragen door nogal wat internationale verdragen, door een kopzware instelling als de EU, door nogal wat politieke partijen in het westen, door onderwijsinstellingen (zowel lagere als hogere), door machtige mediacorporaties, door NGO’s en grote financiers (zoals Soros) en noem maar op. Hoe kunnen we vaststellen dat Zakaria ongelijk heeft (een jaar na het debat van april 2017) en dat die wereldorde serieuze averij heeft opgelopen? Drie indicatoren:

Afbeelding
  1. Op 21 maart 2018 publiceerde Richard N. Haass, President van Council on Foreign Relations, een kort artikel op de website van de CFR getiteld: ‘Liberal World Order, R.I.P.’, waarin hij – de lezer zal niet verbaasd staan – de teloorgang van de liberale wereldorde belamenteert. (Zie: https://www.cfr.org/article/liberal-world-order-rip.) Zijn openingswoorden zijn zo nadrukkelijk een verwijzing naar Ferguson’s openingswoorden van het debat dat wij zojuist bespraken, dat we ze even willen citeren: “After a run of nearly one thousand years, quipped the French philosopher and writer Voltaire, the fading Holy Roman Empire was neither holy nor Roman nor an empire. Today, some two and a half centuries later, the problem, to paraphrase Voltaire, is that the fading liberal world order is neither liberal nor worldwide nor orderly.” Haass heeft zonder twijfel het debat gevolgd, maar er is een opmerkelijk verschil. Volgens Ferguson stelde die orde nooit veel voor en manifesteerde zij zich vooral in de laatste twintig jaar als een parasiet. De wanorde waarin zij ten onder gaat is dan ook van eigen makelij. Volgens Haass is die wanorde geheel op het conto te schrijven van externe factoren, waarmee hij dan bedoelt: de opkomst van het populisme en het nationalisme, de tanende invloed van de elite, gebrek aan regels voor het internet, protectionisme, Hongarije, Polen en bovenal Trump. Haass schildert een liberale wereldorde die 70 jaar oud is, die na de oorlog werd opgericht voor wet, welvaart, vrijheid en vrede, die belangrijke pijlers vond in de VN, het IMF en het WTO, die gedragen en gestut werd door de militaire macht van de VS, en haar belangrijkste vijand vond in de non-liberale Sovjet Unie. Alle goeds, alle vrijheid, vrede en welvaart die we in het westen na de Tweede Wereldoorlog genoten hebben is natuurlijk op het conto van die wereldorde te schrijven. Na de val van het Sovjetrijk leek die liberale wereldorde te zegevieren, maar toen kwamen de populisten, en natuurlijk Trump om voorgoed roet in het eten te gooien. Trump stak een spaak in de wielen van TPP, de Iran Deal, NAFTA, de Paris Climate Agreement en de NAVO. En dientengevolge gaat de wereld naar de bliksem. Het artikel is kort en Haass heeft ongetwijfeld meer inzicht en nuance getoond in zijn boek A World in Disarray: American Foreign Policy and the Crisis of the Old Order (2017), maar zijn persiflage van de geschiedenis van de internationale betrekkingen is zo kolderiek dat men een glimlach niet onderdrukken kan. Ten eerste is het nog maar zeer de vraag of die liberale wereldorde echt zeventig jaar oud is. De facto is zij pas ontstaan na de val van de Sovjet Unie, hetgeen haar leeftijd zo rond de dertig jaar plaatst. Eerdere instituties en bewegingen (en met name de na-oorlogse vrede en welvaart in het westen) met terugwerkende kracht voor een beweging of een ideaal annexeren is precies het soort geschiedsvervalsing waar Ferguson voor waarschuwt. (Het is het type fake history op basis waarvan de EU in 2012 de nobelprijs voor de vrede kreeg.) Haass, president van een buitengewoon globalistische instelling, laat zich echter niet corrigeren. Ten tweede is Haass stekeblind voor de interne globalistische krachten die zoveel ellende veroorzaakt hebben. Wij noemen: de Sovjet-stijl tirannie van de EU, het catastrofale globalisme van de neoconservatieven dat leidde tot de oorlogen in het Midden Oosten, en de verwoestende open-grenzen-politiek van de linkse wereldleiders. Ten derde (en ten slotte) is de boodschap van Haass eigenlijk heel opbeurend. Niet voor Haass zelf, maar wel voor al degenen die met angst en beven de westerse beschaving ten onder zagen gaan aan het zoveelste stompzinnige linkse experiment. Trump heeft succes en de globalisten zijn in paniek. Dit is wat de aangeschoten Haass ons meedeelt, en dat is goed nieuws.
  2. Haass is niet de enige die steen en been klaagt. Miljardair George Soros doet het ook in een aantal interviews. Zo is er een artikel van Michael Kranish, “I must be doing something right: Billionaire George Soros faces renewed attacks with defiance”, gepubliceerd in The Washington Post van 9 juni 2018, waarin de bejaarde miljardair uitlegt: “Everything that could go wrong has gone wrong.” Hillary Clinton verloor de verkiezingen en Trump wil nu de wereld opblazen. Die laatste schimpscheut van Soros daargelaten, is dit in feite toch goed nieuws daar Soros geldt als de belangrijkste donateur en financier van het globalisme. Hij gaf royale financiële steun aan de campagnes van Obama en Clinton en stond ook vierkant achter allerlei linkse benoemingen in de politiek en justitie. Alles waar Putin momenteel van beschuldigd wordt, namelijk het zich mengen in de Amerikaanse politiek en rechtsorde, kan ook probleemloos op het conto van Soros geschreven worden. Kranish noteert doodleuk: “Soros, who plans to spend at least $15 million in 2018 races, has already faced some setbacks this cycle. His bid to replace several district attorneys in California with challengers seeking changes to the criminal justice system was largely unsuccessful in Tuesday’s elections. ‘We ran into a brick wall in California,’ he said”. Omdat Soros Amerikaans staatsburger is geworden, is er in dit geval niet echt sprake van buitenlandse inmenging, maar het laat zich raden dat er Amerikanen zijn die de manipulaties van de linkse idealist zat zijn. Soortgelijke reserves staken ook de kop op in Europa waar vooral Nigel Farage de miljardair aanwees als groot-financier van EU-functionarissen en hun lobbygroepen. In dit geval was er wel sprake van buitenlandse inmenging. Maar evenals in Amerika, vindt Soros nu ook in Europa veel tegengas. Voor The New York Times schreef Michael Steinberger recentelijk een vrij lang apologetisch artikel over Soros waarin de goede ‘democratische’ intenties van Soros worden uitgespeeld tegen het vermeende despotisme van Viktor Orban. (Zie: Steinberger, ‘George Soros Bet Big on Liberal Democracy.) Now He Fears He is Losing’, New York Times Magazine, 17 juli 2018. Ofschoon het stuk veel informatie bevat, is het toch buitengewoon tendentieus; aan de echte problematiek, namelijk Soros’ steun aan de massa-immigratie in het Westen wordt geen aandacht besteed. Wanneer men echter de boodschap hier en daar ‘omdraait’ of wat anders leest, kan men vrij gemakkelijk uit het verhaal leren dat Soros met lede ogen moet aanzien hoe zijn politieke idealen één voor één schipbreuk lijden. De door hem ondersteunde liberale wereldorde houdt geen stand. (Zie: https://www.washingtonpost.com/politics ... dfd283a963 en https://www.nytimes.com/2018/07/17/maga ... ciety.html.)

    Afbeelding
  3. Donald Trump laat steeds nadrukkelijker zijn invloed op het internationale toneel merken. Hij stelde de NAVO ter discussie en zette de G7 onder grote druk. Hij bedong vredesbesprekingen met Noord Korea, en gaat tegen de wil van de Democraten, neoconservatieven, en Eurocraten in, besprekingen aan met Vladimir Putin. Deze initiatieven voeren de hondsdolle meute van zijn tegenstanders naar telkens nieuwe hoogten van razernij, zeker in Europa waar Russofobie nog het enige bindmiddel lijkt te zijn voor de antidemocratische en door een permanent benevelde zuiplap aangestuurde superstaat, die gelijk de Titanic op een wisse ondergang afkoerst. Waar de Hongaarse hedge fund-miljardair zich inmiddels al weer twee decennia lang mengt in het politieke reilen en zeilen, daar laat nu ook de New Yorkse vastgoed-miljardair zich niet onbetuigd. Voorafgaande aan zijn ontmoeting eerder deze maand met Theresa May, gaf Trump een interview aan The Sun waarin hij klip en klaar uitlegde dat May niet de Brexit levert waar het volk op gestemd heeft. Het interview zond een schokgolf door Engeland en bepaalde in sterke mate de inhoud van de volgende besprekingen. Tijdens een gezamenlijke persconferentie werd getracht de plooien weer wat glad te strijken. May staat voor het blok; Trumps adviezen voor een harde Brexit volgend, kan ze misschien haar positie redden, maar indien zij haar eigen slappe lijn volgt zal dit ongetwijfeld haar einde inluiden. Ukip begint intussen weer op te leven, en Trump heeft zijn bijdrage geleverd. Het is bij lange na niet zijn enige aanval op de EU, maar het is wel de vermakelijkste, en het illustreert andermaal Trumps vastberadenheid om de liberale orde te ondermijnen. Bronnen en commentaren:

    The Sun: Donald Trump accuses PM of WRECKING Brexit during UK visit (13 juli 2018): https://www.youtube.com/watch?v=Podi54MYiow [8m29s]

    Fox News: Nigel Farage on Trump’s ‘bombshell’ Brexit intervention (13 juli 2018): https://www.youtube.com/watch?v=I0Qzr0uxTjE [5m21s]

    Sargon of Akkad: This Week in Stupid (15 juli 2018): https://www.youtube.com/watch?v=FwEL5nmbVio [23m45s]

    James Carey, ‘The Council on Foreign Relations’ Push Toward a New Cold War’, Mint Press News, 1 March, 2018: https://www.mintpressnews.com/the-counc ... ar/238365/
Deze indicatoren tonen aan dat de liberale wereldorde in zwaar weer is beland. Dit wil echter nog niet zeggen dat zij ook definitief voorbij is. Zeker iemand als de 87-jarige Soros is nog van plan terug te vechten. Ferguson liep misschien iets te hard van stapel toen hij de liberale wereldorde als voorgoed voorbij bestempelde. Misschien dat zijn vertrouwen gebaseerd is op de zelfimplosie van de orde, maar die instorting zou best nog wel eens op zich kunnen laten wachten als er niet een kracht van buiten is die verwoestend op haar inwerkt. Hoeveel vertrouwen hij precies in Trump heeft laat hij niet al te duidelijk merken.

Afbeelding

In veel opzichten laat hij zijn oren hangen naar de vigerende verhalen en opinies in de MSM. In het debat met Zakaria, zo kan de lezer of kijker bemerken, accepteert hij klakkeloos als waar de berichten over de Syrische gifaanvallen en het gebruik van Russische bots tijdens de verkiezingen van 2016, ofschoon voor beide verhalen nimmer doorslaggevend bewijs is gepresenteerd. In een recent interview met Dave Rubin doet hij iets soortgelijks. Sprekend over Trump, merkt hij op: “he has used inflammatory language” en “he has a record of lying which is, even by the standards of American presidents, pretty remarkable”. Het zijn de standaard praatpunten die iedereen in de reguliere media van de tong rollen als een vloek uit de mond van een piraat. Voor Ferguson zijn het concessies aan de elitegemeenschap waar hij toe wil behoren. In feite zegt hij dat ook in het interview met Rubin wanneer hij zich gedwongen voelt zijn aanvankelijke anti-Brexit standpunt te rechtvaardigen. Ferguson legt uit in welk een heikele positie hij zich bevindt als intellectueel; een belangrijke reden om het Remain-kamp te steunen was zijn persoonlijke vriendschap met David Cameron. Toen de Brexit een meerderheid kreeg, echter, gaf hij erg gemakkelijk toe dat hij het mis had gehad, en zijn houding maakte onomwonden duidelijk dat de anti-Brexit beweging die nu nog in Engeland actief is, niet op zijn steun hoeft te rekenen. De concessies die Ferguson doet dienen enkel het vrijwaren en cultiveren van zijn persoonlijke positie als intellectueel. Revolutionair is dit niet, en dapper is het al evenmin. Hoe men het ook wendt of keert, meehuilen met de wolven in het bos, draagt alleen maar bij aan de dreiging die van de roedel uitgaat. Het echte werk (het steunen van een politieke zaak of het ontmantelen van de media-propaganda) wordt dan op ietwat laffe wijze doorgeschoven naar anderen. Dat is jammer, want Ferguson is een intellectueel van formaat en één van de weinige uitgesproken rechts-liberale historici. Als geen ander ziet hij de waarde en betekenis van de volksstem, en dat laat hij ook bij herhaling merken. Ondermeer aan het begin van het boven besproken debat, waar hij het contrast schildert tussen de globalistische elite en het benadeelde volk. Het is vanwege dat volk dat hij de liberale wereldorde als beëindigd verklaard. Het volk dat al lang niet meer de lieveling van links is en nu enkel nog als vijand wordt gezien, wordt door Fareed Zakaria nog op slinkse wijze, als een duveltje uit een doosje, in zijn betoog voor de dag getoverd, met een gratuite opmerking over gewone burgers en arme mensen. Het mocht niet baten; het klonk ongeloofwaardig, zeker uit de mond van Zakaria die lid is van de raad van bestuur van de oorlogszuchtige Council on Foreign Relations, de globalistische denktank die liever de wereld ziet branden dan dat Trump een vredesverdrag sluit met Putin.

Afbeelding
Screenshots uit het interview met Dave Rubin.

Het interview met Dave Rubin is de moeite waard; het gaat over de verlinksing en ondergang van de academische wereld, over de gevaren van Islamisering, over Brexit, en over Trump (vanaf 1u14m).

The Rubin Report: Niall Ferguson – Intellectual Dark Web, Brexit, and Trump (Full Interview - 1 juni 2018): https://www.youtube.com/watch?v=VKkNIOkGtnQ

Nog een korte opmerking over de zogenaamde ‘leugens’ van Trump. Dit praatje deed al de ronde voor de verkiezingsrace van 2016, en waarschijnlijk is het een klinkklare en moedwillige leugen. Immers: alles wat Trump zegt of tweet in oppositie tot de MSM-propaganda geldt als leugen. Gezien de bedriegerijen in de reguliere media, is men in de ogen van die MSM dan al snel ’s werelds grootste leugenaar als men de euvele moed heeft om in de contramine te gaan. Ofschoon het niet verstandig is Trump van alle jokkerij vrij te pleiten, is het toch bedenkelijk dat intellectuelen niet in staat zijn door de misleidende en leugenachtige rookgordijnen van de MSM heen te dringen. Een treffend voorbeeld is neurowetenschapper en linkse blindganger Sam Harris die aan Trumps creatieve taalgebruik een kosmische vernietigingskracht toeschrijft. Hij doet dit in een zeer beluisterenswaardig interview met Dave Rubin, en geeft en passant Youtube-analist Scott Adams nog even een veeg uit de pan omdat deze de president portretteert als ‘master-persuader’. Adams dient Harris een dag later op schitterende wijze van repliek, door te wijzen op de gevaren van een president die wel de waarheid spreekt maar niets presteert. Trump geeft prioriteit aan beoogde en beloofde resultaten boven de waarheid. Het is een ongeprecedenteerde aanpak met vooralsnog ongeprecedenteerde resultaten. Niet echter voor Sam Harris, want die heeft niets in de gaten en is alle gevoel voor proportie kwijt. Hij is ook veel te druk bezig met een tomeloze morele verontwaardiging over de soms wat curieuze uitspraken van Trump.

The Rubin Report: Sam Harris LIVE: Trump, Consciousness, Jordan Peterson Debate, and more (13 juni 2018 - zie vanaf min. 36): https://www.youtube.com/watch?v=gFio_8aUS4I

Real Coffee with Scott Adams: Episode 104 - Propaganda videos, Peace with NK and racism (14 jun. 2018) [51m15s; zie vanaf min. 13]: https://www.youtube.com/watch?v=kewDjWrGNOY

Ferguson, echter, heeft wel oog voor de juiste verhoudingen. Niet de uitspraken van Trump zijn het probleem, maar de echte, grote leugens. In het debat met Zakaria maakt hij een opmerking waarmee we dit betoog willen beëindigen: “So, the liberal international order, spelled L-I-O, ladies and gentlemen, is an L-I-E” (p. 10, boekuitgave).
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: POLITICVS

Bericht door Pilgrim »

POLITICVS

Op zoek naar waarheid in een eeuw van verstandsverbijstering

Nr. 4 - 03.01.2019

Aan het eind van 2018 wordt door diverse media de balans opgemaakt van twee jaar Trump. De electorale basis van de president is over het algemeen dik tevreden over zijn prestaties. Toch zijn ook een aantal zwakheden in zijn beleid duidelijk zichtbaar geworden. Hieronder een overzicht van de plus- en minpunten met een voorlopige evaluatie van wat waarschijnlijk het meest opzienbarende presidentschap uit de geschiedenis van de Verenigde Staten gaat worden. Nooit heeft een president zo strijdlustig standgehouden tegen een dagelijks offensief van laster, haat en politieke subversie als Donald Trump nu.

Het tweede jaar van Trump

Afbeelding
Eén van de opmerkelijkste Trump-momenten van 2018: overheidstransparantie onder het wakend oog van Washington – en de wereldpers. Op dinsdag 11 december 2018 sprak Trump met de Democratische leiders van het Huis van Afgevaardigden (Nancy Pelosi) en de Senaat (Chuck Schumer) over de benodigde stemmen voor de bouw van de muur. De Democraten willen geen muur en voelden zich merkbaar ongemakkelijk door de aanwezigheid van de camera’s. Op listige wijze wist Trump zijn opponenten te kijk te zetten als tegenstanders van transparantie en van veilige grenzen. Na deze ontmoeting renden de Democraten van de ene persconferentie naar de andere om de schade te beperken. Daarna togen ze naar luxueuse vakantie-oorden, terwijl Trump met de feestdagen vlijtig doorwerkte. Eén van de vele voorbeelden van de oppositie tussen Trump en het moeras.

Het tweede jaar van het presidentschap van Donald Trump is ten einde. Twee jaar lang heeft Trump zijn best gedaan samen te werken met het establishment in Washington en twee jaar lang heeft het establishment, met name bij monde van de corrupte mainstream media, er alles aan gedaan hem het leven zuur te maken. In de weken voor de Kerst lijkt Trump het roer te hebben omgegooid. Jeff Sessions, Mad Dog Mattis en John Kelly verdwijnen mokkend van het toneel, en Trump lijkt erop gebrand de beloften aan zijn trouwe basis gestand te doen. In weerwil van alle oppositie, wist Trump toch een aantal grote successen te boeken. Maar juist door zijn coulante en genereuze houding ten opzichte van het staatsapparaat zijn er ook een aantal dingen misgegaan. Hier een overzicht van de plus- en minpunten van zijn bewind, te beginnen met de pluspunten.
  • Economische groei. Trump slaagde erin de economie een enorme stimulans te geven. Econoom Paul Krugman, Nobelprijs-winnaar en columnist van de New York Times, voorspelde in 2017 dat vrijwel onmiddelijk na het aantreden van Trump de economie zou instorten. Dat is niet gebeurd (Krugman wordt ook niet echt meer serieus genomen) en in 2018 werd zelfs een BNP-groei van 4,2 procent waargenomen – een groeicijfer dat in de Obama-jaren voor onmogelijk werd gehouden. Er waren meer mooie rapportcijfers voor Trump: de werkloosheid daalde naar 3,7 procent, en met name onder de Afro-Amerikanen daalde de werkloosheid als nooit tevoren. Toch zijn er bedenkingen bij de huidige economische situatie. Het kernprobleem van de moderne economie (torenhoge staatsschulden, deficit spending, en de schuldvaluta) wordt door Trump niet aangepakt, en volgens sommigen is dat ook nauwelijks mogelijk daar het systeem inmiddels veel lijkt op een trein die naar de afgrond raast. Vanuit die optiek mag het nog een wonder heten dat Trump het onderste uit een voor het overige kapotte kan heeft weten te halen. Trump doet er alles aan om de basis van de economie (productie, manufactuur, en vooral ook energiewinning) zoveel mogelijk naar Amerika te halen, weg uit verre, soms ook goedkopere landen. Om die reden is hij wars van de globalistische handelsverdragen, wees hij TTP van de hand, en verving hij NAFTA door USMCA, een nieuwe handelsovereenkomst met Canada en Mexico. De agressieve tarievenoorlog die hij voert, deed niet – zoals verwacht – de economie instorten, maar slaagde er wel in de eigen nationale productie verder te versterken. De meeste economen geloven dat het huidige monetaire stelsel ten einde loopt (maar dat zullen ze nooit luid op zeggen om niet het vertrouwen in het systeem te schaden en daarmee het einde te bespoedigen). Het zou me niet verbazen indien Trumps economie op termijn een zeer verstandige en voorzienige prep-economie zou blijken te zijn.

    Geopolitieke détente. Tredend in de voetsporen van Kissinger en Nixon, en in navolging van Ronald Reagan, zette Trump zich in zijn eerste twee jaar in voor een opmerkelijke internationale ontspanningspolitiek. Hij ging vredesbesprekingen aan met Noord-Korea, aangelegd op denuclearisering van de dictatuur en op het verbeteren van haar betrekkingen met Zuid-Korea. Voorlopige winstpunten zijn het ontruimen van testlocaties door de Noord-Koreanen, besprekingen tussen de beide Koreas, en – een punt van prestige voor de VS – het vrij krijgen van drie Amerikaanse krijgsgevangenen die Trump in mei 2018 op Amerikaanse bodem mocht verwelkomen. Of Noord-Korea zich helemaal aan haar beloften houdt moet nog worden afgewacht. Japanse media (zie online: Yomiuri Shimbun, ‘N. Korea continues missile development’, 30 december 2018, The Japan News: http://the-japan-news.com/news/article/0005450685) melden dat er nog raketprogramma’s in ontwikkeling zijn. Dit neemt echter niet weg dat de ontmoeting tussen Trump en Kim Jong Un op 12 juni 2018 in Singapore van zeer grote betekenis was. Trump heeft hiermee een historische breuk geforceerd met de catastrofale door neoconservatieven aangevuurde oorlogspolitiek van vier opeenvolgende presidenten: Bush sr., Clinton, Bush jr., en Obama legden het grootste deel van het Midden Oosten en Afghanistan in de as in een reeks (volgens de grondwet) illegale en peperdure oorlogen. Als een blikseminslag bij heldere hemel kwam in de week voor de Kerst Trumps plan in het nieuws om troepen terug te trekken uit Syrië en Afghanistan. De wereld was al gauw te klein voor alle verontwaardiging, en het ontluisterendste was wel dat zowel Trumps linkse als zijn rechtse tegenstanders zich opwierpen als verdedigers van voortdurende oorlogvoering. Men maakte zich druk over de positie van de Koerden, en vooral over het gevaar van destabilisering. De waarheid is echter dat dit besluit van Trump een streep zet door de Amerikaanse interventie en – in het bijzonder – de geheime Amerikaanse bevoorrading van Isis. Voorts draagt het bij aan een broodnodige détente met Rusland. Ofschoon het thema door de Deep State en het establishment zoveel mogelijk naar de achtergrond gedreven wordt, leeft bij Trump nog steeds de ambitie om besprekingen aan te gaan met Putin. Het is te hopen dat hij erin slaagt in het nieuwe jaar zijn détente-politiek voort te zetten.

    Afbeelding

    Binnenlandse macht. Trumps grootste successen op het gebied van de binnenlandse politiek zijn de Senaatswinst bij de Midterm Elections (53 zetels voor de Republikeinen tegenover 47 voor de Democraten) en de benoeming van zijn tweede Justice voor het hooggerechtshof. In april 2017 werd Neil Gorsuch beëdigd, en in oktober 2018 Brett Kavanaugh. De Kavanaugh-benoeming moest letterlijk voor de deuren van de hel weggesleept worden, daar de Democraten – bemerkende dat Trump weleens voor meerdere decennia de machtsverhouding in de SCOTUS, the Supreme Court of the United States, in hun nadeel zou kunnen bepalen – deden er alles aan om Kavanaugh te belasteren. De valse getuigenissen van met name dr. Blasey Ford leverden echter geen enkel bewijs op en zijn inmiddels ook ontmaskerd. De affaire verschafte een onthullende en ontluisterende blik op de medogenloze praktijken van de Democratische machtspolitiek. Hooggeplaatste kandidaten voor belangrijke benoemingen mogen vrezen dat er reeds een lasterdossier voor hen klaarligt compleet met gewillige valse getuigen. En deze vrees geldt dan op dit moment vooral de Republikeinse kandidaten daar de SCOTUS-benoemingen door de Senaat moeten worden goedgekeurd. Op dit punt heeft Trump duidelijk winst geboekt. Hij voerde een succesvolle midterm campagne die specifiek was aangelegd op het veilig stellen van de Senaat. De rallies werden goed bezocht, en Trump wist probleemloos de stadions te vullen; een stadion in Houston bood naar verluid onderdak aan 100.000 fans. Ter vergelijking: een tegencampagne van Obama wist slechts met moeite een publiek van enige omvang aan te trekken, en de lezingentournee die de Clintons tegen het einde van het jaar ondernamen trokken nauwelijks publiek zodat de toegangskaarten (van maximaal 100 dollar!) tegen bodemprijsjes moesten worden geramsjt. Een strategische zet van Trump was het bij zijn campagne betrekken van Rush Limbaugh – de grootste conservatieve radiostem van Amerika (met een publiek van dertig miljoen luisteraars). Het resultaat was een comfortabele Senaatswinst en die meerderheid is onontbeerlijk voor zowel de SCOTUS-benoemingen als kabinetsbenoemingen. Ook komt die meerderheid van pas bij het blokkeren van impeachment-procedures die (zo is de verwachting) de Democraten in 2019 vrijwel zeker tegen Trump in stelling zullen brengen. Het antagonisme tussen Democraten en Republikeinen moge dan groot zijn, toch werd op de valreep van 2018 nog een opmerkelijke gezamenlijke wetswijziging bereikt: de First Step Act die hervormingen moet bewerkstelligen in het gevangeniswezen. De wet kreeg steun van zowel Democraten als Republikeinen. Het privatiseren van het gevangeniswezen maakte het aanjagen van detentie vanuit winstoogmerk lucratief en noodzakelijk. Dit heeft nogal wat levens onnodig verwoest vooral onder de zwarte bevolking. Verwacht wordt dat de nieuwe wet het aantal gevangenisstraffen drastisch zal reduceren. Dit is goed nieuws voor de zwarte bevolking, die sowieso op veel sympathie van de president mag rekenen. Dit werd afgelopen jaar maar al te duidelijk in de steunbetuiging van de zwarte rapzanger Kanye West die openlijk zijn genegenheid voor de POTUS betuigde in oktober tijdens een bezoek aan het Witte Huis.

    Mediabronnen en commentaren, met een aantal jaaroverzichten:

    https://www.washingtonexaminer.com/wash ... reelection

    https://dailycaller.com/2018/12/30/trum ... sses-2018/

    https://www.libertynation.com/trumps-to ... -for-2018/

    https://www.breitbart.com/politics/2018 ... p-in-2018/

    Dr. Steve Turley: The Triumph of Trump: Superhuman Accomplishments in 2018 (31 dec. 2018): https://www.youtube.com/watch?v=w5mVWfUjim4 [11m14s]

    RT: Trump meets Kanye West at the White House (11 okt. 2018): https://www.youtube.com/watch?v=gdvgxdcfV4g [20m55s]
Naast Trumps successen, zijn er ook een aantal minpunten aan te wijzen.
  • Trumps benoemingen. Ofschoon Trump in zijn historische en monumentale inaugurele rede beloofde het moeras te zullen dreggen, viel het menigeen op dat Trump toch vrij veel moerasmonsters benoemde in zijn kabinet en in andere vooraanstaande posities. Allengs werd duidelijk dat Trump als nieuwkomer in Washington niet altijd aan kon op lieden die zich aandienden als aanhangers van zijn beleid. De grootste teleurstelling was wel Jeff Sessions die zich als baas van de ministerie van justitie verschoonde van enige bemoeienis met het Mueller-onderzoek, zich daarmee uitschakelde als daadkrachtige medewerker van Trumps beleid om het ministerie van corruptie te ontdoen, en voor het overige vrijwel niets presteerde, met uitzondering wellicht van een zinloze poging marijuana te verbieden – iets wat Trump met een simpele pennestreek ongedaan maakte. Deze onervarenheid met het establishment op de Hill heeft een aantal critici ertoe bewogen Trump als een acteur te zien die in het geniep heult met de Deep State. Dit is een steeds moeilijker te verdedigen positie, daar een manipulatieve Diepe Staat toch het beste gediend is met een aantal stromannetjes die eens in de vier jaar het electoraat besodemieteren en verder de geheime agenda’s geen strobreed in de weg leggen. Dan is een lastpak als Trump, die het dagelijks aan de stok heeft met het establishment, wel de laatste die je als Diepe Staat kunt gebruiken. Voormalig presidentskandidaat Ron Paul had het bij het rechte eind toen hij wees op Trumps onbekendheid met de juiste politieke insiders. (Het Ron Paul Liberty Report op Youtube zij bij deze van harte aanbevolen voor een wat afstandelijke en kritische kijk op het buitenlandbeleid van de VS onder Trump.) Trump heeft inmiddels ontdekt hoe weinig vertrouwen hij kan stellen in het establishment waarmee hij zich omringd heeft. Enerzijds is dit teleurstellend, anderzijds geeft hem dit het inzicht om nieuwe wegen in te slaan. Velen in Amerika hopen dat Trump nauwer zal samenwerken met Congreslid Rand Paul (zoon van Ron Paul). Het is afwachten.

    Oorlogspolitiek. De invloed van het establishment op het Trump-beleid is het duidelijkst te merken in de oorlogspolitiek van de VS. Met lede ogen moest de Trump-achterban aanzien hoe de oorlogsactiviteiten in Afghanistan en vooral Jemen geïntensiveerd werden. (Ook de Trump-Administration draagt aldus verantwoordelijkheid voor de vele tienduizenden doden en miljoenen ontheemden in Jemen.) Vooral Trumps lippendienst aan de gevestigde orde was soms moeilijk te verkroppen. Een vermeende gasaanval van Assad op zijn eigen volk, de chemische moordaanslag in Salisbury op vader en dochter Skripal (bekokstoofd, zo vond iedereen, door Putin) werden kritiekloos door Trump naverteld. De invloed van de altmedia is echter inmiddels zo groot geworden dat vrijwel niemand (buiten de door leugens vergiftigde invloedssfeer van de MSM) nog in die onzinverhalen gelooft. Het is dan ook niet waarschijnlijk dat Trump blind is voor de werkelijke toedracht. Waarschijnlijk zijn zijn uitspraken en concessies ‘wisselgeld’ voor het uitvoeren van zijn beleid. Hoopgevend waren zijn voor de Kerst uitgesproken voornemens om troepen terug te trekken uit Syrië en Afghanistan. Toch is het echter waarschijnlijk dat Trump een nieuw front zal openen in de Zuid-Chinese Zee. Make America Great Again zal uiteindelijk toch een vorm van Amerikaanse hegemonie inhouden. Het duidelijkst blijkt dat wel uit de in augustus 2018 ontvouwde plannen voor een Space Force als een nieuwe tak van de Amerikaanse militie (zie: Eric Durkin, ‘Space Force: all you need to know about Trump’s bold new interstellar plan’, The Guardian, 10 augustus 2018, online: https://www.theguardian.com/us-news/201 ... ed-to-know).

    Het uitstel van de muur. Hoezeer border security ook prioriteit moge hebben in de agenda van Trump, met betrekking tot de bouw van de muur is hij buitengewoon laks geweest. Alleen al in het jaar 2018 deden zich drie gelegenheden voor waarbij hij de hakken in het zand had kunnen zetten. De Democraten wilden geen muur, en de Republikeinen drongen aan op uitstel. Dit heeft er toe geleid dat Trump pas bij de allerlaatste gelegenheid, vlak voor de Kerst, zich schrap zette om geld voor de muur af te dwingen. Het mokkend aanvaarden van de Omnibus Bill (voor de overheidsuitgaven) begin 2018, met een enorm begrag voor het leger (wat Trumps voornaamste motief was om de begroting te ondertekenen) en geen enkele ruimte voor de muur (wat Trump weliswaar niet zinde) zond een golf van ontzetting door Trumps achterban. Velen zonk de moed in de schoenen en ze zagen in deze capitulatie het einde van het Trump-experiment. Ann Coulter (Queen of the Conservatives) zou naar verluid bij een bezoek aan het Witte Huis zodanig ruzie gemaakt hebben met de POTUS dat de muren ervan dreunden. Toch is het nog maar de vraag of de muur er niet komt. Het ligt geheel binnen de bevoegdheden van de president om middelen voor national security aan het gigantische defensie-budget te onttrekken. Het door linkse NGO’s en overheidsactivisten opgetrommelde invasieleger van migranten en criminelen dat richting Amerikaanse grens trekt verhoogt de noodtoestand en zal enkel de noodzaak voor een muur vergroten. Zelfs het uitstel dat Trump heeft toegelaten zal zich uiteindelijk tegen de antimuur-Democraten keren daar iedereen nu deelgenoot wordt aan de oplopende spanning rondom wat inmiddels een prestige-kwestie is geworden. De meeste mensen zullen op den duur de waanzin inzien van de Democratische roep om open grenzen en zelfs de opheffing van ICE (U.S. Immigration and Customs Enforcement). Trump heeft zich meer dan ooit gecommitteerd aan de bouw van de muur. (Wordt vervolgd)

    Verlies van het Huis. Het belangrijkste verlies voor Trump in 2018 is de uitslag van de Midterm Elections voor het Huis van Afgevaardigden. De Republikeinen en de Democraten hebben letterlijk stuivertje gewisseld. (Zetels in het Huis in 2017-2018: R-236/D-196 [3 vacant]. Zetels in het Huis vanaf 3 januari 2019: R-199 /D-236.) Dit verlies is een bekend fenomeen in de VS; niet zelden verliest de partij van de zittende president bij de midterms. Obama, bijvoorbeeld, incasseerde enorme verliezen in de midterms van 2010 in zowel het Huis als de Senaat. Het uitblijven van zijn ‘Change you can believe in’ demotiveerde het Democratische electoraat en gaf de Tea Party een ferme duw in de rug. Voor het verlies van 2018 worden over het algemeen twee oorzaken aangewezen (die elkaar niet hoeven uit te sluiten). De eerste is het verlies van een deel van de vrouwenstem, in het bijzonder de ‘suburban moms’ Vraag is nu of dit deel van het electoraat zich zorgen maakte om het uitblijven van beloofd beleid (de muur) of de oren al te veel liet hangen naar de negatieve verhalen in de MSM. De tweede en wellicht doorslaggevender oorzaak is het besluit (zo men wil, de laksheid) van Paul Ryan om een groot aantal zetels van Republikeinse Congresleden die zich na de midterms wensten terug te trekken uit het Huis niet opnieuw te vullen. Middelen om nieuwe kandidaten naar voren te schuiven werden niet beschikbaar gesteld zodat die zetels in handen kwamen van de Democraten. Ryan, die zich niet voor herverkiezing beschikbaar stelde, was een felle opponent van het migratiebeleid van Trump. Het is heel goed mogelijk dat Ryan om de muur te verhinderen Trump een mes in de rug gestoken heeft door de dolle honden van de Democraten op hem los te laten. De winst van 40 zetels voor de Democraten veroordeelt Trump tot een ‘lame duck session’ en stelt hem bloot aan twee jaar lang onafgebroken aanvallen en justitiële onderzoeken van de Democraten in het Huis met als doel impeachment. Trump krijgt het zwaar voor de kiezen in de komende jaren, maar waarschijnlijk zag hij dit aankomen (zijn campagne was nadrukkelijk gericht op het veilig stellen van de Senaat) en heeft hij reeds verdedigings- en aanvalsstrategieën klaarliggen.

    Afbeelding

    Mary Spicuzza, ‘Report: Donald Trump furious with Paul Ryan, blaming him as GOP braces for rough election night’, Milwaukee Journal Sentinel, 6 november 2018; online: https://eu.jsonline.com/story/news/poli ... 910828002/

    James Bickerton, ‘Midterm elections 2018: Furious Trump blames Paul Ryan for everything’, Express, 7 november 2018; online: https://www.express.co.uk/news/world/10 ... use-losses

    Greg Hunter - Weekly News Wrap-Up 11.16.18 (15 nov. 2018): over verkiezingsfraude en de dubieuze rol van Fox News: https://www.youtube.com/watch?v=S-KqVH-20tw [41m13s]

    Greg Hunter: Dave Janda – Voter Fraud Before, During & After the Midterm Elections (10 nov. 2018): https://www.youtube.com/watch?v=g-2ae8ZQvqs&t=3060s [1u19m19s]
De grootsheid van een leider meet men af aan de omvang van de stormen die hij weet te trotseren. Barack Obama werd met fluwelen handschoentjes aangepakt door de media. Geen enkele van zijn problemen of schandalen werd door de MSM benoemd of uitvergroot. Het resultaat was een buitengewoon zwak leider die maar al te gemakkelijk zijn krediet, zijn respect en daarmee ook het prestige van de Verenigde Staten verspeelde. Zulks mocht hij ondervinden tijdens een ontmoeting van de G20 in China in september 2016 toen hij niet met de gepaste luister door de Chinese overheid ontvangen werd, maar via de ‘dienstuitgang’ zijn vliegtuig moest verlaten. Trump daarentegen heeft in de afgelopen jaren veel respect afgedwongen en dergelijke vernederingen bleven verre van hem.

Trumps statuur wordt op een perverse manier bevorderd door diverse vijanden. Zo is daar een totaal vijandige media die met een aan waanzin grenzende ijver dag in dag uit leugen, laster, en haat naar hem toe slingeren in de hoop dat er iets van zal beklijven. Trumps hondsdolle politieke opponenten, de Democraten, hebben op dit moment maar één beleidspunt, namelijk de impeachment van POTUS45. Het onderzoek van Mueller heeft geen spat bewijs opgeleverd voor het Trump-Rusland nepschandaal, maar met een paar veroordelingen van malversaties in een grijs verleden door Paul Manafort (witwassing) en Michael Cohen (belastingfraude) – zaken die overigens niets met het onderzoek te maken hebben – lijkt het Mueller-team voldoende aanleiding te hebben gevonden om door te gaan, desnoods in een tweede Trump-termijn. Vijanden zijn er ook aan Republikeinse zijde, in de figuren van John McCain, oorlogshitser en terroristenvriend (en inmiddels overleden), Paul Ryan, een Never-Trumper, en Jeff Flake (uit – en dit is geen ironisch verzinsel – de plaats Snowflake), beide Republikeinse politici die zich niet herverkiesbaar stellen, en zelfs Mitt Romney, die ooit een gooi deed naar het presidentschap op agendapunten die ook Trump nu verdedigt, maar die – zo is inmiddels duidelijk – in tegenstelling tot Trump die beloften zeker zou hebben verraden. De uitgestoken hand van de Dealmaker-in-Chief, zijn bereidwilligheid tot samenwerking en compromis, leverde hem enkel verharding van waanzin, afkeer en haat op in de eerste twee jaar van zijn presidentschap. En misschien lag hierin ook de grond voor het verlies van het Huis. Een zachte, welwillende aanpak werkt niet. Het lijkt erop dat Trump na de Midterms het roer heeft omgegooid: gloves off! Voor hem liggen, bij leven en welzijn, twee zware en dolle jaren van politiek theater, waarin het voor zijn herverkiezing noodzakelijk is dat hij zoveel mogelijk van de muur gerealiseerd krijgt.

Trumps statuur toont zich dus in de omvang van zijn tegenkrachten. Drie in het bijzonder willen we tot slot kort toelichten. In de eerste plaats is dit het Amerikaanse staatsapparaat, de Deep State. Als nooit te voren heeft Trumps presidentschap het Amerikaanse publiek en de opmerkzame nieuwsvolger een inleiding verschaft in de werking van het staatsapparaat, en dan in het bijzonder in haar duistere partijpolitieke machinaties. Vanaf Trumps inreisverbod (door de hem vijandige media al snel gedoodverfd als ‘Muslim ban’, zodat de maatregel uiteindelijk pas door het Hooggerechtshof bekrachtigd kon worden) tot en met het gevecht om de macht dat uitbrak rondom de benoeming van Brett Kavanaugh toonden diverse instanties in politiek, media en justitie zich niet alleen partijdig maar zelfs ronduit kwaadaardig. Trumps presidentschap legt de verregaande corruptie van het Department of Justice en daarmee eigenlijk van het gehele justitiële apparaat bloot. Het loutere feit dat een Special Council onder leiding van de zwaar gecompromitteerde Robert Mueller zonder oppositie vrij kan opereren en de rechtsorde op zijn kop kan zetten is een duidelijke indicatie van de zorgwekkende toestand van het recht in Amerika. Het bemoedigende is dat er tevens pro-Trump krachten aan het werk zijn. Een organisatie als Judicial Watch heeft al buitengewoon veel informatie betreffende de Clinton-misdaden en de malversaties van het Mueller-team boven water weten te krijgen.

Een tweede belangrijke tegenkracht is de reguliere media. De anti-Trump hysterie is daar in de eerste twee jaar van zijn presidentschap eerder geïntensiveerd dan afgenomen. CNN-kijkers beklagen zich dat het station weinig aandacht meer besteed aan het wereldgebeuren maar al haar tijd verdoet met het eindeloos belasteren van Trump en het avond na avond aankondigen van zijn ondergang. De Rachel Maddow Show weet een vast publiek aan zich te binden door het letterlijk opdissen van complottheorieën over het geheime leven van Donald Trump. CNN verhoereerde zich door het op een voetstuk hijsen van pornoster en beroepsprostituée Stormy Daniels. De ooit hogelijk gewaardeerde kranten The New York Times en The Washington Post werden schaduwen van zichzelf. Het beangstigende is dat dit fenomeen niet tot Amerika beperkt blijft. Ook in Nederland ziet men de degeneratie van een krant als NRC, en wie niet dagelijks de invloed ondergaat van de Nederlandse media wordt bij een incidentele inspectie overvallen door de hoge mate van nepnieuws en propaganda die door krant en tv worden uitgeademd. Het vinden van waarheid en inzicht lijkt steeds moeilijker, zoniet onmogelijk te worden. De grote technische mediabedrijven zoals google, twitter, facebook, en Youtube oefenen in toenemende mate een schrikbarende censuur uit. Apple levert technische diensten aan het uiterst repressieve en communistische China. Facebook verhandelt gebruikersgegevens aan de Chinese overheid. Sociale media worden in Engeland en Duitsland gebruikt om de vrijheid van meningsuiting de kop in te drukken. En de totalitaire EU beraamt plannen om het gehele internet te censureren. Het mag verbazing wekken dat Trump in al dit mediageweld nog fier overeind staat. Zijn eigen twitter-account, en een heel leger alternatieve media zijn hierbij behulpzaam. Wellicht dat de valse media uiteindelijk het onderspit zullen delven (het is te hopen). Een pluspunt is alvast de ondergang van The Weekly Standard, het medium bij uitstek van de neoconservatieven.

Afbeelding

Als derde en laatste tegenkracht willen we noemen het globalisme. De door banken, NGO’s, diverse westerse wereldleiders, en vooral door de EU gedragen ideologie van multiculturalisme, opheffing van de landsgrenzen, en ongeremde massamigratie is een dodelijke aanval op nationalisme, soevereiniteit en democratie. Trumps verdediging van het nationalisme en zijn voornemen de muur te bouwen (waarschijnlijk waren het Matt Drudge en Ann Coulter die hem in december de benodigde duw in de rug gaven om dit plan tot hoofdthema van zijn beleid te maken) vormen een krachtig tegenoffensief dat hem als leider van de vrije wereld maakt tot een baken en inspiratie voor nationalistisch-populistische bewegingen wereldwijd. Leiders als Bolsonaro, Salvini, en Orbán en vele nationalistische bewegingen in het westen hadden zich ongetwijfeld ook gemanifesteerd wanneer Trump geen president was geworden. Maar zijn aanwezigheid als gids en voorbeeld geeft al deze bewegingen kracht en richting. Dit maakt Donald Trump tot de grootste en belangrijkste wereldleider van dit moment. Als Atlas torst hij de vrijheid en de soevereiniteit van de westerse wereld, en daarmee feitelijk ook haar toekomst, op zijn schouders.

Enige bronnen voor het bovenstaande:

Dr. Steve Turley: Why Right-Wing Populists Are WINNING Everywhere (3 jan. 2019): https://www.youtube.com/watch?v=jZNfqI0Ac80 [11m21s]

Jack Shafer, ‘The Weekly Standard Is Dying a Surprisingly Standard Death’, Politico, 6 december 2018; online: https://www.politico.com/magazine/story ... ine-222766

Café Weltschmerz: De Brusselse campagne van NRC tegen de informatievrijheid; Karel van Wolferen en Kees van der Pijl (20 sep. 2018): https://www.youtube.com/watch?v=zO-ZSqyZRz4 [1u8m28s]

CBS: President Obama downplays China arrival incident (5 sep. 2016); Het incident wordt enigszins goedgepraat door CBS: https://www.youtube.com/watch?v=9UiQOLGZjkE [2m51s]

Vgl.:

Donald Trump reacts to President Obama’s lackluster China arrival (6 sep. 2016); Trump legt helder uit waar zich de schoen wringt: https://www.youtube.com/watch?v=si85lRyahX0 [3m]
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: POLITICVS

Bericht door Pilgrim »

POLITICVS

Op zoek naar waarheid in een eeuw van verstandsverbijstering

Nr. 5 - 20.01.2019

Amerika is zonder enige twijfel het belangrijkste land in de twintigste en zelfs nog eenentwintigste eeuw in het vormen en handhaven van de wereldorde zoals we die vandaag kennen. Het Imperium Americanum verpulverde het Derde Rijk en hield de verspreiding van het communisme in toom. Het werd de maatstaf voor vrijheid en democratie, en voor velen is het dan ook moeilijk zich een wereld zonder Amerika voor te stellen. Toch kent Amerika een duistere zijde. In deze en volgende afleveringen aandacht voor het werk van Dinesh D’Souza, conservatief denker, en chroniqueur van de duistere inborst van het imperium.

Sinistere schaduwen over Amerika
Racisme en fascisme van de democratische partij

Afbeelding

Het is oorlog in Amerika. Nog geen gemilitariseerde oorlog, maar wel een agressieve oorlog. Het is een oorlog tussen regressief links en de rest, tussen aan de ene kant democraten en radicale socialisten, nog aangevuld met neoconservatieve Trump-haters, en aan de andere kant libertariërs en conservatieve Republikeinen, tussen de Deep State en Trump, tussen globalisten en anti-globalisten. Ofschoon zij voornamelijk lijkt te woeden in de politiek, in de media en in de digitale ruimte op het internet, is deze oorlog toch niet zonder geweld. Onderzoeksjournalist John Nolte documenteerde meer dan 600 gevallen van agressie, van verbale bedreigingen tot aanslagen met als gevolg ernstig lichamelijk letsel, die vanaf begin 2016 tegen Trump of tegen Trump-aanhangers werden begaan. Van de aanslagen op senatoren Steve Scalise en Rand Paul tot aan meer recente terreuraanslagen zoals de met het zeer giftige ricine gevulde brieven gericht aan president Trump en generaal Mattis, of de agressieve protestmarsen van Antifa waar opgeroepen wordt tot het opheffen van de Verenigde Staten (“No borders! No wall! No USA at all!”) en het in Khadaffi-stijl lynchen van de president – in al deze uitingen van woede en agressie zijn de sporen van diepe waanzin en ongeremd meutgedrag te herkennen. Een volksmenner als Maxine Waters riep openlijk op tot meutevorming om Republikeinen en Trump-fans te belagen en Hillary Clinton zag in een recent interview geen mogelijkheid nog langer het fatsoen te bewaren (‘You cannot be civil’) tegenover een abjecte partij die recht en fatsoen aan haar laars lapt. Het vraaggesprek stond overigens zo bol van transparante leugens dat een weerlegging een heel opstel zou vergen, maar het eenvoudigweg vervangen van ‘Republikeinen’ (het object van haar gram) door ‘Democraten’ levert meteen al een heel wat waarachtiger beeld op. De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet, en in Amerika zijn er geen potten zo zwart als de Democraten en die zullen ook geen middel schuwen om te grijpen naar de macht die hen nu dreigt te ontglippen.

Een mooi voorbeeld daarvan verschafte Nancy Pelosi, sinds kort weer Speaker van het Huis, toen ze een tijd geleden tegenover een groep persmensen een boekje opendeed over de werking van een lastercampagne (woordelijk transcript; bronvermelding hieronder):
  • You demonize and then you ... We call it the wrap-up smear – if you want to talk politics – we call it the wrap-up smear. You smear somebody with falsehoods and all the rest, and then you merchandise it. And then you [Pelosi wijst hier specifiek naar de persmensen tot wie zij het woord richt, Pol.] write it, and they say: ‘You see it’s reported in the press, that this, this, this and this’. So they have that validation that the press reported the smear. And then it’s called the wrap-up smear. Now I’m gonna merchandise the press’s report on the smear that we made. It’s a tactic.
Pelosi schreef deze tactiek toe aan de Republikeinen, maar wie schetse onze verbazing dat een jaar later juist deze tactiek werd gebruikt door de Democraten om rechter Kavanaugh ten val te brengen. Aan de valse beschuldigingen van poging tot aanranding en dronkenschap werd door linkse politiek en media de eis toegevoegd dat Kavanaugh zijn onschuld moest bewijzen. Dat laatste was nog meer dan het eerste een groteske rechtsverkrachting die het beginsel van ‘onschuldig totdat het tegendeel bewezen is’ (innocent until proven guilty) volledig op zijn kop zette. Het waren de Democraten (de leugenachtige Clintons incluis) en niet de Republikeinen die het recht aan hun laars lapten.

Talloos zijn inmiddels de leugens en lasterpraatjes die als boemerangs naar de wanhopige werpers terugkeren, talloos zijn ook de valkuilen die de Democraten voor de president graven en waar ze vervolgens zelf in vallen.

Harry Reid is de Democraat die de tot dusverre beroemdste ‘boemerang’ wierp. Uit puur machtspolitieke overwegingen, deed een groep Democraten onder zijn leiding in november 2013 een beroep op het constitutioneel recht van de Senaat om de stemverhouding bij de hoge benoemingen te wijzigen (de zogenaamde ‘nuclear option’) van 60-40 naar 51-49. Senator Mitch McConnell waarschuwde indertijd dat de Dems dit zouden bezuren. En inderdaad, de pogingen van de Democraten om Trump’s benoemingen te blokkeren leden allemaal schipbreuk. Met vooruitziende blik, gebruikten de Republikeinen in 2017 het Reid-precedent om de nieuwe stemverhouding ook te doen gelden voor de benoemingen van het Hooggerechtshof. Aldus kon Judge Kavanaugh onlangs benoemd worden tot Justice Kavanaugh.

Een ander voorbeeld. Senator Elizabeth Warren kreeg haar baan bij de juridische faculteit van Harvard University door zich te beroepen op haar vermeende inheems-indiaanse Cherokee-afkomst – iets waar de universiteit zich jarenlang openlijk op voorstond. Het was een reden voor Trump om haar gekscherend ‘Pocahontas’ te noemen. Om het ongelijk van de president te bewijzen en het Cherokee-bloed dat door haar aderen vloeit te verdedigen, liet Warren een DNA-test doen die onverbloemd aantoonde dat er mogelijk – niet zeker, maar mogelijk – sporen van een Native American (let wel: het gaat hier om Noord en Meso-Amerikaanse kenmerken, en dat kan net zo goed duiden op een Mexicaanse voorouder) in haar geslachtslijn voorkomen tien generaties terug. Eén mogelijk getinte voorouder op een populatie van 1024 individuen; het maakt Warren blanker dan het leeuwendeel van de blanke Amerikanen. De Cherokees veroordeelden Warrens ethnische claim en de senator werd de risée van het land. Fauxcahontas werd toegevoegd aan het Amerikaanse lexicon. Dit prachtige voorbeeld van cultural appropriation wordt Warren door links niet aangerekend. Zij zullen haar blijven steunen in haar poging de president af te zetten op grond van ontoerekeningsvatbaarheid en geestelijk onvermogen krachtens het Vijfentwintigste Amendement.

Afbeelding
Nancy legde in 2017 ijverig aan de pers uit hoe een lastercampagne werkt. (Met dank aan Q die het filmfragment wereldkundig maakte.) Haar partij liet deze zomer in de praktijk zien hoe zo’n campagne werkt door Brett Kavanaugh valselijk te beschuldigen. Het mocht niet baten; de aantijgingen bleken onbewijsbaar en Kavanaugh werd benoemd. En aldus verloren de Desperate Dems hun meerderheidsstem in het Hooggerechtshof.

Hoe komisch de wederwaardigheden van Pocahontas ook mogen zijn, de meest pathologische daad van zelfdestructie werd toch zeker uitgevoerd door tv-persoonlijkheid Kathy Griffin die zich in november 2017 liet filmen met een afgehouwen en bebloed namaak-hoofd van Donald Trump, kennelijk niet stilstaande bij de breedgedragen afkeuring en de inkomstenderving die dit tot gevolg zou hebben. Zij verschool zich achter een wazige feministische rhetoriek en deed zich voor als het betreurenswaardige slachtoffer van de president die haar, zoals zij snikkend meedeelde, had gebroken. Als bekroning van haar pathologie milimeterde zij haar haren en maakte ook overigens een steeds deerniswekkender indruk.

Hoe zorgwekkend zo’n incident ook moge zijn (zowel voor wat betreft de symboliek als de degenererende geestesgesteldheid van de linkse activisten), toch is misschien humor de beste reactie. Vermakelijke video’s van Youtube-uploader Mark Dice en intellectueel-ironische stukken als van Victor Davis Hanson (zijn opstel ‘The Circus of Resistance’ zij van harte aanbevolen – link hieronder) verschaffen verstandige verstrooiing in de steeds grimmiger en waanzinniger wordende aanvallen op Trump.

Een onbekend gebleven informant, werkzaam in de West Wing van het Witte Huis, leverde een Op-ed voor de New York Times waarin deze ontraceerbare persoon de lezer een kijkje vergunde in de redeloze en chaotische regeerstijl van POTUS45. Het stuk hielp tevens een nieuw boek van Watergate-journalist Bob Woodward lanceren dat moest dienen een eerdere poging van Michael Wolff om Trump gek te verklaren te vervangen. De ‘bronnen’ van Wolff waren zo onbetrouwbaar dat het boek (Fire and Fury) binnen een week schipbreuk leed, en de hoop is dat Fear het langer zal uithouden. Het is een ijdele hoop; de aantijgingen tegen Kavanaugh zijn even onbewijsbaar als de anonieme getuigen van Michael Wolff en Bob Woodward onvindbaar zijn. Ironisch verwees Victor Hanson naar deze “Inside Trump Saga” alsof het een nieuw literair genre betrof.

Afbeelding

Toch schemert in de humor en de ironie het ongemakkelijke gevoel door dat de linkse agressie geneigd is te escaleren. De schrikbeelden van geweld en zelfs van burgeroorlog laten zich moeilijk wegdringen. Voor veel mensen in de alternatieve media wordt dit onbehagen nog versterkt door de verregaande censuur waar zij aan ten prooi vallen. Aanvankelijk was dat de zogenaamde ‘adpocalypse’ – het besluit van Youtube om het werk van uploaders te demonetariseren, dat wil zeggen af te sluiten voor adverteerders hetgeen een forse inkomensderving betekende voor veel vloggers die van hun videoproductie een dagtaak hadden gemaakt. Al gauw kwam het bedrijf met schimmige regels om video’s te blokkeren of te verwijderen – een maatregel die vooral rechtse en conservatieve videomakers bleek te treffen. Inmiddels zijn zelfs hele kanalen van Youtube verwijderd, waarvan Mike Adams’ Health Ranger en Alex Jones’ Infowars de grootste en beroemdste zijn. Deze martelaren van het vrije woord dragen hun juk met waardigheid, hebben inmiddels alternatieve wegen gevonden en zagen hun kijkcijfers verdubbelen. De grote technologiebedrijven in Silicon Valley laten zich hierdoor echter niet ontmoedigen. Facebook censureerde of sloot inmiddels honderden accounts, en verkoopt ook in bulk gebruikersgegevens aan de communistische Chinese overheid. Twitter censureert alles wat haar onwelgevallig is. Paypal en andere betalingsmedia proberen zoveel mogelijk de geldstroom naar rechtse altmedia-mensen te blokkeren. En alsof dat nog niet genoeg is, gaan Apple en Google samenwerken met de Chinezen om de technologische controle over het individu te optimiliseren. De vrijheid krijgt aldus een mes in de rug, en het lemmet wordt nog driemaal omgedraaid. Silicon Valley is een links bolwerk gebleken dat de weg naar de totalitaire tirannie is ingeslagen. Er zijn veel redenen tot zorg.

Na het tweede jaar van Trump is de gevolgtrekking onvermijdelijk: het geweld, de rechtsverkrachting en de censuur komen van links. Het machtsapparaat van de Democratische Partij werpt sinistere schaduwen over Amerika. Meer dan ooit te voren lijkt deze partij een polariserende kracht te zijn die, voor geen rede vatbaar, bereid is elk wapen in de strijd te gooien, hongerend naar de macht die hen in 2016 is ontglipt. In dit gepolariseerde landschap zijn de voornaamste wapens vooralsnog pen en toetsenbord, maar ook deze worden met krijgshaftige scherpte gehanteerd.

Afbeelding

In het nu volgende willen wij de lezer inleiden in het werk van één van de belangrijkste polemisten van dit moment die aan de vooravond van de historische presidentsverkiezingen van 2016 het eerste van een reeks boeken publiceerde over de wortels van de linkse agressie in Amerika. Met vuur en passie schreef Dinesh D’Souza Hillary’s America: The Secret History of the Democratic Party dat tezamen met een buitengewoon succesvolle documentaire film van de dezelfde naam (goed voor een opbrengst van 13 miljoen tegen een budget van 5 miljoen) in de zomer van het verkiezingsjaar gelanceerd werd. De passie van D’Souza had een pijnlijke achtergrond. De in India geboren D’Souza had twee uiterst kritische boeken over Obama gepubliceerd: The Roots of Obama’s Rage in 2010, en Obama’s America: Unmaking the American Dream in 2012 dat in datzelfde verkiezingsjaar werd gelanceerd met een documentaire film getiteld 2016: Obama’s America. De film werd een enorm bioscoopsucces dat veel aandacht trok – ook van de toenmalige president die slecht te spreken was over het feit dat de filmmaker naar Kenia was gereisd en zijn naaste verwanten had geïnterviewd. De verpauperde broer van Obama had zijn misprijzen uitgesproken over het feit dat Barack zijn eigen verwanten links liet liggen en dat gegeven plaatste de mooie politieke beloften die de president had gemaakt in een nogal bedenkelijk licht. Obama was ontstemd, en in 2014 belandde Dinesh D’Souza in het gevang.

Zijn vergrijp: een riante schenking aan de senaatscampagne van een oude vriendin, Wendy Long (R), ten bedrage van 20.000 dollar. Daar de wettelijke limiet voor dit soort donaties vijf duizend is in de staat New York (volgens andere berichten 2.700), maakte D’Souza listig gebruik van een oud en beproefd foefje door delen van het bedrag onder andere namen over te maken, in zijn geval de namen van een paar behulpzame vrienden (zgn. ‘straw donations’). Formeel is dit echter wel een wetsovertreding en de rechter die over de zaak presideerde, Berman (benoemd door Clinton), kwam tot een vonnis van 5 jaar voorwaardelijk en 8 maand gevangenisstraf – een buitennissige straf voor een vergrijp dat in veel gevallen niet eens voor de rechter komt. Amerika’s beroemdste (Democratische) rechtsgeleerde, Alan Dershowitz, schroomde niet het een politieke veroordeling te noemen. Dat hij daarin gelijk had bleek wel uit een recente en identieke affaire betreffende actrice, activiste en Trump-hater Rosie O’Donnell die onder valse namen grote bedragen doneerde aan maar liefst vijf verschillende campagnes. Verhoudingsgewijs zou dit meer dan drie jaar gevangenisstraf moeten opleveren. Maar O’Donnell heeft niets te vrezen. Het Democratische machtsapparaat dat haar de hand boven het hoofd houdt, heeft er ook voor gezorgd dat D’Souza acht maand achter de tralies verdween. Eerder dit jaar verleende Trump de schrijver en filmmaker gratie (zeer tot diens vreugde) maar de harde confrontatie met de linkse macht een paar jaar eerder had D’Souza gemotiveerd onderzoek te doen naar de geschiedenis van de Democratische Partij. Dit resulteerde in Hillary’s America.

Het boek speelde in op de verkiezingsrace van 2016 door de wandaden en corrupties van Hillary Clinton (zoals de ondergang van Libië, de charity fraud, het pay-to-play schandaal, het e-mail schandaal enzovoorts) als exemplarisch voor de Democratische Partij als geheel te presenteren. Die aanpak lijkt wat cru wanneer men bedenkt dat er nog steeds redelijke en fatsoenlijke Democraten zijn die er niet voor terugdeinzen Clinton als een door en door rotte appel in hun politieke mand te bestempelen. (Voormalig CIA-man Ray McGovern, bijvoorbeeld, is een groot criticus van Hillary.) Toch slaagt D’Souza erin een overtuigende casus op te bouwen door een verhelderend en indringend overzicht te presenteren van de sinistere geschiedenis van de Democraten. Wanneer men luistert naar de even moralistische als hatelijke tirades van Clinton en de Dems krijgt men een eenvoudig zwart-wit beeld voorgeschoteld van het Amerikaanse politieke landschap. Aan de ene kant zijn er de Dems die strijden voor de gewone man, voor burgerrechten, rassengelijkheid, sociale gerechtigheid (social justice) en gelijke economische kansen. Aan de andere kant zijn er – in die optiek – de Republikeinen, de reactionairen, die een duistere geschiedenis hebben van racisme, zwarte slavernij en landjepik van de Indianen; zij vormen de inhoud van Hillary’s mandje van betreurenswaardigen.

De Partij van de slavernij
Dit beeld is een leugen. De Democratische Partij was vanouds de partij van de slavernij. Democratisch President John C. Calhoun verdedigde slavernij als iets goeds – ook voor de slaven zelf. De Republikeinen waren tegenstanders van de slavernij en wisten uiteindelijk dit verderf onwettig te maken middels het Dertiende Amendement. In reactie hierop werd Lincoln vermoord, stuurden de Dems aan op segregatie, bedachten ze de discriminerende Jim Crow Laws, en grepen ze naar het machtswapen van de terreur. Zoals de IRA de terroristische arm van Sinn Fein was, zo was de Ku Klux Klan de terroristische arm van de Democratische Partij. Onder Democraten vond men aan het begin van de twintigste eeuw brede steun voor de eugenetica en het gedwongen steriliseren van ongewenste bevolkingsgroepen. Onder Democraten was er veel steun voor het opkomend fascisme. Tot in de jaren zestig toe bleef dit ingebakken racisme de Dems parten spelen. Toen President Lyndon Baines Johnson (D) zich inzette voor de Civil Rights Act van 1964 en de Voting Rights Act van 1965 waren het de Republikeinen die de benodigde stemmen leverden om die wetten erdoor te drukken.

Afbeelding

Toch vond er in die jaren een kentering plaats. Vooraanstaand KKK-lid en latere Senator Robert Byrd (D) (1917-2010), nog door Hillary Clinton geprezen als haar ‘mentor’, was in zijn jongere jaren een actieve ledenwerver voor de Klan, en was als politicus een felle tegenstander van de Civil Rights Act. Maar mettertijd besefte hij dat deze affiliatie als een albatros om zijn nek hing. Hij wierp zijn diep-racistische vooroordelen verre van zich en omarmde nu de Afro-Amerikaanse medemens door zich in te zetten voor hun welzijn en hun belangen. Dit is tekenend voor de Democratische Partij als geheel. Een groot netwerk van sociale programma’s en overheids-arrangementen wist de stemmen te verzekeren van grote groepen zwarten en latino’s die vervolgens door basale economische voorzieningen en slechte scholing veroordeeld werden tot een leven in stedelijke ghetto’s. De slavernij werd afgeschaft, uiteindelijk ook door de slavernij-partij bij uitstek, maar de plantages bleven. Niet katoen was nu de opbrengst, maar stemmen voor de Democratische Partij. De slechte conditie van deze nieuwe stedelijke ‘plantages’ werd niet op het conto geschreven van catastrofaal Democratisch beleid, maar werd geweten aan Amerikaans racisme in het algemeen. En natuurlijk, Republikeinse kritiek op dit linkse wanbeleid werd dan ook steevast gebrandmerkt als racistisch. En zo werd de partij van emancipatie en burgerrechten belasterd als partij van het racisme en kon de partij van slavernij en segregatie zich etaleren als partij van het anti-racisme. Dit vertekende beeld wordt tot op de dag van vandaag in stand gehouden.

De wortels van het Democratisch opportunisme gaan terug op de even kleurrijke als omstreden stichter van de Democratische Partij. Andrew Jackson, de zevende president van de VS, was een populaire held omdat hij tegen schappelijke prijzen land verkocht aan kolonisten die hem vervolgens hun electorale steun gaven voor politieke functies en uiteindelijk het presidentschap. Dit land stal hij van de Indianen onder wie hij ook bij gelegenheid grote slachtingen aanrichtte. Notoir was de veldslag van Horseshoe Bend (1814) waar een alliantie van Amerikanen en Indianen het opnam tegen de krijgslustige Creeks. (Dodental: 857 van een leger van ca. 1000 Creek krijgers, tegenover 70 van een leger van 2000 soldaten, waaronder 600 Indiaanse krijgers, onder leiding van Jackson.) Voor Jackson, die het vertrouwen van Indiaanse bondgenoten had weten te verwerven door zich op te werpen als hun “vader”, was deze campagne zeer lucratief. Na de slachting eiste hij landconcessies, ook van de stammen die met hem meegevochten hadden. Aldus wist Jackson een enorm vermogen te verwerven door de verkoop van 22 miljoen acres (ca. 891 miljoen are, oftewel bijna 9 miljoen bunder) in Georgia en Alabama.

Met betaalbaar land voor kolonisten wist Jackson een groot electoraat voor zich te winnen, maar het laat zich raden dat zijn collega-politici niet over zijn aanpak te spreken waren. Om zijn politieke macht te consolideren richtte Jackson de Democratische Partij op en daarmee won hij in 1828 de verkiezingen. Interessant detail is dat tijdens de campagne het gebouw waarin Jackson zijn land-administratie bewaarde in vlammen opging. Het lijkt veel op Hillary Clinton’s gewiste e-mails, merkt D’Souza fijntjes op.

Ook het presidentiële ambt werd door Jackson benut voor zijn landjepik-politiek. De Indian Removal Act maakte het mogelijk om grote groepen Indianen naar het westen te deporteren, en dit betrof ook de Cherokee Nation, een stamverband dat haar rechten tijdig had weten te verankeren in een reeks verdragen die – nota bene – door het Hooggerechtshof van de VS werden bekrachtigd. Jackson legde het oordeel van het Hof naast zich neer en verdreef de Indianen middels gedwongen deportaties en concentratiekampen (400 doden). Zelfs twee eeuwen na dato blijkt het wantrouwen bij de Cherokees jegens de Democratische huichelarij nog sterk genoeg te zijn om Elizabeth Warren’s valse afstammingsclaims rigoreus af te wijzen.

Niet alleen in de landjepik en stemmenkoperij, of in het afslachten en deporteren van Indianen herkent D’Souza de karakteristieke ondeugden van de Democratische Partij. Er is ook de waarschijnlijk nog belangrijkere kwestie van de slavernij. Jackson was niet alleen slavenhouder, hij was ook slavenhandelaar, en de Democraten van de negentiende eeuw deden er alles aan om het instituut van de slavernij te beschermen. Slavenbezit en vooroordelen jegens zwarten waren natuurlijk niet exclusief aan Democraten voorbehouden. Slavenhouders trof men ook onder niet-Democraten aan. D’Souza noemt het voorbeeld van Jefferson die slaven bezat en zelfs een relatie had met een jonge slavin. Het verschil is echter dat Jefferson – in de traditie van het Verlichtingsdenken – geloofde in emancipatie en gelijke rechten, en dit laatste nu ontbreekt categorisch bij de Democraten.

Het unieke aan de Democratische verdediging van de slavernij was dat men een heuse theorie of ideologie ontwikkelde om dit verderfelijk instituut goed te praten. Democratische senatoren als James Hammond, Albert Gallatin, en John C. Calhoun of schrijvers als George Fitzhugh zagen slavernij als een moreel en sociaal goed. Immers zo’n werkende klasse maakt het mogelijk dat culturele elites tijd en gelegenheid krijgen om zich op kunst en wetenschap toe te leggen, of om handel en industrie te drijven. Een slavenklasse krijgt verzorging en voeding, heeft werkgarantie en kent geen armoede. Calhoun zag in slavernij een positive good en een school of civilization. Democraat Stephen Douglas vond dat staten zelf over het wel of niet accepteren van slavernij zouden moeten stemmen (een vals pro-choice argument daar de vrije keus van de één, de ander [i.c. de slaaf] van keuzevrijheid berooft). Men zou het niet verwachten, maar dit bizarre gedachtengoed vond een vruchtbare bodem bij een deel van de slavenpopulatie. Toen met het uitbreken van de burgeroorlog veel plantage-eigenaars en slavenhouders onder de wapenen gingen, was er ruimschoots gelegenheid voor slaven om te vluchten. Toch bleven velen vrijwillig op hun plantages, waar de zekerheid van werk en voedsel het won van de vernedering van het slavenbestaan. Frederick Douglass, zelf een bevrijde slaaf, ageerde tegen deze slavenmentaliteit en verdedigde de positie dat de overheid zich afzijdig moest houden van de zwarte bevolking opdat deze met vallen en opstaan in vrijheid haar eigen weg zou vinden. Zijn partij, de Republikeinse GOP, was dan ook de partij van vrijheid en ondernemerschap.

Afbeelding

Dit vrijheidsidee van de Republikeinen vertaalde zich na de burgeroorlog in drie belangrijke amendementen op de grondwet: het 13de Amendement van 1865 dat de slavernij afschafte, het 14de Amendement van 1868 dat gelijke rechten en daarmee de burgerrechten voor de zwarte bevolking vastlegde, en het 15de Amendement van 1870 dat het stemrecht voor zwarten garandeerde. Het dertiende Amendement draagt nog de signatuur van Lincoln; het veertiende Amendement werd belemmerd door een veto van de Democratische president Andrew Johnson, dat vervolgens door het Congres verworpen werd zodat het Amendement alsnog werd aangenomen. De Democraten deden er alles aan om deze Amendementen van de grondwet te dwarsbomen. Tegenover de volledige steun van de Republikeinen (100%) stond slechts een povere bijval van de Dems. Voor het 13de Amendement was dat 23%, voor de overige Amendementen geen enkele stem.

De Democratische reactie op deze ingrepen van de Republikeinen was ronduit gruwelijk. In 1865 werd Lincoln vermoord door de Democraat John Wilkes Booth. In de zuidelijke staten slaagden de Dems erin via de wetgeving van de staten uiterst racistische wetten, de zogenaamde Black Codes, later bekend als de Jim Crow Laws, door te drukken. De Dems ontwikkelden het idee van White Supremacy (wat veel blanken een nieuw zij het ook vals superioriteitsgevoel verschafte). Deze opgehitste rassenwaan en de bijbehorende racistische wetten schiepen een wereld van segregatie (te onzent ook bekend als ‘apartheid’), en alsof dat nog niet genoeg was doken er ook tal van terreurbendes op waarvan één, namelijk de in 1866 door ex-militair Nathan Bedford Forrest opgerichte Ku Klux Klan, geschiedenis zou schrijven. Saillant detail is dat de KKK zich in haar eerste jaren meer toelegde op geweld tegen blanke Republikeinen dan tegen zwarten. De KKK werd de gewapende arm van de Democratische Partij. Al deze racistische gewelddadigheden en obstructies van de Democratische Partij maakten dat de Reconstruction Amendments, zoals Amendement 13 tot en met 15 genoemd werden, een dode letter werden.

Afbeelding

De Republikeinen vochten terug, maar niet altijd met succes. De GOP wist in 1871, onder de Republikeinse president Ulysses Grant, de zogenaamde Force Bill (een reeks anti-KKK wetten) te realiseren die er voor zorgde dat de KKK in 1873 min of meer ter ziele was. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. De grote cinema-sensatie van 1915 (in het tijdperk van de stomme film) was D. W. Griffith’s Birth of a Nation, gebaseerd op een geromantiseerd KKK-epos van Thomas Dixon. De film kreeg private vertoningen in het Witte Huis en in de kring van de opperrechters van het Hooggerechtshof, en zou door de enorme bijval de aanstoot geven tot een ware herleving van de Klan. De KKK mocht zich in de twintiger jaren verheugen op een ledental van 2 tot 5 miljoen (vooral Democraten), en de Klan domineerde de DNC (Democratische Nationale Conventie) van 1924 (bekend als de ‘Klanbake’). Segregatie heerste in de jaren tot aan de tweede wereldoorlog als nooit tevoren, en de terreur eiste een dodental van in de duizenden. Een grote klap voor de Republikeinen was dat segregatie en terreur de zwarte bevolking verhinderden om naar de stembus te gaan; het leeuwendeel van de zwarten stemde in de negentiende en begin twintigste eeuw Republikeins.

De Partij van de Plantage

Afbeelding

Het geweld van de Klan en de apartheidspolitiek van de Jim Crow Laws mocht rekenen op de stilzwijgende steun van toonaangevende Democratische presidenten. Het idee van blanke suprematie vond een wetenschappelijke voedingsbodem in het sociaal Darwinisme, waar met name Woodrow Wilson een groot voorstander van was. De eugenetische opvattingen van Margaret Sanger (de oprichtster van Planned Parenthood en door veel Democraten nog steeds geprezen om haar vooruitstrevende gedachten) waren niet alleen aangelegd op geboortebeperking en sterilisatie van mensen met erfelijke defecten en ongewenst sociaal gedrag, neen, haar ‘Negro Project’ had zeer specifiek tot doel het Afro-Amerikaanse bevolkingsdeel drastisch te reduceren. Deze progressieve plannen ontvouwde Sanger tijdens een spreekbeurt in 1926 voor een vrouwenkapittel van de KKK. Dit progressieve denken beïnvloedde ook de New Deal van Franklin Roosevelt. Zuidelijke Democraten waren bereid de New Deal te steunen op voorwaarde dat de segregatie-wetgeving ongemoeid bleef en de Republikeinse anti-lynch-wetten werden geblokkeerd. Dit betekende ook de uitsluiting van zwarten uit grote delen van het New Deal programma voor zover dat zuidelijke staten – en dan vooral haar blanke bevolking – bevoordeelde.

D’Souza verlaat zich voor dit deel van zijn betoog op het uitvoerige onderzoek van historicus Ira Katznelson (beschreven in When Affirmative Action Was White: An Untold History of Racial Inequality in Twentieth-Century America en Fear Itself: The New Deal and the Origins of Our Time) die aantoonde dat Roosevelt’s New Deal de segregatie bevorderde. Zwarten werden weliswaar uitgesloten van sociale programma’s die voor blanken waren gereserveerd, maar deze discriminatie betekende ook dat de (lagere) werkgelegenheids- en subsidieprogramma’s exclusief aan de zwarten werd toebedeeld. In de jaren dertig, in de crisistijd, was dit toch een belangrijk houvast voor een noodlijdende bevolking.

Afbeelding

Deze sociale apartheidspolitiek had een onbevroede consequentie. Vanaf het Amendement voor het kiesrecht voor zwarten, dus vanaf 1865 tot midden jaren dertig had het Afro-Amerikaanse bevolkingsdeel voor 90% op de Republikeinse Partij gestemd. Door Roosevelt’s New Deal kwam hierin tot ieders verbazing verandering in 1936 toen maar liefst 75% van de zwarten om economische redenen overstapte naar de Democraten. Deze trend zou zich voortzetten zodat, vanaf de New Deal tot aan de dag van vandaag, 90% van de zwarten op de Democraten stemt. In de jaren dertig ontdekten de Dems dat economische afhankelijkheid van de staat een plantage-mentaliteit cultiveert, die buitengewoon veel stemmen kan opleveren. Derhalve doet de partij er alles aan om die mentaliteit in stand te houden. Grote groepen zwarten zitten gevangen in de sociale programma’s van Democraten die hen weliswaar een karig bestaan garanderen, maar hen tevens alle mogelijkheden tot ontplooiing zoveel mogelijk ontnemen. Mocht er iemand losbreken uit dit maatschappelijk bestel en kritiek leveren op het stelsel, dan kan zo iemand rekenen op zware kritiek en waar mogelijk sancties van Democratische zijde. (Rapzanger Kanye West, die zijn steun voor Trump niet onder stoelen of banken stak, is een treffend hedendaags voorbeeld; hij werd verketterd door de Dems die hem – zeer significant – een “traitor to his race” noemden.) Het mag geen verbazing wekken dat dit bestel over het algemeen wordt aangeduid als de ‘Democratische Plantage’.

Het verlies van een flink deel van het zwarte electoraat was pijnlijk voor de Republikeinen, maar het leidde niet tot een langdurige terugslag. In de jaren vijftig en zestig zagen veel blanke zuiderlingen hoe hun economische vooruitzichten met rasse schreden steeds florissanter werden. Van overwegend agrarisch, werd het Zuiden industrieel en met een veranderende wereld verdwenen ook de oude, ingeroeste gewoonten en vooroordelen. De zuiderlingen die altijd Democraat hadden gestemd, stemden nu Republikein. De veranderende tijden confronteerden de Dems met een nieuwe uitdaging. Met een groeiend zwart electoraat en met een zich aan de rassenwaan ontworstelende blanke bevolking, zag de Democratische Partij zich genoodzaakt haar doelen te heroverwegen. President Lyndon Johnson was de man die deze verandering bewerkstelligde. Hij zette zich in voor de Civil Rights Act van 1964 en beijverde zich voor steun van de Republikeinen om de weerstand in zijn eigen partij tegen te gaan. Procentsgewijs was de Republikeinse steun groter dan de Democratische. De Dems, en dan vooral de zogenaamde Dixicrats, deden er alles aan om de nieuwe wetgeving te blokkeren, maar het mocht niet baten. De Civil Rights Act (1964), de Voting Rights Act (1965) en de Fair Housing Bill (1968) werden alle aangenomen door het Congres.

Afbeelding

Hoe belangrijk deze wetten ook waren, in feite waren het herhalingen van de Republikeinse Amendenten (13 t/m 15) uit de negentiende eeuw – wetten die door de Democraten een eeuw lang vertrapt en gedwarsboomd werden. En nu de Dems dan eindelijk overstag gingen, moesten het ook meteen hun wetten en hun verdienste worden. Een mooi voorbeeld is een big brother-aspect van de wet. De Civil Rights Act verbood discriminatie ook in de private sfeer. Naar de letter betekende dit overheidsbemoeienis met het privé-leven van de burger in het bijzonder als werkgever, en dit schoot een beroemde Republikein, Barry Goldwater, in het verkeerde keelgat. Goldwater was alles behalve een racist en had zich als ondernemer en als wetgever ingezet voor de emancipatie van de zwarten, maar de schending van de privé-sfeer door een opdringerige overheid was voor hem onacceptabel en strijdig met de grondwet. Als één van de weinige Republikeinen stemde hij om die reden tegen. Dit kwam hem duur te staan, daar hij werd verketterd als ‘racist’, met name door de partij die zichzelf inmiddels kon beroemen op anderhalve eeuw geïnstitutionaliseerd racistisch geweld.

De Democraten deden er vanaf het presidentschap van Johnson alles aan om hun eigen straatje schoon te vegen en het duistere verleden aan het zicht te onttrekken. Het belangrijkste instrument in dit streven is de mythe van de Big Switch, de ‘grote verwisseling’. Hierbij verwees men naar twee belangrijke electorale verschuivingen: de overstap van het merendeel van de zwarten naar de Democratische Partij (vanaf de jaren dertig), en de overstap van blanke zuiderlingen naar de Republikeinen (vanaf de jaren vijftig). Deze verandering had alles te maken met economische ontwikkelingen (New Deal en na-oorlogse industrialisatie) maar de Democratische apologeten deden het voorkomen dat de blanke racistische Dems van weleer Republikeins werden, en de goede anti-slavernij Republikeinen allemaal Democraat werden. Aldus hadden de Dems weer een schoon en zuiver geweten en konden ze de Republikeinen eindeloos belasteren voor hun vermeende racistische slavernij-verleden. Tot op de dag van vandaag zullen de Dems alles wat hen niet bevalt met invectieven als ‘racist’, ‘xenofoob’ enzovoorts bekogelen. Die Big Switch heeft natuurlijk nooit plaatsgevonden. Het hele verhaal berust op een categorische denkfout waarbij een verschuiving in het electorale landschap geduid wordt als een stuivertje wisselen van de twee dominante partijen. In de na-oorlogse decennia, waarin die Big Switch zich stilzwijgend zou hebben voltrokken, was er geen sprake van een exodus van partijleden. Slechts een handjevol wisselde ooit van partij, en D’Souza kon er in de Johnson-periode slechts eentje vinden: Strom Thurmond, een racist die zo boos was over Johnson’s Civil Rights Act dat hij Republikein werd (waar men overigens met een solide meerderheid voor die wet stemde). Economische krachten brachten verschuivingen teweeg in het electoraat, maar de partijen bleven min of meer hetzelfde. Nog steeds is de Democratische Partij de partij van de slavernij; al is het dan nu de slavernij van sociale voorzieningen in de Democratische plantage. Nog steeds is de Democratische Partij de partij van geweld, zij het dat de KKK het veld geruimd heeft voor Antifa.

De Partij van de Staatscontrole
De geschiedenis van de Democratische Partij is doordezemd met het racisme van de negentiende eeuw, maar racisme is niet haar enige ondeugd; er is ook de nauwe verwantschap met het fascisme van de twintigste eeuw. D’Souza concentreert zich op twee kenmerken van het Europese fascisme die een kruiselingse relatie onderhouden met de politiek van de Democratische Partij, namelijk het raciale fascisme en het economische fascisme.

De rassentheorieën van de Nazi’s zijn ontstaan in nauwe interactie met progressieve geestverwanten in de Verenigde Staten. In de groep mensen rondom Margaret Sanger (wier ‘Negro Project’ we hier boven reeds vermeldden) treft men geleerden aan als Madison Grant wiens boek The Passing of the Great Race zeer invloedrijk werd, m.n. in Nazi Duitsland, en waarin de auteur een verband legt tussen ras en cultuur en de noodzaak van raciale segregatie bepleit. Nauw gelieerd aan Sanger was ook Lothrop Stoddard, voorman van de KKK, journalist in Nazi Duitsland in de jaren dertig, en auteur van The Rising Tide of Color Against White World Supremacy, een populair racistisch werk dat ideeën als die van Madison populariseerde. Stoddard, Grant en ook Sanger onderhielden contacten en correspondenties met vooraanstaande Nazi-geleerden betreffende eugenetische programma’s. Andere medewerkers van Sanger waren Edward Alsworth Ross, een progressief socioloog en criminoloog, en Harry Hamilton Laughlin, een pionier op het gebied van wetgeving inzake verplichte sterilisatie, wiens werk diende als blauwdruk voor soortgelijke sterilisatiewetten in Nazi Duitsland. De progressieve en door Democraten gedragen wetgeving van die dagen omvatte niet alleen sterilisatiewetten maar ook nieuwe zeer restrictieve immigratiewetten die met name joodse en Oosteuropese immigranten zoveel mogelijk moesten weren. Dit soort theorieën en wetten zijn kenmerken van het fascisme in de twintiger en dertiger jaren.

Afbeelding

Dit raciale fascisme stond na de Tweede Wereldoorlog in een kwade reuk en de Democratische Partij deed er alles aan om de herinnering eraan weg te poetsen. Anders lag dit met het economisch fascisme. D’Souza wijst op de sociale programma’s waar de Democraten zo dol op zijn. ‘Free college’, gratis onderwijs, is een programma waar Hillary Clinton, Bernie Sanders en nu sinds kort ook nieuwkomer Alexandria Ocasio-Cortez graag goede sier mee maken. Ook Obama grossierde in dit soort programma’s: middels bail-outs na de kredietcrisis van 2008 nam de federale overheid diverse banken onder haar hoede; Obamacare confisceerde de verzekeringsmaatschappijen en de gezondheidszorg; en de overheid ontfermde zich ook over de energiesector. Deze overheidscontrole kenmerkt zich door een externe regulering. De overheid neemt de bedrijven en de productieprocessen niet zelf over, zoals in het traditionele socialisme, maar bemoeit zich wel met de financiering, de wetgeving, de markt waarin die bedrijven opereren. Dit is ‘state-run capitalism’, door de staat geleid kapitalisme, en een dominant kenmerk van het fascisme van de jaren dertig.

De Democraten hebben dit type staatscontrole eerst goed leren kennen dankzij Franklin Roosevelt die zijn New Deal ontwikkelde op basis van de sociaal-economische programma’s van Mussolini. De nauwe verwantschap tussen de economische modellen van Hitler, Mussolini en Roosevelt werd in 2008 door de Duitse historicus Wolfgang Schivelbusch uit de doeken gedaan in een boek getiteld Entfernte Verwandtschaft: Faschismus, Nationalsozialismus, New Deal. 1933-1939 (treffend in het Engels vertaald als: Three New Deals: Reflections on Roosevelt’s America, Mussolini’s Italy, and Hitler’s Germany, 1933-1939) – een boek waar D’Souza expliciet naar verwijst. Over en weer konden Nazi’s, Fascisten en New Dealers zich uitstekend in elkaars programma’s herkennen en die waardering werd ook geboekstaafd in publicaties uit die tijd. Kenmerkend was de afkeer van vrije markten en vrij ondernemerschap en de hang naar een totalitaire, controlerende en regulerende staat. Het individu dient de staat en krijgt in ruil daarvoor allerlei rechten (zoals vrij onderwijs, gezondheidszorg, e.d.) die door de staat verwezenlijkt en gereguleerd moeten worden. Naast rechten en plichten, heeft de totale staat ook de neiging om gevaren of kunstmatige vijanden te creëren om middels angst de burgers aan zich te binden. D’Souza vat deze kenmerken samen in een bondige definitie die we even voluit willen citeren:
  • Fascism actually means putting the resources of the individual and of industry at the service of the state. This means that the state defines what individual aspirations are about, and the state controls the resources of private industry. Fascism also confers entitlements on citizens and uses these to justify state power and state control. Finally, fascism draws on an atmosphere of perpetual fear – sometimes accompanied by perpetual conflict – to keep citizens apprehensive and make them look to the state for protection and care. (Hillary’s America, p. 150)
Ofschoon Hitler en Mussolini verslagen werden en het raciale fascisme na de oorlog in de ban werd gedaan, is toch het economisch fascisme nooit geheel verdwenen uit het westen. De kenmerken die D’Souza als centraal ziet voor het fascisme laten zich gemakkelijk herkennen in tal van politieke programma’s, in uit de hand gelopen étatisme en in het creëren van vijandsbeelden. Het globalisme, de uitdijende EU die haar lidstaten absorbeert door hun soevereiniteit en democratische orde te ontbinden, het mondiale corporatisme dat steeds meer op een regulerende vorm van overheid gaat lijken (met name in het uitoefenen van controle en censuur), de aanhoudende roep om basisrechten voor de mens (gezondheidszorg, basisinkomen, en sinds kort het ‘recht’ op immigratie), en het voortdurend cultiveren van kunstmatige vijandsbeelden (het boze Rusland, het gevaar van ‘extreem rechts’ en het Hitleriaans fascisme) – het zijn allemaal manifestaties van wat Congreslid Ron Paul ooit aanduidde als ‘soft fascism’, een fascisme dat nog net niet de agressieve en repressieve scherpte van het fascisme uit de jaren dertig en veertig van de twintigste eeuw heeft bereikt maar wel hard op weg is daar naartoe.

De Democratische Partij nú is volledig vervlochten met diverse zwaar gepolitiseerde megacorporaties die hun globalistische belangen bedreigd zien door het optreden van Donald Trump. De grote technologiebedrijven (Google, Facebook, Twitter, Youtube) en ook de mediacorporaties (die kranten als The New York Times of The Washington Post, en zenders als CNN of MSNBC bezitten) hebben één van de grootste mediacampagnes in de geschiedenis van de VS ontketend, enkel en alleen om een zittend president te belasteren en weg te werken. Tot dusverre is dit onsuccesvol gebleken. Het behoeft geen verbazing te wekken dat de Democraten er alles aan doen om Trump te associëren met het racisme van de KKK en het fascisme van de dertiger jaren waar zij zelf historisch het nauwste bij betrokken zijn geweest. Het is een onverwerkt verleden dat zij op perfide wijze gebruiken als ‘wrap-up smear’.

Afbeelding

Een presidentschap van Hillary Clinton zou de weg hebben vrijgemaakt voor een corporatistisch staatsfascisme. In de slothoofdstukken van zijn boek verschaft D’Souza een kijkje in de criminele keuken van de Clintons. Een vaste methode om zichzelf te verrijken en het hen omringende (en beschermende) netwerk te spekken was het gebruiken van hun politieke ambten (Bill was president en Hillary was minister van buitenlandse zaken) om diensten te verkopen aan corporaties en buitenlandse mogendheden. Om deze omkooppraktijken buiten het zicht van de overheid te houden, maakte Hillary als minister naast haar overheidsaccount nog gebruik van een tweede private server om haar zaakjes te regelen. Dit e-mail schandaal is nog steeds niet opgehelderd. Het Clinton-netwerk functioneerde zo goed dat er altijd hoge posities voor hen beschikbaar waren als ergens wat te verdienen was. Bill Clinton werd speciaal benoemd als zaakgelastigde voor de VN om de mondiale hulp aan de slachtoffers van de aardbeving op Haïti (2010) te coördineren. De gulle gaven van vele miljoenen dollars wereldwijd (ook Nederland doneerde) verdwenen in het Clinton-netwerk, en de zwaar getroffen Haïtianen hadden het nakijken.

De Partij van de Maffia
Het zwarte verleden van racisme en fascisme van de Democratische Partij is onvoldoende om dit soort gedrag te verklaren. Maar speurend naar historische antecedenten voert D’Souza nog een invloedrijke figuur ten tonele. Zowel Obama als Hillary Clinton zijn sterk beïnvloed door filosoof en activist Saul Alinsky. Obama was ‘community organisor’, of groepsactivist, middels door Alinsky ontwikkelde beginselen. Hillary Clinton las, als student, al het werk van Alinsky en schreef er een scriptie over. De invloed van Alinsky voor het linkse actiewezen was kolossaal. Te onzent maakte de vakbond FNV gebruik van zijn richtlijnen. Alinsky richtte zich op minderheden en onderklassen of benadeelde, ontevreden, marginale, of uitgesloten groepen in een samenleving die hij middels groepsactivisme een nieuw zelfbewustzijn en een politiek platform kon bieden om voor hun rechten op te komen. Alinsky’s richtlijnen dienden niet alleen vakbonden en ethnische groepen (ten tijde van de Civil Rights Movement) maar vonden ook probleemloos hun weg naar het hedendaagse activisme van de Social Justice Warriors. Ofschoon Alinsky’s hoofdwerk Rules for Radicals filosofisch interessant is, laten zijn ideeën zich toch het beste illustreren middels een paar praktische voorbeelden.

Afbeelding

Alinsky richtte zijn pijlen zowel op de overheid als op het bedrijfsleven. Zo organiseerde hij een groep van honderden activisten om de publieke toiletten van Chicago’s luchthaven O’Hare voor een dag bezet te houden. Reguliere passagiers, bezoekers en luchthavenpersoneel zouden dan geen gebruik kunnen maken van die toiletten zodat de hele luchthaven ontregeld en platgelegd zou worden. Het plan, aangeduid als een “shit-in”, hoefde niet uitgevoerd te worden daar Alinsky het naar de pers lekte zodat de burgemeester van Chicago naar aanleiding van de publicatie capituleerde. Hij kwam tegemoet aan de eisen van de activisten door nieuwe banen te scheppen waarvan de recrutering via Alinsky’s netwerk verliep.

In de plaats Rochester organiseerde hij een “fart-in” om het fotografie-bedrijf Eastman Kodak te dwingen meer zwarte werknemers in dienst te nemen. Het bedrijf was nauw verbonden met het locale orkest, het Rochester Philharmonic Orchestra (een paradepaard voor het bedrijf), en Alinsky was van plan de concerten te ontregelen door een groep van honderd zwarten op een bonen-dieet de uitvoeringen te laten bijwonen. De chaos die dit teweeg zou brengen, zou dan niet geweten kunnen worden aan het werpen van stinkbommen. Ook deze ludieke actie bleek effectief; Eastman Kodak verscheen aan de onderhandelingstafel en de gewenste contracten werden geregeld via het netwerk van Alinsky.

Uit dit soort voorbeelden, zo concludeert D’Souza, is het duidelijk dat de politiek van de Democraten in wezen een mechanisme is van wettige afpersing waar nodig gerechtvaardigd met een beroep op recht en gerechtigheid. Het draait daarbij om macht (kan men een overheid of een bedrijf dwingen om bepaalde dingen te doen?) en om geld. Het netwerk van Alinsky wist door de jaren heen grote bedragen aan schenkingen en donaties binnen te hengelen. Alinsky sleet een onbezorgde oude dag in Carmel, California, en stierf als miljonair.

Vlak voor zijn dood gaf Alinsky nog een fascinerend interview aan het blad Playboy (maart 1972) waarin hij het een en ander over zijn leven uit de doeken deed. Reeds als student demonstreerde hij zijn buitengewone talent tot groepsorganisatie en oplichting. Zo ontdekte hij dat de bonnetjes voor maaltijden en consumpties in de universiteitskantines niet bij de serveersters maar bij een aparte kassa werden afgerekend. Door de koffiebonnetjes te bewaren en die in plaats van de maaltijdbonnen af te rekenen, kon hij probleemloos een complete maaltijd genieten voor de prijs van een kopje koffie. Hij ging zelfs zover dat hij grote groepen studenten organiseerde om dit te doen. Dat viel natuurlijk op, en de betaalmethode werd snel veranderd. Het is een grappig verhaal en het vertelt veel over de inborst van Alinsky.

De belangrijkste ervaring in zijn jonge jaren was zijn contact met de georganiseerde misdaad in Chicago in de jaren van de drooglegging. Hij maakte kennis met de tweede man van de bende van Al Capone, Frank Nitti, penningmeester van de organisatie en vervangend bendeleider toen Capone de bak in moest voor belastingfraude. Alinsky vertelt: “Nitti nam me onder zijn hoede. Ik noemde hem de Professor en ik werd zijn leerling. De jongens van Nitti namen me overal mee naartoe, lieten me alle operaties van de bende zien, van de jeneverstokerijen en de bordelen en de gokwinkels tot aan de legale bedrijven toe die ze net bezig waren over te nemen. Binnen een paar maand, kende ik de activiteiten van de Capone-bende van binnen en buiten” (Playboy, maart 1972, p. 66). De intelligente Alinsky wist de maffiapraktijken te doorgronden en te transformeren tot regels voor de machtspolitiek.

Via het werk van Alinsky verspreidden maffiatactieken zich door het Democratische politieke establishment, maar Alinsky noch de Capone-bende waren de exclusieve bronnen voor dit soort machtsmachinaties. Reeds in de negentiende eeuw ontwikkelden de Democraten in een aantal grote steden de zogenaamde ‘Boss Systems’ (William Tweed’s Tammany Hall in New York is de bekendste, mede omdat deze figureerde in Martin Scorsese’s film Gangs of New York uit 2002). Dit waren politieke organisaties (van Democratische signatuur) die feitelijk opereerden als misdaadorganisaties die zich toelegden op afpersing en stembusfraude. Nog steeds, tot op de dag van vandaag, verzetten Democraten zich tegen regels voor identificatie in het stembureau, aldus stemfraude (in de vorm van meerdere stemmen uitgebracht door dezelfde persoon, of stemmen uitgebracht op naam van overledenen, enz.) faciliterend. Iemand als Tweed zou uiteindelijk toch in de bak belanden maar het systeem dat deze bosses hadden gecreëerd zou nooit echt verdwijnen. De Democraten pasten het wat aan zodat het gelegaliseerd en uiteindelijk zelfs gefederaliseerd werd.

Hillary’s America is een massieve aanklacht tegen de Democratische Partij. De partij van mafiose machtspolitiek is tevens de partij van de slavernij, van de Ku Klux Klan, van geïnstitutionaliseerd racisme, van eugenetica en verplichte sterilisatie, van corporatistisch fascisme, en uiteindelijk van een met burgerrechten opgetuigde plantage-politiek. D’Souza schreef zijn boek aan de vooravond van de presidentsverkiezingen van 2016 met het doel niet alleen het doopceel van de Democratische Partij te lichten maar ook om de handel en wandel van Hillary Clinton na te gaan, wier netwerk veel weg heeft van dat van de eerdere ‘Boss Systems’ of maffiabendes. Haar ‘commercial diplomacy’ bleek levensgevaarlijk, en heeft in ieder geval één land, namelijk Libië, volledig te gronde gericht. Haar presidentschap zou een vloek zijn geweest voor Amerika en de wereld. Zover is het echter niet gekomen. Trump won de verkiezingen. Maar toch is het boek van D’Souza relevant gebleven omdat het een verhelderend panorama verschaft van de duistere geschiedenis van de Democratische Partij en aldus duidelijk maakt welke bedreiging de Democraten zien in de figuur van Trump. Trump behoort niet tot het establishment en heeft beloofd het moeras te dreggen. De angst is nu groot dat al het kwaad en verderf niet alleen zichtbaar wordt, maar zelfs voor het gerecht gebracht wordt. Daarom ziet men in de Democraten van dit moment een partij en een systeem (van Deep State-bureaucraten, maar vooral ook van de media) die in totale staat van ontreddering, razernij en zelfs waanzin verkeren. Te hopen is dat dit niet zal resulteren in een burgeroorlog.

Lijst van gebruikte en aanbevelenswaardige bronnen:

John Nolte, ‘Rap Sheet: ***613** Acts of Media-Approved Violence and Harassment Against Trump Supporters’, Breitbart, 5 juli 2018; online: https://www.breitbart.com/the-media/201 ... upporters/

Platypus1955: Nancy Pelosi Wrap-up smear – pot calling the kettle black (9 okt. 2018): https://www.youtube.com/watch?v=N6w03qm ... jreload=10 [2m06s]

Mark Dice: Democrat Leader Has Freudian Slip and Admits the Truth (9 okt. 2018): https://www.bitchute.com/video/DdEcQl0B3Sk/ [6m28s]

Dan Bongino: Antifa Chants “No Border, No Wall, No USA at All” (13 aug. 2018): https://www.youtube.com/watch?v=XvePyY61Lds [2m22s]

CNN: Hillary Clinton says Democrats can’t be civil right now (9 okt. 2018): https://www.youtube.com/watch?v=ZzXS8r4 ... jreload=10 [10m34s]

Richard Tay: Sean Hannity On Fox News Oct 1, 2018 (1 okt. 2018): www.youtube.com/watch?v=YKbfBkM0rrA [41m20s]

Victor Davis Hanson, ‘The Circus of Resistance’, 9 september 2018; online: https://amgreatness.com/2018/09/09/the- ... esistance/

Russell Bermann, ‘How Democrats Paved the Way for the Confirmation of Trump’s Cabinet’, The Atlantic, 20 jan. 2017; online: https://www.theatlantic.com/politics/ar ... te/513782/

Mark Dice: The Results Are In (16 okt. 2018): https://www.bitchute.com/video/DqK7eTY2xnQ/ [7m12s]

Ben Swann: Facebook Purges 800 Pages (16 okt. 2018): https://www.youtube.com/watch?v=LjLefP4Yduw [4m3s]

Dinesh D’Souza: “Hillary’s America” Trailer | Official Teaser Trailer HD (5 mrt 2016): https://www.youtube.com/watch?v=r7e6gLht6OQ [3m9s]

Dinesh D’Souza, Hillary’s America: The Secret History of the Democratic Party (Washington: Regnery Publishing, 2016), 294 pp.

Ben Kew, ‘Dinesh D’Souza Slams ‘Leftist Weasels’ Silent over Rosie O’Donnell’s Dem Donation Violations’, Breitbart, 6 mei 2018; online: https://www.breitbart.com/entertainment ... iolations/

Political Juice: Did The Parties Switch? (1 nov. 2017): https://www.youtube.com/watch?v=Pn7QBMOyC_0 [8m01s]

https://www.conservapedia.com/Saul_Alinsky

‘Playboy interview: Saul Alinsky, A Candid Conversation with the Feisty Radical Organizer’, Playboy Magazine, March 1972, pp. 59ff. (20 pp.). De complete tekst is online als pdf: http://documents.theblackvault.com/docu ... -30057.pdf
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: POLITICVS

Bericht door Pilgrim »

Grote groepen zwarten zitten gevangen in de sociale programma’s van Democraten die hen weliswaar een karig bestaan garanderen, maar hen tevens alle mogelijkheden tot ontplooiing zoveel mogelijk ontnemen. ... Het mag geen verbazing wekken dat dit bestel over het algemeen wordt aangeduid als de ‘Democratische Plantage’.
Ik zit hier eens over na te denken. Er lijkt hier in Europa iets soortgelijks aan de hand te zijn. Al die moslimenclaves en getto’s zijn ook een soort ‘Democratische Plantages’. Of beter gezegd, het zijn ‘Socialistische Plantages’. De voormalige premier Blair heeft met opzet allemaal immigranten uit de islamitische wereld in zijn land toegelaten als toekomstig stemvee dat voor altijd op Labour zou stemmen, waardoor deze partij voor eeuwig aan de macht zou blijven. Dat is ook de reden dat ze zoveel voorrechten hebben en door de socialisten beschermd worden tegen kritiek.
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Ariel
Berichten: 89675
Lid geworden op: wo apr 07, 2004 10:30 pm

Re: POLITICVS

Bericht door Ariel »

Pilgrim schreef: De voormalige premier Blair heeft met opzet allemaal immigranten uit de islamitische wereld in zijn land toegelaten als toekomstig stemvee dat voor altijd op Labour zou stemmen, waardoor deze partij voor eeuwig aan de macht zou blijven. Dat is ook de reden dat ze zoveel voorrechten hebben en door de socialisten beschermd worden tegen kritiek
Eigenlijk moet Blair voor het gerecht gebracht worden, en daarna veroordeeld tot afnemen van zijn Britse paspoort. Vroeger pakte de burgers landverraders serieus aan en werd men verbannen. Net zoals Napoleon naar Elba.

Nu ik er overna denk, we moeten alle landverraders zoals Rutte en his cornuiten, de EU leiders enz, verbannen naar een onbewoond eiland. Uiteraard zonder communicatie middelen zoals computers, of telefoons.
The heart of the wise inclines to the right,
but the heart of the fool to the left.
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: POLITICVS

Bericht door Pilgrim »

POLITICVS

Op zoek naar waarheid in een eeuw van verstandsverbijstering

Nr. 6 - 5.2.2019

Recentelijk verscheen in diverse media een manifest geschreven door de Franse filosoof Bernard-Henri Lévy in samenwerking met een aantal geestverwanten en ondertekend door in totaal dertig Europese intellectuelen. Het anti-populistische schotschrift onderneemt een futiele poging de EU te verdedigen, maar toont daarmee tevens aan hoe slecht de Europese volkeren bediend worden door hun eigen intellectuele elites. Politicvs presenteert twee teksten in vertaling en fulmineert tegen de schandalige en kwaadaardige plichtsverzaking van de intellectuele bovenlaag.

het verraad van de intelligentsia

Intellectuelen belanden niet zelden aan de verkeerde kant van de geschiedenis. De cultivering van de rede levert geen waarborg voor verstandig inzicht. En helaas zijn slechte ideeën niet zonder consequenties. Een paar voorbeelden.

Afbeelding

De middeleeuwse kerk, in haar gezag ondermijnd door het pauselijk schisma (1378-1417), enkel om vervolgens eindeloos gecompromitteerd te worden door buitensporig corrupte pausen (Paus Alexander VI en Paus Paulus III waren berucht om hun incestueuze relaties, hun gifmoorden en hun bordelen), zocht in de vijftiende eeuw naarstig naar een boeman om de aandacht af te leiden en, door deze gemeenschappelijke vijand, gezag en aanhang weer in het gerede te brengen. Die boeman vond zij in de duivel, en dan in het bijzonder in de heksen die naar verluid met de boze heulden in nachtelijke orgieën. De terreur van de heksenwaan verspreidde zich over Europa in weerwil van Renaissance en Verlichting, met heksenprocessen tot diep in de zeventiende eeuw. Vanaf de vijftiende eeuw waren veel intellectuelen doende tractaten te schrijven, de zogenaamde heksenhamers, waarin de heksenvervolging verdedigd werd en richtlijnen werden gegeven voor de procesvoering. Het gevolg van bijna drie eeuwen heksenjacht was vele tienduizenden (wellicht zelfs zo’n honderdduizend) onschuldige slachtoffers (vaak, maar niet exclusief vrouwen) die gemarteld en verbrand werden.

In de nasleep van het sociaal Darwinisme vatte eind negentiende eeuw het idee post dat selectieve teelt in tuinbouw en veeteelt met het oog op rasverbetering ook op de mens van toepassing zou kunnen zijn. Eerder reeds had Thomas Malthus (1766-1834) vormen van ‘versterving’ gesuggereerd als oplossing van het armoedeprobleem (een idee dat in 1901 nog doodleuk verdedigd werd door schrijver H. G. Wells), maar geruggesteund door het sociaal Darwinisme kwam rond de eeuwwisseling een nieuwe tak van wetenschap tot bloei die beloofde oplossingen te bieden voor armoede, alcoholisme, geestesziekte, en andere sociaal onnutte eigenschappen: de eugenetica. Concreet vertaalde zich deze discipline (m.n. in de VS) naar wetten voor onvrijwillige sterilisatie en immigratiebeperking op basis van ras en erfelijke aandoeningen. Iemand als Margaret Sanger liet doorschemeren dat één van de doelstellingen van deze eugenetische politiek het reduceren van de zwarte bevolking was. Veel intellectuelen steunden de eugenetische beweging, die met name in Duitsland in de jaren dertig grote bijval vond. Bedenkingen rezen pas toen bleek hoe het Hitlerbewind de leer tot haar uiterste consequenties doorvoerde. Het gevolg was honderdduizenden verplichte sterilisaties in het westen, en – wanneer men de Nazi-politiek meerekent – miljoenen doden.

Ook onze tijd kent haar wanen. Milieupolitiek is sinds de VN zich ermee is gaan bemoeien een machtsmiddel van het globalisme geworden. De verregaande politisering van de klimaatwetenschap is wel het meest ingrijpende gevolg. In weerwil van de reserves en bedenkingen van een groep kritische en ter zake kundige klimaatwetenschappers, dragen toch de meeste intellectuelen de mythe uit dat de wereld ten onder gaat aan opwarming van de aarde en CO2. Kritiek van wetenschappers als Freeman Dyson, Tim Ball of Murry Salby dat CO2 geen gifstof is en de menselijke uitstoot slechts een minuscule fractie is van de natuurlijke hoeveelheden van het broeikasgas in onze atmosfeer, of kritiek van een aantal sterrenkundigen dat de hedendaagse klimaatfluctuaties meer met de zon dan met vervuiling te maken hebben – al die kritiek is politiek incorrect in de ogen van de VN en de globalistische wereldleiders. Het gaat hen niet om de wetenschap maar om de macht, en milieupolitiek is de stok waarmee die macht wordt opgedrongen. Doorgevoerd tot haar uiterste consequentie zal de milieuwaan ernaar streven de westerse industrie te reduceren. Bij een reductie van tientallen procenten zal dit bevolkingsreducties en waarschijnlijk een dodental van in de miljoenen opleveren. De intellectuele elite zij weer gedankt voor haar steun.

Een nauwgezettere blik op de milieuwaan bewaren we voor een later moment. De waan waar we ons nu op willen concentreren is de Europawaan – het wanstaltige idee dat de Europese Unie de beste en enige weg is naar vrede en voorspoed op het continent. Dat de Euro een monetaire en economische valkuil is gebleken die de tegenstellingen tussen rijke en arme landen alleen maar groter in plaats van kleiner heeft gemaakt, dat de EU-top van machtshonger, corruptie en nepotisme aan elkaar hangt, dat de immigratiepolitiek en inmiddels ook de milieupolitiek de Europese bevolking tot razernij drijft – dat alles laat de Eurocraat en (zo blijkt) ook de Eurofiele intellectuele elite siberisch koud. In mei dit jaar zijn er weer verkiezingen voor het Europese parlement en gevreesd wordt nu dat die verkiezingen zullen uitvallen in het voordeel van de Eurosceptici, de populisten en de nationalisten. Dit, echter, brengt de Eurofiele intellectueel opeens in hoogste staat van paraatheid. Europa is in gevaar. Aux armes! De vijand is nu niet een heks of een erfelijk belaste stumper, niet een broeikasgasje (waar overigens de flora van onze planeet uitstekend op gedijd), neen, de vijand is de Europese bevolking, de gewone, alledaagse man en vrouw in de straat. Zij zijn de duivels, de minderwaardigen, de gifstoffen die de verheven idee van de EU belagen. Door de Franse filosoof Bernard-Henri Lévy is nu samen met anderen een manifest geschreven waarvan wij eerst even de tekst in onze eigen vertaling aan de lezer willen presenteren. (We gebruikten de Engelse tekst zoals gepubliceerd door The Guardian. Bronvermeling hieronder.)
Vecht voor Europa – of de vernielers zullen haar kapot maken

Continentaal Europa wordt geconfronteerd met de grootste uitdaging sinds de dertiger jaren van de vorige eeuw. We roepen Europese patriotten op in verzet te komen tegen de nationalistische aanvallen.

De Europese idee is in gevaar. Van alle kanten wordt de zaak bekritiseerd, beledigd en in de steek gelaten.

‘Genoeg met dat bouwen van Europa!’ zo wordt er gezegd. ‘Laten we in plaats daarvan weer contact zoeken met onze nationale ziel!’ Dit is de agenda van de populistische krachten die over het continent spoelen. En vergeet maar even dat abstracties als ‘ziel’ en ‘identiteit’ vaak enkel en alleen in de verbeelding van demagogen bestaan.

Europa wordt aangevallen door valse profeten die dronken zijn van ressentiment en door het dolle heen nu ze de gelegenheid hebben om voor het voetlicht te treden. Europa is in de steek gelaten door de twee grote geallieerde machten die haar in de vorige eeuw tweemaal behoed hebben voor zelfmoord; de ene aan de andere kant van het kanaal, en de andere aan de andere kant van de Atlantische oceaan. Het continent is kwetsbaar voor de toenemend brutale bemoeizucht van de bewoner van het Kremlin. Europa als idee valt uiteen voor onze ogen.

Dit is het verderfelijke klimaat waarin de Europese parlementaire verkiezingen in mei plaats zullen vinden. Tenzij er iets verandert; tenzij er iets gebeurt dat het rijzende, aanwassende en volhardende getij omkeert; tenzij een nieuwe geest van verzet oprijst, beloven deze verkiezingen de meest rampzalige te zijn die we ooit beleefd hebben. Ze zullen een overwinning geven aan de vernielers. Voor wie nog steeds geloven in de erfenis van Erasmus, Dante, Goethe en Comenius zal er een smadelijke nederlaag zijn. Een politiek van minachting voor intelligentie en cultuur zal hebben getriomfeerd. Er zullen explosies van xenofobie en antisemitisme zijn. Rampspoed zal over ons komen.

Wij, de ondertekenaars, behoren tot hen die weigeren zich neer te leggen bij deze dreigende catastrofe.

Wij rekenen onszelf tot de Europese patriotten (een groep die talrijker is dan over het algemeen wordt gedacht), die begrijpen wat hier op het spel staat. Driekwart eeuw na de nederlaag van het fascisme en dertig jaar na de val van de Berlijnse muur, is er nu een nieuwe slag om de beschaving.

Ons vertrouwen is in het grote idee dat wij geërfd hebben, waarvan we geloven dat het de ene kracht is machtig genoeg om de Europese volkeren boven zichzelf en boven hun oorlogszuchtige verleden uit te tillen. We geloven dat het vandaag de ene kracht blijft die deugdzaam genoeg is om de nieuwe tekenen van totalitarisme af te weren die de oude ellende van duistere eeuwen met zich mee sleept. Wat er nu op het spel staat verbiedt ons om op te geven.

Vandaar deze uitnodiging om deel te nemen aan een nieuwe beweging.

Vandaar deze oproep tot actie aan de vooravond van een verkiezing die wij weigeren over te laten aan de grafdelvers van de Europese idee.

Vandaar deze aansporing om nogmaals de toorts te dragen van een Europa dat, in weerwil van haar fouten, haar dwalingen, en haar incidentele lafhartigheid, toch een baken blijft voor iedere vrije man en vrouw op de planeet.

Onze generatie had het mis. Net als Garibaldi’s volgelingen in de negentiende eeuw, die als een mantra herhaalden “Italia se farà da sè” (Italië zal zichzelf scheppen door zichzelf), zo geloofden ook wij dat het continent op eigen kracht bijeen zou komen, zonder de noodzaak ervoor te vechten of te werken. Dit, zo maakten we onszelf wijs, was de ‘richting van de geschiedenis’.

We moeten breken met deze oude overtuiging. We hebben geen keus. We moeten nu vechten voor de idee van Europa of het ten onder zien gaan in de golven van het populisme.

In antwoord op de nationalistische en identitaire aanval, moeten we de geest van het activisme herontdekken of accepteren dat wrok en haat ons zullen omgeven en verzwelgen. Met spoed moeten we waarschuwen tegen deze brandstichters van ziel en geest die, van Parijs tot Rome, met tussenhaltes in Barcelona, Boedapest, Dresden, Wenen en Warschau, een vreugdevuur willen maken van onze vrijheden.

In deze vreemde nederlaag van ‘Europa’ die daagt aan de einder, in deze nieuwe crisis van het Europese geweten die belooft om alles wat onze samenlevingen groot, eerbaar en voorspoedig maakte neer te halen, schuilt een uitdaging groter dan ieder andere sinds de jaren dertig – een uitdaging voor de liberale democratie en haar waarden.

Ondertekenaars: Bernard-Henri Lévy (Parijs), Milan Kundera (Parijs), Salman Rushdie (Londen), Elfriede Jelinek (Wenen), Orhan Pamuk (New York), Vassilis Alexakis (Athene), Svetlana Alexievich (Minsk), Anne Applebaum (Warschau), Jens Christian Grøndahl (Kopenhagen), David Grossman (Jeruzalem), Ágnes Heller (Boedapest), Ismaïl Kadaré (Tirana), György Konrád (Debrecen), António Lobo Antunes (Lissabon), Claudio Magris (Triëst), Ian McEwan (Londen), Adam Michnik (Warschau), Herta Müller (Berlijn), Ludmila Oulitskaïa (Moskou), Rob Riemen (Amsterdam), Fernando Savater (San Sebastián), Roberto Saviano (Napels), Eugenio Scalfari (Rome), Simon Schama (Londen), Peter Schneider (Berlijn), Abdulah Sidran (Sarajevo), Leïla Slimani (Parijs), Colm Tóibín (Dublin), Mario Vargas Llosa (Madrid), Adam Zagajewski (Krakau).
Afbeelding

Hoe men het ook wendt of keert, dit manifest is een beschamende vertoning. De auteurs roepen de lezers op deel te nemen aan een nieuwe beweging met imperatieven als ‘vecht’ en ‘kom in verzet’. Waar die nieuwe beweging voor staat is wel ongeveer duidelijk, maar wat die beweging moet doen een paar maand voor die verkiezingen is een raadsel. Wat had Lévy in gedachten? Iedereen oproepen nog snel, snel een paar overtuigende artikelen te schrijven die toch vrijwel niemand van de oppositie ter harte zal nemen? Of wil hij dat alle intellectuelen die dit lezen het met gebalde vuisten opnemen tegen de gele hesjes die week in week uit de straten van Parijs onveilig maken? Pro-EU propaganda zal er in overvloed zijn, ongetwijfeld, in de aanloop tot de verkiezingen, maar die pogingen tot hersenspoeling liggen vooral in han¬den van de mainstream media. Die zullen graag zendtijd afstaan aan Eurofiele intellectuele praatpalen, maar die staan sowieso al klaar in de coulissen. Daar is geen nieuwe beweging voor nodig.

De tekst lezende krijgt men al snel de indruk dat de auteurs bevangen zijn door een onuitsprekelijke naïviteit. Alsof ze alles wat de MSM de afgelopen jaren aan leugen en bedrog hebben uitgezonden – het marginaliseren of vergoelijken van de terreuraanslagen, het stelselmatig demoniseren van Eurosceptische partijen, het verdoezelen van de immigratieproblematiek – voor waar hebben aangenomen. Het volk schikt zich wel naar de nieuwe multiculturele werkelijkheid, zo hebben ze gedacht; in de media is immers geen volksprotest te zien. Tja, dan is het wel even schrikken van de opkomst van Salvini, van de AfD en van de gilets-jaunes. In hun domheid schuilt ook een element van intellectuele hubris. Zo lezen we: ‘Onze generatie had het mis. [We geloofden] dat het continent op eigen kracht bijeen zou komen. (...) Dit, zo maakten we onszelf wijs, was de richting van de geschiedenis’. Het is fijn dat ze inzien dat ze het mis hadden, maar nu de geschiedenis een andere richting uitgaat, menen ze opeens corrigerend te moeten optreden. Als de werkelijkheid zich niet schikt naar het idee dat de intellectueel daarvan heeft, desto schlimmer für die Tatsachen! Het zal niet de eerste keer zijn dat een streven de werkelijkheid om te vormen naar een intellectuele voorstelling eindigt in een verschrikkelijke dictatuur.

En nu we het toch over een ‘voorstelling’ hebben, laten we even bijzonder acht slaan op die ene opmerking aan het begin van de tekst: ‘De Europese idee is in gevaar’. Europa als idee, als voorstelling. De auteurs waarschuwen voor de agenda van de populisten die weer contact zoeken met de nationale ziel, en voegen daar aan toe dat ‘abstracties als ziel en identiteit vaak enkel en alleen in de verbeelding van demagogen bestaan’. Tja, ook de Europese idee is een abstractie, en zoals een ieder die ook maar even zijn of haar gezond verstand gebruikt, weet, is het inderdaad een idee in de verbeelding van demagogen, beter bekend als Eurocraten. Het zijn niet de Europese volkeren die uit zichzelf tot eenheid zijn gekomen. De eenheid is een van bovenaf opgelegd project, een idee, van een betrekkelijk kleine groep elitaire machthebbers, die bewust de ware bedoelingen van het project zoveel mogelijk verdoezeld hebben, bang als ze waren slapende honden wakker te maken. Maar de honden zijn ontwaakt en het geblaf is nu niet van de lucht. En nu de wal het schip keert, nu de harde werkelijkheid roet in het ideële eten van de elite werpt, moet die werkelijkheid in het gareel gebracht worden. Hoe zou dat moeten gebeuren? Streeft de EU niet naar een eigen leger? Dit aanpassen van de werkelijkheid was ooit het streven van Stalin en van Mao. Het was ook het streven van Hitler in het creëren van zijn Reich.

De Europese idee is de droom van een dictator. Napoleon was zo’n iemand, net als Hitler. En dergelijke elitedromen kunnen tot niets anders leiden dan oorlog en ellende.

Is het overigens wel waar dat abstracties als ziel en identiteit alleen in de verbeelding van demagogen bestaan? België is bestuurlijk een uiterst problematisch land; er woedt een voortdurende strijd tussen het Vlaams en het Frans. Alleen al op basis van de taal kan men zeggen dat België twee zielen of twee identiteiten heeft. Daar komt geen demagoog aan te pas (ofschoon demagogen wel graag van die identiteiten gebruik willen maken, wanneer hen dat van pas komt). Net als rituelen, zijn taal, zeden, gewoonten en volksaard de bindmiddelen van een gemeenschap. Ze kunnen eroderen door een massacultuur, maar breng ze in levensgevaar en ze zullen weer opvlammen. Het is een natuurlijk gegeven dat mensen tot een natie behoren. Het verstoren van die orde is een dictatoriale misdaad. Dictators zijn juist gebrand op het vernietigen of overweldigen van het volkseigene. Bimarck smeedde de wirwar van Duitse natiestaatjes om tot een eenheidsstaat. Wanneer de roeden bijeengebonden zijn is de bundel onbreekbaar. Het Deutsche Reich kreeg onder Pruissisch bestuur een sterke oorlogszuchtige impuls en velen zien een directe lijn van Bismarck via Hindenburg naar Hitler. Unificatie en globalisering gaan steevast ten koste van het volkseigene. En het is vooral in unificatie en globalisering dat de belangrijkste machtszetels gecreëerd worden. Die zetels werken als een magneet op demagogen, dictators en keizers. We zien heden ten dage maar al te duidelijk hoe dat werkt. De belangenhorizon van politici ligt niet in Den Haag of in Parijs of in Berlijn, neen, die horizon ligt in Brussel waar momenteel de ware macht is.

Afbeelding

Het blinde idealisme, de domheid en het waardenbederf die door het manifest worden uitgeademd willen we toelichten aan de hand van een paar trefwoorden.

Patriot. Het begrip ‘patriot’ krijgt een nieuwe betekenis. Wanneer we lezen: ‘We roepen Europese patriotten op in verzet te komen tegen de nationalistische aanvallen’, lijkt dit een tegenstrijdige mededeling te zijn. Immers ‘patriot’ en ‘nationalist’ zijn min of meer synoniem. Maar in de geest van de globalist en Eurofiel heeft er een betekenisverschuiving plaatsgevonden. Nationalisten zijn degenen die het willen opnemen voor hun natie, voor Frankrijk, Italië, Duitsland of Nederland. De patriot daarentegen verdedigt zijn ware patrie, zijn ware vaderland, en dat is Europa. Lévy en de zijnen zijn vooreerst Europeaan en pas in latere instantie Frans, Duits, Pools, Brits of wat dan ook. Dit nieuwe woordgebruik was ook reeds te bemerken bij Macron. Het is eigen aan de elite, die er het liefste aan voorbijgaat dat het grootste deel van het volk er anders over denkt. Het woord ‘patriot’ is nu elitetaal en men moet er op bedacht zijn dat de machthebber of intellectueel die dat woord bezigt vaak niet de belangen van de taalgemeenschap op het oog heeft. De Franse patriot dient niet Frankrijk maar de EU.

Wrok. Er zijn nog andere betekenisinversies. We lezen: ‘Europa wordt aangevallen door valse profeten die dronken zijn van ressentiment en door het dolle heen nu ze de gelegenheid hebben om voor het voetlicht te treden’. Dit is waar, maar niet op de manier die Lévy voor ogen heeft. Voor hem zijn de valse profeten de populisten zoals Farage, Salvini, of Orbán. Maar deze mensen zijn opvallenderwijs niet ‘dronken van ressentiment’, ze zijn niet wrokkig over een zaak die ze dreigen te verliezen – integendeel: zij zijn optimistisch en hoopvol over een zaak die ze kunnen winnen. Het zijn de Eurofielen die van alles te verliezen hebben. Het hele manifest is doordrenkt met een pathetisch gejammer: ‘Europa als idee valt uiteen voor onze ogen’. In wezen is die zin over de valse profeten, en dan vooral hun wrok of ressentiment, een pathologische projectie. Eurofielen, Eurocraten en ook de ondertekenaars van het manifest zijn de valse profeten, dronken van ressentiment over het uiteenvallen van hun zo lang gekoesterde idee, en te oordelen naar hun schrijvelarij door het dolle heen.

Vernielers. De auteurs duiden de nationalisten steevast aan als vernielers. Wanneer de vernielers winnen, dan wordt de ‘erfenis van Erasmus, Dante, Goethe en Comenius’ te grabbel gegooid, dan ontstaat er een ‘politiek van minachting voor intelligentie en cultuur’, en dan zullen er ‘explosies van xenofobie en antisemitisme’ zijn. ‘Rampspoed zal over ons komen’. Onnozele opmerkingen als deze laten zien hoezeer deze intellectuele elites met oogkleppen op in ivoren torens wonen. Die rampspoed, namelijk, is er al. De Euro leverde een uitzichtsloze en gestagneerde economie op. Multiculturalisme en massa-immigratie brachten golven van moslimterreur en aanranding over Europa. Merkels azielzoekers zijn hard op weg Duitsland te verscheuren. Xenofobie en antisemitisme zijn geen consequenties van de overwinning van de nationalisten; die haatkrachten zijn reeds volop aan het werk, met dank aan moslims die joden haten, en aan de catastrofale immigratiepolitiek die Europa confronteert met meer ethniciteiten dan zij kan verwerken. Erasmus (1466-1536) staat voor de geest van tolerantie, en die wordt inderdaad bedreigd – niet door de ‘vernielers’, maar door de moslimcultuur die op diverse plekken dominant dreigt te worden. Dante (1265-1321) staat voor de Christelijke cultuur – een cultuur die in Europa inderdaad op z’n retour is, enerzijds door de islamisering, anderzijds door intellectuelen als Lévy en de zijnen die geen poot zullen uitsteken om die Christelijke cultuur te bewaren. Dante’s Commedia zal spoedig van de onderwijscurricula verdwijnen, niet dankzij de ‘vernielers’ maar dankzij de moslims die aanstoot zullen nemen aan het feit dat de Italiaanse dichter de profeet Mohammed in zijn Inferno heeft geplaatst. Lévy en de zijnen zullen er dan niet zijn om te protesteren en Dante te verdedigen. De pedagoog Comenius (1592-1670) en de dichter Goethe (1749-1832) zijn ondanks hun intellectueel universalisme toch vooral het product van hun traditionele nationale culturen. Comenius kwam uit Oost-Moravië en verdedigde de onafhankelijkheid van zijn vaderland – een geest die men probleemloos in het huidige Tsjechië kan terugvinden. Goethe belichaamt samen met Schiller de grootsheid van de Duitse cultuur, toen Duitsland nog een lappendeken van staatjes was. Voor de cultivering van intelligentie en cultuur heeft men geen EU nodig, alleen maar intellectuelen. En dan liever niet figuren als Lévy en zijn kornuiten die met hun fatale keuzes en domme inzichten hard op weg zijn de ware vernielers van Europa te worden.

De idee van Europa. Lévy en de zijnen zeiden het zelf al; abstracties bestaan in de geest van de demagoog. De idee van Europa is een abstracte voorstelling waarnaar de werkelijkheid zich maar heeft te voegen. De Europese idee is een kracht, aldus het manifest, die Europa boven haar oorlogszuchtige verleden uittilt. Het is een deugdzame kracht die het nieuwe totalitarisme herkent en kan afweren, die inspireert tot het verdedigen van de liberale democratie en haar waarden. Dit is zo ongeveer de teneur van het tweede deel van het manifest. Het volslagen blinde idealisme dat beroepsfilosoof Lévy (c.s.) hier debiteert is ronduit stuitend. De naoorlogse vrede in Europa is te danken aan de VS en de Navo, niet aan de idee van Europa. De nobelprijs voor de vrede die in 2012 aan de EU werd toegekend is een zuiver politieke geste en getuigt van een groot historisch onbenul. De EU heeft al bij menige gelegenheid laten blijken een hekel te hebben aan democratie, vooral als de volksstemming zich tegen haar keert. Het stemmen op afgevaardigden in het Europarlement geeft de burger geen invloed op de wetgeving. De wetgever is een ongekozen commissie van bureaucraten. Deze regeling is anti-democratisch en zet de EU als machtsblok op het pad van de dictatuur. Dus wie de EU verdedigt, verdedigt niet de democratie en haar waarden. De oppositie binnen de EU, de nationalisten en populisten, zoals ze genoemd worden, streven ernaar de EU te ontmantelen, in eerste instantie door er uit te treden (wat de Britten willen doen middels Brexit). Waar unificatie van de macht automatisch de weg opgaat van het totalitarisme, daar zijn de exit-krachten de heilzame instrumenten om deze totalitaire macht te versnipperen. Het is schandalig en leugenachtig deze exit-krachten als het ‘nieuwe totalitarisme’ te brandmerken, terwijl de echte totalitaire macht in Brussel zit, en de versnipperende krachten dat totalitarisme juist tegengaan. Dit zou evident moeten zijn voor een filosoof als Lévy en de andere intellectuelen die hij voor zijn onzalige project geronseld heeft. Maar ziende zijn ze blind.

Dit paniekmanifest, dat de intellectuele elite van Europa probeert op te hitsen tegen de Europese bevolking, heeft veel gemeen met een soortgelijk document dat twee en een half jaar geleden werd gepubliceerd in de VS, ook weer aan de vooravond van een belangrijke verkiezing. Journalist James Traub (lid van de Council on Foreign Relations) schreef in juni 2016 kort na de voor de globalisten zo catastrofale uitslag van het Brexit-referendum van 23 juni een polemisch stuk voor het blad Foreign Policy dat in ons land door GeenStijl werd opgepikt. Ook hier wordt de strijdbanier geheven om het wassend tij van het populisme het hoofd te bieden. Een vergelijking van de twee teksten is zinvol zodat wij hieronder de tekst in vertaling ten behoeve van de lezer afdrukken.
Het is tijd voor de elites om in opstand te komen tegen de onwetende massa’s.

Brexit heeft het politieke schisma van onze tijd blootgelegd. Het draait niet om links versus rechts, maar om de verstandigen versus de razende onnozelaars.

Door James Traub, 28 juni 2016, in: Foreign Policy

Ik ben geboren in 1954, en tot voor kort zou ik hebben gezegd dat de late zestiger jaren de periode van het grootste politieke oproer zijn geweest dat ik heb meegemaakt. Maar ondanks het feit dat de Vietnam oorlog en de strijd om de burgerrechten de Amerikaanse cultuur veranderden en de politieke partijen hervormden, lijken die wilde stormen van toen toch normale schommelingen te zijn in een vrij stabiel politiek systeem. De hedendaagse burgeropstand – in de Verenigde Staten, in Engeland en Europa – zou echter de politiek omver kunnen werpen als niets tevoren in mijn leven.

In de late jaren zestig waren de elites in verwarring, net als ze dat nu zijn – maar toen vluchtten ze voor de jongeren die tegen de wereld van hun ouders in opstand kwamen; nu vluchten de elites voor de ouders. Extremisme is gemeengoed geworden. Eén van de meest brutale kenmerken van de Brexit-stem was de totale afwijzing van de bankiers en economen en westerse staatshoofden die de kiezers waarschuwden voor de gevaren van een breuk met de Europese Unie. De Britse premier David Cameron meende dat de kiezers zich zouden neerleggen bij de bijna-universele mening van de experts; maar dit toont enkel aan hoe hij zijn eigen volk verkeerd beoordeelde.

Zowel de conservatieven als de socialisten in Engeland verkeren nu in een crisis. De Britten hebben hun dag des oordeels gehad; de Amerikaanse komt naderbij. Als Donald Trump verliest, en vooral zwaar verliest (vergeef mij mijn roekeloze optimisme, maar ik denk dat dit het geval zal zijn), dan zou de Republikeinse Partij een historische scheuring kunnen beleven tussen haar onwetende basis en haar bestuurlijke klasse uit het bedrijfsleven. De socialistische regering van Frankrijk zou geconfronteerd kunnen worden met een soortgelijk fiasco bij de nationale verkiezingen volgend voorjaar; peilingen geven aan dat president François Hollande de laatste stemronde niet eens zou halen. Rechtse partijen in heel Europa roepen om hun eigen exit-stem.

Ja, het is mogelijk dat alle politieke stukken de lucht in vliegen en weer min of meer op dezelfde plaats terugvallen, maar de Brexit-stem toont aan dat een schokkende verandering niet langer meer schokkend is. Waar zouden die stukken dan terecht kunnen komen? Europa wijst al in één bepaalde richting. In een groot deel van Europa staan extreem-rechtse nationalistische partijen hoog in de peilingen. Tot dusverre, heeft geen van hen een meerderheid kunnen verwerven, ofschoon afgelopen maand Norbert Hofer, een lid van de extreem-rechtse Vrijheidspartij van Oostenrijk die handelt in Nazi symboliek, op een haar na de presidentsverkiezingen won. Dit is ook reeds gebeurd in Zweden, waar een rechts-van-het-midden partij fungeert als minderheidspartner van de links-van-het-midden overheid. Als de socialisten in Frankrijk toch de eerste ronde verliezen, dan zullen zij vrijwel zeker de con¬servatieve Republikeinen steunen tegen het extreem-rechtse Front National.

Misschien dat deze informele coalities het kunnen volhouden tot de koorts breekt. Maar de noodzaak van samenwerking zou ook kunnen leiden tot een serieuze herschikking. Dat wil zeggen, dat delen van de centrum-linkse en centrum-rechtse partijen zich zouden kunnen afscheiden om een ander soort centrum te vormen ter verdediging van pragmatisme, meliorisme [=het geloof in de verbetering van mens en wereld, Pol.], technologie en effectief bestuur en tegen de ideologische krachten die zich aan beide uitersten formeren. Het is niet moeilijk zich voor te stellen dat de Republikeinse Partij in de VS, en wellicht de Britse Conservatieven in geval Brexit verschrikkelijk mis gaat, de controle verliezen over de boze, nationalistische achterban en zichzelf herscheppen als de voor het bedrijfsleven gunstige partijen van het centrum, die zij ooit waren een generatie eerder, voordat hun ideologische ijver hen in een doodlopende steeg voerde. Dat zou hun enige mogelijkheid kunnen zijn om zich van onbeduidendheid te vrijwaren.

De kwestie is hier, ten diepste, globalisering. Brexit, Trump, het Front National enzovoorts, laten zien dat de politieke elites de diepte van de woede jegens globalistische krachten hebben onderschat, en daarmee ook de eis dat iemand, op de een of andere manier, de status quo ante herstelt. Het moge vreemd schijnen dat de reactie pas vandaag gekomen is en niet onmiddelijk na de economische crisis van 2008, maar het wegebben van de crisis heeft tot een nieuw gevoel van stagnatie geleid. Met vooruitzichten van nauwelijks groei in Europa en een minimale inkomensgroei in de VS, rebelleren de kiezers tegen hun sombere vooruitzichten op lange termijn. En globalisering betekent niet alleen economie maar ook cultuur. Oudere mensen die de hun bekende wereld zien verdwijnen onder een wirwar van vreemde talen en multiculturele vieringen schudden hun vuisten tegen de cosmopolitische elites. Kort geleden was ik in Polen waar een extreem-rechtse partij aan de macht is gekomen met een beroep op nationalisme en traditie, ondanks jarenlange onmiskenbare voorspoed onder een centristisch regime. Aanhangers gebruiken telkens opnieuw dezelfde woorden om hun stem te verklaren: “waarden en tradities”. Zij stemden op ‘Poolsheid’ tegen de moderniteit van West-Europa.

Misschien dat de politiek zich hergroepeert rondom de as van de globalisering, met de vuistschudders aan de ene kant en de pragmatisten aan de andere kant. De nationalisten zouden de loyaliteit verwerven van de blanken uit de arbeidersklassen en de middenklasse die zichzelf zien als de verdedigers van soevereiniteit. Het hervormde centrum zou de begunstigden van de globalisering bevatten en de arme, niet-blanke en marginale burgers die beseffen dat de viering van nationale identiteit hen buitensluit.

Natuurlijk, de middenpartijen van zowel links als rechts doen er alles aan om de woedende nationalisten te bereiken. Soms neemt dit de vorm aan van slaafse onderwerping, zoals toen Nicolas Sarkozy, die ernaar streeft om het presidentschap te behouden, de ‘tirannie van de minderheden’ afwees en een ‘voor altijd Frankrijk’ met een blank verleden aanriep. Op links, heeft Hillary Clinton haar vrijhandels-verleden overboord gezet om in het gevlei te komen bij vakbondsleden en anderen die de nationale grenzen willen beschermen tegen de globalistische markt. Maar links en rechts verschillen zo fundamenteel van mening over hoe men het beste de effecten van globalisering kan opvangen en hoe men moet omgaan met de enorme instroom van vluchtelingen en migranten, dat zelfs de bedreiging van extremisme niet genoeg zal zijn om hen ertoe te brengen gemene zaak te maken.

Het schisma dat zich voor ons opent draait niet enkel om politiek, maar ook om de werkelijkheid. De Brexit-krachten wonnen omdat cynische leiders bereid waren om de paranoia van de kiezers te bedienen door tegen hen te liegen omtrent de gevaren van immigratie en de kosten van het lidmaatschap van de EU. Sommige van die leiders hebben al toegegeven dat ze hebben gelogen.

Donald Trump heeft natuurlijk een nieuwe standaard geschapen voor onoprechtheid en voor het paaien van de angsten van de kiezers, of het nu gaat om immigratie of buitenlandse handel of wat hem verder nog maar voor de geest komt. De Republikeinse Partij, die al vol zit met wetenschapsontkenners en ontkenners van de economische werkelijkheid, heeft zichzelf in de armen geworpen van een man die werkelijkheden fabriceert die onwetende mensen voor zoete koek slikken.

Zei ik ‘onwetend’? Ja, dat deed ik. Het is nodig om te zeggen dat mensen misleid zijn en dat het de taak van leiders is om hen weer op het juiste spoor te zetten. Is dat ‘elitair’? Misschien wel; misschien zijn we zozeer geneigd geraakt om de authenticiteit van alle persoonlijke overtuigingen toe te juichen dat het nu elitair is om te geloven in de rede, expertise en de lessen van de geschiedenis. Indien dit het geval is, dan moet de partij die de werkelijkheid accepteert bereid zijn het op te nemen tegen de partij die de werkelijkheid ontkent en tegen hen die dit – tegen beter weten in – ondersteunen. Als dat de op handen zijnde herschikking is, dan moeten we die omarmen.
Afbeelding

Wat meteen opvalt aan het stuk van Traub is dat het veel intelligenter is dan het manifest. Het is geheel verstoken van de (misschien geveinsde – want je weet maar nooit) naïviteit die de Europese auteurs tentoon spreiden. Traub doet een aantal accurate observaties. Hij is zich duidelijk bewust van de pijn van de Europese bevolking: de economie is gestagneerd, de oudere generaties zijn boos omdat ze hun wereld zien verdwijnen onder de golven van het multiculturalisme, en als reactie komt er een krachtige roep voor het herstel van natie, waarden en tradities. Traub ziet dit heel helder, maar hij is niet begaan met het lot van de Europeanen. Een ander punt dat hij heel duidelijk ziet is het wegvallen van de traditionele middenpartijen. Deze nieuwe leemte in het middenveld ziet hij als een gevaarlijk schisma. Het electoraat begeeft zich naar de uitersten van het politieke spectrum. Links beweegt zich weer in de richting van radicaal socialisme en marxisme (dit is vooral ook in Amerika duidelijk zichtbaar met de opkomst van Bernie Sanders, en, sinds kort, Alexandria Ocasio-Cortez). Rechts manifesteert zich in de gedaante van anti-EU en anti-immigratie partijen (in Europa) en in de gedaante van Trump (in Amerika). Dit alles is glashelder voor Traub, en hij weet het ook kort en bondig te formuleren. Het zijn allemaal de negatieve gevolgen van het globalisme.

Nu zou je kunnen zeggen dat als het globalisme zulke explosieve gevolgen heeft (Traub vreest een heuse revolutie), dat het dan wellicht tijd is eens kritisch naar het globalisme te kijken. Maar dat is geen optie voor globalist Traub. Hij maakt zich vooral druk om de elites die wegvluchten voor het ‘extremisme’ van meutes woedende onnozele halzen, die weigeren te luisteren naar verstandige economen en wijze staatslieden en in plaats daarvan zich verliezen in nationalistische wanen. Trump is exemplarisch voor deze populistische beweging daar hij kiezers paait met leugens en angsten, en ook nog omarmd wordt door een Republikeinse partij die vaak geen haar beter is. Daar immers wemelt het van de wetenschapsontkenners, ‘science-deniers’ – een curieus hyperbolisch neologisme dat niet zozeer slaat op het ontkennen van de wetenschap als zodanig, alswel op het ontkennen van het ‘global warming’-verhaal. De sinistere en onzichtbare machinaties van Putin en de opwarming van de aarde door CO2 zijn de fictieve hoekstenen van de linkse kerk.

In tegenstelling tot de schrijver(s) van het manifest, is Traub nog hoopvol. Hij gelooft dat Trump de verkiezingen zal verliezen en de Republikeinse partij zal scheuren. In weerwil van die hoop, beschouwt hij de situatie toch als ernstig genoeg om de elites op te porren, zodat ze niet langer voor het extremisme wegvluchten. Het is hetzelfde aux armes! als in het manifest – een oproep aan de elites om in opstand te komen tegen het volk.

Het is zinvol de stukken van Traub en Lévy c.s. naast elkaar te plaatsen. Beide stukken tonen een wrokkige, boze en in het nauw gedreven elite, die geen bliksem geeft om de noden van het volk, haar eigen ideaalbeeld voor zich ziet instorten, en in plaats van zichzelf tot de orde te roepen, schaamteloos verdwaalt in haar eigen heksenwaan van rechts-extremisme, Putin-complotten en wetenschapsontkenners. Vooral de Putin-waan krijgt een nieuw hoofdstuk deze dagen nu president Macron, ten einde raad, het Kremlin de schuld geeft van de gilets-jaunes opstanden.

Traub had het mis. Trump heeft gewonnen. Dit biedt perspectief voor volkeren die zuchten onder de tirannie van het globalisme. Met Trump zijn ze veel beter af dan met de elites en de intelligentsia die – zo blijkt uit deze geschriften – geen gelegenheid onbenut zullen laten om hen te beschimpen, te belasteren en te verraden.

Bronnen:

https://www.theguardian.com/commentisfr ... ationalist

Dr. Steve Turley: GLOBALIST EU ‘Coming APART Before Our Eyes’, Say 30 TOP Intellectuals (28 jan. 2019): https://www.youtube.com/watch?v=Sq_-qV72-6E [9m22s]

Tim Pool: Yellow Vests Escalate, Experts Warn Populism DESTROYING The EU (26 jan. 2019): https://www.youtube.com/watch?v=SGwZLlPo-4Q [13m16s] (Linkse visie, maar zorgvuldig en informatief.)

GeenStijl: Spartacus-De elite roept op tot een opstand tegen het volk (30 juni 2016): https://www.geenstijl.nl/4928912/ze_kom ... iet_langs/

Artikel van James Traub: https://foreignpolicy.com/2016/06/28/it ... 16-brexit/

Appendix: opmerkingen over nationalisme
In beide teksten, de eerste vol van vals patriottisme, de tweede vervuld van intellectuele hubris, wordt een bepaald vijandsbeeld geschetst van de opponenten van het globalisme. Die vijand wordt beschreven als het xenofobe nationalisme, het antisemitische populisme, dat op de een of andere manier een geheim verbond sloot met de ‘bewoner van het Kremlin’ (aldus het manifest). Het is de dominante samenzweringstheorie van dit moment, gedragen door vrijwel alle westerse corporatistische of van staatswege bestuurde media, en door een aanzienlijk deel van de intellectuele elite (‘een groep die talrijker is dan over het algemeen wordt gedacht’ – in de woorden van het manifest). Dat de overdreven bemoeizucht van Putin op een fictie berust is voor goede verstaanders makkelijk te begrijpen (over de ‘Trump-Russia hoax’ is in de VS inmiddels veel boven water gekomen), maar het odium van het xenofobe nationalisme heeft daarentegen diepe wortels ontwikkeld in het naoorlogse westerse bewustzijn. Vandaar dat we even kort willen stilstaan bij het begrip nationalisme.

De grote ideologische machten van de twintigste eeuw zijn het fascisme en het marxisme. Beide hebben ze hun dodentallen, maar het marxisme spant de kroon met grofweg honderd miljoen slachtoffers wereldwijd. Het fascisme wordt vaak geassocieerd met ideeën over ras en natie; het marxisme met klassenstrijd. In het licht van de Tweede Wereldoorlog geldt het fascisme als het grote kwaad en alle vormen van nationalisme als wegen naar dat kwaad. Tegelijkertijd zullen de overwegend linkse elites het marxisme veel minder snel veroordelen. Mao en Stalin waren weliswaar tirannen, maar de marxistische leer gaat over reële spanningen in de wereld, over de fricties tussen rijk en arm. ‘Marxisme’ wordt aldus een respectabele visie en ‘nationalisme’ een vies woord. Dit is natuurlijk meten met twee maten. Als men bereid is de klassenstrijd te zien als reële dynamiek in een samenleving, dan mag men niet de ogen sluiten voor de krachten die een samenleving bijeenbinden, in dit geval het besef te behoren bij een natie. De bindende kracht van taal, tradities, zeden en gewoonten zijn echter consequent in het naoorlogse Europa in een kwaad daglicht gesteld, als zou de ware aard van het fascisme schuilen in dat nationalisme. Dit is onjuist.

Zoals het woord ‘patriot’ in de taal van het manifest iets nieuws is gaan betekenen, zo heeft ook het woord ‘nationalisme’ een betekenisverschuiving ondergaan. Er zit namelijk een groot verschil tussen wat een gemeenschap die verbonden wordt door taal, tradities en zeden onder een natie verstaat en wat een groep politieke machthebbers onder een natie verstaat.

Het is zinvol dit te verduidelijken aan de hand van een illustratief voorbeeld. Toevallig ontdekten we onlangs een informatieve documentaire over nationalisme en identiteit van de Europese volkeren aan het begin van de twintigste eeuw. De Franse bankier en miljonair Albert Kahn (1860-1940) was een groot pionier op het gebied van film en fotografie. Hij stuurde een team van filmers en fotografen twee decennia lang (vanaf 1908) de wereld rond om in diverse landen het dagelijks leven vast te leggen op foto’s (waarvan vele in kleur) en bewegende beelden. Zijn “Archief van de wereld” is nu een museale collectie van onschatbare waarde omdat hij talloze aspecten van cultuur en leefwijze, van oude tradities en gebruiken van volkeren wereldwijd wist te documenteren, in een periode waarin deze vaak net op het punt stonden te verdwijnen, hetzij door de industriële vooruitgang, hetzij door oorlogsgeweld. De BBC maakte in 2008 een prachtige vierdelige documentaire over het Kahn-archief met veel oude foto’s en filmbeelden. De reeks is integraal te bewonderen op Youtube (links hieronder) en vooral episode 1 (over o.m. Ierland en Cornwall), en episode 3 (over continentaal Europa en de Balkan) zijn voor ons betoog van belang.

Het Europa dat Kahn begin twintigste eeuw vastlegde op foto en film was buitengewoon pluriform en divers. Ieder land telde vele tientallen regio’s en bevolkingsgroepen met eigen streektalen, eigen zeden en tradities, en vooral een eigen groepsbewustzijn. In de ogen van overheden was dit een te grote verdeeldheid en zij streefden naar het bijeenbinden van de regio’s door het creëren van één nationale identiteit. Daartoe werden vooral de opbouw van het leger en het voeren van oorlog gezien als de meest effectieve methoden om een grotere staatkundige eenheid te vormen. De staat eigende zich het volkseigene toe, smeedde het om tot een nieuw ‘nationalisme’ en gebruikte en versterkte dit door het voeren van oorlog en ook – zoals in de Balkan – het ethnisch zuiveren van de regio’s. In die zin kan men de Eerste Wereldoorlog wijten aan het ‘nationalisme’, maar men moet daar wel bij aantekenen dat het niet het nationalisme of patriottisme van de diverse bevolkingsgroepen is, maar het eenheidsstreven van de staten, die zichzelf nu zien als natiestaten, waarbinnen een kleine politieke elite besluit tot oorlog.

Kahn fotografeerde een rijk geschakeerde wereld van bevolkingsgroepen met eigen klederdrachten, eigen tradities en eigen zeden, kort voordat die wereld voorgoed weggevaagd zou worden door de wereldoorlogen. Op een gruwelijke wijze werd het doel, namelijk het scheppen van grotere eenheid en uniformiteit binnen de grenzen van een staat bereikt. Onze naoorlogse wereld is het directe gevolg van die politiek en de Europese volkeren hadden weinig andere keus dan zich te schikken. Het naoorlogse nationale gevoel van een volk, van Nederlanders, van Fransen, van Duitsers, is mede bepaald door het vooroorlogse streven naar staatkundige unificatie. Dit kan ook niet anders; een terugkeer naar de status quo ante, naar de pluriforme wereld van voor de wereldoorlogen, is onmogelijk.

Onderwijl heeft de machtsbeluste politieke elite niet stilgezeten. Het ‘nationalisme’ van de eerdere potentaten, dat vooral tot doel had de roeden van de natie hechter aaneen te rijgen, is in de ban gedaan en heeft dan nu plaats gemaakt voor een nieuw soort ‘nationalisme’ dat geen ‘nationalisme’ mag heten (want dat is een scheldwoord om de vijand te beschimpen), en wat men nu met een creatief gebaar ‘Europees patriottisme’ noemt. De huidige potentaten die het ‘nationalisme’ verketteren als fascisme, zijn echter niet minder machtsbelust. Nu is het doel de roeden van de verschillende Europese staten bij elkaar te binden. Aan de beeldspraak kan de lezer merken dat wat eens gold als fascisme, nog steeds mag gelden als fascisme.

Het is echter wel een politiek van opvallende inversen. Eerst werd diversiteit weggevaagd door de cultuur van een land homogener en uniformer te maken. Nu wordt diversiteit geïmporteerd en opgedrongen aan de Europese bevolkingen door massa-immigratie. Eerst werd gestreefd naar raciale excellentie en zuiverheid, middels eugenetica. Nu wordt raciale vermenging juist aangemoedigd om – in de woorden van de Duitse globalist en voormalig minister van financiën Wolfgang Schäuble – de degeneratie ten gevolge van inteelt te bestrijden. De plannen zijn dus wat anders, maar de onderwerping en koeionering van de Europese bevolking is dezelfde.

Die continuïteit werd ook al eens beklemtoond door Peter Hitchens, conservatief auteur, die er in een lezing op wees dat de EU een voortzetting is van de Duitse politiek. Dit zou ieder mens in Europa de schrik om het hart moeten jagen. Het echte fascistische nationalisme is de kunstmatig geconstrueerde identiteit van de Europeaan, het artificiële imperium dat in de Brusselse toren van Babel wordt bekokstoofd. Het is het Europa van de nieuwe ‘patriotten’ zoals de dertig jandoedels van het manifest en een mislukte leider als Macron het maar wat graag noemen. Ondertussen is het wel een Europa van een kleine ongenaakbare elite. Het gevaar van door een staat opgelegd nationalisme schuilt in die kleine oorlogszuchtige elitegroepen. In Amerika is met name de Council on Foreign Relations daarvan een uitstekend voorbeeld. Binnen de EU worden wetten en initiatieven niet ontwikkeld door gekozen parlementariërs maar door geheime commissies. Uit dat soort kokers komt het Europese leger. En ondertussen heeft Angela Merkel in een voordracht voor de Konrad-Adenauer-Stiftung in november 2018 gepleit voor soevereiniteitsoverdracht: “Nationalstaaten sollten heute bereit sein, Souveränität abzugeben”. In ons historisch geheugen zijn mensen als Mussert verraders, maar is Mark Rutte wanneer hij gehoor geeft aan dergelijke oproepen tot landverraad ook maar een haar beter?

Tegenover dit nieuwe nationalistische fascisme en haar intellectuele collaborateurs staat inmiddels dat andere nationalisme, dat opkomt voor eigen taal, cultuur, tradities, zeden en gewoonten. Dat nationalisme, dat ooit voor de camera’s van Kahn nog een regionaal nationalisme was, is allang blij als de orde van de naoorlogse natiestaten hersteld kan worden.

Bronnen:

The Edwardians In Colour ep - Episode 01 WnA - BBC Documentary (14 sep. 2015): https://www.youtube.com/watch?v=vpijOSSlZCI [59m04s]

Edwardians In Colour ep - Episode 02 Men of the World WnA - BBC Documentary (14 sep. 2015): https://www.youtube.com/watch?v=n9fkScBYcw8 [58m39s]

Edwardians In Colour ep - Episode 03 Europe on the Brink WnA - BBC Documentary (14 sep. 2015): https://www.youtube.com/watch?v=VlbqDT2BCv0 [58m28s]

The Soldiers’ Story WnA - Edwardians in Colour ep - Episode 04 - BBC Documentary (14 sep. 2015): https://www.youtube.com/watch?v=Qdum6Q8nXcA [59m05s]

Bernd Ulrich, ‘Diese Mann will eine Revolution’, Die Zeit, 9 juni 2016. Schäuble zei woordelijk: “Die Abschottung ist doch das, was uns kaputt machen würde, was uns in Inzucht degenerieren ließe. Für uns sind Muslime in Deutschland eine Bereicherung unserer Offenheit und unserer Vielfalt.”

https://joostniemoller.nl/2016/06/macht ... sche-plan/

Peter Hitchens – The EU is the Continuation of Germany By Other Means (28 nov. 2015): https://www.youtube.com/watch?v=3CNeDtZmpjU [1u21m49s]

Germans Warn US – Stop the Train of Horror, 2549b (2 feb. 2019):
https://www.youtube.com/watch?v=nuSIBA6SFQY [18m05s]

https://www.kas.de/veranstaltungsberich ... emokratie-

https://www.zerohedge.com/news/2018-12- ... orld-order
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: POLITICVS

Bericht door Pilgrim »

POLITICVS

Op zoek naar waarheid in een eeuw van verstandsverbijstering

Nr. 7 - 30.01.2020

Trumps belangrijkste prestatie – en wel eentje die hij niet bewust nastreefde – is de ontmaskering van zijn vijanden en de oppositionele krachten die hem proberen te onttronen. Het kamp van de Democraten is inmiddels ontmaskerd als een bolwerk van hypercorrupte machtswellustelingen die elke leugen en elk bedrog zullen aanwenden om de president ten val te brengen. De instituties van recht en orde zijn door hen misbruikt en vertrapt, en dat deel van het Amerikaanse volk dat nog gelooft in hun leugens heeft zich door de furie van hun waanzin laten meeslepen. Maar de Democraten zijn niet de enige tegenkrachten. Er zijn ook de wat schimmiger machten van de Deep State en de globalisten die vaak achter de coulissen hun strategieën ontwikkelen. Ook in het derde jaar van Trump hebben deze krachten weer een doorslaggevend stempel gedrukt op zijn presidentschap. Tijd voor een nieuwe evaluatie.

Het Derde jaar van Trump

Afbeelding
Een uitdaging voor fotograaf Brendan Smialowski: de president kieken juist wanneer zijn hoofd omkaderd wordt door het presidentiële zegel op de achtergrond (online gepubliceerd in de LA Times van 15 dec. 2019). Bedoeld of onbedoeld illustreert de foto de polarisatie waar Amerika aan ten prooi gevallen is. De één herkent een uitverkorene; de ander een schijnheilige. “I am the Chosen One”, zei Trump in augustus 2019; hij zag zichzelf als degene die door de kiezers was aangewezen om de handelsoorlog met China aan te gaan.

Een bijzondere eigenschap van Donald Trump is dat hij onverschrokken staande blijft in de ergste stormen. De nimmer aflatende haatcampagne van de reguliere media, het kostbare en drie jaar durende Mueller-onderzoek naar zijn vermeende samenzwering met de Russen en ten slotte het inderhaast opgetrommelde nepverhaal dat hij de Oekraïne onder druk zou hebben gezet om zijn verkiezingsrivaal Joe Biden te benadelen – wat uiteindelijk zou resulteren in een impeachment – slaagden er niet in Trump uit het veld te slaan. Ondanks het Democraten-circus wist Trump nog verrassend veel van zijn agenda uit te voeren. Hieronder willen we een korte evaluatie presenteren van de vier speerpunten van zijn beleid, op het gebied van de economie, de voortgang van de muur, de rechterlijke macht, en het buitenlandbeleid. Eigenlijk zouden deze thema’s centraal moeten staan, maar helaas werden de voorpagina’s ook in 2019 weer gedomineerd door de leugens en schandalen die de Democraten fabriceren in hun vruchteloze poging de president uit het zadel te wippen. Vooraf, derhalve, aandacht voor wat steeds meer op een heuse coup d’état begint te lijken.

Afbeelding

Het derde jaar van Trumps presidentschap eindigde met een impeachment-stemming in het Huis van Afgevaardigden. Strikt genomen was dat nog geen impeachment want om dat te bekrachtigen dienen de articles of impeachment formeel bij de Senaat te worden ingeleverd, en Speaker Nancy Pelosi, die aan het begin van het kalenderjaar 2019 nog mordicus tegen impeachment was, vooral omdat dit Donald Trump in de kaart zou spelen, treuzelde wekenlang met het indienen van die formulieren. Ergens is dat wel te begrijpen. Het impeachment-proces in het Huis verliep op buitengewoon onoorbare wijze. Bij een eerlijk proces dient ook de aangeklaagde partij de mogelijkheid te hebben zich te verdedigen. Dit werd aan de Republikeinen ontzegd; zij mochten niet hun eigen getuigen horen. Voorts vond ook een deel van het proces achter gesloten deuren plaats. Hiermee werden de regels voor de procesgang met voeten getreden. Bovenal, echter, was er voor de beschuldigingen tegen de president geuit geen overtuigend en doorslaggevend bewijs.

De Democraten waren dan ook terecht bang dat de waarheid omtrent hun manipulaties aan het licht zou komen. De aanklacht van afpersing en omkoping was gebaseerd op het getuigenis van een ‘anonieme whistleblower’. Die klokkenluider is echter geenszins anoniem en ook eigenlijk geen klokkenluider; zijn naam is Eric Ciaramella, een Democraat die voor de CIA werkte (onder Clapper en met Brennan), die samenwerkte met Alexandra Chalupa van de DNC in het ontwerpen van het Trump-Rusland samenzweringsverhaal en die ook als Witte Huis-staflid onder Obama zeer nauw samenwerkte met Sean Misko (die op dit moment is aangesteld als medewerker van Adam Schiff, voorzitter van de House Intelligence Committee), en die – als klap op de vuurpijl – volgens getuigen met vriend Misko overlegd had hoe Trump uit zijn ambt ontzet zou kunnen worden. Dit werpt een buitengewoon sinister licht op de aanklacht tegen Trump, en voor Democratisch voorzitter Adam Schiff staat er veel op het spel. Hij is gangmaker van de impeachment-procedure en heeft zich reeds verdacht gemaakt met een volledig te kwader trouw verzonnen versie van het fameuze telefoongesprek tussen Trump en de Oekraïense president Zelensky (wat eenvoudig te controleren was door een vergelijking met het officiële door Trump gepubliceerde transcript van het telefoongesprek), waarin de Amerikaanse president verzocht om nader onderzoek naar Biden’s rol in het ontslag van de officier van justitie die onderzoek deed naar de corrupties van de Bidens. Wanneer vervolgens blijkt dat Schiff via Misko heeft samengewerkt met Ciaramella, kan hem hoogverraad ten laste worden gelegd. Een hoorzitting met Ciaramella, Misko, en anderen lijkt dan ook wenselijk, maar wie schetse onze verbazing: de Democraten verboden, tegen alle regels in, Republikeinse hoorzittingen en de Democratisch-georiënteerde media en tech-bedrijven zwegen Ciaramella dood en legden zelfs sancties op het noemen van zijn naam. Voor de rechte verstaander is het duidelijk dat de Democraten een wel heel zware verdenking op zich geladen hebben.

Afbeelding

Er rest de Democraten op dit moment dan ook weinig meer dan zichzelf te overschreeuwen, en dat doen zij ook, uit volle borst en met hysterische schrilheid. Het theatrale door Pelosi geregisseerde impeachment-ritueel waarbij de documenten met verschillende pennen ondertekend werden waarna die pennen als souvenirs werden uitgedeeld, had veel weg van een mislukte klucht. Al dit circus en theater moet echter verbloemen dat de Dems de rechtsorde van de VS onnoemelijke schade hebben berokkend en het land tot op het bot hebben verdeeld.

In het Huis van Afgevaardigden lieten de Dems geen getuigenverhoren (van Republikeinse zijde) toe. In de Senaat eisen zij nu getuigenverhoren (van Democratische zijde) omdat indien de Senaat dit zou weigeren het niet de onschuld van de president, maar juist de schuld van de Senaat zal aantonen in het onder één hoedje spelen met de president om de waarheid te verdonkeremanen – aldus Adam Schiff. Ook de minderheidsleider van de Senaat, Democraat Chuck Schumer, deed nog een duit in het zakje door het plan van Republikeins leider Mitch McConnell (om het Senaatsproces kort te houden door verdere getuigenverhoren te verbieden) te bestempelen als een “national disgrace”. Dit is natuurlijk de pot die de ketel verwijt dat hij zwart ziet.

Afbeelding

De hoge, schrille toon, en de evidente partijdigheid van deze impeachment-procedure wekt bevreemding op. Bij hoog en bij laag beweren de Dems dat de bewijslast voor de schuldigheid van de president overweldigend is, maar toch moet kennelijk een substantieel deel van het onderzoek nog in de Senaatszittingen plaats vinden, alsof al het werk gedaan in het Huis van Afgevaardigden onvolledig en onvoldoende is. Scherpe waarnemers hadden al opgemerkt dat geen van de getuige-deskundigen tijdens de hoorzittingen in het Huis een ‘impeachable offense’, een overtreding die afzetting zou rechtvaardigen, wist te noemen. De twee articles of impeachment blinken dan ook uit in vaagheid: (1) abuse of power – een aanfluiting in menigerlei opzicht, daar Trump zorgvuldig en geduldig de wegen van de wet volgt in het uitvoeren van zijn agenda; en (2) obstruction of Congress – een al even grote aanfluiting niet alleen omdat de president in het jarenlange onderzoek (van Mueller en het Huis) opvallend medewerkzaam is geweest, maar ook omdat men geen obstruction of justice (belemmering van de rechtsgang – wat wèl een vergrijp is) kon aantonen en er toen in arren moede maar obstruction of Congress van gemaakt heeft. Dit zijn krachtige indicaties dat de bewijslast tegen de president niet alleen mager maar waarschijnlijk zelfs afwezig is.

Afbeelding

Zulks was ook al gebleken uit het Mueller-rapport dat eerder in 2019 werd gepubliceerd. Tegen een kostprijs van zo’n 25 miljoen dollar was jarenlang door het Mueller-team onderzoek gedaan naar mogelijke samenzwering tussen Trump en de Russen, en dit alles op basis van een vervalst en door de Clinton-campagne gekocht en betaald dossier waarin zou staan hoe Trump zich in een Russisch hotel chantabel had gemaakt. Mueller was in zijn onderzoek volkomen rücksichtslos te werk gegaan, had met squad-teams potentiële verdachten uit hun bed gelicht en (vanwege de hoge juristenkosten) het bankroet ingedreven, en gebruikte buitenproportionele pressiemiddelen (in het geval van Paul Manafort negentig dagen eenzame opsluiting) om belastende getuigenissen tegen Trump aan zijn slachtoffers te ontfutselen (methoden, dus, die men eerder aan de inquisitie of de Gestapo dan aan de moderne rechtsstaat zou toeschrijven). Dit alles leverde niets op, en Mueller was kennelijk niet bereid ‘bewijs’ te fabriceren (wat hem wellicht tot eer strekt). Het rommelig samengestelde rapport, dat door Mueller op al even onsamenhangende wijze tijdens een hoorzitting werd toegelicht (zo onsamenhangend zelfs dat hij de verdenking op zich laadde zijn eigen werk nauwelijks gelezen te hebben) bleek een grote ontluistering voor de Democraten. Mueller deed het enige wat hij nog kon doen, en dat was zeggen dat hij niet kon aantonen dat Trump onschuldig was. Zo werd het rapport ondergedompeld in verdachtmakingen zonder ook maar een spat bewijs, en zo werd ook de basis van het Amerikaanse recht – innocent until proven guilty; onschuldig totdat het tegendeel bewezen is – door Mueller met voeten getreden. Door deze wandaad van Mueller, deze aanslag op de rechtsorde, werd het praatje in omloop gebracht dat Trump de rechtsgang zou hebben belemmerd. In feite betekende dit weinig meer dan dat Trump zo nu en dan zijn ongenoegen had geventileerd via twitter. Een concreet voorbeeld van obstruction of justice, waarbij de president zijn presidentiële macht had gebruikt om deze of gene rechtsgang te dwarsbomen, werd echter nooit aangetoond, en de Dems durfden het dan ook niet aan om dit vergrijp in de articles of impeachment op te nemen. Dus maakten ze er maar van: obstruction of Congress. (Een vergrijp, overigens, waar de Democraten zelf in overvloedige mate schuldig aan zijn. Het is de taak van het Congres de belangen van het Amerikaanse volk te behartigen, maar de Dems waren zo geobsedeerd door hun anti-Trump campagne dat ze aan vrijwel niets anders toegekomen zijn. Belemmering op grote schaal.)

Wat drijft deze buitenproportionele, lasterlijke, onordelijke en wet en recht vertrappende oppositie? De pathologische Trump-haat die in Amerika steevast wordt aangeduid als ‘Trump Derangement Syndrome’ en die de Dems tot een wanhopige heksenjacht heeft gedreven kent in ieder geval twee gronden.

Ten eerste zijn veel van de aantijgingen projecties. De Dems schrijven aan Trump de wandaden toe waar ze zelf schuldig aan zijn. Trump wordt quid pro quo aangewreven waar Joe Biden aantoonbaar schuldig aan is. Trump zou de rechtsgang belemmeren, maar het zijn de Dems die wetten en regels met voeten treden. Trumps geestelijke vermogens worden openlijk in twijfel getrokken, maar in feite zijn het de Dems die verstrikt in hun leugens alle rede vaarwel zeggen. Trump worden duizenden leugens aangewreven (er zijn media die lange lijsten aanleggen van al zijn hyperbolen en grootsprakigheden), maar in feite zijn het de Dems die zichzelf inspinnen in een web van leugens. De Trump-haat dient als bliksemafleider om de Democratische wandaden aan het zicht te onttrekken. Veel van die wandaden hebben te maken met verregaande corruptie, met name in de Oekraïne waar Amerika onder leiding van Obama mede-verantwoordelijk was voor een coup d’état. Het zwakke en door corruptie geplaagde land was een prima basis voor oppositie tegen Putin en bood een mooi buitenkansje voor zelfverrijking waar vooral de Bidens van konden profiteren. In het verlengde hiervan ligt ook de tweede grond voor de oppositie tegen Trump.

Trump is een gedreven anti-globalist. Hij bestrijdt de geopolitiek van internationale machtsposities die een kleine één procent de gelegenheid geeft zich te verrijken ten koste van de resterende negenennegentig procent. Trump verwoordde zijn anti-globalisme op voortreffelijke wijze in zijn VN-speech van september 2019: “The future does not belong to globalists. The future belongs to patriots. The future belongs to sovereign and independent nations.” Het was in menigerlei opzicht een monumentale toespraak waarin de president in niet mis te verstane termen de internationale en globalistische handelsverdragen afwees en ook de mensonterende en door NGO’s gedreven massamigratie veroordeelde. Dit strijkt globalisten op bruuske wijze tegen de haren in en hun jammerklachten werden recentelijk dan ook goed verwoord door George Soros, de belangrijkste financier van de illegale immigratie, toen hij verzuchtte dat de verkiezingen van 2020 bepalend zullen zijn voor het lot van de wereld. Soros ziet het somber in, maar de nationalisten zien hoopvol uit naar de herverkiezing van Trump. De globalistische Democraten voeren een verloren strijd in het Congres om Trump te verwijderen. Dat globalistische motieven ook hun drijfveer zijn, bleek wel heel opvallend uit het meest recente betoog van Adam Schiff in de Senaat tijdens de impeachment-hoorzitting. Het draaide helemaal niet meer om de vermeende high crimes and misdemeanors van Trump maar om het feit dat Trump het gedurfd had te streven naar vrede in het Midden-Oosten en de-escalatie van de spanningen in de relatie met Rusland. Schiff sprak een dag lang over het Russische gevaar en Trumps onvermogen om dat te erkennen. Een permanente staat van militaire agressie is nodig om Rusland in toom te houden en Trump is niets minder dan een Manchurian candidate. En zo kwam Schiff’s neoconservatieve aap toch nog uit de mouw: Trump moet worden afgezet niet om een of andere misdaad die hij zou hebben begaan, maar omdat hij een anti-globalistische agenda heeft – een agenda die hem de verkiezingen van 2016 deed winnen, en die hem waarschijnlijk ook een solide herverkiezing zal opleveren. Door Trumps anti-globalisme is de heksenjacht een onuitwisbaar onderdeel van Trumps presidentschap geworden. Het is tegen wil en dank de wetsteen van zijn karakter en de meetlat van zijn grootsheid.

Bronnen:

https://www.realclearinvestigations.com ... 20996.html

https://www.washingtonexaminer.com/news ... raine-call

https://www.breitbart.com/politics/2020 ... -evidence/

https://www.breitbart.com/politics/2020 ... -disgrace/

Dan Bongino: Ep. 1166 The Real Scandal Behind the Impeachment Sham - The Dan Bongino Show (24 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=AYfT0yfS48k

Bij diverse gelegenheden verschaften Jim Jordan (R) en Elise Stefanik (R) grondig onderzoek en krachtige analyses van de aantijgingen tegen Trump. Cruciaal was ambassadeur Sondland die getuigde: “President Trump never told me directly that the aid [d.w.z. de hulp aan de Oekraïne] was conditioned on the investigations [d.w.z. het onderzoek naar de corruptie van de Bidens]”. Hier enige clips:

PBS NewsHour: Rep. Elise Stefanik’s full questioning of Gordon Sondland | Trump impeachment hearings (20 nov. 2019): https://www.youtube.com/watch?v=6Zn5a8s4KiA

PBS NewsHour: Rep. Jim Jordan’s full questioning of committee lawyers | Trump impeachment hearings (9 dec. 2019): https://www.youtube.com/watch?v=o7hY68qsyqE

Fox News: Jim Jordan hammers Sondland over ‘quid pro quo’ omission (20 nov. 2019): https://www.youtube.com/watch?v=sZYCiXshjxk

https://www.realclearpolitics.com/video ... cutor.html

C-Span: President Trump addresses U.N. General Assembly – full speech (24 sep. 2019): https://www.youtube.com/watch?v=Dq0GPD2-p_E

Fox News: Tucker: Impeachment is about a policy disagreement (24 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=jjtXIkIpuSg

Fox News: Mark Levin: Dems’ impeachment case has been an embarrassment (27 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=ccvpNmB0cGU

En hoe staat het, aan het einde van zijn derde jaar, met die agenda? Zoals gezegd willen we kijken naar vier centrale punten van Trumps beleid: economie, muur, rechterlijke macht en buitenlandpolitiek.

Economie
De Trump-economie is een munt met twee zeer verschillende kanten. Onder zijn bezielende leiding floreert de markteconomie van handel en nijverheid, maar het onderliggende monetaire systeem verslechtert met ieder jaar dat verglijdt.

Trump bracht optimisme, hoop en nationale trots terug op de werkvloeren van handel en industrie in Amerika. De rapportcijfers voor zijn economisch beleid braken regelmatig oude records. Trumps beleid slaagde erin zeven miljoen nieuwe banen te scheppen, waaronder een half miljoen manufactuur-banen. Momenteel zijn er in de VS meer vacatures dan geregistreerde werklozen en het land kan bogen op het laagste werkloosheidspercentage van de afgelopen halve eeuw. Over de hele linie is er sprake van een sterke loonstijging, en dit geldt dan in het bijzonder voor de lagere inkomens. Iets minder dan tweeëneenhalf miljoen Amerikanen zijn uit de armoe gehaald en bijna zeven miljoen Amerikanen zijn verlost van food stamps (een Amerikaans systeem van voedseldistributie middels een chipkaartje). In de financiële markten groeide het optimisme voor de kleine bedrijven en op de beurzen werden herhaaldelijk hoge aandelenkoersen genoteerd met zo nu en dan historisch hoge pieken. De Tax Cuts & Jobs Act van 2017 heeft middels belastingverlichting zo’n zes miljoen lonen doen stijgen en een vermogen van één biljoen dollar doen terugkeren naar de VS. Trumps dereguleringspolitiek voorziet in de implementering van één nieuwe maatregel tegenover de afschaffing van gemiddeld acht andere. Doel is een inkomensstijging van zo’n 3100 dollar per jaar voor een gemiddelde Amerikaanse huishouding.

Bijzonder ingrijpend zijn de internationale handelsverdragen van Trump. NAFTA werd vervangen door de U.S.-Mexico-Canada Agreement (USMCA). Trump ging nieuwe handelsverdragen aan met Korea, Japan en bovenal China. Dit alles maakt deel uit van Trumps anti-globalistische agenda. Zo neemt Amerika niet deel aan TPP, of het Parijse Klimaatverdrag daar deze akkoorden een verwoestende werking op nationale economieën hebben (zoals te merken is in de agrarische sector in Nederland). Trump ontmantelde ook de milieuwetgeving van Obama, en stimuleerde de eigen energie-winning met als doel de VS energie-onafhankelijk te maken.

Hoe men het ook wendt of keert, dit zijn allemaal formidabele prestaties met als doel Amerika te herscheppen als een trotse, zelfverzekerde, welvarende, en onafhankelijke natie. Toch kent ook de Trump-economie een schaduwzijde, een duistere keerzijde die niet het gevolg is van Trumps beleid, maar die veeleer een gevaarlijke erfenis uit het verleden is. Het vormt een bedreiging voor de Trump-economie, maar valt desalniettemin onder de verantwoordelijkheid van de president als eindbaas van het overheidsbeleid. Drie punten:
  1. Het bestedingsbeleid van het Congres is nog even verkwistend en onverantwoordelijk als onder Obama. Deficit spending kent geen grenzen en de groei van de Amerikaanse staatsschuld gaat onverminderd voort (de officiële schuld bedraagt momenteel 23,2 biljoen; was 19,2 in 2016). Het gemak waarmee Trump de jaarlijkse spending bills van het Congres ondertekent is velen onder zijn achterban een doorn in het oog. Het feit dat hij het met tegenzin doet is niet echt een pleister op de wonde. Complicerende factoren zijn de belangenverstrengelingen van de Democratische en Republikeinse Congresleden die verhinderen dat de door de jaren gekweekte uitgavenpatronen doorbroken worden. Daar komt nog bij dat de Democraten een niet-aflatende heksenjacht tegen Trump ontketend hebben zodat zijn weigering zo’n spending bill te ondertekenen onnodige problemen zou kunnen opleveren. Trump-supporters hopen nu dat er in een tweede termijn wat verbetering komt in de overheidsuitgaven.

    Afbeelding
  2. Wat geldt voor het verkwistingsbeleid van het Congres geldt ook voor de tentakels van de Deep State. Van tijd tot tijd en ook dit jaar doken berichten op in de altmedia dat er budgetten van diverse overheidsdepartementen en overheidsgerelateerde instellingen zijn die niet in de openbaarheid worden gebracht. Dark Budgets hebben als vanzelf de neiging buiten alle proporties te groeien. Een belangrijke klokkenluider voor wat betreft deze duistere budgetten is Catherine Austin Fitts, voormalig staatssecretaris van HUD (het Amerikaanse departement van volkshuisvesting) onder president George Bush senior. Zij geeft tekst en uitleg in haar Solari Reports over vermiste bedragen die gezamelijk inmiddels de elf biljoen overschreden hebben. (Videolinks hieronder.)
  3. QE4 is vanaf oktober 2019 een feit. In augustus liet Trump zich in een tweet ontvallen dat het geen slecht idee zou zijn indien de Federale Bank (FED) zou overgaan tot enige kwantitatieve verruiming oftewel Quantitative Easing (QE) om de economie verder te stimuleren. Inmiddels is die verruiming een feit. Het ‘bijdrukken’ van geld (die extra valuta’s worden in de digitale ruimte geschapen) brengt grote risico’s. QE (QE1, 2 en 3 om precies te zijn) was het lapmiddel van de FED na de crisis van 2007/8 om de economie te redden. Dat leek aardig te lukken en ofschoon nogal wat conservatieve en libertarische economen een spoedige recessie en crisis voorspelden, is die crisis tot op heden uitgebleven – een uitstel van een vermeende executie van inmiddels meer dan elf jaar. Het op grote schaal bijdrukken van schuldvaluta’s (funnymoney) heeft verregaande consequenties: rentes dalen naar nul of worden zelfs negatief, staatsschulden rijzen de pan uit, en banken worden instabiel. Het is een bubbel die steeds verder opgeblazen wordt, en het lijkt onvermijdelijk dat die op enig moment uiteen zal spatten. Trump supporters zouden graag zien dat de president dit gevaarlijke systeem, dat nu al een eeuw de basis van de economie vormt, gaat transformeren, hetzij door de geldproductie aan de FED te ontnemen en in handen van de overheid te leggen, hetzij door een nieuwe valuta te scheppen met gouddekking. Een dergelijke kolossale ingreep lijkt vooralsnog niet in het verschiet te liggen. Centrale banken wereldwijd (en dus ook de ECB) zijn inmiddels met grootschalige QE bezig. Niemand weet hoe dit afloopt.
Bronnen:

https://www.whitehouse.gov/briefings-st ... rs-office/ (propaganda-lijst van het Witte Huis)

https://www.breitbart.com/politics/2019 ... owth-2009/

Greg Hunter: Catherine Austin Fitts – Inflation is Already Here (2 jun. 2019): https://www.youtube.com/watch?v=R6huOxBtQFI

Greg Hunter: Catherine Austin Fitts - Financial Calamity an Ongoing Process (#2) (3 aug. 2019): https://www.youtube.com/watch?v=HCu0mLV2ZBE

https://www.zerohedge.com/news/2019-08- ... ive-easing

The Money GPS: Stocks ROAR Higher as Fed Begins QE4! (11 okt. 2019): https://www.youtube.com/watch?v=YckG5Re3uw0

De muur
De muur en de broodnodige grensbeveiliging vormen zondermeer het paradepaard van het Trump-presidentschap. Het decennialang verwaarlozen van de zuidgrens heeft een schimmig limbo van misdaad, drugshandel, mensensmokkel en illegale immigratie doen ontstaan dat – zo fluisteren boze tongen – met het oog op goedkope arbeidskrachten oogluikend door het Amerikaanse Congres werd toegelaten. Inmiddels hebben drugscriminaliteit, geweld van bendes en kartels, en vooral de grote influx van illegale immigranten een enorme wissel getrokken op de Amerikaanse samenleving, niet alleen in de grensstaten maar ook in het hele land. Een sluipende demografische transformatie dreigt de aard en de vrijheden van Amerika voorgoed te ontmantelen. Ann Coulter en Michelle Malkin schreven indringende waarschuwingen. Ann Coulter publiceerde Adios America: The Left’s Plan to Turn Our Country into a Third World Hellhole in 2015, en Michelle Malkin volgde in 2019 met Open Borders Inc.: Who’s Funding America’s Destruction? Zoals de titels al aangeven is krachtdadig ingrijpen vereist.

Trumps muur is dan ook niets meer of minder dan een noodzakelijke daad van puur nationaal lijfsbehoud. Het is verbijsterend om te zien dat juist deze plannen van de president van de kant van de Democraten en ook van de kant van nogal wat Republikeinen zoveel tegenwerking ondervinden. Trumps plannen voor de muur zijn lange tijd door de (linkse) gerechtshoven – een districtshof in California en het Ninth Circuit – geblokkeerd. Pas in juli 2019 lukte het om die ban middels een uitspraak van het Hooggerechtshof op te heffen. Zeer recentelijk kwam er nog een bekrachtiging van het vijfde U.S. Circuit Court of Appeals in New Orleans die een door een rechtszaak geblokkeerd bedrag van 3,6 miljard dollar vrijmaakte voor de bouw van de muur. Dit betekent dat het o zo noodzakelijke bouwproject feitelijk nog maar zes maand onderweg is. Om dit te bewerkstelligen heeft Trump zuiver legale wegen bewandeld – een langzaam, geduldig en bij tijden zenuwslopend proces. Een cruciaal onderdeel van dat proces was het benoemen van nieuwe rechters. Enkel door Trumps SCOTUS-benoemingen was het mogelijk de ban op de bouwplannen op te heffen (waarbij de vijf door Republikeinen benoemde rechters vóór en de Democratisch-benoemde rechters tégen stemden).

Afbeelding

Voor sommige Trump-supporters was dit allemaal niet snel genoeg. Beroemd zijn inmiddels de tirades van de conservatieve publiciste Ann Coulter die Trump verweet de grensbeveiliging niet serieus te nemen. Andere Trump-supporters vonden deze kritiek veel te ver gaan. Zo’n conflict is niet zonder betekenis; het werpt een onthullend licht op karakter en beleid van de president. Ofschoon linkse media en Democraten het tegendeel beweren, is Trump geen tiran die met presidentiële overmacht zijn wil opdringt. Hij opereert binnen de wet, laat media en politieke oppositie vrij hun gang gaan en bedient zich het liefst en vooral van overeenkomst en overreding. Het is een methode die opmerkelijke vruchten draagt. Trump zelf ontwikkelt geen aggressieve energie die de tegenpartij zou kunnen versterken maar weet door geduld en rhetoriek zijn tegenstanders te laten verzuipen in hun eigen negatieve en aggressieve krachten. Nancy Pelosi en de Dems herwonnen het Huis van Afgevaardigden in de Midterm Elections wat hun de gelegenheid gaf om hun negatieve krachten te botvieren. Maar in plaats van zege bracht het hen enkel verdeeldheid, waanzin en stupiditeit.

Trumps Wall is niet louter en alleen een fysieke grensscheiding; het is een complex systeem van grenscontrole en nieuwe regelgeving om illegale immigratie en mensensmokkel tegen te gaan. Naast de fysieke muur wordt nu ook gesproken over de virtuele muur.

Eind oktober werd het één en ander bekend over de voortgang van die fysieke muur. Toen werd gemeld dat inmiddels 74 mijl (c. 119 km) van reeds bestaande, vervallen en derhalve gemakkelijk te overkomen grenshekken vervangen was door de nieuwe Trump-muur. Dat cijfer is inmiddels bijgesteld tot 100 mijl. Vervolgens is 158 mijl (c. 254 km) in aanbouw, en worden voorbereidselen getroffen voor een additionele 276 mijl (c. 444 km). Van deze 508 mijl hoopt men eind 2020 zo’n 450 mijl (c. 725 km) voltooid te hebben. De lengte van de Amerikaans-Mexicaanse grens is 1954 mijl (c. 3145 km) [bron Wikipedia], dus indien het streefdoel eind 2020 inderdaad gehaald wordt, is iets minder dan een kwart van de totale muur voltooid. Dat is geen slechte prestatie (in anderhalf jaar tijd), maar Trump moet wel herkozen worden, want anders wordt het project afgeblazen (en zelfs de Republikeinen kan men in dezen niet geheel vertrouwen).

De grootschalige sabotage van de muur door het Congres verwekte zoveel onvrede onder de bevolking, en dan vooral onder de grensbewoners die dagelijks te maken hebben met de terreur van de drugs- en mensensmokkelkartels, dat al snel een particulier iniatief werd ontwikkeld door veteraan Brian Kolfage die een online campagne startte met als hashtag #GoFundTheWall. De daaruit voortvloeiende vereniging We Build The Wall, onder leiding van Kris Kobach, wist vrij gauw meer dan 22 miljoen dollar te vergaren middels publieke fondsenwerving waarmee een door Trump aanbevolen bouwbedrijf gecontracteerd werd voor de bouw van muursegmenten op gevoelige (en particuliere) locaties. In oktober 2019 kon de vereniging met trots aankondigen dat een eerste stuk muur (een halve mijl) in de regio El Paso voltooid was. Op typisch Amerikaanse wijze liet We Build The Wall weten de klus te kunnen klaren tegen gunstiger kostprijzen èn op moeilijke en onherbergzame locaties waarvan de overheid tot dusverre gevreesd had dat bouw niet mogelijk zou zijn. De vereniging heeft aangeboden op die knelpunten te bouwen en aldus de gaten in de overheidsmuur te dichten. Nieuwe fondsenwerving en nieuwe projecten liggen in het verschiet.

De virtuele muur kreeg inmiddels ook gestalte. Het zogenaamde “Catch and Release”-beleid werd vervangen door het “Migrant Protection Protocol” (MPP). Voorheen werden illegale immigranten die door de grensbewaking werden opgepakt binnen twintig dagen weer in Amerika losgelaten onder de vage belofte te zullen verschijnen op de zitting waar hun asielaanvrage door de rechter zou worden afgehandeld. Vrijwel niemand van die illegalen kwam opdagen. Deze coulantie werkte als een magneet op de migrantenstroom. Het nieuwe onder Trump geïnitieerde MPP-beleid, dat inmiddels de bijnaam “Remain in Mexico” heeft gekregen, verhindert dat immigranten in Amerika worden losgelaten; ze moeten in Mexico blijven in afwachting van de behandeling van hun aanvrage door de asielrechter. Wat blijkt? Slechts 1% van een groep van 10.000 aanvragen (dus 1 op de 100) wordt gehonoreerd.

Een andere nieuwe regel verhindert dat asielaanvragen in behandeling worden genomen indien de immigranten niet eerst asiel hebben aangevraagd in het land dat zij doorkruisen alvorens ze de Amerikaanse grens bereiken. Deze maatregel heeft vooral tot doel de grote migrantenkaravanen, die door allerlei NGO’s op touw worden gezet, te verhinderen. Voorts heeft Trumps spierballentaal ook het nodige effect gesorteerd. Onder het dreigement van een tarievenoorlog wist de president Mexico te bewegen troepen naar de zuidgrens te sturen om migranten tegen te houden.

Al deze nieuwe maatregelen hebben inmiddels merkbare resultaten opgeleverd. Waren er in mei 2019 nog zo’n 144.000 aanhoudingen bij de zuidwestelijke grens, een half jaar later in november was dit aantal gedaald tot 42.649. Het ontmoedigingsbeleid heeft de immigratie sterk gereduceerd en met het statistisch uitblijven van grote groepen illegalen zijn er weer talloze banen beschikbaar gekomen voor Amerikaanse burgers. Terwijl we dit schrijven blijken er nieuwe bedragen uit het Pentagon-budget voor de muur beschikbaar te zijn gesteld. Het totale bedrag is inmiddels 11 miljard dollar. Voorts blijkt de migratiestroom bij de grens van Arizona inmiddels met 90 procent te zijn gedaald. Trumps Muur wordt één van de duurste grensscheidingen ooit, en – eenmaal voltooid – een historisch monument zoals de muur van Hadrianus of die der Chinezen. Bovenal echter is het een fysiek en symbolisch “tot hiertoe en niet verder” tegen de globalistische en multiculturele ondermijning van het Westen.

Bronnen:

https://www.breitbart.com/border/2019/0 ... njunction/

https://www.breitbart.com/economy/2020/ ... rder-wall/

https://issuesinsights.com/2020/01/06/t ... he-border/

https://www.breitbart.com/border/2019/1 ... l-systems/

https://www.breitbart.com/economy/2020/ ... rder-wall/

Brian Kolfage: We Build The Wall Victory (7 okt. 2019): https://www.youtube.com/watch?v=YQjKkZeA8f4

Fox News: Privately funded border wall is under construction in El Paso (27 mei 2019): https://www.youtube.com/watch?v=8dXrV6_z5Z0

Fox News: Trump administration reaches 100-mile mark for border wall (11 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=M7cF8Z9b-G0

Tim Pool: The New Migrant Caravan Just RUSHED The Mexican Border And Failed, Trump’s Policies Are Working (20 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=uiogowGk4PY

The Red Elephants Vincent James: Trump Just ENDED Chain Migration with Latest Supreme Court Victory (27 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=8JCCA1F83_g

Benoemingen van rechters
Een belangrijk kenmerk van Trumps presidentschap is het herstructureren van het gerechtelijk systeem, wat volgens sommigen niets minder is dan het redden van de rechtsorde. De problemen en gevaren van de linkse benoemingen en dan vooral van de linkse SJW-ideologie die het juridisch denken begon te vergiftigen, kwamen en komen ook nu nog indringend aan het licht.

Zo is er de DACA-kwestie. Deferred Action for Childhood Arrivals is een onder Obama gecreëerd programma dat illegale minderjarige immigranten beschermt tegen deportatie en hen een werkvergunning kan verschaffen. DACA is niet wettig; er is geen door het Congres geratificeerde wetsbasis voor. De bestaande en wel door het Congres geratificeerde wetten eisen de deportatie van illegale immigranten. Toen Trump voorstelde om DACA op te heffen, kwamen diverse linkse rechters in verzet door het afschaffen van DACA ‘onwettig’ te verklaren. Dat is onjuist.

Een ander voorbeeld. De wet voorziet in mogelijkheden om mensen op medische gronden van de militie uit te sluiten. Transgenders zijn voor hun levenskeuzes volledig afhankelijk van diepgaande medische ingrepen en voortdurende psychologische zorg. Er is dus alle reden om hen toegang tot de militaire dienst te ontzeggen. Niet aldus Obama en een hele reeks linkse rechters die een verbod op transgenders in het leger als ongrondwettig bestempelen. Aldus druist ideologisch politiek activisme in tegen de bestaande wetten en maakt van rechters ‘wettenmakers’. Het woord ‘ongrondwettig’ heeft in die context niets meer met de Amerikaanse grondwet te maken.

Die grondwet staat dan ook onder grote druk. Ralph Northam, gouverneur van Virginia (en net als Justin Trudeau beroemd geworden door zijn ‘blackface’-optreden), probeerde recentelijk het wapenbezit in zijn staat aan banden te leggen. Het verzet was massaal omdat restricties op wapenbezit strijdig zijn met het tweede amendement van de grondwet. Met een linkse rechterlijke macht zullen de aberraties van de wetgevende macht niet snel gecorrigeerd worden.

Veel vrijheidslievende Amerikanen maken zich dan ook grote zorgen om de dreigende aantasting van het eerste amendement van de grondwet, het recht op vrijheid van meningsuiting. Alle conservatieve en pro-Trump uitingen worden door links als ‘hate-speech’ bestempeld en gezien als een groot gevaar. Kennelijk maakt het eerste amendement deze gevaarlijke uitingen mogelijk, dus is het hoog tijd dat eerste amendement aan banden te leggen of zelfs op te heffen – aldus de Democraten. De zelf-censuur van de grote tech-bedrijven (Facebook, Youtube e.a.) vormt de voorhoede van deze tendens die – als zij eenmaal de wetgevende macht heeft bereikt – niet meer gecorrigeerd kan worden indien de rechterlijke macht in gebreke blijft. Derhalve is een gezonde rechterlijke macht van levensbelang voor de Amerikaanse staat en haar grondwet.

Met een meerderheid van conservatieve rechters worden de vrijheden van de grondwet beter bewaard dan met de pernicieuze invloed van progressieve rechters en juristen. Opvallend was met name de tegenwerking die Trump ondervond van de Circuit Courts in het realiseren van zijn beveiliging van de Amerikaanse grenzen. Deze hoven probeerden zoveel mogelijk zijn immigratierestricities alsook zijn plannen voor het bouwen van de muur te frustreren. Uiteindelijk stelde het Hooggerechtshof de president in deze kwesties in het gelijk.

In totaal heeft Trump vanaf zijn aantreden 187 federale rechters benoemd, waarvan 103 in het kalenderjaar 2019. Daarnaast heeft hij inmiddels 50 nieuwe rechters voor de dertien Circuit Courts (de hoven van beroep of circuithoven) benoemd; in het tweede, derde en elfde circuit heeft hij de Democratisch-benoemde meerderheden inmiddels kunnen vervangen door Republikeins-benoemde meerderheden. Al deze benoemingen, die hopelijk in een tweede Trump-termijn zullen doorgaan, garanderen een rechtsorde die trouw blijft aan de grondwet.

Bronnen:

https://www.breitbart.com/politics/2017 ... m-america/

https://www.nationalreview.com/2020/01/ ... nctuaries/

https://www.breitbart.com/politics/2017 ... h-circuit/

https://www.whitehouse.gov/briefings-st ... rs-office/

Fox News: Tucker: Federal courts the most decayed institution of all (22 feb. 2018): https://www.youtube.com/watch?v=3SscKZXAdss

https://www.breitbart.com/tag/virginia/

https://www.breitbart.com/tech/2019/12/ ... -students/

https://www.breitbart.com/the-media/201 ... ed-states/

Oorlog en vrede
Trump voert een ideologische oorlog op vele fronten. Waar hij op economisch en staatsrechterlijk terrein zichtbaar winst boekt, blijft zijn buitenlandbeleid in veler ogen een zorgenkindje. Door de invloed van de neocons is Trump er nog steeds niet in geslaagd de diverse oorlogstheaters die hij van Obama (tegen wil en dank één van Amerika’s meest bellicose presidenten) geërfd heeft, te ontmantelen. De aanstelling van neocon John Bolton als veiligheidsadviseur was een gevaarlijke zet. Diens ontslag werd dan ook met gejuich onder de Trump-achterban ontvangen. Helaas werd zijn positie daarna ingenomen door Robert O’Brien die gezien wordt als een John Bolton light. De oorlogszuchtige Bolton is iemand die de neiging heeft zijn territorium af te bakenen met een systeem van ‘landmijnen’ die – ook wanneer hij van het toneel verdwenen is – nog lange tijd dood en verderf kunnen zaaien. Dit heeft de afgelopen jaren Trump verhinderd zich van de verderfelijke invloed van de neocons te ontdoen.

Afbeelding

Daar komt nog bij dat de ‘oorlogspartij’ ook sterk vertegenwoordigd is in de geheime diensten en elk middel zal aanwenden om Trump tot een oorlog te verleiden hetzij met Syrië, hetzij met Iran. In april 2018 verspreidden ze het bericht dat Assad gasaanvallen zou hebben uitgevoerd op zijn eigen bevolking in Douma. Het gevolg was een westerse vergeldingsactie waarbij 100 raketten werden afgevuurd. Gelukkig bleef het daarbij en Trump voorkwam verdere escalatie. In november jl. echter kwam aan het licht dat het OPCW-rapport (dat onderzoek deed naar de aanwezigheid van gas in Douma en dat in juli 2018 werd gepubliceerd) ‘bewerkt’ was. Onderzoekers ter plekke hadden geen sporen gevonden van de gasaanval, maar de leiding van het OPCW had consignes gekregen die gasaanval wel als bewezen te presenteren. En dus werd het rapport ‘bewerkt’, achter de ruggen van de onderzoekers langs. Het beoogde doel, echter, namelijk een militaire escalatie, bleef uit.

In dezelfde categorie van leugens en vervalsingen moet men ook de Skripal-vergiftiging plaatsen, en waarschijnlijk ook de aantijgingen tegen de recentelijk geliquideerde Qasssem Soleimani. Zo zijn er twijfels geuit over de 600 Amerikaanse doden die aan Soleimani worden toegeschreven. En ook de beweringen dat Soleimani een aanval op Amerikaanse doelen zou voorbereiden, en zelfs banden zou hebben met Al-Qaeda berusten waarschijnlijk niet op waarheid. Leugenachtigheid wordt door de ‘oorlogspartij’ niet gezien als een moreel mankement en nauwelijks als een noodzakelijk kwaad. Het is een gangbare en geaccepteerde strategie om zowel vriend als vijand een rad voor ogen te draaien. Het is een schaduwzijde, zouden sommigen hieraan toevoegen, van het Amerikaanse exceptionalisme, het zich verheven voelen boven gangbare wetten en zeden. Vrij recentelijk nog kon men uit de mond van Mike Pompeo, de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken, een schaamteloze en openhartige bekentenis optekenen: “I was the CIA director. We lied, we cheated, we stole … It’s like, we had entire training courses. It reminds you of the glory of the American experiment”. Leugen en exceptionalisme in één ademtocht.

Trumps op vrede en samenwerking aangelegde buitenlandpolitiek had ook het afgelopen jaar weer een paar mooie momenten, met als hoogtepunt een nieuwe ontmoeting tussen de Amerikaanse president en Kim Jong Un in juni 2019, ditmaal op Noord-Koreaanse bodem. De oorlogspartij, echter, is niet gebrand op détente; zij wil vuurwerk, en zal ook alles in het werk stellen om Trumps vredesmissie te frustreren. Als de Democratische Partij er niet in slaagt Trump te verslaan, dan moet toch op zijn minst de oorlogspartij erin slagen om zijn buitenlandbeleid oorlogszuchtiger te maken. De landmijnen van Bolton doen hun werk. In Trumps derde jaar waren er twee kwesties die ieders aandacht trokken.

Zo was er de opsporing van terroristenleider Abu Bakr al-Baghdadi. Al-Baghdadi was al eens dood verklaard in 2017 maar speciale troepen wisten hem op te sporen in oktober 2019 waarna de terrorist zichzelf opblies met een explosievenvest. Scherpe waarnemers waren getroffen door de overeenkomsten met de executie van die andere terroristenleider, Osama bin Laden, in mei 2011. Beide waren reeds bij eerdere gelegenheden dood verklaard, van beiden werd geen lichaam geborgen (dat van Bin Laden werd in zee gedumpt) en beide acties vonden plaats in het jaar vlak voor een herverkiezingsronde. Was deze actie een wegbereider voor de volgende actie?

Afbeelding

Saillanter en beduidender was de drone-aanval op de Iraanse generaal Qasssem Soleimani, leider van de Quds strijdkrachten, op 3 januari 2020 – op de valreep van Trumps derde jaar. De liquidatie was een reactie op aanvallen op de Amerikaanse ambassade in Bagdad en een aanval op een VS-luchtmachtbasis bij Kirkuk (één dode). Van Soleimani is bekend dat hij langdurige steun verleende aan Hezbollah in Libanon, evenals aan de Houthi’s in Jemen; hij hielp Assad in de Syrische burgeroorlog en was (nota bene) ook een bondgenoot van de VS in de strijd tegen het Soenitische ISIS. In Iran gold hij als één van de topfiguren van het overheidsapparaat; als voorman van de Iraanse Sjiietische revolutie was hij verantwoordelijk voor talloze Soeni burgerdoden en voor het recruteren van Afghaanse kindsoldaten voor de Iraanse strijdkrachten. Toen hij gedood werd op de luchthaven van Bagdad was hij op diplomatieke missie voor mogelijke vredesonderhandelingen tussen Iran en de Saoedi’s (‘vrede’, overigens, in de Sjiietische betekenis van ‘onderwerping’ van het ganse Midden Oosten inclusief de vernietiging van Israël – dus iets geheel anders dan wat naïeve westerse vredesduiven eronder verstaan). Reeds in juni 2019 waren er plannen om Soleimani uit te schakelen waar Trump, naar verluid, toen het groene licht voor zou hebben gegeven. De feitelijke executie nu in januari 2020 is echter buitengewoon onverstandig daar het door Iran moeilijk anders dan als een oorlogsverklaring kan worden gezien. En een oorlog is het laatste wat Trump kan gebruiken in de aanloop tot de verkiezingen.

Inmiddels is in de altmedia uitvoerig gespeculeerd over de vraag of Trump de regie van deze aanslag wel in de hand had en of hij niet blindelings in een neocon-val is gelopen. Zeer tegen zijn gewoonte in, nam Trump een paar dagen twitterstilte in acht, en wekte hij bij publieke optredens de indruk enigszins door de gebeurtenissen overrompeld te zijn. Achteraf bleek dat het Witte Huis na de aanslag een offensief van stille diplomatie ontketende om Iran in te peperen het conflict niet te laten escaleren. Via twitter dreigde Trump zelfs een hele reeks Iraanse “culturele doelen” te zullen vernietigen – een tweet die ook veel Trump-fans tegen de haren instreek. Uiteindelijk werd er een overeenkomst bereikt over de Iraanse vergelding die bestond uit een imposante raketaanval die wel materiële maar geen personele schade berokkende. Amerika zag af van verdere acties en hiermee lijkt de kous af, maar zeker is dat natuurlijk niet. Het is nog maar de vraag of er achter de schermen niet een reeks dominohoutjes aan het omvallen is die toch nog kan resulteren in militaire escalatie.

Afbeelding

In de nasleep van de liquidatie wordt er driftig gespeculeerd over Trumps motieven voor deze aanval. Is hier sprake van een val om Trumps herverkiezing te saboteren, van een duivels Bolton-plan om zijn onkunde uit te buiten en hem een ongewenste oorlog in te lokken? Dit is min of meer de visie van zowel Trump-supporters als Trump-haters. In dit verband is een opmerking van kol. Lawrence Wilkerson (voormalig stafchef onder Colin Powell) behartenswaardig. Wilkerson moet niets hebben van Trump en verwijt hem impulsief gedrag. Van alle mogelijke represaille-opties koos Trump de meest brute en buitenproportionele: “It surprised the military. The military wasn’t even ready to take the measures in the region that it needed to take after the strike, because it didn’t think the president would pick that option” (videolink hieronder). Volgens Wilkerson volgde Trump een domme impuls. Nu wordt er veel gesproken over het instinctieve gedrag van Trump dat vaak verrassende en voor hem fortuinlijke resultaten oplevert. Trump-fans hebben het zelfs over ‘3D-Chess’. Er zijn besluiten van Trump die zeker impulsief te noemen zijn, maar of het ook altijd ‘domme’ impulsen zijn, is nog maar de vraag. Een kleine excursie naar de mogelijke redelijkheid en betekenis van de Soleimani-executie.

Generaal Soleimani was één van Irans belangrijkste leiders en ofschoon media hem recentelijk nog portretteerden als een bescheiden figuur op de achtergrond, was hij wel degelijk bekend in westerse kring. Sterker nog, hij was de sleutelfiguur in Obama’s nucleaire verdrag met Iran. Obama zocht naar een nieuw geopolitiek evenwicht in het Midden-Oosten wat hem in staat zou stellen de rol van Amerika daar te minimaliseren. Libertariërs en paleoconservatieven juichten dit toe omdat het zou betekenen dat Amerika haar troepen zou kunnen terugtrekken, en van de kant van Obama was het waarschijnlijk een poging om de enorme schade aangericht in Libië te compenseren. Dit nieuwe evenwicht zou Iran moeten versterken en plaatsen tegenover Saoedi-Arabië. Voor Obama was Soleimani, de leider van de Iraanse revolutie, een glanzend voorbeeld van militaire kracht en strategie. Wat niet wegnam dat Soleimani op dat moment nog steeds op een Amerikaanse terroristenlijst stond.

Die Iran Nuke Deal (officieel aangeduid als de JCPOA, “the Joint Comprehensive Plan Of Action”) kwam tot stand in de periode 2013-2015 door overleg tussen Obama en de Iraanse president Hassan Rouhani. De overeenkomst voorzag in verlichting van de sancties op Iran (ten bedrage van 7 miljard dollar), het reduceren van Irans voorraad verrijkt uranium met 97 procent, de reductie met twee-derde van het aantal Iraanse centrifuges, het laten deelnemen van Iran aan de oliemarkt, en het vrijgeven van Irans bevroren activa (die in contanten naar Iran werden gevlogen!). De overeenkomst werd bereikt (tussen Iran en de ‘P5+1’, d.w.z. China, Rusland, Frankrijk, Engeland, de VS en de EU) op 14 juli 2015 en trad in werking op 16 januari 2016. De overeenkomst had geen goedkeuring van het Amerikaanse Congres, en werd door Obama gerealiseerd middels een executive order. De Iran Nuke Deal vond op rechts bijval met name van de reeds genoemde libertariërs en een aantal paleoconservatieven. Donald Trump had echter, net als de overige conservatieven, andere ideeën over de deal. Reeds tijdens zijn campagne in 2016 had hij zich tegen deze overeenkomst uitgesproken, vast van plan deze deal net als de andere elementen van de Obama-legacy tot op de grond af te breken.

Had hij hierin gelijk? Reeds in januari 2016 kwamen een aantal tekortkomingen van de deal aan het licht. Iran bleek zo’n 150 miljard dollar aan kredieten te kunnen incasseren waarvan 100 miljard werd uitgegeven aan Russische wapens en een onbekend bedrag verdween in de zakken van terroristische organisaties. De Rusland-deal werd mogelijk gemaakt door de private bank van de Oekraïense oligarch Ihor Kolomoisky, die tevens partner was van het energiebedrijf Burisma dat de Bidens tot grote welstand bracht. Iran bleek ook het recht te hebben inspectie van hun nucleaire faciliteiten te weigeren, en Obama’s deal leidde niet bepaald tot een pro-Amerika stemming in Iran. Nog steeds kon men grote menigten horen scanderen “Death to America”. Maar er waren nog meer curieuze onthullingen die iets lieten doorschemeren over het netwerk van krachten waarin die deal functioneerde. Een belangrijke onderhandelaar van Obama’s deal was de in Iran geboren, maar later naar Zweden gevluchte Trita Parsi, die in een andere context mede-oprichter en Executive Vice President is van het Quincy Institute for Responsible Statecraft – een door globalisten Charles Koch en George Soros gefinancierde denktank. Toen Trump aankondigde de Iran Deal op te zeggen, waarschuwde een woordvoerder van Irans ministerie van buitenlandse zaken, Hossein Jaberi Ansari, dat indien westerse functionarissen geen druk op Trump zouden uitoefenen, het Iraanse regime de namen zou vrijgeven van alle westerse hoogwaardigheidsbekleders die omgekocht waren om de overeenkomst te steunen. John Kerry, de voormalige minister van buitenlandse zaken onder Obama, reisde geheel à titre personnel naar Iran om te proberen nog te redden wat er te redden viel van de deal – in wezen een daad van landverraad, daar Trump reeds president was en hem niet had gemachtigd. Burisma, Soros, omkoping van westerse leiders – was die Iran Nuke Deal niet één grote globalistische ‘samenzwering’ om Iran aan de fondsen te helpen om de Sjiietische revolutie voort te zetten, terwijl tussen de bedrijven door ook de zakken van oligarchen en hoge functionarissen konden worden gespekt?

Amerika heeft in de afgelopen twee decennia een nogal wispelturige middenoostenpolitiek bedreven. Deels is dat een pro-Israël politiek die Israëls oude vijanden in toom houdt; deels is dat een petro-dollar politiek die vooral nauwe banden smeedde met Saoedi-Arabië. Maar na 9/11 kwam daar een nieuw element bij. In het kader van de terrorisme-bestrijding kwamen westerse vrijheden onder grote druk te staan en werd een radicale destabilisering van het Midden-Oosten bewerkstelligd met katastrofale gevolgen. De vernietiging van bestaande staatkundige orden (Irak, Libië, Syrië) veroorzaakte een enorme christenholocaust en bracht een eindeloze migratiestroom op gang. Bevoordeeld werden niet vrijheid en democratie, christendom en verlichting, maar juist en vooral radicale islam.

Eén van Trumps meest uitgesproken opponenten van dit moment, de door hem ontslagen voormalige CIA-baas John Brennan speelde daarin een opvallende rol. Brennan was gedetacheerd CIA-hoofd in Saoedi-Arabië vanaf 1996; naar verluid bekeerde hij zich daar tot de Islam. (Overigens ook van Obama wordt gezegd dat hij moslim is omdat hij ooit in een interview refereerde naar “my muslim faith”). Brennan verschafte visa’s aan de vliegtuigkapers die op 9/11 2001 twee vliegtuigen in de WTC-torens boorden. Bovenal was hij, naast Clinton en Obama, mede-architect van ISIS. Hij regisseerde Obama’s drone-moorden en was, tenslotte, in Kiev, kort na de staatsgreep en kort voor het neerhalen van vlucht MH17. Het is een aardig suggestief curriculum vitae, maar het is vooral die creatie van ISIS (dat wil zeggen: training en bewapening) die het meest zorgen moet baren.

ISIS was (en is?) een bloeddorstige en destabiliserende kracht die, nadat de migratiestromen op gang waren gekomen, weer onder controle gebracht moest worden. De Iraanse generaal Soleimani was daarin een belangrijke bondgenoot. Hij was ook degene die middels de Iran Deal geld en wapens wist te incasseren voor de Iraanse revolutie. Voor rechtse vredesduiven leek de Iran Deal een stap in de goede richting, maar daarbij werd voorbij gezien aan de consequenties van die deal voor de islamitische revolutie. Het is huiveringwekkend om te zien hoe die lappendeken van op het oog conflicterende Amerikaanse bondgenootschappen en steunverleningen met dan weer deze en dan weer gene partij uiteindelijk vooral de islam bevoordeelt.

Afbeelding

Met de executie van Soleimani vernietigde Trump in één klap definitief de Iran Deal en liet hij een schokgolf door de Iraanse staatsorde gaan. Reeds in zijn VN-speech van september 2019 (waarschijnlijk zijn belangrijkste speech van het afgelopen jaar) had hij als voornaamste streefdoelen aangemerkt het bestrijden van het globalisme, van Chinese economische exploitatie en van Iraanse agressie. Voor zover we konden nagaan was er in de nasleep van de aanslag op Soleimani slechts één commentator die de globalistische dimensie van Trumps actie opmerkte. Steve Turley (link hieronder) verwees naar de drie globalismen die momenteel de wereld in hun greep houden: het Westers globalisme, het Chinese globalisme en het Islamitisch globalisme. Trump voert dus een strategisch gevecht op drie fronten, en de executie van de Iraanse generaal moet men in die context verstaan.

Het is opvallend hoe het Westen strevend naar een vreedzame balans in de wereld zich – ten faveure van haar immer rijker wordende elite – min of meer weggecijferd heeft in haar onderhandelingen en verdragen met de andere twee globalismen. Het Westen onderwerpt zich aan radicale milieumaatregelen maar China mag rustig doorgaan met vervuilen. Het Westen opent de grenzen voor eindeloze stromen moslimimmigranten. Westers politiek radicalisme wordt gecensureerd en verboden, maar moslim-radicalisme kan ongeremd floreren. Trump beklaagde zich herhaaldelijk over het feit dat Amerika door China bestolen en bedrogen is – allemaal een gevolg van Westerse globalistische laksheid. Onlangs bleek nog hoe de Amerikaanse academische wereld vergeven is van Chinese spionnen die technologie en wetenschappelijke vindingen doorsluizen naar communistisch China. Het zijn deze aberraties die Trump het hoofd moet bieden. China bestookt hij met een tarieven- en handelsoorlog, die inmiddels in ieder geval een nieuw handelsverdrag heeft opgeleverd. Ook zijn strijd met het radicale Iran zal niet zonder schokken en heftige uitbarstingen zijn. Het uitschakelen van Soleimani heeft grote risico’s maar het is een begrijpelijke stap in het kader van Trumps grotere anti-globalistische politiek. Te hopen is dat het niet zal ontaarden in een oorlog.

Een tentatieve conclusie: Donald Trump is een man van krachtige en ongeremde impulsen, maar die impulsen zijn onderdeel van een rationale strategie.

Bronnen:

https://www.dailymail.co.uk/news/articl ... Assad.html

Corbettreport: Did Soleimani Kill 600 Americans? (10 jan. 2020): https://www.bitchute.com/video/n-WHXvYpIaw/ en https://www.youtube.com/watch?v=n-WHXvYpIaw ; aan het eind van de clip vindt men de bekentenis van Mike Pompeo.

Corbett Report Extras: The Assassination of Soleimani: What You Need to Know (6 jan. 2020): https://www.bitchute.com/video/gvaBgW_YU8s/

https://www.newyorker.com/magazine/2013 ... -commander

Café Weltschmerz: De moord op Soleimani een keerpunt? Karel van Wolferen en Kees van der Pijl (16 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=lZXNQXzBxnY

Akkad Daily: Iran’s Shadow Empire (8 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=ZpDNgTexmz8&t=14s

https://www.breitbart.com/politics/2015 ... lear-deal/

https://www.zerohedge.com/news/2015-08- ... an-warning

https://www.zerohedge.com/news/2018-05- ... -iran-deal

Fox News: Why did the U.S. choose a cash payment to Iran? (8 sep. 2016): https://www.youtube.com/watch?v=QjQPvkUZa_0

https://www.thegatewaypundit.com/2018/0 ... nuke-deal/

The Grayzone: Lawrence Wilkerson on Trump’s Iran aggression: same neocon lies, new target (7 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=GVWmmVhS0uc

Lee Smith, “Obama Strikes a Deal – With Qassem Suleimani” (14 juli 2015): https://www.hudson.org/research/11436-o ... -suleimani

https://freedomoutpost.com/treasonous-j ... s-approved

https://www.jihadwatch.org/2016/10/john ... telligence

https://www.breitbart.com/national-secu ... -isis-bet/

https://scampbell123456.wixsite.com/whi ... ke-its-oil

https://www.infowars.com/cia-admits-it- ... terrorism/

Dr. Steve Turley: The Death of Soleimani and Trump’s Nationalist War on Islamic Globalism (3 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=biYPsRgy-Pc

Interessant addendum: aan de aanslag op Soleimani ging een woordenstrijd in de sociale media vooraf. Woede en wrevel over Trumps beëindiging van de Iran Nuclear Deal waren bij Soleimani diep geworteld. Zie:

Akkad Daily: Suleimani Shitposts Himself to Death (3 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=01EBTkOa2_s

De verkiezingsrace van 2020 is inmiddels in volle gang, en Trump heeft goede kansen om te winnen. Enerzijds heeft hij dit te danken aan zijn imago van een sterke en succesvolle leider. Anderzijds dankt hij dit ook aan de zwakheid en de graduele ontmanteling van zijn opponenten.

Een florerende economie, de beveiliging van de zuidgrens, en het herstel van het Amerikaanse nationale zelfvertrouwen maken dat veel kiezers bereid zijn op hem te stemmen. Voorts houdt Trump onverschrokken stand in een nimmer aflatende orkaan van linkse oppositie. Ieder ander zou allang door deze storm geveld zijn, maar Trump staat nog overeind. Dag in dag uit doen de reguliere media er alles aan hem zwart te maken, en in het Congres zijn het de Democraten die hem van van alles en nog wat beschuldigen – zonder enig bewijs. Langzaam maar zeker zien de Amerikanen in dat dit een leugenachtige poppenkast is, en terwijl het impeachment-circus in de Senaat nog in volle gang is kruipen de waarderingscijfers van de president merkbaar omhoog. Zelfs de eliminatie van Soleimani (wat wel even onrust veroorzaakte) werkt in zijn voordeel daar het hem in staat stelt zich te profileren als een krachtig leider.

Hier tegenover staat de ontbinding van zijn vijanden. Linkse media en Democraten verzuipen langzaam maar zeker in hun eigen haat en aggressie. Kijkcijfers dalen, en ooit gevierde tv-journalisten, zoals Rachel Maddow, hebben zich duurzaam belachelijk gemaakt door het verspreiden van samenzweringstheorieën (zoals Trump-Rusland, Trump-Oekraïne en, wie weet, binnenkort Trump-China). Het meest deerniswekkend is wel de ontbinding van de Democratische Partij. Presidentskandidaat Joe Biden, gebukt gaand onder beschuldigingen van handtastelijkheden, nepotisme, en verregaande corruptie, lijkt het spoor volledig bijster te zijn. Geestelijk verward en op voorhand uitgeput moet hij het hoofd bieden aan de radicale communist Bernie Sanders, die, tegen ieders verwachting in, Biden voorbij lijkt te streven. Sanders wordt gesteund door de Squad (AOC en haar companen) en tezamen vormen ze een radicaal linkse groep infiltranten die de Partij door midden kan scheuren. Een substantieel deel van het Democratische electoraat moet niets hebben van dat type socialisme en als Biden verslagen wordt door Sanders, dan zal het verlies voor de Democraten kolossaal zijn.

Het komt niet vaak voor dat een politiek leider mag aanschouwen hoe zijn opponenten, enkel en alleen door zijn aanwezigheid, zichzelf te gronde richten.
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: POLITICVS

Bericht door Pilgrim »

En hier gelijk nog eentje...
POLITICVS

Op zoek naar waarheid in een eeuw van verstandsverbijstering

Nr. 8 - 16.02.2020

Op vrijdag 31 januari 2020 heeft het Verenigd Koninkrijk zich formeel afgescheiden van de EU. Felicitaties zijn op zijn plaats, in de eerste plaats voor Mr. Brexit Nigel Farage. In Shakespeare’s koningsdrama Henry V, zijn meest nationalistische werk, vinden we de strijdkreet: ‘Cry “God for Harry, England, and Saint George!” (Act 3, Scene 1). Sint Joris, de drakendoder, is de patroonheilige van Engeland. Er is geen toepasselijker beeld voor het historisch momentum van 31 januari. Een korte beschouwing.

Engeland’s ‘independence day’

Afbeelding

Afbeelding

Nigel Farage is zonder enige twijfel de grootste Britse maar ook Europese politicus van onze dagen. Hij bewerkstelligde Brexit. Hij bracht het idee van Brexit al meer dan twintig jaar geleden onder de publieke aandacht en vestigde daarmee aller blik op nationale soevereiniteit als cultuurbepalend einddoel. In menigerlei opzicht is hij ook de belangrijkste werkoorzaak van Brexit. Zijn politieke opkomst als leider van UKIP dreef de Britse premier Cameron ertoe een IN/OUT-referendum te organiseren. Als leider van de Brexit Party veroorzaakte Farage een Tory-overwinning om Brexit in 2020 mogelijk te maken. Als lid van het Europese parlement stelde hij de gevaren en tekortkomingen van de EU aan de kaak. Zijn betekenis voor het vrije westen kan en mag niet onderschat worden.

De EU is een enorm gevaar voor de vrijheid en welstand van Europa. Een korte opsomming van een aantal trieste hoofdmomenten uit haar korte maar reeds catastrofale geschiedenis:
  • De EU heeft zich ontpopt als een ondemocratisch, anti-liberaal en autoritair instituut. Ze streeft ernaar de soevereiniteit van haar lidstaten te ontbinden. (Merkel riep hiertoe op in november 2018.)
  • De EU sloeg geen acht op de referenda waarin de bevolkingen van Nederland, Frankrijk en Ierland zich uitspraken tegen de Europese grondwet. (In Nederland vond dit referendum plaats in 2005, en sprak 60% zich uit tegen de grondwet. Ierland werd gedwongen tot een herstemming.)
  • De EU grondwet werd alsnog via het Verdrag van Lissabon in 2007 geïmplementeerd. Dit was de grootste machtsusurpatie in Europa sinds Hitler.
  • De EU streeft ernaar vrije meningsuiting aan banden te leggen en kritiek te censureren. Zij heeft hierdoor veel gemeen met de sovjetdictatuur of het Duitse fascisme.
  • De EU vernietigde de arbeidersklasse in Griekenland.
  • De EU ‘koloniseerde’ Ierland door de Ierse economie te laten besturen door een EU-troika.
  • In Italië bemoeide de EU zich intensief met de overheid.
  • De Euro, de munteenheid van de EU, bleek een fiasco. De noodlijdende zuidelijke EU-lidstaten zijn een blok aan het been van de noordelijke landen; de EU-economie is gestagneerd en belemmert economische groei.
  • De EU bevordert een catastrofale massa-immigratie die eindeloze stromen vreemdelingen naar Europa lokt, die inmiddels in aantal zo groot zijn, dat zij nooit zullen integreren en uiteindelijk een bron van duurzame gewelddadige conflicten zullen zijn.
  • Ooit is de EU opgericht om vrede in Europa te bewerkstelligen (in 2012 kreeg de EU daarvoor de Nobelprijs voor de Vrede ofschoon tot op dat moment de VS en de NAVO garant stonden voor vrede in Europa, en niet de EU). Inmiddels wil de EU een eigen leger. Dit kan niet anders betekenen dan dat zij oorlog wil. Een volgend desideratum is dan vrijwel zeker een eigen geheime dienst – een eigen Gestapo.
Nigel Farage zag deze gevaren in een zeer vroeg stadium en maakte het tot zijn politieke missie het Verenigd Koninkrijk los te weken van de EU. In deze missie is hij geslaagd. Met zijn onverbeterlijke gevoel voor humor hield hij zijn laatste speech in het EU-parlement in januari, en ten afscheid zwaaiden de Brexiteers met hun nationale vlaggetjes, de Union Jack, waarna de microfoons door EU-voorzitster Mairead McGuinness werden uitgeschakeld. Nog maar net had de Europese Commissie gedecreteerd dat de symbolen van nationale origine niet langer getoond mochten worden. En wie dat regeltje overtreedt wordt gestraft. Zozeer haten de Eurocraten nationaliteit en soevereiniteit dat zij de nationale vlaggen niet langer tolereren. Welkom in de benepen wereld van het EU-totalitarisme. Farage heeft deze kleinzieligheid niet gedeerd. De vlaggetjes kwamen pas aan het eind van zijn speech te voorschijn, en toonden precies aan wat hij wilde laten zien: de vuige diepten van het verraad van de EU jegens de naties en volkeren die zij wil koeioneren. Het was een symbolisch moment. Het kleine vlaggestokje met die scherpe punt werd voor een kort moment de lans van Sint Joris waarmee hij de draak doodde. Saint George is de patroonheilige van Engeland, en op dit moment is Nigel Farage zijn zaakwaarnemer.

Het Brexit-momentum behoort ook Nederlanders met gevoelens van trots en bewondering te vervullen. Voor het Verenigd Koninkrijk was het een lange weg, en – ook nu nog – niet zonder gevaren. Maar de Britten effenden de weg, en waar één schaap over de dam is, volgen er meer. Als tribuut aan de Brexit-dag, 31 januari 2020, willen we een kort overzicht geven van de lange weg naar Brexit.

Brexit in vogelvlucht
Het idee van een verenigd Europa kreeg voor het eerst gestalte in de oprichting van de Europese Economische Gemeenschap middels een verdrag dat op 25 maart 1957 werd ondertekend door België, de Bondsrepubliek Duitsland, Frankrijk, Italië, Luxemburg en Nederland. De formele oprichting van de EEG volgde op 1 januari 1958. Grote afwezige in deze groep krachtige Europese economieën was Engeland. Engelse toetreding werd vooral tegengewerkt door Frankrijk. Generaal De Gaulle sprak zowel in 1963 als in 1967 een veto uit over de toetreding van het Verenigd Koninkrijk. Engelands economische en historische eigenaardigheden waren voor hem een onoverkomelijk bezwaar, en dan was er nog het gevaar van een Atlantische alliantie; een al te diverse en talrijke gemeenschap zou het nooit lang uithouden (een op zich verstandig inzicht dat men nu tevergeefs zoekt in de EU) en zou met het lidmaatschap van Engeland al gauw ontaarden in een grote Atlantische gemeenschap onder leiding van Amerika waarin de Europese gemeenschap zou worden opgeslokt. Deze Franse bezwaren konden niet verhinderen dat het Verenigd Koninkrijk toch toetrad tot de EEG op 1 januari 1973 onder leiding van de conservatieve premier Edward Heath. Diens opvolger, Labour-premier Harold Wilson, had in zijn verkiezingsprogram beloofd dat er alsnog een referendum zou worden gehouden over dit lidmaatschap, en aldus geschiedde op 5 juni 1975. Het United Kingdom European Communities Membership Referendum, ook bekend als het Common Market Referendum draaide vooral om de gemeenschappelijke markt en het idee van nauwe handelsbetrekkingen apelleerde aan een ruime meerderheid; 71,3% van de bevolking bracht een stem uit; 67,2% van de stemmers was voor, en 32,8% was tegen het lidmaatschap. Aldus bleef Engeland lid van de EEG.

De EEG ontwikkelde zich echter en kreeg allengs de contouren van wat het inmiddels geworden is; een superstaat met imperialistische ambities. Engelse protesten rezen (voornamelijk van de kant van Margaret Thatcher) en werden weer neergebed (door John Major, Tony Blair en diens opvolgers). Het euroscepticisme vond uiteindelijk een onderkomen in de in 1993 opgerichte United Kingdom Independence Party (UKIP) die onder de bezielende leiding van Nigel Farage twintig jaar lang een luis in de pels was van de EU. Farage trad toe tot het Europarlement in juni 1999 met als voornaamste en ook enige doelstelling het Verenigd Koninkrijk uit de EU te doen treden. Dit doel werd bereikt op 31 januari 2020.

Afbeelding

Het grote momentum voor UKIP kwam in 2014 toen de partij bij de Europese parlementaire verkiezingen met 4,3 miljoen stemmen 24 zetels verwierf in het Europarlement. Deze winst stond geheel op het conto van Nigel Farage die inmiddels met zijn gepassioneerde en vooral humoristische speeches in het parlement furore had gemaakt. Eén speech in het bijzonder vestigde de naam van Farage en legde de basis voor de UKIP-winst. Op 24 februari 2010 sprak hij de zojuist (via achterkamertjes) benoemde voorzitter van de Europese Raad Herman van Rompuy toe met de volgende, inmiddels even beroemde als beruchte woorden:
  • We were told that when we had a president, we’d see a giant global political figure, the man that would be the political leader for five hundred million people, the man that would represent all of us on the world stage, the man whose job was so important that, of course you’re paid more than president Obama. Well, I’m afraid what we got was you. And I’m sorry, but after that performance earlier that you gave, and I don’t want to be rude, but … but, you know, really, you have the charisma of a damp rag, and the appearance of a low-grade bank clerk. And the question that I want to ask, that we all want to ask is: who are you? I’d never heard of you. Nobody in Europe had ever heard of you. I would like to ask you, president: who voted for you? And what mechanism – O, I know democracy is not popular with you lot – and what mechanism do the peoples of Europe have to remove you? Is this European democracy? Well, I sense, though, that you’re competent, and capable and dangerous. And I have no doubt that it’s your intention to be the quiet assassin of European democracy and of the European nation states. You appear to have a loathing for the very concept of the existence of nation states. Perhaps, that’s because you come from Belgium which, of course, is pretty much a non-country. But since you took over, we’ve seen Greece reduced to nothing more than a protectorate. Sir, you have no legitimacy in this job at all, and I can say with confidence that I can speak on behalf of the majority of the British people in saying: we don’t know you, we don’t want you, and the sooner you’re put out to grass, the better.

Arme graaf Van Rompuy. Hij had te weinig persoonlijkheid om boven deze rhetorisch geniale invectieven uit te stijgen, die nu, helaas, als pek en veren aan zijn persoon zullen kleven tot aan zijn laatste snik. Later vertelde Farage dat de ‘natte dweil’- en ‘bankbediende’-rhetoriek door hem niet waren voorbereid maar berustten op improvisatie. Hoe dan ook, het was een geniale ingeving die zijn korte speech van nauwelijks twee minuten via het internet onder de aandacht van een wereldwijd miljoenenpubliek wist te brengen. Een ieder die proestend van het lachen dit politieke theater tot zich nam, leerde tevens een lesje over het antidemocratische karakter van de EU. Het maakte Farage groot, maakte zijn boodschap tot de definitieve visie op (en veroordeling van) de EU, en sterkte het vertrouwen in de UKIP-missie, namelijk het herstellen van Groot Brittannië’s soevereiniteit. De verkiezingswinst van 2014 was daarvan de bezegeling.

Deze verkiezingswinst veroorzaakte onrust in Whitehall. Premier David Cameron, begerig naar een herverkiezing, beloofde een IN/OUT-referendum te zullen organiseren indien hij met een meerderheid zou worden herkozen. Dit liet het electoraat zich geen tweemaal zeggen, en op 7 mei 2015 wist Cameron een comfortabele verkiezingswinst binnen te hengelen. Als man van zijn woord, realiseerde hij het beloofde referendum op 23 juni 2016.

Afbeelding

Het werd echter geen neutrale aangelegenheid. De overheid investeerde 9 miljoen Britse ponden (belastinggeld) in het drukken en verspreiden van een brochure waarin de burger nadrukkelijk werd aanbevolen remain te stemmen. Vertrek uit de EU zou een periode van grote economische onzekerheid en zelfs recessie kunnen veroorzaken, zo voorspelde de overheid dreigend. Blijven in de EU zou daarentegen veiligheid, banen en deelname aan de grote Europese interne markt garanderen. Daarbij kwam nog dat het Verenigd Koninkrijk al een bijzondere status had bedongen binnen de EU met behoud van het Britse pond en met behoud van eigen grenscontrole. Geen grond voor zorg, dus. Binnen de EU zou het Verenigd Koninkrijk veilig en geheel zichzelf zijn.

Afbeelding

Het propagandaboekje ging voorbij aan nogal wat bezwaren. De garanties van de Europese markt waren een belemmering eerder dan een stimulans voor de Britse economie. Het bemoeilijkte handel met de rest van de anglosfeer, en had de Britse visserij reeds te gronde gericht. Lidmaatschap van de EU zou Engeland betrekken bij nogal wat politieke avonturen waar zij liever verre van zou blijven (een groot en reëel risico zeker nu de EU een eigen leger ambieert). Met of zonder pond, een crisis in de euro zou ook Engeland enorme schade kunnen berokkenen. En het voornaamste bezwaar was wel het dreigende verlies van soevereiniteit. Daarover werd door de Eurocraten in 2016 discreet gezwegen, maar inmiddels hebben zij laten weten van de EU een imperium te willen maken. De EU is geen democratie daar het parlement waar men voor stemt geen wetgevende macht heeft. Ook is het niet bij machte wetten te verwijderen. Inmiddels heeft Merkel opgeroepen dat de deelstaten hun soevereiniteit afstaan (wat ook nationale verkiezingen volledig zinloos zou maken), hetgeen enkel bevestigt wat de Eurosceptici allang wisten: de EU is een dictatuur.

Voor deze bezwaren was geen plaats in het propagandaboekje, en de sceptici moesten hun boodschap op andere manieren verspreiden. Eén productie willen we kort noemen: Brexit: The Movie, een documentaire van Martin Durkin met een budget van 300.000 pond (vergaard middels crowdfunding), werd gepubliceerd op Youtube en Vimeo en wist een publiek van anderhalf miljoen kijkers te bereiken. Voor de Brexiteers was het veelal een strijd tegen de stroom in, daar ook de reguliere media een pro-remain boodschap voorstonden. Bijzonder wrang werd de remain-propaganda na de moord op Labour-MP Jo Cox in de plaats Birstall op 16 juni 2016 – een week voor het referendum. Dader was een gestoorde werkloze tuinman met nazi-sympathieën. Het verhaal werd door diverse media aangegrepen om olie op het vuur te gooien en de leave-stem te criminaliseren. Brexit-campagnes van UKIP werden ontmoedigd met name door locale partijkaders die het risico van demonisering door de media niet wilden lopen. Het werpt een sinister licht op de achtergronden van de Jo Cox-moord.

Ondanks alle remain-propaganda, was de uitslag van het IN/OUT-referendum van 23 juni 2016 ondubbelzinnig. De opkomst was 72,2% van alle stemgerechtigden; van hen stemde 48,1% voor remain, en 51,9% voor leave. “The decision taken in 1975 by this country to join the common market has been reversed by this referendum … The British people have spoken, and the answer is: We’re out”, concludeerde BBC-presentator David Dimbleby in een gedenkwaardige tv-marathon. Premier David Cameron diende zijn ontslag in.

Afbeelding

De belangrijkste consequentie van het Brexit-referendum was een drie jaar durende hysterie van het establishment. Letterlijk alles werd uit de kast gehaald om de referendum-uitslag te saboteren. De Tories kozen als opvolger van Cameron de minister van binnenlandse zaken en remainer Theresa May. Zij trad aan op 13 juli 2016 en beloofde Brexit te zullen uitvoeren, wat door haar voortvarend ter hand werd genomen met een uitstel van acht maanden alvorens zij een beroep deed op ‘Artikel 50’ van het EU-verdrag in maart 2017. In menigerlei opzicht was zij de minst geschikte persoon om Brexit uit te voeren. Nog in mei 2016 had zij in een vergadering met de bankiers van Goldman Sachs gepleit voor een sterkere positie van het Verenigd Koninkrijk in de EU. Ze geloofde niet in Brexit en als premier zou ze er alles aan doen om Brexit te frustreren. Ze kreeg al spoedig te maken met een complicerende factor. Zakenvrouw en activiste Gina Miller (een strijdster – naar eigen zeggen – voor de soevereiniteit van het Parlement, maar desalniettemin een tegenstandster van Brexit) spande in juni 2016 een rechtszaak aan tegen de overheid betreffende het recht van die overheid om Brexit te implementeren zonder toestemming van het Parlement. Wat ooit door het Parlement geratificeerd was, kon enkel door het Parlement ontbonden worden – zo was de redenering. Miller werd door het Hooggerechtshof in het gelijk gesteld, en Brexit, de uitslag van het ‘raadgevend’ referendum, lag nu in de beide handen van het politieke establishment, overheid en Parlement. May organiseerde een nieuwe verkiezingsronde, de snap elections van 8 juni 2017, die zij won en die haar een solide basis gaven als Brexit-premier. Het Miller-proces en de uitspraak van het hof maakten het haar onmogelijk om als overheid een Brexit-deal te implementeren zonder goedkeuring van het Parlement. En dat was maar goed ook – zo zou blijken. Wat volgde was echter niets: een stilte van anderhalf jaar.

Afbeelding

May werkte aan een Brexit-deal in het geheim; bijzonderheden betreffende die deal kwamen aanvankelijk niet haar buiten. Uiteindelijk zou blijken dat het 585 pagina’s tellende document een juridische en staatsrechterlijke monstrositeit was. Spil van het document was de zogenaamde ‘backstop’. De grens tussen EU-lid Ierland en Noord-Ierland zou volgens het verdrag een ‘zachte’ grens moeten zijn, onderhavig aan onderhandelingen die Noord-Ierland min of meer binnen de EU zouden houden. En in het verlengde daarvan zou dit mutatis mutandis ook voor een ‘beperkte tijd’ gelden voor het Verenigd Koninkrijk zelf. Onder de aegis van voortgaande besprekingen zou Engeland weliswaar uit de gouvernementele lichamen en vergaderingen van de EU treden, maar ‘voorlopig’ toch binnen de douane-unie en de interne markt blijven (dus met de door de EU bepaalde open grenzen), en onderhevig blijven aan het Europese gerechtshof. Brexit werd aldus een zachte Brexit, en, zoals de Attorney General, ’s lands Procureur-Generaal, na inspectie van de Withdrawal Agreement opmerkte, het verdrag maakt niet duidelijk hoe die verhouding tussen UK en EU tijdelijk kan zijn indien besprekingen op niets zouden uitlopen. Het Verenigd Koninkrijk liep bij stagnerende besprekingen letterlijk het risico permanent en beroofd van alle invloed binnen de EU te blijven als een vazalstaat.

Vanaf december 2018 kreeg Theresa May menige klap te verduren. Op 4 december legde het Lagerhuis haar Contempt of Parliament, Minachting van het Parlement, ten laste wegens het achterhouden van de bijzonderheden van het verdrag. Dit werd gevolgd door moties van wantrouwen van de conservatieven (op 12 december) en de socialisten (op 17 december). Deze moties overleefde zij, maar op 15 januari 2019 stemde het Parlement tegen haar Brexit-deal (432 tegenover 202 stemmen). May zocht wanhopig steun bij het Europees Parlement (steun die zij overigens niet kreeg) en diende haar verdrag nogmaals in, met enige cosmetische wijzigingen. Het Britse Parlement stemde tegen zowel op 12 maart (391 tegenover 242 stemmen) als op 29 maart (344 tegenover 286 stemmen).

Afbeelding

Afwijzing van de Brexit-deal kon echter niet meer resulteren in een harde Brexit. Conform de uitspraak van het Hooggerechtshof bepaalde het Parlement op 14 maart dat het Verenigd Koninkrijk niet uit de EU kon stappen zonder een verdrag. May had gefaald.

De volharding van May in dezen was onbegrijpelijk en kan niet anders dan uit wanhoop verklaard worden. Eurocraten in Brussel en Londen lieten haar spartelen; haar rol was het indienen van een onacceptabel verdrag dat wel weggestemd moest worden zodat Brexit onuitvoerbaar zou worden verklaard en uiteindelijk van tafel zou verdwijnen. Dit was de opzet. De Brexit-burgers, de leave-stemmers kregen een May-Miller pantomime voorgeschoteld waarin Brexit schipbreuk leed. De vraag is of May medespeelster was in dit complot of slechts pion en slachtoffer.

Een opvallend voorbeeld van de ‘slachtoffering’ van May verscheen in december 2018 op het internet. Voorafgaande aan de stemming in het Britse parlement over de Brexit-deal van May, bracht een belangengroep van het remain-kamp een opvallende video uit waarin acteur Andy Serkis (wereldberoemd door zijn vertolking van Gollum in The Lord of the Rings) een harde en zelfs angstaanjagende karikatuur presenteerde van de Britse premier. May wordt neergezet als een soort Gollum die volledig geobsedeerd is door de Brexit-deal zoals de waterduivel in de ban is van de ring. De remainers vreesden kennelijk dat May serieus uit was op een Brexit, en wilden middels dit filmpje aandringen op een tweede referendum.

Andy Serkis - GOLLUM - Prime Minister May (10 dec. 2018) [3m6s]



https://www.bitchute.com/video/09Ch8xAJEfeW/ [2m20s]

Deze vooraanname is echter niet juist. Na veel getalm en uitstel kwam May immers met een wanstaltig verdrag op de proppen dat Engeland zou reduceren tot een vazalstaat van de EU. Voor de Brexiteers was het nu duidelijk niet alleen dat het May ontbrak aan de wil en de intentie om Brexit uit te voeren, maar ook dat zij uit was op het saboteren van het project. De opties die zij presenteerde waren het knechten van Engeland tot een staat van horigheid of het afgelasten van Brexit. Voor Brexiteers was het duidelijk dat May de zaak diende van het remain-kamp.

Derhalve maakt het filmpje een vreemde indruk, vooral wanneer men let op de details van de tekst. De premier ziet in haar verdrag een middel tot onafhankelijke en soevereine macht over geld, grenzen en wetgeving (onjuist) en beschouwt de remainers als haar opponenten (wat men rustig mag betwijfelen). Doel van het filmpje was het demoniseren van Brexit en het exclusief vastkoppelen van Brexit aan de geplaagde premier, zodat beide ten onder konden gaan. Ten gerieve van de lezer verschaffen we hieronder een transcript en geven de gespletenheid van de premier (die geheel gemodelleerd is op de gespletenheid van Gollum) weer met het onderscheid tussen de op macht beluste May en haar ‘betere zelf’, haar ‘geweten’.

Afbeelding
Bode: Prime Minister, you wanted a copy of your Withdrawal Agreement. [De bode legt het document op tafel en vertrekt.]
May: Ah, Precious, our Agreement. This is it. Our deal. Yes, yes. We takes back control. Money, borders, laws, blue passportses.
May’s geweten: No, it hurts the people. Makes them poorer.
May: But I finds it, and negotiates it. We wants it. We has to do it.
May’s geweten: Okay, okay, we asks the people if they want it. And then...
May: No! Stupid tricksy Remainers, they ruins it.
May’s geweten: But if the people want something else …
May: False! This is the only deal! Juicy and sweet. We wants it. We needs it. We will have it.
May’s geweten: But they told us, Precious, they hates the deal. All of them hates it. They wants a people’s vote.
May: People’s vote? Aah! They steal it from us! Curse them! We hates them!
May’s geweten: But the peoples are our friends.
May: You don’t have any friends. This is the deal. It’s mine, my own. My Brexit.

Het is een indrukwekkend filmpje met een mooie acteerprestatie van Serkis, maar het idee dat May geobsedeerd zou zijn door het hernemen van de soevereine macht over het Verenigd Koninkrijk is absurd. Inmiddels is duidelijk hoezeer zij zich liet manipuleren door pro-EU krachten bij het telkens weer in stemming brengen van haar voorstel. Als er al een ring van macht was die haar behekste, dan was het wel de Brusselse. En hierin is het filmpje, geheel buiten de bedoelingen van de makers om, zowel accuraat als wreed ten opzichte van May. Net als Gollum is ook May door die ring gedegenereerd en uitgehold. En de Tolkien-lezers alsook de filmfans weten hoe het Gollum vergaan is.

Op 24 mei 2019 kondigde May onder tranen haar vertrek aan. Zij trad af op 14 juli en werd opgevolgd door haar minister van buitenlandse zaken (en de voormalige burgemeester van Londen) Boris Johnson. Het doek ging omhoog voor een nieuwe acte in de Brexit-pantomime.

Grote afwezige in dit politieke theater van de afgelopen jaren was Nigel Farage. Na het succesvolle Brexit-referendum van 23 juni 2016 beschouwde hij zijn missie als voltooid en trad hij terug als leider van UKIP. Hij werd in 2018 lid van de pressiegroep ‘Leave means leave’, maar zijn rol op het politieke toneel bleef beperkt. Veel van zijn aanhangers waren teleurgesteld en die teleurstelling werd alleen maar groter toen hij op 4 december 2018 zijn lidmaatschap van UKIP opzegde. Aanleiding was de rol die volksheld Tommy Robinson (ps. van Stephen Yaxley-Lennon) in UKIP als adviseur kreeg toebedeeld. Het probleem was dat Tommy ooit medeoprichter en leider van de English Defence League was geweest; sedertdien had hij zich gedistantieerd van zijn eerdere activisme, maar zo’n stigma blijft, vooral daar het door de reguliere media eindeloos kan worden uitgemolken. Het vooruitzicht als politicus en activist vleugellam te worden gemaakt door associaties die door een vijandige pers gemakkelijk geëxploiteerd kunnen worden, deed Farage besluiten UKIP vaarwel te zeggen. Hij sloot zich aan bij de in november 2018 opgerichte Brexit Party waarvan hij op 22 maart 2019 de leider werd. Beide partijen bestaan bij de gratie van één doelstelling, namelijk uittreding uit de EU en daarmee herstel van de nationale soevereiniteit, en beide partijen zijn volledig afhankelijk van de charismatische persoonlijkheid die idee en doel van Brexit kan uitdragen, namelijk Farage. Na het vertrek van Farage, begon UKIP te slinken. De Brexit Party, daarentegen, groeide en werd al gauw een krachtige stem in de Britse politiek. In de EU verkiezingen van mei 2019 wist Farage 5,2 miljoen stemmen voor de Brexit Party te bemachtigen. De ontevredenheid onder de bevolking over het verraad van Brexit groeide en de Brexit Party werd de hete adem van de volkswoede die de Tories aanspoorde haast te maken met Brexit.

Afbeelding

Johnson had zich voorafgaande aan het referendum duidelijk gemanifesteerd als Brexiteer. Dit verschafte hem het nodige krediet bij de leave-stemmers. Als premier nam hij zich voor de uittreding te realiseren op de eerder in april vastgestelde uitsteldatum: 31 oktober 2019. Johnson’s vastberadenheid, die zich uitte in nogal wat verbaal vuurwerk in het Lagerhuis, veroorzaakte grote consternatie onder de parlementsleden die zich leken te hergroeperen in twee kampen: leave en remain. Johnsons conservatieve minderheidsregering moest het opnemen tegen een solide pro-remain blok in het Parlement dat er alles aan deed om Brexit te frustreren. De remain-krachten spaarden kosten noch moeite. Een kort overzicht van hun kuiperijen.

Zo nam het Parlement op 4 september een wet aan die een no deal-Brexit moest blokkeren. Dit dwong Johnson ertoe een bewerkte versie van Theresa May’s ‘surrender deal’ te presenteren. Krachtens dit verdrag blijft de EU middels wetten en regels nog met diverse haken aan het Verenigd Koninkrijk vast zitten. Het verdrag werd dan ook knarsetandend door de Brexiteers ontvangen en werd algemeen gezien als zeer onbevredigend. Farage noemde het een “Remainer’s Brexit”. Wat de deal wel bewerkte was dat het Parlement Johnson toestond om in oktober nieuwe verkiezingen uit te schrijven voor 12 december 2019.

Zo was er de prorogatie-kwestie. Op 28 augustus verklaarde de premier dat hij de koningin had gevraagd het Parlement te ‘prorogeren’, oftewel op te schorten van 10 september tot 14 oktober. Deze opschorting was natuurlijk strategisch daar het moest verhinderen dat het remain-deel van het Parlement nog verdere obstakels zou opwerpen of anti-Brexit kuiperijen zou plegen, maar het was zeker niet onwettig; het is gebruikelijk dat het Parlement aan het einde van een termijn in reces gaat, en dit was onder May in weerwil van verkiezingen en leiderschapswisseling niet gebeurd. Hoog tijd dus voor een adempauze. Gina Miller (de mevrouw van de May-Miller pantomime) en andere activisten dachten daar anders over en togen naar de rechtbank. In Schotland verklaarden rechters de prorogatie onwettig, en in Londen kon Miller andermaal haar gelijk halen bij het Hooggerechtshof dat op 24 september een zelfde oordeel uitsprak. Voorzitter van het Hof was barones Hale (‘spiderwoman’ genoemd naar een broche die zij droeg) die zich later in een lezing lelijk in de kaart liet kijken door op te scheppen over de overwinning op Johnson. Impliciet gaf ze daarmee de politieke partijdigheid van het oordeel toe.

Zo was er de #MeToo-kwestie. Op 30 september publiceerde ene Charlotte Edwardes een artikel waarin ze vertelde hoe Boris Johnson twintig jaar eerder bij een diner haar dijbeen had beroerd. Het vergrijp zou ook een vriendin van haar, gezeten aan Johnson’s andere zijde, tot slachtoffer hebben gemaakt. Maar die vriendin ontkende later het incident categorisch.

Afbeelding

Zo was er de ‘Irish backstop’-kwestie. Werkend aan een nieuwe versie van de Withdrawal Agreement, bedacht Johnson een beter compromis voor de Noord-Ierse grens. Een harde grens zou de Ierse economie grote schade berokkenen, vandaar dat een ‘zachte grens’ onvermijdelijk was. Johnson wilde Noord-Ierland wel uit de douane-unie halen, maar maakte er geen bezwaar tegen indien Noord-Ierland EU-regels zou doen gelden voor landbouwproducten en andere economische goederen; dit zou van de beide Ierlanden een ‘all-island regulatory zone’ maken. Dit leek een elegant compromis, maar de EU wees het af. Sterker nog, Angela Merkel zelf deelde aan Boris Johnson in een telefoongesprek mee dat ze die ‘backstop’-oplossing weigerde te accepteren. Dit veroorzaakte grote woede onder de Brexit-Britten die dit complot van het Vichy-Parlement en de Europese Commissie spuugzat waren: “We didn’t win two world wars to be pushed around by a Kraut” luidde een populaire meme. Het remain-deel van het land ging zich vervolgens te buiten aan liefdesbetuigingen richting Duitsland, en zelfs werd er opgeroepen tot een nieuwe regering van nationale eenheid met John Bercow als premier.

Afbeelding

Zo waren daar ook nog de malversaties van de voorzitter van het Lagerhuis, de zojuist genoemde John Bercow. De Speaker behoort onpartijdig te zijn, maar Bercow was een aantal malen zijn boekje verre te buiten gegaan om Brexit te frustreren. Hij blokkeerde stemmingen en moties, selecteerde amendementen ten gunste van het remain-kamp, weigerde prorogatie, en sprak (geheel partijdig) in het geheim met de president van het Europese Parlement, David Sassoli, over het verhinderen van een no deal-Brexit. Uiteindelijk moest hij opstappen.

En zo was er, tenslotte, de kwestie van het derde uitstel van Brexit. Het Parlement dwong Johnson ertoe, nadat alle tegenwerking ervoor gezorgd had dat de vertrekdatum van 31 oktober niet meer haalbaar was, een brief naar de EU te sturen met een verzoek om uitstel. De nieuwe datum werd 31 januari 2020.

Met deze nieuwe datum als streefdoel, concentreerden alle partijen zich op de verkiezingen van 12 december. Grosso modo waren er met betrekking tot Brexit drie posities te onderscheiden. Labour, de Liberal Democrats, en andere kleinere partijen waren over het algemeen niet blij met Brexit en wilden ofwel een tweede referendum ofwel gewoon in de EU blijven. De Conservative Party onder leiding van Johnson wilde een Brexit op basis van de Withdrawal Agreement. En de Brexit Party onder leiding van Farage wilde een no deal-Brexit. Farage leverde heftige kritiek op de Withdrawal Agreement die de EU veel te veel ruimte zou geven om haar klauwen in het Verenigd Koninkrijk te zetten. Hij kondigde aan de conservatieven in alle districten uit te dagen door kandidaten beschikbaar te stellen. Het was een goedgegronde en begrijpelijke strategie voor de man die al decennia lang voor Brexit gestreden had. Maar het was geen verstandige strategie. Farage zou vrijwel zeker veel bijval vinden onder de conservatieven en daarmee aardig wat stemmen kunnen winnen, maar het zou wel de conservatieve stem opsplitsen (met een deel voor Johnson en een deel voor Farage) zodat er geen meerderheid zou zijn om de anti-Brexit krachten te bestrijden. Uiteindelijk koos Farage de strategisch juiste oplossing; hij kondigde aan de Tories niet te zullen uitdagen en zich te concentreren op het strijden tegen Labour. Dit moet Farage buitengewoon zwaar gevallen zijn daar hij politieke macht opofferde omwille van Brexit. Het was een signaal aan het electoraat dat Brexit enkel gerealiseerd kon worden door op Johnson te stemmen.

Afbeelding

De uitslag was historisch. Bij een opkomst van 67,3% wist Johnson 43,6% van de stemmen binnen te halen (goed voor 365 zetels) tegenover 32,2% van de stemmen voor Labour (202 zetels), en slechts 2% voor de Brexit Party (geen enkele zetel). Het was een monsterzege voor Johnson die de verkiezingswinst nu kon opvatten als het door de andere partijen zo fel begeerde tweede referendum. Op de schouders van Boris Johnson kwam nu de volle verantwoordelijkheid voor Brexit te liggen. Hij kon schoon schip maken in zijn fractie in een nieuw Parlement en vol vertrouwen afstevenen op wat nu een onverbiddelijke Brexit-datum was geworden: 31 januari 2020.

Brexit is inmiddels een feit. Het jaar 2020 is een jaar van onderhandelingen met de EU, maar inmiddels is ook vastgelegd dat het Verenigd Koninkrijk haar eigen weg gaat aan het einde van het jaar ongeacht de uitkomst van die onderhandelingen. Een no deal-Brexit is daardoor nog steeds een optie. Er liggen nu goede dingen in het verschiet, zoals een handelsovereenkomst met de VS. De EU zal niet langer vrijelijk kunnen vissen in de Britse viswateren, en het Verenigd Koninkrijk is niet van plan de Europese auteursrecht-regels te implementeren. Maar natuurlijk zijn er ook problemen. Engeland worstelt nog steeds met een zure en gedesillusioneerde remain-elite. Het is nog niet duidelijk waar Boris precies staat op het punt van immigratie. Ook Engeland worstelt nog steeds met censuur op sociale media. Inmiddels heeft de EU aangekondigd dat de onderhandelingen zeer moeilijk en langdurig zullen zijn (de zoveelste vertragingstactiek van die kant). En er bestaat zelfs nog het risico dat de remainers een rejoin-campagne zullen organiseren, zodra Brexit of post-Brexit Engeland met wat tegenslag wordt geconfronteerd.

Onder de Brexiteers, en vooral onder hen die voor Johnson stemden in december, leeft toch nog de nodige reserve (en soms zelfs wantrouwen) over Johnsons bereidwilligheid een goede Brexit te realiseren. De voortekenen zijn echter niet slecht: Boris gebruikte krachtige en uitdagende taal richting EU, en ook lanceerde hij het plan de licence fee van staatsomroep BBC af te schaffen. De BBC voerde consequent een anti-Brexit beleid vergelijkbaar met de poging van de Cameron-regering om de burgers remain te laten stemmen. Afschaffing van dat kijkgeld is dus een goed middel om de pro-EU houding van de omroep af te straffen. Voorts heeft Boris een grootschalige zuivering doorgevoerd door een nieuw kabinet van leavers aan te stellen. 2020 is het jaar waarin Johnson zichzelf waar moet maken.

Nigel Farage heeft zich teruggetrokken in de luwte. Nog steeds verzorgt hij een programma voor het Londense radiostation LBC (Leading Britain’s Conversation), dat – ook via Youtube – zijn visies wereldkundig maakt. Zijn fans betreuren het dat hij geen PM kon worden, maar jaren geleden al maakte hij duidelijk dat de heersende krachten in Whitehall een grote hekel aan hem hebben. De reden is evident. Als geen ander was hij de drijvende kracht achter Brexit. Zonder hem hadden de pro-Brexit krachten in de Conservative Party geen schijn van kans gehad. Via UKIP en de Brexit Party dreef hij als een schaapherder de conservatieve kudde terug naar de soevereiniteit van het koninkrijk. Zijn strategie was er één van list, geduld en grootmoedigheid. Sluwe politieke methoden zetten Brexit op de kaart; geduld en terughoudendheid boden de remain-krachten alle gelegenheid hun listen en lagen te botvieren zodat de natie hun ware aard kon aanschouwen en hen in afgrijzen kon wegstemmen; met grootmoedigheid tenslotte wist hij terug te treden juist op het moment dat Brexit binnen handbereik lag. Nigel Farage is de grootste politieke strateeg van onze tijd. Meer dan twee decennia geleden stelde hij zich een doel voor ogen dat hij uiteindelijk (en vaak met strategische manoeuvres op de achtergrond) wist te realiseren. Het Verenigd Koninkrijk is vrij.

Nu Nederland nog. Het is hoog tijd om in Nederland de discussie over Nexit op gang te brengen.

Enige aanbevolen bronnen:

https://www.welt.de/politik/deutschland ... geben.html

https://www.express.co.uk/news/uk/10592 ... ership-spt

https://ehne.fr/en/article/political-ep ... and-europe

https://www.independent.co.uk/voices/br ... 12436.html

https://www.theguardian.com/politics/20 ... out-brexit

https://assets.publishing.service.gov.u ... reland.pdf

https://nl.wikipedia.org/wiki/Nederland ... oor_Europa

https://en.wikipedia.org/wiki/2005_Fren ... referendum

Brexit The Movie (13 mei 2016): https://www.youtube.com/watch?v=44YTTyQKyJQ

LBC: Nigel Farage reflects on his 21 years as an MEP in a candid interview with LBC (1 feb. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=v_Q2_1d27LY

The Sun: “The establishment is defeated”-Brexit special interview with Brendan O’Neil (30 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=rcjOjiUGwwQ

Felix Rex: Why the EU FEARS a RESURGENT UK (31 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=sH4AkzQGSjE
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: POLITICVS

Bericht door Pilgrim »

Hier weer een nieuwe uitgave van Politicvs. Het is nogal een uitgebreid nummer dat gaat over het socialisme. Het bestaat uit drie delen en omdat het zo groot is heb ik (in overleg) besloten om het in drie delen op te splitsen. Hier komt dus alvast het eerste deel van dit nummer.
POLITICVS

Op zoek naar waarheid in een eeuw van verstandsverbijstering

Nr. 9 - 10.05.2020

Bernie Sanders was een geliefde kandidaat voor een significant deel van het Democratische electoraat in de VS. Hij deed mee aan de presidentiële verkiezingen van 2016, maar werd onder de voet gelopen door Hillary Clinton. Hij deed ook nu weer mee in 2020 en ook nu weer trachtten de Democraten hem uit te schakelen. Uiteindelijk was het de kiezer die met hem afrekende. Voor conservatieve en libertarische auteurs en commentatoren is zijn opkomst een goede aanleiding om in geschrifte aandacht te besteden aan de problemen waar het socialisme de wereld mee opzadelt. In 2016 publiceerde econoom Thomas DiLorenzo een klein vademecum over de gevaren van het socialisme dat nu in 2020 niets aan relevantie en actualiteit heeft verloren. Aandacht voor Bernie en voor The Problem with Socialism.

De lokroep van het socialisme

1. Handel en wandel van Sanders Inc.

Afbeelding

Even leek het erop dat Bernie Sanders een reële uitdaging zou vormen voor zowel de Democratische elite als voor Donald Trump. Toen we begonnen met het schrijven van deze aflevering van Politicvs was Sanders nog volop in de verkiezingsrace. Zijn opmars en de radicale rugdekking die hij kreeg van politieke nieuwkomers als AOC en haar ‘Squad’ slaagden erin een ongekende koerswijziging te forceren bij Democratische kandidaten. Hongerig naar de macht, verkochten zij ziel en zaligheid aan ideologische excessen die voor vroegere Democraten onaanvaardbaar zouden zijn geweest: een onbetaalbare en economie-verwoestende ‘Green New Deal’, open grenzen en het criminaliseren van de grensbewaking, onbetaalbare universele gezondheidszorg, Identity Politics en Social Justice tot in het kwadraat. Zelfs het levende fossiel van de partij, Nancy Pelosi, ging overstag. Voor Democraten telt slechts één ding: het herwinnen van de macht (en daarmee het verslaan van Trump) ongeacht de kandidaat of zelfs maar de agenda – zo lijkt het. Maar toch bleek men voor een moment kieskeurig.

Nu wij doende zijn deze aflevering af te ronden, is Sanders reeds verdwenen. Het partijkader stond niet al te welwillend tegenover zijn communistische ideeën; hij zou de Democratische partij grote schade kunnen berokkenen op de langere termijn. Ook een aantal media droegen hun steentje bij aan het belasteren en compromitteren van Bernie. De linkse internetkrant The Daily Beast betichtte Sanders van racisme omdat hij in het verleden het lot van arbeiders in Vermont vergeleken had met slavernij. Freudiaanse artikelen die Sanders in zijn jongere jaren had geschreven voor locale media in Vermont, doken opeens op. In één daarvan betoogde hij dat seksuele onderdrukking i.c. seksuele onthouding de oorzaak was van borstkanker bij vrouwen. Natuurlijk werd hij geconfronteerd met die uitspraken die hij overigens met een eenvoudig handgebaar wegwuifde als jeugdzonden, ofschoon ze overigens wel typerend zijn voor zijn socialistische wereldbeeld waarin ziekten voortkomen uit een zieke samenleving, die enkel genezen kan worden met een socialistische revolutie. Als klap op de vuurpijl vergeleek Chris Matthews (van nieuwsstation MSNBC) Bernie’s verkiezingswinst in de staat Nevada zelfs met de opkomst van het Derde Rijk.

Maar het uiteindelijke vonnis werd toch geveld door de kiezer. In de voorrondes kreeg Sanders niet de winst waar hij op gehoopt had. Het electoraat had in de gaten gekregen dat de plannen van Sanders torenhoge belastingen en wisse economische ondergang van het land zouden betekenen. Sanders trad terug uit de race en, ouwe getrouwe collectivist als hij is, sprak zijn steun uit voor Joe Biden, de ‘winnaar’, ofschoon niemand precies zou kunnen vertellen waar Joe nu eigenlijk mee gewonnen had, daar zijn No Malarkey Tour niets verduidelijkte en enkel ruzie met zijn achterban opleverde. Democraten zijn bereid om op een langzaam naar het lijkt dementerende oude man te stemmen, die de grootste moeite heeft samenhangende zinnen te maken, en soms nauwelijks weet waar hij is. Obama wist dat zijn vice president hard achteruit ging, en schortte zijn steun op tot het allerlaatste moment. Joe Biden is onverkiesbaar. Maar Joe is niet het onderwerp van ons betoog.

De enorme zwenking naar links van de Democratische Partij moet menigeen aan het denken zetten. De radicale ideeën van een onversneden socialisme dat eerder Europees dan Amerikaans aandoet, lijken nu gemeengoed te worden in de Amerikaanse politiek. Ze worden uitgedragen door een groep linkse politici die een radicale revolutie voorstaan in politiek, maatschappij en economie. Het zou Amerika onherkenbaar doen veranderen, indien die plannen zouden worden volvoerd. Tot voor kort was Bernie Sanders de belangrijkste woordvoerder van die revolutie. We konden waarnemen hoe Sanders zich vastbeet in zijn lofprijzingen van de Cubaanse revolutie en het Chinese communisme – ofschoon hij beweerde het autoritarisme van beide landen af te wijzen en vooral de sociale programma’s (zoals het bestrijden van analfabetisme en armoede) te waarderen. Sanders is bekend vanwege zijn tirades tegen het grootkapitaal en het kapitalisme – de motor van de Amerikaanse welstand.

Zorg over de verbreiding van dit soort ideeën is dan ook groot, en diverse auteurs klommen in de pen om te waarschuwen voor de gevaren van het socialisme. Een handboek van één van die auteurs willen we hieronder bespreken. Eerst echter aandacht voor het fenomeen Sanders, want zelfs de meest ideologisch gedreven socialist is kennelijk niet wat hij lijkt. Bernie Sanders is wat men in Amerika noemt een ‘sell-out’. Zijn woorden staan haaks op zijn daden. Nog ontluisterender is het feit dat zijn campagne als een magneet werkt op radicale en gewelddadige elementen uit zijn achterban en uit de linkse beweging in Amerika.

Onderzoeksjournalist Peter Schweizer publiceerde eerder dit jaar Profiles in Corruption: Abuse of Power by America’s Progressive Elite, waarin hij een heel hoofdstuk wijdde aan Bernie Sanders. Bernie wordt door zijn achterban opgehemeld als een ideologisch gedreven Gutmensch, maar bij nadere beschouwing blijken zijn politieke ambt en zijn politieke idealen vooral een business model te zijn om grote sommen gelds binnen te hengelen.

Afbeelding

Bernie Sanders (geb. 1941) is een telg van een joodse familie uit Brooklyn, die na zijn studie naar Israël trok om te werken in de kibboets Sha’ar Ha’amakim die gerund werd door radicale marxisten die Jozef Stalin vereerden. Na diverse pogingen een politiek ambt te verwerven, werd hij in 1980 met een krappe meerderheid van tien stemmen gekozen tot burgemeester van Burlington in de staat Vermont. Die meerderheid dankte hij aan het feit dat hij oppositie voerde tegen een locale projectontwikkelaar, Pomerleau, wiens bouwprojecten nogal wat arme mensen uit hun huizen dreven wegens de gentrificatie van de regio, wat onder meer leidde tot hogere huren. Gescheiden van zijn eerste vrouw, kreeg hij spoedig verkering met Jane Driscoll (née O’Meara) met wie hij in 1988 zou trouwen. Zij werd voor hem een belangrijke zakenpartner. Sanders stelde zijn vrouw aan als hoofd van de Mayor’s Youth Office, wat na verloop van tijd een aardig salaris genereerde. Het door hem geschapen Community and Economic Development Office, met een goede vriend aan het hoofd, bleek ook een prima bron van inkomsten; het was een forum voor lobbyende bedrijven die graag zaken wilden doen met de burgemeester en bij hem een welwillend oor (en open beurs) vonden voor hun projecten. Sanders bleek geen liefhebber van liefdadigheidsinstellingen. Het locale non-profit ziekenhuis, dat een belastingvrije status genoot, kreeg een rekening van 2,9 miljoen onroerendgoedbelasting voorgeschoteld. De zakenman die langdurig goede zaken deed met Sanders was – schrik niet – Pomerleau. De locale groenen beschuldigden Sanders van heulen met het grootkapitaal. Desalniettemin was Sanders geliefd, voornamelijk dankzij een groeiende economie die eigenlijk geheel te danken was aan de militaire investeringen onder Reagan. General Electric verschafte in Burlington werk aan 3000 man op basis van vette defensiecontracten voor de wapenproductie. Sanders liet dit rustig toe ofschoon hij in zijn retoriek vaak stelling nam tegen het Amerikaanse imperialisme, en het Reaganisme in het bijzonder. Maar wat Sanders zei en wat Sanders deed waren vaak twee geheel verschillende dingen. General Electric kon rekenen op de steun van de burgemeester en linkse demonstranten tegen het militair-industrieel complex liet de burgemeester arresteren.

Tijdens zijn burgemeesterschap deed Sanders bij diverse verkiezingsrondes een gooi naar een hoger ambt zoals het gouverneurschap en het congreslidmaatschap. Een eigenaardig Sanders-trekje: een aantal malen stelde hij stafmedewerkers aan als adviseurs in plaats van als employees, om het betalen van sociale belastingen te vermijden.

In 1990 werd hij uiteindelijk toch verkozen tot congreslid. Samen met zijn vrouw richtte hij in 2000 het consultatiebedrijf Sanders & Driscoll op, met aan het hoofd zijn stiefzoon David en stiefdochter Carina, dat geld doorsluisde naar de Sanders familie. ‘Meer dan 1000 dollar’, vulde hij in op het inkomstenopgavenformulier voor congresleden, maar hoeveel meer is niet makkelijk na te gaan. Kritische tongen spraken van wel 150 duizend dollar.

Echtgenote Jane stond bekend als ‘media buyer’, dat wil zeggen een instantie die met campagnegelden mediacontracten en zendtijd regelt tegen een commissie van 15 procent. Campagnegelden overschrijden al gauw het miljoen, maar Jane’s inkomsten werden keurig vermeld als ‘meer dan 1000 dollar’. Hoeveel de Sanders familie precies verdiend heeft aan allerlei schimmige bedrijven en posities rondom Bernie’s politieke carrière is onbekend, maar een feit is wel dat Bernie voortdurend zijn eigen verwanten voor allerlei diensten betaalde.

Een bijzonder familiebedrijf van de familie Sanders was een locale hogeschool, Burlington College, gesticht in de zeventiger jaren en een tijdlang in opspraak wegens diplomafraude. De relatief kleine instelling met een studentental van krap aan 200 studenten, kreeg in 2004 een nieuwe directeur: Jane Sanders, die het internationale profiel van de school wat wilde oppoetsen en daartoe in 2007 naar Cuba reisde om een programma op te zetten zodat leerlingen uit Burlington colleges konden volgen aan de universiteit van Havana. Het programma (dat zich vooral concentreerde op justice en sustainability) werd bemoeilijkt door de sancties – want Cuba was en is een communistische staat berucht om haar mensenrechtenschendingen en gebrek aan vrije meningsuiting –, maar Jane loste dit op met een simpel telefoontje naar het ministerie van financiën. Men heeft toch enig gezag wanneer men gehuwd is met een senator (Bernie was senaatslid vanaf 3 januari 2007). Door de jaren heen ontving Burlington College miljoenen dollars aan federale subsidies (toen Bernie nog in het Congres zat, was hij lid van de Senate Budget Committee), naast de jaarlijkse collegegelden ten bedrage van 23.000 dollar per leerling. Het is opvallend dat fondsen voor Burlington College in de richting van de familie Sanders graviteerden. In 2009 ging de school een werkverband aan met de in 2007 opgerichte Vermont Woodworking School die timmercursussen verzorgde. De timmerschool ontving daarvoor in een aantal jaren tijd meer dan een half miljoen dollar – een voor de timmerschool lucratieve zaak en voor menigeen bevreemdend daar Burlington College in die jaren de grootste moeite had om haar eigen staf en rekeningen te betalen. De timmerschool was eigendom van Jane Sanders’ dochter Carina.

Ook vrienden van Sanders profiteerden, zoals Jonathan Leopold en zijn gezin. Een zoon van Jonathan was eigenaar van de Andros Beach Club op de Bahamas, waar studenten van Burlington College onderdak konden vinden tijdens de lentevakantie. Daartoe betaalde Burlington College tussen 2009 en 2011 zo’n 70.000 dollar aan de club.

Burlington College was geen succesvolle onderwijsinstelling. Slechts 22% van de studenten behaalde een diploma, en 30% procent haakte vroegtijdig af. Jane Sanders bestuurde het instituut in een sfeer van angst en censuur, maar met een gestadig stijgend salaris (160.000 in 2009). Het waren lucratieve jaren voor het echtpaar Sanders; ze geraakten in goeden doen en investeerden hun vermogen juist in datgene wat Sanders in zijn voordrachten het meest verfoeide: corporate America, de grote corporaties.

In 2010 had Jane plannen voor de uitbreiding van de school door een landaankoop ter waarde van 10 miljoen dollar. Familievriend Pomerleau regelde de onderhandelingen en verschafte een lening van een half miljoen. Maar Jane kon de rest van de lening niet bolwerken, zodat ze door de raad van bestuur van Burlington College in 2011 ontslagen werd. Als premie kreeg ze 200.000 dollar mee, en plichtsgetrouw vulde ze op het inkomstenformulier van haar echtgenoot in: ‘meer dan 1000 dollar’. Burlington College ging failliet en sloot z’n deuren in 2016. Tijdens een mysterieuze inbraak werd de boekhouding van de school vernietigd.

In recente jaren ontplooide Sanders zich als een ijverig auteur. Hij publiceerde diverse titels en met name in het verkiezingsjaar 2016 en het daaropvolgende jaar genoot hij door zijn boekverkoop een jaarinkomen van meer dan een miljoen. Hij kocht een vakantiehuis voor een half miljoen. Dit was zijn derde woning, naast zijn huizen in Burlington en Washington. Desalniettemin beschreef hij zichzelf als één van de armere leden van de senaat ofschoon hij er alles aan deed om nadere gegevens omtrent zijn financiën en belastingopgaven voor de buitenwereld verborgen te houden. Wat menigeen wel opviel was dat Sanders het in de verkiezingsretoriek van de 2020-campagne niet langer gemunt had op miljonairs maar nu enkel nog consequent miljardairs van hebzucht en uitbuiting betichtte.

Sanders was bekend om zijn kritiek op Wall Street en corporate America. Hij was een uitgesproken supporter van Occupy Wall Street in 2011. Toch was hij ook een regelmatige gast bij de Majority Trust-bijeenkomsten op Martha’s Vinyard of in Palm Beach waar de crème de la crème van Amerika’s Democratische professionele elite elkaar ontmoette, en waaronder zich ook veel bestuurders van Wall Street bevonden. Het viel menigeen op dat Sanders in zijn toespraken geen enkele kritische noot liet horen met betrekking tot Wall Street. Een zelfde discrepantie tussen publieke uitlatingen en politieke daden was ook te bespeuren in Sanders’ relatie tot de grote corporaties.

Zo verleende Sanders jarenlang steun aan het groene energiebedrijf van David Blittersdorf, AllEarth Renewables (dat zich toelegde op het bouwen van grote parken van windmolens en zonnepanelen) door het faciliteren van subsidies en het regelen van belastingvoordelen. In Vermont was Blittersdorf weinig geliefd vanwege zijn rücksichtsloze en agressieve houding tegenover huis- en landeigenaren, maar dit vormde geen obstakel voor Sanders’ steun. In ruil daarvoor toonde Blittersdorf zich een trouwe donor aan de Sanders Campagne. Als senator, ging Bernie vaak tekeer tegen de defensie-industrie. Dit weerhield hem er echter niet van in zee te gaan met Lockheed en, in weerwil van felle publieke oppositie, achttien gevechtsvliegtuigen van het type F-35 Joint Strike Fighter voor de staat Vermont te regelen. Daar was veel geld mee gemoeid en het genereerde ook wat werkgelegenheid.

Nog een voorbeeld van de discrepantie tussen Bernie’s woorden en daden. Sanders bekritiseerde vaak de wijze waarop met campagnegeld werd omgesprongen. Zijn eigen campagnes, echter, vertoonden allerlei onregelmatigheden, en dat geldt vooral voor de campagne van 2016. De federale wetgeving stelt een limiet aan het bedrag dat een donor aan een kandidaat mag schenken: 2.700 dollar per verkiezingsronde (in de voorverkiezingen en in de algemene verkiezingen, dus maximaal 5.400). Toch bleken nogal wat van Sanders’ donoren, zo’n anderhalf duizend, die limiet flink te overschrijden. Uit de rijk gevulde campagne-schatkist werd ruim 83 miljoen dollar naar een mysterieus mediabedrijfje genaamd Old Town Media gesluisd, dat gerund werd door twee vrienden van mevrouw Sanders, Barbara Abar Bougie en Shelli Hutton-Hartig, met wie zij ook al eens jaren eerder samengewerkt had als ‘media buyer’. Met een commissie van 15% moet er zo’n 12 miljoen te verdienen zijn geweest. Tot op de dag van vandaag weigert het echtpaar Sanders nadere inlichtingen te verschaffen omtrent hun betrekkingen met Old Town Media. Toen Bernie de voorverkiezingen in 2016 verloor, transformeerde hij wat nog over was van zijn campagne tot twee non-profit organisaties. De eerste is The Sanders Institute voor het uitdragen van zijn gedachtengoed. Leidinggevend directeur is David Driscoll, Bernie’s stiefzoon, met een salaris van zo’n 100.000 dollar. De tweede is Our Revolution, die in opspraak kwam omdat diverse stafleden bezwaar maakten tegen het ‘media buying’-beleid van de leiding.

Afbeelding

Peter Schweizer verschaft zijn lezers een verhelderend kijkje in de Bernie-keuken. Nepotisme en winstbejag zijn de ideologische socialist niet vreemd. Dit hoeft geen verbazing te wekken want de meeste congresleden in Amerika gebruiken (of misbruiken) hun ambt om grof geld te verdienen. Het pijnlijke met Bernie is dat hij deze praktijken altijd aan de kaak gesteld heeft, terwijl hij er zelf ook heimelijk gebruik van heeft gemaakt. De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet. Er kleven echter meer problemen aan Sanders’ politiek, problemen die de onregelmatigheden van zijn bedrijfsvoering verre overstijgen. Bernie is namelijk niet alleen een sell-out, hij werkt ook als een magneet op allerlei gewelddadige radicalen.

In de afgelopen jaren kwamen diverse problemen met Sanders’ achterban aan het licht. In 2016 bedreigden de zogenaamde Bernie Bros de Democratische partijleiding en wierpen zelfs stoelen naar hen toe tijdens de conventie in Nevada. In juni 2017 werd er een moordaanslag gepleegd door een Bernie Bro op het Republikeinse congreslid Steve Scalise (Scalise overleefde de aanslag). In februari 2020 reed een Bernie Bro met zijn bestelwagen dwars door een tent voor stemmersregistratie van de GOP. Ook in februari 2020 liet Democratisch senaatskandidaat en Bernie-supporter Bre Kidman (uit Maine) promotioneel materiaal drukken met een nieuw en opvallend logo: een guillotine – een pregnant symbool van de revolutie die haar klaarblijkelijk voor ogen staat. Geweld en geweldssymbolen kenmerken de politieke biotoop van Bernie en men moet zich afvragen of die ook niet aangemoedigd worden door Bernie’s retoriek wanneer hij bij herhaling Trump afschildert als de gevaarlijkste man in de Amerikaanse geschiedenis.

Vorig jaar, in 2019, liet James O’Keefe van Project Veritas undercover journalisten met verborgen camera’s gesprekken vastleggen met Sanders’ stafmedewerkers. Deze werden verwerkt tot vier video’s die in januari 2020 werden gepubliceerd op de eigen website van Project Veritas Action en op Youtube (bronnen hieronder, aan het eind). De eerste drie video’s bevatten gesprekken met Kyle Jurek en Martin Weissgerber, radicale communisten.

Afbeelding

Kyle Jurek is een agressieve kerel. Trump-aanhangers, mensen van rechts, zijn in zijn optiek fascisten, en fascisten spreken maar één taal, zo meent hij, en dat is de taal van het geweld. Derhalve kan men ze ook maar op één manier opponeren, namelijk met geweld. “The only way you can confront them is with violence”. Wanneer Trump herverkozen wordt, zullen grote steden in vlammen opgaan. Kyle voorspelt geweld in de straten, want als Bernie Sanders verliest, hebben zijn aanhangers niets meer te verliezen. Die voorspelling richt zich vooral op Milwaukee waar in juli de Democratische Nationale Conventie zou worden gehouden. De coronacrisis heeft dit echter verhinderd, alsook het feit dat Bernie inmiddels uit de race is.

Kyle is geen groot liefhebber van vrijheid van meningsuiting. Hij maakt grote bezwaren tegen ‘hate speech’, het geliefde projectiewoord bij de antifascisten die op opinies die hen niet aanstaan gaarne datgene projecteren waar zijzelf ook in niet geringe mate mee behept zijn, namelijk haat en agressie. “Free speech has repercussions. Yeah, there are consequences to your fucking speech, right? If your speech is calling for the elimination of people based on race or gender, or religious, like, for whatever reason, things that people can’t change, then you should expect a fucking violent reaction. And you deserve a violent reaction.” Daartoe hebben ze alle recht, vindt Kyle, want ze staan boven de wet: “we’re willing to go above and beyond what the law says is acceptable”.

Afbeelding

De revolutie is in de ogen van Kyle nu een noodzaak. Het behoud van de planeet, het behoud van het mensdom (Kyle wijdt niet uit over de ecologische dimensie, maar die speelt duidelijk mee op de achtergrond) zijn nu de doelstellingen van de revolutie. En wie actief die revolutie tegenwerkt, zal moeten worden omgebracht. De revolutionair staat boven de wet. “There are things that are more important than the rule of law in the United States when it comes down to the existence of the human race”. Het doel heiligt alle middelen.

Kyle is zeer ontevreden over het Democratische establishment. De Clintons mogen wat hem betreft ten onder gaan in een “reign of terror”. De miljardairsklasse en ook de linkse media moeten het ontgelden. Sleur ze aan hun haren de straat op, zo fantaseert Kyle, en steek ze in de brand. Reactionairen en al diegenen die de revolutie niet willen steunen, gaan tegen de muur, of eindigen in een goelag. Zo’n goelag, meent Kyle, is eigenlijk een prima oplossing. In zijn ogen zijn het niet de vernietigingskampen die er door de anti-linkse propaganda van gemaakt worden. Het zijn heropvoedingsinstellingen waar antirevolutionairen de waarde van het kameraadschap leren.

Eén opmerking van Kyle bevatte een onbedoelde ironie: “Bernie’s a bad judge of character”. Hoe waar. Het is inderdaad de spijker op z’n kop, zeker wanneer men radicalen als Kyle voor de campagne rekruteert.

Afbeelding

Volgens Kyle zijn er naast hemzelf nog veel meer links-radicalen in de Bernie Campagne; hij telt er op z’n minst vier die hij persoonlijk kent. Ook is hij ervan overtuigd dat er diverse Antifa-activisten aan de campagne deelnemen. Daar moet men dan nog bij optellen de radicale elementen uit de overige Veritas-video’s: Martin Weissgerber, Mason Baird en Daniel Taylor. Mason Baird geeft ruiterlijk toe dat de Sanders Campagne radicale elementen aantrekt: “we do attract (...), you know, radical, like, truly radical people to the campaign”. Daniel Taylor voegt daar nog aan toe dat die radicale elementen er wel degelijk zijn, maar voor het moment achter de coulissen gehouden worden om de kiezers niet te zeer af te schrikken. In zijn eigen woorden: “We don’t wanna scare people off, so you kinda gotta feel it out first before you get into the crazy stuff (...) more extreme organizations and stuff like Antifa (...) we’re kinda keeping that on the back burner for right now”. Misschien vormen de radicalen een klein deel van Bernie’s aanhang, maar ze vormen zeker een zorgwekkend en alarmerend deel van die achterban.

Martin Weissgerber is uit hetzelfde hout gesneden als Kyle. Martin meent dat het geen slecht idee zou zijn om het Huis van Afgevaardigden, de Senaat en Justitie op te heffen om iemand als Sanders en een kabinet van uitverkorenen alle belangrijke besluiten, met name met betrekking tot het milieu, te laten nemen. Martin is klaar voor de strijd. Hij volgt militante groepen en staat te popelen om een gewelddadige revolutie te ontketenen. “Guillotine the rich”, voegt hij er aan toe – wie weet is het een suggestie die een echo vond in Bre Kidman’s revolutionaire campagne-logo. Ook meent hij dat de rijken tewerkgesteld zouden moeten worden om de Amerikaanse infrastructuur te herstellen: “I would like to see the billionaires kind of go into an American gulag”. Weissgerber is vol enthousiasme over de Sovjet Unie. Het communisme bracht grootse dingen voort, zoals het Kalasjnikov-geweer (de AK-47), vrouwenrechten, of het Belomorkanaal, ook bekend als het Witte Zeekanaal. Dat laatste was één van Stalins gruwelprojecten en kostte het leven aan 25.000 dwangarbeiders. Maar dat is niet wat Martin gelezen heeft. Martin bestudeerde het Belomorkanaal een heel semester lang door een roze bril: “It’s a beautiful thing”.

De onthullingen van Project Veritas zijn op zijn zachtst gezegd alarmerend, maar het duurde een poosje voordat er een reactie kwam van de Sanders Campagne. In plaats van verontschuldigingen aan te bieden voor de radicale insluipers, of zelfs maar afstand te nemen van de radicale uitlatingen, dreigden Sanders en zijn medewerkers Project Veritas met een aanklacht wegens intimidatie.

De handel en wandel van de Sanders Campagne verschaffen een leerzaam inkijkje in de structurele problemen van het Amerikaanse socialisme. Achter de radicale hervormingsplannen die vaak met mooie beloften worden opgedist, schuilt het geweld van een brute revolutie. De problemen van het socialisme zijn reeds vele malen onderzocht en beschreven. Hieronder willen we uitgebreid aandacht besteden aan één recent verschenen boek in het bijzonder. Het is The Problem with Socialism door Tom DiLorenzo, die het werkje schreef als vademecum en handzaam naslagwerk voor een ieder die zich zorgen maakt over de ontwikkelingen in het Sanders kamp en over de verbreiding van socialistisch gedachtengoed in Amerika. Nodeloos te zeggen dat dit werkje ook voor een Nederlands publiek buitengewoon interessant is.

Bronnen:

De Veritas-videos zijn beschikbaar via: https://www.projectveritasaction.com/ en ook op Youtube:

Project Veritas Action: #Expose2020: Sanders Campaign Part 1; Field Organizer “F**king Cities Burn” if Trump Re-Elected (14 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=BsUAvh_PCWA&t=1s

Project Veritas Action: #Expose2020 - PART II: Sanders Staffer “There Are Things More Important Than the Rule of Law in USA” (15 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=P3PWDNkLliE&t=6s

Project Veritas Action: #Expose2020 Part 3: 2nd Bernie Staffer “I’ll straight up get armed” “Guillotine the rich” (21 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=ImH8AjZrEcY en (korte outtake): https://twitter.com/JamesOKeefeIII/stat ... 4233117697

Project Veritas Action: #Expose2020 Part IV: Two More Bernie Staffers Promote “Extreme Action” and Property Destruction (28 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=4zpCVM0delQ

Joshua Caplan, ‘Bernie Campaigner Kyle Jurek Arrested Days Before Project Veritas Exposé’, Breitbart, 16 jan. 2020: https://www.breitbart.com/2020-election ... as-expose/.

Akkad Daily: Bernie Sanders is a Weak Man (24 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=8mKsTdhqlfE

Akkad Daily: Bernie Sanders is Leading a Dangerous Movement (16 feb. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=uLjUIvcQhXQ

Bernard Sanders, ‘Cancer, Disease and Society’, Vermont Freeman, dec. 1969, online: https://www.documentcloud.org/documents ... ancer.html

D. Parker, ‘Socialism is slavery’, NOQ Report, 16 febr. 2020: https://noqreport.com/2020/02/16/social ... and-labor/

FoxNews: Hilton on the extreme policy differences between Trump, Bernie (24 feb. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=a58gv2rrQp8

Mr Reagan: Bernie’s Disturbing Sexual Views (22 febr. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=qSbO491f1HM

Pam Key, ‘Schweizer: Bernie Sanders Funneled Tax and School Money to His Family’, Breitbart, 20 jan. 2020: https://www.breitbart.com/clips/2020/01 ... is-family/

Peter Schweizer, ‘Profiles in Corruption: Abuse of Power by America’s Progressive Elite’ (New York: Harper Collins, 2020), chapter 7 ‘Bernie Sanders’, pp. 177-213.

Sam Frizell, ‘Bernie Sanders’ Long History With Alternative Medicine’, Time, 6 mrt. 2016: https://time.com/4249034/bernie-sanders ... ne-cancer/

Tim Pool: Democrats Panicking Over Bernie Sanders’s Defense Of Dictatorships, They Even Tried Blaming Trump (25 feb. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=BfF3wrh2cAI

Timcast: Bernie Sanders Campaign Called The Cops On Project Veritas And Even Lied About What Happened (24 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=EgpDPmkzQAY

Timcast: Media Exposes Bernie Sanders’ Racist Past, Ok It’s An Obvious Smear But He’s Unfit For Office Anyway (23 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=sCwiUY00fEQ

Timcast: Project Veritas Got Way More Engagement On Their Bernie Story Than MSM But Still They Don’t Cover It (18 jan. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=W1CO_2svFMg&t=492s

Wolf Howling, ‘Bernie the Red’, Bookworm Room, febr. 2020: http://www.bookwormroom.com/2020/02/27/ ... own-words/ (bevat diverse videolinks).
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: POLITICVS

Bericht door Pilgrim »

En hier is deel 2 van dit nummer. Ook dit bestand is echter nog steeds te groot om in z’n geheel te plaatsen, want ik kreeg een melding dat het over het maximaal toegestane tekens kwam. Daarom zal ik dit deel ook weer in twee stukken splitsen.
De lokroep van het socialisme

2. Het probleem van het socialisme

The Problem with Socialism is één van de aardigste en beknoptste overzichtswerkjes die we recentelijk gelezen hebben. Het is toegankelijk voor een breed publiek en bijzonder vlot geschreven. Auteur Tom DiLorenzo doceert economie aan de Loyola Universiteit in de staat Maryland. Ook is hij verbonden aan het Mises Institute. Hij is een libertariër en een vertegenwoordiger van de Oostenrijkse School van de economie. Hij staat dus in de traditie van Ludwig von Mises, Friedrich Hayek en Murray Rothbard. Hij is derhalve een voorstander van een kleine overheid. Deze positie heeft bepaalde consequenties voor zijn kijk op socialisme en fascisme. Vandaar, vooraf, twee aandachtspunten voor de lezer: (1) DiLorenzo en vele libertariërs met hem hebben de neiging elke vorm van grote overheid en overheidsuitbreiding te zien als ‘socialisme’; (2) socialisme en fascisme zijn politieke systemen die beide een grote overheid voorstaan. Vanuit libertarisch oogpunt zijn ze dus allebei vormen van socialisme. Het fascisme is een vorm van socialisme die uit praktische overwegingen gebruik maakt van een kapitalistische economie (maar dan vaak met marktregulering en zonder vrijheid). In die optiek is een land als China een schoolvoorbeeld van fascisme. Maar ook het Amerikaanse corporatisme, het onzalige huwelijk van Amerikaanse overheid en grote corporaties (waar Bernie Sanders van profiteert maar ook heel erg op tegen is) wordt door libertariërs wel aangeduid als ‘soft fascism’. Ook elders op dit forum worden de nauwe betrekkingen tussen de linkse beweging en het nationaal-socialisme zorgvuldig uit de doeken gedaan. Zie ‘Het linkse nationaal-socialisme en de mythe van extreem rechts’.

Het boek van DiLorenzo bestaat uit zestien thematische hoofdstukjes die we hieronder elk afzonderlijk kort willen bespreken en die – zo de lezer wil – ook apart gelezen kunnen worden.

Afbeelding

1. Het probleem van het socialisme. Het socialisme is één van de gevaarlijkste politiek-economische systemen ooit door het menselijk vernuft voortgebracht. Het is derhalve even opmerkelijk als zorgwekkend dat het socialisme nog steeds op tal van mensen een grote aantrekkingskracht uitoefent. In een Amerikaanse opiniepeiling uit 2015 bleek dat 43% van de millennial-generatie (in de leeftijd van 18 tot 29) gelooft dat socialisme de toekomst heeft. In het verkiezingsjaar 2016 bleek bij een andere peiling dat 69% van jonge mensen onder de dertig bereid is op socialist Bernie Sanders te stemmen. Veel van de aantrekkingskracht van het socialisme is natuurlijk gelegen in de sociale arrangementen en overheidsprogramma’s (‘free stuff’) die ze aan haar kiezers belooft. Die mooie beloften onttrekken echter een paar onverbiddelijke waarheden aan het oog. Ten eerste moeten al die programma’s bekostigd worden en daarvoor is veel geld nodig – belastinggeld. En vervolgens brengen die programma’s ingrijpende wijzigingen aan in bestaande economische structuren en verhoudingen. De Oostenrijkse econoom Ludwig von Mises zag als de wezenskenmerken van het socialisme de overheidsconfiscatie van zoveel mogelijk industrie en land, en de vernietiging van de bestaande kapitalistische structuren middels belastingen, inflatie en welvaartsprogramma’s. Het socialisme was aanvankelijk primair gericht op het overheidsbezit van alle productiemiddelen, maar het moderne socialisme zoals we dat vandaag de dag kennen streeft vooral naar inkomensherverdeling met het oog op gelijkheid. Om dat te bewerkstelligen moet het socialisme, na een lange en geduldige mars door de instituties, diep verankerd zijn in bestuurlijke en maatschappelijke instellingen. Die ‘gelijke’ herverdeling, echter, brengt nooit de beloofde welstand. Het socialisme maakt bevolkingen en landen enkel gelijk in armoede. Socialisme is economisch vergif, zo concludeert DiLorenzo.

Afbeelding

Hij verschaft daarvan diverse voorbeelden. In de zeventiger jaren van de vorige eeuw dreef het socialisme Chili het bankroet in, met als gevolg een coup en een repressief bewind. Eind jaren tachtig was de omvang van de Sovjeteconomie nog slechts vijf procent van die van de VS. Het naoorlogse Engeland ging bijna ten onder aan de ‘Britse ziekte’, zoals het socialisme werd genoemd. Het was Thatcher die orde op zaken stelde. Het ooit welvarende Argentinië, het zilverland (genoemd naar argentum, het Latijnse woord voor zilver), werd socialistisch onder Juan Péron (die werd afgezet in een militaire coup in 1955), en bleef ook socialistisch. In de jaren tachtig werd het geconfronteerd met een verpletterende inflatie van 12000%. India werd socialistisch na haar onafhankelijkheid in 1947 onder Jawaharlal Nehru en diens economisch adviseur Prasanta Chandra Mahalanobis, een statisticus die werkte aan India’s Vijfjarenplannen. India bleef socialistisch en straatarm tot in de jaren tachtig toen het socialisme eindelijk afgezworen werd door Nehru’s kleinzoon Rajiv Gandhi. Afrika, ten slotte, werd door het socialisme verwoest, met als gevolg een schrijnende tweedeling tussen een kleine puissant rijke elite en een totaal verpauperde bevolking. De Ghanese econoom George Ayittey wees erop dat Afrika arm is omdat het geen vrijheid heeft. Niet de druk van het koloniaal verleden houdt Afrika arm, maar socialistische planeconomieën. Ayittey: “Socialism is as alien to Africa as it is to the rest of the world”.

Het socialisme brengt tal van problemen en gevaren met zich mee, zoals DiLorenzo in de volgende hoofdstukken uiteen zet. De drie opvallendste zijn: (1) het socialisme keert zich tegen de vrijheid, (2) tegen het individu, en (3) tegen de vrijheid van meningsuiting.

2. Waarom het socialisme overal en altijd een economische catastrofe is. Het socialisme kampt met diverse cruciale problemen. DiLorenzo behandelt de volgende drie in zijn tweede hoofdstuk: (1) het probleem van de arbeidsprikkel; (2) het ‘kennisprobleem’, en (3) het zogenaamde ‘calculatieprobleem’.

Laten we beginnen met het eerste. Stel dat een ieder in een socialistisch systeem hetzelfde inkomen krijgt op basis van zijn behoeften, waar is dan de prikkel om harder en productiever te werken? Een structureel probleem van het socialisme is dat luiheid beloond wordt en hard werken bestraft. Een paar voorbeelden.

Afbeelding

De eerste kolonisten en pelgrims die in Virginia aankwamen troffen een land aan met een rijke bodem geschikt voor akkerbouw, met een overvloed aan vruchten, aan vis, en aan wild gedierte. Toch hadden die eerste kolonisten te maken met een hoge sterfte ten gevolge van honger. Hoe was dit mogelijk in een land van overvloed? Sommige tijdgenoten meenden dat dit kwam door een gebrek aan ijver. Dat was niet geheel juist; het probleem lag elders.

De zeventiende-eeuwse pelgrims van Jamestown vormden een kolonie die men het beste kan beschrijven als een vorm van landbouwsocialisme. Productie diende om de kolonie draaiende te houden en de winsten werden gebruikt als betaling aan de Virginia Company die het transport over zee had mogelijk gemaakt. Er was geen eigendomsrecht, en land en bebouwing van het land waren geheel gesocialiseerd. Hierdoor was er geen verband tussen werk en beloning; harder werken leidde niet tot groter voordeel. Aldus werd het arbeidsethos vernietigd. Gebrek en honger waren het gevolg en honderden kolonisten kwamen zo om het leven. De overlevenden hadden over het algemeen weinig zin om te werken. De Britse overheid kreeg dit in de gaten en stuurde Sir Thomas Dale om orde op zaken te stellen. Sir Thomas had al snel in de gaten wat er scheelde. Hij gaf aan ieder huishouden 1,2 hectare grond in eigen bezit met als enige belasting een bepaalde hoeveelheid graan (ca. 400 liter) als betaling aan de Virginia Company. De gevolgen waren onmiddellijk merkbaar; luiheid betekende gebrek aan opbrengst, hard werken daarentegen bracht winst en beloning, en al snel kwam de kolonie tot welstand en was er ruimte voor nieuwe ambachten en innovatie.

Iets soortgelijks deed zich voor in Massachusetts. Van de eerste pelgrims van de Mayflower die in 1620 voet aan land zetten was binnen een paar maand de helft dood. William Bradford, de leider van de expeditie, maakte meteen een eind aan de gesocialiseerde landbouw en verdeelde de grond onder de huishoudens. Privaatbezit en vrije markten deden de jonge Amerikaanse economie bloeien. Anderhalve eeuw later behoorden de Amerikanen al tot de rijkste volkeren op aarde.

Rusland was de grootste graanexporteur ter wereld. Nadat het land in 1917 was overgestapt op het socialisme stierven in totaal zo’n tien miljoen Russen van de honger in de jaren twintig en dertig. Mao socialiseerde de Chinese landbouw en, ziedaar, tussen 1959 en 1962 stierven zo’n dertig miljoen Chinezen van de honger. Dit mechanisme doet zich ook voor in andere takken van industrie en nijverheid en heeft alleen al in de twintigste eeuw enorme humanitaire rampen veroorzaakt in Cambodja, Ghana, Ethiopië, Tanzania, Zimbabwe en noem maar op. Een cruciaal grondprobleem van kunstmatige hongersnoden en massasterfte is het probleem van de arbeidsprikkel.

Afbeelding

Een tweede structureel probleem van het socialisme is wat de econoom Friedrich Hayek identificeerde als een ‘kennisprobleem’. Een socialistische planeconomie veronderstelt een omvattende kennis van de economie en van de processen die zich daarin afspelen. Die kennis, echter, is onmogelijk. Het economisch veld is veel te groot, en daarenboven ook nog in een voortdurende staat van verandering en fluctuatie, om die ook maar bij benadering te kunnen bevatten, laat staan te reguleren. Een klein voorbeeld is de pizza van de pizzaboer. Een pizza heeft verscheidene ingrediënten zoals deeg of tomatensaus die elk op zich bestaan bij de gratie van complete bedrijfstakken (zoals het boerenbedrijf, de transportindustrie, het chemische bedrijf, enzovoorts, die elk een klein beetje aan zo’n eindproduct als de pizza hebben bijgedragen). Het ontstaan van zo’n eindproduct is een geheel spontaan proces zonder regulering van bovenaf door een overheid. Adam Smith legde in zijn Wealth of Nations uit dat vrije ondernemers in een vrije markt, en ook nog primair gedreven door hun eigenbelang en winstoogmerk, toch door samenwerking en interactie, als waren zij geleid door een ‘onzichtbare hand’, bijdragen aan het welzijn van de samenleving. De socialistische planeconoom, daarentegen, meent met zichtbare hand die processen te kunnen sturen, er daarbij geheel abusievelijk van uitgaand dat hij meer weet dan ontelbare producenten, ondernemers, en consumenten. Die dwaling leidt altijd tot armoe en economische chaos.

Een derde structureel probleem werd voor het eerst benoemd door econoom Ludwig von Mises die in 1920 wees op de afwezigheid van rationele prijs- en kostencalculatie in socialistische economieën. Een socialistische planeconomie waarbij de overheid over alle productiemiddelen beschikt, heeft geen (vrij) prijsmechanisme en kan niet functioneren zonder een vrije kapitaalmarkt (beurs, banken) waarin investeerders en speculanten met een duidelijk eigen financieel belang geld investeren in bedrijven en producten. In een vrije markt kan men prijzen ‘ontdekken’ en aan de hand daarvan verstandig investeren. In een planeconomie (waarin prijzen en investeringen centraal geregeld worden) is er geen afstemming met de economische werkelijkheid, zodat grootschalige verspilling onvermijdelijk wordt, en verspilling leidt als vanzelf tot economische ellende.

3. Gelijkheidsdenken versus de menselijke natuur. Het socialisme is geobsedeerd door het idee dat het kapitalisme een grote mate van ongelijkheid veroorzaakt. Alle mensen zijn gelijk, zo stelt zij daartegenover, en het gaat daarbij niet enkel om rechtsgelijkheid maar vooral om materiële gelijkheid. Dat laatste vergt namelijk een maximale ingreep van de staat om gelijke uitkomst voor een ieder te bewerkstelligen. Grote socialistische staten hebben dit egalitarisme nagestreefd en zodoende honderden miljoenen mensen in de armoe gedreven en miljoenen dissidenten vermoord.

Het egalitarisme druist in tegen de natuurlijke staat van de mens, en dat is een conditie van ongelijkheid. DiLorenzo citeert rabbijn Daniel Lapin die erop wees dat de dingen die door God zijn gemaakt nooit gelijk zijn maar altijd verschillen (geen enkele steen is gelijk aan de andere, geen enkel dier is gelijk aan het andere ook niet wanneer ze van dezelfde soort zijn). De mens, daarentegen, is in staat dingen te maken die identiek zijn (zoals de ene baksteen precies gelijk is aan de andere, of het ene plastic bekertje niet te onderscheiden is van het andere). Socialisme streeft naar uniformiteit zoals bij bakstenen of plastic bekertjes, en niet naar de diversiteit van de natuur.

De uniciteit van individuen en het verschil in vermogens en interesses leiden tot een grote differentiëring van arbeid en winstbejag. Doordat verschillende mensen in staat zijn tot zeer verschillende taken ontstaat automatisch de noodzaak tot coöperatie. Die samenwerking creëert op natuurlijke wijze het netwerk van de samenleving, en die samenleving wordt gekenmerkt door ongelijkheid en voortdurende veranderingen. Altijd zal er sprake zijn van inkomensongelijkheid, en ondernemingen verkeren in een voortdurende flux. Ook vormt zich in die samenleving een natuurlijke elite (zoals Thomas Jefferson het noemde) op basis van talent en ijver door de natuurlijke verdeling van kennis en arbeid.

Deze elite wordt met argusogen gade geslagen, in wezen door iedere vorm van overheid, maar in het bijzonder door de socialistische of marxistische overheid die in die elite een kwaadaardige en hebzuchtige oligarchie herkent. Zij streeft naar inkomensgelijkheid en een gelijke verdeling van kennis en arbeid die zij meent te bereiken in het opheffen van de arbeidsverdeling. In zijn meest idealistische vorm leidt deze gedachte tot het leven in een commune. Communes, zo weet de goed geïnformeerde lezer, eindigen steevast in een nachtmerrie.

De econoom Ludwig von Mises herkende een element van afgunst in het gelijkheidsdenken. Het wordt treffend zichtbaar in bijvoorbeeld de filmindustrie, waar men afhankelijk is van de veranderlijke en soms wispelturige smaak van de consument. Een ooit succesvolle productiewijze kan op zeker moment uit de smaak vallen en aldus bitterheid veroorzaken over de geleden verliezen. Het is ook merkbaar in de literatuur waar pulp vaak beter verkoopt dan de meer intellectuele literatuur. Dat is soms moeilijk te verkroppen voor de ijverige litterator die een meesterwerk hoopt te schrijven. In beide beroepsgroepen, entertainers en auteurs, is het socialisme zeer populair.

Dit valt te betreuren daar het gelijkheidsdenken grote gevaren in zich bergt. DiLorenzo verwijst naar interessante literaire voorbeelden, zoals de roman Facial Justice van L. P. Hartley waarin de overheid cosmetische chirurgie verplicht stelt om vrouwengezichten gelijk te maken zodat niemand kan uitblinken in schoonheid; en het verhaal ‘Harrison Bergeron’ van Kurt Vonnegut, waarin een intelligente man een ingebouwd apparaatje bij zijn oor heeft dat op gezette tijden lawaai maakt zodat hij geen oneerlijk voordeel kan hebben van het gebruik van zijn verstand. Egalisering van uiterlijk en intelligentie, wat uitvergroot in deze literaire fantasieën, zijn probleemloos terug te vinden in de grauwe uniformering en onderwijsindoctrinatie van socialistische staten. Ten diepste is het gelijkheidsdenken onmenselijk en kwaadaardig.

4. Socialistische eilanden: de overheid als ondernemer. Zoals de Sovjet Unie nog kleine eilandjes van kapitalisme had om het leven draaglijk te maken (zoals zwarte markten, kleine stukken private landbouwgrond, of datsja’s), zo hebben ook de meeste kapitalistische landen eilanden van socialisme in de vorm van overheidsondernemingen zoals de posterijen, scholen, energiebedrijven, afvalophaaldiensten of financiële instituten zoals Fannie Mae (de FNMA oftewel de Federal National Mortgage Association, een Amerikaanse overheidsinstelling die hypotheken verstrekt). Deze overheidsondernemingen blinken uit door inefficiëntie; ze leveren producten van slechte kwaliteit, zijn vaak twee keer zo duur, en werken met budgetten in plaats van met een verstandig kosten- en batenoverzicht. Een curieuze eigenschap van dit soort ondernemingen is dat ze groeien en groter worden wanneer ze slechte prestaties leveren. Als een staatsschool er niet in slaagt om kinderen adequaat op te leiden, dan moet er meer geld in gestopt worden. Als een zorginstelling er niet in slaagt om bijvoorbeeld armoede te reduceren, dan moeten de programma’s uitgebreid worden.

In een vrijemarkteconomie functioneren bedrijven anders. Daar moet een ondernemer streven naar winst, en een goed product leveren tegen concurrerende prijzen. Faalt het bedrijf, dan lijdt het verlies of het gaat failliet. Als een bedrijf succes heeft en een investering van bijvoorbeeld 10.000 dollar weet om te zetten in een winst van 100.000 dollar, dan is dat bedrijf 90.000 dollar waard. Met overheidsbedrijven is het dus de omgekeerde wereld; die bedrijven kunnen zelfs waarde vernietigen doordat ze meer kosten dan ze opbrengen.

Overheidsbedrijven worden bekostigd met belastinggeld. En belastingen worden onder dwang geïnd, op straffe van boetes en gevangenisstraf. Diensten van dergelijke bedrijven worden niet zelden ‘gratis’ of ‘kosteloos’ aangeboden, maar dat is onzin. De echte kosten worden doorberekend in de belastingen. In de private sector bestaat zo’n betalingsdwang niet. Ondernemers moeten producten of diensten creëren die vrijwillig door consumenten gekocht kunnen worden.

Overheidsondernemingen en haar bureaucraten hebben de neiging bepaalde diensten te monopoliseren en te overheersen zodat de kosten omhoog gaan en de kwaliteit naar beneden. Zulks geschiedde bijvoorbeeld in California in 2015 tijdens een periode van droogte. Gouverneur Jerry Brown had lokale overheden en steden opgedragen het waterverbruik met 25% procent te reduceren op straffe van een boete van tienduizend dollar per dag. Tegelijkertijd werden omwille van milieudoeleinden miljoenen acre-feet water (1 acre-foot = 1,2 miljoen liter; het draait hier dus om miljarden liters) in de oceaan gepompt. Een dergelijke kostenverhoging en verspilling vindt men alleen maar bij de overheid. Waar de vrije markt vrijwillige samenwerking bevordert en productievaardigheden beloont, zijn overheidsinstellingen vooral goed in het bevorderen van massale dwang en bureaucratische onderwerping. En die bureaucratie is groot in Amerika omdat ambtenarensalarissen hoger liggen dan salarissen in de private sector.

Bureaucraten zijn niet (zoals vrije ondernemers in de particuliere sector) geïnteresseerd in winsten, lagere kosten en innovaties. Zij zijn vooral bezig met budgetten en het uitbreiden van die budgetten. De bureaucraat wil dus belastingverhoging en uitbreiding van zijn of haar overheidsinstelling; het doel is kostenverhoging. Door gebrek aan concurrentie is er een groeiend gevaar van incompetentie, maar dit vormt geen bedreiging voor de positie van de falende ambtenaar. Het is veelal moeilijk een ambtenaar te ontslaan en incompetentie wordt nogal eens beloond met promotie. Politici zijn dol op ambtenaren en zij zullen niet aarzelen het ambtenarenbestand uit te breiden. Meer ambtenaren betekent immers meer stemmen.

5. Waarom de ‘slechtsten’ de top bereiken onder het socialisme. Een groot maar ook voorspelbaar nadeel van het collectivisme is dat de opgelegde overheidsplannen maar al te vaak falen. Dit zou politieke leiders te denken moeten geven en hen moeten motiveren de hand in eigen boezem te steken. Het toegeven dat overheidsplannen mislukt zijn is echter niet een aantrekkelijke optie voor bestuurders wanneer er ook nog een andere mogelijkheid is, namelijk, naast het opleggen van plannen, ook het verkondigen dat die plannen een succes zijn en het propageren van die successen middels media en onderwijs. Een regulerende macht die particuliere initiatieven overtroeft werkt als een magneet op immorele leiders; hun falen wordt niet afgestraft zodat kwade bedoelingen al snel kunnen floreren. Socialisme trekt als vanzelf de slechtste mensen aan; haar leiders vormen geen aristocratie maar een kakistocratie, een bestuur van de allerslechtsten. (DiLorenzo gebruikt dat woord niet, maar het is volledig op zijn plaatst in dit hoofdstukje.) Collectivisme mag dan beginnen op democratische beginselen, maar het eindigt altijd als dictatuur. Of zoals ze in Amerika zeggen: “You can vote your way into socialism, but you have to shoot your way out of it.”

Het eerste slachtoffer van het socialisme is, zo betoogde Hayek, de waarheid. De socialistische ‘waarheid’ wordt middels indoctrinatie en propaganda in media, onderwijs en uiteindelijk heropvoedingskampen aan de bevolking opgedrongen. Waarheid wordt in een socialistische samenleving niet bediscussieerd maar opgelegd. En die opgelegde waarheid mag, net als de overheid en haar beleid, niet in twijfel getrokken worden. Is eenmaal de feitelijke waarheid vernietigd en vervangen door de gedecreteerde ‘waarheid’, dan zal ook al snel – aldus Hayek – alle moraal verdwijnen, want moraal is afhankelijk van de waarheid.

Deze kakistocratie van valse ‘waarheid’ en immoraliteit laat zich gemakkelijk herkennen in de recente geschiedenis van de Sovjet Unie, maar ook – en dat is zeer verontrustend – in de socialistische tendensen in onze westerse wereld. DiLorenzo noemt het voorbeeld van de door de president benoemde overheidsfunctionarissen (die in Amerika aangeduid worden als ‘czars’) voor diverse beleidsterreinen zoals wetenschap, bewapening, verkeer en dergelijke, die fungeren als adviseurs, maar in feite verregaande bevoegdheden hebben. Een beruchte science czar onder Obama was John Holdren die zich vooral bezig hield met vraagstukken van overbevolking en klimaatverandering en aldus bijdroeg aan de huidige klimaathysterie. Terwijl echte wetenschappers onderzoek doen en vragen stellen, zorgt dit type bureaucraten ervoor dat klimaatverandering als dogma wordt opgelegd. Wie vragen stelt heet een ‘klimaatontkenner’. Evenzo is het met de politieke correctheid in de media en in het onderwijs; vooral Amerikaanse universiteiten worden erdoor geplaagd, hetgeen de academische vrijheid grote schade berokkend heeft.

Vroeg of laat ontaardt een socialistische kakistocratie altijd in massamoord. DiLorenzo citeert een tweetal belangrijke handboeken op dit terrein: Death by Government van R. J. Rummel, een standaardwerk over overheden die grote segmenten van hun eigen bevolking uitroeiden (democide), en Le livre noir du communisme van Stéphane Courtois, Nicolas Werth, Jean-Louis Panné en anderen (uit 1997), in het Engels vertaald als The Black Book of Communism. Het socialistisch experiment van de twintigste eeuw eindigde in één van de meest schrikbarende dodentallen ooit. Tegen de honderd miljoen mensen werden onder het communisme vermoord.

Afbeelding

Massa-executies, kunstmatige hongersnoden, en dwangarbeid waren de meest effectieve methoden. De Sovjetregering hanteerde zelfs uitroeiquotas: “U wordt opgedragen 10.000 vijanden van het volk te vernietigen. Rapporteer de resultaten”. Tegenover het schrikbarende dodental van het communisme (specifiek geraamd op 94 miljoen) staat het kleinere maar over het algemeen in onderwijs en media veel nadrukkelijker belichte dodental van het nazisme: 21 miljoen slachtoffers. Echter, het nationaalsocialisme is in wezen gewoon een loot aan de stam van het socialisme dus is het niet meer dan juist beide cijfers bij elkaar op te tellen. DiLorenzo verbaast zich erover dat “er momenteel in de academische wereld nog steeds zelfverklaarde socialisten zijn die voor zichzelf het morele gelijk opeisen. De ideologie die wordt geassocieerd met de ergste misdaden, de grootste massamoorden en de meest totalitaire regimes ooit zou menslievender zijn dan het vrijemarktkapitalisme dat meer mensen uit de armoede getild heeft, meer welstand en meer ontwikkelingsmogelijkheden geboden heeft, en een grotere steun is geweest voor ’s mensen vrijheid dan enig ander economisch systeem in de geschiedenis van de wereld”.

6. De socialistische wortels van het fascisme. Na de tweede wereldoorlog werd door de Sovjetpropaganda onder Stalin het idee verspreid dat het enige alternatief voor het socialisme het fascisme is. Het liberalisme als staatkundig systeem werd eigenlijk niet erkend en in termen van de ideologie tot het fascisme gerekend. Deze propaganda deed niet alleen onrecht aan het liberalisme, het verhulde ook nog eens de ware aard van het fascisme – namelijk dat het een vorm van socialisme is. Mussolini bijvoorbeeld was een internationale socialist voordat hij een nationale socialist werd. Om het verschil tussen socialisme en fascisme te beklemtonen, wordt er wel eens op gewezen dat het fascisme (anders dan het communisme) het vrije ondernemerschap haar gang liet gaan. Dat is echter niet geheel juist. Onder het fascisme was er altijd een zeer nauwe band tussen bedrijfsleven en overheidsbeleid, tussen overheidsfunctionarissen en ondernemers. Tegenwoordig spreekt men van ‘vriendjeskapitalisme’, ‘cliëntelisme’, of op z’n Engels van crony capitalism.

In 1933, het jaar waarin Hitler en zijn partij in Duitsland aan de macht kwamen, schreef de joodse econoom Friedrich Hayek een artikel over het ‘Nazi-Socialisme’ waarin hij wees op het ideologische anti-kapitalisme en anti-liberalisme van de nazi partij. Nogal wat van haar vroege leiders waren communist of socialist, en een belangrijk verschil met het internationale socialisme was dat het nationale socialisme een socialisme van en voor de middenklasse eerder dan van en voor het proletariaat nastreefde.

Wat socialisme en fascisme nadrukkelijk gemeen hebben is de afwijzing van het liberalisme. In het Communistisch Manifest staat de afschaffing van alle privébezit centraal; het individu dient de staat in elk opzicht. Iets soortgelijks schreef Mussolini in zijn Dottrina del Fascismo: het individu wordt enkel geaccepteerd voor zover zijn belangen samenvallen met die van de staat. Liberalisme wordt door beide systemen rigoureus afgewezen daar het individuele vrijheid boven de staat stelt. Mussolini wijst erop dat in de natuur het belang van de soort voorop staat en dat het individu gemakkelijk aan dat belang wordt opgeofferd. Vandaar dat ook in collectivistische systemen als socialisme en fascisme het individu mag worden opgeofferd voor het grotere goed. In de ogen van Mussolini was de negentiende eeuw de eeuw van het liberalisme en individualisme; de nieuwe eeuw zou de eeuw van het collectivisme en van de staat worden. Net als Marx verafschuwde hij het kapitalisme en de vrije markt als het zelfzuchtig najagen van materiële voorspoed.

In tegenstelling tot de Russische communisten nationaliseerden de fascisten niet alle bedrijven. Vrij ondernemerschap mocht blijven bestaan voor zover het dienstbaar kon zijn aan de staat. De fascisten stonden verregaande overheidsplanning van economie en samenleving voor, en ofschoon ze zich niet alle productiemiddelen toe-eigenden, slaagden ze er wel in controle uit te oefenen over al die productiemiddelen. Zoals in alle socialistische systemen hing hier een prijskaart aan. In de twintiger en dertiger jaren werden in Italië grote sommen belastinggeld gebruikt om falende bedrijven te redden. Fascisme bracht net als socialisme economische rampspoed.

Afbeelding

In Duitsland was de situatie niet anders. Paul Lensch (1873-1926), één van de intellectuele wegbereiders van het nationaalsocialisme, zag in de Eerste Wereldoorlog een belangrijk historisch keerpunt. In zijn Drei Jahre Weltrevolution beklaagde hij zich over de Duitse bourgeoisie die in de negentiende eeuw het Engelse liberalisme en haar noties van vrijheid, recht, constitutie en parlement had omarmd. Dit was hopeloos achterhaald in zijn ogen, en hij pleitte voor een nieuwe staats- en maatschappijvorm geheel geënt op het socialisme, maar dan van een nationale snit. Dit nationale socialisme zou al snel worden opgepikt door het nationaalsocialisme. In Mein Kampf schreef Hitler dat de Ariër zijn individuele ego ten dienste behoort te stellen van de gemeenschap en zelfs, indien nodig, dient op te offeren. Hitler verafschuwde hyper-individualisme en kapitalisme; hij verklaarde de oorlog aan een ieder die zich keerde (op straffe des doods) tegen het algemeen belang. Het naziprogramma veroordeelde speculatie, woekerrentes, en in het bijzonder de kapitalistische klasse die werd vereenzelvigd met de joden. De nazi's streefden naar uitvoerige sociale arrangementen zoals oudedagvoorzieningen en nationaalsocialistisch staatsonderwijs.

De totalitaire socialistische systemen van Rusland, Italië en Duitsland hadden opmerkelijk veel gemeen: geheel of gedeeltelijke nationalisering van de productiemiddelen, totale regulering van industrie en landbouw, nationalisering en onder staatscontrole plaatsen van het onderwijs, centralisering van het bankwezen, het creëren van een sterk gecentraliseerde bureaucratie, en – in algemene zin – het elimineren van alle oppositie en het bestrijden van het individu, het gezin en de private gemeenschap.

7. De mythe van het succesvolle Scandinavische socialisme. Een argument dat vaak wordt aangehaald om het succes van het socialisme aan te tonen is het zogenaamde Scandinavische model. Het socialisme in Zweden en Denemarken zou die landen tot grote welstand hebben gebracht. Dit is echter een fabeltje. Zweden heeft lange tijd een grote welstand gekend, maar dat had niets met socialisme te maken, en alles met het vrijemarktkapitalisme. Zweden dankte haar succes aan de meest vrije, minst gereguleerde en minst belaste economie in Europa. Daar kwam nog bij dat het land neutraal bleef tijdens beide wereldoorlogen en derhalve geen schade leed op het gebied van productiemiddelen en menselijk kapitaal. De economische vrijheid deed wetenschap en ondernemerschap in de negentiende en vroeg twintigste eeuw bloeien als nooit tevoren (men denke aan wetenschappers als Alfred Nobel en Gustaf Dalén en bedrijven als Volvo, Saab en Ericsson). In de periode 1870-1950 had Zweden de hoogste inkomensgroei per hoofd van de bevolking wereldwijd.

Dit enorme succes kon helaas niet verhinderen dat het land vanaf de dertiger jaren van de twintigste eeuw steeds socialistischer werd. Linkse politici schiepen een welvaartsstaat, lieten het overheidsapparaat groeien en verhoogden de belastingen. De overheidsuitgaven als percentage van het Zweedse bruto nationaal product (BNP) groeide in de periode van 1950 tot 1975 van 20 naar 50 procent. In de jaren tachtig volgde een zware economische terugslag en in 1990 was Zweden van de vierde naar de twintigste plaats gedaald op de wereldranglijst van inkomensgroei. Sterker nog, in de periode 1950-2005 was de Zweedse economie niet in staat nieuwe banen te genereren.

Een reactie kon niet uitblijven. Er kwamen nieuwe regeringen van liberalen en conservatieven die orde op zaken stelden met belastingverlagingen, dereguleringen, en privatiseringen. Dit bracht langzaam maar zeker enige verbetering. De nationale schuld daalde van 80 procent van het BNP in 1992 naar veertig procent in 2008. Toch is socialisme in Zweden een hardnekkig fenomeen, vooral omdat via het staatsonderwijs een nieuw type burger ontstaan is, de ‘socialistische mens’ (DiLorenzo citeert hier de Zweedse econoom Per Bylund), die leeft in kinderlijke en onvolwassen afhankelijkheid van de staat met een vanzelfsprekend recht op vrij onderwijs, vrije zorg en een uitkering. Een groot nadeel hiervan is, bijvoorbeeld, dat bejaardenzorg gedelegeerd wordt naar de overheid met een grote vereenzaming onder de ouden van dagen als gevolg. De Zweedse verzorgingsstaat schiep ‘egoïstische monsters’ die niet langer de zorg voor ouders of naasten op zich willen nemen. (DiLorenzo gaat hier niet verder op in, maar men zou gemakkelijk nog meer voorbeelden van die ‘socialistische mens’ kunnen noemen, daar het huidige Zweedse politieke bestel doordesemd is met radicaal linkse en vooral oikofobische ideeën die met ongeremde immigratie de Zweedse samenleving in groot gevaar brengen.)

Er is economisch herstel in Zweden, maar het land is nu – aldus DiLorenzo – nog steeds armer dan Mississippi, de staat met het laagste inkomen van de gehele VS. Denemarken (ooit door Bernie Sanders aangemerkt als een socialistische modelstaat) worstelt ook om van het socialistische verleden af te komen. In een land van ongeveer vijf-en-een-half miljoen inwoners leeft anderhalf miljoen op een uitkering. Het land zucht dan ook onder loodzware belastingen (55,6% inkomstenbelasting, 180% belasting op de aanschaf van een auto, enzovoorts). De totale belastingdruk was in 2001 ongeveer 70%. Vanaf dat jaar begon de Deense kiezer dan ook consequent op conservatieve en liberale partijen te stemmen om het roer om te gooien.

Scandinavische landen hebben perioden van grote economische bloei gekend; die bloei was geen gevolg van het socialisme. Socialisme was juist de kracht die dat succes teniet deed.

8. Hoe de verzorgingsstaat de armen schaadt. Naast de nationalisering van industrie en privébezit, streefde het socialisme ook naar wat de econoom Ludwig von Mises aanduidde als ‘destructionisme’ – het vernielen van de sociale orde die stoelt op privébezit. Ooit was Amerika beroemd om haar vele vrijwillige liefdadigheidsorganisaties. Met het toenemen van haar welstand, nam ook haar goedgeefsheid en filantropie toe. Hierin kwam echter een opvallende kentering in het midden van de zestiger jaren van de vorige eeuw. Met het toenemen van overheidsprogramma’s voor hulp aan de behoeftigen, nam de liefdadigheid langzaam maar zeker af. Waarom geld schenken aan een doel, als de overheid er reeds grote bedragen insteekt? Tot overmaat van ramp werden ook de functies van bestaande liefdadigheidsorganisaties (zoals kerken en clubs en verenigingen) door ambtenaren geüsurpeerd. Dit was een directe aanslag op de structuur van de gemeenschap. De behoeftigen werden cliënten van overheidsprogramma’s die er primair op waren aangelegd het aantal bureaucraten en overheidsinstellingen te laten groeien en de cliënten te bedienen, niet voor enige tijd, maar generaties lang, hen daarmee verstrikkend in werkloosheid (door het verlammen van de arbeidsprikkel) en sociale ontwrichting. Zo is er een schrikbarende toename van het aantal éénoudergezinnen omdat overheidsprogramma’s het éénouderschap lucratief hebben gemaakt. Wie een uitkering kan incasseren zal zich wel twee maal bedenken alvorens naar werk te zoeken. Marx en Engels propageerden in hun Communistisch Manifest de afschaffing van het gezin. Ofschoon de architecten van de verzorgingsstaat dit niet bewust nastreefden, was het toch de consequentie van hun programma’s. In de periode 1960-2000 nam het aantal buitenechtelijke geboorten toe met 400 procent. In 1960 woonde 73 procent van de kinderen in de VS in een traditioneel tweeoudergezin; in 2013 daalde dat percentage naar 46 procent. In weerwil van alle goede bedoelingen, kampen kinderen uit éénoudergezinnen tweemaal zo vaak met psychologische problemen en gedragsstoornissen. Sociale ontwrichting is het gevolg. Bernie Sanders stelt een substantiële uitbreiding van de verzorgingsstaat voor in de VS. Dit leidt onverbiddelijk tot een toename van armoede, een toename van jeugdcriminaliteit en een toename van sociale misère.

Afbeelding
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: POLITICVS

Bericht door Pilgrim »

9. Hoe de sociale gezondheidszorg de patiënt ombrengt en de belastingbetaler berooft. Programma’s voor een door de overheid gereguleerde gezondheidszorg zijn al lange tijd een heet politiek hangijzer in de Angelsaksische wereld. Engeland heeft haar National Health Service en Canada heeft haar Medicare; beide systemen worden vaak bekritiseerd vanwege de trage, vaak slechte zorg, en vooral de lange wachtlijsten. Dezelfde kritiek is nu ook te horen in Amerika sinds de invoering van Obamacare, en die kritiek zwelt alleen maar aan nu in de verkiezingsrace van 2020 de Democratische kandidaten free healthcare aanbieden. Tom DiLorenzo legt zorgvuldig uit wat er mis is met deze sociale gezondheidszorg.

Door de overheid gereguleerde gezondheidszorg is zogenaamd ‘gratis’. Dat is niet juist. Gezondheidszorg is duur en wordt bekostigd via (evt. verborgen) belastingen. Doordat het als iets ‘gratis’ gepresenteerd wordt, stijgt de vraag en gaan ook artsen er gemakkelijker toe over om medicatie voor te schrijven en medisch onderzoek uit te voeren. Een spectaculaire stijging van de vraag leidt automatisch tot enorme prijsstijgingen. Veel economen waarschuwen dan ook voor de onbetaalbaarheid van gratis gezondheidszorg. De overheid ziet dit probleem en stelt vervolgens een kostenplafond in; prijzen worden vastgesteld ruim beneden de reële hoogte (die zij hebben bereikt door de hoge vraag). Deze overheidsingreep doet de vraag eerder toe- dan afnemen, zodat er aan de aanbodzijde grote tekorten ontstaan, zowel op het materiële als personele vlak. Veel medische specialisten zijn geneigd om te verhuizen naar landen waar ze beter kunnen verdienen. In reactie op deze consequenties van haar eigen beleid, gaat een overheid vervolgens over tot rantsoenering, en dit leidt onverbiddelijk tot lange wachtlijsten waarbij patiënten zelfs voor belangrijke ingrepen weken, maanden of – in de ergste gevallen – zelfs meer dan een jaar moeten wachten. Er zijn studies die laten zien dat één vijfde of een kwart van de hart- en kankerpatiënten in Engeland vroegtijdig overlijdt door het uitstellen van de behandeling. In Canadese ziekenhuizen zijn tekorten aan de orde van de dag zodat ziekenhuizen vervuilen en er zelfs al verscheidene gedocumenteerde uitbraken van infectieziekten zijn geweest. Canadezen die het zich kunnen permitteren gaan voor medische hulp de grens over naar de VS.

De sterfgevallen ten gevolge van tekorten en wachtlijsten zijn niet de enige schaduwzijden van de Angelsaksische programma’s van sociale gezondheidszorg. In Canada bleek dat tekorten (van specialisten en voorzieningen) in arme gebieden veel hoger waren dan in rijkere gebieden. In Engeland werden bepaalde medische onderzoeken en behandelingen niet beschikbaar gesteld aan bejaarden. Sociale gezondheidszorg is dus bijzonder bevattelijk voor discriminatie op basis van vermogen en leeftijd.

Terwijl Amerika met de invoering van Obamacare een socialistischer vorm van gezondheidszorg krijgt, gaan Europese landen juist een meer geprivatiseerde en marktgerichte vorm van gezondheidszorg ontwikkelen om al de genoemde problemen van de gesocialiseerde zorg te ondervangen.

Westerse landen hebben nog het voordeel van conservatieve en liberale tradities die de ergste uitwassen van het socialisme in toom houden. De Sovjet Unie had dit voordeel niet; de socialistische verzorgingsstaat van wieg tot graf werd daar al zeer vroeg – en als eerste wereldwijd – ingevoerd, met alle gruwelijke gevolgen van dien. Criminele nalatigheid, dronken ambulancepersoneel, vervuilde ziekenhuizen waar voedselvergiftiging schering en inslag was, ziekenhuizen zonder warm stromend water (57%!), dubieuze medische behandeling van onderbetaalde specialisten die via afpersing geld van patiënten inden, of zelfs middels tortuur door het weerhouden van anesthesie – het zijn slechts enkele van de consequenties van de gesocialiseerde zorg in de Sovjet Unie. En natuurlijk, de partijtop, de één procent, had toegang tot de weinige goed functionerende ziekenhuizen waar alle faciliteiten en expertise voorhanden waren. Gezondheidszorg voor allen is zoiets als gelijkheid van allen. Maar, zo leert Orwell’s Animal Farm, sommigen zijn meer gelijk dan anderen.

10. Hoe het socialisme leidt tot vervuiling. Het is bekend dat vervuiling een ongewenste bijwerking of schaduwzijde is van een geïndustrialiseerde samenleving. Vraag is wat deze vervuiling in de hand werkt. Volgens de Britse econoom Arthur Pigou ligt de bron van het probleem bij het winstbejag in een kapitalistische economie. De ondernemer let vooral op zijn eigen kosten, en niet op de sociale kosten, dat wil zeggen het nadeel dat hij anderen berokkent. Pigou zocht een oplossing in het heffen van belastingen op de productie, evenredig aan de veroorzaakte schade. Dit type belastingen werd bekend onder de naam ‘Pigovian taxes’. In een socialistische samenleving zou zorgvuldige planning deze schaduwkant van de industrialisatie moeten kunnen voorkomen of op z’n minst minimaliseren. Dit is een misvatting, zo legt DiLorenzo uit. Het kapitalisme is prima in staat het milieu te beschermen en het zijn juist socialistische samenlevingen die de ergste vervuiling aanrichten.

Voor het beschermen van het milieu is goede wetgeving vereist, bij voorkeur in een kapitalistische samenleving die het privaatbezit huldigt. Privaatbezit, namelijk, impliceert aansprakelijkheid. Wie een auto bezit is verantwoordelijk voor schade of letsel die daarmee berokkend kan worden. Dit geldt mutatis mutandis ook voor de eigenaar van een bedrijf of een industrie. In de common law-traditie, die ook in Amerika in de negentiende eeuw van kracht was, is de vervuiler verantwoordelijk voor de vervuiling en kan hij daarvoor aangeklaagd worden. Daarbij komt dat de particuliere ondernemer genegen is zorg te dragen voor zijn eigendom en – strevend naar kostenbesparing – grondstoffengebruik waar mogelijk zal willen minimaliseren. Bezit verwekt verantwoordelijkheidsbesef en dat is de beste basis voor de bescherming van het milieu.

Hiertegenover staat het collectivisme, dat ook in het westen voet aan de grond heeft gekregen. Strevend naar het grootste goed voor het grootste aantal mensen, meent de collectivist dat het individu de vooruitgang niet moet stuiten. Mocht de industrie, die aan die vooruitgang werkt, schade berokkenen dan ligt het initiatief tot een tegenactie niet bij het individu maar bij de overheid die, bij voorkeur middels belastingen, de industrie dwingt tot compensatie. Hoe redelijk dit ook moge klinken, het benadeelt wel degelijk het individuele initiatief en het verantwoordelijkheidsbesef. Een dergelijk systeem van ‘Pigovian taxes’ is niet onbekend in de westerse sociaaldemocratiën, maar in socialistische en communistische staten van de twintigste eeuw was zelfs dat geen optie. Overheidsbezit of -controle over alle grondstoffen en natuurlijke bronnen doet cruciale factoren als winstoogmerk, aansprakelijkheid, en verantwoordelijkheid, en zelfs trots met betrekking tot het eigen bezit als sneeuw voor de zon verdwijnen. Niemand bekommerde zich over natuurlijke bronnen want niemand in het bijzonder droeg er verantwoordelijkheid voor.

Afbeelding

De consequenties van dit gebrek aan verantwoordelijkheid waren catastrofaal. Het socialisme veroorzaakte de grootste ecologische rampen van de twintigste eeuw. In de Sovjet Unie werden de Zwarte Zee, de Kaspische Zee, het Aralmeer en het Baikalmeer duurzaam vervuild en verwoest. Decennialang werd het grind van de kusten van de Zwarte Zee weggegraven voor gebruik in de bouw. De erosie van vier decennia (1920-1960) reduceerde de kust tot de helft zodat door de vele landverschuivingen de kustbebouwing werd verwoest. In de rivier de Oka zorgde vervuiling voor totale vissensterfte (in 1965); ook andere rivieren werden zwaar getroffen. Het Aralmeer werd goeddeels leeggepompt voor irrigatie zodat twee derde van het zwaar vervuilde meer droog kwam te liggen. Fabrieken en olieraffinaderijen dumpten alle onverwerkte afval in de Kaspische Zee. Het Baikalmeer werd zodanig vervuild dat het leven in het meer tot de helft werd gereduceerd en de bossen rond het meer afstierven.

Ook de vervuiling in communistisch China kent geen grenzen. In de provincie Sichuan stierf negentig procent van de bomen af. In 2007 werd vastgesteld dat zestien van de twintig meest vervuilde steden op aarde in China liggen.

In communistisch Polen was 95 procent van het water ongeschikt voor consumptie en 65 procent was zelfs zo vervuild dat het ook voor de industrie niet bruikbaar was. Het water dat uit kolenmijnen werd gepompt veroorzaakte grondverzakkingen zodat nogal wat flatgebouwen instortten; aldus gingen in totaal 300.000 appartementen verloren. De lucht was zodanig vervuild met zware en giftige metalen dat wagens met watersproeiers in grote steden de ronde deden om zoveel mogelijk van de giftige stofregens weg te spoelen. Terwijl in West-Europese landen de levensverwachting procentueel steeg, daalde zij juist in Polen.

In de DDR was tachtig procent van het oppervlaktewater ongeschikt om in te zwemmen of om van te drinken. Een derde van alle meren werd biologisch dood verklaard, evenals een vijfde van de bossen. Ook in de rest van het Oostblok trof men dezelfde milieurampen aan.

Afbeelding

Het is een kenmerk van het socialisme om zware industrie te nationaliseren, en dit leidt automatisch tot grootschalige ecologische rampen. De Venezolaanse olie-industrie vergiftigde het Meer van Maracaibo, het staatsoliebedrijf van Mexico vervuilde de Golf van Mexico, en zelfs in Amerika dreigen er rampen, zodra een overheid greep heeft op een nutsbedrijf. In 2015 schakelde het stadsbestuur van de plaats Flint in de staat Michigan voor de watervoorziening van het Huron Meer over op de rivier Flint (waarschijnlijk om kosten te besparen), ofschoon al langer bekend was dat het rivierwater zwaar vervuild was.

Om kort te gaan: planeconomie en milieurampen gaan hand in hand.

11. Karl Marx’ progressieve inkomensbelasting. In het Communistisch Manifest staat een tienpuntenplan voor de wereldrevolutie. Het tweede punt voorziet in de noodzaak van een ‘zware progressieve belasting’ met als doel meer inkomensgelijkheid te scheppen. Die belasting is progressief in de zin dat zij zwaarder wordt naarmate iemand meer verdient. Dus, met andere woorden: die belasting moet gelijkheid scheppen door mensen ongelijk te behandelen. Er valt veel tegen dit belastingplan in te brengen. Zo druist het in tegen de menselijke ongelijkheid (de ongelijke distributie van vaardigheden en talenten en daarmee van de ongelijkheid van inkomen) en bestraft het (middels hogere belastingen) ijver en inventiviteit die in een kapitalistisch systeem tot vooruitgang en innovatie zouden leiden. Wanneer hard werken niet beloond wordt, verdwijnen de prikkels van ijver en vindingrijkheid en ontstaat er economische stagnatie. Vandaar dat in socialistische staten een complete bevolking in armoe kan leven terwijl er een kleine partijelite aan de top zichzelf verrijkt – precies het stereotype beeld van armoe en rijkdom dat het socialisme nu juist meent te bestrijden. In kapitalistische landen is de inkomensverdeling vaak ‘uivormig’, dat wil zeggen met een relatief kleine groep armen onderaan, en een relatief kleine groep rijken aan de top. Het leeuwendeel van de inkomens is verdeeld over een gelaagde middenklasse, waarvan de lagere middeninkomens het grootste deel vormen. Een socialistische, progressieve belasting zal dus niet primair de rijken treffen (daarvan zijn er te weinig) maar vooral de middenklassen (want daar valt veel meer te halen). Middeninkomens worden dan buitenproportioneel zwaar getroffen. Nog maar kort geleden stelde Bernie Sanders voor alle inkomens boven de 29.000 dollar per jaar te belasten met 52%.

In Amerika is overigens al lange tijd sprake van een progressieve inkomstenbelasting. Volgens de Amerikaanse belastingdienst betaalde in 2012 de bovenste helft van de inkomensverdieners 97,2% van alle inkomstenbelastingen, tegenover slechts 2,8% opgehoest door de onderste helft van de verdieners op de inkomensschaal. De onderste 45% op die schaal betaalt overigens helemaal geen belasting.

Afbeelding

De inkomstenbelasting werd in 1913 middels het Zestiende Amendement in de Grondwet verankerd. Deze late introductie had alles te maken met de grote bezwaren die in de voorafgaande eeuw(en) tegen een dergelijke belasting waren gerezen. De staatsman John C. Calhoun (1782-1850) zag daarin een directe aanslag op de constitutionele vrijheid van de VS, want de politieke partij die direct belang had bij het innen van belastingen was tevens de partij die ernaar zou streven de beperkingen die de grondwet oplegt aan de overheid ongedaan te maken. De libertarische denker Frank Chodorov (1887-1966) beaamde dit een eeuw later en wees erop dat veel van de vrijheden die Amerika in de revolutie van 1776 verworven had, met de revolutie van 1913 weer verloren waren gegaan. Hij voegde daar nog aan toe dat inkomstenbelasting beslag legt op inkomen en bezit en daardoor in feite het privaatbezit compromitteert en zelfs ontkent. Indachtig het eerste punt van het plan voor de wereldrevolutie zoals uiteengezet in het Communistisch Manifest, mag men de inkomstenbelasting beschouwen als een vorm van socialisme, aldus Chodorov.

Opvallend is de ontwikkeling van de belastingdruk in Amerika. In 1913 begon dit met een bescheiden 7% bij een inkomensdrempel van 500.000 dollar. Maar dat zou razendsnel veranderen. In 1918 was het al 77%, in 1944 88%, in de periode 1950-1963 zelfs 91%. John F. Kennedy voerde ingrijpende belastingverlagingen in zodat de belastingdruk daalde, maar in 1980 was het toch nog 70%. Reagan tenslotte dreef de belastingen verder naar beneden (tot 28%). Belastingverlaging heeft een gunstige uitwerking op de economie; zulks is de afgelopen jaren gebleken bij de door Trump doorgevoerde verlagingen.

De invoering van een progressieve inkomstenbelasting heeft naast een spilzieke overheid nog een andere bedenkelijke consequentie gehad. Het heeft namelijk bijgedragen tot de centralisatie van de macht in Amerika. Burgers identificeerden zich met de instantie die beslag legde op een deel van hun geld; ze werden burgers van de VS eerder dan burgers van de diverse staten waarin zij woonden. Dit is in wezen een erosie van het Amerikaanse federalisme dat juist gekenmerkt wordt door een decentralisatie van de macht waarbij de verschillende staten en lokale overheden in concurrerende machtsverhoudingen staan ten opzichte van elkaar en ten opzichte van de federale overheid. De kwestie van de States’ rights is tot op heden een heet hangijzer. Die concurrentie tussen de machten is de beste garantie voor vrijheid. Vandaar dat het socialisme streeft naar centralisatie van de macht. Een tekenend voorbeeld uit de recente geschiedenis is Adolf Hitler die in Mein Kampf (Band 2, Kap. 10) het federalisme (de Duitse Bundesstaat) afwees ten gunste van een gecentraliseerde eenheidsstaat.

Wat gebeurt er met het geld dat via de inkomstenbelasting wordt geïnd? Een groot deel gaat naar subsidies en arrangementen voor de middenklassen. Veel gaat ook naar subsidies voor de rijken (zoals de fameuze Wall Street bail-outs, of subsidies voor grote corporaties). Opvallend is dat er voor de armen over het algemeen weinig overblijft, en dat terwijl de inkomstenbelasting vaak gepresenteerd wordt als een middel om de rijken te belasten ten einde de armen te helpen. Daarbij komt nog dat het belasten van de rijken vaak averechtse effecten heeft. Hogere belastingschalen ontmoedigen hard werken in de hogere inkomensklassen. Immers, waarom meer verdienen wanneer men het risico loopt in een hogere belastingschaal te belanden die opeens 70% van het inkomen opslokt? De hoogste inkomens zullen ook altijd naar manieren zoeken om onder de belastingdruk uit te komen. Een aardig voorbeeld is de miljonairsbelasting die in 2007 werd ingevoerd in Maryland. Het gevolg was dat 31.000 topinkomens hun biezen pakten en uit de staat verdwenen, zodat de overheid 1,7 miljard dollar aan belastinginkomsten misliep. Een jaar later werd de miljonairsbelasting weer afgeschaft.

12. De dwaasheid van het minimumloon. Het minimumloon in de Verenigde Staten is sinds 2009 vastgesteld op $7.25 per uur. Socialisten (en nu ook Bernie Sanders) pleiten al lange tijd voor een verhoging tot $15 per uur. Dit pleidooi is gebaseerd op de arbeidswaardetheorie van Karl Marx, die arbeid als de enige bron van waarde zag. De werkgever steelt waarde van de arbeider, en het is dan ook niet meer dan billijk dat de arbeider die waarde gecompenseerd krijgt, ten minste in de vorm van een opgewaardeerd minimumloon. Belastingen, nationaliseringen, en minimumloonwetgeving zijn de middelen voor het terug stelen van die waarde en het bewerkstelligen van sociale gerechtigheid. Dit klinkt misschien mooi, maar in wezen wordt het tegenovergestelde bereikt; minimumloonwetten zijn bijzonder discriminatoir en benadelen de ongeschoolde werkers.

Met een verhoging van het minimumloon worden laag- of niet-opgeleide arbeiders niet meer aangenomen. In landen als Griekenland en Spanje worden jongeren uit de leeftijdsgroep 18-30 jaar door hoge minimumloonwetten uit de arbeidsmarkt gestoten. Erger nog, deze structurele werkloosheid verhoogt de kans op jeugdcriminaliteit. In de jaren dertig van de twintigste eeuw werd het minimumloon vastgesteld op 25 dollarcent per uur (tegenover een gemiddeld loon van 62,7 dollarcent), maar in Puerto Rico was het gemiddelde loon 12 dollarcent. De verhoging van het minimumloon maakte meteen 120.000 mensen werkloos, en dat getal zou nog stijgen tot vijftig procent van de beroepsbevolking. Nog zo’n voorbeeld: In 2015 werd in de VS jeugdwerkloosheid onder blanke tieners geraamd op 14% en onder zwarte tieners op 23%. Van die laatste categorie zijn velen slecht opgeleid op disfunctionele scholen; verhoging van het minimumloon zou deze groep dan ook disproportioneel zwaar treffen.

Vakbonden zijn over het algemeen vóór minimumloonwetgeving, echter niet om de reden die men zou bevroeden. Vakbonden zijn primair begaan met hun betalende leden en die werken over het algemeen niet voor een minimumloon. Bonden stimuleren dus minimumloonwetgeving omdat het ongeschoolde krachten vervangt door vakbondswerkers. In Zuid-Afrika, bijvoorbeeld, gebruikten de bonden minimumloonwetgeving om het concurrentievoordeel van zwarte arbeiders in de bouw (die bereid waren voor minder salaris te werken) te elimineren. In feite werkte dit de apartheid in de hand. In de Verenigde Staten, in de jaren dertig van de vorige eeuw, waren de noordelijke vakbonden en corporaties voorstanders van een hoger minimumloon omdat aldus het concurrentievoordeel van de zuidelijke (textiel-)industrieën, die niet waren aangesloten bij vakbonden, ongedaan kon worden gemaakt.

Afbeelding

Vakbonden en sommige corporaties zijn voorstanders van de verhoging van het minimum¬loon enkel en alleen om concurrenten dwars te zitten. De sociale voorzieningen die zij stimuleren creëren een permanente welzijnsklasse. De gevolgen van minimumloonwetgeving zijn steevast hoge werkloosheid en armoede.

13. Hoe socialisme monopolies in de hand werkt. Op zeker moment ontdekten socialisten dat het controleren van een economie door middel van regulering wellicht effectiever is dan het nationaliseren van bedrijven en het onder staatstoezicht stellen van de productieprocessen. Deze vorm van economische staatscontrole met een beperkte of gereguleerde bewegingsruimte voor ondernemerschap en markt is een kenmerk van het fascisme. De Amerikaanse socialist en econoom Robert Heilbroner erkende in de vroege jaren negentig van de vorige eeuw dat het socialisme gefaald had en dat de vrijemarkteconomie het meest succesvol was gebleken. Vandaar dat hij voorstelde dat progressieve politici en economen zich zouden toeleggen op het reguleren en in goede banen leiden van die kapitalistische economie, nu en vooral met het oog op het redden van de planeet middels milieu-georiënteerde wetgeving. Het verlies van links was groot aan het einde van de twintigste eeuw en milieu was één van de methoden om nog de boventoon te kunnen voeren. En zo plaveide Heilbroner de weg naar het ecofascisme.

Een reguleringsstaat maakt bedrijven en ondernemerschap onderhorig aan bureaucraten en stelt ondernemingen in meerdere of mindere mate ten dienste van het ‘publieke belang’. Deze regulering is in wezen strijdig met het vrijemarktkapitalisme, maar het merkwaardige feit doet zich voor dat het door de industrie zelf middels lobbyen in het leven is geroepen. Het doel is namelijk het uitschakelen van de concurrentie, en daartoe blijkt overheidsregulatie een uitstekend middel te zijn. Over het algemeen werd aangenomen dat de zogenaamde ‘antitrust laws’ in de VS in het leven geroepen waren om de mededinging in goede banen te leiden en de vorming van monopolies en kartels te verhinderen, maar door economische historici is er herhaaldelijk op gewezen dat die wetten en regels het tegendeel bewerkten en monopolies juist in de hand werkten.

Afbeelding

Een goed voorbeeld daarvan zijn de nutsbedrijven van rond 1900. Publieke faciliteiten als gas, elektriciteit, olie en water werden beschikbaar gesteld door gereguleerde nutsbedrijven die prompt een monopoliepositie kregen. In 1890 kreeg de Consolidated Gas Company van Baltimore per wet een vijfentwintigjarig monopolie in ruil voor een jaarlijkse betaling van 10.000 dollar en 3 procent dividend. Nutsbedrijven waren een comfortabele vluchtheuvel voor monopolisten; loonkosten konden laag blijven en prijzen konden kunstmatig hooggehouden worden.

Eén van de belangrijkste wetten die dit regelde was de National Recovery Act/NRA van de New Deal van Franklin Roosevelt. Deze president ging er namelijk van uit dat de Grote Depressie veroorzaakt was door lage prijzen (onjuist) en de NRA maakte het mogelijk om de aanbodfactoren te beperken (zodat er minder personeel werd aangenomen en aldus meer werkloosheid ontstond) en de prijzen te laten stijgen. De prijsafspraken werden geregeld door de overheid in samenspraak met de top van het bedrijfsleven. De zakenlui die voorheen vergeefs hadden geprobeerd kartels te vormen, werden nu door de overheid op hun wenken bediend. Concurrentie werd tegengegaan, loonkosten bleven laag en prijzen konden naar boven worden vastgesteld. Armoe en een verlenging van de Grote Depressie waren het trieste gevolg. De NRA werd in 1935 door het Hooggerechtshof ongrondwettig verklaard.

Een ander voorbeeld van een door de overheid gereguleerde publieke faciliteit is de burgerluchtvaart in Amerika. Van 1938 tot 1978 reguleerde de Civil Aeronautics Board een monopolistisch kartel van een beperkt aantal luchtvaartmaatschappijen. Er was nauwelijks concurrentie en nieuwe maatschappijen werden niet toegelaten. Tot 1978 kostte een vlucht van New York naar Los Angeles 1.442 dollar. Vanaf 1978, na de deregulering, werd zo’n vlucht reeds aangeboden voor 268 dollar. Exact hetzelfde viel waar te nemen bij het overheidskartel voor goederenvervoer, de Interstate Commerce Commission, van 1935 tot 1980. Toen dit kartel eindelijk gedereguleerd werd, gingen de prijzen met 25% naar beneden.

De lezer is misschien geneigd te denken dat socialisme en big business zich verhouden als water en vuur, maar historici (DiLorenzo citeert o.m. Gabriel Kolko) laten zien dat de progressive era, de periode waarin het socialisme voet aan de grond kreeg in de VS (1900-1916), in feite een schepping was van de top van de zakenwereld.

14. De vernietiging van het kapitalisme door het socialiseren van het kapitaal. Het vijfde punt van het tien-punten plan van de communistische revolutie, zoals beschreven in het Manifest, voorzag in de creatie van nationale, centrale en monopolistische banken. In een tijd van nationale en vooral centrale banken (zoals de ECB en de FED) lijkt dit een weinig revolutionair punt, maar in de negentiende eeuw wemelde het in de westerse wereld van private banken. Sterker nog, zo legt DiLorenzo uit, kapitalisme heeft private kapitaalmarkten nodig om optimaal te kunnen functioneren. Het socialisme daarentegen wantrouwt spontane economische activiteiten en wil een centraal gedirigeerde planeconomie (met alle gevolgen van dien). Het is ontmoedigend te moeten vaststellen dat niet-socialistische overheden wereldwijd toch iets van dit socialistische plan overgenomen hebben, namelijk het creëren van nationale en centrale banken. In Amerika gebeurde dit in 1913, met de oprichting van de Federal Reserve, kortweg de FED.

De FED kreeg het monopolie op het drukken van geld. De bank bepaalt ook de minimumreserveverplichtingen van de commerciële banken (als dat bijvoorbeeld 10% is, mag een bank 10 miljoen uitlenen, zolang er maar 1 miljoen in reserve blijft), en koopt staatsobligaties (dat zijn een soort schuldbekentenissen van de overheid die zich door geld te lenen van de bank in de schulden steekt).

In de periode van de concurrerende valuta’s was de mate van reserve een indicatie van de betrouwbaarheid van een bank. Een beroemd voorbeeld is de Citizens’ Bank of Louisiana in New Orleans die een valuta uitbracht (‘the Dix’ genaamd naar het 10-dollarbiljet) die bekend stond om haar stabiliteit zodat ze ook in andere staten werd gebruikt. (Het verhaal gaat dat de verzamelnaam voor de zuidelijke staten, ‘Dixie’, van die valuta is afgeleid.)

De FED maakte een einde aan die concurrerende valuta’s en bepaalde de reserve-eisen voor alle banken en schiep daarmee in feite een bankenkartel (wat overigens strijdig was met de antitrust wetten die aan het begin van de twintigste eeuw waren ingevoerd). Deze ingrepen van de Federale Bank werden gerechtvaardigd met de claim dat de FED aldus de economie zou stabiliseren. Dat laatste bleek niet waar, want in plaats daarvan schiep de centrale bank een reeks zogenaamde boom & bust-cycli. De bank bracht grote hoeveelheden valuta in omloop (het zogenaamde ‘bijdrukken’ van geld) om de rente naar beneden te drijven. Lage rentes leiden tot veel te hoge investeringen in zaken als vastgoed of auto’s, in diverse takken van industrie of op de beurs, zonder dat dit door de vraag of de markt wordt gerechtvaardigd. Aldus wordt de economische groei op kunstmatige wijze opwaarts gejaagd totdat het verzadigingspunt bereikt is en er een ‘bust’, een recessie volgt. Zo leidde het bijdrukken van geld in de jaren twintig van de twintigste eeuw tot de Grote Depressie; soortgelijke ingrepen leidden in de negentiger jaren tot de internetzeepbel van 2000, en in 2008 tot de vastgoedbubbel (‘housing bubble’) met de daaruit voortkomende recessie. Het is opvallend dat de monetaire politiek van de FED gelijke pas houdt met de politieke cyclus; de bank heeft de neiging geld bij te drukken in verkiezingsjaren zodat politici goede sier kunnen maken (en stemmen kunnen winnen) met overheidsfinanciering voor diverse projecten en belangengroepen.

De FED is een meester in het scheppen van een fiscal illusion, een illusie van stabiliteit en hanteerbare overheidskosten, omdat haar financiering berust op leningen waarvan de noodzaak tot afbetaling vooruitgeschoven wordt in de toekomst. De waarheid achter die illusie is echter grimmiger. Sinds de oprichting van de FED verloor de dollar 95% van haar waarde en koopkracht; recessies duurden langer; deflatie (dat wil zeggen prijsverlaging) werd geëlimineerd; en als klap op de vuurpijl verzorgde de FED gigantische bail-outs voor diverse financiële instellingen die rijk geworden waren door een catastrofaal beleid dat hen onder normale omstandigheden geruïneerd zou hebben. Vooral dit laatste leidde in het afgelopen decennium tot veel verontwaardiging, niet in de laatste plaats onder voorstanders van de vrijemarkteconomie. Voor DiLorenzo is kapitalisme een winst/verlies-systeem. De grote banken (als Goldman Sachs en anderen) hadden allemaal het slachtoffer moeten worden van hun eigen wanbeleid. Het privatiseren van de winsten en het socialiseren van de verliezen is voor DiLorenzo een kenmerk van het laat twintigste-eeuwse economische fascisme.

Afbeelding

Dit wordt duidelijk zichtbaar in de manier waarop de FED bijna alle aspecten van de Amerikaanse financiële markten reguleert. Zo zijn er bijvoorbeeld de staatsleningen of leengaranties aan bedrijven die aanvankelijk vanaf 1932 verzorgd werden door de door Hoover ingestelde Reconstruction Finance Corporation. Dit leenstelsel, ontstaan in de Grote Depressie, duurt echter voort tot op de dag van vandaag en laat een opvallende verwevenheid van politiek en bedrijfsleven zien. Zo verstrekte Obama honderd miljard aan leningen aan groene energiebedrijven waarvan voormalige werknemers als fondsenwervers voor de Democratische partij banen kregen in de overheid, wat hen in staat stelde geld door te sluizen naar de bedrijven waar ze ooit voor gewerkt hadden. Zakelijk succes hangt aldus nauw samen met politieke connecties. Wij zouden het vriendjespolitiek noemen, voor DiLorenzo zijn dit voorbeelden van economisch fascisme.

Veel van de Obama-leningen verdwenen in bedrijven (meer dan honderd) die zich toelegden op zonnepanelen. Al die bedrijven zijn failliet gegaan (DiLorenzo noemt alleen Solyndra met name). De zonnepanelen blijven ongebruikt en aandeelhouders (die tijdig hun aandelen verkochten, niet zelden met voorkennis) en topfiguren zijn er rijk van geworden.

15. Is socialisme werkelijk de beste manier om scholen te organiseren? Eén van de meest evidente socialistische bedrijfstakken is het staatsonderwijs. Publieke scholen maken deel uit van een overheidsmonopolie op het onderwijs waaraan vooral de lagere inkomensklassen, die zich geen privaat onderwijs kunnen veroorloven, zijn overgeleverd. Wanneer dit onderwijs faalt leidt dit niet tot een afstraffing of correctie (zoals in een vrije onderwijsmarkt) maar tot verhoging van de overheidssubsidie. Onderzoek (in de VS) wees uit dat meer geld in het onderwijs geen verbetering bracht maar juist resulteerde in een achteruitgang in vaardigheden als rekenen en taal. Wellicht heeft dit te maken met het feit dat de helft van het belastinggeld voor het onderwijs niet naar dat onderwijs zelf gaat, maar naar de bureaucratische regulering van dat onderwijs. Daar komt nog bij dat publieke scholen, vooral in de laatste decennia steeds meer propaganda-fabrieken zijn geworden waar étatisme, linkse ideologieën en politieke correctheid worden ingeprent. In Amerika is er dan ook een sterke roep om particuliere scholen en home schooling oftewel thuisonderwijs; dit legt de verantwoordelijkheid voor opleiding en onderwijs bij de ouders en laat duidelijk zien dat kinderen aan de ouders en niet aan de staat toebehoren.

DiLorenzo richt zich natuurlijk op de situatie in de VS, maar ook in Nederland groeit de vraag naar particulier onderwijs. In de afgelopen tien jaar is in ons land het aantal particuliere scholen voor basisonderwijs sterk toegenomen. Deze scholen volgen de regels van de onderwijsinspectie, maar krijgen geen overheidssubsidie. De kosten voor de ouders kunnen dan ook flink oplopen, van 3000 tot 20.000 euro per leerling per jaar. De linkse partijen schreeuwen natuurlijk moord en brand (het zou de ongelijkheid in de hand werken) maar de ouders die zich dit particuliere onderwijs kunnen veroorloven doorbreken daarmee wel het staatsmonopolie.

16. Socialistische fabeltjes over het kapitalisme. Het slothoofdstuk van DiLorenzo’s vademecum is gewijd aan een aantal stropopredeneringen die het socialisme graag in stelling brengt tegen het kapitalisme. De meest gangbare is wel dat kapitalisten enkel uit zijn op winst en geen acht slaan op de noden van mensen. Deze visie gaat niet alleen voorbij aan de cruciale functie van het winstoogmerk in de vrijemarkteconomie, maar vertekent ook de rol van ’s mensen noden en behoeften. Juist in een vrije markt moet een ondernemer oog hebben voor de behoeften van mensen omdat hij anders verliezen lijdt die hem uiteindelijk het bankroet in zullen drijven. Overheden, daarentegen, zijn notoir ongevoelig voor wat mensen willen of nodig hebben omdat zij middels autoriteit en geweld hun beleid kunnen opdringen, en daarmee het leven van de burger kunnen politiseren, en aldus ook zijn noden en behoeften kunnen conditioneren. Een overvloed aan sociale arrangementen trekt kiezers en doet het overheidsapparaat groeien, maar staat op gespannen voet met de werkelijke bron van welvaart.

DiLorenzo rondt zijn betoog af met een korte schets van de beroemdste antikapitalistische ‘stromannen’. Het zijn onderwerpen die eigenlijk elk een afzonderlijk hoofdstuk hadden verdiend maar omwille van de beknoptheid werden samengevat in een slothoofdstuk. We willen ze kort aanstippen.

* De stroman van de hongerlonen. Marx beschuldigde de kapitalistische industrieën van arbeidsexploitatie en een politiek van hongerlonen. Arbeiders werden uitgebuit en kregen onderbetaald. Hoewel het leven van arbeiders in de negentiende eeuw zwaar was vergeleken met het leven van die maatschappelijke klassen in de twintigste eeuw, laat de geschiedenis toch duidelijk zien dat kapitalisme leidt tot loonsverhogingen. In de periode van de eerste Amerikaanse industriële revolutie (1820-1860) steeg het arbeidsloon gemiddeld 60 tot 90 procent. In de tweede Amerikaanse industriële revolutie (1860-1890) was er een gemiddelde loonstijging van 50 procent, naast werktijdverkorting en prijsdalingen. In socialistische maatschappijen waren dergelijke stijgingen niet mogelijk. Socialisme leidt onvermijdelijk tot hongerlonen.

* De stroman van de onmenselijke fabrieksarbeid. Fabrieksarbeid werd vaak afgeschilderd als monsterachtige exploitatie. Nu is het waar dat fabrieksarbeid in de negentiende buitengewoon zwaar was, en aanvankelijk ook geen paal en perk stelde aan kinderarbeid. Maar fabrieken boden hogere lonen dan de landarbeid, en het waren vooral aristocratische grootgrondbezitters die tot hun schrik ontdekten dat ze moesten concurreren met de nieuwe (en betere) fabriekslonen. Het resultaat was een graduele verbetering van de levensomstandigheden van de werkende klasse. Grootgrondbezitters moesten hun lonen verhogen, en ook fabrieken deden dit in de concurrentiestrijd met andere industrieën. Publieke verontwaardiging over kinderarbeid leidde uiteindelijk tot een verbod.

* De mythe van de roofbaronnen, de Robber Barons. De grootondernemers en tycoons die in de negentiende eeuw Amerika tot grote welstand brachten worden (en werden) vaak aangeduid met de weinig flatteuze naam Robber Barons, omdat ze werden beticht van hebzucht, inhaligheid en kartelvorming. Die aantijgingen waren onjuist, niet omdat het stereotype van de inhalige monopolist niet bestond, maar omdat dat stereotype domweg niet op hen van toepassing was. Geldverslindende monopolisten en gesubsidieerde ondernemers waren er wel degelijk maar men treft ze aan in nauwe betrokkenheid bij de overheid, en bijna steevast bleken zij de antagonisten te zijn van de ondernemers die men later bestempelde als roofbaronnen. Cornelius Vanderbilt maakte naam omdat hij het door de overheid verleende stoombootmonopolie van Robert Fulton doorbrak door goedkopere passage te bieden en daarmee Fulton uit de markt concurreerde. James J. Hill deed iets soortgelijks met zijn transcontinentale spoorlijn The Great Eastern waarmee hij de door de overheid gesubsidieerde Union Pacific en Central Pacific Railroad uit de markt prees. John D. Rockefeller’s Standard Oil slaagde erin de prijs van olie drastisch te reduceren – hetgeen de weg effende voor economische groei in tal van andere sectoren. De geschiedenissen van de Robber Barons, de tycoons die Amerika tot grote welstand brachten, zijn schoolvoorbeelden van het functioneren van het kapitalisme.

* De stroman van de woekerprijzen. Er wordt wel beweerd dat kapitalisme prijsmanipulaties uitvoert door eerst middels prijsverlagingen concurrenten uit te schakelen om vervolgens door de vorming van een monopolie prijzen torenhoog op te schroeven. Het probleem met deze stroman is dat het erg moeilijk is deze strategie in de werkelijkheid van heden en verleden terug te vinden. Geen ondernemer kan het zich namelijk veroorloven voor lange tijd geld te verliezen; het zou zijn onderneming voortdurend verzwakken en uiteindelijk het bankroet injagen.

* ‘Kapitalisme leidt tot oorlog’. Deze bewering wordt door socialistische denkers alsvolgt onderbouwd: kapitalisme leidt tot overproductie, en die overproductie drijft een land ertoe andere landen binnen te vallen op zoek naar nieuwe afzetmarkten. Dit is dan de basis van het imperialisme. Deze combinatie van veroveringspolitiek en de jacht op nieuwe exportmarkten heeft inderdaad vele historische precedenten (te onzent is de VOC een schoolvoorbeeld), maar geen daarvan zijn zuiver kapitalistisch. De juiste term voor deze door de staat ontplooide handelspolitiek is mercantilisme. Van kapitalisme is sprake wanneer de staat zich afzijdig houdt van de vrijhandel, die het beste gedijd bij vreedzame onderhandeling en samenwerking. Juist wanneer een overheid beperkingen oplegt aan het kapitalisme, zoals middels een tarievenoorlog, dreigt het gevaar van reële conflicten zoals handelsoorlogen of militaire oorlogen. Waar het imperialisme een vrucht is van het mercantilisme, herkent men in beide de werking van een grote, expansionele en roofzuchtige overheid. Indien zo’n overheid zich dan ook nog bedient van het kapitalisme, mag men haar rustig fascistisch noemen.

Tom DiLorenzo’s uiteenzettingen zijn buitengewoon helder en redelijk, èn prima toegankelijk voor een algemeen ontwikkelde lezer. Nochtans zijn deze ideeën geen gemeengoed in ons onderwijs of onze informatiecultuur. Wij hopen onze lezers met deze uitvoerige samenvatting een goede dienst te bewijzen.

Bronnen:

Misesmedia: Ten Things You Should Know About Socialism | Thomas J. DiLorenzo (16 aug. 2018)



Misesmedia: Political Correctness as Misesian Destructionism | Thomas J. DiLorenzo (5 okt. 2018)



Misesmedia: Tom DiLorenzo: What Socialism Really Is (26 aug. 2016)

De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: POLITICVS

Bericht door Pilgrim »

De lokroep van het socialisme

3. Epiloog: het communistenvirus

Nu we deze aflevering van Politicvs afronden, is het oorspronkelijke onderwerp van onze aandacht, namelijk senator Bernie Sanders, reeds uit het strijdperk van de Amerikaanse verkiezingsrace verdwenen, enkel om plaats te maken voor een niet voorziene factor, namelijk het coronavirus, dat momenteel de wereld in z’n greep houdt. Communistische ideeën moesten het veld ruimen voor een communistisch virus. De consequenties zijn minstens even desastreus en waarschijnlijk nog desastreuzer naarmate de crisis langer voortduurt. Ter afsluiting een paar opmerkingen.

Het virus dat bekend staat onder de technische naam SARS-CoV-2 en dat de ziekteverwekker is van de luchtwegaandoening COVID-19 is afkomstig uit communistisch China.

Het Chinese communistische één-partij-systeem is een kakistocratie; wie corrupt is en liegt krijgt promotie, wie de waarheid spreekt wordt ontslagen of eindigt in de gevangenis. In tijden van voorspoed, mag de partij graag alle eer voor zichzelf opeisen. De partij ziet zichzelf immers als eerste en enige oorzaak van alle vooruitgang. Dit zou echter moeten betekenen dat wanneer het minder goed gaat, dit ook zijn oorzaak vindt in de partij. Daar is de partij – het zal de lezer niet verbazen – niet van gediend. Wie problemen signaleert of misstanden onthult, twijfelt aan de partij en is een gevaar voor de stabiliteit. Met klokkenluiders loopt het altijd slecht af.

Zelfs bij problemen die een natuurlijke (en niet een politieke of sociale) oorzaak hebben, zoals een epidemie, heeft dit totalitaire systeem een funeste uitwerking. Artsen bedenken zich wel twee keer alvorens ze lokale bestuurders op de hoogte brengen van een verontrustende ziekte, en lokale bestuurders staan niet te popelen om dergelijke informatie door te geven aan Peking. Slecht nieuws is een bedreiging voor de stabiliteit van de één-partij-staat. Vandaar dat problemen, rampen en catastrofes altijd ontkend worden, en lastige feiten in de doofpot verdwijnen. Van een dergelijke cover-up was sprake bij de SARS-epidemie in China in 2003, en nu ook weer bij de COVID-19 epidemie.

Zo’n epidemie valt toch op en trekt de aandacht van het buitenland. Dat is niet te voorkomen in het moderne informatietijdperk. De Chinese overheid besloot derhalve na de SARS-epidemie een goed gestroomlijnd protocol te implementeren om snelle melding van een ziekte-uitbraak mogelijk te maken, zodat ook snel maatregelen genomen konden worden. Maar zo’n protocol werkt niet in communistisch China, want slecht nieuws blijft een aanval op de partij.

Toen eind vorig jaar de nieuwe virale longontsteking opdook in ziekenhuizen in Wuhan en er duidelijk sprake was van menselijke overdracht van het virus, meldde de lokale overheid (conform het protocol) dat er een nieuw soort longontsteking was gesignaleerd die zijn oorsprong vond in de Huanan voedselmarkt in de stad, dat de ziekte niet besmettelijk was onder mensen, en dat artsen werden uitgenodigd nieuwe gevallen te melden. Dr. Li Wenliang van het Centrale Ziekenhuis van Wuhan (die diverse coronaslachtoffers behandelde) besloot vervolgens geen contact op te nemen met de lokale overheid, maar in plaats daarvan de kwestie aan te snijden met collega’s op een chatforum. Korte tijd daarna werd hij gearresteerd (samen met de andere ‘chattende’ dokters) en ervan beschuldigd ‘gevaarlijke geruchten’ te verspreiden. Hij werd pas vrijgelaten nadat hij een verklaring had ondertekend waarin hij beloofde verder af te zien van dergelijke staatsgevaarlijke activiteiten. Zo gaat dat, in een communistische nachtmerriestaat.

Weken lang bleven de communistische overheden ontkennen dat er sprake was van besmetting. Dit meldden ze ook aan de Wereld Gezondheidsraad, die deze leugens slaafs na-aapte. Onderwijl verspreidde het virus zich razendsnel door de stad (stedelijke autoriteiten lieten de massale nieuwjaarsfestiviteiten op 18 januari gewoon doorgaan) en over de wereld (er waren vele internationale vluchten van en naar de miljoenenstad Wuhan).

De leugens, de nalatigheid, het falen van de Chinese overheid is een wezenskenmerk van het communisme, dat volledig geobsedeerd is met het veiligstellen van de eigen continuïteit en de stabiliteit van de staat. Op jaarbasis geeft de Chinese overheid meer geld uit aan Interne Veiligheid dan aan het leger. Die interne veiligheid betreft een gigantisch surveillancesysteem waarbij de burgers permanent in de gaten worden gehouden en worden geconditioneerd middels een stelsel van sociale kredietpunten. Een gruwelijker inperking van mensenrechten en burgervrijheden kan men zich nauwelijks indenken.

Dit surveillancesysteem, deze digitale hel, is het gevolg van een ingrijpende koerswijziging van de Chinese Communistische Partij (CCP). Hoewel economisch falen altijd ontkend werd, was het toch moeilijk om de gevolgen ervan te ontlopen. De CCP besloot derhalve (en dat was niet onverstandig) haar economie, bedrijfsleven en markten open te stellen voor het kapitalisme. Dit heeft China geen windeieren gelegd. Er ontstond een nieuwe klasse rijken, en een enorme middenklasse. Wat echter ook ontstond – één van de grootste zegeningen van het kapitalisme – is individualisme, en individualisme is een bedreiging voor een collectivistische staat. Individualisme en privaatbezit creëren een nieuwe mentaliteit, een nieuw soort mens. En deze nieuwe mens moet koste wat het kost (inmiddels dus voor een bedrag hoger dan het militaire budget) ingesnoerd en onderdanig gehouden worden. Het controlesysteem, de digitale hel, is hiertoe het middel. Krachtens de hierboven besproken definities, is de CCP een totalitaire fascistische partij geworden.

Onder het fascistische bewind van de communistische president Xi Jinping heeft zich een nieuw coronavirus razendsnel over de wereld verbreid. Maar het is niet het enige virus waardoor de vrije wereld nu geteisterd wordt. Overal waar het virus toeslaat laten overheden onder het mom van een gezondheids-noodtoestand zich van hun aller slechtste kant zien. Meeliftend met SARS-CoV-2 is de wereld nu ook geïnfecteerd met het virus van het totalitarisme.

Tot slot willen we een overzichtje presenteren van de totalitaire uitwassen tot dusverre. Wie wel eens de gesprekken van Klaas van Wolferen en Kees van der Pijl op het Youtube-kanaal van Café Weltschmerz volgt, zal weten dat we inmiddels kunnen spreken van een in diverse landen geïmplementeerde staat van beleg.

Zo’n overzicht moeten we wel aanvangen met enige notities over China zelf. Na een tijdlang de problemen ontkend te hebben (zodat het virus zich vrijelijk kon verspreiden) ging de overheid vervolgens over tot een rigoureuze lockdown. Dit ging gepaard met bruut geweld, grove schendingen van mensenrechten en nimmer aflatende leugens om de waarheid te verbergen. Geïnfecteerde mensen werden afgevoerd naar massale quarantainekampen (lees: concentratiekampen, zonder voldoende bedden, zonder voldoende dokters, zonder voldoende basisvoorzieningen). Mensen werden in hun appartementen opgesloten; deuren en ingangen werden dicht gesoldeerd; en de lijken werden een paar weken later verwijderd. Crematoria in Wuhan en de provincie Hubei draaiden dag en nacht, 24/7, om de vele lichamen te verwerken. In februari en ook in april kwamen diverse berichten naar buiten dat mensen levend gecremeerd werden. Patiënten die niet meer te redden waren, werden nog levend in lijkenzakken afgevoerd. In een collectivistische één-partij-staat is het individu onbeduidend. Misdaden tegen de menselijkheid zijn in China schering en inslag, ook reeds voor de uitbraak van SARS-CoV-2. De CCP in China is minstens even dodelijk als het virus. Het officiële dodental in China is de 4,5 duizend overschreden, maar het werkelijke dodental ligt hoger, op z’n minst met een factor 10. Met betrekking tot China’s misdaden tegen de menselijkheid, is het belangrijk te constateren dat een deel van de wandaden al in de eerste week van februari bekend was.

Een belangrijke westerse schakel op het pad naar het totalitarisme is Dr. Neil Ferguson, bijgenaamd ‘Professor Lockdown’ van het Imperial College London. Hij vergeleek het Wuhan-virus met de Spaanse griep. Op 28 februari liet hij in een interview weten: “One has to adopt community measures which have been adopted particularly in places like Wuhan in China where you try to reduce contacts between people in the community.” Het is deze steun voor de Wuhan-maatregelen (en de misdaden tegen de menselijkheid die daarin besloten liggen) die medische adviezen zoals afstand bewaren en handen wassen deed escaleren in lockdowns en de staat van beleg. Ferguson was in Engeland instrumenteel in het ontwerpen van de repressieve lockdowns. Zelf nam hij deze rigoureus opgelegde maatregelen overigens niet al te serieus. Besmet met het virus, medio maart, nodigde hij desalniettemin zijn maîtresse Antonia Staats (een linkse activiste, gehuwd en moeder van twee kinderen) uit om naar Londen te komen voor amoureuze buitenechtelijke ontmoetingen. Eerdere prognoses van Ferguson hadden bij beleidsmakers en in de eerste plaats bij de Londense universiteit alarmbellen moeten doen rinkelen met betrekking tot de kwaliteiten van ’s mans voorspellingen. In 2001, tijdens de mond-en-klauwzeerepidemie onder het vee, adviseerde hij premier Blair 6 miljoen stuks vee te ruimen – een enorm aantal omdat hij meende dat niet alleen besmette dieren maar ook het vee van belendende boerderijen moest worden vernietigd. Dit buitensporig dwaze beleid leverde een schadepost van 10 miljard pond op. In 2002 meende hij dat de gekkekoeienziekte 50.000 Britten het leven zou kosten; het dodental was 177. In 2005 zouden 65.000 Britten sneven door de vogelgriep; het dodental was 457. Toch bleef deze pseudowetenschapper op zijn universitaire post en had hij ook nu weer het oor van de politieke leiders. Voor Frankrijk voorspelde hij een half miljoen coronadoden, voor Engeland 550.000 en voor de VS 1,2 miljoen. Uit zijn koker komt het idee van de lockdowns en het gebruik van mondkapjes (dat door de clinici als ineffectief wordt beschouwd). In maart gaf hij toe dat hij zijn prognoses had gebaseerd op een dertien jaar oude database van griepepidemieën. Fergusons reputatie ligt inmiddels onder vuur. Zijn steun in februari voor de maatregelen van de CCP, die gepaard gingen met grove schendingen van de mensenrechten, verraden echter zijn hang naar het totalitarisme.

Minstens even belangrijk is de bedenkelijke rol van de Wereldgezondheidsorganisatie (World Health Organization, kortweg WHO), met aan het hoofd haar al even bedenkelijke directeur-generaal Tedros Adhanom Gebreyesus, een Ethiopisch politicus die is opgeleid als bioloog en niet als medicus. Hij huurde een PR-bureau (Mercury Public Affairs) in om de toppositie in de WHO te bemachtigen met een riant salaris van 260.000 dollar per jaar. Zijn trackrecord, echter, rechtvaardigt deze benoeming nauwelijks. Tedros was lid van de Tigray People’s Liberation Front (TPLF), een gewelddadige communistische partij die bekend stond om bloedige aanvallen in agrarische regio’s en die al in de jaren negentig gebrandmerkt werd als een terreurorganisatie. Hij maakte politieke carrière en schopte het tot minister van volksgezondheid (2005-2012) en minister van buitenlandse zaken (2012-2016). Onder zijn bestuur vielen buitenlandse fondsen en giften ter ondersteuning van de gezondheidssituatie in Ethiopië ten prooi aan malversaties en corruptie. De cholera-uitbraken in het land en met name die in 2007, werden door Tedros geheim gehouden, zodat de ziekte vrij spel had. Onder zijn leiding werd de epidemie hernoemd als ‘acute diarree’ ofschoon de VN ondubbelzinnig cholera kon aantonen. Als minister van buitenlandse zaken trad hij hard op tegen politieke tegenstanders en journalisten, die werden vervolgd en gemarteld. In 2016 brak een opstand uit tegen overheidsplannen om land te confisqueren, waarbij zo’n 15.000 boeren uit de regio Oromia verdreven werden. De opstand werd neergeslagen met grof geweld en leidde tot 70.000 arrestaties en 500 doden. Minister Tedros ontkende – tegen alle bewijzen in – dat er gewelddadigheden hadden plaatsgevonden. Hij verdedigde Uhuru Kenyatta (huidige president van Kenia) toen die beschuldigd werd van mensenrechtenschendingen. En hij benoemde, bij zijn aantreden in 2017 als directeur-generaal van de WHO, de vorig jaar overleden Robert Mugabe als goodwill ambassadeur van die organisatie, ofschoon Mugabe verantwoordelijk was voor op z’n minst 20.000 doden om nog maar te zwijgen over de vernietiging van Zimbabwe. Naast hun communistische affiniteiten, hadden Tedros en Mugabe nog iets gemeen. Beide dankten zij hun machtsposities aan China. Moet het verbazing wekken dat een rabiate communist die er niet voor terugdeinst een epidemie te ontkennen en die zijn positie dankt aan de CCP in wezen fungeert als spreekbuis van de Chinese staatspropaganda? Op 8 januari 2020 meldt de WHO bij monde van Tedros dat China het nieuwe virus volledig onder controle heeft, dat er geen sprake is van menselijke overdracht, dat er geen noodzaak is voor reisbeperkingen, en dat het virus niet dodelijk is. Dat er geen gevaar is voor menselijke overdracht wordt nog eens herhaald op 14 januari en op 19 januari. Pas op 22 januari meldt de WHO dat er van besmetting van mens-op-mens sprake is, maar – voegt Tedros er aan toe – China heeft voortreffelijk gereageerd op de crisis en heeft alles onder controle. Van een noodtoestand is geen sprake. Pas op 30 januari geeft de WHO toe dat er sprake is van een noodtoestand. Het duurt tot 24 februari voordat de WHO de mogelijkheid van een pandemie bespreekt die dan uiteindelijk op 11 maart wordt afgekondigd. Door aan de leiband van China te lopen is de WHO medeverantwoordelijk voor de mondiale verspreiding van het virus.

Tedros is niet de enige binnen de WHO die de wenkbrauwen doet fronsen. Uit de mond van Dr. Mike Ryan, hoofd van het WHO Health Emergency Programma dat de pandemie zoekt te beheersen, viel op te tekenen: “Transmission has been taken off the streets and pushed back into family units. Now we need to go and look in families to find those people who may be sick, and remove them and isolate them in a safe and dignified manner.” Het zijn methoden die in China met veel zorg en nauwlettendheid worden toegepast. Nodeloos te zeggen dat Ryan een bevlogen apologeet is van de Chinese aanpak. En kennelijk ook van het communistische streefdoel om het gezin kapot te maken. Opmerkelijk was dat Ryan recentelijk Zweden prees voor haar laissez-faire aanpak van de crisis.

In Europa is Zweden momenteel een buitenbeentje. Terwijl veel landen kozen voor een lockdown, was Zweden één van de weinige landen die de oren niet liet hangen naar Neil Fergusons nachtmerriescenario’s. Het land weigerde een lockdown op te leggen en maakt daardoor een goede kans zijn kapitalistische economie veilig te stellen. Dit uit economisch oogpunt verstandige besluit geeft de wereld de gelegenheid vast te stellen of lockdowns ook werkelijk effectief zijn. Maar toch kon dit niet verhinderen dat een duistere kant van de Zweedse overheid zichtbaar werd. Uit spaarzame Zweedse mediaberichten, en inmiddels ook bij monde van een klokkenluider, blijkt dat de Zweedse overheden en ziekenhuizen zorg weigeren aan bepaalde categorieën patiënten. Corona-patiënten boven de 80 krijgen geen toegang tot de intensive care; ze krijgen geen zuurstof toegediend, ook niet wanneer bedden en middelen voldoende voorradig zijn. Ditzelfde geldt voor ouderen boven de 60 met meerdere aandoeningen. Met een beleid dat de geest ademt van de dagen van de eugenetica-waan is Zweden kennelijk van plan de zwakkeren in haar samenleving uit te roeien. Was dit misschien wat Ryan op het oog had toen hij Zweden prees?

Afbeelding

Ook het braafste jongetje van de klas doet mee in de tirannieke vaart der volkeren. Rutte’s staat van beleg zal ons nog lang heugen, maar één representatief citaat willen we hier noteren. Rob de Wijk, hoogleraar internationale relaties en veiligheid, publiceerde op 20 maart een column in Trouw waarin hij de rebelse populisten in de kamer tot de orde riep en iedereen de les las: “Kamerleden hebben nu een bijzondere verantwoordelijkheid. Zij moeten aan leiderschap legitimiteit geven. Zij moeten zich achter de leider scharen ook al delen zij zijn politieke mening of zijn aanpak niet.” Het Führerprinzip, kort en bondig geformuleerd.

De voormalige Britse premier Theresa May liet weten dat de spectaculaire verspreiding van het coronavirus te wijten is aan de krachten van het nationalisme en populisme. In haar bizarre voorstelling van zaken is de aanpak van het virus gebaat bij internationale en globalistische instituties en samenwerkingsverbanden waarbij vooral een nauwe samenwerking met China voorop moet staan. Wie ook maar even nadenkt beseft dat COVID-19 een ziekte van het globalisme en het communisme is. Vooral die laatste treft blaam voor de verspreiding, niet het populisme of nationalisme. Engeland mag zich gelukkig prijzen dat May weg is. Haar uitlatingen laten zien hoezeer het globalisme vervlochten is met het Chinese totalitarisme.

Dat geldt dubbel en dwars voor de EU. Een groep EU-ambassadeurs onder leiding van Nicolas Chapuis (ambassadeur voor China) schreef een lovend stuk over de ‘vitale relatie’ tussen de EU en China voor de Chinese staatskrant China Daily, een propaganda-instrument van de CCP. Het stuk, echter, werd gecensureerd. De volgende zin werd ingekort: “But the outbreak of the coronavirus in China, and its subsequent spread to the rest of the world over the past three months, has meant that our pre-existing plans have been temporarily side-tracked”. De suggestie dat het virus ontstaan was in China was voor de CCP onaanvaardbaar en de regel “in China, and its subsequent spread … over the past three months” werd verwijderd. De ambassadeurs protesteerden, en daarna gaven ze toe – zonder de lidstaten te verwittigen, overigens. Als een stel loopse teefjes onderwierpen ze zich aan de roede van de Chinese reu. China heeft Europa economisch verwoest, en een stel EU-bureaucraten steekt een lafhartig en onderdanig loftrompetje uit over de aanrander.

Een land dat vanuit haar historische wortels de grootste moeilijkheden heeft met tiranniek gedrag van de overheid is Amerika. Verscheidene staten van de unie zuchten onder een staat van beleg, en opvallend is dat nogal wat ‘blue states’, dat wil zeggen staten waar een Democratische meerderheid aan de macht is, verre over de schreef gaan in hun corona-reglementering. ‘Overreact’ en ‘double down’ zijn de werkwoorden die het beste de Amerikaanse mentaliteit beschrijven. Dit geldt zowel voor de overheden als voor de bevolking. De protesten tegen de tirannieke regels en de processen aangespannen tegen de overheden wegens het schenden van de burgervrijheden zijn niet van de lucht.

Hoezeer Trump ook het tirannieke gedrag van de gouverneurs veroordeelt, de verdeling van de macht in de VS geeft de staten en haar overheden bevoegdheden waar de federale overheid niet aan kan tornen. Trump mag geen nationale en federale lockdown verordonneren; dit recht is voorbehouden aan de afzonderlijke staten enkel met betrekking tot die staten. Dit levert een nogal verbrokkeld beeld op. Zo’n 42 staten hebben een ‘stay-at-home order’ afgekondigd, een draconische maatregel die bij overtreding kan leiden tot een boete van 1000 dollar en/of een half jaar cel. Een relatief klein aantal staten heeft hiervan afgezien zoals South Dakota, onder de Republikeinse gouverneur Kristi Noem, die verklaarde de grondwettelijke burgervrijheden te respecteren.

Afbeelding

De tirannieke maatregelen nemen vele vormen aan. In Greenville, Mississippi, onder de Republikeinse gouverneur Tate Reeves, kregen kerkgangers die een drive-in kerkdienst bijwoonden, en daarbij veilig in hun auto’s bleven zitten, desalniettemin een boete van 500 dollar per persoon. In Florida, onder de Republikeinse gouverneur Ron DeSantis werd het eigenaren van vakantiewoningen aan het strand verboden om hun eigen huizen en private stranden te bezoeken. Een soortgelijk verbod op het bezoeken van eigen vakantiewoningen is van kracht in North Carolina onder de Democratische gouverneur Roy Cooper. De Democratische gouverneur van Illinois, Jay Pritzker, verbood ‘non-essential travel’; kennelijk gold dit niet voor zijn vrouw die doodleuk een reisje naar Florida maakte. Pritzker weigerde commentaar te geven. In New Jersey, onder de Democratische gouverneur Phil Murphy, worden drones gebruikt om mensen te dwingen afstand te houden; de drones komen uit China. Negen joodse bruiloftsgangers werden vervolgd omdat zij in een private achtertuin een huwelijksplechtigheid voltrokken. Bill de Blasio, de Democratische burgemeester van New York, implementeerde een verklikker-systeem om mensen te motiveren elkaar te bespioneren in het naleven van de maatregelen – een beproefde methode in communistische heilstaten als de Sovjet Unie, de DDR, of communistisch China. Het aantal anekdotes groeit met de dag.

Sommige gouverneurs gebruiken de reeds draconische ‘stay-at-home orders’ en ‘travel bans’ als springplank naar verregaande dictatoriale macht.

Gretchen Whitmer, de Democratische gouverneur van Michigan, verbood artsen en tandartsen ‘niet-essentiële’ ingrepen uit te voeren. ‘Niet-essentieel’ is een rekbaar begrip en bleek ook gewrichtsvervanging te omvatten, essentiële ingrepen voor knieën of heupen. Abortussen mogen wel doorgaan – vanwege vrouwenrechten, of was het omdat de abortuslobby zo genereus aan Whitmers campagne had gedoneerd? Whitmer verbood kerkdiensten, en persoonlijke bezoekjes aan familie, vrienden of bekenden. Ook de verkoop van ‘niet-essentiële’ goederen werd aan banden gelegd (weer dat rekbare begrip ‘niet-essentieel’) zodat huishoudartikelen, meubilair, en tuinspullen, inclusief zaaigoed voor de tuinder in de ban werden gedaan. Drank en lottobiljetten mochten wel verkocht worden (want op de verkoop daarvan heft de staat belastingen). Ronduit bedenkelijk was Whitmers verbod op het anti-malariamedicijn Hydroxychloroquine, enkel en alleen omdat Trump het in een tweet aanbevolen had (na bewezen klinische successen in China, Frankrijk en de VS) als bruikbaar medicijn tegen de symptomen van COVID-19. Whitmer moest zeer tegen haar zin het verbod op het medicijn opheffen toen de US Food & Drug Administration het groene licht er voor gaf. Toen staatsafgevaardigde Karen Whitsett (Democraat) besmet met het virus in het ziekenhuis belandde, kon zij, naar eigen zeggen, enkel genezen dankzij het gebruik van het medicijn; in een videobericht bedankte zij Trump. Democraten waren woest en partijgenoten bedreigden Whitsett met een motie van afkeuring.

Janet Mills, de Democratische gouverneur van Maine, stelde geen beperking aan de duur van de lockdown; zij verbood horeca, zomerkampen en parken zelfs in de zomermaanden te openen. Ook het boeken van hotelkamers in de zomer of het najaar werd onwettig. Het onmiddellijke gevolg van deze rigoureuze maatregelen was een werkloosheid van 10%, in een staat van 1,3 miljoen inwoners met 51 coronadoden en 33 coronapatiënten onder behandeling. Het onbeperkt verlengen van de lockdown geeft autoriteiten een ongebreidelde dictatoriale macht en Mills heeft die macht met beide armen omhelsd. Zulks deed ook Gavin Newsom, de Democratische gouverneur van California. De onbeperkte duur veroorzaakt grote economische onzekerheid en richt onnoemelijke en vooral onnodige schade aan.

Veel Democraten misbruiken de coronacrisis om hun politieke agenda’s erdoor te drukken. Nancy Pelosi misbruikte de ‘COVID-19 Stimulus Bill’, die ontworpen is om de Amerikaanse burgers financieel te steunen, om veel ongerelateerde subsidies uit te kunnen delen. Zo probeerde ze zelfs de Green New Deal op slinkse wijze via de achterdeur binnen te loodsen. Gouverneur Ralph Northam van de staat Virginia (berucht wegens zijn verdediging van postnatale [!] abortus) gebruikt de crisis om verdere beperkingen op te leggen aan het wapenbezit – een directe aanslag op het tweede amendement van de grondwet. Tony Evers, de Democratische gouverneur van Wisconsin (ook al berucht wegens zijn verdediging van postnatale abortus) is al even gebrand op het verlengen van de lockdown; hij heeft zelfs de voorverkiezingen in zijn staat uitgesteld en is een voorstander van ‘mail-in ballots’ (stemmen via de post), een buitengewoon fraudegevoelige manier van stemmen, waar Democraten bijzonder happig op zijn aangezien het hun kansen in november kan vergroten.

Tijdens een noodtoestand leert men zijn overheden kennen. Machthebbers zijn meer geïnteresseerd in macht dan in het welzijn van de burgers. In het bijzonder de Democraten in de VS zullen proberen deze crisissituatie zo lang mogelijk te rekken, door de angst voor het virus op te kloppen en door voortdurend te hameren op meer coronatests. Ze zijn bereid de economie door een staat van beleg te gronde te richten enkel en alleen om Trump ten val te brengen. In Europa is de situatie wellicht nog erger. De Eurocraten zullen proberen het globalisme in stand te houden, omdat het hen macht en welstand brengt, en daartoe paaien zij communistisch China. Het is onacceptabel dat een (wel of niet intentionele) aanslag op het westen beloond wordt met onderdanigheid jegens de aanslagpleger. Uit China komt niet alleen het coronavirus, maar (in overdrachtelijke zin) ook het virus van het totalitarisme. Macht corrumpeert, absolute macht corrumpeert absoluut. Als het westen niet terugvecht tegen dit totalitarisme sterft het in duisternis, gevangen in een door China gefaciliteerde digitale hel, uitgehongerd in een door economisch wanbeleid veroorzaakte crisis, of geknecht in een multiculturele chaos waarin de eigenheid van taal en cultuur nauwelijks nog terug te vinden is. Het is hoog tijd de CCP, de laatste representant van een internationaal socialisme, te zien voor wat zij is: de vijand van de mensheid.

Bronnen:

China Uncensored: Coronavirus Coverup: Why Did China LIE? (22 april 2020): https://www.youtube.com/watch?v=Svrj6Bw5K9A&t=5s. Goede analyse van Chris Chappell.

China Uncensored: China’s “Extremely Vile” Response to Novel Coronavirus (8 feb. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=P32yPkr1eGM

China Uncensored: Coronavirus: China’s Authoritarian Control Gets Worse (29 feb. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=ArvYq89 ... 1588816772

Frances Martel, ‘Report: Wuhan Province Cremating Hundreds per Day While China Reports Dozens of Virus Deaths’, Breitbart, 7 februari 2020: https://www.breitbart.com/asia/2020/02/ ... -patients/

Frances Martel, ‘Reports: Virus Death Toll in Wuhan over 10x China’s Official Number’, Breitbart, 30 maart 2020: https://www.breitbart.com/asia/2020/03/ ... al-number/

Frances Martel, ‘Report: Wuhan Funeral Homes Burned Coronavirus Victims Alive’, Breitbart, 7 april 2020: https://www.breitbart.com/asia/2020/04/ ... ple-alive/

Girma Gutema, ‘Letter to the Editor: Why Dr. Tedros Adhanom should not lead the World Health Organisation’, Addis Standard, 27 sept. 2016: https://addisstandard.com/letter-editor ... anization/

Peter Hasson, ‘China Helped Put This Man In Charge Of the World Health Organization—Is It Paying Off?’, The National Interest, 23 maart 2012: https://nationalinterest.org/blog/buzz/ ... ing-136002

John Martin, ‘The Crimes of Tedros Adhanom’, Rough Estimate, 25 maart 2020: https://www.theburningplatform.com/2020 ... s-adhanom/

Rebel Media: WHO Calls for “Dignified” Seizure of Sick Family Members (7 april 2020): https://www.bitchute.com/video/qCQaTkVJi_I/

John Hayward, ‘World Health Organization Hails No-Lockdown Sweden as ‘Model’ for Other Nations’, Breitbart, 30 april 2020: https://www.breitbart.com/national-secu ... r-nations/

Angry Foreigner: The Truth about Swedens Anti-Lockdown Strategy (1 mei 2020): https://www.bitchute.com/video/l9ycw-nBp94/

Angry Foreigner: Whistleblower M.D. – Sweden refusing oxygen to older patients (5 mei 2020): https://www.bitchute.com/video/Kz5BhX5_CXo/

Fox News: Tucker: Policymakers just can’t stop breaking coronavirus rules (5 mei 2020): https://www.youtube.com/watch?v=GFNvcw12d08

Thierry Meyssan, ‘Covid-19: Neil Ferguson, de liberale Lyssenko’, Voltaire Netwerk, 19 april 2020: https://www.voltairenet.org/article209744.html

Danyal Hussain en Martin Robinson, ‘Government scientist Neil Ferguson, 51 - whose death toll projections sparked lockdown - QUITS after admitting he allowed married mistress, 38, to break stay-at-home rules to visit him for trysts’, Mail Online, 5 mei 2020: https://www.dailymail.co.uk/news/articl ... lover.html

Kurt Zindulka, ‘Ex-PM Theresa May Blames Nationalism for Coronavirus Crisis, Praises China Backing WHO Instead’, Breitbart, 7 mei 2020: https://www.breitbart.com/europe/2020/0 ... us-crisis/

Nicolas Chapuis et al., ‘EU-China ties vital amid global crisis’, China Daily, 6 mei 2020: https://www.chinadaily.com.cn/a/202005/ ... 537e3.html

Stuart Lau, ‘State-run China Daily newspaper censors opinion article by European Union ambassadors’, South China Morning Post, 7 mei 2020: https://www.scmp.com/news/china/politic ... on-article

Jeff Poor, ‘FNC’s Carlson: “Gretchen Whitmer Is a Ghoul”,’ Breitbart, 17 april 2020: https://www.breitbart.com/clips/2020/04 ... s-a-ghoul/

Fox News: Tucker: Some lockdown lawmakers want to stamp out dissent (20 apr. 2020): https://www.youtube.com/watch?v=jmghNve6QFY

Fox News: Tucker: Totalitarianism doesn’t shock us any more (1 mei 2020): https://www.youtube.com/watch?v=_KACUbQjvrk

Molly McCann, ‘Americans Need To Start Pushing Back Against Draconian Lockdowns’, The Federalist, 13 april 2020: https://thefederalist.com/2020/04/13/am ... lockdowns/

John Nolte, ‘Michigan Democrat Says She Almost Didn’t Receive Hydroxychloroquine Due to State Block’, Breitbart, 7 april 2020: https://www.breitbart.com/the-media/202 ... ate-block/

Tucker Carlson discusses Maine Gov. Mills’ response to Covid-19 (29 april 2020): https://www.youtube.com/watch?v=X3-okEvuNvs

Fox News: After blasting Maine’s gov, Tucker talks to brave citizen defying her orders (1 mei 2020): https://www.youtube.com/watch?v=DOTNQeEKeDg

Café Weltschmerz: ‘We leven in een staat van beleg’: Kees van der Pijl en Karel van Wolferen (2 mei 2020): https://www.youtube.com/watch?v=wdh6al2J9zM
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Gebruikersavatar
Pilgrim
Berichten: 51240
Lid geworden op: wo jan 17, 2007 1:00 pm
Locatie: Dhimmistad

Re: POLITICVS

Bericht door Pilgrim »

POLITICVS

Op zoek naar waarheid in een eeuw van verstandsverbijstering

Nr. 10 - 3.11.2020

Een pandemie biedt machthebbers en overheden een uitgelezen kans voor ongebreidelde machtsuitoefening. Onder het mom van een noodtoestand kan elk burgerrecht en iedere vrijheid met voeten worden getreden. Een pandemie is een rode loper voor tirannen. Het communistenvirus verantwoordelijk voor Covid-19, in Amerika vaak aangeduid als de Wuflu, schiep exact zo’n pandemie. Ofschoon het sterftecijfer (IFR) ruim beneden de 1 procent ligt, zodat de ziekte veel weg heeft van een griepepidemie, wordt de dreiging van de pandemie door diverse overheden, door een collaborerend media-apparaat en een legertje al even strak in de pas lopende intelligentsia genadeloos misbruikt voor het legitimeren van draconische maatregelen die een dolk drijven in het hart van de westerse vrijheid. What rough beast, its hour come round at last, Slouches towards Bethlehem to be born?

Herijking van de wereldorde

Afbeelding

Deze crisis in het westen kent geen precedent en de ogen van de vrije wereld zijn nu gericht op de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Velen hebben het gevoel dat Donald Trump de belangrijkste zo niet de laatste barrière is die het rijzend getij van een globalistische tirannie kan tegenhouden. Eén van hen is aartsbisschop Carlo Maria Viganò. Deze hooggeplaatste prelaat schreef onlangs voor de tweede maal een open brief aan de Amerikaanse president, die dermate lezenswaardig is dat wij de tekst hieronder in vertaling afdrukken. Viganò heeft recht van spreken, want de crisis in het westen heeft ook de Kerk tot in het hart geraakt.

De Rooms Katholieke Kerk, namelijk, verkeert in de grootste crisis uit haar lange geschiedenis. Was de Reformatie ooit een schisma binnen het Christendom resulterend in een wilde waaier van protestantse maar nog steeds Christelijke denominaties, het huidige pontificaat van Paus Franciscus wordt door velen gezien als een directe bedreiging van het hart van het Christendom. De linkse paus verleent niet alleen steun aan socialistische krachten wereldwijd, zijn uitspraken en handelingen zijn ook vaak strijdig met de kerkleer. De vele zedenschandalen van de clerus worden door hem over het algemeen in de doofpot gestopt. Hij sprak zich recentelijk uit ten gunste van het burgerlijk homohuwelijk. Hij gebood zijn volgelingen gehoorzaam te zijn aan de Verenigde Naties en hun globalistische agenda’s. Hij introduceerde een afgodsbeeld van Pachamama (een aardmoedergodin uit het Amazonegebied) in het Vaticaan, en liet zelfs een muntje van deze aardmoeder slaan. In oktober 2019 vond in Rome de zogenaamde Amazonesynode plaats, een kerkelijke vergadering die in eerste instantie was opgezet voor missie in het Amazonegebied, maar die uiteindelijk resulteerde in het herschrijven van de kerkelijke agenda’s in het westen waardoor priesterhuwelijk, vrouwelijke wijdingen, maar ook globalisme, de strijd tegen het populisme en groene economie opeens kerkelijke thema’s werden. Critici merken op dat het beleid van de paus buitengewoon schismatisch is, daar zich met name in Duitsland een ‘Duits-Amazoniaanse kerk’ lijkt te vormen binnen de traditionele Katholieke Kerk.

Franciscus heeft dan ook diverse opponenten onder de clerus, zoals kardinaal Raymond Burke, kardinaal Robert Sarah, en bisschop Athanasius Schneider, om er een paar te noemen. Zijn belangrijkste criticus is echter aartsbisschop Carlo Maria Viganò, diplomaat en voormalig nuntius voor de Verenigde Staten. Viganò is een held in de ogen van traditionele en orthodoxe katholieken. Hij spreekt zich niet alleen uit tegen clericale corrupties en doctrinaire ketterijen, hij werpt ook een scherpe en vooruitziende blik op de opmars van het globalisme.

Afbeelding

Deze waakzame observatie van het wereldgebeuren bracht hem ertoe in het hart van de coronacrisis afgelopen zomer een open brief te schrijven aan Donald Trump. Die brief van 7 juni jl. is een steunbetuiging aan de president die zich uitsprak tegen Christenvervolging wereldwijd, tegen abortus (Trump is de eerste president die deelnam aan de March for Life) en voor het recht op kerkelijke samenkomsten – ook in coronatijd. Viganò ziet in Trump een belangrijke medestrijder in een gevecht van Bijbelse proporties. De brief van juni bevat niet al te veel inhoudelijke mededelingen over die strijd, maar dit werd door de aartsbisschop rijkelijk goedgemaakt in zijn tweede open brief van 25 oktober jl., een week voor de Amerikaanse verkiezingen.

De coronacrisis heeft de plannen van een kleine elite van grote bankiers, grote corporaties, van mediamoguls, en de top van de politieke elites (van de EU, van de VS, van China, enzovoorts) zichtbaar gemaakt die middels rigoureuze covid-maatregelen bevolkingen willen onderdrukken om een lang onzichtbaar gebleven agenda van economische en maatschappelijke herstructurering te implementeren. Deze agenda, aangeduid als de Great Reset (de Grote Herijking) omvat een groene economie, schuldderving, een universeel basisinkomen, maar ook opheffing van privébezit en privévermogen, en bovenal volledige controle over ’s mensen sociale leven (zoals gangbaar in het communistische en totalitaire China). Viganò schroomt niet deze kleine en in zijn ogen kwaadaardige elite te betitelen als de ‘kinderen der duisternis’, de volgelingen van Satan, en hen te plaatsen tegenover de ‘kinderen van het Licht’ tot wie hij bereid is alle mensen van goede wil te rekenen.

Deed de eerste brief van Viganò al aardig wat stof opwaaien (niet eerder had een kerkelijk leider zich zo expliciet uitgesproken voor de Amerikaanse president – die hem overigens hartelijk voor het schrijven bedankte), de tweede brief formuleerde nog explicieter en duidelijker de noodtoestand waarin de wereld zich op dit moment bevindt. Viganò schetst in dit schrijven op profetische en men mag zelfs zeggen apocalyptische toon een mondiale sociaal-politieke crisis waarin de volkeren van de aarde geknecht worden middels een medische dictatuur, compleet met gezondheidspaspoorten, verplichte vaccinaties en interneringskampen voor de dissidenten. Het gruwelijke is dat in landen als Canada en Nieuw-Zeeland deze concentratiekampen reeds in aanbouw zijn. Het is een vorm van detentie en vrijheidsberoving die door de zeer lage sterftecijfers (covid wordt statistisch vergeleken met de griep) op geen enkele wijze te rechtvaardigen zijn. Nieuw-Zeeland had op een bevolking van zo’n vijf miljoen inwoners slechts 25 (!) doden te betreuren.

Tegenover deze grimmige beelden van een wereldomspannende tirannie, plaatst de aartsbisschop een baken van hoop; hij ziet Donald Trump als de laatste schutse tegen een werelddictatuur. De manier waarop hij dit beschrijft is echter adembenemend.

Afbeelding

Hij verwijst naar een cryptische tekst uit het Nieuwe Testament, namelijk 2 Thess. 2:6-7 (in de Nederlandse Statenvertaling: “[6] En nu, wat hem wederhoudt, weet gij, opdat hij geopenbaard worde te zijner eigen tijd. [7] Want de verborgenheid der ongerechtigheid wordt alrede gewrocht; alleenlijk, Die hem nu wederhoudt, Die zal hem wederhouden, totdat hij uit het midden zal weggedaan worden”). Volgens de traditionele exegese handelt deze passage over de opkomst van de ‘verborgenheid der ongerechtigheid’, ook wel vertaald als ‘het geheimenis der wetteloosheid’, waarmee volgens de Bijbelgeleerden de Antichrist wordt aangeduid. Deze Antichrist ondervindt oppositie van een tegenkracht die hem weerhoudt. Het Griekse woord waarmee die kracht wordt aangeduid is (in vers 7) ho katechoon, wat duidt op de weerstrever als een persoon. Door de eeuwen heen is deze weerstrevende kracht gezien als de Kerk en de weerstrever als de paus. Pas wanneer deze kracht verdwijnt, kan de Antichrist zijn gang gaan, enkel om daarna vernietigd te worden door Christus.

Viganò, echter, geeft een dubbele betekenis aan de weerstrever; op het geestelijk vlak verwijst het woord naar Kerk en paus, op het wereldlijk vlak verwijst het naar een politieke leider die het rijk van de Antichrist, de Nieuwe Wereld Orde, dwarsboomt. De aartsbisschop is hier wel heel specifiek in zijn schriftduiding. Hij vervolgt met de observatie dat de huidige paus door het omarmen van het globalisme, zijn ambt verraden heeft. De katechoon is dus niet langer de paus, maar de laatst overgebleven wereldleider die het rijk van het kwaad kan tegenhouden. En die leider is Donald Trump. Viganò noemt hem dan ook ‘een instrument van de Goddelijke Voorzienigheid’. De paar zinnen waarin Viganò dit alles verwoordt zijn een verpletterende veroordeling van het pontificaat van Franciscus, en een indrukwekkende opwaardering van het presidentschap van Donald Trump. De aartsbisschop plaatst het huidige wereldgebeuren nadrukkelijk in een eschatologische context. Wanneer het presidentschap van Donald Trump ten einde komt, hetzij in 2020, hetzij in 2024, verdwijnt de weerstrever en zal de Antichrist vrij spel krijgen – tenzij staat en kerk zich weten te herstellen.

Hier is de integrale brief van aartsbisschop Viganò (in onze eigen vertaling).
Zondag 25 oktober 2020

Meneer de President,

Sta mij toe in dit uur waarin het lot van de gehele wereld bedreigd wordt door een wereldwijde samenzwering tegen God en de mensheid het woord tot u te richten. Ik schrijf u als aartsbisschop, als opvolger van de apostelen, als voormalige Apostolische nuntius voor de Verenigde Staten. Ik schrijf u temidden van het zwijgen van zowel burgerlijke als religieuze autoriteiten. Moge u mijn woorden ontvangen als de ‘stem van een roepende in de woestijn’ (Joh. 1:23)

Zoals ik al zei in de brief die ik in juni aan u schreef, stellen op dit historische moment de krachten van het Kwaad zich op één lijn in een strijd zonder genade tegen de krachten van het Goede; deze krachten van het Kwaad lijken machtig en georganiseerd te zijn in hun oppositie tegen de kinderen van het Licht die richting en samenhang kwijt zijn, daar ze in de steek gelaten zijn door hun tijdelijke en geestelijke leiders.

Dagelijks voelen we hoe de aanvallen toenemen van hen die de fundamenten van de samenleving willen vernietigen: het natuurlijke gezin, respect voor het menselijk leven, vaderlandsliefde, vrijheid van onderwijs en handel. We zien hoe nationale en religieuze leiders toegeven aan de zelfmoord van de westerse cultuur en haar christelijke ziel, terwijl de grondrechten van burgers en gelovigen ontkend worden in naam van een medische noodtoestand die steeds meer een instrument blijkt te zijn voor de instelling van een onmenselijke en anonieme tirannie.

Een wereldwijd plan, genaamd de Grote ‘Reset’, is onderweg. Het is ontworpen door een mondiale elite die de mensheid wil onderwerpen door het opleggen van dwangmaatregelen die op drastische wijze de vrijheden van individuen en zelfs hele bevolkingen inperken. In verscheidene landen is dit plan reeds goedgekeurd en gefinancierd; in andere landen staat het nog in de kinderschoenen. Achter de wereldleiders die de medeplichtigen en uitvoerders van dit helse project zijn, staan gewetenloze lieden die het World Economic Forum en ‘Event 201’ financieren om hun agenda uit te dragen.

Het doel van deze Grote Herijking is het opleggen van een medische dictatuur met vrijheidsberovende maatregelen onder het mom van de verleidelijke beloften van een universeel basisinkomen en de kwijtschelding van individuele schulden. De prijs die betaald moet worden voor deze concessies van het Internationaal Monetair Fonds is het afstand doen van privébezit en het onderschrijven van een vaccinatieprogramma tegen Covid-19 en Covid-21 zoals aanbevolen door Bill Gates in samenwerking met de grote farmaceutische groepen. Nog afgezien van de enorme economische belangen die de aanjagers van deze Grote Reset motiveren, zal het opleggen van vaccinaties vergezeld gaan van een verplicht gezondheidspaspoort en een digitale identiteitskaart met de daaruit voortvloeiende contact-tracering van de ganse wereldbevolking. Zij die deze maatregelen niet accepteren zullen opgesloten worden in interneringskampen of onder huisarrest geplaatst worden, en al hun bezittingen zullen worden geconfisqueerd.

Meneer de President, ik denk dat u reeds op de hoogte bent van het feit dat de Grote Reset in een aantal landen geactiveerd zal worden tussen het einde van dit jaar en het eerste trimester van 2021. Tot dit doel, liggen verdere lockdowns in het verschiet die officieel gerechtvaardigd zullen worden door een vermeende tweede en derde golf van de pandemie. U bent zich terdege bewust van de middelen die aangewend zijn om paniek te zaaien en om de draconische inperkingen van individuele vrijheden te legitimeren, en die aldus op kunstmatige wijze een wereldwijde economische crisis kunnen veroorzaken. Volgens de bedoelingen van de ontwerpers, zal deze crisis dienen om naties te dwingen hun toevlucht te nemen tot de Grote Reset, daarmee een genadeslag uitdelend aan een wereld welks bestaan en zelfs herinnering zij volledig wensen weg te vagen. Maar deze wereld, meneer de President, bevat mensen, gevoelens, instituties, geloof, cultuur, tradities en idealen: mensen en waarden die niet handelen als automaten, die niet gehoorzamen als machines, omdat zij begiftigd zijn met een ziel en een hart, omdat zij verenigd zijn door een geestelijke band die haar kracht ontleend van boven, van de God die onze vijanden willen uitdagen, zoals Lucifer dat deed aan het begin van de tijd met zijn non serviam – ‘ik zal niet dienen’.

Zoals we weten zijn er veel mensen die aanstoot nemen aan deze verwijzing naar de strijd tussen Goed en Kwaad en het gebruik van een apocalyptische toonzetting die volgens hen de geesten enkel tot ergernis drijft en verdeeldheid in de hand werkt. Het is geen verrassing dat de vijand boos is betrapt te zijn juist op het moment dat hij de citadel bereikt heeft die hij in alle rust meende te kunnen veroveren. Het opvallende is echter dat er niemand is om alarm te slaan. De reactie van de diepe staat op hen die hun plan aan het licht brengen is, ofschoon begrijpelijk, toch verbrokkeld en onsamenhangend. Juist op het moment dat de medeplichtige reguliere media erin geslaagd waren om de overgang naar de Nieuwe Wereld Orde bijna pijnloos en onopgemerkt te laten verlopen, komen schandalen en misdaden aan het licht.

Nog maar een paar maanden geleden was het gemakkelijk om hen die deze verschrikkelijke plannen, die we nu uitgevoerd zien worden tot in de kleinste details, aan het licht brachten te belasteren als ‘complotdenkers’. Niemand zou, tot afgelopen februari, zelfs maar op het idee gekomen zijn dat in al onze steden burgers gearresteerd worden enkel omdat zij over straat willen lopen, willen ademen, hun ondernemingen open willen houden en op zondag naar de kerk willen gaan. Maar nu gebeurt het overal ter wereld, zelfs in Italië, het ansichtkaartenland dat Amerikanen klein en betoverend vinden met haar oude monumenten, haar kerken, haar charmante steden en haar karakteristieke dorpen. En terwijl de politici zich barricaderen in hun paleizen en decreten uitvaardigen als Perzische satrapen, gaan ondernemingen ten onder, en worden mensen verhinderd om te leven, te reizen, te werken en te bidden. De desastreuze psychologische gevolgen van deze operatie zijn al zichtbaar, om te beginnen met wanhopige ondernemers die zelfmoord plegen, en onze kinderen die, verstoken van vrienden en klasgenoten, hun lessen moeten volgen thuis achter een computer.

In de Heilige Schrift vertelt Sint Paulus ons over degene die zich verzet tegen de onthulling van ‘het geheimenis van de wetteloosheid’, de katechoon (2 Thess. 2:6-7). In de sfeer van het geloof is deze weerstrever van het kwaad de Kerk, en in het bijzonder het pontificaat. In de politiek, zijn het zij die de instelling van de Nieuwe Wereld Orde dwarsbomen.

Zoals inmiddels duidelijk is geworden, heeft degene die nu de Stoel van Petrus bezet reeds vanaf het begin zijn rol verraden teneinde de globalistische ideologie te verdedigen en te bevorderen door het steunen van de agenda van de diepe kerk die hem koos uit haar eigen gelederen.

Meneer de President, u hebt duidelijk gemaakt dat u de natie wilt verdedigen – één natie onder God, en de fundamentele vrijheden, en onvervreemdbare waarden die vandaag de dag ontkend en aangevallen worden. U, waarde President, bent de weerstrever van de diepe staat, en van de uiteindelijke aanval van de kinderen der duisternis.

Om die reden is het noodzakelijk dat alle mensen van goede wil overtuigd worden van het kolossale belang van de aanstaande verkiezingen; niet eens zozeer vanwege dit of dat politieke program maar vanwege de algemene inspiratie van uw daden die, in deze bijzondere historische context, de beste belichaming zijn van de wereld – onze wereld, die zij wensen te vernielen middels de lockdown. Uw vijand is ook onze vijand: het is de vijand van het menselijk geslacht, hij die ‘een mensenmoordenaar van het begin af’ was (Joh. 8:44).

Rond u zijn vergaderd in geloof en moed mensen die u beschouwen als de laatste schutse tegen een werelddictatuur. Het alternatief is te stemmen op een persoon die gemanipuleerd wordt door de diepe staat, zwaar gecompromitteerd door schandalen en corruptie, die met de Verenigde Staten zal doen wat Jorge Mario Bergoglio gedaan heeft met de Kerk, premier Conte met Italië, president Macron met Frankrijk, premier Sanchez met Spanje, enzovoorts. De chantabele aard van Joe Biden – net als die van de prelaten van de ‘magische kring’ in het Vaticaan – zal hem blootstellen aan gewetenloos misbruik en de weg vrijmaken voor onwettige krachten die zich zullen mengen in zowel de binnenlandse politiek als de internationale machtsverhoudingen. Het spreekt voor zich dat zij die hem manipuleren reeds iemand klaar hebben staan die veel erger is dan hij en door wie ze hem zullen vervangen zodra de gelegenheid zich aandient.

En toch, temidden van dit sombere vooruitzicht, deze schijnbaar onstuitbare opmars van de ‘onzichtbare vijand’ doemt een element van hoop op. De vijand weet niet wat het is om lief te hebben, en begrijpt niet dat het niet genoeg is om een universeel basisinkomen te garanderen en om hypotheken kwijt te schelden om de massa’s te onderwerpen en hen te overreden zich te laten oormerken als vee. Dit volk, dat reeds veel te lang het misbruik van een gehate en tirannieke macht heeft moeten verduren, herontdekt haar eigen ziel; het begrijpt dat het niet bereid is zijn vrijheid in te ruilen voor de gelijkschakeling en opheffing van zijn identiteit; het begint de waarde te begrijpen van de banden van gezin en maatschappij, van de banden van geloof en cultuur die oprechte mensen aan elkaar bindt. De Grote Reset is gedoemd te falen omdat degenen die het op touw zetten niet begrijpen dat er nog steeds mensen bereid zijn om de straat op te gaan om hun rechten te verdedigen, om hun geliefden te beschermen, en om hun kinderen en kleinkinderen een toekomst te geven. De nivellerende onmenselijkheid van het globalistische project zal jammerlijk verbrijzeld worden tegenover de ferme en moedige oppositie van de kinderen van het Licht. De vijand heeft Satan aan zijn zijde – hij, die enkel weet hoe te haten. Maar aan onze zijde staat de almachtige God, de Heere der Heerscharen die klaar staan voor de strijd, en de Allerheiligste Maagd, die de kop van de oude slang zal verbrijzelen. ‘Als God met ons is, wie zal tegen ons zijn?’ (Rom. 8:31)

Meneer de President, u bent zich terdege bewust van het feit dat, op dit cruciale tijdstip, de Verenigde Staten van Amerika beschouwd worden als de verdedigingsmuur waartegen de oorlog, verklaard door de voorstanders van het globalisme, ontketend is. Stel uw vertrouwen op de Heer, versterkt door de woorden van de apostel Paulus: ‘Alle dingen kan ik aan door Christus, Die mij kracht geeft’ (Filip. 4:13). Een instrument te zijn van de Goddelijke Voorzienigheid is een grote verantwoordelijkheid, waarvoor u zeker alle genadegaven zult ontvangen waar alle mensen die u steunen met hun gebeden vurig om smeken.

Met deze hemelse hoop en de verzekering van mijn gebed voor u, voor de Presidentsvrouw, en voor uw medewerkers, geef ik u van ganser harte mijn zegen.

God zegene de Verenigde Staten van Amerika!

Carlo Maria Viganò
Tit. Aartsbisschop van Ulpiana
Voormalig Apostolisch nuntius voor de Verenigde Staten van Amerika
Slotopmerking
Een kleine kanttekening bij een op het eerste oog wat raadselachtige uitdrukking. Viganò spreekt over “de prelaten van de ‘magische kring’ in het Vaticaan”. Wie in de Engelstalige brief het woord ‘magic circle’ leest, wordt er licht toe verleid hierin een magisch ritueel te herkennen – en dit vooral omdat er al geruime tijd geruchten de ronde doen dat leden van de clerus zich privaat te buiten zijn gegaan aan occulte praktijken. Toch is dit niet waar Viganò op doelt. Voor hem duidt die ‘magische kring’ op een kleine, exclusieve groep van pauselijke adviseurs, waaronder zich een aantal zeer invloedrijke progressieve Jezuïeten bevinden.

Gebruik en betekenis van dat begrip komen zeer duidelijk naar voren in een alinea uit een recent essay (‘Het Plan’) dat Viganò op 23 oktober jl. publiceerde. Wij citeren:

And it is exactly this, in my opinion, that Bergoglio’s “magic circle” wants to achieve: to reach the paradoxical situation in which the one who is recognized as Pope is at the same time in a state of schism with the Church he governs, while those who are declared by him to be schismatic for disobedience will find themselves expelled from the Church because of the fact that they are Catholic.

En wij vertalen:

En het is exact dit wat, naar mijn mening, Bergoglio’s ‘magische kring’ nastreeft: het bereiken van de paradoxale situatie waarin degene die erkend wordt als paus tegelijkertijd in een staat van schisma verkeert met de Kerk die hij bestuurt, terwijl zij die door hem tot schismatici, tot scheurmakers, worden verklaard wegens ongehoorzaamheid, uit de Kerk worden verbannen omdat zij Katholiek zijn.

[Bron: https://insidethevatican.com/news/newsf ... -the-plan/]

Merk op dat Viganò consequent de naam Bergoglio en niet de naam Franciscus gebruikt. Het gedachtenspel van Viganò is duidelijk: de magische kring van de paus creëert een afschrikwekkende paradox. Haar toverij maakt van de oprechte Katholiek een scheurmaker. Viganò verdient ons medeleven, maar hij is niet de eerste die met deze duivelse paradox wordt geconfronteerd. Maarten Luther ging hem voor.

Bronnen:

Viganò’s open brieven aan Trump zijn op diverse plaatsen op het internet te vinden:

https://www.lifesitenews.com/images/pdf ... _POTUS.pdf

https://remnantnewspaper.com/web/index. ... of-america. Deze pagina van The Remnant bevat ook een ingebedde video waarin Michael Matt de brief voorleest.

https://www.deblauwetijger.com/open-bri ... ald-trump/

https://www.independentsentinel.com/ope ... d-be-pope/

De Italiaanse tekst is hier te lezen: http://www.accademianuovaitalia.it/inde ... no-a-trump

De eerdere brief van Viganò (d.d. 7 juni 2020), in het Engels en met een Nederlandse vertaling, is hier te vinden: https://qanonnederland.wordpress.com/20 ... ia-vigano/

Overige bronnen:

Dr Taylor Marshall: Viganò Warns Trump of Global-Great-Reset: Deep Church and Katechon (30 okt 2020): https://www.youtube.com/watch?v=VefowC0TUu8

Dr Taylor Marshall: Viganò on AntiChrist, Magic Circle, and Katechon (31 okt 2020): https://www.youtube.com/watch?v=zJMt4VBCrI0&t=688s

https://thegreggjarrett.com/new-zealand ... socialflow

https://www.foxnews.com/world/victor-da ... irus-camps

The Rebel News: Justin Trudeau’s Covid-19 Detention Centres: What You Need to Know (22 okt 2020): https://www.bitchute.com/video/u6I69M1iTKo/

https://justthenews.com/politics-policy ... oss-europe

Afbeelding
De Islam is een groot gevaar!
Jezus leeft maar Mohammed is dood (en in de hel)
Plaats reactie